waarom wel/niet geslacht van baby weten?

Ik wist niet wat het zou worden, ik vond het gewoon niet leuk om het te weten. En toen mijn zoon geboren werd... zei mijn zus na een paar minuten 'wat is het eigenlijk?' Het boeide me op dat moment echt totaal niet :-)

Het is denk ik gewoon een voorkeur van de persoon, want alle argumenten voor het wel weten kun je van tafel vegen (kleertjes kopen, kleur van het kamertje, dat soort dingen, zijn toch niet van levensbelang) en alle argumenten tegen kun je ook van tafel vegen...

Bij allebei wisten we het niet. Bij eerste dachten we een jongen. Een week voor de bevalling wist ik zeker dat het een meisje zou worden. En dat werd het ook. Bij de tweede dachten we een meisje, tijdens de bevalling wist ik zeker dat het een jongen werd en dat was het ook (hoewel ik daar toch ook nog verrast over was). Voor het kamertje maakte het niets uit; bij dochter had ik ' zin' in lila, bij zoon in aqua. Matchte toevallig leuk. Qua gevoel en binding maakte het ook niets uit.



Bij een (eventuele) derde willen we het denk ik weer niet weten; we hebben voor beide geslachten een naam klaar liggen, en nu ook voor beide geslachten babykleertjes. Geen enkele reden om te weten wat het wordt ;)(ok'e, bij een tweeling zou ik het wel willen weten denk ik).

Grappig he? Eigenlijk is het gewoon een gevoelskwestie en alle andere redenen komen er later bij, omdat je voor jezelf iets wilt verantwoorden. Welke keuze je ook maakt, als je het eens bent samen, is het de goede. Ik wilde het 1 (niet weten) kreeg het andere (wel weten) en dat laatste is me geweldig bevallen. Alleen zou ik er niet aan moeten denken om het geheim te houden. De naam wel, dat doe ik vanzelf, maar zeker als het een meisje is, is het toch heel lastig om het tegenover de buitenwereld over een "het" of "hij" te hebben. Want ik had al direct een band met het kleine ding. Vrienden ook: die hebben het 2 maanden geheim kunnen houden, toen hielden ze het niet meer

Wij wilden het niet weten. Mijn zus wilde namelijk heel graag een meisje maar kwam er bij de twintig weken echo achter dat het een jongetje werd. Ze is twee dagen van slag geweest. Nu schaamt ze zich diep!!! Toen haar zoontje op haar buik werd gelegd was ze namelijk op slag verliefd en ze vindt het nu zo erg dat ze twee dagen van slag is geweest. Ik heb die verliefdheid ook twee maal mogen ervaren. Welk geslacht je kindje ook heeft, het is zo eigen en het zou dan ook niet anders hebben moeten zijn (tenminste zo heb ik het ervaren). Het niet weten heeft mij ook echt door de bevalling heen geholpen, ik dacht steeds: nog even en ik weet welke naam we kunnen gebruiken! (overigens hadden we beide keren wel een voorkeur voor de jongensnaam die we in gedachten hadden en die hebben we allebei kunnen gebruiken).

Wij wilden het wel weten. Ik kan me heel goed voorstellen waarom mensen het niet willen weten, omdat het dan een verassing is, maar ik ben daar gewoon te nieuwsgierig voor. Bovendien werd het nu concreter voor me, het ging niet meer om 'de' baby in mijn buik, maar om ons kleine meisje. En het is ook handig met spulletjes kopen en de babykamer maken. We hebben nu een echte meisjeskamer, superleuk! Het was inderdaad wel beter voor mijn portemonnee geweest om het niet te weten .



Ik lees hier dat een heleboel mensen het wel wisten maar het verder tegen niemand hebben verteld. Dat zou ik dus absoluut niet kunnen. Voor mij was het de keuze, of wel weten en het ook tegen iedereen vertellen of helemaal niet weten. Ik vind het dan echt knap dat je je mond kunt houden! Mijn moeder vond het trouwens belachelijk dat wij het wel wilden weten, maar nu is ze al helemaal trots op haar kleindochter.

Ik heb mezelf altijd als een jongens-moeder gezien. Geen idee waarom, maar heb altijd in mijn hoofd gehad dat ik een jongen zou krijgen.Misschien omdat ik niet zo'n meisjes-meisje ben, en ik een beetje bang was dat ik een 'strikjes- en lintjes-kind' zou krijgen. Toen ik daadwerkelijk zwanger werd, werd het wel heel concreet allemaal. Ik begon ook helemaal te malen: wat als het een meisje zou zijn? Zou ik dan heel teleurgesteld zijn?? Alleen al daarom wilde ik het weten. Daar komt nog bij dat ik veeeeeel te nieuwsgierig ben om een kans het te weten voorbij te laten gaan, ik was zo benieuwd!!



Dus hebben wij het gevraagd bij de 20-weken echo. Er was geen twijfel mogelijk (en is later bij een volgende echo nog eens bevestigd): we krijgen een meisje!!! Ik geloof dat ik 2 seconden in shock was, daarna was het net als bij Borodini: wat maakt mij dit uit?? Ik krijg een meisje!! Mijn (ons) meisje!! Maakt niet uit hoeveel strikjes en lintjes je er straks in hangt, het is mijn meisje!! Nog ongeveer 7 weken, en ik kan niet wachten tot ze er is!!!!

Bij de 2 oudsten wist ik het niet. Alleen gevoelsmatig. Bij de derde zag ik bij 20 weken iets op de echo waardoor ik wist dat het een jongetje was.

Moet zeggen dat het best wel iets heeft: weten was het geslacht van je ongeboren baby is. Voor de verdere beleving van de zwangerschap maakt het helemaal niets uit, vond ik.



Blauwe kleertjes enzo, of echte jongenskleertjes, heb ik dus niet gekocht. Vind het bij een pasgeboren baby het mooist als ze wit of cremekleurig dragen. Een baby van een uur oud met een brandweerauto op zijn shirt doet me niks.

Wij vonden het heel handig om het te weten, je hoeft maar 1 naam te bedenken en ik kon op koninginnedag gericht kleding gaan shoppen.

Nu weer zwanger en we willen het weer weten. Nu des te handiger omdat we nu (als alles goed gaat) een tweeling krijgen en je anders 4 namen paraat moet houden!

ik wilde t weten omdat ik te nieuwsgierig was, en van de planning ben, dus ik widle gewoon graag wetenw at t was zodat ik me daar op in kon stellen.

Verder vond ik t heel erg leuk dat we weken anar de dag hebben uitgekeken, en sochtends bloednerveus waren voor de echo! De verrassing was supergroot, we waren allebei bij ons volle bewustzijn(hetgeen bij mij niet het geval was geweest als we het bij de bevalling pas te weten zouden gekomen zijn)(nou maakte het me ook niet meer uit na die 50 uursbevalling, al had er een hondje uitgekomen, het had me niet uitgemaakt, ik was er blij meegeweest, als ik er maar vanaf was

we hebben vanaf die dag ons kindje bij de naam genoemd en zo was ie al een deel van ons toen ie geboren werd.

voor mij eigenlijk twee redenen waarom ik het wou weten:

1) ik hou niet van verrassingen

2) ik zou een bijstandsmoeder zijn en dan hoefde ik tenminste

niet naar roze kleertjes of bloemetjesbehang te kijken

(ik hou graag van traditioneel, omdat mijn zwangerschap al niet

traditioneel was )

Ik wilde het niet weten, en zal het een volgende keer ook niet willen weten. Het 'echter' maken gold hier niet zo, ik vond het feit dat er een baby in mn buik zat al echt genoeg. Ik vond het ook niet belangrijk, wat het werd.

Bij ons eerste kindje wilde wij het niet weten. Alles was welkom en het klinkt heel cliche..als het maar gezond is. Diep van binnen wilde ik graag een jongen. Ik heb vroeger altijd een grote broer willen hebben....



Toen ik 2 jaar later zwanger werd bekroop mij het gevoel van angst..we zouden het bij 2 kindjes laten dus dit was mijn enige kans op een meisje. Ik heb een goede band met mijn moeder, dat zou ik later ook graag willen, leuke dingen samen doen enzo. Mijn tante heeft 2 zoons en miste echt een dochter. Een jongen zou net zo welkom zijn maar ik zou ook zo graag een meisje hebben. Ik had zoiets van als het een jongen is prima maar dan wil ik het graag al weten dan kan ik even aan het idee "wennen". Ik zou het nl heel vervelend vinden dat als ik bevallen ben ik toch wat teleurgesteld zou zijn terwijl het iets feestelijks is. Dat wilde ik niet. We hebben toen met 20 weken een echo gehad waaruit bleek dat het een meisje was. Ze konden het niet met 100% zekerheid zeggen maar mijn geluk kon niet op. Later begon ik sterkt te twijfelen...stel je voor dat ze het niet goed gezien had enz. De groei van mijn buik bleef achter en heb hierna nog 2 extra echo's gehad. Hierop was ook geen piemel te vinden dus was ik erg blij.



Het was voor ons zoontje ook erg fijnte weten wat er in mijn buik zat. Het is voor hun al zo onwerkelijk nu wist hij dat hij een zusje zou krijgen.



Inmiddels zijn we toch bezig voor een derde kindje, het voelde nog niet compleet..Ik zou niet weten wat we dit keer zouden doen. Mijn gevoel zegt een verassing is erg leuk, maar mijn verstand zegt, toch wel makkelijk voor de kinderen en spullen als we weten wat het wordt.

Maar ik denk, mocht het lukken zwanger te worden dat het een verassing blijft. We hebben nu een jongen en een meid, dit wordt gewoon een extra wondertje en het maakt me niet uit wat het wordt.