Kinderen
alle pijlers
Wat mag je verwachten van de kersverse vader?
zondag 14 oktober 2007 om 10:21
Onze dochter is nu twee weken en ik merk dat ik weer een beetje met beide benen op de grond kom te staan. De eerste dagen leefde ik op een roze wolkje: fantastische kraamhulp, vriend een paar dagen verlof, baby die het goed doet, kadootjes en kaartjes die bezorgd worden...
Inmiddels is mijn vriend weer hele dagen aan het werk en is dit weekend ook weer veel de hort op, terwijl ik gezegd heb dat ik dat niet leuk vind. We wonen erg afgelegen, d.w.z. een beperkt sociaal vangnet in de buurt dus mijn wereldje voelt ineens heel klein en benauwend. En nu bekruipt me het gevoel dat ik het even niet meer zo zie zitten allemaal.
Normaliter ben ik iemand die haar partner z'n gang laat gaan, ik kan goed voor mezelf zorgen en mezelf redden. Maar nu met een kleine baby erbij voelt dat ineens loodzwaar. Hij was er niet bepaald blij mee dat ik mijn ongenoegen kenbaar maakte over het feit dat hij vandaag het grootste deel van de dag weg is. Maar ik vind het door de week al zo enorm wennen dat ik behalve voor mezelf, ook nog voor een baby en de huishouding moet zorgen. Had me het weekend dus anders voorgesteld, namelijk dat hij me deze dagen even wat taken uit handen zou nemen en het leuk zou vinden om wat tijd te hebben voor z'n dochter.
Wil nu eigenlijk graag weten hoe jullie hiermee omgaan. Zorgt jullie partner mee zonder dat jullie daarom hoeven te vragen? Hebben jullie het idee dat je door het moederschap ontaardt in een bezitterige vrouw/vriendin???
Inmiddels is mijn vriend weer hele dagen aan het werk en is dit weekend ook weer veel de hort op, terwijl ik gezegd heb dat ik dat niet leuk vind. We wonen erg afgelegen, d.w.z. een beperkt sociaal vangnet in de buurt dus mijn wereldje voelt ineens heel klein en benauwend. En nu bekruipt me het gevoel dat ik het even niet meer zo zie zitten allemaal.
Normaliter ben ik iemand die haar partner z'n gang laat gaan, ik kan goed voor mezelf zorgen en mezelf redden. Maar nu met een kleine baby erbij voelt dat ineens loodzwaar. Hij was er niet bepaald blij mee dat ik mijn ongenoegen kenbaar maakte over het feit dat hij vandaag het grootste deel van de dag weg is. Maar ik vind het door de week al zo enorm wennen dat ik behalve voor mezelf, ook nog voor een baby en de huishouding moet zorgen. Had me het weekend dus anders voorgesteld, namelijk dat hij me deze dagen even wat taken uit handen zou nemen en het leuk zou vinden om wat tijd te hebben voor z'n dochter.
Wil nu eigenlijk graag weten hoe jullie hiermee omgaan. Zorgt jullie partner mee zonder dat jullie daarom hoeven te vragen? Hebben jullie het idee dat je door het moederschap ontaardt in een bezitterige vrouw/vriendin???
zondag 14 oktober 2007 om 10:33
Uhm, ik denk dat je een goede middenweg moet vinden samen.
Voor iedereen is het zoeken naar een nieuw ritme als je net een kindje hebt. En dat is ook zo als er een 2de kindje bijkomt enz.
Je moet je ritme weer terugvinden, met een kindje erbij, en voor jullie alle 2 is dat even zoeken.
Dat je man nu het eerste weekend meteen wel veel weg is, zou ik ook niet zo leuk vinden, maar het ligt er ook aan wat hij is gaan doen, en of dat iets is wat hij altijd al gedaan zou hebben
Voorbeeld
Wij hebben 2 kinderen, maar mijn man heeft ook een eigen bedrijf en een goedlopende band waar hij muziek in maakt.
Rond de periode van de bevalling hebben we wel afgesproken dat hij een maand geen optredens zal doen (maar daar ''heb'' je ook de andere bandleden mee natuurlijk, het gaat niet alleen om hem)
Maar wel repeteren 1 avond per week.
En dan proberen een middenweg te vinden de eerste periode, dus (als het moet) in het weekend alleen de ochtenden werken of telefoontjes plegen voor zijnw erk, en in de middag echt tijd voor elkaar.
Wat veel mensen ook doen is 1 dag per week echt vrijhouden voor elkaar, bijv de zondagen.
Maar daar moeten jullie nu even samen aan uit komen.
Ik denk dat het voor de nieuwe papa ook nog even lastig is om zijn ''taken'' te vinden, omdat de meeste aandacht nu wel uitgaat naar moeder en kind
Misschien kun je hem ook wat sturen, of juist even alleen laten met de baby
Succes iig
Snap je,
Voor iedereen is het zoeken naar een nieuw ritme als je net een kindje hebt. En dat is ook zo als er een 2de kindje bijkomt enz.
Je moet je ritme weer terugvinden, met een kindje erbij, en voor jullie alle 2 is dat even zoeken.
Dat je man nu het eerste weekend meteen wel veel weg is, zou ik ook niet zo leuk vinden, maar het ligt er ook aan wat hij is gaan doen, en of dat iets is wat hij altijd al gedaan zou hebben
Voorbeeld
Wij hebben 2 kinderen, maar mijn man heeft ook een eigen bedrijf en een goedlopende band waar hij muziek in maakt.
Rond de periode van de bevalling hebben we wel afgesproken dat hij een maand geen optredens zal doen (maar daar ''heb'' je ook de andere bandleden mee natuurlijk, het gaat niet alleen om hem)
Maar wel repeteren 1 avond per week.
En dan proberen een middenweg te vinden de eerste periode, dus (als het moet) in het weekend alleen de ochtenden werken of telefoontjes plegen voor zijnw erk, en in de middag echt tijd voor elkaar.
Wat veel mensen ook doen is 1 dag per week echt vrijhouden voor elkaar, bijv de zondagen.
Maar daar moeten jullie nu even samen aan uit komen.
Ik denk dat het voor de nieuwe papa ook nog even lastig is om zijn ''taken'' te vinden, omdat de meeste aandacht nu wel uitgaat naar moeder en kind
Misschien kun je hem ook wat sturen, of juist even alleen laten met de baby
Succes iig
Snap je,
Op het dak zie je kleine musjes,
je weet; ze krijgen wormen ... maar het lijken kusjes!
je weet; ze krijgen wormen ... maar het lijken kusjes!
zondag 14 oktober 2007 om 10:34
Hoi Wyfke.
Ik wil jouw vriend niet be/veroordelen, maar begrijp wel dondersgoed dat je het niet zo heel erg leuk vindt dat hij nu al in het weekend veel weg is.
Ik had een hele zware bevalling, en was daarna ook helemaal kapot, en had echt wel hulp nodig van mijn man. Daarbij komt wel dat ik sowieso al lichameljike klachten heb (ik ben hypermobiel) en na de bevalling dus nog meer. Ik vind het eigenlijk wel meer dan normaal dat je als kersverse vader eigenlijk heeeel erg graag bij je kindje wilt zijn!
Ik heb niet het idee dat ik ontaard in een bezitterige vrouw, ik denk dat ik het gewoon erg getroffen heb met mijn man, die graag bij zijn zoontje is, en er ook nog voor zijn vrouw wil zijn als die het even niet meer trekt.
HOe reageert jouw vriend dan als je zegt dat het je allemaal zwaar valt en dat je het op prijs stelt dat hij je, zeker de eerste weken, even goed op weg helpt en vaak bij zijn dochter is?
Sterkte,
vl
Ik wil jouw vriend niet be/veroordelen, maar begrijp wel dondersgoed dat je het niet zo heel erg leuk vindt dat hij nu al in het weekend veel weg is.
Ik had een hele zware bevalling, en was daarna ook helemaal kapot, en had echt wel hulp nodig van mijn man. Daarbij komt wel dat ik sowieso al lichameljike klachten heb (ik ben hypermobiel) en na de bevalling dus nog meer. Ik vind het eigenlijk wel meer dan normaal dat je als kersverse vader eigenlijk heeeel erg graag bij je kindje wilt zijn!
Ik heb niet het idee dat ik ontaard in een bezitterige vrouw, ik denk dat ik het gewoon erg getroffen heb met mijn man, die graag bij zijn zoontje is, en er ook nog voor zijn vrouw wil zijn als die het even niet meer trekt.
HOe reageert jouw vriend dan als je zegt dat het je allemaal zwaar valt en dat je het op prijs stelt dat hij je, zeker de eerste weken, even goed op weg helpt en vaak bij zijn dochter is?
Sterkte,
vl
zondag 14 oktober 2007 om 10:35
Poeh, moeilijk, in het begin had ik ook het gevoel dat alles op mij neerkwam en als mijn man dan iets deed en het op een andere manier deed als mij had ik ook commentaar. In het begin is het natuurlijk voor allebei nog erg wennen zo'n baby. Vooral als je bv geeft is het toch lastiger om taken uit handen te geven, de nachtvoedingen kwamen toch wel op mij neer. Omdat ik een keizersnee had gehad vroeg ik wel of mijn man onze dochter uit bed wilde halen en verschonen na de voeding, maar omdat hij 'snachts werkt kwam het toch op mij neer. Ik denk dat je het beste gewoon op een rustige manier je verwachtingen uit kunt spreken naar je vriend toe, dat je het fijn zou vinden als hij wat dingen over zou nemen in het weekend enzo, want mijn ervaring is dat ze het niet 'ruiken'. Mijn man doet nu ook heel veel met haar als hij vrij is, gaat lekker wandelen, geeft de fles, verschoont haar etc.Ik denk dat je hem gewoon even de tijd moet geven om aan zijn vaderrol te wennen, voor een vrouw is het toch meer een soort oerinstinct dan voor een man denk ik. En daarbij razen de hormonen net na je bevalling ook nog door je lichaam waardoor je toch wat minder kunt hebben. Die kraamtijd wordt altijd zo leuk voorgespiegeld, maar het is gewoon zwaar in het begin, dat vond ik althans.
zondag 14 oktober 2007 om 10:37
Wyfke, wat herkenbaar! Hier hebben we dat in het begin ook wel een beetje gehad. Als hij thuis kwam van zijn werk wilde hij "leuke dingen / dingen voor zichzelf" doen, want hij had hard gewerkt. Even later kwam er bij: "ik ben zo moeoeoeoe". GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR!!!!
Ik heb hem verteld dat ik niet alleen maar thuis op de bank zit, maar verteld hoe vaak de kleine moet drinken etc en dat ik ook nog het huis deed, boodschappen etc. Drong niet echt door! Wat hier hielp was hem een ochtendeje alles laten doen. Ik liet mezelf verwennen bij de kapper! Ik had een lijstje gemaakt met alles wat er moest gebeuren. Een soort basislijstje en ook nog opgeschreven wat ik dan meer deed(kolven bijv) Nou hij heeft het geweten en het viel hem zwaar! Daarna heb ik vaker alleen met haar gelaten.
Nu is het ook wel zo dat het voor iedereen wennen is. Ik moest ook wennen dat alles niet echt meer te plannen was op een dag etc. Hij moest ook wenbnen. Inmiddels is dat gelukt, maar het duurde even, want de rollen zijn omgedraaid.
Je zou dus ook een afspraak kunnen maken bij iets waar een baby niet bij kan zijn. En hem dan vertellen dat je komend weekend een paar uur weg bent. Niet vragen maar mededelen...
Klinkt misschien beetje bot, maar mijn vriend is meer van het wie niet luisteren wil moet maar voelen....
Hij was al trots, maar nu helemaal! Bij ons deed een weekje met zijn 3en weg wonderen, toen ze al ietsjes ouder was.
Succes!!!1
Ik heb hem verteld dat ik niet alleen maar thuis op de bank zit, maar verteld hoe vaak de kleine moet drinken etc en dat ik ook nog het huis deed, boodschappen etc. Drong niet echt door! Wat hier hielp was hem een ochtendeje alles laten doen. Ik liet mezelf verwennen bij de kapper! Ik had een lijstje gemaakt met alles wat er moest gebeuren. Een soort basislijstje en ook nog opgeschreven wat ik dan meer deed(kolven bijv) Nou hij heeft het geweten en het viel hem zwaar! Daarna heb ik vaker alleen met haar gelaten.
Nu is het ook wel zo dat het voor iedereen wennen is. Ik moest ook wennen dat alles niet echt meer te plannen was op een dag etc. Hij moest ook wenbnen. Inmiddels is dat gelukt, maar het duurde even, want de rollen zijn omgedraaid.
Je zou dus ook een afspraak kunnen maken bij iets waar een baby niet bij kan zijn. En hem dan vertellen dat je komend weekend een paar uur weg bent. Niet vragen maar mededelen...
Klinkt misschien beetje bot, maar mijn vriend is meer van het wie niet luisteren wil moet maar voelen....
Hij was al trots, maar nu helemaal! Bij ons deed een weekje met zijn 3en weg wonderen, toen ze al ietsjes ouder was.
Succes!!!1
zondag 14 oktober 2007 om 10:39
Denk dat het zeker waar is dat een man moet groeien in zijn vaderrol. En dat mannen niet ruiken hoe jij het liever hebt. Door mijn pijnklachten kan ik ook niet altijd alles dat ik eigenlijk zou moeten of willen, en vind het dan ook wel eens lastig om altijd mijn man te vragen. Maar die geeft juist aan dat ik maar moet roepen als ik even iets niet kan, want hij ruikt dat natuurlijk niet. En dat is natuurlijk waar. Gewoon helderheid geven en misschien goede afspraken maken. Komt vast goed!
zondag 14 oktober 2007 om 10:41
Wyfke, ik vind het goed van je dat je het in ieder geval hebt duidelijk gemaakt aan hem. Ik meen me te herinneren dat je niet zo kunt omgaan met veranderingen. Als je er dan ineens helemaal alleen voor staat dan is de verandering wel erg groot inderdaad...
Het is voor iemand die niet zo goed om kan gaan met veranderingen belangrijk dat de partner bijspringt waar hij kan, zodat jij rustig aan kan wennen aan de nieuwe situatie.
Heb je hem dat ook zo uitgelegd?
Het is voor iemand die niet zo goed om kan gaan met veranderingen belangrijk dat de partner bijspringt waar hij kan, zodat jij rustig aan kan wennen aan de nieuwe situatie.
Heb je hem dat ook zo uitgelegd?
zondag 14 oktober 2007 om 10:50
Ik krijg weinig kans om iets uit te leggen omdat hij gewoon in z'n eentje plannen maakt en die meedeelt aan mij. Zo van: ik ga vandaag...
Terwijl ik graag had gezien dat hij met mij zou overleggen, dus: wat zou jij ervan vinden als ik....
Ik heb nu inderdaad het idee dat ik in m'n eentje hard moet wennen aan een totaal nieuwe situatie en dat hij gewoon z'n oude leventje weer oppakt alsof er niets gebeurd is. En dat kan ik eerlijk gezegd niet uitstaan, omdat ik nu al popel om ook weer eens iets voor mezelf te kunnen doen. Want we krijgen al zo weinig kraamvisite en andere bezoekjes omdat we zo ver van vrienden en familie wonen, dus dan is je wereldje ineens wel heel beperkt. En ik vind het dan niet meer dan normaal dat mijn vriend de eerste tijd gewoon thuis is in z'n vrije tijd, gewoon omdat hij er als partner voor mij wil zijn en als vader voor z'n dochter. Dus eigenlijk ben ik gewoon heel boos en verdrietig dat hij dat uit zichzelf niet doet.
Terwijl ik graag had gezien dat hij met mij zou overleggen, dus: wat zou jij ervan vinden als ik....
Ik heb nu inderdaad het idee dat ik in m'n eentje hard moet wennen aan een totaal nieuwe situatie en dat hij gewoon z'n oude leventje weer oppakt alsof er niets gebeurd is. En dat kan ik eerlijk gezegd niet uitstaan, omdat ik nu al popel om ook weer eens iets voor mezelf te kunnen doen. Want we krijgen al zo weinig kraamvisite en andere bezoekjes omdat we zo ver van vrienden en familie wonen, dus dan is je wereldje ineens wel heel beperkt. En ik vind het dan niet meer dan normaal dat mijn vriend de eerste tijd gewoon thuis is in z'n vrije tijd, gewoon omdat hij er als partner voor mij wil zijn en als vader voor z'n dochter. Dus eigenlijk ben ik gewoon heel boos en verdrietig dat hij dat uit zichzelf niet doet.
zondag 14 oktober 2007 om 10:59
Wyfke, voor mannen is het vaak anders dan voor vrouwen. HIj heeft niet de hormonen die jij wel hebt. Maar dat pleit ze niet vrij voor hun verantwoordelijkheid.
Maar het is wel belangrijk dat je hem erop wijst, en hem desnoods voorspiegelt wat er kan gaan gebeuren als hij gewoon zijn eigen dingen doet, en jij niet de ruimte krijgt om je eigen dingen weer een beetje op te pakken: namelijk dat je overspannen raakt van de situatie. Helemaal onder invloed van de hormonen is dat geen onlogisch gevolg.
Echt, zet hem in een stoel en leg hem uit hoe je je voelt, en wat je wilt!
Maar het is wel belangrijk dat je hem erop wijst, en hem desnoods voorspiegelt wat er kan gaan gebeuren als hij gewoon zijn eigen dingen doet, en jij niet de ruimte krijgt om je eigen dingen weer een beetje op te pakken: namelijk dat je overspannen raakt van de situatie. Helemaal onder invloed van de hormonen is dat geen onlogisch gevolg.
Echt, zet hem in een stoel en leg hem uit hoe je je voelt, en wat je wilt!
zondag 14 oktober 2007 om 11:14
Probeer er inderdaad goed met hem over te praten. Persoonlijk begrijp ik eigenlijk niet dat hij meteen al zo veel weg is. Jij bent nog in je kraamtijd en je zult best heel moe zijn. Hij kan je daarbij toch ondersteunen en zeker een aantal dingen uit handen nemen? Het lijkt mij trouwens ook goed als hij zijn kind goed leert kennen en dat is lastig als je weinig thuis bent. Ik kan me jouw gevoel heel goed voorstellen. Het lijkt, zoals al eerder gemeld, een goed idee om er afspraken over te maken. Succes en geniet van je kraamtijd!
zondag 14 oktober 2007 om 11:18
Wyfke,
Als je er niet over praat kan je niet verwachten dat hij dingen uit zichzelf doet. Hij weet niet hoe je je voelt en wat jij graag zou willen dus leg het hem rustig uit. Voor mannen is het echt anders dan voor vrouwen, zeker in het begin, dan zijn babietjes nog heel klein en kwetsbaar en veel mannen vinden het een beetje eng. Als je hem duidelijk maakt hoe je je voelt en dat je zijn hulp nodig hebt, komt het vast wel goed!
Sterkte meid!
Als je er niet over praat kan je niet verwachten dat hij dingen uit zichzelf doet. Hij weet niet hoe je je voelt en wat jij graag zou willen dus leg het hem rustig uit. Voor mannen is het echt anders dan voor vrouwen, zeker in het begin, dan zijn babietjes nog heel klein en kwetsbaar en veel mannen vinden het een beetje eng. Als je hem duidelijk maakt hoe je je voelt en dat je zijn hulp nodig hebt, komt het vast wel goed!
Sterkte meid!
zondag 14 oktober 2007 om 11:19
Hoi Wyfke, nog van harte met de geboorte van je dochter!
Heel herkenbaar hoor, wat je schrijft.
Toen mijn dochter werd geboren was mijn man in de eerste week vrij en heeft hij letterlijk zijn benen onder zijn lijf gerend voor me (kon bijna niet anders, want ben bevallen toen via ks). Na die week ging hij weer fulltime aan de slag en was ook de kraamhulp er niet meer. Alles kwam toen eigenlijk op mij neer en dat ging ook na de geboorte van mijn zoon, vorig jaar, net zo.
Als ik hem iets vraag doet hij het meteen,maar over het algemeen komt alles wel op mij neer. Ik baal soms best dat er wenig tot gen initiatief van hem afkomt als het om de zorg van de kinderen gaat,maar hij ziet het niet! (zegt ie). Bovendien heb ik de neiging me er toch nog mee te bemoeien als ie WEL wat doet en dan heeft mijn man al gauw zoiets van; dan doe je het toch lekker zelf?? (kan ik hem niet geheel ongelijk in geven dan..)
Probeer er toch op een zo redelijk mogelijke manier met je partner over te praten, want anders krop je dingen alleen maar op.
Mijn zusje haar man is kok en heeft net een periode gehad dat hij door de week in Belgie zat (en daar ook sliep) en als hij thuis was wilde hij het liefst stappen met zijn vrienden terwijl mijn zusje dan thuiszat met hun zoontjes van 1,5 en 9 maand.
Mijn zusje heeft al die tijd al alleen voor de jongens moeten zorgen, wat ze helemaal niet erg vind,maar als haar man dan thuis is verwacht ze wel enige medewerking van zijn kant.
In een flinke ruzie heeft zij hem duidelijk gemaakt dat de jongens niet alleen HAAR kinderen zijn en net zo goed de zijne, en het gaat nu een stuk beter.
Dat laatste zinnteje van sunlight lijkt me een hele goeie: zet hem op een stoel en leg hem dingen uit!
Heel herkenbaar hoor, wat je schrijft.
Toen mijn dochter werd geboren was mijn man in de eerste week vrij en heeft hij letterlijk zijn benen onder zijn lijf gerend voor me (kon bijna niet anders, want ben bevallen toen via ks). Na die week ging hij weer fulltime aan de slag en was ook de kraamhulp er niet meer. Alles kwam toen eigenlijk op mij neer en dat ging ook na de geboorte van mijn zoon, vorig jaar, net zo.
Als ik hem iets vraag doet hij het meteen,maar over het algemeen komt alles wel op mij neer. Ik baal soms best dat er wenig tot gen initiatief van hem afkomt als het om de zorg van de kinderen gaat,maar hij ziet het niet! (zegt ie). Bovendien heb ik de neiging me er toch nog mee te bemoeien als ie WEL wat doet en dan heeft mijn man al gauw zoiets van; dan doe je het toch lekker zelf?? (kan ik hem niet geheel ongelijk in geven dan..)
Probeer er toch op een zo redelijk mogelijke manier met je partner over te praten, want anders krop je dingen alleen maar op.
Mijn zusje haar man is kok en heeft net een periode gehad dat hij door de week in Belgie zat (en daar ook sliep) en als hij thuis was wilde hij het liefst stappen met zijn vrienden terwijl mijn zusje dan thuiszat met hun zoontjes van 1,5 en 9 maand.
Mijn zusje heeft al die tijd al alleen voor de jongens moeten zorgen, wat ze helemaal niet erg vind,maar als haar man dan thuis is verwacht ze wel enige medewerking van zijn kant.
In een flinke ruzie heeft zij hem duidelijk gemaakt dat de jongens niet alleen HAAR kinderen zijn en net zo goed de zijne, en het gaat nu een stuk beter.
Dat laatste zinnteje van sunlight lijkt me een hele goeie: zet hem op een stoel en leg hem dingen uit!
zondag 14 oktober 2007 om 11:33
Onze dochter is inmiddels 16 maanden en mijn vriend is superpapa en superpartner. Hij houdt goed rekening met mij en Kari en overlegt alles. Maar dat heeft absoluut moeten groeien!
De eerste weken ging hij ook gewoon zijn gang. Hem vertellen dat het zwaar is alleen met een baby en dat je zelf ook behoefte hebt aan tijd voor jezelf (die je absoluut niet hebt) had maar gedeeltelijk effect. Pas toen ik weer ging werken en hij 2 dagen voor haar zorgde (inmiddels is dat weer 1 dag, zijn ouderschapsverlof is helaas voorbij), kreeg hij door hoe het echt zat. Hij zei na een paar weken: ik dacht: ze slaapt het grootste gedeelte van de dag, dus dan heb jij toch wel tijd voor jezelf, maar zo is het helemaal niet!
Mijn advies is, laat hem (naast BLIJVEN vertellen) eens ervaren hoe het is om echt een hele dag (niet een paar uurtjes) met jullie kindje alleen te zijn. Liefst meerdere dagen. Misschien dat dan tot hem doordringt dat een baby veel zorg en aandacht nodig heeft. En ook dat een baby veel liefde teruggeeft!
Overigens heb ik mijn vriend heel bewust zijn eigen routine laten opbouwen. Inmiddels hebben we veel van elkaar geleerd. Zijn manier is soms veel handiger dan de mijne of ik merk dat Kari veel beter reageert op een bepaald iets. Dan is de keuze snel gemaakt!
Hij vindt het prettig dat hem niet tot in detail verteld wordt wat en hoe hij iets moet doen. Bij een vriend van me zag ik dat wel gebeuren, die voelde zich als een kleuter behandeld, wat het allemaal alleen nog maar ingewikkelder maakte.
Sterkte en succes!
Irene
De eerste weken ging hij ook gewoon zijn gang. Hem vertellen dat het zwaar is alleen met een baby en dat je zelf ook behoefte hebt aan tijd voor jezelf (die je absoluut niet hebt) had maar gedeeltelijk effect. Pas toen ik weer ging werken en hij 2 dagen voor haar zorgde (inmiddels is dat weer 1 dag, zijn ouderschapsverlof is helaas voorbij), kreeg hij door hoe het echt zat. Hij zei na een paar weken: ik dacht: ze slaapt het grootste gedeelte van de dag, dus dan heb jij toch wel tijd voor jezelf, maar zo is het helemaal niet!
Mijn advies is, laat hem (naast BLIJVEN vertellen) eens ervaren hoe het is om echt een hele dag (niet een paar uurtjes) met jullie kindje alleen te zijn. Liefst meerdere dagen. Misschien dat dan tot hem doordringt dat een baby veel zorg en aandacht nodig heeft. En ook dat een baby veel liefde teruggeeft!
Overigens heb ik mijn vriend heel bewust zijn eigen routine laten opbouwen. Inmiddels hebben we veel van elkaar geleerd. Zijn manier is soms veel handiger dan de mijne of ik merk dat Kari veel beter reageert op een bepaald iets. Dan is de keuze snel gemaakt!
Hij vindt het prettig dat hem niet tot in detail verteld wordt wat en hoe hij iets moet doen. Bij een vriend van me zag ik dat wel gebeuren, die voelde zich als een kleuter behandeld, wat het allemaal alleen nog maar ingewikkelder maakte.
Sterkte en succes!
Irene
zondag 14 oktober 2007 om 12:02
Ik denk er donders goed om dat wanneer hij haar verschoont of troost, dat ik me daar niet tegenaan bemoei. Want er is tenslotte ook niemand die mij op de vingers kijkt. We moeten het beide leren, dat besef ik gelukkig wel. Ik was er alleen van uit gegaan dat één keer vertellen hoe het voor mij voelt om op mezelf aangewezen te zijn, wel duidelijk genoeg zou zijn. Hij wilde ook eigenlijk al een dag weg toen de baby nog maar 1 week was. De paniek sloeg me toen om het hart en ik heb hem toen duidelijk verteld dat ik dat niet zag zitten. Hij is toen wel thuis gebleven, maar dat ziet hij volgens mij als een enorme opoffering. Zat toen nog middenin de kraamtranen en volgens mij denkt hij dat we, nu de kraamhulp weer weg is en hij weer aan het werk, over kunnen gaan tot de orde van de dag. Maar zo voelt dat voor mij helemaal niet. Ik heb juist het idee dat het nu allemaal pas echt begint. Soms heb ik zelfs alweer zin om aan het werk te gaan!!! Over twee weken mag ik gaan beginnen met bv afkolven en dat ga ik dan ook echt doen!!! Niet omdat ik niet bij m'n kind wil zijn, maar omdat ik weer aan mezelf toe wil komen. En ik denk inderdaad dat het een goede tip van jullie is om ervoor te zorgen dat mijn vriend tijd alleen doorbrengt met z'n dochter, omdat hij dan pas zal beseffen wat de zorg voor een baby echt inhoudt.
En ik ben ook moe moe moe moe. Van het 's nachts voeden vooral. Mijn vriend slaapt overal dwars doorheen dus dat komt ook nog eens geheel op mij neer. En ik vind het ook wat lullig om hem 's nachts wakker te maken en te vragen of hij haar wil verschonen of terug wil leggen in de wieg. Heb ik laatst wel een keer gedaan en toen was hij kwaad, waar hij overigens de volgende ochtend niks meer van wist maar het deed mij wel pijn.
Het zal nu wel lekker op jullie overkomen allemaal. Ik hoop maar dat dit er gewoon bij hoort en dat ik mezelf over een paar weken weer wat hervonden heb.
En ik ben ook moe moe moe moe. Van het 's nachts voeden vooral. Mijn vriend slaapt overal dwars doorheen dus dat komt ook nog eens geheel op mij neer. En ik vind het ook wat lullig om hem 's nachts wakker te maken en te vragen of hij haar wil verschonen of terug wil leggen in de wieg. Heb ik laatst wel een keer gedaan en toen was hij kwaad, waar hij overigens de volgende ochtend niks meer van wist maar het deed mij wel pijn.
Het zal nu wel lekker op jullie overkomen allemaal. Ik hoop maar dat dit er gewoon bij hoort en dat ik mezelf over een paar weken weer wat hervonden heb.
zondag 14 oktober 2007 om 12:07
Wyfke, niet om het een of ander, maar het is niet normaal dat je vriend boos wordt als je hem snachts wakker maakt! Het is ook gewoon zijn kind, en dat jij bv geeft dat beteknt niet dat jij overal voor op moet draaien. Als je zelf zegt oke ik doe het snachts wel, dan moet hij op zijn minst de zaken van jou overnemen op de dag zodat jij bij kunt slapen! Je bent nog geen twee weken geleden bevallen!!
Je moet hem dit echt zonder doekjes vertellen hoor! T is toch werkelijk van de gekken dat je er en snachts en overdag alleen voor staat! Meis, je moet echt voor jezelf opkomen en jezelf even voorop stellen hierin! T is veel en veel te zwaar zo!Dit houd je geen maand vol!
Nogmaals: zet m neer op een stoel en gooi er alles uit wat je dwarszit!
Je moet hem dit echt zonder doekjes vertellen hoor! T is toch werkelijk van de gekken dat je er en snachts en overdag alleen voor staat! Meis, je moet echt voor jezelf opkomen en jezelf even voorop stellen hierin! T is veel en veel te zwaar zo!Dit houd je geen maand vol!
Nogmaals: zet m neer op een stoel en gooi er alles uit wat je dwarszit!
zondag 14 oktober 2007 om 12:16
Bedankt Sunlight, het doet me goed te merken dat dit niet aan mezelf ligt. Ik vind het nu alleen veel moeilijker om voor mezelf op te komen want ik ben omdat ik zo moe ben veel emotioneler dan normaal en minder goed in staat om onder woorden te brengen wat ik nou precies bedoel.
Vriendlief vindt zichzelf heel zielig als ik hem vraag om thuis te blijven en vindt het belachelijk als hij het gevoel krijgt dat hij "iets niet mag" van mij.
En nu kreeg ik z'n ouders net ook nog op visite, zat ik nog in m'n duster op de bank te voeden met dikke ogen van het huilen, schaamde me eigenlijk dood. Ga me nu maar eens douchen en aankleden en dan maar erop uit met de kleine, hopelijk ga ik me dan beter voelen.
Vriendlief vindt zichzelf heel zielig als ik hem vraag om thuis te blijven en vindt het belachelijk als hij het gevoel krijgt dat hij "iets niet mag" van mij.
En nu kreeg ik z'n ouders net ook nog op visite, zat ik nog in m'n duster op de bank te voeden met dikke ogen van het huilen, schaamde me eigenlijk dood. Ga me nu maar eens douchen en aankleden en dan maar erop uit met de kleine, hopelijk ga ik me dan beter voelen.
zondag 14 oktober 2007 om 12:20
Dat raadden ze aan van het CB: na vier weken bv beginnen met kolven zodat de baby goed gewend is aan het drinken uit de borst. Vanaf die vier weken moet je minimaal één flesje per week geven omdat ze anders helemaal niet meer per fles gevoed wil worden. En omdat ik een half jaar bv wil geven en over een paar maanden wel moet afkolven i.v.m. het weer aan het werk gaan, wordt het me zo geadviseerd. Dus ik moet nog even doorbijten ben ik bang...
zondag 14 oktober 2007 om 12:48
Natuurlijk is het veel moeilijker nu, je zit onder de hormonen...das logisch. Ik vind alleen wel dat je echt jezelf in acht moet nemen, een overspannen moeder daar heeft je dochtertje niets aan, dat ga je aan haar gedrag dan snel genoeg merken, en dat wordt een vicieuze cirkel! Ga er vandaag op uit met dochterlief, geniet van haar, en ga vanavond het gepsrek aan. Desnoods, als je het moeilijk vindt, en bang bent dat je er niet uit gaat komen zonder te huilen, schrijf de dingen op die je vervelend vindt, en als zwaar ervaart en hoe hij jou daarin kan ondersteunen.
Pak gewoon het briefje erbij tijdens het gesprek, en als hij dat ziet en raar vindt, dan kun je hem direct al vertellen dat dat blijkbaar noodzaak is dat briefje, omdat hij je gevoel blijkbaar niet snapt als je het vertelt. Maar dat het echt uit de hand gaat lopen als hij niet rechtsreeks gaat horen van jou wat je dwarszit en er ook daadwerkelijk iets mee gaat doen. Dit klinkt misshcien zwaar of overtrokken, maar een overspannen mama daar is niemand in je gezin bij gebaat!!!
Pak gewoon het briefje erbij tijdens het gesprek, en als hij dat ziet en raar vindt, dan kun je hem direct al vertellen dat dat blijkbaar noodzaak is dat briefje, omdat hij je gevoel blijkbaar niet snapt als je het vertelt. Maar dat het echt uit de hand gaat lopen als hij niet rechtsreeks gaat horen van jou wat je dwarszit en er ook daadwerkelijk iets mee gaat doen. Dit klinkt misshcien zwaar of overtrokken, maar een overspannen mama daar is niemand in je gezin bij gebaat!!!
zondag 14 oktober 2007 om 12:52
Allereerst: gefeliciteerd met jullie kindje !
Heeeeeel herkenbaar Wyfke.
Manlief heeft de eerste 8 weken op de logeerkamer geslapen en ik deed sowieso alles 's nachts en overdag dus ook. Hij moest gewoon werken. Ik had daar op zich wel begrip voor, maar baalde er soms ook stevig van. In de weekeinden en 's avonds hielp hij wel iets, maar ik denk ik dat ik 95% deed.
Ook hij ging best veel z'n eigen gang. Ook 2 weekeinden achter elkaar weg toen onze dochter 8 weken was. Dat is niet zonder woordenwisseling gegaan. Hij is wel gegaan, omdat hij natuurlijk ook lekker weg moet kunnen gaan.
Maar je moet hem wel heel duidelijk maken wat je er van vind en hoe zwaar jij de verzorging van je baby vind. Je bent nog maar 2 weken geleden bevallen, dus alles komt zó op je af nu. Je hebt zo'n veranderd leven momenteel en dat geldt ook voor hem. Hij beseft nog niet dat de baby ook ZIJN leven verandert en niet die alleen die van jou. Hij moet beseffen dat hij niet zomaar weg kan gaan, maar moet overleggen met jou of hij weg kan en wie er voor de baby zorgt. Dat moet je blijven herhalen blijkbaar. Hier hetzelfde. Ik geloof niet dat het onwil is, maar er gewoon niet bij stil staan.
Vorige week is mijn man voor het eerst een hele dag thuis geweest bij onze dochter, omdat ik een cursus had. Hij was bekaf 's avonds en zei als eerste dat hij blij was dat ik er weer was. Hahaha, goed zo ! Hij zei mij nu veel meer te begrijpen. Het zou ook goed voor je vriend zijn als hij een dagdeel alleen met jullie kindje is. Dan beseft hij het ws. meer.
Het moet groeien allemaal. Onze dochter is nu 4 mnd en hij helpt steeds vaker. Doet dingen meer uit zichzelf nu. Al blijf ik wel degene die de verzorging meer op zich neemt, maar ja, ik geef BV en werk 3 dagen en hij 5, dus dat maakt ook verschil.
Dus: maak hem duidelijk hoe druk jij met de verzorging bent en dat je graag óók weer tijd voor jezelf wilt. En vertel hem wat je niet leuk aan zijn gedrag vind. Dat kan hij ms. niet leuk vinden, maar das dan heel jammer. En tot slot: ga ook eens een paar uurtjes weg. Heel belangrijk voor je (en goed voor hem).
Succes hoor.
Jane
Heeeeeel herkenbaar Wyfke.
Manlief heeft de eerste 8 weken op de logeerkamer geslapen en ik deed sowieso alles 's nachts en overdag dus ook. Hij moest gewoon werken. Ik had daar op zich wel begrip voor, maar baalde er soms ook stevig van. In de weekeinden en 's avonds hielp hij wel iets, maar ik denk ik dat ik 95% deed.
Ook hij ging best veel z'n eigen gang. Ook 2 weekeinden achter elkaar weg toen onze dochter 8 weken was. Dat is niet zonder woordenwisseling gegaan. Hij is wel gegaan, omdat hij natuurlijk ook lekker weg moet kunnen gaan.
Maar je moet hem wel heel duidelijk maken wat je er van vind en hoe zwaar jij de verzorging van je baby vind. Je bent nog maar 2 weken geleden bevallen, dus alles komt zó op je af nu. Je hebt zo'n veranderd leven momenteel en dat geldt ook voor hem. Hij beseft nog niet dat de baby ook ZIJN leven verandert en niet die alleen die van jou. Hij moet beseffen dat hij niet zomaar weg kan gaan, maar moet overleggen met jou of hij weg kan en wie er voor de baby zorgt. Dat moet je blijven herhalen blijkbaar. Hier hetzelfde. Ik geloof niet dat het onwil is, maar er gewoon niet bij stil staan.
Vorige week is mijn man voor het eerst een hele dag thuis geweest bij onze dochter, omdat ik een cursus had. Hij was bekaf 's avonds en zei als eerste dat hij blij was dat ik er weer was. Hahaha, goed zo ! Hij zei mij nu veel meer te begrijpen. Het zou ook goed voor je vriend zijn als hij een dagdeel alleen met jullie kindje is. Dan beseft hij het ws. meer.
Het moet groeien allemaal. Onze dochter is nu 4 mnd en hij helpt steeds vaker. Doet dingen meer uit zichzelf nu. Al blijf ik wel degene die de verzorging meer op zich neemt, maar ja, ik geef BV en werk 3 dagen en hij 5, dus dat maakt ook verschil.
Dus: maak hem duidelijk hoe druk jij met de verzorging bent en dat je graag óók weer tijd voor jezelf wilt. En vertel hem wat je niet leuk aan zijn gedrag vind. Dat kan hij ms. niet leuk vinden, maar das dan heel jammer. En tot slot: ga ook eens een paar uurtjes weg. Heel belangrijk voor je (en goed voor hem).
Succes hoor.
Jane
What matters most is how you see yourself
zondag 14 oktober 2007 om 13:01
Een kindje krijg je niet alleen, die krijg je met zijn tweetjes. Je leven is niet meer hetzelfde als voor de geboorte. Dat geldt ook voor je vriend. Het is niet eerlijk om jou zo alleen te laten worstelen. De hormonen gieren nog door je lichaam en als je het zwaar hebt dan moet hij dat opvangen. Ik kan mij ook zo voorstellen dat het heerlijk is om lekker met zijn drietjes er op uit te trekken. Lekker even wandelen met jullie meissie.
Gewoon met hem praten..... geef aan wat je dwars zit, vraag waarom hij niet even met jou overlegd of het uitkomt. Het wordt later alleen maar qua plannen. Je moet elkaars uitjes niet misgunnen, daar gaat het ook niet om. Jullie moeten echter weer een nieuw evenwicht vinden.
En lieverd... gefeliciteerd met jullie prachtige dochter. Het is schitterend weer... lekker even een frisse neus halen.
Gewoon met hem praten..... geef aan wat je dwars zit, vraag waarom hij niet even met jou overlegd of het uitkomt. Het wordt later alleen maar qua plannen. Je moet elkaars uitjes niet misgunnen, daar gaat het ook niet om. Jullie moeten echter weer een nieuw evenwicht vinden.
En lieverd... gefeliciteerd met jullie prachtige dochter. Het is schitterend weer... lekker even een frisse neus halen.
zondag 14 oktober 2007 om 13:02
Wyfke, ik begrijp dat je het op dit moment heel moeilijk vind dit alles onder woorden te brengen aan je vriend. Zeker als de hormonen door je lijf gieren zul je snel in huilen uitbarsten of belanden in een vervelend welles/nietes gesprek.
Ik vind echter wel dat je hier heel helder en duidelijk onder woorden brengt hoe je je voelt. Misschien is het iets om hem dit topic te laten lezen. Dan kun je daarna met hem erover praten....
Het helpt mij vaak wel om moeilijke dingen eerst op papier te zetten, en ik laat het ook weleens aan mijn vriend lezen. Dan laat ik hem ook echt even met rust tijdens het lezen....
Sterkte meid!
Ik vind echter wel dat je hier heel helder en duidelijk onder woorden brengt hoe je je voelt. Misschien is het iets om hem dit topic te laten lezen. Dan kun je daarna met hem erover praten....
Het helpt mij vaak wel om moeilijke dingen eerst op papier te zetten, en ik laat het ook weleens aan mijn vriend lezen. Dan laat ik hem ook echt even met rust tijdens het lezen....
Sterkte meid!
zondag 14 oktober 2007 om 13:14
wat ik gewoon niet begrijp, je vriend is net vader geworden, die ziet zijn kind doordeweek weinig door werk, die wil toch gewoon in het weekend thuis zijn om zijn kind te zien? althans zo is mijn ervaring. Zeker na 2 weken, mijn vriend was niet weg te slaan thuis in het weekend, dat duurde echt wel een tijdje voor hij weer op pad ging. Ik vond het heerlijk, kon ik in het weekend (na een week of 3 geloof ik) even de deur uit zonder kind, even naar de hema ofzo en hij bleef thuis en deed alles in het weekend. Snap jou heel goed, en je frustratie ook, en ook over dat snachts wakker worden, vind ik ook altijd zo typisch.
nog even over het kolven, ik geef je even mijn ervaring, moet je zelf maar kijken of je daar wat aan hebt. Ik heb bijna 9 maanden volledig gevoed, zonder een enkel probleem. Ben na een week of 1/2, toen de bv goed liep ongeveer gaan kolven en na een week of 2 begonnen met flesjes, gaf mijn vriend dan regelmatig. Uit de fles drinken is nooit een probleem geweest en uit de borst drinken ook niet. Gewoon lekker beginnen met kolven en niet druk maken om fles / borst verwarring (als ze tenminste nu zonder problemen goed drinkt), geeft jou wel iets verlichting. Alhoewel ik voeden prettiger vond dan kolven, maar je kan in elk geval paar uur weg zonder zorgen of je kind te eten heeft. Sterkte!
nog even over het kolven, ik geef je even mijn ervaring, moet je zelf maar kijken of je daar wat aan hebt. Ik heb bijna 9 maanden volledig gevoed, zonder een enkel probleem. Ben na een week of 1/2, toen de bv goed liep ongeveer gaan kolven en na een week of 2 begonnen met flesjes, gaf mijn vriend dan regelmatig. Uit de fles drinken is nooit een probleem geweest en uit de borst drinken ook niet. Gewoon lekker beginnen met kolven en niet druk maken om fles / borst verwarring (als ze tenminste nu zonder problemen goed drinkt), geeft jou wel iets verlichting. Alhoewel ik voeden prettiger vond dan kolven, maar je kan in elk geval paar uur weg zonder zorgen of je kind te eten heeft. Sterkte!
