Kinderen
alle pijlers
Wel of geen kinderen
vrijdag 5 april 2024 om 13:46
Hallo allemaal
Ik ben nieuw hier op het forum en stel mij graag even voor. Ik ben een vrouw van 25 en ondertussen al een aantal jaar samen met mijn partner. Anderhalf jaar geleden hebben we samen een huis gekocht. Onze relatie loopt goed en ik ben oprecht gelukkig met mijn partner.
De laatste twee jaar hebben verschillende vrienden van ons een kindje gekregen. Dit zorgt ervoor dat wij ook eens beginnen nadenken over kinderen.
Het probleem is dat we allebei twijfelen. Het lijkt ons hartverwarmend en fantastisch om een klein mensje van ons 2 op de wereld te zetten en op te voeden. Maar we beseffen dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn is. We zullen (zeker in de eerste jaren) onze vrijheid verliezen, weinig tijd hebben voor elkaar, slapeloze nachten, verlof nemen als het kindje ziek is en kinderen kosten nu eenmaal veel geld.
Onlangs had ik er een gesprek over met mijn moeder. Dit gesprek heeft mijn twijfels enkel maar versterkt. Volgens haar moeten we maar eens denken aan de klimaatopwarming en alle oorlogen en de gevolgen daarvan voor onze kinderen. Bovendien zouden we volgens haar niet geschikt zijn voor het gezinsleven omdat wij allebei wel stressgevoeliger zijn. Vooral dat laatste is bij mij binnengekomen en ik besef dat mijn moeder daar zeker een punt heeft.
Ik heb het hier over gepraat met partner. Hij vindt dat mijn moeder wel wat overdrijft. Hij zei dat deze problemen er altijd al geweest zijn en dat elke generatie zich uiteindelijk weet te redden. Mijn partner en ik zijn inderdaad allebei stressgevoeliger en een kindje brengt uiteraard veel druk met zich mee. Wij zullen nog veel gesprekken moeten voeren voor we een beslissing kunnen nemen.
Het doet mij vooral deugd om dit even van me af te kunnen schrijven.
Ik zou graag eens weten van andere forumleden welke argumenten meespeelden in hun beslissing om al dan niet voor kinderen te gaan.
Groetjes Elien
Ik ben nieuw hier op het forum en stel mij graag even voor. Ik ben een vrouw van 25 en ondertussen al een aantal jaar samen met mijn partner. Anderhalf jaar geleden hebben we samen een huis gekocht. Onze relatie loopt goed en ik ben oprecht gelukkig met mijn partner.
De laatste twee jaar hebben verschillende vrienden van ons een kindje gekregen. Dit zorgt ervoor dat wij ook eens beginnen nadenken over kinderen.
Het probleem is dat we allebei twijfelen. Het lijkt ons hartverwarmend en fantastisch om een klein mensje van ons 2 op de wereld te zetten en op te voeden. Maar we beseffen dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn is. We zullen (zeker in de eerste jaren) onze vrijheid verliezen, weinig tijd hebben voor elkaar, slapeloze nachten, verlof nemen als het kindje ziek is en kinderen kosten nu eenmaal veel geld.
Onlangs had ik er een gesprek over met mijn moeder. Dit gesprek heeft mijn twijfels enkel maar versterkt. Volgens haar moeten we maar eens denken aan de klimaatopwarming en alle oorlogen en de gevolgen daarvan voor onze kinderen. Bovendien zouden we volgens haar niet geschikt zijn voor het gezinsleven omdat wij allebei wel stressgevoeliger zijn. Vooral dat laatste is bij mij binnengekomen en ik besef dat mijn moeder daar zeker een punt heeft.
Ik heb het hier over gepraat met partner. Hij vindt dat mijn moeder wel wat overdrijft. Hij zei dat deze problemen er altijd al geweest zijn en dat elke generatie zich uiteindelijk weet te redden. Mijn partner en ik zijn inderdaad allebei stressgevoeliger en een kindje brengt uiteraard veel druk met zich mee. Wij zullen nog veel gesprekken moeten voeren voor we een beslissing kunnen nemen.
Het doet mij vooral deugd om dit even van me af te kunnen schrijven.
Ik zou graag eens weten van andere forumleden welke argumenten meespeelden in hun beslissing om al dan niet voor kinderen te gaan.
Groetjes Elien
zondag 7 april 2024 om 06:57
Geheel mee eens.Daveotion schreef: ↑06-04-2024 10:29O.a.:
- Bij twijfel niet doen. (Terwijl het juist volkomen gezond en normaal is om twijfels te hebben en ergens goed over na te denken. Sterker nog, twijfelgevoelens zijn ook nog volkomen normaal tijdens de zwangerschap.)
- In deze wereld moet je geen kinderen willen nemen vanwege klimaat/oorlog/etc. (Alsof er nooit eerder problemen waren en dat iets nieuws is. Angst is een slechte raadgever in dezen.)
- Je bent te stressgevoelig. (Eerlijk gezegd vind ik het bizar dat een moeder zoiets ondermijnends tegen haar eigen kind zegt. Maar los daarvan ook nog flauwekul. Je weet van tevoren niet hoe iemand de ouderrol gaat ervaren. Uit onderzoek weten we dat de hersenen een aantoonbare verandering ondergaan bij het moeder/vader worden. En zoals anderen opmerkten, het ouderschap leert je ook relativeren.)
Wat een ongelofelijke hoop dooddoeners en clichés horen er toch bij dit onderwerp.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 7 april 2024 om 06:58
Ik weet niet of het typisch Nederlands is, maar volgens mij is het gewoon not done om dingen niet zwaar te vinden.Bamboetafeltje schreef: ↑06-04-2024 09:13Ik ben soms zo benieuwd wat mensen er zo zwaar aan vinden. Gewoon interesse.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 7 april 2024 om 07:02
Ik heb dat dus precies andersom.MidasWolf schreef: ↑06-04-2024 17:59Dat is ook een goede, dit is ook een van de redenen om kindvrij te blijven voor mij. Ik vermoed sterk dat ik dat niet zou kunnen. Naast jarenlang constant rekening houden met… en natuurlijk bepaalde vrijheden die je vaak toch kwijt raakt. Ook buiten het reizen om.
Rekening houden met een eventuele partner valt voor mij toch in een andere order.
Daarnaast nog het regelwerk, de zorgen die je maakt. En dan heb ik het nu nog over “gezonde” kinderen.
Overigens heb ik mezelf nog steeds op één staan, ook met kinderen.
Ik denk dat dat een van de redenen is dat veel mensen het zwaar vinden: er wordt van je verwacht dat je jezelf niet meer op één zet als je kinderen krijgt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 7 april 2024 om 08:29
Natuurlijk zal dat anders en leuker zijn met een eigen kind. Maar voor mijn neefje in mijn leven kwam had ik gewoon geen idee van hoe het dagelijks leven met een kleintje er uit zag. Hoeveel werk het wel niet is.Tulpje22 schreef: ↑06-04-2024 18:30En toch, (uiteraard helemaal prima dat je geen kinderen wil, daar vind ik echt niks van) vind ik het zelf gewoon echt heel anders, een neefje of een kind van jezelf. Ik heb ook een heel druk nichtje van 2, en eerlijk? Ik vind er niks aan, heb er niks mee. Die vader en moeder hebben totaal geen rust, kind gilt, pakt alles van tafel, etc. Zeer vermoeiend. Zelf heb ik 2 kinderen, jongste is 10. En dat gaat echt zoveel anders. Zijn uiteraard al veel zelfstandiger, heb de jongste vandaag bijv amper gezien, speelt hele dag buiten met vrienden. En ik heb veel rustigere kinderen, ook toen ze klein waren. Ik heb veel neefjes en nichtjes, maar voor oppassen moeten ze niet bij mij zijn, heb er niks mee. Kraambezoek? Ik heb echt niks met babies, hoef ze ook niet vast te houden. Maar je eigen kinderen, dat is gewoon eigen, lastig uit te leggen, maar voor mij een wereld van verschil met kinderen van een ander. Mn eigen kinderen zijn gewoon wel heel leuk (voor mij dan haha)
Ik heb toch aardig wat bijgeleerd over wat het inhoudt om een kind te hebben en wat je er allemaal mee moet doen en hoezeer het je vrijheid beperkt. Het gaf me een mooie inkijk van wat ik precies niet wil met mijn leven. En dan is mijn neefje dus echt super makkelijk, lief, gilt nooit en haalt geen rare fratsen uit. Maar het zuigt mij totaal leeg, een dagje oppassen en ik ben altijd opgelucht als ik weer in mijn stille huis kom waar ik met niemand rekening hoef te houden. De hele tijd aan moeten staan is zo vermoeiend voor mij. Dat zou met een eigen kind ook moeten natuurlijk. Daar ontkom je niet aan.
En ik ben gewoon een enorm obessief persoon die zich overal zorgen om maakt. Een kat om me heen trek ik al slecht, laat staan een kind.
Het is gewoon niks voor mij. Ik wil het niet.
zondag 7 april 2024 om 08:52
Je tolerantiegrens ligt voor je eigen kind vele malen verder dan voor welk ander kind dan ook. Dat is nu eenmaal wat liefde met je doet. Kijk maar naar je naasten, daar heb je meer voor over dan voor een vreemde. En liefde voor je kind is dan nog weer een geheel ander soort dimensie van liefde.dan voor je partner of vriendin. Het heeft iets onvoorwaardelijks en is lastig te beschrijven. Maar het maakt wel dat je al die drukte ed kunt hebben. Je rust vindt je ineens ook in 10 minuten alleen douchen of een autoritje alleen met je eigen muziek aan. En natuurlijk knalt mn hoofd wel eens uit elkaar na een hele dag met mn kind die dan de hele dag niks goed lijkt te vinden. Dan ben ik wel echt blij dat wij met z'n 2en zijn en ik tegen mn vriend kan zeggen: ik ga even een half uur boven zittenMiss_Edwards schreef: ↑07-04-2024 08:29Natuurlijk zal dat anders en leuker zijn met een eigen kind. Maar voor mijn neefje in mijn leven kwam had ik gewoon geen idee van hoe het dagelijks leven met een kleintje er uit zag. Hoeveel werk het wel niet is.
Ik heb toch aardig wat bijgeleerd over wat het inhoudt om een kind te hebben en wat je er allemaal mee moet doen en hoezeer het je vrijheid beperkt. Het gaf me een mooie inkijk van wat ik precies niet wil met mijn leven. En dan is mijn neefje dus echt super makkelijk, lief, gilt nooit en haalt geen rare fratsen uit. Maar het zuigt mij totaal leeg, een dagje oppassen en ik ben altijd opgelucht als ik weer in mijn stille huis kom waar ik met niemand rekening hoef te houden. De hele tijd aan moeten staan is zo vermoeiend voor mij. Dat zou met een eigen kind ook moeten natuurlijk. Daar ontkom je niet aan.
En ik ben gewoon een enorm obessief persoon die zich overal zorgen om maakt. Een kat om me heen trek ik al slecht, laat staan een kind.
Het is gewoon niks voor mij. Ik wil het niet.
Alles verandert op de dag dat je ouder wordt en tegelijkertijd is het het meest vanzelfsprekende dat je ooit deed en weet je niet meer hoe je zonder je kind zou moeten leven. Je verandert ook als mens. Leert je eigen zwakke plekken beter kennen, het maakt mij milder, attenter en zorgzamer. Moeder zijn maakt mij wat dat betreft wel een mooier mens. Maar voor ik mn kind had, sprak ik precies zoals jij en op maandag als ik thuiswerk en mn kind is naar de opvang, ben ik heel blij met mn stille huis.
zondag 7 april 2024 om 09:00
Vind ik ongelooflijk knap van je, als er geen partner is! Wij proberen dat ook wel te doen, maar de invulling is voor ons beiden wel anders. Wil ik mijn partner hierin tegemoet komen dan moet ik bijv. zorgen dat zij ongestoord een uur in bad kan liggen. Of beter: een hele dag weggaan met de kinderen zodat het huis leeg en stil is. Wil ik aan mijzelf toekomen dan moet ik ergens naartoe: dag met een vriendin naar de stad, andere mensen leren kennen, theaterbezoek etc.
Maar met twee kinderen die nog niet alleen thuis kunnen blijven hebben we daarvoor wel elkaar nodig. Dus wat je voorkeur ook heeft, de prikkels reduceren of juist opzoeken, ik vind het heel knap als dat lukt als er geen andere ouder is die zegt: ga jij maar lekker in bad/de hort op, vanavond doe ik spelletjes met de kinderen en leg ze in bed.
zondag 7 april 2024 om 09:11
Ik geloof daar dus niet in voor mezelf, dat mijn tolerantiegrens anders zou zijn bij een eigen kind dan bij bijvoorbeeld mijn neefje, die aardig eigen voelt.zwembad84 schreef: ↑07-04-2024 08:52Je tolerantiegrens ligt voor je eigen kind vele malen verder dan voor welk ander kind dan ook. Dat is nu eenmaal wat liefde met je doet. Kijk maar naar je naasten, daar heb je meer voor over dan voor een vreemde. En liefde voor je kind is dan nog weer een geheel ander soort dimensie van liefde.dan voor je partner of vriendin. Het heeft iets onvoorwaardelijks en is lastig te beschrijven. Maar het maakt wel dat je al die drukte ed kunt hebben. Je rust vindt je ineens ook in 10 minuten alleen douchen of een autoritje alleen met je eigen muziek aan. En natuurlijk knalt mn hoofd wel eens uit elkaar na een hele dag met mn kind die dan de hele dag niks goed lijkt te vinden. Dan ben ik wel echt blij dat wij met z'n 2en zijn en ik tegen mn vriend kan zeggen: ik ga even een half uur boven zitten
Alles verandert op de dag dat je ouder wordt en tegelijkertijd is het het meest vanzelfsprekende dat je ooit deed en weet je niet meer hoe je zonder je kind zou moeten leven. Je verandert ook als mens. Leert je eigen zwakke plekken beter kennen, het maakt mij milder, attenter en zorgzamer. Moeder zijn maakt mij wat dat betreft wel een mooier mens. Maar voor ik mn kind had, sprak ik precies zoals jij en op maandag als ik thuiswerk en mn kind is naar de opvang, ben ik heel blij met mn stille huis.
Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik te onstabiel, obessief, depressief en neurotisch ben om voor een kind te zorgen. Het zou mij echt geen mooier en leuker mens maken.
zondag 7 april 2024 om 09:17
zondag 7 april 2024 om 09:21
Wel goed dat je dat dan zo duidelijk weet voor jezelf. Beter dan wanneer het vervelende prikkels geeft en iemand denkt... "Maar die van mij zal de rustigste, zoetste en makkelijkste baby/dreumes/peuter zijn en ik verander na de geboorte in een absolute oermoeder die alles liefdevol zal dragen."Miss_Edwards schreef: ↑07-04-2024 09:11Ik geloof daar dus niet in voor mezelf, dat mijn tolerantiegrens anders zou zijn bij een eigen kind dan bij bijvoorbeeld mijn neefje, die aardig eigen voelt.
Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik te onstabiel, obessief, depressief en neurotisch ben om voor een kind te zorgen. Het zou mij echt geen mooier en leuker mens maken.
Ik trok prikkels van baby-peuter-jonge kinderen (van anderen) vóór ik zelf kinderen had overigens veel beter dan nu ik ze zelf (ook) heb. Nu vind ik jongere kinderen dan mijn eigen kinderen heel vaak erg intensief en aanwezig. Zelfs hun leeftijdsgenoten...
zondag 7 april 2024 om 09:29
Nou ja, ik vind dat ik genoeg zelfkennis heb om in te schatten wat ik wel en niet ga trekken en een kind ga ik gewoon niet trekken. Op geen enkel vlak. Ik vind gewoon niets leuk aan kinderen, zeker niet aan kleintjes en dan kan ik die van mezelf nog zo leuk vinden maar je krijgt dankzij je kind toch altijd weer te maken met andere kinderen er om heen. Vriendjes en vriendinnetjes via school, speelafspraken, etc. Daar heb ik echt nul zin in.Olea schreef: ↑07-04-2024 09:21Wel goed dat je dat dan zo duidelijk weet voor jezelf. Beter dan wanneer het vervelende prikkels geeft en iemand denkt... "Maar die van mij zal de rustigste, zoetste en makkelijkste baby/dreumes/peuter zijn en ik verander na de geboorte in een absolute oermoeder die alles liefdevol zal dragen."
Ik trok prikkels van baby-peuter-jonge kinderen (van anderen) vóór ik zelf kinderen had overigens veel beter dan nu ik ze zelf (ook) heb. Nu vind ik jongere kinderen dan mijn eigen kinderen heel vaak erg intensief en aanwezig. Zelfs hun leeftijdsgenoten...
Ik kan met tieners echt heel goed door een deur, dat vind ik ook echt leuk maar met dat kleine grut kan ik echt niets. Dat zit voornamelijk op mijn zenuwen en ik raak er compleet overprikkeld van. Ik kijk er naar uit dat neefje straks een jaar of 8 is en we lekker samen sterren kunnen gaan kijken, voetbal kijken en andere leuke dingen kunnen doen. Hoe ouder hij wordt hoe leuker ik het vind.
zondag 7 april 2024 om 09:35
'Wij moeders' zijn er sowieso ster in om andere moeders aan zichzelf te laten twijfelen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 7 april 2024 om 09:39
Tulpje22 schreef: ↑06-04-2024 20:13Velen die geen kinderen hebben hebben het altijd over vrijheid. Maar ik zou zelf niet zo goed weten wat ik dan bijv 's avonds na werk anders zou doen dan nu met kinderen. Tuurlijk, als ze heel jong zijn zit je wat meer aan huis. Alhoewel je dan vast ook nog een partner hebt die thuis kan blijven. Maar het gaat heel snel dat ze gewoon alleen thuis kunnen zijn. En dan nog, wat zou ik steeds willen doen als ik geen kinderen had? Ik sport nu ook 2 avonden in de week bijv. Van collega's zonder kinderen hoor ik ook dat ze 's avonds sporten of gewoon lekker netflixen. Niet dat zij allerlei spannende dingen ondernemen. Ik denk heus wel eens: zonder kinderen zouden we nu lekker even spontaan met zn 2 uit eten gaan. Maar voordat wij kinderen hadden deden we dat ook niet steeds. Dus vraag me af of we dat dan echt zo vaak zouden doen. En zoals gezegd komt de tijd snel genoeg dat je dat weer gewoon kan. Mijn kinderen van 11 en 13 laten we gerust een tijdje alleen.
Ik hoef eigenlijk nooit een sociaal iets af te slaan. Ik kan altijd mee.
Vrijheid is voor mij om te doen wat ik wil doen, buiten mijn werk om dan. 's Avonds zit ik meestal gewoon op de bank, maar hebben we spontaan zin om een terras te pakken, dan kan dat. Dus jouw en mijn leven 's avonds verschilt niet zoveel.
Het zit voor mij in veel andere dingen. Als ik thuiskom van mijn werk kan ik doen wat ik wil, ik hoef geen kinderen te verzorgen, dingen te regelen, ze van school halen. Ik hoor geen lawaai of gejengel en kan ik alle rust iets doen.
Als ik kinderen had had ik weinig tijd voor mijn creatieve dingen. En dat is waar ik het meeste plezier uit haal. Misschien zouden die dingen dan een stuk minder belangrijk zijn, dat kan, maar nu kan ik uren bezig gaan zonder gestoord te worden.
Om nog maar niet over mijn nachtrust te spreken, die is mij heilig, maar met kleine kinderen is dat anders. En nu zullen jouw kinderen heel lief en stil zijn geweest en altijd hebben doorgeslapen, maar dat is niet standaard als ik de verhalen zo om mij heen hoor.
Nu wil ik er zeker geen 'dit is een betere keuze-discussie' van maken, iedereen moet tenslotte de keuze maken die het best past. Maar dit even als reactie op je vraag over vrijheid.
sierlijk wijzigde dit bericht op 07-04-2024 09:43
0.15% gewijzigd
zondag 7 april 2024 om 09:41
Ik denk serieus dat dat weinig met liefde te maken heeft, maar alles met bekendheid/vertrouwdheid.zwembad84 schreef: ↑07-04-2024 08:52Je tolerantiegrens ligt voor je eigen kind vele malen verder dan voor welk ander kind dan ook. Dat is nu eenmaal wat liefde met je doet. Kijk maar naar je naasten, daar heb je meer voor over dan voor een vreemde. En liefde voor je kind is dan nog weer een geheel ander soort dimensie van liefde.dan voor je partner of vriendin. Het heeft iets onvoorwaardelijks en is lastig te beschrijven. Maar het maakt wel dat je al die drukte ed kunt hebben. Je rust vindt je ineens ook in 10 minuten alleen douchen of een autoritje alleen met je eigen muziek aan. En natuurlijk knalt mn hoofd wel eens uit elkaar na een hele dag met mn kind die dan de hele dag niks goed lijkt te vinden. Dan ben ik wel echt blij dat wij met z'n 2en zijn en ik tegen mn vriend kan zeggen: ik ga even een half uur boven zitten
Alles verandert op de dag dat je ouder wordt en tegelijkertijd is het het meest vanzelfsprekende dat je ooit deed en weet je niet meer hoe je zonder je kind zou moeten leven. Je verandert ook als mens. Leert je eigen zwakke plekken beter kennen, het maakt mij milder, attenter en zorgzamer. Moeder zijn maakt mij wat dat betreft wel een mooier mens. Maar voor ik mn kind had, sprak ik precies zoals jij en op maandag als ik thuiswerk en mn kind is naar de opvang, ben ik heel blij met mn stille huis.
Hoe beter je iemand kent, hoe beter je iemand begrijpt, hoe meer je van iemand kunt hebben.
En je kind ken je nu eenmaal door en door.
Waardoor je 'vervelend' gedrag waarschijnlijk makkelijker kunt hebben, omdat je begrijpt waar het vandaan komt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 7 april 2024 om 09:42
Soms is het zwaar, som niet. Maar is het erg om dingen zwaar te vinden?
Ik vind het echt wel een extra dimensie geven kinderen en echt een toevoeging en verdieping geven in je leven.
Ik hoef niet al m’n geld aan mezelf te besteden en elk weekend vrij te zijn en in de lampen te hangen.
En uiteraard kan dat af en toe best nog wel als ik dat wil
Volgens mij kan dit allemaal best naast elkaar bestaan, en wordt het ook wel makkelijker als ze ouder worden.
Je eigen instelling en kijk is belangrijk. Maar ook goed om te kijken wat je draagkracht is.
Kun je tegen een stootje of leg je op alle slakken zout?
Ik vind het echt wel een extra dimensie geven kinderen en echt een toevoeging en verdieping geven in je leven.
Ik hoef niet al m’n geld aan mezelf te besteden en elk weekend vrij te zijn en in de lampen te hangen.
En uiteraard kan dat af en toe best nog wel als ik dat wil
Volgens mij kan dit allemaal best naast elkaar bestaan, en wordt het ook wel makkelijker als ze ouder worden.
Je eigen instelling en kijk is belangrijk. Maar ook goed om te kijken wat je draagkracht is.
Kun je tegen een stootje of leg je op alle slakken zout?
zondag 7 april 2024 om 09:51
zwembad84 schreef: ↑07-04-2024 08:52Je tolerantiegrens ligt voor je eigen kind vele malen verder dan voor welk ander kind dan ook. Dat is nu eenmaal wat liefde met je doet. Kijk maar naar je naasten, daar heb je meer voor over dan voor een vreemde. En liefde voor je kind is dan nog weer een geheel ander soort dimensie van liefde.dan voor je partner of vriendin. Het heeft iets onvoorwaardelijks en is lastig te beschrijven. Maar het maakt wel dat je al die drukte ed kunt hebben. Je rust vindt je ineens ook in 10 minuten alleen douchen of een autoritje alleen met je eigen muziek aan. En natuurlijk knalt mn hoofd wel eens uit elkaar na een hele dag met mn kind die dan de hele dag niks goed lijkt te vinden. Dan ben ik wel echt blij dat wij met z'n 2en zijn en ik tegen mn vriend kan zeggen: ik ga even een half uur boven zitten
Alles verandert op de dag dat je ouder wordt en tegelijkertijd is het het meest vanzelfsprekende dat je ooit deed en weet je niet meer hoe je zonder je kind zou moeten leven. Je verandert ook als mens. Leert je eigen zwakke plekken beter kennen, het maakt mij milder, attenter en zorgzamer. Moeder zijn maakt mij wat dat betreft wel een mooier mens. Maar voor ik mn kind had, sprak ik precies zoals jij en op maandag als ik thuiswerk en mn kind is naar de opvang, ben ik heel blij met mn stille huis.
Je schrijft het ontzettend stellig op, en zo is het voor jou en dat is heel mooi. Je lijkt eraan voorbij te gaan dat dit niet voor iedereen geldt. Kijk maar naar al die mensen die minder stabiel zijn. Dit kan je overal horen en lezen als je er voor open staat.
Voor veel mensen is een kind helemaal niet de juiste keuze. Alle persoonlijke issues zijn niet ineens opgelost als het je eigen kind is. Denk aan prikkelgevoeligheid, een lage belastbaarheid en nog zoveel andere zaken. Als mensen dat van zichzelf weten kan het een goede keuze zijn om er niet aan te beginnen. Als deze mensen jouw verhaal lezen kunnen ze denken dat alles issues ineens opgelost zijn. Dat is niet zo. Het zal best zo zijn dat je van je eigen kind meer kunt verdragen. Maar als het zo was dat het voor iedereen gold, dan zou kindermishandeling en een onveilige opvoeding niet bestaan.
Er zijn mensen, waaronder ik mij schaar, die zichzelf goed genoeg kennen om te weten dat een kind niet de juiste keuze is.
Kortom, ik vind je verhaal te kort door de bocht en te stellig gebracht.
zondag 7 april 2024 om 09:53
Ik weet ook niet of het liefde is, of zelfs maar vertrouwdheid en bekendheid. Het is ook meer een "ik zal wel moeten" wil ik de boel enigszins laten verlopen op een manier die gewenst is.
Als mijn kind ongelooflijk klierig zit te doen of slurpt en boert aan tafel, dan is mijn tolerantiegrens misschien zelfs wel lager dan wanneer een neefje hetzelfde doet. Want ik wil NIET dat hij opgroeit tot een boerend, slurpend kind. Dat de neef hetzelfde doet stoort me (vooral omdat mijn kind het meekrijgt) maar dan denk ik sneller: wat interesseert mij het wat voor vent jij later wordt.
Ligt er trouwens wel aan of de ouders van het betreffende kind er zijn om wel of niks te zeggen van bepaald gedrag. Vriendinnetjes die komen zeuren om snoep en een driftbui krijgen wanneer ik niet toegeef vind ik dan weer vervelender dan wanneer mijn kind zelf zeurt, maar deze ergernis komt dan vaak weer voort uit gedrag waarmee we zelf minder bekend zijn en ik dan voor mijn gevoel op dat moment moet ingrijpen bij andermans kind. Zeuren, lomp omgaan met planten of huisdieren, speelgoed dat kapot gaat etc.
Als mijn kind ongelooflijk klierig zit te doen of slurpt en boert aan tafel, dan is mijn tolerantiegrens misschien zelfs wel lager dan wanneer een neefje hetzelfde doet. Want ik wil NIET dat hij opgroeit tot een boerend, slurpend kind. Dat de neef hetzelfde doet stoort me (vooral omdat mijn kind het meekrijgt) maar dan denk ik sneller: wat interesseert mij het wat voor vent jij later wordt.
Ligt er trouwens wel aan of de ouders van het betreffende kind er zijn om wel of niks te zeggen van bepaald gedrag. Vriendinnetjes die komen zeuren om snoep en een driftbui krijgen wanneer ik niet toegeef vind ik dan weer vervelender dan wanneer mijn kind zelf zeurt, maar deze ergernis komt dan vaak weer voort uit gedrag waarmee we zelf minder bekend zijn en ik dan voor mijn gevoel op dat moment moet ingrijpen bij andermans kind. Zeuren, lomp omgaan met planten of huisdieren, speelgoed dat kapot gaat etc.
zondag 7 april 2024 om 10:07
Maar dat is dus gekoppeld aan het beeld dat jij hebt van waar een (goede?) ouder aan moet voldoen.Sierlijk schreef: ↑07-04-2024 09:51Je schrijft het ontzettend stellig op, en zo is het voor jou en dat is heel mooi. Je lijkt eraan voorbij te gaan dat dit niet voor iedereen geldt. Kijk maar naar al die mensen die minder stabiel zijn. Dit kan je overal horen en lezen als je er voor open staat.
Voor veel mensen is een kind helemaal niet de juiste keuze. Alle persoonlijke issues zijn niet ineens opgelost als het je eigen kind is. Denk aan prikkelgevoeligheid, een lage belastbaarheid en nog zoveel andere zaken. Als mensen dat van zichzelf weten kan het een goede keuze zijn om er niet aan te beginnen. Als deze mensen jouw verhaal lezen kunnen ze denken dat alles issues ineens opgelost zijn. Dat is niet zo. Het zal best zo zijn dat je van je eigen kind meer kunt verdragen. Maar als het zo was dat het voor iedereen gold, dan zou kindermishandeling en een onveilige opvoeding niet bestaan.
Er zijn mensen, waaronder ik mij schaar, die zichzelf goed genoeg kennen om te weten dat een kind niet de juiste keuze is.
Kortom, ik vind je verhaal te kort door de bocht en te stellig gebracht.
Als ik dat weleens lees had ik nooit aan kinderen mogen beginnen (weinig geld, lage belastbaarheid, geen enkele stressbestendigheid, enz. enz.).
Wat ik me vooral niet gerealiseerd heb is dat die eigenschappen erfelijk zijn en ik mijn kinderen dus heb opgescheept met een lage belastbaarheid en weinig stressbestendigheid.
Ik denk niet dat mijn kinderen tekort gekomen zijn door mijn 'beperkingen', maar wel doordat zij diezelfde 'beperkingen' hebben.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 7 april 2024 om 11:03
Wij hebben 1 kind, ook al dachten we altijd dat we graag nog een kind wilden.
Het is een hele bijzondere ervaring vind ik en ik had het voor geen goud willen missen: zwanger zijn, de geboorte, baby-, peuter-, kleutertijd. De vriendjes. Alle schooldingen. Het opgroeien tot een heel eigen mens die in maar weinig dingen lijkt op mij, maar die ik tegelijkertijd door en door ken, omdat het een deel van mezelf is.
En nu is het opvoeden wel klaar. Eigenlijk zijn man en ik weer met ons tweeen en we hebben het heerlijk samen. Wij zijn elkaar wel een poos kwijtgeraakt tijdens de intensievere jaren. Dat heb ik echt niet fijn gevonden en had ik niet verwacht.
Daarnaast heb ik zelf een zware tijd gehad met depressies waardoor ik me schuldig heb gevoeld naar mijn kind omdat ik er in mijn ogen onvoldoende geestelijk was. Daar kijk ik nu milder naar.
Wat ik zelf het zwaarst vond was de altijd aanwezige verantwoordelijkheid, het niet meer vrij zijn.
Maar: Freedom is just another word for nothing left to loose.
En zo voel ik het ook.
Je krijgt er zoveel voor terug vind ik onzin. Ik wil er ook helemaal niks voor terug.
Een kind is een deel van jezelf met alles erop en eraan en dat is intens. Maar vooral heel bijzonder en heel gewoon.
Het is een hele bijzondere ervaring vind ik en ik had het voor geen goud willen missen: zwanger zijn, de geboorte, baby-, peuter-, kleutertijd. De vriendjes. Alle schooldingen. Het opgroeien tot een heel eigen mens die in maar weinig dingen lijkt op mij, maar die ik tegelijkertijd door en door ken, omdat het een deel van mezelf is.
En nu is het opvoeden wel klaar. Eigenlijk zijn man en ik weer met ons tweeen en we hebben het heerlijk samen. Wij zijn elkaar wel een poos kwijtgeraakt tijdens de intensievere jaren. Dat heb ik echt niet fijn gevonden en had ik niet verwacht.
Daarnaast heb ik zelf een zware tijd gehad met depressies waardoor ik me schuldig heb gevoeld naar mijn kind omdat ik er in mijn ogen onvoldoende geestelijk was. Daar kijk ik nu milder naar.
Wat ik zelf het zwaarst vond was de altijd aanwezige verantwoordelijkheid, het niet meer vrij zijn.
Maar: Freedom is just another word for nothing left to loose.
En zo voel ik het ook.
Je krijgt er zoveel voor terug vind ik onzin. Ik wil er ook helemaal niks voor terug.
Een kind is een deel van jezelf met alles erop en eraan en dat is intens. Maar vooral heel bijzonder en heel gewoon.
Hier kom ik nog op terug
zondag 7 april 2024 om 11:48
Dan geldt dan toch voor jullie allebei, dat je een eigen beeld hebt van waar een (goede) ouder aan moet voldoen? Zal ook voor een groot deel zijn ingegeven door ervaringen in je eigen jeugd en wat je ziet in je omgeving.Solomio schreef: ↑07-04-2024 10:07
Maar dat is dus gekoppeld aan het beeld dat jij hebt van waar een (goede?) ouder aan moet voldoen.
Als ik dat weleens lees had ik nooit aan kinderen mogen beginnen (weinig geld, lage belastbaarheid, geen enkele stressbestendigheid, enz. enz.).
Wat ik me vooral niet gerealiseerd heb is dat die eigenschappen erfelijk zijn en ik mijn kinderen dus heb opgescheept met een lage belastbaarheid en weinig stressbestendigheid.
Ik denk niet dat mijn kinderen tekort gekomen zijn door mijn 'beperkingen', maar wel doordat zij diezelfde 'beperkingen' hebben.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
zondag 7 april 2024 om 12:19
Sterker nog: dat geldt voor iedereen.
Maar ik zie dat dat beeld steeds strenger wordt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 7 april 2024 om 12:46
Nou ja, precies dit dus. Jij zegt het beter dan ik. Ik heb een lage belastbaarheid waardoor ik max 20 uur kan werken in de week, ik mankeer van alles, lichamelijk en geestelijk. Ik heb een flinke rugzak en aardig wat trauma's en ellende meegemaakt. Ik heb rust nodig. Een stil huis om te ontprikkelen. Ik wil geen rekening houden met een kind, ik wil niet dat mijn hele leven daar om gaat draaien.Sierlijk schreef: ↑07-04-2024 09:51Je schrijft het ontzettend stellig op, en zo is het voor jou en dat is heel mooi. Je lijkt eraan voorbij te gaan dat dit niet voor iedereen geldt. Kijk maar naar al die mensen die minder stabiel zijn. Dit kan je overal horen en lezen als je er voor open staat.
Voor veel mensen is een kind helemaal niet de juiste keuze. Alle persoonlijke issues zijn niet ineens opgelost als het je eigen kind is. Denk aan prikkelgevoeligheid, een lage belastbaarheid en nog zoveel andere zaken. Als mensen dat van zichzelf weten kan het een goede keuze zijn om er niet aan te beginnen. Als deze mensen jouw verhaal lezen kunnen ze denken dat alles issues ineens opgelost zijn. Dat is niet zo. Het zal best zo zijn dat je van je eigen kind meer kunt verdragen. Maar als het zo was dat het voor iedereen gold, dan zou kindermishandeling en een onveilige opvoeding niet bestaan.
Er zijn mensen, waaronder ik mij schaar, die zichzelf goed genoeg kennen om te weten dat een kind niet de juiste keuze is.
Kortom, ik vind je verhaal te kort door de bocht en te stellig gebracht.
Ik heb genoeg aan mijn eigen shit, ik wil een kind niet opzadelen met een neurotische moeder die het eigenlijk allemaal niet aan kan. Want ik weet dat ik het niet aan ga kunnen. Dus neem ik geen kind.
zondag 7 april 2024 om 12:47
Oh, maar ik bedoel zeker niet te zeggen dat mensen die minder belastbaar zijn of issues hebben, niet aan kinderen moeten beginnen. Dat beslist ieder voor zichzelf.Solomio schreef: ↑07-04-2024 10:07Maar dat is dus gekoppeld aan het beeld dat jij hebt van waar een (goede?) ouder aan moet voldoen.
Als ik dat weleens lees had ik nooit aan kinderen mogen beginnen (weinig geld, lage belastbaarheid, geen enkele stressbestendigheid, enz. enz.).
Wat ik me vooral niet gerealiseerd heb is dat die eigenschappen erfelijk zijn en ik mijn kinderen dus heb opgescheept met een lage belastbaarheid en weinig stressbestendigheid.
Ik denk niet dat mijn kinderen tekort gekomen zijn door mijn 'beperkingen', maar wel doordat zij diezelfde 'beperkingen' hebben.
Degene waar ik op reageerde typte iets in de trend van: alles komt goed, want van je eigen kind hou je veel meer dan een ander kind en dingen waar ik mij een ander kind aan stoor, is lang zo erg niet als het je eigen kind is omdat je dan veel meer kunt hebben.
zondag 7 april 2024 om 13:40
Miss_Edwards schreef: ↑07-04-2024 12:46Nou ja, precies dit dus. Jij zegt het beter dan ik. Ik heb een lage belastbaarheid waardoor ik max 20 uur kan werken in de week, ik mankeer van alles, lichamelijk en geestelijk. Ik heb een flinke rugzak en aardig wat trauma's en ellende meegemaakt. Ik heb rust nodig. Een stil huis om te ontprikkelen. Ik wil geen rekening houden met een kind, ik wil niet dat mijn hele leven daar om gaat draaien.
Ik heb genoeg aan mijn eigen shit, ik wil een kind niet opzadelen met een neurotische moeder die het eigenlijk allemaal niet aan kan. Want ik weet dat ik het niet aan ga kunnen. Dus neem ik geen kind.
Precies. Dan is dit de juiste keuze voor jou.
Ik weet niet of je het herkent, maar als je dit soort dingen zegt, voelen mensen zich geroepen om te zeggen dat je een hele goed moeder zou zijn. En proberen ze je over te halen om toch aan kinderen te willen. Terwijl je weet dat je niet van die keuze gelukkig wordt.
zondag 7 april 2024 om 14:02
Haha, nou niet helemaal herkenbaar hoor. De mensen die me kennen weten dondersgoed dat ik geen goede moeder zou worden. Ook omdat ik veel te snel toegeef, dus mijn kind zou vreselijk verwend zijn.Sierlijk schreef: ↑07-04-2024 13:40Precies. Dan is dit de juiste keuze voor jou.
Ik weet niet of je het herkent, maar als je dit soort dingen zegt, voelen mensen zich geroepen om te zeggen dat je een hele goed moeder zou zijn. En proberen ze je over te halen om toch aan kinderen te willen. Terwijl je weet dat je niet van die keuze gelukkig wordt.
Vreemden zeggen dat soort dingen soms wel eens ja, zo van: "ach joh, je eigen kinderen zijn zo anders! Dat ga je echt wel leuk vinden hoor,"
Nee hoor, echt niet.
Maar mijn inner circle weet wel beter. Een vriendin van mijn moeder zei het deze week nog, toen ik met neefje aan het spelen was, ze zei : "het is echt jouw ding niet he die kleine kinderen?"
Ze snapte het goed trouwens want zelf heeft ze ook niets met kleine kinderen ( of uberhaubt met kinderen, ondanks dat ze ze zelf heeft ) dus het is een feest van herkenning. Mijn moeder is ook totaal geen kindermens trouwens, en mijn oma was het ook niet. Ze vonden het vooral leuk toen we ouder waren. Met dat kleine grut hadden ze niks en ze waren eigenlijk veel teveel aan hun vrijheid gehecht voor het moederschap.
Mijn opa had ook niks met kinderen. Mijn broer en schoonzus zijn echt van die oer ouders en vinden het helemaal geweldig. Als ik dat zou voelen zou ik ook graag een kind willen, maar aan mij is het gewoon niet besteed.
zondag 7 april 2024 om 14:27
Miss_Edwards schreef: ↑07-04-2024 14:02Haha, nou niet helemaal herkenbaar hoor. De mensen die me kennen weten dondersgoed dat ik geen goede moeder zou worden. Ook omdat ik veel te snel toegeef, dus mijn kind zou vreselijk verwend zijn.
Vreemden zeggen dat soort dingen soms wel eens ja, zo van: "ach joh, je eigen kinderen zijn zo anders! Dat ga je echt wel leuk vinden hoor,"
Nee hoor, echt niet.
Maar mijn inner circle weet wel beter. Een vriendin van mijn moeder zei het deze week nog, toen ik met neefje aan het spelen was, ze zei : "het is echt jouw ding niet he die kleine kinderen?"
Ze snapte het goed trouwens want zelf heeft ze ook niets met kleine kinderen ( of uberhaubt met kinderen, ondanks dat ze ze zelf heeft ) dus het is een feest van herkenning. Mijn moeder is ook totaal geen kindermens trouwens, en mijn oma was het ook niet. Ze vonden het vooral leuk toen we ouder waren. Met dat kleine grut hadden ze niks en ze waren eigenlijk veel teveel aan hun vrijheid gehecht voor het moederschap.
Mijn opa had ook niks met kinderen. Mijn broer en schoonzus zijn echt van die oer ouders en vinden het helemaal geweldig. Als ik dat zou voelen zou ik ook graag een kind willen, maar aan mij is het gewoon niet besteed.
In mijn familie heb ik daar gelukkig nooit gezeur over gehoord, die voelen inderdaad aan dat ik geen kinderwens had en geen kindermens was. Het zijn inderdaad de mensen die verder van mij af staan. Collega's bijv.
Wel mooi dat jij het bevestigd kreeg door de vriendin van je moeder. Het is zo niet mijn ding. Ik gedraag me sociaal maar vind er niets aan en ik hoop maar dat mensen het niet merken dat ik in werkelijkheid niets met hun baby's heb.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
