Kinderen
alle pijlers
Wel of geen kinderen
vrijdag 5 april 2024 om 13:46
Hallo allemaal
Ik ben nieuw hier op het forum en stel mij graag even voor. Ik ben een vrouw van 25 en ondertussen al een aantal jaar samen met mijn partner. Anderhalf jaar geleden hebben we samen een huis gekocht. Onze relatie loopt goed en ik ben oprecht gelukkig met mijn partner.
De laatste twee jaar hebben verschillende vrienden van ons een kindje gekregen. Dit zorgt ervoor dat wij ook eens beginnen nadenken over kinderen.
Het probleem is dat we allebei twijfelen. Het lijkt ons hartverwarmend en fantastisch om een klein mensje van ons 2 op de wereld te zetten en op te voeden. Maar we beseffen dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn is. We zullen (zeker in de eerste jaren) onze vrijheid verliezen, weinig tijd hebben voor elkaar, slapeloze nachten, verlof nemen als het kindje ziek is en kinderen kosten nu eenmaal veel geld.
Onlangs had ik er een gesprek over met mijn moeder. Dit gesprek heeft mijn twijfels enkel maar versterkt. Volgens haar moeten we maar eens denken aan de klimaatopwarming en alle oorlogen en de gevolgen daarvan voor onze kinderen. Bovendien zouden we volgens haar niet geschikt zijn voor het gezinsleven omdat wij allebei wel stressgevoeliger zijn. Vooral dat laatste is bij mij binnengekomen en ik besef dat mijn moeder daar zeker een punt heeft.
Ik heb het hier over gepraat met partner. Hij vindt dat mijn moeder wel wat overdrijft. Hij zei dat deze problemen er altijd al geweest zijn en dat elke generatie zich uiteindelijk weet te redden. Mijn partner en ik zijn inderdaad allebei stressgevoeliger en een kindje brengt uiteraard veel druk met zich mee. Wij zullen nog veel gesprekken moeten voeren voor we een beslissing kunnen nemen.
Het doet mij vooral deugd om dit even van me af te kunnen schrijven.
Ik zou graag eens weten van andere forumleden welke argumenten meespeelden in hun beslissing om al dan niet voor kinderen te gaan.
Groetjes Elien
Ik ben nieuw hier op het forum en stel mij graag even voor. Ik ben een vrouw van 25 en ondertussen al een aantal jaar samen met mijn partner. Anderhalf jaar geleden hebben we samen een huis gekocht. Onze relatie loopt goed en ik ben oprecht gelukkig met mijn partner.
De laatste twee jaar hebben verschillende vrienden van ons een kindje gekregen. Dit zorgt ervoor dat wij ook eens beginnen nadenken over kinderen.
Het probleem is dat we allebei twijfelen. Het lijkt ons hartverwarmend en fantastisch om een klein mensje van ons 2 op de wereld te zetten en op te voeden. Maar we beseffen dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn is. We zullen (zeker in de eerste jaren) onze vrijheid verliezen, weinig tijd hebben voor elkaar, slapeloze nachten, verlof nemen als het kindje ziek is en kinderen kosten nu eenmaal veel geld.
Onlangs had ik er een gesprek over met mijn moeder. Dit gesprek heeft mijn twijfels enkel maar versterkt. Volgens haar moeten we maar eens denken aan de klimaatopwarming en alle oorlogen en de gevolgen daarvan voor onze kinderen. Bovendien zouden we volgens haar niet geschikt zijn voor het gezinsleven omdat wij allebei wel stressgevoeliger zijn. Vooral dat laatste is bij mij binnengekomen en ik besef dat mijn moeder daar zeker een punt heeft.
Ik heb het hier over gepraat met partner. Hij vindt dat mijn moeder wel wat overdrijft. Hij zei dat deze problemen er altijd al geweest zijn en dat elke generatie zich uiteindelijk weet te redden. Mijn partner en ik zijn inderdaad allebei stressgevoeliger en een kindje brengt uiteraard veel druk met zich mee. Wij zullen nog veel gesprekken moeten voeren voor we een beslissing kunnen nemen.
Het doet mij vooral deugd om dit even van me af te kunnen schrijven.
Ik zou graag eens weten van andere forumleden welke argumenten meespeelden in hun beslissing om al dan niet voor kinderen te gaan.
Groetjes Elien
zaterdag 6 april 2024 om 11:02
Dat zijn geen aannames hoor. Dat is wat ik om me heen zie.Bamboetafeltje schreef: ↑06-04-2024 10:44Dit zijn echt aannames. Echt niet alle opa's en oma's passen op. Niet overal is woningnood. Kijk maar eens in Hongarije of Duitsland om maar wat te noemen.
Zie jij een trend naar meer woningen hier, meer bejaardenzorg, en verwacht je dat de huidige generatie twintigers de komende jaren minder mag gaan werken of de huidige veertigers eerder met pensioen mogen?
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
zaterdag 6 april 2024 om 11:08
hier hetzelfde, hoewel ik mij die kinderwens dus ook totaal niet kan voorstellen. Ik heb dat gevoel niet en nooit gehad. Nu 50 en ben er tevreden mee zo.Lady_Day schreef: ↑06-04-2024 00:10Ik heb nooit kinderen gewild en goddank is het gezemel over 'je verandert nog wel van gedachten' voorbij (ben nu in de 50). Ik heb nooit dat 'oergevoel' gehad en als ik het rationeel bekijk zie ik geen enkele reden waarom je een kind op de wereld zou willen zetten.
Wel kan ik me voorstellen dat als je wel een soort van wens hebt maar niet supersterk dat het een lastige keuze is. Het heeft nl. nogal wat impact.
zaterdag 6 april 2024 om 11:18
Het zwaarste vind ik voor nu slaapgebrek. Uitslapen is er niet meer bij. Ook regelmatig snachts eruit, en dan overdag inderdaad weer werken.Bamboetafeltje schreef: ↑06-04-2024 09:13Ik ben soms zo benieuwd wat mensen er zo zwaar aan vinden. Gewoon interesse.
Nu kind loopt ook de hele tijd moeten aanstaan. Opletten waar je dingen legt want kind kan erbij en stopt het in z’n mond of gaat er andere dingen mee doen.
En dan dat huilen, dat kost veel energie.
Ik ervaar het niet als heel veel stress. Dat zit hem dan meer in de keren als er iets fout gaat, kind die van bed afvalt ofzo. Maar dat is dus echt zelden.
Maar kan me wel voorstellen dat brengen en halen naar opvang veel stress kan kosten dat geregel eromheen. Als je beiden een baan hebt dat je niet thuis kan werken en vaak files etc.
zaterdag 6 april 2024 om 11:44
Ik zie om me heen zelden oppassende opa's en oma's. Juist wel dat niet beiden fulltime werken. En ook de laatste 5 jaar ook mensen zien vertrekken naar het buitenland.
zaterdag 6 april 2024 om 11:53
Het zwaar vinden verschilt denk ik ook per persoon. Maar ouders die beweren dat ze het nooit zwaar vinden geloof ik eerlijk gezegd ook niet.
Ik vind het zwaar dat mn hoofd bijna nooit meer uit staat. Dat zit in mijn aard, maar zonder kinds had ik dat minder. Want ik kon dan opladen door alleen te zijn. En dat komt nu nog weinig voor. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het onwijs leuk om moeder te zijn. Maar soms ook wel heel zwaar. En dat kan ook gewoon naast elkaar bestaan denk ik.
Ik vind het zwaar dat mn hoofd bijna nooit meer uit staat. Dat zit in mijn aard, maar zonder kinds had ik dat minder. Want ik kon dan opladen door alleen te zijn. En dat komt nu nog weinig voor. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het onwijs leuk om moeder te zijn. Maar soms ook wel heel zwaar. En dat kan ook gewoon naast elkaar bestaan denk ik.
zaterdag 6 april 2024 om 11:58
Jammer dat je dat niet gelooft. Ik heb het echt niet als zwaar ervaren.Bbubbels schreef: ↑06-04-2024 11:53Het zwaar vinden verschilt denk ik ook per persoon. Maar ouders die beweren dat ze het nooit zwaar vinden geloof ik eerlijk gezegd ook niet.
Ik vind het zwaar dat mn hoofd bijna nooit meer uit staat. Dat zit in mijn aard, maar zonder kinds had ik dat minder. Want ik kon dan opladen door alleen te zijn. En dat komt nu nog weinig voor. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het onwijs leuk om moeder te zijn. Maar soms ook wel heel zwaar. En dat kan ook gewoon naast elkaar bestaan denk ik.
zaterdag 6 april 2024 om 12:05
Bedoel ook niet dat het niet kan… maar misschien hangt het ook af van hoe ze “zwaar” definieert. Heb je je dan nooit zorgen gemaakt over je kids? Of dat je chagrijnig werd van de zoveelste keer dat ze niet luisterden of ruzie maakten? Of dat je even klaar was met alles? Super fijn als je dat nooit hebt gehad, maar ik denk dat het meerendeel van de ouders het soms wel ervaart, en ik denk dat dat ook helemaal niet erg is.Bamboetafeltje schreef: ↑06-04-2024 11:58Jammer dat je dat niet gelooft. Ik heb het echt niet als zwaar ervaren.
zaterdag 6 april 2024 om 12:11
Waar gaan die mensen dan wonen? Want in NL lopen heel veel dingen niet lekker, maar in verreweg de meeste landen is het leven nog veel moeilijker, en dan is een groot deel van je sociale vangnet ook nog eens verdwenen (althans de eerste tijd).Bamboetafeltje schreef: ↑06-04-2024 11:44Ik zie om me heen zelden oppassende opa's en oma's. Juist wel dat niet beiden fulltime werken. En ook de laatste 5 jaar ook mensen zien vertrekken naar het buitenland.
zaterdag 6 april 2024 om 12:24
Miss_Edwards schreef: ↑06-04-2024 09:03Ik ken een aantal mensen die wel spijt hebben van hun kinderen, maar die durven dat inderdaad niet hardop te zeggen tegen de meeste mensen.
Wel tegen mij, omdat ik dus bewust kindloos ben en me heel goed voor kan stellen dat mensen het enorm zwaar vinden en het niet hadden gedaan als ze dat geweten hadden van tevoren.
Maar tegen een echte oer moeder zullen ze dat natuurlijk niet zeggen.
Precies mijn ervaring. Mensen die zeggen: ik begrijp jou wel, als ik het allemaal had geweten, was ik er niet aan begonnen.
En het vaakst hoor ik het van de oma's. Waar hun kinderen graag mogen denken dat zij het oppassen geweldig vinden, is dat lang altijd niet zo. Vaak zijn ze bekaf en worden ze overvraagd. Soms doen ze het vanwege de band, en dat ze bang zijn dat ze hun kleinkinderen niet zien. Veel oma's werken en dan nog 1 of 2 dagen kleinkinderen erbij is voor veel mensen erg zwaar.
zaterdag 6 april 2024 om 12:28
Ik lees dat best wat forummers aangeven dat de mening van je moeder er niet toe doet. Zelf sta ik daar anders in, als het klopt wat je moeder aangeeft over je stress gevoeligheid. Ik vind het heel goed dat jullie goed nadenken over het krijgen van kinderen. Mensen lijken meer over het kopen van een huis na te denken dan over het wel of niet stichten van een gezin. Stel nou dat het zo zou zijn dat het voor jullie veel stress op zou leveren en jullie hebben daar hulp bij nodig, zou je daar je moeder dan voor vragen? Wellicht dat haar angst is dat jullie het niet trekken en er dan een beroep gedaan wordt op haar terwijl ze dat eigenlijk niet wil.
Wel kan je misschien daar over nadenken. Stel dat jullie wel graag kinderen zouden willen, welke mogelijkheden hebben jullie dan, financieel of in je netwerk om op te vangen? Heb je het geld voor voldoende oppas, een schoonmaker, netwerk die wellicht structureel wil oppassen. Ik kan me voorstellen dat als dat aanwezig is, en je netwerk vindt het leuk om jullie daarin te ondersteunen, dat dit wellicht een optie is.
Zo ken ik een inmiddels vrouw van middelbare leeftijd, die zon 35 jaar geleden alleen 2 kinderen kreeg. Ze had hele naaste en betrokken vriendinnen die graag onderdeel van het leven van de kinderen wilden zijn. Die vriendinnen sliepen structureel 1 keer in de week bij deze moeder, zodat ze kon slapen. Belangrijk punt is dat ze dit van tevoren heel goed had ingericht.
Wel kan je misschien daar over nadenken. Stel dat jullie wel graag kinderen zouden willen, welke mogelijkheden hebben jullie dan, financieel of in je netwerk om op te vangen? Heb je het geld voor voldoende oppas, een schoonmaker, netwerk die wellicht structureel wil oppassen. Ik kan me voorstellen dat als dat aanwezig is, en je netwerk vindt het leuk om jullie daarin te ondersteunen, dat dit wellicht een optie is.
Zo ken ik een inmiddels vrouw van middelbare leeftijd, die zon 35 jaar geleden alleen 2 kinderen kreeg. Ze had hele naaste en betrokken vriendinnen die graag onderdeel van het leven van de kinderen wilden zijn. Die vriendinnen sliepen structureel 1 keer in de week bij deze moeder, zodat ze kon slapen. Belangrijk punt is dat ze dit van tevoren heel goed had ingericht.
zaterdag 6 april 2024 om 12:31
Dit inderdaad. Meermaals meegemaakt.Miss_Edwards schreef: ↑06-04-2024 09:03Ik ken een aantal mensen die wel spijt hebben van hun kinderen, maar die durven dat inderdaad niet hardop te zeggen tegen de meeste mensen.
Wel tegen mij, omdat ik dus bewust kindloos ben en me heel goed voor kan stellen dat mensen het enorm zwaar vinden en het niet hadden gedaan als ze dat geweten hadden van tevoren.
Maar tegen een echte oer moeder zullen ze dat natuurlijk niet zeggen.
zaterdag 6 april 2024 om 12:34
Dit, volgens mij weet je meestal wel gewoon of je jezelf wel of niet met kinderen ziet. Ik wist dat ik ze wilde, man ook. We hebben nu 2 kinderen. Ik vind het niet stressvol ofzo, loopt best op rolletjes hier. Wij hebben nooit nagedacht over voor- of nadelen, we wilden gewoon kinderen, klaar.oneenietweer schreef: ↑05-04-2024 17:34Wij hebben kinderen omdat we ze wilden. Ik had gewoon rammelende eierstokken; daar waren geen argumenten of ratio tegen bestand. Als je met je hoofd moet bedenken of je een kind wilt lijkt het me beter van niet. Kinderen zijn een hoop gedoe en kosten klauwen met geld, de wereld gaat naar de gallemiezen… Rationeel gezien pleit vrijwel alles tégen een kind.
Als je er veel over na gaat denken zijn er waarschijnlijk een hoop nadelen, kost geld/drukte/slapeloze nachten/kinderfeestjes/schoolpleinouders/zwemles/poepluiers etc etc. Dan snap ik dat je zegt: hier begin ik niet aan. Maar als je eenmaal kinderen hebt groei je daar gewoon in mee en stelt dat, vind ik, allemaal weinig voor. Ikzelf vind een leven met kinderen gewoon mooier dan zonder, voor mezelf dan he. Het voegt voor mij een hoop toe. En heb totaal niks met andere kinderen, dus dat is ook geen argument. Heb ook niks met babys. Maar een kind van jezelf is heel anders. Zeker nu ze wat ouder worden geniet ik daar wel echt van.
zaterdag 6 april 2024 om 12:47
Het zwaarste aan kinderloosheid vind ik het gevoel een uitzondering te zijn. Het leven van anderen past zich niet aan jouw wensen aan, maar jij moet je steeds aanpassen. En jij staat bij niemand heel hoog op de prioriteitenlijst.
Dat begint al vroeg.
Je ouders worden opa en oma en alles draait opeens om de kleinkinderen die ze van andere siblings hebben. Gesprekken gaan daarover, bezoeken worden aan de kleinkinderen aangepast, etc. Of dat voor jou handig of prettig is, is bijzaak.
Dan zijn je vrienden 10 jaar uit de running, want die kunnen niet meer van huis. Ouders vinden elkaar via de kinderen en bouwen daaromheen een nieuw sociaal leven. Jij moet andere kinderloze vrienden of vrienden in een andere leeftijdsgroep zoeken, als je nog eens samen naar een terras wilt of 's avonds naar een voorstelling, restaurant en daarna de kroeg in.
Na een scheiding - ook kinderloze relaties lopen stuk - ben je echt alleen, niet enkel om de week of in het weekend.
Ook praktisch: Handige pubers of oudere kinderen die even meehelpen verhuizen, eens op de hond of de kat passen, input geven voor jouw beslissingen, die heb je niet.
Als je ouders overlijden dan wordt de familieband losser. Het concentreert zich rond de nieuwe gezinnen van de siblings en jij hangt er zo'n beetje bij.
Ook je vrienden worden opa en oma en praten oeverloos met elkaar over hun leuke kleinkinderen of hebben geen tijd, want moeten oppassen en daarna een dag bijkomen
.
En er is later niemand die zich van nature geroepen voelt om een beetje op jou te passen als je oud en misschien dementerend wordt. Dat kun je ook niet verwachten van neefjes, nichtjes of kinderen van vrienden. Maar mantelzorg door de kinderen is inmiddels wel een regulier onderdeel van de ouderenzorg geworden.
Toch geen spijt. Vol overtuiging hiervoor gekozen. Maar je moet wel sterk in je schoenen staan om steeds die uitzondering te willen zijn.
En als dit klinkt alsof er alleen maar nadelen zijn...
Voordelen: Als je 's avonds thuis komt is er rust. Je hebt vrijheid. Het scheelt veel geld. En veel schuldgevoel. Je hoeft je kinderen geen scheiding aan te doen. Of een handicap. Of een mantelzorgproject. Of een onzekere toekomst. En de wereld geen nieuwe mens.
Dat begint al vroeg.
Je ouders worden opa en oma en alles draait opeens om de kleinkinderen die ze van andere siblings hebben. Gesprekken gaan daarover, bezoeken worden aan de kleinkinderen aangepast, etc. Of dat voor jou handig of prettig is, is bijzaak.
Dan zijn je vrienden 10 jaar uit de running, want die kunnen niet meer van huis. Ouders vinden elkaar via de kinderen en bouwen daaromheen een nieuw sociaal leven. Jij moet andere kinderloze vrienden of vrienden in een andere leeftijdsgroep zoeken, als je nog eens samen naar een terras wilt of 's avonds naar een voorstelling, restaurant en daarna de kroeg in.
Na een scheiding - ook kinderloze relaties lopen stuk - ben je echt alleen, niet enkel om de week of in het weekend.
Ook praktisch: Handige pubers of oudere kinderen die even meehelpen verhuizen, eens op de hond of de kat passen, input geven voor jouw beslissingen, die heb je niet.
Als je ouders overlijden dan wordt de familieband losser. Het concentreert zich rond de nieuwe gezinnen van de siblings en jij hangt er zo'n beetje bij.
Ook je vrienden worden opa en oma en praten oeverloos met elkaar over hun leuke kleinkinderen of hebben geen tijd, want moeten oppassen en daarna een dag bijkomen
. En er is later niemand die zich van nature geroepen voelt om een beetje op jou te passen als je oud en misschien dementerend wordt. Dat kun je ook niet verwachten van neefjes, nichtjes of kinderen van vrienden. Maar mantelzorg door de kinderen is inmiddels wel een regulier onderdeel van de ouderenzorg geworden.
Toch geen spijt. Vol overtuiging hiervoor gekozen. Maar je moet wel sterk in je schoenen staan om steeds die uitzondering te willen zijn.
En als dit klinkt alsof er alleen maar nadelen zijn...
Voordelen: Als je 's avonds thuis komt is er rust. Je hebt vrijheid. Het scheelt veel geld. En veel schuldgevoel. Je hoeft je kinderen geen scheiding aan te doen. Of een handicap. Of een mantelzorgproject. Of een onzekere toekomst. En de wereld geen nieuwe mens.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
zaterdag 6 april 2024 om 13:02
Jawel maar dat zie ik niet als zwaar. Zwaar vond ik het toen ik met 39 wk zwangerschap mijn dochter doodgeboren zag worden. En ook de jaren dat wij geen kinderen konden krijgen en er veel verdriet was. Dan is 10x per nacht eruit echt een makkie.Bbubbels schreef: ↑06-04-2024 12:05Bedoel ook niet dat het niet kan… maar misschien hangt het ook af van hoe ze “zwaar” definieert. Heb je je dan nooit zorgen gemaakt over je kids? Of dat je chagrijnig werd van de zoveelste keer dat ze niet luisterden of ruzie maakten? Of dat je even klaar was met alles? Super fijn als je dat nooit hebt gehad, maar ik denk dat het meerendeel van de ouders het soms wel ervaart, en ik denk dat dat ook helemaal niet erg is.
zaterdag 6 april 2024 om 13:10
Heel realistisch beschreven.merano schreef: ↑06-04-2024 12:47Het zwaarste aan kinderloosheid vind ik het gevoel een uitzondering te zijn. Het leven van anderen past zich niet aan jouw wensen aan, maar jij moet je steeds aanpassen. En jij staat bij niemand heel hoog op de prioriteitenlijst.
Dat begint al vroeg.
Je ouders worden opa en oma en alles draait opeens om de kleinkinderen die ze van andere siblings hebben. Gesprekken gaan daarover, bezoeken worden aan de kleinkinderen aangepast, etc. Of dat voor jou handig of prettig is, is bijzaak.
Dan zijn je vrienden 10 jaar uit de running, want die kunnen niet meer van huis. Ouders vinden elkaar via de kinderen en bouwen daaromheen een nieuw sociaal leven. Jij moet andere kinderloze vrienden of vrienden in een andere leeftijdsgroep zoeken, als je nog eens samen naar een terras wilt of 's avonds naar een voorstelling, restaurant en daarna de kroeg in.
Na een scheiding - ook kinderloze relaties lopen stuk - ben je echt alleen, niet enkel om de week of in het weekend.
Ook praktisch: Handige pubers of oudere kinderen die even meehelpen verhuizen, eens op de hond of de kat passen, input geven voor jouw beslissingen, die heb je niet.
Als je ouders overlijden dan wordt de familieband losser. Het concentreert zich rond de nieuwe gezinnen van de siblings en jij hangt er zo'n beetje bij.
Ook je vrienden worden opa en oma en praten oeverloos met elkaar over hun leuke kleinkinderen of hebben geen tijd, want moeten oppassen en daarna een dag bijkomen
En er is later niemand die zich van nature geroepen voelt om een beetje op jou te passen als je oud en misschien dementerend wordt. Dat kun je ook niet verwachten van neefjes, nichtjes of kinderen van vrienden. Maar mantelzorg door de kinderen is inmiddels wel een regulier onderdeel van de ouderenzorg geworden.
Toch geen spijt. Vol overtuiging hiervoor gekozen. Maar je moet wel sterk in je schoenen staan om steeds die uitzondering te willen zijn.
En als dit klinkt alsof er alleen maar nadelen zijn...
Voordelen: Als je 's avonds thuis komt is er rust. Je hebt vrijheid. Het scheelt veel geld. En veel schuldgevoel. Je hoeft je kinderen geen scheiding aan te doen. Of een handicap. Of een mantelzorgproject. Of een onzekere toekomst. En de wereld geen nieuwe mens.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 6 april 2024 om 13:24
Je hebt zeker zelf geen kinderen ? Om dat je spreekt van een achteruit gang in alle opzichten Ik heb dus wel kinderen , en ik ervaar het niet als een achteruitgang , Is minder geld een achteruitgang of is het nog meer dan genoeg? En relationeel gezien vind ik kinderen een vooruitgang , ik kan mij niet voorstellen hoe we dat deden toen er geen kinderen waren , ja vaak uit eten gaan of naar de kroeg gaan , gaat wel makkelijker zonder kinderen , maar daar groei je ook wel een keer over heen , denk ik dan .Dropdrop schreef: ↑05-04-2024 16:59Begin niet aan kinderen vanuit FOMO. Die mensen krijgen het vaakst spijt.
Kinderen krijgen is niet rationeel.
Rationeel gezien zijn er geen voordelen aan het krijgen van kinderen. Financieel, fysiek, relationeel, emotioneel: het is in alle opzichten een achteruitgang.
Alleen als dit je levenswens is, word je er gelukkig van.
Jullie zijn heel jong. Gun het je kind om een levenswens te zijn. Geef jezelf nog wat tijd.
Spreek bijvoorbeeld af: 1x per jaar praten we erover. Mooi restaurant. Bijzonder moment. Kijken hoe de vlag erbij hangt.
zaterdag 6 april 2024 om 13:44
Je bent nog jong, je kunt nog even twijfelen , ik heb er geen spijt van , en ik was ook wel aan het twijfelen , maar op een gegeven moment heb je alles wel zon beetje voor elkaar en heb je alles gedaan wat je wilde doen , en dan ?
het zwaarste wat ik vond is dat wanneer de kinderen ziek waren toen ze zo klein waren en ze niet kunnen zeggen wat ze mankeerden.
Verder maak je als je zwanger bent andere hormonen aan , die je helpen met het moedergevoel , die je nu niet hebt .
het zwaarste wat ik vond is dat wanneer de kinderen ziek waren toen ze zo klein waren en ze niet kunnen zeggen wat ze mankeerden.
Verder maak je als je zwanger bent andere hormonen aan , die je helpen met het moedergevoel , die je nu niet hebt .
zaterdag 6 april 2024 om 14:00
Ik vind het wel goed dat je erover nadenkt. Zouden meer mensen moeten doen, in plaats van achteraf te bedenken dat je het toch heel slecht trekt allemaal. Maar je bent pas 25, je hebt echt nog wel even hoor. 
Als je het nog niet voelt, zou ik het lekker laten. Misschien slaat het wel opeens om, of gebeurt het per ongeluk. 
Ik ben 29 en twijfel ook nog, maar merk wel minder weerstand naarmate meer dingen in mijn leven op hun plek vallen.
Ik heb nu plots ook allemaal collega's die óf zwanger zijn (twee), óf een kind onder de 1 jaar hebben (ook twee, dit zijn vaders). Ik hoor dan hun belevenissen aan en ben steevast blij dat ik mijn tijd volledig aan mijn werk en hobby's kan besteden, in plaats van mijn dag om de behoeftes van een baby heen te plannen. Andere mensen hebben misschien minder (behoefte aan) hobby's of vinden hun werk niet zo leuk, dan heb je natuurlijk minder het gevoel dat je er veel voor moet laten.
Ik geniet ook van de kleine geluksmomentjes die je hebt als je behalve werk geen verplichtingen hebt. Voorbeeldje: rustig tot 8:30 in bed liggen op thuiswerkdagen in plaats van dat ik eruit moet voor een kind dat naar school gaat. Misschien dat dit soort dingen me later minder uitmaken, of dat ik het ervoor over ga hebben omdat die kinderwens zo belangrijk voor me was.
Daarom zou ik jezelf niet gaan vergelijken met anderen die aan kinderen beginnen, dus ook niet je moeder. Je kent je eigen prioriteiten het beste, en hoe zij het ervaren hoeft helemaal niet gelijk te staan aan hoe jij het zult ervaren.
Als je het nog niet voelt, zou ik het lekker laten. Misschien slaat het wel opeens om, of gebeurt het per ongeluk. Ik ben 29 en twijfel ook nog, maar merk wel minder weerstand naarmate meer dingen in mijn leven op hun plek vallen.Ik heb nu plots ook allemaal collega's die óf zwanger zijn (twee), óf een kind onder de 1 jaar hebben (ook twee, dit zijn vaders). Ik hoor dan hun belevenissen aan en ben steevast blij dat ik mijn tijd volledig aan mijn werk en hobby's kan besteden, in plaats van mijn dag om de behoeftes van een baby heen te plannen. Andere mensen hebben misschien minder (behoefte aan) hobby's of vinden hun werk niet zo leuk, dan heb je natuurlijk minder het gevoel dat je er veel voor moet laten.
Ik geniet ook van de kleine geluksmomentjes die je hebt als je behalve werk geen verplichtingen hebt. Voorbeeldje: rustig tot 8:30 in bed liggen op thuiswerkdagen in plaats van dat ik eruit moet voor een kind dat naar school gaat. Misschien dat dit soort dingen me later minder uitmaken, of dat ik het ervoor over ga hebben omdat die kinderwens zo belangrijk voor me was.
Daarom zou ik jezelf niet gaan vergelijken met anderen die aan kinderen beginnen, dus ook niet je moeder. Je kent je eigen prioriteiten het beste, en hoe zij het ervaren hoeft helemaal niet gelijk te staan aan hoe jij het zult ervaren.
zaterdag 6 april 2024 om 14:22
zaterdag 6 april 2024 om 14:35
Dat is realistisch. Er worden kinderen geboren met afwijkingen of ziektes. Of een moeilijk karakter. Of met leermoeilijkheden.
Daar fantaseert niemand over in de tijd dat je mijmert over je eigen kleine toekomstige wondertje. Om te beseffen dat jij ook een kind kan krijgen met speciale noden en minder standaard, is handig als je aan het overwegen bent of je wel of niet wil.
zaterdag 6 april 2024 om 15:08
Ik vergelijking met die zeer nare ervaringen (spijt me oprecht dat je dat hebt moeten meemaken) kan ik me voorstellen dat alles meevalt. Wil niet zeggen dat andere ouders met minder tegenslagen in het leven het hebben van een kind niet soms zwaar kunnen vinden. Ik vond die wetenschap heel geruststellend toen wij aan het avontuur begonnen. In veel (social) media wordt het beeld geschetst dat het allemaal een roze wolk is, terwijl veel ouders hun kinderen ook regelmatig achter het behang kunnen plakken. Neemt niet weg dat je veel van de kind houdt natuurlijk. Bedoelde alleen die nuance te maken.Bamboetafeltje schreef: ↑06-04-2024 13:02Jawel maar dat zie ik niet als zwaar. Zwaar vond ik het toen ik met 39 wk zwangerschap mijn dochter doodgeboren zag worden. En ook de jaren dat wij geen kinderen konden krijgen en er veel verdriet was. Dan is 10x per nacht eruit echt een makkie.
zaterdag 6 april 2024 om 15:30
Als je twijfelt zou ik het niet doen (*). Al zijn de redenen die jouw moeder noemt wat mij betreft onzinnig. Het enige wat ik daar uit zou halen is dat ze niet zit te wachten op oma worden.
Hoe het is om moeder te worden weet je pas als je het bent geworden. Ik wilde nooit kinderen want ik vond mijzelf helemaal niet geschikt om moeder te zijn. En al helemaal niet op het moment dat ik zwanger raakte. Maar ik ben alsnog blij dat ik besloten heb om mijn dochter te houden. Ook al heb ik wel direct maatregelen laten nemen zodat er nooit meer een tweede kan komen.
Ik vind het zelf zowel geweldig om moeder te zijn als enorm lastig. Nu ze wat ouder is en zelfstandiger is het wel makkelijker. Maar dan nog kan ik het niet zonder hulp. Maar dat zal voor iedereen anders zijn.
(*) ik zou ook niet te lang wachten met beslissen. Als je ouder moeder wordt, dan heb je toch een ander contact met je kind. Daarnaast ben je dan alweer 50 plus voordat ze gaan studeren. Dat lijkt mij toch wat lastiger.
Hoe het is om moeder te worden weet je pas als je het bent geworden. Ik wilde nooit kinderen want ik vond mijzelf helemaal niet geschikt om moeder te zijn. En al helemaal niet op het moment dat ik zwanger raakte. Maar ik ben alsnog blij dat ik besloten heb om mijn dochter te houden. Ook al heb ik wel direct maatregelen laten nemen zodat er nooit meer een tweede kan komen.
Ik vind het zelf zowel geweldig om moeder te zijn als enorm lastig. Nu ze wat ouder is en zelfstandiger is het wel makkelijker. Maar dan nog kan ik het niet zonder hulp. Maar dat zal voor iedereen anders zijn.
(*) ik zou ook niet te lang wachten met beslissen. Als je ouder moeder wordt, dan heb je toch een ander contact met je kind. Daarnaast ben je dan alweer 50 plus voordat ze gaan studeren. Dat lijkt mij toch wat lastiger.
zaterdag 6 april 2024 om 15:51
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
