Kinderen
alle pijlers
Wel of geen kinderen
vrijdag 5 april 2024 om 13:46
Hallo allemaal
Ik ben nieuw hier op het forum en stel mij graag even voor. Ik ben een vrouw van 25 en ondertussen al een aantal jaar samen met mijn partner. Anderhalf jaar geleden hebben we samen een huis gekocht. Onze relatie loopt goed en ik ben oprecht gelukkig met mijn partner.
De laatste twee jaar hebben verschillende vrienden van ons een kindje gekregen. Dit zorgt ervoor dat wij ook eens beginnen nadenken over kinderen.
Het probleem is dat we allebei twijfelen. Het lijkt ons hartverwarmend en fantastisch om een klein mensje van ons 2 op de wereld te zetten en op te voeden. Maar we beseffen dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn is. We zullen (zeker in de eerste jaren) onze vrijheid verliezen, weinig tijd hebben voor elkaar, slapeloze nachten, verlof nemen als het kindje ziek is en kinderen kosten nu eenmaal veel geld.
Onlangs had ik er een gesprek over met mijn moeder. Dit gesprek heeft mijn twijfels enkel maar versterkt. Volgens haar moeten we maar eens denken aan de klimaatopwarming en alle oorlogen en de gevolgen daarvan voor onze kinderen. Bovendien zouden we volgens haar niet geschikt zijn voor het gezinsleven omdat wij allebei wel stressgevoeliger zijn. Vooral dat laatste is bij mij binnengekomen en ik besef dat mijn moeder daar zeker een punt heeft.
Ik heb het hier over gepraat met partner. Hij vindt dat mijn moeder wel wat overdrijft. Hij zei dat deze problemen er altijd al geweest zijn en dat elke generatie zich uiteindelijk weet te redden. Mijn partner en ik zijn inderdaad allebei stressgevoeliger en een kindje brengt uiteraard veel druk met zich mee. Wij zullen nog veel gesprekken moeten voeren voor we een beslissing kunnen nemen.
Het doet mij vooral deugd om dit even van me af te kunnen schrijven.
Ik zou graag eens weten van andere forumleden welke argumenten meespeelden in hun beslissing om al dan niet voor kinderen te gaan.
Groetjes Elien
Ik ben nieuw hier op het forum en stel mij graag even voor. Ik ben een vrouw van 25 en ondertussen al een aantal jaar samen met mijn partner. Anderhalf jaar geleden hebben we samen een huis gekocht. Onze relatie loopt goed en ik ben oprecht gelukkig met mijn partner.
De laatste twee jaar hebben verschillende vrienden van ons een kindje gekregen. Dit zorgt ervoor dat wij ook eens beginnen nadenken over kinderen.
Het probleem is dat we allebei twijfelen. Het lijkt ons hartverwarmend en fantastisch om een klein mensje van ons 2 op de wereld te zetten en op te voeden. Maar we beseffen dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn is. We zullen (zeker in de eerste jaren) onze vrijheid verliezen, weinig tijd hebben voor elkaar, slapeloze nachten, verlof nemen als het kindje ziek is en kinderen kosten nu eenmaal veel geld.
Onlangs had ik er een gesprek over met mijn moeder. Dit gesprek heeft mijn twijfels enkel maar versterkt. Volgens haar moeten we maar eens denken aan de klimaatopwarming en alle oorlogen en de gevolgen daarvan voor onze kinderen. Bovendien zouden we volgens haar niet geschikt zijn voor het gezinsleven omdat wij allebei wel stressgevoeliger zijn. Vooral dat laatste is bij mij binnengekomen en ik besef dat mijn moeder daar zeker een punt heeft.
Ik heb het hier over gepraat met partner. Hij vindt dat mijn moeder wel wat overdrijft. Hij zei dat deze problemen er altijd al geweest zijn en dat elke generatie zich uiteindelijk weet te redden. Mijn partner en ik zijn inderdaad allebei stressgevoeliger en een kindje brengt uiteraard veel druk met zich mee. Wij zullen nog veel gesprekken moeten voeren voor we een beslissing kunnen nemen.
Het doet mij vooral deugd om dit even van me af te kunnen schrijven.
Ik zou graag eens weten van andere forumleden welke argumenten meespeelden in hun beslissing om al dan niet voor kinderen te gaan.
Groetjes Elien
zaterdag 6 april 2024 om 16:06
Dat vind ik zelfs tamelijk jong! Wel ideaal als het zo uitkomt maar er zijn er ook genoeg die hun kind pas op hun 38e krijgen en dan zo midden of eind vijftig zijn wanneer hun kind gaat studeren.
Neem nog even de tijd TO, je bent nog jong en hebt de tijd erover na te denken. Hoewel ik klimaatverandering en oorlogsdreiging (en overbevolking en weet ik nog al wat meer) serieus genoeg neem om dat als overweging mee te nemen zou ik me als ik jou was vooral bezighouen met meer de persoonlijke overwegingen. Hoe voelt je relatie, liggen jullie (voldoende) op dezelfde lijn, wat doet het met je gevoel van vrijheid etc?
Die dingen kan ik met tijden als behoorlijk pittig ervaren. Dan gaat het dus niet eens over 10x per nacht je bed uit moeten of zorgen over passend onderwijs zoeken of een psychologisch traject met je kind moeten doorlopen.
Als voorbeeld: stel ik zou ieder jaar tien weken weg willen op vakantie. Bijvoorbeeld naar een bestemming waar mijn partner niks mee heeft. Dan zou ik het in het geval zónder kinderen gewoon ieder jaar doen. Het maakt dan ook niet uit hoeveel weken vrij mijn partner kan nemen en het hoeft niet ten koste te gaan van een vakantie die je ook nog samen wil doen. Als partner geen zin/geld/tijd/verlof of wat dan ook heeft, hoeft het niet te betekenen dat ik niet kan gaan.
Met kinderen kost het allemaal veel geplan, geregel, georganiseer als ik dat zou doen. Zelfs met een veel kortere periode. Er komt een behoorlijke last op mijn partner te liggen om alles, van ophalen van school en BSO tot het brengen naar de zwem-, ballet- en muziekles toe. Ook zou ik dat dan een te lange periode vinden om de kinderen niet te zien, terwijl ik dat tegenover partner makkelijker kan.
En 't is niet zo dat ik nou zó reisbehoeftig ben. Maar het feit dat je zo spontaan een ingeving van "ik pak volgende week mijn spullen en ben een aantal weken weg" de komende jaren niet zo makkelijk of snel zult doen, kan ik soms wel eens ervaren als verlies van vrijheid.
zaterdag 6 april 2024 om 16:33
Dan blijft nog de vraag: waarom vindt iemand dat erg? Ze gaan niet mee het studentenleven in, die 55+ers
25 vind ik zelf erg jong. In mijn omgeving bleef iedereen pas met 27+ aan zijn/haar definitieve partner plakken.
zaterdag 6 april 2024 om 16:42
Als je niet echt wil moet je het echt niet doen.
Kan over 10 jaar ook nog tenslotte....
(Heb ik gedaan, en poeh het had echt niet eerder moeten zijn)
Leuk weetje: op je 25e zijn je hersenen eigenlijk pas net uitontwikkeld. Dus ja je bent een vrouw maar je bent zelf pas net klaar met opgroeien. Gun jezelf de tijd.
Kan over 10 jaar ook nog tenslotte....
(Heb ik gedaan, en poeh het had echt niet eerder moeten zijn)
Leuk weetje: op je 25e zijn je hersenen eigenlijk pas net uitontwikkeld. Dus ja je bent een vrouw maar je bent zelf pas net klaar met opgroeien. Gun jezelf de tijd.
Lorem Ipsum
zaterdag 6 april 2024 om 16:42
Nee, idd. Enige wat ik wel als voordeel kan zien is dat, als die volwassen kinderen eenmaal zelf hun eigen (studenten)leven leiden, je als 48-jarige vaak fitter en vitaler bent om zelf weer wat dingen voor jezelf op te pikken dan wanneer dat pas gaat als je boven de zestig bent.
Maar ook dat is geen garantie. Er zijn mensen die er met veertig ook al niet de energie (meer) voor hebben en sterke 80-plussers die nog naar de andere kant van de wereld reizen. En ook qua kinderen heb je geen garantie. Niet iedere achttienjarige gaat met vrolijkheid en zelfvertrouwen na een zwaai en een kus de deur uit en pa en ma kunnen weer hun eigen vrijheden oppikken. Er kan van alles zijn aan lichamelijke en/of psychische last waardoor je die vrijheden (nog) niet hebt als ze volwassen zijn.
Al denk ik wel dat als je met twee opvoeders bent er naarmate de kinderen ouder worden wel meer mogelijkheden zijn om dingen voor jezelf te gaan pakken. Je hoeft doorgaans niet tot in de eeuwigheid af te wisselen met 's nachts eruit gaan en moeten rijden voor de tennistraining...
zaterdag 6 april 2024 om 17:03
Als de gemiddelde vrouw 29-30 is als ze haar eerste kind krijgt lijkt me 50+ plus dan weer de gemiddelde leeftijd om te hebben als die kinderen gaan studeren.
Ik vind 25 jaar erg jong om aan kinderen te denken. Je hersenen zijn pas nu zo'n beetje uitgegroeid. Weet je echt goed wie je bent en wat je wil etc.? Daarnaast zou ik eerst een tijd mezelf op één zetten (bijvoorbeeld via carriere, reizen, hobby's etc) en dan pas jezelf voor pak em beet 20 jaar op de tweede plek te zetten.
zaterdag 6 april 2024 om 17:22
Dat is precies wat ik zeg, het is ok (voor jou!) want de kinderen zijn het waard.Clownbassie68 schreef: ↑06-04-2024 13:24Is minder geld een achteruitgang of is het nog meer dan genoeg?
Rationeel gezien ben je er financieel op achteruit gegaan. Geen speld tussen te krijgen.
Als je met dat geld het paard van de buurvrouw had moeten sponsoren had je niet gezegd 'oh ik heb toch genoeg'
Zelfde met je relatie. Er komt een nieuw niveau in je relatie. Dat heeft veel waarde, maar ik ken niemand wiens seksleven en goede gesprekken floreren in de tijd met kleine kinderen. Ik hoop bij jou wel, maar voor veel mensen niet.
zaterdag 6 april 2024 om 17:35
zaterdag 6 april 2024 om 17:42
Ik schrijf hoe ik het zie vanuit mijn perspectief. Ik was 20 toen mijn dochter geboren werd. Volgens mij is het ook wel bekend dat vrouwen in de Westerse wereld laat aan kinderen beginnen en dat er hele goede redenen zijn om eerder daaraan te beginnen dan de gemiddelde Westerse vrouw.Zeemeermin84 schreef: ↑06-04-2024 17:03Als de gemiddelde vrouw 29-30 is als ze haar eerste kind krijgt lijkt me 50+ plus dan weer de gemiddelde leeftijd om te hebben als die kinderen gaan studeren.
Ik vind 25 jaar erg jong om aan kinderen te denken. Je hersenen zijn pas nu zo'n beetje uitgegroeid. Weet je echt goed wie je bent en wat je wil etc.? Daarnaast zou ik eerst een tijd mezelf op één zetten (bijvoorbeeld via carriere, reizen, hobby's etc) en dan pas jezelf voor pak em beet 20 jaar op de tweede plek te zetten.
zaterdag 6 april 2024 om 17:59
Dat is ook een goede, dit is ook een van de redenen om kindvrij te blijven voor mij. Ik vermoed sterk dat ik dat niet zou kunnen. Naast jarenlang constant rekening houden met… en natuurlijk bepaalde vrijheden die je vaak toch kwijt raakt. Ook buiten het reizen om.Zeemeermin84 schreef: ↑06-04-2024 17:03Als de gemiddelde vrouw 29-30 is als ze haar eerste kind krijgt lijkt me 50+ plus dan weer de gemiddelde leeftijd om te hebben als die kinderen gaan studeren.
Ik vind 25 jaar erg jong om aan kinderen te denken. Je hersenen zijn pas nu zo'n beetje uitgegroeid. Weet je echt goed wie je bent en wat je wil etc.? Daarnaast zou ik eerst een tijd mezelf op één zetten (bijvoorbeeld via carriere, reizen, hobby's etc) en dan pas jezelf voor pak em beet 20 jaar op de tweede plek te zetten.
Rekening houden met een eventuele partner valt voor mij toch in een andere order.
Daarnaast nog het regelwerk, de zorgen die je maakt. En dan heb ik het nu nog over “gezonde” kinderen.
Karakter is wat je bent in het donker.
zaterdag 6 april 2024 om 18:06
Denk wel dat je lichaam wat makkelijker terugveert als je 20 bent dan bijv. op je 35e, maar verder... Ben zelf blij dat ik mijn jaren als 20-er heb kunnen gebruiken om o.a. in mezelf te investeren. En je bent maar één keer jong.Eve schreef: ↑06-04-2024 17:42Ik schrijf hoe ik het zie vanuit mijn perspectief. Ik was 20 toen mijn dochter geboren werd. Volgens mij is het ook wel bekend dat vrouwen in de Westerse wereld laat aan kinderen beginnen en dat er hele goede redenen zijn om eerder daaraan te beginnen dan de gemiddelde Westerse vrouw.
zaterdag 6 april 2024 om 18:22
Ook een voordeel van kindvrij zijn leeftijd is veel “relatiever” op oudere leeftijd kan ik veel dingen doen die ik op jongere leeftijd ook doe. Op mijn 42e kan ik nog steeds dezelfde dingen doen die ik nu doe, en waarschijnlijk nog meer omdat de financiële basis sterker wordt.
*Heb overigens weinig/niets met uitgaan naar het café/ club dus had ik kinderen gehad dan zou ik daar niet op hoeven inleveren.
midaswolf wijzigde dit bericht op 06-04-2024 18:23
0.21% gewijzigd
Karakter is wat je bent in het donker.
zaterdag 6 april 2024 om 18:23
Zo oud. Haha.
Toen ik nog geen kinderen had kon ik ook niet volledig vrij mijn agenda plannen. Ik had werk, sport... Ik denk ook niet dat het zo ontzettend veel verschil uitmaakt of je kind gaat studeren als jij 43 bent of 50. Dat zijn nog niet de jaren waarin je fysiek achteruit gaat. (Tenzij je rookt, veel drinkt en nooit sport of zo?)
Als je je kind met 18 krijgt, kun je altijd nog een tweede leg krijgen als je 36 bent en je oudste gaat studeren. Dat risico lopen wij in ieder geval niet meer
zaterdag 6 april 2024 om 18:30
En toch, (uiteraard helemaal prima dat je geen kinderen wil, daar vind ik echt niks van) vind ik het zelf gewoon echt heel anders, een neefje of een kind van jezelf. Ik heb ook een heel druk nichtje van 2, en eerlijk? Ik vind er niks aan, heb er niks mee. Die vader en moeder hebben totaal geen rust, kind gilt, pakt alles van tafel, etc. Zeer vermoeiend. Zelf heb ik 2 kinderen, jongste is 10. En dat gaat echt zoveel anders. Zijn uiteraard al veel zelfstandiger, heb de jongste vandaag bijv amper gezien, speelt hele dag buiten met vrienden. En ik heb veel rustigere kinderen, ook toen ze klein waren. Ik heb veel neefjes en nichtjes, maar voor oppassen moeten ze niet bij mij zijn, heb er niks mee. Kraambezoek? Ik heb echt niks met babies, hoef ze ook niet vast te houden. Maar je eigen kinderen, dat is gewoon eigen, lastig uit te leggen, maar voor mij een wereld van verschil met kinderen van een ander. Mn eigen kinderen zijn gewoon wel heel leuk (voor mij dan haha)Miss_Edwards schreef: ↑06-04-2024 08:03
Toch heb ik heel soms nog lichte twijfel gehad, rond mijn dertigste, waarom weet ik niet. Maar toen kwam mijn neefje en besefte ik echt dat het gewoon niks voor mij is, zo'n kleintje. Ik raak er compleet overprikkeld van, zo'n smurfje dat huilt, constant zorg nodig heeft, aandacht, eten, spelen. Ik vind het veel te druk en ik trek het echt niet. Een paar uur oppassen vind ik al zwaar zat. Super leuk hoor, zeker, we zijn gek op elkaar en het is een heerlijk lief, makkelijk kind. Maar ik vind 500 keer kiekeboe doen gewoon
zaterdag 6 april 2024 om 18:55
Op zich vliegen dergelijke topics je om de oren en vind het eerder zeer realistisch om te bedenken. Wat iemand al schreef, mijmerend over een baby denkt iedereen aan een wolk van een baby die na de eerste paar weken begint door te slapen en zolang je er maar op tijd een flesje in douwt, zijn de slapeloze uurtjes voorspelbaar en verloopt de rest van de ontwikkeling voorspoedig.
Niemand fantaseert over een baby met reflux, tepelkloven, irritaties tussen jou en je lief, een baby die na maanden nog niet doorslaapt en veel doorwaakte nachten heeft, een peuter met ontstuimige energie terwijl je na je werk de puf niet hebt voor het zoveelste rondje langs de hertjes en eendjes, maar uit liefde doe je dit.
Ofwel je bent ervoor in de wieg gelegd en vindt dit geweldig. Ofwel je haat het en hebt geen kinderen, ofwel je houdt van je kinderen en neemt dit dan maar op de koop toe. Maar het is écht een zeer realistisch scenario voor veel ouders, getuige de topics op viva.
zaterdag 6 april 2024 om 20:13
Velen die geen kinderen hebben hebben het altijd over vrijheid. Maar ik zou zelf niet zo goed weten wat ik dan bijv 's avonds na werk anders zou doen dan nu met kinderen. Tuurlijk, als ze heel jong zijn zit je wat meer aan huis. Alhoewel je dan vast ook nog een partner hebt die thuis kan blijven. Maar het gaat heel snel dat ze gewoon alleen thuis kunnen zijn. En dan nog, wat zou ik steeds willen doen als ik geen kinderen had? Ik sport nu ook 2 avonden in de week bijv. Van collega's zonder kinderen hoor ik ook dat ze 's avonds sporten of gewoon lekker netflixen. Niet dat zij allerlei spannende dingen ondernemen. Ik denk heus wel eens: zonder kinderen zouden we nu lekker even spontaan met zn 2 uit eten gaan. Maar voordat wij kinderen hadden deden we dat ook niet steeds. Dus vraag me af of we dat dan echt zo vaak zouden doen. En zoals gezegd komt de tijd snel genoeg dat je dat weer gewoon kan. Mijn kinderen van 11 en 13 laten we gerust een tijdje alleen.
Ik hoef eigenlijk nooit een sociaal iets af te slaan. Ik kan altijd mee.
Ik hoef eigenlijk nooit een sociaal iets af te slaan. Ik kan altijd mee.
zaterdag 6 april 2024 om 20:30
En ook, ik vond de babytijd geweldig, laat mij die eerste 2 jaar maar in de herhaling doen, en nog eens en nog eens.NomenNescio schreef: ↑06-04-2024 18:55Op zich vliegen dergelijke topics je om de oren en vind het eerder zeer realistisch om te bedenken. Wat iemand al schreef, mijmerend over een baby denkt iedereen aan een wolk van een baby die na de eerste paar weken begint door te slapen en zolang je er maar op tijd een flesje in douwt, zijn de slapeloze uurtjes voorspelbaar en verloopt de rest van de ontwikkeling voorspoedig.
Niemand fantaseert over een baby met reflux, tepelkloven, irritaties tussen jou en je lief, een baby die na maanden nog niet doorslaapt en veel doorwaakte nachten heeft, een peuter met ontstuimige energie terwijl je na je werk de puf niet hebt voor het zoveelste rondje langs de hertjes en eendjes, maar uit liefde doe je dit.
Ofwel je bent ervoor in de wieg gelegd en vindt dit geweldig. Ofwel je haat het en hebt geen kinderen, ofwel je houdt van je kinderen en neemt dit dan maar op de koop toe. Maar het is écht een zeer realistisch scenario voor veel ouders, getuige de topics op viva.
Kind is nu zes, nog steeds gelukkig met mn keuze, maar WAT EEN WERK! Opvoeden is echt zoveel meer werk dan voor een baby zorgen.
zaterdag 6 april 2024 om 20:59
Ik leef bijvoorbeeld de helft van de week 's nachts.Tulpje22 schreef: ↑06-04-2024 20:13Velen die geen kinderen hebben hebben het altijd over vrijheid. Maar ik zou zelf niet zo goed weten wat ik dan bijv 's avonds na werk anders zou doen dan nu met kinderen. Tuurlijk, als ze heel jong zijn zit je wat meer aan huis. Alhoewel je dan vast ook nog een partner hebt die thuis kan blijven. Maar het gaat heel snel dat ze gewoon alleen thuis kunnen zijn. En dan nog, wat zou ik steeds willen doen als ik geen kinderen had? Ik sport nu ook 2 avonden in de week bijv. Van collega's zonder kinderen hoor ik ook dat ze 's avonds sporten of gewoon lekker netflixen. Niet dat zij allerlei spannende dingen ondernemen. Ik denk heus wel eens: zonder kinderen zouden we nu lekker even spontaan met zn 2 uit eten gaan. Maar voordat wij kinderen hadden deden we dat ook niet steeds. Dus vraag me af of we dat dan echt zo vaak zouden doen. En zoals gezegd komt de tijd snel genoeg dat je dat weer gewoon kan. Mijn kinderen van 11 en 13 laten we gerust een tijdje alleen.
Ik hoef eigenlijk nooit een sociaal iets af te slaan. Ik kan altijd mee.
Lig zelden voor 3 à 4u 's nachts in bed. Sta ook nooit voor de middag op.
Zou ik toch écht niet meer kunnen als er elke dag een kind om 8u 's ochtends op school moet staan.
Of tijdens de weekends om 6u30 's ochtends naast mijn bed staat met "mam, ik ben wakker".
Er staat hier ook nooit - ook op werkdagen - voor 21u avondeten op tafel.
Ik ken weinig kinderen - zeker de eerste 12 jaar - die dat zouden trekken
.Ik zou dus mijn hele leven, levensstijl en alles moeten omgooien voor minstens een jaar of 16.
En continu compleet tegen mijn gevoel in moeten leven, mij elke dag moeten aanpassen.
Gaat gewoon niet werken.
Ik heb bovendien geen netwerk. Mijn ouders wonen te ver om "effe op te passen", mijn schoonmoeder is er te oud voor.
Het had toch écht alleen ik en mijn man geweest.
(En dan had ik daarnaast nog zo'n 50 % kans gelopen op een ziek en gehandicapt kind. Loop ik me weer de rest van mijn leven schuldig te voelen dat ik mijn kind dezelfde handicap als mezelf aandoe. In god-mag-weten-welke-sterkte.)
wissewis wijzigde dit bericht op 06-04-2024 21:02
3.98% gewijzigd
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zaterdag 6 april 2024 om 21:01
Ik denk dat veel niet westerse vrouwen meer hulp krijgen van oudere generaties / vrouwen. In Nederland is de teneur toch wel echt dat je zelf zorgt voor je kind en niet opa of oma. Vaak is hulp vanuit een netwerk vrij smal in vergelijking met niet westerse landen. Vanuit dat perspectief bekeken is het niet vreemd dat Nederlandse ouders eerder richting de 30 (+) gaat.Eve schreef: ↑06-04-2024 17:42Ik schrijf hoe ik het zie vanuit mijn perspectief. Ik was 20 toen mijn dochter geboren werd. Volgens mij is het ook wel bekend dat vrouwen in de Westerse wereld laat aan kinderen beginnen en dat er hele goede redenen zijn om eerder daaraan te beginnen dan de gemiddelde Westerse vrouw.
zaterdag 6 april 2024 om 21:07
Ik denk dat de meeste werkende mensen jouw schema ook niet trekken.Wissewis schreef: ↑06-04-2024 20:59Ik leef bijvoorbeeld de helft van de week 's nachts.
Lig zelden voor 3 à 4u 's nachts in bed. Sta ook nooit voor de middag op.
Zou ik toch écht niet meer kunnen als er elke dag een kind om 8u 's ochtends op school moet staan.
Of tijdens de weekends om 6u30 's ochtends naast mijn bed staat met "mam, ik ben wakker".
Er staat hier ook nooit - ook op werkdagen - voor 21u avondeten op tafel.
Ik ken weinig kinderen - zeker de eerste 12 jaar - die dat zouden trekken
Ik zou dus mijn hele leven, levensstijl en alles moeten omgooien voor minstens een jaar of 16.
En continu compleet tegen mijn gevoel in moeten leven, mij elke dag moeten aanpassen.
Gaat gewoon niet werken.
(En dan had ik daarnaast nog zo'n 50 % kans gelopen op een ziek en gehandicapt kind. Loop ik me weer de rest van mijn leven schuldig te voelen dat ik mijn kind dezelfde handicap als mezelf aandoe. In god-mag-weten-welke-sterkte.)
Hoewel er natuurlijk ook mensen zijn die 's nachts werken en die ook gewoon kinderen hebben.
Of mensen die hun ritme hebben aangepast. Ritme an sich is geen obstakel.
zaterdag 6 april 2024 om 23:30
Maar dat om 3 of 4 uur naar bed gaan is natuulijk niet standaard, en er weer laat uitkomen , als jij dit leven graag wil blijven leiden dan is dat toch prima.Wissewis schreef: ↑06-04-2024 20:59Ik leef bijvoorbeeld de helft van de week 's nachts.
Lig zelden voor 3 à 4u 's nachts in bed. Sta ook nooit voor de middag op.
Zou ik toch écht niet meer kunnen als er elke dag een kind om 8u 's ochtends op school moet staan.
Of tijdens de weekends om 6u30 's ochtends naast mijn bed staat met "mam, ik ben wakker".
Er staat hier ook nooit - ook op werkdagen - voor 21u avondeten op tafel.
Ik ken weinig kinderen - zeker de eerste 12 jaar - die dat zouden trekken
Ik zou dus mijn hele leven, levensstijl en alles moeten omgooien voor minstens een jaar of 16.
En continu compleet tegen mijn gevoel in moeten leven, mij elke dag moeten aanpassen.
Gaat gewoon niet werken.
Ik heb bovendien geen netwerk. Mijn ouders wonen te ver om "effe op te passen", mijn schoonmoeder is er te oud voor.
Het had toch écht alleen ik en mijn man geweest.
(En dan had ik daarnaast nog zo'n 50 % kans gelopen op een ziek en gehandicapt kind. Loop ik me weer de rest van mijn leven schuldig te voelen dat ik mijn kind dezelfde handicap als mezelf aandoe. In god-mag-weten-welke-sterkte.)
Ik werkte ook veel savonds en kwam laat in bed , mijn keuze was om dit ook te blijven doen met kinderen , alleen heb ik wel aanpassingen willen doen, om het savonds werken te beperken tot 2 keer per week en de rest overdag , maar dat is ind een keuze
zaterdag 6 april 2024 om 23:40
2-3x in de week uit eten, elke week wel theater/bioscoop/lezing een cultureel evenement, vaker ook in de avond afspreken met vriendinnen ipv zondagmiddag. Is niet zo dat ik nu nul keer per week ga uit eten en elk cultureel evenement of iedere film aan me voorbij gaat, maar ik zou zonder kinderen wel een stuk vaker gaan. En niet omdat het met kinderen míj nu teveel energie kost, maar omdat het in de avond anders ook mijn partner extra belast. Van de hele eettafel afruimen, tot kinderen wassen, voorlezen, instoppen. Zeker omdat andersom die behoefte er niet is.Tulpje22 schreef: ↑06-04-2024 20:13Velen die geen kinderen hebben hebben het altijd over vrijheid. Maar ik zou zelf niet zo goed weten wat ik dan bijv 's avonds na werk anders zou doen dan nu met kinderen. Tuurlijk, als ze heel jong zijn zit je wat meer aan huis. Alhoewel je dan vast ook nog een partner hebt die thuis kan blijven. Maar het gaat heel snel dat ze gewoon alleen thuis kunnen zijn. En dan nog, wat zou ik steeds willen doen als ik geen kinderen had? Ik sport nu ook 2 avonden in de week bijv. Van collega's zonder kinderen hoor ik ook dat ze 's avonds sporten of gewoon lekker netflixen. Niet dat zij allerlei spannende dingen ondernemen. Ik denk heus wel eens: zonder kinderen zouden we nu lekker even spontaan met zn 2 uit eten gaan. Maar voordat wij kinderen hadden deden we dat ook niet steeds. Dus vraag me af of we dat dan echt zo vaak zouden doen. En zoals gezegd komt de tijd snel genoeg dat je dat weer gewoon kan. Mijn kinderen van 11 en 13 laten we gerust een tijdje alleen.
Ik hoef eigenlijk nooit een sociaal iets af te slaan. Ik kan altijd mee.
En dat kan ook een stuk makkelijker hoor als het aan mij ligt, dan zeg ik "laat de pannen maar staan, die was ik wel af als ik thuis ben" (en dat doe ik ook), stofzuigen doen ik morgen wel of bestel zelf ook een makkelijke pizza, kinderen hoeven echt niet elke avond worden afgeborsteld te worden tot ze rozeglimmend zijn en een verhaaltje mag ook best een keer 5 minuten ipv een een kwartier, maar met name die eerste dingen zal mijn partner echt niet overslaan. Dus dat doe ik ook liever niet wekelijks.
zaterdag 6 april 2024 om 23:57
Uiteindelijk maakt dit ook weinig uit lijkt me.Olea schreef: ↑06-04-2024 16:42Nee, idd. Enige wat ik wel als voordeel kan zien is dat, als die volwassen kinderen eenmaal zelf hun eigen (studenten)leven leiden, je als 48-jarige vaak fitter en vitaler bent om zelf weer wat dingen voor jezelf op te pikken dan wanneer dat pas gaat als je boven de zestig bent.
Je hebt die vrijheid voor jezelf óf als je pakweg 25-35 bent als je laat kinderen krijgt. Óf op je 50-60e als je ze vroeg krijgt.
Op je 60e maakt dat niet wezenlijk meer uit.
zondag 7 april 2024 om 00:04
Ja, da's waar. Iemand die met 23 zijn of haar eerste kind kreeg zat op dat moment in een andere fase dan ik die toen nog tien jaar lang een studentenleven leidde.
zondag 7 april 2024 om 01:13
Moet je natuurlijk niet in een omgeving zitten waar het "normaal is" om ook nog je kleinkinderen mee op te voeden.
En wekelijks of vaker op te vangen.
Zijn die kinderen eindelijk het huis uit, kan je opnieuw beginnen aan de volgende lading
."Want de opvang is zo duur voor mijn kinderen" of "er is gewoon geen plaats, dus ik moet ze wel opvangen".
Collega's genoeg die naast hun deeltijdse job op het werk ook nog een deeltijdse job als Oma of Opa Kinderopvang erbij hebben.
Daar gaat die vrije woensdag. Of dat rustig met vrienden afspreken in 't weekend.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zondag 7 april 2024 om 06:55
Ik ging er financieel enorm op vooruit toen ik kinderen kreeg: toeslagen, kindgebonden budget, kinderbijslag.Dropdrop schreef: ↑06-04-2024 17:22Dat is precies wat ik zeg, het is ok (voor jou!) want de kinderen zijn het waard.
Rationeel gezien ben je er financieel op achteruit gegaan. Geen speld tussen te krijgen.
Als je met dat geld het paard van de buurvrouw had moeten sponsoren had je niet gezegd 'oh ik heb toch genoeg'
Zelfde met je relatie. Er komt een nieuw niveau in je relatie. Dat heeft veel waarde, maar ik ken niemand wiens seksleven en goede gesprekken floreren in de tijd met kleine kinderen. Ik hoop bij jou wel, maar voor veel mensen niet.
En dus weer fors achteruit toen mijn jongste 18 werd.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
