Kinderen
alle pijlers
Wel of geen tweede kind
zondag 30 mei 2021 om 21:58
Mijn partner en ik twijfelen al een half jaar over een tweede kind. We hebben een zoon van anderhalf, en we zijn gek op hem! Maar vinden het ook pittig. Al anderhalf jaar houdt hij ons wakker snachts en daarnaast meerdere gezondheidsklachten. 90% van de tijd zijn we er over uit dat dit het is voor ons, en dat we geen tweede in ons leven zien. Maar elke keer als andere aankondigen dat ze een kleine krijgen, ontstaat er een paar dagen een kleine kriebel.
Hoe wist jij dat je klaar was met kinderen krijgen? Wanneer voelde jouw gezin “compleet”? Hoe weet ik wat het beste is voor mijn mijn kind, wordt hij gelukkig als enigs kind?
Hoe wist jij dat je klaar was met kinderen krijgen? Wanneer voelde jouw gezin “compleet”? Hoe weet ik wat het beste is voor mijn mijn kind, wordt hij gelukkig als enigs kind?
maandag 31 mei 2021 om 21:18
Kunnen jullie nog even wachten qua leeftijd? Vanaf 3 is het weer iets makkelijker wellicht.
Ik wist direct dat het bij 1 zou blijven. Ik heb een aandoening waardoor ik vaak moe ben en pijn kan hebben. Met 1 kind is het goed in balans. Volgens mij ben ik best een leuke moeder:). Met 2 kan ik dat niet garanderen en dat was voor mij de reden om niet aan een 2e te beginnen. Als ik mij nu echt niet oké voel kan zoonlief wel keer naar oma of extra middag bso of naar vader/goede vrienden. Bij meerdere kinderen wordt dat ook lastiger.
Soms vind ik het wel eens jammer. Niet eens echt voor mijzelf, maar meer voor kind. Ik vond het vroeger fijn om zusjes te hebben. Hopelijk krijgt ex-partner komende jaren een leuke vriendin en nog een stapeltje kinderen/broertjes/zusjes.
Anderzijds zie ik nu ook de voordelen. Ik ben nog relatief jong en heb een kind wat zindelijk is, naar school gaat en echt al wat zelfstandiger is. Veel vriendinnen beginnen nu “pas” met meerdere kinderen en zitten volop in de drukte/slapeloze nachten en luiers, terwijl ik gerust weer een avondje kan doorzakken of hobby’s/vrije tijd voor mijzelf kan inplannen.
Ook heb ik altijd alle aandacht voor zoonlief en financieel gezien kan er meer. Heb niet een torenhoog inkomen, maar dagjes weg etc zijn voor mij prima te doen, juist omdat we “maar” met z’n twee zijn.
Ik wist direct dat het bij 1 zou blijven. Ik heb een aandoening waardoor ik vaak moe ben en pijn kan hebben. Met 1 kind is het goed in balans. Volgens mij ben ik best een leuke moeder:). Met 2 kan ik dat niet garanderen en dat was voor mij de reden om niet aan een 2e te beginnen. Als ik mij nu echt niet oké voel kan zoonlief wel keer naar oma of extra middag bso of naar vader/goede vrienden. Bij meerdere kinderen wordt dat ook lastiger.
Soms vind ik het wel eens jammer. Niet eens echt voor mijzelf, maar meer voor kind. Ik vond het vroeger fijn om zusjes te hebben. Hopelijk krijgt ex-partner komende jaren een leuke vriendin en nog een stapeltje kinderen/broertjes/zusjes.
Anderzijds zie ik nu ook de voordelen. Ik ben nog relatief jong en heb een kind wat zindelijk is, naar school gaat en echt al wat zelfstandiger is. Veel vriendinnen beginnen nu “pas” met meerdere kinderen en zitten volop in de drukte/slapeloze nachten en luiers, terwijl ik gerust weer een avondje kan doorzakken of hobby’s/vrije tijd voor mijzelf kan inplannen.
Ook heb ik altijd alle aandacht voor zoonlief en financieel gezien kan er meer. Heb niet een torenhoog inkomen, maar dagjes weg etc zijn voor mij prima te doen, juist omdat we “maar” met z’n twee zijn.
maandag 31 mei 2021 om 21:28
Mooi verwoord, dankjewel.Beschuitmetjam schreef: ↑31-05-2021 20:47TO, je hebt echt nog tijd om na te denken. Je hoeft niet het gevoel te hebben dat je nú moet beslissen.
En opmerkingen van anderen: mooie kans om assertiever te worden.
Wij hadden allereerst al niet het standaardplaatje verkering-samenwonen-kinderen in ons hoofd. Ik denk dat je op andere manieren ook gelukkig kan zijn.
Toen wij een kind wilden hebben we min of meer van te voren besloten dat het er 1 zou worden. Vervolgens heb ik veel fysieke problemen gehad, hoewel het absoluut geen contraindicatie voor een zwangerschap is wil ik de stress die het mij allemaal heeft opgeleverd niet meer. Maar ik denk dat als ik écht een 2e had gewild die stress toch voor lief had genomen. Dan had ik al die problemen, behandelingen etc. ingecalculeerd bij een volgende zwangerschap.
En ja, als ik 65 ben lijkt het me geweldig om meerdere kinderen te hebben, die op bezoek komen, aan me denken, misschien meerdere kleinkinderen. Lijkt me heel warm en waardevol. Maar warm en waardevol kan het natuurlijk ook met 1 kind zijn. En als ik bovenstaande wil zal ik nu toch echt aan de bak moeten want ik ben al 40.
En dan bedenk ik waar ik dan waarschijnlijk allemaal weer doorheen moet, al die spanningen en ook stress in je relatie. Dan denk ik nee, dat gaat waarschijnlijk veel kapot maken wat niet meer te repareren valt. En dan heb je 3 ongelukkige mensen terwijl het nu zo ontspannen en fijn is met z'n drieën.
dinsdag 1 juni 2021 om 06:40
bijnamama2019 schreef: ↑30-05-2021 21:58Mijn partner en ik twijfelen al een half jaar over een tweede kind. We hebben een zoon van anderhalf, en we zijn gek op hem! Maar vinden het ook pittig. Al anderhalf jaar houdt hij ons wakker snachts en daarnaast meerdere gezondheidsklachten. 90% van de tijd zijn we er over uit dat dit het is voor ons, en dat we geen tweede in ons leven zien. Maar elke keer als andere aankondigen dat ze een kleine krijgen, ontstaat er een paar dagen een kleine kriebel.
Hoe wist jij dat je klaar was met kinderen krijgen? Wanneer voelde jouw gezin “compleet”? Hoe weet ik wat het beste is voor mijn mijn kind, wordt hij gelukkig als enigs kind?
Ik zou wachten totdat de andere bijna naar school gaat. Nu genieten van jullie eerste kind. Gisteren zeiden mijn man en ik tegen elkaar, wat fijn dat ze elkaar hebben. Op het moment dat er geen andere kinderen in de buurt zijn, hebben ze toch elkaar. Bijzondere band! Met alle ruzie etc. Hahahha
dinsdag 1 juni 2021 om 07:40
Ik zie op de basisschool dat niet alle kinderen leuk en harmonieus met elkaar om kunnen gaan. Er zijn er die elkaar het kot uit vechten. Die ouders doen niet heel duidelijk dingen anders, ik ben bang dat het een fase is of een mismatch.
Even omdat ik allemaal blije "zo fijn dat ze elkaar hebben" voorbij zie komen.
Even omdat ik allemaal blije "zo fijn dat ze elkaar hebben" voorbij zie komen.
dinsdag 1 juni 2021 om 09:12
Je ziet ook maar een klein stukje op dat schoolplein hè. En ik denk dat ruziemaken tussen siblings ook gewoon een functie heeft, trouwens. Ruziemaken met iemand die je onvoorwaardelijk weer onder ogen moet komen kan heel leerzaam zijn volgens mij.Madderijn schreef: ↑01-06-2021 07:40Ik zie op de basisschool dat niet alle kinderen leuk en harmonieus met elkaar om kunnen gaan. Er zijn er die elkaar het kot uit vechten. Die ouders doen niet heel duidelijk dingen anders, ik ben bang dat het een fase is of een mismatch.
Even omdat ik allemaal blije "zo fijn dat ze elkaar hebben" voorbij zie komen.
Ik denk niet dat enig kinderen zielig zijn ofzo, maar je hoeft de waarde van een sibling niet uit te vlakken om te bewijzen dat enig kinderen niet zielig zijn.
Enig kinderen hebben weer andere voordelen: onverdeelde aandacht van de ouders, vaak heel goed in contacten leggen omdat je niet als je je verveelt je broertje in elkaar kunt gaan timmeren, ze schijnen gemiddeld genomen zelfstandiger en intelligenter te zijn.
Maar ze hebben geen sibling band. En misschien zullen ze dat wel eens jammer vinden zodra ze zich dat gaan beseffen. En dat zul je als ouders misschien ook wel eens jmmer voor ze vinden.
Ik vind het ook wel eens jammer dat ik mijn kinderen niet meer de onverdeelde aandacht kan geven. Of dat ik na een gebroken nacht met baby een vroege ochtend heb met een kleuter.
En toch ben ik liever moeder van 2, dan moeder van 1.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 1 juni 2021 om 09:46
Mijn kinderen ruziën ook veel. Maar tegelijkertijd hebben ze een heel sterke band en kunnen ze ook niet zonder elkaar.Madderijn schreef: ↑01-06-2021 07:40Ik zie op de basisschool dat niet alle kinderen leuk en harmonieus met elkaar om kunnen gaan. Er zijn er die elkaar het kot uit vechten. Die ouders doen niet heel duidelijk dingen anders, ik ben bang dat het een fase is of een mismatch.
Even omdat ik allemaal blije "zo fijn dat ze elkaar hebben" voorbij zie komen.
Het een sluit het ander niet uit.
Ik moet eerlijk zeggen dat wij nooit de bewuste keuze voor twee kinderen hebben gemaakt (tweeling) maar we er wel heel blij mee zijn hoe het gelopen is.
dinsdag 1 juni 2021 om 09:50
Ik denk dat dit is waar alles om gaat, je kunt verder niet rationaliseren wat beter voor het kind is want je kunt niet voorspellen of er een band gaat zijn en hoe die stand houdt. Het is echt een keuze die je voor en vanuit jezelf moet maken, als je al de luxe voor die keuze hebt. Wil je het liefst zelf ouder zijn van een of meerdere kinderen en is dat haalbaar voor je. Alle andere scenario's over welke kansen je je kind ermee biedt of afneemt zijn niet zo relevant (en soms zelfs behoorlijk aanstootgevend
)
dinsdag 1 juni 2021 om 10:24
Mijn kinderen (6 en 3) kunnen elkaar ook de tent uit vechten. Kunnen tien keer per dag ruziën om de groene stift of om een onbenullig speeltje waar ze normaal nooit naar omkijken. Maar ze kunnen ook urenlang samen de grootste lol hebben, zijn samen één front als mama boos is, de liefde straalt ervan af als ze elkaar knuffelen voor het naar bed gaan. Al die momenten die hun band juist zo waardevol maakt zie je als buitenstaander op het schoolplein helemaal niet.Madderijn schreef: ↑01-06-2021 07:40Ik zie op de basisschool dat niet alle kinderen leuk en harmonieus met elkaar om kunnen gaan. Er zijn er die elkaar het kot uit vechten. Die ouders doen niet heel duidelijk dingen anders, ik ben bang dat het een fase is of een mismatch.
Even omdat ik allemaal blije "zo fijn dat ze elkaar hebben" voorbij zie komen.
dinsdag 1 juni 2021 om 10:34
Precies.Patatje15 schreef: ↑01-06-2021 09:50Ik denk dat dit is waar alles om gaat, je kunt verder niet rationaliseren wat beter voor het kind is want je kunt niet voorspellen of er een band gaat zijn en hoe die stand houdt. Het is echt een keuze die je voor en vanuit jezelf moet maken, als je al de luxe voor die keuze hebt. Wil je het liefst zelf ouder zijn van een of meerdere kinderen en is dat haalbaar voor je. Alle andere scenario's over welke kansen je je kind ermee biedt of afneemt zijn niet zo relevant (en soms zelfs behoorlijk aanstootgevend
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 1 juni 2021 om 12:51
Mooi gezegd dit. Je kunt ook bedenken dat het helemaal niet erg is om sommige dingen ‘jammer’ te vinden. We kunnen nou eenmaal niet alle keuzes in het leven uitproberen en alles heeft nadelen. Dat mag er ook gewoon zijn en hoef je dan verder niet groter te maken dan het is.lux- schreef: ↑01-06-2021 09:12Je ziet ook maar een klein stukje op dat schoolplein hè. En ik denk dat ruziemaken tussen siblings ook gewoon een functie heeft, trouwens. Ruziemaken met iemand die je onvoorwaardelijk weer onder ogen moet komen kan heel leerzaam zijn volgens mij.
Ik denk niet dat enig kinderen zielig zijn ofzo, maar je hoeft de waarde van een sibling niet uit te vlakken om te bewijzen dat enig kinderen niet zielig zijn.
Enig kinderen hebben weer andere voordelen: onverdeelde aandacht van de ouders, vaak heel goed in contacten leggen omdat je niet als je je verveelt je broertje in elkaar kunt gaan timmeren, ze schijnen gemiddeld genomen zelfstandiger en intelligenter te zijn.
Maar ze hebben geen sibling band. En misschien zullen ze dat wel eens jammer vinden zodra ze zich dat gaan beseffen. En dat zul je als ouders misschien ook wel eens jmmer voor ze vinden.
Ik vind het ook wel eens jammer dat ik mijn kinderen niet meer de onverdeelde aandacht kan geven. Of dat ik na een gebroken nacht met baby een vroege ochtend heb met een kleuter.
En toch ben ik liever moeder van 2, dan moeder van 1.
Deze gedachte helpt mij in ieder geval op de momenten dat ik verdrietig ben dat er geen kindje meer bij komt. Dat verdriet mag er zijn en ik ‘mag’ het jammer vinden voor zoon. Zonder dat dat betekent dat hij zielig is ofzo.
dinsdag 1 juni 2021 om 19:48
Heel herkenbaar. Onze dochter is ook het resultaat van medische behandelingen. En hoewel ik in de eerste 2 jaar na haar geboorte getwijfeld heb, hebben wij definitief besloten het hierbij te laten. Mijn man is een stuk ouder en ons leven heeft geruime tijd in het teken van zwanger worden en blijven gestaan. Bij pogingen voor een tweede zou dat waarschijnlijk niet anders zijn geweest (wij waren nou niet eerste ronde raak geluksnummers) en dit zou ongetwijfeld ten koste zijn gegaan van hetgeen de medische molen ons heeft opgeleverd: ons kind.tara82 schreef: ↑31-05-2021 08:59Heel herkenbaar. We zijn ontzettend blij met onze peuter. Ze is echt geweldig en ja soms een pittige tante, maar algemeen gezien een makkelijk baby en nu peuter. Ik heb ook echt genoten van de babytijd. En geniet echt enorm van haar nu. Zo lekker eigenwijs.
Maar nu na twee jaar denken we nog steeds dat het wel goed is zo. Natuurlijk lijkt een tweede wel leuk, maar er zijn nu zo veel "onzinnige" praktische bezwaren. Bij de eerste waren die bezwaren niet belangrijk, want de wens was zo ontzettend groot. Dat we er een medisch traject voor door moesten hadden we er gewoon voor over. Mijn idee is inderdaad ook dat als de wens groot genoeg was die bezwaren weer niet zo belangrijk zouden zijn.
De beslissing is hier nog steeds niet definitief genomen, maar 90% zeker dat het er bij een blijft. Hier tikt de tijd wel door. Als we nog willen proberen voor een tweede zullen we er toch dit jaar wel werk van moeten maken.
Ik heb er nu wel vrede mee, zou ook oprecht geen tweede meer willen, maar vind heel soms een zwangerschapsaankondiging voor een tweede/derde wel lastig. Niet omdat ik zelf nog een ander kind wil, maar omdat een ander die keuze vrijheid heeft. En dat vind ik dan eigenlijk heel stom van mijzelf...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 2 juni 2021 om 09:56
Ik vind dat je het altijd mooi verwoord. Gaan voor een tweede zou voor jou en mij ook niet beteken dat er een tweede komt. Wat gelukkig voor heel veel mensen wel het geval is. Het betekent alleen dat er een kansje is op een tweede en dus ook een kans op een grote teleurstelling. Dat beïnvloed de beslissing om het zo te laten ook. Zeker inderdaad als je weet welk effect het medische traject op je heeft. Volgens mijn man was ik toen ik zwanger was eindelijk weer mijzelf. Ik wil dat mijn gezin en vooral mijn kleine meisje niet aandoen. Zeker niet als de wens dit keer blijkbaar helemaal niet zo groot is.Baggal schreef: ↑01-06-2021 19:48Heel herkenbaar. Onze dochter is ook het resultaat van medische behandelingen. En hoewel ik in de eerste 2 jaar na haar geboorte getwijfeld heb, hebben wij definitief besloten het hierbij te laten. Mijn man is een stuk ouder en ons leven heeft geruime tijd in het teken van zwanger worden en blijven gestaan. Bij pogingen voor een tweede zou dat waarschijnlijk niet anders zijn geweest (wij waren nou niet eerste ronde raak geluksnummers) en dit zou ongetwijfeld ten koste zijn gegaan van hetgeen de medische molen ons heeft opgeleverd: ons kind.
Ik heb er nu wel vrede mee, zou ook oprecht geen tweede meer willen, maar vind heel soms een zwangerschapsaankondiging voor een tweede/derde wel lastig. Niet omdat ik zelf nog een ander kind wil, maar omdat een ander die keuze vrijheid heeft. En dat vind ik dan eigenlijk heel stom van mijzelf...
woensdag 2 juni 2021 om 11:30
Baggal supermamaBaggal schreef: ↑01-06-2021 19:48Heel herkenbaar. Onze dochter is ook het resultaat van medische behandelingen. En hoewel ik in de eerste 2 jaar na haar geboorte getwijfeld heb, hebben wij definitief besloten het hierbij te laten. Mijn man is een stuk ouder en ons leven heeft geruime tijd in het teken van zwanger worden en blijven gestaan. Bij pogingen voor een tweede zou dat waarschijnlijk niet anders zijn geweest (wij waren nou niet eerste ronde raak geluksnummers) en dit zou ongetwijfeld ten koste zijn gegaan van hetgeen de medische molen ons heeft opgeleverd: ons kind.
Ik heb er nu wel vrede mee, zou ook oprecht geen tweede meer willen, maar vind heel soms een zwangerschapsaankondiging voor een tweede/derde wel lastig. Niet omdat ik zelf nog een ander kind wil, maar omdat een ander die keuze vrijheid heeft. En dat vind ik dan eigenlijk heel stom van mijzelf...
woensdag 2 juni 2021 om 19:58
Hier twee kinderen. De eerste was voor ons zwaar met huilen, onrust en gebroken nachten. Terugkijkend vond ik het toen normaal om me standaard belabberd te voelen. Er ontstond een soort acceptatie.
Als ik er nu op terugkijk, was ik 1.5 jaar na de oudste eerder verminderd toerekeningsvatbaar dan werkelijk in staat om zulke grote keuzes te maken. Ik vaak gedacht dat we snel voor een tweede zouden ‘moeten’ gaan. Zonder goede reden, een soort druk van binnenuit of buitenaf. Misschien juist veroorzaakt door het gestresste gevoel dat ik sinds de geboorte van oudste had. Terwijl het eigenlijk super zwaar was. Gelukkig was manlief nuchter en vond het een slecht idee.
Zo rond de tweede verjaardag van de oudste kwam er een versie van mezelf terug, waarvan ik dacht dat die voorgoed begraven was bij de geboorte van oudste. Ik kon weer genieten, ontspannen, nadenken, activiteiten plannen, leuke recepten uitproberen, boeken lezen, m’n sociale leven opbouwen. Een jaar later in verwachting van nummer twee.
Nu ben ik heel erg blij dat we eerst gestabiliseerd waren, voordat nummer twee kwam! Dit maakt dat we erg van de tweede konden genieten!
Als ik er nu op terugkijk, was ik 1.5 jaar na de oudste eerder verminderd toerekeningsvatbaar dan werkelijk in staat om zulke grote keuzes te maken. Ik vaak gedacht dat we snel voor een tweede zouden ‘moeten’ gaan. Zonder goede reden, een soort druk van binnenuit of buitenaf. Misschien juist veroorzaakt door het gestresste gevoel dat ik sinds de geboorte van oudste had. Terwijl het eigenlijk super zwaar was. Gelukkig was manlief nuchter en vond het een slecht idee.
Zo rond de tweede verjaardag van de oudste kwam er een versie van mezelf terug, waarvan ik dacht dat die voorgoed begraven was bij de geboorte van oudste. Ik kon weer genieten, ontspannen, nadenken, activiteiten plannen, leuke recepten uitproberen, boeken lezen, m’n sociale leven opbouwen. Een jaar later in verwachting van nummer twee.
Nu ben ik heel erg blij dat we eerst gestabiliseerd waren, voordat nummer twee kwam! Dit maakt dat we erg van de tweede konden genieten!
woensdag 2 juni 2021 om 20:12
Ik heb altijd geweten dat er een tweede zou komen als het ons gegeven was. Dat is vooral een beslissing op gevoel geweest. Er kwam ook een derde overigens. De vierde, die we allebei eigenlijk wilden, kwam er niet. Omdat we voelden dat we aan onze maximale belastbaarheid zaten. Er zou dan geen ruimte meer over blijven voor onszelf en onze relatie. Daar hebben we dus naast geluisterd. De drie kinderen zijn gek op elkaar én kunnen flink wat bek vechten.
Maar hoe leuk ik of de omgeving dat moederschap van meerdere kinderen ook kan ervaren, het gaat om jullie. Jij geeft aan dat het flink pittig is. Neem dat gevoel serieus. Het is een heel valide argument om naar te luisteren. Dat de omgeving een tweede verwacht of dat anderen blij zijn met hun tweede of het met twee vingers in hun neus doen, doet er niet echt toe in jullie beslissing. Jouw kindje wordt echt niet ongelukkiger als enigkind, daar zorg je heus voor. Jouw gezin is er ook niet minder om met 1 kind. Jullie hebben er vooral wat aan als jullie met elkaar overeind blijven, kunnen genieten van de mooie momenten van elkaar. Als dat met meer dan 1 kind onder druk staat, zou ik er (nu) niet aan beginnen (misschien nooit, maar dat hoef je nu niet te beslissen).
Maar hoe leuk ik of de omgeving dat moederschap van meerdere kinderen ook kan ervaren, het gaat om jullie. Jij geeft aan dat het flink pittig is. Neem dat gevoel serieus. Het is een heel valide argument om naar te luisteren. Dat de omgeving een tweede verwacht of dat anderen blij zijn met hun tweede of het met twee vingers in hun neus doen, doet er niet echt toe in jullie beslissing. Jouw kindje wordt echt niet ongelukkiger als enigkind, daar zorg je heus voor. Jouw gezin is er ook niet minder om met 1 kind. Jullie hebben er vooral wat aan als jullie met elkaar overeind blijven, kunnen genieten van de mooie momenten van elkaar. Als dat met meer dan 1 kind onder druk staat, zou ik er (nu) niet aan beginnen (misschien nooit, maar dat hoef je nu niet te beslissen).
