Kinderen
alle pijlers
Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2
donderdag 26 oktober 2006 om 20:45
We hebben een heel topic volgeschreven! Ik heb maar even een nieuwe geopend want ik had een stukje getypt maar dat kon er niet meer bij. Ik hoop dat iedereen het terug kan vinden!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
vrijdag 27 oktober 2006 om 10:55
Hoi Dana, Kaetje en de anderen,Sorry ik heb nog niet helemaal overzicht wie wie is, en in welke situatie iedereen zit... zal van het weekend eens uitgebreid gaan bij lezen. Het is nogal een lang stuk geworden, kijk maar of jullie het helemaal willen lezen, het schrijven helpt mij in ieder geval om de dingen een beetje op een rij te zetten, en dat is wel nodig want je kunt hier makkelijk in verzuipen..... Geloof ik wel een van de moeilijkste dillema die ik in mijn leven ben tegen gekomen. Fijn dat dit forum bestaat! Mijn vriend is ongeveer net zo oud als ik, dus dat is het niet, we werken allebei, hebben goed inkomen, een leuk (huur) huisje en een kat… er is echt niets praktisch wat ons in de weg zou staan om nu kinderen te krijgen…. Dat waren in het begin toen ik over kinderen begon zijn argumenten om er nog niet aan te willen, maar inmiddels is dat allemaal geregeld en blijkt het allemaal veel dieper te zitten. Als ik het verhaal van anoniempje lees, herken ik dat dus wel, maar zou ik willen aanraden om wel te proberen even los van de praktische situatie te hebben over de wezenlijke vraag wil je wel of niet kinderen. Want praktische bezwaren zijn er altijd voor alles wat je onderneemt wel te verzinnen… Het gaat erom of je het allebei wil, dan is het een tweede om te kijken hoe je het allemaal kunt regelen en wanneer het uitkomt.Wat het dan wel is bij mijn lief, daar heb ik door het vele piekeren en praten wel steeds meer een beeld van begin gekregen. Mijn lief is bang voor de grote ingrijpende verandering, verliezen van vrijheid om te doen wat hij wil, tijd om met zijn tweetjes erop uit te gaan. Daarnaast zijn zijn eigen ouders op een nogal rigoureuze manier uit elkaar gegaan en heeft hij een slechte relatie met zijn vader, hij herkent dingen van zijn vader in zichzelf en is bang dat hij net zo’n vader wordt als zijn eigen vader, hij is bang dat we uit elkaar gaan en de kinderen daar de dupe van worden. Zelf denk ik dat als je je al zo bewust bent van je verantwoordelijkheid en van je valkuilen dat dat al een hele stap is om er niet in te stappen. Komt ook nog eens bij dat hij zegt er gewoon niet zo de lol of noodzaak van in te zien, terwijl hij aan de ander kant wel altijd heel leuk met kinderen van vrienden speelt, en ook soms wel opmerkingen maakt over hoe hij dat met zijn kinderen zou willen doen. Jullie kennen het misschien wel de hoop die dat soort opmerkingen kunnen geven… Ik denk ook dat veel mannen die noodzaak uit zichzelf nooit heel sterk gaan voelen tot het moment dat het kindje geboren wordt. En soms denk ik ook als je het echt niet wil, moet je het niet doen, maar als het angsten zijn wil ik hem helpen daaroverheen te komen, samen kunnen we het. Hij vroeg me tijdens ons laatste gesprek hierover, “Moet ik het dan doen omdat ik zoveel van je houd?” In principe vind ik dat niet een goede basis, wil ik dat we het allebei echt willen, niet dat hij het ‘vor mij doet’ volgens mij krijg je daar later problemen mee, als het even tegen zit ‘jij wou het toch zo graag’ . Maar nu denk ik ook wel eens had maar volmondig ja gezegd…. Als dat voor hem mogelijk maakt wel de beslissing te durven nemen… Ik heb er namelijk wel vertrouwen in dat als ik eenmaal zwanger ben of het kind er is dat hij dat heel mooi zou vinden, dat hij dar heel gelukkig mee zou kunnen zijn…. Het is helemaal niet zo dat ik bij hem weg wil gaan, juist helemaal niet, ik wil samen met hem kinderen krijgen en genieten van elkaar, we hebben het heel goed samen…. Dat is juist het klotige… wat soms maakt dat ik het allemaal niet meer weet. Door hem voor het blok te zetten, wil ik meer duidelijk maken hoe verschrikkelijk belangrijk het voor me is, dat hij niet eeuwig erover kan blijven nadenken …. Ik weet ook helemaal niet of ik echt weg zou gaan, het is zo gruwelijk complex allemaal… Ik geloof dat lief inmiddels heel goed weet dat het voor mij heel belangrijk is…. Maar heb ook het idee dat hij gewoon niet in staat is deze beslissing te maken. Hij wil de dingen altijd erg goed vooruit doordenken, en bij zoiets ingrijpends als kinderen krijgen kun je dat volgens mij niet, is het meer een soort sterk gevoel wat je moet hebben dat je dat wil, dat je kinderen krijgen bij je leven vindt horen…. Het is voor mij zoiets oers! Soms denk ik was ik maar 30 jaar eerder geboren, toen kinderen krijgen nog veel meer een vrouwen zaak was… Ik weet dus niet of ik echt bij hem weg zou gaan, maar ik kan me bij het alternatief ook niet zoveel voorstellen. Dat we erover blijven praten, dat hij het niet weet en dat we daardoor geen kinderen krijgen, maar dat we wel heel gelukkig zijn samen…. ???? Volgens mij is het heel moeilijk hem dat niet teblijven verwijKent iemand die iemand kennen die wel bij haar partner is gebleven en dan maar geen kinderen heeft gekregen… ??? Volgens mij is dat ook geen gelukkige toekomst.Dus probeer ik dat te voorkomen. Want ik wil wel gelukkig leven, met mijn lief …Geniet van elkaar en het weekend!
vrijdag 27 oktober 2006 om 18:34
dank jullie wel voor je reacties, doet een mens weer een beetje goed.
het gaat echter nog niet beter. heb vanmorgen zo'n ruzie gemaakt weer, dat toen ik wegging dacht dat ik zojuist mijn splinternieuwe huwelijk kapot had gemaakt. ik vind wel dat het zijn schuld is, maar er moet toch iemand de eerste stap zetten dus heb ik een sms gestuurd naar zijn werk en nu gaan we vanavond naar de film in antwerpen. ik heb in ieder geval geen enkele hoop meer dat het binnenkort gaat gebeuren, en ook de hoop dat hij ziet hoeveel pijn het doet is weg, want hij vind het alleen maar heel erg irritant en denkt volgens mij dat ik het verzin. de datum 1 december komt echter wel snel dichterbij.
antwoord op de vraag van heureka: ik zou mezelf wel voor kunnen stellen dat ik weg zou gaan bij manlief, maar op het moment dat ik voor mezelf had besloten, vroeg hij me ten huwelijk, en op dat moment (ik dacht dat we hadden afgesproken dat we er bij na een huwelijk gelijk voor zouden gaan, dat hadden we ook, maar hij ontkende het later) heb ik ervoor gekozen om er toch voor te gaan. en mijn mond te houden. en sindsdien speelt het nog erger natuurlijk. we zijn inmiddels getrouwd, maar we genieten niet echt van de wittebroodsweken, vanweg dit gezeik.
jouw verhaal komt wel helemaal overeen met mijn verhaal, we heben echt een leuk leven, stabiel ook, maar manlief is bang dat hij niet meer naar de voetbal kan ofzo. of stappen.
moet je nagaan dat ik 3,5 jaar geleden al wilde trouwen en dat dat afgelopen september gebeurt is, dat ziet eruit dan voor onze kinderwens he?
en ik ken ook een stel waarvan de vrouw kinderen wil en de man niet, en de man heeft mij dat verteld en ook waarom. en dat dat bekend was toen ze elkaar leerden kennen, maar dat zij nu toch kinderen zou willen. en ik kreeg niet het idee dat ze op het punt stond weg te gaan. maar ik kan me niet voorstellen dat ik het zou kunnen, blijven dan he. Ik weet trouwens ook zeker dat als het niet zou lukken om kinderen te krijgen, ik ook bij hem weg zou gaan, Ik denk dat ik het hem altijd kwalijk zou nemen dat we niet zijn gaan proberen toen de tijd er rijp voor was. nl. twee jaar geleden.
ik had hem net aan de telefoon en hij zei dat hij best begreep dat ik in een dip zit, en dat ik het niet verzin. maar dat hij er toch echt geen oplossing voor ziet. Maar hij vind het ook terecht dat ik mijn excuus aanbood voor vanmorgen. en daar baal ik zo van.
Toen ik vorige week flauwviel was hij zo lief, en dan wil hij echt weten wat er is, en als nu dan blijkt dat ik gewoon een wrak ben vanwege babystress, niet eten, niet slapen enz. dan is het ineens stom en aanstellerij. en dan te bedenken dat ik mezelf echt het toonbeeld van ratio en stabiliteit vind (vond dan tot vorige week.)
maar ik heb beloofd dat we een gezellig weekend gaan hebben, dus dan ga ik daar maar voor. ik schrijf dan ook niet meer dit weekend, want dat doet ook geen goed aan mijn humeur. ik hoop dat ik dit weekend wat kan bijslapen.
groetjes en succes jullie met jullie overhaal pogingen.
het gaat echter nog niet beter. heb vanmorgen zo'n ruzie gemaakt weer, dat toen ik wegging dacht dat ik zojuist mijn splinternieuwe huwelijk kapot had gemaakt. ik vind wel dat het zijn schuld is, maar er moet toch iemand de eerste stap zetten dus heb ik een sms gestuurd naar zijn werk en nu gaan we vanavond naar de film in antwerpen. ik heb in ieder geval geen enkele hoop meer dat het binnenkort gaat gebeuren, en ook de hoop dat hij ziet hoeveel pijn het doet is weg, want hij vind het alleen maar heel erg irritant en denkt volgens mij dat ik het verzin. de datum 1 december komt echter wel snel dichterbij.
antwoord op de vraag van heureka: ik zou mezelf wel voor kunnen stellen dat ik weg zou gaan bij manlief, maar op het moment dat ik voor mezelf had besloten, vroeg hij me ten huwelijk, en op dat moment (ik dacht dat we hadden afgesproken dat we er bij na een huwelijk gelijk voor zouden gaan, dat hadden we ook, maar hij ontkende het later) heb ik ervoor gekozen om er toch voor te gaan. en mijn mond te houden. en sindsdien speelt het nog erger natuurlijk. we zijn inmiddels getrouwd, maar we genieten niet echt van de wittebroodsweken, vanweg dit gezeik.
jouw verhaal komt wel helemaal overeen met mijn verhaal, we heben echt een leuk leven, stabiel ook, maar manlief is bang dat hij niet meer naar de voetbal kan ofzo. of stappen.
moet je nagaan dat ik 3,5 jaar geleden al wilde trouwen en dat dat afgelopen september gebeurt is, dat ziet eruit dan voor onze kinderwens he?
en ik ken ook een stel waarvan de vrouw kinderen wil en de man niet, en de man heeft mij dat verteld en ook waarom. en dat dat bekend was toen ze elkaar leerden kennen, maar dat zij nu toch kinderen zou willen. en ik kreeg niet het idee dat ze op het punt stond weg te gaan. maar ik kan me niet voorstellen dat ik het zou kunnen, blijven dan he. Ik weet trouwens ook zeker dat als het niet zou lukken om kinderen te krijgen, ik ook bij hem weg zou gaan, Ik denk dat ik het hem altijd kwalijk zou nemen dat we niet zijn gaan proberen toen de tijd er rijp voor was. nl. twee jaar geleden.
ik had hem net aan de telefoon en hij zei dat hij best begreep dat ik in een dip zit, en dat ik het niet verzin. maar dat hij er toch echt geen oplossing voor ziet. Maar hij vind het ook terecht dat ik mijn excuus aanbood voor vanmorgen. en daar baal ik zo van.
Toen ik vorige week flauwviel was hij zo lief, en dan wil hij echt weten wat er is, en als nu dan blijkt dat ik gewoon een wrak ben vanwege babystress, niet eten, niet slapen enz. dan is het ineens stom en aanstellerij. en dan te bedenken dat ik mezelf echt het toonbeeld van ratio en stabiliteit vind (vond dan tot vorige week.)
maar ik heb beloofd dat we een gezellig weekend gaan hebben, dus dan ga ik daar maar voor. ik schrijf dan ook niet meer dit weekend, want dat doet ook geen goed aan mijn humeur. ik hoop dat ik dit weekend wat kan bijslapen.
groetjes en succes jullie met jullie overhaal pogingen.
vrijdag 27 oktober 2006 om 20:38
Hee hallo allemaal,
Ja kaetje ik had gisteravond ook dat de compu zo raar deed. Had een hele lap tekst geschreven en dat is gewoon gewist... :@
hij doet nu nog langzaam dus ik hoop dat dit berichtje wel goed aan komt.
Dana wat ontzettend vervelend voor je zeg. Kan me goed voorstellen dat je nog helemaal met hormonen zit van het idee dat je zwanger was en nu reageert je man zo... Hoop dat jullie weekend wat ontspannender is *; (woon je toevallig ook dichtbij Antwerpen dat jullie daar naar de film gaan??)
Heureka, wel herkenbaar wat je schrijft. Ik ben ook 35 en mij man is 37. Hij zegt net als jouw vriend ook dat hij zijn vrijheid niet wil verliezen, bang is dat we uit elkaar groeien door een kind , teveel gedoe. Maar net als jij heb ik ook het idee dat hij echt wel dol op zijn kind zou zijn als het er eenmaal zou zijn.
Ik ken dus iemand , een vrouw van 43, die geen kinderen heeft gekregen omdat haar man dat niet wilde. Zij wilde heel graag maar had zich erbij neergelegd (denk ik). Tot een paar jaar geleden hij een affaire kreeg met haar collega (!) , huwelijk kapot, en nu is hij dus een gelukkige vader ... maar dan met die andere mevrouw. Inmiddels is zij ook hertrouwd met een veel oudere man en vermaakt zij zich prima met zijn kleinkinderen , die dus dezelfde leeftijd hebben als het kind van haar ex.... Daar heb ik dus geen trek in!
Maar hoe reageert jouw vriend dan als je hem voor die keuze stelt? Heb je er een deadline aan verbonden of heb je het nog maar onlangs gezegd...? Mijn man is ook wel bang dat ik hem ga verlaten. Laatst zei hij nog heel stellig dat hij dus geen kinderen wil, argument a t/m z opgenoemd. Nadat ik de hele middag verdrietig huilend doorbracht , kwam hij later naar me toe en zei 'Er is een ding wanneer er wel kinderen zouden komen. En dat is, als je me gaat verlaten, dan is er heel snel een kind'. Huh??? Nou ja, ik ben er ook niet meer over begonnen daarna. Beetje tegenstrijdige signalen. Maar op dit moment denk ik niet: ik ga hem verlaten. Maar ik weet ook niet hoe ik dat ga voelen over een tijdje. Eigenlijk heb ik hetzelfde als jij: ik hoor wel wat hij zegt, maar gevoelsmatig verlies ik me toch in een fantasie waarin ik denk dat alles wel goed komt...
Maar heb je ook wel eens aan gedacht of je alleenstaande moeder wilt worden? Een vriendin van mij is 36 jr. en heeft geen vriend en denkt daar (al jaren) over na. Nu heeft ze wel een fling, maar vraag me af hoe lang dat gaat duren... misschien moet ze maar zwanger van hem worden en kijken of de relatie nog stand houdt, en zo niet, dan alleen verder met kind. Ik vroeg het me laatst af hoe ik dat zou vinden... maar weet niet of mijn kinderwens zó groot is om dat in m'n upje te gaan doen
Ik denk wel (zie ook het verhaal van Merlelief) dat het voor veel mannen pas werkelijkheid wordt als het kind er eenmaal is. Dus weg met die pil, haha!
Dana, wat bedoel je met 'december komt dichterbij'.??
Waar ik benieuwd naar ben: jullie schrijven wel waarom je vriend geen kind wil. Maar waarom willen jullie (wij) eigenlijk wel een kind? Ben benieuwd hoe jullie dat ervaren. In mijn discussies met mijn man kan ik vaak ook niet zulke goede argumenten naar voren brengen, uiteindelijk komt het toch neer op 'een gevoel' en ja... wat kan de ander daarmee als hij dat niet zo voelt?
meiden, fijn weekend!
veel liefs, Rixt
Ja kaetje ik had gisteravond ook dat de compu zo raar deed. Had een hele lap tekst geschreven en dat is gewoon gewist... :@
hij doet nu nog langzaam dus ik hoop dat dit berichtje wel goed aan komt.
Dana wat ontzettend vervelend voor je zeg. Kan me goed voorstellen dat je nog helemaal met hormonen zit van het idee dat je zwanger was en nu reageert je man zo... Hoop dat jullie weekend wat ontspannender is *; (woon je toevallig ook dichtbij Antwerpen dat jullie daar naar de film gaan??)
Heureka, wel herkenbaar wat je schrijft. Ik ben ook 35 en mij man is 37. Hij zegt net als jouw vriend ook dat hij zijn vrijheid niet wil verliezen, bang is dat we uit elkaar groeien door een kind , teveel gedoe. Maar net als jij heb ik ook het idee dat hij echt wel dol op zijn kind zou zijn als het er eenmaal zou zijn.
Ik ken dus iemand , een vrouw van 43, die geen kinderen heeft gekregen omdat haar man dat niet wilde. Zij wilde heel graag maar had zich erbij neergelegd (denk ik). Tot een paar jaar geleden hij een affaire kreeg met haar collega (!) , huwelijk kapot, en nu is hij dus een gelukkige vader ... maar dan met die andere mevrouw. Inmiddels is zij ook hertrouwd met een veel oudere man en vermaakt zij zich prima met zijn kleinkinderen , die dus dezelfde leeftijd hebben als het kind van haar ex.... Daar heb ik dus geen trek in!
Maar hoe reageert jouw vriend dan als je hem voor die keuze stelt? Heb je er een deadline aan verbonden of heb je het nog maar onlangs gezegd...? Mijn man is ook wel bang dat ik hem ga verlaten. Laatst zei hij nog heel stellig dat hij dus geen kinderen wil, argument a t/m z opgenoemd. Nadat ik de hele middag verdrietig huilend doorbracht , kwam hij later naar me toe en zei 'Er is een ding wanneer er wel kinderen zouden komen. En dat is, als je me gaat verlaten, dan is er heel snel een kind'. Huh??? Nou ja, ik ben er ook niet meer over begonnen daarna. Beetje tegenstrijdige signalen. Maar op dit moment denk ik niet: ik ga hem verlaten. Maar ik weet ook niet hoe ik dat ga voelen over een tijdje. Eigenlijk heb ik hetzelfde als jij: ik hoor wel wat hij zegt, maar gevoelsmatig verlies ik me toch in een fantasie waarin ik denk dat alles wel goed komt...
Maar heb je ook wel eens aan gedacht of je alleenstaande moeder wilt worden? Een vriendin van mij is 36 jr. en heeft geen vriend en denkt daar (al jaren) over na. Nu heeft ze wel een fling, maar vraag me af hoe lang dat gaat duren... misschien moet ze maar zwanger van hem worden en kijken of de relatie nog stand houdt, en zo niet, dan alleen verder met kind. Ik vroeg het me laatst af hoe ik dat zou vinden... maar weet niet of mijn kinderwens zó groot is om dat in m'n upje te gaan doen
Ik denk wel (zie ook het verhaal van Merlelief) dat het voor veel mannen pas werkelijkheid wordt als het kind er eenmaal is. Dus weg met die pil, haha!
Dana, wat bedoel je met 'december komt dichterbij'.??
Waar ik benieuwd naar ben: jullie schrijven wel waarom je vriend geen kind wil. Maar waarom willen jullie (wij) eigenlijk wel een kind? Ben benieuwd hoe jullie dat ervaren. In mijn discussies met mijn man kan ik vaak ook niet zulke goede argumenten naar voren brengen, uiteindelijk komt het toch neer op 'een gevoel' en ja... wat kan de ander daarmee als hij dat niet zo voelt?
meiden, fijn weekend!
veel liefs, Rixt
zaterdag 28 oktober 2006 om 09:09
zaterdag 28 oktober 2006 om 12:49
Dana, klinkt allemaal wel heel heftig. Ik zou denk ik niet te lang wachten om kenbaar te maken aan hem hoe serieus je het meent en dat je er over nadenkt om weg te gaan als hij er niet anders over gaat denken. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Je bent tenslotte ook nog maar net getrouwd. Het lijkt me trouwens wel moeilijk om hem te vertrouwen. Eerst zegt hij dat hij wil trouwen en daarna kinderen, later zegt hij dat dat nooit zo is geweest. Dat zou wel een deuk in het vertrouwen voor mijn vriend slaan...
Heureka, ik vind het ook moeilijk om aan te geven waarom ik graag een kind wil. In eerste instantie toch gevoel. Het zit in mn bloed. Ik weet al vanaf dat ik een pop vast kon houden dat ik kinderen wil. En als het moet ook alleen. (maar dat is ook weer makkelijker gezegd dan gedaan). Maar ik vind het ook mooi om mijn normen en waarden voort te zien leven in een kind. En het lijkt me geweldig om mee te maken dat er een kindje in je buik groeit. En dat het kindje iets van beiden heeft en wat van zichzelf. En omdat het kamertje boven gewoon schreeuwt om een baby. Omdat ik de familielijn wil voortzetten. Omdat ik het een ultiem teken van liefde vind (voor ons dan, niet voor ruzieende stellen die het goed willen maken door een kind te "nemen"). Omdat ik het een romantisch idee vind (zal allemaal wel niet zo zijn maar zo voelt het voor mij wel). En ik zou het zo leuk vinden om mijn ouders opa en oma te zien worden. En mijn oma overgrootoma. Dat lijkt me geweldig, oude dame met een jong telgje op de arm. Omdat ik bang ben dat het later niet meer kan wil ik NU. En omdat ik zeker weet dat ik spijt krijg als ik geen kind zou krijgen wil ik graag kinderen. En omdat ik de man heb gevonden waar ik mijn leven lang bij wil blijven en ik graag een gezin met juist hem wil. Dat je zeker weet dat je wil dat hij de vader van je kinderen wordt. En ook omdat het tot op zekere hoogte zin geeft aan je eigen bestaan. En..... weet er ff niet meer....
Verder geen nieuws, feestje gehad gisteravond. Voel het nog wel een beetje ..... :D
Heureka, ik vind het ook moeilijk om aan te geven waarom ik graag een kind wil. In eerste instantie toch gevoel. Het zit in mn bloed. Ik weet al vanaf dat ik een pop vast kon houden dat ik kinderen wil. En als het moet ook alleen. (maar dat is ook weer makkelijker gezegd dan gedaan). Maar ik vind het ook mooi om mijn normen en waarden voort te zien leven in een kind. En het lijkt me geweldig om mee te maken dat er een kindje in je buik groeit. En dat het kindje iets van beiden heeft en wat van zichzelf. En omdat het kamertje boven gewoon schreeuwt om een baby. Omdat ik de familielijn wil voortzetten. Omdat ik het een ultiem teken van liefde vind (voor ons dan, niet voor ruzieende stellen die het goed willen maken door een kind te "nemen"). Omdat ik het een romantisch idee vind (zal allemaal wel niet zo zijn maar zo voelt het voor mij wel). En ik zou het zo leuk vinden om mijn ouders opa en oma te zien worden. En mijn oma overgrootoma. Dat lijkt me geweldig, oude dame met een jong telgje op de arm. Omdat ik bang ben dat het later niet meer kan wil ik NU. En omdat ik zeker weet dat ik spijt krijg als ik geen kind zou krijgen wil ik graag kinderen. En omdat ik de man heb gevonden waar ik mijn leven lang bij wil blijven en ik graag een gezin met juist hem wil. Dat je zeker weet dat je wil dat hij de vader van je kinderen wordt. En ook omdat het tot op zekere hoogte zin geeft aan je eigen bestaan. En..... weet er ff niet meer....
Verder geen nieuws, feestje gehad gisteravond. Voel het nog wel een beetje ..... :D
zaterdag 28 oktober 2006 om 13:20
Hallo allemaal,
Heureka, Anoniempje, welkom hier! Jullie verhalen zijn inderdaad, jammer genoeg :(, heel herkenbaar.
Rixt: ja, je hebt gelijk, we hebben het natuurlijk alleen maar over de argumenten van onze mannen. Maar hoe kun je een gevoel om
iets te willen zakelijk beargumenteren? Ik denk dat daar juist het
probleem ligt en dat onze mannen zich daardoor ook zo "sterk" voelen
met hun kijk op de zaak. Redenen om iets niet te willen zijn sneller bedacht, dan argumenten om een gevoelswens te verklaren.
In principe voeren onze mannen argumenten aan, die je ook zou kunnen
gebruiken bij de koop van een huis (ofzoiets): niet genoeg geld, nog
geen zekere basis bla bla bla. Daarom zijn ze ook zo overtuigd van
zichzelf, het zijn namelijk standaard redenen, die iedereen begrijpt.
Het (vrouwelijke) argument "gewoon het gevoel hebben moeder te willen
worden" hééft geen zakelijke kanten en daarom staan we met onze wensen
zo zwak. Het is gemeen, maar het is zo.
Doppie: even een (wat late) reaktie op jouw vraag:
_________________________________________
Aleksandria, wat
vervelend dat het nu niet zo lekker gaat met jullie! Weet je hoe dat
komt? Dan is misschien inderdaad niet nu niet zo slim om over kinderen
te beginnen, of juist wel... Hoe oud ben je als ik vragen mag?
__________________________________________
Ik word over 3 maanden 30. Als ik zou wachten, totdat ik qua baan
helemaal gesetteld zou zijn, zit het er de komende jaren nog niet in om
"met een goed geweten" aan kinderen te beginnen. Ik ben een paar jaar
geleden naar het buitenland verhuisd en ben hier opnieuw met een studie
begonnen, om mijn beroepskansen in dit land te verbeteren. Ik ben pas
over 2 jaar helemaal klaar en als ik dán pas met de pil zou stoppen en
het zou niet meteen lukken (of ik zou eerst een jaartje werken, om
financieel rond te zijn), dan zijn we op z'n minst alweer 4 jaar
verder! VIER JAAR! Dat hou ik niet uit....:(
Het gaat op dit moment niet zo goed tussen mijn vriend en mij, omdat
hij zelf niet zo gelukkig is in zijn huidige baan en erover nadenkt
evt. het roer om te gooien. Dat brengt natuurlijk ook een paar
onzekerheden met zich mee en als ik dán over een kind begin, wordt hij
heel snel kwaad en zegt, dat hij toch eerst even zélf zijn zaakjes op
orde wil hebben. Maar dat kan ook nog wel een jaar duren! Ik moet tot
die tijd dus eigenlijk mijn wens onderdrukken. Bovendien komt er ook
nog bij, dat hij een paar jaar jonger is, dus heb ik in alle opzichten
slechte kaarten....
Heureka, Anoniempje, welkom hier! Jullie verhalen zijn inderdaad, jammer genoeg :(, heel herkenbaar.
Rixt: ja, je hebt gelijk, we hebben het natuurlijk alleen maar over de argumenten van onze mannen. Maar hoe kun je een gevoel om
iets te willen zakelijk beargumenteren? Ik denk dat daar juist het
probleem ligt en dat onze mannen zich daardoor ook zo "sterk" voelen
met hun kijk op de zaak. Redenen om iets niet te willen zijn sneller bedacht, dan argumenten om een gevoelswens te verklaren.
In principe voeren onze mannen argumenten aan, die je ook zou kunnen
gebruiken bij de koop van een huis (ofzoiets): niet genoeg geld, nog
geen zekere basis bla bla bla. Daarom zijn ze ook zo overtuigd van
zichzelf, het zijn namelijk standaard redenen, die iedereen begrijpt.
Het (vrouwelijke) argument "gewoon het gevoel hebben moeder te willen
worden" hééft geen zakelijke kanten en daarom staan we met onze wensen
zo zwak. Het is gemeen, maar het is zo.
Doppie: even een (wat late) reaktie op jouw vraag:
_________________________________________
Aleksandria, wat
vervelend dat het nu niet zo lekker gaat met jullie! Weet je hoe dat
komt? Dan is misschien inderdaad niet nu niet zo slim om over kinderen
te beginnen, of juist wel... Hoe oud ben je als ik vragen mag?
__________________________________________
Ik word over 3 maanden 30. Als ik zou wachten, totdat ik qua baan
helemaal gesetteld zou zijn, zit het er de komende jaren nog niet in om
"met een goed geweten" aan kinderen te beginnen. Ik ben een paar jaar
geleden naar het buitenland verhuisd en ben hier opnieuw met een studie
begonnen, om mijn beroepskansen in dit land te verbeteren. Ik ben pas
over 2 jaar helemaal klaar en als ik dán pas met de pil zou stoppen en
het zou niet meteen lukken (of ik zou eerst een jaartje werken, om
financieel rond te zijn), dan zijn we op z'n minst alweer 4 jaar
verder! VIER JAAR! Dat hou ik niet uit....:(
Het gaat op dit moment niet zo goed tussen mijn vriend en mij, omdat
hij zelf niet zo gelukkig is in zijn huidige baan en erover nadenkt
evt. het roer om te gooien. Dat brengt natuurlijk ook een paar
onzekerheden met zich mee en als ik dán over een kind begin, wordt hij
heel snel kwaad en zegt, dat hij toch eerst even zélf zijn zaakjes op
orde wil hebben. Maar dat kan ook nog wel een jaar duren! Ik moet tot
die tijd dus eigenlijk mijn wens onderdrukken. Bovendien komt er ook
nog bij, dat hij een paar jaar jonger is, dus heb ik in alle opzichten
slechte kaarten....
zondag 29 oktober 2006 om 11:15
Ik begin er nu steeds meer vertrouwen in te krijgen dat wij volgend
jaar wel gaan beginnen. In februari, maart kunnen we in ons huis (wonen
nu in een te klein appartementje). En hij blijft zeggen eerst het huis
als ik erover begin. Gister zei hij ook dat het echt wel gaat komen,
dat hij er niet vanaf ziet. Huisje, boompje, beestje. Straks hebben we
het huisje en boompje, en dan eerst kindje en dan beestje. Zo zei hij
het zelf, dus dat biedt hoop. Die paar maanden kan ik nog wel wachten.
Maar hij weet ook wel dat hij het niet kan maken om het na de
verhuizing nog maanden uit te stellen. Ben ik wel eens bang voor, dat
hij het zo telkens probeert te verschuiven.
Doppie, ik surf zelf niet, vind vriend heel jammer. Heb het wel een
keer geprobeerd, maar kwam elke keer liggend bij het strand aan,
hahaha, opstaan was niet zo'n succes. Nu ben ik ook niet heel sportief
aangelegd, heb geen sportieve talenten, dus dat werkt wel in mijn
nadeel. We gaan wel vaak naar Frankrijk op vakantie, lekker kamperen,
dan surft hij en zon ik, gaat ook prima.
jaar wel gaan beginnen. In februari, maart kunnen we in ons huis (wonen
nu in een te klein appartementje). En hij blijft zeggen eerst het huis
als ik erover begin. Gister zei hij ook dat het echt wel gaat komen,
dat hij er niet vanaf ziet. Huisje, boompje, beestje. Straks hebben we
het huisje en boompje, en dan eerst kindje en dan beestje. Zo zei hij
het zelf, dus dat biedt hoop. Die paar maanden kan ik nog wel wachten.
Maar hij weet ook wel dat hij het niet kan maken om het na de
verhuizing nog maanden uit te stellen. Ben ik wel eens bang voor, dat
hij het zo telkens probeert te verschuiven.
Doppie, ik surf zelf niet, vind vriend heel jammer. Heb het wel een
keer geprobeerd, maar kwam elke keer liggend bij het strand aan,
hahaha, opstaan was niet zo'n succes. Nu ben ik ook niet heel sportief
aangelegd, heb geen sportieve talenten, dus dat werkt wel in mijn
nadeel. We gaan wel vaak naar Frankrijk op vakantie, lekker kamperen,
dan surft hij en zon ik, gaat ook prima.
maandag 30 oktober 2006 om 18:14
hoi allemaal,
rixt, we wonen redelijk dichtbij antwepren, maar gaan vooral omdat je dan lekker een avondje weg bent. hier in de stad ben je in twee uur weer thuis, dus vandaar.
we hebben trouwens wel weer veel gepraat dit weekend, maar er wordt steeds niets gezegd. met december bedoel ik trouwens het volgende: een aantal weken geleden ben ik helemaal uit mijn dak gegaan omdat ik op dat moment antwoord wilde over hoe lang ik nog moest wachten, en toen had ik het volgende bedacht, ik vertel dat we per 1 december gaan beginnen, en dat ik dan tot die tijd niet meer over kinderen zou beginnen, en gewoon normaal, aanrdig en vrolijk zou zijn, maar dat hij dan geen twee weken moest wachten met vertellen als hij 1 december echt te vroeg vind. dus na een week of twee hoord ik helemaal niets, en ben ik nog maar eens gaan polsen hoe het nu eigenlijk zat, en toen zei hij, ja ik weet dat we moeten praten, en wasdus tot nu tot nu toe steeds niet gebeurt. hij heeft nog steeds niet gezegd dat hij het wel wil, maar ook nog niet dat hij het niet wil. ja inmiddels na dit weekend wel. maar ik ben ook wel heel overtuigend geweest in het waarom wel. dus ik weet nog steeds niets.
even de "zakelijke argumenten"waarom wel op een rijtje:
- omdat mijn eierstokken aan het klapperen zijn
- omdat jij toch ook weet hoe jouw carierre moet lopen, weet ik ook dat dit nu de goede tijd is.
- omdat we nu jong zijn er nog wat kunnen hebben, als je 35 jaar bent loop je net even moeilijker 's nachts eruit (sorry voor de 30 plussers onder ons, maar ik gebruik het nu eenmaal als argument.)
- heb ik geen recht op een carriere als de kinderen wat groter zijn, ik kan nu ook niet meer hoger op omdat we voor jouw carriere mischien gaan verhuizen, en dat kan ik een aantal jaren niets omdat ik opnieuw moet beginnen en kleine kinderen heb. (dat is nu eenmaal de afspraak die we al jaren hebben, dat ik minder ga werken.)
verder ben ik dit weeken wat verder door gaan vragen en wat blijkt, hij zit niet lekker in zijn vel. loopt op zijn werk tegen nogal wat stress aan en toen kwam ik op het volgende argument:
-het zou voor jou goed zijn om iemand te hebben die zonder jouw zorg niet overleeft, dan draait de wereld eens niet meer om jou, kwam hard aan, maar ik kreeg wel gelijk.
nog een hele gemene: ik ben bang dat er iets met jou gebeurt, en dan heb ik helemaal niks, dan is het net of je er nooit geweest bent, (is overigens wel echt waar, dat ik daar bang voor ben).
nu ga ik eten ik hoop dat je er wat aan hebt.
rixt, we wonen redelijk dichtbij antwepren, maar gaan vooral omdat je dan lekker een avondje weg bent. hier in de stad ben je in twee uur weer thuis, dus vandaar.
we hebben trouwens wel weer veel gepraat dit weekend, maar er wordt steeds niets gezegd. met december bedoel ik trouwens het volgende: een aantal weken geleden ben ik helemaal uit mijn dak gegaan omdat ik op dat moment antwoord wilde over hoe lang ik nog moest wachten, en toen had ik het volgende bedacht, ik vertel dat we per 1 december gaan beginnen, en dat ik dan tot die tijd niet meer over kinderen zou beginnen, en gewoon normaal, aanrdig en vrolijk zou zijn, maar dat hij dan geen twee weken moest wachten met vertellen als hij 1 december echt te vroeg vind. dus na een week of twee hoord ik helemaal niets, en ben ik nog maar eens gaan polsen hoe het nu eigenlijk zat, en toen zei hij, ja ik weet dat we moeten praten, en wasdus tot nu tot nu toe steeds niet gebeurt. hij heeft nog steeds niet gezegd dat hij het wel wil, maar ook nog niet dat hij het niet wil. ja inmiddels na dit weekend wel. maar ik ben ook wel heel overtuigend geweest in het waarom wel. dus ik weet nog steeds niets.
even de "zakelijke argumenten"waarom wel op een rijtje:
- omdat mijn eierstokken aan het klapperen zijn
- omdat jij toch ook weet hoe jouw carierre moet lopen, weet ik ook dat dit nu de goede tijd is.
- omdat we nu jong zijn er nog wat kunnen hebben, als je 35 jaar bent loop je net even moeilijker 's nachts eruit (sorry voor de 30 plussers onder ons, maar ik gebruik het nu eenmaal als argument.)
- heb ik geen recht op een carriere als de kinderen wat groter zijn, ik kan nu ook niet meer hoger op omdat we voor jouw carriere mischien gaan verhuizen, en dat kan ik een aantal jaren niets omdat ik opnieuw moet beginnen en kleine kinderen heb. (dat is nu eenmaal de afspraak die we al jaren hebben, dat ik minder ga werken.)
verder ben ik dit weeken wat verder door gaan vragen en wat blijkt, hij zit niet lekker in zijn vel. loopt op zijn werk tegen nogal wat stress aan en toen kwam ik op het volgende argument:
-het zou voor jou goed zijn om iemand te hebben die zonder jouw zorg niet overleeft, dan draait de wereld eens niet meer om jou, kwam hard aan, maar ik kreeg wel gelijk.
nog een hele gemene: ik ben bang dat er iets met jou gebeurt, en dan heb ik helemaal niks, dan is het net of je er nooit geweest bent, (is overigens wel echt waar, dat ik daar bang voor ben).
nu ga ik eten ik hoop dat je er wat aan hebt.
dinsdag 31 oktober 2006 om 08:09
Dana, daar was/ben ik ook heel veel mee bezig. Dat er iets met lief gaat gebeuren en dat ik dan alleen in ons huis zit. Dat lijkt me zo erg. Niet dat het niet erg is als je kinderen hebt en 1 van ons zou wat gebeuren trouwens. Maar nu we een half jaar bezig zijn met onze gezamelijke wens en ik denk er over na dat hem iets gebeurt en dat onze wens dan nooit meer uit zal kunnen komen.... ;( Dan kan ik echt zo janken! Maar dat heb ik ook als ik er aan denk dat mijn vader of moeder er op een dag niet meer zal zijn . Dan lopen mn oogjes meteen vol! stom eigenlijk...
ik zit vandaag ziek thuis, buikgriep. Lullig want de vakantie is net voorbij en dan wordt ik ziek.
ik zit vandaag ziek thuis, buikgriep. Lullig want de vakantie is net voorbij en dan wordt ik ziek.
dinsdag 31 oktober 2006 om 16:04
Hallo, dank je voor jullie reacties, ik had vrijdag al een lange post geschreven, maar de site liep vast, kreeg rare meldingen over dat er ongeldige tekens in stonden, en wat ik ook probeerde, kon niet posten. hopelijk nu wel..
we zijn inmiddels naar een huisje wezen kijken en wie weet wordt dat wat, maar er moet zo veel aan gebeuren :o dat de kinderwens even op een laag pitje staat, haha. Project 1, wat dus eerst afgerond moet worden. Dus streefdatum wordt nu voorjaar 2007, en hopelijk is vriend het daarmee eens..
Vind het wel erg fijn om de verhalen van anderen te lezen.
Succes allemaal!
we zijn inmiddels naar een huisje wezen kijken en wie weet wordt dat wat, maar er moet zo veel aan gebeuren :o dat de kinderwens even op een laag pitje staat, haha. Project 1, wat dus eerst afgerond moet worden. Dus streefdatum wordt nu voorjaar 2007, en hopelijk is vriend het daarmee eens..
Vind het wel erg fijn om de verhalen van anderen te lezen.
Succes allemaal!
dinsdag 31 oktober 2006 om 20:34
Aleksandria, je verwoordt inderdaad hoe ik het ervaar, dat je met je wens 'zwak' staat. Vervelend gevoel! Ik kan me voorstellen dat je helemaal het gevoel hebt dat je het onderspit moet delven als er ook nog allerlei praktische zaken worden aangereikt, zoals ander werk willen, financieel, studie etc. Maar toch geldt wel dat als je wilt dat je voor alles heus wel een oplossing zoekt en vindt. Wat niet wil zeggen dat alles alleen maar voorspoedig zal verlopen. Maar ja, weet hij hoe z'n leven gaat verlopen?
Dana en Kaetje, wel herkenbaar: ik heb dat ook dat ik bang ben dat er wat gebeurt en dat je alleen achter blijft. Hij zei een paar maanden geleden tegen mij, toen ik dat zei: ja, en dan gebeurt er wat met jou en zit ik met een kind dat ik niet wil.... (jaja, dan piept ie wel anders.)
Kaetje, beterschap met je griep.
Dana, ik kan me wel wat voorstellen bij je argument dat de wereld dan niet meer om hem (of om jou) draait. Laatst had ik een gesprekje met iemand daarover (een oudere man) en hij vond kinderen juist enorm relativerend, na een stressvolle dag op het werk vond hij het (vroeger dan; z'n kinderen zijn nu al volwassen) heerlijk om al die kinderverhaaltjes aan te horen en daarmee bezig te zijn.
Helpt het misschien om hem voor te houden dat als je per 1 december met anticonceptie stopt, dat het kind dan echt niet volgende week al op de stoep staat... en dat het vaak toch ook wel een tijdje duurt voor je zwanger raakt? Het klinkt inderdaad alsof hij zo heftig reageert omdat hij onder druk staat (ws. door z'n werk) en dat dit een extra druk oplevert.
anoniempje, spannend , een nieuw huis...! Het klinkt alsof jij en billybob in hetzelfde 'schuitje' zitten, maar dan positief.
groetjes, Rixt
ps. ben blij dat die compu problemen over zijn, irritant als je wilt inloggen en alles loopt vast, maar dat lag dus aan de site, begrijp ik uit het berichtje van de viva
Dana en Kaetje, wel herkenbaar: ik heb dat ook dat ik bang ben dat er wat gebeurt en dat je alleen achter blijft. Hij zei een paar maanden geleden tegen mij, toen ik dat zei: ja, en dan gebeurt er wat met jou en zit ik met een kind dat ik niet wil.... (jaja, dan piept ie wel anders.)
Kaetje, beterschap met je griep.
Dana, ik kan me wel wat voorstellen bij je argument dat de wereld dan niet meer om hem (of om jou) draait. Laatst had ik een gesprekje met iemand daarover (een oudere man) en hij vond kinderen juist enorm relativerend, na een stressvolle dag op het werk vond hij het (vroeger dan; z'n kinderen zijn nu al volwassen) heerlijk om al die kinderverhaaltjes aan te horen en daarmee bezig te zijn.
Helpt het misschien om hem voor te houden dat als je per 1 december met anticonceptie stopt, dat het kind dan echt niet volgende week al op de stoep staat... en dat het vaak toch ook wel een tijdje duurt voor je zwanger raakt? Het klinkt inderdaad alsof hij zo heftig reageert omdat hij onder druk staat (ws. door z'n werk) en dat dit een extra druk oplevert.
anoniempje, spannend , een nieuw huis...! Het klinkt alsof jij en billybob in hetzelfde 'schuitje' zitten, maar dan positief.
groetjes, Rixt
ps. ben blij dat die compu problemen over zijn, irritant als je wilt inloggen en alles loopt vast, maar dat lag dus aan de site, begrijp ik uit het berichtje van de viva
woensdag 1 november 2006 om 10:07
Tjemig Rixt dat verhaal van die vrouw van 43 is natuurlijk precies een van de schrikbeelden voor de toekomst…. Goede motivatie om er weer heel hard, met zachte hand (want anders werkthet helemaal niet) achteraan te zitten. Ik denk wel eens dat ik misschien ook wel teveel begrip voor hem opbrengen. Zou soms wel eens even een bitch willen zijn die gewoon zegt of je bevrucht me of je hoepelt maar op. Dat is een laag verlangen, want eigenlijk wil ik dat niet, eigenlijk willen we volgens mij allemaal dat hij op een gegeven moment zelf inziet en uit zich zelf zegt “weetje ik heb er nog eens over nagedacht en weetje laten we het maar proberen…..” Maar ja hoe groot is die kans nou werkelijk? Ik geloof daar niet meer zo erg in, dus is het mijn verantwoordelijkheid om: - hem duidelijk te maken dat ik dit echt heel graag wil (ben ik geloof ik wel in geslaagd) - hem in te laten zien dat we niet eeuwig kunnen wachten (iets minder succesvol)- hem te helpen zijn gedachten te ordenen, en zaken uit het verleden een plekje te geven (lukt met mate) - hem het vertrouwen te geven dat we het samen wel kunnen (hij heeft vertrouwen in mij als moeder, dat heeft hij pas erg overtuigend uitgesproken, hij twijfelt vooral aan zichzelf, ik weet dat ik hem kan helpen, als hij me toestaat) - hem duidelijk te maken dat wachten op meer inzicht of een plotseling opdoemende kinderwens niet reëel is, het is is zijn keuze (work in progress)- hem een schop onder zijn kont te geven dat het nu echt echt echt de hoogste tijd is dat hij een beslissing maakt (Is onlangs gebeurt…)- Een stok achter de deur te zetten (die stok is wel genoemd, maar staat er nog een beetje wiebelig….)Nee, ik had niet echt een deadline voor zijn keuze verbonden, had ik wel moeten doen, denk ik nu, maar ik vond het al vrij ver gaan het zo bot te stellen, “wordt jij de vader of moet ik een ander zoeken?” het was allemaal zo heftig dat ik na hem voor de keuze gesteld te hebben, ook weer heel graag bij hem kruip en samen huilen dat het toch allemaal niet makkelijk is….. En dat we zo veel van elkaar houden, niet slim, ik moet doortastender zijn, maar ben ook maar een mens. Ik ben zelf geloof ik ook gewoon bang om er een echte deadline aan te verbinden…. Hmm dat maakt mijn onderhandelingspositie ook niet sterker. Ik weet eigenlijk heel sterk dat ik gewoon stoer moet doorzetten, heb zelfs het gevoel dat ik hem daar een dienst mee bewijs (!???!?) Ik moet gewoon stoer doorzetten, duidelijk zijn en maar niet teveel mijn medelijden met hem weer vaag doen, want daarmee geef ik hem de ruimte om zijn kop in het zand te steken, zich op andere zaken te storten… We moeten hier samen uitkomen en het is aan mij om daarvoor te zorgen!!Hebben jullie dat ook dat je eigenlijk denkt dat het weer de hoogste tijd is om erover door te praten, maar dat je dat wel eens uitstelt omdat je de sfeer niet wil verpesten?Ja Aleksandria, ik ben ook tijden in onderhandeling geweest met zijn praktische bezwaren aan de ene kant en mijn moeilijker definieerbare wens om kinderen te krijgen aan de andere… Dat schiet niet echt op, hem op rationele gronden overtuigen over zo’n wezenlijke en gevoelsmatige wens. Onlangs realiseerde ik me ineens heel duidelijk dat het krijgen van kinderen echt van een andere orde is… dan de meeste andere beslissingen in je leven… Het is meer in de categorie verliefd worden, iemand willen, dat kun je ook niet uitleggen…. Dat is een sterk gevoel. Het wel of niet krijgen van kinderen is niet echt onderhandelbaar. Als dat wel zo was, zou ik me ook moeten kunnen laten overtuigen door zijn argumenten en dat is voor mij ook gewoon eigenlijk niet denkbaar. Dus onderhandelen heeft niet zoveel zin, dit is iets van mij, wat ik graag wil met mijn leven, wat ik graag met hem wil… Dat staat los van praktische zaken. Ik vind dat bij zo mijn leven horen, zou zo graag willen dat dat bij mijn leven gaat horen … Als hij een relatie met mij wil, en dat wil hij, moet hij daar iets mee. Vriendinnen raadde me aan hem voor te stellen dat hij hulp zoekt om uit te vinden hoe hij hier nu instaat. Dat kan met vrienden, maar misschien beter een onafhankelijk iemand…. Denk wel dat dat zou kunnen helpen… Wat hij ook besluit denk ik dat hij hier gewoon iets mee moet in zijn leven, dat het hem zeker kan helpen, dat hij ervan zou groeien als mens….. Wat denken jullie daarvan, iemand hier ervaring mee?Tjemig Dana, kan me indenken dat zijn huwelijksaanzoek je weer helemaal hoop geeft. En dat je dan denkt dat hij wel begrijpt dat er bij trouwen ook kinderen horen en dat dat dan weer niet zo is…. Worden jullie er ook niet wel eens heeeeeel moe van……
woensdag 1 november 2006 om 17:42
Hallo allemaal,
Jeetje, Rixt, ik vind het eigenlijk wel een heftige opmerking,
dat je vriend zegt "mocht er met jou iets gebeuren, dan zit ik daar met
een kind wat ik niet wil". Hij zal het vast en zeker niet zo hard
bedoelen, maar het geeft wel aan, dat hij zich dus op dit moment niet
eens voor kan stellen, dat een kind een deel van jou/van jullie is,
maar eerder een lastig aanhangsel ofzo. Vreselijk zeg, ik denk dat ik
behoorlijk uit mijn slof geschoten zou zijn...
Heureka: sorry, maar ik moest even heel hard lachen om je uitspraak "of je bevrucht me of je hoepelt maar op" :D.
Haha, stel je voor dat het zo makkelijk was! Maar nee, ik wil een kind
mét hem en niet in m'n eentje, dus ja, dan moet er toch een moment
komen dat hij me uit eigen vrije wil gaat bevruchten
, omdat de kans dan groter is dat hij zich daarna niet uit de voeten maakt .
Ik word er ook wel moe van, ja. Vorige week waren we op een feestje en
hadden zich - per ongeluk - alle vrouwen in de keuken verzameld en
binnen de kortste keren ging het over kinderen. Mijn vriend (en de man
van de gastvrouw) liepen toevallig even langs en riepen meteen "Snel
wegwezen: een ruimte vol met vrouwen die over kinderen kletsen, wat een
nachtmerrie!" Het was natuurlijk grappig bedoeld, maar ze hadden niet
geziend dat er ook 1 man aanwezig was, die vol trots over zijn zoontje
stond te vertellen (en wij vrouwen hingen zowat kwijlend aan zijn
lippen...!). Zou leuk zijn geweest als onze mannen er ook gewoon eens
tussen hadden gestaan, zodat ze hadden gemerkt, dat het juist heel
"cool" is om als man over kinderen te praten. Maar nee.... zover zijn
ze jammer genoeg nog niet, zucht.
Kaetje, beterschap!
Anoniempje, veel succes met jullie nieuwe huisje (mocht het
doorgaan). Dat is op zich best een stap in de goede richting, of niet?
Dan hebben jullie de ruimte voor een kindje! En ookal moet er veel aan
het huis gebeuren, dat betekent nog lang niet dat je met zwanger worden
moet wachten totdat alles helemaal klaar is. Zwanger worden kun je toch
ook gewoon tussendoor ;)?
Nee, ik snap het wel, je bedoelt vast en zeker, dat jullie ook eerst
financieel rond willen zijn. Maar ja, wanneer ben je dat nou werkelijk,
als het om kinderen gaat?
Mijn vriend vroeg vandaag (nadat we over zijn jeugd hadden gepraat) of
ik dacht dat hij een goede papa zou zijn. Ik zei, dat ik geen kind met
hem zou willen, als ik daarvan niet overtuigd zou zijn. Ik vat dat
natuurlijk meteen op als een teken, dat hij er misschien over na heeft
gedacht, maar ja, misschien is het ook allemaal "wishful thinking".
Tot slot ben ik erover aan het denken om misschien over een half
jaartje met de pil te stoppen, zodat we het met condoom moeten doen. Ik
heb al een tijdje het gevoel, dat ik mijn lichaam misschien echt eens
rust moet gaan geven, ik neem al meer dan 15 jaar de pil! Bovendien kan
ik me voorstellen, dat het voor ons sexleven echt een fijne impuls zou
zijn, als ik wat vaker zin zou hebben, en dat schijnt een fijne
bijwerking te zijn, zodra je met de pil stopt ;).
Vriendlief vatte het meteen als een soort van bedreiging op, want als
het met het condoom "dan eens fout zou gaan", zou ik meteen zwanger
kunnen zijn. Tja, alles heeft z'n voor en nadelen.....;)
Jeetje, Rixt, ik vind het eigenlijk wel een heftige opmerking,
dat je vriend zegt "mocht er met jou iets gebeuren, dan zit ik daar met
een kind wat ik niet wil". Hij zal het vast en zeker niet zo hard
bedoelen, maar het geeft wel aan, dat hij zich dus op dit moment niet
eens voor kan stellen, dat een kind een deel van jou/van jullie is,
maar eerder een lastig aanhangsel ofzo. Vreselijk zeg, ik denk dat ik
behoorlijk uit mijn slof geschoten zou zijn...
Heureka: sorry, maar ik moest even heel hard lachen om je uitspraak "of je bevrucht me of je hoepelt maar op" :D.
Haha, stel je voor dat het zo makkelijk was! Maar nee, ik wil een kind
mét hem en niet in m'n eentje, dus ja, dan moet er toch een moment
komen dat hij me uit eigen vrije wil gaat bevruchten
, omdat de kans dan groter is dat hij zich daarna niet uit de voeten maakt .Ik word er ook wel moe van, ja. Vorige week waren we op een feestje en
hadden zich - per ongeluk - alle vrouwen in de keuken verzameld en
binnen de kortste keren ging het over kinderen. Mijn vriend (en de man
van de gastvrouw) liepen toevallig even langs en riepen meteen "Snel
wegwezen: een ruimte vol met vrouwen die over kinderen kletsen, wat een
nachtmerrie!" Het was natuurlijk grappig bedoeld, maar ze hadden niet
geziend dat er ook 1 man aanwezig was, die vol trots over zijn zoontje
stond te vertellen (en wij vrouwen hingen zowat kwijlend aan zijn
lippen...!). Zou leuk zijn geweest als onze mannen er ook gewoon eens
tussen hadden gestaan, zodat ze hadden gemerkt, dat het juist heel
"cool" is om als man over kinderen te praten. Maar nee.... zover zijn
ze jammer genoeg nog niet, zucht.
Kaetje, beterschap!
Anoniempje, veel succes met jullie nieuwe huisje (mocht het
doorgaan). Dat is op zich best een stap in de goede richting, of niet?
Dan hebben jullie de ruimte voor een kindje! En ookal moet er veel aan
het huis gebeuren, dat betekent nog lang niet dat je met zwanger worden
moet wachten totdat alles helemaal klaar is. Zwanger worden kun je toch
ook gewoon tussendoor ;)?
Nee, ik snap het wel, je bedoelt vast en zeker, dat jullie ook eerst
financieel rond willen zijn. Maar ja, wanneer ben je dat nou werkelijk,
als het om kinderen gaat?
Mijn vriend vroeg vandaag (nadat we over zijn jeugd hadden gepraat) of
ik dacht dat hij een goede papa zou zijn. Ik zei, dat ik geen kind met
hem zou willen, als ik daarvan niet overtuigd zou zijn. Ik vat dat
natuurlijk meteen op als een teken, dat hij er misschien over na heeft
gedacht, maar ja, misschien is het ook allemaal "wishful thinking".
Tot slot ben ik erover aan het denken om misschien over een half
jaartje met de pil te stoppen, zodat we het met condoom moeten doen. Ik
heb al een tijdje het gevoel, dat ik mijn lichaam misschien echt eens
rust moet gaan geven, ik neem al meer dan 15 jaar de pil! Bovendien kan
ik me voorstellen, dat het voor ons sexleven echt een fijne impuls zou
zijn, als ik wat vaker zin zou hebben, en dat schijnt een fijne
bijwerking te zijn, zodra je met de pil stopt ;).
Vriendlief vatte het meteen als een soort van bedreiging op, want als
het met het condoom "dan eens fout zou gaan", zou ik meteen zwanger
kunnen zijn. Tja, alles heeft z'n voor en nadelen.....;)
woensdag 1 november 2006 om 22:09
hee allemaal,
@aleksandria, ik kan alleen maar zeggen, niet wachten met stoppen met de pil, ik ben ook na 12 jaar gestopt met de pil een dik jaar geleden. en alles wat ze zeggen is waar. je hebt meer zin in sex, ik was vrolijker, rustiger, had geen menstruatieklachten meer (het laaste jaar lag ik steeds een dag op bed met migraineachtige hoofdpijn), ik heb zowieso geen hoofdpijn meer gehad, was vanf het begin regelmatig ongesteld, ik heb nu alleen een zwaardere menstruatie, maar ach, da's een kwestie van vaker naar de wc. en geloof me, ik heb iedere maand op de dag van de eisprong sex geregeld in de hoop dat het condoom die dag zou scheuren, maar in naderhalf jaar tijd is er maar één condoom gescheurd, en dat was met het aandoen. dus daar hoeft je vriend niet bang voor te zijn. ik doe ze alleen niet zelf om, dat vind ik echt te erg, heb ik gelijk geen zin meer.
bovendien, als je dan al gestopt bent, dan kan je lichaam ontpillen, zodat als jullie dan aan kinderen beginnen, dan zit die troep er niet meer in.
mannen zijn er natuurlijk niet zo voor, maar ik heb het doktersadvies gewoon heel erg aangedikt, de dokter had gezegd, ga maar eens een paar maanden zonder pil proberen en kom na drie maanden maar terug voor wat je maar wil (spiraal, nuvaring, pleisters, staafje), maar ik ben nooit meer terug gegaan, het enige dat ik nu nog wel zou willen is persona, dat werkt met urine en een teststripje, maar dat is vrij prijzig.
@anoniempje
fijn dat jullie voor een huisje gaan kijken, kun je gelijk de babykamer in orde maken, of werkt dat bij jou ook niet? mijn man denkt echt dat ik 9 maanden op bed lig waardoor hij pas wil beginnen als we eind volgend jaar mischien verhuisd zijn.
@rixt, erg he, zo herkenbaar als alles is. En dat ze het maar niet snappen, goeie van die verliefdheid. (of was dat kaetje). dat het niet uit te leggen is, dat je het gewoon wil. woon jij trouwens ook dicht bij antwerpen, (jij vroeg aan mij of ik OOK bij antwerpen woonde.
nou, groetjes maar weer
ps. als er zwangere meelezers zijn, room, witchke, enz. willen jullie nog eens laten weten hoe het gaat?
@aleksandria, ik kan alleen maar zeggen, niet wachten met stoppen met de pil, ik ben ook na 12 jaar gestopt met de pil een dik jaar geleden. en alles wat ze zeggen is waar. je hebt meer zin in sex, ik was vrolijker, rustiger, had geen menstruatieklachten meer (het laaste jaar lag ik steeds een dag op bed met migraineachtige hoofdpijn), ik heb zowieso geen hoofdpijn meer gehad, was vanf het begin regelmatig ongesteld, ik heb nu alleen een zwaardere menstruatie, maar ach, da's een kwestie van vaker naar de wc. en geloof me, ik heb iedere maand op de dag van de eisprong sex geregeld in de hoop dat het condoom die dag zou scheuren, maar in naderhalf jaar tijd is er maar één condoom gescheurd, en dat was met het aandoen. dus daar hoeft je vriend niet bang voor te zijn. ik doe ze alleen niet zelf om, dat vind ik echt te erg, heb ik gelijk geen zin meer.
bovendien, als je dan al gestopt bent, dan kan je lichaam ontpillen, zodat als jullie dan aan kinderen beginnen, dan zit die troep er niet meer in.
mannen zijn er natuurlijk niet zo voor, maar ik heb het doktersadvies gewoon heel erg aangedikt, de dokter had gezegd, ga maar eens een paar maanden zonder pil proberen en kom na drie maanden maar terug voor wat je maar wil (spiraal, nuvaring, pleisters, staafje), maar ik ben nooit meer terug gegaan, het enige dat ik nu nog wel zou willen is persona, dat werkt met urine en een teststripje, maar dat is vrij prijzig.
@anoniempje
fijn dat jullie voor een huisje gaan kijken, kun je gelijk de babykamer in orde maken, of werkt dat bij jou ook niet? mijn man denkt echt dat ik 9 maanden op bed lig waardoor hij pas wil beginnen als we eind volgend jaar mischien verhuisd zijn.
@rixt, erg he, zo herkenbaar als alles is. En dat ze het maar niet snappen, goeie van die verliefdheid. (of was dat kaetje). dat het niet uit te leggen is, dat je het gewoon wil. woon jij trouwens ook dicht bij antwerpen, (jij vroeg aan mij of ik OOK bij antwerpen woonde.
nou, groetjes maar weer
ps. als er zwangere meelezers zijn, room, witchke, enz. willen jullie nog eens laten weten hoe het gaat?
vrijdag 3 november 2006 om 12:08
Hallo allemaal,
Ik ben ook benieuwd hoe het met de inmiddels zwangeren gaat! Het is wat rustig op het topic, er valt ook niet altijd zoveel te zeggen. Zelf zit ik er al weer een tijdje tegen aan te hikken om het er weer over te hebben. Vind het zooo lastig het op een rustige manier aan te snijden, en wil echt voorkomen dat we er weer ruzie over krijgen, want dat maakt het hele onderwerp alleen maar meer beladen. Zo af en toe lukt dat heel goed en is het fijn er over te praten.... Ik ben vast van plan om echt open het gesprek in te gaan... Maar dat is een hele uitdaging, denk echt dat een paar geleide gesprekken met therapeut een goed idee zou kunnen zijn, ook omdat ik dan niet steeds erover hoef te beginnen, het 'juiste' moment (wat niet bestaat) hoef te zoeken. Dan heb je gewoon om de zoveel tijd een afspraak staan waar je je samen en ieder voor zich op voor kunt bereiden. Wil dit ook maar eens voorstellen, ben benieuwd hoe hij daarop reageert...
Ik sluit me bij Dana aan, stoppen met de pil is toch grotendeels jouw beslissing, mits je dit wel bespreekt, natuurlijk. Zelf ben ik al een jaar geleden gestopt met de pil, zelfde reden die ik bij enkele andere hier hoor, ik wilde geen hormonen slikken, was zelf toe aan kinderen en het volede iedere avond tegenstrijdiger om er dan hormonen tegen te slikken. Ik denk dat het dingen duidelijk maakt voor mijn lief. En heel stiekem hoopte ik natuurlijk ook dta hij het niet zo nauw zou nemen met condooms en dat De Beslissing dan wat meer passief genomen kan worden. Leif was het er niet echt mee eens, maar begreep ook wel hoe ik hierin sta. Ik weet inmiddels dat ik samen ben met een van de meest trouwe condoomgebruikers die er bestaat.....Hij baalt hier ook wel van, maar is wel gruwelijk consequent dat als hij nog niet weet of hij kinderen wil, hij condooms moet gebruiken. We sexen nu ook veel op andere manieren en heel soms doen we in het voorspel wel eens heel even zonder condoom, maar volgens mij is de kans dan zo klein, dat ik daar nietens op wil hopen. Vind het ook wel lastig, wil aan de ene kant graag dta hij zich in het heetst van het spel laat gaan, maar voel me daar ook dubbel in, zo dubbel dat ik soms met een condoom aan kom zetten, maar dat voelt bijna net zo dubbel als het slikken van de pil. Maar ik wil ook niet dat dit hele gedoe ons sexleven ondergraaft want dan zijn we natuurlijk nog verder van huis. Ik merk wel dat het een beetje aarzeling brengt in ons sexleven, dat ik soms minder zin heb, en dat hij ook aarzelender is in mij verleiden... Daar balen we allebei van.... Hoe is dat bij jullie, beinvloed de kinderkwestie jullie sexleven?
Een andere vraag waar ik is dat mijn lief een tijdje geleden in wanhoop aan me vroeg "moet ik het dan maar gewoon laten gebeuren omdat ik zoveel van je houd?" Ik zei toen niet volmondig ja, maar twijfel daar nu ook wel aan, zou graag van jullie horen hoe jullie hierin staan. De vriend van Rixt (als ik het goed heb) gaf eens aan dat hij wel een kind zou willen als ze anders bij hem weg zou gaan..... Ook zo'n tricky opmerking, wat moet je ermee? Wat vinden de andere van deze situaties?
Zelf wil ik natuurlijk niet dat hij het alleen maar doen omdat hij van mij houdt, dat is volgens mij echt vragen om problemen, maar als het onder die constructie makkelijker is om de beslissing te nemen, om het losser te laten, Dit is allemaal nogal glad ijs, wiebelig.... want ik wil wel dat hij erachter staat, niet dat iets doet waar hij niet achter staat. Maar als het hem kan helpen deze belangrijke beslissing te nemen, ik hoor graag hoe jullie hierover denken. Mijn lief kan echt heeeel moeilijk beslisisngen nemen, wikt en weegt, vindt de beslissing om wel of niet een kat te nemen al een hele kluif. Dus ik ben echt bang dat hij deze beslissing misschien wel nooit zelf kan nemen.
Ik ben vast van plan van het weekend weer eens met hem praten, dat is alweer veel te lang geleden. Jullie horen wel hoe het is gegaan!
Fijn weekend allemaal!
Ik ben ook benieuwd hoe het met de inmiddels zwangeren gaat! Het is wat rustig op het topic, er valt ook niet altijd zoveel te zeggen. Zelf zit ik er al weer een tijdje tegen aan te hikken om het er weer over te hebben. Vind het zooo lastig het op een rustige manier aan te snijden, en wil echt voorkomen dat we er weer ruzie over krijgen, want dat maakt het hele onderwerp alleen maar meer beladen. Zo af en toe lukt dat heel goed en is het fijn er over te praten.... Ik ben vast van plan om echt open het gesprek in te gaan... Maar dat is een hele uitdaging, denk echt dat een paar geleide gesprekken met therapeut een goed idee zou kunnen zijn, ook omdat ik dan niet steeds erover hoef te beginnen, het 'juiste' moment (wat niet bestaat) hoef te zoeken. Dan heb je gewoon om de zoveel tijd een afspraak staan waar je je samen en ieder voor zich op voor kunt bereiden. Wil dit ook maar eens voorstellen, ben benieuwd hoe hij daarop reageert...
Ik sluit me bij Dana aan, stoppen met de pil is toch grotendeels jouw beslissing, mits je dit wel bespreekt, natuurlijk. Zelf ben ik al een jaar geleden gestopt met de pil, zelfde reden die ik bij enkele andere hier hoor, ik wilde geen hormonen slikken, was zelf toe aan kinderen en het volede iedere avond tegenstrijdiger om er dan hormonen tegen te slikken. Ik denk dat het dingen duidelijk maakt voor mijn lief. En heel stiekem hoopte ik natuurlijk ook dta hij het niet zo nauw zou nemen met condooms en dat De Beslissing dan wat meer passief genomen kan worden. Leif was het er niet echt mee eens, maar begreep ook wel hoe ik hierin sta. Ik weet inmiddels dat ik samen ben met een van de meest trouwe condoomgebruikers die er bestaat.....Hij baalt hier ook wel van, maar is wel gruwelijk consequent dat als hij nog niet weet of hij kinderen wil, hij condooms moet gebruiken. We sexen nu ook veel op andere manieren en heel soms doen we in het voorspel wel eens heel even zonder condoom, maar volgens mij is de kans dan zo klein, dat ik daar nietens op wil hopen. Vind het ook wel lastig, wil aan de ene kant graag dta hij zich in het heetst van het spel laat gaan, maar voel me daar ook dubbel in, zo dubbel dat ik soms met een condoom aan kom zetten, maar dat voelt bijna net zo dubbel als het slikken van de pil. Maar ik wil ook niet dat dit hele gedoe ons sexleven ondergraaft want dan zijn we natuurlijk nog verder van huis. Ik merk wel dat het een beetje aarzeling brengt in ons sexleven, dat ik soms minder zin heb, en dat hij ook aarzelender is in mij verleiden... Daar balen we allebei van.... Hoe is dat bij jullie, beinvloed de kinderkwestie jullie sexleven?
Een andere vraag waar ik is dat mijn lief een tijdje geleden in wanhoop aan me vroeg "moet ik het dan maar gewoon laten gebeuren omdat ik zoveel van je houd?" Ik zei toen niet volmondig ja, maar twijfel daar nu ook wel aan, zou graag van jullie horen hoe jullie hierin staan. De vriend van Rixt (als ik het goed heb) gaf eens aan dat hij wel een kind zou willen als ze anders bij hem weg zou gaan..... Ook zo'n tricky opmerking, wat moet je ermee? Wat vinden de andere van deze situaties?
Zelf wil ik natuurlijk niet dat hij het alleen maar doen omdat hij van mij houdt, dat is volgens mij echt vragen om problemen, maar als het onder die constructie makkelijker is om de beslissing te nemen, om het losser te laten, Dit is allemaal nogal glad ijs, wiebelig.... want ik wil wel dat hij erachter staat, niet dat iets doet waar hij niet achter staat. Maar als het hem kan helpen deze belangrijke beslissing te nemen, ik hoor graag hoe jullie hierover denken. Mijn lief kan echt heeeel moeilijk beslisisngen nemen, wikt en weegt, vindt de beslissing om wel of niet een kat te nemen al een hele kluif. Dus ik ben echt bang dat hij deze beslissing misschien wel nooit zelf kan nemen.
Ik ben vast van plan van het weekend weer eens met hem praten, dat is alweer veel te lang geleden. Jullie horen wel hoe het is gegaan!
Fijn weekend allemaal!
zaterdag 4 november 2006 om 14:12
De
opmerking van de vriend van Rixt vind ik aan de ene kant wel een goed
teken. Hij is blijkbaar niet zó ontzettend van een kind afgeneigd, dat
hij zijn relatie ervoor zou willen riskeren. Van de andere kant zou ik
me er persoonlijk inderdaad ook niet zo fijn bij voelen, als hij het
alleen maar voor mij zou doen. Dat zou ik niet kunnen...
Maaarrrrr.... meestal staan zulke mannen er pas achter als het kind er
daadwerkelijk IS. Want mag ik jullie allemaal eens iets vragen: wie van
jullie kent een voorbeeld uit je vrienden of kennissenkring, waarbij de man
als eerste kinderen wilde / voorstelde om met de pil (of welke
anticonceptie dan ook) te stoppen / er vanaf dag 1 helemaal
achter stond vader te worden ?
Ik bedoel maar.... ik ken alleen maar situaties, waarbij het andersom
was. Niet allemaal zoals onze situaties hier, maar in mijn
kennissenkring zijn het allemaal de vrouwen die er het eerst over zijn
begonnen en waarvan de mannen kort daarvoor nog dingen zeiden als "ja,
ik wil wel kinderen, maar nog niet nú".
Ligt toch wel een beetje in de aard van het beestje, denk ik (uitzonderingen daargelaten).
Ik ken trouwens ook een voorbeeld van een vrouw, die - zonder direkte
toestemming van haar 8 jaar jongere vriend - "plotseling" zwanger was
(ze was toen bijna 40, ze zal gedacht hebben: het is nu of nooit!). Hij
reageerde totaal geschokt, kwam er eerlijk voor uit, dat dit niet was,
wat hij op dat moment van het leven wilde. Toen hij eenmaal papa was,
zei hij, dat hem nog nooit zoiets moois was overkomen.
Dat neemt niet weg, dat je dat zomaar mag doen, "stiekem" zwanger
worden. Maar diep vanbinnen kan ik me wel voorstellen, dat vrouwen (in
bovengenoemde situatie bijvoorbeeld) op een bepaald moment gewoon het
heft in eigen handen willen nemen.
Maar ja, zij was bijna 40, ik ben pas 30. Bij mij gaat dat argument,
dat ik anders te oud ben om moeder te worden, dus nog niet op....
zaterdag 4 november 2006 om 14:50
Goedemiddag allemaal,
weet niet goed of ik hier zomaar kan beginnen met mee praten, heb me namelijk net aangemeld en nog nergens voorgesteld.... Kan iemand mij dat laten weten....
Wel zou ik graag over dit topic mee willen praten (maar weet niet of dat kan zonder voorgesteld te zijn en waar ik dat moet doen....)
weet niet goed of ik hier zomaar kan beginnen met mee praten, heb me namelijk net aangemeld en nog nergens voorgesteld.... Kan iemand mij dat laten weten....
Wel zou ik graag over dit topic mee willen praten (maar weet niet of dat kan zonder voorgesteld te zijn en waar ik dat moet doen....)
zaterdag 4 november 2006 om 17:12
Sparkie, natuurlijk mag je mee kletsen! Bij ons is iedereen welkom. Er komen regelmatig nieuwe dames bij. Gelukkig gaan er ook af en toe vrouwen "weg"! Want er zijn er genoeg waarvan de man/vriend al om is en er zijn er zelfs al een aantal zwanger.
Mijn eigen vriend is bijvoorbeeld ook al een hele tijd om maar ik blijf hier nog veel rondhangen omdat ik me verder nog niet echt ergens thuis voel :P. Wel bezig namelijk (poging 7 nu) maar nog niet zwanger en ook niet net gestopt met de pil of in de medische molen of zoiets waar ook veel topics over zijn.
Mijn eigen vriend is bijvoorbeeld ook al een hele tijd om maar ik blijf hier nog veel rondhangen omdat ik me verder nog niet echt ergens thuis voel :P. Wel bezig namelijk (poging 7 nu) maar nog niet zwanger en ook niet net gestopt met de pil of in de medische molen of zoiets waar ook veel topics over zijn.
zaterdag 4 november 2006 om 17:27
Ik heb nog ff terug gelezen en wil nog even reageren over dat verhaal van stoppen met de pil.
Ik was al niet meer aan de pil omdat ik een tijd geen relatie had en wij zijn vanzelf condooms gaan gebruiken. Ik heb ook altijd gezegd (en dat blijf ik zeggen) dat ik ook absoluut niet meer met de pil of andere hormonen wil beginnen (zoals in sommige spiraaltjes). Wij gebruikten dus al een condoom. Mijn vriend (en ik trouwens ook) vindt het wel lekkerder zonder condoom maar als ik terug denk aan hoe ik me voelde en hoe sex voelde toen ik nog aan de pil was.... Ik weet 100% zeker dat de pil een negatieve invloed had op het gevoel dat ik kreeg van sex. Toen ik net stopte had ik al na een paar weken super veel zin in sex. Maar ik was gestopt omdat ik vrijgezel was dus sex zat er niet in. Ben op een gegeven moment naar Christien Leduc gerend omdat ik gewoon IETS moest hebben :$. En sindsdien krijg ik ook orgasmes (ook tijdens de sex) wat ik eerder NOOIT had. Kwam er zelfs niet in de buurt. Ben ook vochtiger nu (sorry voor de vieze praat hoor :D). En mn hele humeur is anders, ik voel me anders, mijn cyclus is altijd nog regelmatig geweest en in het begin ook veeeeeel lichter dan toen ik aan de pil was. Dat wordt nu langzamerhand wel wat zwaarder met af en toe ook wel pijn en krampen maar zeker het eerste 1 1/2 jaar na het stoppen was het super, maar drie daagjes heel licht en geen enkel pijntje.
Maar in ieder geval: Het argument dat hij met condoom voelt kan jij dus ook gebruiken. Het kan maar zo zijn dat jij door de pil op dit moment ook minder voelt. Bovendien vind ik het een supersupersupergoed argument (Echt het beste dat er is!!!!) dat JIJ wel kinderen wil en HIJ niet en dat hij dus ook voor anticonceptie moet zorgen. Toen wij nog met condoom vreeen liet ik het initiatief ook volledig aan hem over. Ging bij wijze van spreke nog niet eens naar de trekpleister om ze te kopen. Hij wil geen kinderen, dan regelt hij de anticonceptie. Ik denk dat ik heeeeeeeeel snel zou stoppen als ik jullie was.... Ik heb de druk destijds nog wat opgevoerd door te zeggen dat ik ook absoluut geen morning after pil zou nemen en al helemaal geen abortus als er een ongelukje zou gebeuren.
Snap wel dat je de strijd dan aan gaat maar dat is ook niet altijd verkeerd. Wij vrouwen hebben ook nog wel eens de neiging om te veel te willen pleasen en om de lieve vrede te bewaren en zo. Ook niet altijd goed denk ik. Soms moet je de druk een beetje opvoeren.
Wel jammer als dan blijkt dat hij zo standvastig is in het gebruik van die ondingen......:(
verder hier over de voortgang nog geen nieuws. Aankomende week mn eisprong. Vorige NOD was een dag te vroeg dus ik hoop niet dat het weer allemaal gaat verschuiven. Ik denk steeds vaker aan ovulatietesten maar daar wil ik nu nog niet aan. Maar het lijkt al zo lang te duren nu :@.
Ik was al niet meer aan de pil omdat ik een tijd geen relatie had en wij zijn vanzelf condooms gaan gebruiken. Ik heb ook altijd gezegd (en dat blijf ik zeggen) dat ik ook absoluut niet meer met de pil of andere hormonen wil beginnen (zoals in sommige spiraaltjes). Wij gebruikten dus al een condoom. Mijn vriend (en ik trouwens ook) vindt het wel lekkerder zonder condoom maar als ik terug denk aan hoe ik me voelde en hoe sex voelde toen ik nog aan de pil was.... Ik weet 100% zeker dat de pil een negatieve invloed had op het gevoel dat ik kreeg van sex. Toen ik net stopte had ik al na een paar weken super veel zin in sex. Maar ik was gestopt omdat ik vrijgezel was dus sex zat er niet in. Ben op een gegeven moment naar Christien Leduc gerend omdat ik gewoon IETS moest hebben :$. En sindsdien krijg ik ook orgasmes (ook tijdens de sex) wat ik eerder NOOIT had. Kwam er zelfs niet in de buurt. Ben ook vochtiger nu (sorry voor de vieze praat hoor :D). En mn hele humeur is anders, ik voel me anders, mijn cyclus is altijd nog regelmatig geweest en in het begin ook veeeeeel lichter dan toen ik aan de pil was. Dat wordt nu langzamerhand wel wat zwaarder met af en toe ook wel pijn en krampen maar zeker het eerste 1 1/2 jaar na het stoppen was het super, maar drie daagjes heel licht en geen enkel pijntje.
Maar in ieder geval: Het argument dat hij met condoom voelt kan jij dus ook gebruiken. Het kan maar zo zijn dat jij door de pil op dit moment ook minder voelt. Bovendien vind ik het een supersupersupergoed argument (Echt het beste dat er is!!!!) dat JIJ wel kinderen wil en HIJ niet en dat hij dus ook voor anticonceptie moet zorgen. Toen wij nog met condoom vreeen liet ik het initiatief ook volledig aan hem over. Ging bij wijze van spreke nog niet eens naar de trekpleister om ze te kopen. Hij wil geen kinderen, dan regelt hij de anticonceptie. Ik denk dat ik heeeeeeeeel snel zou stoppen als ik jullie was.... Ik heb de druk destijds nog wat opgevoerd door te zeggen dat ik ook absoluut geen morning after pil zou nemen en al helemaal geen abortus als er een ongelukje zou gebeuren.
Snap wel dat je de strijd dan aan gaat maar dat is ook niet altijd verkeerd. Wij vrouwen hebben ook nog wel eens de neiging om te veel te willen pleasen en om de lieve vrede te bewaren en zo. Ook niet altijd goed denk ik. Soms moet je de druk een beetje opvoeren.
Wel jammer als dan blijkt dat hij zo standvastig is in het gebruik van die ondingen......:(
verder hier over de voortgang nog geen nieuws. Aankomende week mn eisprong. Vorige NOD was een dag te vroeg dus ik hoop niet dat het weer allemaal gaat verschuiven. Ik denk steeds vaker aan ovulatietesten maar daar wil ik nu nog niet aan. Maar het lijkt al zo lang te duren nu :@.
zondag 5 november 2006 om 17:38
hallo dames,
vriend gebruikt het huis als een voorwaarde - eerst een huis, dan, etc.
dus ik heb de boel even aangezwengeld begin september, en struin funda elka dag af. en nu hebben we dus 'beet'.
hij steekt er alleen niet zo veel energie in jammergenoeg. maar inmiddels is ie er ook wel redelijk warm voor gelopen. maar ik geloof het pas echt als ie zn naam onder het koopcontract zet. en dan mag het gaan gebeuren.. nou ben heel benieuwd wat dan het 'excuus' gaat worden..
overigens gebruiken we geen anticonceptie maar is het ouderwetsch - voor het zingen. niet zo veilig maar dat kan mij gek genoeg niet zo veel schelen natuurlijk ;)
vriend gebruikt het huis als een voorwaarde - eerst een huis, dan, etc.
dus ik heb de boel even aangezwengeld begin september, en struin funda elka dag af. en nu hebben we dus 'beet'.
hij steekt er alleen niet zo veel energie in jammergenoeg. maar inmiddels is ie er ook wel redelijk warm voor gelopen. maar ik geloof het pas echt als ie zn naam onder het koopcontract zet. en dan mag het gaan gebeuren.. nou ben heel benieuwd wat dan het 'excuus' gaat worden..
overigens gebruiken we geen anticonceptie maar is het ouderwetsch - voor het zingen. niet zo veilig maar dat kan mij gek genoeg niet zo veel schelen natuurlijk ;)
