Kinderen
alle pijlers
Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2
donderdag 26 oktober 2006 om 20:45
We hebben een heel topic volgeschreven! Ik heb maar even een nieuwe geopend want ik had een stukje getypt maar dat kon er niet meer bij. Ik hoop dat iedereen het terug kan vinden!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
maandag 6 november 2006 om 08:47
Goedemorgen allemaal!
Van het weekend was ik vast overtuigd er weer over door te praten, wel aangegeven dat ik dat graag wilde, dat vond lief ook hoog nodig, Hem ook gevraagd of hij er nog over nagedacht had, hij zei van wel.... Daar ben ik dan al blij mee.... maar er later niet meer op teruggekomen, daar baal ik nu wel weer een beetje van. Lafaard dat ik ben.... Van de week maar een goed moment zoeken....
Welkom Sparkie! Ik ben zelf ook pas net actief op het forum, merk dat ik het prettig vind op een nogal anonieme manier erover te praten, hoef ik er andere niet steeds mee lastig te vallen, en het helpt me de dingen een beetje op een rijtje te krijgen, en houdt een stok achter de deur om er achter aan te zitten. Ik heb de afgelopen maanden namelijk ook vaak de neiging om het maar weer te lang te laten rusten, vooral omdat het vaak van die moeilijke gesprekken worden. Sparkie vertel eens wat over jouw situatie, waarom wil je kinderen, waarom wil je vriend (nog) niet? Hoe oud ben je, hoe lang hebben jullie het er al over, hoe pak je het aan?
En de andere, hoe staat het er bij jullie voor? Nog goede gesprekken of nieuwe inzichten?
Anoniempje77, heeft je vriend concreet aangegeven dat als jullie een huis hebben dat hij er dan voor wil gaan, of noemt hij een huis meer als reden dat kinderen hebben geen optie is. In het laatste geval zou ik op mijn hoede zijn, want dan is de kans groot dat er daarna weer iets anders is.... Er is namelijk altijd wel een reden om het nu nog niet te doen.... (net als met stoppen met roken... hmm vreemde vergelijking of toch niet, moet ik maar ens over nadenken)
Aleksandria, ja ik kan me ook voorstellen dat je op een gegeven moment het heft in handen neemt, maar dat si wel een uiterste... Kan eigenlijk echt niet...
Kaetje, spannende weer, ik duim voor jullie, maar geniet vooral van elkaar, ook deze week!
Van het weekend was ik vast overtuigd er weer over door te praten, wel aangegeven dat ik dat graag wilde, dat vond lief ook hoog nodig, Hem ook gevraagd of hij er nog over nagedacht had, hij zei van wel.... Daar ben ik dan al blij mee.... maar er later niet meer op teruggekomen, daar baal ik nu wel weer een beetje van. Lafaard dat ik ben.... Van de week maar een goed moment zoeken....
Welkom Sparkie! Ik ben zelf ook pas net actief op het forum, merk dat ik het prettig vind op een nogal anonieme manier erover te praten, hoef ik er andere niet steeds mee lastig te vallen, en het helpt me de dingen een beetje op een rijtje te krijgen, en houdt een stok achter de deur om er achter aan te zitten. Ik heb de afgelopen maanden namelijk ook vaak de neiging om het maar weer te lang te laten rusten, vooral omdat het vaak van die moeilijke gesprekken worden. Sparkie vertel eens wat over jouw situatie, waarom wil je kinderen, waarom wil je vriend (nog) niet? Hoe oud ben je, hoe lang hebben jullie het er al over, hoe pak je het aan?
En de andere, hoe staat het er bij jullie voor? Nog goede gesprekken of nieuwe inzichten?
Anoniempje77, heeft je vriend concreet aangegeven dat als jullie een huis hebben dat hij er dan voor wil gaan, of noemt hij een huis meer als reden dat kinderen hebben geen optie is. In het laatste geval zou ik op mijn hoede zijn, want dan is de kans groot dat er daarna weer iets anders is.... Er is namelijk altijd wel een reden om het nu nog niet te doen.... (net als met stoppen met roken... hmm vreemde vergelijking of toch niet, moet ik maar ens over nadenken)
Aleksandria, ja ik kan me ook voorstellen dat je op een gegeven moment het heft in handen neemt, maar dat si wel een uiterste... Kan eigenlijk echt niet...
Kaetje, spannende weer, ik duim voor jullie, maar geniet vooral van elkaar, ook deze week!
maandag 6 november 2006 om 13:13
Hallo Sparkie, nou, je hoeft je nergens officieel voor te
stellen, hoor! Alleen als je hier mee wilt praten is het misschien wel
handig voor ons om een beetje achtergrondinfo te krijgen ;)... waarbij je gewoon helemaal anoniem kunt blijven. Dus: kom gezellig kletsen!
Kaetje: ik vind het helemaal geen vieze praat, haha! Als ik dat
lees denk ik echt "zie je wel, het móet waar zijn!" Ik weet ook niet
hoe het komt (vast en zeker doordat ik een dagje ouder word ),
maar de afgelopen 2 jaar heb ik steeds minder zin in sex gekregen. Het
hoeft van mij allemaal niet zo nodig. Knuffelen en veel lichamelijk
kontakt enzo, dat wel, maar dat ik echt uit mezelf loop te springen om
met m'n vriend het bed in het duiken, nee, dat gebeurt niet meer zo
vaak. Mijn vriend vindt dat natuurlijk vreselijk, ik vind het ook heel
rot voor hem. Het heeft ook niks met hem persoonlijk te maken, ik vind
hem aantrekkelijk en lief, maar ja... geen idee. Vandaar dat ik dacht
"stoppen met de pil heeft ook qua sexleven voordelen". Dat is toch ook
een goede reden om met de pil te stoppen, of vinden jullie eerder van
niet? En ik bedoel écht niet, dat ik stiekem hoop, dat hij het dan
zonder condoom wil doen, hoor!
Mijn vriend snapt het wel en vindt het ook een fijn vooruitzicht als ik
wat vaker zin zou hebben, maar is niet enthousiast over de condooms.
Hij zegt, dat HIJ daarmee dan juist weer minder plezier aan de zaak zal
beleven...
stellen, hoor! Alleen als je hier mee wilt praten is het misschien wel
handig voor ons om een beetje achtergrondinfo te krijgen ;)... waarbij je gewoon helemaal anoniem kunt blijven. Dus: kom gezellig kletsen!
Kaetje: ik vind het helemaal geen vieze praat, haha! Als ik dat
lees denk ik echt "zie je wel, het móet waar zijn!" Ik weet ook niet
hoe het komt (vast en zeker doordat ik een dagje ouder word ),
maar de afgelopen 2 jaar heb ik steeds minder zin in sex gekregen. Het
hoeft van mij allemaal niet zo nodig. Knuffelen en veel lichamelijk
kontakt enzo, dat wel, maar dat ik echt uit mezelf loop te springen om
met m'n vriend het bed in het duiken, nee, dat gebeurt niet meer zo
vaak. Mijn vriend vindt dat natuurlijk vreselijk, ik vind het ook heel
rot voor hem. Het heeft ook niks met hem persoonlijk te maken, ik vind
hem aantrekkelijk en lief, maar ja... geen idee. Vandaar dat ik dacht
"stoppen met de pil heeft ook qua sexleven voordelen". Dat is toch ook
een goede reden om met de pil te stoppen, of vinden jullie eerder van
niet? En ik bedoel écht niet, dat ik stiekem hoop, dat hij het dan
zonder condoom wil doen, hoor!
Mijn vriend snapt het wel en vindt het ook een fijn vooruitzicht als ik
wat vaker zin zou hebben, maar is niet enthousiast over de condooms.
Hij zegt, dat HIJ daarmee dan juist weer minder plezier aan de zaak zal
beleven...
maandag 6 november 2006 om 13:57
Hallo allemaal!
Zoals jullie kunnen zien ben ik nieuw hier. Nou eigenlijk ook weer niet, want ik lees al langere tijd regelmatig met jullie mee.
Ik herken veel van de dingen waar jullie tegenaan lopen bij de mannen.
Bij mij is het grootste probleem dat ik mijn man niet kan peilen en het andere grote probleem dat ik zijn woorden vaak verkeerd begrijp.
Ik merk dat mijn man langzaam aan het idee van het " proberen te krijgen" van een kind gaat wennen, maar soms praat hij erg anti (...mijn vrijheid... politieagentje spelen..., dat soort dingen).
De laatste tijd maakt hij echter ook steeds meer (in mijn ogen) dubbelzinnige opmerkingen/grappen waaruit ik opmaak dat we de goede kant op gaan. Toen ik echter 1 van die dubbelzinnige opmerkingen iets te positief interpreteerde en foliumzuur bestelde op internet, was hij niet erg gelukkig met mij. Hij voelt zich nu onder druk gezet en dat wil ik niet.
Hij vind ook dat ik er te veel over praat en obsessief mee bezig ben, en heeft wel een beetje gelijk ben ik bang.
Naast alle standaard praktische argumenten die je kan bedenken, speelt bij ons nog 1 echt argument wat manlief ook gebruikt (daar ben ik het verstandelijk mee eens maar gevoelsmatig niet) Dat argument is dat ik aan het herstellen ben van een burn-out en dat ik eerst helemaal hersteld moet zijn om een (vermoeiende) zwangerschap in te gaan.
Ik blijf lekker met jullie meelezen, wens jullie veel succes!
Als het mag zal ik ook mee blijven praten.
Groet, Plieno
Zoals jullie kunnen zien ben ik nieuw hier. Nou eigenlijk ook weer niet, want ik lees al langere tijd regelmatig met jullie mee.
Ik herken veel van de dingen waar jullie tegenaan lopen bij de mannen.
Bij mij is het grootste probleem dat ik mijn man niet kan peilen en het andere grote probleem dat ik zijn woorden vaak verkeerd begrijp.
Ik merk dat mijn man langzaam aan het idee van het " proberen te krijgen" van een kind gaat wennen, maar soms praat hij erg anti (...mijn vrijheid... politieagentje spelen..., dat soort dingen).
De laatste tijd maakt hij echter ook steeds meer (in mijn ogen) dubbelzinnige opmerkingen/grappen waaruit ik opmaak dat we de goede kant op gaan. Toen ik echter 1 van die dubbelzinnige opmerkingen iets te positief interpreteerde en foliumzuur bestelde op internet, was hij niet erg gelukkig met mij. Hij voelt zich nu onder druk gezet en dat wil ik niet.
Hij vind ook dat ik er te veel over praat en obsessief mee bezig ben, en heeft wel een beetje gelijk ben ik bang.
Naast alle standaard praktische argumenten die je kan bedenken, speelt bij ons nog 1 echt argument wat manlief ook gebruikt (daar ben ik het verstandelijk mee eens maar gevoelsmatig niet) Dat argument is dat ik aan het herstellen ben van een burn-out en dat ik eerst helemaal hersteld moet zijn om een (vermoeiende) zwangerschap in te gaan.
Ik blijf lekker met jullie meelezen, wens jullie veel succes!
Als het mag zal ik ook mee blijven praten.
Groet, Plieno
maandag 6 november 2006 om 15:06
Hoi allemaal,
ik las vandaag jullie stukjes (alleen deel 2 moet ik bekennen) en het was zooo herkenbaar. Ik dacht misschien is het goed als ik ook eens ga reageren. Een goede studievriendin van mij is afgelopen vrijdag net bevallen en ik heb zo met haar meegeleefd. Ik kom erachter dat ik niet ergens ver in de toekomst kindjes wil, maar gewoon nu. Ik heb nu twee jaar een relatie met mijn vriend die ik daarvoor al 6 jaar als goede vriend ken. Ben eindelijk, eindelijk blij en op mijn plek op mijn werk en ik voel me er gewoon wel klaar voor.
En inderdaad voor mijn mannetje is het idee alleen al griezelig. Heb er wel veel met hem over gepraat, maar we komen telkens uit op een patstelling. Het lijkt mij wel fijn om eens met jullie mee te praten hierover.
ik las vandaag jullie stukjes (alleen deel 2 moet ik bekennen) en het was zooo herkenbaar. Ik dacht misschien is het goed als ik ook eens ga reageren. Een goede studievriendin van mij is afgelopen vrijdag net bevallen en ik heb zo met haar meegeleefd. Ik kom erachter dat ik niet ergens ver in de toekomst kindjes wil, maar gewoon nu. Ik heb nu twee jaar een relatie met mijn vriend die ik daarvoor al 6 jaar als goede vriend ken. Ben eindelijk, eindelijk blij en op mijn plek op mijn werk en ik voel me er gewoon wel klaar voor.
En inderdaad voor mijn mannetje is het idee alleen al griezelig. Heb er wel veel met hem over gepraat, maar we komen telkens uit op een patstelling. Het lijkt mij wel fijn om eens met jullie mee te praten hierover.
maandag 6 november 2006 om 18:03
hoi allemaal
aan sparkie, plieno en mslizzie, welkom, ik schrijf zelf nog niet zo heel lang mee, maar wel langer dan de meeste nieuwe, en het werkt echt hoor. alleen voor thuis is het wat minder, want je bent er wel altijd mee bezig
aleksandria, als antwoord op jouw vraag, ik ken heel veel mannen die er zelf over begonnen zijn, of toch in ieder geval vroeg eraan toe waren (25,26 jaar) Ik sprak vorig jaar een meisje dat zei dat haar vriend graag kinderen wilde en zij nog niet, maar als hij bleef zeuren, dat ze dan dit jaar er wel voor wilde gaan, en ze is in januari uitgerekend, dus die mannen bestaan wel. trouwens mijn vader heeft dertig jaar geleden ook tegen mijn moeder gezegd, als we gaan trouwen wil ik wel direct kinderen, want anders wordt ik te oud (toen was hij 26), en we waren dit weekend bij een vriend van ons die wij vertelden dat wij het altijd met elkaar eens zijn behalve over twee dingen, en toen zei hij glashard, ik ben voor dana wat betreft kinderen, het is echt het leukste en je moet het nu doen, maar het heeft niets geholpen. het is alweer het hele weekend koeltjes, en ik kan dan niet slapen, dus dat was weer leuk. ik lig alweer een paar dagen wakker.
kaetje, succes met ronde 7, ik hoop dat het nu echt raak is hoor.
en plieno, die burn-out komt waarschijnlijk niet door iets wat met kinderen te maken heeft, dus dat je dat niet aan zou kunnen lijkt me een beetje raar, maar ja, ik weet niet wat een burn-out is. mischien is het uist goed om je aandacht af te leiden.
en sparkie, we horen graag je verhaal hoor, dan kunnen we kijken hoever je er nog vandaan bent. geldt ook voor de andere nieuwe.
liefs
aan sparkie, plieno en mslizzie, welkom, ik schrijf zelf nog niet zo heel lang mee, maar wel langer dan de meeste nieuwe, en het werkt echt hoor. alleen voor thuis is het wat minder, want je bent er wel altijd mee bezig
aleksandria, als antwoord op jouw vraag, ik ken heel veel mannen die er zelf over begonnen zijn, of toch in ieder geval vroeg eraan toe waren (25,26 jaar) Ik sprak vorig jaar een meisje dat zei dat haar vriend graag kinderen wilde en zij nog niet, maar als hij bleef zeuren, dat ze dan dit jaar er wel voor wilde gaan, en ze is in januari uitgerekend, dus die mannen bestaan wel. trouwens mijn vader heeft dertig jaar geleden ook tegen mijn moeder gezegd, als we gaan trouwen wil ik wel direct kinderen, want anders wordt ik te oud (toen was hij 26), en we waren dit weekend bij een vriend van ons die wij vertelden dat wij het altijd met elkaar eens zijn behalve over twee dingen, en toen zei hij glashard, ik ben voor dana wat betreft kinderen, het is echt het leukste en je moet het nu doen, maar het heeft niets geholpen. het is alweer het hele weekend koeltjes, en ik kan dan niet slapen, dus dat was weer leuk. ik lig alweer een paar dagen wakker.
kaetje, succes met ronde 7, ik hoop dat het nu echt raak is hoor.
en plieno, die burn-out komt waarschijnlijk niet door iets wat met kinderen te maken heeft, dus dat je dat niet aan zou kunnen lijkt me een beetje raar, maar ja, ik weet niet wat een burn-out is. mischien is het uist goed om je aandacht af te leiden.
en sparkie, we horen graag je verhaal hoor, dan kunnen we kijken hoever je er nog vandaan bent. geldt ook voor de andere nieuwe.
liefs
maandag 6 november 2006 om 19:21
Hoi dames,
Even mijn oor te luister gelegd bij de ervaren dames die ooit in hetzelfde schuitje zaten en nu allemaal (of bijna alllemaal) moeder zijn Er is hoop. Ik vroeg me af of zij nog tips hadden. Intiem schreef het volgende, doe er je voordeel mee:
Wat leuk, een vreemde eend ? Ik zag die naam staan (heureka) en toen dacht ik 'wat mot dat op mijn topic'
haha. Nee hoor, leuk dat je even komt spieken en graag onze ervaring
wilt horen. Tja, pfff, dat zijn eigenlijk allemaal lange verhalen die
erg verschilen en toch ook weer niet. Daar ga ik liever even voor
zitten (heb je effe ??). Maar dat kan niet nu, want moet de deur uit.
Maarehm, volhouden is toch wel nr. 1
Openlijk praten over je kinderwens nr. 2
Afspraken
en eerlijkheid afdwingen nr. 3 (soms moet je echt dingen zwart wit
stellen, anders blijf je in het ongewisse). Dus zeg maar gewoon waar
het op staat en dat geeft misschien een erg fikse en nare confrontatie,
maar dat is soms nodig om tot duidelijkheid te komen.
Als de
tegenpartij geen duidelijkheid kan geven, zelf duidelijkheid geven nr.
4 (ik stop over een half jaar met de pil, dan is het jouw
verantwoordelijkheid)
informatie verstrekken nr. 5 (open en eerlijke info)
Mijn vent vindt het geweldig en heeft spijt dat hij zo lang heeft gewacht. Hij voelt zich een oude pa met z'n dertig jaren...
Oh
ja, tot slot wel je man kennen hoor. Want soms zie je door de wens de
werkelijkheid niet meer en vergeet je even voor het gemak dat je -als
je eerlijk zou zijn en opnieuw aan deze relatie zou beginnen- eigenlijk
met deze man geen kinderen zou moeten willen. Zijn "nee" is dan
eigenlijk een duidelijk signaal dat jullie relatie gewoon ook op andere
punten niet klopt. Alleen die eierstokken maken je blik een beetje
troebel.
Even mijn oor te luister gelegd bij de ervaren dames die ooit in hetzelfde schuitje zaten en nu allemaal (of bijna alllemaal) moeder zijn Er is hoop. Ik vroeg me af of zij nog tips hadden. Intiem schreef het volgende, doe er je voordeel mee:
Wat leuk, een vreemde eend ? Ik zag die naam staan (heureka) en toen dacht ik 'wat mot dat op mijn topic'
haha. Nee hoor, leuk dat je even komt spieken en graag onze ervaring
wilt horen. Tja, pfff, dat zijn eigenlijk allemaal lange verhalen die
erg verschilen en toch ook weer niet. Daar ga ik liever even voor
zitten (heb je effe ??). Maar dat kan niet nu, want moet de deur uit.
Maarehm, volhouden is toch wel nr. 1
Openlijk praten over je kinderwens nr. 2
Afspraken
en eerlijkheid afdwingen nr. 3 (soms moet je echt dingen zwart wit
stellen, anders blijf je in het ongewisse). Dus zeg maar gewoon waar
het op staat en dat geeft misschien een erg fikse en nare confrontatie,
maar dat is soms nodig om tot duidelijkheid te komen.
Als de
tegenpartij geen duidelijkheid kan geven, zelf duidelijkheid geven nr.
4 (ik stop over een half jaar met de pil, dan is het jouw
verantwoordelijkheid)
informatie verstrekken nr. 5 (open en eerlijke info)
Mijn vent vindt het geweldig en heeft spijt dat hij zo lang heeft gewacht. Hij voelt zich een oude pa met z'n dertig jaren...
Oh
ja, tot slot wel je man kennen hoor. Want soms zie je door de wens de
werkelijkheid niet meer en vergeet je even voor het gemak dat je -als
je eerlijk zou zijn en opnieuw aan deze relatie zou beginnen- eigenlijk
met deze man geen kinderen zou moeten willen. Zijn "nee" is dan
eigenlijk een duidelijk signaal dat jullie relatie gewoon ook op andere
punten niet klopt. Alleen die eierstokken maken je blik een beetje
troebel.
maandag 6 november 2006 om 20:46
Hallo ook aan Plieno en MsLizzy! Hoe meer lotgenoten, hoe meer vreugd (hoewel het onderwerp natuurlijk niet veel vreugde brengt, maar goed ;))!
Dana, dat vind ik wel fijn om te lezen, ja, dat er wél mannen
bestaan die zelf als eerste kinderen wilden. Ik ken zulke mannen niet.
En mijn vriend kent ze ook niet, anders zou het misschien wat
makkelijker voor hem zijn om over dit thema na te denken
.
Maaarrrr.... er is hoop, in ieder geval in richting "communicatie". Ik
heb vandaag tijdens het avondeten met mijn vriend over het stoppen met
de pil gepraat. Ik heb toegegeven, dat ik het zelf ook heel vervelend
vind dat ik niet meer zo vaak zin in sex heb en dat het stoppen met de
pil daar misschien wel verandering in zou kunnen brengen. En dat ik
mijn lichaam de kans wil geven om helemaal vrij van hormonen te worden.
Hij reageerde heel begripvol, omdat hij wel zag, dat ik het serieus
meende. Hij vind het nog steeds niks, dat hij dan condooms moet gaan gebruiken, maar hij zei, dat hij het wel wilde proberen.
Da's toch eigenlijk een goed teken, of niet, dames?!
Voor mij is het in ieder geval een mini-mini-stapje in richting "zelf
beslissen wat er met/in mijn lijf gebeurt". Of praat ik het nu zelf
mooier dan het is....?
Dana, dat vind ik wel fijn om te lezen, ja, dat er wél mannen
bestaan die zelf als eerste kinderen wilden. Ik ken zulke mannen niet.
En mijn vriend kent ze ook niet, anders zou het misschien wat
makkelijker voor hem zijn om over dit thema na te denken
.Maaarrrr.... er is hoop, in ieder geval in richting "communicatie". Ik
heb vandaag tijdens het avondeten met mijn vriend over het stoppen met
de pil gepraat. Ik heb toegegeven, dat ik het zelf ook heel vervelend
vind dat ik niet meer zo vaak zin in sex heb en dat het stoppen met de
pil daar misschien wel verandering in zou kunnen brengen. En dat ik
mijn lichaam de kans wil geven om helemaal vrij van hormonen te worden.
Hij reageerde heel begripvol, omdat hij wel zag, dat ik het serieus
meende. Hij vind het nog steeds niks, dat hij dan condooms moet gaan gebruiken, maar hij zei, dat hij het wel wilde proberen.
Da's toch eigenlijk een goed teken, of niet, dames?!
Voor mij is het in ieder geval een mini-mini-stapje in richting "zelf
beslissen wat er met/in mijn lijf gebeurt". Of praat ik het nu zelf
mooier dan het is....?
maandag 6 november 2006 om 21:14
Ik heb niet in het vorige deel gereageerd, ik weet ook niet of mijn verhaal enige waarde heeft in deze, maar vertel het toch maar even :D
In '99 ben ik zwanger geraakt van mijn nu ex. Helaas is dit met +- 9 weken fout gegaan. Daarna wilde ik heeeeeeeeel graag kinderen. Manlief en ik zijn bijna 5 jaar bij elkaar en 2,5 jaar getrouwd. Mijn man wist vanaf het begin al dat ik een hele sterke kinderwens had. Manlief zei altijd over een paar jaar. Prima was mee te leven. Ik was al een keer met de pil gestopt maar werd gewoon niet ongesteld. In 2002 ben ik naar de gyn geweest om me te laten checken. Mijn ouders hebben er 7 jaar over gedaan voordat mijn zus kwam. Mijn tante kreeg een downkindje, mijn andere tante onderging IVF, en nog een tante kan helemaal geen kinderen krijgen. CHECK dus. Hier kwam helaas de diagnose PCO uit. Geen eisprong uit mezelf. Met man om de tafel gezeten dat we niet echt jaren meer kunnen wachten. Manlief bleef bij jaren.
Half jaar na ons trouwen, waren we bij mijn schoonzus, die net een kleintje had. Toen kwam manlief opeens met de mededeling dat hij helemaal geen kinderen wilde. De grond zakte onder me we. Ik voelde me veraden, genaaid en noem maar op. Fikse ruzies hebben we gehad, ik ben het huis uitgegaan en naar mijn zus gegaan. Kwam weer goed, want het werd misschien wel (MANNEN!!!)
2 Maanden later weer de kogel door de kerk. Toen heb ik gezegd dat hij niet voor mij kon uitmaken of ik kinderen zou krijgen of niet. Hij wist toch hoe het zat, voordat we trouwden? Ik wilde hem de kans geven iemand te vinden die ook geen kinderen wilde, en hij gunde mij iemand die wel kinderen wilde. We kwamen tot de conclusie dat scheiden de enige oplossing was. We waren net 9 maanden getrouwd. Toen we de inboedel hadden verdeeld en ik op zoek was naar een advocaat, kwam manlief naar me toe dat we het toch maar moesten proberen. Hij wilde mij niet kwijt, en als hij wel kinderen zou willen dat ik dan de moeder zou zijn. Ik was wantrouwig, want vanwaar die omslag? Deed hij het om mij niet kwijt te raken of wilde hij het echt?
Ik was natuurlijk superblij dat we dit toch samen zouden gaan doen. Diezelfde maand naar het ziekenhuis gegaan. We zitten nu alweer 2 jaar in de MM en vorig jaar december een mk gehad. Soms voel ik me wel alleen staan, en vraag ik me af of hij het nog steeds echt wil of alleen voor mij. Ik merk nu dat we er samen ook naar toe groeien, en dat hij het nu ook echt moeilijk vind als het weer niet gelukt is.
Wij zijn eruit gekomen, en daarvoor heb ik een heel groot risico moeten nemen, maar het gaf mij gelukkig de goede kant.
Inmiddels weten we ook dat het geen kinderen willen komt door zijn ouders. We hebben toen we een jaar samen waren gebroken met zijn ouders. Voor manlief bestaan ze niet meer en zijn ze dood en begraven (heel cru) En hij was als de DOOD dat hij net zo zou worden als zijn vader. Ik denk ook dat mannen echt naar hun voorbeeld kijken wat dat betreft.
Helaas gaan we morgen beginnen met de laatste poging Ovulatie-Inductie van dit jaar. En hopen dat het de laatste keer zal zijn.
Allemaal heel veel succes!! Ik vind dat als je compleet met elkaar vastzit, dat je op een gegeven moment echt een keuze moet maken.
In '99 ben ik zwanger geraakt van mijn nu ex. Helaas is dit met +- 9 weken fout gegaan. Daarna wilde ik heeeeeeeeel graag kinderen. Manlief en ik zijn bijna 5 jaar bij elkaar en 2,5 jaar getrouwd. Mijn man wist vanaf het begin al dat ik een hele sterke kinderwens had. Manlief zei altijd over een paar jaar. Prima was mee te leven. Ik was al een keer met de pil gestopt maar werd gewoon niet ongesteld. In 2002 ben ik naar de gyn geweest om me te laten checken. Mijn ouders hebben er 7 jaar over gedaan voordat mijn zus kwam. Mijn tante kreeg een downkindje, mijn andere tante onderging IVF, en nog een tante kan helemaal geen kinderen krijgen. CHECK dus. Hier kwam helaas de diagnose PCO uit. Geen eisprong uit mezelf. Met man om de tafel gezeten dat we niet echt jaren meer kunnen wachten. Manlief bleef bij jaren.
Half jaar na ons trouwen, waren we bij mijn schoonzus, die net een kleintje had. Toen kwam manlief opeens met de mededeling dat hij helemaal geen kinderen wilde. De grond zakte onder me we. Ik voelde me veraden, genaaid en noem maar op. Fikse ruzies hebben we gehad, ik ben het huis uitgegaan en naar mijn zus gegaan. Kwam weer goed, want het werd misschien wel (MANNEN!!!)
2 Maanden later weer de kogel door de kerk. Toen heb ik gezegd dat hij niet voor mij kon uitmaken of ik kinderen zou krijgen of niet. Hij wist toch hoe het zat, voordat we trouwden? Ik wilde hem de kans geven iemand te vinden die ook geen kinderen wilde, en hij gunde mij iemand die wel kinderen wilde. We kwamen tot de conclusie dat scheiden de enige oplossing was. We waren net 9 maanden getrouwd. Toen we de inboedel hadden verdeeld en ik op zoek was naar een advocaat, kwam manlief naar me toe dat we het toch maar moesten proberen. Hij wilde mij niet kwijt, en als hij wel kinderen zou willen dat ik dan de moeder zou zijn. Ik was wantrouwig, want vanwaar die omslag? Deed hij het om mij niet kwijt te raken of wilde hij het echt?
Ik was natuurlijk superblij dat we dit toch samen zouden gaan doen. Diezelfde maand naar het ziekenhuis gegaan. We zitten nu alweer 2 jaar in de MM en vorig jaar december een mk gehad. Soms voel ik me wel alleen staan, en vraag ik me af of hij het nog steeds echt wil of alleen voor mij. Ik merk nu dat we er samen ook naar toe groeien, en dat hij het nu ook echt moeilijk vind als het weer niet gelukt is.
Wij zijn eruit gekomen, en daarvoor heb ik een heel groot risico moeten nemen, maar het gaf mij gelukkig de goede kant.
Inmiddels weten we ook dat het geen kinderen willen komt door zijn ouders. We hebben toen we een jaar samen waren gebroken met zijn ouders. Voor manlief bestaan ze niet meer en zijn ze dood en begraven (heel cru) En hij was als de DOOD dat hij net zo zou worden als zijn vader. Ik denk ook dat mannen echt naar hun voorbeeld kijken wat dat betreft.
Helaas gaan we morgen beginnen met de laatste poging Ovulatie-Inductie van dit jaar. En hopen dat het de laatste keer zal zijn.
Allemaal heel veel succes!! Ik vind dat als je compleet met elkaar vastzit, dat je op een gegeven moment echt een keuze moet maken.
dinsdag 7 november 2006 om 08:44
Er zijn zeker wel mannen met kinderwens, alleen bij die van ons is ie niet zo sterk. Een vriend van mijn lief is zelfs na jaaaren bij zijn vriendin weggegaan omdat hij wel kinderen wilde en zij niet....
Maar om nou te zeggen dat mijn lief daardoor anders tegen de zaak aankijkt Neuh :-(( Valt me trouwens op dat mijn lief een soort mechanisme heeft dat hij minder mooie kanten van het hebben van kinderen die hij bij anderen ziet wel op zichzelf betrekt, maar als iemand er wel heel erg enthousiast over is, dat bijna als niet relevant afdoet..... Maar goed nu ik erover nadenk, ik ben ook wel geneigd om het omgekeerde te doen. Dat is ook het lastige van de hele situatie dat je zo snel stellingen in gaat nemen.
Fijne dag allemaal!
Maar om nou te zeggen dat mijn lief daardoor anders tegen de zaak aankijkt Neuh :-(( Valt me trouwens op dat mijn lief een soort mechanisme heeft dat hij minder mooie kanten van het hebben van kinderen die hij bij anderen ziet wel op zichzelf betrekt, maar als iemand er wel heel erg enthousiast over is, dat bijna als niet relevant afdoet..... Maar goed nu ik erover nadenk, ik ben ook wel geneigd om het omgekeerde te doen. Dat is ook het lastige van de hele situatie dat je zo snel stellingen in gaat nemen.
Fijne dag allemaal!
dinsdag 7 november 2006 om 08:50
Mooncatcher dat is echt een heftig verhaal zeg. Ik denk niet dat je aan de wens van je man moet twijfelen, omdat jullie toch samen het hele proces doorlopen waar je nu nog midden in zit. Het is natuurlijk wel treurig voor je dat er eerst bijna een scheiding van moest komen om je man te overtuigen dat een leven met kinderen toch echt een verrijking is, maar gezien zijn achtergrond kan je dat nu waarschijnlijk beter plaatsen. Heel veel succes met jullie hopelijk laatste poging.
Bij mij gaat het er iets minder heftig aan toe. Ik ben nu vijf maanden getrouwd en er hangt geen dreigende scheiding in de lucht.
Ik zal nog iets meer over mezelf vertellen.
Mijn burn out heeft inderdaad niets met kinderen of een kinderwens te maken. Ik zal er hier niet te ver op ingaan, omdat het niet in het topic past, maar de burn out is het gevolg van een zeldzame ziekte die begin dit jaar bij me is geconstateerd. Erge onzekere periode gehad en daar werd ik dus nogal moe van. Zat toen volledig thuis en nu ben ik weer aan het opbouwen met werken.
Tot een maand geleden hadden we onzekerheid of mijn ziekte en medicijnen in de toekomst onze kinderwens in de weg zou staan.
Na maanden wachten hoorden we gelukkig dat het er op lijkt dat ik evenveel kans heb op een gezond kind als iedere andere gezonde jonge vrouw. Maar ja, daarna begonnen de kriebels/ongeduldigheid om te proberen een kindje te krijgen dus tien keer zo hard!
Laatste stand van zaken is dat manlief heel duidelijk heeft gezegd dat hij een kind wil en dat het alleen een kwestie van timing is... Als ik beter ben van die burn-out dan hoeft het niet meer lang te duren, zegt hij. Maar dat is dus nog behoorlijk rekbaar... Meer duidelijkheid krijg ik momenteel gewoon niet.
Behalve dit probleem zit ik de laatste maand (toevallig? sinds die positieve onderzoeksuitslag) veel lekkerder in mijn vel en kan voor mijn gevoel weer heel veel aan. Ben nog niet helemaal de oude, maar ik geniet weer van de kleine dingen en van manlief...
Geduld is dus niet mijn beste eigenschap zien jullie? En dan zeggen ze altijd dat je juist veel geduld moet hebben om een goede mama te zijn, komt vast vanzelf goed?
Bij mij gaat het er iets minder heftig aan toe. Ik ben nu vijf maanden getrouwd en er hangt geen dreigende scheiding in de lucht.
Ik zal nog iets meer over mezelf vertellen.
Mijn burn out heeft inderdaad niets met kinderen of een kinderwens te maken. Ik zal er hier niet te ver op ingaan, omdat het niet in het topic past, maar de burn out is het gevolg van een zeldzame ziekte die begin dit jaar bij me is geconstateerd. Erge onzekere periode gehad en daar werd ik dus nogal moe van. Zat toen volledig thuis en nu ben ik weer aan het opbouwen met werken.
Tot een maand geleden hadden we onzekerheid of mijn ziekte en medicijnen in de toekomst onze kinderwens in de weg zou staan.
Na maanden wachten hoorden we gelukkig dat het er op lijkt dat ik evenveel kans heb op een gezond kind als iedere andere gezonde jonge vrouw. Maar ja, daarna begonnen de kriebels/ongeduldigheid om te proberen een kindje te krijgen dus tien keer zo hard!
Laatste stand van zaken is dat manlief heel duidelijk heeft gezegd dat hij een kind wil en dat het alleen een kwestie van timing is... Als ik beter ben van die burn-out dan hoeft het niet meer lang te duren, zegt hij. Maar dat is dus nog behoorlijk rekbaar... Meer duidelijkheid krijg ik momenteel gewoon niet.
Behalve dit probleem zit ik de laatste maand (toevallig? sinds die positieve onderzoeksuitslag) veel lekkerder in mijn vel en kan voor mijn gevoel weer heel veel aan. Ben nog niet helemaal de oude, maar ik geniet weer van de kleine dingen en van manlief...
Geduld is dus niet mijn beste eigenschap zien jullie? En dan zeggen ze altijd dat je juist veel geduld moet hebben om een goede mama te zijn, komt vast vanzelf goed?
dinsdag 7 november 2006 om 11:03
Hallo Mooncatcher, wat een heftig verhaal zeg. Deed me een
beetje aan het verhaal van Doppie denken. En wat vervelend dat het
allemaal nogal moeilijk verloopt. Ik wens je in ieder geval veel
sterkte daarbij en hoop, dat het inderdaad de laatste poging wordt.
Dat je man geen kinderwens had vanwege zijn ouders, daar kan ik me wel
iets bij voorstellen. Mijn vriend heeft weliswaar niet zo'n dramatische
verhouding tot z'n ouders, dat hij ze niet meer wil zien, maar een echt
leuke jeugd heeft hij ook niet gehad. En dus kon hij het zich ook niet
voorstellen hoe het ook anders kan. Dat heeft hij pas via mij zo'n
beetje uitgevonden. Ik heb zo'n ontzettend goede en sterke band met
mijn ouders en heb door hen zo'n leuk leven als kind gehad, dat ik mijn
eigen kind precies hetzelfde wil geven. Mijn vriend is ook bang, dat
dat hem niet lukt, omdat hij geen voorbeeld had. Maar dat vind ik
onzin. Je moet gewoon heel bewust van jezelf zijn, als je zo'n verleden
hebt en er dus echt op letten, dat je niet dezelfde fouten maakt. Maar
juist dan is het toch een motivatie om je eigen kind een beter leven te
geven.
Tenminste, zo zie ik dat (of het zo makkelijk is weet ik niet).
Plieno, ik weet niet zo veel van een burn-out, maar ik kan me
ook wel voorstellen, dat zwanger worden voor jou nu een soort van
"nieuw begin" betekent, waarvoor je de energie nu wél op kunt brengen.
Vaak is het na een langdurige psychische dip juist heel goed om nieuwe
dingen op te pakken. Maar je lief heeft natuurlijk wel gelijk, dat je
helemaal zeker moet weten of je het aankunt. Maar daarvoor ken je
jezelf toch (hopelijk) goed genoeg. Waarschijnlijk is je lief vooral
heel bezorgd en dat vind ik toch ook een goed teken.
beetje aan het verhaal van Doppie denken. En wat vervelend dat het
allemaal nogal moeilijk verloopt. Ik wens je in ieder geval veel
sterkte daarbij en hoop, dat het inderdaad de laatste poging wordt.
Dat je man geen kinderwens had vanwege zijn ouders, daar kan ik me wel
iets bij voorstellen. Mijn vriend heeft weliswaar niet zo'n dramatische
verhouding tot z'n ouders, dat hij ze niet meer wil zien, maar een echt
leuke jeugd heeft hij ook niet gehad. En dus kon hij het zich ook niet
voorstellen hoe het ook anders kan. Dat heeft hij pas via mij zo'n
beetje uitgevonden. Ik heb zo'n ontzettend goede en sterke band met
mijn ouders en heb door hen zo'n leuk leven als kind gehad, dat ik mijn
eigen kind precies hetzelfde wil geven. Mijn vriend is ook bang, dat
dat hem niet lukt, omdat hij geen voorbeeld had. Maar dat vind ik
onzin. Je moet gewoon heel bewust van jezelf zijn, als je zo'n verleden
hebt en er dus echt op letten, dat je niet dezelfde fouten maakt. Maar
juist dan is het toch een motivatie om je eigen kind een beter leven te
geven.
Tenminste, zo zie ik dat (of het zo makkelijk is weet ik niet).
Plieno, ik weet niet zo veel van een burn-out, maar ik kan me
ook wel voorstellen, dat zwanger worden voor jou nu een soort van
"nieuw begin" betekent, waarvoor je de energie nu wél op kunt brengen.
Vaak is het na een langdurige psychische dip juist heel goed om nieuwe
dingen op te pakken. Maar je lief heeft natuurlijk wel gelijk, dat je
helemaal zeker moet weten of je het aankunt. Maar daarvoor ken je
jezelf toch (hopelijk) goed genoeg. Waarschijnlijk is je lief vooral
heel bezorgd en dat vind ik toch ook een goed teken.
dinsdag 7 november 2006 om 17:13
Aleksandria, bezorgd is hij zeker. En dat zie ik ook wel als positief. Maar overbezorgd is daar al snel een vervolg op en dat hoeft nou ook weer niet.
Wat ik nog wilde toevoegen aan mijn verhaal over de onzekere periode of ik kinderen mocht krijgen is het volgende. Ik wist altijd al dat ik in de toekomst graag kinderen wilde krijgen. Maar in de maanden dat we er serieus rekening mee moesten houden dat het bij mij niet mocht, heb ik zo veel verdriet gehad, dat mijn kinderwens in een stroomversnelling is geraakt.
Regelmatig erger ik me aan mijn eigen ongeduld, ik moet toch blij zijn met onze eerlijke kansen en op het voor ons beide geschikte moment wachten.
Maar dat ik zo moeilijk en daarom ben ik blij dat ik bij jullie mijn ei kwijt kan. Ik ben trouwens 25 (en manlief 27) dus wat dat betreft is een beetje geduld opbrengen medisch gezien geen probleem. Maar gevoelsmatig blijft het lastig...
Wat ik nog wilde toevoegen aan mijn verhaal over de onzekere periode of ik kinderen mocht krijgen is het volgende. Ik wist altijd al dat ik in de toekomst graag kinderen wilde krijgen. Maar in de maanden dat we er serieus rekening mee moesten houden dat het bij mij niet mocht, heb ik zo veel verdriet gehad, dat mijn kinderwens in een stroomversnelling is geraakt.
Regelmatig erger ik me aan mijn eigen ongeduld, ik moet toch blij zijn met onze eerlijke kansen en op het voor ons beide geschikte moment wachten.
Maar dat ik zo moeilijk en daarom ben ik blij dat ik bij jullie mijn ei kwijt kan. Ik ben trouwens 25 (en manlief 27) dus wat dat betreft is een beetje geduld opbrengen medisch gezien geen probleem. Maar gevoelsmatig blijft het lastig...
vrijdag 10 november 2006 om 13:01
Sorry meiden, maar ik zit maar weer eens te panieken hier. Ik heb nu
veel gelezen over pil-moeheid e.d. en het er dus met mijn vriend over
gehad en op zich zou ik dus wel willen stoppen. Nu lees ik, dat je na
het stoppen met de pil haaruitval kunt krijgen! Ik bedoel, dat zal
allemaal wel enzo, maar ik heb echt SUPER dun haar, als daar nog IETS
van uitvalt, nou, dan kan ik wel een petje opzetten! Ik weet ook niet
waarom, maar ineens ben ik hartstikke bang om met de pil te stoppen
(niet alleen door dat gedoe met die haren, maar gewoon, ben plotseling
heel zenuwachtig).
Hoe komt dat nou?! Ik ben helemaal in de war.....
veel gelezen over pil-moeheid e.d. en het er dus met mijn vriend over
gehad en op zich zou ik dus wel willen stoppen. Nu lees ik, dat je na
het stoppen met de pil haaruitval kunt krijgen! Ik bedoel, dat zal
allemaal wel enzo, maar ik heb echt SUPER dun haar, als daar nog IETS
van uitvalt, nou, dan kan ik wel een petje opzetten! Ik weet ook niet
waarom, maar ineens ben ik hartstikke bang om met de pil te stoppen
(niet alleen door dat gedoe met die haren, maar gewoon, ben plotseling
heel zenuwachtig).
Hoe komt dat nou?! Ik ben helemaal in de war.....
vrijdag 10 november 2006 om 14:14
Dana schreef:
hij heeft nog steeds niet gezegd dat hij het wel wil, maar ook nog niet dat hij het niet wil. ja inmiddels na dit weekend wel. maar ik ben ook wel heel overtuigend geweest in het waarom wel. dus ik weet nog steeds niets.
Misschien heb je het wel geshreven hoor, maar ik ben even kwijt of je man (jullie zijn toch net getrouwd in september?) nu wel of niet had aangegeven of hij ooit ooit wel kinderen wilde. Dat was toch ook zijn bezwaar dat jullie nog niet getrouwd waren, of niet?
Dana, ja ik woon inderdaad ook vlakbij A'pen
Heureka schreef
Nee, ik had niet echt een deadline voor zijn keuze verbonden, had ik wel moeten doen, denk ik nu, (...). Ik ben zelf geloof ik ook gewoon bang om er een echte deadline aan te verbinden…. Hmm dat maakt mijn onderhandelingspositie ook niet sterker. Ik weet eigenlijk heel sterk dat ik gewoon stoer moet doorzetten
(...) Hebben jullie dat ook dat je eigenlijk denkt dat het weer de hoogste tijd is om erover door te praten, maar dat je dat wel eens uitstelt omdat je de sfeer niet wil verpesten?
Ik vind het wel heel dapper van je dat je dat gesteld hebt, hoor Heureka. Zover ben ik (nog?) niet. Maar ik kan me ook voorstellen dat je er voor jezelf nog helemaal niet over uit bent of je dan de relatie verbreekt als hij echt echt niet wil. Ik stel het onderwerp ook steeds uit.... slecht slecht, want je zit er zelf maar mee natuurlijk. Maar ben nu al een tijdje in een solicitatieproces verwikkeld en dat brengt al genoeg spanning mee, had even geen zin om dan ook nog dat baby-gedoe erbij te doen
Ik heb precies hetzelfde, ook dat het zo emotioneel verloopt zo'n gesprek. Ik probeer wel van niet, maar als hij steeds maar aan komt met 'nee ik wil niet' dan ben ik meteen weer in tranen.
Heureka, je schreef ook om evt. in therapie tegaan. Heb je de topic van Doppie gelezen? 'Relatie therapie omdat vriend geen kinderwens heeft'. Heftig verhaal maar met goed einde...!
hij heeft nog steeds niet gezegd dat hij het wel wil, maar ook nog niet dat hij het niet wil. ja inmiddels na dit weekend wel. maar ik ben ook wel heel overtuigend geweest in het waarom wel. dus ik weet nog steeds niets.
Misschien heb je het wel geshreven hoor, maar ik ben even kwijt of je man (jullie zijn toch net getrouwd in september?) nu wel of niet had aangegeven of hij ooit ooit wel kinderen wilde. Dat was toch ook zijn bezwaar dat jullie nog niet getrouwd waren, of niet?
Dana, ja ik woon inderdaad ook vlakbij A'pen
Heureka schreef
Nee, ik had niet echt een deadline voor zijn keuze verbonden, had ik wel moeten doen, denk ik nu, (...). Ik ben zelf geloof ik ook gewoon bang om er een echte deadline aan te verbinden…. Hmm dat maakt mijn onderhandelingspositie ook niet sterker. Ik weet eigenlijk heel sterk dat ik gewoon stoer moet doorzetten
(...) Hebben jullie dat ook dat je eigenlijk denkt dat het weer de hoogste tijd is om erover door te praten, maar dat je dat wel eens uitstelt omdat je de sfeer niet wil verpesten?
Ik vind het wel heel dapper van je dat je dat gesteld hebt, hoor Heureka. Zover ben ik (nog?) niet. Maar ik kan me ook voorstellen dat je er voor jezelf nog helemaal niet over uit bent of je dan de relatie verbreekt als hij echt echt niet wil. Ik stel het onderwerp ook steeds uit.... slecht slecht, want je zit er zelf maar mee natuurlijk. Maar ben nu al een tijdje in een solicitatieproces verwikkeld en dat brengt al genoeg spanning mee, had even geen zin om dan ook nog dat baby-gedoe erbij te doen
Ik heb precies hetzelfde, ook dat het zo emotioneel verloopt zo'n gesprek. Ik probeer wel van niet, maar als hij steeds maar aan komt met 'nee ik wil niet' dan ben ik meteen weer in tranen.
Heureka, je schreef ook om evt. in therapie tegaan. Heb je de topic van Doppie gelezen? 'Relatie therapie omdat vriend geen kinderwens heeft'. Heftig verhaal maar met goed einde...!
vrijdag 10 november 2006 om 14:22
Aleksandria, ja ik ken ook wel mannen die eerder dan hun vriendin graag kinderen wilden. Dus het bestaat echt!!! Een vriendin van mij (38) heeft een vriend (ik denk zelfde leeftijd) die heel graag kinderen wil, maar zij wil niet. Vorig jaar heb ik het er wel eens met hem over gehad, en toen was hij overtuigd dat ze wel bij zou draaien 'want we zijn ook nog maar kort samen'. Maar van haar heb ik dat signaal helemaal niet, in de zomer zei ze nog dat ze het heerlijk vond om geen kinderen te hebben.
Ik vroeg me af of zij dan geen problemen daarover krijgen, maar een goede vriendin van haar zei: 'Ach, hij kan altijd nog met een andere vrouw kinderen krijgen als het daarop spaak loopt, hij heeft geen deadline'. Vond ik wel wat cru, maar als je er inderdaad niet uit komt samen, klopt dat wel.
Welkom, Plieno, MsLizzy en Sparkie. Plieno, zit je nog/net thuis vanwege je burn out? Ik kan me aan de ene kant wel voorstellen dat hij dat als eenprobleem ziet. Aan de andere kant is het ook wel zo dat het je afleiding geeft (een kind). Maar bij een burn out zeggen ze ook wel eens dat je niet al te snel heftige beslissingen moet nemen om je leven om te gooien. (alhoewel je je leven natuurlijk wel beetje moet omgooien, want die burn out is een signaal dat de balans zoek is, dus je moet wel wat veranderen).
Ik vroeg me af of zij dan geen problemen daarover krijgen, maar een goede vriendin van haar zei: 'Ach, hij kan altijd nog met een andere vrouw kinderen krijgen als het daarop spaak loopt, hij heeft geen deadline'. Vond ik wel wat cru, maar als je er inderdaad niet uit komt samen, klopt dat wel.
Welkom, Plieno, MsLizzy en Sparkie. Plieno, zit je nog/net thuis vanwege je burn out? Ik kan me aan de ene kant wel voorstellen dat hij dat als eenprobleem ziet. Aan de andere kant is het ook wel zo dat het je afleiding geeft (een kind). Maar bij een burn out zeggen ze ook wel eens dat je niet al te snel heftige beslissingen moet nemen om je leven om te gooien. (alhoewel je je leven natuurlijk wel beetje moet omgooien, want die burn out is een signaal dat de balans zoek is, dus je moet wel wat veranderen).
vrijdag 10 november 2006 om 14:25
He meissie! Wat is er aan de hand? Heb het idee (dat geef je zelf ook aan trouwens) dat er meer meespeelt, dan alleen de kans op haaruitval. Zelf heb ik trouwnes niks gemerkt van haaruitval toen ik een jaar geleden stopte met de pil, wel heftigere ongesteldheid en wat meer zin in sex :-)
Je zegt dat je heel bang en zenuwachtig bent, wil je daar wat meer over zeggen, waar ben je echt bang voor? Voor het krijgen en opvoeden van kinderen? Of het wel zal lukken om zwanger te worden, of je vriend ooit om gaat? Of je dan wel echt samen kunt doen? Of hij je wel zal steunen? Waar loop je over te piekeren? Vertel het dat lucht op!
Veel sterkte en pieker je niet suf he, ga anders even lekker wandelen in het herfstzonnetje
Liefs!
Je zegt dat je heel bang en zenuwachtig bent, wil je daar wat meer over zeggen, waar ben je echt bang voor? Voor het krijgen en opvoeden van kinderen? Of het wel zal lukken om zwanger te worden, of je vriend ooit om gaat? Of je dan wel echt samen kunt doen? Of hij je wel zal steunen? Waar loop je over te piekeren? Vertel het dat lucht op!
Veel sterkte en pieker je niet suf he, ga anders even lekker wandelen in het herfstzonnetje
Liefs!
vrijdag 10 november 2006 om 14:26
Heureka,
die tips van Intiem zijn wel goed denk ik. Alleen tip 2 heb ik het moeilijk mee.... vanwege die emotionele confrontatie inderdaad. Maar ja, wegkruipen heeft geen zin natuurlijk weet ik ook wel.
Aleksandria, echt een goeie stap om te stoppen met de pil hoor! Het is inderdaad niet logisch om wel voor de anticonceptie te zorgen als je zelf een kind wilt. En dat je er weer lustgevoelens voor terug krijgt is toch mooi meegenomen?! Zelf wil ik ook wel stoppen, maar ik heb een spiraaltje en vraag me af of ik dat argument ook kan aanbrengen, haha :D
die tips van Intiem zijn wel goed denk ik. Alleen tip 2 heb ik het moeilijk mee.... vanwege die emotionele confrontatie inderdaad. Maar ja, wegkruipen heeft geen zin natuurlijk weet ik ook wel.
Aleksandria, echt een goeie stap om te stoppen met de pil hoor! Het is inderdaad niet logisch om wel voor de anticonceptie te zorgen als je zelf een kind wilt. En dat je er weer lustgevoelens voor terug krijgt is toch mooi meegenomen?! Zelf wil ik ook wel stoppen, maar ik heb een spiraaltje en vraag me af of ik dat argument ook kan aanbrengen, haha :D
vrijdag 10 november 2006 om 14:35
Aleksandria, iklees net je berichtje van vandaag. misschien dat ik het psychologiseer hoor, maar raak je niet een beetje in paniek omdat je nu een daad gaat stellen? Nl. geen anticonceptie meer. Misschien dat je na tijden van strijd met je vriend over je kinderwens niet meer zo bewust bezig was dat je zelf graag een kind wilt, en dat je nu ineens denkt : o jee...? Over haaruitval na stoppen met de pil heb ik geen flauw idee.(bij mij niet volgens mij) Ik zou gewoon je huisarts bellen, en het probleem voorleggen. Ik zat me nl. laatst voor te stellen: dan ga ik januari ofzo stoppen met het spiraaltje... en toen sloeg ineens ook een paniekgolf door mij heen: oeps....! Lijkt me heel normaal hoor. Je weet immers helemaal niet hoe je leven er uit gaat zien. Vooral als hij er twijfels over heeft, moet je voor je gevoel wel heel zeker weten dat kinderen krijgen echt GEWELDIG is, terwijl het natuurlijk ook voor ups & downs kan zorgen... Ik zou me naar je vriend toe dan ook niet stoerder voor doen hoor, en gewoon zeggen dat ook jij wel eens twijfels hebt, maar ondanks dat toch graag wilt. Gewoon even bellen, en gewoon doen. Je kunt toch ook moeilijk altijd die pil blijven slikken????? sterkte, liefs Rixt
vrijdag 10 november 2006 om 14:43
Plieno, ik kan me goed voorstellen na je verhaal dat je dan ook meteen NU kinderen wilt. Voglens mij komt het echt wel goed met jou en je man hoor. Ik denk ook dat het gewoon bezorgdheid is om jou, of jij het wel aan kunt een burn out en dan kinderen. Maar ja, die burn out is volgens mij toch ook binnen half jaar wel weg, dan kun je best nu alvast een poging wagen toch :P met die kinderwens. Als je nu ziek thuis zit, kan ik me ook voorstellen dat je er veel aan denkt omdat je minder afleiding hebt enzo. Misschien moeten jullie een datum stellen dat geeft voor beiden wat rust.?
vrijdag 10 november 2006 om 14:48
Ik denk ten overvloede mijn vorige berichtje was voor Alexandria.
Er is weer wat leven in de brouwerij hier, vond het wat stil, maar eb zelf ook niet steeds wat te melden... en ook druk met andere dingen. Veel te druk, dan kan lief weer zeggen dat een kind er toch helemaal niet bij kan in ons drukke leven.
Rixt, Ja ik heb het topic van Doppie ook gelezen, mooi krachtig verhaal, met een mooi einde, ik was het pas nog aan het zoeken, maar kon het niet meer vinden. Was benieuwd hoe het nu met ze is?
In mijn hoofd put ik kracht uit dit soort verhalen, ik weet best wat ik moet doen, maar worstel om dit rechtlijnig om te zetten in daden... Op een krachtig moment hier of daar na, vind ik mezelf toch wel veel voor me uit schuiven, en dat kan echt niet meer (sprak zij tegen zichtzelf).
Van de week gezocht naar momenten om het erover te hebben, maar mijn mond dicht gehouden. Inderdaad Rixt nu loop ik er zelf mee, en dat is ook niet goed, zo zou het niet moeten zijn. Ik denk ook als mijn lief er nog over nagedacht zou hebben en tot nieuwe inzichten zou zijn gekomen, zou hij dat toch wel zeggen, toch? Goed ik merk dat ik er niet zo erg veel vertrouwen in heb dat hij het op een gegeven moment wel een mooi idee gaat vinden vader te worden. Geloof dat dat me erg weerhoudt om er weer over te beginnen.. Maar dan zit ik voor hem te denken, hij zei vorig weekend tenslotte wel dat hij erover had nagedacht, en dat hij er weer over verder wilde praten.... Ik moet niet voor hem denken en er gewoon weer een moment voor creeren om verder te praten (goed momenten voor dit soort onderwerpen dienen zich toch niet aan).
Rixt hoe gaat het met jou, heb je het er nog over gehad?
Er is weer wat leven in de brouwerij hier, vond het wat stil, maar eb zelf ook niet steeds wat te melden... en ook druk met andere dingen. Veel te druk, dan kan lief weer zeggen dat een kind er toch helemaal niet bij kan in ons drukke leven.
Rixt, Ja ik heb het topic van Doppie ook gelezen, mooi krachtig verhaal, met een mooi einde, ik was het pas nog aan het zoeken, maar kon het niet meer vinden. Was benieuwd hoe het nu met ze is?
In mijn hoofd put ik kracht uit dit soort verhalen, ik weet best wat ik moet doen, maar worstel om dit rechtlijnig om te zetten in daden... Op een krachtig moment hier of daar na, vind ik mezelf toch wel veel voor me uit schuiven, en dat kan echt niet meer (sprak zij tegen zichtzelf).
Van de week gezocht naar momenten om het erover te hebben, maar mijn mond dicht gehouden. Inderdaad Rixt nu loop ik er zelf mee, en dat is ook niet goed, zo zou het niet moeten zijn. Ik denk ook als mijn lief er nog over nagedacht zou hebben en tot nieuwe inzichten zou zijn gekomen, zou hij dat toch wel zeggen, toch? Goed ik merk dat ik er niet zo erg veel vertrouwen in heb dat hij het op een gegeven moment wel een mooi idee gaat vinden vader te worden. Geloof dat dat me erg weerhoudt om er weer over te beginnen.. Maar dan zit ik voor hem te denken, hij zei vorig weekend tenslotte wel dat hij erover had nagedacht, en dat hij er weer over verder wilde praten.... Ik moet niet voor hem denken en er gewoon weer een moment voor creeren om verder te praten (goed momenten voor dit soort onderwerpen dienen zich toch niet aan).
Rixt hoe gaat het met jou, heb je het er nog over gehad?
vrijdag 10 november 2006 om 15:09
Heureka goed dat je eens bij die andere mama's bent gaan vragen. Ik vond het wel fijn om te lezen dat het wel erg normaal is dat mannen nog even aan het idee van kinderen moeten wennen. Dus erover blijven praten en volhouden werkt. Ik heb soms het idee dat ik er zo over zit te zeuren. Maar aan de andere kant is het wel goed om er lang met zijn tweeen over na te denken en over te praten. Ik heb na mijn eerste posting een gesprek gehad met mijn vriend. Gaat wel de goede kant op. Een half jaar geleden flipte hij nog redelijk toen mijn zus een grapje maakte over kinderen. Ze liet een beetje doorschemeren dat we het er samen over hadden gehad. In ons laatste gesprek hierover zei hij dat hij wel echt graag kinderen wilde en dat we dat ook wel gewoon tegen mensen kunnen gaan zeggen. Jippie. Hij wil ze wel, maar nu nog niet. En nee, weer geen tijd wanneer wel afgesproken.Mijn vriend is 28 en ik ben zelf 25. Beetje net als bij Plieno. Kan me wel voorstellen dat je je graag op iets nieuws wil richten, op een kindje. Ik heb zelf af en toe het idee dat als ik mijn werk niet zo boeiend vind dat ik dan extra graag een kindje wil. Weet eigenlijk niet zo goed wat ik daar nou van moet vinden.Volgens mij is haaruitval trouwens echt een heeeel zeldzame bijwerkingen van hormoonschommelingen. Ik ben al een half jaar gestopt met de pil en ik heb nergens last van. Alleen dat mijn borsten niet meer een week voor mijn menstruatie opzwellen en pijn doen. Dus dat is alleen maar goed nieuws.
vrijdag 10 november 2006 om 15:20
Rixt: bedankt voor je reactie. Ik ben inmiddels weer een paar ochtenden per week aan het werk maar inderdaad nog een beetje te veel tijd om erover na te denken. Ik hoop in het voorjaar weer volledig te werken.
Ik vond jou reactie op Aleksandria erg goed en over die eigen twijfels vond ik ook erg herkenbaar.
Ik loop (om andere redenen) bij een psycholoog en die vroeg mij: hoe zou je reageren als manlief volgende week zegt: we gaan ervoor en wel NU!
Toen moest ik toegeven dat ik erg gefixeerd ben op het wegnemen van zijn twijfels en dat ik haast zou vergeten dat het voor mij ook een spannende beslissing is. Daar schrok ik best van. Omdat ik met hem alleen over voordelen van kinderen krijgen praat (bang dat hij bij praten over nadelen en twijfels zo weer een paar jaar langer wacht), krijg ik zelf nauwelijks de kans om met iemand over alle aspecten van kinderen krijgen te praten. Het is dus het beste om open en eerlijk over deze beslissing te praten en dan ook aan te geven dat je het zelf ook niet alleen maar leuk vind, maar ook spannend. Ik leg nu de keuze eigenlijk 100% bij hem, terwijl het een gezamenlijke keuze moet zijn, waar je naartoe groeit.
De psycholoog zei zelfs dat je in een discussie hierover meer positieve reactie van je man kan verwachten als je zelf wat negatiever bent/twijfelachtiger. Inmiddels is er namelijk een patroon in de gesprekken gekomen van: ik vertel dat ik het wil en wat er zo mooi aan is en hij vertelt waarom hij het echt nog niet wil/het niet kan. Hij durft dan ook bijna niet meer positief erover te praten/denken...
Ben ik nog te volgen, erg psychologisch, maar vond het wel herkenbaar.
Verder van deze psycholoog nog wat "dooddoeners" gehoord die ik toch wel mooi vond om even te melden:
* een leven is nooit af, dus je leven hoeft niet af te zijn voor je aan kinderen begint
* keuze voor kinderen is kwestie van gevoel, niet altijd met verstand te beredeneren. Bij vrouw komt meestal als eerste dit oergevoel en zij spreekt dit ook duidelijk uit. Man hobbelt daarachteraan en dat is een normaal proces (natuurlijk niet als het eeuwen duurt!)
* ook met kinderen heb je nog veel vrijheid (kun je richting manlief mooi benadrukken) als je het goed regelt. Het leven houd echt niet op. Wel is het ene kindje makkelijker dan het andere. Bovendien is het nog steeds zo dat vrouwen in de praktijk meer vrijheid moeten inleveren dan mannen, dus eigenlijk gek dat de meeste mannen er meer moeite mee hebben?
Ben benieuwd of jullie het met mijn psycholoog eens zijn. Ik vond het wel een nuttig gesprek.
Ik vond jou reactie op Aleksandria erg goed en over die eigen twijfels vond ik ook erg herkenbaar.
Ik loop (om andere redenen) bij een psycholoog en die vroeg mij: hoe zou je reageren als manlief volgende week zegt: we gaan ervoor en wel NU!
Toen moest ik toegeven dat ik erg gefixeerd ben op het wegnemen van zijn twijfels en dat ik haast zou vergeten dat het voor mij ook een spannende beslissing is. Daar schrok ik best van. Omdat ik met hem alleen over voordelen van kinderen krijgen praat (bang dat hij bij praten over nadelen en twijfels zo weer een paar jaar langer wacht), krijg ik zelf nauwelijks de kans om met iemand over alle aspecten van kinderen krijgen te praten. Het is dus het beste om open en eerlijk over deze beslissing te praten en dan ook aan te geven dat je het zelf ook niet alleen maar leuk vind, maar ook spannend. Ik leg nu de keuze eigenlijk 100% bij hem, terwijl het een gezamenlijke keuze moet zijn, waar je naartoe groeit.
De psycholoog zei zelfs dat je in een discussie hierover meer positieve reactie van je man kan verwachten als je zelf wat negatiever bent/twijfelachtiger. Inmiddels is er namelijk een patroon in de gesprekken gekomen van: ik vertel dat ik het wil en wat er zo mooi aan is en hij vertelt waarom hij het echt nog niet wil/het niet kan. Hij durft dan ook bijna niet meer positief erover te praten/denken...
Ben ik nog te volgen, erg psychologisch, maar vond het wel herkenbaar.
Verder van deze psycholoog nog wat "dooddoeners" gehoord die ik toch wel mooi vond om even te melden:
* een leven is nooit af, dus je leven hoeft niet af te zijn voor je aan kinderen begint
* keuze voor kinderen is kwestie van gevoel, niet altijd met verstand te beredeneren. Bij vrouw komt meestal als eerste dit oergevoel en zij spreekt dit ook duidelijk uit. Man hobbelt daarachteraan en dat is een normaal proces (natuurlijk niet als het eeuwen duurt!)
* ook met kinderen heb je nog veel vrijheid (kun je richting manlief mooi benadrukken) als je het goed regelt. Het leven houd echt niet op. Wel is het ene kindje makkelijker dan het andere. Bovendien is het nog steeds zo dat vrouwen in de praktijk meer vrijheid moeten inleveren dan mannen, dus eigenlijk gek dat de meeste mannen er meer moeite mee hebben?
Ben benieuwd of jullie het met mijn psycholoog eens zijn. Ik vond het wel een nuttig gesprek.
vrijdag 10 november 2006 om 15:39
Hoehoe! Wat een hoop reakties ineens weer, wat goed!
Ja, er speelt natuurlijk een hoop mee, beetje tegenstrijdige dingen
zelfs. Ik wil ten eerste voor mezelf stoppen met de pil, ik slik hem al
15 jaar en heb het gevoel, dat ik mijn lichaam nu de kans moet geven om
weer "natuurlijk" te worden. Ook als ik over 2 jaar pas zwanger zou
willen worden, dan lukt het misschien wél ineens, omdat ik niet meer
eerst moet "ontpillen". Zou lullig zijn als ik op mijn 32e eerst nog 2
jaar zou moeten proberen om zwanger te worden.
Ten tweede heb ik nu zoveel gelezen over de zin in sex, die terugkomt
als je de pil niet meer slikt. En aangezien mijn vriend en ik relatief
weinig sex hebben (al een behoorlijke tijd), zou dat natuurlijk een
fijn effekt zijn. Mijn vriend heeft namelijk ook wel eens gezegd, dat
je pas écht over kinderen na kan gaan denken, als je zeker weet dat je
een goede relatie hebt. En omdat ik zo zelden zin in sex heb, kan ik me
wel voorstellen, dat dit voor hem een argument is om te zeggen "zit het
wel helemaal goed tussen ons?" Ik vind het zelf namelijk ook heel
vervelend geen zin te hebben. Misschien ben ik ook wel "pil-moe" en
geeft mijn lichaam me te verstaan, dat ik dat ding niet meer moet nemen.
Ten derde ga ik binnenkort aan mijn scriptie beginnen en dan komt er
natuurlijk behoorlijk wat stress op me af. Ineens dacht ik "stel je
voor dat er dan tussendoor (we gaan het de komende maanden dan dus met
condoom doen) iets foutgaat?! Dan ben ik ineens zwanger, terwijl ik
midden in een ander "project" zit!" En inderdaad, stel je voor dát ik
zwanger zou worden en mijn vriend ziet het écht niet zitten!
Diepe zucht.....
Ik ben echt aan het panieken, is dat wel een goed teken?
Mijn schoonmoeder deed vorige week ook nog een duit in het zakje. Ze
zei tegen me: "Ik heb besloten dat ik toch geen hond wil. Maar als
jullie nou eens een kind zouden krijgen, dan kan ik overdag voor jullie
kind zorgen en jij kunt je scriptie schrijven bla bla bla". Ik was echt
helemaal geshockt! Alsof een kind (MIJN kind!) hetzelfde is als een
hond! En alsof ZIJ mijn kind zomaar onder haar hoede zou mogen nemen,
IK wil mijn eigen kind dan toch opvoeden?!
Ik denk dat ze het diep vanbinnen gewoon goed heeft bedoeld, het is
eigenlijk een lief mens hoor, maar voor mij is ze te bemoeizuchtig. En
móchten mijn vriend en ik ooit kinderen krijgen, dan wéét ik, dat ze
zal proberen zich heel intensief in ons leven te mengen. Ineens wilde
ik ook weer terug naar Nederland verhuizen, omdat ik zo graag mijn
EIGEN moeder in de buurt zou willen hebben, als ik een kind krijg. Mijn
eigen moeder wordt echt een super-oma, dat weet ik zeker, maar ik zit
dan hier in het buitenland met een schoonmoeder, die aan me zal gaan
klitten.
Pffff, sorry hoor, het is een beetje een lange tekst geworden. Maar
Rixt heeft gelijk: misschien ik nu ineens bang, omdat het konkreet gaat
worden. En bang, dat ik inderdaad te onbezonnen over dit onderwerp ben
begonnen, een te grote bek heb gehad.
Maar ik stop niet met de pil, om NU meteen zwanger te worden. We gaan dan gewoon condooms gebruiken.
Ik ben trouwens - ook als dat heel ijdel overkomt - echt heel bang, dat
ik haaruitval ga krijgen. Ik heb vanochtend meteen een afspraak met
mijn gynaecoloog gemaakt, volgende week ga ik het er met hem over
hebben. Misschien kan hij me een beetje geruststellen.
(ik zie het al aankomen, net als in een slechte film: ik stop met de
pil, mijn vriend was sowieso de hele tijd als sceptisch en na een maand
heb ik alleen nog wat dunnen pluisjes op mijn hoofd, ben half kaal en
mijn vriend roept heel hard "zie je wel! dat is het teken, dat je nooit
had moeten stoppen!"
)
