Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2

Bedankt Rixt voor je steun en de

titel van dat boek, ik ga m opzoeken. Ja je optie om wel een kind van mijn

vriend te krijgen en toch uit elkaar te gaan is ook al in me opgekomen, heb het

hem zelfs voorgesteld, maar hij vindt dat natuurlijk ook niet echt een optie,

want dan heeft hij nog een kind, is hij mij toch kwijt en hij zou zich dan toch

heel verantwoordelijk voelen voor dat kind. Zelf denk ik ook dat dat wel een ‘aardige’

tussenvorm is…. Geeft hem de kans niet op zijn risico een kind op de wereld te

zetten, als hij dat niet durft en toch te kijken hoe hij dat vindt, daar wringt

natuurlijke ergens wel de schoen. Maar goed het zou best kunnen werken. Ik heb

hem al vaak gezegd dat er toch iets gaat veranderen hoe dan ook, hij ziet dat

wel, maar wil gewoon heel graag zijn leven met me delen, dat is zijn belang in

het geheel. En dat is dan natuurlijk ook niet meer het geval als ik een kind

opvoed en wij geen relatie meer hebben. Ik heb gisteravond ook voorgesteld dat

we wel bij elkaar blijven, maar ik met het kind (als dat er inderdaad zou

komen) ergens anders een huisje zoek, maar hij wel de pappa is…. Meer op zijn

voorwaarde, zeg maar, dat zou een deel van de praktische bezwaren of angsten

dat zijn leven zo anders wordt wegnemen, maar is natuurlijk verre van ideaal,

een beetje wel de lusten niet de lasten, dat wringt mogelijk ook. Maar ja…. Ik zit

nu ook klem, ideaal is het allemaal niet. Allemaal wel opties die ik verder

door wil spreken…. Ik kan zo jaloers zijn op mensen die wel samen besluiten te

proberen kinderen te krijgen…. Zo mooi! Kan gelukkig ook wel blij voor ze zijn….





Vanavond ook samen Boer zoekt vrouw gekeken, lekker even ontspannen in deze

heftige dagen… we hebben het ondanks de moeilijke gesprekken wel heel goed

samen, zijn op een vreemde manier ook heel erg samen….stil bij elkaar gezeten, hij

keek me aan en moest huilen elkaar lang stevig vastgehouden, ik houd echt heel

veel van hem…. this sucks, ik wou soms echt dat ik niet zo graag kinderen

wilde, dan konden we gewoon samen gelukkig zijn.



Ja, ik bedacht ook dat ik maar eens moet laten uitzoeken of ik überhaupt wel

kinderen kan krijgen…. Moet toch overleggen met de huisarts over mogelijke

doorverwijzing naar een therapeut…. Ik zou het natuurlijk het liefst graag

gewoon proberen, maar denk dat ik het toch wil laten onderzoeken dan komen er

inderdaad nog een heleboel mogelijkheden bij….



Ik was trouwens vanmiddag even aan het rondneuzen op andere topics en vond onder

Relaties een topic over al dan niet spijt krijgen van de bewuste beslissing

geen kinderen te willen. Veel reacties van mensen die bewust hebben besloten

kinderloos te blijven en daar geen spijt van hebben. Die gevallen ken ik

natuurlijk wel, maar vond het wel verhelderend die verhalen ook te lezen…

Heureka, ik heb je verhaal gelezen en was waarschijnlijk helemaal niet zo lang in vergelijking met alle pieker-gedachten en gevoelens die de laatste tijd in je omgaan...



Ik werd een beetje boos op jou man toen ik hoorde dat hij wel open staat voor een gesprek maar het nog uit wil stellen. HALLO! Jij bent 35 jaar, helemaal klaar voor kinderen. Je hebt echt geen zeeen van tijd meer. Als hij er echt open voor staat moet hij het ook meteen nu doen, anders vallen er voor jou misschien door het verstrijken van de tijd andere opties af.

Ik hoop dat je hem dat duidelijk kan maken en dat dat niets te maken heeft met hoe fijn jullie het nu samen hebben (buiten dit probleem).



Toen ik in de veronderstelling was dat ik misschien nooit kinderen mocht/kon krijgen om medische redenen het ik twee dingen erg sterk gevoeld. Ten eerste het verdriet om kinderloos te blijven ten tweede de angst dat mijn man hierom bij me weg zou kunnen gaan.

Allebei heftige en zware gevoelens.

Wat dat betreft ben ik een geluksvogel want ik mag waarschijnlijk wel kinderen krijgen en mijn man is daar ook heel happy mee, alleen over de timing worden we het voorlopig niet eens!

Hoi Plieno, bedankt voor je reactie, leerzaam te zien hoe iedereen een ander aspect benadrukt en hartverwarmend hoe iedereen met elkaar mee denkt. Ik merk dat mijn eerste reactie op jouw stuk is dat ik mijn vent wil gaan verdedigen. Maar dat ga ik dus even niet doen.... Je hebt natuurlijk helemaal gelijk dat hij wel moet inzien dat ik niet veel tijd heb.. (oe gejaagd gevoel) en dat nu wachten met erover doorpraten nergens goed voor is, dat trok hij trouwens ook niet zozeer in twijfel, hij vroeg zich meer af of we een extern iemand nodig hebben en of we, nu we zo constructief aan het praten zijn, niet even konden kijken hoe we zelf vorderen in het gesprek, hij vraagt zich af of we er iets mee opschieten en is denk ik ook wel bang dat hij erg onder druk gezet gaat worden. Hij heeft wel heel duidelijk laten merken dat hij denkt dat het zou kunnen helpen, dat hij er open voor staat, ook nu wel, maar het zou nu niet zijn idee geweest zijn (maar dat is het allemaal niet natuurlijk). Oei ben ik hem nu toch aan het verdedigen? Zie het als een verduidelijking.



Kijk of het wat uithaalt weet ik natuurlijk ook niet, ik kan me voorstellen van wel en wil alles geprobeerd hebben. Ik zet nu ook gewoon door hoor, heb gisteravond al een beetje zitten googelen om een goede peut te vinden... Nieuwe wereld, lastig mijn weg te vinden, maar dat komt denk ik wel goed.



Als iemand nog tips is hoe je een goede peut vindt hoor ik het natuurlijk graag. Doppie, je bent de ervaringsdeskundige van het forum op dit gebied, heb jij nog tips, hoe heb jij dat aangepakt?

Hallo, daar ben ik ook weer. Kaetje, je hebt gelijk hoor, dat

het te vaag is om te zeggen, dat hij vóór een bepaalde tijd niet wil.

Maar hij heeft duidelijke redenen genoemd, waarom hij dat zo voelt en

hij voelt het gewoon definitief. Hij vindt zichzelf te jong (waar ik

wel in kan komen, toen ik 24 was moest ik ook nog niet aan kinderen

denken) en als ik als reaktie geef, dat hij vantevoren wist waar hij

aan begon met een "oudere"  vrouw, zegt hij, dat ik het omgekeerd ook zou moeten begrijpen, dat hij een "jongere" man is.





We gaan overmorgen naar een ander appartement kijken, dat weliswaar

mooier is dan onze huidige woning, maar wel kleiner. Het is al zo ver

gekomen, dat ik ga denken, dat hij expres een kleiner appartement wil

huren, zodat er geen plaats voor een kind is. Hij zei dat dat nergens

op sloeg. Maar van de andere kant IS het wél zo, onze huidige woning

zou perfekt zijn als er een kindje zou komen (is alleen veel te duur,

vandaar dat we willen verhuizen).



Ik heb trouwens over een tijdje een intake-gesprek bij een psycholoog

(vanwege iets kompleet anders hoor, nachtmerries en angsten enzo, niks

ergs overigens, gewoon even checken waar het vandaan komt, heb ik al

meer dan 4 jaar), maar ik dacht, dat ik daar vast en zeker ook over dit

probleem kan praten.



In de afgelopen dagen heb ik het voor mezelf eerst even afgesloten. Ik

zal hier zeker blijven lezen en zodra de wens weer niet te onderdrukken

is, ga ik ook zeker schrijven, maar nieuwe strategieen ga ik niet meer

verzinnen. Hij heeft ze inmiddels sowieso allemaal al door .

Hoi Meiden,



Sorry dat ik op jullie topic inbreek, maar misschien dat jullie toch wel wat aan mijn verhaal hebben...



Van jongs af aan is het voor mijn duidelijke geweest dat ik ooit kinderen wilde. Ik speelde altijd met poppen en barbie en ging vanaf mijn 14e oppassen op kinderen van verschillende leeftijden. In mijn puberjaren heb ik een toekomst-planning gemaakt en bedacht ik rond mijn 25e moeder te worden, dat leek me wel een mooie leeftijd.

Begin 2001 heb ik mijn ex leren kennen waar ik sindsdien 5,5 jaar een relatie mee heb gehad, waarvan we 5 jaar hebben samengewoond. In het begin van onze relatie hebben we het niet echt over kinderen gehad, immers ik was 21 jaar en hij 18 jaar, dus ik dacht dat dit wel zou goedkomen. Na een paar jaar is het onderwerp baby's wel eens aan bod gekomen, maar toen zei mijn toenmalige vriend altijd dat hij nu nog te jong was en liet ik het dus weer even rusten.

Ongeveer een jaar geleden zijn bij mij de babykriebels losgebarsten. Een aantal nichtjes waren bevallen, op werk waren er mannelijke collega's vader geworden en een aantal vriendinnen waren zwanger of wilden beginnen.

Toen ik het onderwerp nogmaals ter sprake bracht en duidelijk maakte dat het idee bij mij nu toch echt serieus aan het spelen was, begon mijn vriend juist duidelijk te maken dat hij er nog steeds niet aan toe was. Hij was nog maar 23 jaar, maar ik was inmiddels al 26 jaar en ik wilde toch niet nog jaren wachten. Na maanden heftige discussies en ruzies zonder echt duidelijkheid kwam het er op neer dat hij wel een kind met me wilde, maar dan wilde hij het wel bij 1 laten. Toen ben ik dus een beetje gaan nadenken, want ik ben echt dol op kinderen en zou er toch wel graag meer dan 1 willen. Toen ik dat dus ter sprake bracht, vertelde meneer me ineens dat hij eigenlijk geen kinderen wilde, maar toch wel eentje wilde om mij blij te maken. Tja, en dat wilde ik ook weer niet, want je moet beide voor 100% achter je beslissing staan. Niet dat we dan een kind nemen en hij spijt gaat krijgen.

Na wekenlang nadenken kwam ik tot de volgende conclusie:

1. Ik beeindig mijn relatie nu ik nog jong genoeg ben om iemand te leren kennen die wel kinderen wil.

2. Ik ga verder met mijn relatie en accepteer dat ik nooit kinderen zal krijgen.

3. Ik kijk het nog even een paar jaar aan met het risico dat hij het toch niet wilt en ik eigenlijk te oud ben om een nieuwe start te maken en alsnog geen kinderen zal krijgen.



Optie 2 was helemaal niet denkbaar voor mij, waardoor optie 3 ook geen voorkeur had. Dan bleef optie 1 bleef eigenlijk zo'n beetje over. Na een aantal gesprekken met een goede vriend ben ik erachter gekomen dat er nog wel meerdere dingen in mijn relatie niet zo lekker liepen als ik zou willen. Vandaar dat ik 3,5 maand geleden de stap heb genomen om toch mijn relatie te beeindigen en een nieuwe toekomst tegemoet te gaan.



Inmiddels heb ik alweer 3 maanden een relatie met mijn huidige vriend. Ik kwam hem tegen in de periode dat ik met bovenstaande problemen zat en toen de relatie eenmaal uit was hebben we gezellig een keer afgesproken. Dit klikte zo goed dat we al vrij snel zijn gaan samenwonen en nu hebben we zelfs samen een huis gekocht. Over 2 maanden krijgen we de sleutel en gaan we van dat huisje ons droomhuisje maken. Natuurlijk is het onderwerp kinderen al direct ter sprake gevallen en mijn vriend zegt zelfs 4 kinderen te willen, haha. We waren van de week aan het bespreken hoe we kamers gaan verdelen, toen zei hij dat de 2 slaapkamers op de 1e etage onze slaapkamer en de babykamer zou worden.

In principe zijn we beide klaar om aan kinderen te beginnen, alleen is onze relatie zo snel van start gegaan en hebben we nu de verbouwing over 2 maanden in het vooruitzicht, dat we de babyplannen even hebben laten liggen. Zodra ons huisje klaar is komt dit onderwerp zeker weer ter sprake, misschien zelfs al eerder...



Groetjes Saskia

Goedemiddag meiden,

Hier ook weer een teken van leven van mij (voor degene die mij niet kennen, ik heb deel 1 van dit topic opgestart en heb daar heel veel steun aan gehad). Ik ben alweer 2 weken terug van vakantie, maar heb het zo druk gehad dat ik eigenlijk niet tot lezen en reageren hier toekwam. Zeker niet omdat er zo ontzettend veel geschreven is. Ik heb nog steeds weinig gelezen maar dat ga ik zeker doen, want ook al is de situatie voor mij nu helemaal goed, ik weet hoe jullie je voelen. Ik ga dus zeker ook nog op jullie reageren, maar nu nog niet omdat ik jullie verhalen nog niet ken, maar ik dacht als ik daar eerst op ga wachten laat ik helemaal niets van me horen en dat is ook niet aardig!

Even een korte (want kan me voorstellen dat jullie niet op zwangerschapsverhalen zitten te wachten) update: 16 oktober de eerste echo gehad en die was helemaal goed. Armpjes erop, beentje en een kloppend hartje. Volgens de echo was ik toen 8 w 4dgn. Nu ondertussen 12 weken en 5 dgn. Helemaal opgelucht dat dit goed was, verder is het natuurlijk afwachten. Verder eigenlijk helemaal geen klachten en vriendlief is ook echt helemaal bijgedraaid en helemaal happy (wie had dat kunnen denken) en denkt ook over alles mee. Ondertussen iedereen het nieuws verteld en iedereen blij verrast.

In elk geval meiden, hou moed hoor!!! Het kan goedkomen allemaal en ook al mocht de beslissing genomen worden dat jullie uitelkaar gaan vanwege de wens, dan weet ik zeker dat je daar op den duur gelukkiger van wordt. Genoeg nu, want ik moet weer aan het werk. Tot later.



Liefs Room

ps voor de oude bekenden, hoe gaat het met jullie??? Kaetje wanneer is je NOD? Ik duim voor je dat het raak is.

oh oh oh meiden, wat een drama he, we zitten er allemaal middenin. weten jullie waar ik achter gekomen ben??, dat manlief de vivasite geblokkeerd had omdat hij wilde weten of ik zo para was omdat ik iedere keer hier zat te lezen. ik ben natuurlijk helemaal door het lint gegaan en gevraagd of ik hem met andere dingen nog wel kan vertrouwen, maar niets aan te doen, hij heeft het uit zichzekf verteld, en weet je wat het ergst is. Die dagen dat ik er niet op kon, waren wel hele fijne rustige dagen. we hadden het bijna gezellig.



ik heb ook een nieuwe tactiek geprobeerd, namelijk vragen of het zo,n grote opoffering is om een paar maanden (want daar praten we over) eerder aan kinderen te beginnen om mij gelukkig te maken, in plaat van nog een paar maanden met een soort jankende emotiedoos samen te leven. echt ik ga om alles janken tegenwoordig, echt je zou bijna denken dat ik al zwanger ben. (schijnzwanger ha ha). en ik heb het iedee dat hij er nu mischien even over nadenkt. ik heb in iedere geval beloofd om weer even mijn mond te houden, want hoe dan ook, zolang ik erover praat gaat het in ieder geval niet gebeuren, mannen willen graag het idee hebben dat ze het zelf bedacht hebben.



En weten jullie wat hij zei toen ik vertelde dat het mischien nog wel een jaar kon duren voordat ik dan zwanger ben: doe niet zo raar, je bent nog niet te oud (28), en je bent al een jaar van de pil. dus maak je eigen nou maar niet druk. (is hij naief of wat??).



heureka, ik leef heel erg met je mee, maar je moet ook echt opassen met een peut hoor want wij zaten ook bij een therapeut, en die zei doodleuk, je vrouw moet maar een paar manden haar mond houden, en dan kan jij er mooi over nadenken, over hoe je je leven ziet met kinderen, dat was begin dit jaar, en zie waar we zijn. nergens dus, de trut. manlief denkt helemaal nergens over na, want dat is toch niet te controleren.



maar goed ik leef met jullie allemaal mee, ook room, leuk je weer te horen, maar ik ga proberen af te kicken van het forum, als het beter met me (ons) gaat als ik hier niet ben, dan moet dat maar. want nu gaat het in ieder geval echt niet goed.



mischien tot morgen en anders laat ik later wel even weten hoe het gaat.

Dana, wat lijken veel mannen toch op elkaar. Die van mij dreigde ook de viva-site te blokkeren. En dan nog zo' n lachje erbij van: jij weet lekker toch niet hoe je die blokkering er weer af moet halen. Hij heeft het niet gedaan, maar ik vond het wel kinderachtig.

Een beetje afkicken kan geen kwaad, maar als je er steun aan hebt om hier te lezen en schrijven zou ik dat wel blijven doen.



Bij mij is gisteren een positieve ontwikkeling gebleken. Manlief wil in januari (na onze wintersport) heel serieus met me praten over het onderwerp         "kinderen" en geeft ook aan dat het dan niet heel lang meer hoeft te duren voordat ik met de pil zal stoppen. Hij heeft wel vaker dit soort positieve uitspraken gedaan, maar nooit zo concreet. Hij is echt in een paar maanden tijd van overwegend negatief naar redelijk postief veranderd op dit punt.

Nu zit ik ook nog aan Dana' s nieuwe tactiek te denken om dan (of nu) te zeggen: Wat maken die paar maanden nou uit, als ik dat nou graag wil. Maar dan zet ik hem weer onder druk. En ik heb goede hoop dat hij in januari zelf tot inzicht gaat komen dat een leven (op korte termijn) met een kind echt leuker is. Wordt dus spannend, want niets is zo wispelturig als een man. Maar zoals hij gisteren zei: het gaat niet om het kopen van een pakje boter, dus geen overhaaste beslissingen....

Ik werd er wel blij van, maar ook nog steeds ongeduldig.

Ik heb tot een tijdje geleden ook meegeschreven op dit topic, maar aangezien er hier ook geen doorbraak te bespeuren was, heb ik al een tijdje niets geschreven en op het moment dat er meer duidelijkheid kwam, had ik geen tijd om te schrijven, of werd m'n bericht niet geplaatst.



Ik wilde reageren op het bericht van Aleksandria. Ik zit namelijk in precies dezelfde situatie. 3 weken geleden heb ik namelijk een goed gesprek gehad met m'n vriend. Ik heb hem aangegeven dat ik 35 toch echt wel oud zou vinden. Zeker als het er niet bij 1 zou blijven. Gelukkig gaf hij me daar wel gelijk in. Ik heb hem toen gevraagd wat hij een goede leeftijd (voor mij, hij is 3 jaar jonger) zou vinden. Toen gaf hij 31 aan. Dat is ook over 3 jaar. Ik herken jou gevoel van triestheid en weggeebte spanning heel erg. Aan de ene kant blij, omdat er een doorbraak is en aan de andere kant duurt het nog eindeloos. Nu zou ik je de tip willen geven om eens te vragen wat hij wel een goede leeftijd zou vinden voor jullie om aan een kind te beginnen. Hij zegt nu alleen dat hij het niet voor z'n 27e wil, maar wil het dan als hij 28, 29, 30 of nog ouder is. En heeft hij er ook over nagedacht dat als hij 30 is, jij 36 bent (en het kind op z'n 14e een moeder van 50 heeft). Ik heb namelijk gemerkt dat mijn vriend voor dergelijke argumenten wel gevoelig was en we daardoor dus hierop uit zijn gekomen. Nu is 3 jaar nog wel lang, maar als ik terug ga rekenen, valt het eigenlijk toch best wel mee. Je bent immers negen maanden zwanger en het lukt vaak niet in 1x (al zijn er hier wat 'slechte' voorbeelden wat dat betreft).



Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

hee plieno,



hij had het er al eerder over gehad, maar eigenlijk dacht ik niet dat hij het echt zou doen. maar nu denk ik toch niet dat onze gezellige dagen door het blokkeren komt, want het is nog steeds redelijk rustig en ik lees toch gewoon mee, dus we zien wel.



jerilla, leuk dat je er weer bent. ik hoop dat jouw vriend eerder wil dan over drie jaar, ik zou acuut gaan gillen als hij nu nog drie jaar zou zeggen tegen mij.



hoe is het met de anderen, rixt en heureka jullie zitten er ook flink doorheen he?



ik heb nog een andere vraag, weten jullie al of jullie het eens zijn over de hoeveelheid kinderen, namelijk ik wilde er vroeger altijd twee, en daar waren we het over eens, maar sinds een poosje lijkt drie me ook wel leuk, en naast de discussie wanneer we eraan gaan beginnen, loopt nu ook de vraag: waarom geen drie?? hij zegt dat dat teveel geld kost, en hij wil onze kinderen alles kunnen geven en laten studeren, op zich wel fijn natuurlijk , nou ben ik heel gemeen bezig geweest en gezegd, als ik er alles voor op ga offeren dat wij onze kinderen kunnen opvoeden terwijl jij je carrierre gaat voortzetten, dan toch in ieder geval zoals ik het graag wil, vind je niet schatje????, maar dat hielp ook al niet hij wil geen oneven aantal, dus ik zei: vier is ook goed.



begrijp me niet verkeerd, voorlopig ben ik met een poging tot al diepgelukkig en  ik wil hier geen discussie opstarten, maar ik vroeg me af hoe dat bij jullie is. mischien ben ik na de eerste wel voorgoed genezen  ;)



nog even graag jullie mening (onpartijdig graag, al is dat moeilijk) over dit:



ik weet inmiddels heel duidelijk waarom ik nog een paar maanden moet wachten, hij gaat in april een project afronden op zijn werk, en daar hangt een beetje veel vanaf, hij kan een paar maanden zonder werk komen, hij kan ver weg moeten gaan werken waardoor we zullen verhuizen, of hij krijgt gewoon een nieuwe baan hier in de buurt en er gebeurt helemaal niets, en hij wil graag weten wat er gaat gebeuren voordat we aan kinderen beginnen.



ik wil graag jullie eigen eerlijke mening of ik nu niet gewoon moet wachten, maar ik zie het als volgt: werken moet je toch, als je zonder werk zit krijg je ww en wie garandeerd mij als ik wacht, en hij komt zonder werk, dat hij het niet alsnog voor onbepaalde tijd uitstelt. en als we gaan verhuizen, dan wil ik een graag al kinderen hebben, want ik zie mezelf nog niet in mijn eentje een sportclub binnenwandelen om nieuwe vriendinnen te zoeken, maar met kinderen is dat natuurlijk geen enkel probeleem. (dat laatste is hij met me eens).



EN HET IS DUS NIET ZEKER DAT WE ER DAN IN APRIL VOOR GAAN, als dat zo was wilde ik mischien nog wel gewoon wachten, maar dat is dus niet zo.



groetjes weer.

Hallo allemaal,Wat leuk Room dat je nog even van je laat horen.... Ik ben blij voor je, geniet ervan, houd ons op de hoogte en verlicht ons met je inzichten.Dana wat een vent dat hij het viva forum blokt, vind dat hij dat echt niet kan maken, maar kan me er ook wel een beetje iets bij voorstellen. We zitten elkaar best op te jutten hier, vandaar dat ik het ook prettig vond de topics van mensen die juist geen kinderen willen te lezen. Een beetje de andere kant ook zien, zeg maar.... Ik vertel mijn lief niet over mijn forum activiteiten, volgens mij heeft hij dan ook sterk het idee dat wat ik zeg hiervandaan komt, en dat kan voor hem dan weer een reden zijn om het minder serieus te nemen. Ik zie dit als iets van mezelf, bijna een soort dagboekfunctie… En ben daar blij mee. Al kwam gisteren ineens het trieste beeld boven dat ik achterblijf, zonder man, zonder kind en met een forum verslaving …. Dana, ik zou het leuk vinden als je af en toe blijft schrijven hier, maar doe vooral wat jij zelf het beste lijkt.Ja ik ben me bewust dat gesprekken met een peut niet noodzakelijk een oplossing bieden. Het gaat er ook niet zozeer om mijn lief om te praten (alhoewel, als dat zou kunnen , het gaat er nu meer om samen verder te praten elkaar te begrijpen en een goede beslissing te nemen. En wel op zo’n manier dat ik niet de rol van belanghebbende en gespreksleider op me hoef te nemen, zo voelt het namelijk vaak en dat vindt ik erg zwaar. Je opmerking helpt me wel realistisch en open te blijven in mijn verwachtingen. Het is volgens mij wel vaak zo dat vrouwen het initiatief nemen samen naar een peut te gaan en dat zij dan bij de eerste gesprekken het gevoel heeft dat de peut partij kiest voor de man (dinsdag Evelien gezien?).Plieno wat een goed nieuws, je weet het natuurlijk nooit met mannen, wat hij er dan over wil bespreken, maar als hij zegt dat het niet lang hoeft te duren voor je met de pil stopt, lijkt me dat je vent toch wel zo’n beetje om is. Heb nog even geduld meissie het is echt zo januari!Sweet wat fijn voor je dat je nu een fijne vent hebt die wel een heleboel kinderen wil, je hebt dus de juiste beslissing genomen, veel plezier met het inrichten van de babykamer in jullie nieuwe huis ;-)Hier ben ik met dat de week weer begonnen is, weer druk aan het werk geslagen en heb ik geprobeerd het kindergedoe weer effies een beetje laten rusten.... Voel me een beetje leeg wel, vind het prettiger om het er op heftige manieren over te hebben, dan weer gewoon door te gaan.... Dan denk ik snel wat ben ik nu opgeschoten. Ik merk wel dat lief er wel veel mee bezig is, maar volgens mij meer met de kans me te verliezen dan de vraag of hij kinderen wil… hij pakt me veel vaker heeeel stevig vast...Voorgaande schreef ik ergens midden van de week, maar het lukt me toen niet dit op het forum te krijgen, zal nog even reageren op de nieuwe bijdragen.Dana… Hoeveel kinderen? ehm het zal jullie niet verbazen dat wij het niet eens zijn hoeveel kinderen we willen, wat mij betreft mogen het er wel drie zijn, maar goed dat is toekomst muziek en ook niet echt meer realistisch, een vind ik wel erg alleen… hm.. wordt hier niet vrolijk van, duidelijk een foute vraag voor mij..…. nu.Wat betreft je vraag of je geduld moet hebben tot april ehm je vraagt mijn eerlijke mening…, hij wil wachten tot na april omdat dan dat project afloopt, maar ik heb uit je verhaal het idee dat dan juist de onzekere periode pas echt losbreekt … werkeloos, nieuw werk, verhuizen… best hectisch allemaal, wil hij dan echt beginnen?? En blijft het daarna de rest van zijn leven dan rustig? Ik bedoel, je kunt toch ook in de toekomst zonder werk komen te zitten of moeten verhuizen…Eigenlijk weet je het nooit. Pas citeerde ik meen Plieno haar psych die zei dat je leven nooit af is, dus dat je daar niet op hoeft te wachten… vind ik veel inzitten. Dus wat mij betreft is het logisch gezien niet echt een goede reden om te wachten, maar het is wel zijn goed recht, ik kan me namelijk ook wel voorstellen dat hij er nu niet echt op zit te wachten… en het ook best eng vind om de kostwinner te worden (ik begrijp dat jullie dat zo hebben afgesproken) en dan in deze periode daar helemaal een beetje tegen op ziet. Hier kun je natuurlijk ook niet zoveel mee, nogal tegenstrijdig, maar als het allemaal simpel en logisch beredeneerbaar had dan waren we er allemaal al uit natuurlijk.Misschien wel goed om nog eens door te praten hierover, uit je andere stukje maak ik ook op dat de financiële kant van ‘kinderen krijgen’ nogal zwaar weegt voor je vriend. Lijkt me voor hem ook prettig als hij daar ook met je over kunt praten. Niet eens zozeer hoe je het financieel gaat regelen, maar meer dat er ook ruimte is om zijn eventuele twijfels of onzekerheid daarover ook met je kan delen.Je reden om een kind te willen voordat jullie eventueel verhuizen vind ik persoonlijk een beetje dubieus. Tuurlijk kun jij zonder kinderen ook vrienden maken in een nieuwe woonplek, vertrouw in jezelf!Maar nu zit ik me misschien wel heel erg met jouw leven te bemoeien, goed je vroeg om meningen… Ik hoop dat je er iets aan hebt in het wat in het bepalen wat jezelf goed vind!Liefs Heureka

Hallo Allemaal, het weekend staat weer voor de deur, hebben jullie nog grootste plannen voor heftige gesprekken, slimme tactieken of heerlijke herfstwandelingen met stoeipartij in de gekleurde bladeren. Ik voel eigenlijk het meest voor de laatste optie....... Maar ook even nieuw babietje kijken bij een vriendin, dus we zullen het ER vast ook nog wel even over hebben. Ik ben benieuwd hoe jullie plannen zijn!

Heureka!

Jippiiiiiiiiie ik heb de BAAN!!!!!!



gelukkig niet voor niks weken in de zenuwen gezeten, ben zo blij dat ik die baan nu ook echt heb. Even een rondedansje maken hoor :D



Zo, dat moest ik ff kwijt.

Room, wat leuk om tehoren dat het goed gaat met de zwangerschap. En Jerilla wat fijn dat er nu toch een doorbraak is, ook al is het nog over een tijdje. en bij Plieno ook al goed nieuws. Het wordt allemaal nog wel wat hier! En bij Dana heb ik ook het idee dat jullie er wel uit komen, al zal jij eerder willen dan hij... als je tenminste ook al de discussie voert over hoeveel kinderen en alleen het 'wanneer' nog een punt is... toch?

Over jullie situatie met zijn werk kan ik me aan de ene kant wel indenken dat hij graag eerst wat meer zekerheid heeft. Aan de andere kant, stel dat hij een paar maanden werkeloos raakt, ga je dan eerst weer afwachten tot je een nieuwe baan hebt? Het lijkt me zinniger om een financieel plaatje te maken: wat denk je dat je nodig hebt als je een kind gaat krijgen? En een 'worst case scenario' opstellen voor als hij werkeloos wordt. En de kansen proberen in te schatten hoe lang zo'n werkeloosheid evt zou duren en wat je inkomsten zijn met ww-uitkering. Als je ook nog gaat verhuizen komt dat er ook bij natuurlijk. Maar ja, je weet helemaal niet hoe lang het gaat duren voor je zwanger raakt, en dan nog eens 9 mnd erbij... dan heb je het toch ook al over een hele periode. Op een gegeven moment moet je de knoop doorhakken denk ik. Echte zekerheid heb je natuurlijk nooit. Misschien helpt het om samen eens oplossingen 'voor het geval dat' op een rijtje te zetten? Zodat je weet dat je er samen wel uit komt, en dat je allebei mee denkt en dat hij niet 'de kostwinner' is die het allemaal alleen moet zien op te lossen straks...? (ik weet niet of hij dat idee heeft?)

Ik snap eerlijk gezegd niet je opmerking dat je geen vriendinnen zou kunnen vinden zonder kind, maar met kind wel...? Of denk je via zwangerschapsgym ofzo...?



Meiden, een heel fijn weekend toegewenst. Ik ben vanmiddag al even lekker gaan hardlopen in het bos, om alle adrenaline kwijt te raken na mijn tweede sollicitatiegesprek vandaag, echt heerlijk met al die prachtige herfstkleuren en helemaal niet koud.

liefs, Rixt

Heel veel gefeliciteerd Rixt met je nieuwe baan











:R

Leuk nieuwe uitdagingen voor je, spannend ook...  Ik hoop dat je er een groot deel van je ei in kwijt kunt, misschien wel je hele ei, flauw ;)  

Ga maar lekker vieren, dat heb je zo  verdiend!



Heureka!

Rixt, gefeliciteerd met je baan! We zouden bijna vergeten dat er ook nog andere hele leuke en belangrijke dingen zijn....



Heureka, hier geen heftige gespreksplannen voor het weekend, in verband met de toezegging van een echt serieus gesprek in januari. Maar ik kan me voorstellen dat een kraamvisite weer een mooie aanleiding is voor een gesprek bij jou. Is bij ons ook altijd zo, maar ik vind het zelf wel heel vervelend dat ik andermands baby-geluk nooit echt los kon zien van mijn eigen kinderwens.



Trouwens, wat vinden jullie hiervan. Vanochtend maakte manlief een vage opmerking. Ongeveer: je zit lekker strak in je vel, tenminste NU nog wel.

Ik heb niet doorgevraagd, hij lachte erbij. Doelt hij nu op een toekomstige zwangerschap of zal het weer een van de onschuldige opmerkingen/grappen zijn, waar ik veel te veel hoop uit put.

Trouwens na een toekomstige zwangerschap ben ik van plan om gewoon weer strak in mijn velletjes te komen... ben ik veel te sportief voor om dikke moeke te worden... Of zal hij daar bang voor zijn?

Rixt, van harte gefeliciteerd met je nieuwe baan:R Wanneer begin je?



Ik zal ws. dit weekend wel weer een gesprek aangaan met m'n vriend. Wanneer hij voorlopig toch nog niet aan kinderen wil beginnen, wil ik weer aan de pil. Niet dat ik nou zo blij wordt van al die hormonen, maar meer omdat ik dan wat beter kan plannen ivm. mijn sportwedstrijden. Ik presteer namlijk altijd minder goed als ik ongesteld ben. Ik ben toch wel heel benieuwd hoe hij gaat reageren...

Weet je wat ik eigenlijk vreemd vind aan de reactie van mijn lief, hij maakt zich zorgen of we een eventueel kind wel alles kunnen geven wat het nodig heeft om gelukkig te zijn:

Of we met ons drukke leven er wel voldoende kunnen zijn voor het kind

Of we niet uit elkaar zullen gaan waar het kind de dupe van wordt

Of hij wel een leuke vader kan zijn



Eigenlijk best vreemd, dat hij zich daar wel zorgen over maakt en niet zozeer over de vraag of ik (die al op de wereld sta en aan zijn zij huppel) of hij mij wel kan geven wat ik nodig heb om gelukkig te zijn.



Ik kan het wel begrijpen dat hij dit als argumenten gebruikt (alles lkijkt geoorloofd in deze) en ik vind dit ook zaken waar je goed over na moet denken, maar dat kind is er nog helemaal niet, ik wel, met mij heeft hij een relatie en hij ziet toch dat ik er diep ongelukkig en heel verdrietig van wordt..... Hij heeft pas ook gezegd dat hij denkt dat ik de allerbeste moeder van de hele wereld zou zijn:), Dat is heel fijn om te horen (op een gegeven moment ga je aan alles twijfelen) maar dat botst weer een beetje met zijn bovenstaande argumenten, zo'n moeder laat haar kind toch niet de dupe worden van een relatiebreuk en zorgt er toch voor dat haar kind emotioneel niets te kort komt??????



Uiteindelijk denk ik dat alles terug te leiden is tot je gevoel of kinderen krijgen leuk en mooi is of niet.... Vanuit die twee startpunten kijk je natuurlijk zo totaal verschillend naar alle andere zaken.



In eerdere gesprekken had ik soms bijna het idee dat mijn lief mij oprecht wil behoeden voor het weggooien van mijn carriere voor een saai leven als moeder. Ik heb hem toen wel vrij duidelijk gemaakt dat ik daar toch zelf bij ben, dat hij zich daar geen zorgen over hoeft te maken en dat dat beslissingen zijn waar ik heel prima zelf verantwoordelijk voor kan dragen... daar heeft hij me ook wel gelijk in gegeven, maar het geeft wel aan hoe totaal anders we hierin staan, als ik naar mezelf kijk heb ik soms ook de neiging hem te willen helpen om de keuze voor kinderen te kunnen maken, omdat ik denk dat hij daar gelukkig van wordt...... Dus eigenlijk doe ik precies hetzelfde als hij .... Oo Complicated!



Het lijkt een beetje op discussies over religie, daar kom je ook niet uit, of je geloofd wel of niet.... Maar goed daar zijn meer mogelijkheden om elkaar de ruimte te laten te doen wat ieder zelf goed vind... kinderen heb je samen of heb je niet....



Wat denken jullie hierover, herkennen jullie dit? Hoe kan ik hier volgens jullie het beste mee omgaan?

Hey ladies! Oe Boer zoekt vrouw gezien? Wat een romantiek!!! Ik hoop dat de relatieve rust hier betekent dat jullie hebben allemaal het hele weekend lekker in de herfstbladen hebben gedold. Vind het wel een beetje stil hier... Ben zelf erg druk met werk, moet een aantal dingen afronden, waar ik al te lang mee in mijn maag zit, dus ook het weekend veel achter de computer gezeten, maar het is stil hier…. Rixt, heb je van het weekend je nieuwe baan op passende wijze gevierd? Wanneer ga je beginnen, wat ga je doen? Heb je daar al ervaring in of is het een nieuwe uitdaging?… Jerilla heb je het er nog over gehad met je vriend? Hoe ging dat? Ga je weer pillen of is er op korte termijn kans op een doorbraak. Best een heftig besluit om weer aan de pil te gaan. Ook wel een mogelijkheid om te kijken hoe hij erop reageert, is hij alleen opgelucht of toch ook een beetje teleurgesteld? Plieno, de opmerking van je lief kun je op veel manieren interpreteren, ik zou ook geneigd zijn te denken dat hij doelt op een toekomstige zwangerschap, maar het twijfelende mannenbrein een beetje kennende kan hij het ook prima zien als een extra onderbouwing van zijn wens om (nog) geen kinderen te willen. Zo van ‘Jij zou toch ook niet willen dat dat mooie strakke velletje van je uitlubbert?’ Nu nog wel en dat wil ik graag nog even zo houden, of nu nog wel maar dat duurt niet lang meer. Het blijft veel giswerk voor ons kinderwensende vrouwen, maar of we er veel mee opschieten? Het zou toch iets moeten zijn waar je het gewoon over kunt hebben…Sparkie, ik weet niet of je nog meeleest, je kwam een tijdje geleden even lang hier, ik had het idee dat je mee wilde praten, maar heb daarna niks meer van je gehoord, als je nog meeleest en over jouw situatie wil praten vertel je verhaal, Hoe oud ben je, hoe lang kennen jullie elkaar? In welk stadium zitten jullie? Waarom wil je vriend (nog) geen kinderen? Hoe ga je hier mee om? Waar worstel je mee? Voel je welkom hier! Dana, Mslizzie, Aleksandria, ik hoop dat jullie het goed maken! Kaetje druk aan de klus, op het juiste moment je man besprongen Lijkt me ook heel spannend hoor….en ook wel eigenaardig dat sex ineens meer is dan de liefde voor elkaar en het genot van het moment. Zou, als we daar ooit aan toekomen, zeker willen proberen daar relaxed mee om te gaan… Lukt dat een beetje?….. Hier een rustig weekend, allebei druk met eigen dingen in huis, maar wel gezellig samen. Het er niet meer over gehad, er wel weer veel mee bezig geweest, maar mijn mond gehouden, me veel afgevraagd of lief er nog over nadenkt en wat dan, maar heb de indruk dat hij na het begin van de week weer ergens opgeborgen heeft en zich met andere dingen bezig houd…. Blijft me verwonderen dat hij dat kan…Een vriendin raadde me aan dat het goed zou zijn als een vriend eens ‘van man tot man’, met mijn lief zou praten., Dit heb ik natuurlijk ook wel eens eerder bedacht ook wel een zoiets, meer als grapje, aangegeven aan vrienden van ons, maar ik vind het ook wel ver gaan om een vriend echt te vragen met mijn lief hierover te praten. Wat vinden jullie daarvan, kun je dat maken? Hebben jullie dat wel eens gedaan? En? Ben ook een beetje op zoek geweest naar sites waar mannen over dit soort onderwerpen praten (ja ja werken , maar niet erg veel succes daarin hebben jullie nog tips? Er zijn wel sites waar mannen over kinderen praten, maar dat zijn dan allemaal jonge of aanstaande vaders. Ik denk eigenlijk dat mannen die hiermee lopen daar niet zo heel veel over praten en hopen dat het overwaait of hebben jullie andere ervaringen?? Weten jullie of jullie partners het hier wel eens over hebben? Heeft hij het daar dan met jou over? Vraag je vrienden om het er met je lief over te hebben? Ook ben ik benieuwd of jullie nog goede boeken kennen voor mannen die met deze beslissing worstelen? Ook daarin is het vaak meer geschreven voor bovenstaande doelgroep die al om is of in ieder geval in verwachting… Ik denk dat dat bij mijn lief een averechts effect zou hebben, het boek wat ik wel grappig vond is babymanagement voor mannen, of help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt…. Iemand ervaring met dit soort boeken en hun lief? Zit ook nog te spelen met het idee hem te vragen eens op te schrijven wat zijn angsten en dromen zijn bij het wel en niet kinderen krijgen, volgens mij is dat wel een basis om wat meer inzicht te krijgen in elkaar’s perspectief. Heb dit voor mezelf ook gedaan, best verhelderend, mijn angsten bij wel kinderen krijgen hebben grotendeels te maken met de twijfelachtige positie van mijn lief, terwijl mijn angsten bij geen kinderen heel erg te maken hebben met een onvervulde wens, waar ik zelf dan niet eens echt een beslissing in het kunnen nemen, dat ik niet kan leven zoals ik dat mooi vind en graag wil doen… Raakt me echt in mijn diepst van mijn wezen… Bedenken sommige van jullie ook dit soort ‘oefeningen’ of ben ik de enige , dan wil ik mezlf hierbij toch uitroepen tot het meest wanhopige geval van dit topic…. Zouden jullie eens met me mee willen denken? Wat moet ik doen? Ga morgen iig ook echt de huisarts bellen voor een afspraak en een doorverwijzing, als ik het goed begrijp is dat de manier om bij een therapeut terecht te komen. Liefs Heureka!

Heureka, die opmerking had ik waarschijnlijk teveel van gehoopt, bleek later. Hij bedoelde er volgens eigen zeggen gewoon niks mee...



Ik heb er nooit over gedacht om een andere man met mijn vriend hierover te laten praten. Ik vind het toch iets tussen ons.

Maar ik hoop natuurlijk wel dat de mannen in onze vrienden en familiekring die sinds kort pappa zijn hem aansteken. Volgens mij vind hij het stiekem best leuk, alleen ze moeten niet alleen nog maar over hun kind praten, want dat is zijn schrikbeeld. Hij wil met hun vooral veel over mannen-dingen en hobby' s praten.

Gisteravond op een feestje heeft wel een oom van mij met hem gepraat. Hij was 31 toen hij vader werd (ja ja zijn vrouw wilde niet eerder) en hij gaf aan dat hij het wel 7 jaar eerder had gewild als zijn vrouw dat wilde. Alle kleine beetjes kunnen helpen, dus ik vond het wel leuk dat hij dat deed.



Ik heb trouwens 2 jaar geleden al twee voor mannen geschreven leuke/informatieve boekjes over zwangerschap en kinderen gekocht (oa help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt). Zelf had ik ze toen allebei in een dag uit, maar tot de dag van vandaag vertikt mijn man het (voor wie ik ze had gekocht) om er naar te kijken, laat staan in te lezen. Dat komt tegen die tijd wel, zegt hij, en wil me geen "valse hoop"  geven.



Over valse hoop gesproken, ik was laatst iets te positief over ons januari gesprek. Dit weekend liep er een gesprek enorm uit de hand, zijn conclusie: je bent er veel te veel mee bezig, zolang dat zo is wordt dat gesprek in januari ook niks. Dus hij is weer aan het twijfelen, en ik moet me wat meer inhouden. Maar vannacht over een kind gedroomd, en zal ik dat nou nog tegen hem zeggen, dat ik helemaal blij wakker werd, Of moet ik het nu echt even laten rusten...

Hoi Plieno, en anderen als die nog meelezen!



Echt shit he dat je vriend nu weer terug krabbelt over het januari gesprek, het klonk echt heel hoopvol... Ik vind het ook niet helemaal eerlijk dat hij vindt dat jij er niet mee bezig mag zijn, of hem er niet mee lastig mag vallen, ik snap best dat hij het moeilijk vind daarmee om te gaan, het confronteert hem misschien teveel, maar hij kan toch ook wel begrijpen dat dit voor jou heel belangrijk is... Maar ik ken het maar al te goed dat je je gedachten maar voor je houdt omdat je hem niet wil pushen hoor, toch klopt daar iets niet in... Er zit iets chanteerderigs (groot woord) in jij moet braaf stil zijn, anders gaat hij er niet met je over praten.... Moet je op eieren lopen ofzo? Ik begrijp dat je bereid bent om ver te gaan om maar vooruitgang te boeken, maar we moeten allemaal wel goed opletten of het nog wel rechtvaardig is tegenover onszelf. Lastig hoor! Dit confronteert me zo met de afhankelijkhedi van elkaar, die vind ik normaal ook juist wel mooi in een relatie, maar dan moet er wel een beetje evenwicht in zijn... en ik heb het idee dat wij als kinderwensende vrouwen eigenlijk weinig macht hebben, behalve dan heel extreme zaken als bij hem weggaan of een gaatje in het condoom prikken... Man kan gewoon aangeven er niet over te willen praten en daar staan we ... Iets niet willen lijkt een stuk makkelijker dan iets wel willen...



Ja ik vind dit zeker ook echt iets tussen ons, heb eerst ook heel lang,  niet eens willen zeggen dat ik eigenlijk wel heel graag kinderen wil, als mensen ernaar vroegen, maar moet ook eerlijk tegen mezelf zijn. Nu zeg ik dat wel gewoon hoor... Zonder daarbij mijn vriend af te vallen, ik zeg er meestal zoiets bij dat we nog in discussie daarover zijn. Iemand anders expliciet vragen met mijn vriend te praten vind ik ook heel ver gaan, maar zou het wel interessant vinde om te horen wat hij dan zegt. Die goede vriendin vond in relatie therapie gaan weer heel ver gaan en zei in die context kan er niet gewoon een vriend met hem praten.... Vandaar mijn vraag aan jullie. Relatietherapie gaat ver, maar is wel prive..... Ach ik hop maar dat mensen er zelf eens tegen hem over beginnen, dat doen ze trouwens ook wel eens... maar tot nu toe nog met weinig resultaat. Is wel feit dat zijn twee beste vrienden allebei ook nog geen kinderen hebben... En ja de angst dat 'het alleen nog maar over kinderen gaat'  is een bekend fenomeen, vind ik zelf eigenlijk ook super irritant. Heb alleen wel het idee dat door die angst mensen met kinderen het tegen mijn lief vaak alleen hebben over de nadelen (om niet te zoetsappig over te willen komen, denk ik soms wel eens) en de vreugde die ze er ook van hebben, minder expliciet bespreken.... En dat is natuurlijk niet goed voor de beeldvorming van lief en voor mijn CAMPAGNE. Vrienden van ons hebben trouwens een echte huilbaby, nog zo'n angst he, heb best even tegenaan gekeken om daar samen heen te gaan, toen we het uiteindelijk deden was ze gelukkig net bij uitzondering heel lief aan het slapen... Pfoei!



Sterkte allemaal met elkaar!

hoi lieffies,



alles rustig?? bij ons was het dit weekend erg fijn, ik heb er alleen zondagochtend even over gepraat, onder het mom van, ik moet toch weeer een week mijn mond houden dus je moet nu vene bijpraten, en dat werkte wel.

's avonds hebben we gepraat over leeftijsverschil tussen kinderen, manlief dacht dat er gewoon na de bevalling gelijk een nieuwe gemaakt kon worden. ik heb maar even gezegd dat je daar dan mischien wel even geen behoefte aan hebt, maar hij zei: je wil er toch twee voor je dertigste?? (het was gelukkig wel een grapje want ik schrok me rot). maar goed, praten over kinderen is een grote stap.



Als jullie begrepen hebben dat ik bang ben dat ik zonder kind geen vriendinnen kan maken is dat niet goed overgekomen, ik denk alleen dat je op een andere manier naar huizen en omgevingen kijkt, dit huis is gekocht omdat het lekker dicht bij de snelweg en het station ligt ivm werk, maar ik kan 's avonds niet alleen over straat. en er wonen bijna alleen bejaarden, niets mis mee, maar als je zonder kinderen een huis gaat zoeken kijk je niet naar andere kinderen, speeltuintjes, winkels in de buurt enz. waardoor je mischien niet zo handig gaat wonen als wanneer je al kinderen hebt. en je komt mischien makkelijker in contact met andere jonge moeders. je bent natuurlijk wel alleen de hele dag. maar als het even kan gaan we niet verhuizen hoor, pas als evt. kinderen naar school gaan moeten we hier weg, en dat wisten we al toen we hier gingen wonen.



ga maar weer stoppen, succes

Hallo dames!



Ik val ook even binnen als het mag..



Was op zoek naar een topic als dit, kon het niet zo snel vinden en vandaag zelf één geopend, maar toen.. Kreeg ik bericht van Witchke en ook van Plieno. Vandaar dat ik hier ook even ben met mn 'probleem'!



Sinds een klein jaartje heb ik ook die 'moedergevoelens'. Op een gegeven moment werd het steeds erger, dacht nergens anders meer aan!

Dus vriendlief paar maandjes geleden verteld.. Hij was wel verbaasd (we hadden het natuurlijk weleens over de toekomst en over kinderen, maar dat was echt ver-van-je-bed-show) en was er zelf nog niet aan toe, dus.. Even niet meer over gehad.



Tot ik zoiets had van: Ja, ik wil het wel en het liefst nu! Dus we moeten er wel over praten. Eigenlijk durfde ik toen niet meer goed, wilde hem er niet benauwd voor maken.

Af en toe maak ik wel opmerkingen, maar hij reageert er heel kort op of hij lacht er alleen om.



Nu wil ik dus eigenlijk wel weten hoe er dan over denkt. Ik weet dat hij kinderen wil, maar niet nu.. Hoe ziet hij dit dan voor zich? 1 jaar, 5 jaar, 10 jaar? Of heeft er daar nog nooit over nagedacht?

Dat soort dingen.. Maar ja, hij antwoordt daar dus nooit duidelijk op > is meestal zo van: Ben er nu nog niet aan toe, duss..

En dan sta ik weer met mn bek vol tanden! Muts dat ik ben..



Nu lees ik hier dat jullie het liefst ook over niets anders willen praten! Haha! Is natuurlijk ook niet zo gek.. Als het dagelijks door je hoofd spookt!



Wat zou jullie advies zijn? Gewoon steeds proberen er over te beginnen?

Wil hem niet afschrikken natuurlijk!

sampie, de meeste meiden hier zullen het helemaal met je eens zijn dat het logisch is dat je meer duidelijkheid wil hebben. Maar concrete toezeggingen zijn voor mijn man errug lastig. Ik denk dat het echt nog wel even zal duren voor hij echt duidelijk postief is, maar goed, ik ben al blij dat hij (meestal) niet duidelijk negatief is.

Erover praten is de enige manier om die duidelijkheid op korte termijn te krijgen. Tip hierbij is misschien om het niet alleen te hebben over waarom jij het wilt en hem overhalen, maar je ook kwetsbaar op te stellen door aan te geven dat je het ook moeilijk vind om hierover te praten. En dat jij misschien ook wel soms twijfels hebt (spannend, hoe zou het zijn?), maar dat jij toch een toekomst met kind wilt en dat je daar niet nog jaren op wil wachten.

Als je weet wat zijn argumenten zijn, dan kan je daar misschien wat mee en kan je hem beter begrijpen.



Hou ons maar op de hoogte van de vorderingen, want die komen er heus wel.

Ja, wil er vanavond toch even 'serieus' over beginnen.



Dat het moeilijk is er niet over te praten, terwijl je iets heel graag wilt. En dat ik ook wel zou snappen als hij het nog niet wil, maar.. Dat ik er op zn minst over wil kunnen praten. En dan nog niet eens dagelijks, ofzo.. Haha! Klinkt makkelijk!



Maar ja, ga straks mn best doen om het even onder woorden te kunnen brengen.



Ik hou jullie op de hoogte.