Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2

O, Plieno, je hebt jouw reaktie gepost, terwijl ik de mijne aan het schrijven was :).



Toen ik net die uitspraak van je psycholoog las, over hoe je zelf zou

reageren, als vriendlief ineens zou zeggen "ik wil NU", moest ik ineens

even slikken...! En ja, ik zou me ook een hoedje schrikken en denken

"oke, wil ik het nu écht?" Het is zó ontzettend waar, dat ik alleen

maar met wensen en gedachtes van mijn vriend bezig ben....





Jezus, ik ben echt super in de war, ik hoop niet dat ik jullie hier allemaal op de zenuwen ga werken...



Rare bijkomstigheid is ook nog, dat er vorige maand schijnbaar iets

fout is gegaan, toen ik met een nieuwe pilstrip ben begonnen.

Normaalgesproken zou ik morgen de laatste pil van deze maand nemen en

dan begin volgende week ongesteld worden. Alleen ben ik er vanochtend

achtergekomen, dat er een pil te weinig is overgebleven. Ik ben dus te

vroeg met die strip begonnen ofzo... En als klap op de vuurpijl heb ik

vorige week een keer de pil vergeten, kwam ik de volgende ochtend pas

achter. Normaalgesproken is dat niet zo heel erg (is in 15 jaar

misschien 3 keer voorgekomen), maar vanochtend werd ik ineens

ongesteld!!!! Ik word al 15 jaar op maandag of dinsdag ongesteld,

altijd superregelmatig. En nu ineens dit!



Het is een zooitje in mijn hoofd.

Aleksandria, ik hoop dat je je snel weer wat relaxter gaat voelen!

Misschien kan je er met je vriend eerlijk over praten dat je het ook een moeilijk proces vind waar jullie samen in zitten. Geeft hem tenminste het vertrouwen dat je geen " tunnelvisie" hebt maar er serieus over nadenkt!



Over die scriptie zou ik me iets minder druk maken, denk ik. Ik moet zelf volgend jaar ook nog een scriptie schrijven en heb er vertrouwen in dat dat ook met een zwangerschap of kind wel goed zal komen. Zeker als je er tegen die tijd samen afspraken over maakt en van nature wel wat disciline hebt.



En je moeder in de buurt zou natuurlijk super zijn, maar blijkbaar red je het nu ook zonder haar dagelijks te zien. Tegen je schoonmoeder moeten jij en je man heel duidelijk zijn over de grenzen die je wilt stellen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.



Met andere woorden, twijfelen mag best. Het helpt je juist een stapje in de richting van je kinderwens...



Over haaruitval door de pil weet ik niets. Maar ik heb door medicijnen (hormonen) veel last van haaruitval gehad en hield ook een mindere bos over. Ik vond het vooral irritant dat overal in huis en op kleding haren lagen. Maar dit zal voor mij persoonlijk nooit een reden zijn om niet met de pil te stoppen. Bovendien heb ik nog nooit gehoord dat het extreem veel uitval was door stoppen met de pil (volgens mij had ik meer uitval). En het is ook niet permanent volgens mij. Bij mij komen er ook weer haren voor terug, dus het is tijdelijk...

Gezellig vandaag met al die berichtjes!

Heureka, nee het is alweer vijf (!) weken geleden dat we het laatste gesprek hierover hadden. Veel te lang natuurlijk. Ik denk dat mijn man stiekem hoopt dat het onderwerp wel over waait . Mooi niet. Maar zoals ik al schreef, ben ik bezig in een sollicitatieprocedure die me al genoeg spanning geeft en ik ben toch wel een beetje bang dat hij z'n poot stijf houdt en ik heb echt op dit moment geen zin in een gesprek 'Nee ik wil echt niet'. Wat dan? Geen idee. Dus ik schuif het maar wat voor me uit. Niet goed, want loop ik er zelf mee en voel me gefrustreerd en gespannen. 

Over twee maanden word ik 36.... ik merk dat ik mezelf daarmee ook onder druk ga zetten. Het moet NU gebeuren want anders...? Nou ja, we moeten er niet al te lang mee wachten natuurlijk maar ik ken ook moeders die later dan 36 hun 1e (en 2e en 3e) kind hebben gekregen. Voor mezelf weet ik dat ik één kind wel okay vindt. Dus ik probeer die druk wel een beetje te relativeren. Anders maak je het jezelf erg moeilijk.



Maar hoevaak hebben jullie het er met je vriend over eigenlijk?

Maar hoevaak hebben jullie het er met je vriend over eigenlijk?

Ik heb gemerkt, dat het beter is er op "kleine momenten" op in te

haken, dan er een officieel gesprek over te beginnen. Zo is het

onderwerp altijd een beetje aanwezig (zodat hij eraan kan wennen) en

toch niet zo beladen.



Klein voorbeeldje: pasgeleden zei mijn vriend, dat hij over een tijdje

graag een bepaald soort hond zou willen hebben: "zodra jij zwanger

bent, nemen we zo'n hond, zodat mijn kind samen met die hond op kan

groeien". Ik was helemaal perplex, omdat hij het woord "kind" uit

zichzelf uitsprak, maar ik ben heel kalm gebleven en heb zoiets gezegd

als dat ik het wel een heel leuk idee vond, dat hij zijn kind met

dieren op wilde laten groeien en dat ik het fijn vond, dat hij af en

toe aan zulke dingen dacht. Daarna ben ik expres over iets anders

begonnen. Toen zijn moeder er vorige week heel konkreet (héél konkreet,

lees mijn stukje van vanochtend )

over begon, dat zij ons zou steunen, als ik binnenkort zwanger zou

worden, is hij niet gillend de kamer uitgerend, zoals gewoonlijk. Ik

zie het allemaal maar als positieve ontwikkelingen (als je jezelf niet

af en toe kietelt, dan lach je nooit ;))!

Rixt: je zal wel denken: daar komt zij weer met haar psycholoog....



Gisteren net dat gesprek gehad dus zit nou eenmaal vers in mijn geheugen. I

k had namelijk het idee dat ik er te vaak over wilde praten met man, daarom vroeg ik wat ik nou het beste kon doen.

Volgens die psycholoog moet je er elke dag over praten, waarop jij erover hebt lopen piekeren. Het lijkt mij aan de ene kant erg irritant voor mijn man. Ik denk er elke dag aan en wil er gewoon niet elke dag over praten. Aan de andere kant vind ik dat de basis voor een goede relatie wel is dat de ander weet wat je bezig houd. En dit houd ons dames nu eenmaal bezig...



Weken erover zwijgen zou ik echt niet willen, want met alles waar ik niet over praat weet ik gewoon dat de bom een keer gaat barsten en dan wordt het sowieso geen goed gesprek.



Maar blijft lastig...

MsLizzy, wel herkenbaar wat je schrijft. Dat als je jewerk minder boeiend vindt dat je dan meer naar een kind verlangt. Ik denk dat ook wel eens bij mezelf, maar het lijkt me ook logisch dat je je dan op iets anders gaat richten. Alleen vraag ik me ook wel eens af of ik het dan niet romantiseer (leven met kind).

 

Aleksandria, heel herkenbaar hoor van 'geen zin hebben'. Ik heb dat ook een hele tijd gehad en ook voor jezelf is dat helemaal niet fijn. Maar naast de pil kan het ook meespelen of je wel helemaal happy bent in je relatie. Ik heb zelf in mijn relatie redelijk wat ups & downs gehad, waar we gelukkig wel uit zijn gekomen, maar dat zijn geen perioden waarin je denkt: nou ga ik hem eens bespringen in de slaapkamer!





  





je schreef:

misschien ik nu ineens bang, omdat het konkreet gaat worden. En bang, dat ik inderdaad te onbezonnen over dit onderwerp ben begonnen, een te grote bek heb gehad.

Het lijkt me alleen maar normaal dat elke vrouw die kinderen wil of heeft gekregen, dat ze het ook op zeker moment doodeng vindt/vond! Net als jij, net als je vriend. Misschien is het juist wel goed om hem te vertellen dat je van dit alles een beetje zenuwachtig wordt. Misschien ontdooit hij dan een beetje, en beseft dat het voor jou net zo goed spannend is. misschien kun je de druk er ook voor jezelf een beetje af halen door voor jezelf ook te bedenken of je NU wel toe bent aan een kind, of liever nog niet. Dat is toch ook prima? Ik denk echt niet dat je vriend dan denkt: zie je wel, zij met haar grote bek... Ik weet niet of je op goede voet bent met je schoonmoeder (buiten de gebruikelijke irritaties om :P) , maar misschien kun je het anders een keertje met haar bespreken hoe zij zich voelde toen ze zwanger werd enzo. (of iemand anders die kinderen heeft en in jouw buurt woont)

Een vriendin van mij had dat in elk geval wel, dat toen ze zwanger was ze af en toe in paniek raakte. ze  zei: 'het is maar goed dat je 9 maanden de tijd hebt om te wennen aan het idee dat je een kind krijgt'.

Ik ga zometeen met drie moeders de hort op, ik zal ze wel eens vragen hoe zij dat zo hebben ervaren...



liefs, Rixt

(Rixt)

Maar hoevaak hebben jullie het er met je vriend over eigenlijk?



(Alexandria)

Ik heb gemerkt, dat het beter is er op "kleine momenten" op in te haken, dan er een officieel gesprek over te beginnen. Zo is het onderwerp altijd een beetje aanwezig (zodat hij eraan kan wennen) en toch niet zo beladen.

Ja dat idee heb ik zelf ook wel. Dat doen we ook wel. Laatst mailde ik met mijn man over een nieuwe auto. De garage had een paar tweedehandsjes voor ons in de aanbieding. Ik schreef hem 'die grote auto is wel duur, maar wel geschikt voor de hond (of een kind :-) )'  En toen hij later thuis kwam en ik een grapje maakte (n.a.v. die paarden in Friesland die bevrijd waren uit het water): 'Ik wil ook een paard!'  'Ja hoor' zei hij, 'Je krijgt het allemaal: een kind, een hond, een paard'. "Ha! Gezegd is gezegd!" zei ik en hij moest wel lachen. Maar ja... dat is niet een 'echt' gesprek natuurlijk...



(Plieno)

Volgens die psycholoog moet je er elke dag over praten, waarop jij erover hebt lopen piekeren. (...) Aan de andere kant vind ik dat de basis voor een goede relatie wel is dat de ander weet wat je bezig houd.



Ik ben het helemaal met je eens hoor, dat het niet goed is om er wekenlang je mond over te houden als het je wel bezig houdt. Maar het is ook wel wat anders om het aan te kaarten als je weet dat de ander 'nu nog niet' wil of dat hij zegt 'ik wil het niet'. (en dan hoop je maar dat het een keertje bijdraait). Want in dat laatste geval heb je toch ook de angst van: hoe moet het dan verder als we het niet eens worden? Daar wil ik nog even helemaal niet aan denken.

Ben zelf ook wel eens naar een psycholoog geweest en die zei tegen mij (dat ging over iets anders dat ik graag wilde en hij niet): 'Dus jouw strategie is: wachten tot je vriend bijdraait? Dan kun je lang wachten. Je kunt beter er mee bezig gaan om dingen uit te zoeken hoe je het wilt aanpakken. En hem op de hoogte houden dat je er mee bezig bent. Dan wordt het voor hem ook concreter. Nu is het helemaal niet concreet en heeft hij allerlei argumenten waarom hij het niet wil.'   Ik moet zeggen, toen werd het ook meteen heel concreet . Uiteindelijk zo concreet dat ik zelf besefte: ja maar dit wil ik helemaal niet.

Dus dat wilde ik nu ook gaan doen, maar ja... ik wacht nog even tot ik wat meer duidelijkheid heb over die sollicitatie (binnenkort). (hoezo uitstelgedrag? :$)

nou meiden, ik ga me eens optutten.

Aleksandria, inderdaad een goede ontwikkeling! (nog even en hij staat zelf met een kinderwagen voor je neus :P)

Hey Kaetje



Jammer dat je nog altijd niet zwanger bent !!



Hier alles ok, woensdag 20 weken zwanger, dus halfweg. Wel wat probjes gehad, door te veel zorgen te maken, maar alles ok. Weten nog niet of het een meisje of jongen is hij/zij laat het het echt niet zien



En idd ben ook benieuwd naar Room , die zal ook al 12 weken voorbij zijn



Voor de rest van de meiden keep the faith

Hallo iedereen, hier even een kort berichtje van mij. Ik heb volgende

week een afspraak met mijn gyn en ik geloof dat ik dan volgende maand

wil stoppen. Mijn vriend is het ermee eens (maar alleen vanwege het

argument, dat ik de pil niet meer wil nemen vanwege de hormonen, hoor!).



Gisteravond hadden we bezoek van een bevriend stel (waarvan hij de

beste vriend van mijn vriend is) en omdat ik binnenkort 30 word kwam

het gesprek op toekomst enz. Die vriend van ons zei toen "jezus, ik zou

me een leven met een kind op dit moment écht nog niet voor kunnen

stellen!" Iedereen zat zo'n beetje bevestigend te knikken en ik voelde

me gewoon een vreemde eend in de bijt. Ik zei heel zacht, dat het bij

iets anders ligt, maar daar werd niet meer op gereageerd. Ik wéét

gewoon, dat mijn vriend op dat moment waarschijnlijk zelfs opgelucht

was, dat zijn beste vriend zoiets zei. Pff, misschein moet ik me hier

in dit topic maar een tijdje terughouden, want ik geloof dat er bij mij

de komende maanden geen schot in de zaak zal zitten. En iedere keer in

herhaling vallen is ook niks....



Nou ja, ik wens jullie allemaal nog een fijn weekend! :R

Maar hoevaak hebben jullie het er met je vriend over eigenlijk?



(weet even niet hoe italic weer weg krijg) Ik vind dat ik het er veel te weinig over hebben, en dan zijn het inderdaad vaak erg heftige emotionele gesprekken, meestal trouwens niet ruzie of vijandig, maar gewoon heel moeilijk, dit raakt ons allebei heel diep en we zijn allebei bang voor de gevolgen. De psycholoog van Plieno zegt wijze dingen waar ik echt wat aan heb. mooi is dat kunnen we allemaal mee profiteren van jouw psych bezoeken. Ha we zijn allemaal uniek maar lijken in sommige dingen toch wel erg op elkaar, prettig hier herkenning te vinden. Ik denk zeker dat ik teveel stelling inneem, en dat dat een open gesprek over kinderen krijgen niet bevorderd en de ruimte voor mijn lief om ook de positieve kanten te zien niet groter maakt.. En voor mezelf weinig ruimte laat om ook mijn onzekerheid en twijfel en dat ik het super spannend zou vinden te laten zien... Ik herken de plotselinge angst van Alexandria dan ook, dan komt het er ineens uit, Wel heel belangrijk dus om ook over die kanten en gedachten en gevoelens te praten. Maar ik ben soms zo bang dat als ik ook mijn twijfel uitspreek, doe ik soms wel hoor, geef wel aan dat ik het ook eng vind, maar ben heel erg geneigd meteen daarachgteraan te zeggen dat ik het toch heel graag wil.... Hmm dat laat ook niet erg veel ruimte. Weetje ik ben gewoon bang dat als ik twijfel laat zien hij zegt zie je wel jij weet het ook niet en ik weet wel dat ik het nog niet wil, dus laten we er maar even over ophouden.... Maar daar moet ik geloof ik niet zo bang voor zijn, want de stellingen oorlog (oe wel heel hard gesteld) brengt ons ook niet dichter bij elkaar. Tjemig, heb soms het idee dat ik een bovenmenselijke prestatie moet leveren om hier een goede weg in te vinden.



Dat het soms beter is met kleine opmerkingen erover te hebben, lief maakt ook wel eens een opmerking waar ik dan weer helemaal hoop van krijg, maar is ook wel weinig concreet. Ik voel me ook wel eens bezwaard om iedere aangrijpingspunt aan te pakken om er een opmerking over te maken. Ik wil voorkomen dat het zeuren wordt en steeds weer terugkomt, heb er dan liever zo af en toe een concreet gesprek over.... Maar ben het weer wel met de psych en jullie eens dat het niet goed is het allemaal voor jezelf te houden, het houdt mij bezig en hij heeft een relatie met mij.... Volgens mij wel goed ernaar te streven dit zo open mogelijk te laten zien....



Rixt, die opmerking van je vriend over dat paard die hond EN dat kind dat je allemaal krijgt, zou ik persoonlijk erg blij van worden. Maar ik snap ook je aarzeling...



De opdracht van je psych om het heel concreet te maken je in te beelden hoe het zou worden, klinkt interesant ik meen dat Doppie een vergelijkbare opdracht kreeeg van haar relatieterapeut. Zou me daar iets meer over kunnen vertellen, hoe ben je daar toen mee aan de slag gegaan?



Alexandria, blijf hier alsjeblieft gewoon schrijven hoor als je daar behoefte aan hebt, natuurlijk willen we allemaal het liefst morgen kunnen melden dat onze mannen om zijn, of dat er vorderingen zijn... Maar ik geloof zelf ook niet dat dat er bij mij de komende tijd echt aan zit te komen. heb soms ok niks te melden.... Maar vind het juist in onzekere periode fijn om hier te schrijven. Ik hoop dat je blijft!

Hoi Rixt

Wilde nog even reageren op jouw angst voor een padstelling, dat hij zegt dat hij net echt niet wil en jij dat je het wel wil en wat je dan moet doen.  Dat snap ik helemaal, is bij mij ook de reden dat ik het vaak uitstel om er weer over te beginnen... dat ik denk wat schiet ik ermee op, maar uiteindelijk schieten we er natuurlijk ook niks mee op door het er niet over te hebben. Dat weten we volgens mij allebei dondersgoed.  Zoals ik eerder vertelde heb ik op een gegeven moment na lang piekeren en me er geen raad mee weten gerealiseerd dat het geen optie is 'er dan maar niet over te praten'. Ik kan mezelf echt niet over vijf jaar in de speigel in mijn ogen kijken als ik geen heb gekregen omdat ik er niet over ben begonnen.... Dat is echt een te onnozele reden voor zoiets belangrijks, te dom voor woorden, hoe begrijpelijk het gevoel het maar even voor je uit te duwen op dit moment ook is..  Ik heb mijn lief  van mijn nieuwe inzicht verteld wat voor hem de keuze wel weer wat duidelijker maakt, het is menens.... Je kunt wel bang zijn dat we uit elkaar groeien als we een kind krijgen, maar als we het niet doen gaan we ook uit elkaar. En fuck dat is een pijnlijk besef waar ik sinds die dag mee worstel.. En ook ik schuif het er weer over beginnen steeds vooruit, omdat ik eigenlijk gruwelijk bang ben voor de gevolgen.... Ik denk dat we toch steeds moed bij elkaar moeten sprokkelen om er over te blijven praten, dat zijn we aan onszelf verplicht!!!



Ik ga nu lekker koken en dan weer eens vragen hoe mijn lief er de afgelopen tijd over nagedacht heeft... Ga heel hard proberen ook mijn twijfels uit te spreken en echt naar hem te luisteren.



Sterkte allemaal!

Heureka!

Helemaal herkenbaar, Heureka, dat je zelf ook vind dat je er te weinig over praat met je vriend. Maar ik zat nog even na te denken over om juist kleine dingen aan te grijpen om er losse opmerkingen over te maken. Als voorbeeld:



Rixt, die opmerking van je vriend over dat paard die hond EN dat kind dat je allemaal krijgt, zou ik persoonlijk erg blij van worden. Maar ik snap ook je aarzeling...



Ik werd er natuurlijk ook hartstikke blij van, maar ik wil mezelf niet blij maken met een dooie mus als hij het toch niet meent. Doppie gaf dat ook al een keer aan, dat haar vriend tegenstrijdige signalen af gaf, waar zij dan weer hoopvol van werd, maar in elk serieus gesprek dat hij toch weer terug krabbelde. Daar wordt je dus helemaal niet blij van. Ik heb het in ons vorige gesprek ook wel tegen hem gezegd dat hij geen tegenstrijdige signalen moest doorgeven, daar was hij zich niet van bewust.



Ik lees net een boek over vrouwen met een leven zonder kinderen. Best wel confronterend en ook wel goed, vind ik. Ga ik zelf ook bewuster nadenken over hoe graag ik eigenlijk kinderen wil, of ik de relatie daarvoor op zou geven, of dat een leven zonder kinderen ook tot mijn opties behoren.

In het boek stonden een paar dingen die misschien juist ook voor je vriend/man van belang zijn om zich te realiseren:



Redenen om een kind te krijgen

een nieuw soort intimiteit

plezier in de ontwikkeling van je kind

verbondenheid voelen met het leven en met andere vrouwen

opnieuw beleven van je eigen kindertijd

doorgeven van dingen aan je kind (bv een passie of hobby van jezelf)



Redenen om geen kind te krijgen

leven volgens mijn eigen tijdschema

ongestoorde privacy en intimiteit met je vriend

geen voortdurende verplichtingen

aandacht voor mijn eigen leven en activiteiten

spontaniteit



Verkeerde redenen om een kind te krijgen

om erbij te horen

om te bewijzen dat je het kunt

om anderen een plezier te doen (bv je moeder..)

om op je oude dag niet alleen te zijn

om iemand te hebben aan wie je je erfenis kunt geven



Verkeerde redenen om geen kind te krijgen

ellende van de zwangerschap

onhandig in en onwetendheid over verzorgen van een kind

angst voor rivaliteit

angst voor wederzijdse teleurstelling

angst te worden zoals je ouders



Natuurlijk zijn dit de dingen die de schrijfster zelf had ingevuld, misschien geldt voor iedereen iets anders. Maar het kan wel goed zijn voor je vriend om te bedenken wat de verkeerde redenen zijn om geen kind te krijgen. Is vaak toch wel angst voor iets, denk ik. Nou ja, als ik het zo terug lees denk ik: wie bepaalt eigenlijk wanneer een reden goed is of verkeerd?? Daar kun je natuurlijk met z'n tweeën van mening over verschillen...



Kaetje, je hebt helemaal gelijk om de druk op te voeren. Ik denk dat ik binnenkort zeker moet gaan stoppen met spiraaltje. Het voelt ook niet logisch om voor anticonceptie te zorgen als je zelf een kind wilt...

[Heureka] Ik heb mijn lief  van mijn nieuwe inzicht verteld wat voor hem de keuze wel weer wat duidelijker maakt, het is menens.... Je kunt wel bang zijn dat we uit elkaar groeien als we een kind krijgen, maar als we het niet doen gaan we ook uit elkaar. En fuck dat is een pijnlijk besef waar ik sinds die dag mee worstel..



Grappig (grappig??!!  ;() dat jouw vriend en de mijne precies hetzelfde denken: bang om uit elkaar te groeien als je een kind krijgt... Dat vond ik dus ook vreemd, dat hij de vorige keer zei dat hij daar bang voor was en aan het eind van het gesprek (na ettelijke huilbuien) 'maar als je bij me weg gaat, komt er heel snel een kind hoor'. Ja wat moet ikdaarmee?Een vriendin van mij zei laatst ook dat ze de indruk had dat hij de relatie er niet voor op het spel wil zetten, maar ja, ik weet het niet meer hoor. Ik ben er wel van overtuigd dat hij superveel van zijn kind zou houden als het er eenmaal is, dus als hij om die reden 'om' gaat, ga ik niet wachten tot hij volmondig 'ja ik wil' zegt.



[Heureka] Goed ik merk dat ik er niet zo erg veel vertrouwen in heb dat hij het op een gegeven moment wel een mooi idee gaat vinden vader te worden. Geloof dat dat me erg weerhoudt om er weer over te beginnen..



Hij vroeg me tijdens ons laatste gesprek hierover, “Moet ik het dan doen omdat ik zoveel van je houd?” In principe vind ik dat niet een goede basis, wil ik dat we het allebei echt willen, niet dat hij het ‘vor mij doet’ volgens mij krijg je daar later problemen mee, als het even tegen zit ‘jij wou het toch zo graag’ . Maar nu denk ik ook wel eens had maar volmondig ja gezegd….



ik denk dus dat die problemen wel mee vallen. eN af en toe zo'n uitbarsting weegt wat mij betreft echt niet op tegen het hebben van een kind. Ik ken mijn man lang en goed genoeg dat hij af en toe behoorlijk licht ontvlambaar kan zijn en niet altijd even redelijk uit de hoek  komt maar ja, die ruzies gaan wel weer over. We houden nog steeds superveel van elkaar!! Toen we een huis gingen kopen was ik daar veel meer mee bezig dan hij, en het heeft echt wel anderhalf jaar geduurd voor we eindelijk een goed huis hadden. Ik heb hem toen ook heel erg onder druk gezet om één van de drie huizen die ik voor ogen had, te kiezen. Want altijd was er wel weer iets niet goed. Toen we het huis eindelijk hadden gekocht is er heus nog wel eens een uitbarsting geweest 'zie je wel, jij wou een oud huis en ik had toch gezegd dat ik niet klussen hou!'  maar hij is er superblij mee. Dus ik plaag hem ook wel eens dat hij niet zo moet zeuren en gewoon moet doen wat ík wil, haha...



Heureka, bij jou heb ik wel het idee dat je voor jezelf duidelijk hebt dat je kinderen wilt, en dat geen kinderen geen optie is voor jou. Of worstel je er zelf mee of je je relatie op nummer 1 zet, of je kinderwens? Misschien moet je eens voorstellen hoe je leven er uit komt te zien als je bij hem blijft en jullie krijgen geen kinderen. Kun je je behoeften ook op een andere manier vervullen ? En volgens mij is het wel goed om dat ook met hem te bespreken hoor, ook om samen te fantaseren/bedenken over hoe jullie leven er dan uit zou komen te zien.



Zelf bedacht ik me laatst: ik heb maar één leven. Het is niet dat ik in een volgend leven alsnog kan kiezen om wel kinderen te krijgen. het is nu of nooit... En hoe voel ik me daar dan onder? (niet blij bij 'nooit' ;().



moeilijk hè

liefs, Rixt

Mijn vriend heeft gisteravond (toen ik toch ook maar weer een heel serieus, "beladen" gesprek was begonnen :() letterlijk gezegd, dat hij vóór z'n 27e geen kind wil. Hij is nu 24.



Ik begrijp het wel hoor, met m'n verstand dan. Hij is nog zo jong,

ookal is hij in z'n hoofd ouder dan 24 (anders zou ik niet met hem

samen zijn met 6 jaar leeftijdsverschil...). Maar MIJN gevoel zegt: nog

3 jaar? Pffffffffffff.......



Maar ik geloof dat dit een soort van doorbraakgesprek is geweest. Hij

is heel duidelijk geweest, hij had er blijkbaar diep over nagedacht. Er

waren geen "maars" of "misschiens" of "eventueels" meer.



Dat was het dan.



Ik vond het heel treurig en op de één of andere manier is er ook wel

weer wat spanning weggeebt nu. Waarschijnlijk, omdat ik nu gewoon alle

hoop kan laten varen, het helpt er niet meer aan. Ik moet nog 3 jaar

verder met m'n leven zónder de uitzicht op een kind. Dat moet ik nu

accepteren.

hoi allemaal,



hebben jullie er deze week geen last van gehad dat je niet kon inloggen, jullie hebben allemaal zoveel geschreven, ik heb echt wel 10 keer gekeken, maar ik kon er echt niet op. 



ik krijg een beetje het gevoel dat ik hier al een hopeloos geval aan het worden ben. ik heb alles waar jullie over praten al geprobeerd, onder druk zetten, niet over praten, concreet maken, angst uitspreken, gillen, huilen, emotieloos vertellen dat ik dan wegga. vertellen wat er allemaal op het forum staat, juist niet vertellen wat er allemaal op het forum staat, bij alle dingen een opmerking maken over kinderen, of juist krampachtig vermijden.  



en iedere keer is hij heel erg lief, maar onverbiddelijk, er komt geen kind (voorlopig, maar wil niet zeggen wanneer dan wel)

 

rixt, met ooit ooit wel bedoel ik dat ik een datum had gesteld dat we er vanaf 1 december voor kunnen gaan, en als hij dat niet wilde dat hij dat dan op tijd moest laten weten (deze afspraak heb ik in september, net na de bruiloft, meegedeeld in het kader van concreet maken).  deze datum was met zorg gekozen omdat ik het toen een te overziene periode vond, en de periode waar hij voorbij wilde zijn dan ook al dik voorbij zou zijn als er dan een kindje zou komen (als het al de eerste keer zou lukken). maar tot vandaag geen enkele reactie, al heb ik dinsdag de hele avond dikke tranen gehuild en gezegd dat 1 december inwisselbaar is voor een andere datum, als die dan maar in overleg werd bepaald, en toen schreeuwde hij dat ik dan toch "tot 1 april mijn bek erover moest houden" en toen heb ik geschreeuwd dat we dan om relatietherapie moeten omdat ik dan nog liever bij hem weg zou gaan, dan tot 1 april te wachten zonder de zekerheid dat het dan wel gaat gebeuren, want dat was niet automatisch de conclusie.



aleksandria, jij bent duidelijk pilmoe, als je al de dagen door elkaar gaat halen, dat had ik ook op het eind, dan had ik 's avonds een pil genomen, en sprong ik 's nachts uit bed om er een in te nemen die ik "vergeten" was waardoor ik er dan 1 tekort kwam en dat soort dingen. haaruitval heb ik echt nog nooit van gehoord, maar dat wil natuulijjk niet zeggendat het onzin is. maar ik zou me daar niet te druk over maken voordat een dokter dat heeft bevestigd, mensen kunnen zulke rare verhalen ophangen.



Heureka, deze week kwam manlief ook ineens tot de conclusie dat we helemaal geen tijd hebben voor een kind, want onze weekeinden zijn zo vol met verplichtingen dat dat er niet bij kan. Dus ik heb geduldig uitgelegd dat vordeel van kinderen is dat je ook in het weekeind om 7 uur je bed uit moet, waar door je veel tijd hebt voor boodschappen en je ook nog tijd heb voor leuke dingen, bovendien, zei ik, dan werk ik toch minder, en we hebben toch een werkster, dus in het weekeind hoeven we dan alleen maar te genieten van ons gezinnetje.



en een paar dag later kwam hij met een reclamefolder van zo'n familievakantiepark, en vroeg wat ik ervan vond, nou, daar vind ik dus geen klap aan, als twee kozen op een park met alleen maar gezinnen met kinderen of kinderen in de maak, dan ga ik liever als een goed stel kinderloze yuppen betaamd, een weekend naar een willekeurige stad in europa, dat zijn dingen die dan niet meer zo makkelijk gaan wel??



dus ik begrijp het niet meer, en ik heb te lang niet kunnen schrijven om op iedereen te reageren, dus ik stop er maar weer mee, allemaal veel succes, en hopen dat het bij jullie niet zo lang gaat duren.

aleksandria, ik zie nu pas je berichtje van vandaag, ik wil je niet ontmoedigen, maar mijn vriend zei ook vroeger al, ik wil voor mijn dertigste geen kinderen, ook als ik zei dat ik ze voor mijn dertigste wilde, ik heb altijd gezegd: dat komt goed uit je bent twee jaar ouder, als dan alles lukt, kan dat precies in die twee jaar.



Puntje bij paaltje, hij werd begin dit jaar dertig, en toen ik hem daaraan herrinnerde, had hij ineens nooit gezegd dat hij vanaf zijn dertig wel wilde, discussie gesloten.



klote is hij had wel gelijk, ik heb hem nooit laten beloven dat hij vanaf zijn dertig jaar wel ervoor zou gaan.



dus mischien een tip.

Dana, wat vervelend voor je dat er ondanks alle pogingen geen milimeter winst is geboekt... *;  Ik vind het ook zo flauw om inderdaad met zo;n folder van Club Med etc. aan tekomen zetten, alsof je leven  voorbij moet zijn met een kind... (sorry voor alle mensen die wel naar zo'n vakantiepark etc gaan). Maar we zijn dit jaar met een ander stel en nog paar vrienden van hun naar een muziekfestival in Spanje geweest. Dat andere stel heeft hun kindje van bijna een jaar meegenomen en dat ging op zich prima met afwisseling wie er thuisbleef 's avonds. Of zij ging mee uit eten, en ging daarna terug, en dat hij daarna met ons meeging naar het concert. Het zal niet altijd even makkelijk zijn, maar aan de andere kant, als je niks doet kom je ook nergens. Ik ken ook mensen die met hun twee kleine kinderen vijf maanden gingen rondtrekken in Brazilië (in d eperiode voordat die kinderen naar school moesten). Daar hoor je hem zeker niet over ? :P



Aleksandria, oeff.... ik kan me voorstellen dat je deze mededeling even moet laten bezinken, van over drie jaar pas...

Meiden, allemaal sterkte :R verder, heb verder ook niet zoveel peptalk meer

Er is weer veel gebeurt hier…. Maar eerst even een korte reactie op jullie stukjes.Dana Fijn dat je er weer in kan, ik weet niet hoor of jij in de meest uitzichtloze situatie zit, ik herken helaas veel in de toestand hier, ik heb ook het gevoel alles geprobeerd te hebben, we komen er niet uit. Misschien een idee een verkiezing van het meest hopeloze geval te organiseren kunnen alle lezers stemmen, de hoofdprijs is een reisje naar de spermabank ik weet het ik weet het ik draaf door). Ik nomineer mezelf! De enige optie die ik nog zie is in therapie gaan, met een extern iemand hier over praten, niet eens alleen omdat ik denk dat hij daardoor van gedachten verandert, maar ik wil alles geprobeerd hebben en ik denk dat het wel dinegn duidelijker maakt en ons helpt een 'goede' beslissing te nemen.... Maar ik val in herhaling hieronder het hele verhaal..... Alexandria. Jij hebt ook een heftige zaterdagavond achter de rug, kan me voorstellen dat je je er dubbel bij voelt, duidelijkheid is goed, maar het is niet de duidelijkheid die je wilde en het laat ook veel vragen open. Ik ben het wel met Dana eens, Ik denk ook dat je er nog wel over door moet praten omdat drie jaar ver in de toekomst is. Maar er is een kans dat hij dat vooral veilig vindt, en als hij er dan over na gaat denken er ineens achter komt dat hij toch echt geen kinderen wil. En dan heb je een probleem, dan zit je in hetzelfde schuitje als ik nu, en dat wens ik niemand toe. Als ik terug kon gaan in de tijd zou ik er eerder serieus over zijn begonnen, en hebben geprobeerd zaken duidelijk te krijgen. Natuurlijk kan je vriend nu niet zeggen hoe hij zich dan voelt, maar je kunt het er wel over hebben dat het voor jou belangrijk is enige zekerheid te hebben dat hij wel kinderen wil. Maar dit is ook voor hem belangrijk, omdat het anders voor allebei straks heel vervelend en hartverscheurend wordt… Dus kun je er voor allebei beter nu over doorpraten. Ik bedacht me vanmorgen dat het voor een man zonder kinderwens natuurlijk net zo belangrijk is een vrouw te vinden die geen kinderen wil, als dat het voor ons met kinderwens is om een kinderwensende man te vinden. Ik bedoel mijn lief loopt nu ook het risico de liefde van zijn leven kwijt te raken. Misschien een open deur, maar ik begrijp daardoor dat het niet alleen mijn (ons vrouwen) probleem is, zo wordt het wel vaak gezien nl volgens mij…. Ik ken geen mensen die op zoek zijn naar een partner die bewust geen kinderen wil…. Terwijl er wel mensen zijn die bewust zoeken naar iemand die wel kinderen wil…. Vreemd eigenlijk. Rixt Bedankt voor dat lijstje met redenen, inderdaad is het goed de dingen te benoemen en bespreekbaar te maken. Hoe heet dat boek wat je aan het lezen bent? Ik denk dat ik het ook prettig vind wat meer over de andere optie na te denken, en ervaringen van anderen helpen me mijn eigen gedachten duidelijk te krijgen. Ik moet hier hoe dan ook iets mee. Nog even bedenken of ik dit lijstje aan mijn liefje durf te laten zien en hoe ik dat breng, heb jij het hier concreet met je lief over gehad? Hoe heb je dat aangepakt? Had eerder ook al bedacht dat het goed zou zijn de voors en tegens, angsten en dromen met post-its op de deur zouden kunnen plakken om het wat inzichtelijker te maken en er wat constructiever over te hebben, heb ik nog niet doorgezet. Ja ik bedenk me soms wel hoe een leven zonder kinderen eruit zou zien, dwing mezelf daartoe omdat ik vind dat ik dat aan mijn lief verplicht ben, en aan mezelf omdat ik door wil met hem…. Lastig hoor om daar echt iets mee te kunnen, vandaar dat ik graag dat boek zou lezen.Word vervolgd

Naar aanleidng van de afgelopen nacht en vanmorgen…

Voel een vreemde mengelmoes van triestheid, verdriet, verslagenheid en een

beetje opluchting, ook wel ergens een beetje trots op mezelf, als wordt dat

overstemd door de andere gevoelens, die me pijn doen.. Ben er gisteren na het

eten bij de koffie weer over begonnen. Gewoon plomp verloren, ik heb inmiddels

100.000 manieren bedacht om het onderwerp aan te snijden, maar feit is dat ik

gewoon over ‘kinderen krijgen’ wil praten, dus dat heb ik gezegd. Hij vroeg of

dat nu moest, ik zei dat het zeker ook een andere keer kan, maar dat er toch

nooit een goed moment voor is, en dat ik er echt met hem over moet hebben…. Dus

dan maar nu. Ik vroeg hem of hij er nog over had nagedacht en wat hij er

allemaal bij dacht en voelde. Hij zei dat hij er veel over had nagedacht, maar

niet zozeer over zijn standpunt over kinderen krijgen, vooral over de gevolgen

die dit voor ons heeft. BENG, hoop in mijn schoenen…. Stiekem hoop ik toch

steeds dat hij er anders tegen aan gaat kijken…. ik voel me verdrietig…… Zie

weinig uitweg. Hij wil gewoon geen kinderen. Nu niet! En als ik zeg dat dat uit

hemzelf niet zal veranderen, moet hij me daar gelijk in geven. Maar voel ook

opluchting, trieste opluchting ofzo, want we hebben goed gepraat, over zo’n

beetje alle aspecten die hierbij komen kijken, het lukte me vrij goed om ook

mijn onzekerheden en twijfels te vertellen, we hebben elkaar geen verwijten

gemaakt…. We hebben naar elkaar geluisterd, maar punt blijft we hebben een

andere wens. Toch hebben we ook doorgepraat over een aantal zaken. Ik heb er

vrij sterk op aangedrongen om zijn ‘nee’ over kinderen beter te ontrafelen,

daar komen namelijk een heleboel aspecten bij kijken en allemaal op een grote

hoop komt daar nee uit, ik wil in ieder geval alles helemaal begrijpen. En wil

dat hij er ook over nadenkt, wil weten waar er angsten zijn en waar hij het

gewoon niet wil (want dat kan ook, ben ik mij pijnlijk van bewust) dan kan het

altijd nog zo zijn dat we er niet uitkomen, maar het kan voor mij niet zo zijn,

dat we het er niet uitvoerig over gehad hebben. DIT IS TE BELANGRIJK! Hij is

belangrijk, ik ben belangrijk, wij zijn belangrijk en de beslissing wel of geen

kinderen krijgen is belangrijk. Dus moeten we er alles aan doen om een goede

weg te vinden en om door te kunnen met wat we ook beslissen.

We hebben het gehad over hoe je werk combineert met kinderen krijgen, hij heeft

het beeld dat je zodra je kinderen krijgt geen boeiend werk meer kunt doen, dat

je als je een tijd in deeltijd werkt, nooit meer voor vol aangezien wordt, dat

hij van zijn baas nooit toestemming zal krijgen om minder te gaan werken. Ik

zou zeker de eerste jaren minder willen gaan werken, en denk ook dat je de

eerste jaren met je hoofd minder bij je werk bent… Maar denk ook dat er wel een

mouw aan te passen is…. Heb gewoon meer vertrouwen in dat het hoe dan ook wel

goed komt. Een basis vertrouwen wat mijn lief veel minder heeft. Hij is sterk

geneigd de dingen zwart wit te zien en van het slechte scenario uit te gaan.

Daarin verschillen we heel erg, dat komen we ook in andere zaken tegen. Het kan

voor mij niet zo zijn dat ik geen kinderen krijg omdat dat niet in mijn werk

past, dat is een te knullige reden, als mijn baas er niet mee kan leven dat ik

een tijd minder werk, dan moet ik ander werk zoeken. Ik verwacht op mijn werk

niet echt een probleem is om een tijd minder te gaan werken.

We hebben het ook gehad over dat het als werkende ouders lastig kan zijn er

echt voor de kinderen te zijn, en dat is voor ons allebei een voorwaarde als je

kinderen neemt. We hebben allebei het schrikbeeld van de moderne stellen die

hun kinderen managen en grotendeels outsourcen. Dat wil hij niet, hij is bang

dat het kind er onderleidt dat we ook andere dingen doen. Ik heb gezegd dat de

mensen die wij kennen er toch allemaal in slagen er echt te zijn voor hun

kinderen en toch allemaal ook werken. Dat dat een hele puzzel is, dat je keuzes

moet maken, maar dat het zeker kan en dat ik er alle vertrouwen in heb dat wij

dat ook kunnen. Hij zei op een gegeven moment dat hij zich ook nog wel kon

voorstellen dat “als we kinderen zouden krijgen, dat hij dan degene zou zijn

die minder ging werken en voornamelijk voor de kinderen zou zorgen en ik voor

het inkomen zou zorgen”  Dat zijn van die verwarrende opmerkingen, weet

echt niet wat ik daarmee moet, is geloof ik nogal hypothetisch gedacht ofzo…

Want overal overheen staat voor hem toch wel vrij vast dat hij geen kinderen

wil.

Ik heb geprobeerd van hem duidelijk te krijgen wat dan de dingen zijn die hij

niet kwijt wil raken, die hij wil kunnen blijven doen, volgens mij is het belangrijk

dat expliciet te maken en si er in veel gevallen ook wel een oplossing voor te

bedenken. Maar hij vindt het moeilijk dat aan te geven, heeft meer een groot

beeld dat er met kinderen alles anders wordt en niks meer makkelijk kan, hij

vindt zijn leven zo al complex genoeg en kan kinderen er niet bij inpassen.

Alleen het grote beeld dan wordt het nog moeilijker om het allemaal in elkaar

te passen. Ik denk zeker dat dat lastig is, dat zie ik ook om me heen het

gepuzzel om alles goed te doen en ook nog zo af en toe iets met zijn 2en te

doen, voldoende tijd voor elkaar te hebben. Maar denk dat je wensen expliciet

maken een stap is om een goede manier te vinden, en dat het stellen van

prioriteiten ook waardevol kan zijn, met kinderen kun je denk ik zeker minder

het leven laten komen zoals het komt, je moet duidelijk hebben wat je wil en

afwegen hoe je dat in elkaar past, maar ik denk dat je daardoor ook gedwongen

wordt bewuste keuzes te maken, en dat vind ik een mooie basis voor leven…. Hier

moeten we het nog verder over hebben.

Ik ben ook teruggekomen op zijn eerdere vraag ‘of hij het dan alleen uit liefde

voor mij, moest laten gebeuren’ Hij vond dat geen basis, zei dat het iets zou

moeten zijn wat hij wil EN wat hij uit liefde voor mij wil. Ja, natuurlijk ben

ik dat met hem eens, maar ehm… zoals ik het graag zou willen is het sowieso al

niet… Hij vroeg mij ook of ik ‘uit liefde voor hem zou kunnen accepteren geen

kinderen te krijgen’…. Op zich een logische omdraaiing waar ik geen goed

antwoord op weet, ik heb gezegd dat ik dat niet weet (ja ik doe het zelf ook),

dat ik me er geen harmonieus beeld bij kan krijgen dat ik daarmee zou kunnen

leven. Toen nog even abstracter over de vraag of je dat kan omdraaien, of dat

met elkaar te vergelijken is… Volgens mij is het een andere orde van grote,

maar hier komen onze verschillende perspectieven heel duidelijk naar voren.

Vanuit mij gezien. Als ik geen kinderen krijg is dat voor mij een groot

verlies, waar ik volgens mij moeilijk mee zou kunnen leven en ook niet echt een

positieve draai bij kan bedenken. Als hij wel kinderen krijgt en hij blijft dat

de rest van de tijd voelen als dat hij dat alleen voor mij gedaan heeft, is dat

voor hem een groot verlies. Maar als ik niet het vertrouwen had dat hij er wel

van kan genieten, dat het zijn leven verrijkt, zou ik niet eens willen dat hij

‘voor mij’ kinderen krijgt…. Ik denk namelijk echt dat het hem een rijker mens

zou maken. Maar we kijken echt anders tegen kinderen krijgen aan, voor hem is

het iets extras in het leven wat je wel of niet kunt doen, bijna zoals je wel

of niet op vioolles kunt gaan, hij voelt geen echte reden om het wel te doen,

dus wil hij het niet. Op zich logisch. Voor mij is kinderen krijgen veel meer

integraal onderdeel van mijn levensbeeld, niet iets wat je er extra wel of niet

bij doet, het is een manier van leven, meer dan een activiteit. Het leven gaat

door, het leven wordt anders, wij veranderen en de kinderen zijn onderdeel van

ons en van ons leven. Als we geen kinderen krijgen is dat een negatieve keuze…. 

Een aspect van het leven zal ik dan nooit ervaren…. Van die gedachten wordt ik

heel verdrietig…

Ik heb hem gezegd dat ik denk dat hij niet in staat is dit soort Grote

beslissingen te nemen, daar kon hij zich wel iets bij voorstellen. Ik heb hem

gevraagd waarom hij hier niet met andere mensen over praat, dat doet hij

namelijk nooit. Dat vind ik vreemd, niet eens zozeer over zijn worsteling of

hij wel of niet kinderen wil, want daar is hij wel uit denkt hij, en hij denkt

dat men zijn standpunt wel begrijpt . Dat denk ik ook wel, maar het gaat er

volgens mij niet om dat andere wel of niet met zijn standpunt eens zijn, maar

meer dat je door met mensen die dicht bij je staan hierover te praten je zelf

een helderder beeld krijgt van hoe je hierin staat en wat je hiermee aan moet.

Want we hebben toch een ingrijpend probleem…. Hij kan er het goede moment niet

voor vinden. Dat snap ik maar vind ik ook vreemd, want iedere keer als iemand

aan mij vraagt hoe het me gaat is deze kwestie in mijn gedachten. Het is iets

wat me bezig houdt en wat hem ook bezig houdt, maar wat hij voor zichzelf

houdt, een beetje loskoppelt van zichzelf, waardoor hij er niet over hoeft na

te denken…

Ik heb ook voorgesteld er eens samen met iemand anders over te praten, niet om

hem te overtuigen dat hij kinderen moet willen, maar meer omdat we op een

belangrijk beslismoment staan, heel ingrijpend, en dat ik voor mezelf en voor

ons het idee wil hebben er alles aan gedaan te hebben om er een goede weg in te

vinden. Heb zelfs gezegd dat zo iemand mij ook kan helpen om de optie ‘geen

kinderen’ beter door te denken… Als we hier open in willen staan, en dat wil

ik, vind ik van mezelf dat ik die optie ook serieus in overweging moet nemen.

Dat valt lastig, maar ik wil het echt proberen. Dat is meteen een antwoord op

jouw vraag Rixt of ik die optie ook doordenk, dat probeer ik zeker, maar

valt me heel zwaar…. Maar het doordenken helpt me wel om de positie van mijn

lief beter te begrijpen… Ik zou graag je boek eens lezen, zeker goed om daar

meer over te lezen. Want net zoals dat mijn lief allemaal schrikbeelden heeft

hoe kinderen hebben je leven verwoest (cru gesteld) heb ik ook doembeelden van

een kinderloos leven, geen kinderen omdat hij het niet wilde…. Wil ik echt aan

werken om daar verder uit te komen voor mezelf.

Hij vroeg zich af of er iets mee op gaan schieten om met een peut te praten, ik

zei dat ik dat ook niet wist, maar dat ik alles wil proberen, weinig

alternatieven kan bedenken en dat ik er hoe dan ook mee door moet en een extern

iemand daar mogelijk wel bij kan helpen om dingen helder te krijgen en dat het

volgens mij voor hem ook belangrijk is de dingen helder te krijgen en dat ik

het anders ook niet weet. Hij staat hier op zich wel open voor, maar vind het

ook snel, we zijn pas sinds een tijd hier wat constructiever over in gesprek….

Ik heb hem verteld dat ik het heel zwaar vind er steeds weer over te moeten

beginnen… Dat ik denk dat iemand anders ons kan helpen de boel te ontrafelen,

en dat we allebei onze positie verdedigen (al is dat de laatste tijd al veel

minder) en dat een extern iemand daar wat objectiviteit in kan brengen en de

druk een beetje bij mij weg kan halen… Dat we dan om de zoveel tijd er

constructief over kunnen praten en ik er niet de hele tijd over hoef te lopen piekeren….

Zoals ik zei hij staat er ip open voor, maar wil het liever nog wat

uitstellen…. Ik denk dat niemand daar wat mee opschiet, dus ga eens rondvragen

of iemand nog een goede peut kent. Het zou iemand moeten zijn die geen positie

kiest, die ons kan helpen elkaar te begrijpen en van daaruit een goede

beslissing te nemen. Ik grapte nog dat we dan maar een man zonder kinderen

moesten zoeken, dat die hem wel zou begrijpen en mij wel zou kunnen overtuigen

dat het waanbeeld is dat kinderen leuk zijn. Want dat is natuurlijk zijn angst

dat we dan met iemand zitten die hem wil gaan overtuigen dat kinderen krijgen

het mooiste is wat er is, daar zitten we niet op te wachten, het gaat erom dat

wij ermee verder komen……

Nadat we uitgepraat waren, stukje film (smoke) gekeken en gehuild heel hard

gehuild, ik word hier zo verdrietig van, het hele gesprek was ik heel rustig,

maar ineens kwam het allemaal naar boven, hier zit ik dan 35 jaar oud en de

kans is groot dat ik het niet ga meemaken dat ik kinderen krijgen…. Ik heb

ergens iets fout gedaan…. Heel groot verdriet. Hij wist niet wat hij moest

zeggen, wat moet hij ook zeggen? Kroop tegen me aan, we hielden elkaar vast

zijn samen op de bank in slaap gevallen. Later naar bed en onrustig geslapen en

huilend wakker geworden bij het idee dat de kans groot is dat ik geen kinderen

ga krijgen of dat ik een ander huis moet gaan zoeken, dit plekje wat we samen

hebben opgebouwd ga verlaten AUW!. Zoals het er nu voor staat zie ik de

volgende mogelijkheden:

We gaan met iemand praten en kijken of dat nieuwe inzichten oplevert

A. Ik ga en tijdje ergens anders wonen om hem goed en serieus na te laten

denken

B. Ik ga bij hem weg en kijk of ik voor het te laat is een andere man vindt die

wel met mij samen kinderen wil krijgen

C. Ik ga bij hem weg en zoek een donor om een kind te krijgen, of vraag een

goede vriend me te ‘helpen’

D. Ik ga bij hem weg maar krijg toch geen kinderen

Behalve optie A en B waar ik me nog wel iets positiefs bij voor kan stellen,

zijn het allemaal geen fijne beelden, ik zie mezelf al de kroegen afstruinen op

zoek naar een geschikte vader voor mijn kinderen, hoe hopeloos kun je zijn???

Wil ik zo dan kinderen krijgen??? Zie mezelf alleen zwanger op de bank zitten

en dan wordt het pas echt ingewikkeld om je leven een beetje in elkaar te

puzzelen. Wil ik dan echt zo graag een kind?? Zie mezelf zonder lief en zonder

kinderen, me realiserend dat nu dus niks heb van alles wat ik wilde…. Huilen

vanuit mijn tenen…. Om wanhopig van te worden….. Where did I go wrong??? Waar

heb ik dit aan verdiend? en hoe ga ik hier weer een draai aan geven zodat die

doem scenario’s niet waarheid worden en er een mooi leven voor me ligt, voor

mij en mijn lief…. SAMEN!  We moeten echt met iemand gaan praten om hier

een goede weg in te vinden, dat is de enige ‘positieve’ mogelijkheid die ik nog

zie.

Dit is hoe dan ook een keer punt in ons leven!

Oei neem wel schandalig veel ruimte in, er zijn zoveel gedachten en gevoelens en schrijven helpt me de boel te ordenen, maar sorry dat de topiuc daarmee volplemp en jullie daarmee vermoei....

Liefs Heureka

Oei, Heureka, wat een heftig weekend moet jij hebben gehad. Ik heb je héle tekst (ja, hij was wel lang :),

maar dat geeft niks!) gelezen en werd er zelf ook helemaal treurig van.

Ik snap niet waarom vrouwen altijd een soort van slachtofferrol

toebedeeld krijgen. Zonder dit zelfmedelijdend te bedoelen trouwens.

Als je een man als eerste belt na een afspraakje, krijgen sommige

mannen het gevoel, dat je "te snel iets serieus wilt". Als je als

eerste over trouwen begint is het ook niet goed, want mannen willen nu

eenmaal hun vrijheid niet opgeven en als je graag kinderen wilt en je

man niet, dan voelt hij zich onder druk gezet. En daarbij ZIJN we het

slachtoffer, ookal willen we dat niet zijn! Leuk hoor...



Ik heb er ook wel eens over nagedacht, hoe zou dat zijn, als ik bij hem

weg zou gaan. Maar dan moet ik ook eerst maar eens een man vinden, met

wie ik dan ook eerst weer een paar jaar samen moet zijn om überhaupt

over kinderen te kunnen beginnen en voordat dat dán zover is, dat ik

ook nog zwanger kan worden, zijn we toch óók weer minstens 4 of 5 jaar

verder. Het schiet dus gewoon niet op. Bovendien wil ik helemaal niet

bij mijn vriend weg, hij is wel dé man voor me.



Maar Heureka, ik wist niet (of ik heb het er niet uit gelezen), dat je

vriend misschien helemaal géén kinderen wil. Tenminste, niet dat hij

dat ook als optie ziet. Wat een gedoe zeg. Het spijt me heel erg voor

je, maar denk vooral niet dat je iets fout hebt gedaan! Je kunt beter

een heel groot zelfbewustzijn ontwikkelen, ik denk dat dat richting

onze mannen ook veel effektiever is! Niet huilen en zeggen, hoe erg het

allemaal is, maar gewoon voor jezelf uitmaken "ik wil binnen nu en X

maanden cq. jaren kinderen en daarmee uit" en dan moet je man zelf maar

uitmaken of hij daar aan mee wil doen of niet. En natuurlijk moet hij

ruim vantevoren meedelen, wat zijn beslissing is.



Alleen op deze manier kun je aan de eindeloze discussie een eind maken

en er een bestaand feit van maken, dat je binnenkort een kind wilt.





Het klinkt allemaal wel heel rigoreus wat ik hier schrijf, ik weet niet

of het zo makkelijk is hoor. Ik heb daar alleen vanmiddag over

nagedacht en mezelf voorgenomen, dat ik inderdaad nu m'n scriptie ga

schrijven en zodra ik daarna weet in welke richting mijn leven zal

gaan, zeg ik tegen mijn vriend "Zo, over een jaar wil ik een kind, punt

uit, basta, anders wordt het voor mij te laat". Op deze manier kom ik

heb tegemoet (namelijk: nog niet meteen nu), maar stel ik mijn eigen

wensen en toekomstbeelden ook niet helemaal achteraan.





Heureka, ik hoop dat je het hele gedoe een beetje kan verwerken en het

daarna met een nieuw soort van (eigen) zekerheid kan benaderen.

Zeker een heftig weekend. Bedankt Aleksandria voor je medeleven, ik wil jou niet ook treurig maken hoor! Het is gewoon een klote situatie waarin we zitten, voor mijn vent is het net zo vervelend natuurlijk. Ik wist ook niet dat hij echt geen kinderen wilde,  en zelfs nu nog weet ik niet of ik het nu wel echt weet, Anders gezegd ik weet niet heeeeeel zeker dat hij het zelf wel zo zeker weet .... Oe complex, ik denk soms dat ik vanuit mijn wil samen met mijn lief kinderen te krijgen een grote capaciteit heb ontwikkeld om een dood musje toch nog een beetje te zien ademhalen.... en daar dan nog wat hoop uit te putten. Ik wil ook helemaal niet bij hem weg, meer dat de andere opties steeds minder mogelijk worden. Hem een brief schrijven een tijdje weggaan en allebei enige bedenk tijd geven zie ik ook nog als mogelijkheid. Ik bedoel ik heb nog steeds hget idee dat hij er niet echt heel intens over nadenkt, wel bedroefd wordt van mogelijke gevolgen, maar niet echt zich keihard afvraagt of er voor hem echt geen andere optie is dan de relatie naar de knoppen laten gaan. Voor mezelf ligt er diezelfde vraag..... met de plannen ct/m e die me niet blij maken. Ja de optie ik blijf bij hem en we krijgen geen kinderen is er ook, maar die vind ik nog weinig 'geloofwaardig', die ben ik nog aan het uitdenken.  Het voelt zo tegenstrijdig de kinderwens te scheiden van mijn relatie met de man waar ik juist samen kinderen mee wil krijgen... Maar ja als hij het echt niet wil, dan zit er niks anders op, maar ik ben heel bang dat dit dan soziezo ook een scheiding van ons als mensen betekent. Je insteek om te zeggen ik wil een kind kan best werken, maar ik geloof dat ik al wel heel duidelijk heb gemaakt dat ik een kind wil. Ons probleem is dat hij dat niet wil..... Maar dat was al duidelijk.



Vanmorgen werd me wel weer duidelijk dat hij er de afgelopen jaren anders mee bezig is geweest dan ik, toen hij zei dat we het er pas zo kort over hadden, realiseerde ik me dat het voor hem de eerste keer dat ik er serieus over begon, dik 2 jaar geleden, toch meer een los staand gesprekje was. Terwijl het voor mij toen al echt iets was waar ik al veel over na had gedacht.... De tijden dat ik het maar even liet rusten heeft hij er echt helaaml niet over nagedacht. Pas toen ik 2 maanden voor de vakantie zei dat ik nu echt wilde weten waar ik aan toe was, dat hij dat aan mij verplicht was, is het voor hem een beetje gaan spelen. Ik zou iedereen ook willen aanraden om het echt heel concreet te maken, en je niet te laten afschepen met "nu nog niet" of 'over zoveel jaar', zo begon het bij ons ook. Het kan niet vroeg genoeg concreet worden....



Ergens heb ik toch nog een heel klein beetje hoop (het musje lijkt nog te ademen), juist omdat het voor hem maar zo kort speelt en we er nu wel echt over kunnen praten. ..... Misschien gaat hij er wat meer over praten met anderen, hij kan mij toch niet zomaar laten gaan. Of ik hem kan laten staan is een net zo moeilijke vraag..... Die binnenkrot beantwoord moet worden. Ik verwacht dat hier voor het eind van het jaar een beslissing genomen moet worden. Ik denk zelf dat hij erg bang is voor veel dingen die kinderen met zich mee brengen, maar of dat zo realistisch is? Ik hoop nog steeds dat we er samen uit komen.... Eerst maar eens een goede peut zoeken, kan ik tenminste nog een beetje postief met ons bezig zijn.... Heavy stuff!

Love!

Heureka, ik vind het echt ontzettend dapper van je om dat gesprek aan te gaan! Ik krijg echt tranen in m'n ogen van je verhaal... *;



Ik schrijf ff snel een berichtje, later meer. Het boek heet: "Het moederschap voorbij: een leven zonder kinderen" (schrijfster: Jeanne Safer). hhet gaat over Ervaringen en meningen van vrouwen die bewust kinderloos blijven. Ik heb nu één verhaal gelezen en werd daar ook super emotioneel van...

daarom , ga ik zo even iets leuks kijken: Boer zoekt vrouw!



Maar je horror scenario''s wel/niet blijven , in de kroeg op zoek naar een nieuwe vent om je te bevruchten.... ik heb ze ook allemaal bedacht. Ik vraag me zelf af of het een optie is om wél van je vriend een kind te krijgen en evt. dan toch te beslissen om uit elkaar te gaan (als dat nog aan de orde is dan... je hoopt natuurlijk dat ie bijdraait(. Maar zo heb je toch een kind van hem, weet je zeker dat je zwanger kunt worden,(hoef je niet uit elkaar terwijl bv later blijkt dat je ze niet kunt krijgen...)  en hoef je niet kinderloos op zoek naar een ander, en is het dus ook straks niet 'te laat' als je die ander niet zo snel tegenkomt.... Of is dat heel erg wishful thinking gedacht...?





liefs, rixt