Kinderen
alle pijlers
Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2
donderdag 26 oktober 2006 om 20:45
We hebben een heel topic volgeschreven! Ik heb maar even een nieuwe geopend want ik had een stukje getypt maar dat kon er niet meer bij. Ik hoop dat iedereen het terug kan vinden!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
dinsdag 21 november 2006 om 16:25
Sampie, veel succes met je gesprek!
Meeste mannen willen wel weten wat er in hun vriendin/vrouw omgaat (qua piekeren), maar als we er dan over beginnen noemen ze het "zeuren".
Althans zo voel en zie ik dat regelmatig.
Maar misschien mag jij van je man wel gewoon zeuren en heb ik pech, dat mijn man allergisch is voor zeurende vrouwen. Overigens vind ik over kinderen en je gevoel praten natuurlijk geen zeuren.
Meeste mannen willen wel weten wat er in hun vriendin/vrouw omgaat (qua piekeren), maar als we er dan over beginnen noemen ze het "zeuren".
Althans zo voel en zie ik dat regelmatig.
Maar misschien mag jij van je man wel gewoon zeuren en heb ik pech, dat mijn man allergisch is voor zeurende vrouwen. Overigens vind ik over kinderen en je gevoel praten natuurlijk geen zeuren.
dinsdag 21 november 2006 om 16:41
Hoi Sampie,
Welkom bij de club.... Ik was in het begin ook bang dat "nu niet" betekende dat hij de eerste jaren geen kids wilde. Maar toen we er een keer heel goed over gepraat hebben bleek dat helemaal niet zo te zijn. Ik heb hem wel redelijk op de man af gevraagd en gezegd dat ik geen drie jaar meer wilde wachten. Toen zei hij dat hij eerder dacht aan ongeveer een jaartje. Uiteindelijk is hij na een maand of drie al om gegaan dus dat is toch nog allemaal heel snel gegaan. Vooral toen ik heb toegegeven dat ik het ook allemaal niet zeker weet en ook niet weet hoe je nou precies voor een baby moet zorgen en hoe je een luier moet verschonen, draaide hij helemaal bij. Ik denk dat hij daar ook wel bang voor was maar het niet echt durfde te zeggen omdat mannen (denk ik) vaak het gevoel hebben dat vrouwen dat soort dingen allemaal wel weten.
Probeer gewoon te vragen hoe lang hij ongeveer wil wachten. Denkt hij aan maanden of aan jaren? Misschien valt het voor jou dan ook wel heel erg mee. En zeg ook hoe lang je zelf in gedachten had en waar je zelf bang voor bent (ik bijvoorbeeld dat ik niet zwanger zou kunnen raken en dat ik boven de 30 zou zijn en dat we dan nog aan het dokteren zouden moeten).
Hoop dat er voor iedereen schot in de zaak komt!!! Ik denk nog heel veel aan jullie en lees altijd mee maar ben net een beetje begonnen bij een ander topic waar iedereen probeert zwanger te worden dus ik zal hier misschien wat minder reageren. Maar ik ben jullie allemaal nog niet vergeten hoor! Vandaag is mijn NOD en tot nu toe nog niks dus het is spannend. De ene keer ben ik vol vertrouwen en de andere keer voel ik krampjes en pijntjes en denk ik dat het toch gekomen is. Afwachten dus....
Welkom bij de club.... Ik was in het begin ook bang dat "nu niet" betekende dat hij de eerste jaren geen kids wilde. Maar toen we er een keer heel goed over gepraat hebben bleek dat helemaal niet zo te zijn. Ik heb hem wel redelijk op de man af gevraagd en gezegd dat ik geen drie jaar meer wilde wachten. Toen zei hij dat hij eerder dacht aan ongeveer een jaartje. Uiteindelijk is hij na een maand of drie al om gegaan dus dat is toch nog allemaal heel snel gegaan. Vooral toen ik heb toegegeven dat ik het ook allemaal niet zeker weet en ook niet weet hoe je nou precies voor een baby moet zorgen en hoe je een luier moet verschonen, draaide hij helemaal bij. Ik denk dat hij daar ook wel bang voor was maar het niet echt durfde te zeggen omdat mannen (denk ik) vaak het gevoel hebben dat vrouwen dat soort dingen allemaal wel weten.
Probeer gewoon te vragen hoe lang hij ongeveer wil wachten. Denkt hij aan maanden of aan jaren? Misschien valt het voor jou dan ook wel heel erg mee. En zeg ook hoe lang je zelf in gedachten had en waar je zelf bang voor bent (ik bijvoorbeeld dat ik niet zwanger zou kunnen raken en dat ik boven de 30 zou zijn en dat we dan nog aan het dokteren zouden moeten).
Hoop dat er voor iedereen schot in de zaak komt!!! Ik denk nog heel veel aan jullie en lees altijd mee maar ben net een beetje begonnen bij een ander topic waar iedereen probeert zwanger te worden dus ik zal hier misschien wat minder reageren. Maar ik ben jullie allemaal nog niet vergeten hoor! Vandaag is mijn NOD en tot nu toe nog niks dus het is spannend. De ene keer ben ik vol vertrouwen en de andere keer voel ik krampjes en pijntjes en denk ik dat het toch gekomen is. Afwachten dus....
dinsdag 21 november 2006 om 18:21
Hé meiden, bedankt voor jullie lieve reacties op mijn goede nieuws (nee geen kind, wel een nieuwe baan :P). Ik heb vanmiddag het contract getekend en in januari ga ik beginnen. Heb er helemaal zin in. Het is een baan bij een kleine organisatie en het is op 5 minuten lopen van mijn huis, dus helemaal top. Vrijdag zijn we uit eten geweest om het te vieren.
Maar er is weer veel geschreven de afgelopen dagen op het forum. Welkom Sampie!
Heureka, je vroeg of je vrienden op je man 'af moet sturen' om er met hem over te praten (nou ja met hem te praten... overtuigen dus!!!). Ik heb daar zelf ook aan gedacht, grappig! Nog niet gedaan. Maar ik ben wel altijd stiknieuwsgierig als hij met vrienden in de kroeg heeft gezeten en 'een heel goed gesprek' heeft gehad, of dit onderwerp dan ook ter sprake is geweest. Maar als ik dan hem of die vriend uithoor, komt dat niet naar voren... (of zou hij dat verzwijgen? :P) Manlief is zelf heel open over deze kwestie en ook dat we er een discussie over hebben. Ik was daar zelf in het begin niet zo open over, maar werd dan bv door een vriendin van zijn zus (met wie hij net had staan kletsen) besprongen met de vraag: 'Dus jullie hebben daar een discussie over?' Sta je ook niet altijd op te wchten, zo out of the blue en ik kende haar eigenlijk niet zo goed om het over dit soort persoonlijke kwesties te hebben... maar goed. Het grappige was dat de meeste mensen 'op mijn hand' waren.
We zijn voor de zomer een keertje met vrienden naar Barcelona geweest, en toen we een keertje tapas gingen eten en ik kwam terug van de wc had manlief het gesprek zelf op kinderen gebracht met de vriendin waar we mee waren. Dat vond ik wel tof natuurlijk. Zij en haar vriend hebben een jaar geleden een kind gekregen en nemen hun dochter overal mee naar toe. Dus ook naar dat muziekfestival van drie dagen waar we waren. Dat ging op zich best prima.
Maar laatst was ik in de kroeg en een bekende van ons vond het blijkbaar nodig om tegen manlief een heel verhaal op te hangen hoe leuk het wel niet was om kinderen te hebben (terwijl iedereen weet dat ze bijna overspannen is omdat ze het niet aan kan...) en daar knapt hij altijd gigantisch op af. Aan dat soort 'hulptroepen' heb je niks.
Een andere vriend van ons was vroeger ook helemaal anti, maar heeft nu een dochter van een jaar, en is helemaal om. Maar echt doorgeslagen naar het andere uiterste en kan uren vertellen over het lachje van zijn dochter... daar zit manlief ook niet op te wachten.
Maar laatst kwamen we onze buurman tegen in de kroeg, zijn vriendin is ook zwanger, en hij nodigde ons uit een keertje te komen eten. Toen zei manlief 'Oh ja dan gaan we het over kinderen hebben, dan zijn we drie vóór en één tegen, haha'. 'Ja dan kunnen we jou een keertje ompraten' zei ik nog.... (het etentje moet nog steeds plaatsvinden ).
Maar Heureka, het lijkt me helemaal geen slecht idee dat hij er een keer met iemand anders over praat, over zijn angsten en wat hij er wel of niet leuk aan vindt. Misschien wordt hij toch ook op andere gedachten gebracht...?
Maar er is weer veel geschreven de afgelopen dagen op het forum. Welkom Sampie!
Heureka, je vroeg of je vrienden op je man 'af moet sturen' om er met hem over te praten (nou ja met hem te praten... overtuigen dus!!!). Ik heb daar zelf ook aan gedacht, grappig! Nog niet gedaan. Maar ik ben wel altijd stiknieuwsgierig als hij met vrienden in de kroeg heeft gezeten en 'een heel goed gesprek' heeft gehad, of dit onderwerp dan ook ter sprake is geweest. Maar als ik dan hem of die vriend uithoor, komt dat niet naar voren... (of zou hij dat verzwijgen? :P) Manlief is zelf heel open over deze kwestie en ook dat we er een discussie over hebben. Ik was daar zelf in het begin niet zo open over, maar werd dan bv door een vriendin van zijn zus (met wie hij net had staan kletsen) besprongen met de vraag: 'Dus jullie hebben daar een discussie over?' Sta je ook niet altijd op te wchten, zo out of the blue en ik kende haar eigenlijk niet zo goed om het over dit soort persoonlijke kwesties te hebben... maar goed. Het grappige was dat de meeste mensen 'op mijn hand' waren.
We zijn voor de zomer een keertje met vrienden naar Barcelona geweest, en toen we een keertje tapas gingen eten en ik kwam terug van de wc had manlief het gesprek zelf op kinderen gebracht met de vriendin waar we mee waren. Dat vond ik wel tof natuurlijk. Zij en haar vriend hebben een jaar geleden een kind gekregen en nemen hun dochter overal mee naar toe. Dus ook naar dat muziekfestival van drie dagen waar we waren. Dat ging op zich best prima.
Maar laatst was ik in de kroeg en een bekende van ons vond het blijkbaar nodig om tegen manlief een heel verhaal op te hangen hoe leuk het wel niet was om kinderen te hebben (terwijl iedereen weet dat ze bijna overspannen is omdat ze het niet aan kan...) en daar knapt hij altijd gigantisch op af. Aan dat soort 'hulptroepen' heb je niks.
Een andere vriend van ons was vroeger ook helemaal anti, maar heeft nu een dochter van een jaar, en is helemaal om. Maar echt doorgeslagen naar het andere uiterste en kan uren vertellen over het lachje van zijn dochter... daar zit manlief ook niet op te wachten.
Maar laatst kwamen we onze buurman tegen in de kroeg, zijn vriendin is ook zwanger, en hij nodigde ons uit een keertje te komen eten. Toen zei manlief 'Oh ja dan gaan we het over kinderen hebben, dan zijn we drie vóór en één tegen, haha'. 'Ja dan kunnen we jou een keertje ompraten' zei ik nog.... (het etentje moet nog steeds plaatsvinden ).
Maar Heureka, het lijkt me helemaal geen slecht idee dat hij er een keer met iemand anders over praat, over zijn angsten en wat hij er wel of niet leuk aan vindt. Misschien wordt hij toch ook op andere gedachten gebracht...?
dinsdag 21 november 2006 om 18:30
Plieno, dat is balen dat hij nu ineens terugkrabbelt. Het lijkt me ook dat hij je meer vertrouwen geeft als hij zich wel toe legt op januari, want nu ga je er natuurlijk nog veel meer aan denken (wil hij wel? of niet?).
over mannen wordt inderdaad nooit beweerd dat ze 'zeuren'. Zeuren schijnt iets typisch vrouwelijk te zijn (of kinderlijk) omdat zeuren voortkomt uit een minderheidspositie: jij wilt iets van een ander en gaat er om zeuren/bedelen. Vrouwen zitten (zaten... van vroeger uit) vaak in een minderheidspositie en zijn de afhankelijke partij. De beste aanpak: je niet meer opstellen vanuit een minderheidspositie maar als gelijkwaardige die wil weten waar ze aan toe is. Dus: onderhandelen! Ik wil in januari besluiten wanneer we er mee gaan beginnen, en dan zal ik tot die tijd niet meer aandringen (ofzoiets).
(ja in theorie weet ik wel hoe het moet )
over mannen wordt inderdaad nooit beweerd dat ze 'zeuren'. Zeuren schijnt iets typisch vrouwelijk te zijn (of kinderlijk) omdat zeuren voortkomt uit een minderheidspositie: jij wilt iets van een ander en gaat er om zeuren/bedelen. Vrouwen zitten (zaten... van vroeger uit) vaak in een minderheidspositie en zijn de afhankelijke partij. De beste aanpak: je niet meer opstellen vanuit een minderheidspositie maar als gelijkwaardige die wil weten waar ze aan toe is. Dus: onderhandelen! Ik wil in januari besluiten wanneer we er mee gaan beginnen, en dan zal ik tot die tijd niet meer aandringen (ofzoiets).
(ja in theorie weet ik wel hoe het moet )
woensdag 22 november 2006 om 09:36
Rixt, in theorie weet ik ook heel goed hoe het moet. Je hebt trouwens helemaal gelijk.
Ik kom er toch meer en meer achter dat geduld in deze kwestie erg belangrijk is en dat de tijd (hopelijk binnenkort) wel zal uitwijzen hoe het gaat verlopen.
Aan de ene kant heb ik een super ongeduldig gevoel en aan de andere kant besef ik best dat het mij niet op een paar dagen of maanden aankomt.
Ik weet maar al te goed dat ook het zwanger worden best even langer dan gemiddeld zou kunnen duren, net als bij ieder ander.
Nog even een ontwikkeling aan mijn kant...
Beetje ingewikkeld verhaal en ook beetje off-topic, maar voordat ik zwanger zou willen worden moet ik met een gynaecoloog gaan praten.
Reden hiervan is dat ik een erg zeldzame ziekte heb, waarvoor ik medicijnen gebruik.
Die gynaecoloog gaat me uitleggen wat er met mijn (toekomstige) zwangerschap anders is dan bij een gezonde vrouw, qua extra controles, prenalale onderzoeken, misschien geen borstvoeding, misschien in ziekenhuis bevallen, misschien extra controle na geboorte kind. Erg veel vragen dus...
Nu is het goede nieuws dat ik gisteren die verwijzing naar de gynaecoloog heb gekregen en dat ik binnen twee weken wordt gebeld voor een afspraak.
Als dit in januari wordt, dan is dit in elk geval de logische aanleiding om nog eens goed met manlief over het onderwerp " zwanger worden" te praten. Hij gaat in elk geval mee naar de afspraak.
Natuurlijk had ik veel liever dat ik een gewone gezonde (niet-medische) zwangerschap kon hebben, maar misschien valt het allemaal erg mee. Extra controles zijn sowieso niet slecht lijkt me, wordt alleen wat spannender, maar volgens mij is een zwangerschap altijd spannend..
Ik kom er toch meer en meer achter dat geduld in deze kwestie erg belangrijk is en dat de tijd (hopelijk binnenkort) wel zal uitwijzen hoe het gaat verlopen.
Aan de ene kant heb ik een super ongeduldig gevoel en aan de andere kant besef ik best dat het mij niet op een paar dagen of maanden aankomt.
Ik weet maar al te goed dat ook het zwanger worden best even langer dan gemiddeld zou kunnen duren, net als bij ieder ander.
Nog even een ontwikkeling aan mijn kant...
Beetje ingewikkeld verhaal en ook beetje off-topic, maar voordat ik zwanger zou willen worden moet ik met een gynaecoloog gaan praten.
Reden hiervan is dat ik een erg zeldzame ziekte heb, waarvoor ik medicijnen gebruik.
Die gynaecoloog gaat me uitleggen wat er met mijn (toekomstige) zwangerschap anders is dan bij een gezonde vrouw, qua extra controles, prenalale onderzoeken, misschien geen borstvoeding, misschien in ziekenhuis bevallen, misschien extra controle na geboorte kind. Erg veel vragen dus...
Nu is het goede nieuws dat ik gisteren die verwijzing naar de gynaecoloog heb gekregen en dat ik binnen twee weken wordt gebeld voor een afspraak.
Als dit in januari wordt, dan is dit in elk geval de logische aanleiding om nog eens goed met manlief over het onderwerp " zwanger worden" te praten. Hij gaat in elk geval mee naar de afspraak.
Natuurlijk had ik veel liever dat ik een gewone gezonde (niet-medische) zwangerschap kon hebben, maar misschien valt het allemaal erg mee. Extra controles zijn sowieso niet slecht lijkt me, wordt alleen wat spannender, maar volgens mij is een zwangerschap altijd spannend..
woensdag 22 november 2006 om 11:41
Goedemorgen!
Dankjewel Rixt en Kaetje!
Kaetje, en jij bent al zover! 3 Maandjes.. Ik teken ervoor! Haha!
Gister was je NOD, hoe is het nu??
Dat zeuren.. Zo voel ik dat ook wel! Terwijl we gewoon wat willen weten. En als de mannen nou ook eens écht antwoord zouden geven, hoeven we er niet steeds over te beginnen. Ze maken het alleen maar moeilijker!
Misschien heeft Rixt daar wel gelijk in, over dat minderheids-gebeuren. En moeten inderdaad zeggen waar het opstaat en gaan onderhandelen!
(Kaetje heeft het ook op de man af gevraagd/gezegd.. En moet je kijken, 3 maanden later..)
Wel grappig hoe jij schrijft, Rixt.
Over die opmerkingen die jullie tussendoor maken! Hij weet dus heel goed wat jij wilt.. En dat hij zelf begint over bv. 3 tegen 1! Weet niet, ziet ernaar uit dat het wel de goede kant op gaat! Dat etentje toch eens plannen! Hahah!
En Plieno, dat is inderdaad spannend! Dat is het sowieso al wel, maar ja.. Bij jou is dat toch nog weer anders. Maar wat je zegt, je bent wel in goede handen dan! Extra controles, weet je steeds hoe het gaat..
Nou, nog geen vorderingen van mijn kant. Vriend had eerst trainen en daarna kwam hij ziek thuis, ging meteen door naar bed.
Had er natuurlijk misbruik van kunnen maken, maar.. Haha! Heb hem lekker laten slapen........
Dankjewel Rixt en Kaetje!
Kaetje, en jij bent al zover! 3 Maandjes.. Ik teken ervoor! Haha!
Gister was je NOD, hoe is het nu??
Dat zeuren.. Zo voel ik dat ook wel! Terwijl we gewoon wat willen weten. En als de mannen nou ook eens écht antwoord zouden geven, hoeven we er niet steeds over te beginnen. Ze maken het alleen maar moeilijker!
Misschien heeft Rixt daar wel gelijk in, over dat minderheids-gebeuren. En moeten inderdaad zeggen waar het opstaat en gaan onderhandelen!
(Kaetje heeft het ook op de man af gevraagd/gezegd.. En moet je kijken, 3 maanden later..)
Wel grappig hoe jij schrijft, Rixt.
Over die opmerkingen die jullie tussendoor maken! Hij weet dus heel goed wat jij wilt.. En dat hij zelf begint over bv. 3 tegen 1! Weet niet, ziet ernaar uit dat het wel de goede kant op gaat! Dat etentje toch eens plannen! Hahah!
En Plieno, dat is inderdaad spannend! Dat is het sowieso al wel, maar ja.. Bij jou is dat toch nog weer anders. Maar wat je zegt, je bent wel in goede handen dan! Extra controles, weet je steeds hoe het gaat..
Nou, nog geen vorderingen van mijn kant. Vriend had eerst trainen en daarna kwam hij ziek thuis, ging meteen door naar bed.
Had er natuurlijk misbruik van kunnen maken, maar.. Haha! Heb hem lekker laten slapen........
woensdag 22 november 2006 om 17:45
ik ben vandaag ongesteld geworden.
Wij hebber er destijds 1 keer over gepraat waar een vriend van ons bij was. Hij is vrijgezel en heeft geen kids maar zei wel dat hij heeeeeeeeeel graag kinderen zou willen en dat hij niet zou wachten. Vriend schoot in de verdediging, werd boos en zei later dat hij zich in het nauw gedreven voelde en voor het blok gezet. Niet zo'n goed idee dus achteraf. Was trouwens ook niet expres hoor....
Wij hebber er destijds 1 keer over gepraat waar een vriend van ons bij was. Hij is vrijgezel en heeft geen kids maar zei wel dat hij heeeeeeeeeel graag kinderen zou willen en dat hij niet zou wachten. Vriend schoot in de verdediging, werd boos en zei later dat hij zich in het nauw gedreven voelde en voor het blok gezet. Niet zo'n goed idee dus achteraf. Was trouwens ook niet expres hoor....
donderdag 23 november 2006 om 09:05
Hoi, ik wil hier ook graag even binnen wandelen, want ik voel me nl zo ontzettend verdrietig op dit moment.
Ik heb sinds 3 jaar een relatie. Eindelijk een echt maatje gevonden na 2 mislukte relaties. Ik ben superblij met hem. In het begin heb ik het onderwerp kinderen eens aangekaart en ik kreeg als reactie "nu absoluut niet, maar misschien ooit". Ik was toen nog van mening "een goede relatie komt op de allereerste plaats!".
Alleen diep vanuit binnen kwamen ook bij mij de moedergevoelens naar boven. Ik heb het een hele poos niet aangekaart omdat ik wist dat hij er niet op zat te wachten. We hebben een oud huisje gekocht en zijn al twee jaar aan het verbouwen. Hoezo goeie timing voor kinderen? Totdat ik in een paar maanden geleden jarig was (34) en ik ineens de zenuwen kreeg. Ineens kwam het besef, het is nu of nooit. Er over gepraat met mn lief, maar de conclusie is hij heeft het gevoel niet en ik heb het gevoel wel. Hij weet niet wat hij over een paar maanden voelt...maar dat zei hij een half jaar geleden ook.
De laatste weken wordt het onderwerp ter sprake gebracht terwijl we het er beide erg moeilijk mee hebben.
Gisteravond heb ik gevraagd of ik nog hoop mocht hebben dat we samen ooit een kindje zouden krijgen.
Het antwoord was nee. Met pijn in zijn gezicht zei hij dit.
We hebben het er zo moeilijk mee!
Ik heb sinds 3 jaar een relatie. Eindelijk een echt maatje gevonden na 2 mislukte relaties. Ik ben superblij met hem. In het begin heb ik het onderwerp kinderen eens aangekaart en ik kreeg als reactie "nu absoluut niet, maar misschien ooit". Ik was toen nog van mening "een goede relatie komt op de allereerste plaats!".
Alleen diep vanuit binnen kwamen ook bij mij de moedergevoelens naar boven. Ik heb het een hele poos niet aangekaart omdat ik wist dat hij er niet op zat te wachten. We hebben een oud huisje gekocht en zijn al twee jaar aan het verbouwen. Hoezo goeie timing voor kinderen? Totdat ik in een paar maanden geleden jarig was (34) en ik ineens de zenuwen kreeg. Ineens kwam het besef, het is nu of nooit. Er over gepraat met mn lief, maar de conclusie is hij heeft het gevoel niet en ik heb het gevoel wel. Hij weet niet wat hij over een paar maanden voelt...maar dat zei hij een half jaar geleden ook.
De laatste weken wordt het onderwerp ter sprake gebracht terwijl we het er beide erg moeilijk mee hebben.
Gisteravond heb ik gevraagd of ik nog hoop mocht hebben dat we samen ooit een kindje zouden krijgen.
Het antwoord was nee. Met pijn in zijn gezicht zei hij dit.
We hebben het er zo moeilijk mee!
donderdag 23 november 2006 om 10:38
Dag Ludhiana, wat een moeilijke situatie voor je. Want je biologische klok tikt en laat weten 'nu of nooit' en als je vriend dan 'nee' zegt dan valt de grond onder je voeten weg...
Kun je goed met hem praten? En hoe staat hij tegen over kinderen? Heeft hij nooit gewild of ook twijfels gehad?
En wat betekend het voor jou om zonder kinderen met hem verder te gaan?
Het klinkt misschien stom maar echt jaren de tijd heb je niet meer en mocht je bij hem weggaan dan is het maar de vraag of je zo snel iemand weer vind...je overweegt weggaan denk ik niet maar het is wel de vraag hoe graag je het wil.
Bij twijfel zeggen ze immers 'doen'. Maar dan moet je wel samen willen.
Sterkte.
Kun je goed met hem praten? En hoe staat hij tegen over kinderen? Heeft hij nooit gewild of ook twijfels gehad?
En wat betekend het voor jou om zonder kinderen met hem verder te gaan?
Het klinkt misschien stom maar echt jaren de tijd heb je niet meer en mocht je bij hem weggaan dan is het maar de vraag of je zo snel iemand weer vind...je overweegt weggaan denk ik niet maar het is wel de vraag hoe graag je het wil.
Bij twijfel zeggen ze immers 'doen'. Maar dan moet je wel samen willen.
Sterkte.
donderdag 23 november 2006 om 10:47
Rixt, ik ben het zo met je eens dat we gelijkwaardig moeten zijn en als vrouw je niet minderwaardig moet voelen!! Want dat gebeurt wel, wij houden ons maar in om hem niet te belasten en onder druk te zetten maar de man mag wel zeggen wat hij wil en vindt...dat ligt trouwens niet aan de mannen maar aan ons!!
Je hebt gewoon helemaal gelijk, neem jezelf serieus en ga maar onderhandelen!!! Laat je hart spreken!
Ik heb ook nog (beetje laat) op jouw reactie op mijn eigen topic een reactie gegeven. Bedankt nog voor je verhaal!
Inmiddels ben ik met een cursus begonnen om echt mijn (2de) droom uit te laten komen: het schrijven van een boek!
Het is een enorme uitdaging! Vandaag ben ik lekker vrij en ga er weer mee aan de slag. Ik heb al jaren de droom om een boek te schrijven en het is zo veilig om het bij dromen te laten want dan kan het immers niet mislukken!
Maar nu toch de stap gezet om te kijken of ik het kan en leuk vind. Alleen mijn vriend weet er van trouwens (en jullie). Mocht het serieuze vormen krijgen dan kan ik t mensen vertellen (als ik die behoefte voel). Spannend he?
Succes met je nieuwe baan Rixt!!
Ik zat laatst ook na te denken over een nieuwe baan maar aan de andere kant is dat misschien ook te veel gevraagd. Mijn leidinggevende zei ooit tegen mij 'als je op werkgebied iets wiolt veranderen dan moet het thuis rustig zijn en als je thuis iets wilt veranderen (kindje, trouwen, verhuizen) dan moet het op werkgebied rustig zijn'. Vinden jullie dat niet geweldig? Het is zo waar!
En aangezien wij uit elkaar zijn gegaan, ik 2 keer verhuist ben en nu droom over een kindje lijkt het me beter om gewoon maar blij te zijn met mijn baan. Het is ideaal werk om te combineren met een kindje.
En mochten we een huis vinden dan vergt dat ook weer veel.
Een mens kan niet alles en dat hoef ik ook niet.
Dat mijn vriend zich heeft bedacht was mijn droom...en die is uitgekomen.
Succes allemaal meiden. Je bent niet alleen in ieder geval en dat is fijn om hier te ontdekken he?
Liefs doppie
Je hebt gewoon helemaal gelijk, neem jezelf serieus en ga maar onderhandelen!!! Laat je hart spreken!
Ik heb ook nog (beetje laat) op jouw reactie op mijn eigen topic een reactie gegeven. Bedankt nog voor je verhaal!
Inmiddels ben ik met een cursus begonnen om echt mijn (2de) droom uit te laten komen: het schrijven van een boek!
Het is een enorme uitdaging! Vandaag ben ik lekker vrij en ga er weer mee aan de slag. Ik heb al jaren de droom om een boek te schrijven en het is zo veilig om het bij dromen te laten want dan kan het immers niet mislukken!
Maar nu toch de stap gezet om te kijken of ik het kan en leuk vind. Alleen mijn vriend weet er van trouwens (en jullie). Mocht het serieuze vormen krijgen dan kan ik t mensen vertellen (als ik die behoefte voel). Spannend he?
Succes met je nieuwe baan Rixt!!
Ik zat laatst ook na te denken over een nieuwe baan maar aan de andere kant is dat misschien ook te veel gevraagd. Mijn leidinggevende zei ooit tegen mij 'als je op werkgebied iets wiolt veranderen dan moet het thuis rustig zijn en als je thuis iets wilt veranderen (kindje, trouwen, verhuizen) dan moet het op werkgebied rustig zijn'. Vinden jullie dat niet geweldig? Het is zo waar!
En aangezien wij uit elkaar zijn gegaan, ik 2 keer verhuist ben en nu droom over een kindje lijkt het me beter om gewoon maar blij te zijn met mijn baan. Het is ideaal werk om te combineren met een kindje.
En mochten we een huis vinden dan vergt dat ook weer veel.
Een mens kan niet alles en dat hoef ik ook niet.
Dat mijn vriend zich heeft bedacht was mijn droom...en die is uitgekomen.
Succes allemaal meiden. Je bent niet alleen in ieder geval en dat is fijn om hier te ontdekken he?
Liefs doppie
donderdag 23 november 2006 om 12:02
Hoi Doppie, leuk dat je zo snel reageert.
Nee, niet dat ik het zo begrepen heb, maar hij heeft nooit kinderen gewild. En hij dacht dat ook ik geen kinderen wilde. Hoezo, elkaar niet goed begrepen hebben. Ik gaf gewoon prioriteit aan de relatie, en heb niet meteen de eerste maanden gevraagd of er ooit kinderen zouden komen.
Ik ben gewoon een beetje naief geweest, dacht "het komt wel". Bij de meeste komt het toch?
Hoezo naief.
Hij heeft alleen de afgelopen tijd gesprekken gehad met mensen over kinderen. Sommige mensen willen niet meer zonder. Sommige willen niet meer zonder maar als ze het van te voren wisten hadden ze misschien niet gekozen voor kinderen.
Maar al deze gesprekken hebben zijn gevoel niet veranderd. Net als jij had ik de hoop dat het wel goed zou komen.
Toen hij gister zei dat ik beter geen hoop kon houden, zei ik dat ik dan een ellendig vooruitzicht zag. Voor mij zou dat betekenen dat we uit elkaar zouden gaan.
Maar even later kon ik mezelf niet geloven dat ik dat gezegd had en bedacht me dat ik echt niet zonder hem wil!
Jees waarom is het zo moeilijk?
Nee, niet dat ik het zo begrepen heb, maar hij heeft nooit kinderen gewild. En hij dacht dat ook ik geen kinderen wilde. Hoezo, elkaar niet goed begrepen hebben. Ik gaf gewoon prioriteit aan de relatie, en heb niet meteen de eerste maanden gevraagd of er ooit kinderen zouden komen.
Ik ben gewoon een beetje naief geweest, dacht "het komt wel". Bij de meeste komt het toch?
Hoezo naief.
Hij heeft alleen de afgelopen tijd gesprekken gehad met mensen over kinderen. Sommige mensen willen niet meer zonder. Sommige willen niet meer zonder maar als ze het van te voren wisten hadden ze misschien niet gekozen voor kinderen.
Maar al deze gesprekken hebben zijn gevoel niet veranderd. Net als jij had ik de hoop dat het wel goed zou komen.
Toen hij gister zei dat ik beter geen hoop kon houden, zei ik dat ik dan een ellendig vooruitzicht zag. Voor mij zou dat betekenen dat we uit elkaar zouden gaan.
Maar even later kon ik mezelf niet geloven dat ik dat gezegd had en bedacht me dat ik echt niet zonder hem wil!
Jees waarom is het zo moeilijk?
donderdag 23 november 2006 om 13:16
Ludhiana, weet je ook waarom je man niet wil? Het is namelijk heel gewoon dat een man later wil dan een vrouw maar NOOIT willen, daar zit meestal meer achter.
Misschien kan je een aantal van zijn angsten/redenen zonder veel moeite wegnemen, als je precies weet wat hij denkt.
Als het puur een gevoel is van " ik wil het niet" , is er vaak een achterliggende reden, bv slechte jeugd, slechte band met eigen ouders.
En dat zijn nou niet de beste redenen om zelf niet voor kinderen te kiezen.
Begrijpt hij wel waarom jij denkt dat een leven met kinderen leuker is?
Ik weet wel dat je gevoel niet altijd kan beredeneren, maar je kan het in elk geval proberen.
Sterkte met deze moeilijke situatie.
Misschien kan je een aantal van zijn angsten/redenen zonder veel moeite wegnemen, als je precies weet wat hij denkt.
Als het puur een gevoel is van " ik wil het niet" , is er vaak een achterliggende reden, bv slechte jeugd, slechte band met eigen ouders.
En dat zijn nou niet de beste redenen om zelf niet voor kinderen te kiezen.
Begrijpt hij wel waarom jij denkt dat een leven met kinderen leuker is?
Ik weet wel dat je gevoel niet altijd kan beredeneren, maar je kan het in elk geval proberen.
Sterkte met deze moeilijke situatie.
donderdag 23 november 2006 om 14:24
Plieno, lief zegt dat hij het gevoel niet heeft. Ik zei dat mannen vaker het gevoel (nog) niet hebben, niets zoals vrouwen, of in ieder geval mijn gevoel. Hij zegt dat hij het gevoel ook nooit heeft gehad en op basis hiervan wil hij het ook niet "proberen". Daar ben ik het wel mee eens hoor, ik moet er niet aan denken dat je telkens te horen of het gevoel krijgt "maar jij wilde zo graag".
Ik wil zo graag dat hij het gevoel wel heeft!
Hij heeft inderdaad een slechte jeugd gehad, scheiding en daardoor ook slechte band met ouders. Maar hij zegt dat hij dat een plek heeft gegeven en dat het daar niets mee te maken heeft. Wij zijn niet echt aan het beredeneren van positieve of negatieve kanten van het kinderen krijgen. Eigelijk besef ik met dat we blijven hangen bij het woord "gevoel".
Ik zal binnenkort een afspraak maken wij een peut (zoals Heureka het noemt). Ik ben daar zelf al een keer geweest een maand geleden omdat ik met mijn gevoel echt helemaal geen kant op kon. We gaan nu een afspraak maken om samen heen te gaan. Inderdaad hoop ik gewoon op advies over nieuwe denkrichtingen. Op dit moment is het nl een behoorlijke chaos in mn hoofd.
Heureka, mag ik je een hand geven voor wat betreft "meest wanhopige geval van dit topic"?!
Ik wil zo graag dat hij het gevoel wel heeft!
Hij heeft inderdaad een slechte jeugd gehad, scheiding en daardoor ook slechte band met ouders. Maar hij zegt dat hij dat een plek heeft gegeven en dat het daar niets mee te maken heeft. Wij zijn niet echt aan het beredeneren van positieve of negatieve kanten van het kinderen krijgen. Eigelijk besef ik met dat we blijven hangen bij het woord "gevoel".
Ik zal binnenkort een afspraak maken wij een peut (zoals Heureka het noemt). Ik ben daar zelf al een keer geweest een maand geleden omdat ik met mijn gevoel echt helemaal geen kant op kon. We gaan nu een afspraak maken om samen heen te gaan. Inderdaad hoop ik gewoon op advies over nieuwe denkrichtingen. Op dit moment is het nl een behoorlijke chaos in mn hoofd.
Heureka, mag ik je een hand geven voor wat betreft "meest wanhopige geval van dit topic"?!
donderdag 23 november 2006 om 14:48
Ludhiana, goed dat jullie er samen met iemand over gaan praten.
Ik hoop echt voor je dat het hem kan helpen om " het gevoel" wel te krijgen.
In elk geval zal je hem dan misschien beter begrijpen en hij jou.
Moeilijk hoor, maar jullie zijn heus niet het meest " moeilijke geval", want jullie gaan nog een goed gesprek aan en pas als je uitgepraat bent, weet je of er nog hoop is. Toch?
Hoop niet voor je man dat zijn slechte ervaringen uit zijn jeugd hierachter zitten, want dan zal de therapie toch ook dat gaan oprakelen... Maar is misschien ook wel nodig.
Hoe oud is jou man eigenlijk? (of heb ik die info even gemist)
Ik hoop echt voor je dat het hem kan helpen om " het gevoel" wel te krijgen.
In elk geval zal je hem dan misschien beter begrijpen en hij jou.
Moeilijk hoor, maar jullie zijn heus niet het meest " moeilijke geval", want jullie gaan nog een goed gesprek aan en pas als je uitgepraat bent, weet je of er nog hoop is. Toch?
Hoop niet voor je man dat zijn slechte ervaringen uit zijn jeugd hierachter zitten, want dan zal de therapie toch ook dat gaan oprakelen... Maar is misschien ook wel nodig.
Hoe oud is jou man eigenlijk? (of heb ik die info even gemist)
donderdag 23 november 2006 om 18:39
Ja het is weer gezellig druk hier! Ik had gisteren nog een heel stuk geschreven, allemaal wijze woorden ;) die nu ergens op de digitale snelweg zweven, maar niet hier terecht zijn gekomen... heel frustrerend!
Wat een wijze inzichten Rixt over het 'zeuren' en de minderwaardige positie... Altijd wel gevoeld dat er iets niet klopt, maar zo scherp niet gezien, Thanx!
Kaetje balen dat je toch weer ongesteld bent geworden, lekker van elkaar blijven genieten that is all you can do!
Maar leuk dat er weer nieuwe schrijvers zijn, als zou je natuurlijk niemand toewensen dat ze in ons schuitje zit, maar als je er toch in zit gezelliger met zijn allen. Welkom Sampie en Lidhiana.
Sampie, ik zou er zeker over proberen te praten, maar als hij ziek is moet je hem inderdaad maar even ontzien... Het feit dat hij het nu niet wil, is geen reden om er niet over te praten... Nu niet kan namelijk van alles betekenen. "Nu niet, maar straks wel" waar wij altijd lang op hopen of zelfs stilzwijgend vanuit gaan. Of "Nu niet en of ik het straks wel wil kan ik nu niet zeggen" al wat lastiger geval. Of "Nu niet en nooit niet". Maakt nog al wat uit hoe je lief erin staat. Ik heb het idee dat nu niet voor onze mannen een veilige manier is om er niet over na te hoeven denken. Maar jij wil natuurlijk wel dat hij erover nadenkt, en daar heb je ook recht op. zelf heb ik alle manieren om erover te beginnen inmiddels wel uitgeprobeerd, en ik heb het idee dat "Ik wil graag met je over kinderen krijgen praten, zullen we het er (dan en dan) weer eens over hebben" Het beste werkt omdat je dan niet met de deur in huis valt, hij er ook even over na kan denken, en hij niet kan antwoorden dat hij geen kinderen wil, want je vraagt hem niet of hij kinderen wil, je vraagt hem er met jou over te praten.
Als je het er dan over hebt, is het goed te proberen er echt open in te staan, hem te willen begrijpen en ook jouw gevoelens en gedachten aan hem te vertellen. Ga elkaar geen dingen verwijten, En probeer te voorkomen dat het een welles nietes of stellingen oorlog wordt want hier kom je rationeel niet uit, volgens mij... Het gaat er niet om je gelijk te halen, het gaat erom elkaar te begrijpen, tot inzichten te komen en wijze besluiten te nemen..
Maar goed de theorie heb ik wel een beetje door, de praktijk van "erover praten" gaat ook steeds beter, maar de resultaten blijven uit... :( Hoe oud ben je? En hoe oud is je vriend, en hoe lang zijn jullie samen?
Zelf heb ik inmiddels de jhuisarts gebeld en een doorverwijzing naar een peut gekregen, even met lief overleggen wanneer ons het beste uitkomt en dan een afspraak maken. Ik denk dat lief best verbaasd is dat ik heb gebeld. We hebben het erover gehad, hij was het er ook wel mee eens, maar op de een of andere manier is hij erg goed in staat om dan na een paar dagen van piekeren weer over te gaan tot de orde van de dag.... Echt vreemd hoor hoe hij dit in een apart hokje kan plaatsten, ofzo... Wel spannend hoor om met een peut te gaan praten.... Ik denk echt dat het goed is, en weet het anders ook niet meer, maar toch ook wel vreemd om zoiets persoonlijks met een . Het voelt een beetje alsof je samen te kort schiet... Je hoort dit soort dingen toch samen op te kunnen lossen? Niet zo'n zinnige gedachte dat zie ik ook wel...
Lidhiana, jouw situatie heeft inderdaad verdacht veel van de mijne :(, dat is niet fijn voor jou, maar voel me wel wat minder alleen in de ellende *; Hoe staat je lief tegenover het naar een peut gaan?
Doppie leuk dat je weer even schrijft hier, en goed van je dat je ook je tweede droom gaat proberen te realiseren... Ik wens je veel inspiratie!
Liefs!
Heureka
Wat een wijze inzichten Rixt over het 'zeuren' en de minderwaardige positie... Altijd wel gevoeld dat er iets niet klopt, maar zo scherp niet gezien, Thanx!
Kaetje balen dat je toch weer ongesteld bent geworden, lekker van elkaar blijven genieten that is all you can do!
Maar leuk dat er weer nieuwe schrijvers zijn, als zou je natuurlijk niemand toewensen dat ze in ons schuitje zit, maar als je er toch in zit gezelliger met zijn allen. Welkom Sampie en Lidhiana.
Sampie, ik zou er zeker over proberen te praten, maar als hij ziek is moet je hem inderdaad maar even ontzien... Het feit dat hij het nu niet wil, is geen reden om er niet over te praten... Nu niet kan namelijk van alles betekenen. "Nu niet, maar straks wel" waar wij altijd lang op hopen of zelfs stilzwijgend vanuit gaan. Of "Nu niet en of ik het straks wel wil kan ik nu niet zeggen" al wat lastiger geval. Of "Nu niet en nooit niet". Maakt nog al wat uit hoe je lief erin staat. Ik heb het idee dat nu niet voor onze mannen een veilige manier is om er niet over na te hoeven denken. Maar jij wil natuurlijk wel dat hij erover nadenkt, en daar heb je ook recht op. zelf heb ik alle manieren om erover te beginnen inmiddels wel uitgeprobeerd, en ik heb het idee dat "Ik wil graag met je over kinderen krijgen praten, zullen we het er (dan en dan) weer eens over hebben" Het beste werkt omdat je dan niet met de deur in huis valt, hij er ook even over na kan denken, en hij niet kan antwoorden dat hij geen kinderen wil, want je vraagt hem niet of hij kinderen wil, je vraagt hem er met jou over te praten.
Als je het er dan over hebt, is het goed te proberen er echt open in te staan, hem te willen begrijpen en ook jouw gevoelens en gedachten aan hem te vertellen. Ga elkaar geen dingen verwijten, En probeer te voorkomen dat het een welles nietes of stellingen oorlog wordt want hier kom je rationeel niet uit, volgens mij... Het gaat er niet om je gelijk te halen, het gaat erom elkaar te begrijpen, tot inzichten te komen en wijze besluiten te nemen..
Maar goed de theorie heb ik wel een beetje door, de praktijk van "erover praten" gaat ook steeds beter, maar de resultaten blijven uit... :( Hoe oud ben je? En hoe oud is je vriend, en hoe lang zijn jullie samen?
Zelf heb ik inmiddels de jhuisarts gebeld en een doorverwijzing naar een peut gekregen, even met lief overleggen wanneer ons het beste uitkomt en dan een afspraak maken. Ik denk dat lief best verbaasd is dat ik heb gebeld. We hebben het erover gehad, hij was het er ook wel mee eens, maar op de een of andere manier is hij erg goed in staat om dan na een paar dagen van piekeren weer over te gaan tot de orde van de dag.... Echt vreemd hoor hoe hij dit in een apart hokje kan plaatsten, ofzo... Wel spannend hoor om met een peut te gaan praten.... Ik denk echt dat het goed is, en weet het anders ook niet meer, maar toch ook wel vreemd om zoiets persoonlijks met een . Het voelt een beetje alsof je samen te kort schiet... Je hoort dit soort dingen toch samen op te kunnen lossen? Niet zo'n zinnige gedachte dat zie ik ook wel...
Lidhiana, jouw situatie heeft inderdaad verdacht veel van de mijne :(, dat is niet fijn voor jou, maar voel me wel wat minder alleen in de ellende *; Hoe staat je lief tegenover het naar een peut gaan?
Doppie leuk dat je weer even schrijft hier, en goed van je dat je ook je tweede droom gaat proberen te realiseren... Ik wens je veel inspiratie!
Liefs!
Heureka
donderdag 23 november 2006 om 20:27
Heureka, ja het voelt inderdaad of je samen te kort schiet als je de hulp van een peut inschakelt. Maar aan de andere kant is het wel een onpartijdige hulp die misschien nieuwe ideeen aan kan wakkeren. Mijn lief vind het een goed idee, ook omdat we nu op het punt staan van "stoppen we ermee of proberen we er nog alles uit te halen". Man, als ik dit opschrijf krijg ik al de zenuwen.
Feit blijft dat hij eigenlijk gewoon niet wil.
Soms zou ik willen dat mijn "moedergevoel" weggehaald zou kunnen worden...
Wanneer heb jij een afspraak?
Feit blijft dat hij eigenlijk gewoon niet wil.
Soms zou ik willen dat mijn "moedergevoel" weggehaald zou kunnen worden...
Wanneer heb jij een afspraak?
vrijdag 24 november 2006 om 10:19
Hallo meiden,
Hier ben ik weer even. Ik begon in april van dit jaar met schrijven in deel 1 van dit topic. Mijn vriend was toen net zover dat hij was bijgedraait van 'Nooit een kindje' naar 'Ooit een kindje'.
Het is allemaal niet makkelijk gegaan maar sinds deze maand wilde hij er ook echt helemaal voor gaan. Het scheelde heel erg toen hij wist dat ik het ook allemaal niet wist en dat het voor mij ook allemaal doodeng is.
Helaas ben ik een tijdje ziek geweest en toen stond alles natuurlijk op een wat lager pitje, maar sinds de test van gisteren weet ik dat ik zwanger ben! Dat had ik dus echt niet verwacht! Meteen de eerste maand al. Ik moet zeggen dat ik er nog wel aan moet wennen (af en toe lichte paniek!) maar dat ik echt zo blij ben! Natuurlijk durf ik ook nog niet helemaal superblij te zijn want er is de eerste weken natuurlijk nog een kansje dat het fout kan gaan.
Zo zie je maar dat er in 7 maanden heel wat kan gebeuren dus blijf hoop houden! Geef niet op!
Hier ben ik weer even. Ik begon in april van dit jaar met schrijven in deel 1 van dit topic. Mijn vriend was toen net zover dat hij was bijgedraait van 'Nooit een kindje' naar 'Ooit een kindje'.
Het is allemaal niet makkelijk gegaan maar sinds deze maand wilde hij er ook echt helemaal voor gaan. Het scheelde heel erg toen hij wist dat ik het ook allemaal niet wist en dat het voor mij ook allemaal doodeng is.
Helaas ben ik een tijdje ziek geweest en toen stond alles natuurlijk op een wat lager pitje, maar sinds de test van gisteren weet ik dat ik zwanger ben! Dat had ik dus echt niet verwacht! Meteen de eerste maand al. Ik moet zeggen dat ik er nog wel aan moet wennen (af en toe lichte paniek!) maar dat ik echt zo blij ben! Natuurlijk durf ik ook nog niet helemaal superblij te zijn want er is de eerste weken natuurlijk nog een kansje dat het fout kan gaan.
Zo zie je maar dat er in 7 maanden heel wat kan gebeuren dus blijf hoop houden! Geef niet op!
vrijdag 24 november 2006 om 11:27
vrijdag 24 november 2006 om 11:49
Ook ik, met goed resultaat wil nog even reageren. Niet op iedereen persoonlijk wantdan zou het een heel lang verhaal worden, maar meer om jullie even een hart onder de riem te steken.
Toen ik in februari dit topic opstartte had ik nooit maar dan ook nooit gedacht dat ik in september zwanger zou zijn, dus uiteindelijk is het allemaal heel snel gegaan. Maar voor mijn gevoel heeft het zoveel tijd gekost, om nog maar niet te praten over de vele slapeloze nachten vol piekeren, de huilbuien, de gespannen sfeer tussen ons etc.
Mijn fout (als je het zo zou kunnen noemen) is geweest, dat vanaf het moment dat mijn kinderwens begon te komen (zo'n 3 jaar geleden) ik dat niet goed duidelijk heb gemaakt. Deels niet omdat ik het zelf niet heel serieus nam, had namelijk altijd gezegd en gedacht dat ik geen kinderen wilde, deels omdat ik dacht dat het vanzelf wel goed zou komen en dat vriend er ook langzaam zo over ging denken. We hebben het er ook eerlijk gezegd nooit serieus over gehad. Toen mijn schoonzusje zwanger werd heb ik daar heel veel moeite mee gehad omdat ik toen ging beseffen dat ik dat eigenlijk ook wel heeeeeeeeeeeeeeeeel graag wilde ooit en naarmate haar buik dikker werd, werd mijn wens groter (maar nog steeds geheim). We maakten er wel eens opmerkingen over, maar meer op een geintjestoon. Toen bij haar de baby werd geboren (jaar geleden) begon ik het steeds vaker aan te kaarten bij vriend, maar die reageerde er niet serieus op. Dat ik er wel veel mee bezig was bleek uit het feit dat ik eerst maanden heb gelezen op babyforums en topics als deze en er daarna zelf een gestart ben. Aangezien wij niet goed kunnen praten en ik dat ook heel moeilijk vond heb ik hem een brief geschreven met daarin mijn wens voor de toekomst. Gezegd dat ie daar eens echt heel serieus over na moest denken en dat we er over een aantal maanden eens over zouden spreken. Kreeg weinig reactie op de brief, alleen sms met "ik denk ook vaak genoeg aan wel/geen kids hoor!". Na een paar dagen geen reactie verder hield ik het niet meer en heb ik hem een email gestuurd met de vraag of ik aljeblieft een reactie wilde geven. Hij deed een beetje lacherig toen hij geantwoord had en op de een of andere manier kwam de mail niet gelijk aan, dus de volgende dag voor ik ging werken kon ik eindelijk zijn reactie lezen. Ik was blij dat ik dat niet OP mijn werk had gedaan, want ik had het gevoel dat mijn wereld instortte. Hij wilde nu zeker geen kind (of meerdere wilde hij niet eens denken) en hij wist ook niet zeker of ie dat ooit wel zou willen. Een hele lange mail, maar kort gezegd stonden daar alleen maar negatieve dingen in: kost je handen vol geld "werk je je naar de klote voor niets", je leven houdt op, je relatie gaat naar de knoppen, want je hebt altijd ruzie en nog veel meer van dat soort dingen. Ik had me maar een beetje gek laten maken door de komst van mijn nichtje en neefje en moest gewoon maar anders gaan denken en me niet zo aanstellen. Geen enkel positief iets dus, o ja een ding, ik mocht wel met de pil stoppen (had ik ook allerlei redenen voor gegeven o.a. veel hoofdpijn) als ik dat wilde!
Achteraf weet ik niet hoe ik deze dag ben doorgekomen. Heb eerst een half uur achte elkaar gehuild, ben daarna naar het werk gegaan en zodra ik er aan dacht kreeg ik tranen in mijn ogen, ben mij mijn ouders wezen eten en heb de hele tijd gedaan alsof het goed ging en bij voorbaat al gezegd dat ik last had van branderige ogen, om vragen te voorkomen. Na het werk moest ik weer naar huis, zag er vreselijk tegen op want mijn vriend was al voor mij thuis en daar heb ik me eerst nog goed kunnen houden. "Gewoon" gegeten zonder iets te zeggen etc, maar ondertussen stond ik zo strak als een boog. Op een gegeven moment sloeg mijn vriend zijn arm om me heen (had hem in de loop van de dag wel een sms gestuurd, met de vraag of ie me niet had kunnen waarschuwen voor de mail aangezien ik hem bijna op mijn werk had gelezen en dat mijn wereld was ingestort) en toen kon ik niet meer stoppen met huilen. Erover praten kon ik niet en hebben we ook niet gedaan. Later in bed hetzelfde drama en toen heb ik gezegd dat we er na een paar dagen maar over moesten praten omdat het mij op dat moment te veel pijn deed. Tot overmaat van ramp hadden we een heel weekend voor de boeg met alleen maar feestjes, verjaardagen afspraken etc en moest ik heel het weekend vrolijk zijn aangezien ik niet wilde dat iemand hier van af wist. Vreselijk. Op een gegeven moment zei mijn vriend dat ie er nog eens over na had gedacht en dat als het zo belangrijk voor mij was hij wel ooit een kindje wilde maar niet wist wanneer. Vanaf toen konden we er een klein beetje over praten. Nog hele moeilijke gesprekken want ik wilde niet dat ie een kindje "nam" om mij niet kwijt te raken, want dan krijg je als het niet goed gaat altijd verwijten "jij moest zo nodig een kind". In het begin was dat denk ik ook echt alleen de reden dat ie "om" was. Uit veel dingen kon ik dat opmaken en als ik vroeg of ie kon zeggen dat het hem ooit leuk leek of als ik hem voordelen van een kind liet opnoemen kon ie dat niet. Hij vroeg ook vaak wat er zou gebeuren als ie niet zou willen. Heb hem niet onder druk gezet met dan ga ik weg, want dat kon ik op dat moment ook niet zeggen, maar heb hem zo goed mogelijk proberen duidelijk te maken dat als we er allebei anders over blijven denken we allebei ongelukkig worden. Hij wil geen kind dus dan gebeurt het niet, want je moet er beide achter staan, maar als er geen kind zou komen door deze reden dan zou ik daar op den duur zo ongelukkig van worden. Heel langzaam merkte ik dat zijn houding wat ging veranderen en dat ie hetzelf minder eng etc vond en dat het niet het eind van je leven is. Toch kon ie niet zeggen wanneer ie dan wilde, misschien eind van het jaar, misschien over 2 jaar, wie weet. Op een gegeven moment hebben we toen afgsproken dat we er nadat we voor een hypotheekverhoging voor een grootse verbouwing naar de notaris waren geweest er weer over zouden praten. Dit was in augustus. Ik heb heel vaak duidelijk gemaakt dat ik hoopte dat we er daarna voor konden gaan. Financien staan dan voor de komende 20 jaar vast (voor zover de situatie gelijk blijft en voor zover je kunt voorspellen) en qua financien zou het dan kunnen. Af en toe maakte mijn vriend opmerkingen waaruit ik zoiets had, dat gaat de goede kant op, maar andere momenten kon ie deze hoop weer geheel de grond in boren. Al met al was het hem nu wel heel duidelijk hoe belangrijk het voor mij was. Toen vrienden van ons vertelden dat ze hun eerste kindje verwachten, vond ik dat heel leuk, maar was er wel stil van en toen zei mijn vriend zelf al "je vind het echt heel jammer dat jij niet eerder was he". Hoe dichter we bij de datum kwamen van de notaris, des te zenuwachtiger werd ik, want wat nu als hij er nog niet voor zou willen gaan en wat als ie niet zou weten of en wanneer ie er voor zou willen gaan. Zou ik dan bij hem weggaan op den duur, of het nog aankijken?
Gelukkig voor mij is het zover niet gekomen......... Na de notaris mochten de condooms wegblijven en met de pil was ik dus al in februariu gestopt en de eerste echte cyclus was het gelijk raak. Dat was wel even een schok. Vriend was wel blij en trots (vanwege ZIJN goede prestatie zoals ie al die maanden al had voorspeld, ik zei dat het wel lang kon duren, hij zei dat het gelijk raak zou ijn) maar ik weet zeker dat ie er geen seconde van wakker zou hebben gelegen als het inderdaad nog maanden had geduurd. Nu is ie helemaal bijgedraaid, denkt mee over namen, kinderkamer, etc. Wie had dat ooit kunnen denken en ik ben op het moment de gelukkigste ter wereld. Hoop alleen dat mocht het lastig worden in de toekomst ik niet het verwijt krijg dat ik hem heb overgehaals, maar goed dat zal de toekomst leren.
Wat ik met mijn verhaal wil zeggen. Ook al ziet het er nu misschien heeeeeeeeel slecht uit, het kan echt veranderen (kijk naar de andere successtories op dit en soortgelijke topics), dus geef de moed niet op. In veel gevallen zal de man uiteindelijk bijdraaien. Natuurlijk niet alle gevallen, maar als je hierdoor uiteindelijk uitelkaar gaat ben ik ervan overtuigd dat het beter is en dat je een ander tegenkomt die wel kids wil. De rest van je leven een gemis hebben maakt iedereen ongelukkig denk ik. Ik hoop echt dat jullie mannen ook bijdraaien, maar blijf praten en probeer hem ook duidelijk te maken dat je hem niets wilt opdringen, maar dat je je gevoel niet kunt negeren, maar dat het voor jou uiteindelijk ook heeeeeeeeeeeeeel eng en spannend is en dat jullie dat alleen samen aankunnen!!
Liefs Room
Ps Kaetje, wat balen dat je ongi bent geworden!!
Waterkipje gefeliciteerd. Hoe voel je je???
Toen ik in februari dit topic opstartte had ik nooit maar dan ook nooit gedacht dat ik in september zwanger zou zijn, dus uiteindelijk is het allemaal heel snel gegaan. Maar voor mijn gevoel heeft het zoveel tijd gekost, om nog maar niet te praten over de vele slapeloze nachten vol piekeren, de huilbuien, de gespannen sfeer tussen ons etc.
Mijn fout (als je het zo zou kunnen noemen) is geweest, dat vanaf het moment dat mijn kinderwens begon te komen (zo'n 3 jaar geleden) ik dat niet goed duidelijk heb gemaakt. Deels niet omdat ik het zelf niet heel serieus nam, had namelijk altijd gezegd en gedacht dat ik geen kinderen wilde, deels omdat ik dacht dat het vanzelf wel goed zou komen en dat vriend er ook langzaam zo over ging denken. We hebben het er ook eerlijk gezegd nooit serieus over gehad. Toen mijn schoonzusje zwanger werd heb ik daar heel veel moeite mee gehad omdat ik toen ging beseffen dat ik dat eigenlijk ook wel heeeeeeeeeeeeeeeeel graag wilde ooit en naarmate haar buik dikker werd, werd mijn wens groter (maar nog steeds geheim). We maakten er wel eens opmerkingen over, maar meer op een geintjestoon. Toen bij haar de baby werd geboren (jaar geleden) begon ik het steeds vaker aan te kaarten bij vriend, maar die reageerde er niet serieus op. Dat ik er wel veel mee bezig was bleek uit het feit dat ik eerst maanden heb gelezen op babyforums en topics als deze en er daarna zelf een gestart ben. Aangezien wij niet goed kunnen praten en ik dat ook heel moeilijk vond heb ik hem een brief geschreven met daarin mijn wens voor de toekomst. Gezegd dat ie daar eens echt heel serieus over na moest denken en dat we er over een aantal maanden eens over zouden spreken. Kreeg weinig reactie op de brief, alleen sms met "ik denk ook vaak genoeg aan wel/geen kids hoor!". Na een paar dagen geen reactie verder hield ik het niet meer en heb ik hem een email gestuurd met de vraag of ik aljeblieft een reactie wilde geven. Hij deed een beetje lacherig toen hij geantwoord had en op de een of andere manier kwam de mail niet gelijk aan, dus de volgende dag voor ik ging werken kon ik eindelijk zijn reactie lezen. Ik was blij dat ik dat niet OP mijn werk had gedaan, want ik had het gevoel dat mijn wereld instortte. Hij wilde nu zeker geen kind (of meerdere wilde hij niet eens denken) en hij wist ook niet zeker of ie dat ooit wel zou willen. Een hele lange mail, maar kort gezegd stonden daar alleen maar negatieve dingen in: kost je handen vol geld "werk je je naar de klote voor niets", je leven houdt op, je relatie gaat naar de knoppen, want je hebt altijd ruzie en nog veel meer van dat soort dingen. Ik had me maar een beetje gek laten maken door de komst van mijn nichtje en neefje en moest gewoon maar anders gaan denken en me niet zo aanstellen. Geen enkel positief iets dus, o ja een ding, ik mocht wel met de pil stoppen (had ik ook allerlei redenen voor gegeven o.a. veel hoofdpijn) als ik dat wilde!
Achteraf weet ik niet hoe ik deze dag ben doorgekomen. Heb eerst een half uur achte elkaar gehuild, ben daarna naar het werk gegaan en zodra ik er aan dacht kreeg ik tranen in mijn ogen, ben mij mijn ouders wezen eten en heb de hele tijd gedaan alsof het goed ging en bij voorbaat al gezegd dat ik last had van branderige ogen, om vragen te voorkomen. Na het werk moest ik weer naar huis, zag er vreselijk tegen op want mijn vriend was al voor mij thuis en daar heb ik me eerst nog goed kunnen houden. "Gewoon" gegeten zonder iets te zeggen etc, maar ondertussen stond ik zo strak als een boog. Op een gegeven moment sloeg mijn vriend zijn arm om me heen (had hem in de loop van de dag wel een sms gestuurd, met de vraag of ie me niet had kunnen waarschuwen voor de mail aangezien ik hem bijna op mijn werk had gelezen en dat mijn wereld was ingestort) en toen kon ik niet meer stoppen met huilen. Erover praten kon ik niet en hebben we ook niet gedaan. Later in bed hetzelfde drama en toen heb ik gezegd dat we er na een paar dagen maar over moesten praten omdat het mij op dat moment te veel pijn deed. Tot overmaat van ramp hadden we een heel weekend voor de boeg met alleen maar feestjes, verjaardagen afspraken etc en moest ik heel het weekend vrolijk zijn aangezien ik niet wilde dat iemand hier van af wist. Vreselijk. Op een gegeven moment zei mijn vriend dat ie er nog eens over na had gedacht en dat als het zo belangrijk voor mij was hij wel ooit een kindje wilde maar niet wist wanneer. Vanaf toen konden we er een klein beetje over praten. Nog hele moeilijke gesprekken want ik wilde niet dat ie een kindje "nam" om mij niet kwijt te raken, want dan krijg je als het niet goed gaat altijd verwijten "jij moest zo nodig een kind". In het begin was dat denk ik ook echt alleen de reden dat ie "om" was. Uit veel dingen kon ik dat opmaken en als ik vroeg of ie kon zeggen dat het hem ooit leuk leek of als ik hem voordelen van een kind liet opnoemen kon ie dat niet. Hij vroeg ook vaak wat er zou gebeuren als ie niet zou willen. Heb hem niet onder druk gezet met dan ga ik weg, want dat kon ik op dat moment ook niet zeggen, maar heb hem zo goed mogelijk proberen duidelijk te maken dat als we er allebei anders over blijven denken we allebei ongelukkig worden. Hij wil geen kind dus dan gebeurt het niet, want je moet er beide achter staan, maar als er geen kind zou komen door deze reden dan zou ik daar op den duur zo ongelukkig van worden. Heel langzaam merkte ik dat zijn houding wat ging veranderen en dat ie hetzelf minder eng etc vond en dat het niet het eind van je leven is. Toch kon ie niet zeggen wanneer ie dan wilde, misschien eind van het jaar, misschien over 2 jaar, wie weet. Op een gegeven moment hebben we toen afgsproken dat we er nadat we voor een hypotheekverhoging voor een grootse verbouwing naar de notaris waren geweest er weer over zouden praten. Dit was in augustus. Ik heb heel vaak duidelijk gemaakt dat ik hoopte dat we er daarna voor konden gaan. Financien staan dan voor de komende 20 jaar vast (voor zover de situatie gelijk blijft en voor zover je kunt voorspellen) en qua financien zou het dan kunnen. Af en toe maakte mijn vriend opmerkingen waaruit ik zoiets had, dat gaat de goede kant op, maar andere momenten kon ie deze hoop weer geheel de grond in boren. Al met al was het hem nu wel heel duidelijk hoe belangrijk het voor mij was. Toen vrienden van ons vertelden dat ze hun eerste kindje verwachten, vond ik dat heel leuk, maar was er wel stil van en toen zei mijn vriend zelf al "je vind het echt heel jammer dat jij niet eerder was he". Hoe dichter we bij de datum kwamen van de notaris, des te zenuwachtiger werd ik, want wat nu als hij er nog niet voor zou willen gaan en wat als ie niet zou weten of en wanneer ie er voor zou willen gaan. Zou ik dan bij hem weggaan op den duur, of het nog aankijken?
Gelukkig voor mij is het zover niet gekomen......... Na de notaris mochten de condooms wegblijven en met de pil was ik dus al in februariu gestopt en de eerste echte cyclus was het gelijk raak. Dat was wel even een schok. Vriend was wel blij en trots (vanwege ZIJN goede prestatie zoals ie al die maanden al had voorspeld, ik zei dat het wel lang kon duren, hij zei dat het gelijk raak zou ijn) maar ik weet zeker dat ie er geen seconde van wakker zou hebben gelegen als het inderdaad nog maanden had geduurd. Nu is ie helemaal bijgedraaid, denkt mee over namen, kinderkamer, etc. Wie had dat ooit kunnen denken en ik ben op het moment de gelukkigste ter wereld. Hoop alleen dat mocht het lastig worden in de toekomst ik niet het verwijt krijg dat ik hem heb overgehaals, maar goed dat zal de toekomst leren.
Wat ik met mijn verhaal wil zeggen. Ook al ziet het er nu misschien heeeeeeeeel slecht uit, het kan echt veranderen (kijk naar de andere successtories op dit en soortgelijke topics), dus geef de moed niet op. In veel gevallen zal de man uiteindelijk bijdraaien. Natuurlijk niet alle gevallen, maar als je hierdoor uiteindelijk uitelkaar gaat ben ik ervan overtuigd dat het beter is en dat je een ander tegenkomt die wel kids wil. De rest van je leven een gemis hebben maakt iedereen ongelukkig denk ik. Ik hoop echt dat jullie mannen ook bijdraaien, maar blijf praten en probeer hem ook duidelijk te maken dat je hem niets wilt opdringen, maar dat je je gevoel niet kunt negeren, maar dat het voor jou uiteindelijk ook heeeeeeeeeeeeeel eng en spannend is en dat jullie dat alleen samen aankunnen!!
Liefs Room
Ps Kaetje, wat balen dat je ongi bent geworden!!
Waterkipje gefeliciteerd. Hoe voel je je???
vrijdag 24 november 2006 om 12:50
Dank voor de succes verhalen, daar had ik echt even behoefte aan.
Vanochtend vriendin met zoon van 3 weken op bezoek gehad. Erg gezellig. Wel jaloers, maar ik heb het voor mijn gevoel wel onder controle.
In het verleden overheerste de jaloezie, nu is het meer op de achtergrond.
Denk dat dat komt omdat ik zelf goede hoop heb, dat mijn tijd nog wel komt.
Vanochtend vriendin met zoon van 3 weken op bezoek gehad. Erg gezellig. Wel jaloers, maar ik heb het voor mijn gevoel wel onder controle.
In het verleden overheerste de jaloezie, nu is het meer op de achtergrond.
Denk dat dat komt omdat ik zelf goede hoop heb, dat mijn tijd nog wel komt.
vrijdag 24 november 2006 om 14:51
Plieno, jouw tijd komt inderdaad wel!!! Het ziet er toch wel positief voor je uit?? Januari is het zo en dan weet je waar je aan toe bent. Misschien kun je dan gelijk stoppen met de pil en eerst een paar maandjes condooms gebruiken zodat je lichaam ontpilt is en zodra hij er dan klaar voor is kun je er voro gaan. En misschien is ie de condooms wel zo snel zat dat je er al snel voor kunt gaan. En ook al duurt het na januari nog een tijdje, dat is niet leuk als je maar iets hebt om naar uit te kijken en dat kun je als je een bepaalde termijn hebt wanneer hij ervoor wil gaan.
Liefs Room
Liefs Room
zaterdag 25 november 2006 om 09:20
Room, ik denk ook dat mijn tijd echt komt.
En gisteren kreeg ik zelfs het gevoel dat " mijn tijd" sneller komt dan ik had kunnen dromen. Het is zo' n stom verhaal, wat ik niet echt durf te vertellen, omdat ik twijfel of ik het niet weer verkeerd inschat...
Maar ik denk dat hij " om" is.
Vinden jullie het goed als ik jullie mijn rare verhaal pas vertel als ik (binnen een paar dagen) weet of ik het nou goed heb begrepen. Het valt zo tegen als ik jullie mijn blije gedachten vertel en komende week weer moet vertellen dat alles anders is.
Mannen zijn vage wezens, zeker die van mij.... Wat kunnen ze snel van gedachten veranderen.
Wordt vervolgd.
En gisteren kreeg ik zelfs het gevoel dat " mijn tijd" sneller komt dan ik had kunnen dromen. Het is zo' n stom verhaal, wat ik niet echt durf te vertellen, omdat ik twijfel of ik het niet weer verkeerd inschat...
Maar ik denk dat hij " om" is.
Vinden jullie het goed als ik jullie mijn rare verhaal pas vertel als ik (binnen een paar dagen) weet of ik het nou goed heb begrepen. Het valt zo tegen als ik jullie mijn blije gedachten vertel en komende week weer moet vertellen dat alles anders is.
Mannen zijn vage wezens, zeker die van mij.... Wat kunnen ze snel van gedachten veranderen.
Wordt vervolgd.