Kinderen
alle pijlers
Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2
donderdag 26 oktober 2006 om 20:45
We hebben een heel topic volgeschreven! Ik heb maar even een nieuwe geopend want ik had een stukje getypt maar dat kon er niet meer bij. Ik hoop dat iedereen het terug kan vinden!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
zaterdag 25 november 2006 om 20:02
Kaetje, ik heb het denk ik echt bij het rechte eind.
Maar het is een heel verhaal en best gek ook, hoe zoiets kan gaan.
Het begon gisteren. Ineens zegt manlief ik heb een verassing, met een greins. We waren aan het opruimen na het avondeten. Mijn gedachten/hormonen sloegen op hol, maar wist dat ik niet te veel mocht verwachten.
Komt hij de kamer even later binnen terwijl ik aan de afwas sta en hij stopt 1 pilletje foliumzuur in mijn mond. Met de opmerking, als je morgen lief bent krijg je er nog 1. En verder praatten we er die avond nauwelijks over, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Maar vandaag dagje naar mijn zus geweest (2 uren in de auto) en ik aangekaart dat ik niet weet wat ik hiervan moet denken. Geeft hij doodleuk aan, dat het een grap was en dat ik daar niks achter moet zoeken.
Onderweg maakte hij daarna nog een keer een grap over zwanger worden, maar we hadden vlak daarvoor afgesproken dat ik dat soort grappen niet echt kan waarderen, in verband met rondgierende hormonen.
Maar het had dus volgens hem niks te betekenen.
Komen we bij mijn kleine zusje. Vertelt zij dat ze 7 weken zwanger is en dat ze in juli een miskraam heeft gehad. Heftig zeg, onwijs leuk voor haar.
Maar het bizarre is dat mijn man dit al een week wist, zwager had vorige week mond voorbij gepraat op een feestje.
Manlief was al bang dat mijn hormonen helemaal op hol zouden slaan bij dit nieuws, maar had dus braaf zijn mond dicht gehouden.
Op de terugweg naar huis, heb ik gezegd dat ik blij ben om tante te worden, maar ook wel jaloers dat zij eerder een kind krijgt. Hun werk, woon en financiele situatie is veel minder geschikt dan die van ons. Ik had het echt nog niet aan zien komen.
Toen gaf man aan dat ik mag starten met foliumzuur en stoppen met de pil, omdat hij helemaal gek wordt van mijn " gezeur" . Hij wil namelijk kinderen over een jaar en dat ene jaar, daar wil hij niet al dat gezeur voor houden. Niet echt romantisch, maar hij meende het wel.
Nu heb ik het hele doosje foliumzuur terug gekregen (had hij verstopt, nadat ik deze tijdje terug zonder overleg iets te voorbarig had besteld).
En ik maak mijn pilstrip af (nog 2 weken). Halverwege een strip stoppen lijkt me niet slim.
Nou het overvalt me allemaal nogal, en ben ook bang dat alles morgen weer anders is. Want manlief heeft duidelijk nog grote drempelvrees.
Op sommige momenten vergeet hij die drempel even denk ik.
Ik ben dus voorzichtig blij en hou jullie op de hoogte.
Maar het is een heel verhaal en best gek ook, hoe zoiets kan gaan.
Het begon gisteren. Ineens zegt manlief ik heb een verassing, met een greins. We waren aan het opruimen na het avondeten. Mijn gedachten/hormonen sloegen op hol, maar wist dat ik niet te veel mocht verwachten.
Komt hij de kamer even later binnen terwijl ik aan de afwas sta en hij stopt 1 pilletje foliumzuur in mijn mond. Met de opmerking, als je morgen lief bent krijg je er nog 1. En verder praatten we er die avond nauwelijks over, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Maar vandaag dagje naar mijn zus geweest (2 uren in de auto) en ik aangekaart dat ik niet weet wat ik hiervan moet denken. Geeft hij doodleuk aan, dat het een grap was en dat ik daar niks achter moet zoeken.
Onderweg maakte hij daarna nog een keer een grap over zwanger worden, maar we hadden vlak daarvoor afgesproken dat ik dat soort grappen niet echt kan waarderen, in verband met rondgierende hormonen.
Maar het had dus volgens hem niks te betekenen.
Komen we bij mijn kleine zusje. Vertelt zij dat ze 7 weken zwanger is en dat ze in juli een miskraam heeft gehad. Heftig zeg, onwijs leuk voor haar.
Maar het bizarre is dat mijn man dit al een week wist, zwager had vorige week mond voorbij gepraat op een feestje.
Manlief was al bang dat mijn hormonen helemaal op hol zouden slaan bij dit nieuws, maar had dus braaf zijn mond dicht gehouden.
Op de terugweg naar huis, heb ik gezegd dat ik blij ben om tante te worden, maar ook wel jaloers dat zij eerder een kind krijgt. Hun werk, woon en financiele situatie is veel minder geschikt dan die van ons. Ik had het echt nog niet aan zien komen.
Toen gaf man aan dat ik mag starten met foliumzuur en stoppen met de pil, omdat hij helemaal gek wordt van mijn " gezeur" . Hij wil namelijk kinderen over een jaar en dat ene jaar, daar wil hij niet al dat gezeur voor houden. Niet echt romantisch, maar hij meende het wel.
Nu heb ik het hele doosje foliumzuur terug gekregen (had hij verstopt, nadat ik deze tijdje terug zonder overleg iets te voorbarig had besteld).
En ik maak mijn pilstrip af (nog 2 weken). Halverwege een strip stoppen lijkt me niet slim.
Nou het overvalt me allemaal nogal, en ben ook bang dat alles morgen weer anders is. Want manlief heeft duidelijk nog grote drempelvrees.
Op sommige momenten vergeet hij die drempel even denk ik.
Ik ben dus voorzichtig blij en hou jullie op de hoogte.
zondag 26 november 2006 om 00:59
Plieno, dat klinkt nu toch wel
heel goed….. Ik feliciteer je voorzichtig, houdt ons op de hoogte!
Waterkipje gefeliciteerd met je zwangerschap, dat zijn de verhalen die
een mens moed geven….
Room, bedankt voor je verhaal hoe het bij jou gelopen is, dat heeft ook
lang geduurd voor je, maar nu wel helemaal in de wolken. Echt heel fijn voor
je... Ik hoop dat ik ooit nog eens zover kom... Jouw actie om brieven te
schrijven is denk ik wel een goede, in andere situaties doe ik dat wel vaker,
maar op de een of andere manier bij dit onderwerp een drempel voor. Toch nog
maar eens over nadenken...
Ja Lidhiana, dat gevoel ken ik, dat je het niet zou willen willen…. Maar
feit is toch dat ik echt heel graag kinderen wil, Net zo goed dat het feit is
dat hij nu geen kinderen wil. Ik merk dat jij nog dubbel bent in wat je zal
doen als hij echt echt echt geen kinderen wil…. Je zegt niet bij hem weg te
kunnen gaan, maar kun je bij hem blijven en je wens een onvervuld plekje geven?
Ik vind dat zo moeilijk voor te stellen, kan daar niets mee, denk echt dat dat
tussen ons in blijft staan… Of ik zou echt diep van binnen tot andere inzichten
moeten komen, dat sluit ik niet uit, maar ik vrees dat het voor mij is of samen
kinderen proberen te krijgen, of ieder onze eigen weg een invulling aan ons
leven geven… Ik ben 35 dus de mogelijkheid om met een andere man kinderen te
krijgen zijn nou ook weer niet zo groot.. Maar het gaat mij er om dat ik kan
leven zoals ik voel dat goed is, en daar voel ik me nu heel erg in beperkt.
Ik heb nog geen afspraak met een peut, heb alleen de huisarts gebeld en even
met haar overlegd, ze begreep de situatie en dacht ook wel dat het goed zou
zijn eens met een ander erbij te praten. Ze wenste me ook veel sterkte met deze
situatie. Ze heeft me de namen en tel nummer gegeven van een mannelijke en
vrouwelijke peut, waar zij goede verhalen over had gehoord. We moeten zelf een
afspraak maken voor een intake. Maar wilde dat natuurlijk even met mijn lief
bespreken. Dat heb ik vanmiddag gedaan, zijn reactie was zoals ik misschien wel
verwachtte maar zoals ik echt niet hoopte.. Hij zei dat hij het vreemd vond dat
ik zomaar naar de dokter had gebeld. Dat we toch goed aan het praten zijn, dat
het wel snel is, dat hij niet dacht dat we er iets mee zouden opschieten. Ik
heb gezegd dat ik toch voorgesteld had met derde erbij te gaan praten, en dat
hij daar voor open stond. Dus dat ik maar meteen gebeld heb. En dat ik niet nog
maanden wil wachten, en nogmaals uitgelegd waarom ik de last van het er steeds
over moeten beginnen en gesprek leiden graag aan derde over wil laten. Dat
begrijpt hij wel…. Maar ik zie het na dit gesprek wel nog somberder in, volgens
mij wil hij er nog twee jaar zo af en toe over praten… en die tijd heb ik niet
in mijn hoofd, in mijn gevoel en in het lijf waarschijnlijk ook niet. wil hem
even een paar dagen geven om aan het idee te wennen, en dan overleggen over
geschikte datum voor intake… Ik moet dit echt doorzetten, maar het voelt zwaar,
en ook wel vreemd dit te doen terwijl hij er niet om staat te springen… Maar ik
voel wel sterk het goed is door te zetten, het is alles wat ik kan doen, als ik
ga zitten wachten gebeurt er niets, hij zal er nooit om staan te springen naar
een peut te gaan. Ik wel, nou ja eigenlijk sta ik om iets anders te springen….
Hmm ik dwaal wel af he, eerst hadden we het nog over al dan niet kinderen
krijgen, nu gaat het gesprek over al dan niet naar de peut gaan.
Lidhiana, ik hoop dat het bij jou soepeler gaat, hebben jullie het er
nog over gehad, heb je al concrete stappen genomen om een peut te vinden?
Soms ben ik ook gewoon boos op hem, denk ik lummel, ik zit hier maar de hele
tijd de begrijpende vrouw uit te hangen en jij doet maar precies wat je wil… Ik
kan me niet voorstellen dat ik in de omgekeerde situatie zo zou handelen, maar
goed dat is niet zo’n zinnige gedachte. Het lijkt gewoon wel of hij denkt dat
het wel over waait als hij er niet aan denkt… Hoe peuter ik hem aan zijn
verstand dat het ernst is….???
heel goed….. Ik feliciteer je voorzichtig, houdt ons op de hoogte!
Waterkipje gefeliciteerd met je zwangerschap, dat zijn de verhalen die
een mens moed geven….
Room, bedankt voor je verhaal hoe het bij jou gelopen is, dat heeft ook
lang geduurd voor je, maar nu wel helemaal in de wolken. Echt heel fijn voor
je... Ik hoop dat ik ooit nog eens zover kom... Jouw actie om brieven te
schrijven is denk ik wel een goede, in andere situaties doe ik dat wel vaker,
maar op de een of andere manier bij dit onderwerp een drempel voor. Toch nog
maar eens over nadenken...
Ja Lidhiana, dat gevoel ken ik, dat je het niet zou willen willen…. Maar
feit is toch dat ik echt heel graag kinderen wil, Net zo goed dat het feit is
dat hij nu geen kinderen wil. Ik merk dat jij nog dubbel bent in wat je zal
doen als hij echt echt echt geen kinderen wil…. Je zegt niet bij hem weg te
kunnen gaan, maar kun je bij hem blijven en je wens een onvervuld plekje geven?
Ik vind dat zo moeilijk voor te stellen, kan daar niets mee, denk echt dat dat
tussen ons in blijft staan… Of ik zou echt diep van binnen tot andere inzichten
moeten komen, dat sluit ik niet uit, maar ik vrees dat het voor mij is of samen
kinderen proberen te krijgen, of ieder onze eigen weg een invulling aan ons
leven geven… Ik ben 35 dus de mogelijkheid om met een andere man kinderen te
krijgen zijn nou ook weer niet zo groot.. Maar het gaat mij er om dat ik kan
leven zoals ik voel dat goed is, en daar voel ik me nu heel erg in beperkt.
Ik heb nog geen afspraak met een peut, heb alleen de huisarts gebeld en even
met haar overlegd, ze begreep de situatie en dacht ook wel dat het goed zou
zijn eens met een ander erbij te praten. Ze wenste me ook veel sterkte met deze
situatie. Ze heeft me de namen en tel nummer gegeven van een mannelijke en
vrouwelijke peut, waar zij goede verhalen over had gehoord. We moeten zelf een
afspraak maken voor een intake. Maar wilde dat natuurlijk even met mijn lief
bespreken. Dat heb ik vanmiddag gedaan, zijn reactie was zoals ik misschien wel
verwachtte maar zoals ik echt niet hoopte.. Hij zei dat hij het vreemd vond dat
ik zomaar naar de dokter had gebeld. Dat we toch goed aan het praten zijn, dat
het wel snel is, dat hij niet dacht dat we er iets mee zouden opschieten. Ik
heb gezegd dat ik toch voorgesteld had met derde erbij te gaan praten, en dat
hij daar voor open stond. Dus dat ik maar meteen gebeld heb. En dat ik niet nog
maanden wil wachten, en nogmaals uitgelegd waarom ik de last van het er steeds
over moeten beginnen en gesprek leiden graag aan derde over wil laten. Dat
begrijpt hij wel…. Maar ik zie het na dit gesprek wel nog somberder in, volgens
mij wil hij er nog twee jaar zo af en toe over praten… en die tijd heb ik niet
in mijn hoofd, in mijn gevoel en in het lijf waarschijnlijk ook niet. wil hem
even een paar dagen geven om aan het idee te wennen, en dan overleggen over
geschikte datum voor intake… Ik moet dit echt doorzetten, maar het voelt zwaar,
en ook wel vreemd dit te doen terwijl hij er niet om staat te springen… Maar ik
voel wel sterk het goed is door te zetten, het is alles wat ik kan doen, als ik
ga zitten wachten gebeurt er niets, hij zal er nooit om staan te springen naar
een peut te gaan. Ik wel, nou ja eigenlijk sta ik om iets anders te springen….
Hmm ik dwaal wel af he, eerst hadden we het nog over al dan niet kinderen
krijgen, nu gaat het gesprek over al dan niet naar de peut gaan.
Lidhiana, ik hoop dat het bij jou soepeler gaat, hebben jullie het er
nog over gehad, heb je al concrete stappen genomen om een peut te vinden?
Soms ben ik ook gewoon boos op hem, denk ik lummel, ik zit hier maar de hele
tijd de begrijpende vrouw uit te hangen en jij doet maar precies wat je wil… Ik
kan me niet voorstellen dat ik in de omgekeerde situatie zo zou handelen, maar
goed dat is niet zo’n zinnige gedachte. Het lijkt gewoon wel of hij denkt dat
het wel over waait als hij er niet aan denkt… Hoe peuter ik hem aan zijn
verstand dat het ernst is….???
zondag 26 november 2006 om 09:55
Plieno, dat is goed nieuws! Ik kan me voorstellen dat je nog een beetje aarzelt met juichen omdat ie al eerder is teruggekrabbeld, maar ik denk dat hij er nu echt aan moet gaan wennen dat het nu voor het echie is :D, wat fijn voor jullie!
Niet echt romantisch, schrijf je, maar het resultaat telt hier haha!
Room, bedankt voor je verhaal. Wel goed om zoiets nog even terug te lezen. Al met al is het best snel, maar als je er midden in zit denk je: wat een eeuwigheid en hoe komen we hier uit?
Waterkipje, geweldig zeg: gefeliciteerd!
Ludhiana, welkom bij het topic. Moeilijke situatie inderdaad waar je in zit. Hoe neemt jouw vriend je reactie op dat je er aan denkt uit elkaar te gaan als hij echt nooit geen kinderen wil? Is hij bereid de relatie daarvoor op het spel te zetten? Kan hij zich een beetje indenken of hij toch van z'n kind zou houden als het er eenmaal is? Ik denk dat je gelijk hebt dat de meeste mannen inderdaad dat gevoel niet zo hebben, maar het lijkt me dat dat wel komt hoor. Ik zal je een raar verhaal vertellen. Mijn man is als de dood dat hij zijn vrije tijd kwijt raakt en niet meer dingen kan doen die hij wil omdat ie dan aan een kind vastzit ofzoiets. Hij had daarom ook wel eens geopperd dat hij dan wel akkoord zou gaan als hij maar gewoon zijn eigen leventje kon blijven leven. Toen hij dat eens had voorgelegd aan een vriendin van ons,v ertelde zij dat een vriendin van haar dit inderdaad zo geregeld had met haar vriend. Zij wilde een kind, hij niet, en het kwam er toch. Maar ze hadden afgesproken dat zij doordeweeks volledig verantwoordelijk voor het kind zou zijn, en hij in het weekend wel 'mee zou helpen'. Als zij doordeweeks gaat sporten, moet ze een oppas bellen die dan beneden zit terwijl haar vriend boven bv zit te computeren of andere dingen zit te doen... Die vrouw had echt af en toe het gevoel dat ze een alleenstaande moeder was , met een vriend erbij die ook wel in hetzelfde huis woont... echt te bizar voor woorden. Maar ze vertelde dat hij nu, na een jaar, wel een beetje bijtrok. Toen ze een tijdje geleden op kraamvisite waren bij andere mensen kreeg hij pardoes een peuter op z'n schoot geworpen. En zij dacht nog: oh jee, dat wil hij niet. Maar hij ging er gewoon mee spelen en hij bleek het toch niet zo erg te vinden als ze dacht.
Manlief en ik vonden dit een te bizar verhaal voor woordne, en zo extreem had manlief het vast ook weer niet bedoeld over 'zijn eigen leven blijven leiden'(tenminste dat hoop ik maar) ,hij was meteen genezen van dat idee.
(dat die man zich blijkbaar niet gehinderd voelt door een oppas die bij je beneden op de bank zit terwijl jij lekker boven zit , vind ik ook onbegrijpelijk!)
Maar goed, om maar aan te geven, dat het gevoel blijkbaar toch echt wel kan komen.
Doppie, goed om weer wat van je te horen. Wat spannend dat je nu aan je boek begint! Veel schrijfplezier!!!
Ja ik kan me voorstellen dat je niet op alle fronten veranderingen moet hebben als je aan kinderen wilt beginnen. Ik ga me nu ook wel een beetje afvragen hoe ik dat wil gaan doen nu ik een nieuwe baan heb. Ik heb daar een jaarcontract gekregen , met in principe het vooruitzicht op een vast contract. Maar met een nieuwe baan is het altijd in het begin natuurlijk spannend, om je in te werken, maar ook om je waar te maken. En stel stel stel dat manlief toch 'om' gaat en we zouden aan kinderen beginnen hoe lang ga je daarmee wachten? qua baan, maar ook qua leeftijd (ik word over twee maanden alweer 36....). Nou ja, eerst man maar eens 'om' praten. Gisteravond in het café maakten we wat grapjes daarover, toen hij vertelde aan een vriendin dat we een nieuwe (tweedehands) auto wilden gaan kopen bij onze garage. Ze hadden een ruime auto en een verlengde zegmaar stationcar in de aanbieding voor dezelfde prijs. Dus ik grapte:"In die stationcar kun je én een kind, én een hond in kwijt, echt ideaal!" Toen grapte hij verder dat ik bij mijn nieuwe baan (die is echt 5 min. lopen van mijn huis, echt geweldig natuurlijk) dan mooi de hond zou kunnen uit laten. Manlief wil in plaats van een kind, liever een hond namelijk (ik wil ze allebei wel). 'Inderdaad, en op weg naar mijn werk staat er een kinderopvang, dus dat komt ook mooi uit' zei ik. Daar moest hij wel om lachen. 'Ze wil niet een hond, ze wil een kind!' zei een vriendin. Toen maakte hij een grapje over dat je geen alcohol mag drinken vóór je zwanger raakt, dus ik zei dat ik al twee spa blauw op had. 'En die alcohol geldt alleen maar die 9 maanden als je zwanger bent' zei die vriendin. 'Nee, dat is echt slecht,'' zei hij, 'dus met al die alcohol die we drinken denk ik eerder aan een planning voor 2012' (ik wist wel dat het een grapje was, maar ging toch snel even rekenen... dan ben ik 41! Aargh! )
Doppie, zijn jullie al op huizenjacht , hoe staat het daarmee?
En Sampie, is je vriend alweer genoeg hersteld om hem te kunnen belagen met jouw kinderwens? Succes in elk geval!
Ik moest gister ook wel lachen. Manlief zei op een gegeven moment, toen hij met een vriendin stond te praten: "Zij is al de tweede vanavond die nog niet wist dat je een nieuwe baan had'. Omdat we al hadden staan te grappen over zwanger worden, zei ik : "Oh ja, ik moet jou ook nog wat vertellen schat... " en toen keek hij me met grote ogen aan...:o
Niet echt romantisch, schrijf je, maar het resultaat telt hier haha!
Room, bedankt voor je verhaal. Wel goed om zoiets nog even terug te lezen. Al met al is het best snel, maar als je er midden in zit denk je: wat een eeuwigheid en hoe komen we hier uit?
Waterkipje, geweldig zeg: gefeliciteerd!
Ludhiana, welkom bij het topic. Moeilijke situatie inderdaad waar je in zit. Hoe neemt jouw vriend je reactie op dat je er aan denkt uit elkaar te gaan als hij echt nooit geen kinderen wil? Is hij bereid de relatie daarvoor op het spel te zetten? Kan hij zich een beetje indenken of hij toch van z'n kind zou houden als het er eenmaal is? Ik denk dat je gelijk hebt dat de meeste mannen inderdaad dat gevoel niet zo hebben, maar het lijkt me dat dat wel komt hoor. Ik zal je een raar verhaal vertellen. Mijn man is als de dood dat hij zijn vrije tijd kwijt raakt en niet meer dingen kan doen die hij wil omdat ie dan aan een kind vastzit ofzoiets. Hij had daarom ook wel eens geopperd dat hij dan wel akkoord zou gaan als hij maar gewoon zijn eigen leventje kon blijven leven. Toen hij dat eens had voorgelegd aan een vriendin van ons,v ertelde zij dat een vriendin van haar dit inderdaad zo geregeld had met haar vriend. Zij wilde een kind, hij niet, en het kwam er toch. Maar ze hadden afgesproken dat zij doordeweeks volledig verantwoordelijk voor het kind zou zijn, en hij in het weekend wel 'mee zou helpen'. Als zij doordeweeks gaat sporten, moet ze een oppas bellen die dan beneden zit terwijl haar vriend boven bv zit te computeren of andere dingen zit te doen... Die vrouw had echt af en toe het gevoel dat ze een alleenstaande moeder was , met een vriend erbij die ook wel in hetzelfde huis woont... echt te bizar voor woorden. Maar ze vertelde dat hij nu, na een jaar, wel een beetje bijtrok. Toen ze een tijdje geleden op kraamvisite waren bij andere mensen kreeg hij pardoes een peuter op z'n schoot geworpen. En zij dacht nog: oh jee, dat wil hij niet. Maar hij ging er gewoon mee spelen en hij bleek het toch niet zo erg te vinden als ze dacht.
Manlief en ik vonden dit een te bizar verhaal voor woordne, en zo extreem had manlief het vast ook weer niet bedoeld over 'zijn eigen leven blijven leiden'(tenminste dat hoop ik maar) ,hij was meteen genezen van dat idee.
(dat die man zich blijkbaar niet gehinderd voelt door een oppas die bij je beneden op de bank zit terwijl jij lekker boven zit , vind ik ook onbegrijpelijk!)
Maar goed, om maar aan te geven, dat het gevoel blijkbaar toch echt wel kan komen.
Doppie, goed om weer wat van je te horen. Wat spannend dat je nu aan je boek begint! Veel schrijfplezier!!!
Ja ik kan me voorstellen dat je niet op alle fronten veranderingen moet hebben als je aan kinderen wilt beginnen. Ik ga me nu ook wel een beetje afvragen hoe ik dat wil gaan doen nu ik een nieuwe baan heb. Ik heb daar een jaarcontract gekregen , met in principe het vooruitzicht op een vast contract. Maar met een nieuwe baan is het altijd in het begin natuurlijk spannend, om je in te werken, maar ook om je waar te maken. En stel stel stel dat manlief toch 'om' gaat en we zouden aan kinderen beginnen hoe lang ga je daarmee wachten? qua baan, maar ook qua leeftijd (ik word over twee maanden alweer 36....). Nou ja, eerst man maar eens 'om' praten. Gisteravond in het café maakten we wat grapjes daarover, toen hij vertelde aan een vriendin dat we een nieuwe (tweedehands) auto wilden gaan kopen bij onze garage. Ze hadden een ruime auto en een verlengde zegmaar stationcar in de aanbieding voor dezelfde prijs. Dus ik grapte:"In die stationcar kun je én een kind, én een hond in kwijt, echt ideaal!" Toen grapte hij verder dat ik bij mijn nieuwe baan (die is echt 5 min. lopen van mijn huis, echt geweldig natuurlijk) dan mooi de hond zou kunnen uit laten. Manlief wil in plaats van een kind, liever een hond namelijk (ik wil ze allebei wel). 'Inderdaad, en op weg naar mijn werk staat er een kinderopvang, dus dat komt ook mooi uit' zei ik. Daar moest hij wel om lachen. 'Ze wil niet een hond, ze wil een kind!' zei een vriendin. Toen maakte hij een grapje over dat je geen alcohol mag drinken vóór je zwanger raakt, dus ik zei dat ik al twee spa blauw op had. 'En die alcohol geldt alleen maar die 9 maanden als je zwanger bent' zei die vriendin. 'Nee, dat is echt slecht,'' zei hij, 'dus met al die alcohol die we drinken denk ik eerder aan een planning voor 2012' (ik wist wel dat het een grapje was, maar ging toch snel even rekenen... dan ben ik 41! Aargh! )
Doppie, zijn jullie al op huizenjacht , hoe staat het daarmee?
En Sampie, is je vriend alweer genoeg hersteld om hem te kunnen belagen met jouw kinderwens? Succes in elk geval!
Ik moest gister ook wel lachen. Manlief zei op een gegeven moment, toen hij met een vriendin stond te praten: "Zij is al de tweede vanavond die nog niet wist dat je een nieuwe baan had'. Omdat we al hadden staan te grappen over zwanger worden, zei ik : "Oh ja, ik moet jou ook nog wat vertellen schat... " en toen keek hij me met grote ogen aan...:o
zondag 26 november 2006 om 10:01
Goedemorgen!
Wat een verhalen weer! Goed hoor! Heb ze wel gelezen, maar kan niet overal op reageren..
Room, bedankt voor je verhaal! Dit geeft moed!
Haha! Wat ik grappig vond, was het 1e stukje > dat je in een brief had omschreven hoe jij je voelde! Dat heb ik ook gedaan!! Durfde er ook niet over te beginnen, zo 'ineens'.. Heb hem het laten lezen en we hebben er toen even over gepraat. Was makkelijk > hij wist toen precies wat ik allemaal voelde en wilde.
Dat was dus van de zomer...
En ik wist toch nog steeds niet wat hij nou wilde? Daar ben ik dus van de week over begonnen. Jaja! En nu ook gezegd dat ik antwoorden wil, en duidelijke ook!
Nou, hij wil dus wel kinderen. Maar zover was ik al..
En misschien ook wel nu of komend jaar! Maaaarr..
Mijn vriend (27) werkt nu 2 jaar en ik (22) net een paar maandjes / hebben vorig jaar een huis gekocht, waar we nu een halfjaar wonen
Hij wil eerst meer financiele zekerheid. Hij wil even afwachten hoe het gaat met ons maandelijkse lasten. We weten nu ongeveer wat we per maand kwijt zijn aan vaste lasten, maar ja.. Omdat we er net wonen, zijn er nog genoeg dingen die we nog willen aanschaffen voor in en om het huis. Om maar een voorbeeld te geven > volgend jaar willen we de tuin aanleggen, bestrating ligt er, maar nog wat grind, gras, planten (nieuwbouwwoning, dus moet wel).
Nou ja, dat is het dus.. En hij heeft ergens wel gelijk natuurlijk......
Plieno, jee.. Dat hij je foliumzuur gaf, joh! Haha! Die heb jij genomen en er verder niet over gepraat?
Volgens mij was ik een gat in de lucht gesprongen, had hem omhelsd en echt gevraagd of we er voor gingen! Want ja, anders ga je het nog niet slikken.. Toch?
Mijn vriend zal trouwens niet eens weten wat foliumzuur is! Haha! Daar heeft hij zich nog niet in verdiept, zover is hij nog niet..
Ik heb natuurlijk verschillende sites bekeken en bladen als Viva Baby en ben overal van op de hoogte. Haha!
Heb ik hem trouwens nog gevraagd > of hij het erg vond als ik dat deed > sites bekijken voor info, bladen lezen.. Maareh, nee hoor, als ik maar niet té veel hoop kreeg.
Groetjes van Sampie!
Fijn weekend!
Wat een verhalen weer! Goed hoor! Heb ze wel gelezen, maar kan niet overal op reageren..
Room, bedankt voor je verhaal! Dit geeft moed!
Haha! Wat ik grappig vond, was het 1e stukje > dat je in een brief had omschreven hoe jij je voelde! Dat heb ik ook gedaan!! Durfde er ook niet over te beginnen, zo 'ineens'.. Heb hem het laten lezen en we hebben er toen even over gepraat. Was makkelijk > hij wist toen precies wat ik allemaal voelde en wilde.
Dat was dus van de zomer...
En ik wist toch nog steeds niet wat hij nou wilde? Daar ben ik dus van de week over begonnen. Jaja! En nu ook gezegd dat ik antwoorden wil, en duidelijke ook!
Nou, hij wil dus wel kinderen. Maar zover was ik al..
En misschien ook wel nu of komend jaar! Maaaarr..
Mijn vriend (27) werkt nu 2 jaar en ik (22) net een paar maandjes / hebben vorig jaar een huis gekocht, waar we nu een halfjaar wonen
Hij wil eerst meer financiele zekerheid. Hij wil even afwachten hoe het gaat met ons maandelijkse lasten. We weten nu ongeveer wat we per maand kwijt zijn aan vaste lasten, maar ja.. Omdat we er net wonen, zijn er nog genoeg dingen die we nog willen aanschaffen voor in en om het huis. Om maar een voorbeeld te geven > volgend jaar willen we de tuin aanleggen, bestrating ligt er, maar nog wat grind, gras, planten (nieuwbouwwoning, dus moet wel).
Nou ja, dat is het dus.. En hij heeft ergens wel gelijk natuurlijk......
Plieno, jee.. Dat hij je foliumzuur gaf, joh! Haha! Die heb jij genomen en er verder niet over gepraat?
Volgens mij was ik een gat in de lucht gesprongen, had hem omhelsd en echt gevraagd of we er voor gingen! Want ja, anders ga je het nog niet slikken.. Toch?
Mijn vriend zal trouwens niet eens weten wat foliumzuur is! Haha! Daar heeft hij zich nog niet in verdiept, zover is hij nog niet..
Ik heb natuurlijk verschillende sites bekeken en bladen als Viva Baby en ben overal van op de hoogte. Haha!
Heb ik hem trouwens nog gevraagd > of hij het erg vond als ik dat deed > sites bekijken voor info, bladen lezen.. Maareh, nee hoor, als ik maar niet té veel hoop kreeg.
Groetjes van Sampie!
Fijn weekend!
zondag 26 november 2006 om 10:03
Heureka, sterkte bij de peut! Als je sterk het idee krijgt dat je vriend het op de lange baan wil schuiven en jij niet, misschien is het dan een idee om , als je bij die peut zit, een deadline te stellen: ik wil dat we binnen een half jaar (ofzoiets) hier duidelijkheid over hebben en dan een beslissing nemen. Dan krijgt hij dat ook duidelijk mee en kan hij er alvast aan wennen. En die therapeut is er voor jullie om die deadline te bewaken en jullie naar die beslissing te loodsen. Want anders kun je hier inderdaad nog jaren mee zoet blijven en dat is niet de bedoeling.
sterkte!
*;
sterkte!
*;
zondag 26 november 2006 om 10:07
Haha! Rixt.. Goedemorgen!
Nog gefeliciteerd met je nieuwe baan trouwens! Had ik nog niet vermeld..
En Heureka, nog even die theorie.. Die ken ik ook wel! Maar ja, toepassen is lastiger..
Op de een of andere manier wordt je soms toch onzeker! Wij kunnen wel wat willen, maar.. Zijn niet alleen!
Maarja, jullie dus naar een peut? Misschien wel verstandig, ja........... Succes!!
Nog gefeliciteerd met je nieuwe baan trouwens! Had ik nog niet vermeld..
En Heureka, nog even die theorie.. Die ken ik ook wel! Maar ja, toepassen is lastiger..
Op de een of andere manier wordt je soms toch onzeker! Wij kunnen wel wat willen, maar.. Zijn niet alleen!
Maarja, jullie dus naar een peut? Misschien wel verstandig, ja........... Succes!!
zondag 26 november 2006 om 10:42
Sampie, over dat foliumzuur, dat heeft hij echt niet zelf bedacht, hoor.
Dat heb ik hem tijdje terug al eens uitgelegd. Toen wilde ik al stoppen met de pil om te " ontpillen" en zei ik dat het het beste was om met foliumzuur te beginnen tijdens de laatste pilstrip. Mocht er dan toch tijdens het ontpillen een ongelukje gebeuren, dan heb je in elk geval op tijd foliumzuur geslikt.
En ik had het dus zonder overleg in huis gehaald, achteraf misschien toch wel handig geweest, maar gaf wel een gespannen sfeer in huis.
Helemaal snappen doet manlief het nog niet. Toen ik gisteravond weer zei dat ik na twee weken echt stop met de pil, omdat ik toch al met foliumzuur ben begonnen. Hij dacht dat ik daarna nog wel aan een nieuwe strip zou beginnen. Maar dan is het dus echt onzin, die foliumzuur.
Hij gaf als reden dat hij niet wil dat ik ongesteld ben op wintersport (of zwanger), maar dat heb ik al uitgeteld, dat komt goed uit.
Bovendien is hij nu al zover (en ik ook) dat ik een extra maand de pil niet meer wil. Misschien (af en toe) bij te grote drempelvrees een condoom dan maar...
Ik zal toch niet snel zwanger zijn, want voor de pil (echt lang geleden) was ik erg onregelmatig ongesteld (ook een keer paar maanden helemaal niet).
Maar ik wil niet al te hard tegen man roepen dat het niet zo' n vaart zal lopen, want wonderen zijn de wereld nog iet uit.
Ik hoop dat ik zo positief blijf. En natuurlijk hoop ik op navolging bij jullie mannen, zo snel mogelijk.
Dat heb ik hem tijdje terug al eens uitgelegd. Toen wilde ik al stoppen met de pil om te " ontpillen" en zei ik dat het het beste was om met foliumzuur te beginnen tijdens de laatste pilstrip. Mocht er dan toch tijdens het ontpillen een ongelukje gebeuren, dan heb je in elk geval op tijd foliumzuur geslikt.
En ik had het dus zonder overleg in huis gehaald, achteraf misschien toch wel handig geweest, maar gaf wel een gespannen sfeer in huis.
Helemaal snappen doet manlief het nog niet. Toen ik gisteravond weer zei dat ik na twee weken echt stop met de pil, omdat ik toch al met foliumzuur ben begonnen. Hij dacht dat ik daarna nog wel aan een nieuwe strip zou beginnen. Maar dan is het dus echt onzin, die foliumzuur.
Hij gaf als reden dat hij niet wil dat ik ongesteld ben op wintersport (of zwanger), maar dat heb ik al uitgeteld, dat komt goed uit.
Bovendien is hij nu al zover (en ik ook) dat ik een extra maand de pil niet meer wil. Misschien (af en toe) bij te grote drempelvrees een condoom dan maar...
Ik zal toch niet snel zwanger zijn, want voor de pil (echt lang geleden) was ik erg onregelmatig ongesteld (ook een keer paar maanden helemaal niet).
Maar ik wil niet al te hard tegen man roepen dat het niet zo' n vaart zal lopen, want wonderen zijn de wereld nog iet uit.
Ik hoop dat ik zo positief blijf. En natuurlijk hoop ik op navolging bij jullie mannen, zo snel mogelijk.
maandag 27 november 2006 om 01:12
Hallo meiden,
Zowel Plieno en Sampie maken erg weinig kans op de verkiezing van het meest hopeloze geval.... Dat is fijn voor jullie, want de verliezers maken erg grote kans op een kindje.... Klinkt erg positief, bij jullie dat is fijn...
Zelf blijf ik in de top 5, maar er gebeurt wel iets..... we zijn er nog helemaal niet en ik weet ook niet of we er samen komen, maar we hebben het er in ieder geval over en het gesprek ontwikkelt zich. Net mijn tranen weer gedroogd van heftige gesprekken, ik heb de hele middag zitten schrijven aan een brief aan mijn lief, het is een heeeel verhaal geworden, heb alles opgeschreven hoe deze hele kinderkwestie zich in mijn beleving heeft ontwikkeld de afgelopen jaren, vanaf de aller eerste kleine gesprekjes toen we elkaar net leerde kennen vier jaar geleden tot aan ons gesprekje gisteren in de auto.... Mijn manier om aan zijn verstand te peuteren dat het echt ernst is, dat hij best over kan gaan tot de orde van de dag, maar dat dit de orde van de dag is. Werd er wel verdrietig van omdat ik me er zo alleen in voel, alles achter elkaar ben ik er al zo lang alleen mee aan het worstelen, elke keer als ik erover begon was zijn reactie verbaasd of verontwaardigd... ik wil ook echt begrijpen hoe hij dit allemaal heeft beleefd, want dat is duidelijk heel anders dan ik....ik heb echt snikkend zitten typen... Op een gegeven moment kwam mijn lief me even zoenen, en trof me dus helemaal verdrietig, bibberend van ellende ... Heb geloof ik nog nooit zo'n intens verdriet gevoeld als bij de gedacht dat ik geen moeder wordt.... Hij heeft me heel lief vast gehouden.... getroosd, ik heb snikkend verteld waar ik zo verdrietig van werd, dat ik het echt niet meer trek. We hebben samen een borrel gedronken en er weer uitgebreid over gepraat, het was een ander gesprek dan voorheen, het is elke keer anders maar heb het idee dat er wel ontwikkeling in zit... Waar dat ook toie mogen leiden. Ik heb hem veel dingen gezegd die ik eerder niet durfde te zeggen omdat ik bang was dat hij dat als een aanval zou opvatten en zich zou gaan verdedigen, over zijn angsten om een slechte vader te zijn (net zoals zijn vader in zijn beleving) .... Ik herken namelijk wel welke eigenschappen hij bedoelt die minder fijn zijn, maar heb ook aangegeven dat dat trekjes zijn die voor mij ook niet leuk zijn, dat het toch mooi zou zijn als hij daar in zijn leven beter mee om leert gaan.... Nu reageerde hij echt heel open.... Dat is en van de dingen waarom ik zo van mijn lief houd, hij kan soms heel pietluttig over iets vallen, maar als het er echt toe doet is hij groots! We hebben het echt gehad over hoe het zou zijn om kinderen te hebben van ons tweeen. Hij stelde zelf voor binnenkort een dagje met mijn neefje van drie op stap te gaan. Ook hebben we het nog over een peut gehad en nu toch echt afgesproken dat ik een afspraak maak voor een intake gesprek...
Ik heb ook voorgesteld me anders maar aan te melden voor een onbevlekte ontvangtenis, dat is toch alweer 2 millenia geleden, kan wel weer een keertje ;)
Welterusten!
Heureka
Zowel Plieno en Sampie maken erg weinig kans op de verkiezing van het meest hopeloze geval.... Dat is fijn voor jullie, want de verliezers maken erg grote kans op een kindje.... Klinkt erg positief, bij jullie dat is fijn...
Zelf blijf ik in de top 5, maar er gebeurt wel iets..... we zijn er nog helemaal niet en ik weet ook niet of we er samen komen, maar we hebben het er in ieder geval over en het gesprek ontwikkelt zich. Net mijn tranen weer gedroogd van heftige gesprekken, ik heb de hele middag zitten schrijven aan een brief aan mijn lief, het is een heeeel verhaal geworden, heb alles opgeschreven hoe deze hele kinderkwestie zich in mijn beleving heeft ontwikkeld de afgelopen jaren, vanaf de aller eerste kleine gesprekjes toen we elkaar net leerde kennen vier jaar geleden tot aan ons gesprekje gisteren in de auto.... Mijn manier om aan zijn verstand te peuteren dat het echt ernst is, dat hij best over kan gaan tot de orde van de dag, maar dat dit de orde van de dag is. Werd er wel verdrietig van omdat ik me er zo alleen in voel, alles achter elkaar ben ik er al zo lang alleen mee aan het worstelen, elke keer als ik erover begon was zijn reactie verbaasd of verontwaardigd... ik wil ook echt begrijpen hoe hij dit allemaal heeft beleefd, want dat is duidelijk heel anders dan ik....ik heb echt snikkend zitten typen... Op een gegeven moment kwam mijn lief me even zoenen, en trof me dus helemaal verdrietig, bibberend van ellende ... Heb geloof ik nog nooit zo'n intens verdriet gevoeld als bij de gedacht dat ik geen moeder wordt.... Hij heeft me heel lief vast gehouden.... getroosd, ik heb snikkend verteld waar ik zo verdrietig van werd, dat ik het echt niet meer trek. We hebben samen een borrel gedronken en er weer uitgebreid over gepraat, het was een ander gesprek dan voorheen, het is elke keer anders maar heb het idee dat er wel ontwikkeling in zit... Waar dat ook toie mogen leiden. Ik heb hem veel dingen gezegd die ik eerder niet durfde te zeggen omdat ik bang was dat hij dat als een aanval zou opvatten en zich zou gaan verdedigen, over zijn angsten om een slechte vader te zijn (net zoals zijn vader in zijn beleving) .... Ik herken namelijk wel welke eigenschappen hij bedoelt die minder fijn zijn, maar heb ook aangegeven dat dat trekjes zijn die voor mij ook niet leuk zijn, dat het toch mooi zou zijn als hij daar in zijn leven beter mee om leert gaan.... Nu reageerde hij echt heel open.... Dat is en van de dingen waarom ik zo van mijn lief houd, hij kan soms heel pietluttig over iets vallen, maar als het er echt toe doet is hij groots! We hebben het echt gehad over hoe het zou zijn om kinderen te hebben van ons tweeen. Hij stelde zelf voor binnenkort een dagje met mijn neefje van drie op stap te gaan. Ook hebben we het nog over een peut gehad en nu toch echt afgesproken dat ik een afspraak maak voor een intake gesprek...
Ik heb ook voorgesteld me anders maar aan te melden voor een onbevlekte ontvangtenis, dat is toch alweer 2 millenia geleden, kan wel weer een keertje ;)
Welterusten!
Heureka
maandag 27 november 2006 om 01:26
Hoi Rixt
Ook nog even een reactie op jouw stukkie, ik heb het idee dat er bij jullie toch wel ontwikkeling in zit... Goed het zijn grapjes, maar jullie hebben het er wel over, hij zal er dan toch ook wel over na gaan denken... Ik weet dat is vrouwen logica, maar toch lijkt me het wel goed dat het op meerdere manieren speelt... En dat hoeft niet altijd in heftige gesprekken als waar wij in verwikkeld zijn.
Ik snap dat je baan de eerste tijd veel aandacht vraagt, maar zou er ook wel vertrouwen in hebben dat mocht je man heel snel omgaan en het zou meteen raak zijn, dat je het dan ook nog wel aan elkaar breit.... En anders kun je inderdaad als hij dan toch om is nog een paar maandjes met condoom vrijen, voor je voor t echie gaat..... zodat je eerste jaar erop zit als je echt zichtbaar zwanger zou zijn... Oe dat is wel heel erg toekomstmuziek, maar wel een heel mooi deuntje :)!
Go for it en succes ermee!
Heureka
Ook nog even een reactie op jouw stukkie, ik heb het idee dat er bij jullie toch wel ontwikkeling in zit... Goed het zijn grapjes, maar jullie hebben het er wel over, hij zal er dan toch ook wel over na gaan denken... Ik weet dat is vrouwen logica, maar toch lijkt me het wel goed dat het op meerdere manieren speelt... En dat hoeft niet altijd in heftige gesprekken als waar wij in verwikkeld zijn.
Ik snap dat je baan de eerste tijd veel aandacht vraagt, maar zou er ook wel vertrouwen in hebben dat mocht je man heel snel omgaan en het zou meteen raak zijn, dat je het dan ook nog wel aan elkaar breit.... En anders kun je inderdaad als hij dan toch om is nog een paar maandjes met condoom vrijen, voor je voor t echie gaat..... zodat je eerste jaar erop zit als je echt zichtbaar zwanger zou zijn... Oe dat is wel heel erg toekomstmuziek, maar wel een heel mooi deuntje :)!
Go for it en succes ermee!
Heureka
maandag 27 november 2006 om 17:17
Heureka, goed van je hoor, zo' n uitgebreide brief. En dan zo' n goed gesprek er achteraan. Klinkt toch echt positiever dan je vorige berichtjes.
Hoop dat je je wat minder alleen voelt.
En voor eventueel jaloerse dames, ik ben er nog niet hoor.
Manlief krabbelt nog steeds vaak terug en gaat dan op de zere plek prikken van "alleen als jij her perse wilt en om van het zeuren af te zijn".
Hij kent mij goed genoeg en weet dat ik het dan nog niet wil, het moet van ons samen zijn. De wens mag bij mij best groter zijn dan bij hem, maar het moet niet van 1 kant komen. Dat voelt echt niet lekker.
Maar vanochtend bij het eten noemde hij wat meisjesnamen die hij leuk zou vinden en dat lijkt me toch een goed teken. Het is hier dus ieder uur weer anders...
Hoop dat je je wat minder alleen voelt.
En voor eventueel jaloerse dames, ik ben er nog niet hoor.
Manlief krabbelt nog steeds vaak terug en gaat dan op de zere plek prikken van "alleen als jij her perse wilt en om van het zeuren af te zijn".
Hij kent mij goed genoeg en weet dat ik het dan nog niet wil, het moet van ons samen zijn. De wens mag bij mij best groter zijn dan bij hem, maar het moet niet van 1 kant komen. Dat voelt echt niet lekker.
Maar vanochtend bij het eten noemde hij wat meisjesnamen die hij leuk zou vinden en dat lijkt me toch een goed teken. Het is hier dus ieder uur weer anders...
maandag 27 november 2006 om 18:51
hoi allemaal,
lang geleden, welkom nieuwelingen. Ik heb deze week niet geschreven omdat ik er ook niet over gepraat heb thuis. ik zal een beetje proberen te reageren
leuk room en waterkipje om wat van jullie te horen, kaetje, jammer dat je weer ongi bent geworden.
ik heb een beetje goed nieuws van deze kant, ik heb dus afgesproken dat ik er een week niet over zou praten en dat is bijna gelukt. maar donderdag belde manlief op dat hij een verrassing had als ik thuis kwam, en aangezien hij naar de apotheek zou gaan dacht ik natuurlijk gelijk aan foliumzuur, diep in mijn achterhoofd wist ik wel dat het niet zou zijn maar toch. En toen ik thuis kwam bleek het een kookboek te zijn wat ik graag wilde hebben, dus ik begon heel erg hard te huilen en vertelde wat ik had verwacht. maar daar reageerde hij een beetje kriegelig op. zo van: het is ook nooit goed. 's avonds was ik nog steeds aan het huilen, en toen ik op het punt stond weer te gaan huilen, werd er aangebeld en hij reageerde begrijpend verontschuldigdend, toen ben ik lekker een eind gaan hardlopen, mijn nieuwe remedie tegen verdriet (en te dik zijn).
maar nu komt het: Zaterdag vertelde hij vanuit het niets, dat het feit dat ik er nu niet steeds over begin er wel voor zorgt, dat hij niet meer principieel nee zegt, en er echt over nadenkt, dus ik weer huilen, echt een hele tijd. toen vertelde hij dat mijn gedram hem helemaal niets doet, en dat hij daardoor zelfs anti reageert, maar dat mijn enorme verdriet hem ook wel heel erg veel pijn doet, (hij weet namelijk al 9 jaar dat ik echt NOOIT huil, alleen bij sterfgevallen en hele zielige films. dus dat het wel echt is.) dus ik heb hem subtiel verteld dat het volgende week 1 december is (voor de nieuwelingen, dat is mijn d-day, hij weet dat ik er dan voor wil gaan of in ieder geval een absolute datum, en hij weet het nog niet, maar als hij er dan niet voor wil gaan, dan haal ik foliumzuur en worden er geen condooms meer gebruikt), maar ik heb nu dan toch wel de hoop dat hij ervoor kiest niet nog langer gezeur aan te horen.
maar ik ga weer stoppen, succes allemaal en ik hoop dat het nu niet meer echt lang duurt.
groetjes dana
lang geleden, welkom nieuwelingen. Ik heb deze week niet geschreven omdat ik er ook niet over gepraat heb thuis. ik zal een beetje proberen te reageren
leuk room en waterkipje om wat van jullie te horen, kaetje, jammer dat je weer ongi bent geworden.
ik heb een beetje goed nieuws van deze kant, ik heb dus afgesproken dat ik er een week niet over zou praten en dat is bijna gelukt. maar donderdag belde manlief op dat hij een verrassing had als ik thuis kwam, en aangezien hij naar de apotheek zou gaan dacht ik natuurlijk gelijk aan foliumzuur, diep in mijn achterhoofd wist ik wel dat het niet zou zijn maar toch. En toen ik thuis kwam bleek het een kookboek te zijn wat ik graag wilde hebben, dus ik begon heel erg hard te huilen en vertelde wat ik had verwacht. maar daar reageerde hij een beetje kriegelig op. zo van: het is ook nooit goed. 's avonds was ik nog steeds aan het huilen, en toen ik op het punt stond weer te gaan huilen, werd er aangebeld en hij reageerde begrijpend verontschuldigdend, toen ben ik lekker een eind gaan hardlopen, mijn nieuwe remedie tegen verdriet (en te dik zijn).
maar nu komt het: Zaterdag vertelde hij vanuit het niets, dat het feit dat ik er nu niet steeds over begin er wel voor zorgt, dat hij niet meer principieel nee zegt, en er echt over nadenkt, dus ik weer huilen, echt een hele tijd. toen vertelde hij dat mijn gedram hem helemaal niets doet, en dat hij daardoor zelfs anti reageert, maar dat mijn enorme verdriet hem ook wel heel erg veel pijn doet, (hij weet namelijk al 9 jaar dat ik echt NOOIT huil, alleen bij sterfgevallen en hele zielige films. dus dat het wel echt is.) dus ik heb hem subtiel verteld dat het volgende week 1 december is (voor de nieuwelingen, dat is mijn d-day, hij weet dat ik er dan voor wil gaan of in ieder geval een absolute datum, en hij weet het nog niet, maar als hij er dan niet voor wil gaan, dan haal ik foliumzuur en worden er geen condooms meer gebruikt), maar ik heb nu dan toch wel de hoop dat hij ervoor kiest niet nog langer gezeur aan te horen.
maar ik ga weer stoppen, succes allemaal en ik hoop dat het nu niet meer echt lang duurt.
groetjes dana
maandag 27 november 2006 om 19:42
Heureka, ja fantastisch, ik zag hem meteen "hoe peuter ik een peut aan zn neus!".
Naja. Verder vind ik dat onze verhalen wel erg overeenkomen hoor!
Ik ben inderdaad dubbel in wat ik zal doen als we echt geen kinderen gaan krijgen samen. Ik heb nl vorige week een behoorlijk inzinking gehad. Ik heb mijn vriend gevraagd of ik nog hoop mocht hebben. Het antwoord was nee, waarop ik half instortte en zei dat de volgende stap dan is dat we uit elkaar gaan. Toen ik dat had gezegd stortte ik dus helemaal in, want ik wil hem helemaal niet kwijt! Ik wil gewoon allebei. Simpel eigenlijk. Maar mn vriend heeft het ook erg zwaar, hij voelt zich schuldig zegt hij. Schuldig dat hij me niet kan geven wat ik wil. Toen ik zijn gezicht met die pijn zag kon ik helemaal niet meer stoppen met huilen.
Net als jij heb ik ook van die huilbuien en gedachtes waar je helemaal in vast loopt. En hij wordt er een behoorlijk naar of nerveus van.
Maar goed, over 2 weken hebben wij een peuteraar
afspraak. Wij hebben samen afgesproken dat we er samen uit willen komen. Dan het misschien een stap is om onze relatie te verstevigen oid. En daar ga ik voor!
Als ik sommige verhalen lees dan denk ik "ik wou dat we met een paar meiden aan een stamtafel in een kroeg uren erover konden praten!". En dan bedoel ik eigenlijk met de 30+ ers. De beetje "nu of nooit" gevallen.
De reacties die ik buiten dit forum om hoor zijn meestal "moeilijk hoor", niemand heeft echt hetzelfde probleem
Rixt, bedankt voor het welkom heten.
Naja. Verder vind ik dat onze verhalen wel erg overeenkomen hoor!
Ik ben inderdaad dubbel in wat ik zal doen als we echt geen kinderen gaan krijgen samen. Ik heb nl vorige week een behoorlijk inzinking gehad. Ik heb mijn vriend gevraagd of ik nog hoop mocht hebben. Het antwoord was nee, waarop ik half instortte en zei dat de volgende stap dan is dat we uit elkaar gaan. Toen ik dat had gezegd stortte ik dus helemaal in, want ik wil hem helemaal niet kwijt! Ik wil gewoon allebei. Simpel eigenlijk. Maar mn vriend heeft het ook erg zwaar, hij voelt zich schuldig zegt hij. Schuldig dat hij me niet kan geven wat ik wil. Toen ik zijn gezicht met die pijn zag kon ik helemaal niet meer stoppen met huilen.
Net als jij heb ik ook van die huilbuien en gedachtes waar je helemaal in vast loopt. En hij wordt er een behoorlijk naar of nerveus van.
Maar goed, over 2 weken hebben wij een peuteraar
afspraak. Wij hebben samen afgesproken dat we er samen uit willen komen. Dan het misschien een stap is om onze relatie te verstevigen oid. En daar ga ik voor!Als ik sommige verhalen lees dan denk ik "ik wou dat we met een paar meiden aan een stamtafel in een kroeg uren erover konden praten!". En dan bedoel ik eigenlijk met de 30+ ers. De beetje "nu of nooit" gevallen.
De reacties die ik buiten dit forum om hoor zijn meestal "moeilijk hoor", niemand heeft echt hetzelfde probleem
Rixt, bedankt voor het welkom heten.
maandag 27 november 2006 om 23:00
dinsdag 28 november 2006 om 12:29
Plieno dank voor je schouderklopje….. Ik ben zelf ook ietsje pietsje positiever…. Heeeeel voorzichtig…. Ik ben in ieder geval wel steeds zekerder hoe ik hier zelf in sta, het verdriet wat ik voel is zo intens groot, daar kan ik niet omheen…. Dus ben ik vastberaden… Ik schreef mijn lief zondag “Ik wil mijn levensloop niet laten bepalen door jouw angsten, ik wil je wel helpen die angsten te overwinnen” ….. Dat is zoals ik het heel sterk voel en daar put ik ondanks de wanhoop kracht uit….En jij, ik snap dat je huiverig bent om te juichen…. Dat durf je op een gegeven moment niet meer, als je al een paar keer serieuze hoop hebt gehad, die dan weer opgaat in rook…… Meid ik ben het wel helemaal met je eens dat hij er achter moet staan, dat hoeft inderdaad niet zo intens te zijn als jij t ervaart, maar hij moet er wel achter staan, zo sta ik er ook in hoor… Ik wil het hem ook niet aandoen een kind te hebben omdat ik het wil… Dat is voor hem net zo min goed als dat het voor mij goed zou zijn ‘geen kinderen krijgen omdat hij het niet wil’… Ik wil wel dat hij mij niet kwijt wil, mag wel de aanleiding zijn dat hij er heeeeeel diep over gaat nadenken, op zijn kop gaat staan of hij er niet anders tegenaan kan kijken. Erg he dat als je een relatie hebt, je zo goed van elkaar weet waar je gevoelige plek zit, maar als je het positief bekijkt zou je het kunnen zien als dat hij ruimte wil om er zelf zijn beslissing in te nemen…. Als mijn lief namen voor kinderen zou noemen zou ik daar heel blij van worden… Ik denk dat het even tijd nodig heeft, het is ook heel wat om van ‘iets niet willen’, er oprecht anders tegen aan te kijken en het wel aandurven …. Ik denk dat alle vrouwen wiens man echt ‘om’ is heel trots mogen zijn op hun vent…. Echt een grootste prestatie… en trots op zichzelf… En trots op samen….. Ik wens je veel wijsheid, kracht en een beetje geduld met hem en jezelf zonder dat dit uitzichtloos uitstel betekent, want dat moeten we niet laten gebeuren…. Ik denk dat jullie er wel komen…. En juich met je mee als er uit volle borst gejuicht mag worden ! Dana, ik kan me je wat sippe gezicht voorstellen toen je merkte dat de grote verassing een kookboek was…. Hmm wel iets anders dan je verwachtte… Maar kan me ook voorstellen dat je lief zich niet erg gewaardeerd voelt, toch lief van hem dat hij dat kookboek wat je graag wilde voor je koopt…. Lastig hoor… Voor jullie allebei…December komt dichterbij… je lijkt vast besloten aan die datum vast te houden, is denk ik ook wel goed… Er is niet echt een reden om het uit te stellen dus doorzetten maar… Hij is er nu wel echt over aan het denken… Kun je je schoen niet zetten met een wortel en wat hooi en een verlanglijstje …. Foliumzuur!!…. Wat vind je vent ervan dat je geen condooms meer wil gebruiken? Is de idee het dan op je niet vruchtbare dagen te doen, of voor het zingen de kerk uit, allebei best goede manieren om zwanger te worden… Heb ik ook wel eens over gedacht gewoon geen condooms meer willen gebruiken… Maar ehm.. ben dan toch ook bang dat dat ons seksleven naar dichtbij het nulpunt zou doen dalen… En dat zou ik jammer vinden, schieten we niet zoveel mee op, lijkt me ook niet goed, ik wil dit ook niet in bed uitvechten…. Het beïnvloed ons seksleven nu al meer dan me lief is… Sex moet vrij, vrolijk en samen zijn, niet een beladen ding worden… Ik ben benieuwd hoe dat bij jullie gaat lopen... Zie je daar tegenop? Denk je dat je vriend nauwkeurig is in het voorkomen dat je zwanger wordt? Spannend hoor!
dinsdag 28 november 2006 om 12:36
Lieve Lidhiana, wel dapper van je dat je hebt gevraagd of je hoop mocht hebben, we zijn wanhopig op zoek naar duidelijkheid, naar iets om ons aan vast te houden. Maar ik denk ook wel dat dat een vraag is waar hij nooit positief op had kunnen antwoorden. Hij is er nu van overtuigd dat hij geen kinderen wil, dus kan hij nooit daarna zeggen dat je wel hoop mag hebben… Dat zou pas echt vreemd zijn… en hij voelt denk ik ook wel aan dat als hij ‘ja’ zou zeggen hij daar ook ‘b’ bij zou moeten zeggen… Nu hij zegt dat je geen hoop moet hebben is het enige wat jij kunt zeggen inderdaad dat je dan bij hem wegggaat… Dat is alles wat je dan nog over blijft… een soort patstelling. Volgens mij moet je die situatie proberen te voorkomen… Dan sta je namelijk allebei met de rug tegen de muur.. Ik heb dat ook wel eens op die manier tegen mijn lief gezegd, echt totaal uit onmacht omdat hij steeds maar bleef zeggen ‘ik weet het niet’ op een gegeven moment had ik zoiets ‘ja als jij het steeds maar niet weet dan ga ik bij je weg… ‘ maar dat voelt als een vreemde uitruil, een echte machtsstrijd zit je dan in, terwijl ik nu steeds meer probeer er als ‘ons probleem’ tegen aan te kijken… Wij zitten hiermee. Ik zie ‘bij hem weggaan’ als uiterste vorm van kiezen voor mezelf, in het uiterste geval kan ik niet anders, ik geloof dat hij dat begrijpt, ik wil het niet als dwangmiddel gebruiken… Misschien wel als dwangmiddel om hem er serieus over te laten nadenken, maar niet als dwangmiddel om hem te laten besluiten kinderen te krijgen… Het ligt allemaal zo gevoelig, een goede peut zou daarbij moeten kunnen helpen. Oe, jullie hebben al echt een afspraak staan met de peuteraar!! Goed hoor dat je doorzet, nog twee weekjes, spannend hoor, houd me op de hoogte hoe het verloopt en hoe het allemaal voelt… Ja onze verhalen zitten dicht bij elkaar…. Het nu of nooit gevoel is bij ons ook hard, klaarblijkelijk hebben we dit allebei nodig gehad om ons intens te realiseren dat we moeder willen worden… Ik herken me ook in je toen jullie elkaar leerde kennen, dat je dacht dat komt wel, is nu niet het belangrijkste… Dat had ik ook toen… Ben er eigenlijk onbewust altijd vanuit ben gegaan dat ik natuurlijk moeder zou worden ooit een keer… Vond dat geloof ik zo vanzelfsprekend dat ik er nooit zoveel over na heb gedacht …. Dat komt wel, hoeft niet nu, maar ik realiseer me eigenlijk nu pas dat het wel altijd bij mijn leven heeft gehoord…. Daarom is het verdriet zo intens als ik me realiseer dat dat misschien helemaal niet gaat gebeuren… Als ik denk aan ‘geen moeder worden’ moet ik huilen….. Ja voor je vriend is het ook zwaar, dit is echt voor allebei een heel diepmenselijke beproeving, het raakt zo’n beetje aan alles wat je bent en wat je voor elkaar bent…. Ik wil mijn lief ook niet kwijt, het voelt zelfs soms als verraad wel te zeggen dat ik bij hem wegga… Ooit heeft mijn lief tegen me gezegd ‘als je bij me weg zou gaan als ik geen kinderen wil, kun je misschien beter nu weggaan’ Voor mij drukt dat uit dat hij dan vind dat ik onze relatie dan niet genoeg waardeer, dat snap ik, maar daar ben ik het niet mee eens. Ik zie die ultieme daad als een wanhopige manier om hem echt aan het nadenken te krijgen, de ernst van de situatie in te laten zien, en uiteindelijk als extreemste noodzaak om voor mezelf te kiezen… Ik kan mijn wens om moeder te worden niet opgeven en dit kan daar de uiterste consequentie van zijn…. Ik wil er alles aan doen dat dat niet nodig is… maar het is wel echt een optie voor mij… Een waar ik verdrietig van wordt en de consequenties niet van kan overzien, ik weet niet of ik daar ‘feitelijk’ veel mee opschiet (ik bedoel of ik dan nog ergens een leuke man vandaan kan halen en kinderen kan krijgen) maar ik wil bovenal (boven kinderen hebben, boven mijn leven delen met mijn lief) leven in harmonie met mijn innerlijke gevoel, zoals ik diep van binnen voel dat goed is, en dit kan daarvoor nodig zijn… dan moet ik dat doen….Ik denk ook zeker dat als je hier samen uit kunt komen (hoe dat dan ook is) dat je daar ook samen van groeit.. Juist omdat dit zo iets wezenlijks is…. Zoiets dieps…. Dit is een pijnlijke harde leerschool, maar wel een heel wezenlijk iets van mijn leven… Dit komt op mijn pad, so I have to deal with it….. Ik herken ook je opmerking over de adviezen die je krijgt van buitenstaanders die niet in het schuitje zitten… ‘moeilijk hoor’ … Mensen trappen te lichtvoetig de open deur in dat ‘je het wel samen moet willen’ je he he! Sommige zeggen dat je geduld moet hebben.. Ik ben er echt van overtuigd dat geduld voor mij nu tot niets leidt.. Wat ik ook vaak ervaar dat ik de theorie allemaal wel ken, ik heb hier zoveel over nagedacht dat ik vrij duidelijk heb hoe ik hier insta, andere mensen kunnen hier niet altijd veel aan toe voegen… helemaal niet als ze me gaan vertellen wat ik moet doen. Als ze me vragen stellen vind ik wel prettig omdat het me helpt mijn gedachten en gevoelens te begrijpen.. Ik heb gelukkig ook wel veel lieve mensen om me heen… die me vragen stellen, ik moet het zelf doen, maar vragen van vrienden kunnen me wel helpen de dingen scherper of van een andere kant te zien… Die me sterken in mijn idee dat ik door moet zetten, en niet te lang moet wachten… Gisteravond heel fijn uren inde kroeg gezeten met een hele goede vriend (tevens ex-vriend) die met zijn vorige vriendin (na mij, voor zijn huidige liefje) in dezelfde discussie zaten, zij zijn ook naar een peut geweest. Zijn daar wel wijzer van geworden, maar is bij hen ook de aanzet geweest om om andere redenen uit elkaar te gaan… Ik ben me ervan bewust dat peuteren ook pijnlijke zaken bloot kan leggen… het kan het einde van een relatie bespoedigen…. Dat zij zo… Dat zou kut zijn, maar ik ben daar niet bang voor…. Heb het idee dat wij allebei erg bewust hebben gekozen voor elkaar en in de basis een goede relatie hebben, nieuwe inzichten kunnen best eng zijn, maar zijn toch welkom… Deze vriend stond wel helemaal achter me deze stap te zetten… sterkte me ook in mijn idee dat ‘geen kinderen krijgen omdat hij het niet wil’. Echt niet goed voor me is… Zelf is hij er door de jaren heen anders tegenaan gaan kijken, hij kan zich nu prima voorstellen als vader… Het idee dat hij het leven zonder kinderen zich prima voor kan stellen, dat weet hij wel, maar wel aandurft om deze nieuwe fase in te gaan… Er zijn bij hem veel tijd en heftige gebeurtenissen voor nodig geweest om tot dat inzicht te komen … Wel heel fijn voor zijn nieuwe vriendin ? Zie dit als die stamtafel… het is nu of nooit, laten we erover praten…. Wat wil je drinken? Verbaasde het je eigenlijk dat je lief geen kinderen wil? Als ik heel eerlijk ben was het bij mijn lief vreemder geweest als hij meteen had gezegd laat maar komen, we zien wel hoe we dat allemaal regelen, zo zit hij gewoon niet in elkaar, hij wil graag de gevolgen van zijn beslissingen kunnen overzien… dat siert hem, maar maakt dit soort dingen wel onnodig lastig, hij is denk ik ook wel bang de controle te verliezen… Los te laten… Ik hoop dat hij dat als we elkaars hand stevig vast houden op een gegeven moment wel durft... Hoe zie jij dat bij jouw lief? Hoe verlopen jullie gesprekken hierover tot nu toe? Heb je het gevoel dat jullie er ook soms constructief over kunnen praten? Kun jij je een situatie voorstellen waarin je geen kinderen krijgt en wel gelukkig met jezelf en elkaar bent en blijft? Lastige vragen he die wij op ons levenspaadje tegen komen Ik hoop je te zien aan onze stamtafel! Heureka
donderdag 30 november 2006 om 18:22
heureka,
wat zeg jij toch altijd fijne en wijze dingen, bedankt. ook wat je tegen ludhiana schreef is zo waar.
ik heb gisteren weer een gevraagd hoe we nu verder gaan omdat ik geen zin heb het hele weekend te sippen omdat ik morgenavond hoor dat het allemaal weer niet doorgaat. en wonder boven wonder, hij heeft een vriendin gebeld die juist een baby hebben gekregen, en zijn vader, over hoe zij er tegenaan kijken, hij wilde of kon mij niet direct vertellen wat zij hadden gezegd, maar het was dusdanig positief dat ik nog maar een belemmering hoorde, en dat was: "ik heb gewoon nog niet de gevoelsmatige ja die jij hebt." nou is mijn lief ook iemand die altijd alle gevolgen wil kunnen overzien, maar ik denk dat hier overheen te komen is, niet?? leuk was wel dat zijn vader hem waarschuwde voor de fout die hij zelf vroeger wel gemaakt heeft, namelijk dat hij ervan moet genieten, en niet moet denken dat zijn baas het nooit zou begrijpen als hij geen 80 uur werkt. ipv genieten met de kids. leuk he?
en zonder condoom en dan voor het zingen enzo, dat is geen optie. daar is hij en veel te slim en veel te voorzichtig voor, bovendien heb ik daar geen zin in, het is helemaal of helemaal niet, en de sex kan niet veel verder dalen sinds ik de laatste keer heel hard moest huilen toen hij weer condooms pakte.
en gisteravond in bed zei hij, ik heb echt begrip voor je gevoelens, maar je hebt echt veel kapot gemaakt met je verdriet en gezeur van de laaste tijd, en toen moest ik natuurlijk weer huilen, denkt hij nou echt dat hij met zijn uitstel gedrag niets kapot heeft gemaakt. denkt hij nou echt dat er voor mij nog enige lol is aan het wachten tot hij om is. ik weet wel. hij bedoelt het goed, maar soms zo gevoelloos.
goed idee van die schoen met die wortel, maar ik vrees dat hij die humor niet kan waarderen, daarvoor ben ik al te ver gegaan. mischien wel een goede tip voor de anderen. ik hoop zo dat het toch nog goed uitpakt, dan zou ik de tweede zijn bij wie een datum stellen werkt. Dan hebben we uiteindelijk toch een manier gevonden om mannen om te krijgen, die "later " wel willen. nog steeds niet voor de niet willers.
succes bij de peut jullie, maar pas wel inderdaad op, ik ben er ook met manlief geweest voor iets anders, maar je gaat wel anders over dingen nakijken. ook postitief hoor. ze vroeg aan ons of wij nog wel een leuke dingen deden, of alleen maar werkten, nou zeiden wij: we hebben samen het huis verbouwd, en zijn nu de tuin aan het verbouwen. Maar zij bedoelde natuurlijk uit eten en weekendjes weg, dat doen we dus sindsdien wat vaker. en we letten meer op hoe de ander zicht voelt, al met al geen slechte zet, maar moeizaam.
nogmaals succes en veel liefs
wat zeg jij toch altijd fijne en wijze dingen, bedankt. ook wat je tegen ludhiana schreef is zo waar.
ik heb gisteren weer een gevraagd hoe we nu verder gaan omdat ik geen zin heb het hele weekend te sippen omdat ik morgenavond hoor dat het allemaal weer niet doorgaat. en wonder boven wonder, hij heeft een vriendin gebeld die juist een baby hebben gekregen, en zijn vader, over hoe zij er tegenaan kijken, hij wilde of kon mij niet direct vertellen wat zij hadden gezegd, maar het was dusdanig positief dat ik nog maar een belemmering hoorde, en dat was: "ik heb gewoon nog niet de gevoelsmatige ja die jij hebt." nou is mijn lief ook iemand die altijd alle gevolgen wil kunnen overzien, maar ik denk dat hier overheen te komen is, niet?? leuk was wel dat zijn vader hem waarschuwde voor de fout die hij zelf vroeger wel gemaakt heeft, namelijk dat hij ervan moet genieten, en niet moet denken dat zijn baas het nooit zou begrijpen als hij geen 80 uur werkt. ipv genieten met de kids. leuk he?
en zonder condoom en dan voor het zingen enzo, dat is geen optie. daar is hij en veel te slim en veel te voorzichtig voor, bovendien heb ik daar geen zin in, het is helemaal of helemaal niet, en de sex kan niet veel verder dalen sinds ik de laatste keer heel hard moest huilen toen hij weer condooms pakte.
en gisteravond in bed zei hij, ik heb echt begrip voor je gevoelens, maar je hebt echt veel kapot gemaakt met je verdriet en gezeur van de laaste tijd, en toen moest ik natuurlijk weer huilen, denkt hij nou echt dat hij met zijn uitstel gedrag niets kapot heeft gemaakt. denkt hij nou echt dat er voor mij nog enige lol is aan het wachten tot hij om is. ik weet wel. hij bedoelt het goed, maar soms zo gevoelloos.
goed idee van die schoen met die wortel, maar ik vrees dat hij die humor niet kan waarderen, daarvoor ben ik al te ver gegaan. mischien wel een goede tip voor de anderen. ik hoop zo dat het toch nog goed uitpakt, dan zou ik de tweede zijn bij wie een datum stellen werkt. Dan hebben we uiteindelijk toch een manier gevonden om mannen om te krijgen, die "later " wel willen. nog steeds niet voor de niet willers.
succes bij de peut jullie, maar pas wel inderdaad op, ik ben er ook met manlief geweest voor iets anders, maar je gaat wel anders over dingen nakijken. ook postitief hoor. ze vroeg aan ons of wij nog wel een leuke dingen deden, of alleen maar werkten, nou zeiden wij: we hebben samen het huis verbouwd, en zijn nu de tuin aan het verbouwen. Maar zij bedoelde natuurlijk uit eten en weekendjes weg, dat doen we dus sindsdien wat vaker. en we letten meer op hoe de ander zicht voelt, al met al geen slechte zet, maar moeizaam.
nogmaals succes en veel liefs
vrijdag 1 december 2006 om 15:28
Hier weinig verandering te merken, wel veel onzekerheid.
Manlief geeft nog regelmatig aan " ik wil het nog niet/ ben er nog niet klaar voor". Dan wil hij dat ik de pil nog een maandje langer slik (moet nu nog een week), maar dat vind ik dus raar, wat maakt een maand nou uit, kan ik mooi ontpillen, kan hij condooms kopen?
Maar hij zegt ook vaak: ik leg de keuze bij jou, ga je gang. Hij weet gewoon dat ik wil dat hij zegt: ik ga er ook helemaal voor. Maar dat komt er dus nog niet uit.
Het lijkt me heel raar om straks voor het echie te gaan, in de wetenschap dat ik het veel sneller/liever wil dan hij. En dan ben ik zo' n doos dat ik mezelf al in mijn eentje zie staan met een positieve test... Nee, dat is echt een schrikbeeld, ik wil er toch echt samen van genieten.
Ik vind het allemaal errug verwarrend. Ben blij dat de situatie niet hopeloos is, maar echt lekker duidelijk ook niet.
Ik hou jullie op de hoogte...
Wat vinden jullie van (openlijk) met de pil stoppen terwijl hij nog 1 maandje wil (uitstelgedrag, drempelvrees?). Ik slik namelijk nu foliumzuur en vind dit wel beetje dubbelop. Hij is niet heel blij dat ik foliumzuur slik geloof ik, maar maakt er ook geen probleem van. Maar ik wil dus zo graag dat hij enthousiast is.
Manlief geeft nog regelmatig aan " ik wil het nog niet/ ben er nog niet klaar voor". Dan wil hij dat ik de pil nog een maandje langer slik (moet nu nog een week), maar dat vind ik dus raar, wat maakt een maand nou uit, kan ik mooi ontpillen, kan hij condooms kopen?
Maar hij zegt ook vaak: ik leg de keuze bij jou, ga je gang. Hij weet gewoon dat ik wil dat hij zegt: ik ga er ook helemaal voor. Maar dat komt er dus nog niet uit.
Het lijkt me heel raar om straks voor het echie te gaan, in de wetenschap dat ik het veel sneller/liever wil dan hij. En dan ben ik zo' n doos dat ik mezelf al in mijn eentje zie staan met een positieve test... Nee, dat is echt een schrikbeeld, ik wil er toch echt samen van genieten.
Ik vind het allemaal errug verwarrend. Ben blij dat de situatie niet hopeloos is, maar echt lekker duidelijk ook niet.
Ik hou jullie op de hoogte...
Wat vinden jullie van (openlijk) met de pil stoppen terwijl hij nog 1 maandje wil (uitstelgedrag, drempelvrees?). Ik slik namelijk nu foliumzuur en vind dit wel beetje dubbelop. Hij is niet heel blij dat ik foliumzuur slik geloof ik, maar maakt er ook geen probleem van. Maar ik wil dus zo graag dat hij enthousiast is.
vrijdag 1 december 2006 om 17:04
Ik kom ook even weer binnenvallen....
Lijkt toch voor een aantal echt wel de goede kant op gegaan.
Plieno, jullie hadden toch de afspraak dat je na deze strip zou stoppen? Dan zou ik het ook gewoon doen. En dan met condooms vrijen. Mijn vriend vond het ook heel erg eng en in het begin deed hij het toch ook wel voor mij hoor. Nu het wat langer duurt begint hij ook ongeduldig te worden maar in het begin hoefde het van hem ook allemaal nog niet zo. Dat heeft hij nooit echt zo gezegd maar ik weet dat het zo is.
Ik weet niet meer wie er over Foliumzuur begon enzo maar ik heb destijds zelf een potje gekocht en dat aan mijn vriend gegeven met de boodschap dat hij dat maar terug kon geven als hij er aan toe was. Misschien dom of raar en ik had er al snel spijt van dat ik de keuze meer uit handen had gegeven. Het maakte het wel makkelijker om er over te praten omdat ik dan niet over kinderen begon (wanneer beginnen we etc.) maar over het foliumzuur. Het werd ook (meer voor de gein) een soort onderhandelingsmiddel. Als ik nou kook wat jij wil dan krijg ik dat potje terug.... Dat heeft wel geholpen om het allemaal wat luchtiger te maken.
Maar je geeft dus wel de keuze een beetje uit handen.
Hier verder geen nieuws, ga dit weekend beginnen met de ovulatietesten. Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat en dat er weer wat schot in de zaak komt. Heftige verhalen de laatste tijd! Succes meiden!
Lijkt toch voor een aantal echt wel de goede kant op gegaan.
Plieno, jullie hadden toch de afspraak dat je na deze strip zou stoppen? Dan zou ik het ook gewoon doen. En dan met condooms vrijen. Mijn vriend vond het ook heel erg eng en in het begin deed hij het toch ook wel voor mij hoor. Nu het wat langer duurt begint hij ook ongeduldig te worden maar in het begin hoefde het van hem ook allemaal nog niet zo. Dat heeft hij nooit echt zo gezegd maar ik weet dat het zo is.
Ik weet niet meer wie er over Foliumzuur begon enzo maar ik heb destijds zelf een potje gekocht en dat aan mijn vriend gegeven met de boodschap dat hij dat maar terug kon geven als hij er aan toe was. Misschien dom of raar en ik had er al snel spijt van dat ik de keuze meer uit handen had gegeven. Het maakte het wel makkelijker om er over te praten omdat ik dan niet over kinderen begon (wanneer beginnen we etc.) maar over het foliumzuur. Het werd ook (meer voor de gein) een soort onderhandelingsmiddel. Als ik nou kook wat jij wil dan krijg ik dat potje terug.... Dat heeft wel geholpen om het allemaal wat luchtiger te maken.
Maar je geeft dus wel de keuze een beetje uit handen.
Hier verder geen nieuws, ga dit weekend beginnen met de ovulatietesten. Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat en dat er weer wat schot in de zaak komt. Heftige verhalen de laatste tijd! Succes meiden!
vrijdag 1 december 2006 om 17:20
Kaetje, wat ben ik blij met jou verhaal over foliumzuur als onderhandelingsmiddel. Ik voelde me zo stom dat dat bij ons HET onderwerp was in plaats van zwanger worden. Er zijn veel grapjes over gemaakt hier, ik vond dat een beetje raar.
Bijvoorbeeld gisteren hadden we het over Sinterklaaskadootjes, zei hij dat het foliumzuur dit jaar mijn kado is. Nou ik vind het prima hoor.
Ik hoop voor je dat de ovulatietesten bij jou snel leiden tot het gewenste resultaat!
Ik denk trouwens dat het voor ons helemaal niet slecht zou zijn als een zwangerschap even op zich laat wachten, het gaat allemaal zo snel de laatste tijd. Een beetje bezinning voor beide en ongeduld van hem (ik ben al beetje ongeduldig) maakt het alleen maar prettiger denk ik.
Grappig dat jou man nu ook ongeduldig wordt, lijkt me fijner om samen ongeduldig te zijn, maar niet te lang hopelijk!
Bijvoorbeeld gisteren hadden we het over Sinterklaaskadootjes, zei hij dat het foliumzuur dit jaar mijn kado is. Nou ik vind het prima hoor.
Ik hoop voor je dat de ovulatietesten bij jou snel leiden tot het gewenste resultaat!
Ik denk trouwens dat het voor ons helemaal niet slecht zou zijn als een zwangerschap even op zich laat wachten, het gaat allemaal zo snel de laatste tijd. Een beetje bezinning voor beide en ongeduld van hem (ik ben al beetje ongeduldig) maakt het alleen maar prettiger denk ik.
Grappig dat jou man nu ook ongeduldig wordt, lijkt me fijner om samen ongeduldig te zijn, maar niet te lang hopelijk!
vrijdag 1 december 2006 om 17:24
klopt hoor wat je zegt. Het is ook leuk om te zien hoe hij nu naar baby's kijkt... Hij kan ook helemaal schattig worden van de zwitsal reklame enzo....Zit ie stiekum toch naar te kijken dan....
De foliumzuur, daar zijn ook veel grappen over gemaakt bij ons hoor! Door te zeggen dat je foliumzuur kan gaan gebruiken zegt hij indirect wel dat hij een kindje wil vind ik. En daar gaat het allemaal toch om. Alleen voor mannen is het allemaal veel abstracter. Vrouwen vormen zich al helemaal een beeld van hoe het zou zijn en mannen doen dat eigenlijk niet. Voor heel veel mannen gaat het pas echt leven bij de echo of als ze het kindje kunnen voelen schoppen. Dat is heel normaal volgens mij.
De foliumzuur, daar zijn ook veel grappen over gemaakt bij ons hoor! Door te zeggen dat je foliumzuur kan gaan gebruiken zegt hij indirect wel dat hij een kindje wil vind ik. En daar gaat het allemaal toch om. Alleen voor mannen is het allemaal veel abstracter. Vrouwen vormen zich al helemaal een beeld van hoe het zou zijn en mannen doen dat eigenlijk niet. Voor heel veel mannen gaat het pas echt leven bij de echo of als ze het kindje kunnen voelen schoppen. Dat is heel normaal volgens mij.
vrijdag 1 december 2006 om 22:16
Lieve Heureka,
Ik zit er helemaal klaar voor hoor, kom maar op met een glas heerlijke rode wijn! Ik heb je verhaal gelezen, bedankt en lief en je woorden doen me ontzettend goed.
Op dit moment laat ik het een beetje los. We hebben over 1.5 week een peuterafspraak en ik wil geen stress voelen de komende dagen. En ik merk dat ook mijn vriend zich hierbij wat relaxter voelt. We genieten weer een beetje van elkaar
Proost en tot snel!
Ik zit er helemaal klaar voor hoor, kom maar op met een glas heerlijke rode wijn! Ik heb je verhaal gelezen, bedankt en lief en je woorden doen me ontzettend goed.
Op dit moment laat ik het een beetje los. We hebben over 1.5 week een peuterafspraak en ik wil geen stress voelen de komende dagen. En ik merk dat ook mijn vriend zich hierbij wat relaxter voelt. We genieten weer een beetje van elkaar
Proost en tot snel!
zaterdag 2 december 2006 om 17:49
lieve meiden,
gisteren was d-day, en HIJ IS OM!!!!!!!!!!!!!!!!!!!, ik kwam gisteren uit mijn werk om 1 uur, en toen hebben we samen gegeten, en toen kwam het gesprek er weer op. Hij liep naar boven en zei niks, dus ik liep hem achterna en riep dat het zo wel heel gemakkelijk was om weer weg te lopen, dus ik liep erachteraan naar boven. Ik zei, het is 1 december, dus ik wil nu een antwoord. Hij zei: of anders.
ik: helemaal niks, ik ga niet dreigen dat ik bij je weg ga, de condooms kapot prik of ergens anders ga logeren, want dat doe ik toch niet, maar ik wil dat je ja zegt.
en toen haalde hij een potje foliumzuur uit een la, en schoot heel erg in de lach, hij had het 's morgens gehaald en kon zijn lachen niet inhouden, daarom was hij naar boven gelopen.
Hij heeft er wel bij gezegd, dat hij er zelf echt nog niet aan toe is, en dat het echt is om mij een beetje rust te geven. Hij heeft ook gevraagd of ik nog even wil wachten met er heel veel over te praten. 's avonds toch nog maar condooms gebruikt, omdat het de eisprongdag was, en hij dat toch echt te snel vond, maar het zou de laatse keer zijn.
hij heeft echter vandaag wel bij de babykleertjes staan kijken, toen ik het niet zag (river woods), en hij heeft ook gelijk de duurste foliumzuur gekocht, "omdat ik dan ook gelijk alle vitaminen binnenkrijg", dus ik denk dat het wel goed komt.
Ik hoop dat het hoop geeft aan jullie, ik denk niet dat ik al kan stoppen met hier schrijven, maar ik ben nu wel heel erg blij
HOU VOL!!
gisteren was d-day, en HIJ IS OM!!!!!!!!!!!!!!!!!!!, ik kwam gisteren uit mijn werk om 1 uur, en toen hebben we samen gegeten, en toen kwam het gesprek er weer op. Hij liep naar boven en zei niks, dus ik liep hem achterna en riep dat het zo wel heel gemakkelijk was om weer weg te lopen, dus ik liep erachteraan naar boven. Ik zei, het is 1 december, dus ik wil nu een antwoord. Hij zei: of anders.
ik: helemaal niks, ik ga niet dreigen dat ik bij je weg ga, de condooms kapot prik of ergens anders ga logeren, want dat doe ik toch niet, maar ik wil dat je ja zegt.
en toen haalde hij een potje foliumzuur uit een la, en schoot heel erg in de lach, hij had het 's morgens gehaald en kon zijn lachen niet inhouden, daarom was hij naar boven gelopen.
Hij heeft er wel bij gezegd, dat hij er zelf echt nog niet aan toe is, en dat het echt is om mij een beetje rust te geven. Hij heeft ook gevraagd of ik nog even wil wachten met er heel veel over te praten. 's avonds toch nog maar condooms gebruikt, omdat het de eisprongdag was, en hij dat toch echt te snel vond, maar het zou de laatse keer zijn.
hij heeft echter vandaag wel bij de babykleertjes staan kijken, toen ik het niet zag (river woods), en hij heeft ook gelijk de duurste foliumzuur gekocht, "omdat ik dan ook gelijk alle vitaminen binnenkrijg", dus ik denk dat het wel goed komt.
Ik hoop dat het hoop geeft aan jullie, ik denk niet dat ik al kan stoppen met hier schrijven, maar ik ben nu wel heel erg blij
HOU VOL!!
zaterdag 2 december 2006 om 19:26
