Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2

Lieve Heureka,  ik heb even een week of 2 rust genomen. Heb het onderwerp "kinderen" bewust even aan de kant gezet omdat ik er zwaar nerveus van werd.



Maar inmiddels zit ik sinds gisteravond op het dieptepunt. We hebben gistermiddag het peutergesprek gehad. Beide met de valse hoop "misschien is er nog een weg voor ons". Maarja ook de peut gaat je geen valse hoop geven natuurlijk. Mijn vriend zijn antwoord is en blijft: nee. Dus of ik moet kiezen om zonder kinderen verder met hem te gaan of we gaan uit elkaar.

Eigenlijk is het al duidelijk denk ik. Maar op dit moment zit ik vol met emoties en willen we het even de tijd geven.



Nou daar zit je dan.



Ik hoop dat het met jullie beter gaan na het gesprek, ik zal voor je duimen!



veel liefs

Ludhiana

Tjemig Lieve Lidhiana! Wat K***e voor je, voor jullie! Ik voel heel erg met je mee.. Een hele dikke *;



Ik kan me voorstellen dat je je helemaal moedeloos voelt, je angsten worden waarheid, ik snap het als je tijd nodig hebt om het te laten bezinken, na wil denken, wil mijmeren en huilen, afstand wil nemen .... Voor je hier verder iets mee kan. Als je ergens over wil praten, wil ik er voor je zijn!



Ik vind het eigenlijk ook wel behoorlijk vreemd dat dit er zo snel uitkomt... Ik bedoel, julie hadden allebei een beetje hoop om een alternatieve weg te vinden. Dat kan valse hoop blijken, maar maar je zou toch denken dat een peut jullie kan helpen daarover verder te praten, die hoop te onderzoeken, elkaar en jezelf beter te begrijpen.... Toch ??? of ben ik nou naief??? Dan kun je er altijd nog achter komen dat er voor jullie samen geen scenario ligt waarin kinderen voorkomen, maar dan heb je daar wel samen nog beter over nagedacht en er alles aan gedaan. Het komt mij nu een beetje over als dat de kous af is... Is dat ook wat jullie afgesproken hebben, geen verdere peutersessies meer? Dat lijkt me heel vreemd... (Maar misschien ben ik wel vreemd), zijn 'nee' en jouw 'ja' was toch juist de insteek van het gesprek??? Valse hoop geven verwacht ik ook niet van een peut, maar enigszins meer diepgang mag hij wel brengen dan een constatering dat jij moet kiezen. He ik wordt er helemaal boos van... hmmm, daar heb je ook niets aan, maar komt wel voort uit mijn meeleven met jou, en waarschijnlijk ook mijn eigen angsten voor onze gesprekken...



Als je iets meer wil vertellen over hoe het gesprek verliep, hoe je je van te voren en tijdens voelde, Hoe je vriend ernaartoe ging, wat hij ervan vond? Hoe de peuteraar het gesprek aanpakte? Eigenlijk alles wat je maar kwijt wil, dan hoor ik dat heel graag... Ik wacht op je aan de stamtafel! Maar als tijd nodig hebt en voor jezelf dingen wil verwerken, begrijp ik dat natuurlijk ook!









*; sterkte meid, ik denk aan je!

Heureka

Goede nacht allemaal!Ik droomde gisternacht toch zo werkelijke dat ik zwanger was, ik voelde het kindje in mijn buik, voelde me moe, misselijk en was eigenlijk mijn hele droom vooral bezig heel erg zwanger te zijn.... en ik vond het ondanks lichamelijke ongemakken heerlijk... heb me voor mijn gevoel de hele nacht af liggen vragen hoe dit moois toch gebeurd kon zijn, want ik was steeds ongesteld geworden en toch ineens een maand of 6 zwanger... only in my dreams so far... maar fijn om er letterlijk over te durven dromen.....Heb het niet tegen mijn lief gezegd...... weet niet wat hij daar dan weer mee moet, wil hem ook, met dat hij er wel over nadenkt en er eindelijk over praat met anderen, even de tijd geven....Rixt en Northern hoe gaat het met jullie?Dana vermoei ons alsjeblieft met je verhalen! Ik ben erg benieuwd hoe het met jullie gaat nu?Lidhiana, hoe voel je je nu? Trek je het nog een beetje? Kun je er iets mee? Ik hoop dat je iemand in je buurt hebt waar je mee kunt praten over de heftige tijd die je doormaakt?Liefs allemaal!Heureka

Hoi Heureka, en anderen,

Wow, ja ik kan het me goed voorstellen! Jammer om wakker te worden en weer terug te keren naar de werkelijkheid! Was er ook nog een aanstaande vader aanwezig in je droom? J

Wanneer hebben jullie het peutergesprek?

Bij mij is het een rare tijd. M’n leven staat behoorlijk op zn kop. Je hebt inderdaad gelijk dat onze insteek in het gesprek toch anders was. Maar we hebben een beetje het idee dat we ons zelf voor de gek hielden. Wat kan een psych zeggen als zij hoort "nee ik wil niet" en "ja ik zou heel graag willen". Ze legt wel de feiten op tafel. Ze vroeg wat het voor mij betekent om verder te gaan zonder kinderen. Ik zei dat ik dat niet wist. Ik ben bang dat ik spijt krijg. Maar hoe weet je dat van te vooren? Misschien krijg ik wel spijt als er wel een kind komt, misschien kan ik niet eens kinderen krijgen, who knows!!??

Maaaar, mevrouw de peuteraar zei ergens terloops dat ook zij geen kinderen wilde en dat daardoor de relatie bij haar is beindigd! Dat wil je toch niet horen! Ze zei dat we nog konden bespreken wat het voor mijn vriend zou zijn een leven met/zonder kind en visa versa.

Ik zei achteraf dat ik haar niet leuk vond, geen goed gevoel had bij het gesprek. Maar nogmaals, ze legt wel de feiten op tafel.

Wij gaan met de kerst even een paar dagen weg, lekker samen.

Er moet nl een keuze gemaakt worden. Jees wat erg. Wat een rare dagen.

Maar Heureka, jij hebt voor jezelf de keuze al gemaakt hè, als ik het lees in je verhalen. Ben je daarvan wel overtuigd? Ik heb het nl ook gezegd, maar elke keer als ik eraan denk dat we uit elkaar gaan, dan neem ik die woorden direct weer terug. Ik wil het niet!!

Ja, ik heb wel mensen met wie ik erover kan praten. Maar het moeilijke is dat iedereen het "zo moeilijk" vindt…niemand kan er echt advies geven.

Liefs,

Ludhiana

Hallo allemaal,



Hier even weer een berichtje van mij,

Ik heb eigenlijks helemaal niks te melden, alles is nog hetzelfde.

Manlief wil nog steeds niet en ik maak wel opmerkingen over kids etc. maar dat kan hij niet altijd waarderen. Ik hoop dat ik binnenkort de moed weer bijelkaar kan rapen om weer eens goed gesprek aan te gaan. Waarom beginnen mannen er zelf ook niet over?????



Ik wens jullie allemaal een prettig weekend !



Groetjes Northern

Ha, ja dat is wel een goeie. Zou er ook een forum bestaan "ik wil een kind, maar vriendin (nog) niet"??



Sterkte Northern!

Het is een heeeeeel lang stuk geworden, bij voorbaat excuses voor de grote ruimte die ik inneem…. He Lidihiana, Niet fijn wat ik hoor, maar vind het wel om van je te horen, je zit in een moeilijk pakket, zeg, ik leef met je mee! De komende weken worden heftig, wel goed om er even lekker met zijn tweeën uit te gaan. Hoe zijn jullie nu samen, stat het tussen jullie in of brengt het jullie samen? Eerst een stukje over de droom, daarna wil ik een aantal gedachten delen, die je verhaal bij me oproepen, ik kan me niet helemaal vinden in hoe je de situatie beschrijft, of beter gezegd dat klopt niet met hoe ik er in sta. Ik hoop dat je begrijpt dat ieder hier zijn eigen weg in moet vinden, maar misschien helpen mijn gedachten en mijn verhaal hoe ik erin sta je om je eigen standpunt duidelijker te krijgen en een weg te vinden die goed is voor jou. En dat wens ik je zo toe!Leuk dat je vraagt of er ook een ‘droomvader’ was! Had ik nog niet zo bij stil gestaan, maar in mijn droom was de aanstaande vader niet erg prominent aanwezig… Ik was wel zwanger van mijn lief, dat weet ik, maar lief had er in mijn droom volgens mij nog niet heel duidelijk een standpunt over ingenomen…….. Kan me niet herinneren dat hij er positief noch negatief tegenover stond. De droom ging heel erg over mij, het moment dat ik doorhad dat ik zwanger was en het allemaal mensen vertelde die heel blij voor me waren… Hmm wat zegt dit over hoe ik hierin sta, what’s in a dream? ....Ik heb eerder ook wel eens gedroomd dat mijn lief tegen me zei dat er samen met mij toch voor wilde gaan…. Echt heel erg gelukkig was ik toen, werd er stil van… Dat was nog verwarder wakker worden….Wij hebben ons peuter gesprek pas tussen kerst en O&N, later dan ik wilde, maar het was lastig een peut te vinden die nog tijd had, op momenten dat wij ook allebei kunnen…. Ik merk dat ik met dat we dat gesprek hebben afgesproken ik er wel wat rustiger in sta… het even kan laten rusten, al denk ik er van het weekend wel ergens weer even over te willen hebben…. Maar niet erg zwaar, gewoon om het onderwerp in de orde van de dag te houden…. Vreemd wel hoor om hier zo eh… strategisch mee om te gaan, social engineering in je eigen leven, je eigen psych???Bedankt dat je een beetje hebt verteld over het peutergesprek, blijf het behoorlijk vreemd gebeuren vinden. Ik denk dat het feit dat “ze zelf geen kinderen heeft en daar een relatie voor op heeft gegeven” haar standpunt in deze wel sterk beïnvloedt, als je dit soort dingen meemaakt kleurt dat heel erg wat je voor mogelijk houdt. Wist je dit trouwens van te voren??? Ik hoor en lees vaak reacties van mensen die geen kinderen willen, die zich heel sterk het idee hebben dat ze hun recht op kinderloosheid moeten verdedigen, ik kan me ook voorstellen dat je dat gevoel hebt, mensen hebben er toch allemaal een mening over, en vaak wordt degene iemand die geen kinderen wil allemaal angsten en egoïsme toegeschreven. Als je daar zelf hebt gestaan kan ik me voorstellen dat je geneigd bent het ‘recht om kinderloos te leven’ te verdedigen. Ik kan dat begrijpen, maar vind het misschien wel logisch, maar vind het niet erg professioneel dat dat mee speelt in haar peuterwerk. Ik bedoel het is toch haar werk om jullie te helpen jezelf en elkaar te begrijpen, het zou toch niet uit mogen maken wat zij ervan vindt, dat doet er toch helemaal niet toe???? Maar goed dan verwacht ik misschien wel een soort bovenmenselijke peuteraar… Ik heb nu wel heel sterk de neiging om uit te zoeken of onze peuteraar wel kinderen heeft. Wij hebben een gesprek met een man, dat vind ik wel prettig, omdat ik bij een vrouw het gevaar zie dat mijn lief zich niet begrepen voelt of als er positieve zaken over kinderen worden gezegd dat af doet als ja jullie vrouwen kijken daar anders tegenaan. Maar goed ik hoop bovenal dat we een serieus professioneel persoon treffen die zijn eigen mening buiten het gesprek kan laten en ons kan helpen constructief met elkaar te praten….. Ben best zenuwachtig helemaal na jouw verhaal. Je zegt Wat kan een psych zeggen als zij hoort "nee ik wil niet" en "ja ik zou heel graag willen". Ze legt wel de feiten op tafel. Ehm… dat ben ik niet met je eens, dat zijn geen feiten, dat zijn stellingen/posities/ standpunten…. Wat een psych kan doen is zeggen “Ja ja ja dat weet ik allemaal wel, maar laten we eens kijken waarom jullie er in staan zoals jullie doen, waarom jullie deze posities hebben ingenomen…. Of nog zeggen “Ja ja ja, daar wil ik het nog helemaal niet over hebben nu, laten we het eens hebben over wat jullie willen in het leven, wat jullie belangrijk vinden, wat jullie samen willen, hoe jullie dat voor je zien….” Dan heb je een ingang voor een gesprek. Ze kan in een eerste intake best ruimte geven om je positie uit te leggen, maar met dat je jullie standpunten feiten noemt (deed ze dat echt?) gooi je de zaak dicht en kun je geen kant meer op, hebben jullie het idee dat je jezelf voor de gek hield, maar dat vind ik niet zo’n zinnige insteek…. Het leven en de mens is complexer dan de posities die ze op een bepaald moment innemen… Een mens kan groeien en andere posities, perspectieven en opties leren kennen … Je zou toch zeggen dat een peut zich daarvan bewust is… Wat doet ze anders tijdens andere sessies? Ik zie het al voor me, man en vrouw hebben relatieproblemen komen bij de peuteraar zij: “ik vind het belangrijk begrepen te worden in een relatie, en hij begrijpt me niet” Hij”Nee, inderdaad ik begrijp helemaal niets van je” Peut: “Nou de feiten liggen op tafel, de keuze is aan u mevrouw wil u door met een man die u niet begrijpt of gaan jullie uit elkaar?” Zou een mooie wereld zijn!!! Ik heb ook allemaal gedachten bij de vraag “wat het voor jou betekent verder te gaan zonder kinderen”, en jou antwoord erop… maar het voelt wel wiebelig om dat allemaal op te schrijven, ehm…. dat ligt nogal persoonlijk en kan gevoelig liggen, maar ik ben toch even zo vrij mijn gedachten op te schrijven, misschien heb je er iets aan, en misschien heb ik er iets aan… doe ermee wat je wil, en voel je vrij te zeggen dat ik het fout heb, of ik me daar niet mee moet bemoeien. Ik herken je oprechte antwoord dat je niet weet wat het voor je betekent geen kinderen te krijgen. Natuurlijk weet je niet hoe het is om zonder kinderen door te gaan, inderdaad misschien kan je helemaal geen kinderen krijgen en om nu te zeggen dat je dan zwaar ongelukkig zult worden voelt als je eigen mogelijk toekomstige glazen ingooien of in ieder geval het zagen aan de poten van een mogelijk toekomstbeeld, of het voelt als aangeven wat je nu niet gelukkig zou zijn… Ik vind het feit dat je misschien spijt van krijg niet zo’n sterk argument… Dat kan altijd gebeuren, kun je niet uitsluiten en is daarmee weinig richtinggevende gedachte, het heeft wat mij betreft meer te maken met hoe ik een beslissing maak dan wat ik doe….Laat ik even voor mezelf spreken, ik weet niet hoe het is met of zonder kinderen, dus hoe kan ik weten wat het betekent? Dit is volgens mij hetzelfde bij onze mannen, die weten ook niet wat het betekent om kinderen te krijgen, ze hebben het nooit meegemaakt… het blijft allemaal gissen over de toekomst. Mijn lief vroeg mij een hele tijd geleden eens “wordt je ongelukkig als je geen kinderen krijgt?” In die vraag klonk door dat als ik toen volmondig ja had gezegd hij er anders tegenaan was gaan kijken. Ik kon toen om dezelfde redenen als die jij aangaf of die ik hierboven opschreef, niet oprecht ja antwoorden (gemiste kans denk ik nu wel eens). Ik weet nu dat de twijfel ook voortkwam uit een angst om in het kamp van (kort door de bocht) “mensen die hun geluk projecteren op kinderen en kinderen als de enige invulling van hun leven zien” geschaard te worden, dat vind ik een zwaktebod. Dus zei ik iets als dat weet ik toch niet… ik wil het heel graag, ik denk dat het een waardevolle aanvulling is. Niet erg sterk verhaal… Daarmee was het momentum en de noodzaak om er iets mee te doen weer hevig afgezwakt. Dit was dik anderhalf jaar geleden, toen ik gestopt was met de pil. Ik heb hier sindsdien veel over nagedacht en heb voor mezelf wel duidelijker hoe ik hierin sta, wat ik de ware vragen vind in deze… De vraag wat het betekent om zonder kinderen door te gaan is wel een goede, maar wordt wat mij betreft (zoals ik in het leven sta) vaak verkeerd uitgelegd. Voor mij is de vraag niet of ik ongelukkig wordt met of zonder kinderen, of ik mij een completer mens voel met of zonder kinderen…. Weet ik veel hoe het is in de toekomst om kinderen te hebben of niet, en ik denk dat ik de levenskracht heb te dealen met het leven zoals het op me af komt, met of zonder kinderen. Waar het voor mij omgaat in het leven, dat heb ik altijd geweten, maar met deze hele situatie word ik me daar steeds sterker van bewust, is om het leven te leven in overeenstemming met mijn innerlijke gevoel, dus zoals ik voel dat Goed is…. Dat klinkt misschien een beetje vaag, maar het gevoel is helder en sterk! Er gaan natuurlijk vele dagen voorbij dat ik maar wat doe en niet expliciet met het innerlijke gevoel bezig ben, maar in de grote lijn en in levensvragen als deze is dat innerlijke gevoel wel mijn leidraad. Als ik die volg is ‘spijt’ niet meer in het spel, geen zinnig concept. Wat ik doe maakt me niet zoveel uit, zolang het klopt met hoe ik in het leven sta, is het wat mij betreft goed! Ik ben me er steeds meer van doordrongen dat ik graag kinderen zou willen proberen te krijgen in mijn leven, dat vind ik mooi, werkelijk, oer, echt! Ik zeg dus nadrukkelijk niet dat ik dat leuk, fijn, plezierig, gemakkelijk vind, dat weet ik helemaal niet, ik weet wel dat ik het een wezenlijk mooi iets vind, een levensdrang die ik wil volgen. De vraag voor mij is niet wat het voor mij betekent verder te gaan zonder kinderen. De vraag die voor mij relevant is, is wat het voor mij betekent om dit oer gevoel niet te kunnen volgen, en mijn antwoord op die vraag is dat ik dat voor mezelf niet acceptabel vind. Dat is niet goed, dat weet ik en daarmee ben ik bereid daar de extreme consequenties van te nemen, dat voelt niet zozeer als een keuze, maar als een verplichting aan mezelf. Het voelt echt als mezelf verloochenen als ik nu zeg “okee dan niet”, niet omdat ik dan geen kinderen krijg, maar omdat ik dan mijn eigen innerlijke gevoel moet negeren en dat is niet zoals ik wil leven. Met dat ik dit voor mezelf inzie is een boel duidelijk geworden en kan ik ook helderder aangeven aan mijn lief hoe ik hier in sta…. En zie ik ook in dat als mijn lief dezelfde innerlijke gevoel heeft bij ‘geen kinderen krijgen’ als iets dat voor hem goed is, dan moet hij dat ook echt en absoluut niet voor mij toch doen. Dan kunnen we dus niet samen door…. Dat is hartverscheurend, en ik kan me er ook helemaal niets bij voorstellen, wil het niet, en ik weet niet waar dat toe leidt, maar het is in dat geval de enige mogelijkheid. Ik wil niet van hem vragen zijn innerlijke gevoel te negeren, maar ik kan ook niet accepteren dat hij van mij verwacht dat ik mijn innerlijke gevoel negeer… Beide gevallen zou ook de doodsteek zijn voor onze relatie… Dat ondermijnt de basis… en is dus geen optie. Dus voor mij betekent het niet volgen van mijn gevoel, het einde van onze relatie. Met dat ik me dat realiseer, weet ik dat we hoe dan ook op een kruispunt staan… Ik weet nu alleen nog niet zeker of zijn ‘geenkinderwens’ bij mijn lief zo’n sterk innerlijk gevoel is, of hij echt voelt dat hij verplicht is aan zichzelf dat niet te doen of dat het meer een positie is die hij om tal van bewuste en onbewuste motieven heeft ingenomen…. Als je het woord feiten al wilt gebruiken (dat klinkt zo objectief en in deze is natuurlijk helemaal niets objectief) dan zou ik dat innerlijke gevoel een persoonlijk feit willen noemen, niet de positie die we hierin innemen. Ik wil uitzoeken hoe mijn lief hier diep van binnen tegen aan kijkt, wat zijn innerlijke gevoel zegt, dat wil mijn lief ook zelf uitzoeken … Dat is de insteek dat we daar heftige gesprekken over hebben en daar nu een peut bij zoeken om ons te helpen. En ik hoop zo gruwelijk dat we een peut treffen die zijn rol snapt en handig is in het leiden van dit soort complexe, diepgravende, heftige gesprekken. En het niet wel of niet kinderen bagatelliseert tot feiten en een keuze.Met dat ik begrijp hoe ik hier zelf insta, snap ik ook dat de optie als we het proberen, maar ik kan helemaal geen kinderen kan krijgen niet het grootste doemscenario in mijn leven zie. Dan heb ik gedaan wat ik vind dat goed is en heeft het niet zo mogen zijn. Dat zou zeker heftig, moeilijk en verdrietig zijn, een heel acceptatieproces en grote frustratie opleveren, en me dwingen mezelf, mijn lief en mijn leven in een ander perspectief te plaatsten, maar ik ben er wel van overtuigd dat ik daarmee om zou kunnen gaan, omdat ik dan wel leef zoals ik voel dat goed is.Dus daarmee heb ik een keuze gemaakt, meer dan een keuze voor wel/niet kinderen of wel/niet een relatie met mijn lief….is het een keuze voor hoe ik wil leven, en ja ik wil daar de consequenties voor nemen, dat ben ik aan mezelf verplicht, hoe diep ik het verdriet ook voel opwellen als ik aan de gevolgen denk. Wat ik allemaal kwijt raak, het vertrouwen van elkaar zo goed kennen, onze gesprekken over het leven en de wereld, de manieren die we hebben gevonden om samen te leven, onze grapjes, onze sex, iemand bij wie ik kan zijn wie ik ben, ons huisje, onze kijk op de wereld, al die dingen die me zo lief zijn etc moet er echt niet aan denken dat kwijt te raken…. Maar dat alles kan alleen bestaan als we allebei de ruimte hebben om ons innerlijke gevoel te volgen…. Ik hoop gruwelijk veel dat we daar een manier voor vinden!Zo hee, het is een heel verhaal geworden, het schrijven heeft mij geholpen nog weer duidelijker te krijgen hoe ik hier in sta….. Bedankt voor het oproepen van vragen en prikkelen van mijn gedachten… ik hoop dat mijn schrijven jou weer helpt om in deze heftige situatie je eigen weg te kiezen, hoe die er ook uitziet. Ik hoor heel graag wat je van en bij al mijn schrijfsels denkt en geef je een stevige hug!Liefs!

Hoi Northern,

Een paar mogelijke antwoorden (sommige stereotypiger dan andere) op je vraag, die ik me ook heel vaak in vertwijfeling heb gesteld:



Waarom beginnen mannen er zelf ook niet over?????

- Omdat het nooit zijn idee was om het over kinderen te hebben

- Omdat hij er geen belang bij heeft, hij wil dat alles blijft zoals het is

- Omdat hij over het algemeen minder snel over diepe levenszaken beginnen

- omdat hij niet weet hoe hij dat moet aanpakken

- Omdat hij geen ruimte voelt om er een open gesprek over te hebben,

- Omdat hij het idee heeft dat alleen "ja ik wil" het goede antwoord is

- Omdat hij het vervelende gesprekken vindt die tot niets leiden, geen snelle oplossing van het probleem in zicht (dat willen mannen graag)

-  Omdat hij je niet verdrietig wil maken

- Omdat hij vind dat je zeurt en blij is als het er een keer niet over gaat



Allemaal in meer en mindere mate goede redenen om er niet over te beginnen, jammer is dat het resultaat is dta het op onze schoudertjes komt te liggen, ik heb dat maar geaccepteerd, al wijs ik hem er wel regelmatig op dat ik dat vreemd en zwaar vind... Dat begrijpt hij dan weer wel







Dus Northern ik denk dat de bal bij jou ligt, dat jij het moet doen, zou fijn zijn als hij er wel eens over begint, maar heb niet teveel hoop, hem verwijten dat hij er niet over begint is denk ik niet zinnig. Ik wens je heel veel succes, rust en wijsheid!











Lidhiana, ik ken wel een site waar mannen praten over kinderen, vooral jonge vaders, maar ook een aantal mannen van (soms ongewenst of onverwacht) zwangere vrouwen hun angsten delen. Heel herkenbare twijfels en angsten worden er uitgesproken. De jonge vaders zeggen over het algemeen dat ze het begrijpen, maar dat het went en dat je er zoveel voor terug krijgt, dat het krijgen van hun kind het mooiste is wat hen overkomen is. Dat is heel kort door de bocht samengevat de strekking van de gesprekken daar, wel leerzaam om te lezen, maar kan er ook niet heel veel mee... kijk zelf maar eens www.ikvader.nl,... Zou willen dat mijn lief er ook eens leest, maar denk dat hij een hint in die richting al snel ziet als te pusherig.... Dus houd ik mijn mond erover....



Sterkte allemaal en maak er een gezellig en fijn weekend van!

Liefs!

Heureka

Lidhiana,

Ik sluit me helemaal bij Heureka aan dat je wel wat meer van een psychotherapeut mag verwachten dan wat ze jullie heeft geboden. Ik kan me goed voorstellen dat het voor jou niet echt leuk is om te horen dat ze zelf haar relatie heeft beëindigd vanwege dat deze kwestie tussen haar en haar partner stond. Ik vind het ook niet zo professioneel dat ze dat naar voren heeft gebracht eigenlijk, dat zou er niet toe moeten doen. Nu krijg je juist misschien het idee dat ze 'partijdig' is, terwijl het daar helemaal niet om gaat: wie heeft gelijk? (en al helemaal niet: wie krijgt gelijk van de psycholoog?) Als je ook niet het gevoel hebt dat het een prettig gesprek was, of een prettige persoon raad ik je aan om een andere therapeut te zoeken die jullie beter kan begeleiden. Het gaat er inderdaad om de achterliggende gedachten (en waarschijnlijk ook irrationele gedachten!) naar voren te halen in zo'n sessie,en dat is nu niet gebeurt.

Ik heb eenzelfde ervaring toen ik als student erg verdrietig en in de war was van allerlei zaken. Ik zag huizenhoog er tegenop om naar zo'n studentenpsycholoog te gaan, zit je daar eindelijk tegenover zo'n vijftiger met baard , barst in huilen uit, doet snikkend je verhaal, en meneer komt tot de conclusie: 'Ja, waar jij eigenlijk mee worstelt, zijn de facts of life.' Duh!!!?! Hij gaf me echt nul komma nul een handreiking hoe ik dan dus met die facts of life om kon gaan, welke pogingen ik al had gedaan, welke andere coping-strategieën ik kon toepassen... Het gesprek viel ook gewoon dood en ik voelde me (ook daardoor) superellendig. Dan sta je buiten en denkt dat er dus blijkbaar ook niet een oplossing is.... Nou het kan dus echt 1000x beter hoor, als je de juiste therapeut maar hebt gevonden, met wie het klikt en die je vertrouwt.

Dit is een veel te belangrijk onderwerp om het hier maar bij te laten als je deze stap al had gezet om samen dit probleem te bespreken. *;

liefs, Rixt

Oh nu doe ik het ook al: je Lidhiana noemen terwijl het Ludhiana is :P

Hey Heureka, Rixt,Jullie mogen me met alle plezier Lidhiana noemen hoor, ik kon mn dagelijkse “schuilnaam” niet gebruiken omdat het eigenlijk geen schuilnaam is. Dus ik was even aan het googelen en kwam op Ludhiana, moet zelf elke keer als ik een berichtje schrijf elke keer weer even denken hoe je het schrijft :)Wow wat een gedetailleerde reactie! Ik ben erg blij dat je op mijn berichten reageert! Ik vind dat je alles zo mooi op papier zet, je kan het goed verwoorden, daar ben ik best wel een beetje jaloers op hoor. Ik moet gewoon de komende tijd voor mezelf ook dingen op een rijtje zetten. Sorry, ik heb nog geen rust om op al jullie reacties te reageren (ik en van plan uitgebreider te reageren de volgende keer hoor!). Ben ook aan het logeren bij een vriendin op dit moment, ook op mn werk raffel ik er af en toe een berichtje tussendoor. En mijn gedachten vliegen soms van links naar rechts, weet soms niet goed meer wat ik moet denken. Kan een kind het geluk van mijn huidige relatie uberhaupt vervangen? Wil ik perse ooit een kind? Geef ik hiervoor mijn relatie op? Vind ik ooit een leuke vent, die vervolgens dan ook kinderen wil?Nog even over jouw droom; neejoh, dat jij niet over een prominente droomvader hebt gedroomd wil vast niets zeggen over hoe jij “hierin” staat. Een zwangerschap is iets wat jou bezig houdt, dat is waarschijnlijk de reden dat “paps” niet zo prominent in beeld was. En omdat “paps” ook helemaal niet met het kinderen krijgen bezig is, heb jij hem er toch voor het gemak even buiten gelaten :)Zowel jij als Rixt zeggen dat mijn peuteraar niet erg professioneel of te persoonlijk te werk is gegaan. Ik vond het inderdaad ook niet erg geplaatst dat ze zei dat ze zelf ook geen kinderen wilde en daardoor de relatie heeft beindigd.Mijn vriend zegt dat hij geen kinderen wil. Dat hij het hebben/krijgen van een kind niet ziet zitten. Dat hij er niet aan moet denken dat er boven in een slaapkamer zo’n kleine uk in zn bedje ligt. Dat hij er geen gevoel bij heeft. Dat hij er wel goed over nagedacht heeft, dat hij (sinds het onderwerp speelt bij ons) mensen in zijn omgeving heeft benaderd met vragen hoe zij tot de keuze zijn gekomen, en of zij wel/geen spijt hebben gekregen na deze beslissing. Maar dat geen van deze reacties hem een ander gevoel hebben gegeven. Dat hij mij wel kan begrijpen, gesettled, goeie relatie en dat ik nu klaar ben voor een volgende stap; een kind. Maar hij heeft dat gevoel niet. Hij wil het niet. Ik ben zooo ontzettend benieuwd hoe het met jullie gesprek zal gaan. Hoe het onderwerp benaderd zal worden etc et. Ik hoop dat het bij jullie in ieder geval positiever en hoopvoller is dan bij mij!Dikke knuffel en tot snel!Ludhiana

Heureka, om nog even op je droom terug te komen: volgens mijn Droomenceclopedie (jaja...) kan een zwangerschap in een droom symbool staan voor: een vervulling van een wens, of een gewenst kind. De zwangerschap wijst in het algemeen op een psychische wedergeboorte die in het dagelijks leven je geluk brengt. Bij misselijkheid/braken staat er: je lost iets op dat onaangenaam voor je is, dat in overdrachtelijke zin onverteerbaar lijkt. En soms wil het onbewuste je waarschuwen om niet iets te uiten dat anderen zou kunnen kwetsen. Van een baby dromen is een symbool van het onbewuste verlangen naar geborgenheid. Degene die een baby draagt in de droom moet nog geruime tijd zijn bagage dragen en bereikt z'n gestelde doelen pas na veel inspanningen.



Ik vind het zelf altijd wel leuk om te proberen m'n dromen te duiden

Nog even een reactie op jouw uitgebreide verhaal Heureka, het is duidelijk dat je echt een gevoelsmens bent en wat je schrijft is ook de enige weg denk ik, als je heel helder een gevoel hebt bij bepaalde zaken dan moet je die weg volgen. Als ik het zo opmaak uit je berichtjes is jouw vriend veel meer de eeuwige twijfelaar die niet echt een helder gevoel bij het één of het ander heeft (of dat gevoel niet herkent) en daarom moeilijk eenkeuze kan maken. Zal voor hem ook wel moeilijk zijn in deze kwestie als jij wel zo duidelijk een gevoel hebt.

Hoe het ook zij, het blijft een lastige kwestie.

Met manlief ben ik inmiddels wel zover dat het ons probleem is en niet meer alleen de mijne en dat is wel fijn. Het geeft hem ook rust dat ik heb gezegd dat mijn uitgangspunt is dat we bij elkaar blijven. Dat voelen we allebei heel sterk. Dat maakt de kwestie niet minder makkelijk. De afgelopen tijd hebben we af en toe wel gesprekken gehad maar ik werd daar zo enorm emotioneel van iedere keer. Ik hoop dat we het binnenkort ook een keer er over kunnen praten zonder die overdaad aan emoties. En ik zal me ook open naar hem toe moeten opstellen en ook me inbeelden hoe het is om geen kinderen te krijgen... net zoals hij zich bedenkt hoe het is om wel kinderen te krijgen. Moeilijk hoor! Maar het voelt wel goed om zo 'saampjes' te zijn. En af en toe kan ik ineens erg boos op hem worden en denken: jezus, zo vreselijk als jij het voorstelt om kinderen te hebben is het nou ook weer niet, doe niet zo moeilijk! Maar we kunnen er gelukkig ook  grapjes  over maken en lekker met elkaar knuffelen. En ook het onderwerp af en toe even laten rusten.



meiden, een fijn weekend gewenst

liefs, rixt

hoi lieve meiden,



ik heb vluchtig door jullie verhalen gelezen maar niet alles, want ik heb al heel lang niets meer geschreven. deels omdat ik in de afgelopen twee weken maar twee avonden thuis was, en deels omdat ik bang was om julie te vervelen. maar ik lees dat jullie toch wel graag horen hoe nu verder.



de afgelopen weken zijn heel erg fijn geweest. ik heb voor sinterklaas het boekje van kluun gekocht, help! ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt. geen tip voor mensen die nog niet willen, maar manlief kan nu toch niet meer terug. hij moet er heel erg om lachen, we hebben heel erg rustig aan gedaan, en ik moest donderdag ongesteld worden, dit kwam gewoon door. logisch, want we waren al dik voorbij de beste dagen, maar toch... hij zei heel lief, maar je had toch niet echt gedacht dat het zo snel zou gaan? en we praten er best wel over nu. hij begint nu ook aan het idee te wennen. Vanmorgen lagen we in bed tv te kijken, en de poes wilde heel graag het kleine kamertje in, en toen zei hij, nog een klein jaartje en dan kan je daar pas iets vinden hoor poes, er is nu nog niks. (en toen vond ik hem de liefste van de hele wereld).



en we hebben buren die iets eerder dan ons getrouwd zijn, en volgende maand moeten bevallen, en steeds als de buurman buiten komt vraagt hij of ik al zwanger ben, eigenlijk heel flauw, maar meestal zeg ik nee, nog steeds geen verandering, maar vorige week was manlief erbij, en toen begon die heel erg te lachen en zei hij, dat moet je maar even niet meer vragen, want we gaan voorlopig geen antwoord geven. en de buurman zei, als je nou volgende maand bij ons komt kijken ben je zo om.



het enige meningsverschil is dat bij mij iedereen wist van mijn wens en bijbehorende problemen, en ook van de 1-december-dag, dus iedereen vraagt nu ook hoe het nu gaat, en ik kan heel slecht mijn mond houden. dat vind manlief niet leuk, hij wil niet dat iedereen het weet.



met de kerstdagen de volgende ronde. ik heb dat nog net verteld om het toch spontaan te houden. we zien wel. heb ook ineens niet zo'n haast meer, heb liever dat hij er nog iets meer aan went.



liefs weer en succes.

Hey hoi Ludhiana en Rixt..Ik zal je voortaan proberen je Ludhiana te noemen, was me niet eens opgevallen dat ik dat al die tijd fout deed…. Rixt Bedankt voor je uit je dromen boek, ja kan ik me wel iets bij voorstellen dat dat er allemaal inzit. Vraag me natuurlijk af hoe lang ik die last nog moet dragen… Als ik zes maanden zwanger was, zou ik toch al dik over de helft moeten zijn… Nog drie maandjes trek ik wel, nog een keer zolang als ik er nu al mee bezig ben, vind ik een naar vooruitzicht…. Maar goed, er zal wel geen zekerheid in zitten, mijn droom zal het wel abstract bedoelt hebben…. Ja Rixt ik denk dat je goed verwoordt hoe mijn lief en ik anders in elkaar zitten. Ik kan me er ook iets bij voorstellen dat het voor hem (als twijfelaar) lastig is om een gevoelsvrouw naast hem te hebben, die het ineens zeker weet… Toch denk ik ook dat het de boel zoveel duidelijker maakt en dat we daardoor nu wel wat constructiever over aan het praten zijn…. Twijfel en onduidelijkheid kan bij mijn lief echt heel lang duren…. Echt eindeloos en daar schieten we allebei niets mee op…. Het gedoe met zijn vader is ook zoiets waar hij zo af en toe intensief mee bezig is… maar dan ook weer op de lange baan schuift… omdat hij het niet weet…. En uiteindelijk gebeurt er dan erg weinig tot niets en blijft hij er bewust of onbewust mee lopen… Met de kindervraag hebben we ook al veel te lang in dit soort vage besluiteloosheid gezeten… Dat ik er nu van overtuigd ben dat ik door moet zetten… Ik bedoel ik zit ook al twee jaar in zijn manier van met de dingen om gaan, laten we nu die van mij dan eens proberen. Ik denk ook dat mijn innerlijke duidelijkheid ons mogelijk kan helpen hier een positieve draai aan te geven, in ieder geval iets te doen… In mijn meest rooskleurige toekomstbeeld, krijgen we uiteindelijk toch samen een kindje en is mijn lief daar blij mee, kunnen we er samen van genieten, en is mijn lief me dankbaar dat ik hem voor het blok heb gezet, en hem daarna de tijd heb gegeven er uit te komen, maar hem wel gedwongen heb er iets mee te doen. Maar er zit ook een risico aan deze weg te volgen, daar ben ik me best van bewust…. In het meest zwarte scenario wordt de druk hem teveel, voelt hij zich gemanipuleerd, voelt hij zich klem zitten en kan hij er niets meer mee…. Ik probeer dat te voorkomen door hem nu er beweging in zit (of moet ik zeggen zat ) ook de ruimte te geven er voor zich zelf mee bezig te zijn. Ik wil hem niet onder druk zetten kinderen te krijgen, ik wil hem wel onder druk zetten dat hij er echt over nadenkt, zich alle mogelijkheden probeert voor te stellen.. Ik schreef eerder al ik wil dat hij op zijn kop gaat staan om er anders tegenaan te kijken… Ik had het idee dat hij daar mee bezig was, de laatste dagen weet ik niet of hij er nog wel eens over nadenkt… Maar goed onze afspraak met de peuteraar staat. Opvallend te zien hoe we hier alledrie anders mee omgaan… Rixt jij voelt heel zeker dat jullie samen blijven en jullie vinden daarin volgens mij de veiligheid om het er over te hebben… De vraag bij jullie lijkt zoiets als ”kunnen we ons leven zo inrichten dat we kinderen kunnen krijgen en toch beide kunnen doen wat we belangrijk vinden in het leven?”. Ludhiana, ik heb het idee dat je er voor jezelf de vraag van maakt ‘wil ik een relatie met mijn lief of wil ik een kind’. Ik kan vanuit hoe je beschrijft dat je vriend erin staat, begrijpen dat dat de mogelijkheden zijn die je ziet. Hij lijkt er echt zeker van te zijn, dat hij het niet 'wel wil'. Al zijn sommige van de redenen (het niet zien zitten, wel erg vaag, weet je wat daar achter zit?) Als ik zijn redenen lees valt me op dat dat bijna allemaal redenen om ‘het niet wel te willen’, niet zozeer redenen om ‘het niet te willen’. Ik geloof dat mijn vent en die van Rixt naast dat ze dat gevoel niet hebben, meer redenen noemen om het niet te willen (vrijheid verliezen, gedoe, geen tijd meer voor elkaar etc. etc.) Ik weet niet wat we hiermee moeten hoor, wat ‘gunstiger’ is ofzo… Maar het valt me wel op. Ik denk dat wachten op het moment dat onze mannen het ‘wel wel willen’ niet echt realistisch is. Ludhiana, ik heb het idee dat jij dat wel verwacht, en dat je man in zijn zoeken en praten met anderen op zoek was of het wel wel willen een optie voor hem was. Dat het allebei van te voren 'sterk wel wel willen' voor jullie een voorwaarde is om te willen proberen kinderen te krijgen. Zelf vind ik het al een hele stap als hij het wat minder ‘niet wil’, als hij twijfelt aan zijn eigen ‘niet willen’…. als hij op een dag zegt natuurlijk weet ik niet hoe het is om kinderen te hebben, ik heb nog steeds niet een heel sterk gevoel dat dat moet gebeuren, maar ik wil samen met jou leven en durf het samen met jou aan om te proberen een kindje te krijgen ... Ik denk dat ‘dat gevoel’ als het komt, pas komt als het kindje zou trappelen in mijn buik of als het geboren zou worden…. Ludhiana, denkt je lief dat hij zich kan voorstellen hoe het is een kind te hebben? Wat denkt hij daarbij, even los van of hij dat wil, hoe ziet hij dat voor zich? Vind jij het een optie als hij ermee in zou stemmen dat je zwanger wordt terwijl hij het ‘niet wel wil’….? Dat soort vragen… En wat vind je lief van de idee jullie uit elkaar zouden gaan om deze kwestie? Zelf heb ik er de vraag van gemaakt “kunnen we een manier vinden om allebei ons innerlijke gevoel te volgen, trouw te zijn aan onszelf en toch samen door het leven te gaan?” De vragen die ik hierboven voor jullie opschreef zitten hier trouwens net zo hardnekkig in besloten hoor. Uiteindelijk moeten we hier alle drie (of alle zes) onze eigen weg in vinden…. Ik hoop zo dat dat ons allemaal lukt… hoe dat er dan ook uitziet. Zou graag even in de toekomst willen kijken… Tot die tijd kunnen we ieder vanuit ons eigen ervaringen en perspectief met elkaar mee denken en elkaar vragen stellen… Vind het echt erg fijn dat ik jullie hier heb ontmoet! Ludhiana je stelt een aantal vragen, waar ik even op wil reageren, met tegenvragen. Kan een kind het geluk van mijn huidige relatie überhaupt vervangen? Die vraag snap ik niet…. Het is toch geen uitruil… Dat kun je nooit weten… Gaat het ook niet om, volgens mij. Wil je een kind toch ook niet aandoen met die last op zijn schoudertjes op de wereld te komen… Wil ik perse ooit een kind? Erg absoluut gestelde vraag, die denk ik lastig te beantwoorden is…. Je afvragen of je je kan voorstellen dat je nu besluit geen kinderen te krijgen is denk ik wel zinvol…. En hoe dat er dan uitziet en wat je dan zou willen doen met je leven… Geef ik hiervoor mijn relatie op? Je kunt je ook afvragen of je je er iets bij voor kunt stellen dat je het nu laat rusten, jullie geen kinderen krijgen en toch gelukkig blijven samen? Vind ik ooit een leuke vent, die vervolgens dan ook kinderen wil? Dat weet je nooit… Misschien interessant om je af te vragen “Zou je als je de zekerheid had dat je die leuke vent die wel kinderen wil binnen een jaar tegen zou komen, nu wel bij je lief weggaan?” Oe best heftige vragen als ik ze zo nalees.Ik heb het idee dat je er wel heel erg een keuze tussen kind en relatie van maakt, dat lijkt logisch, maar is ook lastig want dan moet je afwegingen maken tussen je leven met een relatie zoals die zal zijn zonder kinderen en je leven met een kind dat nog niet eens verwekt is…. Allebei moeilijk voor te stellen denk ik… Is je lief ook op deze manier mee bezig? Ik bedoel ziet hij zijn geen kinderwens ook als ruil tegen jullie relatie? Vraagt hij zich af: Wil ik perse geen kind? Geef ik daarvoor mijn relatie op? Vind ik ooit nog zo’n leuke vrouw als Ludhiana die geen kinderen wil? Het zijn allemaal maar gedachten hoor die ik opschrijf, ik weet niet wat je ermee moet, en of je er iets mee moet of kunt kun je alleen zelf bepalen…. je mag ze links of rechts of in het midden laten liggen… Maar misschien helpen ze je om je gevoel en gedachten helderder te krijgen… Verwacht je vriend dat je je kinderwens voor hem opzij zet? Wat vind hij dat jullie nu zouden moeten doen om hier verder mee te komen? En weet je lief waarom hij het niet ziet zitten? Dat is namelijk wel heel vaag… Ik denk dat het goed zou zijn daar meer over door te praten. Ik denk dat het, als je er nog verder over wilt praten, kan helpen om niet zozeer in wel/niet te denken, maar het er meer ieder voor zich en samen over denken onder welke voorwaarden jullie beide er eventueel wel mee kunnen leven wel of geen kinderen te hebben. Dat lijkt mij het soort vragen waar een peuteraar mee komt, maar goed…. Daar heb ik al over gezegd wat ik ervan vond. Zien jullie het trouwens als optie om volgend jaar een andere peuteraar te zoeken? Lastig hoor, lieve Ludhiana, ik hoop dat ik met al mijn vragen en gedachten niet nog ingewikkelder voor je maak…Geniet van het zonnetje!Heureka

Hey hoi Ludhiana en Rixt..Ik zal je voortaan proberen je Ludhiana te noemen, was me niet eens opgevallen dat ik dat al die tijd fout deed…. Rixt Bedankt voor je uit je dromen boek, ja kan ik me wel iets bij voorstellen dat dat er allemaal inzit. Vraag me natuurlijk af hoe lang ik die last nog moet dragen… Als ik zes maanden zwanger was, zou ik toch al dik over de helft moeten zijn… Nog drie maandjes trek ik wel, nog een keer zolang als ik er nu al mee bezig ben, vind ik een naar vooruitzicht…. Maar goed, er zal wel geen zekerheid in zitten, mijn droom zal het wel abstract bedoelt hebben…. Ja Rixt ik denk dat je goed verwoordt hoe mijn lief en ik anders in elkaar zitten. Ik kan me er ook iets bij voorstellen dat het voor hem (als twijfelaar) lastig is om een gevoelsvrouw naast hem te hebben, die het ineens zeker weet… Toch denk ik ook dat het de boel zoveel duidelijker maakt en dat we daardoor nu wel wat constructiever over aan het praten zijn…. Twijfel en onduidelijkheid kan bij mijn lief echt heel lang duren…. Echt eindeloos en daar schieten we allebei niets mee op…. Het gedoe met zijn vader is ook zoiets waar hij zo af en toe intensief mee bezig is… maar dan ook weer op de lange baan schuift… omdat hij het niet weet…. En uiteindelijk gebeurt er dan erg weinig tot niets en blijft hij er bewust of onbewust mee lopen… Met de kindervraag hebben we ook al veel te lang in dit soort vage besluiteloosheid gezeten… Dat ik er nu van overtuigd ben dat ik door moet zetten… Ik bedoel ik zit ook al twee jaar in zijn manier van met de dingen om gaan, laten we nu die van mij dan eens proberen. Ik denk ook dat mijn innerlijke duidelijkheid ons mogelijk kan helpen hier een positieve draai aan te geven, in ieder geval iets te doen… In mijn meest rooskleurige toekomstbeeld, krijgen we uiteindelijk toch samen een kindje en is mijn lief daar blij mee, kunnen we er samen van genieten, en is mijn lief me dankbaar dat ik hem voor het blok heb gezet, en hem daarna de tijd heb gegeven er uit te komen, maar hem wel gedwongen heb er iets mee te doen. Maar er zit ook een risico aan deze weg te volgen, daar ben ik me best van bewust…. In het meest zwarte scenario wordt de druk hem teveel, voelt hij zich gemanipuleerd, voelt hij zich klem zitten en kan hij er niets meer mee…. Ik probeer dat te voorkomen door hem nu er beweging in zit (of moet ik zeggen zat ) ook de ruimte te geven er voor zich zelf mee bezig te zijn. Ik wil hem niet onder druk zetten kinderen te krijgen, ik wil hem wel onder druk zetten dat hij er echt over nadenkt, zich alle mogelijkheden probeert voor te stellen.. Ik schreef eerder al ik wil dat hij op zijn kop gaat staan om er anders tegenaan te kijken… Ik had het idee dat hij daar mee bezig was, de laatste dagen weet ik niet of hij er nog wel eens over nadenkt… Maar goed onze afspraak met de peuteraar staat. Opvallend te zien hoe we hier alledrie anders mee omgaan… Rixt jij voelt heel zeker dat jullie samen blijven en jullie vinden daarin volgens mij de veiligheid om het er over te hebben… De vraag bij jullie lijkt zoiets als ”kunnen we ons leven zo inrichten dat we kinderen kunnen krijgen en toch beide kunnen doen wat we belangrijk vinden in het leven?”. Ludhiana, ik heb het idee dat je er voor jezelf de vraag van maakt ‘wil ik een relatie met mijn lief of wil ik een kind’. Ik kan vanuit hoe je beschrijft dat je vriend erin staat, begrijpen dat dat de mogelijkheden zijn die je ziet. Hij lijkt er echt zeker van te zijn, dat hij het niet 'wel wil'. Al zijn sommige van de redenen (het niet zien zitten, wel erg vaag, weet je wat daar achter zit?) Als ik zijn redenen lees valt me op dat dat bijna allemaal redenen om ‘het niet wel te willen’, niet zozeer redenen om ‘het niet te willen’. Ik geloof dat mijn vent en die van Rixt naast dat ze dat gevoel niet hebben, meer redenen noemen om het niet te willen (vrijheid verliezen, gedoe, geen tijd meer voor elkaar etc. etc.) Ik weet niet wat we hiermee moeten hoor, wat ‘gunstiger’ is ofzo… Maar het valt me wel op. Ik denk dat wachten op het moment dat onze mannen het ‘wel wel willen’ niet echt realistisch is. Ludhiana, ik heb het idee dat jij dat wel verwacht, en dat je man in zijn zoeken en praten met anderen op zoek was of het wel wel willen een optie voor hem was. Dat het allebei van te voren 'sterk wel wel willen' voor jullie een voorwaarde is om te willen proberen kinderen te krijgen. Zelf vind ik het al een hele stap als hij het wat minder ‘niet wil’, als hij twijfelt aan zijn eigen ‘niet willen’…. als hij op een dag zegt natuurlijk weet ik niet hoe het is om kinderen te hebben, ik heb nog steeds niet een heel sterk gevoel dat dat moet gebeuren, maar ik wil samen met jou leven en durf het samen met jou aan om te proberen een kindje te krijgen ... Ik denk dat ‘dat gevoel’ als het komt, pas komt als het kindje zou trappelen in mijn buik of als het geboren zou worden…. Ludhiana, denkt je lief dat hij zich kan voorstellen hoe het is een kind te hebben? Wat denkt hij daarbij, even los van of hij dat wil, hoe ziet hij dat voor zich? Vind jij het een optie als hij ermee in zou stemmen dat je zwanger wordt terwijl hij het ‘niet wel wil’….? Dat soort vragen… En wat vind je lief van de idee jullie uit elkaar zouden gaan om deze kwestie? Zelf heb ik er de vraag van gemaakt “kunnen we een manier vinden om allebei ons innerlijke gevoel te volgen, trouw te zijn aan onszelf en toch samen door het leven te gaan?” De vragen die ik hierboven voor jullie opschreef zitten hier trouwens net zo hardnekkig in besloten hoor. Uiteindelijk moeten we hier alle drie (of alle zes) onze eigen weg in vinden…. Ik hoop zo dat dat ons allemaal lukt… hoe dat er dan ook uitziet. Zou graag even in de toekomst willen kijken… Tot die tijd kunnen we ieder vanuit ons eigen ervaringen en perspectief met elkaar mee denken en elkaar vragen stellen… Vind het echt erg fijn dat ik jullie hier heb ontmoet! Ludhiana je stelt een aantal vragen, waar ik even op wil reageren, met tegenvragen. Kan een kind het geluk van mijn huidige relatie überhaupt vervangen? Die vraag snap ik niet…. Het is toch geen uitruil… Dat kun je nooit weten… Gaat het ook niet om, volgens mij. Wil je een kind toch ook niet aandoen met die last op zijn schoudertjes op de wereld te komen… Wil ik perse ooit een kind? Erg absoluut gestelde vraag, die denk ik lastig te beantwoorden is…. Je afvragen of je je kan voorstellen dat je nu besluit geen kinderen te krijgen is denk ik wel zinvol…. En hoe dat er dan uitziet en wat je dan zou willen doen met je leven… Geef ik hiervoor mijn relatie op? Je kunt je ook afvragen of je je er iets bij voor kunt stellen dat je het nu laat rusten, jullie geen kinderen krijgen en toch gelukkig blijven samen? Vind ik ooit een leuke vent, die vervolgens dan ook kinderen wil? Dat weet je nooit… Misschien interessant om je af te vragen “Zou je als je de zekerheid had dat je die leuke vent die wel kinderen wil binnen een jaar tegen zou komen, nu wel bij je lief weggaan?” Oe best heftige vragen als ik ze zo nalees.Ik heb het idee dat je er wel heel erg een keuze tussen kind en relatie van maakt, dat lijkt logisch, maar is ook lastig want dan moet je afwegingen maken tussen je leven met een relatie zoals die zal zijn zonder kinderen en je leven met een kind dat nog niet eens verwekt is…. Allebei moeilijk voor te stellen denk ik… Is je lief ook op deze manier mee bezig? Ik bedoel ziet hij zijn geen kinderwens ook als ruil tegen jullie relatie? Vraagt hij zich af: Wil ik perse geen kind? Geef ik daarvoor mijn relatie op? Vind ik ooit nog zo’n leuke vrouw als Ludhiana die geen kinderen wil? Het zijn allemaal maar gedachten hoor die ik opschrijf, ik weet niet wat je ermee moet, en of je er iets mee moet of kunt kun je alleen zelf bepalen…. je mag ze links of rechts of in het midden laten liggen… Maar misschien helpen ze je om je gevoel en gedachten helderder te krijgen… Verwacht je vriend dat je je kinderwens voor hem opzij zet? Wat vind hij dat jullie nu zouden moeten doen om hier verder mee te komen? En weet je lief waarom hij het niet ziet zitten? Dat is namelijk wel heel vaag… Ik denk dat het goed zou zijn daar meer over door te praten. Ik denk dat het, als je er nog verder over wilt praten, kan helpen om niet zozeer in wel/niet te denken, maar het er meer ieder voor zich en samen over denken onder welke voorwaarden jullie beide er eventueel wel mee kunnen leven wel of geen kinderen te hebben. Dat lijkt mij het soort vragen waar een peuteraar mee komt, maar goed…. Daar heb ik al over gezegd wat ik ervan vond. Zien jullie het trouwens als optie om volgend jaar een andere peuteraar te zoeken? Lastig hoor, lieve Ludhiana, ik hoop dat ik met al mijn vragen en gedachten niet nog ingewikkelder voor je maak…Geniet van het zonnetje!Heureka

Oeps sorry dan wordt het helemaal asocial als ik mijn giga lappen tekst ook nog twee keer ga posten...:$



Dana, heel fijn om van je te horen, jaloers!!!! Maar niet op een vervelende manier hoor, ik ben echt heel blij voor je , dat je nu eindelijk samen met je lief er over kunt dromen.... Het berichtje van Kaetje bovenaan de topic herinnert ons eraan dat dat wel eens anders is geweest voor je, heel  fijn voor jullie allebei... Veel plezier en blijf ons, zo af en toe, op de hoogte houden! En geniet van elkaar!

 

Liefs!

Heureka

Heey hallo allemaal,



Hier even een berichtje van mij.

Ik leef erg met jullie mee, en vind het ook erg fijn om te lezen dat ik niet de enigste ben die mijn vriendlief niet begrijp. Ik ben er van `t weekend niet meer aan toe gekomen om eens een goed gesprek aan te gaan, maar heb wel een aantal opmerkingen gemaakt, en ook hij dus..... ik heb stille hoop. Ook vrienden van ons zijn dit weekend geweest met de kleine, en dat vond hij erg gezellig. Maar wanneer wil hij nu zelf????



Ik heb laatst ergens op deze topic of elders op viva gelezen over een forum voor aanstande vaders??? Iemand durfde de link niet aan haar vriend te geven omdat hij dit misschien niet kan accepteren/te puscherig vind. Maar ik wil wel een poging wagen mijn vriend ervoor te zetten, maar weet de link niet meer.  Wie weet hem nog???



Groetjes Northern

Hallo !!



Kan die link de volgende niet zijn



www.vaderschap.org



ps veel succes als je de link aanbiedt aan je vriend/man !!!

Hoi Northern,



Ik ben steeds zo vrij om de hele topic vol te plempen waardoor je niks meer terug kan vinden :$, daarom heb ik even het stukje wat ik over die vader site schreef even voor je opgehaald.:) (Zie hieronder) Als hij er wil lezen kan het best goed werken denk ik, maar zoals ik zei, ik houd ga het er nog even niet met mijn lief over hebben......  Maar ben wel heel  benieuwd wat jouw vriend ervan vindt ... Houdt ons op de hoogte en veel succes ermee!

Liefs

Heureka!





Lidhiana, ik ken wel een

site waar mannen praten over kinderen, vooral jonge vaders, maar ook

een aantal mannen van (soms ongewenst of onverwacht) zwangere vrouwen

hun angsten delen. Heel herkenbare twijfels en angsten worden er

uitgesproken. De jonge vaders zeggen over het algemeen dat ze het

begrijpen, maar dat het went en dat je er zoveel voor terug krijgt, dat

het krijgen van hun kind het mooiste is wat hen overkomen is. Dat is

heel kort door de bocht samengevat de strekking van de gesprekken daar,

wel leerzaam om te lezen, maar kan er ook niet heel veel mee... kijk

zelf maar eens www.ikvader.nl,... Zou willen dat mijn lief er ook eens

leest, maar denk dat hij een hint in die richting al snel ziet als te

pusherig.... Dus houd ik mijn mond erover....

Hoi meiden, ik noem mezelf Bebje en ben zo ontzettend blij dat ik jullie forum heb gevonden. Ik ben op pagina 1 begonnen met lezen (dat begint in oktober ongeveer) en ben globaal door de vervolgen van alle verhalen gewandeld. Wat een herkenning!

Ik ben 25 en heb altijd al een kinderwens. Nou ja 'een', eerder 'een gigantische'. Dat oergevoel is versterkt toen ik 3 jaar geleden mijn vriend ontmoette. Dat is hem, dacht ik, dat wordt de vader van mijn kinderen. Sinds 4 maanden wonen we samen, Alles loopt dus eigenlijk volgens een rustige planning. Ik ben van plan heel erg te genieten van de tijd die komen gaat met zijn tweeen. Nu heb ik mijn dromen al regelmatig met hem gedeeld. Zijn plan is over 5 jaar eens te kijken of hij een kind zou willen. Daar blijft hij bij. Ik word daar wanhopig van. Denkt zelf eerder over een jaar. Elke keer wanneer we erover praten, barst ik ergens in het gesprek in tranen uit. Ik word zo verdrietig en wanhopig. Ik vind het heel erg dat zijn dromen voor onze toekomst er zo anders uit zien dan de mijne. Ik ben ontzettend jaloers wanneer ik een zwangere vrouw zie of een moeder met kinderen. Ik heb alles al gepland, weet wal waar de box komt te staan. Maar vandaag ben ik blij, want ik blijk in de verste verte niet alleen te zijn. Bedankt daarvoor in ieder geval. xx

Hallo allemaal, ik heb vakantie!!!! Tjemig zo hard gewerkt de afgelopen weken, echt gekkenwerk, maar het is gelukt! Erg tevreden gevoel en veel goede voornemens om mijn werk volgend jaar beter te organiseren. Dat moet echt want zoals de afgelopen maanden is het eigenlijk niet te doen. Helemaal niet natuurlijk als ik zwanger zou worden en we een kindje zouden krijgen. Maar goed dat is wel een sterk voornemen, maar dat ligt niet alleen aan mij..... We hebben het er in alle drukte niet meer echt over gehad, wel vanmorgen een heel lief vier maanden oud babietje op de koffie, waar mijn lief dan helemaal koedie koedie in op gaat... Woensdag hebben we ons eerste gesprek met de peut, spannend, abstract ook wel, kan me er nog niet zoveel bij voorstellen... We gaan er gewoon heen met open houding en dan kijken we hoe het gaat, hoe het voelt....



Hoi Bepje, welkom hier op de topic! Fijn dat we er voor je kunnen zijn, al tref je ons net op een erg rustig moment... De kerst vakantie zal er denk ik wel weer meer geschreven worden.... Schrijf vooraal als je er iets over kwijt wil... Vanuit mijn leeftijd (35) denk ik bij jouw situatie natuurlijk, ach neem toch de tijd, geef hem de tijd om eraan te wennen, geniet van het prille samenwonen en dan komt het wel. Maar ik begrijp uit jouw woorden dat het voor jou wel heel urgent voelt... en dat is jouw goed recht, heeft niets met leeftijd te maken, is een gevoel. Warrom wil je vriend niet volgend jaar beginnen met proberen? heeft hij daar harde redenen voor of is het meer een gevoel dat het nog geen tijd is. Heb je het idee dat hij echt wel vader wil worden of twijfel je daar soms ook aan?

Ik wens je veel geduld en sterkte toe om jullie weg samen te vinden. En blijf vooral hier lezen en schrijven.



Liefs

Heureka

Hoe is het met de anderen? Ludhiana, Rixt, Kaetje, Plieno, Dana hoe gaat het met jullie? Druk met kerstvoorbereidingen, nog plannen om er samen tussenuit te gaan, nog goede gesprekken gehad of stille hints gegeven of gekregen? Hoe voelen jullie je? Ik hoop dat het goed met jullie gaat!



Ik vind het wel erg stil hoor he!

Heureka!