Kinderen
alle pijlers
Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2
donderdag 26 oktober 2006 om 20:45
We hebben een heel topic volgeschreven! Ik heb maar even een nieuwe geopend want ik had een stukje getypt maar dat kon er niet meer bij. Ik hoop dat iedereen het terug kan vinden!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
maandag 8 januari 2007 om 08:58
Heureka- mooie SWOT die jij gemaakt hebt en ook erg duidelijk. Ben benieuwd naar die van je man en of er nog overeenkomsten zijn (ik denk in elk geval van wel).
Bebje- wat is dat toch, dat mannen liever een kleuter dan een baby willen. Dat schijnt vaak pas te veranderen bij een eigen baby. Wij hadden de oppas op peuter en baby van vrienden eergisteren, zegt hij tegen die ouders dat hij die peuter (qua leeftijd) toch een stuk leuker vind. Zeiden ze dat ze dat wel snapten, alleen wacht maar tot je zelf een baby hebt, dan gaat dat wel veranderen.
Dana, succes met wachten. Mijn NOD was 8 jan, ik ben 7 jan ongesteld geworden. Maar ben nog steeds erg happy natuurlijk, want hij is om, daar gaat het om.
Ik hoop dat er nog veel meiden hier binnenkort ook de spanning die Dana en ik nu meemaken, ook mogen meemaken!
Bebje- wat is dat toch, dat mannen liever een kleuter dan een baby willen. Dat schijnt vaak pas te veranderen bij een eigen baby. Wij hadden de oppas op peuter en baby van vrienden eergisteren, zegt hij tegen die ouders dat hij die peuter (qua leeftijd) toch een stuk leuker vind. Zeiden ze dat ze dat wel snapten, alleen wacht maar tot je zelf een baby hebt, dan gaat dat wel veranderen.
Dana, succes met wachten. Mijn NOD was 8 jan, ik ben 7 jan ongesteld geworden. Maar ben nog steeds erg happy natuurlijk, want hij is om, daar gaat het om.
Ik hoop dat er nog veel meiden hier binnenkort ook de spanning die Dana en ik nu meemaken, ook mogen meemaken!
maandag 8 januari 2007 om 09:18
Hallo meiden!
Ik voel me kut!!! heb me ziek gemeld.... heb dikke ogen van het huilen, voel me niet in staat te gaan nieuwjaarsborrelen. Gisteravond onze SWOTs besproken, naief dacht ik laten we het luchtig houden, aandachtig elkaars SWOT gedachten lezen, verduidelijking vragen zodat we begrijpen wat we bedoelen en het er een beetje over hebben wat ons opvalt.... Naief, want dat kan natuurlijk helemaal niet..... This is no fucking werkopdracht, dit is ons leven!!!
Je kunt wel leuk alle voors en tegens op een rijtje zetten, daar zitten inderdaad veel overeenkomsten in..... Maar het verschil blijft de waarde die we aan de verschillende factoren toekennen.... Tja dat lijkt een open deur, maar toch was ik in de veronderstelling dat we hier iets mee op zouden schieten.... Dat doen we ook wel, alleen voor me gevoel schieten we er alleen maar mee op richting de beslissing dat we maar beter ieder onze eigen weg kunnen kiezen.... AUW!
Misschien moet ik het even laten bezinken, en zie ik het zwarter dan nodig ... maar zwart is het....
Ik weet het niet meer!
Heureka!
Ik voel me kut!!! heb me ziek gemeld.... heb dikke ogen van het huilen, voel me niet in staat te gaan nieuwjaarsborrelen. Gisteravond onze SWOTs besproken, naief dacht ik laten we het luchtig houden, aandachtig elkaars SWOT gedachten lezen, verduidelijking vragen zodat we begrijpen wat we bedoelen en het er een beetje over hebben wat ons opvalt.... Naief, want dat kan natuurlijk helemaal niet..... This is no fucking werkopdracht, dit is ons leven!!!
Je kunt wel leuk alle voors en tegens op een rijtje zetten, daar zitten inderdaad veel overeenkomsten in..... Maar het verschil blijft de waarde die we aan de verschillende factoren toekennen.... Tja dat lijkt een open deur, maar toch was ik in de veronderstelling dat we hier iets mee op zouden schieten.... Dat doen we ook wel, alleen voor me gevoel schieten we er alleen maar mee op richting de beslissing dat we maar beter ieder onze eigen weg kunnen kiezen.... AUW!
Misschien moet ik het even laten bezinken, en zie ik het zwarter dan nodig ... maar zwart is het....
Ik weet het niet meer!
Heureka!
maandag 8 januari 2007 om 09:44
Heureka, balen zeg, wat een verdriet.
Je hebt helemaal gelijk dat zoiets wezenlijks in jullie leven niet is te vatten in een "werkopdracht". Maar ik vind het toch goed dat jullie het hebben gedaan.
Ik heb mezelf toen we die laatste heftige verdrietige ruzie hadden over dit onderwerp trouwens ook een dag moeten ziekmelden, ik was echt niet in staat om te werken. Ik denk dat dat bij ons heeft bijgedragen aan het goede gesprek "the day after", toe het allemaal anders werd.
Mijn lief schrok erg van het feit dat het me zo veel verdriet deed, dat ik niet kon werken (ik meld me normaal nooit ziek).
Hoop echt dat het bij jou uiteindlijk tot iets goeds zal leiden. Ik neem aan dat je lief in zijn SWOT ook positieve dingen kon bedenken, dus toch wat minder zwart!
Sterkte en beterschap.
Je hebt helemaal gelijk dat zoiets wezenlijks in jullie leven niet is te vatten in een "werkopdracht". Maar ik vind het toch goed dat jullie het hebben gedaan.
Ik heb mezelf toen we die laatste heftige verdrietige ruzie hadden over dit onderwerp trouwens ook een dag moeten ziekmelden, ik was echt niet in staat om te werken. Ik denk dat dat bij ons heeft bijgedragen aan het goede gesprek "the day after", toe het allemaal anders werd.
Mijn lief schrok erg van het feit dat het me zo veel verdriet deed, dat ik niet kon werken (ik meld me normaal nooit ziek).
Hoop echt dat het bij jou uiteindlijk tot iets goeds zal leiden. Ik neem aan dat je lief in zijn SWOT ook positieve dingen kon bedenken, dus toch wat minder zwart!
Sterkte en beterschap.
maandag 8 januari 2007 om 10:07
Lieve Plieno, bedankt voor je medeleven en relativering. Het komt vast hoe dan ook goed, maar ik zit er echt doorheen....
Ja mijn lief had wel wat positieve dingen op geschreven, maar dat bleef allemaal wel heel erg abstract, grote concepten als 'nieuw leven', een product van onze liefde, Heureka het allermooiste geven ... Heel wezenlijke maar wel erg abstract. Ik heb hem dat gezegd en gevraagd of hij ook niet concretere positieve zaken voor kon stellen bij zichzelf als vader.... Wat voorbeelden genoemd, je eigen pasgeboren kindje in je armen houden, trots, samen de wereld in stappen, het plezier om de ontwikkeling van je eigen kind, maar hij zei dat hij dacht dat hem allemaal niet zoveel deed, dat hij zich daar iig helemaal niets bij voor kon stellen. Dat kan.... Maar ik realiseer me daardoor zo sterk dat we er anders in staan, hij kan zich er concreet echt niks bij voor stellen.... En vraag me in vertwijfeling af wat en of ik nog moeite ik moet doen hem dat te laten inzien, of te laten voorstellen, of dat ik dat gewoon moet accepteren en voor mezelf moet kiezen....
Ik heb het idee dat mijn lief veel meer redenen om wel of niet een kind te nemen heeft opgeschreven, in plaats van zich in te leven in een situatie met kinderen en alle positieve en negatieve kanten op te schrijven ..... Ik heb ook de neiging gehad in de negatieve kanten van geen kinderen, mijn verhaal te vertellen... maar heb wel echt heel diep nagedacht over de voordelen van geen kinderen. We zijn het daar ook wel over eens wat voor en nadelen zijn. Zoals het er nu voor staat, wegen voor hem alleen de voordelen van geen kinderen zwaarder dan de nadelen en voor mij andersom......
Ik denk ook wel dat het goed is wat we doen, het is alleen zo zwaar.... Wil ergens ook mijn kop in het zand steken, en hopen dta het goed komt, maar weet dat ik daar niets mee opschiet.....
Mijn lief was het trouwens wel eens met mijn opmerking over de abstractheid van de positieve punten van kinderen krijgen en heeft gezegd dat hij nog verder na wil denken over concretere positieve kanten van kinderen krijgen, zich nog meer wil proberen het zich echt voor te stellen....
Tjemig... heftig zeg... iig veel stof om over te praten bij de peut, ik hoop dat die ons een beetje bij kan houden....
Liefs!
Heureka
Ja mijn lief had wel wat positieve dingen op geschreven, maar dat bleef allemaal wel heel erg abstract, grote concepten als 'nieuw leven', een product van onze liefde, Heureka het allermooiste geven ... Heel wezenlijke maar wel erg abstract. Ik heb hem dat gezegd en gevraagd of hij ook niet concretere positieve zaken voor kon stellen bij zichzelf als vader.... Wat voorbeelden genoemd, je eigen pasgeboren kindje in je armen houden, trots, samen de wereld in stappen, het plezier om de ontwikkeling van je eigen kind, maar hij zei dat hij dacht dat hem allemaal niet zoveel deed, dat hij zich daar iig helemaal niets bij voor kon stellen. Dat kan.... Maar ik realiseer me daardoor zo sterk dat we er anders in staan, hij kan zich er concreet echt niks bij voor stellen.... En vraag me in vertwijfeling af wat en of ik nog moeite ik moet doen hem dat te laten inzien, of te laten voorstellen, of dat ik dat gewoon moet accepteren en voor mezelf moet kiezen....
Ik heb het idee dat mijn lief veel meer redenen om wel of niet een kind te nemen heeft opgeschreven, in plaats van zich in te leven in een situatie met kinderen en alle positieve en negatieve kanten op te schrijven ..... Ik heb ook de neiging gehad in de negatieve kanten van geen kinderen, mijn verhaal te vertellen... maar heb wel echt heel diep nagedacht over de voordelen van geen kinderen. We zijn het daar ook wel over eens wat voor en nadelen zijn. Zoals het er nu voor staat, wegen voor hem alleen de voordelen van geen kinderen zwaarder dan de nadelen en voor mij andersom......
Ik denk ook wel dat het goed is wat we doen, het is alleen zo zwaar.... Wil ergens ook mijn kop in het zand steken, en hopen dta het goed komt, maar weet dat ik daar niets mee opschiet.....
Mijn lief was het trouwens wel eens met mijn opmerking over de abstractheid van de positieve punten van kinderen krijgen en heeft gezegd dat hij nog verder na wil denken over concretere positieve kanten van kinderen krijgen, zich nog meer wil proberen het zich echt voor te stellen....
Tjemig... heftig zeg... iig veel stof om over te praten bij de peut, ik hoop dat die ons een beetje bij kan houden....
Liefs!
Heureka
maandag 8 januari 2007 om 14:05
Lieve Heureka,
Wat voel jij je nu denk ik rot! Dikke knuffel vanaf hier. Hoe jullie bezig zijn lijkt me heel goed, maar dat neemt niet weg dat het heel zwaar is.
Dat je vriend wel voordelen kan noemen van een kind, maar dat ie er gewoon geen gevoel bij heeft komt me heel bekend voor. Mijn vriend zij ook vaak dingen als "maar zo voel ik het niet, daar kan ik toch niets aan doen, jij kan er toch ook niets aan doen dat jij dat wel voelt" En hoe mooi het kan zijn om je kindje in je armen te houden etc. Ik denk dat mijn vriend er zich nu nog niet echt een voorstelling van kan maken hoe mooi en als ik nooit over een kindje begonnen was had hij er ook nooit behoefte aan gehad. Nu het wel zover is vind ie het heel leuk, maar het echte gevoel komt denk ik pas na de geboorte als zo'n kleintje afhankelijk van o.a. hem is etc. En volgens mij is dat bij veel mannen het geval, dus wat dat betreft is er nog hoop wat betreft jouw vriend zijn gevoelens. Maar goed, ik hoop dat ie er alleen maar meer over na gaat denken en er ook echt anders tegenaan gaat kijken waardoor ie wel gaat begrijpen en voelen hoe mooi dat kan zijn.
In elk geval hebben jullie weer genoeg praatsotf voor bij de peut!
Liefs Room
ps. je vroeg hoe het met mij ging. Erg goed, ik voel me goed, heb nu een echt buikje en zit alweer op de helft. Sinds afgelopen weekend weet ik ook zeker dat ik de beeb voel en dat is echt heel bijzonder. Woensdag hebben we de 20 weken echo en hoewel ik dat heeeeeeeel spannend vind, zit aller er wel op en aan etc, werkt alles, kijk ik er enorm naar uit. Ook hebben we al een kamertje gekocht en zijn we druk aan het ruimen (en doen we dat soort dingen ook echt samen, dus dat voelt heel fijn!).
Wat voel jij je nu denk ik rot! Dikke knuffel vanaf hier. Hoe jullie bezig zijn lijkt me heel goed, maar dat neemt niet weg dat het heel zwaar is.
Dat je vriend wel voordelen kan noemen van een kind, maar dat ie er gewoon geen gevoel bij heeft komt me heel bekend voor. Mijn vriend zij ook vaak dingen als "maar zo voel ik het niet, daar kan ik toch niets aan doen, jij kan er toch ook niets aan doen dat jij dat wel voelt" En hoe mooi het kan zijn om je kindje in je armen te houden etc. Ik denk dat mijn vriend er zich nu nog niet echt een voorstelling van kan maken hoe mooi en als ik nooit over een kindje begonnen was had hij er ook nooit behoefte aan gehad. Nu het wel zover is vind ie het heel leuk, maar het echte gevoel komt denk ik pas na de geboorte als zo'n kleintje afhankelijk van o.a. hem is etc. En volgens mij is dat bij veel mannen het geval, dus wat dat betreft is er nog hoop wat betreft jouw vriend zijn gevoelens. Maar goed, ik hoop dat ie er alleen maar meer over na gaat denken en er ook echt anders tegenaan gaat kijken waardoor ie wel gaat begrijpen en voelen hoe mooi dat kan zijn.
In elk geval hebben jullie weer genoeg praatsotf voor bij de peut!
Liefs Room
ps. je vroeg hoe het met mij ging. Erg goed, ik voel me goed, heb nu een echt buikje en zit alweer op de helft. Sinds afgelopen weekend weet ik ook zeker dat ik de beeb voel en dat is echt heel bijzonder. Woensdag hebben we de 20 weken echo en hoewel ik dat heeeeeeeel spannend vind, zit aller er wel op en aan etc, werkt alles, kijk ik er enorm naar uit. Ook hebben we al een kamertje gekocht en zijn we druk aan het ruimen (en doen we dat soort dingen ook echt samen, dus dat voelt heel fijn!).
maandag 8 januari 2007 om 18:12
Lieve Heureka,
Ik ben gewoon niet zo'n forummer is gebleken, vind het moeilijk mijn gevoelens exact uit te drukken.
Maar wat schetst mijn verbazing, jij hebt dezelfde dag als ik! Na even tijdens de kerstdagen de knop omgezet te hebben, is ons probleem ook gister weer besproken. Huilen, huilen, huilen, zoooveel verdriet. Ik heb de halve nacht wakker gelegen van zorgen en verdriet. Kwam vanmorgen met dubbele dikke ogen op mn werk aan. En elk dingetje, opmerking, email kwamen de tranen weer boven. Maar zo ben ik december ook al doorgekomen, ik kan me toch niet elke keer ziek melden?
Bij ons is de status. Vriendlief wil niet. Ik kan nog niet beslissen, wil de ene keer alleen met hem door en de andere keer mijn kinderwens een kans geven. Ik denk dat deze 3 jaren met hem de gelukkigste in mn leven zijn, misschien krijg ik spijt. Spijt van uit elkaar gaan. Spijt van niet mijn kinderwens volgen.
Ik voel zo met je mee Heureka ;(
liefs,
Ludhiana
Ik ben gewoon niet zo'n forummer is gebleken, vind het moeilijk mijn gevoelens exact uit te drukken.
Maar wat schetst mijn verbazing, jij hebt dezelfde dag als ik! Na even tijdens de kerstdagen de knop omgezet te hebben, is ons probleem ook gister weer besproken. Huilen, huilen, huilen, zoooveel verdriet. Ik heb de halve nacht wakker gelegen van zorgen en verdriet. Kwam vanmorgen met dubbele dikke ogen op mn werk aan. En elk dingetje, opmerking, email kwamen de tranen weer boven. Maar zo ben ik december ook al doorgekomen, ik kan me toch niet elke keer ziek melden?
Bij ons is de status. Vriendlief wil niet. Ik kan nog niet beslissen, wil de ene keer alleen met hem door en de andere keer mijn kinderwens een kans geven. Ik denk dat deze 3 jaren met hem de gelukkigste in mn leven zijn, misschien krijg ik spijt. Spijt van uit elkaar gaan. Spijt van niet mijn kinderwens volgen.
Ik voel zo met je mee Heureka ;(
liefs,
Ludhiana
maandag 8 januari 2007 om 18:54
Bedankt Room en Feelfree voor het medeleven en meedenken! Voel me inmiddels eindelijk wel weer een beetje rustig... het schip is nog niet gezonken.....
Ludhiana fijn om weer van je te horen! ... We zitten in hetzelfde klote pakket, echt niet te dragen zo heftig en moeilijk he.... Ik leef met je mee... *; En weet dat we hier allebei hoe dan ook uitkomen....... dat moet gewoon. Ik zou het wel fijn vinden om je hier af en toe te spreken en te horen hoe het met je gaat. Maar begrijp het ook als je dat niet meer wil.... we hebben volgens allebei cruciale maanden voor de boeg.... Dit trek ik niet veel langer..... Mijn gedachten en gevoelens kunnen de laatste weken soms zo de loop met
me nemen, dat verdriet vanuit mijn tenen is maar moeilijk in banen te
leiden. Wat vind je vriend dat jullie het beste kunnen doen? daar krijg ik bij mijn lief niet zoveel concreet hoogte van, geloof dat hij het ook niet meer weet.... vooral heel bang is me kwijt te raken.... ik ben ook bang om en dat ik hem kwijt zal raken....
Maar voel me nu wel weer wat rustiger, bedacht me zelfs dat de situatie nog niet helemaal hopeloos is
. Ik heb vanmiddag een topic geopend over "Apart wonen om moeder te worden". Zat een beetje te kijken naar onze SWOTs en dacht ineens dat als we niet in een huis wonen en ik de verantwoordelijkheid op me neem een groot deel van de bezwaren van mijn lief worden weggenomen... dat is niet zo simpel als ik het opschrijf dat weet ik, maar in ieder geval als gedachte experiment wil ik daar wel over doordenken... Ik denk dat dat onder heel specifieke voorwaarden best heel goed zou kunnen werken.... Maar zeker een idee met allemaal haken, ogen en valkuilen en dan ook nog op glad ijs, dus dacht ik laat ik eens horen wat andere forummers ervan vinden....
Ik wilde vanavond maar even niet huilen geloof ik, wel mijn lief even heel dicht tegen me aan houden.......
Liefs!
Heureka
Ludhiana fijn om weer van je te horen! ... We zitten in hetzelfde klote pakket, echt niet te dragen zo heftig en moeilijk he.... Ik leef met je mee... *; En weet dat we hier allebei hoe dan ook uitkomen....... dat moet gewoon. Ik zou het wel fijn vinden om je hier af en toe te spreken en te horen hoe het met je gaat. Maar begrijp het ook als je dat niet meer wil.... we hebben volgens allebei cruciale maanden voor de boeg.... Dit trek ik niet veel langer..... Mijn gedachten en gevoelens kunnen de laatste weken soms zo de loop met
me nemen, dat verdriet vanuit mijn tenen is maar moeilijk in banen te
leiden. Wat vind je vriend dat jullie het beste kunnen doen? daar krijg ik bij mijn lief niet zoveel concreet hoogte van, geloof dat hij het ook niet meer weet.... vooral heel bang is me kwijt te raken.... ik ben ook bang om en dat ik hem kwijt zal raken....
Maar voel me nu wel weer wat rustiger, bedacht me zelfs dat de situatie nog niet helemaal hopeloos is
. Ik heb vanmiddag een topic geopend over "Apart wonen om moeder te worden". Zat een beetje te kijken naar onze SWOTs en dacht ineens dat als we niet in een huis wonen en ik de verantwoordelijkheid op me neem een groot deel van de bezwaren van mijn lief worden weggenomen... dat is niet zo simpel als ik het opschrijf dat weet ik, maar in ieder geval als gedachte experiment wil ik daar wel over doordenken... Ik denk dat dat onder heel specifieke voorwaarden best heel goed zou kunnen werken.... Maar zeker een idee met allemaal haken, ogen en valkuilen en dan ook nog op glad ijs, dus dacht ik laat ik eens horen wat andere forummers ervan vinden.... Ik wilde vanavond maar even niet huilen geloof ik, wel mijn lief even heel dicht tegen me aan houden.......
Liefs!
Heureka
maandag 8 januari 2007 om 21:59
VIVAfeelfree, bedankt.
Heureka, ik heb hetzelfde als jij. Soms komen de pijn en verdriet echt uit je tenen en het andere moment zie je weer kansen, nieuwe wegen. Gaan jullie straks voor de 2e keer naar de peuteraar?
Ik ga weer op zoek naar een nieuwe. In eerste instantie voor mezelf "help me!" als ik mezelf maar weer wat onder controle krijg en realistisch kan nadenken.
Jees, als ik eraan denk hoe ik vanochtend op mn werk zat. Vanavond heb ik even een uurtje gesport en ik moet zeggen dat het me goed heeft gedaan. Mn lieffie is de hele week van huis vanwege een cursus. Misschien geeft dat wel wat rust, denkruimte. Ofzo.
Slaap lekker lieve Heureka, ik denk aan je *;
Heureka, ik heb hetzelfde als jij. Soms komen de pijn en verdriet echt uit je tenen en het andere moment zie je weer kansen, nieuwe wegen. Gaan jullie straks voor de 2e keer naar de peuteraar?
Ik ga weer op zoek naar een nieuwe. In eerste instantie voor mezelf "help me!" als ik mezelf maar weer wat onder controle krijg en realistisch kan nadenken.
Jees, als ik eraan denk hoe ik vanochtend op mn werk zat. Vanavond heb ik even een uurtje gesport en ik moet zeggen dat het me goed heeft gedaan. Mn lieffie is de hele week van huis vanwege een cursus. Misschien geeft dat wel wat rust, denkruimte. Ofzo.
Slaap lekker lieve Heureka, ik denk aan je *;
maandag 8 januari 2007 om 22:40
Hallo meiden
Lieve Ludhiana bedankt voor je hug! Dapper van je om een nieuwe peuteraar te zoeken, ik hoop zo dat je een professioneel onbevoordeerld iemand treft. Daar heb je recht op. En afleiding is ook goed, dat merk ik ook.... vanuit het idee dit is heel belangrijk, hier moet ik goed over nadenken kan ik me soms er helemaal in vast bijten, dat je er niet meer uitkomt en als je dan weer even afstand neemt ziet het er weer anders uit.... ik heb vanavond lekker gekookt voor mijn lief.... wil graag positieve dingen doen om de zwarte wolk te verjagen...
Ja we gaan volgende week maandag voor de tweede keer... maar zijn dus ook zelf druk ermee, ik hoop dat de peuteraar goed op ons proces in kan springen.... Best lastig voor hem, denk ik.... Wil het weer even laten rusten, hij heeft profi tissues, beter dan het plee papier waar ik nu mijn tranen mee droog ;). Laten rusten is lastig want het is alom aanwezig in ons huissie!
Verwarring alom en ik durf bijna niet meer om opheldering te vragen.
Mijn lieffie kwam vanavond thuis, we hielden elkaar heel stevig vast, met bedrukte gezichten en zorgen rimpeltjes in onze voorhoofden.... Hij zei dat hij spijt had hoe hij zijn SWOT had gemaakt.... Ik vertelde een beetje dat ik het gisteravond zo ontzettend zwart in zag, echt geen uitweg meer zag voor ons samen.... maar dat ik in de loop van de dag wel wat meer lucht had gekregen, het idee had dat het niet helemaal hopeloos was... Hij zei: "Ik wil je vragen alsjeblieft nog niet op te geven"... ik heb gezegd dat ik door wil praten, maar dat ik het echt heel erg zwaar vind, het bijna niet trek....
......
Ik weet niet wat ik ervan moet denken..... zoals ik zei ik durfde niet eens meer door te vragen, ben even te bang voor het grote verdriet, bang om weer teleurgesteld te worden.... wil het even in mijn tenen laten zitten.... even tijd, even ruimte..... niks overhaasten, geen snelle beslissingen nemen, niet doordrukken....
Vanmiddag bedacht ik me wel ineens met angst dat ik me kan voorstellen dat mijn liefje zoveel van mij houdt, mij zo graag niet kwijt wil dat hij op een gegeven moment uit wanhoop en uit angst besluit dat er dan maar een kind moet komen.... Dat voelt niet goed, dat is niet uit liefde maar uit angst... Niet eerlijk...... Ik wil er voldoende lucht in houden, zodat hij er wel echt op eigen benen een beslissing in kan nemen....
Jij ook een goede nacht met een hele vredige diepe slaap toegewenst!
Je stamkroegmaatje uit kroeg "Den Wanhoop nabij!"
Heureka!
Lieve Ludhiana bedankt voor je hug! Dapper van je om een nieuwe peuteraar te zoeken, ik hoop zo dat je een professioneel onbevoordeerld iemand treft. Daar heb je recht op. En afleiding is ook goed, dat merk ik ook.... vanuit het idee dit is heel belangrijk, hier moet ik goed over nadenken kan ik me soms er helemaal in vast bijten, dat je er niet meer uitkomt en als je dan weer even afstand neemt ziet het er weer anders uit.... ik heb vanavond lekker gekookt voor mijn lief.... wil graag positieve dingen doen om de zwarte wolk te verjagen...
Ja we gaan volgende week maandag voor de tweede keer... maar zijn dus ook zelf druk ermee, ik hoop dat de peuteraar goed op ons proces in kan springen.... Best lastig voor hem, denk ik.... Wil het weer even laten rusten, hij heeft profi tissues, beter dan het plee papier waar ik nu mijn tranen mee droog ;). Laten rusten is lastig want het is alom aanwezig in ons huissie!
Verwarring alom en ik durf bijna niet meer om opheldering te vragen.
Mijn lieffie kwam vanavond thuis, we hielden elkaar heel stevig vast, met bedrukte gezichten en zorgen rimpeltjes in onze voorhoofden.... Hij zei dat hij spijt had hoe hij zijn SWOT had gemaakt.... Ik vertelde een beetje dat ik het gisteravond zo ontzettend zwart in zag, echt geen uitweg meer zag voor ons samen.... maar dat ik in de loop van de dag wel wat meer lucht had gekregen, het idee had dat het niet helemaal hopeloos was... Hij zei: "Ik wil je vragen alsjeblieft nog niet op te geven"... ik heb gezegd dat ik door wil praten, maar dat ik het echt heel erg zwaar vind, het bijna niet trek....
......
Ik weet niet wat ik ervan moet denken..... zoals ik zei ik durfde niet eens meer door te vragen, ben even te bang voor het grote verdriet, bang om weer teleurgesteld te worden.... wil het even in mijn tenen laten zitten.... even tijd, even ruimte..... niks overhaasten, geen snelle beslissingen nemen, niet doordrukken....
Vanmiddag bedacht ik me wel ineens met angst dat ik me kan voorstellen dat mijn liefje zoveel van mij houdt, mij zo graag niet kwijt wil dat hij op een gegeven moment uit wanhoop en uit angst besluit dat er dan maar een kind moet komen.... Dat voelt niet goed, dat is niet uit liefde maar uit angst... Niet eerlijk...... Ik wil er voldoende lucht in houden, zodat hij er wel echt op eigen benen een beslissing in kan nemen....
Jij ook een goede nacht met een hele vredige diepe slaap toegewenst!
Je stamkroegmaatje uit kroeg "Den Wanhoop nabij!"
Heureka!
dinsdag 9 januari 2007 om 00:19
Oooh, lieve Heureka! Ik ben er een paar dagen niet geweest, dus ben even aan het bijlezen geweest. Wat heftig zeg wat je doormaakt, ik zou naar je toe willen komen om je te knuffelen. Ik hoop dat je wat beter kan ademen inmiddels en niet alleen maar benauwd om je heen hoeft te kijken.
Ik vind het zo knap hoe jij tegen de zaken aan kunt kijken. Het zegt ook wel hoe bijzonder jouw vriend is dat je hem het liefste bij je wilt houden.
Zou hij wel vader op afstand willen zijn, wanneer jullie apart zouden gaan wonen? Is dat je plan? Lijkt me ook vreemd. Dan neem jij alle verantwoordelijkheid, maar hoeft hij de zijne niet te nemen omdat je ergens anders woont. Is het dan ook geen optie om samen te blijven wonen, maar met dezelfde afspraken. Nu ik dat opschrijf, lijkt me dat niet echt haalbaar.
Misschien kan je idd overwegen om bij hem weg te gaan.........
Maar, meiske, ik vind dit echt moeilijk, heb geen idee wat ik tegen je moet zeggen. Zit hier echt met kippenvel en prikoogjes.
Iets leuks dan?
Mijn vriendje heeft gisteren helemaal alleen op het dochtertje (7mnd) van mijn vriendin gepast. Wel twee uur! Hij heeft haar eten gegeven en met haar gespeeld. Hij vond het leuk, zei hij. Maar 's avonds in bed zegt hij; "dit was niet zo positief voor jou". Hm? Blijkt dat hij het kindje leuk vond (kindje is ook een engeltje) maar dat hij die 2 uur helemaal niks anders heeft kunnen doen dan met het kindje bezig zijn. Hij vindt het gewoon ontzettend veel werk. Maar dat is een kwestie van wennen, routine, liefde, etc. Toch? Of ben ik nou zo gestoord dat ik elk halmpje als een idioot vastgrijp en er iets positiefs van maak?
Heureka, Lidhuana en alle anderen; jullie zijn lief! Ben blij met dit forum.
xbebje
Ik vind het zo knap hoe jij tegen de zaken aan kunt kijken. Het zegt ook wel hoe bijzonder jouw vriend is dat je hem het liefste bij je wilt houden.
Zou hij wel vader op afstand willen zijn, wanneer jullie apart zouden gaan wonen? Is dat je plan? Lijkt me ook vreemd. Dan neem jij alle verantwoordelijkheid, maar hoeft hij de zijne niet te nemen omdat je ergens anders woont. Is het dan ook geen optie om samen te blijven wonen, maar met dezelfde afspraken. Nu ik dat opschrijf, lijkt me dat niet echt haalbaar.
Misschien kan je idd overwegen om bij hem weg te gaan.........
Maar, meiske, ik vind dit echt moeilijk, heb geen idee wat ik tegen je moet zeggen. Zit hier echt met kippenvel en prikoogjes.
Iets leuks dan?
Mijn vriendje heeft gisteren helemaal alleen op het dochtertje (7mnd) van mijn vriendin gepast. Wel twee uur! Hij heeft haar eten gegeven en met haar gespeeld. Hij vond het leuk, zei hij. Maar 's avonds in bed zegt hij; "dit was niet zo positief voor jou". Hm? Blijkt dat hij het kindje leuk vond (kindje is ook een engeltje) maar dat hij die 2 uur helemaal niks anders heeft kunnen doen dan met het kindje bezig zijn. Hij vindt het gewoon ontzettend veel werk. Maar dat is een kwestie van wennen, routine, liefde, etc. Toch? Of ben ik nou zo gestoord dat ik elk halmpje als een idioot vastgrijp en er iets positiefs van maak?
Heureka, Lidhuana en alle anderen; jullie zijn lief! Ben blij met dit forum.
xbebje
dinsdag 9 januari 2007 om 20:27
Hey Heureka, heb je weer gewerkt vandaag? Bij mij ging de hele dag best goed, tot ik thuis kwam en er iets simpels gebeurde en toen meteen mn humeur omdraaide.
Besef me aan de ene kant dat de afgelopen jaren met mn vriend, de gelukkigste jaren van mn leven zijn. Zoveel onrust daarvoor, een paar relaties die niet goed afliepen.
Sja, dat is weer de ene kant.
Proost! (ik heb af en toe weer zin om te roken, maar ben al 3 jaar gestopt!)
Slaap lekker, als je dit nog leest vanavond.
Besef me aan de ene kant dat de afgelopen jaren met mn vriend, de gelukkigste jaren van mn leven zijn. Zoveel onrust daarvoor, een paar relaties die niet goed afliepen.
Sja, dat is weer de ene kant.
Proost! (ik heb af en toe weer zin om te roken, maar ben al 3 jaar gestopt!)
Slaap lekker, als je dit nog leest vanavond.
woensdag 10 januari 2007 om 10:13
Hoi Lieve Ludhiana
Had net een lang stuk aan je geschreven, maar dat is om de een of andere reden verdwenen toen ik het wilde verzenden...
Het zit me niet mee! ;) Weet iemand een slimme truck om in dat geval je tekst weer terug te halen?
Ga het nog wel een keer schrijven, maar moet eerst even aan het werk, ja ben weer aan het werk.... Weet dat ik aan je denk!
Liefs!
Heureka
Had net een lang stuk aan je geschreven, maar dat is om de een of andere reden verdwenen toen ik het wilde verzenden...
Het zit me niet mee! ;) Weet iemand een slimme truck om in dat geval je tekst weer terug te halen?
Ga het nog wel een keer schrijven, maar moet eerst even aan het werk, ja ben weer aan het werk.... Weet dat ik aan je denk!
Liefs!
Heureka
woensdag 10 januari 2007 om 10:59
Toch nog even aan het schrijven gegaan, anders blijft het me bezig houden.... Ja ik ben dus weer aan het werk, (maar nu even niet). Het gaat wel goed, is wel goed om even mijn gedachten te verzetten.... heb het zelfs even met mijn baas over het dillemma gehad.. Twijfel soms of dat strategisch slim is.... Ik heb nog geen vast contract, maar het voelt ook niet juist om een of ander slap verhaal op te houden over stevige verkoudheid, ernstige hoofdpijn of iets dergelijks.. Mijn baas begrijpt dat het een cruciale levensvraag is, die mijn aandacht soms opslorpt.... Mag van mezelf best even wat meer vrij nemen, maar will wel echt zorgen dat ik mijn werk voldoende aandacht geef..Ik snap je worsteling met de verschillende kanten van, je kunt hier echt op tig verschillende manieren naar kijken he? Ik wissel in mijn gevoel tussen al die perspectieven... Van gelatenheid en het idee dat het goed komt zolang ik trouw aan mezelf ben.... Tot totale paniek dat het in dit dillemma niet mogelijk is goed te doen.... Verwarring hier, mijn lief is er veel mee bezig, hij is bedrukt, worstelt ermee... Ik heb alleen niet erg scherp vanuit wel perspectief hij hierover aan het denken is.. Of hij worstelt met de mogelijkheid om toch vader te willen worden, zijn bezwaren te laten vieren of dat hij worstelt met het besef dat we uit elkaar zullen gaan, dat hij mij en wij ons kwijtraken.... Ik durf het hem niet goed te vragen, wil even geen druk... heb ergens het idee dat ik hem even moet laten, maar het verwart me mateloos. Ik voel een heeeel grote wil om er voor hem te zijn.... Begrijp de laatste dagen heel intens zijn worsteling.... Het is ook wat als je vrouw 'ineens' met een idee aan komt zetten waar je zelf niet zoveel in ziet en voor haar zo belangrijk is dat ze er jullie relatie voor op wil geven.... Ik weet niet hoe ik daar mee om zou gaan.... Toen ik gisternacht om 12 uur een verjaardagsliedje voor hem zong moest hij diep huilen..... Elkaar vast gehouden en even in de zwoele winterwinden gaan waaien.... Routines doorbreken, lucht, ruimte zoeken..... Daarna heel intens gevreeen.... samen vluchten in opwinding en liefde.... Ik snap je overweging, je angst het grote geluk dat je hebt gevonden met je lief de afgelopen jaren kwijt te raken. Je vertwijfeling als je denkt aan je eigen weggaan, je lief achter laten... je kunt je op basis van je verleden levendig voorstellen dat je je dan over twee jaar voor je kop slaat dat je dat hebt laten lopen.... Ik denk wel dat je als je besluit samen te blijven en geen kinderen te krijgen, jij en jullie een hele klus aan hebben om jezelf en jullie relatie heruit te vinden.. Nieuwe balans te vinden tussen 'geven en nemen', tussen accepteren en respecteren' tussen 'zelf en samen'. Het is volgens mij niet goed mogelijk als dat alleen vanuit jouw liefde voortkomt... ik bedoel dat jij leert een andere levensweg te accepteren en hij op zijn standpunt blijft en zijn levensloop overeenkomstig kan voortzetten. Voor hem klopt dat misschien, voor jullie denk ik niet, voor jou is dan volgens mij een groot risico dat je jezelf kwijtraakt.... Hem dingen gaat verwijten, de balans kwijtraakt... dat je je geluk dan teveel in zijn armen legt... Overgave is mooi en dapper, maar als het uit angst is, is dat volgens mij te wiebelig.... geen sterke basis voor een goede relatie... Hoe dat heruitvinden dan moet weet ik ook niet goed, maar ik ben ervan overtuigd dat dat moet, ik denk dat dit ook zou moeten als hij uiteindelijk wel kinderen zou willen.. Ook dan kan het niet zo zijn dat jij of ik gewoon onze wens kunnen volgen bij het inrichten van het levenspad... en onze mannen alleen de grote worsteling doormaken om het allemaal weer kloppend te krijgen.... Dan is het evenwicht dan andere kant op verstoort... en zou er overeenstemming over een plan van beide.... We moeten onszelf en elkaar hoe dan ook heruitvinden... op zoek naar nieuw evenwicht..... alles zal hoe dan ook anders zijn.... Ik hoop zo dat het ons allemaal voor zich en samen lukt goede evenwichtige manieren te vinden om onszelf en elkaar trouw te zijn.....Liefs!Heureka!
woensdag 10 januari 2007 om 16:33
Hallo,
Ik heb niet het hele topic doorgelezen, maar werd vanaf de relatiepijler naar jullie "verwezen".
Sinds kort heb ik een relatie met een man die al twee kinderen heeft. De kinderen zijn helemaal geweldig, ik ben gek op ze en zji op mij. Ik ken ze al een tijd (al voordat ik iets met de papa kreeg), en zij waren eerder verliefd op mij dan mijn vriend, hihi. De oudste wil zelfs met mij trouwen, zegt-ie.Maar goed, daar gaat het niet om.
Het is eigenlijk HET onderwerp van dit topic. Ik weet dat ik in de toekomst graag een kindje wil, mijn vriend zegt nu dat ik er niet op moet rekenen dat hij nog een kind wil. Natuurlijk ben ik in stilte aan het hopen dat het tegen die tijd nog verandert (we hebben de tijd, ik ben 22 en het is echt iets voor "over een paar jaar"), maar ik maak me er ook wel zorgen over. Want ik weet echt HEEL zeker dat ik moeder wil worden.
Ik weet niet precies wat ik met deze posting wil bereiken, maar ik denk dat ik er wel wat aan kan hebben om hier mee te schrijven, als jullie dat oke vinden. Voor mij is het nog niet iets van "Ik wil NU een kind", maar ja... het speelt wel natuurlijk. Ik ben vreselijk verliefd en alles voelt goed tussen ons. Echt alles... Wat ik met hem heb, heb ik nog nooit met iemand meegemaakt. Ik wil het niet in elkaar laten storten omdat ik ooit een kindje wil, maar ik weet ook dat mijn leven zonder kindje niet compleet zal zijn. En dat is een erg moeilijke gedachtegang, ik blijf hiermee maar steeds in het welbekende cirkeltje ronddraaien...
Ik heb niet het hele topic doorgelezen, maar werd vanaf de relatiepijler naar jullie "verwezen".
Sinds kort heb ik een relatie met een man die al twee kinderen heeft. De kinderen zijn helemaal geweldig, ik ben gek op ze en zji op mij. Ik ken ze al een tijd (al voordat ik iets met de papa kreeg), en zij waren eerder verliefd op mij dan mijn vriend, hihi. De oudste wil zelfs met mij trouwen, zegt-ie.Maar goed, daar gaat het niet om.
Het is eigenlijk HET onderwerp van dit topic. Ik weet dat ik in de toekomst graag een kindje wil, mijn vriend zegt nu dat ik er niet op moet rekenen dat hij nog een kind wil. Natuurlijk ben ik in stilte aan het hopen dat het tegen die tijd nog verandert (we hebben de tijd, ik ben 22 en het is echt iets voor "over een paar jaar"), maar ik maak me er ook wel zorgen over. Want ik weet echt HEEL zeker dat ik moeder wil worden.
Ik weet niet precies wat ik met deze posting wil bereiken, maar ik denk dat ik er wel wat aan kan hebben om hier mee te schrijven, als jullie dat oke vinden. Voor mij is het nog niet iets van "Ik wil NU een kind", maar ja... het speelt wel natuurlijk. Ik ben vreselijk verliefd en alles voelt goed tussen ons. Echt alles... Wat ik met hem heb, heb ik nog nooit met iemand meegemaakt. Ik wil het niet in elkaar laten storten omdat ik ooit een kindje wil, maar ik weet ook dat mijn leven zonder kindje niet compleet zal zijn. En dat is een erg moeilijke gedachtegang, ik blijf hiermee maar steeds in het welbekende cirkeltje ronddraaien...
woensdag 10 januari 2007 om 17:53
Hey lieve Heureka,
Ook ik heb ons probleem verteld aan mensen om me heen. Soms vragen mensen ernaar en staan de tranen vervolgens in mn ogen. De andere kant is dat ik ook intieme verhalen krijg te horen, anderen hebben ook problemen, kunnen bijvoorbeeld wegens medische problemen geen kinderen krijgen. Ik snap dat dat ook heel zwaar is, helemaal als je uiteindelijk afscheid moet nemen van je kinderwens. Maar, dan heb je in ieder geval nog dezelfde toekomstplannen (gehad).
Wat jij zegt over je lief, klinkt nog zo intiem. Ik ben bang dat er bij ons inmiddels een "kink" in de kabel is gekomen. Het is alsof mijn vriend (waarschijnlijk ook ik) zichzelf sinds kort in bescherming neemt. Het is ook zo'n groot probleem, als dit nog veel langer doorgaat dan gaan wij er beide kapot aan. De keuze om met z'n tweeen zonder kinderen verder te gaan, lijkt steeds kleiner te worden. Je verwoordt het juist, het evenwicht zal waarschijnlijk niet meer in proporties zijn. Mijn vriend is ook bang dat ik spijt krijg, dat ik het mezelf of hem kwalijk ga nemen over enkele jaren.
Soms ben ik zo jaloers op mensen die sinds hun 20e een relatie en gezin hebben. Natuurlijk zal er bij elk huisje een kruisje zijn. Maar bij mij wordt nu mn basis onder mn voeten weggeslagen...voor de 3e keer. Ik zie er zo ontzettend tegenop om weer opnieuw te moeten beginnen! Soms wil ik gewoon echt even niet meer...
kus,
Ludhiana
Ook ik heb ons probleem verteld aan mensen om me heen. Soms vragen mensen ernaar en staan de tranen vervolgens in mn ogen. De andere kant is dat ik ook intieme verhalen krijg te horen, anderen hebben ook problemen, kunnen bijvoorbeeld wegens medische problemen geen kinderen krijgen. Ik snap dat dat ook heel zwaar is, helemaal als je uiteindelijk afscheid moet nemen van je kinderwens. Maar, dan heb je in ieder geval nog dezelfde toekomstplannen (gehad).
Wat jij zegt over je lief, klinkt nog zo intiem. Ik ben bang dat er bij ons inmiddels een "kink" in de kabel is gekomen. Het is alsof mijn vriend (waarschijnlijk ook ik) zichzelf sinds kort in bescherming neemt. Het is ook zo'n groot probleem, als dit nog veel langer doorgaat dan gaan wij er beide kapot aan. De keuze om met z'n tweeen zonder kinderen verder te gaan, lijkt steeds kleiner te worden. Je verwoordt het juist, het evenwicht zal waarschijnlijk niet meer in proporties zijn. Mijn vriend is ook bang dat ik spijt krijg, dat ik het mezelf of hem kwalijk ga nemen over enkele jaren.
Soms ben ik zo jaloers op mensen die sinds hun 20e een relatie en gezin hebben. Natuurlijk zal er bij elk huisje een kruisje zijn. Maar bij mij wordt nu mn basis onder mn voeten weggeslagen...voor de 3e keer. Ik zie er zo ontzettend tegenop om weer opnieuw te moeten beginnen! Soms wil ik gewoon echt even niet meer...
kus,
Ludhiana
donderdag 11 januari 2007 om 19:23
Het ziet er nog niet zo goed uit hier :(. Ik blijf hopen hoor, voor jullie allemaal!!!
Heureka, ik wilde dit liever hier schrijven dan op je nieuwe topic. (weet ook niet waarom, misschien het idee dat er misschien heel felle reacties op zouden komen terwijl ik alleen hoop dat je er over na denkt en dat ik geen discussie uit wil lokken. Ik heb altijd het gevoel dat hier niet veel mensen meelezen maar misschien heb ik dat mis).Maar goed, hier komt t dan: Heb je nagedacht over hoe je de situatie (papa woont hier niet) uit gaat leggen aan het kind als het oud genoeg is? Misschien kan je "verzinnen" dat jullie gescheiden zijn maar als er ook maar 1 ander iemand op de hoogte is van jullie dilemma dan zal de waarheid (papa wilde geen kindje en mama wel) op een dag zeker uit komen. Ik vraag me af wat dat met een kind kan doen. Ik begrijp je dilemma en ook dat je alles wilt overwegen maar het welzijn van het kind is ook zo ontzettend belangrijk (en ik weet zeker dat jij dat ook vindt hoor, daar twijfel ik geen seconde aan!) Maar hoe zou je het uitleggen?
Anneliefs, je vriend zegt op dit moment dat hij geen kinderen meer wil. Ik weet niet of de moeder van zijn kinderen ook in beeld is? Ik zou de keuze wel/geen kind heel snel willen maken als ik jou was. Of eigenlijk moet hij die keuze maken. Jij bent nog jong (en hij misschien ook) maar zijn kinderen zijn er ook bij. (daar ga ik weer....het welzijn van de kinderen :P). Waar ik bang voor zou zijn is dat je nu de keuze voor je uit schuift (en hij ook) over vijf jaar ben je er dan helemaal klaar voor en wil je er voor gaan. Dan ben je al vijf jaar als een moederfiguur bij het leven van zijn kinderen betrokken. Je vriend wil dan misschien nog steeds niet en jij gaat dan bij het gezin weg. Dat heeft zo'n enorme invloed op de kinderen! Ik denk dat je de confrontatie beter zo snel mogelijk aan kan gaan en hem duidelijk maken dat je ECHT een kindje wil van jezelf in de toekomst. Als hij dat serieus overweegt en dan tot de conclusie komt dat hij dat niet met jou wil dan moet je heel goed overwegen wat je doet. Er is niet alleen een man in het spel maar zijn kinderen zitten er ook middein. Ik hoop voor je dat jullie er uit gaan komen!
Heureka, ik wilde dit liever hier schrijven dan op je nieuwe topic. (weet ook niet waarom, misschien het idee dat er misschien heel felle reacties op zouden komen terwijl ik alleen hoop dat je er over na denkt en dat ik geen discussie uit wil lokken. Ik heb altijd het gevoel dat hier niet veel mensen meelezen maar misschien heb ik dat mis).Maar goed, hier komt t dan: Heb je nagedacht over hoe je de situatie (papa woont hier niet) uit gaat leggen aan het kind als het oud genoeg is? Misschien kan je "verzinnen" dat jullie gescheiden zijn maar als er ook maar 1 ander iemand op de hoogte is van jullie dilemma dan zal de waarheid (papa wilde geen kindje en mama wel) op een dag zeker uit komen. Ik vraag me af wat dat met een kind kan doen. Ik begrijp je dilemma en ook dat je alles wilt overwegen maar het welzijn van het kind is ook zo ontzettend belangrijk (en ik weet zeker dat jij dat ook vindt hoor, daar twijfel ik geen seconde aan!) Maar hoe zou je het uitleggen?
Anneliefs, je vriend zegt op dit moment dat hij geen kinderen meer wil. Ik weet niet of de moeder van zijn kinderen ook in beeld is? Ik zou de keuze wel/geen kind heel snel willen maken als ik jou was. Of eigenlijk moet hij die keuze maken. Jij bent nog jong (en hij misschien ook) maar zijn kinderen zijn er ook bij. (daar ga ik weer....het welzijn van de kinderen :P). Waar ik bang voor zou zijn is dat je nu de keuze voor je uit schuift (en hij ook) over vijf jaar ben je er dan helemaal klaar voor en wil je er voor gaan. Dan ben je al vijf jaar als een moederfiguur bij het leven van zijn kinderen betrokken. Je vriend wil dan misschien nog steeds niet en jij gaat dan bij het gezin weg. Dat heeft zo'n enorme invloed op de kinderen! Ik denk dat je de confrontatie beter zo snel mogelijk aan kan gaan en hem duidelijk maken dat je ECHT een kindje wil van jezelf in de toekomst. Als hij dat serieus overweegt en dan tot de conclusie komt dat hij dat niet met jou wil dan moet je heel goed overwegen wat je doet. Er is niet alleen een man in het spel maar zijn kinderen zitten er ook middein. Ik hoop voor je dat jullie er uit gaan komen!
zaterdag 13 januari 2007 om 14:59
Even hierop reageren hoor, en op die opmerkingen op dat andere topic van heureka. Ik begrijp die reacties niet zo goed dat ze het haar kind zou moeten uitleggen en dat dan zo duidelijk naar voren zou moeten komen dat de vader het niet gewild heeft. Het duurt echt wel een paar jaar voordat het kind er vragen over gaat stellen en begrijpt hoe de situatie is (bij mama wonen en niet bij papa). Maar tegen die tijd is ook al duidelijk hoe de vriend van heureka er tegenaan kijkt. Hij houdt wel van zijn kind maar wil toch niet bij hen gaan wonen, maar hij wil wel graag bij het kind betrokken zijn op zijn manier. Dan kun je zo'n kind toch ook gewoon uitleggen dat papa heel veel van hem houdt, maar niet bij mama woont. En als is gebleken dat het niet werkt dan zal de relatie daaronder te lijden hebben en heeft die waarschijnlijk niet stand gehouden. Dan zul je ook een weg moeten vinden of hij nog betrokken blijft bij zijn kind of niet. Daar vind je wel een weg in. Ik denk dat heureka deze mogelijkheid echt niet zou overwegen als ze het idee zou hebben dat haar vriend het kind compleet links zou laten liggen en alleen maar een relatie met haar wil. Ze heeft er vertrouwen in dat hij in elk geval wel liefde voor het kind zal voelen en echt wel het beste met het kind voor heeft, denk ik. Ik denk dat het voorbeeld van het stel dat wel samen kinderen heeft maar niet samenwoont (van Intiem geloof ik?) dat soort vragne ook wel eens van hun kinderen krijgt. Mama waarom ga jij naar je eigen huis? Dan zegt zij toch ook niet: Nou meid, mama trekt het ff niet meer, want jullie zijn zo druk, daar heb ik geen zin in nu.
Volgens mij is het juist wel een goed idee heureka, om het er eens met je vriend over te hebben. Het klinkt inderdaad alsof hij zich onder druk gesteld voelt, misschien dat jullie samen eens kunnen bekijken of dit een oplossing voor jullie is. Voor hem ook een mogelijkheid om eens te kijken naar een 'uitweg'. Als je hetdan over de praktische afspraken hebt waar je tegenaan loopt, zie je vanzelf of dat is wat je wilt...
sterkte, liefs *;
Volgens mij is het juist wel een goed idee heureka, om het er eens met je vriend over te hebben. Het klinkt inderdaad alsof hij zich onder druk gesteld voelt, misschien dat jullie samen eens kunnen bekijken of dit een oplossing voor jullie is. Voor hem ook een mogelijkheid om eens te kijken naar een 'uitweg'. Als je hetdan over de praktische afspraken hebt waar je tegenaan loopt, zie je vanzelf of dat is wat je wilt...
sterkte, liefs *;
zondag 14 januari 2007 om 18:43
Hallo meiden! Welkom Anneliefs!Tjemig best lang hier niet meer geschreven, ben ook in heftige discussies verwikkeld op mijn nieuwe topic "Apart gaan wonen om moeder te worden". ben niet aan het overlopen hoor, zie dat meer als een discussie stuk, wil graag kritische vragen en meningen horen om voor mezelf duidelijk te krijgen hoe ik hiermee om wil gaan..... Maar zie dit hier toch als mijn 'home-topic', hier vind ik steun en leven we met elkaar mee.... Heel fijn! Ik snap het dus wel Kaetje als je liever hier je reactie geeft, hier is meer ruimte begrip voor elkaar op het andere topic gaat het er soms scherp aan toe... Maar zoals ik zei ook wel goed om dingen goed door te denken... Belangrijk als je erover denkt van gebaande wegen af te wijken Kaetje ik heb mijn gedachten bij de vraag hoe ik dat uit zou leggen aan een kind op andere topic gepost, ik kan me goed vinden in hoe Rixt stuk, mooi opgeschreven.... Rixt hoe is het met jou en met jou en je lief?Hoi Ludhiana, sorry dat ik niet eerder reageerde, ik had wel een stukje geschreven maar niet gepost... niet slim... alsnog....Allereerst een hele dikke hug en een glaasje rode wijn, zelf neem ik er ook een… Laten we proosten op ons …. Het komt goed, misschien niet zoals we het het liefst zouden willen… Maar het aller aller aller belangrijkste ben jij en dat jouw levenspad klopt met wie je bent….. Of je nu wel of geen kinderen krijgt …… Dat klinkt vreemd helemaal op een topic als deze, toch ben ik daarvan overtuigd… Je moet echt trouw zijn aan jezelf….. ondanks de uitzichtloze situatie proberen duidelijk te krijgen hoe je erin staat en dan daarnaar handelen. Ik heb het ook tegen mezelf hoor!Je schrijft dat je vriend bang is dat je er spijt krijgt, of hem of jezelf dingen gaat verwijten…. Die kans zie ik voor mezelf ook levensgroot als ik denk aan een situatie ‘samen zonder kinderen omdat hij het niet wil’ …. we zouden denk ik voor onszelf niet in zo’n situatie moeten willen komen…. Daar zijn we te mooie mensen voor… het is denk ik belangrijk alleen dingen te doen of accepteren die je voor jezelf echt kloppend kunt krijgen anders ondermijnt het wie je bent…. Raak je je eigen energie kwijt… En dat is uiteindelijk het belangrijkste wat je hebt. Maar moeilijke gedachten twist zit je in, heb het idee dat je perspectief aan het veranderen is, dat je uit elkaar gaan steeds meer als mogelijk onvermijdelijke optie opdoemt, ik ken de realisatie, dat doet pijn he.... Ik leef zo met je mee... en houd je stevig vast!Is je vriend alweer thuis van zijn werkreis? Was het fijn om hem weer vast te houden? Heb je nog iets over je gedachten gezegd?Hier dus heftige gedachten rond de constructie apart wonen om moeder te worden..... Echt een gedachte experiment, ben er echt niet uit of dat echt een optie voor ons is... of ik dat zou durven o willen, of dat we dan beter echt uit elkaar kunnen gaan en ieder ons eigen levenspad kiezen.Na woensdag is het tussen ons even stilte voor de storm, met andere dingen bezig, morgen tweede peuter gesprek... Wil ook niet weer op zondag avond heftige gesprekken zodat ik morgen mijn ogen niet open kan doen van de huilzwelling.....Nog wel reactie en vervolgvragen bij de kinderen SWOT van mijn lief geschreven. Maar weet nog niet of ik hem die vanavond nog wil geven.Liefs!Heureka
maandag 15 januari 2007 om 11:07
maandag 15 januari 2007 om 22:13
Gister ook een poging gedaan om een 'luchtig' gesprek te hebben met manlief. Omdat manlief steeds met praktische bezwaren aan kwam zetten, en hij had ook aangegeven dat hij er niks bij 'voelt' en het alleen maar praktisch kan benaderen, had ik bedacht dat we het maar eens over die praktische zaken moesten hebben. Dus hoe ik het zag: opstaan 's ochtends, ik haal kindje uit bed, jij gaat douchen, dan ga ik douchen en jij geeft kindje pap. Daarna allebei naar werk, en omdat ik dichtbij werk breng ik kindje naar opvang... tot zover zijn we gekomen. Manlief zat me met grote ogen aan te kijken, het was duidelijk dat dit echt een brug te ver was. 'Maar jij hebt het over hoe we het doen als we een kind krijgen, maar ik wil eigenlijk helemaal geen kind' zei hij. Nee, zei ik, dat weet ik nou wel, daar komen we niet zoveel verder mee. Ik wil weten hoe het in de praktijk gaat werken, en hoe jij daar tegenaan kijkt en hoe ik daar tegenaan kijk. We belandden helaas weer in een discussie waarom hij het niet wil, en wat ik er wel leuk aan vind... en dat was nu net niet mijn bedoeling. Mijn bedoeling was ook dat ik nu eens even niet zo emotioneel zou hoeven te worden, maar dat is ook mislukt ;(
Nou ja dat vond hij gelukkig niet zo erg, want het is toch ook een emotioneel onderwerp zei hij. Maar ik merk wel dat hij zich enorm onder druk gezet voelt. Hij denkt er ook echt wel veel over na. Had afgelopen tijd bij kinderen ook echt gekeken: wat vind ik er eigenlijk leuk aan? Maar de nadelen overheersten toch (gejank, geschreeuw, aandacht vragen). Dat verbaast me nu niks! Ik zei dat ik die dingen toch ook niet leuk vond.
HIj vond verder dat ik steeds met een 'oplossing' kwam voor zijn bezwaren, dat ik ze wegwuifde. Ik zei: ik wuif ze niet weg, ik denk alleen dat we niet verder komen als we alleen maar bezwaren noemen en dat is het. Je moet er wel een beetje met open blik naar kijken.
Hij gaf aan dat het voor hem ook een proces is en dat hij het gevoel heeft dat ik bij ieder gesprek verwacht (hoop) dat hij 'om' is.
Nou ja, het is duidelijk dat mijn opzet nog een nieuwe kans verdient, want hier moet ie eerst maar eens over nadenken... ik had ook besloten om misschien maar eens te bedenken hoe we ons kind dan wilden noemen, en als we het er dan over hebben 'm dan zo noemen, zodat het mischien dan een beetje meer 'eigen' wordt, ipv dat je het steeds hebt over een anoniem kind (dat blijkbaar ook nog erg veel jankt en krijst :P, nee daar zou ik ook geen trek in hebben).
Hij stelde voor om de voor/nadelen dan maar eens op te schrijven. Net zo'n swot-analyse als jij had gedaan heureka. Maar ik denk dat er precies hetzelfde uit komt als bij jou: dat we de argumenten anders wegen... Misschien moet je samen ook afspreken hoe zwaar een argument weegt, bv een cijfer geven: dit argument weegt een 10, dit argument weegt een 3 ofzoiets.
Hmmm... alsof dit een kwestie is van plussen en minnen.... niet echt.
Hij zei dat 'ie soms wel eens denkt: Misschien moeten we het maar gewoon doen. Maar dat ie het andere moment denkt: ik wil het ECHT niet. Hij denkt echt dat we er ongelukkig van worden. Hij zei dat optie 3 (uit elkaar gaan) misschien ook nog een keuze was, maar daar kwam ie later toch op terug. (ik denk dat we allebei wel committed zijn om daar niet zomaar niet uit te wijken..) We hebben wel afgesproken dat dit jaar de knoop wordt doorgehakt.
Hij zei nog dat ik hem niet had overtuigd om wel kinderen te willen. Dat vind ik zo moeilijk, want alles wat ik aandraag daar heeft hij een ander gevoel bij, dus dat overtuigt hem ook niet. Maar toen kwam hij toch met een cruciaal punt. Hij zei dat hij er misschien nog niet helemaal van overtuigd was of de moedergevoelens bij mij wel vanuit een juist gevoel kwam. Dat klinkt misschien raar of negatief, maar zo bedoelt hij het niet. Het is in het verleden wel vaker geweest dat ik me blind staarde op iets dat ik heel graag wilde, maar dat er eigenlijk een ander gevoel aan ten grondslag lag. Zonder nu in details te hoeven treden, heeft het eigenlijk te maken met vermijdingsgedrag. H et ontvluchten van iets (nare gevoelens) en daarom me blind staren op iets (bv een andere baan willen, een ander huis, nieuwe vrienden...). Ik snap heel goed dat hij dat denkt, maar zelf denk ik niet dat dat het is. Maar voor mezelf is het goed om dat te onderzoeken denk ik. Hij zei: als ik namelijk denk dat het echt een oprecht gevoel is, dan zou ik het misschien nog wel aandurven. Maar niet als het voortkomt uit ontevredenheid met iets, want dan komt er een kind en dan is er wel weer iets anders om ontevreden over te zijn en daar weer achteraan te jagen. En daar heeft hij ook gelijk in. (hmmm... ik zit me net te bedenken, misschien moet ik het eerst 'loslaten' voordat hij het aandurft... ??)
Voor hem was het gesprek aanleiding om toch ook eens te bedenken over de toekomst zonder kinderen en hoe die er dan uit ziet. Ik grapte nog 'Daar gaat de volgende vergadering over, nu heb ik dit onderwerp al op de agenda gezet'. Dus daar zal het volgende gesprek wel over gaan. Hoe verdrietig ook, ik vind ook wel dat ik daar over na moet denken. Ook voor het geval je bv wel gaat proberen en geen kinderen kan krijgen.
Heeft iemand van jullie trouwens wel eens samen met je vriend op het kind van een ander gepast? en hoe vond je dat? En hoe vond hij dat? Ik vraag me af of we nieteen keertje met het kind van vrienden eens een dagje op pad moeten gaan, zodat hij ook eens kan kijken hoe hij met kinderne omgaat zonder hun ouders erbij. Dan ben je toch minder vrij in je omgang met zo'nn kind (ik wel in elk geval, soms dan).
jee, wat een emotioneel gedoe weer allemaal.
dag dag, X
Nou ja dat vond hij gelukkig niet zo erg, want het is toch ook een emotioneel onderwerp zei hij. Maar ik merk wel dat hij zich enorm onder druk gezet voelt. Hij denkt er ook echt wel veel over na. Had afgelopen tijd bij kinderen ook echt gekeken: wat vind ik er eigenlijk leuk aan? Maar de nadelen overheersten toch (gejank, geschreeuw, aandacht vragen). Dat verbaast me nu niks! Ik zei dat ik die dingen toch ook niet leuk vond.
HIj vond verder dat ik steeds met een 'oplossing' kwam voor zijn bezwaren, dat ik ze wegwuifde. Ik zei: ik wuif ze niet weg, ik denk alleen dat we niet verder komen als we alleen maar bezwaren noemen en dat is het. Je moet er wel een beetje met open blik naar kijken.
Hij gaf aan dat het voor hem ook een proces is en dat hij het gevoel heeft dat ik bij ieder gesprek verwacht (hoop) dat hij 'om' is.
Nou ja, het is duidelijk dat mijn opzet nog een nieuwe kans verdient, want hier moet ie eerst maar eens over nadenken... ik had ook besloten om misschien maar eens te bedenken hoe we ons kind dan wilden noemen, en als we het er dan over hebben 'm dan zo noemen, zodat het mischien dan een beetje meer 'eigen' wordt, ipv dat je het steeds hebt over een anoniem kind (dat blijkbaar ook nog erg veel jankt en krijst :P, nee daar zou ik ook geen trek in hebben).
Hij stelde voor om de voor/nadelen dan maar eens op te schrijven. Net zo'n swot-analyse als jij had gedaan heureka. Maar ik denk dat er precies hetzelfde uit komt als bij jou: dat we de argumenten anders wegen... Misschien moet je samen ook afspreken hoe zwaar een argument weegt, bv een cijfer geven: dit argument weegt een 10, dit argument weegt een 3 ofzoiets.
Hmmm... alsof dit een kwestie is van plussen en minnen.... niet echt.
Hij zei dat 'ie soms wel eens denkt: Misschien moeten we het maar gewoon doen. Maar dat ie het andere moment denkt: ik wil het ECHT niet. Hij denkt echt dat we er ongelukkig van worden. Hij zei dat optie 3 (uit elkaar gaan) misschien ook nog een keuze was, maar daar kwam ie later toch op terug. (ik denk dat we allebei wel committed zijn om daar niet zomaar niet uit te wijken..) We hebben wel afgesproken dat dit jaar de knoop wordt doorgehakt.
Hij zei nog dat ik hem niet had overtuigd om wel kinderen te willen. Dat vind ik zo moeilijk, want alles wat ik aandraag daar heeft hij een ander gevoel bij, dus dat overtuigt hem ook niet. Maar toen kwam hij toch met een cruciaal punt. Hij zei dat hij er misschien nog niet helemaal van overtuigd was of de moedergevoelens bij mij wel vanuit een juist gevoel kwam. Dat klinkt misschien raar of negatief, maar zo bedoelt hij het niet. Het is in het verleden wel vaker geweest dat ik me blind staarde op iets dat ik heel graag wilde, maar dat er eigenlijk een ander gevoel aan ten grondslag lag. Zonder nu in details te hoeven treden, heeft het eigenlijk te maken met vermijdingsgedrag. H et ontvluchten van iets (nare gevoelens) en daarom me blind staren op iets (bv een andere baan willen, een ander huis, nieuwe vrienden...). Ik snap heel goed dat hij dat denkt, maar zelf denk ik niet dat dat het is. Maar voor mezelf is het goed om dat te onderzoeken denk ik. Hij zei: als ik namelijk denk dat het echt een oprecht gevoel is, dan zou ik het misschien nog wel aandurven. Maar niet als het voortkomt uit ontevredenheid met iets, want dan komt er een kind en dan is er wel weer iets anders om ontevreden over te zijn en daar weer achteraan te jagen. En daar heeft hij ook gelijk in. (hmmm... ik zit me net te bedenken, misschien moet ik het eerst 'loslaten' voordat hij het aandurft... ??)
Voor hem was het gesprek aanleiding om toch ook eens te bedenken over de toekomst zonder kinderen en hoe die er dan uit ziet. Ik grapte nog 'Daar gaat de volgende vergadering over, nu heb ik dit onderwerp al op de agenda gezet'. Dus daar zal het volgende gesprek wel over gaan. Hoe verdrietig ook, ik vind ook wel dat ik daar over na moet denken. Ook voor het geval je bv wel gaat proberen en geen kinderen kan krijgen.
Heeft iemand van jullie trouwens wel eens samen met je vriend op het kind van een ander gepast? en hoe vond je dat? En hoe vond hij dat? Ik vraag me af of we nieteen keertje met het kind van vrienden eens een dagje op pad moeten gaan, zodat hij ook eens kan kijken hoe hij met kinderne omgaat zonder hun ouders erbij. Dan ben je toch minder vrij in je omgang met zo'nn kind (ik wel in elk geval, soms dan).
jee, wat een emotioneel gedoe weer allemaal.
dag dag, X
maandag 15 januari 2007 om 22:59
He Lieve Rixt Heftige gesprekken hebben jullie gehad he.... niet zo luchtig als je wil… dat kan ook niet echt geloof ik, maar wel echt goed doorgepraat… toen ik begon te lezen dacht ik vooral ‘ojee’, maar al lezende heb ik er eigenlijk wel een goed gevoel bij… Jullie hebben volgens mij wel echt heel wezenlijke dingen benoemt… ik heb het idee dat je vriend er toch wel iets meer open voor staat… Zich er nog niet meteen om zich voor te stellen dat 'hij zijn kindje pap geeft terwijl jij staat te douchen, 
maar dat is misschien ook wel erg concreet, zo ver is hij nog niet… Ik vind het goed van hem dat hij aan heeft gegeven dat hij het idee heeft dat je zijn bezwaren niet serieus neemt, omdat je steeds aankomt met een oplossing… Die neiging heb ik ook hoor, maar ik snap dat dat niet veel ruimte laat en hij zich niet serieus genomen voelt en vind het dus erg goed van hem dat hij dat duidelijk aangeeft… Ook zijn twijfel bij jouw moeder gevoel en dat hij het misschien wel aan zou durven als hij zeker wist dat je moeder gevoelens puur zijn…. Dat is toch een hele mooie uitspraak… Ja misschien moet je het een beetje loslaten…. Althans proberen de ruimte te zoeken zodat hij er ook zelf in kan groeien… Ik weet zelf niet of samen oppassen werkt…. Dat kan best goed zijn, maar kan ook voelen als het pap voorbeeld. Ik heb dit nooit gedaan… Ik stelde pas een keer voor echt oprecht niet eens als ‘strategie’ dat we toch best eens op het dochtertje (6 mnd) konden passen… Gewoon om hen ook een avondje met zijn tweeen uit kunnen.. Toen zei mijn lief dat hij dan teveel het idee had dat hij dan moest oefenen…Terwijl ik dat toen echt niet zo bedoelde… Ik wil maar zeggen, het kan op verschillende manieren vallen... je weet zelf denk ik het beste en moeten hier samen jullie weg in vinden. Ik vind jullie gesprek van vandaag wel echt heel hoopvol klinken… Goed dat te horen… En jullie hebben afgesproken dat jullie dit jaar een beslissing gaan nemen… Je swot met wegingsfactoren lijkt me minder geschikt... als je dan op meer punten voor 'geen kinderen' uitkomt is dat voor jou dan een reden om maar geen kinderen te nemen... Het ligt iets gecompliceerder dan dat... Onze peut had hier ook nog iets over te zeggen, wat ik wel hout vond snijden. Want ja we zijn vandaag weer bij de peut geweest, erg leerzaam en heeft me veel lucht gegeven, daarover zo meer.. Wilde eerst even op jouw heftige verhalen reageren. Hoe voel je je er nu bij…? Ik hoop dat je lekker slaapt vannacht! Laat je ook nog eens weten hoe je nieuwe baan bevalt? Liefs!Heureka
maar dat is misschien ook wel erg concreet, zo ver is hij nog niet… Ik vind het goed van hem dat hij aan heeft gegeven dat hij het idee heeft dat je zijn bezwaren niet serieus neemt, omdat je steeds aankomt met een oplossing… Die neiging heb ik ook hoor, maar ik snap dat dat niet veel ruimte laat en hij zich niet serieus genomen voelt en vind het dus erg goed van hem dat hij dat duidelijk aangeeft… Ook zijn twijfel bij jouw moeder gevoel en dat hij het misschien wel aan zou durven als hij zeker wist dat je moeder gevoelens puur zijn…. Dat is toch een hele mooie uitspraak… Ja misschien moet je het een beetje loslaten…. Althans proberen de ruimte te zoeken zodat hij er ook zelf in kan groeien… Ik weet zelf niet of samen oppassen werkt…. Dat kan best goed zijn, maar kan ook voelen als het pap voorbeeld. Ik heb dit nooit gedaan… Ik stelde pas een keer voor echt oprecht niet eens als ‘strategie’ dat we toch best eens op het dochtertje (6 mnd) konden passen… Gewoon om hen ook een avondje met zijn tweeen uit kunnen.. Toen zei mijn lief dat hij dan teveel het idee had dat hij dan moest oefenen…Terwijl ik dat toen echt niet zo bedoelde… Ik wil maar zeggen, het kan op verschillende manieren vallen... je weet zelf denk ik het beste en moeten hier samen jullie weg in vinden. Ik vind jullie gesprek van vandaag wel echt heel hoopvol klinken… Goed dat te horen… En jullie hebben afgesproken dat jullie dit jaar een beslissing gaan nemen… Je swot met wegingsfactoren lijkt me minder geschikt... als je dan op meer punten voor 'geen kinderen' uitkomt is dat voor jou dan een reden om maar geen kinderen te nemen... Het ligt iets gecompliceerder dan dat... Onze peut had hier ook nog iets over te zeggen, wat ik wel hout vond snijden. Want ja we zijn vandaag weer bij de peut geweest, erg leerzaam en heeft me veel lucht gegeven, daarover zo meer.. Wilde eerst even op jouw heftige verhalen reageren. Hoe voel je je er nu bij…? Ik hoop dat je lekker slaapt vannacht! Laat je ook nog eens weten hoe je nieuwe baan bevalt? Liefs!Heureka
dinsdag 16 januari 2007 om 00:06
Hallo allemaal!Vanmiddag dus ons tweede peuter gesprek, (Room, bedankt voor de succeswensen!) Voel me opgelucht, het was echt een goede sessie… Ik vind onz peut echt goed, hij benoemt zaken, erkend zowel mij als hem in ons gevoel, vraagt door op een niet bedreigende manier, schept helderheid die we zelf niet kunnen scheppen… Ja ik geloof dat we echt een goede peut te pakken hebben. Ik zal proberen een beetje te vertellen wat we allemaal besproken hebben, het zal wel weer een lang verhaal worden...Hij vroeg ons hoe het in de tussentijd was gegaan. We hebben verteld over onze SWOT actie, dat we daar eigenlijk allebei heel verdrietig van werden…. Dat het wel helderheid geeft, maar we er ook niet zoveel mee kunnen, dat het uiteindelijk niet gaat om de factoren, maar om welk gevoel je erbij hebt, wat je wil… Ik heb ook verteld dat ik me na het vorige gesprek ook wel heel leeg voelde, me soms ineens sterk afvroeg of we hier iets mee schoten…. Me ook heel erg realiseerde dat het goed mogelijk was dat we hier niet samen uitkomen…. Niet zozeer omdat ik had verwacht dat we er na een keer uit zouden zijn, maar omdat ik mijn gevoel op wacht had gezet tot dat gesprek... Hij zei toen een paar wijze dingen over dit kindervraagstuk:Een goede relatie kenmerkt zich doordat je samen met veel problemen goed om kan gaan.. dat doe je door te praten en een compromis te vinden, of doordat de een of de ander de situatie accepteert…. Daar hebben jullie ook jullie manieren voor. Jullie komen hier samen niet uit, dus zijn jullie hierheen gekomen.... Dat is een goede stap.... Dit is een uitzonderlijk geval omdat hier geen compromis mogelijk is…. Je kunt geen half kind krijgen… Dus moet je of besluiten samen kinderen te krijgen, of je doet dat niet en dan moet Heureka kijken of ze dat kan accepteren. Maar het is dus niet een situatie waar je twee gelijkwaardige dingen met elkaar vergelijkt… Het enige besluit wat er ligt is of je samen kinderen wil krijgen. Natuurlijk kunnen we het ook hebben over de situatie zonder kinderen, daar valt ook heel veel over te zeggen, maar dat is geen besluit… Je kunt alleen besluiten een kind te nemen, dat is een besluit… anders doe je niets… blijft het zoals het is.. Het is niet een situatie zoals je besluit wil je vanille ijs of chocolade ijs, meer een soort wil je ijs of wil je geen toetje… Het is 0 of 1… niet A of B…. Dus stelde hij voor het te hebben over de beslissing wel kinderen te krijgen. Mijn lief opperde dat het ook mogelijk was dat we er niet uitkwamen of niet mogelijk is de relatie in stand te houden. Hij zei heel resoluut, daar gaan we nu even niet vanuit, jullie zitten hier toch samen… jullie hebben een goede relatie en willen er met zijn tweeen uitkomen… dat is even de context waarin we over deze beslissing verder praten.Hij vroeg mij waarom ik eigenlijk kinderen wilde. Ik hield een heel ingewikkeld verhaal over dat het me mooi lijkt, de vreugde ons kind te zien opgroeien, bezig zijn met wezenlijk zaken, vervulling alles wat ik de afgelopen heb gedacht en wat ik voel…. Hij vroeg echt heel erg door, vragen als waar haal je dat vandaan, waarom denk je dat.. ? Ik gaf aan dat ik natuurlijk ook niet echt weet hoe het is, dat ik dat niet kan weten, maar dat ik heel sterk voel dat ik moeder wil worden, dat ik dat wil meemaken…. Dat ik niet zozeer ergens vandaan haal, niet zozeer uit concrete voorbeelden ofzo, of hele sterke beelden hoe dat is, dat ik het niet kan verklaren, dat het ook instinkt zal zijn, maar dat ik vooral echt heel intens verdrietig wordt van de gedachte dat ik nooit moeder zal worden. Mijn lief vroeg me nog of ik dan het idee had dat ik nu geen wezenlijk leven had of ik dat alleen met kind kon…. Ik zei dat ik dacht dat dat niet de enige mogelijkheid was, maar dat ik dat gewoon echt heel graag wil….Toen onderbrak de peut me… dat laatste daar gaat het om, je hebt een heel diep verlangen, je wordt er zelfs verdrietig van als je eraan denkt dat dat verlangen niet vervuld zou worden…. Dat is de kern… je bent er ook nog eens heel goed in dat allemaal te beargumenteren en je hebt er heel veel over nagedacht maar dat geef je zelf ook aan dat is ook fantaseren over de toekomst. Jouw verlangen dat is wat er hier en nu echt is, dat is echt… Dat voelde heel fijn dat hij dat zo duidelijk uitsprak en erkende… Niet een opzienbarende constatering, maar wel heel krachtig, iets waar we in andere gesprekken vaak overheen wordt geredeneerd, ook door mijzelf… Daar vertrekken we, maar staan we eigenlijk te weinig bij stil… Toen vroeg de peut aan mijn lief of hij dat verlangen ook heeft…. Nee…. Lief vertelde dat hij de afgelopen maanden wel echt aan het zoeken is geweest in zichzelf of hij ook niet zoiets voelde, dat hij onder de indruk was van de kracht waarmee dit gevoel bij mij van diep van binnen komt. Peut vroeg lief waarom hij op zoek gaat naar een verlangen wat hij niet heeft? (goede vraag!) Mijn lief had het over dat hij bang was dat onze relatie zou veranderen als hij niet ook dat gevoel zou hebben, dat hij mij kwijt zou raken. Peut vatte het samen. Zij heeft een verlangen en jij hebt vooral angsten.Peut gaf ook aan dat ik in deze kwestie voor liep op mijn lief, omdat ik er al heel lang mee rond loop, over nadenk en dat diepe verlangen heb, terwijl mijn lief daar net aan begint. Toen kwam peut terug op de angsten dat mijn lief een slechte vader zou zijn, omdat hij vind dat hij op zijn eigen vader lijkt… Dat had mijn lief de eerste keer al kort genoemd. heftig gesprek wel… Ga ik hier even niet over uitwijden… Kwam er op neer dat er veel angsten heeft. Peut vroeg lief ook of dat in andere zaken naar voren kwam… hoe hij dacht de rest van zijn leven met mij te delen… Lief zei dat hem dat echt heel erg mooi leek, dat hij daar helemaal niet bang voor was ? (Mijn lief!!) Peut vroeg aan lief of als hij dan aan kinderen krijgen dacht of hij dan dacht aan een zoontje of een dochtertje… Lief zei dat hij daar ook over nagedacht had en dat hij eigenlijk geen voorkeur heeft, dat hij eigenlijk zowel een jongetje (voetballen, mannen dingen doen) als een meisje (fascinerende wezentjes) wel heel leuk zou vinden, dat hem die gedachte ook wel verwarde…. Daar wilde peut het even bij laten. Hij raadde ons aan de komende dagen er even niet teveel over te hebben, het wel tegen elkaar te zeggen als we er behoefte aan hadden om er even over te hebben, maar er even niet heel diep in te duiken… ‘er even niet zelf aan te gaan sleutelen’. Jullie komen hier samen niet uit, daarom zijn jullie hierheen gekomen… Ik denk dat dat goed is…. Laat het dan ook even hierHij vroeg mij ook nog geduld te hebben, want dat we hier ook de volgende keer of de keer daarna nog niet uit zijn… dat wil ik graag hebben… Heb echt het gevoel dat we er door deze gesprekken op een andere manier mee bezig zijn… Daar ben ik zo blij mee, echt een opluchting voel ik…. We hebben elkaar heel dicht vast gehouden. Ik ga lekker slapen! Jullie ook allemaal welterusten!Heureka
dinsdag 16 januari 2007 om 12:57
