Kinderen
alle pijlers
Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2
donderdag 26 oktober 2006 om 20:45
We hebben een heel topic volgeschreven! Ik heb maar even een nieuwe geopend want ik had een stukje getypt maar dat kon er niet meer bij. Ik hoop dat iedereen het terug kan vinden!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
donderdag 25 januari 2007 om 09:37
Lieve Kaetje
Ik kan snappen dat je bang bent , dat het heel lang gaat duren, want als ik me niet vergis zijn we ongeveer gelijktijdig gestopt met de pil. (pff wat moet het shit voor je zijn , soms te lezen dat ik een beebje krijg)
Hier alles ok, nu al 30 weken ver. Beeb moet komen op 4/4. Al ben ik een beetje bang voor veranderingen in mijn leven door komst van Beeb.
groetjes
Ik kan snappen dat je bang bent , dat het heel lang gaat duren, want als ik me niet vergis zijn we ongeveer gelijktijdig gestopt met de pil. (pff wat moet het shit voor je zijn , soms te lezen dat ik een beebje krijg)
Hier alles ok, nu al 30 weken ver. Beeb moet komen op 4/4. Al ben ik een beetje bang voor veranderingen in mijn leven door komst van Beeb.
groetjes
donderdag 25 januari 2007 om 15:54
Dag Heureka, klopt hoor dat de onze peut wel apart te werk is gegaan en ook niet aan mijn verwachting voldeed. Hij ging heel erg in op hoe we op elkaar reageerden en niet zozeer op wat we zeiden. Ik denk eerlijk gezegd dat hij gewoon een beetje bang was...de peut vond uit elkaar gaan geen optie voor ons en die kant ging t wel op. Hij was wat ouderwets misschien en wilde dat we er samen uit zouden komen. Hij wilde ons beide te vriend houden en durfde daarom niet echt kritisch te zijn in wat mijn vriend zei en wat ik zei. Dus echt tevreden ben ik niet, wel vond ik hem erg aardig en lief maar ja daar kom je niks mee verder!
Hoe gaat het nu met je?
Doppie
Hoe gaat het nu met je?
Doppie
donderdag 25 januari 2007 om 18:01
Heureka, ik vind het knap dat je geduld hebt. Denk ook dat dat nodig is. Het gaat in wezen ook om je vriend denk ik. Ik denk ook dat hij heel veel heeft om over na te denken en ook om over te praten. Als je bang bent om op je ouders te gaan lijken dan zal er toch eerst uit moeten komen wat daar dan verkeerd aan was. Ik moet zeggen dat ik er een heel goed gevoel over heb. Weet niet hoe dat kan hoor maar ik heb gewoon het gevoel dat het goed gaat komen! Dat had ik bij Doppie ook en toen zij uit elkaar ginge vond ik dat zo raar, dat weet ik nog goed. Houd vol meid, hij zal heel diep moeten graven om zijn beweegredenen naar boven te halen en op te lossen.
Witchke *; bedankt voor je lieve woorden! Ik vind het ook wel eens moeilijk hoor, dat sommigen wel zwanger zijn maar ik gun het je zo ontzettend! Dat is soms ook het lullige, je wil een ander een kind ook niet misgunnen maar je gunt het jezelf ook wel heel erg :D. De angst voor de MMM is nog maar heel klein hoor. We zijn nog niet toe aan die grote stap. Als het echt zover komt zien we dan wel weer verder. En ik kan je angsten ook heel goed voorstellen. Met al het gedoe op jullie werk enzo en het is ook een hele grote stap! Maar je slaat je dapper door alle tegenslagen heen!
Doppie, ik zie je hier de laatste tijd weer veel vaker. Heb je meer beschikking over computer met internet? Of houden baby's je de laatste tijd toch meer bezig? T is ook allemaal leuk om mee te lezen he.
liefs kaetje
Witchke *; bedankt voor je lieve woorden! Ik vind het ook wel eens moeilijk hoor, dat sommigen wel zwanger zijn maar ik gun het je zo ontzettend! Dat is soms ook het lullige, je wil een ander een kind ook niet misgunnen maar je gunt het jezelf ook wel heel erg :D. De angst voor de MMM is nog maar heel klein hoor. We zijn nog niet toe aan die grote stap. Als het echt zover komt zien we dan wel weer verder. En ik kan je angsten ook heel goed voorstellen. Met al het gedoe op jullie werk enzo en het is ook een hele grote stap! Maar je slaat je dapper door alle tegenslagen heen!
Doppie, ik zie je hier de laatste tijd weer veel vaker. Heb je meer beschikking over computer met internet? Of houden baby's je de laatste tijd toch meer bezig? T is ook allemaal leuk om mee te lezen he.
liefs kaetje
donderdag 25 januari 2007 om 20:38
Hoi Kaetje, ik zit weer wat vaker op t forum inderdaad. In die periode dat mijn vriend en ik uit elkaar waren had ik geen computer maar nu natuurlijk wel weer. Het speelt weer wat meer bij me dus dan vind ik t fijn om af en toe mee te lezen en mee te mailen.
Ik ga even jouw laatste berichten teruglezen...
Ik ga even jouw laatste berichten teruglezen...
donderdag 25 januari 2007 om 20:42
ben ik weer Kaetje. Het is vast moeilijk om te zien dat meiden in je omgeving zwanger worden en jij nog niet. Het gekke is dat je zolang zijn nog niet zwanger zijn alles met ze kan delen maar op t moment dat ze zwanger zijn niet meer...dan zitten zij immers in een heel ander schuitje! Natuurlijk gun je het hun maar echt delen kun je dan niet meer met elkaar! Ik hoop echt dat jij ook gauw zwanger bent en misschien een nieuw forum kan starten!!
doppie
doppie
donderdag 25 januari 2007 om 23:20
Hoi Kaetje en Dopie en de anderen..!
Bedankt Kaetje voor je bemoedigende woorden en je steun... doet me echt goed... ik denk ook wel dat je gelijk hebt, zag het gisteren alleen even helemaal niet.... wordt er soms zo moe van en het kan in hele kleine dingetjes zitten dat ik ineens ongeduldig wordt... Ik geloof dat het gistere toen we na de peut bij een eetcafeetje gingen eten vooral kwam door een opmerking van mijn lief over dat hij vond dat het nu allemaal wel heel veel over verlangens, diepe gevoelens en angsten ging, maar dat dat niet het enige is, dat hij toch ook een heleboel praktische bezwaren heeft... Ik heb hem verteld dat ik denk dat de peut eerst met die gevoelszaken aan de slag wil omdat dat toch de kern is, de praktische zaken zijn meer af te spreken. Als je geen kinderen wil, hoef je ook niet te hebben over hoe je dat doet met vrije tijd, je werk, je sociale leven de zorg etc.... Ben het wel met de peut eens in deze aanpak... snap de opmerking van lief ook wel, want hij wordt best heftig ondervraagd over zijn gevoelens en moet zich allemaal situaties voorstellen als vader... Vragen als wat voor een vader zou je willen zijn? Hoe zou je reageren als je moe uit je werk komt en je dochterje van vier hangt meteen aan je been omdat ze een tekening voor je heeft gemaakt ..... Mijn lief reageert eigenlijk heel open en goed... denk heel erg mee, reageert helemaal niet afwijzend.... zegt dat hij samen met 'dochterje met tekening' op de bank zou gaan zitten om te kijken, dat hij dat wel een goeie manier vind om werk van zich af te zetten en echt thuis te komen... Dus dat is allemaal vrij heftige andere zaken waar hij over na moet denken... dus sanp ook wel dat hij als hij er daarna over nadenkt denk 'he is er wel genoeg aandacht voor al mijn goede argumenten' .. Maar wordt er ook een beetje kriegel van omdat ik veel geduld en gedoe moet opbrengen, dit veel van me vraagt en ik ik echt hoop dat we hier samen goed uitkomen, terwijl hij dan zijn bezwarenlijstje nog eens doorneemt... Ja ik geloof dat dat wel de aanleiding was van mijn dip gisteren.... terwijl ik het nu eigenlijk wel begrijp van hem... en het helemaal geen slecht teken hoeft te zijn...
We hebben het vanavond nog even over gehad, heb hem ff verteld waarom ik gisteravond zo stil was, dat het me niet zo lekker zat.... het moeilijk vond om geduld te hebben... Hij vertelde me vanavond dat hij zich af had gevraagd hoe lang we eigenlijk met deze gesprekken blijven doorgaan... Ik weet niet goed hoe hij dat bedoelde, echt op allerlei manieren te interpreteren.... Ik zei dat ik door wil gaan tot we hier echt een beslissing in hebben genomen, tot er niets meer te denken valt, tot jij het wel aan durft samen een kindje te krijgen, of tot je helemaal zeker weet dat je dat niet wil.... Of tot we denken dat we er samen wel uit komen... Ik denk nu dat ik wat snel was met mijn antwoord, omdat ik graag had gehoord hoe hij daar tegen aan kijkt... Moeilijk hoor om alles aandachtig en goed te doen.... maar ha dat hoeft ook helemaal niet... als ik maar mijn best doe.. en op cruciale momenten mijn innerlijk gevoel volg!
Hmmm hoop dat het morgen ook zo mooi helder weer is, ik ga morgenochtend namelijk lekker voor een dagje en nachtje alleen in een huisje van mijn moeder in het bos zitten... lekker rustig werken, wandelen en mijmeren en frisse lucht inademen!
Liefs!
Heureka
Bedankt Kaetje voor je bemoedigende woorden en je steun... doet me echt goed... ik denk ook wel dat je gelijk hebt, zag het gisteren alleen even helemaal niet.... wordt er soms zo moe van en het kan in hele kleine dingetjes zitten dat ik ineens ongeduldig wordt... Ik geloof dat het gistere toen we na de peut bij een eetcafeetje gingen eten vooral kwam door een opmerking van mijn lief over dat hij vond dat het nu allemaal wel heel veel over verlangens, diepe gevoelens en angsten ging, maar dat dat niet het enige is, dat hij toch ook een heleboel praktische bezwaren heeft... Ik heb hem verteld dat ik denk dat de peut eerst met die gevoelszaken aan de slag wil omdat dat toch de kern is, de praktische zaken zijn meer af te spreken. Als je geen kinderen wil, hoef je ook niet te hebben over hoe je dat doet met vrije tijd, je werk, je sociale leven de zorg etc.... Ben het wel met de peut eens in deze aanpak... snap de opmerking van lief ook wel, want hij wordt best heftig ondervraagd over zijn gevoelens en moet zich allemaal situaties voorstellen als vader... Vragen als wat voor een vader zou je willen zijn? Hoe zou je reageren als je moe uit je werk komt en je dochterje van vier hangt meteen aan je been omdat ze een tekening voor je heeft gemaakt ..... Mijn lief reageert eigenlijk heel open en goed... denk heel erg mee, reageert helemaal niet afwijzend.... zegt dat hij samen met 'dochterje met tekening' op de bank zou gaan zitten om te kijken, dat hij dat wel een goeie manier vind om werk van zich af te zetten en echt thuis te komen... Dus dat is allemaal vrij heftige andere zaken waar hij over na moet denken... dus sanp ook wel dat hij als hij er daarna over nadenkt denk 'he is er wel genoeg aandacht voor al mijn goede argumenten' .. Maar wordt er ook een beetje kriegel van omdat ik veel geduld en gedoe moet opbrengen, dit veel van me vraagt en ik ik echt hoop dat we hier samen goed uitkomen, terwijl hij dan zijn bezwarenlijstje nog eens doorneemt... Ja ik geloof dat dat wel de aanleiding was van mijn dip gisteren.... terwijl ik het nu eigenlijk wel begrijp van hem... en het helemaal geen slecht teken hoeft te zijn...
We hebben het vanavond nog even over gehad, heb hem ff verteld waarom ik gisteravond zo stil was, dat het me niet zo lekker zat.... het moeilijk vond om geduld te hebben... Hij vertelde me vanavond dat hij zich af had gevraagd hoe lang we eigenlijk met deze gesprekken blijven doorgaan... Ik weet niet goed hoe hij dat bedoelde, echt op allerlei manieren te interpreteren.... Ik zei dat ik door wil gaan tot we hier echt een beslissing in hebben genomen, tot er niets meer te denken valt, tot jij het wel aan durft samen een kindje te krijgen, of tot je helemaal zeker weet dat je dat niet wil.... Of tot we denken dat we er samen wel uit komen... Ik denk nu dat ik wat snel was met mijn antwoord, omdat ik graag had gehoord hoe hij daar tegen aan kijkt... Moeilijk hoor om alles aandachtig en goed te doen.... maar ha dat hoeft ook helemaal niet... als ik maar mijn best doe.. en op cruciale momenten mijn innerlijk gevoel volg!
Hmmm hoop dat het morgen ook zo mooi helder weer is, ik ga morgenochtend namelijk lekker voor een dagje en nachtje alleen in een huisje van mijn moeder in het bos zitten... lekker rustig werken, wandelen en mijmeren en frisse lucht inademen!
Liefs!
Heureka
zondag 28 januari 2007 om 17:02
Hallo allemaal!
Ook hier even een stukje neerzetten wat ik eerder schreef en meteen even uppen want we zakken wel ver weg steeds hoor!
Vanmiddag vrij rampzalig bezoek van vrienden van mij met (bleek achteraf) ziek zoontje van 1
jaar... die na wat dreinen uiteindelijk zijn volledige fruithapje overgaf op de
bank... Toen gingen ze na veel (overbodige) verontschuldigingen maar weer naar huis, terwijl we lekker zouden
gaan wandelen... Maakt mij niet uit, kan gebeuren, maar lief zei toen
we weg waren alleen heel cynisch "ja leuk kinderen" ... Ik snap zijn
reactie, maar vind het ook flauw, heb het er soms zo mee gehad, denk
nou dan niet joh, als jij het niet wil, dan zoek ik wel iemand anders
of doe ik het alleen ...
De afgelopen dagen in het bos waren goed, maar de afstand en het
inzicht waren ook confronterend... ik vrees nu dat we er gewoon niet
uitkomen.... Ik bedoel waar basseer ik mijn hoop op... alles wijst erop
dat hij geen kinderen wil.. dat zegt hij toch... Vraag me heftig af wat
mijn lief bedoelt als hij me vraagt geduld te hebben... Schreef het
volgende stukje wat wel goed mijn gevoel van verscheurdheid vangt...
Soms
voelt de spagaat tussen de optie “samen met lief een kindje krijgen” en
“uit elkaar gaan en alleen mijn eigen weg vervolgen” nogal
schizofreen…. Moet niet te lang tussen die twee extremen laveren…. Dat
trek ik niet en dat is ook niet goed want het ondermijnt de kracht van
beide opties…. De kracht van de keuze om samen kinderen te willen krijgen … de
kracht van mezelf om mijn eigen weg te gaan….
Deze
situatie bedreigt mijn eigen kracht… omdat de beslissingsloze periode
te lang duurt, en mijn afhankelijkheid van de insteek van lief zo
scherp naar voren brengt ….. afhankelijk van de twijfels van lief… Ik
vind het niet erg afhankelijk te zijn van hem, vind het zelfs mooi
afhankelijk te durven zijn…. Maar niet van de twijfels, en angsten van
hem…. Van mijn gevoel voor hem prima….. van zijn gevoel naar mij prima…
maar niet van zijn levensangsten en gemakzucht….
Deze situatie
bedreigt mijn gevoel voor mijn lief…. Enerzijds omdat ik een deel van
zijn bezwaren tegen kinderen krijgen en vader worden gemakzuchtig, laf
of weinig zelfkritisch vindt in ieder geval niet aansluiten bij mijn
manier van in het leven staan, anderzijds omdat ik me gedwongen voel
ook aan een toekomst zonder hem te denken…. Tenslotte ondermijnt het
mijn gevoel van veiligheid in de relatie omdat ik me kwetsbaar voel
door wel te zeggen dat ik kinderen met hem wil, terwijl hij dat niet
met mij wil…… Ik voel me open en kwestbaar…. Een defensieve “Dan niet
joh!” is een natuurlijke reactie, die ik soms op voel borrelen, uit
zelf bescherming, uit gekwetstheid, uit onmacht… ik wil niet de
handdoek in de ring gooien, maar er is ook de vraag of het zin heeft om
hem de tijd te geven en op hem te wachten???? Die vraag spookt door
mijn hoofd, die vraag kan niemand beantwoorden, want het antwoord op
die vraag is het antwoord op de vraag “Lieffie wil je kinderen met me
krijgen? Een vraag die hij met een twijfelend nee beantwoord…. Moet ik
daar dan niet gewoon mijn conclusies uit trekken? Onder het mom, nee is
alles wat ik heb…. Dan kies ik mijn eigen weg…. Of kan ik een ja
krijgen….. geven zijn houding en opmerkingen me daar echt aanleiding
toe? of komt het voort uit mijn eigen hoop, wil, streven naar harmonie,
angst voor het onbekende, de onzekere route…..
Ik heb een
enigszins twijfelachtige nee…. Waarom dan nog eindeloos praten, en
graven, waarom leg ik de verantwoordelijkheid niet bij hem, waarom
blijf ik naast hem staan… hem steunen… ?? Ik weet niet meer of ik dat
wel moet doen!
Blrrrrr.......
Heureka
Ook hier even een stukje neerzetten wat ik eerder schreef en meteen even uppen want we zakken wel ver weg steeds hoor!
Vanmiddag vrij rampzalig bezoek van vrienden van mij met (bleek achteraf) ziek zoontje van 1
jaar... die na wat dreinen uiteindelijk zijn volledige fruithapje overgaf op de
bank... Toen gingen ze na veel (overbodige) verontschuldigingen maar weer naar huis, terwijl we lekker zouden
gaan wandelen... Maakt mij niet uit, kan gebeuren, maar lief zei toen
we weg waren alleen heel cynisch "ja leuk kinderen" ... Ik snap zijn
reactie, maar vind het ook flauw, heb het er soms zo mee gehad, denk
nou dan niet joh, als jij het niet wil, dan zoek ik wel iemand anders
of doe ik het alleen ...
De afgelopen dagen in het bos waren goed, maar de afstand en het
inzicht waren ook confronterend... ik vrees nu dat we er gewoon niet
uitkomen.... Ik bedoel waar basseer ik mijn hoop op... alles wijst erop
dat hij geen kinderen wil.. dat zegt hij toch... Vraag me heftig af wat
mijn lief bedoelt als hij me vraagt geduld te hebben... Schreef het
volgende stukje wat wel goed mijn gevoel van verscheurdheid vangt...
Soms
voelt de spagaat tussen de optie “samen met lief een kindje krijgen” en
“uit elkaar gaan en alleen mijn eigen weg vervolgen” nogal
schizofreen…. Moet niet te lang tussen die twee extremen laveren…. Dat
trek ik niet en dat is ook niet goed want het ondermijnt de kracht van
beide opties…. De kracht van de keuze om samen kinderen te willen krijgen … de
kracht van mezelf om mijn eigen weg te gaan….
Deze
situatie bedreigt mijn eigen kracht… omdat de beslissingsloze periode
te lang duurt, en mijn afhankelijkheid van de insteek van lief zo
scherp naar voren brengt ….. afhankelijk van de twijfels van lief… Ik
vind het niet erg afhankelijk te zijn van hem, vind het zelfs mooi
afhankelijk te durven zijn…. Maar niet van de twijfels, en angsten van
hem…. Van mijn gevoel voor hem prima….. van zijn gevoel naar mij prima…
maar niet van zijn levensangsten en gemakzucht….
Deze situatie
bedreigt mijn gevoel voor mijn lief…. Enerzijds omdat ik een deel van
zijn bezwaren tegen kinderen krijgen en vader worden gemakzuchtig, laf
of weinig zelfkritisch vindt in ieder geval niet aansluiten bij mijn
manier van in het leven staan, anderzijds omdat ik me gedwongen voel
ook aan een toekomst zonder hem te denken…. Tenslotte ondermijnt het
mijn gevoel van veiligheid in de relatie omdat ik me kwetsbaar voel
door wel te zeggen dat ik kinderen met hem wil, terwijl hij dat niet
met mij wil…… Ik voel me open en kwestbaar…. Een defensieve “Dan niet
joh!” is een natuurlijke reactie, die ik soms op voel borrelen, uit
zelf bescherming, uit gekwetstheid, uit onmacht… ik wil niet de
handdoek in de ring gooien, maar er is ook de vraag of het zin heeft om
hem de tijd te geven en op hem te wachten???? Die vraag spookt door
mijn hoofd, die vraag kan niemand beantwoorden, want het antwoord op
die vraag is het antwoord op de vraag “Lieffie wil je kinderen met me
krijgen? Een vraag die hij met een twijfelend nee beantwoord…. Moet ik
daar dan niet gewoon mijn conclusies uit trekken? Onder het mom, nee is
alles wat ik heb…. Dan kies ik mijn eigen weg…. Of kan ik een ja
krijgen….. geven zijn houding en opmerkingen me daar echt aanleiding
toe? of komt het voort uit mijn eigen hoop, wil, streven naar harmonie,
angst voor het onbekende, de onzekere route…..
Ik heb een
enigszins twijfelachtige nee…. Waarom dan nog eindeloos praten, en
graven, waarom leg ik de verantwoordelijkheid niet bij hem, waarom
blijf ik naast hem staan… hem steunen… ?? Ik weet niet meer of ik dat
wel moet doen!
Blrrrrr.......
Heureka
zondag 28 januari 2007 om 17:12
Heureka, ik wil je even zeggen dat ik (nog steeds) met je meeleef.
En ik begrijp je woorden heel goed, je bent erg goed in het verwoorden van je gevoel. Ik hoop dat dat je in elk geval een beetje helpt om helder te blijven denken, voelen en handelen.
Overigens is mijn man nog steeds vaak negatief over kinderen in het algemeen. Zoals je weet is hij om. En dat is hij ook echt, maar nog altijd iets minder volmondig als ik zou willen.
Ik vind het moeilijk dat hij wel met mij een kindje wil, maar toch nog zo vaak negatief denkt en praat over kinderen en alle nadelen ervan.
Dat verward me, maar hij heeft me inmiddels gerust gesteld dat dit anders wordt als het zijn eigen kind is. Het lijkt me immers erg lastig om een kind te baren dat niet huilt en altijd voorbeeldig luisterd.
Mannen (in elk geval die van mij) blijven af en toe rare kronkels houden in hun denken...
Nou vind ik ook niet alle kinderen altijd leuk, maar dat is natuurlijk nog geen reden om er vaak negatief over te denken en te praten.
Dus ik hoop dat die negatieve uitlating van jou man laatst misschien ook niet rechtstreeks is verbonden met zijn gedachte over eventueel een eigen kind. Snap je?
En ik begrijp je woorden heel goed, je bent erg goed in het verwoorden van je gevoel. Ik hoop dat dat je in elk geval een beetje helpt om helder te blijven denken, voelen en handelen.
Overigens is mijn man nog steeds vaak negatief over kinderen in het algemeen. Zoals je weet is hij om. En dat is hij ook echt, maar nog altijd iets minder volmondig als ik zou willen.
Ik vind het moeilijk dat hij wel met mij een kindje wil, maar toch nog zo vaak negatief denkt en praat over kinderen en alle nadelen ervan.
Dat verward me, maar hij heeft me inmiddels gerust gesteld dat dit anders wordt als het zijn eigen kind is. Het lijkt me immers erg lastig om een kind te baren dat niet huilt en altijd voorbeeldig luisterd.
Mannen (in elk geval die van mij) blijven af en toe rare kronkels houden in hun denken...
Nou vind ik ook niet alle kinderen altijd leuk, maar dat is natuurlijk nog geen reden om er vaak negatief over te denken en te praten.
Dus ik hoop dat die negatieve uitlating van jou man laatst misschien ook niet rechtstreeks is verbonden met zijn gedachte over eventueel een eigen kind. Snap je?
zondag 28 januari 2007 om 19:00
Hoi Plieno, bedankt voor je meeleven, fijn!
Ik ben het ook wel eens met wat je zegt... ik vind zelf kinderen die op visite komen ook natuurlijk niet alleen maar leuk, ze vragen veel aandacht, het is moeilijk een goed gesprek te voeren... je bankj wordt er ook niet mooier van ;)... dat weet ik allemaal wel, dat weet mijn lief toch ook wel? Vind het dan een beetje flauw dat hij dat dan weer zo nadrukkelijk moet zeggen... voel me niet begrepen in mijn wanhoop dan.... het ergert me geloof ik ook omdat ik me machteloos voel... Tjemig het gaat toch niet alleen om leuk en makkelijk.... ? Lastige in deze is ook dat je 'het gevoel van een eigen kind' niet even kunt proberen, terwijl je de nadelen juist heel erg scherp kunt ervaren...
Ik snap dat je het moeilijk vind te horen als hij negatief doet over kinderen, maar ook wel heel fijn voor je dat hij nu zegt dat hij bij zijn eigen kind anders zal zijn... Ik denk ook echt (ook uit wat ik om mij heen zie) dat dat zo is... Fijn dat hij dat ook ziet en tegen je zegt... want om nou plechtig te gaan beloven een braaf doorslapend, nooit jengelend en altijd vrolijk lachend kind op de wereld zetten dat schiet ook niet op..
Ik ben het even kwijt Plieno, zijn jullie nu al voor echie aan het proberen of wat hadden jullie ook alweer voor termijn afgesproken?
Bedankt voor je opbeurende relativerende en ondersteunende woorden, doet me goed!
Heureka
Ik ben het ook wel eens met wat je zegt... ik vind zelf kinderen die op visite komen ook natuurlijk niet alleen maar leuk, ze vragen veel aandacht, het is moeilijk een goed gesprek te voeren... je bankj wordt er ook niet mooier van ;)... dat weet ik allemaal wel, dat weet mijn lief toch ook wel? Vind het dan een beetje flauw dat hij dat dan weer zo nadrukkelijk moet zeggen... voel me niet begrepen in mijn wanhoop dan.... het ergert me geloof ik ook omdat ik me machteloos voel... Tjemig het gaat toch niet alleen om leuk en makkelijk.... ? Lastige in deze is ook dat je 'het gevoel van een eigen kind' niet even kunt proberen, terwijl je de nadelen juist heel erg scherp kunt ervaren...
Ik snap dat je het moeilijk vind te horen als hij negatief doet over kinderen, maar ook wel heel fijn voor je dat hij nu zegt dat hij bij zijn eigen kind anders zal zijn... Ik denk ook echt (ook uit wat ik om mij heen zie) dat dat zo is... Fijn dat hij dat ook ziet en tegen je zegt... want om nou plechtig te gaan beloven een braaf doorslapend, nooit jengelend en altijd vrolijk lachend kind op de wereld zetten dat schiet ook niet op..
Ik ben het even kwijt Plieno, zijn jullie nu al voor echie aan het proberen of wat hadden jullie ook alweer voor termijn afgesproken?
Bedankt voor je opbeurende relativerende en ondersteunende woorden, doet me goed!
Heureka
zondag 28 januari 2007 om 19:22
Welkom Biol, nieuwe leden zijn altijd welkom! Join the club. Jeetje, wat een moeilijke situatie zit je in. Ik snap niet zo goed waarom je man ineens wil wachten, heeft hij wel gezegd waarom? Het komt wel vaker voor dat als je een moeilijke situatie in je relatie meemaakt dat je allebei daar zo verschillend op kan reageren, en dat je moet voorkomen in zo'n geval dat je uit elkaar gaat groeien. Is hij net zo jong als jij? Misschien dat hij erg van de operatie is geschrokken en dat hij ineens denkt: help, ik wil nog niet al dat soort 'volwassen' dingen, ik wil nog even jong blijven...?
Kaetje, ik kan me goed voorstellen dat je na een periode van verdriet nu meer bozig wordt. En ik denk dat echt iedereen zich er wel wat bij kan voorstellen hoor, dat je het een ander graag gunt maar jezelf ook heel erg...! Heb je wel eens dat boek Handleiding voor zwanger worden (ofzoiets) gelezen? Daar staan ook veel nuttige tips in over gezondheid, zwanger worden enzo.
Heureka, snap helemaal dat je er soms even doorheen zit en dat je denkt: verdorie, man, wat doe je toch allemaal moeilijk?!*%! Dat denk ik af en toe ook. Manlief verraste mij vanochtend door ineens te beginnen over wat de meest populaire kindernamen zijn op dit moment. Dat had hij blijkbaar op internet opgezocht. Ik vond het wel grappig dat hij daar uit zichzelf mee kwam. Vanmiddag echter merkte ik dat hij het onderwerp nadrukkelijk wilde ontwijken. Ik voelde me verdrietig door alle discussies en ook door alle spanning die het met zich mee brengt en dan ook nog spanning van nieuwe baan. Toen hij beneden kwam zag hij dat ik gehuild had. Hij had duidelijk geen zin in moeilijke gesprekken. ik zelf ook niet, maar ik was meteen geërgerd dat hij het daardoor teveel moeite vond om me gewoon even te knuffelen. Mannen ?!%*!
Kaetje, ik kan me goed voorstellen dat je na een periode van verdriet nu meer bozig wordt. En ik denk dat echt iedereen zich er wel wat bij kan voorstellen hoor, dat je het een ander graag gunt maar jezelf ook heel erg...! Heb je wel eens dat boek Handleiding voor zwanger worden (ofzoiets) gelezen? Daar staan ook veel nuttige tips in over gezondheid, zwanger worden enzo.
Heureka, snap helemaal dat je er soms even doorheen zit en dat je denkt: verdorie, man, wat doe je toch allemaal moeilijk?!*%! Dat denk ik af en toe ook. Manlief verraste mij vanochtend door ineens te beginnen over wat de meest populaire kindernamen zijn op dit moment. Dat had hij blijkbaar op internet opgezocht. Ik vond het wel grappig dat hij daar uit zichzelf mee kwam. Vanmiddag echter merkte ik dat hij het onderwerp nadrukkelijk wilde ontwijken. Ik voelde me verdrietig door alle discussies en ook door alle spanning die het met zich mee brengt en dan ook nog spanning van nieuwe baan. Toen hij beneden kwam zag hij dat ik gehuild had. Hij had duidelijk geen zin in moeilijke gesprekken. ik zelf ook niet, maar ik was meteen geërgerd dat hij het daardoor teveel moeite vond om me gewoon even te knuffelen. Mannen ?!%*!
zondag 28 januari 2007 om 19:25
Lieve Heureka,
Zoals Plieno al zegt, je bent erg goed in het verwoorden van je gevoelens, vind ik erg knap!
Ik kan me voorstellen dat je zo heen en weer geschudt wordt tussen het hoop hebben dat vriend er toch voor durft te gaan en wil gaan en het idee dat jullie uit elkaar zullen moeten gaan. Maar als ik zo nadek over de stukjes die je hier eerder over je vriend schreef moet ik zeggen dat ie in elk geval heel eerlijk is en jou ook geen valse hoopwil geven ofzo. Daaraan denkend, denk ik ook dat het goed is dat je naar hem luistert als hij zegt: heb nog even geduld. Dat zegt hij niet om jou alleen maar bij hem te houden, maar echt omdat hij ook uit deze situatie wil komen. Dat blijkt ook uit alle gesprekken die jullie samen en met de peut hebben. Het wil niet zeggen dat hij uiteindelijk overstag gaat (en deze periode van praten, luisteren en wachten moet ook geen maanden meer duren, maar ik denk dat jullie peut dat ook wel aan zal geven), maar helemaal zeker is hij niet dat uit elkaar gaan de enige oplossing is. En als je nu dus de handdoek in de ring gooit (zoals je zelf zegt, want ik bedoel het zeker niet rot) zul je je altijd af blijven vragen wat er gebeurd zou zijn als je nog even geduld zou hebben gehad.
Die negatieve opmerkingen over kinderen. Dat is denk ik sowieso een beetje man eigen. Ook mannen die zelf dol zijn op hun kind maken vaak zulke opmerkingen valt me op. Mijn vriend heeft zeker tijdens de periode van `om gaan` veel van zulke opmerkingen gemaakt en ook nu nog makat ie ze. Niet leuk, maar aan de andere kant is het ook wel eens wat ik denk over andere kinderen. In het begin wilde ik ook proberen om de leuke dingen aan kinderen te benadrukken voor mijn vriend en de negatieve dingen te verbloemen, maar dat hielp niets. Hij zag toch alleen wat hij wilde zien. Ook de leuke dingen zag hij dan niet en langzamerhand begon ie die leuke dingen wel zelf te zien. En nu vertelt ie mij vaak genoeg wat voor leuke dingen neefjes-nichtjes etc deden-zeiden. En heeft ie gisteren een hele tijd met een babietje van vrienden gezeten en die de fles gegeven. Ik zag aan hem dat ie dat heel eng vond (maar ja over een paar maanden moet ie er zelf ook aan geloven) maar leuk vond ie het stiekem wel. Het was echt heeeeeeeeel lief om te zien, maar dit had ik maanden geleden echt nooit durven dromen.
Wanneer is jullie volgende gesprek=
Liefs Room
Zoals Plieno al zegt, je bent erg goed in het verwoorden van je gevoelens, vind ik erg knap!
Ik kan me voorstellen dat je zo heen en weer geschudt wordt tussen het hoop hebben dat vriend er toch voor durft te gaan en wil gaan en het idee dat jullie uit elkaar zullen moeten gaan. Maar als ik zo nadek over de stukjes die je hier eerder over je vriend schreef moet ik zeggen dat ie in elk geval heel eerlijk is en jou ook geen valse hoopwil geven ofzo. Daaraan denkend, denk ik ook dat het goed is dat je naar hem luistert als hij zegt: heb nog even geduld. Dat zegt hij niet om jou alleen maar bij hem te houden, maar echt omdat hij ook uit deze situatie wil komen. Dat blijkt ook uit alle gesprekken die jullie samen en met de peut hebben. Het wil niet zeggen dat hij uiteindelijk overstag gaat (en deze periode van praten, luisteren en wachten moet ook geen maanden meer duren, maar ik denk dat jullie peut dat ook wel aan zal geven), maar helemaal zeker is hij niet dat uit elkaar gaan de enige oplossing is. En als je nu dus de handdoek in de ring gooit (zoals je zelf zegt, want ik bedoel het zeker niet rot) zul je je altijd af blijven vragen wat er gebeurd zou zijn als je nog even geduld zou hebben gehad.
Die negatieve opmerkingen over kinderen. Dat is denk ik sowieso een beetje man eigen. Ook mannen die zelf dol zijn op hun kind maken vaak zulke opmerkingen valt me op. Mijn vriend heeft zeker tijdens de periode van `om gaan` veel van zulke opmerkingen gemaakt en ook nu nog makat ie ze. Niet leuk, maar aan de andere kant is het ook wel eens wat ik denk over andere kinderen. In het begin wilde ik ook proberen om de leuke dingen aan kinderen te benadrukken voor mijn vriend en de negatieve dingen te verbloemen, maar dat hielp niets. Hij zag toch alleen wat hij wilde zien. Ook de leuke dingen zag hij dan niet en langzamerhand begon ie die leuke dingen wel zelf te zien. En nu vertelt ie mij vaak genoeg wat voor leuke dingen neefjes-nichtjes etc deden-zeiden. En heeft ie gisteren een hele tijd met een babietje van vrienden gezeten en die de fles gegeven. Ik zag aan hem dat ie dat heel eng vond (maar ja over een paar maanden moet ie er zelf ook aan geloven) maar leuk vond ie het stiekem wel. Het was echt heeeeeeeeel lief om te zien, maar dit had ik maanden geleden echt nooit durven dromen.
Wanneer is jullie volgende gesprek=
Liefs Room
zondag 28 januari 2007 om 19:36
Bedankt Room voor je wijze woorden... en je aanmoediging nog even vol te houden... Ik denk wel dat je dat goed ziet ... Mooi toch deze plek waar lieve mensen met je mee denken en je eigen woorden spiegelen... heel fijn in deze moeilijke tijden! Wat een mooi gevoel meot dat vor je zijn geweest je lief met een babietje in zijn armen.... Nu duurt het niet meer zo lang toch (sorry help me even herinneren wanneer ben je uitgeteld?) Hoe voel je je?
Donderdag hebben we volgende gesprek, ik wil dan wel vertellen over mijn verscheurde gevoel, niet eens zozeer omdat we daar dan direct iets mee moeten, maar ik wil graag dat mijn lief dat weet... en zou het ook graag over termijnen hebben .... Het zou me ook niet verbazen als ik het voor die tijd toch ook al even met lief over heb...
Liefs!
Heureka!
Donderdag hebben we volgende gesprek, ik wil dan wel vertellen over mijn verscheurde gevoel, niet eens zozeer omdat we daar dan direct iets mee moeten, maar ik wil graag dat mijn lief dat weet... en zou het ook graag over termijnen hebben .... Het zou me ook niet verbazen als ik het voor die tijd toch ook al even met lief over heb...
Liefs!
Heureka!
zondag 28 januari 2007 om 19:55
Heureka, nog even reactie op je vraag of ik nu relaxter om ging met het onderwerp kinderen nu mijn baan wel bevalt.
Ik heb geen zin om helemaal in detail te treden, maar ik doelde meer op een periode dat ik niet lekker in m'n vel zat, dat ik niet gelukkig was met huis, baan, familiebanden, relatie, vrienden e.d. en dat ik daardoor me heel sterk ging focussen op dat ik iets anders wilde, nu!nu!nu! en dat ik toen heel erg een fantasiewereld schiep waar alles beter zou worden. In de afgelopen jaren heb ik wel geleerd dat het vooral ook met assertiviteit te maken had en vermijdingsgedrag. Dan is fantaseren over hoe alles beter gaat worden als je die of die baan hebt, natuurlijk veel makkelijker en leuker dan aan de slag gaan met je eigen onzekerheden. Dat ben ik wel gaan inzien en daar ook wel mee aan de slag gegaan.
Omdat ik nu veel beter in m'n vel zit, dingen hebben geaccepteerd die niet zullen veranderen, meer mijn eigen plan getrokken, dingen anders gedaan die ik wel kon veranderen, is het voor mij dan ook niet zo voor de hand liggend dat er hier weer sprake is van zo'n dergelijke tunnelvisie annex vermijdingsgedrag. Sterker nog, ik stond gister met twee vriendinnen (allebei moeders) te praten en zij vertelden echt de vreselijkste verhalen over na de bevalling. Ik had er nog nooit van gehoord dat je blijkbaar nog 8 weken blijft doorbloeden en met kraamverband van ongeveer een halve meter dik in je broek moet rondlopen, hoe je borsten op barsten staan als je borstvoeding moet geven en tepelkloven en weet ik veel wat nog meer. Toen dacht ik wel even: mijn god, waar begin je aan? Ik zie tegen zo'n eerste jaar ook best wel op, moet ik zeggen. Dat was voorheen echt een reden om te denken: dat dus nooit. Maar nu denk ik: ja, het zal vooral het eerste jaar niet makkelijk zijn. Maar ik verwacht toch wel dat je zoveel liefde voor zo'n kleintje voelt, dat je elke avond gelukkig in dat bedje kijkt en dolblij bent dat het er is.
Ik bedoel, het is net als met een relatie. Nu irriteer ik me aan het gedrag van manlief, maar straks liggen we weer gezellig tegen elkaar lepeltje-lepeltje. Vroeger dacht ik bij elke ruzie die we hadden: zie je wel, het gaat niet goed. Misschien moet ik het maar uitmaken. Dat was in feite ook vluchtgedrag, bang om het conflict aan te gaan, bang om voor mezelf op te komen. En nu maken we ook veel beter ruzie :P
Relatietherapie denk ik dat manlief niet zo om zit te springen, ik denk dat hij daar een enorme aversie tegen heeft en daardoor ook niet heel erg open in zo'n sessie zou zitten. En als je zo'n therapeut niet erg vertrouwt kom je er misschien ook niet zoveel verder mee, denk ik. Ik ben zelf eerder wel eens in therapie geweest en dat beviel mij wel goed. Heb wel gemerkt dat het veel energie kost. Soms lukt het mij ook wel om van een afstandje naar onze discussies te kijken en te denken: hoe zou zo'n therapeut daar nou op in gaan? Maar ik heb al wel gemerkt dat het nog niet eenvoudig is om dat ook daadwerkelijk toe te passen. Maar goed, in dit stadium denk ik dat we zelf nog wel wat techniekjes hebben om wat verder te komen.
liefs, Rixt
Ik heb geen zin om helemaal in detail te treden, maar ik doelde meer op een periode dat ik niet lekker in m'n vel zat, dat ik niet gelukkig was met huis, baan, familiebanden, relatie, vrienden e.d. en dat ik daardoor me heel sterk ging focussen op dat ik iets anders wilde, nu!nu!nu! en dat ik toen heel erg een fantasiewereld schiep waar alles beter zou worden. In de afgelopen jaren heb ik wel geleerd dat het vooral ook met assertiviteit te maken had en vermijdingsgedrag. Dan is fantaseren over hoe alles beter gaat worden als je die of die baan hebt, natuurlijk veel makkelijker en leuker dan aan de slag gaan met je eigen onzekerheden. Dat ben ik wel gaan inzien en daar ook wel mee aan de slag gegaan.
Omdat ik nu veel beter in m'n vel zit, dingen hebben geaccepteerd die niet zullen veranderen, meer mijn eigen plan getrokken, dingen anders gedaan die ik wel kon veranderen, is het voor mij dan ook niet zo voor de hand liggend dat er hier weer sprake is van zo'n dergelijke tunnelvisie annex vermijdingsgedrag. Sterker nog, ik stond gister met twee vriendinnen (allebei moeders) te praten en zij vertelden echt de vreselijkste verhalen over na de bevalling. Ik had er nog nooit van gehoord dat je blijkbaar nog 8 weken blijft doorbloeden en met kraamverband van ongeveer een halve meter dik in je broek moet rondlopen, hoe je borsten op barsten staan als je borstvoeding moet geven en tepelkloven en weet ik veel wat nog meer. Toen dacht ik wel even: mijn god, waar begin je aan? Ik zie tegen zo'n eerste jaar ook best wel op, moet ik zeggen. Dat was voorheen echt een reden om te denken: dat dus nooit. Maar nu denk ik: ja, het zal vooral het eerste jaar niet makkelijk zijn. Maar ik verwacht toch wel dat je zoveel liefde voor zo'n kleintje voelt, dat je elke avond gelukkig in dat bedje kijkt en dolblij bent dat het er is.
Ik bedoel, het is net als met een relatie. Nu irriteer ik me aan het gedrag van manlief, maar straks liggen we weer gezellig tegen elkaar lepeltje-lepeltje. Vroeger dacht ik bij elke ruzie die we hadden: zie je wel, het gaat niet goed. Misschien moet ik het maar uitmaken. Dat was in feite ook vluchtgedrag, bang om het conflict aan te gaan, bang om voor mezelf op te komen. En nu maken we ook veel beter ruzie :P
Relatietherapie denk ik dat manlief niet zo om zit te springen, ik denk dat hij daar een enorme aversie tegen heeft en daardoor ook niet heel erg open in zo'n sessie zou zitten. En als je zo'n therapeut niet erg vertrouwt kom je er misschien ook niet zoveel verder mee, denk ik. Ik ben zelf eerder wel eens in therapie geweest en dat beviel mij wel goed. Heb wel gemerkt dat het veel energie kost. Soms lukt het mij ook wel om van een afstandje naar onze discussies te kijken en te denken: hoe zou zo'n therapeut daar nou op in gaan? Maar ik heb al wel gemerkt dat het nog niet eenvoudig is om dat ook daadwerkelijk toe te passen. Maar goed, in dit stadium denk ik dat we zelf nog wel wat techniekjes hebben om wat verder te komen.
liefs, Rixt
zondag 28 januari 2007 om 20:53
Heureka, wij zitten nu in de 2e ronde. Maar de eerste beetje serieuze, want direct na de pil had ik nog geen idee van mijn cyclus. En bovendien dacht ik bij elke keer onbeschermde sex dat hij zich vast weer zou gaan bedenken. Is gelukkig niet het geval.
Wij hadden de afspraak dat ik zou stoppen met de pil en dat er een condoom gebruikt zou gaan worden. Nou dat heeft meneer dus nog geen enkele keer gedaan. En inmiddels zijn we dus officieel aan het maken van een kindje bezig en niet meer "het condoom vergeten" zoals dat de eerste keren voelde.
Ik hoop echt voor jou dat het bij jou uiteindelijk ook zo mag vergaan!
Wij hadden de afspraak dat ik zou stoppen met de pil en dat er een condoom gebruikt zou gaan worden. Nou dat heeft meneer dus nog geen enkele keer gedaan. En inmiddels zijn we dus officieel aan het maken van een kindje bezig en niet meer "het condoom vergeten" zoals dat de eerste keren voelde.
Ik hoop echt voor jou dat het bij jou uiteindelijk ook zo mag vergaan!
zondag 28 januari 2007 om 21:12
Hallo ..
Ik heb niet alles gelezen, maar ben iemand die sinds een jaar ongeveer of al langer, heel graag aan kinderen wil beginnen. Vriendlief ziet het allemaal niet zo zitten, terwijl we alles hebben om het goed te laten verlopen.
Hij ergert zich aan de manier waarop ik allemaal informatie verzamel en lees, en zou het liefste helemaal niet reageren als ik vraag hoe hij zich erover voelt..
Hij reageert ook minimaal.. ik weet het niet, ik heb al die gevoelens en voel me er heel alleen mee. Wat kan ik hier nu mee...helemaal niks ben ik bang...
x
pip
Ik heb niet alles gelezen, maar ben iemand die sinds een jaar ongeveer of al langer, heel graag aan kinderen wil beginnen. Vriendlief ziet het allemaal niet zo zitten, terwijl we alles hebben om het goed te laten verlopen.
Hij ergert zich aan de manier waarop ik allemaal informatie verzamel en lees, en zou het liefste helemaal niet reageren als ik vraag hoe hij zich erover voelt..
Hij reageert ook minimaal.. ik weet het niet, ik heb al die gevoelens en voel me er heel alleen mee. Wat kan ik hier nu mee...helemaal niks ben ik bang...
x
pip
zondag 28 januari 2007 om 22:40
Hoi Pip, welkom hier! Ik hoop dat je je hier wat minder alleen zult voelen... misschien kun je stukken eens terug lezen, ieder heeft haar eigen verhaal en moet met vent haar eigen weg vinden maar er zijn ook overeenkomsten en we kunnen elkaar steunen en meedenken. Zou je wat meer willen vertellen? Hoe oud ben je, en hoe lang ben je met je vriend samen... Hebben jullie er ooit wel eens over gepraat... wil hij geen kinderen, of wel ooit, maar nu nog niet.. waarom wil hij niet? Ik denk wel dat je er iets mee kunt, ik denk zelfs dat je er iets mee moet.... Als je dit zo sterk voelt kun je dat niet negeren... En ik denk dat je vriend er ook iets mee moet... het zal aan jou zijn om hier een gesprek over aan te gaan.. Probeer dat open in te steken.... probeer duidelijk te zijn over wat jij voelt, en hem ook de ruimte te geven voor zijn kant van het verhaal, ook echt te luisteren wat hij zegt .... Ik vind wel dat je van hem kan verwachten dat jullie hier een gesprek over hebben... Dus niet terloopse opmerkingen, maar gewoon een open gesprek... bedenk van te voren wat je wil zeggen en een paar open vragen voor hem om het gesprek aan te gaan.... Zal best lastig zijn.. maar wel echt belangrijk hoor om hierover te praten.. sterkte en wijsheid en blijf dromen....
Groet!
Heureka!
Groet!
Heureka!
zondag 28 januari 2007 om 22:41
heureka, nog even een reactie op jouw verhaal. Volgens mij is het wel goed als je in het volgende gesprek met je peut die boosheid die je nu voelt naar je vriend uitspreekt hoor. Die kan daar vast wat mee, en anders raak je misschien in je uppie gefrustreerd omdat je niet alles tegen je lief durft te zeggen. Ik zou het maar gewoon zeggen, die gedachten dat je hem soms laf vindt. Het klinkt wel bot, maar zo voel je dat af en toe. Ook dat het je gevoel voor hem beïnvloedt, want dat is toch een belangrijk signaal ook naar je vriend toe. Hij moet nu ook een keuze maken. Je schreef al eens dat hij iemand is die dingen snel voor zich uit schuift, vaak twijfelt, niet snel beslissingen neemt. Op een gegeven moment moet je die ruimte denk ik 'inperken'. Voor jouw en voor zijn gemoedsrust. Want je kunt niet jaren onder 'hoogspanning' blijven leven, dat gaat opbreken. Niet schrikken als je in een 'ruzie' belandt bij je peut, want dan komen juist jullie diepste gevoelens naar voren, dan wordt duidelijk waar jullie nu echt staan. En dat was toch ook wat jullie wilden ontdekken?
Nou ja, kijk maar of je daar iets aan hebt (kan ook goed zijn dat ik nu beïnvloed wordt door mijn eigen irritatie hoor, haha. Ik zou mijn vent ook wel even over de tafel willen trekken: "en nu niet meer moeilijk doen!!!")
Pip, welkom in de club! Je kunt er heel veel mee, sterker nog: je moet er iets mee. en hij ook! Ik heb zelf een hele tijd niet echt voor mijn gevoel uit durven komen, en raad je echt aan om dat wel te doen. Anders blijft het aan je vreten, en daarbij ook nog de onzekerheid hoe hij er eigenlijk over denkt. Mijn lief heeft in het begin echt heel vervelend gereageerd, van ruzies tot niet serieus nemen, maar uiteindelijk werd hem wel duidelijk dat het niet van voorbijgaande aard was en dat hij er wel iets mee moest. Dit is zo'n belangrijk onderwerp, daar kun je niet over zwijgen. Desnoods schrijf je hem een brief als je het eng vindt. Maar beter eerder dan lang wachten. Je kunt bv. open beginnen met: je had het vast al door, maar ik ben echt toe aan kinderen. Ik wil het graag, omdat ... (vul maar in). Ik zou van jou ook graag horen hoe jij er over denkt. En dan is het heel belangrijk dat je er achter komt welke bezwaren hij eventueel heeft. Misschien wil hij het wel, maar nu nog niet. Waarom dan? Misschein zijn zijn redenen heel legitiem. Maar dan zul je moeten kijken hoe je daar mee om gaat. Wanneer is hij er wel aan toe?
Vertel , als je wilt, eens wat over je achtergrond?
slaap lekker,
(dank voor de vele knuffels, heureka) :R
Rixt
Nou ja, kijk maar of je daar iets aan hebt (kan ook goed zijn dat ik nu beïnvloed wordt door mijn eigen irritatie hoor, haha. Ik zou mijn vent ook wel even over de tafel willen trekken: "en nu niet meer moeilijk doen!!!")
Pip, welkom in de club! Je kunt er heel veel mee, sterker nog: je moet er iets mee. en hij ook! Ik heb zelf een hele tijd niet echt voor mijn gevoel uit durven komen, en raad je echt aan om dat wel te doen. Anders blijft het aan je vreten, en daarbij ook nog de onzekerheid hoe hij er eigenlijk over denkt. Mijn lief heeft in het begin echt heel vervelend gereageerd, van ruzies tot niet serieus nemen, maar uiteindelijk werd hem wel duidelijk dat het niet van voorbijgaande aard was en dat hij er wel iets mee moest. Dit is zo'n belangrijk onderwerp, daar kun je niet over zwijgen. Desnoods schrijf je hem een brief als je het eng vindt. Maar beter eerder dan lang wachten. Je kunt bv. open beginnen met: je had het vast al door, maar ik ben echt toe aan kinderen. Ik wil het graag, omdat ... (vul maar in). Ik zou van jou ook graag horen hoe jij er over denkt. En dan is het heel belangrijk dat je er achter komt welke bezwaren hij eventueel heeft. Misschien wil hij het wel, maar nu nog niet. Waarom dan? Misschein zijn zijn redenen heel legitiem. Maar dan zul je moeten kijken hoe je daar mee om gaat. Wanneer is hij er wel aan toe?
Vertel , als je wilt, eens wat over je achtergrond?
slaap lekker,
(dank voor de vele knuffels, heureka) :R
Rixt
zondag 28 januari 2007 om 22:45
Hee Plieno, dus het is al voor de echt, sorry dat ik het effe kwijt was, soms gaan alle verhalen een beetje door elkaar heen lopen .... Maar dat is te gek Plieno, de spannende tijden zijn echt aangebroken, ik wens jullie heel veel plezier en vruchtbaarheid en ja ik hoop ook dat wij binnenkort ook zover komen... Oei, dat durf ik me al bijna niet meer voor te stellen..
Liefs!
Heureka!
Liefs!
Heureka!
maandag 29 januari 2007 om 10:36
Hallo iedereen weer!
Room, leuk om weer eens van je te horen hier! Hoe gaat het met je nu? Hebben jullie alles al klaar voor de komst van beeb (ook al duurt het nog wel even)? En weet je ook wat het wordt? Dat lijkt me zo leuk om te zien, de 20 weken echo! En dat je dan eventueel te horen kan krijgen of je een jongetje of een meisje krijgt! Daar zou ik heel nieuwsgierig naar zijn!
Pip, welkom hier. Ik ben 1 van degenen waarvan de vriend al om is maar ik kom nog regelmatig buurten. Ik zou je aan willen raden om er toch achter te komen of je vriend eigenlijk wel kinderen wil. En dan niet vaag ofzo maar echt duidelijk! Want dan is het wel een heel andere situatie dan dat hij wel kids wil maar nu nog niet.... Als dat zo is kun je proberen een termijn af te spreken. Dat hij er bijvoorbeeld over na gaat denken en dat je er een maand later op terug zal komen om er dan verder over te praten. Maar als hij helemaal niet wil dan is het lastiger denk ik.
Plieno, spannend he, als je NOD er weer aan komt! Ik hoop dat het snel gaat lukken. Maar als dat niet zo is heeft het ook zo zijn voordelen hoor! Mijn lief is ondertussen echt helemaal om! Hij is net zo ongeduldig als ik geworden door al het wachten!
Heureka, spreek je gevoelens maar lekker uit, gooi alles daar op tafel! Ook al zal de peut waarschijnlijk zeggen dat je toch meer geduld moet hebben, het is ook niet verkeerd om te laten blijken dat je gewoon een antwoord wil en dat je het soms ook nog maar 1 kant op ziet gaan. Ook is het goed dat je je kwaadheid uitspreekt denk ik. Anders stapelt het zich misschien op en komt het er in 1 keer keihard uit. In ieder geval al vast heel veel succes voor donderdag!
Room, leuk om weer eens van je te horen hier! Hoe gaat het met je nu? Hebben jullie alles al klaar voor de komst van beeb (ook al duurt het nog wel even)? En weet je ook wat het wordt? Dat lijkt me zo leuk om te zien, de 20 weken echo! En dat je dan eventueel te horen kan krijgen of je een jongetje of een meisje krijgt! Daar zou ik heel nieuwsgierig naar zijn!
Pip, welkom hier. Ik ben 1 van degenen waarvan de vriend al om is maar ik kom nog regelmatig buurten. Ik zou je aan willen raden om er toch achter te komen of je vriend eigenlijk wel kinderen wil. En dan niet vaag ofzo maar echt duidelijk! Want dan is het wel een heel andere situatie dan dat hij wel kids wil maar nu nog niet.... Als dat zo is kun je proberen een termijn af te spreken. Dat hij er bijvoorbeeld over na gaat denken en dat je er een maand later op terug zal komen om er dan verder over te praten. Maar als hij helemaal niet wil dan is het lastiger denk ik.
Plieno, spannend he, als je NOD er weer aan komt! Ik hoop dat het snel gaat lukken. Maar als dat niet zo is heeft het ook zo zijn voordelen hoor! Mijn lief is ondertussen echt helemaal om! Hij is net zo ongeduldig als ik geworden door al het wachten!
Heureka, spreek je gevoelens maar lekker uit, gooi alles daar op tafel! Ook al zal de peut waarschijnlijk zeggen dat je toch meer geduld moet hebben, het is ook niet verkeerd om te laten blijken dat je gewoon een antwoord wil en dat je het soms ook nog maar 1 kant op ziet gaan. Ook is het goed dat je je kwaadheid uitspreekt denk ik. Anders stapelt het zich misschien op en komt het er in 1 keer keihard uit. In ieder geval al vast heel veel succes voor donderdag!
maandag 29 januari 2007 om 11:05
Hallo,
even een update over mezelf (vindt het soms moeilijk om hier iets over het zwanger zijn te schrijven, dus vandaar).
Met mij gaat het hardstikke goed. Voel me lekker, geniet lekker van de zwangerschap en alle dingen die erbij horen als het babykamertje maken, over namen denken etc. Ik zit nu op ruim 23 weken en de tijd gaat zo snel. Ik weet og zo goed dat ik vorig jaar in februari het topic hier opende en weinig hoop had dat mijn vriend op korte termijn om zou gaan en kijk nu eens. 24 mei ben ik uitgerekend.
De 20 weken echo was helemaal goed, we konden niet zien wat het was, want het lag er verkeerd voor, maar dat kwam goed uit want wij hoeven het niet te weten. Ben wel heeeeeeeeeeeeel nieuwsgierig hoor, maar denk dat ik mijn mond niet kan houden tegen anderen en ik wil niet dat iedereen het al weet. Of we een pretecho gaan laten doen weten we nog niet. Misschien op de negenmaanden beurs over 2 weekjes.
Voor diegene die het leuk vinden om de zwangerschap een beetje te volgen (ik schrijf niet mee op een meitopic want heb er gewoon geen tijd voor om alles bij te houden): www.meiwondertje.beebiesite.nl (je kunt je trouwens gratis aboneren en dan krijg je mailtje als ik iets in het dagboek plaats of foto's plaats en als je de mailtjes zat bent meld je je gewoon weer af). Mocht je komen kijken vind ik het wel leuk als je een berichtje achter laat in het gastenboek (hoeft natuurlijk niet he).
Liefs Room
ps later even een reactie op jullie
even een update over mezelf (vindt het soms moeilijk om hier iets over het zwanger zijn te schrijven, dus vandaar).
Met mij gaat het hardstikke goed. Voel me lekker, geniet lekker van de zwangerschap en alle dingen die erbij horen als het babykamertje maken, over namen denken etc. Ik zit nu op ruim 23 weken en de tijd gaat zo snel. Ik weet og zo goed dat ik vorig jaar in februari het topic hier opende en weinig hoop had dat mijn vriend op korte termijn om zou gaan en kijk nu eens. 24 mei ben ik uitgerekend.
De 20 weken echo was helemaal goed, we konden niet zien wat het was, want het lag er verkeerd voor, maar dat kwam goed uit want wij hoeven het niet te weten. Ben wel heeeeeeeeeeeeel nieuwsgierig hoor, maar denk dat ik mijn mond niet kan houden tegen anderen en ik wil niet dat iedereen het al weet. Of we een pretecho gaan laten doen weten we nog niet. Misschien op de negenmaanden beurs over 2 weekjes.
Voor diegene die het leuk vinden om de zwangerschap een beetje te volgen (ik schrijf niet mee op een meitopic want heb er gewoon geen tijd voor om alles bij te houden): www.meiwondertje.beebiesite.nl (je kunt je trouwens gratis aboneren en dan krijg je mailtje als ik iets in het dagboek plaats of foto's plaats en als je de mailtjes zat bent meld je je gewoon weer af). Mocht je komen kijken vind ik het wel leuk als je een berichtje achter laat in het gastenboek (hoeft natuurlijk niet he).
Liefs Room
ps later even een reactie op jullie
dinsdag 30 januari 2007 om 09:39
Hoi Doppie, kan je misschien iets meer vertellen over de 2 stellen waarvan de vrouw heeft gekozen om de kinderwens te laten varen? Over deze ervaringen lees ik niet veel namelijk.
Wij staan op dit moment nog steeds voor de beslissing "gaan we uit elkaar" of "gooi ik mijn kinderwens overboord". Ik ben begonnen bij een nieuwe psycholoog waar ik hoop iets meer duidelijkheid te krijgen over mij gevoel en dat ik op basis van mijn gevoel een "juiste" beslissing kan nemen. Inmiddels staat m’n leven op zn kop en ik op elk moment van de dag spontaan in huilen uit barsten.
Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als tijdens mijn huidige relatie, heb daarvoor ook geroepen dat ik een relatie véél belangrijker vond dan het onderwerp kinderen. En toch kwam de kinderwens naar boven en nu denk ik "nooit zwanger zijn, nooooit een eigen kindje??".
Hoe kan ik zo’n keuze maken!!??
Lieve Heureka, ik lees je, ik denk aan je.
Liefs,
Ludhiana
Wij staan op dit moment nog steeds voor de beslissing "gaan we uit elkaar" of "gooi ik mijn kinderwens overboord". Ik ben begonnen bij een nieuwe psycholoog waar ik hoop iets meer duidelijkheid te krijgen over mij gevoel en dat ik op basis van mijn gevoel een "juiste" beslissing kan nemen. Inmiddels staat m’n leven op zn kop en ik op elk moment van de dag spontaan in huilen uit barsten.
Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als tijdens mijn huidige relatie, heb daarvoor ook geroepen dat ik een relatie véél belangrijker vond dan het onderwerp kinderen. En toch kwam de kinderwens naar boven en nu denk ik "nooit zwanger zijn, nooooit een eigen kindje??".
Hoe kan ik zo’n keuze maken!!??
Lieve Heureka, ik lees je, ik denk aan je.
Liefs,
Ludhiana
woensdag 31 januari 2007 om 11:19
hoi Ludhiana, goed om weer wat van je te horen. Kan me goed voorstellen dat je je heel ongelukkig voelt door de situatie. Ga je nu zelf in therapie of gaan jullie samen in therapie? Ik krijg een beetje het idee, ik weet niet of dat klopt, dat jouw vriend de keuze gemaakt heeft: ik wil geen kinderen. En dat hij het aan jou verder over laat of je bij hem blijft of niet. Is dat ook zo? Hoe voelt hij zich er onder dan , de kans dat jij misschien bij hem weg gaat? Praten jullie er nog veel over?
Maar inderdaad, jouw vraag aan Doppie ben ik ook heel erg benieuwd naar. Hoe gaan vrouwen daarmee om, als ze zich er bij neer leggen dat ze geen kinderen krijgen. Het lastige is , dat je het ook niet echt kunt vergelijken met stellen die geen kinderen kunnen krijgen. Dat maak je toch in feite samen mee, daar ben je samen verdrietig om. Terwijl je hier zo duidelijk ook dat aspect hebt dat de een heel verdrietig is, terwijl de ander dat verdriet niet zo op die manier voelt. Waarschijnlijk vindt hij het ook niet makkelijk dat zij er verdrietig om is. Krijg je mss te maken met schuldgevoelens, verwijten naar elkaar?. Ik weet het niet, ik weet ook niet zo goed wat ik me er bij moet voorstellen. Omdat je natuurlijk ook niet weet hoe je je er over een paar jaar bij voelt, als je die keuze hebt gemaakt. Twijfel je daar nog lang over, blijft het aan je vreten...? Is er kans dat je daardoor uit elkaar groeit?
Je kunt het ook niet voorspellen natuurlijk, en iedereen reageert anders... maar ben dus ook wel benieuwd naar verhalen hoe anderen daarmee zijn om gegaan.
Ludhiana, sterkte! *;
rixt
Maar inderdaad, jouw vraag aan Doppie ben ik ook heel erg benieuwd naar. Hoe gaan vrouwen daarmee om, als ze zich er bij neer leggen dat ze geen kinderen krijgen. Het lastige is , dat je het ook niet echt kunt vergelijken met stellen die geen kinderen kunnen krijgen. Dat maak je toch in feite samen mee, daar ben je samen verdrietig om. Terwijl je hier zo duidelijk ook dat aspect hebt dat de een heel verdrietig is, terwijl de ander dat verdriet niet zo op die manier voelt. Waarschijnlijk vindt hij het ook niet makkelijk dat zij er verdrietig om is. Krijg je mss te maken met schuldgevoelens, verwijten naar elkaar?. Ik weet het niet, ik weet ook niet zo goed wat ik me er bij moet voorstellen. Omdat je natuurlijk ook niet weet hoe je je er over een paar jaar bij voelt, als je die keuze hebt gemaakt. Twijfel je daar nog lang over, blijft het aan je vreten...? Is er kans dat je daardoor uit elkaar groeit?
Je kunt het ook niet voorspellen natuurlijk, en iedereen reageert anders... maar ben dus ook wel benieuwd naar verhalen hoe anderen daarmee zijn om gegaan.
Ludhiana, sterkte! *;
rixt
woensdag 31 januari 2007 om 19:01
Dag Ludhiana, wat een moeilijke situatie meid. Het is gewoon geen keuze: kiezen tussen een kind en je relatie! Beiden is gewoon heel erg belangrijk en het mooiste is om beide te mogen 'hebben'.
Zelf denk ik dat als je echt een diepe kinderwens hebt en je vriend niet dat dat uiteindelijk de relatie niet houdt. Hoe sterk de relatie ook is...het gaat er toch op den duur tussen in staan. Tenzij je echt kan accepteren dat je kinderloos blijft en je daar bij neer kan leggen. Dan is het oke.
Je vroeg meer te vertellen over de 2 relaties in mijn omgeving waarvan de vrouw zich erbij neer leggen.
Het eerste stel zijn al zo'n 12 jaar samen. Hij wil gewoon geen kinderen omdat hij leuke dingen wil blijven doen met zijn vriendin en zijn vrienden, de vrijheid wil hij gewoon niet opgeven. Gek genoeg is hij wel de voogd van mijn zus haar 2 zoontjes en dat is erg pijnlijk voor zijn vriendin. Het maakt zelfs mij pissig want waarom wil hij wel de voogd zijn van iemand anders zijn kinderen (met de kleine kans dat wanneer mijn zus overlijdt de kids onder hun hoede vallen--ps mijn zus haar vriend is verongelukt toen de zwanger was van haar 2de dus de ene helft van de ouders is al weggevallen) en niet zelf een kind wil. Zijn vriendin legt zich bij zijn keuze neer maar eerlijk gezegd vind ik het egoistisch van hem omdat hij dol is op kinderen en gewoon lol wil maken in zijn leven. Ik heb ook wel eens met hem er over gepraat. Ik vermoed gewoon dat hij als ie 40 is zich nog eens bedenkt (omdat ie dan uitgefeest is) maar dat dan zijn vriendin te oud is voor kinderen. Het is een pijnlijke situatie voor haar, hij lijkt er niet zo mee te zitten overigens.
Van het andere stel weet ik niet zoveel er over. Het is toch een behoorlijk gevoelig onderwerp (zijn vrienden van mijn zus).
Ik denk dat wanneer 1 van beiden zich er bij neer kan leggen (of wel een kind of geen) dat de relatie dan kans van slagen heeft.
Zo heeft een collega van mij dus 2 kinderen gekregen een beetje tegen haar man zijn zin in en hij heeft dan ook nog grote moeite regelmatig met de verantwoordelijkheid enzo.
Maar goed; je weet natuurlijk niet hoe het gaat verder in het leven en wat voor kinderen je op de wereld zet. Het blijft een gok maar wel een mooie en spannende!
Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal.
Doppie
Zelf denk ik dat als je echt een diepe kinderwens hebt en je vriend niet dat dat uiteindelijk de relatie niet houdt. Hoe sterk de relatie ook is...het gaat er toch op den duur tussen in staan. Tenzij je echt kan accepteren dat je kinderloos blijft en je daar bij neer kan leggen. Dan is het oke.
Je vroeg meer te vertellen over de 2 relaties in mijn omgeving waarvan de vrouw zich erbij neer leggen.
Het eerste stel zijn al zo'n 12 jaar samen. Hij wil gewoon geen kinderen omdat hij leuke dingen wil blijven doen met zijn vriendin en zijn vrienden, de vrijheid wil hij gewoon niet opgeven. Gek genoeg is hij wel de voogd van mijn zus haar 2 zoontjes en dat is erg pijnlijk voor zijn vriendin. Het maakt zelfs mij pissig want waarom wil hij wel de voogd zijn van iemand anders zijn kinderen (met de kleine kans dat wanneer mijn zus overlijdt de kids onder hun hoede vallen--ps mijn zus haar vriend is verongelukt toen de zwanger was van haar 2de dus de ene helft van de ouders is al weggevallen) en niet zelf een kind wil. Zijn vriendin legt zich bij zijn keuze neer maar eerlijk gezegd vind ik het egoistisch van hem omdat hij dol is op kinderen en gewoon lol wil maken in zijn leven. Ik heb ook wel eens met hem er over gepraat. Ik vermoed gewoon dat hij als ie 40 is zich nog eens bedenkt (omdat ie dan uitgefeest is) maar dat dan zijn vriendin te oud is voor kinderen. Het is een pijnlijke situatie voor haar, hij lijkt er niet zo mee te zitten overigens.
Van het andere stel weet ik niet zoveel er over. Het is toch een behoorlijk gevoelig onderwerp (zijn vrienden van mijn zus).
Ik denk dat wanneer 1 van beiden zich er bij neer kan leggen (of wel een kind of geen) dat de relatie dan kans van slagen heeft.
Zo heeft een collega van mij dus 2 kinderen gekregen een beetje tegen haar man zijn zin in en hij heeft dan ook nog grote moeite regelmatig met de verantwoordelijkheid enzo.
Maar goed; je weet natuurlijk niet hoe het gaat verder in het leven en wat voor kinderen je op de wereld zet. Het blijft een gok maar wel een mooie en spannende!
Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal.
Doppie
