Kinderen
alle pijlers
Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2
donderdag 26 oktober 2006 om 20:45
We hebben een heel topic volgeschreven! Ik heb maar even een nieuwe geopend want ik had een stukje getypt maar dat kon er niet meer bij. Ik hoop dat iedereen het terug kan vinden!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
donderdag 10 januari 2008 om 20:16
Goed om te horen, Ludhiana! Ik hoop voor jou (en voor alle anderen natuurlijk ook) dat het een mooi jaar wordt. Voor mij wordt het ook een spannend jaar.
Nadat mijn man begin december aangaf misschien wel voorzichtig positief te zijn, hebben we een paar keer gesprekken gehad, die eigenlijk weer op de oude voet verder gingen. Discussies met rationele argumenten voor en tegen. blablabla, ik kan ze wel dromen. Hij bleef enorm twijfelen. Op een gegeven werd ik daar erg down van, ik had het er met een vriendin over gehad en door haar werd me duidelijk dat het nu noodzakelijk wordt om een deadline te stellen. Het heeft geen zin om het nog weer langer voor ons uit te schuiven. Ik besefte dat ik vooral bang was dat het uiteindelijk toch 'nee' zou blijven. Toen ben ik een stuk gaan hardlopen op eerste kerstdag en heb mezelf een schop onder m'n kont gegeven. Ik had al een jaar het gevoel dat ik op standby stond. Alleen maar aan het afwachten, zou het wel, zou het niet? Ik ondernam niet veel nieuwe dingen meer, zoals een nieuwe cursus, of sporten deed ik nauwelijks. Ik besloot dat het tijd werd om me ook weer op andere dingen te richten. Het leven houdt niet op als je geen kinderen krijgt. Dat idee kreeg ik wel een beetje in mijn depressieve gedachtenkronkels: wat heeft het verder nog voor zin dan? Ik wilde niet langer angstvallig rond het dilemma heen draaien, ik moest er volwassen mee omgaan. Als hij geen kinderen wil, so be it. Dan moet ik dat accepteren. Dat zal heel moeilijk zijn, maar ook daar kom ik wel weer uit. Komen wij wel weer uit. Want net zoals ik op gevoel wist: ik wil een kind (en dan hebben die rationale argumenten voor en tegen geen zin), weet ik ook op m'n gevoel dat ik bij hem wil blijven. Daarvoor hou ik teveel van hem. En ik heb wel het vertrouwen dat, ondanks hoe moeilijk ook, we er wel uit zullen komen. Ook zonder kind. (Ik moet wel zeggen dat ik af en toe tijdens het hardlopen terwijl ik dit aan het bedenken was, enorm bang en verdrietig werd bij dat idee - maar ik voelde ook een vertrouwen dat het wel goed zal komen, hoe dan ook).
Ik heb het na mijn hardlopen tegen hem gezegd, en hij werd helemaal emotioneel. Het vertrouwen dat ik hem en ons gaf, was voor hem wel heel erg belangrijk. En gaf hem ook wel ruimte, rust.
In de dagen erna merkte ik dat hij er heel erg mee bezig was, veel met mensen over had. En af en toe ook dacht: laten we het maar proberen (in een dronken bui...).
Ik heb besloten het maar even te laten rusten, niet meer over te beginnen. Heb wel gezegd dat ik er niet een half jaar op wil wachten, over een maand of 2 maanden wil ik de knoop wel doorhakken. Heb echt geen idee wat er uit gaat komen...
Maar ook voor mij geeft het rust; het besluit om samen te blijven.
Nadat mijn man begin december aangaf misschien wel voorzichtig positief te zijn, hebben we een paar keer gesprekken gehad, die eigenlijk weer op de oude voet verder gingen. Discussies met rationele argumenten voor en tegen. blablabla, ik kan ze wel dromen. Hij bleef enorm twijfelen. Op een gegeven werd ik daar erg down van, ik had het er met een vriendin over gehad en door haar werd me duidelijk dat het nu noodzakelijk wordt om een deadline te stellen. Het heeft geen zin om het nog weer langer voor ons uit te schuiven. Ik besefte dat ik vooral bang was dat het uiteindelijk toch 'nee' zou blijven. Toen ben ik een stuk gaan hardlopen op eerste kerstdag en heb mezelf een schop onder m'n kont gegeven. Ik had al een jaar het gevoel dat ik op standby stond. Alleen maar aan het afwachten, zou het wel, zou het niet? Ik ondernam niet veel nieuwe dingen meer, zoals een nieuwe cursus, of sporten deed ik nauwelijks. Ik besloot dat het tijd werd om me ook weer op andere dingen te richten. Het leven houdt niet op als je geen kinderen krijgt. Dat idee kreeg ik wel een beetje in mijn depressieve gedachtenkronkels: wat heeft het verder nog voor zin dan? Ik wilde niet langer angstvallig rond het dilemma heen draaien, ik moest er volwassen mee omgaan. Als hij geen kinderen wil, so be it. Dan moet ik dat accepteren. Dat zal heel moeilijk zijn, maar ook daar kom ik wel weer uit. Komen wij wel weer uit. Want net zoals ik op gevoel wist: ik wil een kind (en dan hebben die rationale argumenten voor en tegen geen zin), weet ik ook op m'n gevoel dat ik bij hem wil blijven. Daarvoor hou ik teveel van hem. En ik heb wel het vertrouwen dat, ondanks hoe moeilijk ook, we er wel uit zullen komen. Ook zonder kind. (Ik moet wel zeggen dat ik af en toe tijdens het hardlopen terwijl ik dit aan het bedenken was, enorm bang en verdrietig werd bij dat idee - maar ik voelde ook een vertrouwen dat het wel goed zal komen, hoe dan ook).
Ik heb het na mijn hardlopen tegen hem gezegd, en hij werd helemaal emotioneel. Het vertrouwen dat ik hem en ons gaf, was voor hem wel heel erg belangrijk. En gaf hem ook wel ruimte, rust.
In de dagen erna merkte ik dat hij er heel erg mee bezig was, veel met mensen over had. En af en toe ook dacht: laten we het maar proberen (in een dronken bui...).
Ik heb besloten het maar even te laten rusten, niet meer over te beginnen. Heb wel gezegd dat ik er niet een half jaar op wil wachten, over een maand of 2 maanden wil ik de knoop wel doorhakken. Heb echt geen idee wat er uit gaat komen...
Maar ook voor mij geeft het rust; het besluit om samen te blijven.
maandag 25 februari 2008 om 20:53
Even omhoog halen. Er is een tijd niet gereageerd zeg! Ik hoop dat het betekent dat het met iedereen ook goed gaat. Ludhiana, ben je al een beetje over de ergste pijn heen? Rixt, Karan, zijn er bij jullie nog positieve ontwikkelingen. Rixt, voel je nog steeds de rust van je beslissing? Hopelijk is het verder ook goed met iedereen die zwanger probeert te worden, dit al is, of al een kindje heeft.
Bij ons is het nog steeds het idee er in het najaar aan te beginnen. Dat die afspraak er min of meer is maakt ook dat ik er minder mee bezig ben. Soms ben ik nog wel bang of mijn vriend het echt wel leuk gaat vinden. Stel nou dat er ooit een kind komt en hij vindt het niks... Het blijft gewoon zo dat hij geen grote kinderwens heeft en als het van mij niet zou hoeven het van hem ook niet hoeft. Maar de andere keer heb ik er alle vertrouwen in. Denk ik dat hij het echt wel leuk gaat vinden, als er ooit eenmaal een kind zou zijn. Hij gaat daar ook echt wel zijn best voor doen om de leuke dingen te zien en er van te genieten.
Bij ons is het nog steeds het idee er in het najaar aan te beginnen. Dat die afspraak er min of meer is maakt ook dat ik er minder mee bezig ben. Soms ben ik nog wel bang of mijn vriend het echt wel leuk gaat vinden. Stel nou dat er ooit een kind komt en hij vindt het niks... Het blijft gewoon zo dat hij geen grote kinderwens heeft en als het van mij niet zou hoeven het van hem ook niet hoeft. Maar de andere keer heb ik er alle vertrouwen in. Denk ik dat hij het echt wel leuk gaat vinden, als er ooit eenmaal een kind zou zijn. Hij gaat daar ook echt wel zijn best voor doen om de leuke dingen te zien en er van te genieten.
maandag 25 februari 2008 om 21:43
Hee, zag ineens ons topic weer bovenaan staan. Leuk om weer eens te lezen hoe het met sommigen gaat.
Bij ons alles hetzelfde. Heb de onderzoeken nu helemaal achter de rug en er is tot nu toe niks gevonden. We zijn naar huis gestuurd voor een half jaar en mogen eventueel vanaf mei weer terug komen. Dit willen we eerst nog niet, we gaan in augustus trouwen. Daarna zien we wel weer verder met eventuele behandelingen. Natuurlijk hoop ik nog steeds dat het niet nodig zal zijn, een behandeling. De kans dat we spontaan zwanger worden is nog steeds best wel groot. Ik schrijf nu al een tijd op een heel fijn topic met andere meiden die in de MMM zitten/gaan. Daar heb ik echt heel veel steun, dat is super!
De tijd dat vriend niet wist of/wanneer hij kinderen wilde ligt nu zo ver achter ons.... Onvoorstelbaar. Ik ben veel bezig met regelen voor de bruiloft en dat verzet de gedachten wel. Ik ga vrijdag en zaterdag op pad voor een trouwjurk! Hartstikke spannend. Eigenlijk allemaal leuke dingen dus, behalve dat ik nog niet zwanger ben.
En hoe is het met de rest? Room, lees je hier nog wel eens? Hoe is het met je kleintje? En Doppie, daar ben ik ook superbenieuwd naar! En de rest natuurlijk.
Ludhiana, gaat het nog steeds goed met je? Heb je nog veel contact met je ex nu je een tijdje je eigen plekje hebt? En Lova, hoe gaat het met jullie na je laatste bericht.
Mienie, leuk dat je weer eens wat schreef. Hopelijk gaat het na de zomer voor jou ook beginnen!
Bij ons alles hetzelfde. Heb de onderzoeken nu helemaal achter de rug en er is tot nu toe niks gevonden. We zijn naar huis gestuurd voor een half jaar en mogen eventueel vanaf mei weer terug komen. Dit willen we eerst nog niet, we gaan in augustus trouwen. Daarna zien we wel weer verder met eventuele behandelingen. Natuurlijk hoop ik nog steeds dat het niet nodig zal zijn, een behandeling. De kans dat we spontaan zwanger worden is nog steeds best wel groot. Ik schrijf nu al een tijd op een heel fijn topic met andere meiden die in de MMM zitten/gaan. Daar heb ik echt heel veel steun, dat is super!
De tijd dat vriend niet wist of/wanneer hij kinderen wilde ligt nu zo ver achter ons.... Onvoorstelbaar. Ik ben veel bezig met regelen voor de bruiloft en dat verzet de gedachten wel. Ik ga vrijdag en zaterdag op pad voor een trouwjurk! Hartstikke spannend. Eigenlijk allemaal leuke dingen dus, behalve dat ik nog niet zwanger ben.
En hoe is het met de rest? Room, lees je hier nog wel eens? Hoe is het met je kleintje? En Doppie, daar ben ik ook superbenieuwd naar! En de rest natuurlijk.
Ludhiana, gaat het nog steeds goed met je? Heb je nog veel contact met je ex nu je een tijdje je eigen plekje hebt? En Lova, hoe gaat het met jullie na je laatste bericht.
Mienie, leuk dat je weer eens wat schreef. Hopelijk gaat het na de zomer voor jou ook beginnen!
woensdag 27 februari 2008 om 11:42
hoi heureka,
tis alweer even geleden dat je vroeg aan de oude garde hoe het nu gaat. las het toevallig vandaag pas en dacht, ik geef een reactie. ik heb verder nog niets bijgelezen, dus ik weet nog niet hoe jullie ervoor staan. Ben in oktober bevallen van een kerngezonde zoon, hij deed vanaf het begin alles goed en is een vrolijk, vriendelijk en tevreden ventje. de zwangerschap verliep zonder problemen, en de bevalling is om jaloers op te zijn, (vanaf drie uur zware weeen en om half zeven geboren). Manlief is helemaal dol op hem. en zegt regelmatig, wie had kunnen denken dat het zo leuk zou zijn. Alleen ikzelf heb al een paar maanden het gevoel dat het niet zo goed met me gaat, ik loop soms de hele dag te huilen en weet me met mezelf geen raad, kon er eigenlijk bij niemand mee terecht, manlief probeerde in het begin er alles aan te doen om me beter te laten voelen, met bloemen en zo, maar na vier maanden gaat dat begrip er ook wel een beetje af. tot vorige week ik een kennis sprak die zei dat haar dochter een postnatale depressie had gehad, waar niemand iets van gemerkt had, en dat ze daardoor nooit meer een tweede kindje had gewild/gedurfd, en dat was voor mij het laatste duwtje om zelf ook eens naar de huisarts te gaan, die nam het gelukkig heel serieus en stuurde me gelijk door, dit loopt nu dus, en ik heb er goede hoop op. Het is niet zo dat ik ook maar een moment mijn zoontje iets aan heb willen doen of daar aan gedacht heb hoor, alleen ik weet me met mezelf geen raad. ben wel weer aan het werk, en dat vind ik heerlijk, en dan voel ik me daar weer schuldig over, dat soort dingen.
ik weet dat iedereen hier in hetzelfde schuitje zit als ik zat, en weet ook nog steeds hoe het voelt, maar als ik iets geleerd heb de afgelopen tijd is het dat je echt een partner nodig hebt die erachter staat, want als je per ongeluk het allemaal niet zo goed aan kan, zoals ik , met een partner die het ook alleemaal niet zo leuk vind, ik weet niet wat er dan kan gebeuren. en dan te bedenken dat ik al die tijd bang was dat het andersom zou zijn. ik zal snel eens jullie verhalen bijlezen, en medeleven tonen. liefs Dana
tis alweer even geleden dat je vroeg aan de oude garde hoe het nu gaat. las het toevallig vandaag pas en dacht, ik geef een reactie. ik heb verder nog niets bijgelezen, dus ik weet nog niet hoe jullie ervoor staan. Ben in oktober bevallen van een kerngezonde zoon, hij deed vanaf het begin alles goed en is een vrolijk, vriendelijk en tevreden ventje. de zwangerschap verliep zonder problemen, en de bevalling is om jaloers op te zijn, (vanaf drie uur zware weeen en om half zeven geboren). Manlief is helemaal dol op hem. en zegt regelmatig, wie had kunnen denken dat het zo leuk zou zijn. Alleen ikzelf heb al een paar maanden het gevoel dat het niet zo goed met me gaat, ik loop soms de hele dag te huilen en weet me met mezelf geen raad, kon er eigenlijk bij niemand mee terecht, manlief probeerde in het begin er alles aan te doen om me beter te laten voelen, met bloemen en zo, maar na vier maanden gaat dat begrip er ook wel een beetje af. tot vorige week ik een kennis sprak die zei dat haar dochter een postnatale depressie had gehad, waar niemand iets van gemerkt had, en dat ze daardoor nooit meer een tweede kindje had gewild/gedurfd, en dat was voor mij het laatste duwtje om zelf ook eens naar de huisarts te gaan, die nam het gelukkig heel serieus en stuurde me gelijk door, dit loopt nu dus, en ik heb er goede hoop op. Het is niet zo dat ik ook maar een moment mijn zoontje iets aan heb willen doen of daar aan gedacht heb hoor, alleen ik weet me met mezelf geen raad. ben wel weer aan het werk, en dat vind ik heerlijk, en dan voel ik me daar weer schuldig over, dat soort dingen.
ik weet dat iedereen hier in hetzelfde schuitje zit als ik zat, en weet ook nog steeds hoe het voelt, maar als ik iets geleerd heb de afgelopen tijd is het dat je echt een partner nodig hebt die erachter staat, want als je per ongeluk het allemaal niet zo goed aan kan, zoals ik , met een partner die het ook alleemaal niet zo leuk vind, ik weet niet wat er dan kan gebeuren. en dan te bedenken dat ik al die tijd bang was dat het andersom zou zijn. ik zal snel eens jullie verhalen bijlezen, en medeleven tonen. liefs Dana
woensdag 27 februari 2008 om 16:20
Hallo meiden,
Hier ook nog even een berichtje van een oudgediende. In totaal heeft mijn vriend zo'n anderhalf jaar zitten twijfelen en piekeren over wel/niet een kindje en uiteindelijk is hij er toch voor gegaan.
Ik wilde graag dat hij zelf de keuze zou maken en dat het inderdaad achteraf op moeilijke momenten geen kwestie van "Maar jij wou toch zo graag een kind" zou worden. En dat is dus gelukkig ook niet het geval want uiteindelijk wilde hij net zo graag als ik.
Binnen een maand was ik zwanger en onze dochter Linde is nu zeven maanden. Het is zo'n lekker pretbekkie en ik weet niet wie van ons 2 er nu gekker op haar is :-) We werken allebei 4 dagen en hebben elke week allebei een papa- en een mamadag en dat bevalt zo prima!
Kortom geef niet op, mijn vriend zei eerst ook dat hij nooooit kinderen wilde, en toen dat hij ze over 10 jaar wel wilde, dat werd 5 jaar, 2 jaar, 1 jaar en uiteindelijk nu. En nu hebben we het af en toe al zelfs over een broertje of zusje voor ons meisje hihihi!
Hier ook nog even een berichtje van een oudgediende. In totaal heeft mijn vriend zo'n anderhalf jaar zitten twijfelen en piekeren over wel/niet een kindje en uiteindelijk is hij er toch voor gegaan.
Ik wilde graag dat hij zelf de keuze zou maken en dat het inderdaad achteraf op moeilijke momenten geen kwestie van "Maar jij wou toch zo graag een kind" zou worden. En dat is dus gelukkig ook niet het geval want uiteindelijk wilde hij net zo graag als ik.
Binnen een maand was ik zwanger en onze dochter Linde is nu zeven maanden. Het is zo'n lekker pretbekkie en ik weet niet wie van ons 2 er nu gekker op haar is :-) We werken allebei 4 dagen en hebben elke week allebei een papa- en een mamadag en dat bevalt zo prima!
Kortom geef niet op, mijn vriend zei eerst ook dat hij nooooit kinderen wilde, en toen dat hij ze over 10 jaar wel wilde, dat werd 5 jaar, 2 jaar, 1 jaar en uiteindelijk nu. En nu hebben we het af en toe al zelfs over een broertje of zusje voor ons meisje hihihi!
woensdag 27 februari 2008 om 18:24
dana, klinkt heftig hoor. Een vriendin van mij heeft een postnatale depressie en dat neemt wel een groot gedeelte van haar plezier weg. Ik hoop voor je dat ze nu gevonden hebben waarom je zulke huilbuien hebt en dat er iets aan gedaan kan worden.
Waterkipje, wat een mooie naam! Super dat je vriend zo om is geslagen nu jullie meisje er is. Voor jou ook trouwens Dana, fijn dat je man zo dol is op jullie kindje.
Ik hoop dat er nog meer reacties komen, vind het superleuk om te lezen.
Waterkipje, wat een mooie naam! Super dat je vriend zo om is geslagen nu jullie meisje er is. Voor jou ook trouwens Dana, fijn dat je man zo dol is op jullie kindje.
Ik hoop dat er nog meer reacties komen, vind het superleuk om te lezen.
donderdag 28 februari 2008 om 00:02
Hmm interessant topic.
Ik heb 4 jaar een relatie met mn vriend. Ben 24, hij 33. Ik heb wel een kinderwens sinds ik mijn vriend heb leren kennen (alleen nu geen actieve...) mijn vriend dus niet. Wel maakt hij soms grapjes en opmerkingen waar ik direct hoop uit put terwijl ik rationeel weet dat hij ze niet wil. Hij vindt kinderen niet leuk, punt.
Lekker cliche; ik heb hem eens met mijn neefjes bezig gezien..echt fantastisch. Ook heeft hij vroeger zelf op kinderen/baby's gepast maar dat zag hij puur als bijbaantje. Hij heeft echter alles in zich wat in mijn ogen een vader in zich zou moeten hebben. Consequent maar laat een kind wel kind zijn. Daarom is het een desillusie dat hij geen kinderen wil. Nu moet ik ook zeggen dat we niet samenwonen (ik woon in het oosten des lands en hij in het westen) we latten dus. Daarnaast is hij momenteel bezig is met het opzetten van een bedrijf dus we zitten nou niet bepaald in een fase waarin een kinderwens een logisch iets is om aan te denken.
Hij zegt dat hij 'nooit nooit' zegt...Maar ja. Daar heb ik vrij weing aan...Bij hem weggaan is voor mij geen optie ((niet zoals ik er nu over denk). Ik hou van hem en zou heel graag een kindje krijgen SAMEN met hem omdat hij de liefde van mijn leven is. Ik ben niet op deze wereld gekomen om een kind te baren koste wat kost. Mijn kinderwens is verbonden met hem, omdat ik in hem een goede vader zie. Hij heeft me meer dan eens gezegd dat ALS er ooit kinderen zouden komen, ik de moeder zou zijn. Dat kan erg positief opgevat worden maar hij zegt dus eigenlijk: jij bent de liefde van mijn leven en ik zou je kunnen zien als de moeder van mijn kinderen. Alleen heeft hij die wens dus niet.
Ik heb het er bij tijd en wijlen even moeilijk mee. Omdat je toekomstbeeld toch verschilt en dat heeft nu eenmaal effect. Daarnaast zijn er vriendinnen in mijn omgeving al bezig met kids....Iedereen is bezig om zich te settelen. Terwijl mijn vriend zich nu bezig houdt het zeker stellen van onze (financiele) toekomst samen door een succesvol bedrijf op te zetten (althans dat probeert hij, het is afwachten of dat lukken gaat natuurlijk).
Naja de tijd zal leren hoe het ons zal vergaan. Hier is ook geen oplossing voor maar het is 'prettig' om te lezen dat dit in meerdere relaties een issue is.
Ik heb 4 jaar een relatie met mn vriend. Ben 24, hij 33. Ik heb wel een kinderwens sinds ik mijn vriend heb leren kennen (alleen nu geen actieve...) mijn vriend dus niet. Wel maakt hij soms grapjes en opmerkingen waar ik direct hoop uit put terwijl ik rationeel weet dat hij ze niet wil. Hij vindt kinderen niet leuk, punt.
Lekker cliche; ik heb hem eens met mijn neefjes bezig gezien..echt fantastisch. Ook heeft hij vroeger zelf op kinderen/baby's gepast maar dat zag hij puur als bijbaantje. Hij heeft echter alles in zich wat in mijn ogen een vader in zich zou moeten hebben. Consequent maar laat een kind wel kind zijn. Daarom is het een desillusie dat hij geen kinderen wil. Nu moet ik ook zeggen dat we niet samenwonen (ik woon in het oosten des lands en hij in het westen) we latten dus. Daarnaast is hij momenteel bezig is met het opzetten van een bedrijf dus we zitten nou niet bepaald in een fase waarin een kinderwens een logisch iets is om aan te denken.
Hij zegt dat hij 'nooit nooit' zegt...Maar ja. Daar heb ik vrij weing aan...Bij hem weggaan is voor mij geen optie ((niet zoals ik er nu over denk). Ik hou van hem en zou heel graag een kindje krijgen SAMEN met hem omdat hij de liefde van mijn leven is. Ik ben niet op deze wereld gekomen om een kind te baren koste wat kost. Mijn kinderwens is verbonden met hem, omdat ik in hem een goede vader zie. Hij heeft me meer dan eens gezegd dat ALS er ooit kinderen zouden komen, ik de moeder zou zijn. Dat kan erg positief opgevat worden maar hij zegt dus eigenlijk: jij bent de liefde van mijn leven en ik zou je kunnen zien als de moeder van mijn kinderen. Alleen heeft hij die wens dus niet.
Ik heb het er bij tijd en wijlen even moeilijk mee. Omdat je toekomstbeeld toch verschilt en dat heeft nu eenmaal effect. Daarnaast zijn er vriendinnen in mijn omgeving al bezig met kids....Iedereen is bezig om zich te settelen. Terwijl mijn vriend zich nu bezig houdt het zeker stellen van onze (financiele) toekomst samen door een succesvol bedrijf op te zetten (althans dat probeert hij, het is afwachten of dat lukken gaat natuurlijk).
Naja de tijd zal leren hoe het ons zal vergaan. Hier is ook geen oplossing voor maar het is 'prettig' om te lezen dat dit in meerdere relaties een issue is.
donderdag 28 februari 2008 om 07:59
Dana en kipje gefeliciteerd met jullie kindjes !!
Ondertussen heb ik gelezen dat Heureka ook moeder is geworden van Melle!
Dana goed dat je stappen onderneemt. Heb zelf een postnatale depressie achter de rug, dit met een opname. Ik slik nog altijd medicatie. En voel me nu vele beter. Heb zelfs al weer gewerkt. Met Xander gaat alles goed, over een dikke twee weken wordt hij 1 .
Ondertussen heb ik gelezen dat Heureka ook moeder is geworden van Melle!
Dana goed dat je stappen onderneemt. Heb zelf een postnatale depressie achter de rug, dit met een opname. Ik slik nog altijd medicatie. En voel me nu vele beter. Heb zelfs al weer gewerkt. Met Xander gaat alles goed, over een dikke twee weken wordt hij 1 .
zaterdag 1 maart 2008 om 20:14
Wat goed te lezen dat veel van jullie mannen zo zijn bijgedraaid en dat het voor jullie zover weglijkt, die kinderstrijd. Dana en witchke, ik hoop dat jullie er weer helemaal bovenop komen en echt van jullie kindje kunnen gaan genieten. Kaetje veel succes met de bruiloft (en hopelijk met een dikke buik,,,,,).
Enigme, ik zal toch nu al het onderwerp kinderen regelmatig ter sprake brengen, ook al hoeft het nu nog niet van jou. Ik zal toch proberen duidelijk te krijgen of hij later echt geen kinderen wil. En zo niet, of jij daarmee denkt te kunnen leven. Als bv over 5 jaar blijkt dat hij geen kinderen wil en jij daar niet mee kan leven wordt het alleen maar moeilijker om alsnog uit elkaar te gaan... Houdt moed, zoals je hier leest draaien veel mannen toch nog bij. Maar dat geldt helaas niet voor idereen.
heeft Heureka een zoon! wat geweldig. Gefeliciteerd Heureka (als je hier nog wel een s leest)
Enigme, ik zal toch nu al het onderwerp kinderen regelmatig ter sprake brengen, ook al hoeft het nu nog niet van jou. Ik zal toch proberen duidelijk te krijgen of hij later echt geen kinderen wil. En zo niet, of jij daarmee denkt te kunnen leven. Als bv over 5 jaar blijkt dat hij geen kinderen wil en jij daar niet mee kan leven wordt het alleen maar moeilijker om alsnog uit elkaar te gaan... Houdt moed, zoals je hier leest draaien veel mannen toch nog bij. Maar dat geldt helaas niet voor idereen.
heeft Heureka een zoon! wat geweldig. Gefeliciteerd Heureka (als je hier nog wel een s leest)
zaterdag 1 maart 2008 om 23:21
Meiden, eerdaags echt even een reactie van mij.
Hier nu alleen even een foto van Sterre die alweer ruim 9 maanden is!!! Zo moeilijk voor te stellen dat het zoveel moeite heeft gekost om papa ook enthousiast te maken, maar kan het me anderzijds nog zo goed herinneren, de pijn, de twijfels, de vragen etc.
Hou moed meiden.
Tot later.
Room (Irma)
dinsdag 4 maart 2008 om 19:40
Hallo stoere vrouwen!
Ja ik lees hier nog wel eens, was het topic een tijdje kwijt, maar hier zijn we weer. Ludhiana wat goed te horen dat je je nieuwe draai wat begint te vinden. Heb echt veel respect voor de moeilijke keuze die je hebt gemaakt. Ik geloof er heilig in dat het fundament is van het leven... Je bent trouw aan je zelf... Ik zal alle mooie mannen met kinderwens jouw kant op sturen!
Lova (Rixt) had je alweer veel eerder willen schrijven, maar het is er niet van gekomen. Klinkt echt of je goed bezig bent geweest, krachtig om je zo duidelijk voor je man uit te spreken en ook goed om binnenkort de knoop door te hakken. Ik wens je heel veel kracht en liefde in de komende maanden, ik denk aan je! Het komt goed!
Room wat een leuk koppie heeft die Sterre van jou, alweer een hele meid! Goed te horen dat haar pappie ook helemaal blij is. Wat kan het ingrijpend veranderen he!
Dana heftig verhaal meid, goed dat je hulp hebt gezocht en het langzaam een beetje beter gaat, neem de tijd hiervoor! Inderdaad in zo'n situatie nog weer extra belangrijk dat je er samen voor kiest, fijn dat jouw man je zover mogelijk steunt. Misschien een gekke vraag, maar heb je het idee dat er een relatie is tussen je voorgeschiedenis in het erg moeten vechten voor het hebben van een kind en je worsteling met je gevoel? Ik bedoel ik kan me vorstellen dat de weg die wij ieder voor zich met onze mannen hebben moeten gaan, er misschien minder ruimte is voor je eigen onzekerheid in het moederschap.... Misschien een vreemde gedachte, maar ehm... ik vroeg het me af....
Kaetje ik volg jou op je topic, druk met de voorbereidingen voor jullie huwelijk, droom datum en droomjurk gevonden..... het geluk komt jullie kant op!
Waterkipje, goed te horen dat jullie zo met zijn drietjes en alweer aan het denken over een tweede!
En dan mijn eigen vervolg.... Inderdaad jippiejee, lief en ik zijn op 11 februari ouders geworden van onze kleine Melle... Hij zou een maartbaby worden maar kon niet wachten en is bijna vier weken te vroeg door een soepele stuitbevalling bij ons komen wonen. Na enige dagen in de couffeuze en daarna langzaam aansterken 9heftige emotionele dagen), zijn we inmiddels bijna twee weken thuis en beginnen nieuwe routines een beetje te komen.... Het is heel druk, ik heb bijna nergens anders tijd voor, maar ik vind het heerlijk... Het moederschap overweldigd me, op een heerlijke manier ben ik helemaal vol van ons kleine manneke.Het liefst zit ik de hele dag en nacht naar hem te kijken. Lief is ook helemaal verliefd en blij met hem.... Sinds hij in april vorig jaar heeft besloten er samen met mij voor te gaan, heeft hij er eigenlijk steeds heel positief tegenover gestaan... echt een hele ommezwaai... Best onvoorstelbaar als je terugkijkt... Hij geniet van vader zijn, maar is ook beozrgd en vind het soms lastig dat je in babyland niet altijd duidelijke oplossingen hebt voor 'problemen', de eerste dagen was hij soms een beetje radeloos als Melle even huilde zonder dat hij wist waardoor dat kwam... Inmiddels hebben we met zijn drietjes wel onze draai te vinden... Lief heeft ouderschapsverlof opgenomen, dus we hebben ook lekker de tijd samen .... Lief kan niet wachten tot hij met Melle kan stoeien!
Dit had ik vorig jaar begin maart echt niet durven dromen dat ik hier nu zit te typen met onze kleine baby in een draagzak op mijn buik... En lief die beneden een maaltje voor ons maakt.....
Het leven kan vreemd lopen... Ik stuur jullie allemaal heel veel liefdesenergie!
Heureka!
Ja ik lees hier nog wel eens, was het topic een tijdje kwijt, maar hier zijn we weer. Ludhiana wat goed te horen dat je je nieuwe draai wat begint te vinden. Heb echt veel respect voor de moeilijke keuze die je hebt gemaakt. Ik geloof er heilig in dat het fundament is van het leven... Je bent trouw aan je zelf... Ik zal alle mooie mannen met kinderwens jouw kant op sturen!
Lova (Rixt) had je alweer veel eerder willen schrijven, maar het is er niet van gekomen. Klinkt echt of je goed bezig bent geweest, krachtig om je zo duidelijk voor je man uit te spreken en ook goed om binnenkort de knoop door te hakken. Ik wens je heel veel kracht en liefde in de komende maanden, ik denk aan je! Het komt goed!
Room wat een leuk koppie heeft die Sterre van jou, alweer een hele meid! Goed te horen dat haar pappie ook helemaal blij is. Wat kan het ingrijpend veranderen he!
Dana heftig verhaal meid, goed dat je hulp hebt gezocht en het langzaam een beetje beter gaat, neem de tijd hiervoor! Inderdaad in zo'n situatie nog weer extra belangrijk dat je er samen voor kiest, fijn dat jouw man je zover mogelijk steunt. Misschien een gekke vraag, maar heb je het idee dat er een relatie is tussen je voorgeschiedenis in het erg moeten vechten voor het hebben van een kind en je worsteling met je gevoel? Ik bedoel ik kan me vorstellen dat de weg die wij ieder voor zich met onze mannen hebben moeten gaan, er misschien minder ruimte is voor je eigen onzekerheid in het moederschap.... Misschien een vreemde gedachte, maar ehm... ik vroeg het me af....
Kaetje ik volg jou op je topic, druk met de voorbereidingen voor jullie huwelijk, droom datum en droomjurk gevonden..... het geluk komt jullie kant op!
Waterkipje, goed te horen dat jullie zo met zijn drietjes en alweer aan het denken over een tweede!
En dan mijn eigen vervolg.... Inderdaad jippiejee, lief en ik zijn op 11 februari ouders geworden van onze kleine Melle... Hij zou een maartbaby worden maar kon niet wachten en is bijna vier weken te vroeg door een soepele stuitbevalling bij ons komen wonen. Na enige dagen in de couffeuze en daarna langzaam aansterken 9heftige emotionele dagen), zijn we inmiddels bijna twee weken thuis en beginnen nieuwe routines een beetje te komen.... Het is heel druk, ik heb bijna nergens anders tijd voor, maar ik vind het heerlijk... Het moederschap overweldigd me, op een heerlijke manier ben ik helemaal vol van ons kleine manneke.Het liefst zit ik de hele dag en nacht naar hem te kijken. Lief is ook helemaal verliefd en blij met hem.... Sinds hij in april vorig jaar heeft besloten er samen met mij voor te gaan, heeft hij er eigenlijk steeds heel positief tegenover gestaan... echt een hele ommezwaai... Best onvoorstelbaar als je terugkijkt... Hij geniet van vader zijn, maar is ook beozrgd en vind het soms lastig dat je in babyland niet altijd duidelijke oplossingen hebt voor 'problemen', de eerste dagen was hij soms een beetje radeloos als Melle even huilde zonder dat hij wist waardoor dat kwam... Inmiddels hebben we met zijn drietjes wel onze draai te vinden... Lief heeft ouderschapsverlof opgenomen, dus we hebben ook lekker de tijd samen .... Lief kan niet wachten tot hij met Melle kan stoeien!
Dit had ik vorig jaar begin maart echt niet durven dromen dat ik hier nu zit te typen met onze kleine baby in een draagzak op mijn buik... En lief die beneden een maaltje voor ons maakt.....
Het leven kan vreemd lopen... Ik stuur jullie allemaal heel veel liefdesenergie!
Heureka!
woensdag 5 maart 2008 om 20:53
Dag dames,
Ik lees een beetje jullie berichten en zo op het eerste oog lijkt het of alle mannen uiteindelijk toch 'om' gaan. Maar is dat daadwerkelijk zo, of zie ik alleen die berichten? Ik ben 36, mijn lief is 44 en informeerde mij dit weekend (nadat ik al maandenlang vroeg wat hij nou wilde) dat hij er voorlopig geen behoefte aan heeft, aan een kind. Kwam heel hard aan, veel harder dan ik verwacht. Ik dacht eigenlijk dat ik nog niet goed wist of ik nou wel of niet een kind wilde, maar blijkbaar wel. Het doet me veel, ik voel een enorme afstand ontstaan tussen mijn lief en mij, maar het is blijkbaar hard aangekomen. En nog steeds kan ik niet beargumenteren waarom ik nou zo graag een kind zou willen, op zich zie ik ook wel op tegen het bestaan met kind, dus minder vrijheden zoals ik die nu ken. Maar gevoelsmatig wil ik het wel. Extra probleem is dat ik minder vruchtbaar ben, zonder aanwijsbare reden. En op mijn leeftijd speelt dat natuurlijk een grote rol. Lief erkent dat. Maar ja. Graag jullie reactie.
Ik lees een beetje jullie berichten en zo op het eerste oog lijkt het of alle mannen uiteindelijk toch 'om' gaan. Maar is dat daadwerkelijk zo, of zie ik alleen die berichten? Ik ben 36, mijn lief is 44 en informeerde mij dit weekend (nadat ik al maandenlang vroeg wat hij nou wilde) dat hij er voorlopig geen behoefte aan heeft, aan een kind. Kwam heel hard aan, veel harder dan ik verwacht. Ik dacht eigenlijk dat ik nog niet goed wist of ik nou wel of niet een kind wilde, maar blijkbaar wel. Het doet me veel, ik voel een enorme afstand ontstaan tussen mijn lief en mij, maar het is blijkbaar hard aangekomen. En nog steeds kan ik niet beargumenteren waarom ik nou zo graag een kind zou willen, op zich zie ik ook wel op tegen het bestaan met kind, dus minder vrijheden zoals ik die nu ken. Maar gevoelsmatig wil ik het wel. Extra probleem is dat ik minder vruchtbaar ben, zonder aanwijsbare reden. En op mijn leeftijd speelt dat natuurlijk een grote rol. Lief erkent dat. Maar ja. Graag jullie reactie.
woensdag 5 maart 2008 om 21:19
Hoi sash,
heftige situatie waar je nu in zit. Moet wel eerst zeggen dat we op dit topic niet meer heel actief schrijven maar wilde toch even reageren op je verhaal. Lijkt me ontzettend zwaar als je dit allemaal net gehoord hebt. Niet bij iedereen van ons is de man om gegaan. Ludhiana is bijvoorbeeld uiteindelijk weg gegaan zoals je hieronder (of hierboven, ligt aan je instellingen) kan lezen. Maar de meeste vrouwen zijn ondertussen al zwanger of hebben een kindje, dat klopt.
Wat jij beschrijft, dat je niet goed kan uitdrukken waarom je nou precies een kind wil, is iets wat we hier indertijd veel hebben besproken. Het is een ongrijpbaar iets wat heel diep in je binnenste zit. Ik herken het heel erg. Zelfs nu ik er heel lang en heel veel mee bezig ben (mijn vriend is al bijna twee jaar om en we lopen sinds de zomervakantie in het ziekenhuis om zwanger te raken) kan ik niet omschrijven waarom ik het nou zo ontzettend graag wil. Het is een oerwens, een oerverlangen. Voor mij is het wel heel sterk en het is niet iets wat ik zomaar aan de kant kan schuiven of kan vergeten. Als mijn vriend helemaal geen kinderen had gewild was dat voor mij denk ik wel een reden geweest om de relatie te beeindigen omdat het voor altijd tussen ons in zou blijven staan. (ik schrijf "denk ik" omdat het bij ons nooit zo ver gekomen is dat ik voor die keuze heb gestaan).
De enige raad die ik je kan geven is om hierover na te denken. Zou het tussen jou en je vriend in komen te staan? Als je over drie of vier of vijf jaar niet meer zwanger kan worden en je bent bij hem gebleven ga je daar dan spijt van krijgen? Ga je het hem kwalijk nemen? En weet hij hoe je hierover denkt? Twijfel je of je nu weg moet gaan of heb je je keuze al gemaakt om weg te gaan of juist te blijven? Praat er veel over, ook al is het nog zo moeilijk en verdrietig. Niet lullig bedoelt maar je hebt geen jaren meer om hier over na te denken. Je bent tenslotte al 36. Denk er heel goed over na. Veel sterkte en als je hier van je af wil schrijven zijn er vast altijd mensen die met je mee lezen en je misschien nog raad kunnen geven.
heftige situatie waar je nu in zit. Moet wel eerst zeggen dat we op dit topic niet meer heel actief schrijven maar wilde toch even reageren op je verhaal. Lijkt me ontzettend zwaar als je dit allemaal net gehoord hebt. Niet bij iedereen van ons is de man om gegaan. Ludhiana is bijvoorbeeld uiteindelijk weg gegaan zoals je hieronder (of hierboven, ligt aan je instellingen) kan lezen. Maar de meeste vrouwen zijn ondertussen al zwanger of hebben een kindje, dat klopt.
Wat jij beschrijft, dat je niet goed kan uitdrukken waarom je nou precies een kind wil, is iets wat we hier indertijd veel hebben besproken. Het is een ongrijpbaar iets wat heel diep in je binnenste zit. Ik herken het heel erg. Zelfs nu ik er heel lang en heel veel mee bezig ben (mijn vriend is al bijna twee jaar om en we lopen sinds de zomervakantie in het ziekenhuis om zwanger te raken) kan ik niet omschrijven waarom ik het nou zo ontzettend graag wil. Het is een oerwens, een oerverlangen. Voor mij is het wel heel sterk en het is niet iets wat ik zomaar aan de kant kan schuiven of kan vergeten. Als mijn vriend helemaal geen kinderen had gewild was dat voor mij denk ik wel een reden geweest om de relatie te beeindigen omdat het voor altijd tussen ons in zou blijven staan. (ik schrijf "denk ik" omdat het bij ons nooit zo ver gekomen is dat ik voor die keuze heb gestaan).
De enige raad die ik je kan geven is om hierover na te denken. Zou het tussen jou en je vriend in komen te staan? Als je over drie of vier of vijf jaar niet meer zwanger kan worden en je bent bij hem gebleven ga je daar dan spijt van krijgen? Ga je het hem kwalijk nemen? En weet hij hoe je hierover denkt? Twijfel je of je nu weg moet gaan of heb je je keuze al gemaakt om weg te gaan of juist te blijven? Praat er veel over, ook al is het nog zo moeilijk en verdrietig. Niet lullig bedoelt maar je hebt geen jaren meer om hier over na te denken. Je bent tenslotte al 36. Denk er heel goed over na. Veel sterkte en als je hier van je af wil schrijven zijn er vast altijd mensen die met je mee lezen en je misschien nog raad kunnen geven.
woensdag 5 maart 2008 om 21:21
Heureka, gefeliciteerd! Klinkt allemaal super hoor. Het is wennen natuurlijk maar dat komt vast allemaal goed met jullie.
Room, prachtige dame hoor!
Witchke, goed om te lezen dat je zelfs al weer aan het werk geweest bent. En met X alles goed, ook heel belangrijk.
Ben nog steeds benieuwd hoe het met doppie is gegaan! Hopelijk komt ze hier nog eens lezen...
Room, prachtige dame hoor!
Witchke, goed om te lezen dat je zelfs al weer aan het werk geweest bent. En met X alles goed, ook heel belangrijk.
Ben nog steeds benieuwd hoe het met doppie is gegaan! Hopelijk komt ze hier nog eens lezen...
zondag 9 maart 2008 om 10:49
Hoi meiden!
Goed om de positieve verhalen horen! Of in ieder geval lopen de meeste niet meer rond met het grote probleem "hij wil niet".
Heureka, van harte gefeliciteerd! Wat goed om te horen dat jullie het zo mooi en goed hebben met zn 3-en! Heel veel geluk gewenst en ook een dikke knuffel van mij
En toch...komt er weer een "nieuwe" op het forum met hetzelfde probleem. Sash, welkom! Niet alle mannen zijn om hoor, al klinkt het wel zo in de laatste berichten. Ik heb na bijna een jaar de stap genomen om niet verder te gaan met mijn ex-vriend. Al loop ik af en toe nog gedesillusioneerd rond, toch ben ik blij de stap gezet te hebben. Ik kon er niet mee leven met het idee dat de verlangens die ik heb niet begrepen worden. Ook al deden we zo ons best, er ontstond een muur tussen ons. We begrepen elkaar niet meer.
Dus nu ben ik (35) weer single en op zoek naar een kanjer. Die vervolgens nog wel een gezin zou willen hebben. Niet makkelijk...maar in ieder geval heb ik op dat punt weer een beetje vrede met mezelf.
Liefs aan alle meiden hier,
Ludhiana
Goed om de positieve verhalen horen! Of in ieder geval lopen de meeste niet meer rond met het grote probleem "hij wil niet".
Heureka, van harte gefeliciteerd! Wat goed om te horen dat jullie het zo mooi en goed hebben met zn 3-en! Heel veel geluk gewenst en ook een dikke knuffel van mij
En toch...komt er weer een "nieuwe" op het forum met hetzelfde probleem. Sash, welkom! Niet alle mannen zijn om hoor, al klinkt het wel zo in de laatste berichten. Ik heb na bijna een jaar de stap genomen om niet verder te gaan met mijn ex-vriend. Al loop ik af en toe nog gedesillusioneerd rond, toch ben ik blij de stap gezet te hebben. Ik kon er niet mee leven met het idee dat de verlangens die ik heb niet begrepen worden. Ook al deden we zo ons best, er ontstond een muur tussen ons. We begrepen elkaar niet meer.
Dus nu ben ik (35) weer single en op zoek naar een kanjer. Die vervolgens nog wel een gezin zou willen hebben. Niet makkelijk...maar in ieder geval heb ik op dat punt weer een beetje vrede met mezelf.
Liefs aan alle meiden hier,
Ludhiana
zondag 9 maart 2008 om 17:07
Ha, lieve meiden, goed om weer wat van jullie te horen! Heureka en Dana, gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontjes. En waterkipje met je dochter. Ook goed om te lezen dat jullie man er helemaal blij mee is. goed dat je hulp hebt gezocht bij je postnatale depressie, Dana. Witchke, fijn om te lezen dat je je nu veel beter voelt. Room, leuke foto van babyroom!
Mienie, fijn dat jullie een 'afspraak' hebben om in het najaar te beginnen. Dat geeft vast veel rust. Kaetje, goed dat je steun hebt van anderen op het forum, en geniet van de voorbereidingen van je huwelijk! Ludhiana, goed om te horen dat je wat meer rust hebt gevonden na de heftige breuk.
En welkom aan de nieuwelingen, Enigme en Sash.
Hier is het nog niet tot een beslissing gekomen. Dat moet binnenkort wel gebeuren. We hebben het niet vaak meer over het onderwerp. Er valt niet zoveel meer te zeggen, manlief moet nu een beslissing nemen en daar wil ik 'm best tijd in geven, maar er moet ook een keer een keuze vallen. Af en toe ben ik er niet zo mee bezig en heb leuke afleiding in m'n werk, sporten, met vriendinnen en manlief. Maar af en toe (zoals dit weekend) ben ik er erg verdrietig van. Dan blijven de huilbuien maar komen. Vind ik het moeilijk te geloven dat hij toch 'om' gaat. Ik kan het moeilijk voorspellen. Hij worstelt er ook erg mee. Het is bij hem een kwestie van 'leap of faith' als hij ja zegt, geloof in dat het wel goed zal komen.
Laatst heb ik gevraagd of we niet nú een keuze moesten maken. Wat ging er immers nog veranderen? Hij moet een keuze niet gaan uitstellen omdat hij bang is dat de relatie te lijden gaat krijgen onder een 'nee'. Dat was het niet, zei hij. Hij was er nog niet aan toe om 'nee' te zeggen, er zat een piepklein kansje in dat het 'ja' kon worden. Dan wil ik hem natuurlijk nog dolgraag de tijd geven... maar ja, ook niet een eeuwigheid.
Dit weekend was ik bij mijn ouders en mijn moeder had nog een doos met oude kinderspulletjes van toen ik klein was en die wilde ze graag kwijt, dus of ik die wilde hebben. Ze had ook nog een doos met babykleertjes die ik zelf aan had gehad. Die heb ik maar afgeslagen. Lijkt me te pijnlijk om die spulletjes in huis te hebben als blijkt dat ik straks zelf geen kinderen zal krijgen....
Naja, de ene keer kan ik het beter van me afzetten dan de andere keer. En gelukkig zijn we tussen de bedrijven door erg gelukkig en close met elkaar.
Mienie, fijn dat jullie een 'afspraak' hebben om in het najaar te beginnen. Dat geeft vast veel rust. Kaetje, goed dat je steun hebt van anderen op het forum, en geniet van de voorbereidingen van je huwelijk! Ludhiana, goed om te horen dat je wat meer rust hebt gevonden na de heftige breuk.
En welkom aan de nieuwelingen, Enigme en Sash.
Hier is het nog niet tot een beslissing gekomen. Dat moet binnenkort wel gebeuren. We hebben het niet vaak meer over het onderwerp. Er valt niet zoveel meer te zeggen, manlief moet nu een beslissing nemen en daar wil ik 'm best tijd in geven, maar er moet ook een keer een keuze vallen. Af en toe ben ik er niet zo mee bezig en heb leuke afleiding in m'n werk, sporten, met vriendinnen en manlief. Maar af en toe (zoals dit weekend) ben ik er erg verdrietig van. Dan blijven de huilbuien maar komen. Vind ik het moeilijk te geloven dat hij toch 'om' gaat. Ik kan het moeilijk voorspellen. Hij worstelt er ook erg mee. Het is bij hem een kwestie van 'leap of faith' als hij ja zegt, geloof in dat het wel goed zal komen.
Laatst heb ik gevraagd of we niet nú een keuze moesten maken. Wat ging er immers nog veranderen? Hij moet een keuze niet gaan uitstellen omdat hij bang is dat de relatie te lijden gaat krijgen onder een 'nee'. Dat was het niet, zei hij. Hij was er nog niet aan toe om 'nee' te zeggen, er zat een piepklein kansje in dat het 'ja' kon worden. Dan wil ik hem natuurlijk nog dolgraag de tijd geven... maar ja, ook niet een eeuwigheid.
Dit weekend was ik bij mijn ouders en mijn moeder had nog een doos met oude kinderspulletjes van toen ik klein was en die wilde ze graag kwijt, dus of ik die wilde hebben. Ze had ook nog een doos met babykleertjes die ik zelf aan had gehad. Die heb ik maar afgeslagen. Lijkt me te pijnlijk om die spulletjes in huis te hebben als blijkt dat ik straks zelf geen kinderen zal krijgen....
Naja, de ene keer kan ik het beter van me afzetten dan de andere keer. En gelukkig zijn we tussen de bedrijven door erg gelukkig en close met elkaar.
zondag 9 maart 2008 om 17:26
Hé Sash, het enige advies dat ik je kan geven: blijven praten. Je schrijft dat je zelf nog niet goed wist of je wel of niet een kinderwens had. En dat je je realiseert door de woorden van je man dat je het toch wel graag wilt. Dat is voor jou een eye-opener en het lijkt me belangrijk om dat met hem te delen, voor zover je dat nog niet hebt gedaan. Soms twijfel je over iets, en door het standpunt van een ander realiseer je je hoe je er gevoelsmatig over denkt. Dat je er ook tegenop ziet, is voor mij wel herkenbaar. Een kind krijgen is natuurlijk ook niet alleen maar leuk & halleluja. Een kinderwens is een gevoelskwestie, met rationele argumenten voor en tegen kom je er niet. Zo ervaar ik het zelf althans. Je schrijft dat hij er 'voorlopig' geen behoefte aan heeft. Denkt hij dat dat in de toekomst nog kan veranderen? Misschien kan je eens bespreken hoe het leven is als jullie wel een kind zouden krijgen,en hoe het is als jullie er geen krijgen. Hoe voelt dat voor jou, en voor hem, hoe ziet het leven er voor jullie uit. Wat vind je belangrijk, wat zijn de mogelijkheden en onmogelijkheden? Neem een periode de tijd om er regelmatig met elkaar over te praten om dingen uit te zoeken. Dat kan ook helpen je eigen gedachten hierover te ordenen. Succes, liefs Lova
woensdag 21 mei 2008 om 22:26
woensdag 21 mei 2008 om 22:32
vrijdag 23 mei 2008 om 07:58
Ludhiana, leuk nieuws! Ook al is het dan maar heel pril, geeft toch weer een baal hoop of niet?!
Hier ook even ego update. Bijna 27 weken zwanger en alles gaat perfect! Ben de eerste tijd erg ongerust geweest of het allemaal wel niet goed zou gaan maar dat is nu echt veel minder. In maand 2 en 3 ook lekker ziek, moe en misselijk, maar nu voel ik me hartstikke lekker en ben er echt zo blij mee.
Nou dat man eerder niet wilde kan ik me ook bijna niet meer herinneren (natuurlijk nog wel) maar zelfs nu er nog niet eens een baby is, is hij hartstikke meelevend. Kan er zich nog weinig bij voorstellen en is erg (!) bang voor de bevalling, maar vindt het allemaal wel leuk. Ik heb hem gister nog maar eens hard verteld dat hij wel bang kan zijn, maar zich dan maar eens in mij moet verplaatsen, want ik moet toch echt die sinaasappel door mijn neus persen. Werd ie toch even stil. Ik vind het nog wel erg aandoenlijk, maar hoop dat als het zover is hij toch wel de stabiele factor kan zijn, want dat is hij altijd en heb ik dan denk ik wel even nodig
Sterkte, liefs en succes aan iedereen!
Hier ook even ego update. Bijna 27 weken zwanger en alles gaat perfect! Ben de eerste tijd erg ongerust geweest of het allemaal wel niet goed zou gaan maar dat is nu echt veel minder. In maand 2 en 3 ook lekker ziek, moe en misselijk, maar nu voel ik me hartstikke lekker en ben er echt zo blij mee.
Nou dat man eerder niet wilde kan ik me ook bijna niet meer herinneren (natuurlijk nog wel) maar zelfs nu er nog niet eens een baby is, is hij hartstikke meelevend. Kan er zich nog weinig bij voorstellen en is erg (!) bang voor de bevalling, maar vindt het allemaal wel leuk. Ik heb hem gister nog maar eens hard verteld dat hij wel bang kan zijn, maar zich dan maar eens in mij moet verplaatsen, want ik moet toch echt die sinaasappel door mijn neus persen. Werd ie toch even stil. Ik vind het nog wel erg aandoenlijk, maar hoop dat als het zover is hij toch wel de stabiele factor kan zijn, want dat is hij altijd en heb ik dan denk ik wel even nodig
Sterkte, liefs en succes aan iedereen!
zaterdag 24 mei 2008 om 12:11
In de prille fase en dan al aan het krijgen van kinderen denken? Mij niet gezien.:
Hey meiden,
Hoe gaat het, wat een stilte hier!!??
Ik heb onlangs iemand ontmoet (nog in een prilleprilleprille fase) die glundert bij het idee om een kindje te krijgen. Ik glunder bij het idee dat er mannen zijn die dat uberhaupt willen
Kus
Ludhiana
