Kinderen
alle pijlers
Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2
donderdag 26 oktober 2006 om 20:45
We hebben een heel topic volgeschreven! Ik heb maar even een nieuwe geopend want ik had een stukje getypt maar dat kon er niet meer bij. Ik hoop dat iedereen het terug kan vinden!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
maandag 22 oktober 2007 om 13:03
Bij ons ook geen nieuws. We zijn nu zo'n beetje (oke, bijna) klaar met klussen, dus beginnen we zo langzamerhand eindelijk eens met het uitpakken van de verhuisdozen. Ik vind het heerlijk om weer mijn eigen spulletjes te hebben!
Vriend is nog steeds niet veranderd in zijn mening. Houd nog steeds vast aan zijn 5 jaar (is toch al de helft in vergelijking met een half jaar geleden... :-) )
Het gaat zo z'n gangetje dus!
Ben ook erg benieuwd naar de rest!
Vriend is nog steeds niet veranderd in zijn mening. Houd nog steeds vast aan zijn 5 jaar (is toch al de helft in vergelijking met een half jaar geleden... :-) )
Het gaat zo z'n gangetje dus!
Ben ook erg benieuwd naar de rest!
donderdag 1 november 2007 om 09:22
hallo allemaal!
Het is wel erg rustig geworden hier, ik neem me al een hele tijd vor weer eens uitgebreid te schrijven, maar het lukt me niet daar de tijd voor te vinden.
Ludhiana Hoe is het nu met je? Zit je in een nieuwe woniong of is er toch nog een andere wending gekomen.. Ik hoop het zo voor je, maar ik snap ook dat je hopen som gevaarlijk is. Ik denk regelmatig aan je, laat je even horen hoe het met je gaat?
Rixt/Lova hoe is het met jullie? Nog goede gesprekken gehad, nog een andere psych gezocht? Of zijn jullie volop aan het plannen voor zuid -amerika? Ik meende tenmisnte dat jullie in het najaar zouden gaan. Ik hoop dat verandering van omgeving ook ruimte in perspectief biedt... daar ergens in de Andes uitkijkend over een mooie vallei... Ik hoop weer eens van je te lezen...
Doppie hoe is het met jouw in je nieuwe huis in het noorden, internet alweer aangesloten? Ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat?
Dana en Plieno hoe staat het met jullie zwangerschap? Volgens mij zijn jullie al bijna uitgerekend, of hebben jullie je kleine uk al in je armen mogen houden... Succes met alles!
Hier gaat alles goed, 22 weken nu, mijn buik wordt echt iedere week groter, wonderlijk om mijn lichaam zo te zien veranderen. Ik voel onze kleine uk al steeds steviger trappelen... Echt een heel mooi gevoel.... Lief kan niet wachten tot hij het ook duidelijker kan voelen.... Ik zend jullie positieve stralen!
Liefs!
Heureka!
Het is wel erg rustig geworden hier, ik neem me al een hele tijd vor weer eens uitgebreid te schrijven, maar het lukt me niet daar de tijd voor te vinden.
Ludhiana Hoe is het nu met je? Zit je in een nieuwe woniong of is er toch nog een andere wending gekomen.. Ik hoop het zo voor je, maar ik snap ook dat je hopen som gevaarlijk is. Ik denk regelmatig aan je, laat je even horen hoe het met je gaat?
Rixt/Lova hoe is het met jullie? Nog goede gesprekken gehad, nog een andere psych gezocht? Of zijn jullie volop aan het plannen voor zuid -amerika? Ik meende tenmisnte dat jullie in het najaar zouden gaan. Ik hoop dat verandering van omgeving ook ruimte in perspectief biedt... daar ergens in de Andes uitkijkend over een mooie vallei... Ik hoop weer eens van je te lezen...
Doppie hoe is het met jouw in je nieuwe huis in het noorden, internet alweer aangesloten? Ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat?
Dana en Plieno hoe staat het met jullie zwangerschap? Volgens mij zijn jullie al bijna uitgerekend, of hebben jullie je kleine uk al in je armen mogen houden... Succes met alles!
Hier gaat alles goed, 22 weken nu, mijn buik wordt echt iedere week groter, wonderlijk om mijn lichaam zo te zien veranderen. Ik voel onze kleine uk al steeds steviger trappelen... Echt een heel mooi gevoel.... Lief kan niet wachten tot hij het ook duidelijker kan voelen.... Ik zend jullie positieve stralen!
Liefs!
Heureka!
donderdag 1 november 2007 om 12:58
Hoi allemaal,
Het is hier inderdaad erg rustig de laatste tijd. Van mij uit komt dat niet omdat ik geen tijd heb om te reageren, maar vooral omdat ik zo weinig nieuws te melden heb!
Ik ben nog steeds bezig met instellen op schildkliermedicatie, en dat zal ook nog wel even duren. Het is op en af hoe ik me voel, een tijdje ging het een stuk beter maar nu ben ik weer veel vermoeider, dus waarschijnlijk zal ik binnenkort wel weer moeten ophogen met de medicatie. Voor mijn gevoel duurt het allemaal veel te lang!
Net als bij Karan is ook hier de mening van mijn vriend niet veranderd. Tel daarbij op het feit dat we nog steeds aan het verbouwen zijn, en je snapt dat ik weinig energie meer over heb om de discussie over de kinderwens weer aan te zwengelen. Ik dacht toevallig aan dit topic omdat de afgelopen weken weer een paar vriendinnen en kennissen hun zwangerschap bekend hebben gemaakt, en dat stiekem toch ook gewoon wel weer pijn deed. Ik blijf het moeilijk vinden.
Wat fijn Heureka, dat alles goed gaat bij je! Heb je geen last van kwaaltjes gehad? Lekker hoor, geniet ervan. Al bezig met de kinderkamer?
Het is hier inderdaad erg rustig de laatste tijd. Van mij uit komt dat niet omdat ik geen tijd heb om te reageren, maar vooral omdat ik zo weinig nieuws te melden heb!
Ik ben nog steeds bezig met instellen op schildkliermedicatie, en dat zal ook nog wel even duren. Het is op en af hoe ik me voel, een tijdje ging het een stuk beter maar nu ben ik weer veel vermoeider, dus waarschijnlijk zal ik binnenkort wel weer moeten ophogen met de medicatie. Voor mijn gevoel duurt het allemaal veel te lang!
Net als bij Karan is ook hier de mening van mijn vriend niet veranderd. Tel daarbij op het feit dat we nog steeds aan het verbouwen zijn, en je snapt dat ik weinig energie meer over heb om de discussie over de kinderwens weer aan te zwengelen. Ik dacht toevallig aan dit topic omdat de afgelopen weken weer een paar vriendinnen en kennissen hun zwangerschap bekend hebben gemaakt, en dat stiekem toch ook gewoon wel weer pijn deed. Ik blijf het moeilijk vinden.
Wat fijn Heureka, dat alles goed gaat bij je! Heb je geen last van kwaaltjes gehad? Lekker hoor, geniet ervan. Al bezig met de kinderkamer?
donderdag 1 november 2007 om 20:49
Heureka, wat fijn om te horen dat alles goed gaat! Heb je je 20-weken echo al gehad? En weten jullie wat het wordt? Of willen jullie dat liever niet weten?
Vivafeelfree, jammer dat er nu niet veel vooruitgang in zit maar je gezondheid gaat nu natuurlijk eerst voor. Wordt jullie huis mooi?
Karan, als die vijf jaar nou over een half jaar weer door de helft gaat..... Ik snap trouwens dat je weinig te melden hebt. Dat is bij mij ook zo. Heb wel wat te melden op het forum alleen niet echt over dit onderwerp.
Minie, bedankt voor je interesse. We zitten nog in de onderzoeken maar er zijn al heel wat dingen geweest. De samenlevingstest was goed (dan moet je 's avonds vrijen en kijken ze of je de volgende dag nog levende zaadcellen rond je baarmoederhals hebt), ik heb geen chlamidia gehad (godzijdank!!!), de hormonen aan het begin van de cyclus zijn goed. De eisprong is met echo gevolgd en zag erook goed uit. Gisteren ben ik nog bloed wezen prikken voor progesteron. Dat zorgt er voor dat je baarmoederslijmvlies na de eisprong geschikt is voor een eventuele innesteling. Die uitslag (en die van een uitsrtrijkje en slijmkweekje) krijgen we eind november, dan hebben we weer een afspraak staan. Tijdens die afspraak krijgen we ook informatie over een onderzoek van de eileiders met een contrastvloeistof. Ze bekijken dan de doorgankelijkheid van de eileiders. Meestal worden er dan ook wat kleine dingetjes weggespoelt. Na het onderzoek ben je dan ook een paar maanden extra vruchtbaar. Tot nu toe is alles nog goed dus ik krijg wel wat meer vertrouwen. Vooral toen ik hoorde dat ik geen chlamidia heb gehad, er viel gewoon een last van me af. Daar ben ik zo bang voor geweest. Nu is het gewoon weer afwachten. Meestal wordt er geen oorzaak gevonden en wordt je eerst een tijd weer naar huis gestuurd. Op dit moment zou ik dat prima vinden. We gaan in augustus trouwen en mn aandacht is daar ook heel veel bij. Dat kan vast geen kwaad, haha.
En hoe is het verder met iedereen? Ludhiana, hoe is het nu met je?
En Rixt (lova) hoe gaat het met jullie. En doppie natuurlijk, waar ben je?????
Vivafeelfree, jammer dat er nu niet veel vooruitgang in zit maar je gezondheid gaat nu natuurlijk eerst voor. Wordt jullie huis mooi?
Karan, als die vijf jaar nou over een half jaar weer door de helft gaat..... Ik snap trouwens dat je weinig te melden hebt. Dat is bij mij ook zo. Heb wel wat te melden op het forum alleen niet echt over dit onderwerp.
Minie, bedankt voor je interesse. We zitten nog in de onderzoeken maar er zijn al heel wat dingen geweest. De samenlevingstest was goed (dan moet je 's avonds vrijen en kijken ze of je de volgende dag nog levende zaadcellen rond je baarmoederhals hebt), ik heb geen chlamidia gehad (godzijdank!!!), de hormonen aan het begin van de cyclus zijn goed. De eisprong is met echo gevolgd en zag erook goed uit. Gisteren ben ik nog bloed wezen prikken voor progesteron. Dat zorgt er voor dat je baarmoederslijmvlies na de eisprong geschikt is voor een eventuele innesteling. Die uitslag (en die van een uitsrtrijkje en slijmkweekje) krijgen we eind november, dan hebben we weer een afspraak staan. Tijdens die afspraak krijgen we ook informatie over een onderzoek van de eileiders met een contrastvloeistof. Ze bekijken dan de doorgankelijkheid van de eileiders. Meestal worden er dan ook wat kleine dingetjes weggespoelt. Na het onderzoek ben je dan ook een paar maanden extra vruchtbaar. Tot nu toe is alles nog goed dus ik krijg wel wat meer vertrouwen. Vooral toen ik hoorde dat ik geen chlamidia heb gehad, er viel gewoon een last van me af. Daar ben ik zo bang voor geweest. Nu is het gewoon weer afwachten. Meestal wordt er geen oorzaak gevonden en wordt je eerst een tijd weer naar huis gestuurd. Op dit moment zou ik dat prima vinden. We gaan in augustus trouwen en mn aandacht is daar ook heel veel bij. Dat kan vast geen kwaad, haha.
En hoe is het verder met iedereen? Ludhiana, hoe is het nu met je?
En Rixt (lova) hoe gaat het met jullie. En doppie natuurlijk, waar ben je?????
zaterdag 3 november 2007 om 17:44
Hoi Kaetje!
Sorry dat ik niet naar jou vroeg, maar ik lees vrij vaak met jou topic mee, dus ik weet zo'n beetje hoe het met je gaat.... Goed te horen dat jullie de MMM op jullie eigen tempo en wijze benaderen.... en dat er niets ernstigs wordt gevonden.... en petje af hoe positief je er mee omgaat! Geduld, liefde en lekker met jullie bruiloft bezig zijn! Mooie datum hebben jullie! Nu ik jou zo hoor bedenk ik me dat wij daar ook eens wat concreets mee moeten doen....
Ja we hebben twintig weken echo gehad, echt helemaal te gek om ons kindje zo lang te mogen bekijken, we weten wel wat het is: het is een kleine acrobaat!!! Maar of het een jongetjes acrtobaat is of een meisjesacrobaat dat willen we niet weten.....
Liefs!
Heureka!
Sorry dat ik niet naar jou vroeg, maar ik lees vrij vaak met jou topic mee, dus ik weet zo'n beetje hoe het met je gaat.... Goed te horen dat jullie de MMM op jullie eigen tempo en wijze benaderen.... en dat er niets ernstigs wordt gevonden.... en petje af hoe positief je er mee omgaat! Geduld, liefde en lekker met jullie bruiloft bezig zijn! Mooie datum hebben jullie! Nu ik jou zo hoor bedenk ik me dat wij daar ook eens wat concreets mee moeten doen....
Ja we hebben twintig weken echo gehad, echt helemaal te gek om ons kindje zo lang te mogen bekijken, we weten wel wat het is: het is een kleine acrobaat!!! Maar of het een jongetjes acrtobaat is of een meisjesacrobaat dat willen we niet weten.....
Liefs!
Heureka!
zondag 11 november 2007 om 14:02
Hoi meiden,
Ik heb weer internet! Pff het heeft even geduurd maar ook ik zit nu weer een beetje in de ‘bewoonde” wereld. Ik woon inmiddels ruim een maand in een tijdelijk gemeubileerd huisje, en sinds deze week met telefoon en internetaansluiting.
De eerste dagen toen ik bij mn vriend wegging waren ellendig. Nu heb ik besloten per dag te leven. Wanneer ik per dag leef komt er af en toe weer een lach tevoorschijn.
Wanneer ik denk aan de toekomst word ik behoorlijk wanhopig…...maar het is wel de keuze die ik heb gemaakt.
Aan de ene kant is er een kleine opluchting dat we eindelijk een keuze hebben gemaakt. Geen gehoop meer, geen donderwolken meer, geen idee hebben of we samen oud zullen worden of niet.
Het onderwerp blijft voor mij ontzettend moeilijk. Soms wordt er tegen mij gezegd ‘moet je dan zonodig kinderen dat je je relatie ervoor opgeeft?” Sja, moet ik zonodig? Op zo’n moment voel ik me direct schuldig…ben ik weer kwijt wat er het afgelopen jaar heeft afgespeeld. Eén van de ergste dingen vond ik eigenlijk dat het zo’n zwaar onderwerp in onze relatie was. Dat het soms zo moeilijk bespreekbaar was. Dat mijn vriend het liefst zijn ‘kop in het zand’ wilde stoppen zodat het onderwerp niet aanwezig was. Alsof het dan allemaal vanzelf weg zou gaan. En daar zat ik dan met mijn emoties, met mijn gevoel. Ik zag soms de schrik in de ogen van mijn vriend. En toen besefte ik: ik mag geen hoop meer hebben dat hij ineens wel wil. Hij wil echt geen kinderen, hij kan er niet voor kiezen. En toen heb ik gezegd “ik kan zo niet meer verder”.
Ik wil helemaal niet zonder hem en nog eigenlijk steeds niet, maar ik besef me dat we samen niet verder konden zo.
Dus stap voor stap hoop ik weer een “nieuw leven” op te bouwen en moet (voor mn gevoel) met spoed op zoek naar een nieuwe schat!
Liefs
Ludhiana
Ik heb weer internet! Pff het heeft even geduurd maar ook ik zit nu weer een beetje in de ‘bewoonde” wereld. Ik woon inmiddels ruim een maand in een tijdelijk gemeubileerd huisje, en sinds deze week met telefoon en internetaansluiting.
De eerste dagen toen ik bij mn vriend wegging waren ellendig. Nu heb ik besloten per dag te leven. Wanneer ik per dag leef komt er af en toe weer een lach tevoorschijn.
Wanneer ik denk aan de toekomst word ik behoorlijk wanhopig…...maar het is wel de keuze die ik heb gemaakt.
Aan de ene kant is er een kleine opluchting dat we eindelijk een keuze hebben gemaakt. Geen gehoop meer, geen donderwolken meer, geen idee hebben of we samen oud zullen worden of niet.
Het onderwerp blijft voor mij ontzettend moeilijk. Soms wordt er tegen mij gezegd ‘moet je dan zonodig kinderen dat je je relatie ervoor opgeeft?” Sja, moet ik zonodig? Op zo’n moment voel ik me direct schuldig…ben ik weer kwijt wat er het afgelopen jaar heeft afgespeeld. Eén van de ergste dingen vond ik eigenlijk dat het zo’n zwaar onderwerp in onze relatie was. Dat het soms zo moeilijk bespreekbaar was. Dat mijn vriend het liefst zijn ‘kop in het zand’ wilde stoppen zodat het onderwerp niet aanwezig was. Alsof het dan allemaal vanzelf weg zou gaan. En daar zat ik dan met mijn emoties, met mijn gevoel. Ik zag soms de schrik in de ogen van mijn vriend. En toen besefte ik: ik mag geen hoop meer hebben dat hij ineens wel wil. Hij wil echt geen kinderen, hij kan er niet voor kiezen. En toen heb ik gezegd “ik kan zo niet meer verder”.
Ik wil helemaal niet zonder hem en nog eigenlijk steeds niet, maar ik besef me dat we samen niet verder konden zo.
Dus stap voor stap hoop ik weer een “nieuw leven” op te bouwen en moet (voor mn gevoel) met spoed op zoek naar een nieuwe schat!
Liefs
Ludhiana
maandag 12 november 2007 om 11:08
Gisteravond was het toch ineens 3 jaar...
Gisteren hadden we vrienden op bezoek. Toen ik voor het eten hun meegebrachte fles wijn open had getrokken vroeg mijn vriendin met een brede smile op haard gezicht of zij misschien een sapje mocht. Ik had al direct door dat dat dus echt niet was omdat ze nog moest rijden...
En ja hoor, even later kwam het nieuws: ze is zwanger! Hartstikke gaaf natuurlijk, maar al heel snel volgde de vraag wanneer wij dan toch eens... Vriendlief merkte heel aardig op dat het wat mij betreft morgen al mocht.
En dus was het al meteen duidelijk dat hij voorlopig nog niet wilde. Hij hoopte zich er uit te redden door er een grapje van te maken dat het wel in de lijn der verwachting lag. We woonden binnen een half jaar samen, kochten nog net binnen het jaar een huis. Maarja, voor een kind ging het hem allemaal wel wat te snel.Tsja... Aan de ene kant geeft het me hoop dat ie 's avonds toch ineens tussen neus en lippen door zei: ach... over een jaar of drie...
Maar aan de andere kant... Het steekt stiekem toch wel even dat er alsmaar kindjes bijkomen in de omgeving... (Hoewel ik echt heel blij ben voor onze vrienden hoor
)
maandag 12 november 2007 om 11:15
Hoi Ludhiana,
Fijn dat je weer online bent, en dat we weer even een update van je hebben!
Het klinkt alsof je je leven langzamerhand weer een beetje op de rails begint te krijgen. Knap hoor! Het moet pijn doen dat je nu verder moet zonder je vriend. En als je dan van die reacties krijgt van Moet je dan zonodig kinderen dat je je relatie ervoor opgeeft... Tsja... Dat moet ontzettend veel pijn doen! Zeker omdat je liever dan alles gewoon nog bij je vriend was geweest, en samen gelukkig was geworden. En ja, als je er van buitenaf naar kijkt, lijkt het ook zo makkelijk om te zeggen dat je voor een kinderwens nooit je relatie op wil geven. Helaas weet jij wel beter...
Het is zó ontzettend makkelijk om te oordelen als je er helemaal buiten staat.
Ik vind het nog steeds een moedige beslissing van je, hoewel ik natuurlijk had gehoopt dat het anders zou zijn. Goed van je dat je je leven weer opbouwd. Die lieve man die wel kinderen wil, loopt ergens rond, dat geloof ik echt. Als jij je leven weer op orde hebt, dan doe je op een dag je ogen open, en dan zie je hem ineens staan.
Ik geloof in dat soort dingen, al ben ik daar misschien een beetje zweverig in...
Maar... Bottomline is dat ik blij ben dat je er weer bent, en dat ik blij ben dat je weer een beetje plezier kan hebben. In je laatste post was je zo verdrietig dat ik echt hoopte dat alles goed zou komen...
Fijn dat je weer online bent, en dat we weer even een update van je hebben!
Het klinkt alsof je je leven langzamerhand weer een beetje op de rails begint te krijgen. Knap hoor! Het moet pijn doen dat je nu verder moet zonder je vriend. En als je dan van die reacties krijgt van Moet je dan zonodig kinderen dat je je relatie ervoor opgeeft... Tsja... Dat moet ontzettend veel pijn doen! Zeker omdat je liever dan alles gewoon nog bij je vriend was geweest, en samen gelukkig was geworden. En ja, als je er van buitenaf naar kijkt, lijkt het ook zo makkelijk om te zeggen dat je voor een kinderwens nooit je relatie op wil geven. Helaas weet jij wel beter...
Het is zó ontzettend makkelijk om te oordelen als je er helemaal buiten staat.
Ik vind het nog steeds een moedige beslissing van je, hoewel ik natuurlijk had gehoopt dat het anders zou zijn. Goed van je dat je je leven weer opbouwd. Die lieve man die wel kinderen wil, loopt ergens rond, dat geloof ik echt. Als jij je leven weer op orde hebt, dan doe je op een dag je ogen open, en dan zie je hem ineens staan.
Ik geloof in dat soort dingen, al ben ik daar misschien een beetje zweverig in...
Maar... Bottomline is dat ik blij ben dat je er weer bent, en dat ik blij ben dat je weer een beetje plezier kan hebben. In je laatste post was je zo verdrietig dat ik echt hoopte dat alles goed zou komen...
maandag 12 november 2007 om 21:55
Ludhiana, een hele moedige stap heb je genomen zeg. En ik hoop voor je dat het allemaal nog goed komt. Maar zo niet dan zal je langzaam maar zeker uit het dal komen. Hopelijk vind je ooit het geluk nog eens. Houd moed. En ik snap je ontzettend goed hoor dat je bij hem weg bent, ook al is het heel moeilijk. Het gaat denk ik niet alleen om hoe graag je kinderen wil, maar ook of je kan leven met het feit dat hij een ander toekonmstbeeld heeft en dat andere dingen voor hem essentieel zijn dan voor jou en dat je je verdriet en emoties niet kwijt kunt.
Heureka waqt fijn dat het zo goed met je gaat.
Kaatje, wat dubbel lijkt me dat. De hoop om een kindje via de natuurlijke weg blijft bestaan en dat wens ik je ook zo toe, maar weer een aantal maanden wachten en dan misschien toch weer de mmm in, dan kan je beter gelijk verder gaan.
Karian, het gaat de goede kant op zeg, 3 jaar nu. Klinkt al een heel stuk beter dan 10...Hopelijk over een paar maanden 2 en dan 1... B
ij mijn vriend was het toen die terug kwam van helemaal niet, naar toch ging ook 5 jaar en in ieder geval niet 2 jaar. Nu zitten we op " volgend jaar " (in 2008 dus). We willen eerst nog een reis maken (waarschijnlijk Thailand) voor we beginnen met serieus klussen. We wilden eerst in het voorjaar, maar er komen nu allemaal dingen tussen (tav werk, bruiloft, bevalling van familie./vrienden). Dus ik baal er wel een beetje van (wel heel blij voor degene die gaan trouwen en zwanger zijn hoor!!) Maar duurt het voor mij weer langer en juist nu er zwangere zijn in mijn naaste omgeving kriebelt het ontzettend!
Het probleem van de eventuele onvruchtbaarheid staat wel tussen ons in. Mijn vriend heeft nu ok, kinderen , maar niet met tussenkomst van de mmm. Onbespreekbaar. Dus ik weet niet of ik het nu wil weten of hij die afwijking heeft.. Voorlopig probeer ik het uit mijn hoofd te zetten en er volgend jaar voor te gaan en dan maar zien wat er gebeurd... Dat moet iedereen tenslotte.
Heureka waqt fijn dat het zo goed met je gaat.
Kaatje, wat dubbel lijkt me dat. De hoop om een kindje via de natuurlijke weg blijft bestaan en dat wens ik je ook zo toe, maar weer een aantal maanden wachten en dan misschien toch weer de mmm in, dan kan je beter gelijk verder gaan.
Karian, het gaat de goede kant op zeg, 3 jaar nu. Klinkt al een heel stuk beter dan 10...Hopelijk over een paar maanden 2 en dan 1... B
ij mijn vriend was het toen die terug kwam van helemaal niet, naar toch ging ook 5 jaar en in ieder geval niet 2 jaar. Nu zitten we op " volgend jaar " (in 2008 dus). We willen eerst nog een reis maken (waarschijnlijk Thailand) voor we beginnen met serieus klussen. We wilden eerst in het voorjaar, maar er komen nu allemaal dingen tussen (tav werk, bruiloft, bevalling van familie./vrienden). Dus ik baal er wel een beetje van (wel heel blij voor degene die gaan trouwen en zwanger zijn hoor!!) Maar duurt het voor mij weer langer en juist nu er zwangere zijn in mijn naaste omgeving kriebelt het ontzettend!
Het probleem van de eventuele onvruchtbaarheid staat wel tussen ons in. Mijn vriend heeft nu ok, kinderen , maar niet met tussenkomst van de mmm. Onbespreekbaar. Dus ik weet niet of ik het nu wil weten of hij die afwijking heeft.. Voorlopig probeer ik het uit mijn hoofd te zetten en er volgend jaar voor te gaan en dan maar zien wat er gebeurd... Dat moet iedereen tenslotte.
maandag 19 november 2007 om 10:16
Afgelopen weekend zijn we een lang weekendje weg geweest. Op zaterdagavond zaten we in een restaurantje toen we ineens een wel heel Serieus Gesprek kregen.
Over trouwen en kinderen. Vriendlief heeft niets met trouwen. Hij wil ook eigenlijk niet. Hij vindt het onzin, te duur, heeft geen zin in de heisa er omheen. Maar ik wil graag trouwen. Heel graag. En toen kwam er bij hem ineens toch uit dat ie best wil trouwen, maar dat ie geen bruiloft wil. Hij heeft geen zin in het 'verplichte' uitnodigen van vrienden, dat ie mensen niet uit zou nodigen en dat die hem dan raar aankijken. Bovendien is het bij hem in de familie nog altijd een big issue dat een zekere neef wel de ene helft neefjes en nichtjes uitnodigde voor zijn bruiloft, en vriend en zus niet. Ik heb daar dus echt schijt aan. Mijn bruiloft word mijn bruiloft en dus nodig ik uit wie ik wil hebben, en nodig ik dus niemand uit 'omdat het zo hoort'. Om een lang verhaal kort te maken: we willen wel trouwen, maar we willen geen groot feest.
Vervolgens ging het verder over kinderen. Vriend vroeg me of ik nu echt zo graag nu kinderen wilde. Ik heb aangegeven dat dat nu niet zo is, maar over een jaar waarschijnlijk wel. Hij begon over hoe erg je leven dan wel ging veranderen en of ik me dat realiseerde. Echt wel hoor... En ineens zei hij: Nou, dan moeten we maar heel snel veel gaan reizen he?! (Want dat willen we allebei nog wel heel graag...)
Ofwel: hij begint er langzamerhand toch wat meer over na te denken.
Nu heb ik zelf echt het gevoel van: we zien wel. De drang om het er alsmaar over te hebben is een stukje minder, omdat ik nu het idee heb dat het allemaal toch wel goed gaat komen... Het lucht op...
Over trouwen en kinderen. Vriendlief heeft niets met trouwen. Hij wil ook eigenlijk niet. Hij vindt het onzin, te duur, heeft geen zin in de heisa er omheen. Maar ik wil graag trouwen. Heel graag. En toen kwam er bij hem ineens toch uit dat ie best wil trouwen, maar dat ie geen bruiloft wil. Hij heeft geen zin in het 'verplichte' uitnodigen van vrienden, dat ie mensen niet uit zou nodigen en dat die hem dan raar aankijken. Bovendien is het bij hem in de familie nog altijd een big issue dat een zekere neef wel de ene helft neefjes en nichtjes uitnodigde voor zijn bruiloft, en vriend en zus niet. Ik heb daar dus echt schijt aan. Mijn bruiloft word mijn bruiloft en dus nodig ik uit wie ik wil hebben, en nodig ik dus niemand uit 'omdat het zo hoort'. Om een lang verhaal kort te maken: we willen wel trouwen, maar we willen geen groot feest.
Vervolgens ging het verder over kinderen. Vriend vroeg me of ik nu echt zo graag nu kinderen wilde. Ik heb aangegeven dat dat nu niet zo is, maar over een jaar waarschijnlijk wel. Hij begon over hoe erg je leven dan wel ging veranderen en of ik me dat realiseerde. Echt wel hoor... En ineens zei hij: Nou, dan moeten we maar heel snel veel gaan reizen he?! (Want dat willen we allebei nog wel heel graag...)
Ofwel: hij begint er langzamerhand toch wat meer over na te denken.
Nu heb ik zelf echt het gevoel van: we zien wel. De drang om het er alsmaar over te hebben is een stukje minder, omdat ik nu het idee heb dat het allemaal toch wel goed gaat komen... Het lucht op...
zaterdag 8 december 2007 om 21:22
Hallo, daar ben ik weer. Even een tijdje radiostilte aan deze kant. Dat heeft me wel goed gedaan, moet ik zeggen.
Na het laatste gesprek bij de psycholoog samen met manlief (half sept) was ik zo ontdaan van de schok en het besef: hij wil echt geen kinderen, dat ik even in een totale verwarring was. Het deed me enorm pijn om berichtjes te lezen van forummers bij wie de man wel wilde 'maar nu nog niet'. Kon ik even niet aan.
Ik was verdrietig, en boos, en wist het even niet meer. Beter om geen beslissing te nemen over de toekomst, leek mij. Bovendien zouden we in november op vakantie gaan en daar wilde ik me ook op verheugen. We hebben het er daarom eigenlijk ook niet meer over gehad.
Soms, als er een opmerking kwam, dan reageerde ik gewoon niet. Ik had ook geen zin meer in grapjes erover, ik vond ze niet grappig meer. Meestal lukte het me aardig om het van me af te zetten (bij de dag leven) maar af en toe sloop het verdriet toch naar boven en ging ik even een potje huilen, om daarna de draad weer op te pakken: naar het werk, afspreken met vriendinnen, gewoon de dagelijkse dingetjes. Ik heb het er ook niet zoveel meer over gehad met vriendinnen of collega's (die op de hoogte zijn), had er ff geen puf meer voor.
En in november gingen we naar Argentinië waar we 3 weken heerlijk hebben rondgetoerd en een fantastische tijd hebben gehad. Vantevoren had ik wel gehoopt - een paar maanden geleden dan - dat hij misschien het condoom overboord zou gooien op vakantie, maar toen hij ze op de valreep toch nog in z'n reistas deed (ik had me voorgenomen hem er niet op attent te maken, dat leek me meer zijn eigen verantwoordelijkheid ) dacht ik: oké, dit is ook niet echt een verrassing natuurlijk. Ook op vakantie hebben we het er niet over gehad, dat durfde ik ook niet. Vond het veel te eng dat het zo definitief allemaal werd. Was ook bang om de sfeer daardoor te verpesten.
Na thuiskomst raakte ik wel een beetje in een dip. Stond onder de douche: oké, dit is het nu. Hoe nu verder? Nog steeds wist ik het niet. Toen we later met vrienden afspraken in het café en ik terug van de wc kwam, merkte ik dat manlief het met onze vrienden over 'de kwestie' had dacht ik: oh nee, niet in de kroeg. Ik kon ter plekke wel janken, ben ook met iemand anders gaan staan kletsen.
De volgende dag was ik diep in tranen. Manlief zei dat ik niet zo verdrietig moest zijn, we hadden toch immers nog niks besloten? iK zei: ik ben toch niet gek, ik zie ook wel welke kant het op gaat. Ik zei dat ik nog niet wist wat ik ervan moest denken en hoe nu verder. Dat ik ook wel eens dacht over of ik dan alleen voor een kind moest gaan, zonder hem, ook al wilde ik dat niet. Daar schrok hij wel van. Het is niet dat ik me bij dat scenario nou veel kan voorstellen, maar het is natuurlijk wel iets wat in je opkomt.
Een week later sprak ik een vriendin, die we de week ervoor ook hadden gezien. Ze vroeg hoe het nu zat met onze kinderwens. Ik zei dat ik het niet wist, dat ik daar op het moment overgevoelig over was en ook niet uitgebreid over wilde hebben in het café, en dat we het er al een tijd niet over hadden gehad. Ze zei dat ze het de week ervoor met mijn man over hadden gehad en dat hij toen ´misschien´ had gezegd, dat zij en haar man nog tegen elkaar zeiden: zo positief is hij er nog nooit over geweest! Ik was helemaal verrast, wist ook niet zo goed wat ik er van moest denken.
De avond erna lagen we gezellig op de bank, toen hij ineens zei: 'Ik moet je wat zeggen.' en hij vertelde dat die 2 mnd radiostilte bij hem wel een verandering in gang hadden gezet. Een kleine, weliswaar. Maar hij had er over nagedacht en gedacht: misschien is het toch wel leuk, zo'n klein hummeltje hier hebben rondlopen. Het betekende niet dat hij nu ineens overstag was, maar hij wilde het er graag met mij over hebben hoe dat dan zou zijn in de praktijk. Daar zag hij toch nog wel erg tegenop. Maar ik mocht het wel als een positief teken opvatten, zei hij. Hij werd ook helemaal emotioneel toen hij het had gezegd. Ik was natuurlijk enorm blij
, maar ook wel op m'n hoede. Ik had mezelf al zo lang lopen blij maken met mijn hoop en allerlei signalen op een positieve manier geïnterpreteerd die dat uiteindelijk niet zo bleken te zijn. Ik wilde niet - nadat ik net een periode kleine beetjes bij beetjes probeerde te bevatten hoe het zou gaan als we inderdaad geen kinderen zouden krijgen - dat die hoop voor een tweede keer straks weer de grond in geboord zou worden. Na het gesprek, wat niet heel erg lang duurde, was ik ook in opperste verwarring. Wat nu? Wilde hij wel? Wilde hij misschien? Wat ging er nu gebeuren? En hoe moest ik dit aanpakken? Ik ben eigenlijk doodsbang om weer in mijn valkuil te stappen door veel te veel door te drammen en hem daardoor in een hoek te plaatsen. Ik weet eigenlijk ook niet hoe ik het er nu met hem over moet hebben... 
Het is nu een week geleden dat hij het tegen me zei, en we hebben het er nog niet echt weer over gehad. Hij vroeg laatst wel hoe ik over het nieuws had nagedacht. Ik zei dat ik voorzichtig positief was, grapte dat ik nog maar even niet de catalogus voor kinderkamers had opengerukt, maar ook dat ik eigenlijk niet zo goed wist hoe we het er nu over moesten hebben. Mijn manier (voor september) was geen goede manier, zo was gebleken. Hoe nu wel? Heb ook eerlijk gezegd dat het voor mij natuurlijk ook eng is, om een kind te krijgen. Dat hij niet de enige is die dat eng vind. Of die vraagtekens heeft bij de praktische kant. Ook ik denk af en toe: 'als ik nu al moe ben na m'n werk, hoe moet dat straks met een kind erbij?' Maar ik hoop dan maar dat het z'n weg wel vindt, als het kind er eenmaal is.
Ik had dit echt niet meer verwacht. Hij zei nog: 'Die psychologe had geen gelijk toen ze zei: voor je man is het een uitgemaakte zaak'. Ik ben natuurlijk dolgelukkig
Maar nu?
veel liefs, Lova
Na het laatste gesprek bij de psycholoog samen met manlief (half sept) was ik zo ontdaan van de schok en het besef: hij wil echt geen kinderen, dat ik even in een totale verwarring was. Het deed me enorm pijn om berichtjes te lezen van forummers bij wie de man wel wilde 'maar nu nog niet'. Kon ik even niet aan.
Ik was verdrietig, en boos, en wist het even niet meer. Beter om geen beslissing te nemen over de toekomst, leek mij. Bovendien zouden we in november op vakantie gaan en daar wilde ik me ook op verheugen. We hebben het er daarom eigenlijk ook niet meer over gehad.
Soms, als er een opmerking kwam, dan reageerde ik gewoon niet. Ik had ook geen zin meer in grapjes erover, ik vond ze niet grappig meer. Meestal lukte het me aardig om het van me af te zetten (bij de dag leven) maar af en toe sloop het verdriet toch naar boven en ging ik even een potje huilen, om daarna de draad weer op te pakken: naar het werk, afspreken met vriendinnen, gewoon de dagelijkse dingetjes. Ik heb het er ook niet zoveel meer over gehad met vriendinnen of collega's (die op de hoogte zijn), had er ff geen puf meer voor.
En in november gingen we naar Argentinië waar we 3 weken heerlijk hebben rondgetoerd en een fantastische tijd hebben gehad. Vantevoren had ik wel gehoopt - een paar maanden geleden dan - dat hij misschien het condoom overboord zou gooien op vakantie, maar toen hij ze op de valreep toch nog in z'n reistas deed (ik had me voorgenomen hem er niet op attent te maken, dat leek me meer zijn eigen verantwoordelijkheid
) dacht ik: oké, dit is ook niet echt een verrassing natuurlijk. Ook op vakantie hebben we het er niet over gehad, dat durfde ik ook niet. Vond het veel te eng dat het zo definitief allemaal werd. Was ook bang om de sfeer daardoor te verpesten. Na thuiskomst raakte ik wel een beetje in een dip. Stond onder de douche: oké, dit is het nu. Hoe nu verder? Nog steeds wist ik het niet. Toen we later met vrienden afspraken in het café en ik terug van de wc kwam, merkte ik dat manlief het met onze vrienden over 'de kwestie' had dacht ik: oh nee, niet in de kroeg. Ik kon ter plekke wel janken, ben ook met iemand anders gaan staan kletsen.
De volgende dag was ik diep in tranen. Manlief zei dat ik niet zo verdrietig moest zijn, we hadden toch immers nog niks besloten? iK zei: ik ben toch niet gek, ik zie ook wel welke kant het op gaat. Ik zei dat ik nog niet wist wat ik ervan moest denken en hoe nu verder. Dat ik ook wel eens dacht over of ik dan alleen voor een kind moest gaan, zonder hem, ook al wilde ik dat niet. Daar schrok hij wel van. Het is niet dat ik me bij dat scenario nou veel kan voorstellen, maar het is natuurlijk wel iets wat in je opkomt.
Een week later sprak ik een vriendin, die we de week ervoor ook hadden gezien. Ze vroeg hoe het nu zat met onze kinderwens. Ik zei dat ik het niet wist, dat ik daar op het moment overgevoelig over was en ook niet uitgebreid over wilde hebben in het café, en dat we het er al een tijd niet over hadden gehad. Ze zei dat ze het de week ervoor met mijn man over hadden gehad en dat hij toen ´misschien´ had gezegd, dat zij en haar man nog tegen elkaar zeiden: zo positief is hij er nog nooit over geweest! Ik was helemaal verrast, wist ook niet zo goed wat ik er van moest denken.
De avond erna lagen we gezellig op de bank, toen hij ineens zei: 'Ik moet je wat zeggen.' en hij vertelde dat die 2 mnd radiostilte bij hem wel een verandering in gang hadden gezet. Een kleine, weliswaar. Maar hij had er over nagedacht en gedacht: misschien is het toch wel leuk, zo'n klein hummeltje hier hebben rondlopen. Het betekende niet dat hij nu ineens overstag was, maar hij wilde het er graag met mij over hebben hoe dat dan zou zijn in de praktijk. Daar zag hij toch nog wel erg tegenop. Maar ik mocht het wel als een positief teken opvatten, zei hij. Hij werd ook helemaal emotioneel toen hij het had gezegd. Ik was natuurlijk enorm blij
, maar ook wel op m'n hoede. Ik had mezelf al zo lang lopen blij maken met mijn hoop en allerlei signalen op een positieve manier geïnterpreteerd die dat uiteindelijk niet zo bleken te zijn. Ik wilde niet - nadat ik net een periode kleine beetjes bij beetjes probeerde te bevatten hoe het zou gaan als we inderdaad geen kinderen zouden krijgen - dat die hoop voor een tweede keer straks weer de grond in geboord zou worden. Na het gesprek, wat niet heel erg lang duurde, was ik ook in opperste verwarring. Wat nu? Wilde hij wel? Wilde hij misschien? Wat ging er nu gebeuren? En hoe moest ik dit aanpakken? Ik ben eigenlijk doodsbang om weer in mijn valkuil te stappen door veel te veel door te drammen en hem daardoor in een hoek te plaatsen. Ik weet eigenlijk ook niet hoe ik het er nu met hem over moet hebben... Het is nu een week geleden dat hij het tegen me zei, en we hebben het er nog niet echt weer over gehad. Hij vroeg laatst wel hoe ik over het nieuws had nagedacht. Ik zei dat ik voorzichtig positief was, grapte dat ik nog maar even niet de catalogus voor kinderkamers had opengerukt, maar ook dat ik eigenlijk niet zo goed wist hoe we het er nu over moesten hebben. Mijn manier (voor september) was geen goede manier, zo was gebleken. Hoe nu wel? Heb ook eerlijk gezegd dat het voor mij natuurlijk ook eng is, om een kind te krijgen. Dat hij niet de enige is die dat eng vind. Of die vraagtekens heeft bij de praktische kant. Ook ik denk af en toe: 'als ik nu al moe ben na m'n werk, hoe moet dat straks met een kind erbij?' Maar ik hoop dan maar dat het z'n weg wel vindt, als het kind er eenmaal is.
Ik had dit echt niet meer verwacht. Hij zei nog: 'Die psychologe had geen gelijk toen ze zei: voor je man is het een uitgemaakte zaak'. Ik ben natuurlijk dolgelukkig
Maar nu?
veel liefs, Lova
zaterdag 8 december 2007 om 21:51
beste meiden,
eerste ff mijn verhaal kwijt (hierboven). Maarre... hoe is het met jullie?
Ludhiana, hoe is het met jou? Kun je het al een beetje een plekje geven of doe je net als ik: leef bij de dag, daarna zien we wel weer verder? En heb je ook nog contact met je (ex)vriend?
Vreselijk hoe ongevoelig sommige mensen kunnen reageren hè. ('moet je zonodig een kind?')
Karan, wat een fijn gevoel moet dat zijn: het komt wel goed. En dat je vriend ten positieve verandert!
Mienie, je schrijft dat jullie volgende zomer (?) er serieus mee aan de slag willen. Dat is wel een fijn vooruitzicht! Sorry, het is alweer een tijdje geleden, maar wat bedoel je precies met de mogelijke afwijking van je vriend qua (on)vruchtbaarheid?
Kaetje, lijkt me best pittig al die onderzoeken. Al zal het ook wel fijn zijn om het gevoel te hebben dat je er mee bezig kunt zijn om uit te zoeken hoe het zit. Om jaren alleen maar af te wachten lijkt me ook moeilijk. Als ik het goed heb begrepen ben je na je laatste onderzoek van november tijdelijk zeer vruchtbaar... ik duim voor jullie!
Heureka, lijkt me echt een ontroerend moment, zo samen die echo bekijken van jullie kleine acrobaatje. Nog een paar maandjes, wat gaat het snel hè!
Vivafeelfree, kan me voorstellen dat je even minder schrijft als je geen nieuws hebt. Wel herkenbaar wat je schrijft, dat het soms best pijnlijk is om van vriendinnen te horen dat ze bevallen zijn of zwanger. Soms lijkt de hele wereld ook te draaien om kinderen. Je kunt de tv niet aan zetten, op straat loop ik 's morgens regelrecht in een stroom van moeders die hun kinderen naar school brengen...
Ben heel benieuwd hoe het met jullie gaat,
liefs Lova
eerste ff mijn verhaal kwijt (hierboven). Maarre... hoe is het met jullie?
Ludhiana, hoe is het met jou? Kun je het al een beetje een plekje geven of doe je net als ik: leef bij de dag, daarna zien we wel weer verder? En heb je ook nog contact met je (ex)vriend?
Vreselijk hoe ongevoelig sommige mensen kunnen reageren hè. ('moet je zonodig een kind?')
Karan, wat een fijn gevoel moet dat zijn: het komt wel goed. En dat je vriend ten positieve verandert!
Mienie, je schrijft dat jullie volgende zomer (?) er serieus mee aan de slag willen. Dat is wel een fijn vooruitzicht! Sorry, het is alweer een tijdje geleden, maar wat bedoel je precies met de mogelijke afwijking van je vriend qua (on)vruchtbaarheid?
Kaetje, lijkt me best pittig al die onderzoeken. Al zal het ook wel fijn zijn om het gevoel te hebben dat je er mee bezig kunt zijn om uit te zoeken hoe het zit. Om jaren alleen maar af te wachten lijkt me ook moeilijk. Als ik het goed heb begrepen ben je na je laatste onderzoek van november tijdelijk zeer vruchtbaar... ik duim voor jullie!
Heureka, lijkt me echt een ontroerend moment, zo samen die echo bekijken van jullie kleine acrobaatje. Nog een paar maandjes, wat gaat het snel hè!
Vivafeelfree, kan me voorstellen dat je even minder schrijft als je geen nieuws hebt. Wel herkenbaar wat je schrijft, dat het soms best pijnlijk is om van vriendinnen te horen dat ze bevallen zijn of zwanger. Soms lijkt de hele wereld ook te draaien om kinderen. Je kunt de tv niet aan zetten, op straat loop ik 's morgens regelrecht in een stroom van moeders die hun kinderen naar school brengen...
Ben heel benieuwd hoe het met jullie gaat,
liefs Lova
zondag 9 december 2007 om 10:04
Lova,
Dit lijkt me toh wel fantastisch nieuws!!!Ik snap dat je nog niet blij durft te zijn en dat het nog geen ja is, maar het is duidelijk ook geen nee. Het kan nog alle kanten op en ik denk als ik je vriend zo hoor dat de kans groot is dat deze de ja kant opgaat. Waarom zou hij er anders zo over beginnen, zeker als jij het onderwerp laat rusten.
Hoe nu verder? Ik denk dat je zijn gespreksopeningen af moet wachten en daarop inspringen en ook echt nogmaals duidelijk maken dat jij niet weet wat je er over moet zeggen, wat wil hij van je horen? Voor mijn vriend ws het wel belangrijk (achteraf) dat hij hoorde dat ik het ok eng vond etc. En dat ik er niet telkens over begon (als zijn hoofd er niet naar stond bijv) maar dat hij er ook uit zichzelf over begon. Uiteindelijk is het toen heel snel gegaan en nu is ons lieve meisje alweer 6 maanden en kunnen we ons een leven zonder haar niet mer voorstellen (moet wel zeggen dat ze erg makkelijk is, papa en sterre liggen nu allebei nog te slapen!!!!!! weet niet hoe ik erover zou spreken als ze bijv een huilbaby was geweest. Mijn grootste angst was wel dat dan naar boven zou komen, maar JIJ wilde toch zo graag een kind!).
Hou dus zeker hoop en wie weet hoe jullie er over een paar maanden voor staan!!! Hopelijk heel positief en hopelijk brengt hij regelmatig het onderwerp ter sprake.
Liefs Irma (Room)
Ps Kaetje, hoe gaat het nu met jou? Vind het verschrikkelijk om te lezen dat het bij jullie zo moeizaam gaat. Wat ik wel fijn vind aan het hele gebeuren is dat je vriend het net zo graag wil en dat jullie dus echt samen het medische circuit zijn ingegaan, weet niet of mijn vriend zover gegaan was. Hopelijk ben je snel zwanger en wordt 2008 een super jaar!!!!
Sorry, ik heb al een tijdje niet gelezen hier dus kan niet echt reageren op de rest. Ik hoop dat het voor iedereen uiteindelijk goed uit zal pakken, of dat nu met deze partner is of niet!!! Succes.
Dit lijkt me toh wel fantastisch nieuws!!!Ik snap dat je nog niet blij durft te zijn en dat het nog geen ja is, maar het is duidelijk ook geen nee. Het kan nog alle kanten op en ik denk als ik je vriend zo hoor dat de kans groot is dat deze de ja kant opgaat. Waarom zou hij er anders zo over beginnen, zeker als jij het onderwerp laat rusten.
Hoe nu verder? Ik denk dat je zijn gespreksopeningen af moet wachten en daarop inspringen en ook echt nogmaals duidelijk maken dat jij niet weet wat je er over moet zeggen, wat wil hij van je horen? Voor mijn vriend ws het wel belangrijk (achteraf) dat hij hoorde dat ik het ok eng vond etc. En dat ik er niet telkens over begon (als zijn hoofd er niet naar stond bijv) maar dat hij er ook uit zichzelf over begon. Uiteindelijk is het toen heel snel gegaan en nu is ons lieve meisje alweer 6 maanden en kunnen we ons een leven zonder haar niet mer voorstellen (moet wel zeggen dat ze erg makkelijk is, papa en sterre liggen nu allebei nog te slapen!!!!!! weet niet hoe ik erover zou spreken als ze bijv een huilbaby was geweest. Mijn grootste angst was wel dat dan naar boven zou komen, maar JIJ wilde toch zo graag een kind!).
Hou dus zeker hoop en wie weet hoe jullie er over een paar maanden voor staan!!! Hopelijk heel positief en hopelijk brengt hij regelmatig het onderwerp ter sprake.
Liefs Irma (Room)
Ps Kaetje, hoe gaat het nu met jou? Vind het verschrikkelijk om te lezen dat het bij jullie zo moeizaam gaat. Wat ik wel fijn vind aan het hele gebeuren is dat je vriend het net zo graag wil en dat jullie dus echt samen het medische circuit zijn ingegaan, weet niet of mijn vriend zover gegaan was. Hopelijk ben je snel zwanger en wordt 2008 een super jaar!!!!
Sorry, ik heb al een tijdje niet gelezen hier dus kan niet echt reageren op de rest. Ik hoop dat het voor iedereen uiteindelijk goed uit zal pakken, of dat nu met deze partner is of niet!!! Succes.
zondag 23 december 2007 om 15:15
zondag 23 december 2007 om 17:41
Hey super grover gefeliciteerd met je zwangerschap, het zal heel wat meiden hoop geven dat er al heel wat mannen om zijn geraakt. Ondertussen is Xander ook al 9.5 maand.
Hoe reageert je man op je zwangerschap??
Hoe gaat het met jou Kaetje??
Heureka hoe loopt de zwangerschap, niet te veel last van kwaaltjes hoop ik?
Hoe reageert je man op je zwangerschap??
Hoe gaat het met jou Kaetje??
Heureka hoe loopt de zwangerschap, niet te veel last van kwaaltjes hoop ik?
zondag 23 december 2007 om 19:23
gefeliciteerd SuperGrover! Leuk hoor! Hoe pril is pril?
Room en Witchke (en anderen natuurlijk), hier gaat het op zich goed. Het laatste onderzoek in de MMM is geweest. We moeten nu een half jaar op eigen houtje verder proberen. Mn eileiders zijn een paar weken geleden doorgespoten voor een contrastfoto. Ook daarop was alles goed. Uit alle onderzoeken is er dus geen reden gebleken voor het uitblijven van een zwangerschap. Bij het doorspuiten worden nog wat vuiltjes in de eileiders weggespoelt dus daarna heb je een half jaar lang meer kans om zwanger te raken. Ik zit nu in de wachtweken, moet begin januari weer ongesteld worden (juist niet dus....) en we hebben weer goed ons best gedaan. Had er vantevoren een heel goed gevoel over maar op dit moment helemaal niet. Maarja, je kan er toch niks over zeggen.
Verder probeer ik me maar zoveel mogelijk te concentreren op onze bruiloft. We hebben nu samen twee weken vakantie en gaan vanalles uitzoeken.
Hoe is het verder met iedereen, het is hier zo rustig. Ook wel logisch, als er zo weinig geschreven wordt nodigt het ook niet echt uit om te gaan schrijven. Moet ook zeggen dat ik hier verder weinig nieuws te melden heb... Het is ondertussen al zo'n anderhalf jaar geleden dat mijn vriend om ging. Hopelijk kom ik in januari weer terug met goed nieuws!
Room en Witchke (en anderen natuurlijk), hier gaat het op zich goed. Het laatste onderzoek in de MMM is geweest. We moeten nu een half jaar op eigen houtje verder proberen. Mn eileiders zijn een paar weken geleden doorgespoten voor een contrastfoto. Ook daarop was alles goed. Uit alle onderzoeken is er dus geen reden gebleken voor het uitblijven van een zwangerschap. Bij het doorspuiten worden nog wat vuiltjes in de eileiders weggespoelt dus daarna heb je een half jaar lang meer kans om zwanger te raken. Ik zit nu in de wachtweken, moet begin januari weer ongesteld worden (juist niet dus....) en we hebben weer goed ons best gedaan. Had er vantevoren een heel goed gevoel over maar op dit moment helemaal niet. Maarja, je kan er toch niks over zeggen.
Verder probeer ik me maar zoveel mogelijk te concentreren op onze bruiloft. We hebben nu samen twee weken vakantie en gaan vanalles uitzoeken.
Hoe is het verder met iedereen, het is hier zo rustig. Ook wel logisch, als er zo weinig geschreven wordt nodigt het ook niet echt uit om te gaan schrijven. Moet ook zeggen dat ik hier verder weinig nieuws te melden heb... Het is ondertussen al zo'n anderhalf jaar geleden dat mijn vriend om ging. Hopelijk kom ik in januari weer terug met goed nieuws!
zondag 23 december 2007 om 20:07
Hoi allemaal!
Ik zie net dat Heureka 1 november vroeg hoe het met mij gaat.
Aangezien ik nu mijn handen vol heb aan mijn zoontje heb ik wat minder tijd voor het forum, ik hou eigenlijk nog maar 1 topic bij.
Ik ben 30 oktober bevallen van een gezonde zoon. De bevalling is volgens het boekje gegaan (in 9 uren) zonder complicaties. En ik ben inmiddels vrij goed hersteld. Mijn leventje staat wel behoorlijk op zijn kop nu met wennen aan de kleine man en de gebroken nachten, maar we genieten enorm.
Mijn man ging om in december 2006 en kort daarna was ik gelukkig zwanger. Hoewel bij mij de wens altijd groter bleef dan bij mijn man. Ook nu nog (als we eens woorden hebben en dat gebeurd nog wel eens door vermoeidheid) wil hij me nog wel eens voor de voeten werpen dat IK zo nodig NU een kind wilde. Alsof hij daar niet zijn bijdrage aan heeft geleverd!
Hij houd onwijs veel van zijn zoon, maar heeft nog steeds wel zo iets van "wat moet ik met zo'n klein babietje dat nog niets kan". Hij kan niet wachten tot onze zoon wat meer reactie gaat geven en wat groter is. Dat heeft hij altijd al gehad met kleintjes van anderen. Verder draait hij zijn handen gelukkig niet om voor de verzorging, hoewel in mijn verlof natuurlijk het meeste op mij af komt. Ook omdat ik borstvoeding geef en het gewoon leuker vind.
Ik gun iedereen die hier schrijft dat haar partner snel net zo enthousiast wordt als jullie zelf. En daarna een voorspoedige zwangerschap!
Kaetje, ik wens je een vruchtbaar uiteinde van 2007!
Groetjes,
Plieno
Ik zie net dat Heureka 1 november vroeg hoe het met mij gaat.
Aangezien ik nu mijn handen vol heb aan mijn zoontje heb ik wat minder tijd voor het forum, ik hou eigenlijk nog maar 1 topic bij.
Ik ben 30 oktober bevallen van een gezonde zoon. De bevalling is volgens het boekje gegaan (in 9 uren) zonder complicaties. En ik ben inmiddels vrij goed hersteld. Mijn leventje staat wel behoorlijk op zijn kop nu met wennen aan de kleine man en de gebroken nachten, maar we genieten enorm.
Mijn man ging om in december 2006 en kort daarna was ik gelukkig zwanger. Hoewel bij mij de wens altijd groter bleef dan bij mijn man. Ook nu nog (als we eens woorden hebben en dat gebeurd nog wel eens door vermoeidheid) wil hij me nog wel eens voor de voeten werpen dat IK zo nodig NU een kind wilde. Alsof hij daar niet zijn bijdrage aan heeft geleverd!
Hij houd onwijs veel van zijn zoon, maar heeft nog steeds wel zo iets van "wat moet ik met zo'n klein babietje dat nog niets kan". Hij kan niet wachten tot onze zoon wat meer reactie gaat geven en wat groter is. Dat heeft hij altijd al gehad met kleintjes van anderen. Verder draait hij zijn handen gelukkig niet om voor de verzorging, hoewel in mijn verlof natuurlijk het meeste op mij af komt. Ook omdat ik borstvoeding geef en het gewoon leuker vind.
Ik gun iedereen die hier schrijft dat haar partner snel net zo enthousiast wordt als jullie zelf. En daarna een voorspoedige zwangerschap!
Kaetje, ik wens je een vruchtbaar uiteinde van 2007!
Groetjes,
Plieno
zondag 23 december 2007 om 21:40
Hoi Kaetje,
Ik lees nog steeds af en toe mee n je eigen topc hoor, post zelf alleen nooit meer. Goed nieuwe dat alles goed me je s en laten we hopen dat het doorspuiten van de eilijders (leiders, pff) snel effect voor jullie heeft.
Pril is echt heel pril, nog maar 5 weken dus er kan natuurlijk nog van alles mis gaan maar laten we hopen van niet.
Verder reageerde mijn man erg nuchter. Hij vind het erg leuk maar ik denk niet dat hij er de eerste paar weken veel mee bezig zal zijn. Hij was al wel de afgelopen paar maanden erg om hoor en begon er zelfs ook wel vaker over. Volgens mij had hij zelfs het idee dat hij achter liep als hij vrienden zag die al wel kinderen hebben. Ik heb me er in het verleden zo druk om gemaakt maar dat kwam gelukkig helemaal goed. Nu vind ik het soms zonde dat ik er zo veel energie in heb gestopt en zoveel moeilijkheden heb gemaakt.....
Ik lees nog steeds af en toe mee n je eigen topc hoor, post zelf alleen nooit meer. Goed nieuwe dat alles goed me je s en laten we hopen dat het doorspuiten van de eilijders (leiders, pff) snel effect voor jullie heeft.
Pril is echt heel pril, nog maar 5 weken dus er kan natuurlijk nog van alles mis gaan maar laten we hopen van niet.
Verder reageerde mijn man erg nuchter. Hij vind het erg leuk maar ik denk niet dat hij er de eerste paar weken veel mee bezig zal zijn. Hij was al wel de afgelopen paar maanden erg om hoor en begon er zelfs ook wel vaker over. Volgens mij had hij zelfs het idee dat hij achter liep als hij vrienden zag die al wel kinderen hebben. Ik heb me er in het verleden zo druk om gemaakt maar dat kwam gelukkig helemaal goed. Nu vind ik het soms zonde dat ik er zo veel energie in heb gestopt en zoveel moeilijkheden heb gemaakt.....
donderdag 3 januari 2008 om 12:27
Hier even een snel berichtje van mij. Zit op een andere klus voor werk en heb weinig tijd om te forummen. (Foei, mag natuurlijk ook eigenlijk niet onder werktijd!)
Iedereen eerst nog een gelukkig nieuwjaar gewenst! Dat de mannen maar allemaal aan de kinderen willen...
Bij mij erg weinig nieuws, hoewel eigenlijk wel een heel mooi nieuwtje (maar niet op babygebied). Ik had chronische lyme en heb afgelopen zomer lang aan de antibiotica gezeten. Tijdje terug een bloedtest in Duitsland laten doen, en half december kreeg ik het goede nieuws dat alles negatief was! Er waren nog wel sporen gevonden, dus dat ik het wel heb gehad was ook wel duidelijk. Ik ben zowaar weer aan het sporten. :-) En het is een heerlijk gevoel om te weten dat ik gewoon geen coditie heb en lekker niet ziek ben!
Kaetje, ik duim voor je dat je niet ongesteld wordt! Dat er niets is gevonden lijkt me positief...
Lova, wat mooi, een voorzichtig positief nieuwtje...
En Ludhiana, hoe is het met je?
Supergrover: gefeli gefeliciteerd!!!
Iedereen eerst nog een gelukkig nieuwjaar gewenst! Dat de mannen maar allemaal aan de kinderen willen...
Bij mij erg weinig nieuws, hoewel eigenlijk wel een heel mooi nieuwtje (maar niet op babygebied). Ik had chronische lyme en heb afgelopen zomer lang aan de antibiotica gezeten. Tijdje terug een bloedtest in Duitsland laten doen, en half december kreeg ik het goede nieuws dat alles negatief was! Er waren nog wel sporen gevonden, dus dat ik het wel heb gehad was ook wel duidelijk. Ik ben zowaar weer aan het sporten. :-) En het is een heerlijk gevoel om te weten dat ik gewoon geen coditie heb en lekker niet ziek ben!
Kaetje, ik duim voor je dat je niet ongesteld wordt! Dat er niets is gevonden lijkt me positief...
Lova, wat mooi, een voorzichtig positief nieuwtje...
En Ludhiana, hoe is het met je?
Supergrover: gefeli gefeliciteerd!!!
dinsdag 8 januari 2008 om 18:30
Hoi,
De beste wensen voor allen, dat er veel kinderwensen vervult mogen worden!
Even een update. Met mij gaat het goed! Naar omstandigheden dan
Ben inmiddels alweer 4 maanden weg bij mijn ex. Heb sinds een maand mijn eigen woonruimte. Ben het nog een beetje aan het inrichten etc. Heb veel momenten gehad nog dat ik met een brok in mn keel rondliep, waaronder alle keren dat we (ex & ik) weer met een aanhanger spullen wegreden bij mijn oude huis.
Maar het is goed. Ik heb een keuze gemaakt en ik sta daar nog volledig achter. Mijn moeder gevoelens zijn echt. Ik ga ervoor!
Dusse...wie heeft er nog een megaleuke vent (met kinderwens graag) in de aanbieding??
chau,
Ludhiana
De beste wensen voor allen, dat er veel kinderwensen vervult mogen worden!
Even een update. Met mij gaat het goed! Naar omstandigheden dan
Ben inmiddels alweer 4 maanden weg bij mijn ex. Heb sinds een maand mijn eigen woonruimte. Ben het nog een beetje aan het inrichten etc. Heb veel momenten gehad nog dat ik met een brok in mn keel rondliep, waaronder alle keren dat we (ex & ik) weer met een aanhanger spullen wegreden bij mijn oude huis.
Maar het is goed. Ik heb een keuze gemaakt en ik sta daar nog volledig achter. Mijn moeder gevoelens zijn echt. Ik ga ervoor!
Dusse...wie heeft er nog een megaleuke vent (met kinderwens graag) in de aanbieding??
chau,
Ludhiana
