Kinderen
alle pijlers
Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2
donderdag 26 oktober 2006 om 20:45
We hebben een heel topic volgeschreven! Ik heb maar even een nieuwe geopend want ik had een stukje getypt maar dat kon er niet meer bij. Ik hoop dat iedereen het terug kan vinden!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
)
woensdag 12 september 2007 om 19:11
Rixt (sorry, kan er nog niet aan wennen), wat vervelend dat deze psych niet de goede lijkt te zijn voor jullie. Het lijkt een beetje of ze weg loopt voor het probleem of zie ik dat verkeerd? Ze zou jullie ook een opdracht kunnen geven zoals doppie indertijd had dat ze eerst beiden een plan moesten schrijven over het leven met of juist zonder kinderen (dus zij een leven zonder en hij met). Dan kun je toch juist openingen scheppen lijkt mij.
Karan, ik ben niet zwanger hoor! Probeer juist van mn buikje af te komen, haha! Ben druk bezig met Sonja Bakker om wat kilo's kwijt te raken. Nog zeker 20 te gaan voor de bruiloft maar ook om onze kansen op een zwangerschap te vergroten.
Doppie, als je nog eens mee leest, ben echt heel benieuwd hoe het met je is!!!
En Room, hoe is t met jou? Genieten jullie van jullie verse gezinnetje?
Karan, ik ben niet zwanger hoor! Probeer juist van mn buikje af te komen, haha! Ben druk bezig met Sonja Bakker om wat kilo's kwijt te raken. Nog zeker 20 te gaan voor de bruiloft maar ook om onze kansen op een zwangerschap te vergroten.
Doppie, als je nog eens mee leest, ben echt heel benieuwd hoe het met je is!!!
En Room, hoe is t met jou? Genieten jullie van jullie verse gezinnetje?
donderdag 13 september 2007 om 08:11
Euh.... Ik dacht toch echt... Zal wel komen door moeheid of antibiotica of een andere smoes die ik nu nog even moet verzinnen...:-$
Maar... Wie was er dan wel zwanger? (Even zoeken... Gevonden!)
Heureka! Is je buikje aan het groeien?
En kaetje, is je buik al geslonken? Als bij ons de verbouwing af is ga ik ook aan de sonja bakker denk ik. Eerst veeeeel sporten, dan ineens niks meer kunnen en dan ook nog eens lyme die voor extra kilo's zorgt... En het verzamelt zich allemaal aan de voorkant... Maar toch duidelijk vet! Haha! Hoelang heb je nog voor de bruiloft?
zondag 16 september 2007 om 21:12
Hallo allemaal,
Hier even een update van mijn kant.
Heftig verhaal hoor, Rixt/Lova. Ook wat je beschrijft over jouw eigen 'probleem' met het loslaten van lopende zaken (als ik het zo even mag noemen). Dat maakt het voor jouzelf natuurlijk ook moeilijk. En het blijft ook een moeilijke vraag om voor jezelf te beantwoorden: ga je voor de relatie, of voor je kinderwens? Ik weet van mezelf dat ik een stabiele relatie een voorwaarde vind voor een kind, en ik ben heel blij met de relatie die ik nu heb (als in: ik denk echt niet dat ik ooit met iemand gelukkiger zou kunnen zijn dan met hem!). Dus ik zou niet mijn relatie ervoor verbreken.
Daar staat tegenover dat ik het hem inderdaad kwalijk zou nemen als hij niet met mij wil proberen kinderen te krijgen, en daar misschien de rest van mijn leven spijt van zou hebben. Ik probeer me altijd voor te stellen hoe het zou zijn als we er samen voor zouden gaan, maar het lukt niet (bijv. door onvruchtbaarheid oid). Hoe zou dat dan zijn? Dan zou ik die kinderloosheid kunnen accepteren, maar dan wel vanuit het standpunt dat we het samen geprobeerd hebben. Zonder het 'samen proberen' zou het voor mij toch tussen ons in blijven staan. Hoe voelt dat voor jou?
Karan: mijn vriend had het niet over 10 jaar hoor (misschien ook nog met iemand verward?) Maar wel over de toekomst inderdaad. Een concrete datum noemt hij niet. We willen in ieder geval eerst trouwen, dus een jaar ben je dan al snel verder (en nee, nog steeds geen aanzoek)! Wat jij vertelt over je gezondheid en jullie 'ruzie' is ook pittig hoor. Voel jij je alweer wat fitter? En kan je vriend wat meer relaxen en de klussen loslaten?
Hier is er op kinderwensgebied wel wat ontwikkeling, maar dan de verkeerde kant op. Ik loop namelijk al een aantal jaren met vage klachten (vermoeidheid, kouwelijkheid, lusteloosheid) en nu blijkt dat mijn schildklier te traag werkt (hypothyreoidie). Dit is een chronische ziekte waarvoor ik nu medicatie krijg, op zich niets bijzonders want over enkele maanden zou ik me een stuk fitter moeten gaan voelen. Maar het is wel een ziekte die ook invloed heeft op zwangerschap en bevalling: zolang je niet goed bent ingesteld (en je schildklier dus te weinig hormoon aanmaakt) ben je verminderd vruchtbaar, en daarnaast is er een hogere kans op miskramen. Tijdens een eventuele zwangerschap zou er zeer regelmatig controle op de bloedwaardes moeten plaatsvinden en de medicatie moet dan worden bijgesteld, omdat er anders een risico is voor ontwikkelingsstoornissen bij het kind.
Al met al: geen levensbedreigende zaken, maar wel iets waar ik heel erg van schrok met een flinke huilbui als gevolg. In ieder geval gaat het ongeveer een jaar duren voor ik goed ben ingesteld, dus eerder 'kan' ik ook niet proberen zwanger te worden.
Hier even een update van mijn kant.
Heftig verhaal hoor, Rixt/Lova. Ook wat je beschrijft over jouw eigen 'probleem' met het loslaten van lopende zaken (als ik het zo even mag noemen). Dat maakt het voor jouzelf natuurlijk ook moeilijk. En het blijft ook een moeilijke vraag om voor jezelf te beantwoorden: ga je voor de relatie, of voor je kinderwens? Ik weet van mezelf dat ik een stabiele relatie een voorwaarde vind voor een kind, en ik ben heel blij met de relatie die ik nu heb (als in: ik denk echt niet dat ik ooit met iemand gelukkiger zou kunnen zijn dan met hem!). Dus ik zou niet mijn relatie ervoor verbreken.
Daar staat tegenover dat ik het hem inderdaad kwalijk zou nemen als hij niet met mij wil proberen kinderen te krijgen, en daar misschien de rest van mijn leven spijt van zou hebben. Ik probeer me altijd voor te stellen hoe het zou zijn als we er samen voor zouden gaan, maar het lukt niet (bijv. door onvruchtbaarheid oid). Hoe zou dat dan zijn? Dan zou ik die kinderloosheid kunnen accepteren, maar dan wel vanuit het standpunt dat we het samen geprobeerd hebben. Zonder het 'samen proberen' zou het voor mij toch tussen ons in blijven staan. Hoe voelt dat voor jou?
Karan: mijn vriend had het niet over 10 jaar hoor (misschien ook nog met iemand verward?) Maar wel over de toekomst inderdaad. Een concrete datum noemt hij niet. We willen in ieder geval eerst trouwen, dus een jaar ben je dan al snel verder (en nee, nog steeds geen aanzoek)! Wat jij vertelt over je gezondheid en jullie 'ruzie' is ook pittig hoor. Voel jij je alweer wat fitter? En kan je vriend wat meer relaxen en de klussen loslaten?
Hier is er op kinderwensgebied wel wat ontwikkeling, maar dan de verkeerde kant op. Ik loop namelijk al een aantal jaren met vage klachten (vermoeidheid, kouwelijkheid, lusteloosheid) en nu blijkt dat mijn schildklier te traag werkt (hypothyreoidie). Dit is een chronische ziekte waarvoor ik nu medicatie krijg, op zich niets bijzonders want over enkele maanden zou ik me een stuk fitter moeten gaan voelen. Maar het is wel een ziekte die ook invloed heeft op zwangerschap en bevalling: zolang je niet goed bent ingesteld (en je schildklier dus te weinig hormoon aanmaakt) ben je verminderd vruchtbaar, en daarnaast is er een hogere kans op miskramen. Tijdens een eventuele zwangerschap zou er zeer regelmatig controle op de bloedwaardes moeten plaatsvinden en de medicatie moet dan worden bijgesteld, omdat er anders een risico is voor ontwikkelingsstoornissen bij het kind.
Al met al: geen levensbedreigende zaken, maar wel iets waar ik heel erg van schrok met een flinke huilbui als gevolg. In ieder geval gaat het ongeveer een jaar duren voor ik goed ben ingesteld, dus eerder 'kan' ik ook niet proberen zwanger te worden.
maandag 17 september 2007 om 10:56
Het topic is al erg vol volgens mij, maar ik wilde toch ook even iets van me afschrijven en daardoor doe ik het maar gewoon hier 
Ik word over 2 weken 25 en mijn vriend is net 26 geworden, we wonen net 2 maanden samen in ons geweldige koophuis!
Heerlijk dus alles voor ons alleen, we zijn allebei bij onze ouders vandaan gegaan en hebben het geweldig zo samen.
Ik heb voor de zomervakantie mijn mbo dilploma gehaald (latere leeftijd door gezondheids redenen) en ga nu dus op zoek naar een parttime baan.
Ik zou zoooo graag een kindje willen, mijn opleiding en stage hadden ook met kinderen te maken en ik weet gewoon dat ik er zo aan toe ben....
Maar mijn vriend niet, die ziet het voorlopig nog niet zitten, wil nog reizen en van alles samen doen. Hij is dol op kinderen, altijd even in de kinderwagen van een ander kijken en kinderen reageren ook altijd op hem.
Ik snap hem natuurlijk al te goed, we wonen net samen en moeten ook gewoon nog samen genieten, maar ik kan het gevoel van moeder willen worden niet weg drukken..
2 nichtjes van me zijn ook zwanger, kwam ze van de week tegen, leuke babykleertjes gekocht enz... oh wat vind ik dat moeilijk dan! Ik ben heel blij voor hen hoor, en gun ze alle geluk maar ben ook wel een beetje jaloers...
Ik moet er aan wennen, maar ik word er gewoon zo verdrietig van om te weten dat ik nog zo lang moet wachten...
Ik word over 2 weken 25 en mijn vriend is net 26 geworden, we wonen net 2 maanden samen in ons geweldige koophuis!
Heerlijk dus alles voor ons alleen, we zijn allebei bij onze ouders vandaan gegaan en hebben het geweldig zo samen.
Ik heb voor de zomervakantie mijn mbo dilploma gehaald (latere leeftijd door gezondheids redenen) en ga nu dus op zoek naar een parttime baan.
Ik zou zoooo graag een kindje willen, mijn opleiding en stage hadden ook met kinderen te maken en ik weet gewoon dat ik er zo aan toe ben....
Maar mijn vriend niet, die ziet het voorlopig nog niet zitten, wil nog reizen en van alles samen doen. Hij is dol op kinderen, altijd even in de kinderwagen van een ander kijken en kinderen reageren ook altijd op hem.
Ik snap hem natuurlijk al te goed, we wonen net samen en moeten ook gewoon nog samen genieten, maar ik kan het gevoel van moeder willen worden niet weg drukken..
2 nichtjes van me zijn ook zwanger, kwam ze van de week tegen, leuke babykleertjes gekocht enz... oh wat vind ik dat moeilijk dan! Ik ben heel blij voor hen hoor, en gun ze alle geluk maar ben ook wel een beetje jaloers...Ik moet er aan wennen, maar ik word er gewoon zo verdrietig van om te weten dat ik nog zo lang moet wachten...
anoniem_55270 wijzigde dit bericht op 17-09-2007 10:57
Reden: ik wordt oeps!
Reden: ik wordt oeps!
% gewijzigd
maandag 17 september 2007 om 16:35
geluk, dit topic is nog lang niet vol en iedereen is welkom.
Ik krijg alleen het idee dat je een kloontje van mij bent... Veel overeenkomsten. Ik ben volgende week jarig en wordt 25 en mijn vriend en ik zijn nu 2 maanden aan het klussen in ons vers gekochte huisje.
Vivafeelfree, Ik ben een beetje erg warrig. Vooral erg moe. En nee, ik voel me nog niet echt beter. Maar.... Nog 3 dagen antibiotica te gaan, dus daarna moet het weer beter gaan en dan onthou ik vast weer wie wat waar en welk vriendje wat zegt...
Wat een rotnieuws zeg, van je schildklier! Het idee dat je voorlopig nog helemaal niet zwanger kan/mag worden, zelfs als je vriend dat nu wel zou willen lijkt me verschrikkelijk. Ik kan me zo'n huilbui heel goed voorstellen.
Heel veel sterkte voorlopig! En huilen na zo'n berichtje mag best!
Volgende keer iets meer. NU een duf hoofd vol met watten en ik moet eigenlijk heel hard werken...
Ik krijg alleen het idee dat je een kloontje van mij bent... Veel overeenkomsten. Ik ben volgende week jarig en wordt 25 en mijn vriend en ik zijn nu 2 maanden aan het klussen in ons vers gekochte huisje.
Vivafeelfree, Ik ben een beetje erg warrig. Vooral erg moe. En nee, ik voel me nog niet echt beter. Maar.... Nog 3 dagen antibiotica te gaan, dus daarna moet het weer beter gaan en dan onthou ik vast weer wie wat waar en welk vriendje wat zegt...
Wat een rotnieuws zeg, van je schildklier! Het idee dat je voorlopig nog helemaal niet zwanger kan/mag worden, zelfs als je vriend dat nu wel zou willen lijkt me verschrikkelijk. Ik kan me zo'n huilbui heel goed voorstellen.
Heel veel sterkte voorlopig! En huilen na zo'n berichtje mag best!
Volgende keer iets meer. NU een duf hoofd vol met watten en ik moet eigenlijk heel hard werken...
maandag 17 september 2007 om 16:41
woensdag 19 september 2007 om 13:08
natuurlijk kun je meeschrijven gelukxx! af en toe vallen er wat schrijvers af (vanwege zwangerschap... dus dit is een hoopvol forum 
).
Vivafeelfree, wat vervelend dat je een stoornis aan je schildklier hebt. gelukkig dat ze er wel wat aan kunnen doen, maar niet fijn natuurlijk om te hebben. Kan me voorstellen dat je je rot voelt bij het idee dat je het komende jaar niet/moeilijk zwanger kunt worden daardoor (ook al was dat misschien nog helemaal niet Im Frage bij je vriend... voor je gevoel is het wel kl*#!te!
Hier ook maar aan het doormodderen. Probeer het wat van me af te zetten,maar dat lukt niet echt goed. Afgelopen weekend een klein dieptepunt toen ik tijdens de seks ineens erg emotioneel werd en me enorm verdrietig bleef voelen. Mijn lief had al het idee dat ie onder emotionele druk stond door de discussie en de manier waarop ik het ter sprake bracht, maar toen kwam er nog een schepje bovenop natuurlijk...
Dat was helemaal niet mijn bedoeling maar voelde me zo verdrietig. Later vond hij me huilend op een stoel in de tuin. Ik kon maar niet stoppen met huilen. Dacht: er zit totaal geen schot in, misschien moet ik maar accepteren dat hij het echt niet wil en niet steeds (valse) hoop houden. Maar het moment dat ik dat dacht werd ik onbedaarlijk verdrietig 
Dat zei ik tegen hem. Toen gaf hij aan dat hij er op z'n eigen manier over aan het nadenken is, en dat hij niet elk stapje in dat proces tot in den treure met mij wilde bespreken. Maar dat ik niet mijn ideaal moest opgeven. Dat zorgde voor veel verwarring natuurlijk. Was dit een hoopvol teken? Hij gaf aan dat het misschien een goed idee was om het juist een maand of 2 maanden niet over het onderwerp te hebben, omdat het nu zo enorm beladen is geworden de afgelopen weken. Iets wat jij ook al eens aangaf, Kaetje. Voor mij een gruwel, maar ik moet zeggen dat het op deze manier ook niet prettig is. Ik moet het echt leren loslaten. En op deze manier doe ik niet bijster veel om dat in praktijk te brengen. Ik weet ook niet zo goed hoe. Zit een beetje verstrikt in emotionele vicieuze cirkel. Zucht... moeilijk moeilijk.
Misschien toch maar eens over nadenken over wat hij voorstelde.
Vanmiddag hebben we weer een gesprek bij de psycholoog. Maar even afwachten wat daar uit komt....
x, Lova
).Vivafeelfree, wat vervelend dat je een stoornis aan je schildklier hebt. gelukkig dat ze er wel wat aan kunnen doen, maar niet fijn natuurlijk om te hebben. Kan me voorstellen dat je je rot voelt bij het idee dat je het komende jaar niet/moeilijk zwanger kunt worden daardoor (ook al was dat misschien nog helemaal niet Im Frage bij je vriend... voor je gevoel is het wel kl*#!te!
Hier ook maar aan het doormodderen. Probeer het wat van me af te zetten,maar dat lukt niet echt goed. Afgelopen weekend een klein dieptepunt toen ik tijdens de seks ineens erg emotioneel werd en me enorm verdrietig bleef voelen. Mijn lief had al het idee dat ie onder emotionele druk stond door de discussie en de manier waarop ik het ter sprake bracht, maar toen kwam er nog een schepje bovenop natuurlijk...
Dat was helemaal niet mijn bedoeling maar voelde me zo verdrietig. Later vond hij me huilend op een stoel in de tuin. Ik kon maar niet stoppen met huilen. Dacht: er zit totaal geen schot in, misschien moet ik maar accepteren dat hij het echt niet wil en niet steeds (valse) hoop houden. Maar het moment dat ik dat dacht werd ik onbedaarlijk verdrietig Dat zei ik tegen hem. Toen gaf hij aan dat hij er op z'n eigen manier over aan het nadenken is, en dat hij niet elk stapje in dat proces tot in den treure met mij wilde bespreken. Maar dat ik niet mijn ideaal moest opgeven. Dat zorgde voor veel verwarring natuurlijk. Was dit een hoopvol teken? Hij gaf aan dat het misschien een goed idee was om het juist een maand of 2 maanden niet over het onderwerp te hebben, omdat het nu zo enorm beladen is geworden de afgelopen weken. Iets wat jij ook al eens aangaf, Kaetje. Voor mij een gruwel, maar ik moet zeggen dat het op deze manier ook niet prettig is. Ik moet het echt leren loslaten. En op deze manier doe ik niet bijster veel om dat in praktijk te brengen. Ik weet ook niet zo goed hoe. Zit een beetje verstrikt in emotionele vicieuze cirkel. Zucht... moeilijk moeilijk.Misschien toch maar eens over nadenken over wat hij voorstelde.
Vanmiddag hebben we weer een gesprek bij de psycholoog. Maar even afwachten wat daar uit komt....
x, Lova
woensdag 19 september 2007 om 13:12
Oh ja nog even terugkomend op je vraag vivafeelfree. Inderdaad, ik denk ook dat het 'makkelijker' te accepteren is als je het samen hebt geprobeerd en het is niet gelukt, dan zoals het nu is. Als hij niet wil en jij wel, dan heb je toch het idee dat je dat in je eentje moet verwerken. En dat kan juist een verwijdering teweeg brengen in je relatie. Dus wat ik volgens mij vorige keer al schreef; ik denk dat het alleen lukt om het te accepteren en er vrede mee te hebben als ik zelf achter dat idee sta. (en zover zijn we nog lang niet)
woensdag 19 september 2007 om 19:49
Nou dat bezoek aan de psycholoog hebben we ook weer achter de rug. Helaas niks aan gehad. We stoppen er daarom ook maar mee. Volgens mij wist ze gewoon niet wat ze ermee aan moest en zag ze geen aanknopingspunten. Ze gaf een paar keer aan dat zij niet de keuze voor ons kon maken. Dat is ook helemaal niet de vraag, zei ik, we zijn hier om wat tips te horen hoe we tot een besluit kunnen komen. Maar daar had ze geen ideeën over. Die moest ik aandragen, vond ze, want ik wilde toch iets. En het was volgens haar logisch dat het initiatief hiervoor bij mij moest liggen en niet bij mijn lief, want ik wilde iets en hij niet. Dat vond ik zelf helemaal niet zo logisch, niet als je het als een probleem van ons tweeën beschouwt waar we samen een oplossing in willen zoeken.
Op mijn verzoek hebben we het daarom nu gehad over praktische zaken; stel je hebt een kind, en hoe nu verder? Manlief gaf aan hoe hij het zag en ik gaf aan hoe ik het zag. Manlief draaide het riedeltje af met de dingen die hij als bezwaarlijk zag en waar hij problemen zag. En ik de dingen die mij leuk leken en dingen waarvan ik dacht waar je wel eens tegen aan kunt lopen en hoe je daarmee om kunt gaan, welke oplossingen je kunt zoeken.
Ze vond hem heel realistisch en mij idealistisch. Daar was ik het helemaal niet mee eens, want ik vond het verhaal van mijn lief dan wel realistisch maar ook heel eenzijdig want alleen maar negatief en problemen zien. Mijn verhaal vond ik helemaal niet idealistisch. Maar het is hetzelfde als iemand gaat emigreren en de een heeft er veel zin in en de ander heeft er geen zin in. Als je er veel zin in hebt, bekijk je het natuurlijk zonniger maar zie je ook waar je tegenaan kunt lopen en bedenk je vooraf hoe je dat kunt oplossen. Iemand die er geen zin in heeft ziet alleen maar nadelen en beren op de weg. Wie heeft er dan gelijk?
Het gaat er uiteindelijk ook niet om wie er gelijk heeft, want het is voor ons beiden een realiteit. Maar ze gaf aan dat zij dus geen opening zag; manlief was zo overtuigd van zijn realiteit dat ze zich afvroeg of het wel zinvol was om met hem aan een kind te beginnen, want hij wilde immers niet. En wat doe je zo'n kind dan aan? Ik gaf aan dat ik het idee had dat, als het kind er eenmaal is (wel vooropgesteld dat hij dan instemt want ik kan hem natuurlijk niet dwingen om een kind te krijgen) dat hij er echt wel veel voor zal voelen en dat ik verwacht hoe ik hem ken dat hij heus wel een band met het kind zal voelen en ook niet de complete zorg aan mij over zal laten. Dat zag zij niet zo.
Manlief gaf daarop zelf aan dat het wel klopte wat ik zei; dat als het kind er eenmaal was dat hij wel van het kind zou houden en ook niet vond dat de vrouw als enige voor het kind zou moeten zorgen. Zij twijfelde daar aan. Ze gaf als laatste nog mee dat ze wel eerder een stel had gehad waarvan de vrouw een kind wilde en de man niet, en dat ze toch zwanger was geraakt en dat ze na een jaar weer bij haar kwamen omdat ze in een scheiding lagen.
Ja, maar het is helemaal niet gezegd dat je NIET uit elkaar groeit als je geen kinderen krijgt,zei ik, want als het mij niet lukt om volkomen achter die keuze te staan zal het ook altijd blijven knagen en misschien loopt de relatie daardoor ook wel stuk. Ja het was een erg moeilijk probleem, zuchtte ze maar weer eens. 'En gelukkig is het nu 5 uur,' zei ik 'en tijd om te gaan.' We waren blij dat de tijd er op zat, want het was een erg moeizaam gesprek. Manlief vond ook niet dat ze enige toegevoegde waarde had; ze vond het blijkbaar erg moeilijk om mensen door een dilemma heen te loodsen om te bedenken wat voor stappen je zou kunnen zetten.
Ik baal hier best wel van. Ik was ook een beetje bozig over de (in mijn ogen) aanvallende manier waarop ze mij benaderde. Het meest vervelende vind ik nog wel dat ik nu ook even niet meer weet hoe we hieruit kunnen komen. We zijn nu bijna een jaar verder en nog niet dichter bij elkaar gekomen. Manlief stelde voor om toch maar eens een lijstje te maken van voors en tegens voor leven met kinderen en leven zonder kinderen en dan al die punten eens te bespreken.
Nou ja, gelukkig konden we samen nog wel lachen en grapjes maken toen we weer eenmaal buiten stonden.
Op mijn verzoek hebben we het daarom nu gehad over praktische zaken; stel je hebt een kind, en hoe nu verder? Manlief gaf aan hoe hij het zag en ik gaf aan hoe ik het zag. Manlief draaide het riedeltje af met de dingen die hij als bezwaarlijk zag en waar hij problemen zag. En ik de dingen die mij leuk leken en dingen waarvan ik dacht waar je wel eens tegen aan kunt lopen en hoe je daarmee om kunt gaan, welke oplossingen je kunt zoeken.
Ze vond hem heel realistisch en mij idealistisch. Daar was ik het helemaal niet mee eens, want ik vond het verhaal van mijn lief dan wel realistisch maar ook heel eenzijdig want alleen maar negatief en problemen zien. Mijn verhaal vond ik helemaal niet idealistisch. Maar het is hetzelfde als iemand gaat emigreren en de een heeft er veel zin in en de ander heeft er geen zin in. Als je er veel zin in hebt, bekijk je het natuurlijk zonniger maar zie je ook waar je tegenaan kunt lopen en bedenk je vooraf hoe je dat kunt oplossen. Iemand die er geen zin in heeft ziet alleen maar nadelen en beren op de weg. Wie heeft er dan gelijk?
Het gaat er uiteindelijk ook niet om wie er gelijk heeft, want het is voor ons beiden een realiteit. Maar ze gaf aan dat zij dus geen opening zag; manlief was zo overtuigd van zijn realiteit dat ze zich afvroeg of het wel zinvol was om met hem aan een kind te beginnen, want hij wilde immers niet. En wat doe je zo'n kind dan aan? Ik gaf aan dat ik het idee had dat, als het kind er eenmaal is (wel vooropgesteld dat hij dan instemt want ik kan hem natuurlijk niet dwingen om een kind te krijgen) dat hij er echt wel veel voor zal voelen en dat ik verwacht hoe ik hem ken dat hij heus wel een band met het kind zal voelen en ook niet de complete zorg aan mij over zal laten. Dat zag zij niet zo.
Manlief gaf daarop zelf aan dat het wel klopte wat ik zei; dat als het kind er eenmaal was dat hij wel van het kind zou houden en ook niet vond dat de vrouw als enige voor het kind zou moeten zorgen. Zij twijfelde daar aan. Ze gaf als laatste nog mee dat ze wel eerder een stel had gehad waarvan de vrouw een kind wilde en de man niet, en dat ze toch zwanger was geraakt en dat ze na een jaar weer bij haar kwamen omdat ze in een scheiding lagen.
Ja, maar het is helemaal niet gezegd dat je NIET uit elkaar groeit als je geen kinderen krijgt,zei ik, want als het mij niet lukt om volkomen achter die keuze te staan zal het ook altijd blijven knagen en misschien loopt de relatie daardoor ook wel stuk. Ja het was een erg moeilijk probleem, zuchtte ze maar weer eens. 'En gelukkig is het nu 5 uur,' zei ik 'en tijd om te gaan.' We waren blij dat de tijd er op zat, want het was een erg moeizaam gesprek. Manlief vond ook niet dat ze enige toegevoegde waarde had; ze vond het blijkbaar erg moeilijk om mensen door een dilemma heen te loodsen om te bedenken wat voor stappen je zou kunnen zetten.
Ik baal hier best wel van. Ik was ook een beetje bozig over de (in mijn ogen) aanvallende manier waarop ze mij benaderde. Het meest vervelende vind ik nog wel dat ik nu ook even niet meer weet hoe we hieruit kunnen komen. We zijn nu bijna een jaar verder en nog niet dichter bij elkaar gekomen. Manlief stelde voor om toch maar eens een lijstje te maken van voors en tegens voor leven met kinderen en leven zonder kinderen en dan al die punten eens te bespreken.
Nou ja, gelukkig konden we samen nog wel lachen en grapjes maken toen we weer eenmaal buiten stonden.
woensdag 19 september 2007 om 21:24
Hoi meiden,
Nou het duurde even eer ik mn wachtwoord weer teruggevonden had. Ik ben hier al maanden niet meer geweest. Heb nog even teruggelezen, het is bijna een jaar geleden dat ik een berichtje heb achter gelaten hier. Een jaar.
Na maanden van verdriet, huilen, praten, hopen (vooral hopen) en nog veel meer huilen, is het bij ons zover. Mijn lieve vriend en ik gaan hebben besloten uit elkaar te gaan.
Wij komen er samen niet uit een andere oplossing te vinden. Ik heb zo vaak geroepen "waarom is er geen middenweg!!". Maar er is geen middenweg, er is geen tussenoplossing te vinden. Het is zoals ons door onze eerste peuteraar al werd verteld;
- of één van jullie moet zijn gevoelens verloochenen
- of jullie gaan uit elkaar
Ik kan mijn wens, mijn gevoel gewoon niet aan de kant zetten. Elke keer als wij samen huilend op de bank zaten dacht ik "ik zet het wel aan de kant, want ik wil mijn lief niet echt kwijt". Maar het komt elke keer terug. De jaloezie wanneer ik een dikke buik zie "lopen", wanneer ik op de camping een gezellig gezinnetje zie, wanneer ik de trotse verhalen van mijn (mannelijke) collega's hoor.
Och, ik geloof niet dat ik iemand een positief gevoel geef door dit bericht te plaatsen. Maar ik ben zo ontzettend verdrietig, dat ik het wel even kwijt moest.
Liefs,
Ludhiana
Ps Heureka, van harte gefeliciteerd, ik hoop dat alles goed gaat met je en je buik!
Nou het duurde even eer ik mn wachtwoord weer teruggevonden had. Ik ben hier al maanden niet meer geweest. Heb nog even teruggelezen, het is bijna een jaar geleden dat ik een berichtje heb achter gelaten hier. Een jaar.
Na maanden van verdriet, huilen, praten, hopen (vooral hopen) en nog veel meer huilen, is het bij ons zover. Mijn lieve vriend en ik gaan hebben besloten uit elkaar te gaan.
Wij komen er samen niet uit een andere oplossing te vinden. Ik heb zo vaak geroepen "waarom is er geen middenweg!!". Maar er is geen middenweg, er is geen tussenoplossing te vinden. Het is zoals ons door onze eerste peuteraar al werd verteld;
- of één van jullie moet zijn gevoelens verloochenen
- of jullie gaan uit elkaar
Ik kan mijn wens, mijn gevoel gewoon niet aan de kant zetten. Elke keer als wij samen huilend op de bank zaten dacht ik "ik zet het wel aan de kant, want ik wil mijn lief niet echt kwijt". Maar het komt elke keer terug. De jaloezie wanneer ik een dikke buik zie "lopen", wanneer ik op de camping een gezellig gezinnetje zie, wanneer ik de trotse verhalen van mijn (mannelijke) collega's hoor.
Och, ik geloof niet dat ik iemand een positief gevoel geef door dit bericht te plaatsen. Maar ik ben zo ontzettend verdrietig, dat ik het wel even kwijt moest.
Liefs,
Ludhiana
Ps Heureka, van harte gefeliciteerd, ik hoop dat alles goed gaat met je en je buik!
woensdag 19 september 2007 om 23:13
Lieve Ludhiana!!!
Ben er stil van..... Wat enorm klote voor je, meis wat zul jij je rot en verdrietig voelen... ik houd je stevig vast! Hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die je steunen aanhoren, vasthouden.... en kom vooral hier van je af schrijven, al gaf je eerder aan niet zo'n forummer te zijn... Wij willen er voor je zijn...
Heb je al een idee hoe het gaat lopen de komende tijd, is het een beslissing en het hoe en wat moet nog vorm krijgen of ben jij of hij wegggegaan? Heb je daarna nog met hem gepraat?
Houd je vast aan het idee dat je alles hebt gedaan wat in je vermogen ligt, je hebt het de tijd gegeven, geprobeerd hem te begrijpen, eindeloos gepraat, goede momenten afgewacht of juist met de deur in huis gevallen, zelfs geprobeerd je eigen perspectief te veranderen, naar vormen gezocht die bij jullie allebei passen ..... Het heeft niet de opening geboden waar jullie naar op zoek waren, maar je toewijding daar mag je trots op zijn.... en het is uiteindelijk het meest belangrijk dat je trouw bent aan jezelf.....
Ik denk aan je en hoop zo dat deze beslissing, hoe zwart het nu ook lijkt ... je lucht geeft en nieuwe mogelijkheden biedt......
Heureka!
Ben er stil van..... Wat enorm klote voor je, meis wat zul jij je rot en verdrietig voelen... ik houd je stevig vast! Hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die je steunen aanhoren, vasthouden.... en kom vooral hier van je af schrijven, al gaf je eerder aan niet zo'n forummer te zijn... Wij willen er voor je zijn...
Heb je al een idee hoe het gaat lopen de komende tijd, is het een beslissing en het hoe en wat moet nog vorm krijgen of ben jij of hij wegggegaan? Heb je daarna nog met hem gepraat?
Houd je vast aan het idee dat je alles hebt gedaan wat in je vermogen ligt, je hebt het de tijd gegeven, geprobeerd hem te begrijpen, eindeloos gepraat, goede momenten afgewacht of juist met de deur in huis gevallen, zelfs geprobeerd je eigen perspectief te veranderen, naar vormen gezocht die bij jullie allebei passen ..... Het heeft niet de opening geboden waar jullie naar op zoek waren, maar je toewijding daar mag je trots op zijn.... en het is uiteindelijk het meest belangrijk dat je trouw bent aan jezelf.....
Ik denk aan je en hoop zo dat deze beslissing, hoe zwart het nu ook lijkt ... je lucht geeft en nieuwe mogelijkheden biedt......
Heureka!
woensdag 19 september 2007 om 23:36
Lieve Lova Rixt!
Ik volg je wel hoor, maar het komt te weinig van schrijven... zit me echt op te vreten als ik lees over je psych.. wordt ik zo boos van, grr wat een stom mens.... begrijpt ze wel welke cruciale fase jullie staan in jullie relatie... in jullie leven... Ik vind dat ze zich wel erg makkelijk vanaf maakt en de bal wel heel erg bij jou legt... Nee inderdaad hoeft zij de keuze niet te maken, maar nu is ze ook niet echt onpartijdig lijkt me zo.... En tjemig wat een anekdotisch argument van dat stel dat na een jaar uit elkaar ging... echt ik wordt hier zo boos van....
Al lezende dacht ik wel misschien heeft het voor je man nog wel een goed effect omdat hij bij jou zich altijd moet verdedigen, nu zij nogal zijn zijde kiest geeft dat hem misschien ruimte om het eens van een afstandje te bekijken... toenadering naar jou te voelen. Zijn opmerking dat hij best van het kind zou houden en de zorg zou delen, zijn voorstel om een lijstje met voors en tegens te maken en dit te bespreken, zijn opmerking dat je je wensen niet opzij moet zetten zie ik wel als positoeve gebaren van zijn kant...
Het voelt zo vreemd om in jullie heftige situaties blije zwangerschapsverhalen te vertellen, maar toch even kort.... Ja het gaat goed met ons, ben inmiddels 16 weken, mijn buik begint al iets te groeien.... heb een goede combitest achter de rug en vorige week hebben we het hartje gehoord.... heel erg bijzonder. Lief is echt helemaal om, hij staat aan mijn zijde.... hij is erg lief voor me, we gaan samen naar de verloskundige en echo's en vertellen het samen aan vrienden.... we maken plannen, dromen ook en hebben het veel over de opvoeding en onze nieuwe rol als ouders.... Spannend hoor! De dingen waar hij eerder naar voren bracht om geen kinderen te willen beginnen komen nog wel eens in gesprekken naar voren, maar het is nu iets waar we samen mee om moeten gaan en niet meer niet-te-weerleggen argumenten in een emotionele strijd. Dat voelt voor ons allebei heel bevrijdend. Ja hij gaat er echt onvoorwaardelijk voor... dat is aan de ene kant wonderbaarlijk als ik terugdenk aan de moeilijke gesprekken en hartverscheurende situaties die we hebben gehad... ja heel erg onvoorstelbaar blijft het.... aan de andere kant wist ik wel dat hij het vaderschap heel serieus neemt en daar ook echt een volwaardige rol in wil spelen, juist daarom was het zo'n moeilijke beslissing voor hem.... Er is zo'n heerlijke opluchting in ons huis gekomen..... Het kan, het kan het kan... er zijn echt meer mogelijkheden dan jezelf verlochenen of uit elkaar gaan.... Houd moed in wanhopige tijden, ik sta aan je zij!
Liefs!
Heureka!
Ik volg je wel hoor, maar het komt te weinig van schrijven... zit me echt op te vreten als ik lees over je psych.. wordt ik zo boos van, grr wat een stom mens.... begrijpt ze wel welke cruciale fase jullie staan in jullie relatie... in jullie leven... Ik vind dat ze zich wel erg makkelijk vanaf maakt en de bal wel heel erg bij jou legt... Nee inderdaad hoeft zij de keuze niet te maken, maar nu is ze ook niet echt onpartijdig lijkt me zo.... En tjemig wat een anekdotisch argument van dat stel dat na een jaar uit elkaar ging... echt ik wordt hier zo boos van....
Al lezende dacht ik wel misschien heeft het voor je man nog wel een goed effect omdat hij bij jou zich altijd moet verdedigen, nu zij nogal zijn zijde kiest geeft dat hem misschien ruimte om het eens van een afstandje te bekijken... toenadering naar jou te voelen. Zijn opmerking dat hij best van het kind zou houden en de zorg zou delen, zijn voorstel om een lijstje met voors en tegens te maken en dit te bespreken, zijn opmerking dat je je wensen niet opzij moet zetten zie ik wel als positoeve gebaren van zijn kant...
Het voelt zo vreemd om in jullie heftige situaties blije zwangerschapsverhalen te vertellen, maar toch even kort.... Ja het gaat goed met ons, ben inmiddels 16 weken, mijn buik begint al iets te groeien.... heb een goede combitest achter de rug en vorige week hebben we het hartje gehoord.... heel erg bijzonder. Lief is echt helemaal om, hij staat aan mijn zijde.... hij is erg lief voor me, we gaan samen naar de verloskundige en echo's en vertellen het samen aan vrienden.... we maken plannen, dromen ook en hebben het veel over de opvoeding en onze nieuwe rol als ouders.... Spannend hoor! De dingen waar hij eerder naar voren bracht om geen kinderen te willen beginnen komen nog wel eens in gesprekken naar voren, maar het is nu iets waar we samen mee om moeten gaan en niet meer niet-te-weerleggen argumenten in een emotionele strijd. Dat voelt voor ons allebei heel bevrijdend. Ja hij gaat er echt onvoorwaardelijk voor... dat is aan de ene kant wonderbaarlijk als ik terugdenk aan de moeilijke gesprekken en hartverscheurende situaties die we hebben gehad... ja heel erg onvoorstelbaar blijft het.... aan de andere kant wist ik wel dat hij het vaderschap heel serieus neemt en daar ook echt een volwaardige rol in wil spelen, juist daarom was het zo'n moeilijke beslissing voor hem.... Er is zo'n heerlijke opluchting in ons huis gekomen..... Het kan, het kan het kan... er zijn echt meer mogelijkheden dan jezelf verlochenen of uit elkaar gaan.... Houd moed in wanhopige tijden, ik sta aan je zij!
Liefs!
Heureka!
maandag 24 september 2007 om 19:24
ludhiana, wat ontzettend verdrietig dat het bij jullie zo gelopen is. Ik kan het me gewoon niet voorstellen hoe je je moet voelen. Een onmogelijke keuze die jij hebt moeten maken. Hoe gaat het nu met jullie? Zijn jullie al uit elkaar? Of wonen jullie nog samen? En hebben jullie veel te regelen? Hoe oud was je ook al weer? (sorry hoor, helemaal vergeten...). Jullie hebben er wel alles aan gedaan om er samen uit te komen. Heel jammer dat het niet gelukt is. Het is hier de laatste maanden een heel stuk rustiger, de meesten zijn er samen uit gekomen of het zit al een tijd vast, ik denk dat dat de reden is dat er weinig gereageerd wordt.
Rixt/lova, wat een prutser die psych van jullie. Probeer het op te brengen om je een maand of twee stil te houden! Het is wel waar dat mannen over het algemeen niet alles vijf keer door willen spreken. Ik merk het bij onze bruiloft. Ik ben er echt elke dag mee bezig, forums lezen, jurken bekijken, bruidstaarten bekijken etc. En vriend is er helemaal niet mee bezig. Als er een knoop doorgehakt moet worden wel hoor maar al dat gedoe er omheen vind hij niks. Ik kan er de hele dag wel over praten, dat wordt hem ook wel eens te veel. De dingen die je vriend gezegd heeft vind ik wel positief en hoopgevend moet ik zeggen.
Verder hoop ik dat het met iedereen goed gaat.
Rixt/lova, wat een prutser die psych van jullie. Probeer het op te brengen om je een maand of twee stil te houden! Het is wel waar dat mannen over het algemeen niet alles vijf keer door willen spreken. Ik merk het bij onze bruiloft. Ik ben er echt elke dag mee bezig, forums lezen, jurken bekijken, bruidstaarten bekijken etc. En vriend is er helemaal niet mee bezig. Als er een knoop doorgehakt moet worden wel hoor maar al dat gedoe er omheen vind hij niks. Ik kan er de hele dag wel over praten, dat wordt hem ook wel eens te veel. De dingen die je vriend gezegd heeft vind ik wel positief en hoopgevend moet ik zeggen.
Verder hoop ik dat het met iedereen goed gaat.
maandag 24 september 2007 om 21:20
Ludhiana wat ontzettend rot voor jullie!!!!
En Heureka wel fijn om te lezen dat heurekaman helemaal is omgedraaid en er nu helemaal voor gaat. Jeetje, wat een tegenstelling tussen jullie twee... erg pijnlijk, ik weet ook even niet wat ik er nog van moet zeggen.
Zelf ben ik even helemaal confuus. Na ons laatste bezoek aan de psych was ik erg boos op dat mens. Daar had ik het toen even druk mee. Maar de volgende dag drong de realiteit tot me door: hij wil echt geen kinderen. Moet ik dit feit niet eens onder ogen gaan zien? Om half 8 's ochtends was ik al in diep in tranen... Besloot om het maar even van me af te zetten en maar even niet toe te geven aan alle woede, verdriet en wanhoop. Ik weet het gewoon even niet. 's Avonds kwam ik thuis na m'n werk in tranen en lief heeft me getroost, hij vond het ook heel rot. Hij wilde me helemaal niet zo enorm verdrietig zien, maar hij kon ook z'n eigen gevoel niet uitwissen. In mijn woede denk ik af en toe: doe dan ook niet zo stom! Maar ja, hij heeft natuurlijk ook recht op z'n eigen mening. [Denk ik dan weer in mijn reëelere buien]. Met een druk (maar wel leuk) weekend heb ik het ook even van me af gezet. Was gister zelfs zowaar helemaal ontspannen tijdens een wandeling in een heerlijk zonnetje. Maar vandaag sloeg het verdriet weer toe. Weet even echt niet meer wat ik moet. Waar ik me nog het meest aan stoor is de gedachte dat ik het gevoel blijf houden dat hij het niet eens heeft geprobéérd om te bedenken om wel een kind te willen.
Ik denk dat het verstandig is om voorlopig maar even niet te handelen en plannen te maken over 'hoe nu verder?'. Dat komt wel weer een keer. Eerst die emoties maar eens laten uitrazen.
En maar eens werk van maken om toch een keertje samen op een kindje van vrienden te passen. Want daar had de psych dan wel weer gelijk in: waarom had ik dat nog steeds niet geregeld? Er zijn inmiddels alweer 3 mnd verder dan toen ik dat plan had geopperd.
En net als jij Ludhiana, schrik ik ook van het feit dat ik alweer meer dan een jaar meeschrijf op dit topic... en nog niet veel vooruitgang heb geboekt.
Nou ja, ik laat het maar even voor nu. En probeer niet in een poel van verdriet te belanden.
Veel liefs voor jullie allen
Lova
En Heureka wel fijn om te lezen dat heurekaman helemaal is omgedraaid en er nu helemaal voor gaat. Jeetje, wat een tegenstelling tussen jullie twee... erg pijnlijk, ik weet ook even niet wat ik er nog van moet zeggen.
Zelf ben ik even helemaal confuus. Na ons laatste bezoek aan de psych was ik erg boos op dat mens. Daar had ik het toen even druk mee. Maar de volgende dag drong de realiteit tot me door: hij wil echt geen kinderen. Moet ik dit feit niet eens onder ogen gaan zien? Om half 8 's ochtends was ik al in diep in tranen... Besloot om het maar even van me af te zetten en maar even niet toe te geven aan alle woede, verdriet en wanhoop. Ik weet het gewoon even niet. 's Avonds kwam ik thuis na m'n werk in tranen en lief heeft me getroost, hij vond het ook heel rot. Hij wilde me helemaal niet zo enorm verdrietig zien, maar hij kon ook z'n eigen gevoel niet uitwissen. In mijn woede denk ik af en toe: doe dan ook niet zo stom! Maar ja, hij heeft natuurlijk ook recht op z'n eigen mening. [Denk ik dan weer in mijn reëelere buien]. Met een druk (maar wel leuk) weekend heb ik het ook even van me af gezet. Was gister zelfs zowaar helemaal ontspannen tijdens een wandeling in een heerlijk zonnetje. Maar vandaag sloeg het verdriet weer toe. Weet even echt niet meer wat ik moet. Waar ik me nog het meest aan stoor is de gedachte dat ik het gevoel blijf houden dat hij het niet eens heeft geprobéérd om te bedenken om wel een kind te willen.
Ik denk dat het verstandig is om voorlopig maar even niet te handelen en plannen te maken over 'hoe nu verder?'. Dat komt wel weer een keer. Eerst die emoties maar eens laten uitrazen.
En maar eens werk van maken om toch een keertje samen op een kindje van vrienden te passen. Want daar had de psych dan wel weer gelijk in: waarom had ik dat nog steeds niet geregeld? Er zijn inmiddels alweer 3 mnd verder dan toen ik dat plan had geopperd.
En net als jij Ludhiana, schrik ik ook van het feit dat ik alweer meer dan een jaar meeschrijf op dit topic... en nog niet veel vooruitgang heb geboekt.
Nou ja, ik laat het maar even voor nu. En probeer niet in een poel van verdriet te belanden.
Veel liefs voor jullie allen
Lova
woensdag 26 september 2007 om 11:07
Hallo kom ik weer ens binnenvallen.
Rixt ehhh Lova. Wat rot dat jullie zo weinig vooruitgang boeken en dat de psycholoog jullie ook niet kan helpen. IK ken het gevoel wel hoor om heen en weer geslingerd te worden tussen hoop dat er nog een opening is en dat hij echt niet wil en de bal bij jou ligt, dat jij mmoet besluiten of je daar mee kan leven. Wat zegt hij er zelf van? Zegt hij zelf dat zijn besluit vast staat of dat hij er nog over nadenkt? Verder zij een vriendin ooit tegen mij, hij is tot een ding verplicht en dat is praten over de problemen. Als je dat niet wil moet je geen relatie aangaan. Dus voel je niet schuldig als jij jullie problemen bespreekbaar wil maken.
Ludhu**** (sorry naam vergeten). Wat moet jij het zwaar hebben, en dat na een hele lange moeilijke periode dat je voor je relatie en wens heb gevochten. Veel sterkte, ik leef met je mee.
Kaetje gefeliciteerd met je huwlijk. Is denk ik wel fijn dat je even ergens anders mee bezig kunt zijn. Misschien even de zwangerschapsperikelen een beetje naar de achtergrond. En fijn dat jullie de wens in ieder geval wel echt kunnen delen.
Heureka wat fijn dat het zo goed met je gaat en met je zwangerschap en jullie er samen van kunnen genieten. Lijkt me zo fijn... zwijmel zwijmel.
Vivafeelfree, ik weet er inmiddels alles van hoe moeilijk het is om in zo'n conflict situatie te horen dat je misschien miet zwanger kan worden (althans, ik dacht dat jij het was die het schreef, maar weet niet helemaal zeker meer....). Je denkt dan soms echt waar hebben we het over als je het over het willen van kinderen hebt.... Bij ons is inmiddels duidelijk geworden dat er een bepaalde erfelijke afwijking in de familie van mijn vriend zit, waardoor hij een redelijke kans heeft (ongeveer 25%) om onvruchtbaar te zijn (in ieder geval op de natuurlijk weg). Dat maakt het voor mij en ons extra lastig om over kinderen te praten. Vriend geeft zelf aan dat hij nog echt aan het idee moet wennen om ooit voor kinderen te gaan. Ik las hier well eens op het forum dat je je partner moet enthousiasmeren en viond dat wel een goede. Ik vond dat onze gesprekken ook zoveel over de negatieve kanten gingen. Maaar ben nu bang dat ik vooral mezelf enthousiasmeer voor iets wat er voor mij nooit zal zijn. Verder maak ik me veel zorgen dat hij dus geen kindren kan krijgen en bekijkt mijn vriend het veel nuchtiger en zegt dat hij ook een hele grote kans heeft ze wel te kunnen krijgen en ik me pas zorgen moet gaan maken als ik weet dat hij ze niet kan krijgen. Ik weet aan de ene kant wel dat hij gelijk heeft, tenslotte weet niemand of ie kinderen kan krijgen. Maar toch, als je weet dat een kans zo groot is..... Verder maak ik me ook zorgen of we eruit komen als dat daadwerkelijk zo zal zijn. Dat ik heel verdrietig ben en hij eigenlijk opgelucht, we het niet eens over de weg om dan te vervolgen. Maar dat zijn dingen die mijn vriend ook niet wil bespreken (" dat zien we dan wel" ) En ik vind ook dat hij geijlk heeft, dat je nu geen plannen moet maken voor wat je zou doen als. Maar ik voel me niet altijd begrepen in mijn zorgen. Ik probeer dit nu van me af te zetten en verder te gaan waar gebleven waren...
Rixt ehhh Lova. Wat rot dat jullie zo weinig vooruitgang boeken en dat de psycholoog jullie ook niet kan helpen. IK ken het gevoel wel hoor om heen en weer geslingerd te worden tussen hoop dat er nog een opening is en dat hij echt niet wil en de bal bij jou ligt, dat jij mmoet besluiten of je daar mee kan leven. Wat zegt hij er zelf van? Zegt hij zelf dat zijn besluit vast staat of dat hij er nog over nadenkt? Verder zij een vriendin ooit tegen mij, hij is tot een ding verplicht en dat is praten over de problemen. Als je dat niet wil moet je geen relatie aangaan. Dus voel je niet schuldig als jij jullie problemen bespreekbaar wil maken.
Ludhu**** (sorry naam vergeten). Wat moet jij het zwaar hebben, en dat na een hele lange moeilijke periode dat je voor je relatie en wens heb gevochten. Veel sterkte, ik leef met je mee.
Kaetje gefeliciteerd met je huwlijk. Is denk ik wel fijn dat je even ergens anders mee bezig kunt zijn. Misschien even de zwangerschapsperikelen een beetje naar de achtergrond. En fijn dat jullie de wens in ieder geval wel echt kunnen delen.
Heureka wat fijn dat het zo goed met je gaat en met je zwangerschap en jullie er samen van kunnen genieten. Lijkt me zo fijn... zwijmel zwijmel.
Vivafeelfree, ik weet er inmiddels alles van hoe moeilijk het is om in zo'n conflict situatie te horen dat je misschien miet zwanger kan worden (althans, ik dacht dat jij het was die het schreef, maar weet niet helemaal zeker meer....). Je denkt dan soms echt waar hebben we het over als je het over het willen van kinderen hebt.... Bij ons is inmiddels duidelijk geworden dat er een bepaalde erfelijke afwijking in de familie van mijn vriend zit, waardoor hij een redelijke kans heeft (ongeveer 25%) om onvruchtbaar te zijn (in ieder geval op de natuurlijk weg). Dat maakt het voor mij en ons extra lastig om over kinderen te praten. Vriend geeft zelf aan dat hij nog echt aan het idee moet wennen om ooit voor kinderen te gaan. Ik las hier well eens op het forum dat je je partner moet enthousiasmeren en viond dat wel een goede. Ik vond dat onze gesprekken ook zoveel over de negatieve kanten gingen. Maaar ben nu bang dat ik vooral mezelf enthousiasmeer voor iets wat er voor mij nooit zal zijn. Verder maak ik me veel zorgen dat hij dus geen kindren kan krijgen en bekijkt mijn vriend het veel nuchtiger en zegt dat hij ook een hele grote kans heeft ze wel te kunnen krijgen en ik me pas zorgen moet gaan maken als ik weet dat hij ze niet kan krijgen. Ik weet aan de ene kant wel dat hij gelijk heeft, tenslotte weet niemand of ie kinderen kan krijgen. Maar toch, als je weet dat een kans zo groot is..... Verder maak ik me ook zorgen of we eruit komen als dat daadwerkelijk zo zal zijn. Dat ik heel verdrietig ben en hij eigenlijk opgelucht, we het niet eens over de weg om dan te vervolgen. Maar dat zijn dingen die mijn vriend ook niet wil bespreken (" dat zien we dan wel" ) En ik vind ook dat hij geijlk heeft, dat je nu geen plannen moet maken voor wat je zou doen als. Maar ik voel me niet altijd begrepen in mijn zorgen. Ik probeer dit nu van me af te zetten en verder te gaan waar gebleven waren...
woensdag 26 september 2007 om 14:41
Luddhiana: wat erg! Is er nog hoop of is dit definitief het einde? Ik weet even niet wat ik moet zeggen...
Lova: Inderdaad, geeft eerst dat verdriet maar eens vrij baan. Dat kan soms wel opluchten, en misschien dat het 'wij'-gevoel weer een beetje wordt versterkt als je vriend je troost? Maar ja, aan de andere kant maakt dat natuurlijk ook de tweestrijd er niet minder om. Ik ben het eens met (de vriendin van) Mienie: hij is in ieder geval 'verplicht' om samen met jou te praten over het probleem (al dan niet met psych!)
Kaetje: klinkt leuk hoor al die voorbereidingen, zelfs al ben jij er meer mee bezig dan je vriend! Spannend, ben je al zenuwachtig?
Oei Mienie, 25% kans op onvruchtbaarheid dat klinkt wel heel ernstig!! Is hij niet bereid om dit nu alvast te laten onderzoeken, zodat jullie dit mee kunnen laten wegen in jullie keus? Ik begrijp dat je je niet begrepen voelt: dat heb ik precies hetzelfde! Mijn vriend zegt ook steeds "dat zien we dan wel", maar dat stelt mij niet gerust.
Zo ernstig als voor jullie is het voor mij echter niet: als ik over een aantal maanden goed op medicatie ben ingesteld, ben ik als het goed is weer normaal vruchtbaar (rest alleen een iets verhoogde kans op miskraam en een strenge controle tijdens de zwangerschap).
Maar goed: het lijkt er op dat er inderdaad weinig schot in de zaak zit bij de meeste schrijfsters. Ik ben er in ieder geval tamelijk moedeloos van: vriend wil (nog) niet, kan niet zeggen wanneer dan wel, en door mijn eigen gezondheid is het nu momenteel in ieder geval ook nog een tijdje uitgesteld. Dus er zit niets anders op dan afwachten... Ik moet er maar niet te veel aan denken.
Lova: Inderdaad, geeft eerst dat verdriet maar eens vrij baan. Dat kan soms wel opluchten, en misschien dat het 'wij'-gevoel weer een beetje wordt versterkt als je vriend je troost? Maar ja, aan de andere kant maakt dat natuurlijk ook de tweestrijd er niet minder om. Ik ben het eens met (de vriendin van) Mienie: hij is in ieder geval 'verplicht' om samen met jou te praten over het probleem (al dan niet met psych!)
Kaetje: klinkt leuk hoor al die voorbereidingen, zelfs al ben jij er meer mee bezig dan je vriend! Spannend, ben je al zenuwachtig?
Oei Mienie, 25% kans op onvruchtbaarheid dat klinkt wel heel ernstig!! Is hij niet bereid om dit nu alvast te laten onderzoeken, zodat jullie dit mee kunnen laten wegen in jullie keus? Ik begrijp dat je je niet begrepen voelt: dat heb ik precies hetzelfde! Mijn vriend zegt ook steeds "dat zien we dan wel", maar dat stelt mij niet gerust.
Zo ernstig als voor jullie is het voor mij echter niet: als ik over een aantal maanden goed op medicatie ben ingesteld, ben ik als het goed is weer normaal vruchtbaar (rest alleen een iets verhoogde kans op miskraam en een strenge controle tijdens de zwangerschap).
Maar goed: het lijkt er op dat er inderdaad weinig schot in de zaak zit bij de meeste schrijfsters. Ik ben er in ieder geval tamelijk moedeloos van: vriend wil (nog) niet, kan niet zeggen wanneer dan wel, en door mijn eigen gezondheid is het nu momenteel in ieder geval ook nog een tijdje uitgesteld. Dus er zit niets anders op dan afwachten... Ik moet er maar niet te veel aan denken.
woensdag 26 september 2007 om 19:22
Hoi meiden,
Bedankt voor de lieve woorden. Ik kan elk lief woord hard gebruiken...
Wij wonen nog steeds bij elkaar. Of, sja, nog steeds, het is nog geen 2 weken geleden dat we besloten uit elkaar te gaan. Eerst een hoop uitzoektijd voor onze hypotheek. Nu kan ik dan op zoek naar een eigen woning (of caravan haha).
Ochoch, wat is dit een moeilijke tijd. We zitten nog steeds samen op de bank handinhand een wijntje te drinken, vaak dwarrelen de tranen over mn wanen. Soms kijken we een filmpje en is het alsof er niets aan de hand is. Bij mn vriend staan de wallen onder zn ogen. Wat een k.ttijd!!
Erger nog, soms voel ik me echt zwaar hopeloos. 35 jaar en weer vrijgezel. Erger nog; ik wil nog zo graag een gezinnetje stichten!! Naja, hier zit ik dan; 4.5 jaar geleden verhuisd naar 100 km verderop om samen te gaan wonen.
En straks ben ik weer echt alleen.
Naja, er zal wel weer eens een zonnetje gaan schijnen hou ik mezelf maar voor.
Dikke knuffels voor degene die het ook zo moeilijk hebben!
liefs
Ludhiana
Bedankt voor de lieve woorden. Ik kan elk lief woord hard gebruiken...
Wij wonen nog steeds bij elkaar. Of, sja, nog steeds, het is nog geen 2 weken geleden dat we besloten uit elkaar te gaan. Eerst een hoop uitzoektijd voor onze hypotheek. Nu kan ik dan op zoek naar een eigen woning (of caravan haha).
Ochoch, wat is dit een moeilijke tijd. We zitten nog steeds samen op de bank handinhand een wijntje te drinken, vaak dwarrelen de tranen over mn wanen. Soms kijken we een filmpje en is het alsof er niets aan de hand is. Bij mn vriend staan de wallen onder zn ogen. Wat een k.ttijd!!
Erger nog, soms voel ik me echt zwaar hopeloos. 35 jaar en weer vrijgezel. Erger nog; ik wil nog zo graag een gezinnetje stichten!! Naja, hier zit ik dan; 4.5 jaar geleden verhuisd naar 100 km verderop om samen te gaan wonen.
En straks ben ik weer echt alleen.
Naja, er zal wel weer eens een zonnetje gaan schijnen hou ik mezelf maar voor.
Dikke knuffels voor degene die het ook zo moeilijk hebben!
liefs
Ludhiana
vrijdag 28 september 2007 om 10:26
Oempf... Lees ik hier even een paar dagen niet, en dan dit...
Jeetje Ludhiana... Ik ben er ook even stil van... Sterkte meid...
En ja, ooit komt er wel weer een zonnetje, maar dat maakt het nu niet minder moeilijk.
(En heel stiekem denk ik nu aan het verhaal van Doppie... Die gingen toch ook uit elkaar, maar zijn nu toch wel weer samen en gaan er voor? Meer als: misschien nog een klein beetje hoop? Of sla ik nu de plank enorm mis?)
Jeetje Ludhiana... Ik ben er ook even stil van... Sterkte meid...
En ja, ooit komt er wel weer een zonnetje, maar dat maakt het nu niet minder moeilijk.
(En heel stiekem denk ik nu aan het verhaal van Doppie... Die gingen toch ook uit elkaar, maar zijn nu toch wel weer samen en gaan er voor? Meer als: misschien nog een klein beetje hoop? Of sla ik nu de plank enorm mis?)
anoniem_52848 wijzigde dit bericht op 28-09-2007 10:27
Reden: Verduidelijking...
Reden: Verduidelijking...
% gewijzigd
zaterdag 29 september 2007 om 13:56
Lieve Ludhiana,
Ik leef heel erg met je mee
Ontzettend moeilijk om zo'n beslissing te nemen lijkt me. Heb je zelf nog de hoop dat het nog goed komt en hij eventueel bijdraait? Of is dat nu een gepasseerd station?
...ellende ellende...
Weet zelf op het moment ook even niet meer: hoe nu verder? Sinds ons laatste gesprek bij de psycholoog anderhalve week geleden en mijn 'wake up call' de volgende dag hebben we het er niet meer over gehad. Hij gaf toen wel aan dat we nog steeds niet een beslissing hadden genomen, maar daar wil ik ook niet veel hoop uit putten, want tot nu toe is er nog niet veel beweging in z'n standpunt geweest. En hij zei: "Ik zou heel graag willen dat ik het je kon geven, maar ik heb ook mijn eigen mening/gevoel." Nu het weekend is overvalt het verdriet me weer zo...
Ik weet dat hoe ik het thema het afgelopen jaar heb aangepakt dat ik er weinig mee ben opgeschoten. Misschien moet ik het nu even een tijdje loslaten. Maar dat is wel heel moeilijk. Soms overvallen me allerlei fantasieën of dingen die je ziet op straat of op tv en dan denk ik: misschien zal ik nooit een klein kindje in m'n armen houden, tegen m'n borst aan drukken, over z'n hoofdje aaien... en daar word ik dan zo verdrietig van. Ik ben ook bang dat we uit elkaar groeien hierdoor, dat het verdriet alleen maar erger wordt of dat ik me juist boos op hem ga voelen. De afgelopen anderhalve week merk ik wel dat hij heel vaak vraagt of ik nog van 'm hou. Natuurlijk doe ik dat nog, heel veel, en ik voel gelukkig ook geen afstand naar hem toe. Maar ik ben wel bang dat dat dus gaat veranderen.... De tijd zal het leren denk ik. Een vriendin zei dat als ik het misschien los laat, er bij hem meer ruimte ontstaat en dat misschien een verandering bij hem teweeg brengt... maar ik ben zo bang dat ik dan nog steeds valse hoop blijf houden en dat brengt me nergens.
Gelukkig merk ik wel dat de meditatie-oefeningen waar ik een paar maanden geleden mee ben begonnen wel z'n vruchten afwerpt; het verdriet overspoelt me niet zo als het me gewoonlijk zou treffen. Ik kan sneller mezelf toespreken en denken: ik ben nu verdrietig, maar straks gaat het wel weer. En er dan niet helemaal in wegglijden. Daar ben ik wel blij om. Dus tussen de regendruppels schijnt zeker nog de zon en geniet ik van mooie herfstbladeren, of een heerlijke wandeling of leuk grappen maken of een omhelzing.
Ludhiana, heel veel sterkte komende tijd!
Lova
Ik leef heel erg met je mee
Ontzettend moeilijk om zo'n beslissing te nemen lijkt me. Heb je zelf nog de hoop dat het nog goed komt en hij eventueel bijdraait? Of is dat nu een gepasseerd station?
...ellende ellende...
Weet zelf op het moment ook even niet meer: hoe nu verder? Sinds ons laatste gesprek bij de psycholoog anderhalve week geleden en mijn 'wake up call' de volgende dag hebben we het er niet meer over gehad. Hij gaf toen wel aan dat we nog steeds niet een beslissing hadden genomen, maar daar wil ik ook niet veel hoop uit putten, want tot nu toe is er nog niet veel beweging in z'n standpunt geweest. En hij zei: "Ik zou heel graag willen dat ik het je kon geven, maar ik heb ook mijn eigen mening/gevoel." Nu het weekend is overvalt het verdriet me weer zo...
Ik weet dat hoe ik het thema het afgelopen jaar heb aangepakt dat ik er weinig mee ben opgeschoten. Misschien moet ik het nu even een tijdje loslaten. Maar dat is wel heel moeilijk. Soms overvallen me allerlei fantasieën of dingen die je ziet op straat of op tv en dan denk ik: misschien zal ik nooit een klein kindje in m'n armen houden, tegen m'n borst aan drukken, over z'n hoofdje aaien... en daar word ik dan zo verdrietig van. Ik ben ook bang dat we uit elkaar groeien hierdoor, dat het verdriet alleen maar erger wordt of dat ik me juist boos op hem ga voelen. De afgelopen anderhalve week merk ik wel dat hij heel vaak vraagt of ik nog van 'm hou. Natuurlijk doe ik dat nog, heel veel, en ik voel gelukkig ook geen afstand naar hem toe. Maar ik ben wel bang dat dat dus gaat veranderen.... De tijd zal het leren denk ik. Een vriendin zei dat als ik het misschien los laat, er bij hem meer ruimte ontstaat en dat misschien een verandering bij hem teweeg brengt... maar ik ben zo bang dat ik dan nog steeds valse hoop blijf houden en dat brengt me nergens.
Gelukkig merk ik wel dat de meditatie-oefeningen waar ik een paar maanden geleden mee ben begonnen wel z'n vruchten afwerpt; het verdriet overspoelt me niet zo als het me gewoonlijk zou treffen. Ik kan sneller mezelf toespreken en denken: ik ben nu verdrietig, maar straks gaat het wel weer. En er dan niet helemaal in wegglijden. Daar ben ik wel blij om. Dus tussen de regendruppels schijnt zeker nog de zon en geniet ik van mooie herfstbladeren, of een heerlijke wandeling of leuk grappen maken of een omhelzing.
Ludhiana, heel veel sterkte komende tijd!
Lova
zondag 30 september 2007 om 16:57
Dank, voor jullie lieve berichten! Het zou gewoon wel fijn zijn als we gewoon even een paar maanden verder waren. Zodat ik me gewoon ietsje sterker zou voelen. Op dit moment is het een behoorlijk diep dal. Eind van de week ga ik in een tijdelijk huisje wonen. Niet dat ik daar zin in heb, ik zie op dit moment weinig positiefs, maar ik geloof dat het de juiste eerste stap is.
Ik heb nog nooit zoveel gehuild in mn leven als in het afgelopen jaar en ik wordt er wel een beetje moe van. Zo verdrietig kan toch niet de bedoeling zijn van mn leven??!!
Lova, ik duim voor je.
Liefs
Ludhiana
Ik heb nog nooit zoveel gehuild in mn leven als in het afgelopen jaar en ik wordt er wel een beetje moe van. Zo verdrietig kan toch niet de bedoeling zijn van mn leven??!!
Lova, ik duim voor je.
Liefs
Ludhiana
