Kinderen
alle pijlers
Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2
donderdag 26 oktober 2006 om 20:45
We hebben een heel topic volgeschreven! Ik heb maar even een nieuwe geopend want ik had een stukje getypt maar dat kon er niet meer bij. Ik hoop dat iedereen het terug kan vinden!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
vrijdag 13 juli 2007 om 20:14
jippie, eindelijk weer een zonnetje!!! En precies in het weekend
Ja, gezellig dat het weer wat drukker wordt op het forum.
VivaFeelFree het lijkt me niet meer dan logisch dat elke therapeut er anders mee omgaat, net zoals het verhaal van zijn/haar cliënt elke keer weer anders is. Als jij een probleem met een vriendin bespreekt zal zij er ook weer andere dingen uithalen of adviseren dan als je het aan je vriend vertelt, toch? Er is denk ik niet één standaard recept hoe je hiermee om moet gaan. Gewoon wat dingen proberen en kijken wat werkt.
Hoe oud zijn jullie eigenlijk, Vivafreelfree, Minameut en Karan?
Ik denk dat veel mannen het moeilijk vinden om te zeggen: 'Nu gaan we ervoor' omdat ze toch bang zijn om hun vrijheid te verliezen en niet weten wat ze ervoor terug krijgen. Dat ze het om die reden liever hebben dat het hun 'overkomt' met een ongelukje dan dat ze expliciet die keus moeten maken. Dat ze erg gaan twijfelen als ze de keuze moeten maken, en als het een ongelukje is, dan hoef je niet de keuze te maken maar moet je bekijken hoe je met de gevolgen om gaat.
Het eruithalen van het spiraaltje was toch best wel pijnlijk. Ik was ook erg gespannen. Het voelde even alsof ik bijna van m'n stokje ging, ben maar even gaan liggen, maar gelukkig ging de pijn ook weer snel over. Daarna had ik eigenlijk geen last meer. Ik was daarna wel heel emotioneel. Niet zo vreemd, als je zo gespannen bent, met alle emotionele dilemma's rondom het thema..
Heb ook wel gemerkt dat manlief er erg aan moet wennen. Hij was wel lief door mij een sms-je te sturen en na de ingreep te bellen. Maar hij worstelt erg met het hele gegeven. Ik vroeg laatst grappend of hij al een familiepak condooms had gekocht, maar dat is nog niet gebeurd. Hij dacht even aan geheelonthouding,:? , zei hij . Voor hoe lang? vroeg ik, maar het was niet de bedoeling om dat voor eeuwig vol te houden. Hij vond het maar moeilijk dat seks en vruchtbaarheid en ons dilemma nu wel erg dichtbij elkaar lagen. Daarom hield hij even wat afstand. Merk dat nu na een paar dagen de toenadering alweer meer is gelukkig. Vanmiddag merkte hij op dat hij z'n kop eerst nog in 't zand had kunnen steken, maar dat dat er nu niet meer bij was. Ik laat 'm maar even met z'n worsteling; vind het wel positief dat hij er nu echt met z'n neus op de feiten wordt gedrukt en zelf actie moet ondernemen. Ik ga ook echt zelf geen condooms kopen. En ik vind het zeker positief dat hij nu inziet dat hij er niet meer voor weg kan lopen.
Meiden, geniet lekker van het weekend
Rixt
Ja, gezellig dat het weer wat drukker wordt op het forum.
VivaFeelFree het lijkt me niet meer dan logisch dat elke therapeut er anders mee omgaat, net zoals het verhaal van zijn/haar cliënt elke keer weer anders is. Als jij een probleem met een vriendin bespreekt zal zij er ook weer andere dingen uithalen of adviseren dan als je het aan je vriend vertelt, toch? Er is denk ik niet één standaard recept hoe je hiermee om moet gaan. Gewoon wat dingen proberen en kijken wat werkt.
Hoe oud zijn jullie eigenlijk, Vivafreelfree, Minameut en Karan?
Ik denk dat veel mannen het moeilijk vinden om te zeggen: 'Nu gaan we ervoor' omdat ze toch bang zijn om hun vrijheid te verliezen en niet weten wat ze ervoor terug krijgen. Dat ze het om die reden liever hebben dat het hun 'overkomt' met een ongelukje dan dat ze expliciet die keus moeten maken. Dat ze erg gaan twijfelen als ze de keuze moeten maken, en als het een ongelukje is, dan hoef je niet de keuze te maken maar moet je bekijken hoe je met de gevolgen om gaat.
Het eruithalen van het spiraaltje was toch best wel pijnlijk. Ik was ook erg gespannen. Het voelde even alsof ik bijna van m'n stokje ging, ben maar even gaan liggen, maar gelukkig ging de pijn ook weer snel over. Daarna had ik eigenlijk geen last meer. Ik was daarna wel heel emotioneel. Niet zo vreemd, als je zo gespannen bent, met alle emotionele dilemma's rondom het thema..
Heb ook wel gemerkt dat manlief er erg aan moet wennen. Hij was wel lief door mij een sms-je te sturen en na de ingreep te bellen. Maar hij worstelt erg met het hele gegeven. Ik vroeg laatst grappend of hij al een familiepak condooms had gekocht, maar dat is nog niet gebeurd. Hij dacht even aan geheelonthouding,:? , zei hij . Voor hoe lang? vroeg ik, maar het was niet de bedoeling om dat voor eeuwig vol te houden. Hij vond het maar moeilijk dat seks en vruchtbaarheid en ons dilemma nu wel erg dichtbij elkaar lagen. Daarom hield hij even wat afstand. Merk dat nu na een paar dagen de toenadering alweer meer is gelukkig. Vanmiddag merkte hij op dat hij z'n kop eerst nog in 't zand had kunnen steken, maar dat dat er nu niet meer bij was. Ik laat 'm maar even met z'n worsteling; vind het wel positief dat hij er nu echt met z'n neus op de feiten wordt gedrukt en zelf actie moet ondernemen. Ik ga ook echt zelf geen condooms kopen. En ik vind het zeker positief dat hij nu inziet dat hij er niet meer voor weg kan lopen.
Meiden, geniet lekker van het weekend
Rixt
vrijdag 13 juli 2007 om 20:50
zaterdag 14 juli 2007 om 18:42
Eigenlijk vind ik het helemaal niet zo logisch dat elke therapeut er anders mee omgaat, er zijn nl. wel standaard 'recepten' (therapievormen). Uit de verhalen van Heureka meende ik te lezen dat haar psycholoog het inhoudelijk met haar eens was, terwijl die van jou (voor zover je dat nu al kunt beoordelen) vooral op het niveau van metacommunicatie zit (de discussie was fel, probeer op een andere manier met elkaar te communiceren). Dit is verder geen kritiek ofzo hoor, het viel me alleen op, noem het maar beroepsmatige interesse (ben zelf ook psycholoog, heel ander vakgebied echter).
Ik ben overigens 26, mijn vriend een jaar ouder.
zaterdag 14 juli 2007 om 20:27
@Rixt2: lijkt me vervelend zeg, een spiraaltje.....
Ik ben zelf aan de pil (al jaaaaaren) en vraag me af hoe het mij zal vergaan met naar de natuurlijke manier terugkeren (zeg maar). Je hoort dat je lichaam eerst weer zelf alles moet regelen als je gestopt bent met de pil, en dat dit wel enkele maanden kan duren. Toch hoor ik wel eens verhalen van vrouwen die toch kort na het stoppen zwanger zijn geraakt.
Dus bij de een duurt het langer dan de ander. Nooit te voorspellen.
Nog ff antwoord op je vraag: Ik ben 28, mijn vriend ook.
Fijn weekend allemaal.
Ik ben zelf aan de pil (al jaaaaaren) en vraag me af hoe het mij zal vergaan met naar de natuurlijke manier terugkeren (zeg maar). Je hoort dat je lichaam eerst weer zelf alles moet regelen als je gestopt bent met de pil, en dat dit wel enkele maanden kan duren. Toch hoor ik wel eens verhalen van vrouwen die toch kort na het stoppen zwanger zijn geraakt.
Dus bij de een duurt het langer dan de ander. Nooit te voorspellen.
Nog ff antwoord op je vraag: Ik ben 28, mijn vriend ook.
Fijn weekend allemaal.
zondag 15 juli 2007 om 22:29
Welkom Minameut en Karan. Hoewel jullie problemen misschien minder erg lijken dan van sommige anderen is het voor jullie wel echt een probleem. (en 10 jaar is wel heel lang hoor) En ik denk ook dat er veel overeenkomsten zijn met anderen. Bv het probleem van erover praten. Pushen werkt denk ik ook averrechts, maar het is wel belangrijk je gevoelens te laten weten en te laten weten dat jij er mee zit en hoe jij erover denkt. Als je het er nu en half jaar niet meer over hebt enkt hij misschien dat het probleem is opgelost.
Heureka, ik vind het wel fijn jouw vrolijke verhalen te horen. Je bent toch een soort voorbeeld van hoe uitzichtsloos een situatie kan zijn en hoe goed het dan toch nog kan komen. Geeft vertrouwen. Verder vond ik het persoonlijk heel interessant om te horen hoe jullie (van jouw en ook van Plieno) mannen erin staan. Dus bedankt voor jullie verhalen. Gaat verder alles goed met jullie?
Nou Rixt, ik hoop dat je man de geheelonthouding niet al te lang volhoudt. Is ook geen oplossing lijkt me.
Rixt, het lijkt dat je wat aan de psych hebt? Dat je in ieder geval wat tips kan opdoen? Ik denk niet dat alle peuten hier op zo'n andere wijze te werk gaan. Ze werken idd via therapievormen en het kan zijn dat er door verschillende peuten verschillende vormen zijn gebruikt. Maar verder is iedereen zijn probleem ook anders. En schrijft iedereen maar een klein stukje van haar verhaal. Mijn psych zat erg in de richting hoe ik er in stond (waarom wil ik kinderen, wat betekent het ze niet te hebben, wat vind ik belangrijk in een relatie), maar ook erg in de richting van de communicatie. Maar ja he bij mijn communicatie gaan er weer andere dingen " fout" dan bij die van Rixt. Verder zijn peuten ook maar mensen en geven ze natuurlijk altijd een persoonlijke touch aan een gesprek. En in mijn visie hebben ze niet altijd gelijk, maar moet je zelf kijken of je er wat aan hebt en waar je wat mee kan. Geven ze tips waar je wat mee kan dan is het mooi, doen ze dat niet stop ermee en zoek evt een ander. Ik ben er trouwens mee gestopt. Niet omdat ik mijn psych niks vond, maar omdat wij het eens waren dat het het meest zinvol was om het door te gaan met vriend erbij. En omdat er opeens een wending zat in het standpunt van vriend en een psych van hem niet hoeft (hij wilde wel mee als ik het perse wilde) willen we nu een paar maanden kijken of we zelf hier verder mee komen, als dat niet lukt gaan we misschien tch nog terug naar peut.
Ik vind het nog steed moeilijk het met mijn vriend erover te hebben, al lopen gesprekken niet vervelend meer hoor. We hebben afgesproken het er ongeveer eens in de twee weken over te hebben en als het er niet van komt een paar dagen van te voren een dag af te spreken. Weinig spontaan dus. Maar hij vindt het erg confronterend het er te vaak over te hebben en vindt ook dat we het er geregeld over moeten hebben om hem aan het idee te laten wennen. En we weten nu allebei hoe we erin staan, van de week wist ik dan ook opeens niet wat ik dan nog over het onderwerp moest bespreken met hem.
Heureka, ik vind het wel fijn jouw vrolijke verhalen te horen. Je bent toch een soort voorbeeld van hoe uitzichtsloos een situatie kan zijn en hoe goed het dan toch nog kan komen. Geeft vertrouwen. Verder vond ik het persoonlijk heel interessant om te horen hoe jullie (van jouw en ook van Plieno) mannen erin staan. Dus bedankt voor jullie verhalen. Gaat verder alles goed met jullie?
Nou Rixt, ik hoop dat je man de geheelonthouding niet al te lang volhoudt. Is ook geen oplossing lijkt me.
Rixt, het lijkt dat je wat aan de psych hebt? Dat je in ieder geval wat tips kan opdoen? Ik denk niet dat alle peuten hier op zo'n andere wijze te werk gaan. Ze werken idd via therapievormen en het kan zijn dat er door verschillende peuten verschillende vormen zijn gebruikt. Maar verder is iedereen zijn probleem ook anders. En schrijft iedereen maar een klein stukje van haar verhaal. Mijn psych zat erg in de richting hoe ik er in stond (waarom wil ik kinderen, wat betekent het ze niet te hebben, wat vind ik belangrijk in een relatie), maar ook erg in de richting van de communicatie. Maar ja he bij mijn communicatie gaan er weer andere dingen " fout" dan bij die van Rixt. Verder zijn peuten ook maar mensen en geven ze natuurlijk altijd een persoonlijke touch aan een gesprek. En in mijn visie hebben ze niet altijd gelijk, maar moet je zelf kijken of je er wat aan hebt en waar je wat mee kan. Geven ze tips waar je wat mee kan dan is het mooi, doen ze dat niet stop ermee en zoek evt een ander. Ik ben er trouwens mee gestopt. Niet omdat ik mijn psych niks vond, maar omdat wij het eens waren dat het het meest zinvol was om het door te gaan met vriend erbij. En omdat er opeens een wending zat in het standpunt van vriend en een psych van hem niet hoeft (hij wilde wel mee als ik het perse wilde) willen we nu een paar maanden kijken of we zelf hier verder mee komen, als dat niet lukt gaan we misschien tch nog terug naar peut.
Ik vind het nog steed moeilijk het met mijn vriend erover te hebben, al lopen gesprekken niet vervelend meer hoor. We hebben afgesproken het er ongeveer eens in de twee weken over te hebben en als het er niet van komt een paar dagen van te voren een dag af te spreken. Weinig spontaan dus. Maar hij vindt het erg confronterend het er te vaak over te hebben en vindt ook dat we het er geregeld over moeten hebben om hem aan het idee te laten wennen. En we weten nu allebei hoe we erin staan, van de week wist ik dan ook opeens niet wat ik dan nog over het onderwerp moest bespreken met hem.
woensdag 18 juli 2007 om 08:17
Nog even antwoord op de vraag van Rixt: ik word in september 25. Nog echt een jonkie volgens mij, als ik naar de rest kijk... :P
Mienie vroeg het ook al, maar hoe is het bij jullie thuis? Ik hoop toch niet dat je vriend vasthoudt aan die geheelonthouding...
Het blijft bij mij een beetje verwarrend. Het ene moment is mijn vriend heel duidelijk dat er de komende jaren absoluut geen kindje moet komen, en het volgende moment gaat ie met z´n hoofd op mijn buik liggen en maakt hij zo´n opmerking van: als er nou een kindje in zou zitten, kon ik m horen.
Juist dat soort opmerkingen maken het voor mij een beetje raar... Hij weet inmiddels wel dat ik niet al te lang wil wachten, maar het lijkt alsof hij zelf helemaal niet weet wat ie wil.
Ik probeer het maar te laten rusten, en op zich is dat niet moeilijk want het is erg druk. Vrijdag krijgen we de sleutel van het nieuwe huis en daar werken we een beetje naartoe. Is ook wel een erg leuk iets, dus ik zit ook helemaal niet met mijn hoofd bij baby´s op het moment. (En dat is ook wel eens fijn...)
Mienie vroeg het ook al, maar hoe is het bij jullie thuis? Ik hoop toch niet dat je vriend vasthoudt aan die geheelonthouding...
Het blijft bij mij een beetje verwarrend. Het ene moment is mijn vriend heel duidelijk dat er de komende jaren absoluut geen kindje moet komen, en het volgende moment gaat ie met z´n hoofd op mijn buik liggen en maakt hij zo´n opmerking van: als er nou een kindje in zou zitten, kon ik m horen.
Juist dat soort opmerkingen maken het voor mij een beetje raar... Hij weet inmiddels wel dat ik niet al te lang wil wachten, maar het lijkt alsof hij zelf helemaal niet weet wat ie wil.
Ik probeer het maar te laten rusten, en op zich is dat niet moeilijk want het is erg druk. Vrijdag krijgen we de sleutel van het nieuwe huis en daar werken we een beetje naartoe. Is ook wel een erg leuk iets, dus ik zit ook helemaal niet met mijn hoofd bij baby´s op het moment. (En dat is ook wel eens fijn...)
woensdag 18 juli 2007 om 09:42
Karan, ik denk dat je vriend langzaam aan het idee aan het wennen is dat jij geen tien jaar meer wil wachten. Hij probeert zich een beetje in te leven en voor te bereiden. Je kan ook niet verwachten dat hij ineens helemaal om is of van de ene op de andere dag zegt "ok, niet over tien jaar maar volgende maand beginnen we!" Het is voor hem net zo verwarrend als voor jou.
Op zich ben je misschien jonger dan de meesten hier maar je wens kan daarom wel net zo sterk zijn!
Op zich ben je misschien jonger dan de meesten hier maar je wens kan daarom wel net zo sterk zijn!
zondag 22 juli 2007 om 12:07
Nou de geheelonthouding is doorbroken... met condooms, maar dat vond hij dus helemaal niks. Tsja... hij moet zelf maar even bedenken hoe nu verder.
Moet zeggen dat we nu wel heel close zijn, het is een heftige periode voor ons allebei maar er is gelukkig geen afstand tussen ons (behalve dat onderwerp dan). We hebben het gezellig, zijn knuffelig en lachen veel.
Vivafeelfree, grappig dat je zelf psycholoog bent. Ook beroepsmatige interesse voor de aanpak van een therapeut dus :P. Tsja, ik denk dat de vraagstelling waarmee je bij een psycholoog komt, ook bepalend is voor de insteek. Mijn vraag was: hoe kunnen we samen tot een beslissing komen, waar we allebei achter staan? Mijn psycholoog stelt ook vragen aan mij als: waarom wil je een kind? Hoe zie je dat voor je?
Ben afgelopen week weer geweest. We hebben het gehad over hoe de nieuwe 'stap' (spiraaltje eruit) heeft uitgewerkt. Het riep bij ons allebei dus heftige gevoelens op. Laatst werd ik overmand door verdriet en dacht ineens: Ik wil manlief helemaal niet kwijt, misschien moet ik er maar vanaf zien dan... en raakte daar enorm verdrietig van. De psycholoog zei dat het een goede beslissing was om het spiraaltje eruit te laten halen. Dat manlief nu ook gedwongen was er 'iets' mee te doen. En dat ik niet zomaar mijn idealen moest opgeven, dat het een lastig proces is, en dat ik in de war was omdat ik nu de touwtjes niet meer in handen had, ik had het gevoel dat ik nu moest afwachten hoe het nu ging lopen. Hoe ik me daaronder voelde, was ik iemand die het makkelijk vond om maar te zien hoe het uitpakte? Nee, niet bepaald, besefte ik. Toen ik erover na ging denken besefte ik dat ik altijd heel drammerig probeer mijn doel te behalen, en dat dit veel spanning oplevert als het niet (snel genoeg) lukt. En dat ik in de afgelopen jaren ook wel heb geleerd dat wat ik eerst voor ogen had 'dit wil ik' dat het soms anders uit kan pakken, en dat dat heus niet altijd negatief hoeft te zijn.
Maar goed, heb aan manlief gevraagd of hij de volgende keer mee wil. Eind augustus hebben we een afspraak. Ben benieuwd hoe dat gaat, hij is eigenlijk niet zo voor een psycholoog, maar ik hoop dat hij zich er wel voor open stelt en dat we er iets aan hebben.
Mienie, ik kan me voorstellen dat je met de psych stopt nu je vriend van gedachten is veranderd. Goed dat jullie die afspraken hebben gemaakt! Begrijpelijk dat hij het een lastig onderwerp vindt en niet er altijd mee bezig wil zijn, dan is het fijn als je vooraf besproken hebt dat jullie het alletwee belangrijk vinden om toch met enige regelmaat er over te hebben.
Moet zeggen dat we nu wel heel close zijn, het is een heftige periode voor ons allebei maar er is gelukkig geen afstand tussen ons (behalve dat onderwerp dan). We hebben het gezellig, zijn knuffelig en lachen veel.
Vivafeelfree, grappig dat je zelf psycholoog bent. Ook beroepsmatige interesse voor de aanpak van een therapeut dus :P. Tsja, ik denk dat de vraagstelling waarmee je bij een psycholoog komt, ook bepalend is voor de insteek. Mijn vraag was: hoe kunnen we samen tot een beslissing komen, waar we allebei achter staan? Mijn psycholoog stelt ook vragen aan mij als: waarom wil je een kind? Hoe zie je dat voor je?
Ben afgelopen week weer geweest. We hebben het gehad over hoe de nieuwe 'stap' (spiraaltje eruit) heeft uitgewerkt. Het riep bij ons allebei dus heftige gevoelens op. Laatst werd ik overmand door verdriet en dacht ineens: Ik wil manlief helemaal niet kwijt, misschien moet ik er maar vanaf zien dan... en raakte daar enorm verdrietig van. De psycholoog zei dat het een goede beslissing was om het spiraaltje eruit te laten halen. Dat manlief nu ook gedwongen was er 'iets' mee te doen. En dat ik niet zomaar mijn idealen moest opgeven, dat het een lastig proces is, en dat ik in de war was omdat ik nu de touwtjes niet meer in handen had, ik had het gevoel dat ik nu moest afwachten hoe het nu ging lopen. Hoe ik me daaronder voelde, was ik iemand die het makkelijk vond om maar te zien hoe het uitpakte? Nee, niet bepaald, besefte ik. Toen ik erover na ging denken besefte ik dat ik altijd heel drammerig probeer mijn doel te behalen, en dat dit veel spanning oplevert als het niet (snel genoeg) lukt. En dat ik in de afgelopen jaren ook wel heb geleerd dat wat ik eerst voor ogen had 'dit wil ik' dat het soms anders uit kan pakken, en dat dat heus niet altijd negatief hoeft te zijn.
Maar goed, heb aan manlief gevraagd of hij de volgende keer mee wil. Eind augustus hebben we een afspraak. Ben benieuwd hoe dat gaat, hij is eigenlijk niet zo voor een psycholoog, maar ik hoop dat hij zich er wel voor open stelt en dat we er iets aan hebben.
Mienie, ik kan me voorstellen dat je met de psych stopt nu je vriend van gedachten is veranderd. Goed dat jullie die afspraken hebben gemaakt! Begrijpelijk dat hij het een lastig onderwerp vindt en niet er altijd mee bezig wil zijn, dan is het fijn als je vooraf besproken hebt dat jullie het alletwee belangrijk vinden om toch met enige regelmaat er over te hebben.
dinsdag 24 juli 2007 om 23:04
Hoi allemaal, hoe is het met jullie?
Karan; ik hoor ook nog bij de 'jonkies' en al met al vind ik dat echt nog niet zo jong (tenminste, als je al die topics bekijkt genaamd '22 en zwanger willen worden' o.i.d). De beste leeftijd, biologisch gezien, is al voorbij, duss :P
Rixt; zeker beroepsmatige interesse! Ik ben benieuwd hoe je vriend het er vindt, bij de psycholoog. De mijne zou er namelijk ook goed aan doen om eens met zo iemand te gaan praten, maar ziet dat niet zitten.
Wij hebben een tamelijk dramatisch weekend achter de rug. We hadden een bruiloft (leuk feest overigens) waar hij (met z'n slechte dronk) nogal emotioneel van werd. Zoals de bruid en bruidegom elkaar aankeken bij de openingsdans, ten overstaan van alle gasten, zo open en kwetsbaar zou hij zich nooit kunnen opstellen, zei hij. Ik kan me daar wel in vinden; hij heeft door zijn jeugd veel angsten en frustraties, is altijd bang dat mensen hem zullen 'pakken' op zijn kwetsbaarheid. Maar goed, hierbij kwam dus ook bovendrijven dat hij erg bang is dat hij geen goede vader zal zijn, dat hij zelf niet durft te beslissen, dat hij soms wilde wakker worden als het allemaal achter de rug is (dus; 10 jaar verder en met een paar kinderen om zich heen). Ik begrijp het allemaal, kan er analytisch naar kijken vanuit mijn eigen vakgebied, maar dat maakt het voor mezelf niet makkelijker om mee om te gaan. Hij maakt een patstelling voor zichzelf als het ware ("ik wil kinderen, maar ik kan het niet, ik moet beslissen, maar ik kan het niet"), is erg gestresst daardoor. Ik kan alleen maar luisteren, en hopen dat hij ooit actief deze 'problemen' wil gaan aanpakken. Vooralsnog doet hij dat nl.alleen als hij dronken is.
Karan; ik hoor ook nog bij de 'jonkies' en al met al vind ik dat echt nog niet zo jong (tenminste, als je al die topics bekijkt genaamd '22 en zwanger willen worden' o.i.d). De beste leeftijd, biologisch gezien, is al voorbij, duss :P
Rixt; zeker beroepsmatige interesse! Ik ben benieuwd hoe je vriend het er vindt, bij de psycholoog. De mijne zou er namelijk ook goed aan doen om eens met zo iemand te gaan praten, maar ziet dat niet zitten.
Wij hebben een tamelijk dramatisch weekend achter de rug. We hadden een bruiloft (leuk feest overigens) waar hij (met z'n slechte dronk) nogal emotioneel van werd. Zoals de bruid en bruidegom elkaar aankeken bij de openingsdans, ten overstaan van alle gasten, zo open en kwetsbaar zou hij zich nooit kunnen opstellen, zei hij. Ik kan me daar wel in vinden; hij heeft door zijn jeugd veel angsten en frustraties, is altijd bang dat mensen hem zullen 'pakken' op zijn kwetsbaarheid. Maar goed, hierbij kwam dus ook bovendrijven dat hij erg bang is dat hij geen goede vader zal zijn, dat hij zelf niet durft te beslissen, dat hij soms wilde wakker worden als het allemaal achter de rug is (dus; 10 jaar verder en met een paar kinderen om zich heen). Ik begrijp het allemaal, kan er analytisch naar kijken vanuit mijn eigen vakgebied, maar dat maakt het voor mezelf niet makkelijker om mee om te gaan. Hij maakt een patstelling voor zichzelf als het ware ("ik wil kinderen, maar ik kan het niet, ik moet beslissen, maar ik kan het niet"), is erg gestresst daardoor. Ik kan alleen maar luisteren, en hopen dat hij ooit actief deze 'problemen' wil gaan aanpakken. Vooralsnog doet hij dat nl.alleen als hij dronken is.
dinsdag 24 juli 2007 om 23:26
Hoi Rixt!
Je bent dapper bezig zeg.. je hebt de stap gezet om het spiraaltje eruit te laten halen.... dat is een eenzame daad geweest... je moet het zo alleen doen... logisch dat je lief niet staat te juichen.... heb je het idee dat hij begrijpt dat je dit hebt gedaan? .... Wel heel fijn dat de geheelonthouding doorbroken is, en super te horen dat jullie close zijn... dat is zo belangrijk.... Ik weet nog dat soms de boel zo verkild was dat ik dacht straks hoeven we het er helemaal niet over te hebben... Maar al met al heeft het ons dichter bij elkaar gebracht...
Ik snap dat je zo af en toe heel verdrietig wordt....hem niet kwijt wil .... ik wil je zo steunen *; ik ken je vertwijfeling dat je je afvraagt of je er dan maar vanaf moet zien... wat voel je daarbij, naast het verdriet? Is dat een optie voor jou? vertel je hem hier ook over deze vertwijfeling..... wat vind hij daarvan...?
Je zegt dat je soms heel erg je wil door wil drammen... en dan soms best blij kunt zijn als het toch anders loopt.... Denk ik waardevol om dat in te zien, maar kijk uit dat je je eigen gevoelens wel serieus blijft nemen he.... Ik bedoel als je die gedachte ver doorvoert kun je helemaal niet meer afgaan op je eigen gevoel... want het kan altijd anders uitpakken... Jij weet diep van binnen wat je moet doen... Daar moet je op blijven vertrouwen...
Wel heel stoer van je man dat hij (weliswaar niet van harte) in augustus mee wil naar de psych.... dat doet hij voor jou, vind ik een mooi gebaar!!
Hebben jullie nog samen activiteiten met kinderen ondernomen? Hoe was dat?
Ik wens dat de zomer eindelijk komt en voor jullie bovenaardse krachten en heel veel liefde samen!
Heureka!
Je bent dapper bezig zeg.. je hebt de stap gezet om het spiraaltje eruit te laten halen.... dat is een eenzame daad geweest... je moet het zo alleen doen... logisch dat je lief niet staat te juichen.... heb je het idee dat hij begrijpt dat je dit hebt gedaan? .... Wel heel fijn dat de geheelonthouding doorbroken is, en super te horen dat jullie close zijn... dat is zo belangrijk.... Ik weet nog dat soms de boel zo verkild was dat ik dacht straks hoeven we het er helemaal niet over te hebben... Maar al met al heeft het ons dichter bij elkaar gebracht...
Ik snap dat je zo af en toe heel verdrietig wordt....hem niet kwijt wil .... ik wil je zo steunen *; ik ken je vertwijfeling dat je je afvraagt of je er dan maar vanaf moet zien... wat voel je daarbij, naast het verdriet? Is dat een optie voor jou? vertel je hem hier ook over deze vertwijfeling..... wat vind hij daarvan...?
Je zegt dat je soms heel erg je wil door wil drammen... en dan soms best blij kunt zijn als het toch anders loopt.... Denk ik waardevol om dat in te zien, maar kijk uit dat je je eigen gevoelens wel serieus blijft nemen he.... Ik bedoel als je die gedachte ver doorvoert kun je helemaal niet meer afgaan op je eigen gevoel... want het kan altijd anders uitpakken... Jij weet diep van binnen wat je moet doen... Daar moet je op blijven vertrouwen...
Wel heel stoer van je man dat hij (weliswaar niet van harte) in augustus mee wil naar de psych.... dat doet hij voor jou, vind ik een mooi gebaar!!
Hebben jullie nog samen activiteiten met kinderen ondernomen? Hoe was dat?
Ik wens dat de zomer eindelijk komt en voor jullie bovenaardse krachten en heel veel liefde samen!
Heureka!
dinsdag 24 juli 2007 om 23:39
Viva feelfree, heftige trouwfeest gesprekken.... Dat soort momenten kunnen soms heftige reflecties losmaken he.... Wel dappere bekentenissen van je vriend... Ik kan me voorstellen wat je zegt dat je professie je wel helpt de zaak analyseren, maar niet om er zelf een standpunt in in te nemen... Je schets zijn patstelling heel scherp..... Je stelt het heel erg als zijn dilemma dat is het ook... Hij moet daar uiteindelijk iets mee, maar ik vroeg me af of je het idee hebt dat hij wil dat je hem helpt de patstelling te doorbreken... Of je je voor kunt stellen dat je hem kunt helpen de patstelling te doorbreken... Hoe kijk je daar tegen aan?
Liefs!
Heureka!
Liefs!
Heureka!
woensdag 25 juli 2007 om 08:00
kaetje, ik hoop het maar... Ik denk dat je misschien nog best wel eens gelijk zou kunnen hebben. Hoewel ik daar toch weer aan twijfel. Hij geeft zulke tegenstrijdige signalen! Vrijdag hebben we de sleutel van het nieuwe huis gehad, en nu zijn we alsmaar aan het klussen. Dat kost zoveel energie, dat we ´s avonds in bed ploffen en meteen in slaap vallen... Soms roept mijn vriend wel weer wat over kindjes (als er iemand voorbij loopt met een baby´tje ofzo), maar aan de andere kant roept hij ook dat dit huis nooit groot genoeg is om kinderen in te krijgen. En dan hebben we dus een huis met 3 slaapkamers en een zolder waar je ook nog kan slapen... :?
rixt, echt een super heftige tijd voor jou! Wel fijn om te horen dat de geheelonthouding is doorbroken... En ook heel fijn dat jullie in ieder geval met elkaar kunnen praten en close zijn. Ik kan me goed voorstellen dat je heel verdrietig kan worden van de hele situatie. Hou vol, blijven praten, en ooit... komt het helemaal goed
rixt, echt een super heftige tijd voor jou! Wel fijn om te horen dat de geheelonthouding is doorbroken... En ook heel fijn dat jullie in ieder geval met elkaar kunnen praten en close zijn. Ik kan me goed voorstellen dat je heel verdrietig kan worden van de hele situatie. Hou vol, blijven praten, en ooit... komt het helemaal goed
woensdag 25 juli 2007 om 08:06
VIVAfeelfree, als ik dat soort topics bekijk voel ik me inderdaad ineens niet meer zo superjong... :) Moet ik maar vaker naar kijken dan!
Het klinkt voor mij meer alsof jouw vriend last heeft van dingen uit het verleden en daarom geen beslissing kan/wil maken. Als ik het goed begrijp wil hij het wel, maar durft hij de keuze niet te maken omdat hij bang is om fouten te maken? Omdat je zegt dat ie het liefste 10 jaar verder zou zijn en alle keuzes al gemaakt hebben.
Volgens mij moet hij inderdaad eerst alles in zijn eigen hoofd op een rijtje zetten... Maar wel raar dat ie dat alleen doet als hij dronken is. Kan je niet eens proberen om het op een tactisch moment ter sprake te brengen? Al heb je dat vast al gedaan, maar goed, als je het maar blijft proberen komt er misschien nog eens een goed gesprek op gang...
Het klinkt voor mij meer alsof jouw vriend last heeft van dingen uit het verleden en daarom geen beslissing kan/wil maken. Als ik het goed begrijp wil hij het wel, maar durft hij de keuze niet te maken omdat hij bang is om fouten te maken? Omdat je zegt dat ie het liefste 10 jaar verder zou zijn en alle keuzes al gemaakt hebben.
Volgens mij moet hij inderdaad eerst alles in zijn eigen hoofd op een rijtje zetten... Maar wel raar dat ie dat alleen doet als hij dronken is. Kan je niet eens proberen om het op een tactisch moment ter sprake te brengen? Al heb je dat vast al gedaan, maar goed, als je het maar blijft proberen komt er misschien nog eens een goed gesprek op gang...
woensdag 25 juli 2007 om 14:07
Hoi Heureka, hoe is het met jou? Nog geen kwaaltjes, alles nog goed? Is je vriend al helemaal aan het idee gewend? Je bent misschien al voor de eerste keer naar een verloskundige geweest?
Inderdaad, het is zíjn dilemma, en dat is juist waarom ik hem niet kan helpen zijn patstelling te doorbreken. Ik ben heel duidelijk over mijn einddoel, altijd al geweest, hij weet wat ik wil. Alles wat ik bijdraag is daardoor dus niet meer objectief.
Hij heeft hetzelfde einddoel, maar durft de weg er naartoe niet te bewandelen. De gedachten die hij heeft over dit onderwerp (geen goede vader te zullen zijn, kwetsbaarheid moeten tonen) zijn voor hem bedreigend, daarom zou hij het onderwerp liefst laten rusten. Ik doe alles wat ik kan om dát in ieder geval niet te laten gebeuren. En hij krijgt hier ook steeds minder kans voor: hoe ouder wij worden, hoe langer wij bij elkaar zijn, hoe meer mensen vragen naar het onderwerp 'kinderen'.
Hij heeft ireële gedachten over zichzelf en een matig gevoel voor eigenwaarde (als potentiële ouder), dit alles heeft z'n oorsprong in zijn jeugd. Hier wil hij niet met een professional over praten. Alleen met mij, en zelfs dán meestal alleen als hij gedronken heeft. Voor hem is zelfs een gesprek hierover erg bedreigend, het komt te dichtbij. Het heeft ook te maken met zijn eigen vader; van wie hij aan de ene kant weet dat dit een heel nare vent was, en aan wie hij zich aan de andere kant toch ook spiegelt. Het is erg moeilijk. Ik ken de therapievormen, ik weet wat ik kan doen om zijn zelfbeeld te proberen op te krikken, ik wil alles doen om hem te helpen. Maar hij laat dat niet altijd toe; hij ervaart het als erg bedrukkend dat het onderwerp steeds vaker ter sprake komt (met name door andere mensen). Door dit alles heb ik het gevoel dat ik weinig kan doen om hem te helpen.
Of hij wíl dat ik hem help? Ja, dat denk ik wel. Het liefst zou hij (onbewust) denk ik willen dat ík de beslissing neem, namelijk door hem ermee te confronteren dat ik stop met de pil, en het te laten gebeuren. Maar uiteraard is dat niet hoe ik wil dat het gaat.
woensdag 25 juli 2007 om 14:12
Hoi Karan,
Je omschrijft het dus eigenlijk goed; hij wil wel, maar durft niet. En inderdaad, ik blijf proberen...
Wat jullie huis betreft: gefeliciteerd met de sleutel!! Hm, drie slaapkamers en een zolder, plaats zat lijkt me zo
Dus dat is geen goed excuus voor je vriend om zich niet met die andere vorm van 'klussen' bezig te houden! Er zal nog wel werk genoeg te doen zijn denk ik zo, het was een nieuwbouwhuis als ik me dat goed herinner? Minameut & Rixt; aan het genieten van het mooie weer (althans, hier schijnt momenteel het zonnetje)??
woensdag 25 juli 2007 om 18:07
Karan, gefeliciteerd met je huis. Enne 3 slaapkamers en een zolder klinkt echt wel groot genoeg (zelfs voor meer dan een kind). Volgens mij probeert hij alles aan te grijpen om nu nog niet te hoeven. Ik denk dat Kaetje gelijk heeft, dat hij probeert te wennen aan het idee de kinderen eerder te krijgen dan hij eigenlijk wil of bedacht had. Volgens mij schreef je iets van dat jij denkt aan een jaar of twee. Probeer het zo af en toe over je wens te hebben, zodat hij weet dat ie er nog steeds is en hopelijk wil hij tegen die tijd dan ook. En volgens mij zijn er ook veel voordelen aan wat eerder kinderen krijgen (en zijn jullie over twee jaar nu ook niet meer extreem jong)
Vivafeelfree. Belangrijk is in ieder geval dat hij wel wil. Maar het lijkt of hij niet bezig wil gaan om zijn angsten te overwinnen. Moeilijk hoor, je kan het moeilijk dwingen om hulp te zoeken. Probeer het er toch samen over te hebben als hij niet dronken is. Misschien meer vanuit jouw standppunt. Hoe hij het vind dat jij graag nu kinderen wil dat hij dat nu tegenhoud. Zeg hem wat jij daar zo moeilijk aan vind voor jezelf. Misschien wil hij jouw dan ook meer van zijn angsten laten zien.
Rixt, de tijden zijn heftig voor jullie, maar ik vind het positief dat er iets gebeurd.Er zit beweging in en hij is er in ieder geval ook mee bezig (ok een beetje gedwongen door jou) en volgens mij is dat bij jullie wel anders geweest. Wat goed dat jullie elkaar niet kwijt lijken te raken. Ik denk dat heftige tijden nodig zijn om er verder in te komen. En ik duim echt voor jou dat het allemaal positief mag uitpakken.
Heureka hoe gaat het verder met jou en jullie relatie nu je zwanger bent?
Vivafeelfree. Belangrijk is in ieder geval dat hij wel wil. Maar het lijkt of hij niet bezig wil gaan om zijn angsten te overwinnen. Moeilijk hoor, je kan het moeilijk dwingen om hulp te zoeken. Probeer het er toch samen over te hebben als hij niet dronken is. Misschien meer vanuit jouw standppunt. Hoe hij het vind dat jij graag nu kinderen wil dat hij dat nu tegenhoud. Zeg hem wat jij daar zo moeilijk aan vind voor jezelf. Misschien wil hij jouw dan ook meer van zijn angsten laten zien.
Rixt, de tijden zijn heftig voor jullie, maar ik vind het positief dat er iets gebeurd.Er zit beweging in en hij is er in ieder geval ook mee bezig (ok een beetje gedwongen door jou) en volgens mij is dat bij jullie wel anders geweest. Wat goed dat jullie elkaar niet kwijt lijken te raken. Ik denk dat heftige tijden nodig zijn om er verder in te komen. En ik duim echt voor jou dat het allemaal positief mag uitpakken.
Heureka hoe gaat het verder met jou en jullie relatie nu je zwanger bent?
donderdag 26 juli 2007 om 08:20
Heureka, vergeet ik gewoon te vragen hoe het met jou gaat en met je zwangerschap! :$ Groeit je buik al lekker? En heb je last van kwaaltjes? En hoe gaat het nu tussen jou en je vriend?
Vivafeelfree, volgens mij is het voor jou nu de grootste ´uitdaging´ (om het maar even zo te noemen) om het bespreekbaar te maken. Ik denk dat het feit dat je vriend zich zorgen maakt of hij wel een goede vader zal zijn, juist betekent dat hij een superpapa gaat worden! Omdat hij zich er nu druk om maakt zal hij dubbel zijn best doen om alles goed te doen. In ieder geval beter dan hij vroeger heeft gehad. Maarja, er over praten wil dus nog niet. Ik weet even niks te verzinnen om je te helpen...
Ons huis is uit 1932. Precies het omgekeerde van een nieuwbouwhuis volgens mij. De vorige eigenaars waren duidelijk geen klussers, blijkt wel uit de kwaliteit van het kluswerk. Best een klus om dat ongedaan te maken. Ze hadden ook geen smaak trouwens, gezien de kleuren waar alles in is geverfd... Gisteren voor meer dan 300,- aan verf gekocht, dus ik hoop dat ik volgende week aan de slag kan met schilderen.
Mijn vriend is trouwens wel helemaal gek op baby´s. Vind ie echt helemaal geweldig, en roept dan ook dat wij dat ooit ook zullen hebben. Alleen het tijdstip weet ie dus niet. Maarja, ik was vorige week een pil vergeten in mijn eerste week, en dus durft ie nu echt niks meer. (Ben je nou al veilig? Kan het weer?) Condooms zijn op en we vergeten steeds nieuwe te kopen. Gevolg: al 1,5 week geen seks... :? Dat ik het volhou zeg...
Vivafeelfree, volgens mij is het voor jou nu de grootste ´uitdaging´ (om het maar even zo te noemen) om het bespreekbaar te maken. Ik denk dat het feit dat je vriend zich zorgen maakt of hij wel een goede vader zal zijn, juist betekent dat hij een superpapa gaat worden! Omdat hij zich er nu druk om maakt zal hij dubbel zijn best doen om alles goed te doen. In ieder geval beter dan hij vroeger heeft gehad. Maarja, er over praten wil dus nog niet. Ik weet even niks te verzinnen om je te helpen...
Ons huis is uit 1932. Precies het omgekeerde van een nieuwbouwhuis volgens mij. De vorige eigenaars waren duidelijk geen klussers, blijkt wel uit de kwaliteit van het kluswerk. Best een klus om dat ongedaan te maken. Ze hadden ook geen smaak trouwens, gezien de kleuren waar alles in is geverfd... Gisteren voor meer dan 300,- aan verf gekocht, dus ik hoop dat ik volgende week aan de slag kan met schilderen.
Mijn vriend is trouwens wel helemaal gek op baby´s. Vind ie echt helemaal geweldig, en roept dan ook dat wij dat ooit ook zullen hebben. Alleen het tijdstip weet ie dus niet. Maarja, ik was vorige week een pil vergeten in mijn eerste week, en dus durft ie nu echt niks meer. (Ben je nou al veilig? Kan het weer?) Condooms zijn op en we vergeten steeds nieuwe te kopen. Gevolg: al 1,5 week geen seks... :? Dat ik het volhou zeg...
maandag 30 juli 2007 om 11:10
VivaFeelFree, wat een lastige situatie. Aan de ene kant fijn dat hij wel kinderen wil met jou. Alleen hij durft de stap niet te zetten. Hij zal inderdaad heel erg gekwetst zijn in zijn jeugd, maar bij mij komt de vraag op: hoe lang is hij nog van plan om zich daardoor te laten leiden? Je bent meer dan je jeugd, dan je kwetsbaarheden. Het is belangrijk om die te erkennen en te accepteren, en een weg te vinden om er mee om te gaan, zodanig dat je er niet in je dagelijks leven door gehinderd wordt. Zijn tactiek om het te verdringen werkt niet, dat zal hij zelf ook moeten erkennen. Dus dan wordt het tijd om een andere tactiek uit te proberen. Hij zal zich bewust moeten worden dat het een kwestie is van ‘willen’. Het klinkt alsof hij (zoals je al zei) irrationele gedachten heeft over dat hij nooit meer in zijn leven gekwetst mag worden. Denkt hij dat het leven zo in elkaar zit? En dat andere mensen zich ook nooit gekwetst voelen? Moet iedereen hem dan maar ontzien, mogen ze geen vragen aan hem stellen? Moeten ze maar zijn gedachten kunnen lezen en weten wanneer ze wel of niet iets mogen vragen? Of gaat hij accepteren dat je soms gekwetst wordt door mensen, en dat dit logischerwijs verdriet of boosheid tot gevolg heeft. Maar dat het leven weer verder gaat. Dat het verdriet weggaat, dat de boosheid overdrijft. Dat je iemand kunt vergeven. Dat je zelf ook niet perfect bent, en ook wel eens mensen kwetst. En dat verdriet en boosheid emoties zijn die bij het leven horen, net zoals positieve emoties zoals liefde, blijheid. Zijn er dingen in z’n leven die hij op een vergelijkbare manier aanpakt, maar die misschien iets minder beladen zijn, bv werk of sociale contacten? Misschien kun je eens bespreekbaar maken met hem hoe hij dingen aanpakt, hoe hij omgaat met dingen die hij moeilijk vindt. Zijn irrationele gedachten een spiegel voorhouden: wat is het ergste dat er kan gebeuren als hij X doet, waar hij zo bang voor is? En dan proberen of hij dit stapsgewijs kan aanpassen. Zodat hij merkt dat de wereld niet vergaat als hij iets doet wat eerst een huizenhoog probleem voor hem was. Het feit dat hij in een dronken bui zich wel meer openstelt, lijkt mij een soort noodsignaal om hulp. Als die hulp eerst wordt toegespitst op een minder beladen onderwerp, stelt hij zich later misschien ook meer open voor onderwerpen die emotioneel nogal beladen zijn.
maandag 30 juli 2007 om 11:23
[heureka schreef]ik ken je vertwijfeling dat je je afvraagt of je er dan maar vanaf moet zien... wat voel je daarbij, naast het verdriet? Is dat een optie voor jou? vertel je hem hier ook over deze vertwijfeling..... wat vind hij daarvan...?--------Ik heb laatst tegen hem gezegd dat ik hem niet kwijt wilde en dat ik toen dacht: misschien moet ik er maar vanaf zien, en me daardoor intens verdrietig voelde. Hij zei dat ik er niet zomaar vanaf moest zien, inderdaad m'n idealen niet zomaar op moest geven. Ik heb momenteel ook geen zin om er heel erg over na te denken moet ik zeggen.Hij zei later ook dat hij vooral de praktische dingen niet zag zitten van een kind, voortdurende zorg enzo. Dat hij het misschien wel zou willen als we een nanny hadden of als ik een heel moederlijk type zou zijn dat alle/meeste zorg op me zou nemen. Ja... ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. Enerzijds klinkt het positief; oh er zijn blijkbaar situaties waarin hij het wel wil. Anderzijds weet ik dat het niet realistisch is om te denken dat ik voor bv 90% van de verzorging op me ga nemen, en dat wil ik ook niet. En dat weet hij ook wel. Ik probeer er maar niet al teveel conclusies aan op te hangen. Hij is er mee bezig, en wordt er nu veel mee geconfronteerd. Zo had hij nog steeds geen nieuwe condooms gehaald, en ik ga ze echt niet voor hem kopen. Dan maar geen seks. Al moet ik zeggen dat sinds het spiraaltje eruit is mijn libido erg is gestegen 
.
.
maandag 30 juli 2007 om 22:31
@Karan: hm, dat van dat huis had ik dus niet helemaal goed begrepen. Vreemd, dat zal iemand anders dan wel geschreven hebben... Een vooroorlogs huis is inderdaad heel iets anders!! Leuk hoor, lukt het een beetje met klussen?
Inderdaad, ik ben er zelf volledig van overtuigd dat mijn vriend een echte superpapa zou zijn. Liefdevol en betrouwbaar, en over eigenlijk alle aspecten van opvoeding zijn we het samen eens. Maar toch zit diep van binnen die angst. Ik heb het er niet meer met hem over gehad, 'durf' ook niet zo goed, want we hebben vakantie en ik ben bang de sfeer te verpesten. Maar ik ben wel van plan om hem binnenkort in ieder geval de vraag te stellen waar Heureka het over had: of hij denkt dat ik hem kan helpen, en hoe hij dat dan zou zien. En zo niet, hoe hij dan van plan is zichzelf te gaan helpen...
@Rixt: Het is bij mijn vriend niet alleen de angst om gekwetst te worden, maar de angst om zélf te kwetsen en het niet goed te doen. En het heeft echt alleen betrekking op het vader worden/zijn (in andere sociale contacten, werk etc. zit hij prima in zijn vel), daardoor is het ook zo moeilijk om er 'zomaar' over te beginnen. Ik heb hem wel eens gevraagd, als hij zo bang is dat hij geen goede vader zou zijn, wat dan precies een 'goede vader' is?? Hier kon hij geen antwoord op geven, gaf hij met tranen in zijn ogen toe. Hij heeft alleen maar het slechte voorbeeld gehad, maar omdat dit zijn énige voorbeeld is, denkt hij dat hij niet weet hoe het anders kan. Na een jarenlange relatie met mij is hij er inmiddels wel achter dat hij van tactiek moet veranderen (en op andere deelgebieden is dat goed gelukt, is hij een echte prater geworden), alleen het kost hem veel tijd.
Wat je libido betreft; mooi kl*te dat juist nu je libido stijgt je vriend nog geen condooms heeft gehaald ;(, dat wordt dan toch eens tijd!! Had je een Mirena, als ik zo vrij mag zijn? Wat zegt je vriend er zelf van dat hij nog geen condooms heeft gehaald, heeft dat een reden?
Inderdaad, ik ben er zelf volledig van overtuigd dat mijn vriend een echte superpapa zou zijn. Liefdevol en betrouwbaar, en over eigenlijk alle aspecten van opvoeding zijn we het samen eens. Maar toch zit diep van binnen die angst. Ik heb het er niet meer met hem over gehad, 'durf' ook niet zo goed, want we hebben vakantie en ik ben bang de sfeer te verpesten. Maar ik ben wel van plan om hem binnenkort in ieder geval de vraag te stellen waar Heureka het over had: of hij denkt dat ik hem kan helpen, en hoe hij dat dan zou zien. En zo niet, hoe hij dan van plan is zichzelf te gaan helpen...
@Rixt: Het is bij mijn vriend niet alleen de angst om gekwetst te worden, maar de angst om zélf te kwetsen en het niet goed te doen. En het heeft echt alleen betrekking op het vader worden/zijn (in andere sociale contacten, werk etc. zit hij prima in zijn vel), daardoor is het ook zo moeilijk om er 'zomaar' over te beginnen. Ik heb hem wel eens gevraagd, als hij zo bang is dat hij geen goede vader zou zijn, wat dan precies een 'goede vader' is?? Hier kon hij geen antwoord op geven, gaf hij met tranen in zijn ogen toe. Hij heeft alleen maar het slechte voorbeeld gehad, maar omdat dit zijn énige voorbeeld is, denkt hij dat hij niet weet hoe het anders kan. Na een jarenlange relatie met mij is hij er inmiddels wel achter dat hij van tactiek moet veranderen (en op andere deelgebieden is dat goed gelukt, is hij een echte prater geworden), alleen het kost hem veel tijd.
Wat je libido betreft; mooi kl*te dat juist nu je libido stijgt je vriend nog geen condooms heeft gehaald ;(, dat wordt dan toch eens tijd!! Had je een Mirena, als ik zo vrij mag zijn? Wat zegt je vriend er zelf van dat hij nog geen condooms heeft gehaald, heeft dat een reden?
dinsdag 31 juli 2007 om 13:12
Rixt, wat een situatie zeg! Ik weet zeker dat het tussen jullie echt helemaal goed gaat komen, maar ik kan me voorstellen dat je zo nu en dan heel wanhopig en verdrietig wordt van de situatie. Fijn dat je vriend aangeeft dat je je wens niet zomaar op moet geven! Wel apart dat hij nog geen condooms heeft gekocht. Hoe gaat het nu tussen jullie? Voor het zingen de kerk uit of geheelonthouding? Dat laatste al niet meer geloof ik toch?
Bij ons gaat het allemaal prima. De eerste tegenslagen zijn alweer geweest en het huis begint al ergens op te lijken. de afschuwelijke zalmtinten (3 verschillende!) zijn al bijna uit de woonkamer verdwenen. Alleen de vensterbanken hebben nog een vies kleurtje zalm, maar voor de rest is het allemaal netjes wit. De slaapkamer is nu helemaal beplaat met gipsplaten. Laatste redmiddel om maar geen stucadoor in te hoeven huren. Nu nog afwerken en dan kunnen we ook daar gaan schilderen.
We blijken dus ook 2 rotte kozijnen in de slaapkamer te hebben, en dankzij de bouwvak duurt het nog tot 21 augustus tot we de aannemer kunnen bereiken. En daarna is het nog maar afwachten wanneer ze het komen vervangen... :( De vensterbank kan er dus ook nog niet in, want daarvoor moeten eerst de kozijnen vervangen zijn. Kortom: voorlopig is het nog niet klaar.
De overige kamers zijn we nog niet aan begonnen, en we weten nu ook dat de keuken pas 2 oktober komt. De keuken is er wel, alleen kunnen ze het nog niet komen plaatsen. :? Tsja...
Wel grappig was dat we allemaal vrienden op bezoek krijgen om het huis te bekijken. En bijna allemaal roepen ze bij het kleine slaapkamertje: word dit de kinderkamer? Vriendlief rent dan zo´n beetje de kamer uit of begint te stotteren of mompelt iets in de richting van ´voorlopig niet´. Verder hebben we het er even niet over en dat is eigenlijk wel zo rustig. Ik zit toch met mijn hoofd bij het huis en niet bij kindjes...
Bij ons gaat het allemaal prima. De eerste tegenslagen zijn alweer geweest en het huis begint al ergens op te lijken. de afschuwelijke zalmtinten (3 verschillende!) zijn al bijna uit de woonkamer verdwenen. Alleen de vensterbanken hebben nog een vies kleurtje zalm, maar voor de rest is het allemaal netjes wit. De slaapkamer is nu helemaal beplaat met gipsplaten. Laatste redmiddel om maar geen stucadoor in te hoeven huren. Nu nog afwerken en dan kunnen we ook daar gaan schilderen.
We blijken dus ook 2 rotte kozijnen in de slaapkamer te hebben, en dankzij de bouwvak duurt het nog tot 21 augustus tot we de aannemer kunnen bereiken. En daarna is het nog maar afwachten wanneer ze het komen vervangen... :( De vensterbank kan er dus ook nog niet in, want daarvoor moeten eerst de kozijnen vervangen zijn. Kortom: voorlopig is het nog niet klaar.
De overige kamers zijn we nog niet aan begonnen, en we weten nu ook dat de keuken pas 2 oktober komt. De keuken is er wel, alleen kunnen ze het nog niet komen plaatsen. :? Tsja...
Wel grappig was dat we allemaal vrienden op bezoek krijgen om het huis te bekijken. En bijna allemaal roepen ze bij het kleine slaapkamertje: word dit de kinderkamer? Vriendlief rent dan zo´n beetje de kamer uit of begint te stotteren of mompelt iets in de richting van ´voorlopig niet´. Verder hebben we het er even niet over en dat is eigenlijk wel zo rustig. Ik zit toch met mijn hoofd bij het huis en niet bij kindjes...
dinsdag 7 augustus 2007 om 16:53
Hallo allemaal. Ik ben nieuw hier en ik heb een tijdje dit onderwerp mee zitten lezen. En jawel, ook hier iemand die zo graag wil maar vriend nog niet. Ik hoop dat ik mee mag schrijven. Ik zal me kort voorstellen. Ik ben 30 (bijna 31) en heb sinds 3 jaar een vriend. Allebei een vaste baan en een huis dat groot genoeg is. MIjn vriend weet alles van mijn kinderwens maar wil er zelf nog steeds niet aan toegeven... Als we ruzie hebben komt altijd dit onderwerp ter sprake en daardoor kan ik er steeds moeilijker over praten. Nu heb ik net een nieuwe baan en in eerste instantie was ik bang dat mijn kinderwens nu nog verder op de achtergrond zou komen omdat ik eerst een tijdelijk contract krijg en mijn vriend dan waarschijnlijk te weinig financiele zekerheid heeft. Maar wonder boven wonder heeft hij nu gezegd dat we in januari als blijkt dat mijn ieuwe baan goed bevalt, we concrete plannen voor de toekomst kunnen gaan maken. Misschien een kleine doorbraak? Sterkte meiden. Ik weet wat jullie doormaken!
woensdag 8 augustus 2007 om 17:20
Hoi,
Ik was even op vakantie en daarna niet echt actief meer op internet. Heb net wel een beetje bijgelezen.
Mijn wens is wat naar de achtergrond geschoven. Dit komt mede door de vakantie, dan besef je des te meer dat je zo samen nu nog lekker vrij bent en kan gaan en staan waar je maar wilt en dat we eerst tijd nodig hebben om van elkaar te genieten voordat er kinderen komen.
Af en toe denk ik wel aan de toekomst hoor, zoals zaterdag. Toen zag ik een jongen heel goed met kinderen opschieten en mijn vriend kijkt er helemaal niet naar om.....
En het zijn de kinderen van zijn broer nog wel....
Dan denk ik weleens: ohoh, hoe moet dat straks....maar zet het van me af, eigen kinderen is toch anders en kinderen om je heen is wennen, hij is dat niet gewend en ook ik ben niet spontaan met kinderen trouwens.
Collega heeft 2e gekregen vorige week, stiekem ben ik dan wel jaloers hoor, even oud en dan al 2 kinderen.....jeetje.
Iedereen veel sterkte, reageer een andere keer wat persoonlijker.
Gr. Minameut
Ik was even op vakantie en daarna niet echt actief meer op internet. Heb net wel een beetje bijgelezen.
Mijn wens is wat naar de achtergrond geschoven. Dit komt mede door de vakantie, dan besef je des te meer dat je zo samen nu nog lekker vrij bent en kan gaan en staan waar je maar wilt en dat we eerst tijd nodig hebben om van elkaar te genieten voordat er kinderen komen.
Af en toe denk ik wel aan de toekomst hoor, zoals zaterdag. Toen zag ik een jongen heel goed met kinderen opschieten en mijn vriend kijkt er helemaal niet naar om.....
En het zijn de kinderen van zijn broer nog wel....
Dan denk ik weleens: ohoh, hoe moet dat straks....maar zet het van me af, eigen kinderen is toch anders en kinderen om je heen is wennen, hij is dat niet gewend en ook ik ben niet spontaan met kinderen trouwens.
Collega heeft 2e gekregen vorige week, stiekem ben ik dan wel jaloers hoor, even oud en dan al 2 kinderen.....jeetje.
Iedereen veel sterkte, reageer een andere keer wat persoonlijker.
Gr. Minameut
zondag 12 augustus 2007 om 23:16
Hallo Rixt!
Het is weer veel te lang geleden dat ik hier ben komen buurten... Wil daar dan even tijd voor nemen en die is er dan weer vaak niet.... Ben de afgelopen weken ook erg moe geweest... Nu begint mijn energie weer wat terug te komen... Was ook nog even stress de afgelopen week, omdat ik een beetje bloed verloor... meteen een extra echo gehad en het is gelukkig helemaal goed met ons frummeltje... het hartje klopt en de groei is volgens de grafieken (o wat wil ik graag normaal zijj op dit punt). Lief is erg lief voor me en ik heb echt het gevoel dat we dit nu samen doen.... Er is hoop op zonneschijn na de donkere wolken!
Je laatste bericht is ook weeer een tijdje geleden, ik vond wat je toen vertelde vrij positief klinken. Vind het heel sterk van je man dat hij je zegt dat je niet zomaar van je wens en je idealen af moet zien.... Dat vind ik mooi van hem...
Verder vertelde je dat je man zei dat hij onder sommige omstandigheden (als hij niet zoveel hoeft te zorgen) kinderen krijgen best als mogelijkheid ziet... Ik snap dat jij het niet ziet zitten om de zorg 90% op je te nemen... dat moet je denk ik ook niet af gaan spreken ... Maar het feit dat hij het onder sommige omstandigheden best voor kan stellen, wil wel zeggen dat hij er niet meer helemaal tegen is... dat geeft toch wel opeing voor een gesprek.. over hoe je het samen zou kunnen regelen....
Hebben jullie de afgelopen weken er nog over gepraat? Ga je nog naar de psych? Hoe voel je je er allemaal bij? Hoe staat het met je libido en zijn er al weer condooms in huis gekomen? Is je cyclus eigenlijk meteen weer normaal of moet dat na een spiraaltje ook weer even bijstellen? Hoe verloopt dat.. Nog leuek dingen gedaan van het weekend? En hoe staat het met de zuid amerika plannen? Mochten jullie in Ecuador komen dan is het eilandje Muisne voor de kust van Esmeraldas echt een aanrader... geen auto's super relaxed, echt helemaal top. Je kunt daar heerlijk slapen in hostal Paraiso van America en Byron, zij hebben een houten hotelletjes aan het palmenstrand ... Oe ik zou er zo weer heen willen!!!
Veel liefs!
Heureka!
Het is weer veel te lang geleden dat ik hier ben komen buurten... Wil daar dan even tijd voor nemen en die is er dan weer vaak niet.... Ben de afgelopen weken ook erg moe geweest... Nu begint mijn energie weer wat terug te komen... Was ook nog even stress de afgelopen week, omdat ik een beetje bloed verloor... meteen een extra echo gehad en het is gelukkig helemaal goed met ons frummeltje... het hartje klopt en de groei is volgens de grafieken (o wat wil ik graag normaal zijj op dit punt). Lief is erg lief voor me en ik heb echt het gevoel dat we dit nu samen doen.... Er is hoop op zonneschijn na de donkere wolken!
Je laatste bericht is ook weeer een tijdje geleden, ik vond wat je toen vertelde vrij positief klinken. Vind het heel sterk van je man dat hij je zegt dat je niet zomaar van je wens en je idealen af moet zien.... Dat vind ik mooi van hem...
Verder vertelde je dat je man zei dat hij onder sommige omstandigheden (als hij niet zoveel hoeft te zorgen) kinderen krijgen best als mogelijkheid ziet... Ik snap dat jij het niet ziet zitten om de zorg 90% op je te nemen... dat moet je denk ik ook niet af gaan spreken ... Maar het feit dat hij het onder sommige omstandigheden best voor kan stellen, wil wel zeggen dat hij er niet meer helemaal tegen is... dat geeft toch wel opeing voor een gesprek.. over hoe je het samen zou kunnen regelen....
Hebben jullie de afgelopen weken er nog over gepraat? Ga je nog naar de psych? Hoe voel je je er allemaal bij? Hoe staat het met je libido en zijn er al weer condooms in huis gekomen? Is je cyclus eigenlijk meteen weer normaal of moet dat na een spiraaltje ook weer even bijstellen? Hoe verloopt dat.. Nog leuek dingen gedaan van het weekend? En hoe staat het met de zuid amerika plannen? Mochten jullie in Ecuador komen dan is het eilandje Muisne voor de kust van Esmeraldas echt een aanrader... geen auto's super relaxed, echt helemaal top. Je kunt daar heerlijk slapen in hostal Paraiso van America en Byron, zij hebben een houten hotelletjes aan het palmenstrand ... Oe ik zou er zo weer heen willen!!!
Veel liefs!
Heureka!
zondag 12 augustus 2007 om 23:34
Hallo Mienie en Vivafeelfree! Ook nog even een groet en sterktewens voor jullie... Ik schrijf hier misschien wat minder, maar ik lees en leef nog wel altijd met jullie mee...
Vivafeelfree, heb je nog aan je vriend gevraagd of hij wil dat je hem helpt? Ik ben het wel met je eens hoor dat hij zijn eigen doorbraak moet vinden, en natuurlijk is jouw rol niet neutraal... je hebt een eigen straatje.. Maar dat wil niet zeggen dat je hem niet kunt helpen, niet zozeer door de keuze voor hem te maken en hem voor een voldongen feit te zetten.......Lijkt me niet respectvol, verstandig en ik snap dat je dat niet wil, maar je kunt denk ik wel helpen door bv de drempel te verlagen, door de beslissing iets minder zwaar en groot te maken, voor zijn gevoel minder op zijn schouders te laten rusten, door hem het vertrouwen te geven dat jullie het samen kunnen.... Naar mijn ervaring is de kans dat mannen die heel zwaar tillen aan de beslissing wel of geen kinderen er niet lichtvoetig over denken en hun verantwoordelijkheid echt wel nemen.... daarom is het juist zo'n moeilijke beslissing...
Bovenal heb ik het idee dat je er heel bewust, respectvol en verstandig mee om gaat.. dit zijn zomaar wat gedachten van mijn kant... Misschien kun je er iets mee? Hoe gaat het nu tussen jullie hebben jullie het er nog dronken of niet over gehad.... Hoe voelt het?
Mienie fijn te horen dat jullie er nu zelf goed over kunnen praten.. Klinkt wel verstandig om er een vaste afspraak over te maken... anders blijft het zo in huis hangen he? En op een gegeven moment heb je er ook alles over gezegd.. Wij zaten op een gegeven moment ook op zo'n punt... dat was bij ons het moment dat we ieder voor zich een beslissing zijn gaan nemen.... het gevolg waren de meest heftige weken uit mijn leven tot nu toe.... Maar uiteindelijk me een mooie uitkomst!
Liefs en veel kracht en wijsheid!
Heureka!
Vivafeelfree, heb je nog aan je vriend gevraagd of hij wil dat je hem helpt? Ik ben het wel met je eens hoor dat hij zijn eigen doorbraak moet vinden, en natuurlijk is jouw rol niet neutraal... je hebt een eigen straatje.. Maar dat wil niet zeggen dat je hem niet kunt helpen, niet zozeer door de keuze voor hem te maken en hem voor een voldongen feit te zetten.......Lijkt me niet respectvol, verstandig en ik snap dat je dat niet wil, maar je kunt denk ik wel helpen door bv de drempel te verlagen, door de beslissing iets minder zwaar en groot te maken, voor zijn gevoel minder op zijn schouders te laten rusten, door hem het vertrouwen te geven dat jullie het samen kunnen.... Naar mijn ervaring is de kans dat mannen die heel zwaar tillen aan de beslissing wel of geen kinderen er niet lichtvoetig over denken en hun verantwoordelijkheid echt wel nemen.... daarom is het juist zo'n moeilijke beslissing...
Bovenal heb ik het idee dat je er heel bewust, respectvol en verstandig mee om gaat.. dit zijn zomaar wat gedachten van mijn kant... Misschien kun je er iets mee? Hoe gaat het nu tussen jullie hebben jullie het er nog dronken of niet over gehad.... Hoe voelt het?
Mienie fijn te horen dat jullie er nu zelf goed over kunnen praten.. Klinkt wel verstandig om er een vaste afspraak over te maken... anders blijft het zo in huis hangen he? En op een gegeven moment heb je er ook alles over gezegd.. Wij zaten op een gegeven moment ook op zo'n punt... dat was bij ons het moment dat we ieder voor zich een beslissing zijn gaan nemen.... het gevolg waren de meest heftige weken uit mijn leven tot nu toe.... Maar uiteindelijk me een mooie uitkomst!
Liefs en veel kracht en wijsheid!
Heureka!
