Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2

Ha allemaal,



Hier heel veel ontwikkelingen en ik weet even niet waar ik moet beginnen. Heureka nog bedankt voor je medeleven, ja en je hebt denk ik gelijk, dat hij zich realiseert dat we een echt groot probleem hebben is denk ik een heel belangrijke stap........



Maandagavond en dinsdagavond hele moeilijke gesprekken gehad. Hij was heel bozig in de gesprekken en kon niet aangeven waarom en verder was hij ook heel negatief. Kwam met een (oud) artikel uit het volkskant magazine waarin eigenlijk stond hoe idioot het was dat mensen kinderen wilden. Dat kinderlozen gelukiger zijn. Nog een keer de hele ridel dat hij de zorgen niet wil, zijn vrijheid wil behouden. Of ik wel weet wat voor een gevolgen dit voor ons leven gaat hebben (nee, want dat kan je pas weten als je ze hebt, maar realiseer me echt wel dat er veel zou veranderen). Of ik dan wil zeggen tegen het kind dat zijn vader hem niet wilde. Uitgelegd dat als hij er echt zo tegenover stond ik het nog geen eens aandurf om met hem aan kinderen te beginnen, maar hem alleen vraag om goed bij hemzelf na te gaan waarom hij het niet wil en kan onderzoeken of er wat aan te doen is.



Komt hij gisteravond thuis, zegt hijj opeens ik zat tegenover mijn vader (daar was hij op bezoek geweest in het ziekenhuis) en realiseerde me dat ik jou echt niet kwijt wil. Daarna zei hij niks meer. Mijn hart maakte een sprongetje. Ik zei dat ik dat ook niet had gedacht en dat ik hem ook niet kwijt wilde, maar wij wel een probleem hadden. Toen zei hij ja maar ik weet een ding zeker ik wil je niet kwijt. Ik  vroeg heel voorzichtig aan hem wat dat dan betekende. Weet nu al niet meer wat hij precies zie, maar zoiets van als hij dan moest kiezen tussen mij kwijt of verder gaan met mij dan verder gaan met mij en heel zacht zei hij ook al is het met kinderen. Hij moest er nog wel achteraan zeggen maar als hij mocht kiezen tussen vergaan met mij zonder of met kinderen dan liever zonder. Ik heb hem alleen geknuffeld, gezegd dat ik het zo ontzettend fijn vond dat hij serieus over kinderen na wilde denken. Datt we het er binnenkort verder over  zouden hebben. Durfde niet te benoemen in zijn bijzijn dat ik het fijn vond dat hij misschien toch kinderen wil met mij.  Wil hem niet bang maken met zijn eigen besluit. Ik heb nog niet het idee dat hij er nu al aan toe is. Ik geloof het zelf ook nog niet, wat hij heeft gezegd. Niet na de gesprekken van afgelopen week. Ik voel me heel verward, ben nog geen eens echt blij. Ik vraag me zelf opeens af of ik echt wel kinderen wil. Ik twijfel opeens weer. Gek wijf  ben ik ook. Dit komt ook allemaal opeens zo onverwachts. Ik denk ook dat we nog wel veel gesprekken nodig hebben. Ik heb ook zeker de pil nog niet het raam uit gegooid. Het hoeft van mij ook niet nu, Ik kan zeker nog wel even wachten, het is niet zo dat ik nu kinderen wil, maar wel ooit. Ik zou bv ook nog wel een reis willen doen die we niet zo snel met kinderen zouden doen.  Ik wil ook nog weten hoe hij er echt in staat. Vind je het logisch na alles wat hij heeft gezegd afgelopen week. Hij zei ook dat hij zo deed omdat hij een beslissing wilde forseren. Ik hoop ook dat hij niet op zijn besluit terugkomt (maar zo is ie meestal niet).

Kortom, ik wil nog niet zeggen dat we er zijn...  Maar het ziet er zoveel positiever uit dan ooit tevoren. Dat hij dit heeft gezegd zonder dat hij weet of ik echt bij hem weg gegaan zou zijn als hij bij zijn besluit bleef geen kinderen te willlen.... Dit had ik nooit kunnen bedenken.



Ik ben nog wel benieuwd hoe anderen er in staan, die een vent hebben die ook geen kindere wil(de). Heureka ook jouw vent wilde eerst geen kinderen en ik kan me herrinneren dat hij toen hij "om"  was nog steeds geen grote kinderwens had (dat kan ook niet lijkt mij). Zijn besluit kinderen te willen doet hij ook een beetje voor jou, omdat hij bij jou hoort. Ik weet dat het bij jullie nog heel kort is, maar is hij niet stiekem opgelucht als je toch weer ongesteld bent? Hoe sta jij er tegenover dat als het aan hem lag jullie iet bezig waren met kinderen. Heb je het gevoel jullie avontuur om  voor kinderen te gaan echt te kunnen delen. (als ik je verhaal over de documentaire lees die jullie samen hebben gezien lijkt het er bijna wel op)

En Kaetje, ik weet niet of jouw man echt niet wilde of het bij hem alleen "nu nog niet was" toen jullienog met het probleem zaten. Maar jullie zitten helemaal in een moeilijke positie. Hoe staat hij er tegenover om hier zo mee bezig te zijn (bv dat het perse nu moet ivm de eisprong en het naar de dokter gaan). Ik kan me voorstellen als het een wens is die bij iemand wat minder sterk leeft dit allemaal wel heel moeilijk is. Of wil hij inmiddels zelf ook heel graag kinderen?

En Room, jij hebt inmiddels een dochter. Hoe staat hij daar tegenover. Ik weet ook bij jou  niet of hij eerst echt niet wilde of alleen toen nog niet. Maar vliegen bij hem de zenuwen niet rond zijn keel nu jullie, vast prachtige, kindje er is, Want dit betekent wel dat jullie leven voor goed is verandert, en de komende jaren het voor een groot deel om haar draait. Er minder spontaan kan.

Sorry voor dit ego verhaal, maar ik zit nu even vol met allerlei emoties. Verder voor iedereen een knuffel en veel sterkte

Mienie, dit lijkt me positief hoor. Ik ga straks even verder op je reageren.



Liefs Room

Hoi meiden!



Voor degenen van wie vriend/man nog niet willen.

Ik kom jullie heel even een hart onder riem steken. Vorig jaar heb ik hier ook een poosje meegeschreven, wel onder een andere naam geloof ik (Isa)

Toen wilde mijn man ook nog geen kinderen (over een paar jaar ofzo) terwijl ik het wel heel graag wilde.

Achteraf ben ik blij dat nog een poos gewacht hebben want er was qua relatie nogal wat werk aan de winkel en persoonlijk ook. Het hoeft dus echt niet altijd negatief te zijn als je de kinderwens moet uitstellen. Soms zit er echt een goede reden achter het steeds maar uitstellen van je vriend /man en moet er echt wat gebeuren aan je relatie of een jezelf persoonlijk.

Intussen zijn we een jaar verder en voel ik me 200% beter dan vorig jaar en is onze relatie echt sterk geworden en willen we na de zomer heel graag proberen zwanger te worden. 

Zo zie je maar weer, soms pakt het juist positief uit en ben je achteraf blij dat je gewacht hebt (of moest wachten) 



Iedereen heel veel sterkte, ik weet hoe moeilijk het kan zijn als je partner niet wil of nog niet wil! 

Room; gefeliciteerd!!

Kaetje : ik vind je topic niet meer :( Maar wou ff horen of je nu al ongesteld bent of niet. Ik hoop van niet.



Hier gaat alles zijn gangentje. Normaal gezien mag ik over 2 weken naar huis. Maar er is discussie over al dan niet met hulp en hoe die hulp organiseren. Zij willen me ergens naar toesturen, waarbij ik hulp krijg met de opvoeding van X maar dat zie ik niet zo zitten. Ben nu al 4de weekend op rij 4 dagen samen met X thuis en het lukt me prima. Zij willen me naar centra sturen een dorp verderop en dat moet al met bus, dat maakt het al helemaal een ramp, want wandelwagen en bus gaat niet echt samen, plus dat er maar een bus per uur is ... Ik hoop dat ze inzien dat ze me niet een jaar hulp nog moeten gaan opdringen, want ik wil echt wel eens het normale leven terug in. Het is me wat die opgedrongen adviezen ....

jeetje, is die viva site bij jullie ook zo langzaam? het duurde geloof ik 10 minuten voor ik mezelf heb kunnen aanmelden



Mienie, wat fijn voor je dat er nu toch een soort van doorbraak is!! Kan me voorstellen dat je je voelt als in een emotionele 8-baan... Goed dat bij hem eindelijk is doorgedrongen dat dit een probleem is van jullie tweeën waar hij dus ook iets mee moet. En blijkbaar heeft hij ook ingezien dat dit kan leiden tot een breuk in jullie relatie en heeft hij daar goed over nagedacht dat hij dat niet wil... Hoop dat jullie er goed over kunnen praten straks en dat het leidt tot een positieve draai aan zijn kant. Kan me ook goed voorstellen dat je zelf ineens allerlei twijfels krijgt 'wil ik het wel echt?'. Is heel normaal volgens mij. Je hebt je steeds bezig gehouden met of hij bijdraait en nu hij daar een signaal over heeft afgegeven ga je ineens stil staan bij jezelf, en wat wil ik nu?

Mochten jullie er echt uit komen en samen besluiten om een kindje te krijgen, dan weet ik zeker dat ook hij er echt wel voor gaat. Misschien dat hij af en toe terugschrikt, maar ik denk dat ook veel vrouwen daar last van hebben. Het wordt dan ineens zo realistisch hè... eerst kon je nog lekker dromen en lekker doorgaan met je eigen leventje... en dan ineens ga je ook nadenken over alle negatieve zaken (die je eerst ws nog had weggewuifd in je droombeeld ). Dus probeer je daar niet druk over te maken hoor, of je niet straks zwanger bent en de vader vindt het allemaal toch maar niks... hij zal het dan net zo spannend vinden als jij!



Ik heb besloten om toch naar een psycholoog te gaan. De opmerking van VivaFeelfree over dat elke dorpsgek coach kan worden heeft me toch wel aan het denken gezet... ik denk dat ik bij die coach mijn stressklachten qua werk aankaart, maar dat ik daar niet ook het kinder-dilemma moet gaan aankaarten. En ik heb gemerkt dat mijn stressklachten toch ook vooral wel komen doordat ik me verdrietig en gespannen voel over dat dilemma. We hebben het er echt veel te weinig over. En de tijd glijdt gewoon voorbij... ik merk dat het vooral toch ook komt omdat ik de sfeer niet wil 'bederven' maar ondertussen zit ik er zelf mee... Nou ja, het zal ook zijn omdat ik bang ben dat hij echt niet omzwaait.. bang om te horen dat hij het echt niet wil... en wat dan..? Baal van mijn eigen weinig assertieve gedrag. Eigenlijk heb ik (heel naïef?) de hoop dat we niet door een enorm diep dal hoeven voordat we er uit komen. Ik heb gemerkt heureka, dat het bij jullie echt een heel zware tijd was. Dat schrikt mij zo enorm af, die gedachte, dat vooruitzicht. Maar ondertussen zit er zo ook niet veel progressie in... ik weet precies wat een psycholoog tegen me zou zeggen: je wacht blijkbaar af tot hij naar je toekomt en zegt 'schat, we gaan er voor'... hmm, lekker onrealistisch... 

jaja, ik weet het allemaal wel in theorie maar nu de praktijk nog..



Mienie, heb jij veel aan die psycholoog waar je naar toe gaat?

Ow spannend Kaetje idd heb gezien dat je topic bovenaan nu staat, heb mijn vingers gekruist voor je hoor. Het zou te gek zijn als het nu raak zou zijn. Ga je nog geen test kopen maandag??



Ik weet niet hoe vaak ik naar dat centrum moet gaan, de wachtlijst is te lang om aan huis te komen, en met bus red ik het echt niet, ingang bus gewoon te smal met wandelwagen. En X te zwaar (al 8 kg) voor draagzak. Stel je dan nog voor dat ik met draagzak een uur moet wachten, dan weet je het wel.

Room, ik heb net nog jouw verhaal (volgens mij op blz 4 ) teruggelezen. Dat jouw vriend eerst ook alleen maar kinderen wilde voor jou en om de relatie te behouden, maar er langzaam meer is ingegroeid. Ik hoop dat dat bij ons ook zo gaat, want ook ik ben bang dat mochten wij kinderen krijgen en er is iets mee, hij zegt " maar jij wilde ze toch zo graag"



Rixt, ik kan niet zeggen dat ik zoveel aan de psych heb gehad, maar ben er maar drie keer geweest. De eerste 2 keer had ze nodig om het probleem duidelijk te krijgen en een behandelplan te bepalen. Ze vroeg wel dingen als " wat betekent het voor je om geen kinderen te krijgen" , zodat je er wel over na moet denken. Maar ik had het gevoel dat ik er door de situatie er al ontzettend over had nagedacht. De derde keer was op de dag dat ik mijn vorige berichtje had geschreven en na de dag dat mijn vriend opeens zei dat hij in ieder geval niet uit elkaar wilde. Ik was toen een emotionel 8-baan en zat ook heel erg met het " ik heb hem overgehaald" . Waarop de psych zei, dat heb je niet gedaan, hij heeft vrije keus, het is echt zijn keus, je dwingt hem nergens toe. En met als er nu eens kinderen komen en er is wat mee, zegt hij " jij wilde ze toch zo graag" . Waarop zei zo iets had dat soort dingen weet je nooit, maar het is dan ook zijn keus geweest. Op zich voelde dat wel goed op dat moment en werd ik er emotioneel wat rustiger van. Zij was de eerste met ik het er over had gehad na de " ommezwaai"  van vriendlief, maar in principe had naar mijn gevoel ook een vriendin of mijn moeder het kunnen zeggen. Verder was haar tip om alle praktische bezwaren op te schrijven en erover te praten hoe daar mee om te gaan. Dus goede afspraken wie er minder gaat werken, wie er 's avonds thuis is, wie er 's nachts uitgaat, enz. En ook bv over voogdij. (ben ik ook bang voor als ik overlijd en hij er alleen voorstaat). Is natuurlijk altijd verschrikkeleijk en lijkt me heel moeilijk om kinderen alleen op te voeden, maar in deze situatie (voor hem) helemaal... En daarnaast ook emotionele bezwaren (bv een bezwaar als ik ben bang je kwijt te raken als er een kind is). (dit is ook de opdracht als we verder gaan met de therapie). Misschien hebben we wat aan de tip.

Verder is voor mij een keus maken " bij hem blijven of niet" niet meer zo aktueel en denk ik en ook de psych dat als ik verder wil het beter met hem erbij kan doen, omdat ik het zo moeilijk vind te doorgronden hoe hij er echt in staat en wat zijn beweegredenen zijn. Dus moet nog met vriendlief bespreken of we het eerst zelf willen proberen om erover te praten en als het niet lukt dan evt naar de psych of gelijk met gesprekken beginnen. Ik hink op twee gedachten. Door de moeizame gesprekken de afgelopen maanden over dit onderwerp denk ik dat het misschien goed is wat ondersteuning te hebben. Aan de andere kant is er nu een nieuwe situatie en wil het graag eerst zelf proberen of we in deze situatie er goed over kunnen praten voor de hulptroepen worden ingeroepen...

Rixt, sterkte. Probeer het onderwerp aktueel te houden zodat hij door heeft dat het een echt probleem is, maar geef hem af en toe ook de rust er zelf even over na te denken.

Zelf ben ik ook aan het bedenken of ik er deze week gelijk maar weer over moet beginnen, of hem eerst aan zijn besluit moet laten " wennen" voor we met de praktische problemen aan de slag gaan, zodat het er voor hem misschien wel heel concreet gaat uitzien...

Oh ja is trouwens wel een voordeel van de psych, elke week een aanknopingspunt om er over te beginnen. En indirekt begon vriendlief zo ook over het onderwerp door te vragen " hoe mijn dag was" en "hoe het bij de psych was'



Oh dacht ik even een korte reactie op te schrijven, is het weer een heel verhaal geworden.....

Hoi Mienie!

Wat fijn voor je dat je vriend zich voor jou heeft uitgesproken... Nog veel te bespreken, maar wel een stap in een mooie richting!



Inderdaad wilde mijn lief ook eerst geen kinderen en heeft hij na een lange moeilijke weg besloten voor mij te kiezen... niet omdat hij nu ineens wel zielsgraag kinderen wil... maar omdat hij het belangrijker vind om met mij zijn leven te delen... Ik ken je onzekerheden als het dan ineens echt mogelijk wordt dat je ook wel staat te kijken van oe durf ik dat op mijn gevoel te doen... zulke belangrijke beslissing voor jullie beide te nemen.... Maar zoals je psych ook zegt het is ook zijn besluit... Het is ook niet gek dat het vreemd voelt als je een hele tijd tegen weerstanden in hebt moeten boksen en ineens is die weerstand weg dat je dan even op je snuffert valt en nieuw evenwicht moet vinden.... en de angst dat hij op toekomstig crisismoment zegt " maar jij wilde ze toch zo graag" .... dat moment zal best eens komen... maar ik ben er wel van overtuigd dat hij er helemaal voor gaat.... Ook juist omdat we al die bezwaren helemaal goed doorgesproken hebben, weet ik dat hij niet ligt over het vaderschap denkt ... anders zou hij mij namelijk wel voor het kind kunnen laten opdraaien en zelf rustig zijn leventje voortzetten.... Hij neemt het als een hele serieuze en daarmee zware beslissing vader te worden... daarom een beslissing die hij bijna niet kon nemen.... via zijn gevoel voor mij heeft hij die beslissing wel durven nemen... en daar is hij blij mee.... Hij zegt nu dat hij hoopt dat hij het heel erg leuk gaat vinden, houdt bij het vakantieplannen er rekening mee... zelfs met de planning van zijn werk denkt hij dat hij straks misschien papa wordt...... hij begint er soms zelf over... maar hij zegt ook dat het niet zijn idee is... en dat was natuurlijk ook niet zo.... Maar het is wel zijn kind.... Hij zegt soms ook bij nog dingen als dat kan niet meer als we straks kinderen hebben... maar het is nu geen discussiepunt meer dus kan ik dat makkelijker luchtig op reageren dat zien we dan wel weer hoe we daarmee omgaan...



Ik merk eigenlijk dat ik het zelf nog het meest lastig vind van ons twee om er echt relaxed mee om te gaan.... Ik denk vaak laat ik er maar niet over hebben, maar heb eigenlijk niet een keer gemerkt dat als ik er wel iets over zei dat hij dat dan vervelend vond.... Het is geen beladen onderwerp meer ..... Dat wens ik jullie allemaal toe.



Want Rixt ik begrijp dat mijn afgelopen maanden nou niet echt een aantrekkelijk voorbeeld zijn.... gelukkig begint de heftigheid van dat gevoel al weer wat weg te ebben... dat kun je ook niet te lang aan...Ik hoef je ook niet te zeggen dat je er iets mee moet en niets doen niet echt een optie is.... Goede stap om een psych op te zoeken... hij/zij kan je ondersteunen in de stappen die je moet zetten, maar jullie moeten zelf samen en ieder voor zich jullie weg vinden... Wij kunnen er alleen voor je zijn, net zoals jullie er voor mij zijn geweest toen ik er doorheen zat.



Liefs!

Heureka!

Mienie, kan me inderdaad voorstellen dat er meer een aanknopingspunt is om over het onderwerp te beginnen als je naar de psych gaat. Ik heb laatst een keer voor mezelf bedacht hoe vaak we het er eigenlijk over hadden gehad, en dat is toch niet echt vaak (in de zin van serieuze gesprekken dan, wel vaker op luchtige manier), dat is echt alweer iets van 6 wk geleden... :(. En ik moet altijd degene zijn die er over begint.



Nu had ik me afgelopen weekend voorgenomen om hem te vertellen dat ik het spiraaltje er uit wil laten halen. Heb gezegd dat ik vaak tussentijdse bloedingen had (dat had hij ook al gemerkt) en dat ik daarvoor naar de huisarts was geweest en dat die had gezegd dat ik het spiraaltje er dan beter uit kon halen. Hij begon te lachen op een manier van 'oh komt ze weer met een andere tactiek'. Wat vind jij er van? vroeg ik en hij zei: 'Ik zeg even niks...'. En even later zei hij 'Je moet doen wat het beste is voor je gezondheid'. Ik was even helemaal beduusd... had tenminste weerstand verwacht en wist even helemaal niet hoe ik dit moest interpreteren. Maar ik besloot ook dat de zet nu maar aan hem is, ik heb het er vaak genoeg over gehad en nu moet ie er zelf iets mee. Ik besloot gewoon maar af te wachten of hij er weer over wilde beginnen, misschien moest ie er even over nadenken. Begon al te fantaseren dat hij er misschien toch wel aan toe was... :o

Hij zei er op dat moment helemaal niks meer over. Even later toen we net een filmpje gingen kijken, zei hij nog wel iets als 'Dus het spiraaltje gaat er uit... Ga je dan weer aan de pil?' 'Nee,' zei ik.

'Moeten we dan condooms gebruiken...'zei hij. 'Moeten we het hier niet samen over hebben?'

'We hebben het er samen toch over,' zei ik.

'Ja maar je brengt het zo als een feit... Als dit over kinderen gaat kan ik je wel zeggen dat we daar nog lang niet aan toe zijn...'.

'De dokter zei ook dat het op mijn leeftijd wel een jaar kan duren voor je zwanger raakt,' zei ik,'En dan moet je ook nog op de goeie momenten seks hebben. Dus je bent echt niet meteen zwanger.' en toen begon de film.

Ik ben blij dat ik deze stap tenminste heb gezet. Nu zal hij er ook echt iets mee moeten.

Hij maakte ook nog half een opmerking over zaad testen, misschien is dat helemaal geen slecht idee... ik zal eens bij mijn huisarts navragen hoe dat zit als ik het spiraaltje er uit haal.

Hoi Rixt!



Het blijft een moeilijke weg, en jij moet idd steeds voorop lopen, maar jullie maken wel een echte stap voorwaarts... tegenstrijdig beeld aan de ene kant zegt hij dat jullie er echt nog niet aan toe zijn (zij hij echt ' nog'  dat is toch een hele verandering met een paar maanden geleden) , aan de andere kant dat hij zijn zaad misschien wil laten testen.... Hoe denk je dat hij er nu in staat, hoe voelt het voor jou?

Ik snap wel dat hij zich een beetje buitensgesloten voelt als deze beslissingen als feit worden gepresenteerd.... Had mijn lief ook heel erg, toen ik met de pil wilde stoppen, hij kon daar uit onmacht echt boos om worden, vond hij bij tijd en wijle heel erg stom, en heb daar ook veel over nagedacht, wel goed om hem ook aan het idee te laten wennen, maar volgens mij moet je wel steeds een stapje doorzetten.... Je gaat hem niet tegen zijn zin vader maken, jullie kunnen dan toch gewoon condooms gebruiken ... maar wel stapjes zetten en er steeds weer anders over praten... dat zal jij moeten doen... en je kunt het... You go girl!!:R

Liefs!

Heureka!

Hoi Heureka,

Ja ik vond het ook opvallend , hij zei inderdaad 'we zijn nog niet aan kinderen toe' (of eigenlijk 'nog lang niet' :D). En ik was ook erg verbaasd

over dat zaad testen. Heb dat voorgelegd aan mijn huisarts en zij vond het ook maar tegenstrijdig - wat wil hij daar nu eigenlijk mee - en ze vond ook dat een test niet alles zegt. Ze wilde wel een keer met hem praten, maar hij heeft een andere huisarts dus tsja...

Ik moet zeggen dat ik had verwacht dat hij ook een beetje bozig zou reageren, maar dat was dus helemaal niet zo, meer beetje lacherig. En toen ik hem het vertelde en vroeg wat hij er dan van vond, was voor mij een moment dat we de voor- en tegenargumenten konden bespreken. Als hij heel veel problemen er mee had hadden we kunnen kijken wat nu. Maar toen hij er niet op in ging, dacht ik: dan niet, dan doe ik het toch gewoon :P, blijkbaar is het toch niet zo'n punt. (hij zei nog wel 'ik kan me ook laten steriliseren' maar dat was meer als pesterijtje).

Hij heeft het verder niet meer aan gekaart. Ik maak binnenkort een afspraak om het te laten verwijderen.

Hoe gaat het met jullie? Kan me helemaal voorstellen dat je af en toe denkt: ik moet het er ook niet heeeel erg veel over gaan hebben. En dat je iedere keer weer blij verrast bent als hij het geen probleem vindt om het er over te hebben . echt fijn voor je!



lfs, rixt

Kaetje : ik vind je topic niet; kom je me goed nieuws brengen??

Hoi Rixt!



Even een kort zondagavond groetje, een schouderklopje en een *;! Je bent goed bezig!! Spannend ook je spiraaltje eruit, je cyclus weer normaal laten worden... en erover doorpraten...

Mijn lief heeft ook wel eens in het heetst van de strijd gezegd dat hij zich dan zou laten steriliseren, maar is daar verder nooit meer op teruggekomen... Schrok ik trouwens wel erg van toen...



Hier gaat het allemaal goed en gezellig... vrijdag erg leuk eigen verjaardagsfeessie gehad, ja ja ik ben nu ook 36! Dacht toen we de de volgende middag brak wakker werd, zou dit de laatste verjaardag zijn dat we zo ongedwongen uit de ban kunnen springen....? Blijft een vreemde gedachte, maar ik hoop het toch wel heel erg... We zijn er verder niet heel erg mee bezig, maar stiekem ben ik wel erg bewust van mijn cyclus en voel ik van alles wat op spannende dingen kan wijzen, maar ik probeer er relaxed mee om te gaan... ga ervan uit dat het mijn hoofd op hol is...



Verder zijn de trouwplannen nog heel initieel... en zijn we lekker vakantieplannen aan het maken, willen naar Bulgarije Sofia, fietsen en dan weekje zwarte zee strand, rond kijken en wandelen etc... Maar het kan ook nog Marokko worden...



Hoe staat het met jullie reisplannen? de Psych al gebeld?



Maak er een mooie week van!

Liefs!

Heureka!

hoi heureka,

ik ben gister naar de psych geweest, het was een eerste gesprek om te kijken wat het probleem is en waarvoor ik bij haar kom. Was wel oké, we kwamen ook nog op het punt dat ik wel vaker de neiging heb om zaken in m'n eentje uit te denken en te plannen en het dan als een 'feit' aan manlief te presenteren, waardoor die in de 'ho eens even'-stand schiet... dat is misschien ook wel een mooi aanknopingspunt om verder over te praten volgende keer.

Ga deze week bellen om afspraak met huisarts te maken om het spiraaltje er uit te halen, vind het ook wel spannend.



Leuk dat jullie zo met de vakantieplannen bezig zijn. Bulgarije ben ik ook eens geweest, vond het een mooi land. Ik werkte toen voor een ontwikkelingshulporganisatie en heb toen aantal projecten daar bezocht. Erg indrukwekkend. Wat mij opviel was het grote verschil wat je zag, sommige mensen heel armoedig gekleed met verwassen kleding uit de jaren '80, terwijl er jongeren rondliepen in de nieuwste outfits die je hier ook ziet... we zijn toen ook een Roma-wijk in geweest, erg schrijnende omstandigheden waar mensen in wonen.

Onze tickets zijn gekocht, maar de route ligt nog niet vast, dat komt nog wel. We vertrekken pas in november dus nog tijd zat om het uit te pluizen (altijd leuk om te doen!)



hoe is het met de rest?

doei, rixt

Ja hoe is het met iedereen?



Ha die Rixt,



Goed van je dat je naar de psych bent geweest en al best wezenlijke zaken besproken begrijp ik. Ik heb ook wel het idee dat je veel over jezelf hebt nagedacht en vrij goed door hebt hoe bepaalde dingen werken bij/voor jou... Dat helpt natuurlijk ook om to the point te komen... Even afwachten hoe ze de volgende bijeenkomst insteekt... Heel goed van je dat je actie hebt genomen! Ik kan me voorstellen dat het voor sommige onderwerpen ook wel goed als je vriend samen doet....



Wat leuk trouwens dat je ook in ontwikkelingssamenwerking (hebt ge)werkt. (hi hi misschien kennen wij elkaar wel.... :o) Heb ik zelf ook met studie inclusief dik tien jaar mee bezig gehouden... ook vijf jaar in het buitendland gewoond.... Boeiende jaren... inmiddels al weer een paar jaar in Nederland aan het werk... en dat bevalt ook heel prima...



Ik heb trouwens vorige week een vast contract aangeboden gekregen!!!! Nooit heel erg mijn ambitie geweest, maar ben blij met de erkenning en met familie plannen is een beetje zekerheid natuurlijk niet vreemd....



Ik denk dan alleen ook meteen o jee.. moet ik dan tot mijn pensioen hier blijven werken... Oe heb ik het lef om als het nodig is een zwaai te maken... Dat soort vragen... ach het zal bindingsangst zijn of vastroest angst... lief vroeg me ook al verwonderd maar kinderen krijgen vind je dan weer niet eng?? Leverde wel een interessant gesprek over, want inderdaad is dat best vreemd... voor hem, terwijl het voor mij met andere dingen te maken heeft... we zijn gelukkig nog niet uitgepraat...



Doe het op je eigen tempo, maar ik vraag het lekker toch: Ga je morgen de huisarts bellen?

Liefs!

Heureka!

nou misschien kennen we elkaar wel heureka , ik heb ook in Utrecht gewoond (daar woon jij toch?) en antropologie gestudeerd. Ben na studie verhuisd en woon inmiddels alweer 10 jaar in het zuiden des lands, en werk ook nu weer in ontwikkelingssamenwerking.



ik ga morgen de huisarts bellen, spannend! vandaag maar niet, zat naast een collega die toch al zo nieuwsgierig is :P, morgen ben ik lekker vrij en kan op m'n gemakje bellen...



meiden, hoe gaat het met jullie?

en heureka, gefeliciteerd met je vaste baan! haha, grappig dat je meteen bindingsangst krijgt. Dat had ik ook bij mijn eerste baan, maar inmiddels vind ik het wel heel erg fijn om een vast contract te hebben. Ik weet niet hoe jij het ervaart, maar nu ik al (!) 36 ben, bekruipt mij wel eens het gevoel dat ik misschien toch pietsie oud begin te worden op de banenmarkt... nog niet hééél erg oud, maar toch.... Dat had ik tenminste bij mijn vorige baan; ik wilde daar na een halfjaar al dolgraag weg maar het duurde toch iets van 3 jaar voordat ik een leuke andere baan had gevonden (da's wel erg lang... ).

Jaaaaah!! Het is echt niet te geloven ik ben ZWANGER!!!!! De hele week eigenlijk al zo’n voorgevoel maar je weet het niet he…. Lastig te omschrijven…. Stevige borsten, beetje koortsig in de avond…. Veel borrels in mijn buik ,soms hartkloppingen, een baarmoedermond die ineens weer zacht en wat gezwollen werd… maar ook gewoon een beetje een ‘ander’ gevoel …. Heb deze maand mijn temperatuur bijgehouden, eigenlijk vooral om eens te kijken hoe dat werkt bij mijn lijf…. Temperatuur bleef hoog…. Bloed bleef weg…. Spanning steeg… Gisteravond aan mijn lief verteld dat ik denk dat ik misschien wel zwanger ben…. Dat ik dat voel.. heb hem even de ruimte gegeven om aan dat idee te wennen… even gepraat over de vraag nu testen of morgen…. Uiteindelijk besloten dat vanmorgen te doen… misschien vreemd maar nog even in niemandsland ofzo…. Maar wel heel bijzonder samen… ons geheimpje…. Vanmorgen zei lief tegen me s\zullen we zo gaan testen…. in een bekertje geplast en samen met lief staan kijken hoe er een dikke vette plus op de test verscheen! Verbluft staan kijken naar die plus…. Lief keek me ongelovig aan…. Maar zijn ogen straalde… we hebben elkaar vastgehouden …. Gezoend…. Heel dicht vastgehouden….. ik moest een beetje huilen van blijdschap…. Ongelooflijk dat ik dit echt mag meemaken…. Samen met mijn lief!Echt ik ben zo blij… zo snel ook….. Zo onwerkelijk dat ik begin april nog alleen in een huisje in het bos zat… en dat we nu als alles goed gaat samen begin maart een kindje verwachten…. Het kan snel gaan! Ik wens het jullie ook zo toe! Zet door, houd vol! Ik stuur jullie heel veel liefde!!!!!! Liefs!Heureka

Heureka... ik ben helemaal perplex....!

Wat supergeweldig voor jullie!!!!!!!

GEFELICITEERD!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



hET IS bijna alsof ik een roman zit te lezen, ik dacht even ook stiekem 'zou heureka wel echt bestaan' of is dit door iemand verzonnen, haha :D Het is zo'n onwerkelijk verhaal. Ik ben helemaal blij voor jullie

Geniet ervan!!!

Lfs, rixt

Naast jouw blije verhaal, heureka, moet ik ook even mijn ei kwijt. Hier gaat het helemaal niet zoals ik gehoopt had. Heb vrijdag de huisarts gebeld om een afspraak te maken voor het verwijderen van mijn spiraaltje. Toen ik dat gister aan manlief vertelde kwam het er dan toch maar weer eens van, 'een goed gesprek'. Maar hij wil dus nog steeds niet. Voor hem staat nog steeds vast dat hij geen kinderen wil, daar is niks aan veranderd. Hij is dan ook van plan om straks condooms te gebruiken. Ik zei nog plagerig: 'Het spiraaltje wordt er binnenkort uitgehaald, maar ik zeg niet wanneer.' Maar hij werd erg boos bij het idee dat ik hem 'erin wilde luizen' met een zwangerschap. Dat was ik helemaal niet van plan, ik wilde alleen niet meer de verantwoordelijkheid voor de anticonceptie op me nemen. Als hij geen kinderen wil mag hij dat stokje overnemen. Dat ging hij doen ook, zei hij. Mijn huisarts vroeg me laatst: 'Wat zegt hij als je vraagt "Stel als ik zwanger zou zijn, wat denk of voel jij dan?"' en die vraag legde ik hem voor. 'Abortus,' was het antwoord. AU!!! (en toen kwam die boze reactie over 'erin laten luizen' enzo).

De afgelopen maanden hebben hem alleen maar een bevestiging gegeven dat er een enorme druk op ons zal komen als er een kleintje bij komt. Dat ik zo zat te worstelen met werkdruk, vaak moe, hij last van z'n rug, ruimte nodig voor jezelf... daarbij heeft hij niet echt een positief voorbeeld aan kinderen in onze omgeving, omdat wij ze meestal op een tijdstip zien dat ze moe en hangerig zijn (als ze meegaan met hun ouders en we gaan borrelen in het café) en omdat wij dan met hun ouders willen kletsen en het af en toe erg hinderlijk kan zijn als die kids  tussendoor aandacht vragen etc. Ik had het er met de psycholoog over en zij zei ook: HIj heeft wel een eenzijdig beeld van kinderen op die manier. Bovendien wil je dan iets anders (nl kletsen met je vrienden) en zijn aandachttrekkende kinderen op dat moment een stoorzender. Niet zo vreemd dat hij dan een negatief beeld van kinderen heeft.

Nou ja, de hele riedel kwam weer voorbij zeg maar...

We kwamen op een punt dat ook al eerder aan de orde is geweest en wat volgens mij de kern is van zijn weerstand. Dit is een beetje een psychologisch verhaal, en heel persoonlijk ook, maar hij heeft het idee dat ik al jaren op zoek ben om een soort emotionele 'leegte' te vullen. Af en toe kan ik hele labiele perioden hebben, down, verdrietig, niet lekker in m'n vel. Vroeger probeerde ik dat op te lossen door mijn fantasie dat alles beter zou zijn als ik in het buitenland zou wonen. (daar was hij het niet mee eens en zorgde voor aardig wat conflicten in onze relatie. Inmiddels heb ik afgelopen jaren ook wel ingezien dat het een soort vluchtfantasie was en dat het probleem bij mij lag - en ben daarmee aan de slag gegaan met psycholoog enz) En hij heeft het idee dat ik die leegte nu wil vullen met een kind. Hij denkt dat dit niet lukt en dat we dus straks met een kind zitten en die emotionele leegte nog steeds niet is vervuld en dat ik nog steeds 'op zoek' blijf. Ik snap best dat hij dit denkt. Deels zit er ook wel een kern van waarheid in. In die zin dat aan de wens om kinderen te willen naast positieve gedachten (ik vind kinderen leuk/lijkt me leuk om kinderen op te zien groeien/ warmte en genegenheid kunnen geven etc) ook angst wel een rol speelt (wat als lief overlijdt dan blijf ik alleen achter/ als we straks 50 zijn is ons leven niet erg leeg zonder gezin/ nooit die band zullen hebben met een kind die ik bij vriendinnen zie). Maar ik ben me ook bewust van die angst en van het feit dat een kind mijn labiele perioden niet zal oplossen. Ik heb ook tegen hem gezegd dat ik niet verwacht dat alles goed zal zijn als we een kind hebben, dat ik niet ineens de stabiele persoon zou zijn die ik misschien zou willen zijn. Maar dat het voor mij ook niet betekent dat als de verwachtingen die ik bij een kind zou hebben (volgens hem) niet worden ingelost dat het dan spijtig is dat het kind er is, een vergissing.

Ik weet niet of ik het nog helder uit leg. In mijn hoofd malen allerlei gedachten. Nu ik het opschrijf merk ik ook dat het voor mij duidelijker is waar die labiele perioden vandaan komen en dat ik weet dat de kinderwens niet een vluchtfantasie is. Voor hem is dat niet zo duidelijk, hij koppelt mijn kinderwens aan de vluchtfantasie.

Hij zei dat ik hem niet had overtuigd dat ik echt een kind wil. Dat ik niet het type ben dat meteen op kinderen af rent als ik ze zie - dat dit ook niet alles zegt , weet hij ook wel - en dat hij ook wel weet dat het een verschil is kinderen van jezelf of van een ander. Ik vroeg wanneer ik hem er dan wel van overtuigde. 'Moet ik dan bij je weggaan voor mijn kinderwens, ben je dan wel overtuigd?' vroeg ik. Dat zou wat hem betreft wel duidelijkheid geven over hoe graag ik het zou willen. Dat zou hij wel stoer vinden als ik dat deed. (Absurde opmerking vind ik zelf. Hoezo stoer??!!)

Maar ik denk dat hier wel een kern in zit, in wat ik hierboven schreef. Lijkt me ook voer voor een psycholoog om daar eens verder mee te praten... ik denk ook dat het goed zou zijn als we samen daar eens heen zouden gaan. Nu ik dit zo opschrijf bedenk ik me ook dat we juist aan deze kern iets moeten doen, anders blijven we elkaar bestoken met argumenten voor en tegen en kunnen we nog jarenlang doorgaan.



Maar goed, we kwamen dus op het punt dat we nog steeds tegengestelde visies hebben. En hoe we hier nu uit moeten komen. Ik vroeg of dit nu zijn beslissing was en dat ik dan maar moest bekijken wat ik er mee ging doen. Van kinderen afzien of bij hem weggaan? Dat ik daar heel verdrietig van werd en me ook erg alleen voelde staan. Hij zei 'Ja maar anders moet ik iets doen wat ik niet wil.' 'Dus dan heb je maar liever dat ik diegene ben die moet buigen,' zei ik. Hij vroeg nog of er nu een beslissing moest komen. Ik zei van niet. Dat we er naar mijn idee nog niet alles aan hadden gedaan (hij moet bv eerst ook nog maar eens laten zien hoe standvastig hij is met condooms, vind ik zelf). En dat het misschien goed zou zijn hem ook kinderen van een andere kant te laten zien. Ik had een hele tijd geleden al voorgesteld dat kinderen van vrienden of zus een keertje bij ons zouden logeren. Ik had daar in m'n eentje wel eens over nagedacht (wie dan? wanneer? wat gaan we dan doen met dat kind?). Eigenlijk wel goed dat die psychologe de vorige keer mij met de neus er op drukte dat ik dingen zelf uitwerk en dan met een kant-en-klare oplossing bij manlief aan kom. Dus ik legde hem voor of we dat niet binnenkort een keertje konden gaan doen. Dat vond hij goed. En welk kind hij leuk zou vinden om op te passen. Een dag? Of ook logeren? Hij vond een dag wel oké om mee te beginnen en we kwamen uit op een zoontje van vrienden van ons dat we ook wel goed kennen, een leuk mannetje. Ik zal binnenkort eens aan die vriendin vragen of ze dat goed vindt. En wat gaan we dan doen met dat kind? vroeg ik. Naar de speeltuin ofzo, zei hij.

Oh... nou gaat 'ie ineens weg. Ik was nog niet klaar, maar zie dat ik echt een heeeeeeeeeeel erg lang stuk heb geschreven, sorry dames, ik zal afronden. Maar blij om even mijn ei kwijt te kunnen. Fijn weekend allemaal, en heureka geniet van je zwangerschap meid!!! Ik ben nog steeds perplex (IK WIL OOK!!! IK WIL OOK!!!! IK WIL OOK!!!! denk ik ook alleen maar ), fantastisch voor jullie, en voor ons een voorbeeld om aan vast te houden haha O+

Rixt

HEEJ Heureka, gefeliciteerd meid, wat ontzettend leuk. Geniet er maar lekker van.

Ik geloofde het ook niet hoor, het klinkt als zo'n mooi sprookje allemaal . Maar in ieder geval loopt het weer goed af bij 1 van ons.



Liefs.

Bedankt Rixt en Super grover voor de felicitaties!!! Ik geloof het zelf ook bijna niet.... als ik een sprookje zou verzinnen zou ik het minder absurd laten verlopen.... maar lang leven het echte leven...



Ik zei gisteren tegen lief spannend wat er allemaal gaat gebeuren de komende tijd, wat we gaan voelen en denken... we zullen best zo af en toe denke ojee hoe moet dat... maar lief zei ik heb hier heel bewust voor gekozen, ik denk niet dat ik nog heel veel nieuwe bedenkingen hierbij ga krijgen...



Oh oh oh ik ben zo blij!!! het is zo ongelooflijk... maar het kan echt alle kanten op.... Ik weet nog toen ik het verhaal van Doppie las dat ik aan de ene kant dacht ja zo kan het ook lopen, maar bij mij zag het er toen echt somber uit.. dus vond het ook lastig wat ik ermee moest... je moet er zo zelf en samen je weg in vinden... maar als je het echt helemaal niet ziet zitten.... het kan echt echt echt anders worden en goed komen....



Ik had echt drie maanden geleden dit niet voor mogelijk gehouden... Het zag er zo hopeloos uit ... en het is op mijn leeftijd ook wel uitzonderlijk dat het zo snel gelukt is..... het is een wonder aan alle kanten!!!!



Rixt, later reageer ik ook weer even op jouw stuk... ga nu even vriendinnetje helpen verhuizen.... Later!



Liefs!

Heureka!