Kinderen
alle pijlers
Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2
donderdag 26 oktober 2006 om 20:45
We hebben een heel topic volgeschreven! Ik heb maar even een nieuwe geopend want ik had een stukje getypt maar dat kon er niet meer bij. Ik hoop dat iedereen het terug kan vinden!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
woensdag 25 april 2007 om 19:07
Zo, het eten achter de kiezen. Nog even op Rixt reageren....
We gaan nog niet naar de huisarts. Ik ben nu voor de tweede cyclus aan het temperaturen en dat wil ik zeker deze cyclus nog doen en misschien de volgende ook nog. En dan zien we wel weer verder. Misschien hoeven we dan wel niet meer naar de huisarts! :D.
En jij struisvogelt er dus ook op los? Half maar voor het laatst over gesproken lees ik.... Toch lijken het wel positieve signalen inderdaad, dat hij opmerkingen maakt en er om kan lachen enzo. Ik hoop zo dat jullie er ook samen uit zullen komen!
Witchke, je zal het nu wel niet lezen maar van het weekend misschien.... Hoop dat alles naar omstandigheden goed met je is. Iedere dag een stukje beter he!
groetjes kaetje!
We gaan nog niet naar de huisarts. Ik ben nu voor de tweede cyclus aan het temperaturen en dat wil ik zeker deze cyclus nog doen en misschien de volgende ook nog. En dan zien we wel weer verder. Misschien hoeven we dan wel niet meer naar de huisarts! :D.
En jij struisvogelt er dus ook op los? Half maar voor het laatst over gesproken lees ik.... Toch lijken het wel positieve signalen inderdaad, dat hij opmerkingen maakt en er om kan lachen enzo. Ik hoop zo dat jullie er ook samen uit zullen komen!
Witchke, je zal het nu wel niet lezen maar van het weekend misschien.... Hoop dat alles naar omstandigheden goed met je is. Iedere dag een stukje beter he!
groetjes kaetje!
donderdag 26 april 2007 om 15:24
Dag Kaetje,
Klinkt goed allemaal. Je bent er wel rustig onder geloof ik he? Jammer dat Italie te duur gaat worden. Maar Frankrijk is ook prachtig! Wij hebben een keer op een prachtige camping aan zee gestaan (Lacanau l'ocean) en dat is echt een aanrader. We hadden daar een stacaravan gereserveerd. Echt een super tijd daar gehad. Wij zijn dol op golfsurfen en de boards kon je op de camping huren. Wel een aanrader is om buiten het hoogseizoen te gaan, dan is het veel goedkoper en rustiger. De camping heet trouwens les grand pins. Dus mocht je benieuwd zijn dan kun je op internet gaan kijken.
Fijn dat je blij bent met je baan. Dat is belangrijk he?
Er zijn inderdaad wel meerdere betaalbare dorpen maar zolang mijn vriend deze baan heeft mogen we dus niet buiten de gemeente gaan wonen. Dat is een hele beperking. Zelf zijn we opgegroeid buiten de stad en dat willen we graag ook ons kindje bieden. De vrijheid van buiten mogen spelen en de wereld ontdekken is prachtig.
Mijn vriend wil ook wel graag een andere baan dus dat is wel mooi. Voorlopig eerst hier blijven wonen, eventueel groter huren.
Het komt wel goed.
Wat is een prachtig weer he? Het lijkt al vol op zomer! Wel verontrustend voor het klimaat trouwens...
Fijne dagen gewenst meiden.
Liefs Doppie
Klinkt goed allemaal. Je bent er wel rustig onder geloof ik he? Jammer dat Italie te duur gaat worden. Maar Frankrijk is ook prachtig! Wij hebben een keer op een prachtige camping aan zee gestaan (Lacanau l'ocean) en dat is echt een aanrader. We hadden daar een stacaravan gereserveerd. Echt een super tijd daar gehad. Wij zijn dol op golfsurfen en de boards kon je op de camping huren. Wel een aanrader is om buiten het hoogseizoen te gaan, dan is het veel goedkoper en rustiger. De camping heet trouwens les grand pins. Dus mocht je benieuwd zijn dan kun je op internet gaan kijken.
Fijn dat je blij bent met je baan. Dat is belangrijk he?
Er zijn inderdaad wel meerdere betaalbare dorpen maar zolang mijn vriend deze baan heeft mogen we dus niet buiten de gemeente gaan wonen. Dat is een hele beperking. Zelf zijn we opgegroeid buiten de stad en dat willen we graag ook ons kindje bieden. De vrijheid van buiten mogen spelen en de wereld ontdekken is prachtig.
Mijn vriend wil ook wel graag een andere baan dus dat is wel mooi. Voorlopig eerst hier blijven wonen, eventueel groter huren.
Het komt wel goed.
Wat is een prachtig weer he? Het lijkt al vol op zomer! Wel verontrustend voor het klimaat trouwens...
Fijne dagen gewenst meiden.
Liefs Doppie
donderdag 26 april 2007 om 17:52
Hallo allemaal,
ik heb af en toe met jullie meegelezen en ook nu heb ik weer een aardig stuk teruggelezen, dus ik hoop dat ik een beetje op de hoogte ben van jullie situatie. Toch alvast mijn excuses als ik iets fout heb, of dubbel vraag, want er staan nogal verhalen op en mijn geheugen is niet altijd even wakker:$
Sillebil: het was nogal moeilijk om er met je vriend over te praten, maar hij staat er nu wel een stuk positiever tegenover, toch? Heb je er veel met over gediscussieerd of kwam deze omslag uiteindelijk uit zichzelf? Maar t is iig heel positief!
Rixt: er zijn idd nog maar weinig stelletjes met kinderen om ons heen. Wel hebben we een groot netwerk om ons heen van enthousiaste ouders en broers en zussen. Regelmatig roepen ze ook: Waar blijven de kleinkinderen of neefjes en nichtjes nou? Ze weten niet dat ik hier zo mee bezig ben en wil het voorlopig ook nog niet vertellen, maar dat maakt t soms wel moeilijk.
Kaetje: mijn vriend staat er op zich wel positief tegenover, maar hij ziet nu nog teveel bezwaren.
Jouw vriend is dus een jaartje geleden overstag gegaan? Ik duim voor je dat je snel zwanger mag raken. Frusterend lijkt me dat. Dan wil je allebei graag een kindje en dan lukt t niet meteen...Wat vind je vriend hiervan? Kan je er wel over praten?
Wij praten er niet zoveel over. Ik kaart het regelmatig aan, maar wil het niet te beladen maken. Hij reageert er nu dus soms een beetje lacherig op, terwijl ik het wel heel serieus bedoel.
Nou ik ga nu stoppen, want ik moet naar de dierarts met de kat.
Geniet nog even van t zonnetje!
LL
ik heb af en toe met jullie meegelezen en ook nu heb ik weer een aardig stuk teruggelezen, dus ik hoop dat ik een beetje op de hoogte ben van jullie situatie. Toch alvast mijn excuses als ik iets fout heb, of dubbel vraag, want er staan nogal verhalen op en mijn geheugen is niet altijd even wakker:$
Sillebil: het was nogal moeilijk om er met je vriend over te praten, maar hij staat er nu wel een stuk positiever tegenover, toch? Heb je er veel met over gediscussieerd of kwam deze omslag uiteindelijk uit zichzelf? Maar t is iig heel positief!
Rixt: er zijn idd nog maar weinig stelletjes met kinderen om ons heen. Wel hebben we een groot netwerk om ons heen van enthousiaste ouders en broers en zussen. Regelmatig roepen ze ook: Waar blijven de kleinkinderen of neefjes en nichtjes nou? Ze weten niet dat ik hier zo mee bezig ben en wil het voorlopig ook nog niet vertellen, maar dat maakt t soms wel moeilijk.
Kaetje: mijn vriend staat er op zich wel positief tegenover, maar hij ziet nu nog teveel bezwaren.
Jouw vriend is dus een jaartje geleden overstag gegaan? Ik duim voor je dat je snel zwanger mag raken. Frusterend lijkt me dat. Dan wil je allebei graag een kindje en dan lukt t niet meteen...Wat vind je vriend hiervan? Kan je er wel over praten?
Wij praten er niet zoveel over. Ik kaart het regelmatig aan, maar wil het niet te beladen maken. Hij reageert er nu dus soms een beetje lacherig op, terwijl ik het wel heel serieus bedoel.
Nou ik ga nu stoppen, want ik moet naar de dierarts met de kat.
Geniet nog even van t zonnetje!
LL
vrijdag 27 april 2007 om 09:03
Welkom Lievelente en Majo, vervelend voor jullie dat jullie ook met dit dilemma te maken krijgen in jullie leven… Ik wens jullie wijsheid en hoop dat jullie net zoveel aan het schrijven hier en de reacties op het topic hebben als ik de afgelopen heftige maanden… Schrijf het allemaal van je af!Hoi Kaetje, ik wilde je even huggen en vertellen dat ik het mooi vind hoe mooi je met de onzekerheid omgaat... je worstelt begrijpelijkerwijs, na de hele beslissing nu dit weer heb je echt niet verdient.... maar je behoud je positieve houding weet je er het hoofd aan te bieden... en dat siert je zo! Maar ik kan me ook voorstellen dat je het af en toe niet trekt, even niet wil, dat je emoties hoog zitten... Kun je af en toe lekker uithuilen of roepen dat het niet eerlijk is, bij je vriend of iemand anders? Anders kun je het hier ook kwijt hoor!Hoi Rixt…. Jaa! Het weekend staat weer voor de deur, het blijft fantastisch zomerweer, echt zo’n moment om het er weer eens over te hebben… not, maar daar is het nooit echt een geschikte tijd voor he… Ik denk aan je van het weekend… Tjemig wat een stomme samenloop van omstandigheden trouwens, dat je actie met het kadootje eindigt in een nies… maarw el een goed actie van je! Leuk dat de boekenverkoopster zo met je mee dacht... vreemd eigenlijk he dat er geen boeken zijn over dit specifieke levens dillema! Ben ik ook naar op zoek geweest, maar over zwanger worden zijn er 1000 boeken, over kinderloosheid ook nog wel... maar de worsteling waar we het hier over hebben, heb ik nooit iets over kunnen vinden... Vandaar dat het forum hier ook zo belangrijk in is....Ik vind jullie verhaal echt wel hoop in zich hebben… Al zegt hij dat niet expliciet, hij sluit het niet helemaal uit, … natuurlijk kan hij niet zeggen zijn opmerkingen een signaal zijn, dat zou jou teveel hoop geven en hem zijn ruimte ontnemen om er op eigen tempo over na te denken… maar ik denk altijd maar als het voor hem echt een uitgemaakte zaak is dat er in zijn leven geen kinderen komen zou hij dat soort dingen niet zeggen… hij is daar zelf ook nog niet uit, en heeft daar tijd voor nodig… Maar ik weet ook hoe tricky het is om hoop te hebben… Hoe goed je dat voor jezelf moet balanceren tussen loslaten en hopen, tussen duwen en laten vieren, het is echt een acrobatische toer op de rode draad van je leven… Ik denk wel dat het goed kan zijn je overwegingen over onder welke voorwaarden je er gevoelsmatig mee zou kunnen leven om geen kinderen te krijgen. Dit geeft zo krachtig aan hoe belangrijk het voor jou is, hoe erg het jou raakt aan je wezen, hoe groot je bereidheid is om over alternatieven na te denken. Echt heel mooi hoe je dat doet! Volgens mij kan dat ook een insteek zijn tot een open gesprek (voor zover dat op een gegeven moment nog mogelijk is), omdat je kunt vertellen over jou gedachten hierover en hem kunt vragen hoe hij daarin staat, of hij daar voor zichzelf over na wil denken… Ik vind het ook niet laf om niet te zeggen ik ga bij hem weg terwijl je dat niet is hoe je dat voelt… kan me voorstellen dat het als stoer gezien wordt om dat wel te doen… maar ieder moet hierin haar eigen weg vinden… het is krachtig om voor jezelf een goede manier te vinden om hier mee om te gaan… Dat is stoer…. je eigen pad creëren en bewandelen… daar hoort ook bij je kop in het zand te steken als dat nodig is, en jezelf aan je haren erbij te slepen als je voelt dat het daar tijd voor is…. Lieve Rixt, het is goed zoals je het doet!Gaan jullie nog leuke dingen doen met koninginnenach of dag??? Wij hebben net als andere jaren zondagavond afgesproken met groep vrienden in de stad. Echt zo’n gelegenheid om iedereen weer eens te zien.. al was de hele vriendenclub vorige week in het park ook bijna compleet… Door de drukte en de grote groep komen we meestal niet ver van onze plek, maar het is altijd wel heel gezellig!Heureka!
vrijdag 27 april 2007 om 09:33
Hoi Lievelente,
Je vroeg hoe mijn vriend uiteindelijk toch omgegaan is. Nou, dat heeft toch wel n aantal maanden geduurd. Eerst ging het vooral van mij uit, steeds erover beginnen, opmerkingen maken, ruzies uitlokken om toch maar vooral erachter te komen wat hij nu eindelijk wilde. Want daar was hij niet duidelijk in. Tegen mij zei hij iets anders dan tegen bijvoorbeeld vrienden of collega's. En daar was ik dan gewoon bij! Kreeg steeds n klap in mn gezicht als hij zoiets zei van: kinderen, ik moet er niet aan denken! En dat terwijl hij tegen mij zei: ja ooit wil ik ze wel. Dus daar kregen we constant ruzie over.
Ik bleef er ook steeds op terug komen, want ik was op zoek naar duidelijkheid. Ik denk dat ik hem daarmee heel erg benauwd heb, want uiteindelijk hadden we het zowat elke dag over kinderen en dat werd mn vriend teveel. Hij had er namelijk nog nooit zo bij stilgestaan en over nagedacht dat we er nu in principe wel de leeftijd voor hebben. En dat de rest (baan, huis, geld) ook allemaal in orde was. Dus voor hem kwam het een beetje als verassing dat ik ineens kinderen wilde.
Uiteindelijk hadden we het er zoveel over, dat hij het helemaal zat was, en riep dat het over was en dat hij niet meer van me hield. Hij heeft 1 nacht op de logeerkamer geslapen, volgende dag naar zn werk gegaan. Ik heb nagedacht over hoe we nog verder konden.
' S avonds zijn we samen met de hond een lange wandeling door het bos gaan maken en hebben we heel eerlijk samen gepraat. Hij voelde zich heel erg gedwongen door mij om te zeggen dat hij kinderen wilde. En daar was hij voor zichzelf nog niet uit. En ik heb moeten toegeven dat ik er wel heel vaak over begonnen ben.
Uiteindelijk hebben we afgesproken dat ik het er de eerste tijd niet meer over zou hebben en dat hij eens na kon denken wat hij er nu van vond.
En hij is tot de conclusie gekomen dat hij het gewoon allemaal heel eng vindt (is het ook!) maar dat hij ze wel wil.
En nu kunnen we er ook heel leuk samen over praten. Ik weet wel zeker dat hij alsnog schrikt als we volgend jaar voor het echt gaan beginnen.
Maar als het zover is, zal hij denk ik wel heel blij zijn.
Dus voor mij heeft het heel erg geholpen om even afstand te nemen van dit onderwerp en mn vriend er eens zelf over na te laten denken. Hij had daar echt de ruimte voor nodig om daarna te kunnen zeggen dat hij toch wel wilde. Wat ik overigens niet kon laten was tussendoor opmerkingen maken over kinderen. Ik wilde het onderwerp wel warm houden!!!
X
Sil
Je vroeg hoe mijn vriend uiteindelijk toch omgegaan is. Nou, dat heeft toch wel n aantal maanden geduurd. Eerst ging het vooral van mij uit, steeds erover beginnen, opmerkingen maken, ruzies uitlokken om toch maar vooral erachter te komen wat hij nu eindelijk wilde. Want daar was hij niet duidelijk in. Tegen mij zei hij iets anders dan tegen bijvoorbeeld vrienden of collega's. En daar was ik dan gewoon bij! Kreeg steeds n klap in mn gezicht als hij zoiets zei van: kinderen, ik moet er niet aan denken! En dat terwijl hij tegen mij zei: ja ooit wil ik ze wel. Dus daar kregen we constant ruzie over.
Ik bleef er ook steeds op terug komen, want ik was op zoek naar duidelijkheid. Ik denk dat ik hem daarmee heel erg benauwd heb, want uiteindelijk hadden we het zowat elke dag over kinderen en dat werd mn vriend teveel. Hij had er namelijk nog nooit zo bij stilgestaan en over nagedacht dat we er nu in principe wel de leeftijd voor hebben. En dat de rest (baan, huis, geld) ook allemaal in orde was. Dus voor hem kwam het een beetje als verassing dat ik ineens kinderen wilde.
Uiteindelijk hadden we het er zoveel over, dat hij het helemaal zat was, en riep dat het over was en dat hij niet meer van me hield. Hij heeft 1 nacht op de logeerkamer geslapen, volgende dag naar zn werk gegaan. Ik heb nagedacht over hoe we nog verder konden.
' S avonds zijn we samen met de hond een lange wandeling door het bos gaan maken en hebben we heel eerlijk samen gepraat. Hij voelde zich heel erg gedwongen door mij om te zeggen dat hij kinderen wilde. En daar was hij voor zichzelf nog niet uit. En ik heb moeten toegeven dat ik er wel heel vaak over begonnen ben.
Uiteindelijk hebben we afgesproken dat ik het er de eerste tijd niet meer over zou hebben en dat hij eens na kon denken wat hij er nu van vond.
En hij is tot de conclusie gekomen dat hij het gewoon allemaal heel eng vindt (is het ook!) maar dat hij ze wel wil.
En nu kunnen we er ook heel leuk samen over praten. Ik weet wel zeker dat hij alsnog schrikt als we volgend jaar voor het echt gaan beginnen.
Maar als het zover is, zal hij denk ik wel heel blij zijn.
Dus voor mij heeft het heel erg geholpen om even afstand te nemen van dit onderwerp en mn vriend er eens zelf over na te laten denken. Hij had daar echt de ruimte voor nodig om daarna te kunnen zeggen dat hij toch wel wilde. Wat ik overigens niet kon laten was tussendoor opmerkingen maken over kinderen. Ik wilde het onderwerp wel warm houden!!!
X
Sil
vrijdag 27 april 2007 om 22:42
Hoi Kaetje
Met mij gaat het wel goed, behalve dat ik weer last heb met mijn ouders. Heb daar lange tijd met gebroken, omdat ze echt niet normaal doen. Gaan roddelen over hoe slecht ik wel ben bij schoonouders etc. Dus ik had die 4 jaar niet meer gezien, ga ik die opzoeken tijdens zwangerschap. Weer ruzie.
Ze gingen me de tijd geven, om tot rust te komen na geboorte Xje. Wel ja begonnen ze weer via vriend contact te zoeken, nu wisten ze zelfs uit te zoeken in welke instelling ik zat en belden ze daar naartoe, met de dreiging dat ze de rechtbank gaan inschakelen om bezoekrecht op te eisen. En dan volgde weer eens brief naar de instelling en telefoontjes naar vriend.
Vriend heeft besloten telefoontjes niet meer te beantwoorden ... kunnen ze via rechtbank weer als contact aanzien.
Dit zijn mijn enige zorgen nu, voor de rest wel alles ok.
Verder gaat alles wel goed. Xander weegt nu 5450 gr en is 56cm lang.
Hoe gaat het met je ? Hoop dat je volgende maand meer geluk hebt. En dat je toch in januari een beeb mag verwachten !!
Met mij gaat het wel goed, behalve dat ik weer last heb met mijn ouders. Heb daar lange tijd met gebroken, omdat ze echt niet normaal doen. Gaan roddelen over hoe slecht ik wel ben bij schoonouders etc. Dus ik had die 4 jaar niet meer gezien, ga ik die opzoeken tijdens zwangerschap. Weer ruzie.
Ze gingen me de tijd geven, om tot rust te komen na geboorte Xje. Wel ja begonnen ze weer via vriend contact te zoeken, nu wisten ze zelfs uit te zoeken in welke instelling ik zat en belden ze daar naartoe, met de dreiging dat ze de rechtbank gaan inschakelen om bezoekrecht op te eisen. En dan volgde weer eens brief naar de instelling en telefoontjes naar vriend.
Vriend heeft besloten telefoontjes niet meer te beantwoorden ... kunnen ze via rechtbank weer als contact aanzien.
Dit zijn mijn enige zorgen nu, voor de rest wel alles ok.
Verder gaat alles wel goed. Xander weegt nu 5450 gr en is 56cm lang.
Hoe gaat het met je ? Hoop dat je volgende maand meer geluk hebt. En dat je toch in januari een beeb mag verwachten !!
woensdag 2 mei 2007 om 12:14
Even uppen want we stonden bijna op pagina 4!
Meiden hoe gaat het met jullie?
Diegene waarvan vriend (nog) niet wil, zijn er al wat vorderingen? Hou moed hoor, hoe moeilijk soms ook. Als ik mijn vriend af en toe hoor praten kan ik me niet voorstellen dat ie een jaar geleden absoluut niet wilde. Nu is ie al bijna papa en helemaal trots!
Meiden, waarvan vriend overstag is, hoe gaat het met jullie?
Hier gaat het prima. Morgen ben ik alweer 37 weken zwanger, het wordt nu spannend!!! Heb wel heerlijk weer tijdens mijn verlof en voel me goed dus mag echt niet klagen!!
Liefs Room
Meiden hoe gaat het met jullie?
Diegene waarvan vriend (nog) niet wil, zijn er al wat vorderingen? Hou moed hoor, hoe moeilijk soms ook. Als ik mijn vriend af en toe hoor praten kan ik me niet voorstellen dat ie een jaar geleden absoluut niet wilde. Nu is ie al bijna papa en helemaal trots!
Meiden, waarvan vriend overstag is, hoe gaat het met jullie?
Hier gaat het prima. Morgen ben ik alweer 37 weken zwanger, het wordt nu spannend!!! Heb wel heerlijk weer tijdens mijn verlof en voel me goed dus mag echt niet klagen!!
Liefs Room
woensdag 2 mei 2007 om 12:27
Witchke, wat een ellende zeg! Kunnen je ouders bezoekrecht opeisen? Ik geloof niet dat dat in Nederland kan.... Als ik je verhalen over je ouders lees kan ik me indenken dat je het contact verbroken hebt. Kunnen ze je in de instelling ook helpen om te gaan met je ouders? Naar hoor dat je met de beste bedoelingen contact met ze op hebt genomen toen je zwanger was en nu krijg je het op zo'n manier terug. Maar gelukkig gaat het met Xander goed!
Room, geniet er lekker van! Het duurt nu niet lang meer, spannend hoor!
Met mij is alles prima, geniet lekker van de vakantie. En er wordt volop geklust want deze week eisprong. Het huis is nogal een bende maar heb weinig zin om er wat aan te doen op dit moment. Zal toch moeten gebeuren want een vriendinnetje komt een nachtje logeren dus maar even aan de slag zometeen :(
Room, geniet er lekker van! Het duurt nu niet lang meer, spannend hoor!
Met mij is alles prima, geniet lekker van de vakantie. En er wordt volop geklust want deze week eisprong. Het huis is nogal een bende maar heb weinig zin om er wat aan te doen op dit moment. Zal toch moeten gebeuren want een vriendinnetje komt een nachtje logeren dus maar even aan de slag zometeen :(
zondag 6 mei 2007 om 11:53
hé meiden, hoe gaat het met iedereen?
Laatst dan toch eindelijk weer eens een serieus gesprek met manlief gehad. Ik vroeg hem of hij er met veel mensen over praat en wat die mensen dan zeggen. Het valt mij nl op dat als ik aan vriendinnen/familie vertel wat de bezwaren van mijn man zijn, dat ze daar altijd met veel verve veel argumenten tegenin brengen. Doen ze dat bij hem ook? vroeg ik me af. Dat blijkt wel mee te vallen. Als hij zijn bezwaren aanvoert, vinden veel mensen (bv vrienden, collega's) die vaak wel realistisch en komen ze met verhalen aan uit de praktijk die zo'n argument onderstrepen. Maar ze vertellen ook wel dat je 'er zoveel voor terug krijgt' zei hij, en hij dacht dat hij misschien ook wel eerder de negatieve verhalen onthoudt omdat die zijn verhaal ondersteunen, en dus minder aandacht heeft voor de positieve verhalen die mensen vertellen. Bovendien wordt 'wat je er voor terug krijgt' niet zo expliciet beschreven; mensen zijn er sneller over uitgepraat. Of het wordt snel sentimenteel.
Tsja... moeilijk als iemand een gevoel niet heeft, om dat wat jij voelt over te brengen op die ander....
Hij vertelde wel dat hij er meerdere keren per week over nadenkt. En hij probeert ook wel vadergevoelens te ontwikkelen; hij is ook wat nadrukkelijker bezig met de kinderen van vrienden van ons. Dat merkte ik ook wel. Hij knoopt eerder een praatje met ze aan en gaat een beetje met ze dollen. Hij zou mij het liefst gelukkig maken, zei hij, maar wil zelf niet ongelukkig worden. We hebben nu een leventje waarbij we als we moe zijn, we lekker iets voor onszelf kunnen doen of uitrusten. En we merken allebei dat we niet altijd heel veel energie hebben. Mij kost mijn baan bv ook veel energie (ik heb al sinds mijn jeugd lichamelijke klachten door een chronische ziekte en dat heeft als gevolg dat ik vaak moeite heb met evenwicht vinden tussen inspanning en ontspanning, en te weinig energie -> ik wil meer dan ik aan kan). Ik denk zelf ook wel eens: zou ik dat wel volhouden met een kind? Maar bedenk me dan dat ik andere keuzes zou kunnen maken. Hij ziet natuurlijk ook dat ik af en toe doodmoe ben. Zijn baan kost hem ook veel energie. Als hij doodmoe thuis komt, bedenkt hij zich ook wel eens: 'jeetje, als je nu een kind hebt, moet je je daar ook nog mee bezig houden. Dat trek ik niet.' Daar ziet hij tegenop. En dat is wel realistisch. Dat heb ik zelf ook. En ik kan me ook voorstellen dat hij bang is dat er toch veel ook op zijn schouders terecht komt als ik vaak moe ben. En dat hij dat ook niet trekt. Dus dat zou betekenen dat je moet schrappen uit je sociaal leven, en dat trekt hem dan ook weer niet om dat er voor op te geven. Mij overigens ook niet, maar ik denk dat er wel een middenweg in te vinden is. En ik denk ook dat een kind je juist ook veel energie kan geven, doordat je je gelukkig voelt en je niet meer over dingen op je werkt gaat piekeren enzo.
Hij vertelde als hij dat gevoel, die kinderwens, niet zo duidelijk heeft, dat hij dan in het diepe zou moeten springen en dan zoek je toch houvast in praktische dingen; hoe zou je dingen aanpakken?
Toch ben ik niet heel somber gestemd moet ik zeggen. Ik zie wel dat hij ermee bezig is, en er over nadenkt, maar heel erg aarzelt bij die praktische dingen. En dat is realistisch, hoe lullig misschien ook, maar als ik energie voor 10 had zou hij het waarschijnlijk nog eerder overwegen... maar voor mij is dit daarom niet echt een 'nee'. Op de één of andere manier denk ik dat hij op een gegeven moment misscien toch de sprong durft te wagen...
In november gaan we op vakantie naar Latijns-Amerika en hij zei dat het toch ook niet praktisch is als ik dan zwanger zou zijn. dat vind ik zelf eigenlijk ook wel, hoewel ik aan de andere kant ook denk: help! dan ben ik bijna 37... Ik heb wel tegen hem gezegd dat het spiraaltje er op een gegeven moment ook uit moet. Ik zei nog als grapje/half serieus: dan haal ik het er voor de vakantie uit en dan zien we wel oké?
We hebben nu in elk geval afgesproken dat we een keertje een weekend op een kindje van vrienden gaan passen, gewoon om eens te kijken hoe het gaat, en omdat ik het ook leuk vindt om wat meer met kinderen om te gaan (zonder de ouders in de buurt) en ook een weekendje oppassen op de hond van een vriendin (lijkt me ook leuk, lijkt hem ook leuk).
blij in elk geval dat we er weer even over gepraat hebben.
Laatst dan toch eindelijk weer eens een serieus gesprek met manlief gehad. Ik vroeg hem of hij er met veel mensen over praat en wat die mensen dan zeggen. Het valt mij nl op dat als ik aan vriendinnen/familie vertel wat de bezwaren van mijn man zijn, dat ze daar altijd met veel verve veel argumenten tegenin brengen. Doen ze dat bij hem ook? vroeg ik me af. Dat blijkt wel mee te vallen. Als hij zijn bezwaren aanvoert, vinden veel mensen (bv vrienden, collega's) die vaak wel realistisch en komen ze met verhalen aan uit de praktijk die zo'n argument onderstrepen. Maar ze vertellen ook wel dat je 'er zoveel voor terug krijgt' zei hij, en hij dacht dat hij misschien ook wel eerder de negatieve verhalen onthoudt omdat die zijn verhaal ondersteunen, en dus minder aandacht heeft voor de positieve verhalen die mensen vertellen. Bovendien wordt 'wat je er voor terug krijgt' niet zo expliciet beschreven; mensen zijn er sneller over uitgepraat. Of het wordt snel sentimenteel.
Tsja... moeilijk als iemand een gevoel niet heeft, om dat wat jij voelt over te brengen op die ander....
Hij vertelde wel dat hij er meerdere keren per week over nadenkt. En hij probeert ook wel vadergevoelens te ontwikkelen; hij is ook wat nadrukkelijker bezig met de kinderen van vrienden van ons. Dat merkte ik ook wel. Hij knoopt eerder een praatje met ze aan en gaat een beetje met ze dollen. Hij zou mij het liefst gelukkig maken, zei hij, maar wil zelf niet ongelukkig worden. We hebben nu een leventje waarbij we als we moe zijn, we lekker iets voor onszelf kunnen doen of uitrusten. En we merken allebei dat we niet altijd heel veel energie hebben. Mij kost mijn baan bv ook veel energie (ik heb al sinds mijn jeugd lichamelijke klachten door een chronische ziekte en dat heeft als gevolg dat ik vaak moeite heb met evenwicht vinden tussen inspanning en ontspanning, en te weinig energie -> ik wil meer dan ik aan kan). Ik denk zelf ook wel eens: zou ik dat wel volhouden met een kind? Maar bedenk me dan dat ik andere keuzes zou kunnen maken. Hij ziet natuurlijk ook dat ik af en toe doodmoe ben. Zijn baan kost hem ook veel energie. Als hij doodmoe thuis komt, bedenkt hij zich ook wel eens: 'jeetje, als je nu een kind hebt, moet je je daar ook nog mee bezig houden. Dat trek ik niet.' Daar ziet hij tegenop. En dat is wel realistisch. Dat heb ik zelf ook. En ik kan me ook voorstellen dat hij bang is dat er toch veel ook op zijn schouders terecht komt als ik vaak moe ben. En dat hij dat ook niet trekt. Dus dat zou betekenen dat je moet schrappen uit je sociaal leven, en dat trekt hem dan ook weer niet om dat er voor op te geven. Mij overigens ook niet, maar ik denk dat er wel een middenweg in te vinden is. En ik denk ook dat een kind je juist ook veel energie kan geven, doordat je je gelukkig voelt en je niet meer over dingen op je werkt gaat piekeren enzo.
Hij vertelde als hij dat gevoel, die kinderwens, niet zo duidelijk heeft, dat hij dan in het diepe zou moeten springen en dan zoek je toch houvast in praktische dingen; hoe zou je dingen aanpakken?
Toch ben ik niet heel somber gestemd moet ik zeggen. Ik zie wel dat hij ermee bezig is, en er over nadenkt, maar heel erg aarzelt bij die praktische dingen. En dat is realistisch, hoe lullig misschien ook, maar als ik energie voor 10 had zou hij het waarschijnlijk nog eerder overwegen... maar voor mij is dit daarom niet echt een 'nee'. Op de één of andere manier denk ik dat hij op een gegeven moment misscien toch de sprong durft te wagen...
In november gaan we op vakantie naar Latijns-Amerika en hij zei dat het toch ook niet praktisch is als ik dan zwanger zou zijn. dat vind ik zelf eigenlijk ook wel, hoewel ik aan de andere kant ook denk: help! dan ben ik bijna 37... Ik heb wel tegen hem gezegd dat het spiraaltje er op een gegeven moment ook uit moet. Ik zei nog als grapje/half serieus: dan haal ik het er voor de vakantie uit en dan zien we wel oké?
We hebben nu in elk geval afgesproken dat we een keertje een weekend op een kindje van vrienden gaan passen, gewoon om eens te kijken hoe het gaat, en omdat ik het ook leuk vindt om wat meer met kinderen om te gaan (zonder de ouders in de buurt) en ook een weekendje oppassen op de hond van een vriendin (lijkt me ook leuk, lijkt hem ook leuk).
blij in elk geval dat we er weer even over gepraat hebben.
zondag 6 mei 2007 om 14:42
Hee Lieve Rixt! Goed van je dat je het er weer over hebt gehad.... En ja dat klinkt goed hee, het gesprek dat jullie hebben gehad.... echt samen overwegen en er over nadenken.... dat hij er ook zelf over nadenkt.... In de reactie van vrienden speelt denk ik ook wel mee dat vrienden toch vaak geneigd zijn een beetje te zeggen wat je horen wil... Kan me zo voorstellen dat jij het heel anders brengt dan hij... Dat hadden wij ook... terwijl toen het echt seriuezer ging spelen... vrienden ook wel anders met mijn lief zijn gaan praten... hem hielpen er echt over na te denken... De regel kanten die bij kinderen komen kijken zijn er natuurlijk ook gewoon... dat zal niemand ontkennen, dus als iemand daarover begint is het niet vreemd dat vrienden dat herkennen en erover mee kunnen praten.... Frustrerend he dat de nadelen makkelijker concreet zijn te maken dan de mooie kanten van kinderen krijgen... ... Maar echt goed te horen dat jullie het er weer over hebben gehad, en het klinkt als een rustig gesprek ... op een constructieve manier.... Ben blij voor je... Hoe reageerde hij trouwens toen je zei dat je het spiraaltje eruit zou willen halen voor jullie vakantie?
Ik snap ook jullie overwegingen dat zwanger op reis niet zo'n relaxed idee, is aan de andere kant denk ik dat je dat soort dingen gewoon niet kunt plannen.... het komt zoals het komt.... Ik denk dat we op onze leeftijd niet de luxe hebben om dat soort planning te doen.... Ik spreek ook tegen mezelf hoor, want ik merkte ook dat ik zat te denken als ik dan en dan zwanger wordt is niet handig.... of eerst dit en dat... maar aan de ander kant je kunt er niks van zeggen, wie weet lukt het helemaal niet of duurt het veel langer.... Daarom probeer ik het nu echt helemaal los te laten... Uiteindelijk is er wel een draai aan te geven, mensen in zuid amerika krijgen ook kinderen he en aguardiente is nou ook niet echt zo lekker hoor!
Wat leuk dat jullie naar Zuid-Amerika gaan, ik heb zelf voor mijn werk dik twee jaar in Ecuador gewoond, erg mooie tijd, fijn boeiend land ook! Waar gaan jullie heen? Hoe lang? Zijn jullie wel vaker ver weg op reis gegeweest? Plezier met de voorpret...
Hier alles rustig en vrolijk....was van de week vier dagen over tijd en dacht heel even....' t zal toch niet meteen?' maar inderdaad niet want ben gewoon ongesteld geworden hoor... Leer mezelf weer op een andere manier kennen, liet mezelf behoorlijk het hoofd op hol brengen hoor... Spannende nieuwe gevoelswereld
Liefs!
Heureka!
Ik snap ook jullie overwegingen dat zwanger op reis niet zo'n relaxed idee, is aan de andere kant denk ik dat je dat soort dingen gewoon niet kunt plannen.... het komt zoals het komt.... Ik denk dat we op onze leeftijd niet de luxe hebben om dat soort planning te doen.... Ik spreek ook tegen mezelf hoor, want ik merkte ook dat ik zat te denken als ik dan en dan zwanger wordt is niet handig.... of eerst dit en dat... maar aan de ander kant je kunt er niks van zeggen, wie weet lukt het helemaal niet of duurt het veel langer.... Daarom probeer ik het nu echt helemaal los te laten... Uiteindelijk is er wel een draai aan te geven, mensen in zuid amerika krijgen ook kinderen he en aguardiente is nou ook niet echt zo lekker hoor!
Wat leuk dat jullie naar Zuid-Amerika gaan, ik heb zelf voor mijn werk dik twee jaar in Ecuador gewoond, erg mooie tijd, fijn boeiend land ook! Waar gaan jullie heen? Hoe lang? Zijn jullie wel vaker ver weg op reis gegeweest? Plezier met de voorpret...
Hier alles rustig en vrolijk....was van de week vier dagen over tijd en dacht heel even....' t zal toch niet meteen?' maar inderdaad niet want ben gewoon ongesteld geworden hoor... Leer mezelf weer op een andere manier kennen, liet mezelf behoorlijk het hoofd op hol brengen hoor... Spannende nieuwe gevoelswereld
Liefs!
Heureka!
zondag 6 mei 2007 om 15:43
Hey Kaetje
Dus eind volgende week is niet ongidag nabij dacht ik, hoop dat ik volgende week mag lezen dat je zwanger bent
Hoop echt voor je dat je niet naar de dokter moet ... want dat zou al een hele stap betekenen voor je al die nare onderzoeken ;;;
Over mij, ik woon in Belgie : en daar kan je idd het omgangsrecht opvragen, maar er staat ook tegenover dat je regelmatig contact met ouders moet hebben gehad, nu is 1 keer op vier jaar toch ook niet veel, zodoende ..
Hoop dat ze het echt niet doen hoor ...
Dus eind volgende week is niet ongidag nabij dacht ik, hoop dat ik volgende week mag lezen dat je zwanger bent
Hoop echt voor je dat je niet naar de dokter moet ... want dat zou al een hele stap betekenen voor je al die nare onderzoeken ;;;
Over mij, ik woon in Belgie : en daar kan je idd het omgangsrecht opvragen, maar er staat ook tegenover dat je regelmatig contact met ouders moet hebben gehad, nu is 1 keer op vier jaar toch ook niet veel, zodoende ..
Hoop dat ze het echt niet doen hoor ...
zondag 6 mei 2007 om 17:24
Rixt,
Ik lees dat je een goed gesprek hebt gehad.
Jullie gaan zelfs even proefdraaien, leuk! Ik wilde je er alleen even op wijzen dat dit soort dagen volgens mij vermoeiender zijn dan een doorsnee dag met je eigen kindje. Dus niet dat je man straks gaat denken dat iedere dag dan zo vermoeiend voor jou en hem gaat worden. Immers als je aan het oppassen bent ben je heel intensief met een kind bezig en met je eigen kind laat je die toch ook wat meer zijn gang gaan. Vond ik wel een nuttige toevoeging.
Zelf heb ik hier vanaf eind vorig jaar geschreven. Wat ik momenteel zo moeilijk voor je vind is je leeftijd. Ik heb makkelijk praten, want ik ben 25 jaar en inmiddels al weer 13 weken zwanger.
Maar een zwangerschap komt niet altijd op bestelling en op jou leeftijd al helemaal niet altijd.
Ik ben zo bang voor jullie dat jullie bij die "moderne categorie" kinderloze stellen gaan horen, die op het moment dat ze er echt klaar voor waren niet meer de mogelijkheid hadden.
Ik heb diverse mensen in mijn omgeving die bewust hebben gewacht en nu (nog) ongewild kinderloos zijn.
Ik heb door een ziekte vorig jaar 5 maanden in de veronderstelling geleefd dat ik geen kinderen zou mogen krijgen en toen dat toch bleek te mogen, wilde ik echt niet wachten. Het leek me zo verschrikkelijk om ze niet te kunnen krijgen, dat ik niet wilde wachten op allerlei praktische dingen.
Hoewel manlief ook bang was voor mijn energie niveau (is gewoon lager dan die van veel leeftijdsgenoten en vorig jaar met burn-out een dieptepunt qua energie), maar ook bang voor zijn (en mijn) sociaal leven, studie, carriere.
Hij is er overheen gestapt (of door mij geduwd, haha).
Maar is nu ook erg blij.
Ik hoop echt voor je dat je veel van zulke goede gesprekken zult hebben en dat ze ook leiden tot duidelijkheid op korte termijn.
Ik zou als ik jou was de spiraal verwijderen en aangeven dat je man voor voorbehoedsmiddelen moet gaan zorgen.
Heb ik ook gedaan, gestopt met de pil, we zouden condooms gebruiken, maar dat vond hij bij nader inzien toch niet nodig toen puntje bij paaltje kwam.
Ik hoop dat je wat met deze reactie kan, het komt uit een goed hart.
Liefs,
Plieno
Ik lees dat je een goed gesprek hebt gehad.
Jullie gaan zelfs even proefdraaien, leuk! Ik wilde je er alleen even op wijzen dat dit soort dagen volgens mij vermoeiender zijn dan een doorsnee dag met je eigen kindje. Dus niet dat je man straks gaat denken dat iedere dag dan zo vermoeiend voor jou en hem gaat worden. Immers als je aan het oppassen bent ben je heel intensief met een kind bezig en met je eigen kind laat je die toch ook wat meer zijn gang gaan. Vond ik wel een nuttige toevoeging.
Zelf heb ik hier vanaf eind vorig jaar geschreven. Wat ik momenteel zo moeilijk voor je vind is je leeftijd. Ik heb makkelijk praten, want ik ben 25 jaar en inmiddels al weer 13 weken zwanger.
Maar een zwangerschap komt niet altijd op bestelling en op jou leeftijd al helemaal niet altijd.
Ik ben zo bang voor jullie dat jullie bij die "moderne categorie" kinderloze stellen gaan horen, die op het moment dat ze er echt klaar voor waren niet meer de mogelijkheid hadden.
Ik heb diverse mensen in mijn omgeving die bewust hebben gewacht en nu (nog) ongewild kinderloos zijn.
Ik heb door een ziekte vorig jaar 5 maanden in de veronderstelling geleefd dat ik geen kinderen zou mogen krijgen en toen dat toch bleek te mogen, wilde ik echt niet wachten. Het leek me zo verschrikkelijk om ze niet te kunnen krijgen, dat ik niet wilde wachten op allerlei praktische dingen.
Hoewel manlief ook bang was voor mijn energie niveau (is gewoon lager dan die van veel leeftijdsgenoten en vorig jaar met burn-out een dieptepunt qua energie), maar ook bang voor zijn (en mijn) sociaal leven, studie, carriere.
Hij is er overheen gestapt (of door mij geduwd, haha).
Maar is nu ook erg blij.
Ik hoop echt voor je dat je veel van zulke goede gesprekken zult hebben en dat ze ook leiden tot duidelijkheid op korte termijn.
Ik zou als ik jou was de spiraal verwijderen en aangeven dat je man voor voorbehoedsmiddelen moet gaan zorgen.
Heb ik ook gedaan, gestopt met de pil, we zouden condooms gebruiken, maar dat vond hij bij nader inzien toch niet nodig toen puntje bij paaltje kwam.
Ik hoop dat je wat met deze reactie kan, het komt uit een goed hart.
Liefs,
Plieno
zondag 6 mei 2007 om 17:45
Hoi meiden,
even een kort berichtje... Ben nu namelijk druk bezig met afstuderen en heb met mezelf even afgesproken dat ik niet (te veel) mag forummen (lukt alleen niet zo goed :P) Als t goed is ben ik over anderhalve maand klaar, dus dan mag ik weer!
Sil bedankt voor je verhaal. Ik probeer er niet teveel over te praten, maar wil het idd ook wel warm houden... Heb de afgelopen dagen veel met lief gesproken en heb min of meer goed nieuws. In plaats van over 10 jaar denkt hij dat we misschien al wel over 5 jaar kunnen beginnen.Het gaat dus de goede kant op!
Over ruim een maand ga ik weer uitgebreid reageren! Succes allemaal!
liefs, LL
even een kort berichtje... Ben nu namelijk druk bezig met afstuderen en heb met mezelf even afgesproken dat ik niet (te veel) mag forummen (lukt alleen niet zo goed :P) Als t goed is ben ik over anderhalve maand klaar, dus dan mag ik weer!
Sil bedankt voor je verhaal. Ik probeer er niet teveel over te praten, maar wil het idd ook wel warm houden... Heb de afgelopen dagen veel met lief gesproken en heb min of meer goed nieuws. In plaats van over 10 jaar denkt hij dat we misschien al wel over 5 jaar kunnen beginnen.Het gaat dus de goede kant op!
Over ruim een maand ga ik weer uitgebreid reageren! Succes allemaal!
liefs, LL
maandag 7 mei 2007 om 17:21
[heureka]
In de reactie van vrienden speelt denk ik ook wel mee dat vrienden toch vaak geneigd zijn een beetje te zeggen wat je horen wil...
-------------------
Heureka, ja dat klopt, en het speelt ook mee dat je zelf de dingen hoort die je wilt horen ) dat merkte ik ook wel als we samen bij mensen waren geweest, bv op kraambezoek, dat manlief andere dingen uit het gesprek meer benadrukte dan ik, en dat het bij beide zo is dat het jóuw visie en verhaal ondersteunt haha.
[heureka]
Ik snap ook jullie overwegingen dat zwanger op reis niet zo'n relaxed idee, is aan de andere kant denk ik dat je dat soort dingen gewoon niet kunt plannen.... het komt zoals het komt.... Ik denk dat we op onze leeftijd niet de luxe hebben om dat soort planning te doen....
______________
Ik zit er zelf ook wel mee te worstelen, qua leeftijd. Maar aan de andere kant, hij is nu echt nog niet 'om' dus om nu vrolijk voor te stellen om maar meteen zwanger te worden is gewoon nicht im Frage. Op dat punt zijn we gewoon (nog?) niet. En ik weet ook wel dat het best lang kan duren voor je zwanger wordt, áls je het al kunt worden. Die vakantie staat al gepland, daar kijken we beiden graag naar uit. Eerlijk gezegd vind ik het al heel wat dat hij zelf zei 'het is ook niet praktisch als je dan zwanger bent'. Het betekent dat hij het misschien toch overweegt, om toch maar in het 'diepe' te springen. Als ik hem ga pushen door meteen morgen het spiraaltje de deur uit te doen, en zeg 'schat zorg jij er maar voor' , is het denk ik teveel... en ben ik verder van huis. Misschien dat hij tussen nu en november (dus nog 6 maanden) toch de 'grote sprong' durft te wagen (ik hoop het !!) en misschien dat we dan wel denken: ach, we zien wel hoe het loopt... Maar ik denk dat die vakantie misschien ook een soort breekpunt kan zijn, dat het nog lekker ver weg is voor hem, en dat hij er gaandeweg beetje naar toe groeit, en dat hij tegen die tijd misschien over zijn bezwaren heen wil stappen. We zien wel hoe het loopt.
Hij is zich er ook wel van bewust dat er medische complicaties bij kunnen komen hoe langer je wacht, maar hij wil zich daar ook niet door laten opjagen om nu (zonder een fijn gevoel) er blind in te stappen. Hij zei dat hij wel altijd het gevoel had gehad dat hij misschien niet vruchtbaar was. Ik weet niet waar die gedachte vandaan komt, misschien mannelijke onzekerheid? Onze buurman vertelde tijdje geleden dat hij zijn zaad eerst had laten onderzoeken voordat ze hadden geprobeerd zwanger te worden. en toen het oké was, dat hij toen dacht: "ja, het kan dus. Nu moeten we echt een keuze maken. Misschien moeten we het ook maar gewoon doen dan." Ik heb voorgesteld dat hij misschien dat ook kon doen, zodat we ons daar niet druk over hoefden te maken (misschien dat het hem ook over een drempel kan helpen). Mischien dat hij daar over na gaat denken.
[heureka]
Uiteindelijk is er wel een draai aan te geven, mensen in zuid amerika krijgen ook kinderen he
------------------
Het ging mij er meer om dat ik mezelf het Andes-gebergte nog niet zie beklimmen met een dikke buik. Natuurlijk kun je je vakantie wel wat aanpassen, maar als je drie weken alleen maar misselijk bent is het ook zonde. Dat had mijn buurvrouw, ze hadden al een vakantie gepland in Mexico maar ze was die eerste drie maanden zo misselijk dat ze het hotel bijna niet uit is geweest. Met dat in gedachten... Maar goed, we zien wel. Ws als hij toch 'om' gaat dat ik een gat in de lucht spring en denk: what the heck!
[plieno]
Ik ben zo bang voor jullie dat jullie bij die "moderne categorie" kinderloze stellen gaan horen, die op het moment dat ze er echt klaar voor waren niet meer de mogelijkheid hadden.
---------------------
We weten niet of dat nu al het geval is... misschien was ik (of hij) vorig jaar nog vruchtbaar en dit jaar niet meer, je weet het niet. We zijn ons er wel van bewust dat je niet te lang moet wachten. Het is ook niet dat ik denk: we gaan het er nog een paar jaar over hebben. Misschien sla ik mezelf later voor m'n kop en denk: had ik maar... Maar dat weet je niet vantevoren. En ik wil mezelf ook niet gek maken met 'wat als..'
[plieno]
Hoewel manlief ook bang was voor mijn energie niveau (is gewoon lager dan die van veel leeftijdsgenoten en vorig jaar met burn-out een dieptepunt qua energie), maar ook bang voor zijn (en mijn) sociaal leven, studie, carriere.Hij is er overheen gestapt (of door mij geduwd, haha).Maar is nu ook erg blij.
------------------
Ik denk dat het met mijn mannetje ook zo zou gaan, maar ik kan hem er nog niet van overtuigen op dit moment... helaas helaas... maar ik weet gewoon zeker dat hij helemaal dol op zijn kind zal zijn, en zal denken: waar deed ik moeilijk over al die tijd?? (maar ja..) Ik denk wel dat dit soort verhalen wel iets vaker bij hem terecht zouden mogen komen... binnenkort gaan we een weekendje met vrienden naar Barcelona, dan zal ik het eens in een groepsgesprek opperen, haha
Fijn dat jouw man nu helemaal gelukkig is met jullie keuze!
dank lieve meiden voor jullie medeleven!
Rixt
dinsdag 15 mei 2007 om 15:49
Dag dames,
Ik moet bekennen dat ik nu niet zoveel tijd heb om alles te lezen, maar zag dit topic en heb alleen ff gauw een paar posts gelezen.
Ik ben 32, mijn vriend 35. Hij heeft altijd gezegd sinds ik hem ken dat hij geen kinderen wil. Ik heb er vroeger met mijn ex eigenlijk nooit echt over nagedacht (ook nog erg jong) maar ging er eigenlijk vanuit dat ik ook ooit kinderen zou krijgen. Sinds ik mijn nieuwe vriend ken, nu een jaar of 7 was ik eigenlijk heel tevreden. Hij is internationaal vrachtwagenchauffeur dus zag ik hem weinig, daar heb ik lang aan moeten wennen. We zien elkaar maar weinig. Maar later had ik er geen moeite meer mee. Nu is het bij mij zo raar, dat ik ook altijd tegen hem heb gezegd dat ik eigenlijk geen kinderen hoefde en genoot van de vrijheid, en de voordelen opnoemde. Gaan en staan waar je wilt zonder oppas te regelen. Hele zondag in bed enz. enz. Hij vindt kinderen echt NIET leuk. En ik moet heel eerlijk zeggen dat ik ineens (als een blad aan een boom) ben omgedraaid. Ik vond kinderen ook vaak helemaal niet leuk. Altijd dat gezeur en zo.
De laatste tijd voel ik me echt ineens zo alleen (hij is meer weg dan ooit: 1 weekend thuis in 4 weken en dan nog 2 halve dagen. Dat weekend was ik zaterdag weg, 's avonds verjaardag en de volgende dag nog visite voor mijn verjaardag. Dus alleen de zondagavond met zijn 2-en geweest. Ik schrijf dit omdat ik me ook afvraag of ik me niet gewoon eenzaam voel en dit verwar met een kinderwens.
Ik weet niet wat me overkomt, ik denk ineens steeds aan hoe het zou zijn als ik helemaal voor iemand kon zorgen die er altijd voor me is. Zo'n klein warm lijfje tegen me aan. Nou, sorry voor mijn warrige verhaal, zit ineens gewoon te janken achter de pc. Ik weet niet wat me overkomt. Ben ik gewoon eenzaam of heb ik echt een kinderwens?
Ik durf hier al helemaal niet tegen hem over te beginnen. Hij is altijd duidelijk geweest dat hij het niet wil, en ik heb altijd gezegd dat het voor mij ook niet hoefde. En nu dit....
Nou, ik ga maar ff wat doen, want ik heb het gevoel dat ik helemaal doordraai. De heg snoeien of zo.
Moet alles voor mezelf op een rijtje zien te krijgen.
Wat ik me afvraag, kun je ook een kinderwens hebben, terwijl je andermans kinderen vaak strontvervelend vindt, (maar af en toe ook om op te vreten hoor)? Toevallig zei mijn vriendin wel pas dat ze vaak andere kinderen niet leuk vindt, maar haar kinderen wel.
Iedereen vindt me altijd zo flink, en ik red het altijd zo goed in mijn eentje zonder te klagen. En dat jij daar tegen kunt en zo... Vond ik heel normaal, niet altijd overal over klagen enzo. En nou spookt dit al weken ineens door mijn hoofd. En nu ik het hier op schrijf stromen de tranen me echt over de wangen. Ik weet het niet meer hoor....
Nogmaals sorry voor dit warrige verhaal. Weet niet eens zeker of het hier wel thuis hoort. Misschien ben ik wel "gewoon" depressief of zo...
Ik moet bekennen dat ik nu niet zoveel tijd heb om alles te lezen, maar zag dit topic en heb alleen ff gauw een paar posts gelezen.
Ik ben 32, mijn vriend 35. Hij heeft altijd gezegd sinds ik hem ken dat hij geen kinderen wil. Ik heb er vroeger met mijn ex eigenlijk nooit echt over nagedacht (ook nog erg jong) maar ging er eigenlijk vanuit dat ik ook ooit kinderen zou krijgen. Sinds ik mijn nieuwe vriend ken, nu een jaar of 7 was ik eigenlijk heel tevreden. Hij is internationaal vrachtwagenchauffeur dus zag ik hem weinig, daar heb ik lang aan moeten wennen. We zien elkaar maar weinig. Maar later had ik er geen moeite meer mee. Nu is het bij mij zo raar, dat ik ook altijd tegen hem heb gezegd dat ik eigenlijk geen kinderen hoefde en genoot van de vrijheid, en de voordelen opnoemde. Gaan en staan waar je wilt zonder oppas te regelen. Hele zondag in bed enz. enz. Hij vindt kinderen echt NIET leuk. En ik moet heel eerlijk zeggen dat ik ineens (als een blad aan een boom) ben omgedraaid. Ik vond kinderen ook vaak helemaal niet leuk. Altijd dat gezeur en zo.
De laatste tijd voel ik me echt ineens zo alleen (hij is meer weg dan ooit: 1 weekend thuis in 4 weken en dan nog 2 halve dagen. Dat weekend was ik zaterdag weg, 's avonds verjaardag en de volgende dag nog visite voor mijn verjaardag. Dus alleen de zondagavond met zijn 2-en geweest. Ik schrijf dit omdat ik me ook afvraag of ik me niet gewoon eenzaam voel en dit verwar met een kinderwens.
Ik weet niet wat me overkomt, ik denk ineens steeds aan hoe het zou zijn als ik helemaal voor iemand kon zorgen die er altijd voor me is. Zo'n klein warm lijfje tegen me aan. Nou, sorry voor mijn warrige verhaal, zit ineens gewoon te janken achter de pc. Ik weet niet wat me overkomt. Ben ik gewoon eenzaam of heb ik echt een kinderwens?
Ik durf hier al helemaal niet tegen hem over te beginnen. Hij is altijd duidelijk geweest dat hij het niet wil, en ik heb altijd gezegd dat het voor mij ook niet hoefde. En nu dit....
Nou, ik ga maar ff wat doen, want ik heb het gevoel dat ik helemaal doordraai. De heg snoeien of zo.
Moet alles voor mezelf op een rijtje zien te krijgen.
Wat ik me afvraag, kun je ook een kinderwens hebben, terwijl je andermans kinderen vaak strontvervelend vindt, (maar af en toe ook om op te vreten hoor)? Toevallig zei mijn vriendin wel pas dat ze vaak andere kinderen niet leuk vindt, maar haar kinderen wel.
Iedereen vindt me altijd zo flink, en ik red het altijd zo goed in mijn eentje zonder te klagen. En dat jij daar tegen kunt en zo... Vond ik heel normaal, niet altijd overal over klagen enzo. En nou spookt dit al weken ineens door mijn hoofd. En nu ik het hier op schrijf stromen de tranen me echt over de wangen. Ik weet het niet meer hoor....
Nogmaals sorry voor dit warrige verhaal. Weet niet eens zeker of het hier wel thuis hoort. Misschien ben ik wel "gewoon" depressief of zo...
dinsdag 15 mei 2007 om 20:10
Hoi Meiden!
Lang niet meer hiergeweest. Wel nog meegelezen hoor, maar niet veel nieuws hier. Afgelopen zondag zaten we met mijn familie te eten. Na het eten bladerde mn zus door een kledingcatalogus en daar stonden zwangerschapskleren in. Kijk, dit wil jullie dus ook zei ze tegen mn vriend?
(mn zus is helemaal anti-kinderen) Ik schrok, want een aantal maanden geleden vroeg mn zus zoiets soortgelijks en toen zei mn vriend dus dat hij absoluut geen kinderen wilde, en daarop volgde onze grote ruzie over wel/geen kinderen.
Maar hij zei rustig, ja dat willen we ook. Dat stelde me wel gerust!
@Kayla
Heel lastig, het dillemma waarin je nu zit. Het kan natuurlijk zo zijn dat je eenzaamheid meespeelt. Maar ik ken ook genoeg vrouwen die altijd geroepen hebben dat ze geen kinderen wilden, en dan uiteindelijk toch een kindje krijgen. Die wens kan ineens boven komen. Heeft misschien ook wel met je leeftijd te maken.
En nee, je hoeft echt niet alle kinderen leuk te vinden om zelf kinderen te willen. Ik vind de meeste kinderen van anderen niet leuk. Er zijn maar weinig kindjes die ik echt leuk vind. En toch wil ik graag kinderen. Puur omdat ik denk dat je van je eigen kinderen een hoop meer kunt verdragen dan van andermans kinderen.
Als dit onderwerp door je hoofd blijft spoken zou ik het toch eens aankaarten bij je vriend. Je moet er niet mee rond blijven lopen hoor!
En anders kom je lekker hier van je afkletsen!
X
Sil
Lang niet meer hiergeweest. Wel nog meegelezen hoor, maar niet veel nieuws hier. Afgelopen zondag zaten we met mijn familie te eten. Na het eten bladerde mn zus door een kledingcatalogus en daar stonden zwangerschapskleren in. Kijk, dit wil jullie dus ook zei ze tegen mn vriend?
(mn zus is helemaal anti-kinderen) Ik schrok, want een aantal maanden geleden vroeg mn zus zoiets soortgelijks en toen zei mn vriend dus dat hij absoluut geen kinderen wilde, en daarop volgde onze grote ruzie over wel/geen kinderen.
Maar hij zei rustig, ja dat willen we ook. Dat stelde me wel gerust!
@Kayla
Heel lastig, het dillemma waarin je nu zit. Het kan natuurlijk zo zijn dat je eenzaamheid meespeelt. Maar ik ken ook genoeg vrouwen die altijd geroepen hebben dat ze geen kinderen wilden, en dan uiteindelijk toch een kindje krijgen. Die wens kan ineens boven komen. Heeft misschien ook wel met je leeftijd te maken.
En nee, je hoeft echt niet alle kinderen leuk te vinden om zelf kinderen te willen. Ik vind de meeste kinderen van anderen niet leuk. Er zijn maar weinig kindjes die ik echt leuk vind. En toch wil ik graag kinderen. Puur omdat ik denk dat je van je eigen kinderen een hoop meer kunt verdragen dan van andermans kinderen.
Als dit onderwerp door je hoofd blijft spoken zou ik het toch eens aankaarten bij je vriend. Je moet er niet mee rond blijven lopen hoor!
En anders kom je lekker hier van je afkletsen!
X
Sil
woensdag 16 mei 2007 om 08:09
Net zoals Sillebil zegt, niet mee blijven rondlopen! Kaart het nu aan, nu je wens nog niet super super sterk is en je zelf ook nog niet zeker weet wat het allemaal is. Als je wacht en je wens wordt steeds sterker en heftiger en je gooit het er dan uit, dan is het extra vervelend voor hem maar ook voor jezelf.
Sillebil, wel vervelend dat je zus zich zo mengt in jullie beslissing? Of is ze niet op de hoogte van de situatie, dan doet ze het natuurlijk niet expres. Maar wel mooi om te horen dat hij zo reageert, hij gaat het dus ook aan anderen vertellen! Goed teken!!!!
Witchke, ik maak me zorgen om je! Ik lees nog steeds mee met het apriltopic omdat jij daar toen in schreef en nog steeds schrijft. Je 1 na laatste bericht vond ik moeilijk om te lezen, best wel warrig. Ik wil je even een hart onder de riem steken.... Natuurlijk loopt het niet zoals jij gehoopt/verwacht had voor de periode na de geboorte van je kindje. Het gevoel dat je sterker wordt en het alleen af kan is volgens mij normaal in het proces van genezing. Het is er een onderdeel van maar het is nog niet het einde. Probeer alsjeblieft nog eventjes de (opdringerige en soms niet eenduidige) hulp te accepteren en zorg goed voor jezelf zodat je ook voor je lieve Xander kan zorgen. Als je wilt mag je mijn email adres aan de moderator vragen of vragen of ze mij jouw adres wil sturen. Dan kunnen we mailen als je wilt, het is niet altijd fijn om alles hier maar op het forum te gooien. Ik hoop dat je hier ook nog steeds in de weekenden mee leest, ik heb echt met je te doen en denk aan jou, je vriend en aan Xander *;
Sorry voor het opvallende stukje maar ik hoop heel erg dat Witchke hier nog af en toe mee leest en het zo extra goed op valt voor haar.
Hoe is het verder met iedereen? Ik ben nog druk aan het temperaturen en uit de curve blijkt volgens mij wel dat ik een eisprong heb. Als het dit keer niet raak is (en dat weten we over ongeveer een week) dan gaan we waarschijnlijk (als ik durf) de stap naar de huisarts nemen. Ongelofelijk dat ik iets meer dan een jaar nog inzat over of vriend wel een kind zou willen en nu staan we hier.... Hoewel ik altijd al het gevoel heb gehad dat het bij mij niet makkelijk zou gaan verbaast het me toch wel moet ik zeggen. Maar we blijven positief!
En hoe gaat het met de anderen? Room, ben je al bevallen? En Heureka, hoe is het met jullie, zit de euforische stemming er nog steeds in? En Doppie, zijn jullie al weer verder aan het zoeken naar een huisje? En bijna iedereen zal wel een lekker lang weekend hebben he? Nog 1 dagje werken hier en dan weer lekker vrij. Fijn!
Sillebil, wel vervelend dat je zus zich zo mengt in jullie beslissing? Of is ze niet op de hoogte van de situatie, dan doet ze het natuurlijk niet expres. Maar wel mooi om te horen dat hij zo reageert, hij gaat het dus ook aan anderen vertellen! Goed teken!!!!
Witchke, ik maak me zorgen om je! Ik lees nog steeds mee met het apriltopic omdat jij daar toen in schreef en nog steeds schrijft. Je 1 na laatste bericht vond ik moeilijk om te lezen, best wel warrig. Ik wil je even een hart onder de riem steken.... Natuurlijk loopt het niet zoals jij gehoopt/verwacht had voor de periode na de geboorte van je kindje. Het gevoel dat je sterker wordt en het alleen af kan is volgens mij normaal in het proces van genezing. Het is er een onderdeel van maar het is nog niet het einde. Probeer alsjeblieft nog eventjes de (opdringerige en soms niet eenduidige) hulp te accepteren en zorg goed voor jezelf zodat je ook voor je lieve Xander kan zorgen. Als je wilt mag je mijn email adres aan de moderator vragen of vragen of ze mij jouw adres wil sturen. Dan kunnen we mailen als je wilt, het is niet altijd fijn om alles hier maar op het forum te gooien. Ik hoop dat je hier ook nog steeds in de weekenden mee leest, ik heb echt met je te doen en denk aan jou, je vriend en aan Xander *;
Sorry voor het opvallende stukje maar ik hoop heel erg dat Witchke hier nog af en toe mee leest en het zo extra goed op valt voor haar.
Hoe is het verder met iedereen? Ik ben nog druk aan het temperaturen en uit de curve blijkt volgens mij wel dat ik een eisprong heb. Als het dit keer niet raak is (en dat weten we over ongeveer een week) dan gaan we waarschijnlijk (als ik durf) de stap naar de huisarts nemen. Ongelofelijk dat ik iets meer dan een jaar nog inzat over of vriend wel een kind zou willen en nu staan we hier.... Hoewel ik altijd al het gevoel heb gehad dat het bij mij niet makkelijk zou gaan verbaast het me toch wel moet ik zeggen. Maar we blijven positief!
En hoe gaat het met de anderen? Room, ben je al bevallen? En Heureka, hoe is het met jullie, zit de euforische stemming er nog steeds in? En Doppie, zijn jullie al weer verder aan het zoeken naar een huisje? En bijna iedereen zal wel een lekker lang weekend hebben he? Nog 1 dagje werken hier en dan weer lekker vrij. Fijn!
woensdag 16 mei 2007 om 10:41
Mienie en Majo. hoe gaat het met jullie? Al een tijd niks meer van jullie gehoord.
Kayla, welkom op het topic. Hoop dat je hier wat steun kunt vinden. Vind je verhaal wel herkenbaar hoor. Ook ik had nooit kinderwens en toen ik die ineens toch kreeg, vroeg ik me ook af of het kwam doordat ik me misschien alleen voelde. Het heeft toch een hele tijd geduurd voor ik merkte dat die kinderwens niet weg ging. Een tijd waarin ik er niet met mijn man over sprak, maar eigenlijk is het echt veel beter om het wel te bespreken. Want dan kun je er samen in 'groeien'. Nu duurde het een hele tijd voor mijn man over dingen wilde nadenken, waar ik al veel langer over had nagedacht. (eigenlijk hoopte hij stiekem dat die kinderwens wel over ging als we er niet over praatten) Bovendien, als je je rot voelt, lijkt me dat je vriend daar ook wel van op de hoogte mag zijn, toch? Misschien kun je - naast over je kinderwens- ook nadenken over hoe tevreden je bent met je leven, en hoe er evt veranderingen in je leven aangebracht kunnen worden. Kan je vriend bv zijn werktijden aanpassen? Kunnen jullie meer manieren vinden om meer samen te zijn? Kun je zelf op andere manieren je leven inrichten en daardoor minder het gevoel krijgt dat je alleen bent? (huisdier, cursus, vriendinnen, familie..). Ik noem maar wat.
Ik wil je wel meegeven dat je altijd kan veranderen in je gevoel hoor. Dat moet hij ook beseffen, dat mag je hem best voorhouden. Mijn man voelde zich in het begin wel 'genaaid' dat ik 'ineens met een kinderwens op de proppen kwam'. We hebben er best wel wat discussies over gehad die eindigden in een ruzie (en weer goedmaken ;)) maar na een hele tijd realseerde hij zich ook wel dat ik die gevoelens niet had om hem dwars te zitten of moeilijk te doen, maar dat we er echt over moesten praten. Succes!
rixt
Kayla, welkom op het topic. Hoop dat je hier wat steun kunt vinden. Vind je verhaal wel herkenbaar hoor. Ook ik had nooit kinderwens en toen ik die ineens toch kreeg, vroeg ik me ook af of het kwam doordat ik me misschien alleen voelde. Het heeft toch een hele tijd geduurd voor ik merkte dat die kinderwens niet weg ging. Een tijd waarin ik er niet met mijn man over sprak, maar eigenlijk is het echt veel beter om het wel te bespreken. Want dan kun je er samen in 'groeien'. Nu duurde het een hele tijd voor mijn man over dingen wilde nadenken, waar ik al veel langer over had nagedacht. (eigenlijk hoopte hij stiekem dat die kinderwens wel over ging als we er niet over praatten) Bovendien, als je je rot voelt, lijkt me dat je vriend daar ook wel van op de hoogte mag zijn, toch? Misschien kun je - naast over je kinderwens- ook nadenken over hoe tevreden je bent met je leven, en hoe er evt veranderingen in je leven aangebracht kunnen worden. Kan je vriend bv zijn werktijden aanpassen? Kunnen jullie meer manieren vinden om meer samen te zijn? Kun je zelf op andere manieren je leven inrichten en daardoor minder het gevoel krijgt dat je alleen bent? (huisdier, cursus, vriendinnen, familie..). Ik noem maar wat.
Ik wil je wel meegeven dat je altijd kan veranderen in je gevoel hoor. Dat moet hij ook beseffen, dat mag je hem best voorhouden. Mijn man voelde zich in het begin wel 'genaaid' dat ik 'ineens met een kinderwens op de proppen kwam'. We hebben er best wel wat discussies over gehad die eindigden in een ruzie (en weer goedmaken ;)) maar na een hele tijd realseerde hij zich ook wel dat ik die gevoelens niet had om hem dwars te zitten of moeilijk te doen, maar dat we er echt over moesten praten. Succes!
rixt
woensdag 16 mei 2007 om 17:00
Hoi meiden!
@Kaetje: mn zus heeft nogal een uitgesproken mening over kinderen. Zij en haar vriend willen ze dus absoluut niet. En vaak laten ze dat op een nogal opdringerige manier merken aan anderen. Zo ook een tijdje geleden aan mijn vriend. Toen vroeg mn zus: jullie willen toch geen kinderen? Bah! En toen ging mijn vriend zijn gevoelens daar ook even uitten. (Al had hij toen nog niet echt over kinderen nagedacht). Mn zus haakte daar weer op in, en toen had ik dus het gevoel dat dingen die mn vriend eerder tegen me gezegd had, gelogen waren. Daar volgde dus een grote ruzie op. Mijn zus heb ik toen wel verteld dat wij daar haar opmerking ruzie hadden gekregen. Zij vond daarop dat het niet haar schuld was dat wij hier ruzie over hadden puur omdat zij zoiets gezegd had. Nee oke, maar een iets minder fellere reactie had van mij wel gemogen! Uiteindelijk heeft het hem wel tot denken aangezet en is hij nu dus veel positiever.
Zondag schrok ik wel weer toen mn zus weer zo nodig een gesprek daarover moest beginnen. Maar wel fijn dat mn vriend dus zo relaxed reageerde.
Ik vind het trouwens heel knap van je dat je al ruim 1 jaar bezig bent en er zo rustig onder blijft. Ik zou ook niet meteen naar de dokter rennen, maar ik zou me toch wel zorgen maken. Ik heb altijd het gevoel gehad dat het bij mij ook niet zo gemakkelijk zal gaan. Mijn ouders hebben er 6 jaar over gedaan om mij te krijgen. Ben bang dat zoiets erfelijk is, en dat ik over een aantal jaren nog geen moeder zal zijn.
Hoe gaat het met de rest? Rixt, hoe staat je man nu tegenover je kinderwens?
En Heureka, hoe gaat het met jullie? Druk bezig met het plannen van de bruiloft?
X
Sil
@Kaetje: mn zus heeft nogal een uitgesproken mening over kinderen. Zij en haar vriend willen ze dus absoluut niet. En vaak laten ze dat op een nogal opdringerige manier merken aan anderen. Zo ook een tijdje geleden aan mijn vriend. Toen vroeg mn zus: jullie willen toch geen kinderen? Bah! En toen ging mijn vriend zijn gevoelens daar ook even uitten. (Al had hij toen nog niet echt over kinderen nagedacht). Mn zus haakte daar weer op in, en toen had ik dus het gevoel dat dingen die mn vriend eerder tegen me gezegd had, gelogen waren. Daar volgde dus een grote ruzie op. Mijn zus heb ik toen wel verteld dat wij daar haar opmerking ruzie hadden gekregen. Zij vond daarop dat het niet haar schuld was dat wij hier ruzie over hadden puur omdat zij zoiets gezegd had. Nee oke, maar een iets minder fellere reactie had van mij wel gemogen! Uiteindelijk heeft het hem wel tot denken aangezet en is hij nu dus veel positiever.
Zondag schrok ik wel weer toen mn zus weer zo nodig een gesprek daarover moest beginnen. Maar wel fijn dat mn vriend dus zo relaxed reageerde.
Ik vind het trouwens heel knap van je dat je al ruim 1 jaar bezig bent en er zo rustig onder blijft. Ik zou ook niet meteen naar de dokter rennen, maar ik zou me toch wel zorgen maken. Ik heb altijd het gevoel gehad dat het bij mij ook niet zo gemakkelijk zal gaan. Mijn ouders hebben er 6 jaar over gedaan om mij te krijgen. Ben bang dat zoiets erfelijk is, en dat ik over een aantal jaren nog geen moeder zal zijn.
Hoe gaat het met de rest? Rixt, hoe staat je man nu tegenover je kinderwens?
En Heureka, hoe gaat het met jullie? Druk bezig met het plannen van de bruiloft?
X
Sil
zaterdag 19 mei 2007 om 14:09
Ha meiden,
Ik heb inderdaad even niks van me laen horen, omdat ik er even niet meebezig ben geweest (en ook nog een lang weekend ben weg geweest). En dat is ook wel lekker hoor er niet over nadenken, maar brengt geen oplossing. En het komt toch weer bovendrijven..... Dus niet veel nieuws van mijn kant. Behalve dat ik over anderhalve week een afspraak met een psycholoog heb. Ik hoop dan wel verder te komen met wat ik nu echt wil...
Rixt, wat goed dat je weer een gesprek hebt gehad. En een opmerking dat het op jullie reis niet handig is om zwanger te zijn vind ik bijna positief klinken (zoies van erna wel....). Zoiets zou ik mijn vriend niet horen zeggen. Dus blijf hopen... Enne zwangerschappen zijn nooit helemaal te plannen en komen volgens mij nooit goed uit. Ik ben zelf ook iemand die snel moe is en het is dan ook een van de (vele) bezwaren van mijn vriend dat hij denkt dat er niets meer van mij overblijft als we een kind hebben. (vind het alleen een slecht bezwaar, want als we geen knderen krijgen komt dat misschien ook tussen ons in te staan en als we uit elkaar gaan heeft hij ook niks aan mij. Hoewel zijn angst natuurlijk wel reeel is)
Kaya, ik ben ook voor mezelf met de vraag bezig geweest of ik kinderen wilde. Dacht vroeger net als jij dat ik ze ooit zou krijgen, of meer als ik aan later dacht, zag ik mezelf voor me met man en kinderen, maar kan ook omdat dat " normaal" of meer veelvoorkomend is. Later (meer eind twintig toen voor het eerst mensen om me heen zwanger werden twijfelde ik ook heel erg. Wist dat ik ze toen niet wilde en vond het meer iets voor later en vroeg e af of het " later" ooit ging komen en zag heel veel bezwaren. Nog steeds zie ik wel voordelen van het geen kinderen hebben, Maar weet nu dingen als veel vrijheid, veel op vakantie, en geen zeurende kinderen als ik uit mijn werk kom, de drukte elke dag om kind naar creche of school te krijgen voor mij niet opwegen tegen het gevoel dat ik ze wel wil en de byzondere band die ik denk te krijgen, het genieten van hun leuke dingen enz.
Sillibil, geen leuke opmeking van je zus, maar ik denk niet dat dat de uiteindelijk beslissing van jou vriend beinvloed.
Heureka, begin je al te wennen aan het idee dat je missschien toch moeder wordt.... Kaetje, heel vervelend allemaal, hoop niet dat jullie heel slecht nieuws kijgen. Er zijn nog wel genoeg mensen die na een jaar toch nog spontaan zwanger worden hoor.
Ik heb inderdaad even niks van me laen horen, omdat ik er even niet meebezig ben geweest (en ook nog een lang weekend ben weg geweest). En dat is ook wel lekker hoor er niet over nadenken, maar brengt geen oplossing. En het komt toch weer bovendrijven..... Dus niet veel nieuws van mijn kant. Behalve dat ik over anderhalve week een afspraak met een psycholoog heb. Ik hoop dan wel verder te komen met wat ik nu echt wil...
Rixt, wat goed dat je weer een gesprek hebt gehad. En een opmerking dat het op jullie reis niet handig is om zwanger te zijn vind ik bijna positief klinken (zoies van erna wel....). Zoiets zou ik mijn vriend niet horen zeggen. Dus blijf hopen... Enne zwangerschappen zijn nooit helemaal te plannen en komen volgens mij nooit goed uit. Ik ben zelf ook iemand die snel moe is en het is dan ook een van de (vele) bezwaren van mijn vriend dat hij denkt dat er niets meer van mij overblijft als we een kind hebben. (vind het alleen een slecht bezwaar, want als we geen knderen krijgen komt dat misschien ook tussen ons in te staan en als we uit elkaar gaan heeft hij ook niks aan mij. Hoewel zijn angst natuurlijk wel reeel is)
Kaya, ik ben ook voor mezelf met de vraag bezig geweest of ik kinderen wilde. Dacht vroeger net als jij dat ik ze ooit zou krijgen, of meer als ik aan later dacht, zag ik mezelf voor me met man en kinderen, maar kan ook omdat dat " normaal" of meer veelvoorkomend is. Later (meer eind twintig toen voor het eerst mensen om me heen zwanger werden twijfelde ik ook heel erg. Wist dat ik ze toen niet wilde en vond het meer iets voor later en vroeg e af of het " later" ooit ging komen en zag heel veel bezwaren. Nog steeds zie ik wel voordelen van het geen kinderen hebben, Maar weet nu dingen als veel vrijheid, veel op vakantie, en geen zeurende kinderen als ik uit mijn werk kom, de drukte elke dag om kind naar creche of school te krijgen voor mij niet opwegen tegen het gevoel dat ik ze wel wil en de byzondere band die ik denk te krijgen, het genieten van hun leuke dingen enz.
Sillibil, geen leuke opmeking van je zus, maar ik denk niet dat dat de uiteindelijk beslissing van jou vriend beinvloed.
Heureka, begin je al te wennen aan het idee dat je missschien toch moeder wordt.... Kaetje, heel vervelend allemaal, hoop niet dat jullie heel slecht nieuws kijgen. Er zijn nog wel genoeg mensen die na een jaar toch nog spontaan zwanger worden hoor.
zaterdag 19 mei 2007 om 22:12
Even een update:
Vannacht ben ik bevallen van onze dochter Sterre. (zie www.meiwondertje.nl voor foto's). Alles is goed gegaan en we zijn helemaal happy. erg leuk om papa met sterre bezig te zien en trots op haar te zijn!
Later me.
Liefs Room
Vannacht ben ik bevallen van onze dochter Sterre. (zie www.meiwondertje.nl voor foto's). Alles is goed gegaan en we zijn helemaal happy. erg leuk om papa met sterre bezig te zien en trots op haar te zijn!
Later me.
Liefs Room
zaterdag 19 mei 2007 om 22:50
allereerst : Room congrats met je meisje !!!!!!!!!!!!!!!
Kaetje : hoe gaat het met je wanneer is je nod ??
Hier gaat het zeker beter met me. Mag nu al langere weekends naar huis. Maar jammer genoeg nog niet definitief :(
Verder is er deze week een zaak gepland tussen mijn ouders en ik voor het omgangsrecht voor Xje. Ik hoop dat ze het niet krijgen, want ik wil niet dat Xander ongelukkig wordt.
Kaetje : hoe gaat het met je wanneer is je nod ??
Hier gaat het zeker beter met me. Mag nu al langere weekends naar huis. Maar jammer genoeg nog niet definitief :(
Verder is er deze week een zaak gepland tussen mijn ouders en ik voor het omgangsrecht voor Xje. Ik hoop dat ze het niet krijgen, want ik wil niet dat Xander ongelukkig wordt.
