Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2

Wat moet dat raar zijn Heureka, om de ene dag nog samen te zijn en de andere dag je spullen te pakken en weg te gaan. Zo oneerlijk, juist omdat jullie liefde voor elkaar zo groot is. Aangezien ik alle worst case senario's voor mezelf al heb bedacht, heb ik eraan zitten denken hoe dat moet zijn, maar kan me er niks bij voorstellen, ik weg bij mijn lief. Ik las dat jij je er een paar maanden geleden ook niet veel bij voor kon stellen, maar spijtig genoeg is het voor jou is het werkelijkheid geworden. Hopelijk komt het toch nog goed........

 

Ik verwacht ook niet dat jij alles herhaalt wat hoe het voor jou was toen je meer in de fase zat waar ik nu inzit. Maar ik schrijf vooral alles op waar ik nu mee zit, zo kan ik het een beetje van me afschrijven en misschien nog wat van jullie leren. Ik begrijp dat jij nu met " andere " dingen zit. Ik heb wel wat oude postings gelezen en herken veel

- niet over kinderen beginnen om de sfeer niet te verpesten en omdat ik weet dat ik er toch verdrietig van wordt

- alle worst case senario's bedenken

- bedenken wat helpt om hem toch aan het idee te laten " wennen"  Veel over praten, juist weinig om hem niet op te jagen, alleen kleine opmerkingen maken. Een termijn stelllen Zeggen dat ik weg ga als hij over 3 maanden nog niet wil of mij heeft gezegd op welke termijn hij wel kinderen wil, zodat hij ziet dat ook zijn keus geen kinderen willen wel degelijk consequenties heeft  (maar ja zoals het er nu naar uit ziet moet ik dan weg en wil ik dat wel)

-mezelf verwijten dat ik niet eerder in onze relatie over dit onderwerp ben begonnen en ons standpunt daarin duidelijk heb gekregen

-en natuurlijk het wanhopige gevoel

Hoi Sillebil, Nee ik kon me er ook niets bij voorstellen, en nog steeds niet eigenlijk... Het is volkomen absurd... de ene morgen lig je samen in bed, de volgende morgen neem je huilend afscheid.... al heb ik er emotioneel naartoe geleefdm en kwam het voor mij niet onverwacht, het is totaal gek, vreemd, niet kloppend, je hebt zo'n beeld dat je uit elkaar gaat als het niet meer gaat samen .... niet als je heel erg blij met elkaar bent ... maar dus wel als je samen geen toekomst hebt.... Dat wist ik ook niet vroeger... tja hypothetisch misschien... maar nu zit ik er midden in... Voor mij is het niet definitief, we smsen iedere dag dat we elkaar vast houden... hij heeft mij tijd gevraagd, ik wil hem die geven, maar dat kan niet meer samen, dan blijft het onduidelijk.... en pijnlijk en teleurstellingen en tegenstrijdig... dit is helderder .... Maar ja het is volkomen absurd om smorgens samen te vrijen en dan te besluiten weg te gaan, en toch moet het zo zijn en ben ik blij dat we niet met ruzie uit elkaar zijn, dat we elkaar nog steeds niets verwijten, dat ik niet heb gedreigd bij hem weg te gaan.... bij hem weggaan niet als een chantage heb gebruikt... dat is een subtiel verschil, maar voor mij wel wezenlijk .......... Wat mij betreft zit er niets anders op dan uit elkaar gaan als hij echt geen kinderen wil .... omdat afzien van kinderen botst met hoe ik in het leven sta, ik wil het leven laten komen, niet praktische zaken laten overheersen over zoiets wezenlijks, ik wil geen relatie waarin kinderen niet welkom zijn, omdat ik mijn leven niet wil vormgeven op basis van angsten, omdat ik het baren en opvoeden van een kindje een van de wezenlijkste dingen die ik me voor kan stellen, omdat ik trouw wil zijn aan mezelf... en mijn oer gevoel... omdat ik denk dat het tussen ons in blijft staan... omdat ik het aan mijn eind van mijn leven een flutreden vind om geen kinderen te hebben gekregen omdat mijn lief dat niet wilde..... En ik niet denk dat ik die keuze echt kan internaliseren.......... Ik respecteer zijn keuze als hij het alles meegenomen echt niet wil, maar ik ben er sinds de zomer van overtuigd dat we dan ieder onze weg moeten gaan.... En nog overweeg ik iedere dag een paar keer of dat niet anders kan, maar daar kan ik nu echt niets mee...Ik ben nu weggegaan, dat doet pijn... ik leef in een waas, ik moet ieder dag meerdere keren heel erg huilen.... Voor mijn gevoel zijn we nog helemaal niet definitief uit elkaar .... We hebben deze afstand nodig om deze beslissing echt ieder voor zich te kunnen maken... Om het nog gekker te maken gaan we morgen samen naar een feestje van een vriend van ons, wil wel graag even van te voren met hem afspreken, we bellen vanavond om af te spreken. Het is absurd, maar goed het kan nu ik niet in ons huis ben toch niet gekker... en ik heb ook weer heel veel zin om hem te zien en even vast te houden... Sillebil, ik hoop zo dat jij niet zo ver hoeft te gaan. Wens je heel veel wijsheid bij het vinden van je eigen weg hierin.... Waar neig jij nou toe als je man echt geen kinderen wil? Voor mezelf heeft de vraag bij welke beslissing kan ik mezelf aan het einde van mijn leven recht in de spiegel kijken een die me richting gaf.... waar het naartoe gaat weten we toch niet, dus ik moet ervoor kiezen trouw te zijn aan mijn innerlijke gevoel, dat voor mij uiteindelijk alles waar ik houvast aan heb.... dan is het goed... al voelt het klote en verscheurd! Heurekap.s. Zondagnacht was ik op de verjaardag van een vriendin waar ik een mooie ontmoeting had met een Poolse meid die er juist van overtuigd is geen kinderen te willen…. Een totaal ander perspectief dan ik, maar we begrepen elkaar heel goed… Onze achtergronden zijn zo anders, maar onze keuze voor wat we echt zelf willen komt met elkaar overeen…. Zij is juist altijd opgevoed met het idee dat ze kinderen moet krijgen en breekt daarmee, ik ben daar juist eigenlijk nooit zo op aangesproken en kies daar vanuit mij zelf voor, allebei moeten we daarvoor vechten…. wederzijdse waardering... Echt een mooie pure nachtelijke ontmoeting!

oei ik zie dat ik er een potje van heb gemaakt met de namen, ik bedoelde mijn laatste posting natuurlijk te richten aan Minie28

Hoi allemaal,



Heureka: Ja natuurlijk heb ik gezegd dat ik het erg stoer vind van hem en hoe ontzettend blij ik ben *;. Ook vriendlief zegt blij te zijn dat hij de keus heeft gemaakt. Nou was het bij hem geen keus van ja of nee kinderen, hij wist dat hij ze wilden maar wist alleen niet wanneer te beginnen. Hij is ook veel vrijer en losser de afgelopen dagen omdat het niet meer iets is wat tussen ons in staat. Echt weer mijn eigen vrolijke en gezellige vriend terug, heerlijk gewoon.



Hopelijk komt deze tijd voor jou en je vriend ook gauw, ik zit echt met tranen in mijn ogen jouw stuk tekst te lezen en de rillingen lopen over mijn lijf. Afvragend wat ik in zo`n situatie zou doen, echt ik zou het ook niet weten maar zoals ik het lees vind ik dat jullie een wijs besluit hebben genomen om even afstand vanelkaar te nemen om zo misschien uiteindelijk weer dichter bijelkaar te komen. Ik wil je bij deze dan ook heel veel sterkte wensen en zoals je zelf ook al genoemd heb: Jullie hebben en doen er alles aan om jullie relatie te redden. Klasse! Echt jullie zijn een superstel!



*; Liefs Northern

Heureka, ik moet steeds aan je denken. Vind het zo dapper wat jullie besloten hebben. En als ik jouw stukken tekst lees, dan denk ik echt, hoe kan deze man nu geen kinderen willen in zo'n fantastische relatie? Ik hoop echt dat hij dat zelf ook inziet en er samen met jouw voor wil gaan.



Een tijdje geleden riep ik ook nog dat het over was als mijn vriend echt geen kinderen wilde. Al kon ik me dat maar heel moeilijk voorstellen dat ik daarom weg ging. Onze relatie is verder ook super goed. Maar toch zou ik me er ook niet bij neer kunnen leggen dat ik nooit kinderen zal hebben puur om het feit dat mijn vriend het niet aandurfde. Want daar kwam het bij hem wel op neer.



Las net een ander topic, mannen en kinderwens. Daarop schrijven juist heel veel vrouwen dat hun mannen net zo'n sterke kinderwens hebben als zij. Maar ook een paar dat een man nu eenmaal geen biologische klok heeft, en er nooit helemaal klaar voor zal zijn. Dat dat pas komt als het kindje er eenmaal aan zit te komen. Dat ze er dan pas aan wennen. En dat geloof ik ook. Voor een man is zoiets toch heel anders dan voor een vrouw.



Hier verder positieve berichten. Gisteren stond er in een tijdschrift een blote zwangere vrouw. Ik liet de foto aan mn vriend zien. Hij zei: en dat wil jij ook???? (de vrouw was verder ook vrij fors, en mn vriend houdt niet zo van dikkere vrouwen) Toen schrok hij zich van wat hij zei, en maakte er snel van: ja dat willen wij ook he! Ik vroeg of hij dat wel echt meende. Ja, ik heb toch gezegd dat ik het ook wil. Maar dat kwam er zo uit als: ik stem maar toe, dan krijgen we niet weer een heel gesprek erover.

Ik heb hem gezegd dat ik hoopte dat hij die dingen over kinderen ook echt meende en ze niet zei om er vanaf te zijn en geen discussies te hoeven hebben. Nee, ik wil het ook, dat heb ik je toch al gezegd zei hij.

Ik vroeg hoe het dan kon dat hij er eerst zo negatief tegenover stond en nu ineens niet meer. En dat ik vond dat hij wel erg snel omgeslagen was. Dat hij best nog mocht zeggen dat hij twijfelde. Toen zei hij dat dat kwam omdat we het er vaker over gehad hadden. En hij had er eens over nagedacht, en eigenlijk leek het hem ook wel weer leuk, kleine kindjes rennend rondom ons huis. Ik vroeg wat hij dan vond van de negatieve dingen? Of hij die niet meer zo negatief zag? 's Nachts opstaan enzo.

Ach, hoort er allemaal bij he zei hij. Daarna zei hij dat hij het nog wel steeds raar vond, maar dat hij het wel steeds positiever inzag. En het moest er toch eens van komen he.

Ik heb hem gezegd dat ik het ook eng vond, maar dat we nog even hadden om eraan te wennen. Want we hebben geen definitieve datum afgesproken wanneer we er dan voor gaan. Zeker dit jaar nog niet, want we willen eerst het huis op orde krijgen.



Ik ben zo blij dat hij niet meer zo negatief is, en dat we er tenminste een fatsoenlijk gesprek over kunnen hebben. Eerst voelde het echt als een beladen onderwerp, waar ik niet meer over durfde te beginnen. En het liep ook steeds op ruzie uit. Schijnbaar moeten mannen zich daar eerst enorm tegen afzetten, en er eens serieus over nadenken voordat ze een normaal gesprek erover kunnen aangaan.



Ik hoop voor iedereen die hier schrjift dat het ook positief uitpakt.



X

Sil

Ik heb vanacht mijn lief vastgehouden!!!!! Hij had namelijk voor ik wegging al afgespoken dat hij muziek zou draaien op een feestje van een vriend van mij (en ook van hem) en het leek me vreemd maar wel kunnen eigenlijk .... ook een beetje vanuit de idee gekker kan toch niet... en ik wilde hem ook heel graag weer even zien....  ik had hem van te voren een smsje dat ik met hem wilde dansen, dat praten ook moet, maar dat dat dat komt.... Ben echt blij dat we dat gewoon door hebben laten gaan.... Het was zoooo fijn en intens.....elkaar heel stevig vastgehouden, gepraat en gehuild .... vreemd natuurlijk ook tussen allemaal mensen, maar echt  heel goed.... Vannacht liepen wij weer samen door de stad gelopen, proefde we elkaars tranen ....  .... en moesten wij ook weer afscheid nemen....... Maar niet voor lang want morgen zien we elkaar weer..... Hij had me van de week aan de telefoon, tijdens verdrietige huilende telefoongesprekken al gevraagd of ik zaterdag vrij wil houden.... hij heeft een plan, hij kon me gisteren nog niet zeggen waar ik heen moest komen maar dat zou ik nog horen.....

Ik durf niets meer te hopen, maar doe dat stiekem toch heel erg...  Ach ik wil er gevoelsmatig gewoon helemaal nog niet aan dat wij echt uit elkaar gaan.... dat kan gewoon niet.......



Nog een laatste keer!

Heureka

ach meissie toch.... ik hoop echt met heel mijn O+ dat heureka man zich bedenkt en de grote sprong durft te wagen, samen met jou...! Jullie verdienen het om samen gelukkig te zijn en altijd samen te blijven.



Sil en Northern, zo fijn voor jullie dat manlief om is, zodat je er lekker samen over kunt fantaseren... lijkt me heerlijk.



mienie (ik schrijf steeds eerst per ongeluk ieniemienie ) heel herkenbaar wat je schrijft. Ik zelf baal een beetje dat steeds als we vrienden tegenkomen die dan tegen MIJ gaan zeggen 'hij is nog niet om hè? je moet 'm nog wel even bewerken' Waarom zeggen ze dat niet tegen HEM verdorie??!! Help mij nou eens met hem bewerken!!!!

Vorige week begon hij het initiatief te tonen 'we moeten het er ook maar weer eens over hebben'  maar daar had ik even geen zin in, geen zin in dat het misschien weer negatief is, wilde het nog even lekker luchtig houden.... maar ja, ooit moeten we het er weer een keer over hebben natuurlijk. Kan niet door blijven dromen en fantaseren dat het wel goed komt... er is ook werk aan de winkel zeg maar... Grappige was dat we op een terrasje in de stad belanden met het mooie weer en dat we toen van alle kanten vrienden en bekenden zagen mét kids.. haha.

Heb het nu ook verteld aan mijn ouders dat het een dilemma is. Ik vind mijn ouders, vooral mijn moeder, wel heel tof dat ze al die jaren nooit heeft gepusht 'wanneer krijgen jullie nou kinderen?'. Mijn zus doet of deed dat wel, niet leuk. Ze vertelde dat ze laatst een bekende zag en die vroeg of ze kleinkinderen had. Ze vertelde wel van mijn zus, maar dat haar andere dochter (ik dus) niet wilde en van mijn broer wist ze het eigenlijk niet. Toen verteld dat ik het nu wél wilde, alleen manlief nog niet.... Ze reageerden wel heel lief, we hebben er een goed gesprek over gehad. Vond het wel fijn dat ze nu op de hoogte zijn van wat er speelt. Ze vertelde, wat iedereen hier wel weet, dat het voor veel mannen toch pas leuk wordt als de kinderen wat ouder zijn (ben zelf ook geen baby-fan) maar dat het gevoel echt wel komt op het moment dat je zelf kinderen krijgt. Ik vertelde dat ik het wel begreep dat manlief het moeilijke beslissing vindt, omdat hij 'het gevoel' niet heeft. 'Maar dat komt echt wel als het kind er is,' zei mijn moeder. Daar ben ik ook van overtuigd. (nu manlief nog...).



Vandaag zat er bij de nrc.next een nrc.next guide magazine met als titel 'miljonair worden in 48 stappen' en waarvan stap 1 was 'kinderloos blijven' haha, natuurlijk van die afschuwelijke Midas Dekkers die alle nadelen van een kind op ging sommen en dat je beter een andere hobby kon nemen om je zorgbehoefte kwijt te kunnen, want dat vrouwen alleen een kind wilden om 'ook iets naar school te brengen, net als de buurvrouw'... Moest er ook wel erg om lachen (maar denk toch dat ik dat blad even uit het zicht van manlief hou :P)



fijn weekend meiden, geniet lekker van het mooie weer!

xxx

rixt

Hoi Rixt,



Ik heb precies hetzelfde gesprek met mn moeder gehad een aantal maanden geleden. Ik vond het zo erg dat ik er met vriend niet over kon praten, dat ik echt behoefte had om er met iemand anders over te praten. Ook mijn moeder heeft nog nooit gevraagd wanneer er nou kids komen. Ook niet aan mijn zus die inmiddels 34 is en ze niet wil. Ze vindt het onze eigen keuze.



Maar zij zei ook dat het gevoel bij mannen er pas komt op het moment dat er kinderen zijn. Maar dat zij en mijn vader wel altijd wisten dat ze kinderen wilden. Zij raadde me aan om er niet teveel over te praten omdat dat mn vriend zeker ging benauwen en dat het gevoel bij hem echt nog wel kon komen.



Dat mn vriend om is, kan ik trouwens nog niet echt zeggen. Het lijkt er wel op, maar soms krijg ik toch het gevoel door opmerkingen dat hij het maar zegt om er vanaf te zijn. Hoop het natuurlijk niet. Ik laat het onderwerp maar even rusten.



Ik heb hem wel gezegd dat ik er volgend jaar wel voor wil gaan. Hij zei dat hij dat goed vond. Dat er toch wel altijd wat was waarom het niet uitkwam. En dat hij misschien nog liever had dat het maar gewoon gebeurde, zonder dat je ging plannen om er vanaf dan voor te gaan. Dan hoef je er niet zo bewust voor te kiezen. Maar ja, dan zou er dus iets mis moeten gaan met het slikken van de pil, en dat is de afgelopen 10 jaar nog niet gebeurd!



Ach, we zien het wel.



Fijn weekend!

Sil

hé Sil, ja wel fijn om het te kunnen delen met iemand hè. Ik heb er best wel vaak gesprekken over met vriendinnen, ook met schoonmoeder wel eens over gehad. Zij vindt het ook jammer dat haar zoon niet wil, zelf zou ze het geweldig vinden als er meer kleinkinderen zouden komen (van haar 3 kinderen heeft er eentje zelf kinderen gekregen , tot dusver, en mijn man is de jongste in het gezin) , maar ze wil hem ook niet pushen, ook wel begrijpelijk natuurlijk. Ze vind het ook een dilemma waar wij uit moeten zien te komen, en dat is natuurlijk ook zo. Aan de andere kant zou ik het ook wel eens fijn vinden als iemand echt een serieus gesprek met hem of met ons aangaat over dit onderwerp. Maar ik schat in dat de meeste mensen dit te privé vinden en misschien ook wel vrees hebben dat ze tussen twee vuren in belanden... (misschien toch maar een psych inschakelen) Ik vind het wel lastig om in te schatten hoe manlief er nu eigenlijk met andere mensen over praat, en wat zij dan tegen hem zeggen... bedenk me nu dat ik dat eigenlijk helemaal niet weet, wat voor verhalen hij te horen krijgt. Als ik tegen vrienden vertel de redenen dat hij niet wil, hebben ze altijd heel veel tegenargumenten, maar zouden ze die ook tegen hem vertellen...? Hij is dit weekend met vrienden op stap, ik hoop dat het onderwerp wel ter sprake komt. De andere vrienden hebben al een kind of willen ze wel. Misschien moet ik het hem eens vragen, hoe andere mensen in een gesprek mt hem reageren op zijn standpunt , ben er eigenlijk wel benieuwd naar.



Sil, dat je schrijft dat je nog niet helemaal overtuigd bent dat je vriend echt om is, kan ik me ook wel voorstellen. En dt je het regelmatig nog even 'checkt' of hij het nog steeds zo vindt is alleen maar goed denk ik. Zijn gevoel zal ws wel wisselend zijn, de ene keer staat hij er positiever tegenover dan de andere keer, maar misschien heeft ht ook te maken met als je vervelende jengelende kinderen tegenkomt dat je ineens gaat bedenken 'oh help, het wordt toch niet zo'n jengelkind'.... En ik denk zelf af en toe ook wel: als ik nu een kind had, had ik niet dit of dat kunnen doen. Bv dat manlief dit weekend weg is, dan had ik nu alleen voor de kleine gezorgd, dan had ik gisteravond niet met vriendinnen in de kroeg gezeten... Mannen kijken volgens mij vrij zwart-wit naar zo'n situatie. Die denken: ik ben gaan stappen gisteravond en dat was erg leuk, en met een kind had dat niet gekund. Conclusie: zonder kind is je leven leuker. Terwijl ik zelf denk: als ik een kind had, had ik wel weer andere leuke dingen gedaan.



Volgens mij is hij inderdaad bang om de knoop door te hakken en te moeten zeggen: schat, we gaan er nu voor... misschien zijn er manieren waarin hij die keuze niet zo duidelijk hoeft te maken, maar dat hij meer het gevoel heeft 'het kan ons overkomen'. (door bv de pil om de dag te slikken ipv elke dag, haha). Ik heb een vriendin (en haar man ook) die nog steeds beweert dat haar 2 zwangerschappen haar zijn 'overkomen' terwijl ze toch echt met de pil was gestopt (omdat ze 'm al zolang slikte, ze was pilmoe zei ze) en ze 'een beetje' oppasten, periodiek. Maar blijkbaar hebben ze het gevoel gehad dat ze er niet zo duidelijk voor hebben gekozen, maar wel de randvoorwaarden gecreëerd waarin het hen kon 'overkomen' (zelf denk ik dat het verstoppertje spelen is, want als je echt geen kind wilt dan zorg je wel dat je niet zwanger kunt raken. Als je daarvoor niet zorgt, dan wil je het blijkbaar wel) Maar voor sommige mensen werkt dit blijkbaar in hun gedachten wel zo.

Dit laatste (hij is bang om de knoop door te hakken...) sloeg op de vriend van Sil by the way

R.

Goedemorgen,

Heureka, ook ik ben benieuwd wat je vriend voor je in petto had? Ik krijg er hoop van moet ik zeggen, maar ik snap dat je dat zelf ook wel een beetje hebt. Hopelijk valt het niet tegen.



Kaetje hoe is het met jou?



Hier alles wel okay, ik ga nu aan mijn laatste werkweekje beginnen voordat mijn verlof begint. Gaat snel he! Verder wel een lastige tijd op dit moment omdat bij mijn zusje op de de 20 weken echo is gebleken dat hun kundje niet gezond is. Waarschijnlijk zal het nooit kunnen lopen, maar dat moet allemaal pas na d geboorte blijken hoe ernstig het is. In elk geval is het voor hun een heftige tijd en hakt dat er bij mij ook wel in.



Liefs R.

JAAAAAAAHHHH Het ongelooflijke en zoo diep gewenste is gebeurt.... mijn lief heeft onvoorwaardelijk voor mij gekozen met ALLES wat daarbij hoort... jaaah ik mag echt samen met hem de toekomst in! Tjemig waar moet ik beginnen.... in twee dagen is mijn leven veranderd van een verdrietig, wanhopig, allenig, ingewikkeld verhaal tot een sprankelend, perspectiefvol, huppelend, spannend geheel voor altijd samen met mijn lief! Wonders bestaan, wat moet zijn, moet zijn..... Vrijdag was ik met vrienden de stad in, bandje, wijntje drinken, er uit ..... had mijn telefoon niet meegenomen... Was leuk toen ik om uur of half 4 bij vriendin 'thuis' kwam was ik 17 gemiste gesprekken!!!! .... en het bevrijdend SMSje van hem "Ik hou van je en wil de rest van mijn leven bij je zijn!! Dat is het alleraller aller belangrijkste ..... gaat het lukken morgen 9 uur op het station...." MIJN HELD!! Daarna had hij nog meer smsjes gestuurd, dat het ook wel later kon en dat hij niet wist waar ik was en dat ik maar naar huis moest komen.... Ik was helemaal verdwaasd... dacht ok dan ga ik nu snel slapen en morgen zien we elkaar waar we bij onze eerste date 5 jaar geleden hebben afgesproken.... smste hem dat ook..... Maar toen dacht ik ineens dat is helemaal absurd om nu te gaan slapen.... mijn lief is hier in de stad hij wil zijn leven met mij delen, ik met hem.... Ik moet nu naar hem toe!! Dus heb ik een briefje voor mijn vriendin geschreven en ben ik met mijn rugzakkie op pad gegaan.... TERUG NAAR MIJN LIEF!!!! een heel bijzondere nachtelijke wandeling, eerst liep ik heel snel, het kon niet snel genoeg gaan... maar ben steeds langzamer gaan lopen, iedere stap heel bewust... moeilijk te beschrijven wat ik voelde.... het klopt en 'ik heb het geweten', maar totaal onwerkelijk.. blij, dubbel, verward ..... een legendarische wandeling.... Ik belde aan en mijn lief stond bloot voor me.... ik heb alles laten vallen en ben in zijn armen weggedoken en ik moest zo ontzettend hard huilen.... het mocht, alles eruit, niet meer bang zijn om al te verdrietig te zijn... me niet meer groot houden... niet meer sterk zijn.... het komt goed!!! We hebben ook een beetje gepraat, maar ik weet eerlijk gezegd niet precies wat we hebben gezegd... vooral heel erg elkaar voelen.... knijpen is het echt... huilen... alles eruit! Hij vroeg me of ik de volgende dag met hem mee wilde gaan naar Brussel, dat hij me daar iets wilde vragen... Dat is een speciale plek voor ons omdat we onze eerste echte after first kiss afspraak op de Grote markt in Brussel hadden afgesproken.... we hebben even geslapen en zijn toen samen naar het station getogen.... elkaars hand niet loslatend, steeds kijken naar elkaar.... stralen.... oe wat een enorme bevrijding.... Langzaam alle zware gedachten en beelden die ons allebei de afgelopen maanden hebben beziggehouden laten ontspannen... angsten laten wegwaaien.... de liefde weer durven voelen..... en GENIETEN!Nadat we ingechecked hadden en elkaar even gevoeld hadden .... Naar de grote markt getogen... het was een drukke bende met circussende kinderen.... Daar heeft mijn lief me vastgepakt heeft hij me verteld dat hij heel graag zijn leven met mij wil delen met alles wat daarbij hoort, als daar voor mij een kind bij hoort en het is ons gegeven dan krijgen we een kind.... Hij wil mij.... hij zei dat hij wil laten zien dat hij onvoorwaardelijk voor mij kiest.... en hij vroeg me of ik met hem wilde trouwen.... Ik hoefde daar niet over na te denken .... Ja ik wil met je trouwen hoe dan ook! Ik wil mijn leven met hem delen, ik wil onze liefde vieren ... JA WIJ GAAN TROUWEN! We hebben een foto gemaakt net als 4 jaar geleden, toen een fles champagne besteld op een terras en daar lekker samen opgedronken en heel erg samen gepraat... totaal open....... over ons en de afgelopen tijd en wat we voor elkaar voelen en hoe we erin staan.... echt heeeel samen en mooi!..... Hij is echt door al zijn bezwaren en angsten heen geworsteld en geeft zich aan me over aan onze liefde ...... hij voelt zich schuldig over het verdriet wat hij mij heeft aangedaan.... ik snap dat, maar dat is voor mij niet nodig.... dat moet hij voor zichzelf een plekje geven... daar moet hij wat mee, maar dat is meer iets van hem... Wat ik het belangrijkste vind dat hij oprecht en open tegen me is... Tjemig wat houdt ik veel van hem..... En het mag weer met volle teugen!Gisteren hebben we lekker door Brussel gelopen.... al was dat maar bijzaak, hebben we lekker naast elkaar gelopen, hand in hand, zoenen, in park gelegen en verder gepraat over ons en over kinderen... Lief zei dat hij daar graag veel over wil praten over hoe dat allemaal moet met inschrijven voor de school enzo.... (wonderlijke gedachtegang) ik heb hem gezegd dat we ons daar maar eens uitgebreid in moeten gaan verdiepen, dat dat wel komt... dat niemand dat weet voordat ze eraan beginnen... zo leuk om daar nu als iets wat gaat gebeuren over te praten, dat zei mijn lief oof, dat hij er de afgelopen maanden vooral als belemmeringen over had nagedacht en dat hij er nu graag met me over wil hebben hoe we dat allemaal moeten gaan doen... Ook over trouwen zitten fantaseren hoe we dat zouden willen.... daar hebben we allebei niet zo vast idee over hoe we dat zouden willen... zelf zo dat we daar eigenlijk niet noodzakelijk een ambrtenaar van de burgelijke stand bij nodig hebben .... Ik nooit echt bezig geweest met wel of niet trouwen.... heb geen dromen over jurken ofzo.... wel wil ik heel graag de Liefde voor hem met alle lieve mensen om ons heen vieren.... en vind ik het ritueel mooi.... Na alles wat we hebben meegemaakt past dat ook heel goed.... Het lukt ons vast een eigen manier daarvoor te vinden... 'En in de tussentijd' , zei mijn lief 'laten we in ieder geval lekker veel sexen zonder condooms en kijken wat er gebeurt.... !'Dat zei hij echt....... Het is bijna niet te geloven ..... ik knijp mezelf vaak in mijn arm..... maar dit is allemaal echt gebeurd!!!!!!!Lief is nu werken.... ik heb even een dag vrij genomen... even thuiskomen, na een week weer in ons huis ... echt thuiskomen!

HEUREKA, WAT GAAF!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! WONDEREN BESTAAN DUS ECHT. iK VIND HET ZO ONTZETTEND MOOI DAT HET ZO GELOPEN IS BIJ JULLIE. iK HAD HIER NATUURLIJK WEL OP GEHOOPT MAAR VIND HET ECHT GEWELDIG DAT HET OOK ZOVER GEKOMEN IS. GEFELICITEERD MEID, IK WEET NIETS ANDERS TE ZEGGEN. zIT HIER GEWOON MET TRANEN IN MIJN OGEN ZO MOOI VIND IK HET HOE JE HET OMSCHRIJFT!!!!

IS AL DIE ELLENDE TOCH NIET VOOR NIETS GEWEEST!!!!!!!

KUN JE HET ZELF AL BEVATTEN????



LIEFS ROOM

Hoi Rixt, en de rest natuurlijk!



Het is inderdaad heel fijn om er met iemand anders over te praten. Maar tot nu toe heb ik dat alleen met mn moeder gedaan. Ik weet heel zeker dat zijn moeder ook staat te springen als ze kleinkinderen krijgt. Zij heeft ook 3 kinderen, mn vriend is de jongste. Zijn oudste zus heeft geen relatie en de middelste wil geen kinderen. Mijn schoonouders zijn de enige in de familie die nog geen opa en oma zijn. En ik weet zeker dat ze dat wel heel leuk zouden vinden.



Maar het gaat er natuurlijk om dat mijn vriend het leuk gaat vinden! Gisteren waren onze vorige buren op bezoek met hun kind van 10 en een vriendje. Nou zijn dat natuurlijk al geen kleine kinderen meer, maar wel heel lastige. Ze moeten constant bezig gehouden worden anders breken ze alles af. De ouders vonden het wel goed zo, zij wilden lekker kletsen. Vooral vader doet echt heel weinig met zn kind. Dus vriend nam de 2 op sleeptouw en ging kikkers met ze vangen in de vijver, heeft ze vanalles uitgelegd. Ze vonden het prachtig. En ik stiekem ook! Wat zou hij een leuke vader zijn als we kindjes hadden!

Later zei hij dat hij t maar raar vond dat buurman zo weinig met zn kind deed en dat we hier toch wel ideaal woonden voor kinderen. (we wonen vrijstaand, achteraf, met heel veel ruimte om het huis heen)



Hij is inderdaad bang om de knoop door te hakken en vanaf dat moment er definitief voor te gaan. Hij heeft ook wel eens gezegd dat wanneer ik met de pil zou stoppen dat hij me dan niet meer aan zou durven raken. En dat hij t dan heel raar zou vinden om te vrijen samen. Net alsof het alleen zou zijn om n kind te verwekken.



Ik denk dat hij het liefste zou willen dat het gewoon fout zou gaan met de pil. Dan zou hij wel heel erg schrikken, maar ik denk ook blij zijn dat hij zelf de beslissing niet hoeft te nemen.



Ik heb trouwens ook vrienden die tot 2 keer toe door de pil heen zwanger zijn geworden. Maar stiekem riep zij al n tijdje dat ze kinderen wilde, want haar beste vriendin had ook kindjes. Opeens was ze zwanger, en nu dus weer. Ik sprak haar zaterdag, en toen vroeg ik haar hoe dat dan kon. Zij dacht dat of zij, of hij heel vruchtbaar waren. Ze hebben 9 jaar n relatie, dus in die 9 jaar is het altijd goed gegaan en nu ineens niet meer?

Lijkt me sterk!!! Later zei ze dat ze de pil altijd onregelmatig nam, en dat ze vaker diarree had. Tja, ik snap het wel hoor, maar zeg dan gewoon ik wilde heel graag kinderen en ik ben niet zo voorzichtig met de pil omgegaan.



Ik ben zelf trouwens ook niet zo voorzichtig geweest. Ik ben vorige week 1 keer de pil vergeten en dit weekend weer. En niet bewust hoor! Het overkomt me normaal echt nooit. Maar ik heb het heel druk gehad. Ergens hoop ik niet dat ik zwanger ben, dan komt het misschien op vriend over alsof ik het erop toegelegt heb, en dat wil ik niet. Maar ergens zou het natuurlijk wel heel leuk zijn!!!



X sil

Lieve Room, Kaetje, Rixt, Doppie, Ludhiana, Mienie, Plieno, Dana, Eva en de anderen hier in deze veilige haven in stormige tijden....!



Ik wil jullie heel erg bedanken voor jullie steun, warmte, wijze, relativerende of opbeurende woorden en lieve hugs... Dat heeft me er echt doorheen gesleept de afgelopen heftig zware maanden.... zo waardevol om je ergens begrepen te voelen... om ergens van je af te kunnen schrijven, je gedachten op een rijtje krijgen, een beetje ordenen in de chaos en daar feedback op te krijgen... Elkaar helpen vanuit het besef dat iedereen dit zelf moet doen... Dat is mooi! Bedankt!



Lieve Rixt, Ludhiana, Mienie en Eva en andere die nog in dat heftige existentiele schuitje zitten... ik stuur jullie kracht en denk aan jullie... ik hoop dat mijn verhaal jullie steunt... Het ongelooflijke kan... ik was echt een hele tijd het meest Wanhopige Geval van deze plek.... was al de kroeg Den Wanhoop Nabij begonnen en kijk... wonderen zijn echt mogelijk... Ik stuur jullie kracht om trouw te zijn aan jezelf en je hart te volgen, dan komt het hoe dan ook goed!



Ik wil jullie graag uitnodigen in het nieuwe cafe De Goede Hoop met zonnig terras en :R voor al die mooie dappere vrouwen hier!



Heureka!

Oeps het voorgaande was natuurlijk ook Sillebil en Northern!Ja Room het is onwerkelijk en tegelijk zo echt omdat mijn hart uit die koude greep is... mijn lief omschreef het als dat zijn hoofd uit de bankschroef was ... Mijn hart maakt steeds vreemde bokkesprongen..... en dan ineens vraag ik me af is het echt??? ..... het is zo onwerkelijk... zo gigantische ommezwaai in mijn gevoels leven ... We hebben gisteren smsje gestuurd naar alle lieve mensen die hem en mij en ons hebben gesteund in de afgelopen moelijke maanden.... Echt hartverwarmend .... hoe sterk mensen er voor me zijn geweest... Mar het is echt en we hebben alle tijd om eraan te wennen... en de rest van ons leven om te kijken en te voelen en te leren hoe ons leven eruit gaat zien ... WAT EEN BEVRIJDING!!!Heureka!!

Heureka,

je klinkt zo gelukkig!!!! Echt zo fijn. Ik heb af en toe zo'n medelijden met je gehad als het er uitzag dat het niet goedging komen en dat terwijl jullie zo goed voor elkaar zijn en voor zover ik kan beoordelen zo goed bij elkaar passen. Geniet van je gelukkige gevoel. Ik hoop echt dat je snel zwanger zult zijn en dat geluk ook kan ervaren, maar mocht het desondanks niet lukken om zwanger te worden (om welke reden dan ook) dan weet ik zeker dat jullie elkaar daarin zullen steunen en nog heeeeeeeeeeeel gelukkig worden en dat gemis dan op een andere bevredigende manier zullen opvullen. jullie hebben elkaar!!!



Nu maar weer wachten op de volgende successtory hier op het topic!! (kan me zelf al bijna niet meer voorstellen dat ik dit topic, deel 1 dan, ooit geopend heb, zo anders is nu alles, maar als ik er aan terugdenk weet ik nog hoe diepongelukkig ik toen was en dat wens ik niemand toe). Meiden hou hoop!



Liefs Room

Heureka, wat is dit geweldig!!!!!  En dat na al je treurige verhalen van vorige week en daarvoor. Echt geweldig. Op een mooie toekomst samen en hopelijk met kids, want ik denk dat jullie die genoeg liefde te geven hebben. En ja dit geeft hoop!



Verder niet veel nieuws te melden. Soms weet ik ook niet meer wat ik met mijn vriend moet bespreken hierover. Of hij er nog eens over na wil denken? Dan zegt hij dat hij het wel wil doen voor mij, maar dat ik er niet op moet rekenen dat zijn besluit veranderd. Nog een keer waarom hij geen kinderen wil??? hij voelt zich ook schuldig dat hij mij zoveel verdriet doet, maar vind ook dat hij niet aan kinderen kan beginnen die hij niet wil, alleen omdat ik ze wil. Dus Rixt, hoe je hem moet bewerken, geen idee, wist ik het maar oh ja an als je me ieniemienie wil noemen mag ook hoor, ha ha ha).



Ik heb ook het verhaal van doppie gelezen op het andere forum en nu van heureka. Ik ga bijna denken dat je bij hem weg moet gaan om hem te laten inzien hoe veel hij echt van je houdt. Ja misschien helpt het als je weggaan als chantage middel gebruikt. Ik zou het bijna doen.... Nee hoor, als je weggaat moet het een hele bewuste keus zijn denk ik.



Ik heb het zelf alleen nog maar met een collega besproken. Ik heb het er een hele tijd eerder met een vriendin over gehad, toen ik zelf op dat moment nog geen kinderen wilde en nog niet helemaal zeker was hoe ik er in de toekomst over dacht en mijn vriend wel zei geen kinderwens maar niet wist of dat betekende ze ook echt niet te wilde. Zij zei toen dan als hij toch niet wil en jij wel dan slik je de pil toch stiekum niet. Nou dat vind ik dus niet zo een goede basis. (het was meer hypothetisch dus ze zou nu misschien wel anders reageren). Ik heb wel op het punt gestaan het mijn moeder te vertellen. Maar mijn moeder kan soms zo een uitgesproken mening over iets hebben. ik ben bang dat ze gaat zeggen dat ik weg moet bij hem of juist dat ik toch moet proberen bij hem te blijven. Terwijl dat tocch iets is waar wij uit moeten zien te komen. Maar misschien is angst wel onterecht.  Ze heeft wel eens gevraagd of we kinderen wilde en toen ik zei dat we dat niet wisten kwam ze ook met allemaal argumenten om ze wel te willen. Daar zat ik toen ook niet op te wachten (Maar verder is mijn moeder een schat hoor). Maar mijn ouders zouden ook heel graag opa en oma willen worden, dat snap ik wel, maar het is hun keus nu eenmaal niet. Nou willen mijn broer en vrouw wel kinderen, dus als het hun gegeven is zullen ze ooit wel komen.... En het lijkt mij helemaal niet fijn als iedereen steeds gaat vragen hoe het ermee is en zo. Daarom wil ik het niet teveel mensen vertellen.



heureka geniet van alles! Het leven kan prachtig zijn. Verder iedereen die net als ik nog met dit dilemma zit, heel veel kracht toegewenst.

HOI!



Nou ik moet er eigenlijk vandoor, maar hier moet ik op reageren. Heureka, van harte gefeliciteerd Meis!!!! Wat hartstikke leuk voo je. Ik moet zeggen dat ik na je verhalen van de afgelopen tijd eigenlijk niet had verwacht dat je vriend zo zou reageren, aartspessimit die ik ben ... MAAR dat heeft hij lekker toch maar wel gedaan. Echt hel fijn voor jullie, en nu mar hopen dat je snelzwange bent!!



Liefs.

Lieve, lieve, lieve Heureka dit is echt geweldig nieuws!!! GEFELICITEERD!!!! En wat ontzettend romantisch dat hij je ten huwelijk heeft gevraagd, en je heeft 'ontvoerd' naar Brussel om op 'jullie plekje' je ten huwelijk te vragen. Geweldig. Ik had al gehoopt dat hij om zou zwaaien als hij tot inkeer zou komen wat het zou betekenen, hij moest echter over de streep getrokken, geduwd, gesléééépt worden... maar hij heeft de eindstreep gehaald  .... met jou...!!!

meissie, geniet lekker van dit verliefde gevoel,samen,  en we wensen jullie het allerallerbeste en een levendig huis met allemaal kinderen die lachen, gillen, roepen en naar buiten rennen ... gelukkig met elkaar O+O+O+O+

heel veel liefs,

R

ixt