Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2

Heureka, hoe gaat het nu met je?



Liefs Room

Hallo Lieverds! Heel veel bedankt voor jullie meeleven … Nee, ik had het ook niet verwacht… het verbaasd me enerzijds na onze goed rustige gesprekken, maar het verbaasd me ook niet want dit wisten we eigenlijk al … maar denk ook dat ik mijn hoop vooral op mijn eigen overtuiging baseerde…. Zelfs nu nog…. Is er een sprankje… Ik leef nog, we leven nog, al weet ik soms echt niet hoe… Ik weet niet waar ik de kracht vandaan haal, maar ik trek het…. Nog… heb het gevoel dat ik ieder moment in kan storten…. Maar dat durf ik geloof ik niet, ik moet door….. Voor mezelf…Het weekend was hartverscheurend, goed en totaal verwarrend… Samen met mijn lief op Ameland zijn altijd onze beste tijden…. Wanneer we echt tijd voor elkaar hebben, er samen op uit gaan… samen de wereld in…. Waaien, rennen… zo ook nu, de zon scheen, de vogels floten, wij waren bij elkaar… alles was goed, alleen het grote besef dat we geen toekomst hebben samen… Op de boot met allemaal blije gezinnetjes, papa’s die samen met hummeltje naar de meeuwen kijken… echt ik trok het niet…. Lief was lief, hield me vast wist het ook niet… auw die verslagen blik in zijn ogen… Huilen… en dan weer even over luchtige dingen praten… teveel verdriet, ik kan er maar zijdelings mee bezig zijn, dan nog is het soms te schrijnend….. Als ik er echt over aan ga denken barst mijn kop en hart uit elkaar… Ik ben diep gegaan de afgelopen dagen…. Echt op de afgrond gestaan wetende dat ik moet springen… maar nog niet gesprongen…. Er nog niet aan willen, heb nog een laatste uitvlucht verzonnen… Nog een laatste vraag… Alleen wandelend op het strand bedacht ik mij dat het ook weer niet zo heel opzienbarend is dat mijn lief geen kinderen wil… Dat wisten we eigenlijk van af het begin… De afgelopen maanden is hij gaan onderzoeken of hij niet toch ergens een beetje kinderwens had…. Vorig weekend is hij tot de conclusie gekomen dat hij die niet gevonden heeft… Hij heeft me uitgelegd dat hij veel heeft geleerd de afgelopen maanden, door onze gesprekken… dat hij het vertrouwen heeft gekregen dat hij best een goede vader zou kunnen zijn, dat zijn overbewustzijn door de relatie met zijn eigen vader hem daar juist toe in staat kan stellen… Hij denkt zelfs dat het hele ‘gedoe’ (oe wat haat ik dat woord) rond kinderen ook nog wel te regelen zou zijn, dat we dat samen kunnen… Hij zei dat hij zich zelf voor kan stellen dat je dat dan niet als gedoe ervaart…. Maar…. hij heeft gewoon niets in zijn lijf dat kinderen wil… hij vindt zijn leven zo complex genoeg, hij hoeft niet zo nodig te leren door dit soort existentiële ervaringen… hij hoeft zicht niet 20 jaar van zijn leven bezig te houden met een kind… Hij wil het niet…Alle argumenten voorbij, een simpel hartverscheurend inzicht….. Uitgeluld….. En toch wil ik het niet opgeven, zie ik dan weer iets, een wending waardoor het toch kan… Ik moet daar ooit mee ophouden, maar nog een laatste kans.. Ik wil alles geprobeerd hebben…. Echt alles…. Waar dit idee vandaan komt is dat ik soms in hem zie dat hij weifelt… Soms heb ik het idee dat hij wil dat ik hem een mogelijkheid biedt er wel voor te gaan, deze beslissing lichter te maken… Hij heeft de afgelopen dagen dingen gezegd als… Soms weet ik niet of ik met deze last kan leven, de schaamte dat ik jou zoveel verdriet doe…. Moet ik het dan maar wel gewoon laten gebeuren? Hij vertelde dat hij zich vorig weekend in vertwijfeling heeft afgevraagd of hij het misschien helemaal los moet laten, onvoorwaardelijk voor mij moet kiezen en de verdere beslissing aan mij over moet laten… Daar hebben we over doorgepraat… Hij vroeg me of ik dat aan zou durven, ik zei dat ik dat mooi en eng zou vinden, maar dat ik het aan zou durven, dat ik er vertrouwen in heb dat we het samen kunnen, dat ik het aandurf op mijn vertrouwen deze sprong te wagen, dat als we deze moeilijke maanden en klote dilemma samen overleven ik denk dat we alles kunnen… dat ik het dapper van hem zou vinden als hij het los zou durven laten… dat ik het eng zou vinden omdat ik dan verantwoordelijk ben voor onze toekomst, dat ik het natuurlijk ook gruwelijk spannend zou vinden om kinderen te krijgen, dat ik het dan voor mijn gevoel deels alleen zou moeten doen, dat ik natuurlijk ook graag iemand naast me heb die me steunt in deze grote sprong… maar dat ik er zo van overtuigd ben dat we het kunnen, dat we samen met kindje gelukkig kunnen worden, dat ik daarvoor in wil staan. Wel onder voorwaarde dat we het ip samen doen… dat het ook zijn kind is, anders kan ik het denk ik beter echt alleen doen, maar het mag wat mij betreft op mijn kracht, verlangen en vertrouwen… Een laatste strohalm…. Die we beide graag aangrijpen… Soms geloof ik er echt in, zie ik iets van twijfel in zijn woorden… Kan ik er gewoon niet bij dat wij die zo goed voor elkaar zijn, hier niet samen uit zouden kunnen komen. Dat hij er echt voor kan kiezen om onze relatie te laten crashen omdat hij perse geen vader wil zijn… Hij zegt dat hij daar niet voor kiest, dat hij kiest om geen kinderen te krijgen… hij wil er niet aan dat hij ervoor kiest om mij kwijt te raken… Dat hij die keuze niet kan maken… Ik heb hem gezegd dat hij die keuze onbewust dan toch maakt… of dat ik hem dan maak… Ach het is allemaal zo… ingewikkeld. Er zit ook iets oneerlijks in…. Daar wijst hij me soms op, maar ik kan daar niet zoveel mee… Hij zegt dingen als dus jou oerverlangen is belangrijker dan mijn wensen … ik snap die redenering, maar ik ben het er niet mee eens… Ik kan me er niets bij voorstellen dat ik nu besluit geen kinderen te krijgen… vind het feit dat hij het niet wil ‘aan het einde van mijn leven’ echt een kutrede om geen kinderen te hebben gekregen, daar kan ik niets mee… Dus als hij echt geen kinderen wil, betekent dat voor mij dat ik mijn eigen weg moet gaan… Als hij dat ook zo hard kan stellen, dus dat hij weet dat hij ‘beter’ alleen door kan gaan dan vader te worden… Dan is dat wat ons te doen staat… Maar eerts die laatste strohalm… Hij wil met mij door, hij denkt dat hij een goede vader kan zijn, hij heeft vertrouwen dat we het met zijn tweeën kunnen….. Is dat misschien voldoende reden om er wel samen voor te gaan? Moet hij zelf een actieve wens hebben, ja dat zou het mooist zijn, maar het perfecte plaatje waarin je samen vanuit liefde besluit kinderen te krijgen, zijn we al jaren geleden voorbij geschoten… Ik heb hem gevraagd zich af te vragen of hij op deze basis samen met mij kinderen wil krijgen… Omdat hij van mij houdt, omdat ik van hem houd omdat ik zielsgraag samen met hem kinderen wil krijgen…. Ik heb hem erbij verteld dat ik eigenlijk vind dat ik zijn keuze moet accepteren, maar dat dit zo belangrijk is, zo onbegrijpelijk voor mij, dat ik ook dit gevraagd moet hebben… Hij heeft me nog een maal tijd gevraagd om daar over na te denken… Ik weet het niet meer, de verwarring is compleet .... er is een vreemd soort rust over me heen gekomen... En toch is er onder al dat verdriet blijft het sterke besef dat het hoe dan ook goed komt, dat ik alles gedaan heb, dat wij alles gedaan hebben…. Ik kan echt niet bedenken wat ik nog meer had moeten doen… moet doen… Heel hard gillen dat heb ik niet gedaan en dat is misschien wel nodig!Flarden uit een woelig leven!Heureka!

Lieve Heureka, wat een hartverscheurende situatie!!! Ik leef heel erg met je mee. En ik kan me ook zo goed voorstellen dat je je vastklampt aan dat sprankje hoop.

Natuurlijk is het 'oneerlijk'!!! Jij hebt jouw verlangen en hij heeft zijn wensen. En dat dit consequenties heeft dat jullie hier niet samen uit komen, is heel moeilijk om te aanvaarden. Toch moeten jullie voor jezelf die consequenties onder ogen zien. Jullie maken allebei een keuze. Ofwel jij ziet af van je kinderwens en blijft bij hem, ofwel hij ziet af van zijn wens om kinderloos te blijven en blijft bij jou, ofwel jullie zien er allebei niet vanaf en gaan apart verder... Ik heb het idee dat jij die keuze en de consequenties voor jezelf veel duidelijker hebt dan hij. Hij speelt toch een beetje 'verstoppertje' voor zichzelf; hij wil geen kinderen, maar hij wil ook bij jou blijven. Terwijl jij hebt aangegeven dat je vast blijft houden aan jouw kinderwens. Begrijpelijk van hem, maar onrealistisch.  Ik denk dat hij zich eerst moet realiseren wat de consequenties zijn van zijn keuze, zonder zich in een 'slachtofferrol' te wringen (dit komt misschien beetje onaardig over, is niet zo bedoeld); hij moet nu echt verantwoordelijkheid nemen voor zijn keuze. Uiteindelijk gaat het er om wat voor hem zwaarder weegt: het niet vader willen worden, of de relatie die hij nu heeft.

Hij heeft waarschijnlijk de afgelopen tijd vooral gedacht aan het eerste... en het tweede aspect naar de achtergrond geduwd, omdat het te moeilijk is om onder ogen te zien...



Ik zou in jouw situatie ook dit sprankje hoop met beide handen aangrijpen en ook denken: het komt wel goed.

Mijn buurvrouw, met wie ik het ook wel eens over deze kwestie heb gehad, had eerst ook een onwillige vriend, maar volgens haar bood voor hem de uitweg dat ze zei: Als het uiteindelijk toch niet goed voor je blijkt te werken, dan ga je toch weg? Dan zorg ik er wel alleen voor. Er ís een uitweg... (geen leuke...). Dat had haar vriend blijkbaar over de streep getrokken.

(voor mijn man werkte deze 'uitweg' trouwens niet, die dacht alleen: ja, dan ben ik én mijn relatie kwijt, én heb ik een kind...)



Ik wens jullie allebei heel veel sterkte toe!

Lfs, Rixt

Ik heb ook geen idee welke kant het uitgaat bij ons... Het is alweer een tijdje geleden dat we het vorige (heftige) gesprek er over hebben gehad. Manlief had aangegeven dat hij onder veel stress stond op het werk en dit er even niet bij kon hebben, dus dat heb ik maar zo gelaten. De vorige keer eindigde het ook in "Als jij een kind boven onze relatie stelt, dan kun je dat maar beter nu zeggen,dan ben ik nu weg" en dat was ook niet de boodschap die ik wilde horen (ik heb het maar geïnterpreteerd als dat het in wanhoop werd gezegd om onder de druk uit te komen... ). Ik ben daar ook nog niet over uit voor mezelf: wil ik inderdaad zo graag een kind, dat ik deze relatie van 14 jaar er voor op zou willen geven? Ik heb het idee dat manlief inderdaad ook niet vol overgave zich hierop kan storten, dus een overtuigd 'ja ik wil' verwacht ik niet... Omdat ik zeker weet dat hij echt wel veel van zijn kind zou houden als het er eenmaal is, zou ik het best aandurven bij een minder overtuigd 'ja' of bij een 'we zien wel'.

Gelukkig lijkt het op zijn werk nu ten goede te keren. De afgelopen weken heb ik het best wel kunnen relativeren en heb veel afleiding gezocht in andere dingen. Het onderwerp 'kinderen' is in luchtige zin wel aanwezig trouwens. Laatst gingen we wandelen. De vorige keer dat we gingen wandelen eindigde het in een heftig emotioneel gesprek, manlief had daarom aangekondigd dat er die zondag 'tussen 2 en 6' niet over kinderen gesproken mocht worden. Toen we later in een cafeetje zaten en het kregen over 'de mens' zei hij iets als dat de opdracht van de mens is om zich voort te planten. 'En soms zijn er onwillige individuen die dat niet willen' grapte hij.

Verder ben ik actief op  zoek gegaan naar tijd die ik met (andermans) kinderen kan doorbrengen. Zo ben ik laatst met vrienden en hun kinderen naar de speeltuin geweest en dat was echt erg leuk. Leuk om met ze te spelen, en wat meer een band met ze op te bouwen. Ik vond het zo schattig toen ik met ze een ijsje ging kopen dat ze allebei een handje gaven toen we daarheen liepen.... Manlief was erg verbaasd hierover en maakte grappen ('Dit doe je toch niet met een bepaalde bedoeling he?')en is er niet teveel op in gegaan, maar daarvoor deed ik het ook niet. Ik vind het leuk om meer met kinderen bezig te zijn, en wil daar actief naar op zoek gaan.



Zit nog een beetje te dubben of ik nog zal bellen met die psycholoog...

Hallo Lieve Rixt (weet je dat er op Ameland een restaurantje is dat Rixt heet, ik zag een reclame postertje en moest even aan je denken ?)Bedankt voor je fijne lieve en wijze reactie, heb ik echt wat aan… Voel me begrepen..Ja, ik heb ook sterk het gevoel dat we ons allebei aan een wankelende strohalm vastgrijpen…. Dat het vanuit de afkeer van uit elkaar gaan is, dat hij mijn vraag aangrijpt om nog iets meer tijd te vragen… Zelf heb ik ook niet het idee dat dit nu echt tot nieuwe inzichten gaat leiden…. Een heeeeel klein glimpje… maar boven dat moet ik het gevraagd hebben… Je omschrijft het helderHij heeft waarschijnlijk de afgelopen tijd vooral gedacht aan het eerste... en het tweede aspect naar de achtergrond geduwd, omdat het te moeilijk is om onder ogen te zien... Denk dat daar veel inzit, het kan toch niet zo zijn dat we uit elkaar gaan en dat hij alleen maar bezig is geweest met de vraag of hij vader wil worden, en daarin geen afweging (hoe held ook) heeft gemaakt… Ik zei hem op een gegeven moment als je echt denkt dat het voor jou slechter is om vader te worden, dan om uit elkaar te gaan, dan moet ik dat accepteren… maar ik kan dat niet begrijpen… Ik ben er inderdaad vrij sterk van overtuigd dat het voor mij slechter is om af te zien van kinderen dan om uit elkaar te gaan… natuurlijk overweeg ik deze keuze elke dag een aantal keer, maar ik kan me er niets bij voorstellen… Ik respecteer heel erg hoe jij bezig bent te zoeken onder welke omstandigheden je van je kinderwens af zou kunnen zien, ik heb dat wel geprobeerd, maar ik kom daar niet uit… Ik heb hem ook gevraagd of hij echt denkt dat hij ongelukkig wordt van kinderen krijgen… Hij kon daar niet echt op antwoorden.. De optie dat we altijd uit elkaar kunne gaan als het echt niet bevalt werkt voor mijn lief echt helemaal niet geruststellend… Hij is zich dondersgoed bewust van deze optie, maar dat is eigenlijk juist zijn grote angstbeeld… Dit weet ik, maar begrijp ik moeilijk… hij heeft hier duidelijk andere beelden bij dan ik (onze ouders zijn beide uit elkaar gegaan, bij hem op een heftige vervelende manier, bij mij vrij harmonieus) Hij noemde die optie geen beer op de weg, maar een boze ijsbeer in een heel kleinsteegje …. Deep shit… Hierin spelt mee dat hij het vaderschap echt heel heftig ziet…. En een mogelijke einde van papa en mama bijelkaar als traumatisch… Voor hem is het echt het einde van de wereld als we wel kinderen zouden krijgen en we zouden alsnog uit elkaar gaan, en al helemaal omdat hij zijn angsten die hij heeft bewaarheid ziet… Als het inderdaad niet zo leuk is… Hij zegt dingen als ‘dat hij dan de kogel nog niet waard is…’ De optie ‘als je het dan echt niet leuk vindt, kun je altijd nog …. “ bevestigd hem juist eerder in zijn angst dan dat het hem een ‘veilige’ laatste uitweg biedt. Vreemd lieffie heb ik toch… ik weet hoe hij denkt, maar vindt het zo lastig dit echt te begrijpen… Ben het niet eens met zijn inschatting… durf dat ook steeds meer toe te geven.. heb hem in heetst van gesprekken gezegd dat ik zijn keuze zal moeten accepteren, dat ik hem wil respecteren in zijn oordeel… maar dat ik ook aan zijn inschattingsvermogen twijfel…. Dat ik denk dat hij zich nu door angsten en mogelijke ellende laat leiden, terwijl we nu zoveel werkelijke ellende op ons levenspaadje hebben…. Ik bedoel erger dan dit kan het leven toch niet worden??? Ach in mijn wanhoop roep ik alles wat ik denk en voel… ik probeer daarbij wel gevoel te houden of ik te ver gaat, maar moet mijn politiek correctheid van ‘alles gelijk’ en zo af en toe ook laten varen…. Nu ik zo zit te schrijven, zie ik in dat ik naast de steeds onrealistischer wordende “lieffie ik heb er nog eens over nagedacht, let’s do it” uiteindelijk alleen iets als “ik ben ervan helemaal van overtuigd ik wil geen kinderen en als jij dat wel wil moeten we uit elkaar gaan” acceptabel is voor mij… Zoals jij het zegt , ik wil eigenlijk dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt… Pas dan kan ik het laten rusten… Maar ik denk ook regelmatig Hallo hoe duidelijk wil je het hebben????… Afgelopen donderdag was ik op het punt dat ik zover was om zijn inschatting te accepteren, ik dacht we gaan praten, ik wil hem heel veel vragen en zal naar hem luisteren, niet meer zijn overwegingen weerleggen, alleen echt luisteren zodat ik de achtergronden van zijn beslissing ken en een plaats kan geven… Maar als mijn lief dan twijfelt … of aangeeft nog niet alles meegenomen te hebben, ga ik toch weer zoeken naar oplossingen… Ik begrijp dat wel van mezelf maar denk ook steeds meer en steeds vaker dat ik dit niet meer langer moet rekken, dat ik de knoop door moet hakken, dat ik vandaag of morgen weg moet gaan…. Dit wordt te schrijnend bungelend aan ons strohalmpje of wat het dan ook is… we willen elkaar troosten, er voor elkaar zijn, maar wij zijn voor elkaar niet degene die dit verdriet kunnen troosten…. Toen ik gisteravond laat thuis kwam wilde hij iets vertellen, dat zag ik in zijn ogen, maar ik had net een vervelende steek in mijn long, dus daar hadden we het eerst over, toen ik hem er later naar vroeg zei hij weinig, hij vertelde dat hij die dag niet veel had gedaan. Hij had nog met zijn moeder willen praten hierover maar dat had hij niet meer gedaan… Hij kon er verder niets over zeggen… maar er was meer… ergens had ik het gevoel dat hij het opgegeven had… Gisteravond toen ik voorstelde om naar bed te gaan, zei hij niets, keek me enkel verslagen aan, alsof hij zeggen wilde ‘wat heeft het voor zin’…. Voel dan voor de zoveelste maal mijn laatste beetje hoop wegvloeien…. Ik heb niets meer gevraagd, wilde hem vragen me een brief te schrijven, maar denk ook wat maak ik het hem ook moeilijk … Wat heeft het voor zin… Ik denk dat hij er nog niet helemaal, helemaal, helemaal uit is…. Maar denk ook dat het geen zin heeft daar op te gaan zitten wachten... dat we met uitstellen niet verder meer komen…. Fijn om hier aan je te schrijven!Heureka!

Hoi Rixt,

We zitten weer eens gelijktijdig te schrijven fijn! Ik durf er eigenlijk geen uitspraak meer over te doen, maar het klinkt toch of er beweging in zit.... Je man maakt iig nog grapjes over zijn weigerachtigheid de natuur te volgen .... Ach vergeleken bij onze eigen situatie is natuurlijk alles hoopvol. Ik blijf ondanks alles van mening dat het goed is met dit soort ingewikkelde zaken naar peut op te zoeken.... Heb het echt als goed ervaren om er met een onafhankelijk persoon over te praten... Maar als met alles moet ieder dat zelf inschatten... (he he open deur) Goed van je dat je actief op zoek bent naar meer contact met kinderen, echt dapper! Ik merk dat ik nu juist kinderen een beetje uit de buurt ga.... Niet echt, maar die neiging heb ik, omdat ik dat te pijnlijk vindt en daar baal ik dan ook weer van..  het allerllaatste wat ik wil is een verbitterd oud mens worden!!!



Dus ga ik even eten en een wandelingetje maken! en dan nog wat proberen te werken, morgen drukke dag op het werk!

Groet!

Heureka!

Grappig dat er een restaurant is dat Rixt heet... mijn nickname is ook afgeleid van een legende van Ameland, 'Rixt van 't Oerd' die hoorde ik toen ik in de 6e klas lagere school zat en we met schoolreisje naar Ameland gingen...



Nee, ik kan me ook wel voorstellen dat het motto 'als je het toch niks vindt, kun je altijd nog weggaan' niet echt geruststellend is, dat werkte ook niet echt voor mijn lief....

Moeilijk hoor, je kunt nooit helemaal in iemand z'n hoofd kruipen om te snappen hoe iemand denkt, en vooral als je denkt 'bekijk het toch anders!!!'... het is gewoon heel moeilijk. Je moet elkaar de ruimte geven om ieder een keuze te maken en die respecteren. Aan de andere kant wil je dolgraag dat die ander in jouw kamp komt.... dan komen allerlei oeremoties naar boven en probeer je op allerlei mogelijke manieren om die ander in jouw kamp te trekken...



Mijn relatie was ook niet altijd zo stabiel als nu. Zes jaar geleden zaten we in een enorme dip (en 8 jr geleden ook al..), vooral omdat ik het niet meer zag zitten. Ik heb er weken mee rondgelopen, in m'n eentje. Verwijten, huilen, ruzie, gesprekken. Mijn tunnelvisie werd steeds enger, en op het laatst zag ik alleen nog maar één uitweg: om gelukkig te worden moest ik de relatie verbreken. Ik ben toen weggegaan en paar dagen bij ouders gelogeerd, paar dagen bij vriendinnen gelogeerd en vervolgens kon ik een tijdje in het huis van (notabe de ex van mijn vriend..) iemand die langere tijd met vakantie was. Daar kon ik even tot rust komen. Voor zover mogelijk. We hielden wel af en toe contact. Zeer verdrietige periode. Ik had al allerlei advertenties geplaatst in andere stad om een kamer te vinden. Ik voelde me alleen, onbegrepen, en na gesprekken met goede vriendinnen begreep ik ook steeds minder van mezelf. Wat wilde ik nu? Wat was er precies niet goed aan mijn relatie? In die periode ging ook de relatie van mijn broer uit. Dingen die hij noemde, golden voor mij helemaal niet. Ik ging twijfelen. Lag het aan mezelf? Was mijn relatie wel oké? We hebben een paar keer gesprekken gevoerd. Ik huurde een film, ik ben de titel even vergeten met Michelle Pfeiffer en Bruce Willis over dat hun huwelijk is uitgeblust en ze op punt van scheiding staan. Vreselijk gejankt. Maar zag door die film toch ook wel dat je ook moet waarderen wat je wél hebt... Op een gegeven moment diep onderzoek in m'n eigen psyche, veel gesprekken met elkaar, en uiteindelijk zag ik wel weer een opening. Ook hij wilde dingen veranderen, ook ik wilde dingen veranderen... Ik had op dat moment net best een leuke kamer gevonden in een oud huis, niet ver van het strand, wat eigenlijk mijn ideaal was... en zag me daar ook wel gelukkig worden.. maar toch besloten voor elkaar te kiezen. Natuurlijk had manlief best een periode nodig om het vertrouwen weer in mij te hebben. Maar toch... sinds die breuk zit het echt goed tussen ons. Vantevoren had ik echt niet kunnen denken dat we 4 jr later gingen trouwen...



Ik moest er ineens aan denken...

knuffel *;

rixt

heureka, ik herken ook wel wat je schrijft, dat je kinderen juist mijdt omdat het pijnlijk is... dat heb ik af en toe ook wel, maar je wordt zo met kinderen om je oren gesmeten: in films, reclame, op het werk, overal... als ik langs een school in de buurt fiets heb ik soms het gevoel dat moeders met kinderen naar mij kijken: heb jij geen kind?  maar dat is natuurlijk onzin, haha, en zit helemaal in mijn hoofd... ik heb me voorgenomen gewoon lekker te genieten als de kindjes van mijn vrienden zeggen : 'Rixt is mijn vriend, ik ga met Rixt voetballen!'

He lieve Rixt (van 't Oerd ;)),

Wat een mooi verhaal over jullie relatie, jullie hebben al veel meegemaakt he... ik snap dat jullie hier sterker uit gekomen zijn, en inderdaad je weet nooit hoe het gaat lopen in het leven... dat je nu dan weer in de huidige situatie bent verzeild had je denk ik nooit rekening mee gehouden (wie wel?) ....  Ondanks het grote verdriet en de harte-scheuren kan ik zien dat we hiervan leren (al voelt dat een tikje masochistisch) .. Dit soort ervaringen toetsen de vreemde ideaalbeelden die je met paplepels en via nadere wegen meekrijgt, je leert je eigen weg manier van leven en liefhebben vinden.... ik zou alleen zo graag willen dat we er dan samen wijs en gehavend uitkomen... 



De klasieker dat je extra waardeert wat je samen hebt als je het dreigt te verliezen ervoer ik de afgelopen dagen op Ameland heftig.... Kleine eigen dingen van mijn lief die me ineens weer als vanouds ontroeren, onze grapjes die niemand anders begrijpt, vreemde verstrengelingen.... hoe we hebben leren praten en elkaar kennen, hoe ik me bij hem voel... Alles wat we samen mee hebben gemaakt, reis in gedachten terug in de tijd mooie momenten, heftige beslissingen, stomme ruzies. Met het besef dat het afloopt, komt het allemaal in ander daglicht... Het melancholische gevoel dat je elkaar te weinig hebt gewaardeerd, soms te weinig tijd voor elkaar hebt genomen... ach niet zinnig maar ondanks het verdriet dat het me nu doet dat allemaal krijt te raken... ben ik trots op ons ..... Ik heb ons zo lief! het is gewoon zo wreed dat je zoveel liefde kunt voelen op een eiland in de zon en toch kunt inzien dat je je eigen weg moet gaan..... Als ik trouw ben aan mezelf loopt het zoals het lopen moet... 



Nog zo'n voorbeeldje, toen we maandag avond na terugkeer uit Ameland net voor sluitingstijd nog even door de supermarkt spurten om wat te eten in huis te hebben, moest ik ineens zo hard huilen..... We zijn zo leuk samen....



Heel veel liefs en kracht!

Heureka!

Rixt is stoer... ik ga een voorbeeld aan haar nemen!

Heureka!

Ik ben op dit topic recht gekomen omdat ik een tijdje geleden op een andere heb gereageerd en heureka en rixt daar over het bestaan van deze hebben verteld. Net als velen van jullie wil ook mijn vriend wil geen kinderen en ik wel. Ik heb lang niet alles gelezen maar herkende wel veel van de stukjes die ik las en worstel nu vooral met hoe kom ik tot een besluit of ik bij mijn vriend blijf of mijn relatie beeindig.

Eerst kon ik er slecht over praten met mijn vriend, maar dat kan gelukkig wel steeds beter. Krijg nu meer inzicht waarom hij het niet wil, maar ben er nog niet uit of het alleen angst is. Hij ziet alleen maar nadelen dat is duidelijk en geen een voordeel.

Ik las dat sommige voor relatietherapie hebben gekozen (Eva, heureka). Ik denk er ook wel eens aan omdat ik niet weet hoe ik eruit moet komen, maar die keus moet ik toch zelf maken. Wat is bij voor jullie het doel? Om erachter te komen wat de werkelijke reden is dat manlief geen kinderen wil (en met de hoop dat hij zij besluit verandert), of om een keus te maken of je bij hem blijft. En hebben jullie er wat aan? Of om te kijken of je zelf zonder kinderen zou kunnen leven?

Hallo Minnie, welkom hier op de topic, waar het voor mij echt stormt, zie mijn laatste berichten… Mijn doel was er constructief over doorpraten, te begrijpen wat de achterliggende overwegingen zijn, waar die vandaan komen om uiteindelijk een belsuit te kunnen nemen.... Ik wilde er alles aan gedaan hebben om elkaar en onszelf hierin te begrijpen…. Ik vond het op een gegeven moment heel zwaar dat die verantwoordelijkheid steeds bij mij lag en wist het ook niet meer, wat ik moets doen… Wilde dus alles gedaan hebben… Dus niet zozeer om de keus of ik bij hem blijf als hij echt geen kinderen wil, dat is ook niet iets wat je samen kunt besluiten denk ik… Dat is een hartverscheurende keuze die je voor jezelf moet maken… Onze peut heeft die setting ook heel duidelijk gesteld in het begin… Het ging bij ons vanuit de wetenschap dat we een relatie hebben over de beslissing om samen kinderen te krijgen. Dat alleen vond ik al een welkome verheldering omdat je anders alles op een hoop gaat vegen, dat deden wij althans soms… wel geen kinderen wel niet bij elkaar blijven… dan wordt het wel heel emotioneel en ingewikkeld… Inmiddels is een boel duidelijker geworden en staan we dus toch weer voor de gecompliceerde levensbeslissing… Ondanks dat het niet de uitkomst heeft die ik natuurlijk wel had gehoopt, hebben mijn lief en ik zeker wat gehad aan de +- 6 keer dat we bij de peut zijn geweest. Ecven brainstormend denk ik aan het volgende: ? We hebben afgelopen weken tijdens en tussen sessies werkelijk over alle aspecten die bij kinderen krijgen en ouders worden komen kijken doorgepraat? Mijn lief heeft een aantal angsten en doembeelden onderzocht en bijgesteld. ? Het haalde een beetje de druk van mijn schouders om er steeds een goed tijdstip te vinden en het gesprek te leiden ? Het idee er samen constructief mee bezig te zijn, het geeft structuur en ruimte om er ook ieder voor zich mee bezig te zijn. ? Hij gaf ons constructieve oefeningen om samen te doen, die je nu doet omdat je de opdracht van de peut hebt gekregen, terwijl ik me als ik zelf zoits verzon ook wel ongemakkelijk bij voelde…? Peut kan goede vragen stellen en doorvragen. Peut kan makkelijker confronteren daar waar je dat als belanghebbende misschien minder snel of juist te snel doet.Ja voor ons was het, ondanks eerste weifeling (zomaar je intiemste relatei met een vreemde bespreken, wat gaan we eraan hebben) een goede manier geweest om met dit lastige onderwerp om te gaan..Als we binnenkort zouden besluiten ieder onze eigen weg te kiezen, weet ik in ieder geval dat we er alles aan hebben gedaan om een gezamenlijke weg te vinden. Het is echt een dilemma wat wij op ons paadje tegen komen, ik wens je erg veel rust en wijsheid bij het maken van de juiste keuzen voor jou en jullie!Liefs!Heureka

Heureka, bedankt voor je reactie. Ik heb een aantal van je laatste berichtjes gelezen, heftig hoor.... Ik was al een beetje in een huilstemming zoals wel vaker de laatste tijd, maar ik heb gewoon met je meegejankt. Ik denk dat dit voor jullie de beste beslissing is en wens je heel veel sterkte de komende tijd. Maar als ik je verhalen lees dan dan heb ik er vertrouwen in dat je je er doorheen slaat, al zal dat zeker niet makkelijk zijn...   En zo herkenbaar in je verhaal vind ik dat je de kleine dingen gaat missen, zoals bij jullie het rennen door de supermarkt net voor sluitingstijd. Gewoon hoe je elkaar aankijkt, samen kijken naar dat ene domme tv programma kijken om samen lekker af te kraken, noem maar op. Ja ik heb het ook als ik denk aan het eind van onze relatie denk ik aan zulke dingen die ik zal missen.. En ook natuurlijk aan het hebben van een maatje door dik en dun. Maar bij ons is het nog niet zo ver.... dus probeer er maar niet aan te denken want dan blijf ik janken.

Ook alle anderen heel veel sterkte.

hoi Mienie, welkom! Hopelijk kun je op dit topic je ei kwijt en wat tips en steun krijgen...



Je schreef dat je nu een beslissing moet gaan nemen of je de relatie beëindigt of dat je bij je vriend blijft... betekent dit dat je vriend al een beslissing heeft genomen hierover? Staat hij open om ook te bekijken of hij misschien zijn standpunt bijstelt...?

Wat je schrijft: 'hoe kom je tot een beslissing' is inderdaad een hele moeilijke, daar worstel ik zelf ook mee. Ik ben voor mezelf laatst eens nagegaan in welke situatie ik me neer zou kunnen leggen bij zijn standpunt om zonder kinderen samen verder te gaan... dat was heel heftig, verdrietig... en dat is ook niet iets waar ik 1-2-3 over kan beslissen weet ik, want dat is een proces waarin je zelf heel erg kunt wisselen van mening denk ik. Ik denk dat het belangrijk is om voor jezelf ook uit te vinden hoe sterk is jouw kinderwens. Kun je jezelf ook een leven voorstellen zonder kinderen of in het geheel niet. Moeilijk voorstelbaar, vooral omdat het tegen je verlangen indruist. Ik kom er zelf op dit moment ook niet uit, zit te twijfelen of ik misschien naar een therapeut ga om me daarin op weg te helpen om dit duidelijk te krijgen...



sterkte! en geniet van het mooie weer allemaal.

Hoe gaat het trouwens met de rest, Northern, Taz, Biol, Super grover, Sillebil, Pippelotax, en alle anderen waar we niet zoveel meer van horen, hoe is het met jullie?

He Rixt, en de anderen natuurlijk!!



Ik heb nog wel gepost hoor laatst. Heb gewoon niet veel nieuws te vertellen. Maar ik lees hier wel lekker mee.



Ik laat het onderwerp kinderen een beetje rusten. Het moet ook niet te beladen worden, en een te grote druk op mn vriend leggen.



Afgelopen zondag was mn pilstrip op. Mn vriend zei een beetje voor de grap: dan stop je er nu toch mee?! Dus ik zei: ja echt? Zou je dat willen?

Toen zei hij dat hij me dan waarschijnlijk wel niet meer aan durfde te raken!!

En toen bedacht ik me, als ik nu zou stoppen, dan zou ik dat zelf waarschijnlijk ook heel eng vinden. Raar he! Gewoon dat idee dat het dan kan gebeuren!



Dus ik vroeg of hij er nog wel over nagedacht had, en of hij nog steeds in termen van een jaar dacht. Hij zei van wel. Dus ik zei dat van dat jaar nog maar 10 maanden over waren nu. Daarop gaf hij aan dat ik hem ook niet teveel moest vastpinnen op die termijn van precies 1 jaar.

Ik zei dat het dan dus wel in 2008 ging gebeuren. Dat we dan nog eerst lekker op wintersport gingen en daarna er misschien voor konden gaan. Daar reageerde hij niet negatief op. Dus ik ben voorzichtig positief dat het met ons wel goed zal komen!



@heureka. Wat een droevige uitkomst en wat sterk hoe je ermee omgaat!

Ik hoop dat jullie er toch nog samen uit zullen komen.



X sillebil

Hoi allemaal,



Hier weer een berichtje van mij, ik ben niet zo`n schrijver maar lees alles wel mee. Het is momenteel een erg droevig forum........ waarom zijn sommige mannen ook zo moeilijk als het om kids gaat.....



Ik heb de afgelopen weken veel met vriendlief gepraat en gisteren vertelde hij dat hij er na de zomer wel voor wilde gaan....... JIPPIE!! Ik wist niet wat ik hoorde, was echt enorm blij, alsof er een last van m`n schouders af viel...... Dus ik ben echt helemaal happy, en kan niet wachten tot na de zomer.



Ik vind het alleen wel een beetje lullig om tussen deze droevige verhalen in te breken, met mijn vrolijk berichtje.........



Iedereen een fijne paasdagen!!!



Groetjes Northern

Northern, ik ben blij voor je!



Heureka, ik wil je sterkte wensen in deze zware tijden. Ik blijf voor jou en jullie duimen. Je bent een mooi en verstandig mens, ik hoop dat jou wijsheid en gevoel je helpen deze dagen!

Ja ik zie dat het alle kanten op kan. Na het droevige verhaal van Heureka hebben sommige van jullie ook positievere berichten.  Northen, ik ken je verhaal verder niet, maar ben wel blij voor je. En silibil, ik hoop dat je vriend erbij blijft dat jullie er volgend jaar voor kunnen gaan.

Rixt, ik begrijp dat jouw vriend/man er nog over nadenkt of hij toch niet wil. Mijn vriend heeft inderdaad " besloten"  en laat inderdaad weinig ruimte open. Hij doet ook nooi iets van een uitspraak dat erop wijst dat er enigszins een opening is. Het enige wat hij zegt is dat hij net weet hoe hij er over 5 jaar over denkt, maar dat hij niet kan voorstellen dat zijn mening is verandert en mij ook die hoop niet wil geven (en dan ben ik inmiddels ook 36 (en hij 43)). Maar ik moet eerlijk zeggen, ik vind dat hij zijn beslisssing wel heel snel heeft gemaakt en dat heb ik hem wel gezegd. We praten er meer over wat als effect heeft dat hij er meer over nadenkt waarom hij het niet wil. Hij begint ook steeds meer te zien dat het echt belangrijk voor me is en te beseffen dat dit onze relatie echt op het spel zet. Maar hij ziet echt niks positiefs aan kinderen. Hij wil geen vrijheid inleveren en ziet alleen dingen die dan niet of minder vaak kunnen. De dingen die ervoor in de plaats komen bv even spelen met je kind, zien dat ie gaat staan lopen enz, daar ziet hij niks leuks in. Dat je een hele bijzondere band krijgt met iemand, daar kan hij zich niks bij voorstellen (maar dat kan ik eigenlijk ook niet) Stiekum heb ik hoop, maar of dat terecht is...  Nu blijkt daar niets van. Ik probeer me dus voor te stellen hoe het is om bij hem te blijven en niet voor kinderen te gaan. Maar merk dat alle uitspraken die hij doet en erop wijzen dat er geen kinderen komen mij pijn doen, dat ik me er (nog) lang  niet bij heb neergelegd.

Maar ik respecteer zijn mening wel en wil hem ook niet overhalen (hoewel dat wel moeilijk is). Ik vind dat een kind twee ouders moet hebben die hem beide willen. En niet dat als er later iets is dat hij zegt maar jij wilde graag kinderen. Tevens vraag ik me ook af of ik veel keus heb. Hoe groot is de kans dat als we uit elkaaar gaan ik " op tijd" een nieuwe man ontmoet?  Ik denk dat ik de eerste tijd helemaal niet aan een nieuwe man moet denken. Verder ben ik niet iemand die snel verliefd is en wat mij betreft heb je minstens 1 a 2 jaar nodig om een stabiele relatie op te bouwen voor je aan kinderen begint en weet ik al helemaal niet of ik uberhaupt kinderen kan krijgen. Maar ja dit onderwerp moet ook niet tussen ons in komen te staan. Kortom, bij ons heeft dit onderwerp nog even tijd nodig, hoewel ik het idee heb dat we in de paar maanden dat we ermee bezig zijn niet veel verder zijn gekomen (behalve dan dat we er beter over kunnen praten). En in mijn achterhoofd denk ik dan dat als we uit elkaar gaan we het beter zo snel mogelijk kunnen doen, zo te meer kans ik heb ooit nog moeder te worden. Maar ik weet dat dit een beslissing is die je niet snel kan nemen en me daarbij neer moet leggen.

Hallo allemaal!



Northern wat fijn dat je vriend om is. Kwam hij daar zelf mee om het je te vertellen? Of kwam het voort uit dat jullie erover aan het praten waren?



Mieni, wat een treurig verhaal. Mijn vriend was eerst ook zo hoor. Hij zag overal de problemen van in, en vond ook niks leuks aan kinderen. Alles was negatief. Maar hoe meer we erover praten, hoe minder negatief ik hem erover hoor.



Zo heeft hij het steeds vaker over stoppen met de pil, en zullen we proberen een kindje te maken. Het is dan weliswaar op een grappige manier, maar daaraan merk ik wel dat hij ermee bezig is.



Deze week vroeg hij me of ik het nu al zou willen. Daarop heb ik maar gezegd dat het nu nog niet hoeft van me. Dat ik het toch ook wel een beetje eng vind, maar dat ik er volgend jaar wel voor zou willen gaan.

Ik wil hem niet benauwen door te zeggen dat het wat mij betreft nu ook al zou mogen omdat ik weet dat hij er nog niet klaar voor is.



Vandaag vroeg ik hem of hij al wat positiever over kinderen dacht dan eerst. Eerst was het dus inderdaad zo dat alles negatief was. Nu zei hij dat hij het toch ook wel heel grappig vond om een kindje te hebben.

En we zijn pas verhuisd, woonden in een woonwijk waar we nogal last van het buurjongetje hadden. Nu wonen we achteraf, in een vrijstaand huis. Dus we hadden het er over dat het zo lekker rustig was en dat we buurjongen niet meer hoorden. Vriend vond dat wel heerlijk, geen kinderen meer horen jengelen. Dus ik zei, en wat als we dan straks zelf kinderen hebben?

Tja, dat is anders zei hij, dan zijn ze van jezelf, dus daar kan je wel wat van hebben.

En hij heeft weer aangegeven dat er eerst nog wat dingen af moesten hier rondom het huis en dat hij er dan wel klaar voor was. Dat dat nog 1 jaar duurde ongeveer.



Ik heb echt het idee dat hij er steeds meer voor open staat. Hij is veel minder negatief overal over. Dus ik hoop inderdaad ook dat dat zo blijft.



@heureka: hoe gaat het nu met jullie?

Hallo,



Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik heb het gevoel alsof ik op een roze wolk loop, het dringt nog niet echt tot me door dat vrienlief om is.



Mijn vriend was ook niet zomaar om dat heeft bijna een jaar geduurd, we hebben veel gepraat, eerst eindigde dat altijd met ruzie en naarmate de gesprekken vorderden konden we er steeds beter over praten. Ook afgelopen weekend weer. Het ging over onze ouders en toen zei hij: " En als we na de zomer aan kids beginnen hoe gaan we dat dan doen?" Echt leuk zulke gesprekjes, hij is er echt helemaal mee bezig.



Misschien een aanrader: Ik heb voor mijn vriend een pocketboekje van Kluun gekocht "Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt" Deze wilde hij eerst helemaal niet lezen maar zegt nu hij hem uit heeft dat hij het een superleuk boekje vond.



Heureka en alle anderen hoe gaat het met jullie?



Groetjes Northern

Hoi Northern, wat ontzettend fijn voor je dat je vriend nu ook enthousiast is!!! Helemaal niet erg hoor om af en toe een positief verhaal te horen, daar putten wij ook onze hoop uit natuurlijk

mienie, bij jou klinkt het minder hoopvol, maar ik begrijp dat jullie er ook nog niet zo heel lang serieus over in gesprek zijn. Mijn man was precies hetzelfde. Een jaar geleden was er geen gesprek over mogelijk en was de deur gesloten. Sinds een paar maanden heeft hij aangegeven dat hij zich wel wat meer wil openstellen en daar over wil nadenken, hij beseft ook wel dat het echt een dilemma is en dat we er 'iets' mee moeten. Maar de gesprekken die er tot nu toe over zijn geweest (die serieus waren) liepen eigenlijk steeds op tranen uit. De ene keer kwam hij dan weer terug met verwarrende boodschappen als 'maar als je het uitmaakt dan is er heel snel een kind' en de andere keer met 'als je een kind boven onze relatie stelt, dan zet ik daar nu een punt achter'.... het moet uit z'n tenen komen, heeft hij eerder al eens gezegd. En op de meer luchtige momenten maakt hij heel veel grapjes die ik dan weer hoopvol interpreteer natuurlijk. Zo waren we laatst in gesprek met mijn broer en we hadden het over dat mijn zus zwanger is, onverwacht voor ons omdat er nu best een leeftijdsverschil zit tussen de andere twee kids. Mijn zus had gezegd dat ze zelfs wel 4 kinderen wilde, maar dat ze op een compromis van 3 waren uitgekomen. Manlief zei toen 'En als een vrouw iets wil... krijgt ze het vaak ook' (waar mijn hart weer van opsprong) maar ik kan er eigenlijk niet zo'n peil op trekken. We hebben het afgelopen weken (of misschien al maanden intussen) even laten rusten ivm stress periode op z'n werk. Maar dat is gelukkig nu weer positief uitgepakt. Dus binnenkort zal er wel weer een gesprek komen... ik hoop nog steeds wel dat hij bijdraait. Ik kan me ook goed voorstellen dat hij het een lastige kwestie vindt als je er nog geen gevoel bij hebt, terwijl ik er van overtuigd ben dat hij dat gevoel echt wel zal krijgen als het kind er een maal is... maar ja, nu kijkt hij er vooral rationeel naar en weegt de voor/nadelen puur praktisch af... tsja...

Moet wel zeggen dat steeds meer mensen in onze omgeving nu kinderen krijgen en dat hem dat ws ook wel aan het denken zet...

Dus mienie, geef de moed nog niet op. En bedenk inderdaad ook voor jezelf wanneer je wel door wilt met deze relatie ook als er geen kinderen zullen komen. Ik ben zelf 36 en heb ook al die worst case scenario's al doorgenomen, help moet ik dan straks alleen verder en vind ik dan een leuke man die wel kinderen wil, kan ik wel kinderen krijgen, wil ik alleen kinderen krijgen desnoods... ben er ook niet zo uit nog. Wel ermee bezig. Maar voorjezelf is dat ook een proces waar je niet 1-2-3 uit bent.

sterkte meissie, maar laat hem vooral ook weten dat het een kwestie is waar hij niet alleen een beslissing in neemt. Die nemen jullie allebei. Ook als hij bij zijn besluit blijft, moet hij beseffen dat jij ook altijd nog een keuze kan maken.... hoe moeilijk ook.



Sillebil , echt verbazingwekkend hoe jouw vriend een omslag heeft gemaakt. Fijn voor je! Heureka, hoe gaat het met jou? Volgens mij kun je wel een knuffel gebruiken van ons allemaal *;

Ludhiana, lees jij nog wel eens mee? Hoe gaat hetmet jullie?



liefs, rixt

Hallo Allemaal!Rixt bedankt voor je hug! Echt doet me goed! Northern, wat fijn voor je dat jullie er na de zomer voor gaan... echt voel je niet bezwaard je blijdschap te delen... juist fijn te horen dat het bij anderen wel makkelijker gaat... Geniet van je roze wolk en je dromen.... Heb je Northern man wel een hele dikke hug gegeven en hem verteld hoe stoer dat van hem is?Mienie jij zit in een herkenbaar lastig pakket.. ik herken zo wat je schrijft, ik heb hier de afgelopen maanden veel geschreven, ga dat niet allemaal herhalen omdat ik nu in een wilde draaikolk zit.... misschien heb je er wat aan af en toe een stuk te lezen... zelfs ik heb nu nog hoop.... Hieronder een stuk wat ik gisteren op mijn laptop schreef, heb even geen internet tot mijn beschikking... vandaar! Vrijdag zouden we er weer over doorpraten…. Eerst zouden we dat dinsdag al doen, maar dat voelde ineens helemaal niet verstandig zo midden in de week…. Durfde ik ook even niet, even niet erin duiken omdat ik dan helemaal van mijn stuk ben… ik moet een beetje mijn verdriet doseren, of zo, ik moet in ieder geval door …. Was ook bang voor de laatste beetje hoop me ontnomen wordt… de verslagen blik van Lief heb ik de hele week voor me gezien en ik wil dan alleen roepen “Nee nee Lieffie gooi de deur niet dicht, laat me hoop houden, geef me hoop… Of houd je mond nog even”. Vrijdag hebben we fijn gepraat naar aanleiding van zijn gesprek met zijn moeder… ze hebben dik drie uur zitten praten… Zijn moeder vroeg zich af waarom hij niet ook nadenkt over hoe leuk het kan zijn kinderen… heeft hem gezegd dat hij heel goed moet nadenken wat ik voor hem beteken… Ze hebben gepraat over de scheiding en Lief’s relatie met zijn vader… over hoe Lief veranderd is door met mij om te gaan, volgens zijn moeder… daar zal best wat inzitten, maar hij is ook ouder geworden… Maar goed fijn als zijn moeder vind dat we goed voor elkaar zijn… Dat vind trouwens iedereen die ons samen kent … Maar de afgelopen weken heb ik een Lief en Heureka gezien die zo puur zijn…. Echt wonderlijk… maar de afgelopen weken hebben mij heel erg gesterkt in mijn geloof in ons samen… Hoe we hiermee om weten te gaan… Ondanks alles… het gesprek wat we vrijdag hadden was ook zo’n heerlijk Lief en Heureka-boom… we zijn goed samen, we horen bij elkaar…. Lief stelde voor om zaterdag te gaan wandelen om verder te praten… is me veel waard dat hij dat voorstelt, er is de afgelopen weken ook iets verandert in het initiatief, waar dat eerst altijd van mij kwam heeft hij dat langzaam over genomen… Of deelt hij het meer… komt hij met ideeën…. Hij is sinds Frankrijk ook zo gruwelijk lief, open en aandachtig dat ken ik eigenlijk alleen van de eerste maanden van onze relatie… Ik geniet ervan, het verwondert me, verontrust me ook wel, maar ik wentel me erin…. Hij vind het niet meer dan normaal, vind dat ik dat verdien nu, omdat hij me pijn doet, zo in de steek laat…. Ik laat het… Wel iets om over na te denken, moschten we hier samen uit komen....Zaterdagochtend heerlijk in bed gelegen, heel dicht bij elkaar…. Lekker gevreeën, wij bij elkaar en verder niets… Ik hoop dan stiekem toch dat hij zo’n moment aangrijpt om zich te laten gaan. Niet zozeer dat ik hem wil verleiden om vanuit geiligheid een kind te maken, maar meer hem de mogelijkheid wil bieden… als hij bedacht zou hebben dat hij het maar los moest laten, dat hij daar dan het moment voor heeft… ach weet ik veel hoe nobel mijn overwegingen zijn…. Ons vrijen was mooi en verdrietig…. Het confronteert me er zo mee dat hij het niet wil…. Dat doet pijn… Ik realiseer me steeds meer dat ik dat niet helemaal onder ogen wil zien… Ik denk dat mijn beeld van hoeveel hoop er is rooskleuriger is dan dat ie werkelijk is… maar ik heb dat nodig aan de ene kant, kan niet leven zonder hoop, aan de andere kant doet dit me keer op keer zoveel pijn dat ik dit uit de weg moet gaan… Hoe vaak kan een mens het laatste sprankje hoop uit zich voelen wegtrekken…. Dat is zo’n pijnlijk gevoel…. Energie weg, hoop weg, toekomst weg… alles kwijt…. Ik moest huilen…. Verdriet… de tegenstelling tussen de opwinding, de liefde en het samen zijn is dan zo schrijnend met het verdriet… niet te harden… Ik heb hem gevraagd of hij de leiding een beetje wilde nemen… dat ik het niet meer wist…. Hij ging koffie zetten en zei dat ik maar even moest blijven liggen… maar ik voelde ineens heel sterk dat dat niet goed was, dat ik met hem mee wilde… dat ik als ik zou blijven liggen alleen maar een zwart gat in zou vallen… dat ik een beetje door de tuin moest gaan lopen, de kat vasthouden… Hij stond bloot voor me met grote blauwe droeve ogen, zijn haren los…. Zo mooi! Zo puur zo lief heb ik hem…. Zijn warme lijf tegen het mijne….Na koffie drinken, krantje lezen en heerlijk ontbijt….. op pad gegaan naar het bos. Eerste de pyramide bezocht en een stuk gelopen al kletspratend, gezellig, vertrouwd fijn…. Er nog niet in durven te duiken… ons daar allebei volgens mij dondersgoed van bewust… Soms stevig in elkaars hand knijpen…. Toen gaan zitten op een zonnig plekje op het mos. … Ik ging liggen en stak mijn arm naar hem uit of hij naast me wilde komen liggen, hij aarzelde even…. Ik was me ervan bewust dat we eigenlijk moesten gaan praten, maar wilde nog niet… Hij kwam toch naast me liggen en we zijn samen met onze ogen stijf dicht in de zon in slaap gevallen… samen vluchten… zo mooi samen…. Samen bang zijn voor wat er onherroepelijk komt…. Toen ik ik geloof een uur later weer wakker werd was er het zekere gevoel dat het moment daar was, dat we moesten praten… Heb hem gevraagd wat hij allemaal dacht…. Hij vertelde een beetje en zei dat hij me wilde vragen hem nog de tijd te geven… dat hij vond dat hij me dat niet meer kon vragen…. Maar dat hij nog na wilde denken over deze grote beslissing en de gevolgen … ik zei hem dat ik hem alle tijd van de wereld wilde geven als ik het idee had dat dat zin heeft, maar dat ik dan een beetje een ideee moet hebben wat hij met die tijd gaat doen, waar hij nog over na wil denken… hoe hij daar verder in denkt te komen.. Hij vertelde dat hij zich voor Ameland niet echt gerealiseerd had dat we echt uit elkaar zouden gaan… dat hij daar nog over na wilde denken wat hij in dat daglicht wilde beslissen, of dat zijn perspectief nog bij kon stellen… Ik zei hem dat ik dacht dat ik hem de tijd wilde geven, maar dat ik dacht dat ik wel weg moest gaan… om hem te laten inzien wat hij kwijtraakt, dat het noodzakelijk is om een beslissing te maken. En dat ik daarnaast niet trek om langer aan de oppervlak fijn en gezellig te hebben en daaronder dat verdriet te voelen.. dat ik dan steeds toch verwacht dat hij op een gegeven moment zegt dat hij er wel voor wil gaan… dat ik dan elke keer weer die hoop in mijn tenen voel zakken, dat ik dat niet trek…. Dat ik dan beter echt even alleen kan zijn… ook omdat het me extra pijn doet mijn verdriet te uiten en tegelijk te voelen dat ik hem daarmee zoveel pijn doe… Hoe erg dat ook voelt omdat ik het idee heb dat ik hem in de steek laat…. Wil hem vasthouden en slapen in de zon, maar dat leidt nergens meer toe…Hij vroeg zich hardop af of dat niet verkeerd was om uit elkaar te gaan, of dat niet gevaarlijk was, dat hij het idee had dat hij me moest troosten. Ik zei hem dat ik het heel fijn vond hoe lief hij voor me is, maar dat ik soms ook dacht dat wij voor elkaar niet degene waren om elkaar te troosten. Dat het belangrijkste wat hij voor mij kan doen is een heldere beslissing nemen, en dat het allermooiste wat hij voor mij kan doen is te durven beslissen onvoorwaardelijk voor mij te kiezen en het los te laten, het aan mijn vertrouwen over laten. Ik heb hem gezegd wat ik nog nooit heb durven zeggen, ik heb hem gezegd dat ik weet dat het goed komt als we samen door gaan, dat ik daarvan zeker ben, dat ik weet dat we het kunnen met zijn tweeën, dat we echt heel gelukkig samen kunnen worden met kinderen… Ik heb hem gevraagd daarop te vertrouwen, ik heb hem gezegd dat ik zeker weet dat wij goed voor elkaar kunnen zijn, dat de afgelopen maanden me daar alleen maar in gesterkt hebben…. Ik heb hem gezegd dat ik denk dat hij dit soort grote beslissingen niet kan nemen, omdat hij zijn zekerheid haalt uit doordenken, plannen, uit controle en dat kan niet bij deze beslissing… Hij zei dat hij er serieus over dacht of hij niet af moest gaan op wat hij wel zeker weet, dat hij van mij houdt… Dat hij met mij door wil… Ik heb gezegd dat ik met heel mijn hart hoop dat hij dat durft…. Uiteindelijk zei hij dat hij zag dat het misschien nodig was om even uit elkaar te gaan… Dat vind ik heel fijn dat hij dat zei, ik vind het zo lastig dit soort harde wrede beslissingen te nemen… en als we dat samen kunnen doen, maakt dat iets lichter, geeft me ook iets meer vertrouwen dat het zin heeft…. We hebben elkaar heel stevig vast gehouden en ik heb hem nog niet losgelaten… we zijn verder gewandeld door het bos… het mooie bos, wij samen…. Zoals het hoort…. Samen koffie met appelgebak eten ……. Naar huis gereden, toen we weer in de stad waren dacht ik ineens dat we misschien nog boodschappen nodig hadden, werd zo verdrietig van die gedachten, want er is geen wij meer, de komende dagen… Maar doorgereden naar huis… Voor de deur in tranen uitgebarsten…. Wist niet meer wat ik moest, wat doe je in zo’n situatie, volkomen absurd… echt weet ik veel…. Geen flauw idee… Hij nam me mee naar binnen.. ik zei dat ik ging afwassen, (zo’n soort reflex asl dat een kat zich gaat wassen als ie het effe niet meer weet) hij zei kom eens hier bij me zitten op de bank…. Hij hield me stevig vast… Heel stevig, echt wegkruipen in zijn armen…. Met elkaar afgesproken dat het niet uitmaakt wat we doen, als we maar heel open en eerlijk zijn tegen onszelf en duidelijk tegen elkaar, dat dat het belangrijkste is, dat de rest niet uitmaakt…. mijn grote held! Toen stelde hij voor samen rose te drinken in de zon….!!! Dat was goed en fijn.. wij zijn goed en fijn! Daarna de afwas gedaan en wat spullen gepakt terwijl hij boodschappen deed…. Toen samen wat gekookt, ik salade, hij satésaus, frietjes gehaald en lekker gegeten bij een of andere bagger film over mummies. Na de koffie in slaap gevallen en pas om een uur of 4 echt naar bed gegaan… Samen slapen… Onze laatste nacht samen… Ik kan niet geloven dat dit voor altijd is…. Echt niet daar wil ik niet aan….Zondagmorgen ben ik vroeg opgestaan…. In een vreemde lucide roes mijn spullen gepakt en in de auto gedaan…. De nog natte was van de waslijn in een vuilniszak gepropt…. Toen ik bijna klaar was kwam hij naar beneden…. Hem vastgepakt en gehuild… De Paas-stol die hij de dag ervoor had gekocht in tweeën gesneden, hoe theatraal. Ik zei nog dat als je dit in een film zou zien, je het er een beetje dik op vond liggen…. Samen om gelachen… Toen heb ik hem verteld dat ik heel veel van hem houd, dat ik hem veel wijsheid wens, dat ik hoop dat hij de komende dagen veel lieve mensen om zich heen heeft, dat ik hoop dat hij trouw is aan zichzelf… dat ik gruwelijk hoop dat we hier samen uit kunnen komen….. Dat hij moet weten dat ik heel veel van hem houd… Toen ben ik in de auto gestapt en ben huilend weggereden, muziek hard aan .. huilen tot ik ver de stad uit ben ….. Verdriet, verscheurd en de zekerheid dat ik dit moet doen…. Liefs Heureka

Wat heb je dat ontzettend mooi geschreven Heureka. Krijg er echt kippevel van.

Ik hoop dat de tijd uit elkaar jullie goed doet, en dat jullie er samen nog sterker uit komen.

Als ik lees hoe groot jullie liefde voor elkaar is, dan hoop ik echt dat jullie er samen uit gaan komen.



Heel veel succes de komende dagen. Trek je het een beetje alleen?



*; Een dikke knuffel voor je, dat heb je wel nodig!



X Sil