Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2

Lieve lieve Heureka!!!



Ik dacht ga nog eens even op ons topic kijken. Lees ik je geweldige bericht!!! Echt, het heeft zo moeten zijn. Ik wist het gewoon, al ken ik jullie niet, dat jullie hier samen uit zouden komen.

En dan ook nog zo'n mooi vooruitzicht, jullie gaan trouwen!!!

Geweldig! Ik hoop dat je heel snel zwanger bent en dat jullie samen kunnen genieten van jullie kindje!



X Sil

Heureka, ik moet de afgelopen dagen steeds aan je denken... ik vind het zo fijn voor je! En natuurlijk put ik ook hoop uit jullie verhaal... nu moet mijn lief ook maar eens de sprong wagen, haha. Voel dat het nu ook weer tijd wordt om er weer over te praten, dit weekend denk ik maar weer eens :D

Het rare is dat ik in mijn hoofd inmiddels zo'n eigen wereldje aan het creëeren ben, dat ik het gevoel ook heb 'het zit wel goed, het komt goed'. Ik hoop maar dat het ook zo uitpakt... :R

Heureka,



Dit is super, gefeliciteerd meid.

En geniet ervan, zeker met het mooie weer,al mag het wel wat warmer worden



En ik kom zeker op je nieuwe topic kijken.



Groetjes Northern

Fucking Max.... Ik had zojuist een lang bespeigelend Heurekaverhaal geschreven en toen ik wilde posten was alles weg, want ik was uitgelogd..... Shit!



Maar ik laat de vrolijkheid niet verjagen... Nu nog even heel kort, bedankt voor jullie felicitaties en meeleven, Hartverwarmend!

Rixt ik denk ook aan jullie!  Houd moet ga op je gevoel af.... en weet dat wanneer je het echt niet emer ziet hoe het moet dingen ineens op hun plek kunnen vallen.... Je zegt het goed, ik heb daar wel ver voor moeten gaan... moeten sleuren... slepen... niet normaal... maar het is nodig geweest...  kan ik nu zeggen, daar heb ik natuurlijk ook veel aan getwijfeld... De beslising is echt als een sprong een doorbraak .... hij kijkt er nu heel anders tegen aan... we hebben gisteravond samen uren zitten fantaseren over leuke kindernamen... Iets wat ik echt nooit voor mogelijk had gehouden.... Hij zegt dat hij denkt dat hij nog steeds niet een echte kinderwens heeft, maar wel een grote wens met mij te leven en dat hij zich voor kan stellen en hoopt dat hij het heel leuk gaat vinden om vader te zijn... Ik heb er echt alle vertrouwen in dat het goed komt met zijn vader gevoelens ....

Het heeft alles te maken met los durven laten....  Rixt, volgens mij sta je op een moeilijk punt... je blijft geen kindern krijgen en wel bij elkaar  blijven echt als een optie zien... dat is sterk van je en siert je, maar dat maakt de beslissing voor je man wel minder helder... en laat veel vluchtruimte.... Ik wil je niet vertellen wat je moet doen en denk dat je dat prima zelf kunt bedenken... .... ik ken jou man niet.. en kan daar dus niets over zeggen,  maar ik denk dat mijn lief in die situatie nooit de stap had durven wagen... het los te laten en te springen... dan had hij weg kunnen blijven duiken.... En daar wordt uiteindelijk niemand gelukkig van... een doorbraak moet hoe dan ook.. Wat jij daarvoor wanneer moet doen kun alleen jij voelen... Ik stuur je krachten liefde en denk aan je!!! Ik hoop het zo voor je dat jullie er ook samen uitkomen. Ik heb het idee dat jullie de afgelopen maanden wel naar elkaar toe zijn gekomen... heb de grapjes die jullie altijd zijn blijven maken wel als een goed teken gezien.... Hoe moeilijk het soms is, jullie liefde samen is wel de kern van alles wat uit jullie voortkomt ......  Je zegt dat het weer tijd is voor een goed gesprek..... Go for it.. Wijsheid en sterkte voor jullie allebei!

Liefs!

Heureka

Heureka, klopt wat je schrijft. Dat de optie 'bij elkaar blijven zonder kinderen' veel vluchtruimte overlaat voor manlief. Ik ben er ook nog niet uit of het een goede optie is voor mij. Het is voor mij ook een proces om er achter te komen hoe sterk die kinderwens is. Zo sterk dat ik echt overweeg om mijn relatie daarvoor op te geven als we echt niet bij elkaar komen in onze standpunten? Ik weet het gewoon niet. Jij was daar wel duidelijk in, blijkbaar was je gevoel daarover heel duidelijk. Bij mij is dat nog niet zo duidelijk. (Misschien ook omdat het een pijnlijke gedachte is om over na te denken.) En ik vind het niet echt eerlijk om het naar manlief toe stelliger naar voren te brengen dan ik het voel. Ik kan niet met 100% eerlijkheid zeggen: "Als je geen kinderen wilt, dan ga ik bij je weg." Als ik dat niet zo voel, dan heb ik het idee dat ik een spelletje aan het spelen ben. Kijken wie eerst gaat buigen...

Hij heeft al eens in een emotionele bui gezegd: "Als je bij me weggaat, zijn er zo kinderen hoor".

Ik moet zeggen dat het  ook een hele tijd heeft geduurd voor ik voor mezelf duidelijk had dat ik écht een kinderwens had, dat het niet een bevlieging ofzoiets was. Dat was al een overwinning om duidelijk tegen hem te zeggen: Ik wil kinderen. Dat heeft moeite gekost en boze gezichten, maar uiteindelijk heeft het wel gebracht dat we er over in gesprek zijn gegaan.



Maar kun je het zelf al een beetje bevatten? Lijkt me zo vreemd, en ook heel mooi, dat je nu ineens vrijuit samen hierover kunt fantaseren... Hij, die een week geleden (of twee) nog met tranen in zijn ogen zei: schatje, ik wil ze niet... Hoevaak knijp je jezelf per dag in je arm? Heb je er al over gedroomd? :P



Ik denk ook wel dat het voor mijn man geldt dat er iets geforceerd moet worden, in die zin dat hij er niet met volle overtuiging voor gaat kiezen. Het zal voor hem meer een sprong in het diepe zijn... even neus dichtknijpen en springen denk ik dan maar... 

Ik snap dat ook wel. Ga hem dit weekend maar eens het vuur aan de schenen leggen haha

liefs Rixt

Hoi Lieve Rixt!Ik heb in reactie op jouw stuk en de afgelopen weken weer een heel stuk zitten schrijven, dat blijft een goede manier om het allemal een plekkie te geven... Ik hoop dat je er op de een of andere manier iets aan hebt... Ik leef zo met je mee en wil je helpen, maar dat kan natuurlijk helemaal niet .... aan je denken en mijn gedachten delen.. dat is wat ik kan doen..... Bij deze!De ommezwaai blijft onwezenlijk en heerlijk, ik knijp al iets minder vaak in mijn arm, juist de gesprekken die we hebben maakt de nieuwe realiteit allemaal steeds werkelijker en daarmee worden de weken en maanden voor de Grote Ommekeer ook langzaam steeds onwerkelijker… Ik weet het nog goed, maar allebei die states of mind in een keer voelen zoals ik van het weekend had, dat was pas echt surrealistisch…. Ik bedenk me meerdere keren per dag hi hi ik zou gewoon al zwanger kunnen zijn, het feit dat dat kan….!!! … dat is wel een onwerkelijke gedachte… dat kan nu echt…. We hadden het over de vakantie… en dan zegt mijnlief dingen als… misschien is het wel de laatste vakantie met zijn tweeen…. Zo cioncreet had ik het me dna nog weer niet voorgesteld… maar het is wel realistisch, hoop ik.. Ik wil wel graag de eerste maanden gewoon lekker relaxed doen hoor met vrijen… laten we in godsnaam weer onbevangen van elkaar genieten…. Het hele dilemma heeft onze sex best wel belemerd de afgelopen maanden… Maar ik merk ook dat ik me nu een beetje geremd voel om te beginnen te vrijen, omdat ik dan denk dat mijn liefje denkt dat ik het alleen maar doe om dat ene… Maar goed ieder weldenkend mens weet dat iets niet doen omdat je ‘denkt dat de ander dan denkt dat’ niet echt een zinnige basis voor actie is, dus dit wilde ik hem straks bij een roseetje in de tuin maar eens vertellen…. Om hem vervolgens te verleiden… Hi hi!Je schrijft: Het is voor mij ook een proces om er achter te komen hoe sterk die kinderwens is. Zo sterk dat ik echt overweeg om mijn relatie daarvoor op te geven als we echt niet bij elkaar komen in onze standpunten? Ik weet het gewoon niet. Jij was daar wel duidelijk in, blijkbaar was je gevoel daarover heel duidelijk. Bij mij is dat nog niet zo duidelijk. (Misschien ook omdat het een pijnlijke gedachte is om over na te denken.)Dat is voor mij ook echt niet altijd duidelijk geweest en was een hele worsteling …. Pijnlijk, verdrietig, heftig zwaar…. Maar ik heb er veel van geleerd over hoe ik hier zelf in sta…. Nog beter hoe ik in mijn relatie sta, wat liefhebben voor mij betekent, hoe ik aankijk tegen kinderen krijgen en het ouderschap, wat ik belangrijk vind in mijn leven… Ik ben er uiteindelijk dik drie jaar mee bezig geweest… inderdaad eerst om voor mezelf te erkennen dat ik het graag wil en er klaar voor ben om te proberen te krijgen. Toen ik dat aan mijn lief vertelde en die observatie niet in erg vruchtbare aarde viel (niks geen macho-romantische ‘Kom maar hier schatje….’ ) ben ik daarna lang geworsteld met de vraag hoe ik daar in sta, in mezelf zoeken ervaren en aftasten hoe belangrijk dat voor mij is… ik denk dat dat op zich een normaal proces is, alleen dat je dat ‘normaal’ (ik bedoel bij gelijkwensigheid) samen met je lief doet.. In onze gevallen is het nog extra lastig en pijnlijk omdat het ook nog voelt als een onwenselijke wens… je kunt er niet samen in groeien…. Het dreigt je zelf serieus uit elkaar te drijven… Het is een nieuw gebied dat je zo graag met je geliefde zou willen onderzoeken, door samen te praten samen ontdekken hoe je daarin staat, elkaar daar in steunen… maar goed dat zit er voor ons niet in…. Daarom is het denk ik een extra lange en pijnlijke zoektocht… Extra moeilijk omdat het voor je gevoel niet klopt wanneer trouw aan je relatie, niet overeen komt met trouw aan jezelf…. Dat doet pijn en het voelt alsof je je lief in de steek laat als je dat wel zo voelt…. Ik ben daar dus ook helemaal niet altijd daar zo stellig in geweest… heb er ook heel lang ernaar gestreefd vanuit gezamenlijkheid een oplossing te vinden. Maar kwam daar ook niet verder mee… uiteindelijk ben je ook in een relatie twee personen, denk zelfs vaak dat een wezenlijke relatie alleen kan bestaan en floreren als je daar allebei eigen persoon in bent… Wat voor mij een doorbraak was dat ik ergens vorig voorjaar me realiseerde toen ik samen met mijn liefje in de tuin naar de sterren zat te kijken…. dat wel of niet kinderen krijgen echt van een andere orde is dan veel andere beslissingen in een relatie en in het leven… het gaat niet over wat je doet…. Het gaat over hoe je leeft, hoe je tegen het leven kijkt…. Een heel diep wezenlijke vraag.Daarnaast heb ik altijd een vreemd gevoel gehad bij de stelling (die hier op het topic ook vaak voorbij komt) dat het een afweging is tussen relatie en kind…Dat heeft nooit geklopt voor mijn gevoel…. Ik bedoel dat kind ken ik helemaal niet… ik weet feitelijk niet hoe het is om moeder te zijn…. Dat zei mijn lief een aantal jaren geleden ook.. hoe kun je onze relatie nu opgeven voor een kind dat er nog helemaal niet is??? Als dat zo is kun je nu maar beter gaan… een pijnlijke, maar op zich logisch klinkende redenering, maar wat mij betreft klopt dat niet… Wat ik wel weet is dat ik een diep verlangen heb om dat te leren kennen… dat is iets van mij, dat is ondeelbaar van mij… als ik een relatie heb hoort dat deel er ook bij… ik kan niet een relatie hebben waar zo’n oer deel van mij niet geuit mag worden, waarin daar geen plek voor is… Dat wil ik niet, dat zou uit elkaar knallen of een zwak aftreksel zijn van de wezenlijke liefdesrelatie die ik heb en koester… Omdat ik dan niet helemaal kan ZIJN in de relatie.. en dat is een essentie twee mensen die helemaal ZIJN… De verwoording van mijn lief dat hij kiest voor mij met alles wat daarbij hoort…. Sluiten daar heel mooi bij aan… Als ik er nu zo over nadenk, zegt mijn lief nu ook niet okee ik zet mijn ‘niet kinderwens’ overboord voor jou… hij zet zijn bezwaren over boord… dat is wel wezenlijk iets anders dan afscheid nemen van een sterk verlangen… dan je verlangen naar moederschap of kind overboord zetten.Als hij echt het gevoel had gehad dat zijn bezwaren zo dicht bij zijn persoonlijkheid zouden horen dat hij niet trouw was aan zich zelf als hij ze liet varen…. Of dat hij voor hem belangrijke verlangens niet zou kunnen verwezenlijken als hij een kind zou krijgen, vader zou worden… dan zou dat voor mij een reden zijn om in te zien dat we dan niet samen dor moesten gaan…. omdat ook dat de Liefde aan zou tasten. De afgelopen weken heb ik volgehouden en nieuwe wegen gezocht omdat hij dat niet zei, nooit heeft gezegd ook…. ik wilde dat hij voor me koos, met alles wat daarbij hoort en ik ben gruwelijk dankbaar dat hij dat heeft durven doen… maar ik had het enige andere acceptabele alternatief gevonden dat hij had gezegd ‘ik kan het niet aan mezelf verkopen dat ik vader wordt…’ Dat dat voor mij de enige twee acceptabele alternatieven zijn, die recht doen aan onze liefde, is mij pas de laatste weken duidelijk geworden, ik denk eigenlijk pas op Ameland…Mijn lief zei in Brussel nog zoiets moois tegen me dat hij vond dat als ik wel zou hebben gekozen om van mijn kinderwens af te zien om bij hem te kunnen blijven, dat hij dan had moeten zeggen dat we uit elkaar moesten gaan.. dat hij het idee had dat dat zo bij mij en mijn levens instelling hoorde dat hij het niet op zijn geweten wilde hebben dat ik daarvan af zag… dan moet ik huilen van geluk…Maar Rixt, ik ben het helemaal met je eens dat je je niet stelliger voor moet doen dan je bent… ook dat is niet eerlijk niet naar hem en niet naar jezelf toe… dan ben je inderdaad een spelletje aan het spelen… en dat doet jullie liefde geen goed… Het enige wat je kunt doen is met je lief doorpraten van hem (al dan niet expliciet) vragen of hij heel diep bij zichzelf te raden wil gaan hoe hij hier werkelijk in staat… wat trouw aan hemzelf is en wat daarbinnen mogelijk is…. Vertel hem ook dat je niet zou willen dat hij iets doet wat niet trouw aan zichzelf is, maar dat je dat zelf ook niet wil… ik denk dat je ook voor jezelf moet proberen of je dat ook helderder kunt krijgen hoe je hier in staat, wat kan je wel en niet aan Jezelf verkopen….…. Ik vind daarbij zelf de oefening om me bij de verschillende opties te denken ‘Als ik aan het einde van mijn leven terugkijk hoe zou die beslissing dan voelen….’ Maar tjemig het is een heftige bumpy levenspaadje die wij moeten gaan….. Ik hoop zo gruwelijk dat jullie er op een goede manier uitkomen… Ik denk aan je van het weekend, zoek en plekje in de zon en probeer er een open gesprek van te maken…. van mens tot mens! En houdt elkaar stevig vast in deze heftige tijden.... weet dat het in naam der liefde is dat je hier doorheen moet.....Hug!Heureka!

Heureka : wat fijn dat je man ook al besmet is !!



Room : de hoeveelste moet je kleintje komen



Kaetje :





Heb je topic lopen zoeken over zwanger worden maar vond die niet.

 Ik wou checken of je al schitterend nieuws voor me had of niet ..

Of zit je nu in de MMM (hoe noemt het tpic weer waar jij aan deelneemt??)



Met Xander gaat het goed .. hij weegt nu 4800 gr. Vorige week ging het iets minder met hem hij heeft nl 5 dagen in het ziekenhuis gelegen, met een virus ... waardoor ie diarree had en helemaal uitdroogde maar dat is gelukkig over. Met mij gaat het nu iets beter. Ik ga hier niet veel online kunnen komen, enkel in de weekends ... Ik ga hier niet over uitwijden in het forum. Maar psych problemen worden dus behandeld...  en het slaat iets of wat aan. Als alles goed gaat zit ik weer fulltime thuis half juli

Kaetje , jammer dat het bij ne nog niet raak is



Bedrijf is al failliet hoor, nu nog aan geld zien te raken.

Met juli weer thuiszitten bedoel ik , dat de kraamperiode zo heftig is geweest, dat allerlei probs weer kwamen opduiken en ik nu kamp met een postnatale depressie, waarvoor ik nu in een soort centra zit opgenomen voor moeders met een postnatale depressie.. (zit nu een weekendje thuis) En Xander zit in de week mee in het centrum, en volg allerlei therapien in groep, maar ook alleen om mijn leven weer op orde te krijgen.

Normaal gezien duurt zo een opname 3 maanden.



Maar ze helpen me ginds goed. Straks ff eens vriend helpen in huishouden, want dat heeft wat op kop gestaan. En ga hem normaal gezien als ik elk weekend ok ben hem kunnen helpen.

[heureka:] maar ik had het enige andere acceptabele alternatief gevonden dat hij had gezegd ‘ik kan het niet aan mezelf verkopen dat ik vader wordt…’





Heureka, dat is precies hoe ik er tegenover sta. Ik heb voor mezelf laatst bedacht: in welke situatie zou ik er mee kunnen leven als we bij elkaar blijven en besluiten geen kinderen te krijgen. Daar kwam ik op uit: alleen als hij het echt tegennatuurlijk voor zichzelf vindt om kinderen te krijgen. Dat het een heel sterk gevoel is. Dan zou het nog heel moeilijk zijn, maar ik kan me er alleen maar in vinden als hij écht Echt ECHT overtuigd is dat hij het niet moet doen, en niet als hij het niet wil om praktische redenen en 'ik heb er niet zo'n trek in' of 'het is zo'n gedoe'.

Als ik het zo teruglees is het dan eigenlijk al een duidelijke keuze... :P

Dit heb ik nog niet zo tegen hem gezegd overigens, maar moet wel ter sprake komen.

Gisteravond maakte hij nog een grapje bij vrienden thuis, die allerlei mooie speelgoedautootjes hadden voor hun zoontjes. "De enige reden om een kind te krijgen zou nog wel zijn om een racebaan met race-autootjes te kopen." Tsja, wie ben ik dan om te zeggen dat je die dingen ook los in de winkel kunt kopen en dat ze je bij de kassa echt niet vragen om je te legitimeren met een kind aan je hand... :P



Kaetje, hoe gaat het met jou? Ik heb het idee dat je wat 'losser' tegenover het zwanger worden aan kijkt (en dat het nog niet is gelukt), dat je het wat meer kunt relativeren... klopt dat? Inderdaad, die zon maakt al een hoop goed hè, we kunnen er dit weekend gelukkig weer van genieten, echt een kadootje :gwab:

Rixt

Hallo,



Wat ben ik blij dat ik nu dit topic tegenkom, want ik zit dus in precies zo;n situatie en ik zit er aardig mee.



Mijn vriend en ik zijn nu 7 1/2 jaar samen. We hebben beiden altijd kinderen gewild, maar hebben enorm veel meegemaakt de afgelopen jaren. Dit heeft erin geresulteerd dat mijn vriend geen kinderen meer wil. Ik hoop van harte dat zijn mening nog gaat veranderen, maar ik weet hte niet.



Maar nu komt mijn dilemma. Ik heb altijd gezegd: als ik een vent tref die geen kinderen wil, dan ga ik verder. Ik wil namelijk perse kinderen. Maar nu zit ik zelf in de situatie dat niet eens zeker is of ik kinderen kan krijgen. Door een ziekte is de doorgang tussen eileider en eierstok rechts bemoeilijkt en links niet meer mogelijk.



Zet ik een goede relatie op het spel om er dan bij een andere man achter te komen dat ik geen kinderen kan krijgen? Of moet ik maar blijven hopen dat mijn vriend zijn mening verandert. Ik weet het niet meer.



Liefs,

Majo

Lieve gelukkige Heureka,



Ik las je berichtje van maandag de 16e net pas.

Wil je nooit meer zo mooi romantisch schrijven op een forum waar ook EMO-zwangeren (ikke bijvoorbeeld) meelezen. Ik heb stiekem een beetje zitten janken.

Ik ben zo blij voor je en wil je feliciteren met zo'n mooie verstandige man.

Gefeliciteerd ook met jullie trouwplannen, ik kan uit eigen ervraring zeggen dat zo'n dag met alle mensen van wie je houd en die van jullie houden een ontzettend warm gevoel geeft. En een onuitwisbare herinnering voor het leven.

Ik hoop ook voor je dat je snel zwanger zult worden en dat het zwanger worden bij jou een minder grote obsessie zal zijn dan het bij mij is geweest, ook al lukte het heel snel. Relaxen en sexen schijnt echt wonderen te creëren.



Ik heb altijd met je meegelezen en meegeleefd en vind je een bijzonder mens. Ik heb er ook vertrouwen in gehad, hoewel ik jullie natuurlijk onvoldoende ken om dit hard te kunnen maken.



Ik hoop dat jou verhaal de andere meiden hier zal helpen en inspireren.

Wonderen zijn de wereld echt nog niet uit!

Geniet er van.



Liefs Plieno (12 weken zwanger, manlief "om" in december)

*; voor kaetje hou de moed erin meid !!

Heureka,

ik lees nu pas je verhaal hier en ook op mijn topic. Tranen stromen over mijn wangen en t kippenvel staat op mijn armen. Wat GEWELDIG nieuws lieve meid!!!!!! Wat zul jij blij zijn!!!!! Ik heb ook op mijn topic wat uitgebreider gereageerd! Super!!!!!



Doppie, liefs!

Majo, ja het is wat mij betreft echt een dilemma waar jij, ik en andere hier voorstaan. Ik worstel ook met de vraag moet ik weg bij mijn vriend of zet ik mijn kinderwens opzij en ook ik kan er van alles bij halen, zoals kan ik wel zwanger worden, ontmoet ik nog een keer een leuke man enz. Het enige waar ik achter ben is dat je dit niet zomaar beslist. Je zegt dat je een grotere kans hebt geen zwanger te kunnen worden. Ik snap dat het dan heel moeilijk is om om een kinderwens je relatie te verbreken. Maar wel is het belangrijk dat als je bij hem blijft dit niet tussen jullie in komt te staan, dat je hem het niet gaat verwijten. Verder is het denk ik belangrijk om met hem te praten en uit te zoeken waarom hij opeens geen kinderen meer wil. Is het bv alleen angst door dingen die zijn gebeurd? Denk jij dat dit bij hem bij kan draaien, hoe denkt hij er zelf over? Wil jij hem daar de tijd voor geven.



Zelf heb ik gister een gesprek gehad met mijn vriend hierover. Door dit forum en met name het verhaal van Heureka had ik toch hoop dat ook hij kon bijdraaien. Maar de hoop is na het gesprek helemaal verdwenen.... Ik vind het moeilijk de vinger er precies op te leggen waarom hij geen kinderen wil. Hij zegt dat hij  geen tijd en ruimte wil inleveren voor een kind en wil geen zorg dragen voor een kind.  Hij heeft al genoeg aan de zorg voor zichzelf. Maar als in het gesprek steeds meer negatieve kanten worden opgenoemd en overal een probleem van wordt gemaakt als we kinderen zouden hebben (en dit is juist niet zoals ik hem ken, als ik moeilijk doe dat iets niet haalbaar is is hij juist altijd die mij laat zien dat het wel kan, hij zoekt altijd naar de mogelijkheden en oplossingen) en ik zeg dat hij naar negatieve kanten zoekt, zegt hij dat het ook heel erg een gevoel is. Zoals mijn kinderwens een gevoel is, is zijn wens om geen kinderen te krijgen dat. Hij krijgt een brok in zijn maag als hij denkt aan het hebben van een kind. Maar juist bij een gevoel denk ik dan weer is dit geen angst......en kan je die niet overwinnen...... Zelf zegt hij dat die angst er misschien wel bij zit, maar dit toch echt niet de manier is zoals hij zijn leven voor zich ziet.



Ook ik houd de mogelijkheid open om met hem door te gaan zonder kinderen. Soms vraag ik me af of ik niet te laf ben om voor mijn eigen gevoel te kiezen en een eind aan deze relatie te maken. Want heureka, ik vond het echt een dappere keus die jij had gemaakt en je bent er ook voor beloond.  Hoewel mijn gevoel ook zegt je kan niet bij hem weg, jullie hebben het zo leuk samen, jullie horen samen. heureka, ik denk dat je gelijk hebt dat als ik niet zeg ik ga bij je weg als je geen kinderen met me wilt veel vrijheid voor hem open laat. En ik denk zeker dat de enige kans dat hij nog omdraait is om bij hem weg te gaan. Dan wordt het kiezen tussen mij en voor kinderen gaan pas echt concreet. Maar als ik dat beslis moet ik er zelf 100% achter staan, anders wordt het zo een chantage middel. En na ons gesprek van afgelopen weekend denk ik dat ook die kans heeeeel klein is, dat hij dan omgaat.  Rixt, heb jij er nog over gesproken met je vriend. Ben jij wel verder gekomen?

Hallo Mienie,

Ik schrijf hier niet zo vaak meer maar lees nog wel met jullie mee.

Een vreselijke situatie, ik weet het want ik heb er zelf ingezeten.

Je moet echt voor jezelf uitmaken of je met hem verder kunt als er geen kinderen komen. Dat is op dit moment zijn keuze en hij is er duidelijk over. Als jij het belangrijker vind om met hem verder te gaan dan kinderen te krijgen, dan kun je met je relatie verder. Maar als jij daar twijfels over hebt en je gaat met hem verder dan zal dat (waarschijnlijk) tussen jullie in komen te staan. En dat is wel het allerlaatste wat je wilt denk ik. Dus dat is denk ik waar je nu voor moet kiezen. Dat is het allermoeilijkste en bij Heureke liep het goed af, maar het kan net zo goed anders aflopen. Ikzelf ben niet bij mijn vriend weggegaan maar heb hem een ultimatum gesteld. Vóór die datum wil ik een ja en anders ben ik weg en daar had ik mij ook zeker aan vast gehouden, hoe moeilijk ook. (Ik heb het natuurlijk niet zo stellig tegen hem gezegd en er zijn heeeeel wat gespreken aan vooraf gegaan.) Want ik weet dat ik ooit kinderen wil (of het gaat kunnen is een ander vehaal) en als ik met hem was doogegaan dan was dat zeker tussen ons in komen te staan en waarschijnlijk alsnog een punt geweest waarom we niet verder zouden kunnen met onze relatie.

Ik hoop van harte dat jij ook hierover een keuze kunt maken.

Veel liefs en sterkte.

Hallo meiden,



af en toe lees ik met jullie mee. Hoewel mijn probleem misschien minder groot is als bij sommigen van jullie, herken ik erg veel in jullie verhalen.



Mijn vriend en ik zijn allebei 25 jaar en zijn nu bijna drie jaar samen. Een jaar geleden kreeg ik het gevoel dat ik graag een kindje zou willen en sinds een paar maanden wordt dat gevoel steeds sterker. Overal zie ik bolle buiken en kinderwagens en dan denk ik dat wil ook zo graag!!

Mijn vriend staat gelukkig niet geheel afwijzend tegen het idee om ooit te proberen kinderen te krijgen, maar hij denkt meer over minimaal 10 jaar ofzo... 

Natuurlijk zijn we nog jong, maar 10 jaar duurt nog zo lang! Het liefste wil ik graag zo jong mogelijk moeder worden, maar zoals het er nu naar uitziet duurt t nog wel jaren! 

Hij wil namelijk eerst carriere maken, een groot huis kopen, veel reizen maken en stappen met zijn vrienden enz en is bang dat dat met een kind allemaal niet meer kan. Ik probeer hem duidelijk te maken dat een kind voornamelijk veel liefde van zijn ouders nodig heeft en dat een kind niet direct het einde van je sociale leven hoeft te betekenen. Maar ik kan hem niet op andere gedachten brengen. 

Ik probeer hem niet te veel onder druk te zetten, maar ik ben er inmiddels wel bijna de hele dag mee bezig! 



Gelukkig zijn er al wel een paar succesverhalen (Heureka gefeliciteerd!!), dus daar kunnen we mooi hoop uit halen!



groetjes LL

He meiden,



Ik ben sinds dit weekend weer een beetje geruster.

Mijn vriend was een weekendje op vakantie met vrienden. Gisteren kwam hij terug :) en een van zn vrienden had gevraagd wanneer we met kinderen gingen beginnen. Hij had geantwoord dat dat nu echt niet lang meer zou duren.

En dat vertelde hij dus helemaal uit zichzelf, zonder dat ik weer een of andere opmerking moest maken over kinderen.



Daarna lagen we lekker samen in bed tegen elkaar aan en zei hij: met jouw wil ik ooit kindjes. Dus ik begon te lachen, dacht dat het een grapje was.

Niet lachen, dat meen ik echt zei hij. Geweldig vond ik dat!



Wat betreft die bezwaren waar iemand het hier over had (weet je naam even niet meer, sorry!) die fase heeft mijn vriend ook gehad. Bij alles wist hij wel iets negatiefs te verzinnen. En hij kwam ook steeds thuis met verhalen over mensen met kinderen en dat het allemaal zo vreselijk en zwaar was.



En nu is hij dus zo goed als om! Ik wil niet zeggen dat dat met jouw vriend ook gaat gebeuren, maar het zou natuurlijk wel kunnen.

En ik denk dat je inderdaad echt eens diep na moet denken of je wel met hem verder wil als hij geen kinderen wil. En hem dan toch een ultimatum moet stellen. Je schreef toch dat hij had gezegd dat hij ze wel wilde als jij ging?

Ik zou het ook niet als chantagemiddel gaan gebruiken, maar volgens mij is een kinderwens zo sterk, dat een vrouw deze niet zomaar weg kan stoppen. Dat zal altijd tussen jullie in blijven staan. En jij zult hem altijd verwijten blijven maken omdat je door hem geen kindjes hebt gekregen.



Sterkte!

Sil

Dag Kaetje, hier ben ik!!! Lief dat je naar me vraagt! Ik was een tijdje niet hier. Hoe gaat het met je? Ik lees je bericht dat je weer ongesteld bent geworden en dat jullie er nu over nadenken om binnenkort wel of niet naar de huisarts te gaan. Want kan het dan lang duren he als je iets zoooo graag wilt! Je verlangen zit in alles!

Wat lekker dat jullie met de zomerplannen bezig zijn! leuk vooruitzicht he?

 

Ik had ook even geschreven op mijn eigen topic. We hebben een rare tijd achter de rug. We hadden namelijk buiten de stad ons droomhuis gezien, deze gekocht (wauw dat we dat durven!!) maar helaas ging t allemaal niet door omdat mijn vriend gebonden is door zijn baan (zie mijn topic). En we zagen ons kindje al rond huppelen bij wijze van...het is zo'n prachtig huisje! Met veel tuin erbij, helemaal vrijstaand. Maar t feest gaat niet door.

Vorige week heb ik mijn midweek schrijven op Schiermonnikoog gehad, dat was HEERLIJK!!!!! Het heeft me goed gedaan en alles heeft weer een plekje gekregen.



Maar genoeg over mij; hoe gaat het met jou?



Liefs Doppie

Ha meiden, wat een druk verkeer hier, gezellig!!



Allereerst, welkom Majo en Lievelente (wat een leuke naam, klinkt vrolijk, zonnig... zin in terrasje  )



Hopelijk vinden jullie hier wat steun. Zelf heb ik er veel aan gehad, en anderen ook.



Majo, wat een lastige situatie zit jij in. Je weet medisch niet of een zwangerschap mogelijk is. Is het mogelijk om daar meer zekerheid over te krijgen, kun je daarvoor terecht bij je huisarts of gynaecologisch onderzoek? Dat zou je al meer houvast kunnen geven over of het überhaupt mogelijk is en kun je misschien een meer weloverwogen keuze maken. Nu heb je veel onzekerheden.

Ook is je leeftijd denk ik wel van belang, heb je 'haast' met een zwangershap of heb je nog wel even 'de tijd'. Hoe oud ben je?

En weet je vriend van jouw vragen, twijfels, zorgen? Kun je er makkelijk met hem over praten?



Lievelente, fijn dat je vriend in elk geval wel positief over kinderen denkt, al is het dan over een (veel te lange) tijd... Hebben jullie veel vrienden in je omgeving die kinderen hebben? Ik kan me goed voorstellen dat je vriend nog even wil genieten van de vrijheid, maar toch is het echt niet zo dat je niks meer kan als je een kind hebt. Vrienden van mij gaan met hun vrienden op verre reizen, een vroegere collega heeft ooit haar man en kinderen onder de arm genomen en is vijf maanden door Brazilië gaan reizen met slechts één (!) gezinsrugzakje... het is maar net hoe makkelijk je er zelf in staat en hoe flexibel je bent. Heb je een groot netwerk om je heen van opa's, oma's, zussen, broers, tantes e.a. die kunnen oppassen? Dat scheelt ook al, als je een keer op stap wilt gaan samen.

Weet je vriend hoe serieus jouw kinderwens op dit moment is? Uit eigen ervaring heb ik gemerkt (en manlief is 38...) dat mannen ook wel eens reageren met een houding van 'als ik er niks over hoor, is het er niet'.... Vooral het onderwerp op de agenda houden!

(deze tip zou ik zelf ook weer eens ter harte moeten nemen :D)



Sillebil, wat klinkt dat goed, al die ontwikkelingen!



Ieniemienie, (shit doe ik het weer... :o) eh... Mienie dus... moeilijk hè, zo'n discussie heb ik ook vaak gehad, altijd eindigend in tranen... Nee, ik heb het niet met manlief er over gehad dit weekend. Ik had een kadootje gekocht omdat we 14 jaar samen waren dit weekend. Ik ging de boekwinkel in en vroeg of ze een boek hadden om een man te overtuigen om kinderen te krijgen. De verkoopster dacht heel lief mee, kwam eerst met het boek van Bill Cosby aan, maar bedacht toen: 'Als hij dit leest wil hij zeker niet meer, haha'. Het boek bleek ook niet te bestaan :( maar toen kwam ze met een ander grappig boekje aanzetten. Daar had ik iets in geschreven waar hij volgens mij wel moest weten waar het op sloeg... toen ik het gaf, las hij het voor, moest vervolgens plotseling niezen en rende naar de keuken om zijn neus te snuiten, toen kwam onze logée net naar buiten... en vervolgens hebben we het nergens meer over gehad, vanwege druk programma daarna... mmm. Ik zei nog: "Oh, ik had een andere reactie verwacht.." Nu heeft hij weer drukke dagen op het werk. Dit weekend maar weer eens poging wagen..

[Mienie]

Ook ik houd de mogelijkheid open om met hem door te gaan zonder kinderen. Soms vraag ik me af of ik niet te laf ben om voor mijn eigen gevoel te kiezen en een eind aan deze relatie te maken.[...]

En ik denk zeker dat de enige kans dat hij nog omdraait is om bij hem weg te gaan. Dan wordt het kiezen tussen mij en voor kinderen gaan pas echt concreet. Maar als ik dat beslis moet ik er zelf 100% achter staan, anders wordt het zo een chantage middel.



mienie, ik denk niet dat je laf bent. Het is voor jou toch ook een proces om er achter te komen wat je wilt? En wat je niet wilt? Wat ik al eerder schreef, is dat ik voor mezelf laatst heb nagedacht: wanneer kan ik er mee leven om samen verder te gaan en toch geen kinderen te krijgen? En toen kwam daar eigenlijk uit dat ik het heel moeilijk vind om te accepteren dat we geen kinderen zouden krijgen om een praktische reden, zoals vrijheid opofferen e.d. Dat is een heel legitieme reden in principe, maar ik denk niet dat ik me daar bij neer kan leggen. Voor mij is belangrijk als hij gevoelsmatig zo overtuigd is dat hij geen kinderen moet krijgen dat het dan (eventueel) een keuze zou kunnen zijn om me daar bij neer te leggen. Ik kan me ook niet voorstellen dat we uit elkaar zouden gaan. Als ik dan weer hoor van vriendinnen die geen relatie hebben, allerlei mannen ontmoeten die 'het' toch niet zijn, vriendinnen die gaan scheiden... dan ben ik ook wel heel erg blij met de relatie die ik heb. Natuurlijk kun je ook met een andere man gelukkig worden, maar het kan ook zijn dat je straks jarenlang op zoek bent naar een leuke man... En ik zie mezelf niet als alleenstaande moeder, daar ben ik heel praktisch in: dat trek ik gewoon niet. Daar heb ik de energie niet voor.



Hoe staat jouw vriend tegenover deze kwestie? Ziet hij het als een onoverkomelijk probleem, of meer als 'dit is wat ik wil' en dat jij vervolgens dan maar een keuze moet maken...





Vorig jaar heb ik manlief al eens gevraagd: Stel nou dat ik onverwacht zwanger raak, zou je het dan willen houden? Ja, dan zou hij het willen houden, zei hij. Dat is voor mij wel een teken dat er ruimte is... niet dat ik die meteen ga benutten met proberen 'onverwacht' zwanger te worden, haha. 

Dit weekend zei hij in een gesprek met vrienden "Wij zijn natuurlijk nog geen ouders, maar..."  en die vriendin zei: "Nog geen?" "Gezegd is gezegd!" riep ik en daar moest hij wel om lachen. Maar ja, hij heeft al eens eerder gezegd 'Jij vat alles op als een signaal, terwijl het helemaal geen signaal is'.



Dit weekend sprak ik ook een vriendin (35) die vertelde dat zíj juist geen kinderen wilde terwijl haar vriend ze wel wil. Ik vroeg hoe zij dat dan bespraken,maar het was eigenlijk niet heel erg een gespreksonderwerp vertelde ze. Ze hadden het er wel eens over gehad, maar hij kaartte het niet vaak aan. Zij was zelf wel aan het denken wat ze moest doen. Wel of niet. En of het een punt was waarop de relatie zou kunnen stranden. Ook een andere vriendin wil geen kinderen, terwijl haar vriend ze wel wil. Zij is nu 38. Ze vertelde dat zij en haar vriend er ook niet veel over spraken. Ik heb haar vriend er wel eens over gesproken, maar toen dacht hij nog dat ze wel om zou draaien, want ze kenden elkaar toen ook nog maar twee jaar. Nu zijn ze inmiddels 1,5 jaar verder. Blijkbaar vergeten de mannen dat leeftijd toch wel een rol speelt bij hun vrouw. (tenminste, als ze bij deze vriendin willen blijven...)



Maar wel goed mienie, dat je het weer hebt aangekaart. Voor mij was de laatste keer geloof ik half maart... :(... de tijd gaat wel snel...

Kaetje, wat vervelend voor je!! Kan me goed voorstellen dat je depri raakt als je weer ongesteld wordt. Zijn jullie al naar de huisarts geweest hiermee? Of nog helemaal niet? Misschien kan die jullie toch iets meer op weg helpen of je meer duidelijkheid geven... snap ook dat je uit angst om iets te horen dat je niet wilt, het uitstelt....

Goed van je om jezelf af te leiden met vakantieplannen! (heb ik ook gedaan.. de reis is geboekt! heb er veel zin in, maar moet nog wel even wachten :D)

sterkte *;... ik kan nu wel allerlei verstandige dingen zeggen, maar ik hou me er zelf ook niet aan... [rixt -> struisvogel]

lfs