Kinderen
alle pijlers
Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2
donderdag 26 oktober 2006 om 20:45
We hebben een heel topic volgeschreven! Ik heb maar even een nieuwe geopend want ik had een stukje getypt maar dat kon er niet meer bij. Ik hoop dat iedereen het terug kan vinden!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
zondag 11 maart 2007 om 17:14
Hoi Heureka!
Wat lief dat je (nog) aan me denkt!! Met mij gaat het wel iets beter, maar ook wij zijn samen nog in therapie en hopen er samen ook uit te komen. Er is dus nog geen antwoord. Jammer genoeg ben ik nog steeds geen forummer, het zit gewoon niet in me lijkt wel, maar mocht je zin hebben om te mailen; asansol@live.nl. Misschien hoor ik van je en anders blijf ik hier gewoon af en toe lezen
Veel liefs en sterkte, Ludhiana
Wat lief dat je (nog) aan me denkt!! Met mij gaat het wel iets beter, maar ook wij zijn samen nog in therapie en hopen er samen ook uit te komen. Er is dus nog geen antwoord. Jammer genoeg ben ik nog steeds geen forummer, het zit gewoon niet in me lijkt wel, maar mocht je zin hebben om te mailen; asansol@live.nl. Misschien hoor ik van je en anders blijf ik hier gewoon af en toe lezen
Veel liefs en sterkte, Ludhiana
woensdag 14 maart 2007 om 11:04
even zoeken waar we stonden, maar hier zijn we dan weer.
blèèèh ik word niet goed van die emotionele 8-baan. De ene keer heb je weer hoop en voel je je een paar dagen blij, en dan wordt met een opmerking van manlief die hoop weer de grond ingeboord... We gingen vorige week bij vrienden op kraamvisite en zij vertelden dat na de eerste weken er even een flinke dip was gekomen. Vooral zij had last van depressieve gevoelens, voelde zich erg onzeker of ze het allemaal wel goed deed, en was daarom alleen in praktische zin met de baby bezig ipv dat ze een emotionele band voelde. Komt daarbij: bewegingsvrijheid kleiner, klein wereldje etc. En hij was erg geschrokken dat hij haar niet meer terug kende. Ik kan het me goed voorstellen, ik schrok er ook wel een beetje van, dan ben ik ook wel eens bang dat zoiets mij ook zou kunnen overkomen. Maar aan de andere kant weet ik ook dat het van voorbijgaande aard is, en waar het aan ligt als je je zo gaat voelen (onzekerheid -> minder perfectionistisch worden, 'loslaten', meer ontspanning opzoeken). Manlief was de dag erna bij andere vrienden geweest en daar hadden ze het ook over kinderen gehad en dat het ook veel consequenties voor je relatie heeft. Kortom, zei hij: 'Sorry, maar wat ik daar hoorde stemde mij niet zo vrolijk, dus dat is niet zo positief voor jou'. Voor mij?! dacht ik toen. Hallo, voor jou ook niet!! Als we er samen niet uit komen heeft dat toch ook consequenties voor onze relatie. Ik heb ook wel tegen hem gezegd dat ik er af en toe wel aan probeer te denken hoe het zou zijn als we geen kinderen krijgen en we gaan samen door, maar dat ik daar heel verdrietig van word en er nog niet uit ben of ik dat wel zo kan accepteren.
Nou ja, om kort te gaan: we stonden best wel (weer) tegenover elkaar en daar word ik niet vrolijk van. Heb het idee dat we er niet veel verder komen. Dus nogmaals voorgesteld om dan naar een therapeut te gaan, maar dat vindt hij onzin. Onze relatie is prima, dus daarvoor hoeven we niet naar een therapeut. Ik moest alleen niet denken dat hij er opdezelfde manier mee omging als ik; hij moest er gewoon veel meer over nadenken en niet elke week een zwaar gesprek, en hij voelde zich onder druk gezet met die emotionele gesprekken.
Ik zit er aan te denken om misschien zelf naar een therapeut te gaan , hij wilde af en toe wel mee, had hij gezegd. Maar ik merk dat ik het niet goed los kan laten en dat ik niet echt oplossingsgericht bezig ben. Dat komt natuurlik ook omdat ik niet durf na te denken over hele enge vragen als: wat als hij niet wil; moet ik dan voor mzelf kiezen en weggaan of voor mijn relatie? hoe weet ik of die kinderwens zo diep zit dat ik er niet mee zou kunnen leven om er vanaf te zien? en hoe moet het dan verder zonder elkaar..? Alleen al door daar over na te denken, heb ik al het idee dat ik 'verraad' aan het plegen ben, je krijgt toch een afstand die je voelt naar elkaar.
Hoe ga jij daarmee om, heureka? En anderen? Denken jullie daar wel eens concreet aan?
blèèèh ik word niet goed van die emotionele 8-baan. De ene keer heb je weer hoop en voel je je een paar dagen blij, en dan wordt met een opmerking van manlief die hoop weer de grond ingeboord... We gingen vorige week bij vrienden op kraamvisite en zij vertelden dat na de eerste weken er even een flinke dip was gekomen. Vooral zij had last van depressieve gevoelens, voelde zich erg onzeker of ze het allemaal wel goed deed, en was daarom alleen in praktische zin met de baby bezig ipv dat ze een emotionele band voelde. Komt daarbij: bewegingsvrijheid kleiner, klein wereldje etc. En hij was erg geschrokken dat hij haar niet meer terug kende. Ik kan het me goed voorstellen, ik schrok er ook wel een beetje van, dan ben ik ook wel eens bang dat zoiets mij ook zou kunnen overkomen. Maar aan de andere kant weet ik ook dat het van voorbijgaande aard is, en waar het aan ligt als je je zo gaat voelen (onzekerheid -> minder perfectionistisch worden, 'loslaten', meer ontspanning opzoeken). Manlief was de dag erna bij andere vrienden geweest en daar hadden ze het ook over kinderen gehad en dat het ook veel consequenties voor je relatie heeft. Kortom, zei hij: 'Sorry, maar wat ik daar hoorde stemde mij niet zo vrolijk, dus dat is niet zo positief voor jou'. Voor mij?! dacht ik toen. Hallo, voor jou ook niet!! Als we er samen niet uit komen heeft dat toch ook consequenties voor onze relatie. Ik heb ook wel tegen hem gezegd dat ik er af en toe wel aan probeer te denken hoe het zou zijn als we geen kinderen krijgen en we gaan samen door, maar dat ik daar heel verdrietig van word en er nog niet uit ben of ik dat wel zo kan accepteren.
Nou ja, om kort te gaan: we stonden best wel (weer) tegenover elkaar en daar word ik niet vrolijk van. Heb het idee dat we er niet veel verder komen. Dus nogmaals voorgesteld om dan naar een therapeut te gaan, maar dat vindt hij onzin. Onze relatie is prima, dus daarvoor hoeven we niet naar een therapeut. Ik moest alleen niet denken dat hij er opdezelfde manier mee omging als ik; hij moest er gewoon veel meer over nadenken en niet elke week een zwaar gesprek, en hij voelde zich onder druk gezet met die emotionele gesprekken.
Ik zit er aan te denken om misschien zelf naar een therapeut te gaan , hij wilde af en toe wel mee, had hij gezegd. Maar ik merk dat ik het niet goed los kan laten en dat ik niet echt oplossingsgericht bezig ben. Dat komt natuurlik ook omdat ik niet durf na te denken over hele enge vragen als: wat als hij niet wil; moet ik dan voor mzelf kiezen en weggaan of voor mijn relatie? hoe weet ik of die kinderwens zo diep zit dat ik er niet mee zou kunnen leven om er vanaf te zien? en hoe moet het dan verder zonder elkaar..? Alleen al door daar over na te denken, heb ik al het idee dat ik 'verraad' aan het plegen ben, je krijgt toch een afstand die je voelt naar elkaar.
Hoe ga jij daarmee om, heureka? En anderen? Denken jullie daar wel eens concreet aan?
maandag 19 maart 2007 om 09:49
Goede maandagmorgen!
Er zit een beetje de klad in mijn schrijven hier... Dat komt naast het mooie weer van de afgelopen week:), ook doordat ik mijn kamer helemaal overhoop heb gegooid, aan het schilderen en klussen ben, en dus mijn computer in een hoekje met een krant erover staat.... Dus even niet echt een plekje om te gaan zitten schrijven.
Nu op mijn werk maar even kort reageren... de intentie dat weer eens wat uitgebreider te doen blijft staan.... Hoi Rixt, ik herken je twijfeling, het gevoel dat je je lief verraad door over een mogelijkheid zonder hem na te denken.. Dat hoort niet, voelt eng, maar ik zie het zelf daarnaast ook als noodzaak voor mijn eigen ruimte in mijn hoofd om deze mogelijkheid ook te zien... Ik bedoel als ik de mogelijkheid om alleen door te gaan helemaal uitsluit, ben ik voor de inrichting van mijn leven dus totaal overgeleverd aan de overwegingen en angsten van mijn lief.... Dan kan ik alleen maar afwachten wat hij beslist.... dat vind ik in deze echt heel benauwd klinken... dus ja ik heb het nodig, maar het voelt ook bedreigend voor de basis van onze relatie, alsof je een grens overgaat... omdat het gevoel "Wij samen buiten iedere twijfel" een essentiele basis is voor goede relatie .... En die zekerheid is nu niet meer alleen maar vanzelfsprekend is....
dat is een belangrijke reden waarom zowel mijn lief als ik dat dit niet te lang moet duren.... Ik weet alleen eigenlijk niet hoe we hier een beslissing in moeten nemen, iemand ideeen, hoe doe je dat??? Gaat hij dat durfen?
Mijn lief heeft daar volgens mij ook geen idee over... Heb soms het idee dat hij hoopt dat hij op een gegeven moment daar helemaal uit is... het op een gegeven moment weet.... Maar dat lijkt me sterk, bij een twijfelaar als mijn lief..... Zou het fijn vinden iets meer ideeen hierover te hebben hoe we deze keuze uiteindelijk kunnen maken... Iemand ideeen? Zou me daar graag iets bij voor kunnen stellen... Kijk als lief op een gegeven moemnt denkt 'misschien moeten we het maar proberen' dan kan hij me dat vertellen, maar asl hij dat niet voor zichzelf duidelijk krijgt.... dan zal er toch iets moeten gebeuren... Misschien dat onze peut hier nog goede ideeen over heeft..... Over twee weken gaan we samen een lang weekend naar Ameland, heb zo het idee dat we dan een beslising moeten nemen...
Denk ergens dat het goed komt, maar heb ook een ongerust gevoel om mijn hart.....
Ik moet weer aan het werk.... Hou je taai allemaal, trouw aan jezelf, kracht en wijsheid en het zal goedkomen!
Heureka!
Er zit een beetje de klad in mijn schrijven hier... Dat komt naast het mooie weer van de afgelopen week:), ook doordat ik mijn kamer helemaal overhoop heb gegooid, aan het schilderen en klussen ben, en dus mijn computer in een hoekje met een krant erover staat.... Dus even niet echt een plekje om te gaan zitten schrijven.
Nu op mijn werk maar even kort reageren... de intentie dat weer eens wat uitgebreider te doen blijft staan.... Hoi Rixt, ik herken je twijfeling, het gevoel dat je je lief verraad door over een mogelijkheid zonder hem na te denken.. Dat hoort niet, voelt eng, maar ik zie het zelf daarnaast ook als noodzaak voor mijn eigen ruimte in mijn hoofd om deze mogelijkheid ook te zien... Ik bedoel als ik de mogelijkheid om alleen door te gaan helemaal uitsluit, ben ik voor de inrichting van mijn leven dus totaal overgeleverd aan de overwegingen en angsten van mijn lief.... Dan kan ik alleen maar afwachten wat hij beslist.... dat vind ik in deze echt heel benauwd klinken... dus ja ik heb het nodig, maar het voelt ook bedreigend voor de basis van onze relatie, alsof je een grens overgaat... omdat het gevoel "Wij samen buiten iedere twijfel" een essentiele basis is voor goede relatie .... En die zekerheid is nu niet meer alleen maar vanzelfsprekend is....
dat is een belangrijke reden waarom zowel mijn lief als ik dat dit niet te lang moet duren.... Ik weet alleen eigenlijk niet hoe we hier een beslissing in moeten nemen, iemand ideeen, hoe doe je dat??? Gaat hij dat durfen?
Mijn lief heeft daar volgens mij ook geen idee over... Heb soms het idee dat hij hoopt dat hij op een gegeven moment daar helemaal uit is... het op een gegeven moment weet.... Maar dat lijkt me sterk, bij een twijfelaar als mijn lief..... Zou het fijn vinden iets meer ideeen hierover te hebben hoe we deze keuze uiteindelijk kunnen maken... Iemand ideeen? Zou me daar graag iets bij voor kunnen stellen... Kijk als lief op een gegeven moemnt denkt 'misschien moeten we het maar proberen' dan kan hij me dat vertellen, maar asl hij dat niet voor zichzelf duidelijk krijgt.... dan zal er toch iets moeten gebeuren... Misschien dat onze peut hier nog goede ideeen over heeft..... Over twee weken gaan we samen een lang weekend naar Ameland, heb zo het idee dat we dan een beslising moeten nemen...
Denk ergens dat het goed komt, maar heb ook een ongerust gevoel om mijn hart.....
Ik moet weer aan het werk.... Hou je taai allemaal, trouw aan jezelf, kracht en wijsheid en het zal goedkomen!
Heureka!
maandag 19 maart 2007 om 20:51
;t Is een beetje stilletjes op het topic... Hoe gaat het met iedereen?
Heureka, dat is precies waar ik ook mee worstel: hoe kom je tot het besluit? Ik heb een aantal vragen geformuleerd, waar ik overigens nog geen antwoord op heb (en ook nog niet heel erg mee aan de slag ben geweest...) : als je je voorstelt dat je zou besluiten om samen kinderen te krijgen, hoe voel je je daar dan onder?
kun je je voorstellen dat je besluit om samen kinderen te krijgen, wat zou dan een ‘randvoorwaarde’ voor je zijn voor je dit besluit kunt nemen?
hoe komt zo’n beslissing tot stand?
wat zie je als voordelen en nadelen aan het kinderen krijgen?
waar ben je bang voor als je kinderen krijgt?
en als dat zou gebeuren, hoe zou je daarmee omgaan, het aanpakken of oplossen? (en ook ongeveer zelfde soort vragen over als je zou besluiten om samen te blijven zonder kinderen). Ik zelf vind het belangrijk dat je voor jezelf beseft dat je uit gaat van je eigen kracht: er zullen moeilijke momenten zijn in je leven, en ook daar zul je weer uit komen, op welke manier dan ook.
Rixt
Heureka, dat is precies waar ik ook mee worstel: hoe kom je tot het besluit? Ik heb een aantal vragen geformuleerd, waar ik overigens nog geen antwoord op heb (en ook nog niet heel erg mee aan de slag ben geweest...) : als je je voorstelt dat je zou besluiten om samen kinderen te krijgen, hoe voel je je daar dan onder?
kun je je voorstellen dat je besluit om samen kinderen te krijgen, wat zou dan een ‘randvoorwaarde’ voor je zijn voor je dit besluit kunt nemen?
hoe komt zo’n beslissing tot stand?
wat zie je als voordelen en nadelen aan het kinderen krijgen?
waar ben je bang voor als je kinderen krijgt?
en als dat zou gebeuren, hoe zou je daarmee omgaan, het aanpakken of oplossen? (en ook ongeveer zelfde soort vragen over als je zou besluiten om samen te blijven zonder kinderen). Ik zelf vind het belangrijk dat je voor jezelf beseft dat je uit gaat van je eigen kracht: er zullen moeilijke momenten zijn in je leven, en ook daar zul je weer uit komen, op welke manier dan ook.
Rixt
maandag 19 maart 2007 om 20:57
Het is inderdaad wat stilletjes hier... Misschien kan ik iedereen een klein beetje opvrolijken met een goed nieuwtje; Witchke is vorige week bevallen van haar zoontje Xander. Ze schreef hier ook mee op het topic en is nu dus mama geworden. Een voorbeeld voor ons allemaal zal ik maar zeggen!
Verder zelf weinig nieuws te melden.... probeer Grey's Anatomy te kijken maar het forum lijdt me af :D
Verder zelf weinig nieuws te melden.... probeer Grey's Anatomy te kijken maar het forum lijdt me af :D
maandag 19 maart 2007 om 21:47
Hi meiden,
T wordt weer eens tijd voor een reactie hier!
Ik heb eigenlijk weinig nieuws te vertellen. Bij mij is de drang om er constant met vriend over te praten gelukkig wat gezakt. Al merk ik wel dat ik af en toe wat opmerkinkjes maak over kinderen!
We hebben bijvoorbeeld een kleine eettafel met maar 2 stoelen. Vriend rent altijd snel van tafel als hij klaar is met eten. Dus ik zei zoiets van: he, blijf eens zitten, als we kids hebben, dan moet je ook het goede voorbeeld geven! Maar waar moeten die kinderen dan zitten, zei hij? Ik zei dat er nog 1 stoel bijgeschoven kon worden. Maar dan kunnen we dus maar 1 kind krijgen zei hij!
En laatst zaten we lekker buiten. Waren leuk aan t kletsen en toen durfde ik het aan om toch weer iets te zeggen. Vroeg hem of hij liever een jongetje of een meisje wilde. Maakt me niet uit zei hij. En even later: allebei niet. Dus ik schrok van zn opmerking. Zei hij er toch nog achteraan: tenminste, nu moet ik er nog even niet aan denken, maar dat komt wel hoor. Ik denk dat t over n jaar wel zover is, als we hier een beetje alles op orde hebben en ik wat meer rust heb, dan komt dat vanzelf wel.
Ik hoop inderdaad dat hij dat gevoel ook vanzelf gaat krijgen. Inderdaad wanneer hij wat meer rust heeft. Hij wil nu nog vanalles aan ons huis opknappen, en is daar heel fanatiek in!
En zaterdag zei hij uit zichzelf dat hij over n jaar misschien wel wilde. Dus ik vroeg wat we dan moesten als ik al eerder wilde. Ik zei dat hij dan ook een consessie moest doen, door bijvoorbeeld over een half jaar er al aan te beginnen. Kreeg er niet veel reacties op, maar hij was niet direct negatief.
En ik heb hem nog gevraagd of hij er ook zelf over nadenkt. Hij zegt dat hij dat wel doet. Als ik hem dan vraag wat hij bedacht heeft, zegt hij dat t losse fladders zijn waar ik toch niks mee kan. Dat het hem wel leuk lijkt, maar nu nog niet.
Heureka, wat jij typt, daar denk ik ook wel eens over. Hoe kan iemand die zo erg twijfelt, ineens denken dat hij er toch wel voor wil gaan. Ik hoop natuurlijk voor ons dat dat wel gaat gebeuren!!
Kortom, weinig nieuws hier. Krijg wel steeds wat meer vertrouwen erin dat het wel goed gaat komen.
X
Sil
T wordt weer eens tijd voor een reactie hier!
Ik heb eigenlijk weinig nieuws te vertellen. Bij mij is de drang om er constant met vriend over te praten gelukkig wat gezakt. Al merk ik wel dat ik af en toe wat opmerkinkjes maak over kinderen!
We hebben bijvoorbeeld een kleine eettafel met maar 2 stoelen. Vriend rent altijd snel van tafel als hij klaar is met eten. Dus ik zei zoiets van: he, blijf eens zitten, als we kids hebben, dan moet je ook het goede voorbeeld geven! Maar waar moeten die kinderen dan zitten, zei hij? Ik zei dat er nog 1 stoel bijgeschoven kon worden. Maar dan kunnen we dus maar 1 kind krijgen zei hij!
En laatst zaten we lekker buiten. Waren leuk aan t kletsen en toen durfde ik het aan om toch weer iets te zeggen. Vroeg hem of hij liever een jongetje of een meisje wilde. Maakt me niet uit zei hij. En even later: allebei niet. Dus ik schrok van zn opmerking. Zei hij er toch nog achteraan: tenminste, nu moet ik er nog even niet aan denken, maar dat komt wel hoor. Ik denk dat t over n jaar wel zover is, als we hier een beetje alles op orde hebben en ik wat meer rust heb, dan komt dat vanzelf wel.
Ik hoop inderdaad dat hij dat gevoel ook vanzelf gaat krijgen. Inderdaad wanneer hij wat meer rust heeft. Hij wil nu nog vanalles aan ons huis opknappen, en is daar heel fanatiek in!
En zaterdag zei hij uit zichzelf dat hij over n jaar misschien wel wilde. Dus ik vroeg wat we dan moesten als ik al eerder wilde. Ik zei dat hij dan ook een consessie moest doen, door bijvoorbeeld over een half jaar er al aan te beginnen. Kreeg er niet veel reacties op, maar hij was niet direct negatief.
En ik heb hem nog gevraagd of hij er ook zelf over nadenkt. Hij zegt dat hij dat wel doet. Als ik hem dan vraag wat hij bedacht heeft, zegt hij dat t losse fladders zijn waar ik toch niks mee kan. Dat het hem wel leuk lijkt, maar nu nog niet.
Heureka, wat jij typt, daar denk ik ook wel eens over. Hoe kan iemand die zo erg twijfelt, ineens denken dat hij er toch wel voor wil gaan. Ik hoop natuurlijk voor ons dat dat wel gaat gebeuren!!
Kortom, weinig nieuws hier. Krijg wel steeds wat meer vertrouwen erin dat het wel goed gaat komen.
X
Sil
dinsdag 20 maart 2007 om 11:40
Hallo allemaal,
Nou wij zijn ondertussen getrouwd hoor. Alles was leuk en als het goed is 'gaan we er nu ook voor'.
Sillebil, hoe oud was jij ook alweer? Ik vind dat dat harstikke positief klinkt. Ik ken jouw vriend natuurlijk niet maar dat klinkt niet alsof iemand die je een zoethoudertje voorhoudt. Wat is een jaar als je nog jong bent ten minste? Ik zou err juist blij mee zijn, zo kun je ook nog even lekker van je vrije tijd genieten. Nogmaals, als je net zo oud bent als ik dan is een jaar toch wel weer wat lang, maar goed.
Hij zegt in eerste instantie dat hij beide niet wil en krabbelt daarna wat terug. Hij klinkt alsof hij je geen valse hoop wilt geven en dus als hij zegt over een jaar ofzo, dan klinkt dat in mijn oren erg positief.
Wanneer moet Room eigenlijk bevallen, is dat ook niet binnenkort?
Nou wij zijn ondertussen getrouwd hoor. Alles was leuk en als het goed is 'gaan we er nu ook voor'.
Sillebil, hoe oud was jij ook alweer? Ik vind dat dat harstikke positief klinkt. Ik ken jouw vriend natuurlijk niet maar dat klinkt niet alsof iemand die je een zoethoudertje voorhoudt. Wat is een jaar als je nog jong bent ten minste? Ik zou err juist blij mee zijn, zo kun je ook nog even lekker van je vrije tijd genieten. Nogmaals, als je net zo oud bent als ik dan is een jaar toch wel weer wat lang, maar goed.
Hij zegt in eerste instantie dat hij beide niet wil en krabbelt daarna wat terug. Hij klinkt alsof hij je geen valse hoop wilt geven en dus als hij zegt over een jaar ofzo, dan klinkt dat in mijn oren erg positief.
Wanneer moet Room eigenlijk bevallen, is dat ook niet binnenkort?
dinsdag 20 maart 2007 om 11:40
Hallo allemaal,
Nou wij zijn ondertussen getrouwd hoor. Alles was leuk en als het goed is 'gaan we er nu ook voor'.
Sillebil, hoe oud was jij ook alweer? Ik vind dat dat harstikke positief klinkt. Ik ken jouw vriend natuurlijk niet maar dat klinkt niet alsof iemand die je een zoethoudertje voorhoudt. Wat is een jaar als je nog jong bent ten minste? Ik zou err juist blij mee zijn, zo kun je ook nog even lekker van je vrije tijd genieten. Nogmaals, als je net zo oud bent als ik dan is een jaar toch wel weer wat lang, maar goed.
Hij zegt in eerste instantie dat hij beide niet wil en krabbelt daarna wat terug. Hij klinkt alsof hij je geen valse hoop wilt geven en dus als hij zegt over een jaar ofzo, dan klinkt dat in mijn oren erg positief.
Wanneer moet Room eigenlijk bevallen, is dat ook niet binnenkort?
Nou wij zijn ondertussen getrouwd hoor. Alles was leuk en als het goed is 'gaan we er nu ook voor'.
Sillebil, hoe oud was jij ook alweer? Ik vind dat dat harstikke positief klinkt. Ik ken jouw vriend natuurlijk niet maar dat klinkt niet alsof iemand die je een zoethoudertje voorhoudt. Wat is een jaar als je nog jong bent ten minste? Ik zou err juist blij mee zijn, zo kun je ook nog even lekker van je vrije tijd genieten. Nogmaals, als je net zo oud bent als ik dan is een jaar toch wel weer wat lang, maar goed.
Hij zegt in eerste instantie dat hij beide niet wil en krabbelt daarna wat terug. Hij klinkt alsof hij je geen valse hoop wilt geven en dus als hij zegt over een jaar ofzo, dan klinkt dat in mijn oren erg positief.
Wanneer moet Room eigenlijk bevallen, is dat ook niet binnenkort?
dinsdag 20 maart 2007 om 19:46
He supergrover, (en de rest natuurlijk!)
Hoe was je trouwdag? Kan me herinneren dat je er een beetje gestresst tegenaan keek vantevoren?
Heb je het met je man er nog serieus over gehad dat jullie er nu voor gaan? En hoe reageert hij daarop?
Ik ben 28, en mijn vriend 29. Op zich nog alle tijd natuurlijk. Maar het liefste wil ik voor mijn 30e moeder zijn. Ik hoop echt dat de signalen die mijn vriend afgeeft serieus bedoelt zijn. En dat hij dat niet zegt om me te sussen en het niet erover te hoeven hebben.
Hij zei op mijn vraag of hij een jongetje of meisje wilde, dat het hem niks uitmaakte. Dat heb ik hem op zich wel vaker horen zeggen, dus dat zal hij wel menen. Daarna zei hij dus, ik hoef geen van beide, kan er nu niet aan denken. Maar daar achter aan zei hij, dat het nu nog niet de tijd was. Maar dat hij daar vanzelf wel anders over ging denken als we n jaar verder waren. Ik hoop echt dat dat zo is. Mijn vriend is namelijk ook wel iemand die ontzettend schrikt van nieuwe gebeurtenissen/veranderingen.
Als ik het bijvoorbeeld over trouwen heb, benauwd hem dat ook ontzettend en roept hij direct dat dat voor hem niet hoeft.
Ik krijg dan altijd direct het gevoel dat hij dus weg wil kunnen als het hem uitkomt, maar hij heeft me al meerdere keren gezegd dat dat absoluut niet het geval is. Dat hij gewoon de meerwaarde er niet van inziet, maar het wel voor mij zou willen doen, als ik het zo belangrijk vind.
Maar je zou hem s moeten zien als ik het woordje trouwen gebruik!!
(en we zijn dus al 10 jaar samen...) Ik ben dus bang dat kindjes ook iets is wat hem afschrikt, net zoals trouwen. Dat zijn te grote veranderingen voor hem.
Hoop natuurlijk dat ik het mis heb. Hij is wel op de goede weg. Is absoluut niet meer zo negatief als hij eerst was over kinderen. Vertelt me ook geen horrorverhalen meer over zn collega's die net vader zijn geworden. Eerst wilde hij me nog wel eens hun ellende vertellen (niet meer slapen, met kindje naar ziekenhuis etc etc.) Net alsof hij me om wilde praten om toch maar vooral ook geen kinderen te willen want dat was toch wel zoooo erg.. Dat doet hij nu dus niet meer.
Ik hoop dus dat hij er binnenkort (of over 1 jaar) ook echt klaar voor is. Al vraag ik me af in hoeverre een man echt zin heeft om te beginnen aan kinderen. Volgens mij zijn ze er allemaal als de dood voor in het begin en moet dat echt groeien tot het moment dat ze er eenmaal zijn. Dan vinden de meeste mannen t ook geweldig. Een vrouw krijgt zoiets als moedergevoelens, maar volgens mij hebben mannen daar niet echt last van.
Hoor ook in mijn omgeving dat de meeste mannen overgehaald zijn. Dat het van hun nog niet zo gehoeven had. Tja, een man heeft natuurlijk ook alle tijd, bij een vrouw gaat toch een klokje tikken!
Hoe was je trouwdag? Kan me herinneren dat je er een beetje gestresst tegenaan keek vantevoren?
Heb je het met je man er nog serieus over gehad dat jullie er nu voor gaan? En hoe reageert hij daarop?
Ik ben 28, en mijn vriend 29. Op zich nog alle tijd natuurlijk. Maar het liefste wil ik voor mijn 30e moeder zijn. Ik hoop echt dat de signalen die mijn vriend afgeeft serieus bedoelt zijn. En dat hij dat niet zegt om me te sussen en het niet erover te hoeven hebben.
Hij zei op mijn vraag of hij een jongetje of meisje wilde, dat het hem niks uitmaakte. Dat heb ik hem op zich wel vaker horen zeggen, dus dat zal hij wel menen. Daarna zei hij dus, ik hoef geen van beide, kan er nu niet aan denken. Maar daar achter aan zei hij, dat het nu nog niet de tijd was. Maar dat hij daar vanzelf wel anders over ging denken als we n jaar verder waren. Ik hoop echt dat dat zo is. Mijn vriend is namelijk ook wel iemand die ontzettend schrikt van nieuwe gebeurtenissen/veranderingen.
Als ik het bijvoorbeeld over trouwen heb, benauwd hem dat ook ontzettend en roept hij direct dat dat voor hem niet hoeft.
Ik krijg dan altijd direct het gevoel dat hij dus weg wil kunnen als het hem uitkomt, maar hij heeft me al meerdere keren gezegd dat dat absoluut niet het geval is. Dat hij gewoon de meerwaarde er niet van inziet, maar het wel voor mij zou willen doen, als ik het zo belangrijk vind.
Maar je zou hem s moeten zien als ik het woordje trouwen gebruik!!
(en we zijn dus al 10 jaar samen...) Ik ben dus bang dat kindjes ook iets is wat hem afschrikt, net zoals trouwen. Dat zijn te grote veranderingen voor hem.
Hoop natuurlijk dat ik het mis heb. Hij is wel op de goede weg. Is absoluut niet meer zo negatief als hij eerst was over kinderen. Vertelt me ook geen horrorverhalen meer over zn collega's die net vader zijn geworden. Eerst wilde hij me nog wel eens hun ellende vertellen (niet meer slapen, met kindje naar ziekenhuis etc etc.) Net alsof hij me om wilde praten om toch maar vooral ook geen kinderen te willen want dat was toch wel zoooo erg.. Dat doet hij nu dus niet meer.
Ik hoop dus dat hij er binnenkort (of over 1 jaar) ook echt klaar voor is. Al vraag ik me af in hoeverre een man echt zin heeft om te beginnen aan kinderen. Volgens mij zijn ze er allemaal als de dood voor in het begin en moet dat echt groeien tot het moment dat ze er eenmaal zijn. Dan vinden de meeste mannen t ook geweldig. Een vrouw krijgt zoiets als moedergevoelens, maar volgens mij hebben mannen daar niet echt last van.
Hoor ook in mijn omgeving dat de meeste mannen overgehaald zijn. Dat het van hun nog niet zo gehoeven had. Tja, een man heeft natuurlijk ook alle tijd, bij een vrouw gaat toch een klokje tikken!
woensdag 21 maart 2007 om 12:10
Witchke, als je nog meeleest (als je daar nog tijd voor hebt :P) : gefeliciteerd met je kleine!!! Wat leuk zeg, en wat gaat dat ineens toch snel (als je achteraf bekijkt).
Ja inderdaad kaetje, dat geeft de burger moed!
Supergroover: getrouwd! Wat leuk. Je had wel geschreven dat jullie er daarna voor zouden gaan, hoe staat je man (klinkt goed!) er nu tegenover?
Sillebil, dat klinkt inderdaad veel positiever... laatst had je vriend het nog over uit elkaar gaan en nu denkt hij voorzichtig al over een jaar... ! Ik herken dat wel hoor, dat je in een heftige emotionele periode zit en dat je dan heel sterk kan reageren. Mijn man is op het moment erg gestressed op het werk, en ik weet dat het onderwerp kinderen nu niet echt goed aan zal komen... dan voelt hij teveel druk en gaat dan extremer reageren dan hij anders (en daar zit ik dus weer niet op te wachten).
Laatst was ik bij een vriendin die ook dolgraag kinderen wil. Ze wordt binnenkort 37 en het is net uit met haar relatie (na driekwart jaar). Ze was helemaal in een dip, ze zag wel dat die relatie niet veel toekomst had omdat ze allebei zo verschillend zijn maar hield wel van hem, maar aan de andere kant werd ze ook met de neus op de feiten gedrukt dat haar wens om niet meer lang te wachten met een gezin nu veel verder weg ligt... Ze heeft zich jaren geleden al eens aangemeld bij een kliniek om te informeren of ze in aanmerking kon komen voor een behandeling om zwanger te worden via een donor. En dat scenario komt nu wel heel concreet in beeld... iets waarvan ze had gehoopt natuurlijk dat het niet zou hoeven... Ze was laatst bij de huisarts en die had ook gevraagd wanneer ze dan een behandeling zou willen ondergaan, wanneer ging ze de knoop doorhakken om het wel of niet te doen. Die vond het niet aan te raden om langer te wachten dan over een paar maanden ivm haar leeftijd... daar schrik je toch ook wel van. Je kijkt toch naar andere vrouwen die 'even' op hun 39e nog zwanger raken, maar het is helemaal niet zo slim om zo lang te wchten. Het is ook wel een hele stap om zo aan je kinderwens te voldoen: je kiest er toch voor om alleenstaande moeder te worden en dat is wel heel heftig natuurlijk. Ik vind het wel heel dapper van haar, dat ze daar al zo lang mee bezig is geweest en gesprekken heeft gevoerd met psychologen van die kliniek enzo. Dat heeft ze toen ook gedaan omdat ze alleen maar kortdurende relaties had gehad en zich af ging vragen als ze nu niet de juiste vent op tijd tegen zou komen, en ze wilde toch dolgraag kinderen. Het is nu inderdaad niet meer heel realistisch om te denken dat ze binnen een half jaar een leuke vent tegen het lijft loopt die meteen kids met haar wil... (ik hoop het natuurlijkwel voor haar!)
Ja inderdaad kaetje, dat geeft de burger moed!
Supergroover: getrouwd! Wat leuk. Je had wel geschreven dat jullie er daarna voor zouden gaan, hoe staat je man (klinkt goed!) er nu tegenover?
Sillebil, dat klinkt inderdaad veel positiever... laatst had je vriend het nog over uit elkaar gaan en nu denkt hij voorzichtig al over een jaar... ! Ik herken dat wel hoor, dat je in een heftige emotionele periode zit en dat je dan heel sterk kan reageren. Mijn man is op het moment erg gestressed op het werk, en ik weet dat het onderwerp kinderen nu niet echt goed aan zal komen... dan voelt hij teveel druk en gaat dan extremer reageren dan hij anders (en daar zit ik dus weer niet op te wachten).
Laatst was ik bij een vriendin die ook dolgraag kinderen wil. Ze wordt binnenkort 37 en het is net uit met haar relatie (na driekwart jaar). Ze was helemaal in een dip, ze zag wel dat die relatie niet veel toekomst had omdat ze allebei zo verschillend zijn maar hield wel van hem, maar aan de andere kant werd ze ook met de neus op de feiten gedrukt dat haar wens om niet meer lang te wachten met een gezin nu veel verder weg ligt... Ze heeft zich jaren geleden al eens aangemeld bij een kliniek om te informeren of ze in aanmerking kon komen voor een behandeling om zwanger te worden via een donor. En dat scenario komt nu wel heel concreet in beeld... iets waarvan ze had gehoopt natuurlijk dat het niet zou hoeven... Ze was laatst bij de huisarts en die had ook gevraagd wanneer ze dan een behandeling zou willen ondergaan, wanneer ging ze de knoop doorhakken om het wel of niet te doen. Die vond het niet aan te raden om langer te wachten dan over een paar maanden ivm haar leeftijd... daar schrik je toch ook wel van. Je kijkt toch naar andere vrouwen die 'even' op hun 39e nog zwanger raken, maar het is helemaal niet zo slim om zo lang te wchten. Het is ook wel een hele stap om zo aan je kinderwens te voldoen: je kiest er toch voor om alleenstaande moeder te worden en dat is wel heel heftig natuurlijk. Ik vind het wel heel dapper van haar, dat ze daar al zo lang mee bezig is geweest en gesprekken heeft gevoerd met psychologen van die kliniek enzo. Dat heeft ze toen ook gedaan omdat ze alleen maar kortdurende relaties had gehad en zich af ging vragen als ze nu niet de juiste vent op tijd tegen zou komen, en ze wilde toch dolgraag kinderen. Het is nu inderdaad niet meer heel realistisch om te denken dat ze binnen een half jaar een leuke vent tegen het lijft loopt die meteen kids met haar wil... (ik hoop het natuurlijkwel voor haar!)
woensdag 21 maart 2007 om 13:12
Heej,
Sillebil, je vriend klinkt net zoals mijn man (klinkt echt veel beter toch!). Volgens mij is het ook echt genetisch bepaald want bij de mijne heeft zijn vader het ook heel sterk. Ik zou als ik jou was niet al teveel proberen te pushen en het jaar naar 6 maanden te veranderen. Het beste is als hij serieus denkt dat het over een jaar wel kan gebeuren, dan is voor jullie beiden de stress eruit. Als hij je er dan in ieder geval wel van kan overtuigen dat het geen zoethoudertje is en dat hij niet van plan is om van gedachten te veranderen (al kan hij dat natuurlijk nooit helemaal beloven). Dan heb je nog lekker een jaar voor jezelf en voel je de druk ook niet meer zo. Aangezien je nog maar 28 ben, zou ik dat een fijn gevoel vinden.
Het lijkt mij ook zo vreselijk als je 37 bent, met kinderwens en je relatie gaat over. Dat is altijd mijn ergste angst geweest. Je zult best gelukkig kunnen worden zonder kinderen maar ik denk dat het best lang duurt om je toekomstidee zo om te moeten gooien. Ik heb daar ook echt wel bij stilgestaan want bij ons was het op een gegeven moment ook echt ouch and go toen ik hem een ultimatum stelde.
Liefs.
Sillebil, je vriend klinkt net zoals mijn man (klinkt echt veel beter toch!). Volgens mij is het ook echt genetisch bepaald want bij de mijne heeft zijn vader het ook heel sterk. Ik zou als ik jou was niet al teveel proberen te pushen en het jaar naar 6 maanden te veranderen. Het beste is als hij serieus denkt dat het over een jaar wel kan gebeuren, dan is voor jullie beiden de stress eruit. Als hij je er dan in ieder geval wel van kan overtuigen dat het geen zoethoudertje is en dat hij niet van plan is om van gedachten te veranderen (al kan hij dat natuurlijk nooit helemaal beloven). Dan heb je nog lekker een jaar voor jezelf en voel je de druk ook niet meer zo. Aangezien je nog maar 28 ben, zou ik dat een fijn gevoel vinden.
Het lijkt mij ook zo vreselijk als je 37 bent, met kinderwens en je relatie gaat over. Dat is altijd mijn ergste angst geweest. Je zult best gelukkig kunnen worden zonder kinderen maar ik denk dat het best lang duurt om je toekomstidee zo om te moeten gooien. Ik heb daar ook echt wel bij stilgestaan want bij ons was het op een gegeven moment ook echt ouch and go toen ik hem een ultimatum stelde.
Liefs.
woensdag 21 maart 2007 om 17:08
Even een snelle update van mij!
Ik ga nog niet bevallen hoor (24 mei uitgerekend), ben nog druk aan het werk en heb over 4,5 week verlof (kijk ik echt al naar uit). Vandaar dat ik ook weinig tijd heb om hier te schrijven, want ben druk bezig om iemand in te werken. Bovendien zitten we thuis in een verbouwing. Druk, druk druk dus, maar gelukkig voel ik me nog steeds erg goed en zorg ik wel dat ik mijn rust neem.
Ik hoop snel weer even helemaal bij te kunnen lezen en te reageren. En heeeeeeeeel veel positieve verhalen van jullie te lezen!
Witchke, in elk geval gefeliciteerd!!!! Ik dacht dat jij pas in april was uitgerekend??? Gaat het goed?
Kaetje, voor jou duim ik nog steeds dat het nu wel eens raak is.
Alle anderen, liefs van mij!
Liefs Room
Ik ga nog niet bevallen hoor (24 mei uitgerekend), ben nog druk aan het werk en heb over 4,5 week verlof (kijk ik echt al naar uit). Vandaar dat ik ook weinig tijd heb om hier te schrijven, want ben druk bezig om iemand in te werken. Bovendien zitten we thuis in een verbouwing. Druk, druk druk dus, maar gelukkig voel ik me nog steeds erg goed en zorg ik wel dat ik mijn rust neem.
Ik hoop snel weer even helemaal bij te kunnen lezen en te reageren. En heeeeeeeeel veel positieve verhalen van jullie te lezen!
Witchke, in elk geval gefeliciteerd!!!! Ik dacht dat jij pas in april was uitgerekend??? Gaat het goed?
Kaetje, voor jou duim ik nog steeds dat het nu wel eens raak is.
Alle anderen, liefs van mij!
Liefs Room
woensdag 21 maart 2007 om 17:49
Heureka, hoe is het nu met jou?
Sillebil, mijn vriend had ook een termijn van een jaar. Toen een vriendin van ons voor een kindje ging was ik daar best verdrietig om. Toen hij dat zeg was hij eigenlijk ineens om. Van de ene op de andere minuut. We zaten samen in bad en hij zei dat hij er dan toch wel voor wilde gaan, nu meteen! En ik heb hem verder niet omgeluld. Als je dat probeert voelt hij misschien dat je hem niet serieus neemt. Moeilijk misschien maar eigenlijk is zijn wens om nog even te wachten net zo belangrijk / weegt net zo zwaar als jouw wens om er nu al voor te gaan. Misschien gaat hij zelf aan het idee wennen en wil hij er dan toch nog eerder voor gaan....
SuperGrover, gefeliciteerd met jullie huwelijk! Fijn dat het een leuke dag is geweest. En hopelijk is hij er dan nu echt klaar voor.
Room, leuk dat je even komt vertellen hoe het gaat. Nog 4 1/2 week werken, dat lijkt lang maar het zal vast heel snel gaan. Duurt de verbouwing nog lang? Witchke is trouwens ingeleid, je kan het lezen op het April topic maar dan moet je wel het oude zoeken want ze hebben ondertussen een nieuwe.
Nu ga ik nog even op Doppies topic lezen want ik zag net dat ze gereageerd had maar heb het nog niet gelezen...
Sillebil, mijn vriend had ook een termijn van een jaar. Toen een vriendin van ons voor een kindje ging was ik daar best verdrietig om. Toen hij dat zeg was hij eigenlijk ineens om. Van de ene op de andere minuut. We zaten samen in bad en hij zei dat hij er dan toch wel voor wilde gaan, nu meteen! En ik heb hem verder niet omgeluld. Als je dat probeert voelt hij misschien dat je hem niet serieus neemt. Moeilijk misschien maar eigenlijk is zijn wens om nog even te wachten net zo belangrijk / weegt net zo zwaar als jouw wens om er nu al voor te gaan. Misschien gaat hij zelf aan het idee wennen en wil hij er dan toch nog eerder voor gaan....
SuperGrover, gefeliciteerd met jullie huwelijk! Fijn dat het een leuke dag is geweest. En hopelijk is hij er dan nu echt klaar voor.
Room, leuk dat je even komt vertellen hoe het gaat. Nog 4 1/2 week werken, dat lijkt lang maar het zal vast heel snel gaan. Duurt de verbouwing nog lang? Witchke is trouwens ingeleid, je kan het lezen op het April topic maar dan moet je wel het oude zoeken want ze hebben ondertussen een nieuwe.
Nu ga ik nog even op Doppies topic lezen want ik zag net dat ze gereageerd had maar heb het nog niet gelezen...
woensdag 28 maart 2007 om 11:05
Het is hier maar stillekes op het forum!
Hoe gaat het met iedereen?
Heureka, nog steeds druk met schilderen en klussen? Jullie gaan binnenkort denk ik een weekendje naar Ameland, schreef je een tijdje geleden. Hoe hangt de vlag er nu voor?
Heb je het wel eens met je peut gehad over hoe je tot een beslissing kunt komen? Dat is eigenlijk het moeilijkste hè. Vorige week ben ik daar toch even serieus mee aan de slag gegaan en voor mezelf opgeschreven wanneer ik een beslissing zou kunnen nemen, of eigenlijk wanneer ik de beslissing zou kunnen nemen om maar van mijn kinderwens af te zien. Dat was een heel verdrietige bezigheid kan ik je wel zeggen, maar ook wel verhelderend voor mezelf. Ik heb het nog niet aan mijn man laten lezen. Hij is momenteel enorm aan het stressen op het werk en heeft aangegeven dat hij niet nog meer stress erbij kan hebben, dus dat laat ik dan maar even zo. Het zit me gelukkig ook niet enorm hoog , heb het blijkbaar toch wel aardig kunnen relativeren afgelopen week.
Als we bij elkaar zouden blijven en besluiten om toch geen kinderen te krijgen, dan is een voorwaarde dat we niet uit elkaar gegroeid zijn, dat we respect kunnen opbrengen voor elkaars standpunt, dat ik me kan vinden in zijn standpunt waarom hij geen kinderen wil. Dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen, dat ik hem geen verwijten zal maken.
Ik kan niet zeggen dat dit een realistisch scenario is op het moment, omdat ik eerlijk gezegd het gevoel heb dat hij irreëele angsten heeft over kinderen krijgen en dat hem dat weerhoudt. alsof het hele leven dan in een worst case scenario verandert.... Het gaat er juist meer om hoe je denkt om te gaan met die situaties die je vreest. Zodra je je daar een beeld van kunt vormen, wordt het ook allemaal veel minder eng.
Ook voor mezelf geldt dat wel hoor. Ook ik heb allerlei irreëele angsten over als ik mijn leven kinderloos zou blijven. Ik heb ze geprobeerd wat onder de loep te krijgen en te bedenken wat je kunt doen om dat op te lossen.
Eén van de dingen was dat ik het jammer zou vinden om zo weinig contact met kinderen te hebben. Ik heb daarom de stoute schoenen aangetrokken en een vriendin gevraagd of ik met haar kinderen naar de speeltuin mag. Dus nu heb ik voor vanmiddag een 'speelafspraakje' met haar kids...
Sillebil, en de anderen: hoe gaat het met jullie? Allemaal genieten van het mooie weer natuurlijk (mijn hooikoortsdruppels kan ik weer tevoorschijn halen, hatsjiieee!)
liefs,
Rixt
Hoe gaat het met iedereen?
Heureka, nog steeds druk met schilderen en klussen? Jullie gaan binnenkort denk ik een weekendje naar Ameland, schreef je een tijdje geleden. Hoe hangt de vlag er nu voor?
Heb je het wel eens met je peut gehad over hoe je tot een beslissing kunt komen? Dat is eigenlijk het moeilijkste hè. Vorige week ben ik daar toch even serieus mee aan de slag gegaan en voor mezelf opgeschreven wanneer ik een beslissing zou kunnen nemen, of eigenlijk wanneer ik de beslissing zou kunnen nemen om maar van mijn kinderwens af te zien. Dat was een heel verdrietige bezigheid kan ik je wel zeggen, maar ook wel verhelderend voor mezelf. Ik heb het nog niet aan mijn man laten lezen. Hij is momenteel enorm aan het stressen op het werk en heeft aangegeven dat hij niet nog meer stress erbij kan hebben, dus dat laat ik dan maar even zo. Het zit me gelukkig ook niet enorm hoog , heb het blijkbaar toch wel aardig kunnen relativeren afgelopen week.
Als we bij elkaar zouden blijven en besluiten om toch geen kinderen te krijgen, dan is een voorwaarde dat we niet uit elkaar gegroeid zijn, dat we respect kunnen opbrengen voor elkaars standpunt, dat ik me kan vinden in zijn standpunt waarom hij geen kinderen wil. Dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen, dat ik hem geen verwijten zal maken.
Ik kan niet zeggen dat dit een realistisch scenario is op het moment, omdat ik eerlijk gezegd het gevoel heb dat hij irreëele angsten heeft over kinderen krijgen en dat hem dat weerhoudt. alsof het hele leven dan in een worst case scenario verandert.... Het gaat er juist meer om hoe je denkt om te gaan met die situaties die je vreest. Zodra je je daar een beeld van kunt vormen, wordt het ook allemaal veel minder eng.
Ook voor mezelf geldt dat wel hoor. Ook ik heb allerlei irreëele angsten over als ik mijn leven kinderloos zou blijven. Ik heb ze geprobeerd wat onder de loep te krijgen en te bedenken wat je kunt doen om dat op te lossen.
Eén van de dingen was dat ik het jammer zou vinden om zo weinig contact met kinderen te hebben. Ik heb daarom de stoute schoenen aangetrokken en een vriendin gevraagd of ik met haar kinderen naar de speeltuin mag. Dus nu heb ik voor vanmiddag een 'speelafspraakje' met haar kids...
Sillebil, en de anderen: hoe gaat het met jullie? Allemaal genieten van het mooie weer natuurlijk (mijn hooikoortsdruppels kan ik weer tevoorschijn halen, hatsjiieee!)
liefs,
Rixt
woensdag 28 maart 2007 om 12:18
Hoi Rixt, en de rest natuurlijk,
Wat knap van je dat je nagedacht hebt over het scenario mochten jullie geen kinderen krijgen. Als ik daaraan denk word ik heel erg verdrietig, net zoals jij. Kun je er met je vriend wel over praten? Op het moment niet begrijp ik door de stress op zn werk. Het heeft dan ook weinig zin om er toch over te praten. Dat heb ik laatst wel gemerkt toen ik dat toch wilde. Het zat me gewoon zo hoog, en ik wilde antwoorden. (al kun je die natuurlijk niet forceren) Vriend had het al druk genoeg, dus het effect was toen een enorme ruzie en de woorden dat het over was. Dat had natuurlijk dus niet het gewenste effect.
Ik merk aan mezelf dat ik er relaxter onder ben. Ik hoef er niet meer constant over te praten. Ik hoop dat mijn vriend het meent als hij zegt dat hij er echt wel ooit voor open staat. En ergens geloof ik ook wel dat dat zo is. Alleen denk ik wel dat er dan alsnog een hele discussie overheen moet gaan om hem toch zover te krijgen. Hij vind het gewoon heel eng, en zal denk ik niet snel zelf de stap wagen om eraan te beginnen.
Gisteren moest ik wel even slikken. Een vriendin van ons, die vorig jaar ongepland een kindje heeft gekregen, was nu alweer zwanger. Ik gun het haar hoor, maar ergens merkte ik wel n jaloers gevoel.
Even met vriend over gehad wat hij ervan vond, en hij vond het vrij normaal dat ze nu alweer zwanger was. Tja, als je dan toch begint, dan kan ik me voorstellen dat je je kinderen dan ook lekker dicht bij elkaar wilt hebben zei hij. Vond ik best positief. Ik had meer een reactie van hem verwacht in de strekking van: als je er toch al 1 hebt, dan neem je er toch niet nog 1!
Dat viel me dus nog wel mee.
Ik ga hem trouwens ook echt niet overhalen om eerder eraan te beginnen dan dat hij er zich klaar voor voelt. Lijkt me niet zo gezond, en ik ben bang voor verwijten als het hem dan toch allemaal tegenvalt. (wat ik niet denk hoor)
Ik hoop dat hij er gewoon over 1 jaar ook positiever tegenover staat.
Binnenkort ga ik trouwens naar de gyneacoloog bespreken wat voor effect mijn gezondheid op een zwangerschap heeft. Vriend gaat ook mee.
En als we dan te horen krijgen dat ik niet meer te lang moet wachten, dan hoop ik dat vriend daar wel voor open staat. Hij heeft wel al aangegeven dat we er dan eerder voor zouden moeten gaan.
Verder weinig nieuws!!!
Heureka, hoe is het me je? Zijn jullie al een weekendje weggeweest en hebben jullie een besluit kunnen nemen? Ik hoop voor jouw dat het positief is!
En Kaetje, hoe gaat het ermee? Ben je al bezig met temperaturen?
X
Sil
Wat knap van je dat je nagedacht hebt over het scenario mochten jullie geen kinderen krijgen. Als ik daaraan denk word ik heel erg verdrietig, net zoals jij. Kun je er met je vriend wel over praten? Op het moment niet begrijp ik door de stress op zn werk. Het heeft dan ook weinig zin om er toch over te praten. Dat heb ik laatst wel gemerkt toen ik dat toch wilde. Het zat me gewoon zo hoog, en ik wilde antwoorden. (al kun je die natuurlijk niet forceren) Vriend had het al druk genoeg, dus het effect was toen een enorme ruzie en de woorden dat het over was. Dat had natuurlijk dus niet het gewenste effect.
Ik merk aan mezelf dat ik er relaxter onder ben. Ik hoef er niet meer constant over te praten. Ik hoop dat mijn vriend het meent als hij zegt dat hij er echt wel ooit voor open staat. En ergens geloof ik ook wel dat dat zo is. Alleen denk ik wel dat er dan alsnog een hele discussie overheen moet gaan om hem toch zover te krijgen. Hij vind het gewoon heel eng, en zal denk ik niet snel zelf de stap wagen om eraan te beginnen.
Gisteren moest ik wel even slikken. Een vriendin van ons, die vorig jaar ongepland een kindje heeft gekregen, was nu alweer zwanger. Ik gun het haar hoor, maar ergens merkte ik wel n jaloers gevoel.
Even met vriend over gehad wat hij ervan vond, en hij vond het vrij normaal dat ze nu alweer zwanger was. Tja, als je dan toch begint, dan kan ik me voorstellen dat je je kinderen dan ook lekker dicht bij elkaar wilt hebben zei hij. Vond ik best positief. Ik had meer een reactie van hem verwacht in de strekking van: als je er toch al 1 hebt, dan neem je er toch niet nog 1!
Dat viel me dus nog wel mee.
Ik ga hem trouwens ook echt niet overhalen om eerder eraan te beginnen dan dat hij er zich klaar voor voelt. Lijkt me niet zo gezond, en ik ben bang voor verwijten als het hem dan toch allemaal tegenvalt. (wat ik niet denk hoor)
Ik hoop dat hij er gewoon over 1 jaar ook positiever tegenover staat.
Binnenkort ga ik trouwens naar de gyneacoloog bespreken wat voor effect mijn gezondheid op een zwangerschap heeft. Vriend gaat ook mee.
En als we dan te horen krijgen dat ik niet meer te lang moet wachten, dan hoop ik dat vriend daar wel voor open staat. Hij heeft wel al aangegeven dat we er dan eerder voor zouden moeten gaan.
Verder weinig nieuws!!!
Heureka, hoe is het me je? Zijn jullie al een weekendje weggeweest en hebben jullie een besluit kunnen nemen? Ik hoop voor jouw dat het positief is!
En Kaetje, hoe gaat het ermee? Ben je al bezig met temperaturen?
X
Sil
donderdag 29 maart 2007 om 19:31
Hallo lieve meiden!
Het was een stilte voor de storm en de storm gaat nu losbarsten.... We hadden vanavond een afspraak met de peut... mijn lief is er alleen heen... En ik houd mijn hart vast, maar weet eigenlijk al wat dit betekent... mijn lief wil echt geen kinderen... auw ik kan en wil het nog niet tot me door laten dringen... Maar niks wijst meer op iets anders... ik kan eigenlijk echt geen hoop meer hebben... ik huil en voel me machteloos... AUW!
Afgelopen weekend ben ik alleen met vrienden naar Frankrijk geweest, had mijn lief alle ruimte om na te denken over wat hij hier nu mee wil... Toen ik terug kwam moest hij heel erg huilen, zei dat hij hij van me houdt, was heel emotioneel en teder .... Toen ik vroeg of hij er wat meer over wilde vertellen... kon hij dta eigenlijk nog niet, zei dat we er van het weekend maar eens goed over door moesten praten... Dat heb ik toen met onheilspellend gevoel gelaten, ik begrijp het wel, dit weekend gaan we naar Ameland, dan hebben we alle tijd... Maar dacht ook wel dat als hij had besloten dat hij wel kinderen durfde te krijgen met mij, dan had hij dat wel gezegd, was hij niet zo verdrietig geweest... De afgelopen dagen waren heerlijk.... dichter bij elkaar dan ooit te voren, veel gevreeen, echt erg samen .....
Toen ik vanavond thuis kwam om naar de peut te gaan zei hij dat hij daar het nut niet van in zag... dat hij er van het weekend over door wilde praten ... als we meer tijd hadden... Ik moest echt heel erg trekken... vragen wat ik ervan moest denken, of ik echt alleen kon afwachten... ik zei hem dat ik dan alleen mijn hart vast kan houden... ik voelde mijn tranen opwellen en hij zei niets om te ontkennen wat hij kon zien dat ik dacht.... Elkaar huilend vast gehouden en toen bedacht dat hij dan misschien maar alleen naar de peut moet gaan, om verder te praten... dat voind hij gelijk een goed idee... Hij is huilend op zijn fiets vertrokken ik ben huilend achter gebleven... Morgen gaan we naar Ameland.....
Help dit is het einde !!!!
Heureka!
Het was een stilte voor de storm en de storm gaat nu losbarsten.... We hadden vanavond een afspraak met de peut... mijn lief is er alleen heen... En ik houd mijn hart vast, maar weet eigenlijk al wat dit betekent... mijn lief wil echt geen kinderen... auw ik kan en wil het nog niet tot me door laten dringen... Maar niks wijst meer op iets anders... ik kan eigenlijk echt geen hoop meer hebben... ik huil en voel me machteloos... AUW!
Afgelopen weekend ben ik alleen met vrienden naar Frankrijk geweest, had mijn lief alle ruimte om na te denken over wat hij hier nu mee wil... Toen ik terug kwam moest hij heel erg huilen, zei dat hij hij van me houdt, was heel emotioneel en teder .... Toen ik vroeg of hij er wat meer over wilde vertellen... kon hij dta eigenlijk nog niet, zei dat we er van het weekend maar eens goed over door moesten praten... Dat heb ik toen met onheilspellend gevoel gelaten, ik begrijp het wel, dit weekend gaan we naar Ameland, dan hebben we alle tijd... Maar dacht ook wel dat als hij had besloten dat hij wel kinderen durfde te krijgen met mij, dan had hij dat wel gezegd, was hij niet zo verdrietig geweest... De afgelopen dagen waren heerlijk.... dichter bij elkaar dan ooit te voren, veel gevreeen, echt erg samen .....
Toen ik vanavond thuis kwam om naar de peut te gaan zei hij dat hij daar het nut niet van in zag... dat hij er van het weekend over door wilde praten ... als we meer tijd hadden... Ik moest echt heel erg trekken... vragen wat ik ervan moest denken, of ik echt alleen kon afwachten... ik zei hem dat ik dan alleen mijn hart vast kan houden... ik voelde mijn tranen opwellen en hij zei niets om te ontkennen wat hij kon zien dat ik dacht.... Elkaar huilend vast gehouden en toen bedacht dat hij dan misschien maar alleen naar de peut moet gaan, om verder te praten... dat voind hij gelijk een goed idee... Hij is huilend op zijn fiets vertrokken ik ben huilend achter gebleven... Morgen gaan we naar Ameland.....
Help dit is het einde !!!!
Heureka!
donderdag 29 maart 2007 om 20:53
Hoi Heureka en alle anderen natuurlijk ook,
Ik dacht dat het een beetje de goede kant opging..... Ik krijg er gewoon koude rillingen en tranen van als ik jou stukje lees. Ik wil je alle sterkte voor het weekend wensen, hopelijk kunnen jullie er samen uitkomen....... op een of andere manier....
Groetjes Northern
Ik dacht dat het een beetje de goede kant opging..... Ik krijg er gewoon koude rillingen en tranen van als ik jou stukje lees. Ik wil je alle sterkte voor het weekend wensen, hopelijk kunnen jullie er samen uitkomen....... op een of andere manier....
Groetjes Northern
donderdag 29 maart 2007 om 22:22
Jeetje Heureka,
Hier schrik ik echt heel erg van! Wat zul jij je verdrietig voelen.
Ik hoop dat jullie er dit weekend heel goed samen over kunnen praten. Je had dus toch gelijk dat het weekendje Ameland jullie tot een beslissing zou brengen. Ik had echt goede hoop dat het de goede kant opging. Vond het allemaal heel positief klinken.
Hoop voor jouw dat het toch nog goed komt.
Heel veel liefs,
Sil
Hier schrik ik echt heel erg van! Wat zul jij je verdrietig voelen.
Ik hoop dat jullie er dit weekend heel goed samen over kunnen praten. Je had dus toch gelijk dat het weekendje Ameland jullie tot een beslissing zou brengen. Ik had echt goede hoop dat het de goede kant opging. Vond het allemaal heel positief klinken.
Hoop voor jouw dat het toch nog goed komt.
Heel veel liefs,
Sil
vrijdag 30 maart 2007 om 10:06
Even kort bedankt voor jullie medeleven.... We staan op het punt om naar Ameland te vertrekken.... De nacht was verscheurend en toch samen.... heel veel gehuild zoals ik nog nooit gehuild heb... als ik ga denken trek ik het nauwelijks... raak alles kwijt... dit is een keerpunts, een afgond, ik weet dat ik hier door kom.... maar hel dit is niet normaal.... Mijn lief schaamt zich voor zichzelf.... zegt soms dat hij het ook niet weet of met dat gevoel kan leven.... ik mag daar geen hoop uit putten het is zijn wanhoop waaruit hij dat zegt... Maar we moeten veel praten.... we hebben wel een beetje gepraat, flarden nog, heb mijn lief een heleboel vragen gesteld die hij wil beantwoorden maar nog niet kan.... Nog getwijfeld of we wel naar Ameland moeten gaan... maar we denken aalebei dat het goed is, willen praten en ook elkaar de ruimte geven om alleen te wandelen over het strand...
Ik wens jullie allemaal een luchtiger weekend!
Heureka!
Ik wens jullie allemaal een luchtiger weekend!
Heureka!
vrijdag 30 maart 2007 om 18:31
Jeetje, hier schrik ik ook van Heureka! Wat ontzettend verdrietig voor je. En voor je vriend ook natuurlijk. Je leest dit niet meer maar ik denk aan je dit weekend. Misschien kan het jullie helpen om te beginnen met afsluiten. Jullie hebben er alles aan gedaan voor jullie relatie en ik vind het ongelofelijk jammer dat het zo moet aflopen.
*;
*;
vrijdag 30 maart 2007 om 19:06
Heureka, Wat vreselijk voor jullie allebei! ;(
Ik had ook het idee dat het juist de goede kant op ging, toen jullie konden praten over hoe je samen met dingen zou omgaan als jullie kinderen zouden hebben, en dat hij daar niet echt van terug leek te schrikken, maar het wel oké vond om over te praten, en dat hij daar ook op een positieve manier over kon praten. Wat ellendig zeg!! *;
Het enige wat ik nog kan bedenken is dat het net zo gaat als bij Doppie, dat je eerst uit elkaar gaat en dat hij dan tot andere gedachten komt... maar jullie zijn er al zo lang en intensief mee bezig, dat de rek er op een gegeven moment ook uit is wat je emotioneel nog aan kan natuurlijk... jee, ik wens je heel veel sterkte de komende periode. liefs, rixt
Ik had ook het idee dat het juist de goede kant op ging, toen jullie konden praten over hoe je samen met dingen zou omgaan als jullie kinderen zouden hebben, en dat hij daar niet echt van terug leek te schrikken, maar het wel oké vond om over te praten, en dat hij daar ook op een positieve manier over kon praten. Wat ellendig zeg!! *;
Het enige wat ik nog kan bedenken is dat het net zo gaat als bij Doppie, dat je eerst uit elkaar gaat en dat hij dan tot andere gedachten komt... maar jullie zijn er al zo lang en intensief mee bezig, dat de rek er op een gegeven moment ook uit is wat je emotioneel nog aan kan natuurlijk... jee, ik wens je heel veel sterkte de komende periode. liefs, rixt
zaterdag 31 maart 2007 om 18:50
