Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2

hi sillebil,



ben net terug van vakantie en net wakker  :P en ben weer helemaal bij gelezen.



lastig he die mannen, soms geven ze zulke tegenstrijdige reacties.... wat moet je er mee!

wel goed om te horen dat jullie er toch weer even over gepraat hebben, en dat hij inderdaad wel "ooit" wil, dat is beter als nooit!

volgens mij is het wel zo dat wij dames er sneller over denken in een relatie als mannen (uitzonderingen daar gelaten uiteraard) en dat het volgens mij voor de meeste mannen toch wel enigzins als een schok komt wanneer wij over dit onderwerp beginnen.



wanneer je relatie goed zit is het uiteraard wel de moeite waard om te wachten tot vriend ook wil, in mijn vorige relatie wou ik eerst geen kinderen (te jong) toen ik er later anders over ging denken (tja...toch die klok :P) was dit toch ook wel een discussie punt, en op het moment dat ik bedacht dat ik toch wel erg graag een kindje wou maar dat ik mijn toenmalige vriend niet als vader van mijn kind zag besef je pas dat je een keuze moet maken, maar dat is wel erg moeilijk.

nou zat deze relatie ook op andere punten niet goed dus dat maakte de beslissing om uit elkaar te gaan wel makkelijker, met mijn nieuwe vriend heb ik het er wel vrij snel over gehad of hij wel of geen kinderen wil, dat hij ze wel wil is absoluut duidelijk, nu alleen nog wachten wanneer  :( (wachten duurt zo lang, en word zo ongeduldig, haha)



maar sil, als ik jou verhaal zo lees, hoef je denk ik niet gelijk heel erg te schrikken, dat heeft hij waarschijnlijk al gedaan toen je er over begon!

ik denk dat jou vriend gewoon even aan het idee moet wennen en dat het vanzelf wel goed komt.

ik probeer hier bij mij het onderwerp wel wat makkelijker bespreekbaar te maken maar vind dat ook wel erg lastig hoor, want weet zelf ook niet goed hoe ik dit aan moet pakken.

Ik probeer meestal maar een beetje luchtige opmerkingen te maken zodat mijn vriend lief ook niet zo schrikt!



liefs taz

Hoi Taz,



Ik denk ook dat mannen er van schrikken als wij vrouwen over kinderen beginnen. Aan de andere kant denk ik wel dat wanneer je 10 jaar in een relatie zit, dat je er dan toch wel over moet kunnen praten.

En hij wist natuurlijk al hoe het bij mij zat, daar hadden we het al vaker over gehad, en volgens mij dacht hij er ook zo over. Totdat ik erover begon en hij meende dat het allemaal nu moest.



Ik merk aan mezelf dat ik er toch steeds weer even over wil praten. Ik ben op dit moment heel onzeker geworden over wat hij nu wil. En heeft hij niet gewoon gezegd dat hij ze wel ooit wil om van het gezeur af te zijn? Dus ik probeer hem nog steeds te peilen met kleine opmerkingen. En daaruit blijkt dan steeds weer dat hij zegt: ja ik wil ze wel ooit. En vandaag zei hij zelfs dat hij er ook wel leuke dingen van inzag, maar dat het wel veel werk was.

Dat klinkt in mijn oren al veel beter dan alle negatieve verhalen die ik de laatste tijd van hem hoorde, plus het feit dat hij zei er alleen maar negatieve gevoelens bij te hebben.



Ik denk dat het verstandig is als ik het onderwerp helemaal laat rusten, maar op dit moment lukt dat dus nog niet goed. Hij heeft ook een paar keer gezegd: we zouden het er toch niet meer over hebben?



Dus schrijf ik hier wel mn gevoelens van me af! Maar het kan natuurlijk nooit kwaad om het onderwerp niet weg te schuiven, maar toch af en toe nog even wat luchtige opmerkingen te maken. Net zoals jij doet Taz!



XX

Sil

Sillebil, fijn dat de lucht weer wat geklaard is.... heftig allemaal hè.

Ik ben ook niet zo blij op het moment met de situatie. We hadden afgesproken om het er regelmatig over te hebben, en nadat we in januari een paar keer in de weekenden er over hadden gehad, gaf manlief aan dat hij even wat meer lucht nodig had. Ik vond dat best moeilijk, vooral omdat ik me erg gespannen voelde en daardoor graag nu-nu-nu wilde weten waar ik aan toe was. Kon het niet laten rusten. Tot ik die gevoelens eens ging analyseren en bedacht dat het vooral kwam omdat ik het gevoel kreeg dat ik de beslissing 'uit handen' gaf. Daar heb ik toen eens goed over nagedacht en me bedacht dat ik ook zelf een keuze had. Wilde ik , als hij geen kinderen wilde, inderdaad me er bij neer gaan leggen? Daar werd ik erg verdrietig van. Het klinkt misschien raar, maar ik voelde me al een stuk beter toen ik mezelf voor hield 'er is ook een leven na deze relatie'. En het is absoluut niet zo dat ik denk: dan maar uit elkaar, maar het voelde wel goed om voor mezelf ook een andere uitweg open te houden. Sindsdien kon ik het ook beter laten rusten. Maar nu zijn er alweer weken overheen, en manlief komt zelf niet met een gesprek. Terwijl we de vorige keer dat we het er serieus over hadden (ergens in januari) hadden besproken om het de volgende keer te hebben over: wat als we besluiten om samen verder te gaan zonder kinderen? Ik weet wel dat hij er wel over nadenkt, over kinderen krijgen. Maar hij ontwijkt het onderwerp ook, merk ik. Hij krijgt er vooral buikpijn van zegt ie. Ik vroeg vanochtend hoe hij er dan over nadenkt, maar hij kwam niet verder dan dat hij nadacht over voordelen en nadelen. Ik heb niet het idee dat we hiermee verder komen, want er zijn toch meer dingen te bespreken dan alleen de voordelen en nadelen. Misschien toch maar relatie therapie voorstellen...? Ik weet het ff niet.

Net als jij Heureka, baal ik er ook van om steeds zelf maar degene te zijn die met een gesprek aan komt. Wordt hier erg verdrietig van... ;(

Het onderwerp is overigens niet helemaal uit beeld, want we hebben het er op een luchtige manier wel regelmatig over. Zo verrastte hij mij laatst toen we met carnaval in een kroeg stonden waar ook ouders met kinderen waren, en waar een vader zijn dochtertje met engelachtige krulletjes op de arm had, en hij zei: Zó'n dochtertje is wel leuk...

Maar ja, wat moet je met dat soort tegenstrijdige signalen? Ik weet ook wel dat hij er wel over nadenkt, maar als de balans steeds uit blijft slaan naar 'nee toch maar niet' dan schiet ik er ook niks mee op. Misschien moet ik ook niet te snel verwachten dat hij helemaal om slaat, maar kleine beetjes ook al oké... ? Ik heb laatst aan hem verteld welke meisjesnaam ik heel leuk vond, en hoewel ik niet weet of hij die naam wel echt leuk vindt, zegt hij toch regelmatig 'de kleine X..' als hij een grapje maakt over kinderen. Ik hoop stiekem dan maar dat hij meer aan het idee gaat wennen als we het kleintje alvast bij de naam  noemen, haha.



Sil, mijn man noemt ook vooral praktische bezwaren. HIj denkt ook dat we uit elkaar zullen groeien, hij denkt dat je veel dingen niet meer kunt met een kind, dat je minder spontaan dingen kunt doen enzo. Wij gaan regelmatig nog naar de kroeg en wel eens naar een concert en hij denkt dat dat allemaal niet meer kan, of veel moeilijker. Ik zal niet ontkennen dat je leven met een kind totaal anders wordt, maar ik zie om me heen ook genoeg voorbeelden dat je ook dat soort dingen wel kunt blijven doen, al zal het ws wat minder regelmatig dan nu zijn, maar dat vind ik zelf geen probleem. Ben nu 36, hij bijna 38. Ik zie ons echt over 10 jaar niet meer zo vaak naar de kroeg gaan als nu...



Na dit berichtje voel ik me trouwens alweer wat beter, gelukkig.

liefs, rixt

Heureka,

Ik ben benieuwd hoe het etentje van je vriend met zijn vader was.

Heeft dit geholpen in een stukje toenadering, of verandering van zijn gedachte over de vader-zoon rol?



En hoe was je gesprek tijdens je date (zal wel museum geworden zijn, gezien de regen)? Lijkt me best heftig om over al deze onderwerpen met je vriend te praten. Ik hoop voor je op een goed gesprek en een stap in de goede richting.



Liefs,

Plieno

Hoi Rixt,



Je hebt absoluut gelijk als je het zo bekijkt dat je zelf ook een keuze hebt. Daar heb ik net eens over nagedacht. Het hoeft natuurlijk niet zo te zijn dat ik voor altijd kinderloos blijf mocht mijn vriend toch niet willen. Tuurlijk zou ik dan alsnog het geluk in een andere relatie kunnen vinden. Maar de gedachte daaraan maakt me heel erg verdrietig. Je bent niet voor niets 10 jaar met iemand samen. Ik wil mijn leven met hem delen, we hebben samen al heel wat opgebouwd en meegemaakt. En ik wil ook graag met hem samen een kindje. En ik weet ook zeker dat hij het als vader heel leuk zou doen, en er dan helemaal geen spijt van zou hebben. Misschien een raar voorbeeld, maar toen ik nog thuiswoonde kreeg ik van mijn ouders een puppy. Het was mijn bedoeling om deze hond mee te nemen wanneer ik uit huis zou gaan. Ik dacht dat mjin vriend dit ook leuk zou vinden, maar dat vond hij dus absoluut niet. Iets waar hij voor moest zorgen, wat hem beperkte in zn vrijheid. Nu is hij net zo gek op het beestje als ik. Hij noemt m voor de grap zn zoon, en zegt heel vaak dat hij niet meer zonder m zou kunnen. Kortom, weer iets waar hij angst voor had, maar wat achteraf toch heel leuk blijkt te zijn, ook al moet je er voor zorgen.



Wat mij ook steekt is dat mijn vriend er ook nooit zelf over begint, net zoals jullie aangeven. Maar misschien komt dat omdat onze mannen er nog gewoon niet zo mee bezig zijn als wij? En ze vinden het natuurlijk een lastig onderwerp om het over te hebben omdat ze dan misschien onbedoeld overbrengen naar ons dat zij er ook klaar voor zijn? Van de andere kant zou  het wel fijn zijn als je weet dat je wederheflt er ook mee bezig is, dat je er niet alleen over nadenkt.

Daarom blijf ik ook een beetje luchtige opmerkingen maken. Ik wil dat hij er de komende tijd ook eens over nadenkt.



Hoop dat het allemaal goed komt voor ons!



Liefs

Sil

he ff een berichtje van mij, word ie gelijk weer ff ge-upt.



rixt, wat jij zegt van eventueel je eigen keus maken zonder vriend als hij echt niet wil is wel mega heftig, toch was dit bij mij wel de doorslag om mijn vorige relatie te beeindigen (met nog een heleboel andere dingen hoor), maar ik wou toen op een gegeven moment verder en hij totaal niet.

ik heb toen de relatie beeindigd maar je wilt niet weten hoe lang ik daar wel niet over na gedacht heb....:(.

misschien kan je het er een keur met je vriend over jou keuze mogelijkheden hebben, en dat dat dus een optie voor jou is om verder met iemand anders te gaan.

het lastige is dan natuurlijk weer dat je hem ook niet teveel onder druk wilt zetten.....moeilijk moeilijk moeilijk.....

het moeilijke bij jou is ook wel je leeftijd, stel je verlaat je grote liefde wie zegt dat je binnen no-time weer iemand vind met wie je de rest van je leven wil delen en een kind wil.



een tijdje geleden had ik het met een collega over wel of geen kinderen, zij is nu 30 en heeft ook altijd geroepen dat ze geen kinderen wou.

ik heb het er toen met haar over gehad of ze daar later als ze bv wat ouder is geen spijt van zou krijgen.

stel dat je man vroeg overlijd en je word vanzelf ouder dus vrienden vallen ook steeds meer weg, dan blijft er volgens mij een leeg en eenzaam bestaan over, kinderen en dan evt, later kleinkinderen kunnen je leven denk ik wel heel erg aanvullen waardoor je heel lang plezier in alles kan hebben.

zij is er toen wel heel erg serieus over gaan nadenken en besefte ook wel dat ze inderdaad geen 10 jaar meer moet wachten.



mijn vriend had het gister tussen neus en lippen door over nu een periode van 2 tot 3 jaar, hij heeft er dus wel over nagedacht 

ik heb nu nog pilstrips voor 5 maand en ben nog met 1 bezig, ik wil eigenlijk wanneer deze op zijn stoppen met de pil en dan bv de persona gaan gebruiken, deze kan je als anticonceptie gebruiken maar dan gebruik ik in ieder geval geen hormonen meer, en als hij dan om is gaat het misschien wat sneller...:P

nou ben ik alleen nog erover aan het nadenken hoe ik dit het beste kan gaan brengen straks......want het is een man......en die denkt.....aaaahhhh........gestopt met de pil........raak schieten.......zwanger en veel te snel zwanger.......help help help, hahaha



nou als jullie nog tips hebben dan graag.....



liefs taz

Hoi Rixt, Heel herkenbaar wat je schrijft, dat je je door te schrijven weer wat beter voelt, dat heb ik ook soms, dan begin ik vanuit hopeloosheid te schrijven, maar asl ik het allemaal op een rijtje zet zie ik dat het helemaal zo somber niet hoeft te zijn... Als ik jouw verhaal lees, heb ik daar best een goed gevoel over… er zit wel echt een ontwikkeling in, in zijn kleine opmerkingen maar ook in elkaar steeds meer begrijpen, respecteren en nadenken … het is gewoon een absurd ingewikkeld dilemma waar wij mee worstelen en we mogen best trots zijn op onszelf dat we hier zo wijs mee omgaan :-). Ik herken ook de 'kracht' die je voelt door je te realiseren dat je zelf ook kunt kiezen… Ik herinner me dat je dat een tijd geleden niet als mogelijkheid mee nam, dat je juist zekerheid haalde uit de wetenschap samen te blijven… Dat maakt je onderhandelingspositie wel heel krap en daarmee het gevoel iets te zeggen te hebben over je toekomst en je leven erg beperkt. Taz heeft natuurlijk gelijk dat op onze leeftijd het alternatief ook onzeker is.. bedankt Taz dat je ons er even aan herinnert maar toch is dat voor mij (35 jaar) dan even vreemd genoeg van minder belang…. Als mijn lief geen kinderen wil, denk ik niet dat wij samen gelukkig kunnen blijven, denk ik dat onze beelden van Het Leven teveel uiteen lopen om samen het levenspad te vervolgen… dus kies ik voor mezelf, voor mijn eigen oer gevoel… of ik dan met een ander of alleen kinderen krijg is van latere zorg… Ik moet bovenal trouw zijn aan mezelf. Op Relaties is een topic door viva moderator geopend over de vraag Blijf je bij hem als hij geen kinderen wil? Interessante discussie... Daar vertelde ene Anneloes32 dat ze net deze week bij haar vriend is weggegaan om deze kwestie… Ik kan me daar helaas alles bij voorstellen… Dat is een trieste maar krachtige keuze… De kracht die ik soms voel als ik me realiseer dat ik niet alleen af hoef te wachten, dat ik ook een keuze heb, ebt bij mij trouwens ook wel eens plots helemaal weg hoor…. Dat ik denk ‘ja lekker keuze ik kan kiezen om weg te gaan’, de peut benadrukte pas ook toen ik vertelde over mijn gevoel van afhankelijkheid, dat ik alleen maar kan afwachten, toen zei hij iets als ‘Het is ook een keuze om samen naar mij toe te komen en er over door te praten’ dat ben ik met hem eens en ik voel daar soms ook wel de kracht in, maar soms dus ook helemaal niet… zoals alles in deze schommelt het op en neer… schommelen is een understatement… ik stort zo af en toe een ravijn in en krabbel dan weer naar boven… Ja leerzame tijd… Ik snap ook dat je het zwaar vind om er steeds over te beginnen…. Als je vriend er open voor staat denk ik echt dat het goed is om een peut te zoeken…. Die kan structuur brengen en vragen en opdrachten jullie helpen er samen over na te denken. Veel van de dingen die hij aandraagt of zegt had ik zelf ook kunnen bedenken, heb ik zelf ook bedacht, maar dan ben ik het weer die ermee komt, dan voelt het al snel als pushen of hem in mijn straatje willen krijgen. Terwijl het nu een vraag of opdracht van onze peut is… dat voelt en werkt anders… Wens je kracht om dat wel te doen…. En wijsheid en rust om dat op een voor jullie goede manier te doen…. Probeer vanavond een stuk te schrijven over mijn wederom heftige weekend, maar moet nu echt door met mijn werk… Het weekend heeft me en ons wel goed gedaan…. Liefs!Heureka!

Je snapt het precies heureka. Dat de keuze'vrijheid' die je hebt, je ook heel erg kan beperken. "Als hij toch geen kinderen wil, dan ik dus ook niet." Dat is niet echt een keuze die je even 1-2-3 maakt, dat is wel iets waar je naar toe moet groeien. En dan kan het best fijn zijn om je te bedenken: maar er zijn ook andere keuzes. Taz, wat jij schrijft, heb ik ook allemaal al 100x bedacht, dus daarom vond ik dat (uit elkaar gaan) ook nooit een optie. En nog steeds niet echt, eigenlijk, tenminste ik denk er niet serieus over na. Ik wil ook dolgraag een kindje met MIJN man, niet met een ander. Dan bekruipt je het gevoel: bah, de boze buitenwereld daar zijn helemaal geen leuke andere kerels met wie ik gelukkig zou kunnen worden en met wie ik een kindje zou willen krijgen. Maar die gedachte kan ook heel beklemmend worden. Oeps, ik ben al 36, moet ik nou nog gaan 'daten' straks (in ''mijn tijd' heette dat nog 'een afspraakje maken') , word ik ook zo'n wanhopige vrouw die een kerel zoekt om een kind mee te krijgen... help!

Dat is helemaal geen realistisch beeld natuurlijk. 

Net zoals het geen realistisch beeld is dat je altijd ongelukkig zult blijven als je geen kinderen krijgt. Net zoals het geen realistisch beeld is dat je doodongelukkig zult worden als je man overlijdt en je geen kinderen hebt en geen kleinkinderen etc. etc. etc. 

Het gaat er juist om dat je de kracht in jezelf kunt vinden, dat je weet dat je best moeilijke periodes kunt hebben, maar dat het niet betekent dat je je nooit meer gelukkig zult voelen.  En dat was voor mij belangrijk om te voelen. (blijkbaar door het onrealistische beeld bij te stellen).

Hoop dat ik het een beetje heb kunnen uitleggen...?



Ik denk inderdaad ook dat ik alle vragen die een therapeut stelt ook wel kan bedenken, maar ik merk ook dat ik soms dichtklap in een gesprek, emotioneel wordt, en daar door je toch niet bespreekt wat je had willen zeggen....

Ik heb er vandaag weer heel veel over nagedacht. Dat ik toch eigenlijk wel een beetje duidelijkheid wil. Ooit is al beter dan nooit, maar wanneer is ooit dan?

Ik wilde graag weten wat mijn vriend nog allemaal wil doen voordat hij er wel aan zou willen beginnen. We zijn dus net verhuisd, naar een huis waar nog best wat aan moet gebeuren. Op zich zijn we in huis wel klaar, al wilden we het misschien wel ooit drastisch gaan verbouwen. Voor mijn vriend is de grote tuin en garage ook heel belangrijk, en die zijn nog niet klaar. Dus ik de hele dag aan t twijfelen wat ik nu moest, zou ik er nog een keer over beginnen met hem? Of toch maar niet? We zouden het er niet meer over hebben de komende tijd.

Maar door het er nooit meer over te hebben, dan went mijn vriend ook niet aan het idee van een kindje.



Dus vanavond al mn moed bijeen geraapt. Merk dat ik het nu wel heel moeilijk vind om het erover te hebben met hem na de grote ruzie van vorige week.



Hij kwam thuis van zn werk, hebben we eerst over koetjes en kalfjes gepraat. Wilde hem  niet gelijk bombarderen met weer zo'n zwaar gesprek. Net op de bank gevraagd of ik hem toch nog wat vragen mocht stellen. Hij keek me al zo aan van: nee he, niet weer daarover. Ik gezegd dat er me nog wat dingen dwars zaten en dat ik daar graag een antwoord op had.

Gevraagd of alleen het gevoel van een kindje er bij hem nu nog niet was of dat het ook was dat er nog dingen moesten gebeuren hier.

Hij zei dat het beide was, dat hij er nog niet klaar voor was, en dat hij nog vanalles hier wilde doen. Dus ik vroeg wat en aan welke termijn hij dan wel dacht. Allemaal dingen besproken die op zich met een kindje ook nog wel zouden kunnen, maar ja. Hij dacht aan misschien 1 jaar, misschien 2 of misschien wel 3. Pfff, 1 of 2 jaar zou ik nog aan kunnen wennen (hoop natuurlijk eerder!) maar 3. Dat lijkt nog zo ver weg!



Bij ons speelt ook nog dat ik 8 jaar geleden een ernstig ongeluk heb gehad en dat ik daardoor wat gezondheidsproblemen heb overgehouden. O.a. dat ik heel slecht kan ademen en weinig lucht krijg.

Omdat het een verzekeringszaak is, en deze bijna afgerond gaat worden moet er nu in kaart gebracht worden wat er allemaal aan me mankeert en daar wordt dan een prijskaartje aan gehangen voor letselschade.

Omdat ik dus op de leeftijd ben dat een vrouw ook aan kinderen gaat denken gaat dit ook in het plaatje meegenomen worden.

Ik heb een medisch adviseur, en daar heb ik het probleem aangekaart. Dat ik denk nooit op een natuurlijke manier kinderen te kunnen krijgen en dat hier dus ook weer schade gaat ontstaan. Hij heeft de zaak onderzocht en denkt idd ook aan een keizersnede. Bovendien zouden er dan nog wat vervelende gevolgen kunnen zijn zoals dat ik eerder zal moeten stoppen met werken. Maar goed, het ging om de keizersnede. Omdat hij dit niet op papier mag zetten omdat hij niet onafhankelijk is, wil hij dat ik een gyneacoloog bezoek en daar het probleem voorleg.

Deze zou me dan kunnen adviseren of het mogelijk is, en zo ja hoe.

Ik hik er al een tijdje tegenaan om hierheen te gaan omdat ik dan eerst naar de huisarts moet voor een verwijsbrief. En omdat mijn vriend dan misschien helemaal de kriebels krijgt. Maar hij vindt het juist wel belangrijk dat ik er heen ga zodat we tenminste weten waar we aan toe zijn mocht het zover zijn.

Ik heb hem gevraagd of hij dan mee wil gaan, en dat wilde hij wel. Dus ik vroeg zaterdag nog, toch niet alleen voor het geld dat ik daarvoor ga krijgen als het op de natuurlijke manier niet gaat? Nee, zei hij, ook omdat ik het misschien toch wel interessant vindt. Dat klonk al wat positiever.



Net vroeg ik dus wat hij er dan van zou vinden als de gyneacoloog zou zeggen dat ik er omwille van mijn gezondheid niet meer te lang mee moet wachten. Tja, dan moeten we er dan maar eens aan beginnen zei hij.



Aan de ene kant lijkt het me dus niet onverstandig om hem mee te nemen en dat hij daar dan misschien hoort dat nog heel lang wachten niet verstandig zou zijn. Aan de andere kant schrikt het hem misschien af als hij daar hoort wat we moeten ondergaan om een kindje te kunnen krijgen.

Pff, lastig hoor.



X

Sil

hi allemaal,

zo , volgens mij nu wel duidelijk dat dit echt een heel lastig dilemma is, er zijn zoveel dingen die mee spelen in je relatie.

zoals rixt zegt, kinderen zijn inderdaad niet het enige op de wereld wat iemand gelukkig kan maken, dat zijn ook nog zoveel andere dingen!

alleen wat heureka zegt, wat als dat oer gevoel om je voort te planten (klinkt wel beroerd zeg...) nou heel erg sterk is!

ik kan me voor stellen dat je in dat geval ook gaat twijfelen aan je relatie om dat jij dat gevoel heel sterk hebt, waarom je partner dan niet???

tjs... er is toch zo'n boekje mannen komen van mars vrouwen van venus!

volgens mij denken wij toch heel anders over bepaalde dingen als mannen en hebben daar een heel ander gevoel bij, daarom is het ook zo goed om wel te praten over dit soort onderwerpen, alleen vind ik altijd wel heel moeilijk omdat je je op dat moment wel kwetsbaar opstelt....



komt tijd komt raad...:)

Hallo allemaal!Ik zou nog even updaten over ons weekendgesprekken… Het etentje van mijn lief met zijn vader was prettig en rustig verlopen… ze hebben het gezellig gehad, leuk zitten praten over koetjes en kalfjes en over vroeger….. voor herhaling vatbaar… heel erg fijn… Fijn dat mijn lief nu meer rust heeft om het te laten komen zoals het komt… een van de dingen waar het eerder op fout ging is dat ze allebei verwachtingen van elkaar hadden waar de ander ze dan in teleurstelde … Nu dus voorzichtig een nieuw verwachtingloos begin…. Lief zag er wel opgelucht uit…. Het was weer een woelig weekend, maar wel de moeite waard…. De afgelopen week was vrij klote… mijn lief niet veel gezien en als we elkaar zagen eigenlijk vooral veel irritatie over en weer, onderhuids of aan de oppervlakte… We hadden voor woensdag afgesproken het over de geeltjes te hebben, maar toen kwam hij heel laat thuis en was hij moe van een intensieve dag op zijn werk… kan gebeuren natuurlijk, maar ik had er wel heel erg naar uitgekeken en het is natuurlijk niet de eerste keer dat dit soort afspraken erbij inschieten en hij gaat de volgende avond wel vrolijk met zijn vrienden muziek maken…. Goed, een combinatie van factoren, maar ik voelde me gewoon niet serieus genomen, in de steek gelaten vond het gewoon stom van hem eigenlijk… Hij zei nog dat we het er wel zondag tijden het wandelen over konden hebben… Maar dat klopt volgens mij niet, ik heb echt het idee dat het cruciaal is nu ook leuke dingen samen te doen en niet als we even de tijd hebben alleen maar over ‘kindervraagstuk’ te hebben. Volgens mij ondermijnt dat onze relatie… Dus wilde ik graag zaterdagavond al over kinderen en de geeltes praten en dan zondag lekker samen onbekommerd op stap… maar onbewust vind ik het dan ook stom van hem dat hij dat niet inziet, dat hij niet wat meer tijd vrij maakt voor ons samen… Dat soort dingen.. Omdat we elkaar niet zoveel hadden gezien bouwt dat zich dan zo ‘heerlijk’ op… en dat kwam er zaterdagavond uit… Toen lief vertelde dat hij zondag niet te lang weg wilde want dat hij nog wel andere dingen wilde doen… schoot ik echt helemaal uit mijn slof, sta daar zelf van te kijken want ik ben echt bijna altijd rustig en begripvol…. De prater… van de redelijkheid, maar ik had het er echt even zo mee gehad… baal ervan dat hij dan zoveel aandacht naar zijn eigen dingen uitgaan… voel me niet serieus genomen, voel me niet geliefd… Ik ben er zo van overtuigd dat het juist nu heel belangrijk is om tijd voor elkaar te hebben, we staan zo onderdruk, echt een kritieke fase, het brengt ons soms dichter bij elkaar, maar drijft ons ook uiteen, als we niet oppassen dan hoeven we over een tijdje helemaal geen beslissing te nemen… na eerst allemaal tegenwerpingen als dat ik er toch ook niet altijd ben etc etc, legde hij uit dat hij soms bang was teveel van me te houden… omdat hij ook bang was dat hij me kwijt zou raken… En dat het dan nog meer pijn zou doen… een beetje het idee dat hij daarom de relatie ‘on hold’ staat. Dat trek ik niet, ik snap zijn overwegingen, zijn gevoel maar je kan niet tijdelijk stoppen met een relatie … gezegd dat ik dan liever een tijdje ergens anders heen ga om daar af te wachten…. Dat ik zijn tegenwerpingen rond kinderen ook mijn gevoel voor hem ondermijnt, dat ik eerlijk gezegd veel van zijn bezwaren tegen kinderen eigenlijk nogal laf vind… Dat ik het idee heb dat onze relatie kapot gaat en dat we dan niet mogen laten gebeuren, dat ik ermee kan leven als we uit eindelijk besluiten uit elkaar te gaan omdat hij geen kinderen wil, maar dat ik het te stom voor woorden zou vinden als we onze relatie kapot laten gaan doordat we uit onmacht te weinig tijd voor elkaar maken…. Lief gaf me eigenlijk wel gelijk… zei dat hij ook bang was dat onze relatie eraan onder door zou gaan… dat hij het met me eens was dat we tijd en aandacht voor elkaar moesten hebben… Maar dat dat soms moeilijk is en vroeg me hoe ik dan dacht dat te gaan doen als we straks een kindje zouden hebben… het bruggetje naar de Geeltjes… ik denk dat het gewoon altijd heel belangrijk is in een relatie om echt aandacht voor elkaar te hebben, ijkpunten in te bouwen… tijd voor elkaar maken, maar vooral aandacht voor elkaar hebben, ik vind het niet erg zo af en toe klakkeloosheid erin sluipt maar dat moet echt niet te lang gebeuren…. Dan moet de lucht geklaard worden… We hebben een heel aantal geeltjes besproken…vooral over het regelen van zorg en oppas en over de opvoeding… echt leuk om hier over door te praten.. het gehad over de basis waarden die we belangrijk vinden om een kind mee te geven… Daarin komen we eigenlijk heel erg overeen… fijn en mooi om samen te praten over wat je je kindje mee zou willen geven.. qua oppas vinden we allebei twee dagen een ideale verdeling, en dan het liefst een dag vertrouwd iemand die leuke dingen met het kind gaat doen en een dag een kinderdagverblijf waar hij/zij ook met andere kinderen kan spelen. Drie dagen vinden we allebei nog wel acceptabel… Lief zei dat hij hier door onze gesprekken wel anders tegen aan was gaan kijken, hij vond vroeger altijd dat een van de ouders altijd bij het kind moest zijn… Dat vind ik echt flauwekul, ik denk echt dat het goed is als een kindje ook went aan andere mensen, maar je kind outsourcen vinden we allebei niets… Ook over halen en brengen gehad…. Daar komen we wel uit. Qua opvoeding nog gehad over dat het belangrijk is echte aandacht te geven aan een kind. Je ziet vaak dat kinderen alleen als ze iets niet goed doen aandacht krijgen… als ze braaf spelen is dat lekker makkelijk… daarmee wordt negatief gedrag beloond. Daarnaast zie ik ook vrij vaak kinderen die niet weten dat papa en mama ook wel eens met andere mensen willen praten.. volgens mij zijn dat twee kanten van dezelfde medaille… en gaat het erom je kind echte aandacht te geven, en ook te leren dat er soms geen aandacht is… en het zich even zelf moet vermaken.. Grappig joh dat we hier zo over praten… Daarnaast denk dat het belangrijk is dat je vanuit opvoedkundig oogpunt denkt, je mag best boos worden en het er soms helemaal mee gehad hebben, maar de idee moet zijn dat je kind wil leren dat het gedrag niet kan, niet om je irritatie af te reageren… en ook dat zal best wel eens gebeuren…. Mijn lief maakt zich soms zorgen of hij dat zou kunnen… vindt zichzelf vaak te primair reageren en wordt ook vrij snel echt geïrriteerd als het niet gaat zoals hij wil…. Ik denk dat bewustzijn v en de wil hier anders mee te leren omgaan een goede basis is om hier een goede weg in te vinden… vond mijn lief ook wel wat inzitten , kon hij zich wel voorstellen… Het gaat er wat mij betreft om naar deze waarden te streven, daar ook met elkaar over te blijven praten…. Een grote spannende uitdaging samen een kind opvoeden… Vinden het ook allebei heel belangrijk dat je afspraken maakt en elkaar onvoorwaardelijk steunt in de opvoeding. Je ziet best vaak stellen die elkaar af vallen, of zich steeds naar elkaar aan het bewijzen zijn, vooral moeders hebben daar trouwens een handje van…. We hebben het zelfs gehad over als het kind naar de lagere school gaat, dat het oppas schema dan verandert, maar dat het ook wel lekker is dan wat meer tijd voor je zelf te hebben…. Dus de eerste 6 jaar zijn wel zo’n beetje gepland Tjemig dat wij hier zo over kunnen praten… wordt het heel echt… allemaal. Sterkt me heel erg in mijn gevoel dat het mij heel mooi lijkt om samen een kind op te voeden…. Spannend, uitdagend en heel wezenlijk…. Toen lekker bij elkaar gekropen en lekker gevreeën… en de volgende dag eerst bij heel gelukkige vrienden met de nu heel vrolijke baby (vroeger huilbaby) …. En de rest van de dag lekker samen in de regen in het bosgewandeld…. Ja echt een heel ander gevoel zondagavond dan het beklemende gevoel van zaterdagmorgen…. Praten, praten, praten en aandacht, daar gaat het uiteindelijk om…. Er liggen nog wat geeltjes te wachten, moeten we het zeker nog over hebben, we denken niet dat dit lukt voor ons volgende gesprek morgenmiddag…. Maar we hebben allebei het gevoel dat we een goede stap voorwaarts hebben gemaakt…. We zijn er nog niet hoor.. Maar het voelt wel goed en ik ben weer helemaal blij met mijn lieffie en met ons samen en dat voelt FIJN!!Liefs!Heureka!

Toen ik begon te lezen, heureka, dacht ik 'oh jee...'  maar het einde klinkt al heel wat beter! Fijn zeg. Lijkt me ook dat je nu zo fijn samen daar over hebt kunnen praten, op een positieve manier. Gelukkig maar! Nu maar hopen dat hij daar ook een positiever gevoel aan over houdt en dat hij minder 'anti'  blijft...



Sil, jee wat een verhaal. Fijn dat hij in elk geval nu al anders er tegenover staat dan laatst! Kan me wel voorstellen dat je twijfels hebt of je vriend terug schrikt als hij hoort over de medische complicaties die er ws bij zwangerschap en bevalling komen kijken, maar aan de andere kant is het wel heel belangrijk dat hij er betrokken bij is. Je moet er toch niet aan denken dat je je in je eentje zorgen gaat maken, toch? Zoiets moet je echt samen doen. En ook belangrijk om te horen of er evt medische redenen zijn dat je niet al te lang met zwangerschap moet wachten. Misschien schrikt hij nog wel eens terug (het zijn toch mannen :P) maar aan de andere kant: het is nu ook al veel en veel positiever dan pakweg een week geleden... het feit dat hij wel mee wil naar de gynaecoloog geeft ook al aan dat hij het wel belangrijk vindt, en dat hij zijn vriendin graag wil steunen bij dit soort moeilijke dingen, dat is ook wel heel mooi.



Hier ook een positief geluid(je). Gister bij manlief aangekaart of we misschien niet naar een therapeut moeten, niet omdat de relatie slecht is, maar meer om ons op weg te helpen het gesprek gaande te houden. En gezegd dat ik het moeilijk vond om steeds de aanzwengelaar te zijn van het gesprek. Dat kon hij ook wel begrijpen dat ik dat zo voelde, hij dacht dat we nog niet 'vast' zaten met het gesprek, en dat een therapeut in dit stadium dan nog niet echt nodig is. Hij heeft beloofd ook wat meer het gesprek te beginnen, en niet alleen maar voordelen/nadelen, maar je bedenken: hier moet een beslissing uit komen, hoe kun je hier uit komen? Welke vragen kunnen er nog gesteld worden? Wat wil je van elkaar weten? Alsof je er van een afstandje naar kijkt, zeg maar, dat je zelf bedenkt welke vragen je zou stellen als jij de therapeut zou zijn. Hij zei: ik denk er echt bijna dagelijks aan hoor, en niet zo negatief als jij denkt. Ik denk ook wel eens: als andere mensen het kunnen, waarom wij dan niet? Ik denk aan wat ik leuk zou vinden met een kind, dit wel, dat niet. En hij wilde het niet persé hebben over 'optie B' (geen kinderen krijgen) als we er serieus over gingen praten,zei hij, dus daar was ik al heel blij mee :D

Het had echt tijd nodig zei hij. Maar hij zag ook dat ik allerlei uitspraken van hem opvatte als 'signalen' en daarvoor was het wat hem betreft te vroeg. Maar ja... dit zijn wel andere signalen dan hiervoor...  HAHA

Gelukkig maar O+

liefs, rixt

Hoi Rixt,



Dat klinkt inderdaad wel heel fijn zeg! Je man is er dus wel degelijk mee bezig. Het is inderdaad niet fijn om steeds te moeten beginnen over dit onderwerp, zeker als je denkt dat je vriend daar niet over wil praten.

Ik zou het ook wel fijn vinden als hij er zelf eens over zou beginnen. Maar ja, dat zal denk ik de komende tijd nog niet gebeuren.

Ik heb gisteren wel gezegd dat hij er wel over na moet blijven denken omdat hij anders nooit aan het idee denkt. Hij zei dat hij er heus wel over nadacht, maar ik weet niet of ik dat geloof. Misschien zegt hij dat wel om van me af te zijn.



Vandaag wilde ik naar de huisarts gaan voor een verwijsbrief voor de gyneacoloog. Vind het wel raar, vooral omdat ik dan er ook bij moet zeggen dat het nu nog niet speelt. Lijkt het net alsof ik hem lastig kom vallen ofzo.

Ik hoop dat we het er dan nog eens over kunnen praten als we samen daar geweest zijn.



Heureka; klinkt positief zeg! Fijn dat je het er zo goed met je man over kunt hebben. Is dat ook anders geweest? Lijkt me wel fijn als je samen een voorstelling kunt maken van hoe je het gaat aanpakken met een kindje.



Liefs

Sil

He lieve Rixt,

Bedankt voor je fijne reactie, klinkt bij jou ook echt positief! Goed van je dat je de peut hebt aangekaart en goed van hem dat hij er niet van dichtklapt en dat hij ook meer initiatief wil nemen in het praten erover..... Wel herkenbare reactie heeft jouw man hoor, (alsof ik mijn lief hoor praten) mijn lief vond ook dat we nog niet helemaal vast zaten... Dat we best zelf door konden praten.... dat had ook zeker gekund, wat mij betreft hoef je ook niet helemaal klem te zitten om met een peut te praten.... maar ik ben blij dat we naar een peut zijn gegaan.... maar ieder moet natuurlijk zijn eigen weg vinden... Lief van je man dat hij zegt dat hij echt niet altijd zo negatief er over denkt... en dat hij ook niet perse over optie B wil praten zie ik ook als positief... jullie hebben zo te lezen echt de afgelopen weken veel meer lucht en ruimte gekregen om hier over te praten... Ik ben echt blij voor jou en jullie... en trots op jou... je doet het echt heel goed... Het komt goed!!! Hoe dan ook!



Hoe is het trouwens nu op je nieuwe werk, je bent nu twee maandjes bezig bevalt het , begin je je draai al wat te vinden? Helpt dat ook om vrijer tegen het kindervraagstuk aan te kijken?



Fijne avond allemaal!

Heureka

Hoi Sillebil, Ja dat is zeker heel anders geweest, we hebben eerst meer dan een jaar er heel moeizaam en veel te weinig over gehad. Ik moest er altijd over beginnen, lief zei dat hij er niets over te zeggen had... ik vroeg hem dan bv of hij niet ook leuke dingen bij kinderen en dan dacht hij heel hard na en kon echt niets bedenken...Heeft me eens in het heetst van een gesprek gezegd dat als ik erover dacht om bij hem weg te gaan als hij geen kinderen wilde, ik dan maar beter meteen weg kon gaan... We hebben avonden positieve en negatieve kanten van kinderen uitgewisseld... ik heb nachten gehuild omdat ik niet meer wist hoe ik erover moest beginnen, moe was gestreden...  Maar sinds de zomer is het anders gewoorden... kunnen we er langzaam een echt gesprek over hebben, dus niet dat we elkaar proberen te overtuigen, maar meer saemn naar de situatie kijken.... Dat is, als ik terug denk eigenlijk verandert op het moment dat ik voor mezelf duidelijk had dat kinderen krijgen of in ieder geval serieus proberen kinderen krijgen een oer ding is wat ik echt wil beleven... dat het voor mij niet onderhandelbaar is, dat het van een andere orde is dan wel of niet een nieuwe baan... dat hij niet van mij mag verwachten dat ik van kinderen krijgen af zie, dat ik ook niet van hem wil verwachten wel kinderen te krijgen als hij dat niet wil... dat dit ons probleem is...



Zo zijn we langzaam echt aan het praten geraakt ook over dit moeilijke onderwerp... Over andere dingen kunnen we altijd wel vrij goed praten, maar dit kindervraagstuk is echt ingewikkeld, omdat compromissen niet mogelijk zijn en het zo dichtbij het fundament van het leven komt...



Dus sillebil, dat kan echt veranderen.... Probeer een beetje afstand te nemen, je hoeft niet ieder argument tegen te weerleggen... er zitten ook midnere kanten aan kinderen krijgen... probeer je ook te verplaatsten in zijn positie, probeer hem niet over te halen, maar het over kinderen krijgen na te denken... Laat je onzekerheid zien, verlang van hem dat hij er serieus over nadenkt, maar laat hem ook vrij in wat hij er over denkt..,,, Dan kunne jullie er ook voorzichtig over leren praten... Bij jullie is er toch ook al veel veranderd sinds vorige week...  Geduld, liefde rust,duidelijkheid en doorzettingsvermogen... en dan komt het hoe dan ook goed...



Liefs

Heureka!

he meiden,

wat een super berichten allemaal, ik vind het voor iedereen uit eindelijk wel aardig positief, de een z'n lief is misschien wat verder als de ander, maar toch allemaal niet slecht!

wat is het toch dat onze mannen zo schrikken, dat je hele leven erg zal veranderen kan ik ze absoluut geen ongelijk geven maar als er iemand tegen op mag zien zijn wij dat toch, wij moeten ze uiteindelijk uit poepen :P haha!

vind het in ieder geval geweldig om te lezen dat het bij iedereen de goede kant op gaat en in ieder geval een beter bespreekbaar onderwerp word.

nu maar wachten tot ze aan het idee gewend zijn en echt om gaan....

tot die tijd maar blijven praten en hier je hart luchten als het ff tegen zit (en beter nieuws graag natuurlijk ook!), super fijn!



veel liefs en een dikke knuffel voor iedereen

Hi meiden,



Wat ben ik 'blij' dat er meerdere mensen in een soort gelijk schuitje zitten!

Ik heb net de eerste twee en de laatste pagina van dit onderwerp met veel interesse gelezen. En wil nu graag ook mijn verhaal hier plaatsen.



Eind september leerde ik (27) op een sprookjesachtige manier mijn vriend (31) via internet kennen. Het klikte vanaf het eerste moment super! 5 weken ervoor had ik mijn eerste huisje gekocht, maar had nog geen sleutel. Eigenlijk vanaf eerste ontmoeting met vriend bij hem (in klein twee kamerappartement) gaan samen wonen tot sleuteloverdracht eigen woning. Dit ging erg goed. Op dit moment pendelen we tussen de twee woningen en we zijn net terug van een geslaagde rondreis door Azie.

Maar nu... in begin van relatie bij eerste ontmoeting van mijn schoonouders waren de kids van de stiefbroer van vriendlief er. Ik kan vrij goed met kinderen omgaan en was gelijk verkocht. De stiefbroer maakte een opmerking in de richting dat mijn vriend wellicht geen kinderen zou willen.

Oeps. Schrok er best van. Aantal weken later, weet niet meer wat precieze aanleiding was, kwam het onderwerp ter sprake. Omdat ik niet zo goed in praten ben, vooral niet bij emoties, en vriend wel heb ik mijn gedachten en ideeen op de computer uitgetypt. Ik heb altijd een beeld gehad van leuke vriend, huisje en kids, maar heb soms ook wat twijfels omtrent risico's bij bevalling, gehandicapt kindje etc. Vriend vertelde dat hij tot nu toe nooit meerwaarde van kinderen in zijn leven heeft gezien en tot nu toe ook nooit wens gehad. Wel gaf hij eerlijk aan dat hij niet in de toekomst kan kijken en ook niet weet hoe hij er over een aantal jaar over denkt. Dus hij sluit het niet uit. Dit heeft mij een aantal dagen flink bezig gehouden en daarna is het gelukkig wat gezakt. .... Tot afgelopen weekend:



Hebben het steeds vaker over samen wonen; hetgeen ons beide erg leuk lijkt. Bij mij komen echter dan ook ideeen over de toekomst naar boven en dus ook het idee dat ik over een paar jaar (rond/net na mijn dertigste) wel kinderen zou willen. En dus ook de volgende vragen:

- Heeft het zin om relatie door te zetten/ samen te gaan wonen als ik zeer waarschijnlijk kinderen wil en hij waarschijnlijk niet? 

- Moet ik verder gaan met relatie, die verder perfect is, genieten van de tijd die we in ieder geval samen hebben en zien wat de toekomst brengt? Niets is immers zo veranderlijk als een mens.

- Ik hoef op dit moment nog geen kinderen, vriendlief ook niet, dus waar zou ik me druk over maken?

- Heeft relatie toekomst als je weet dat er kans is dat je er beide niet uitkomt en dan eigenlijk bijvoorbaat weet dat de relatie over een aantal jaar over zal zijn? Aan andere kant heb je natuurlijk nooit zekerheid, wat toekomst betreft. Alleen nu is er een groter risico.



Vriend heeft alle begrip voor mijn situatie en begrijpt dat het een gevoelskwestie is, hetgeen heel diep kan zitten. Wil me ook ruimte geven om te beslissen al dan niet met hem verder te gaan. Hij zou mijn beslissing om relatie te eindigen begrijpen, maar leuk vindt hij het niet. Hij vindt dat ik beslissing moet nemen om nu wel of niet verder te gaan; of ik voor ons samen een toekomst zie. Ja, die zie ik wel voor de komende paar jaar. Maar wat nou als mijn kinderwens heel sterk wordt, wanneer ik de dertig gepasseerd ben en zijn gevoel niet veranderd?

Vanaf zondag tot gister heel veel verdriet gehad. En dit naar aanleiding van een krantenartikel over spermadonatie, waarop vriend zei dat van zijn zaad er nooit kinderen zullen komen en vervolgens een opmerking dat hij in het verleden heeft overwogen zich te laten steriliseren! Kon zelfs niet met vriendlief praten of ik kreeg al tranen. Gister naar hem toe gegaan; mistte elkaar zo erg. Echter na vrijpartij moest ik weer huilen bij gedachte dat we misschien wel nooit zouden sexen om hetgeen waar het oorspronkelijk voor bedoeld is: kinderen krijgen. 

HELP!

hi zonnetje, welkom.

voor jou zo te lezen op dit moment niet zo heel erg zonnig!

als ik jou verhaal zo lees lijkt mij jou vriend al wel heel duidelijk in het wel/niet kinderen nemen, en vind ik het nog niet zo heel erg positief klinken, sorry....:(

weet je de reden waarom bv zijn vorige relatie stuk is gelopen, ik vind het n.l nogal een vreemde opmerking van je zwager om te zeggen dat jou vriend in de toekomst misschien wel helemaal geen kinderen wil, was dit niet als een voorzichtige waarschuwing voor jou van zijn kant bedoeld?

ik zou zelf nl zoiets niet zo heel snel zeggen tegen over bv mijn schoonzus als mijn broer daarin nooit heel duidelijk in is geweest, dan zou ik zoiets hebben van dat ze dat zelf wel uit zoeken in de loop van de tijd....

maar ja, hoe belangrijk is jou kinderwens en zie jij hem nog steeds als de liefde van je leven als hij echt geen kinderen wil.....

allemaal lastige vragen waar je alleen zelf antwoord op kan geven.

als jou kinderwens heel groot is, zou ik zelf liever wel snel duidelijkheid willen of dit voor hem echt vast staat dat hij ze niet wil, het klinkt misschien een beetje bot, maar nu hebben jullie nog niet zo'n hele lange relatie en allebei je eigen huisje nog.

wanneer je hiermee heel lang wacht en je besluit dan als nog om uit elkaar te gaan doet het nog veel meer pijn.

probeer er dus achter te komen hoe sterk dat gevoel bij hem is dat hij echt geen kinderen wil.



het zullen wel niet de meest makkelijke gesprekken worden dus heel veel sterkte en als je je hart wil luchten of iets anders, ben je uiteraard welkom.



soms word alles gewoon wat duidelijker als je verhalen van andere leest, en wat makkelijker als je weet dat je niet de enige bent....:)



liefs, taz

Hallo, wat ben ik blij zeg met deze topic! Ik heb heel erg gezocht op internet en kon er eerst niets over vnden. Ik wil ook heel graag een baby en mijn vriend absoluut niet. Alle argumenten van jullie partners, die jullie hier hebben geschreven zijn vreselijk herkenbaar. Ik ben nu 31 en mijn vriend 38; we hebben 5 jaar een relatie en sinds een half jaar heb ik een enorme kinderwens, die met de dag groeit.

Wij hebben besloten om in therapie te gaan hiervoor, om te onderzoeken welke (echte) motivaties mijn vriend heeft om ze niet te willen. Angst, slecht vader voorbeeld, dat soort dingen. Stiekum hoop ik dat hij na de therapie ze wel wil, maar hij zei vorige week dat ik me daar niet op moet blind staren. Hij denkt zelf dat het onveranderd blijft. En wat moet ik dan?! Ik weet nu al dat ik zo'n spijt krijg als ik geen kinderen ga krijgen (of althans proberen). Maar ik hou ook van hem....

Ik moet zeggen dat mijn vriend ook wel eens opmerkingen maakt als : ik hoop dat mijn zaad gewoon niet goed is of ik wil me laten steriliseren. Ik word dan altijd heel boos als hij dat zegt, want hij kwetst mij daar erg mee.

Over het algemeen kunnen we er wel goed over praten, alben ik ook wel vaak degene die er over moet beginnen.

Gr. Evs

Goedenacht allemaal, welkom Eva en Zonnetje!

Zonnetje ik ben het met Kaetje eens en zou je willen aanraden echt heel goed met je vriend praten... Als hij echt geen kinderen wil hoop ik dat je het lef hebt te stoppen met de relatie ... Omdat je je heel veel ellende voorkomt en prima de mogelijkheid hebt een andere man tegen te komen... en hij ook een vrouw  kan vinden die geen kinderen wil... dat is mijn onderbuik gevoel van waar ik nu sta...



Eva, moedige stap van jullie samen om hulp te zoeken bij dit hartverscheurende dillema... Zoals je hier kunt lezen hebben ik en mijn vriend  ook sinds eind vorig jaar gesprekken met een peut... Heftige gesprekken vaak, maar wij vinden dat fijn werken, het helpt ons echt om op dit punt verder te komen... waar het toe leidt durf ik nog niet te zeggen... maar het voelt steeds positiever eigenlijk... Vind het zelfs een beetje eng om dit op te schrijven.. Natuurlijk kan je vriend niet zeggen dat je moet hoop kunt hebben, het feit dat hij er wel over door wil praten vind ik een goed teken ... maar ik weet zelf hoe wiebelig dat voelt ... Ik hoop dat we je hier kunnen steunen, je je verhaal kwijt kunt... En dat jullie er samen op een goede manier uitkomen.... Wanneer hebben jullie je eerste afspraak?



Wij hadden gisteren weer een afspraak bij de peut en eigenlijk voor het eerst een redelijk luchtig gesprek, meer lucht, minder bedrukking en heftige droeve gevoelens... We hebben verteld over onze geeltjes sessie... over onze weekendse gesprekken... Lief vertelde dat hij het 'niet vervelend' had gevonden er over door te praten, dat hij het gevoel had dat we qua opvoeding wel op een lijn zaten, daar in ieder geval wel uit zouden komen, dat hem dat eigenlijk verbaasde.. Dat hij had gedacht dat ik daar nonchalanter me om zou gaan... Dat hij het fijn vond dat ik hier ook echt serieus over door wilde praten (Hij vind mij vaak maar een nochalante troela die wel ziet hoe het leven komt, dat vind hij mooi, maar geeft hem (de controlfreak natuurlijk ook niet heel veel zekerheid) door het concreet te maken worden de gevolgen wel overzichtelijker ... Minder onoverkomelijk....



We hebben doorgepraat over wat Lief nog wil in zijn leven... eigenlijk geen dingen die met kind niet kunnen, dat zag hij zelf ook... Peut zei nog een paar wijze dingen over vrijheid en het ervaren van vrijheid... dat je als je een meer open houding naar de dingen aanneemt je meer vrijheid kan voelen, je meer richt op bezig zijn, dan op het afronden.... bv als je oppasdag hebt je niet voorneemt taken af te ronden, maar meer om bezig te zijn met een taak... dat je dan minder frustratie .. Vond mijn lief een waardevol streven... Hij zei dat hij zich zelfs kon voorstellen dat hij dagen met het kind als bevredigend zou ervaren... :-)

Hij vroeg mij een aantal keren hoe ik bepaalde zaken zou willen regelen... Gaf aan dat het heel belangrijk is om ook samen weg te gaan, leuke dingen te doen, dat dat helemaal niet slecht hoeft tre zijn voor het kind... Dat zijn eigen kinderen het soms zo leuk bij de oppas vinden dat ze bijna niet meer mee willen als hij ze komt halen... Hij vroeg ons hoe vaak we in de afgelopen twee maanden samen weg zijn geweest naar dingen waar een kind niet mee zou kunnen... ik denk een keer of drie... Hij vroeg mijn lief hoe vaak hij vond dat je een oppas voor een kind kunt regelen... dat komt allemaal wel mooi overeen....



De peut vertelde een beetje zijn ervaringen, legde nog weer eens uit dat een kind tijd en aandacht vraagt, dat

een kind onvoorwaardelijke aandacht vraagt en meer planning met zich

mee brengt, maar dat dit vooral in het begin zo is, dat dit na een jaar

of vier al rap minder wordt. Dat op de hele levensduur een hond misschien wel meer onderhoud vraagt. Hij zei ook dat hoeveel vrijheid ouders ervaren, vooral ligt aan hoe ouders hiermee omgaan... Dat sommige ouders met kinderen niet meer naar zuid frankrijk op vakantie gaan omdat de kinderen jengelen op de achterbank, terwijl anderen zeggen jengelen doen ze hier thuis ook wel, dus dat is geen redenen om er niet op uit te gaan.... Mijn lief kan zich daar wel wat bij voorstellen, kijkt er echt heel open en vrolijk bij



Voor de komende week hebben we de opdracht gekregen om iedere dag te bedenken en te bespreken hoe we dat geregeld zouden hebben als we een kind zouden hebben.....  Leuke opdracht. waar we graag samen mee aan de slag willen ...



Was echt een fijn gesprek vonden we allebei... we liepen zowaar vrolijk naar buiten.... zijn lekker uit eten geweest en daarna naar een bandje... (ja dat kan nu nog lekker zonder geregel...)  we zijn gewoon heel lekker samen en weer helemaal verleifd op mij Lieffie! Ik heb er een heel goed gevoel bij... wil het even rustig laten... niets forceren... maar veel wijst erop dat mijn lief langzaam went aan het idee dat kinderen krijgen misschien niet noodzakelijkerwijs het einde van de wereld is....



Liefs!

Heureka