Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2

Nee nog niet echt schot hoor, druk met trouwvoorbereidingen. Maaruh daarna en nu ook al eigenlijk gaan we er wel voor, dus ja daar wacht ik nu op. Ik ga er niet vanuit dat het meteen raak is hoor, maar misschien kunnen we straks gezellig een nieuw topic openen....zou leuk zijn.

Volgende week. Ik ben heel erg maar heb er eigenlijk helemaal geen zin in ;). Vind al dat geregel maar niets en in het middelpunt van de belangstelling staan eigenliijk ook niet. Nou ja, dan zal het allemaal vast wel meevallen.....

Super grover alvast veel fun toegewenst tijdens je trouwdag!!

Haha, bedankt hoor. Ja we houden het klein gelukkig, maar zelfs dat geeft stress. Ik heb eigenlijk alleen maar stress omdat ik wil dat iedereen het naar zijn zin heeft, erg is dat toch. Zou fijner zijn als het mij niets kon schelen....

Hee Super grover wat leuk dat jullie gaan trouwen, tja dat kun jij wel niet vinden.... maar ik vind het lekker wel leuk... en dat vinden de mensen om jou heen vast ook allemaal en die willen vooral dat jullie tweetjes een hele mooie dag hebben.... dus ik zou die zorgen maar snel van me af gooien en ervan gaan genieten als ik jou was en ervan uit gaan dat het voor iedereen een mooie dag wordt! En anders even door de bossen huppelen met je aanstaande voor jullie naar 'het altaar'  gaan ;)



He Super grover, bedoel je nou te zeggen dat je toekomstige echtgenoot om is en kinderen wil krijgen met zijn toekomstige echtgenote?? Maaruh daarna en nu ook al eigenlijk gaan we er wel voor, dus ja daar wacht ik nu op..... Of begrijp ik weer iets niet helemaal goed??



Ik hoop nog steeds dat het niet nodig is, Kaetje, maar samen huppelen is hoe dan ook fijn! Ik weet niet precies wat het is, het valt een beetje van me af en relativeert en je wordt er vrolijk van... Ach jullie vinden me vast vreemd, maar dat doet er niet toe... :)!



Zo af en toe heb ik inderdaad het gevoel dat het alleen nog maar om wel/niet kinderen draait.... dat is niet goed... dat werkt ook niet... want onze fijne relatie is waarvanuit ik kinderen met hem wil krijgen... Die basis moet goed zijn.... Anders red je het volgens mij ook niet goed samen... Het gesprek wat we gisteravond hadden over opvoeding en was nieuw... en terug denkend ben ik daar eigenlijk wel heel blij om ....  Ik vroeg hem wat hij van de oefening van de peut vond, eigenlijk gewoon omdat hij er nu weer een paar dagen over had kunnen nadenken en ik me ook wel voor kon stellen dat hij er tegeop keek of het nut niet zo van inzag ... maar hij zei dat hij dat wel goed vond om te doen.. En zo raakte we meteen een beetje aan de praat....hebben we het nog nooit zo over gehad... echt heel concreet over hoe gaan we ermee om als hij of zij zijn bordje niet leeg wil eten... of gaan we na bv potjes voeren of zelf pureren... Mijn lief heeft hier nog minder over nagedacht dan ik, maar heeft hier wel ideen over, over het algemeen een iets striktere insteek, maar ik geloof dat we er in de grote lijnen best uitkomen... Dat ik dit soort gesprekken heb met mijn lief... ??? Ik vroeg hem of hij los van zijn twijfels over zichzelf als vader, ook twijfels had over ons samen als ouders, of dat hij daar wel vertrouwen in heeft... Toen zijn we dus een aantal concrete voorbeelden gaan bedenken waar we verwachten dat we mischien anders over denken... Leuk om zo over te praten... Fijn dat hij daar over voor staat, wel zeker een vraagteken boven mijn hoofd.... We hebben afgesproken woensdag avond een lijst te maken met alle dingen waar we over door willen praten... eerst maar even brainstormen en een beetje vrij over praten en dan van het weekend weer tijd voor maken... Ik zeg dan juist dingen als we hoeven er niet heel lang achter elkaar over te praten, gewoon af en toe eventjes.. maar lief wil er dan juist goed over door praten...  ?? Ik heb het idee dat hij hier graag over wil praten... dat dat hem op de een of andere manier gerust kan stellen of juist helemaal niet natuurlijk.....



Een bij nader inzien tikje verbaasde Heureka!

Kut laptop!



He bah Kaetje, wat naar voor je :(, maar inderdaad op nar de volgende ronde. Hoelang ben je eigenlijk al bezig? Vanaf de zomer toch? Ik ga er eigenlijk bij mij vanuit dat het wel een jaar kan duren (als het uberhaupt natuurlijk kan) maar zal wel eerder naar de dokter stappen. Heb ik zelf vorig jaar al gedaan en alles laten onderzoeken hihi, gewoon gezegd dat we al een tijdje bezig waren. Was maar goed ook want daar kwam uit dat mijn schidklier niet goed zat.

Ik zit nu trouwens in mijn vruchtbare periode maar mijn vriend wil niet want ik ben snotverkouden! Hoop dat dat volgende week wel over is. En zit ook nog eens onder de puisten.....

he vervelend voor je Kaetje... Laat even alle gepieker, getel en gedachten varen .... let it go en kom mee huppelen in de bossen! 



Liefs!

Heureka!

Nou, ik ha net een heel stuk getypt….weer weg!Heureke, ja hij is om. Maar mijn vriend wilde altijd wel ooit kinderen, het was meer een discussie over wanneer. Hij wilde nog wel een paar jaar wachten. Ik heb hem toen vriendelijk (niet echt) laten weten dat hij dan gezellig op zoek kon naar een vrolijk 24 jarig vriendinnetje en toen was hij ook om. Nou ging het natuurlijk allemaal niet zo simpel, en dit heeft ook zeker wel een jaar geduurd. Ik heb ook echt op het punt gestaan om er voorgoed vandoor te gaan, maar uiteindelijk is het goed gekomen….En nu bgint het dus pas echt, als het goed is wel het leuke gedeelte en ik hoop heel erg dat we niet al te lang hoeen te wachten.Kaetje, goed hoor dat je er nuchter onder kunt blijven en ik hoop heel hard dat het binnen een jaar raak is. Heb je eigenlijk een geode regelmatige cyclus? En hoe is je vriend eronder?

Hallo meiden,



Hoop dat ik ook mee mag komen kletsen. Ik lees wel al een tijdje mee, maar nu voel ik toch de drang om ook eens te reageren.



Zal mijn verhaal proberen uit te leggen. Ik ben nu 28, vriend is 29. We zijn al 10 jaar samen, hebben pas samen ons tweede huis gekocht. Een buitenkansje, het was het huis van mijn ouders dat wij voor een schappelijke prijs konden overnemen. Wel wat werk aan, maar we wonen nu achteraf, met heel veel grond en ruimte. Iets wat mijn vriend altijd graag gewild heeft.

Ondanks dat we het voor een schappelijke prijs hebben kunnen kopen, is het toch heel wat duurder dan ons eerste huis. Dat en het gegeven dat er toch nog wel wat werk en geld in moest voordat het echt onze smaak was, maakte mij aan het twijfelen of we wel op dit aanbod in moesten gaan.

Bovendien denk ik al een jaar na over kinderen, en het feit dat dit huis dus veel duurder is, mocht niet in de weg komen te staan van een kindje. Hier hebben mijn vriend en ik het dus ook over gehad, en hij zei dat dit niet het geval was.



Bij mij begint het steeds meer te kriebelen dat ik toch echt heel graag een kindje wil. 8 jaar geleden is me een vervelend ongeluk overkomen waaraan ik nogal wat gezondheidsproblemen heb overgehouden. Na heel wat operaties, revalideren en een omscholing van 4 jaar was ik vorig jaar afgestudeerd. Mijn idee was altijd om eerst een tijdje te werken, en daarna aan kinderen te beginnen. Wel eens voorzichtig met vriend over gehad en hij vond dat ook een goed idee. Alhoewel hij altijd wel heeft laten doorschemeren dat hij niet weet of hij wel kinderen wil. Ik heb hem daarop wel eens gezegd dat als hij ze echt niet wilde, dat hij me dat dan eerlijk moest zeggen, omdat ik mezelf niet zag zonder kinderen en dan niet met hem verder wilde. Daarop kreeg ik dan altijd het antwoord: ik wil ze ooit wel.

Inmiddels ben ik al 1 jaar op zoek naar werk, en door mijn handicap lukt dit niet. Ik weet ook niet wanneer het wel lukt, dadelijk duurt het nog jaren voordat ik werk heb, misschien vind ik wel nooit werk. Hoelang moet ik dan nog wachten met kinderen? Kortom, ik begin steeds vaker te denken dat het van mij ook wel nu zou mogen.



Omdat ik weet dat mijn vriend dit enorm benauwd, heb ik het er de afgelopen tijd voorzichtig met hem over proberen te praten.

Inmiddels heeft een vriend van hem een kindje waar hij dolgelukkig mee is, en collega's van hem hebben ook kindjes gekregen.

Als ik er met hem over praat, dan krijg ik steeds te horen dat hij ze niet hoeft, hij ziet er alleen maar nadelen van. Zijn collega's slapen niet meer omdat hun kinderen de hele nacht krijsen, en bovendien zeggen deze collega's ook nog eens gedwongen te zijn door hun vriendinnen. Als het aan hun lag, hoefde het niet. Mijn vriend denkt dus dat het vreselijk is om kinderen te hebben. Je kunt nooit meer ergens heen, je slaapt niet meer, je moet ervoor zorgen etc etc. En als ik dan zeg dat er ook heel veel voordelen aan zitten, dan wegen die volgens hem niet op tegen de nadelen. Bovendien vindt hij zichzelf nog veel te jong. Hij is dus 29, wordt dit jaar 30. Na een aantal gesprekken (die meestal op n soort van ruzie uitlopen) begin ik me dus ernstige zorgen te maken of hij ze wel ooit wil.



Sinds vorige week zegt hij dat hij ze wel ooit wil, maar nu nog niet. Dat vind ik op zich prima, als ik maar weet dat hij ze wel ooit wil. Maar tegelijkertijd zegt hij ook dat het van hem ook niet perse hoeft, en dat hij nog zoveel wil doen. Oa. dus aan ons huis. Hij wil over een jaar of 5 een grote verbouwing doen. Ik schrik daar dus enorm van, want ik wil geen 5 jaar meer wachten, ook niet om gezondheidsredenen. En wie zegt me dat hij over 5 jaar wel wil?



Ik merk dat ik steeds weer over dit onderwerp wil praten met hem, omdat ik graag wil horen dat hij er net zo over denkt als ik. Maar dat doet hij dus niet.



Gisteren kreeg ik een trap in mn gezicht. We waren op bezoek bij mn zus en haar vriend. Zij willen dus geen kinderen, en op de een of andere manier kregen we een gesprek over kinderen, en mn zus vroeg of wij ze wilden. Waarop ik dus ja zei, en mn vriend direct: van mij hoeft het niet hoor!

Daarna werden de nadelen van kinderen uitgebreid besproken door mn zus en mijn vriend. Eerst 3 maanden misselijk, daarna hartstikke dik worden, een postnatale depressie krijgen, geen tijd meer voor elkaar hebben, uit elkaar groeien, en uiteindelijk uit elkaar gaan. Ik vond het echt een belachelijk gesprek en had echt het gevoel alsof mijn vriend daar pas echt zn ware gevoel uitte. We kregen dan ook bijna ruzie omdat hij tegen mij dus andere dingen zegt. (vorige week zei hij bijvoorbeeld nog: jij denkt dat ik geen kinderen wil he, maar ik wil ze wel, alleen nu nog niet)

Uiteindelijk hebben we dus even gesproken daar over, en ik heb mn vriend gezegd dat ik het gevoel had dat hij mij dus maar naar mn mond praatte om van het gezeur af te zijn en toen gaf hij toe dat hij dat inderdaad wel een beetje deed.



Gisteravond nog even over gehad, en hij zei dat hij zich inderdaad toch geen leven zonder kinderen voor kon stellen, maar dat hij t ook niet erg vond als ze niet kwamen.



Vandaag dus de hele dat zitten tobben over alle signalen die mn vriend afgeeft. (tegen andere mensen roept hij meteen er geen te willen, hij zei dat hij me naar de mond praatte) Dus ik wilde het er vanavond toch nog even over hebben. Ik weet dat hij het er niet graag over heeft, hij heeft t idee dat we dit al besproken hebben. Dus toch voorzichtig erover begonnen nadat hij t weer over zn arme collega's had die er vandaag toch weer zo slecht uitzagen omdat ze vannacht niet geslapen hadden. Ik vroeg hoe hij er nu echt over dacht, en dat ik nu helemaal verward was en dat het me heel erg dwars zat. Toen barstte dus de bom, hij was kwaad. Hier hadden we het al over gehad, had ik maar beter moeten luisteren, ik wist hoe hij erover dacht.

Ik weet niet meer wat ik ermee aan moet. Durf er ook niet meer met hem over te praten, maar ik weet dus niet meer waar ik aan toe ben.

Ik kan me een leven zonder kinderen niet voorstellen, en ik voorspel nog veel ruzies als ik straks toch echt aan kinderen wil beginnen en hij nog steeds niet. Of ze dus helemaal nooit wil.



Hoe pakken jullie zoiets aan? Hoe beginnen jullie een gesprek hierover?

Oeps, het is een beetje een lang verhaal geworden! Sorry!

Hoi Kaetje,



Bedankt voor je reactie. Fijn dat jouw vriend wel om is. Kwam hij hier zelf mee? Of heb je hem die termijn voorgesteld, en is het daarna zo vanzelf gelopen?



Fijn om hier mijn gevoelens te kunnen neerzetten. Met mn vriend praten hierover is op dit moment dus nogal moeilijk. Zowiezo wil hij er het allerliefste nooit over praten. Vanavond werd hij dus inderdaad kwaad. Ik weet niet of dat is omdat hij inderdaad niet wil uitspreken dat hij ze niet wil, of dat hij echt vindt dat we het er al genoeg over gehad hebben.



Hij begrijpt niet dat ik verward ben door zijn signalen. En dat komt vooral door gisteren. (het gesprek tussen mijn zus en hem) En dat ik dus graag bevestiging heb van de dingen die hij me soms wel toezegt.

Ik ben dus op dit moment echt verdrietig. Hij reageert zich af door te gaan klussen in de garage en mij te ontlopen. :(



Kortom: vanavond zullen we het er waarschijnlijk wel niet meer over hebben. Hij is namelijk ook niet het type dat nu naar me toe zou komen om het er alsnog met me over te hebben.



Ik wil zo graag duidelijkheid. En met duidelijkheid bedoel ik niet al die hints die hij me geeft over zn arme collega's met kinderen. Dat vind ik vooral vervelend namelijk. Net alsof er alleen maar nadelen zitten aan kinderen.



Omdat hij dus kwaad is, niet meer met me praat en ik zo graag met iemand erover wilde praten heb ik vanavond mn moeder gebeld. Zij weet van dit alles niks, en ik wilde het er eigenlijk ook niet met haar over hebben. Ik wilde met hem praten, maar hij wil niet. Ik voelde me radeloos, dus alles uitgelegd aan mn moeder. Zij vindt dat ik toch nog maar eens met vriend moet praten. En dat ik me misschien wel te veel zorgen maak. Dat zijn mening nog goed kan omslaan. Maar ze zei wel dat mn vader en zij het er altijd over eens waren dat ze graag kinderen wilden. En dat alle negatieve dingen echt niks voorstellen op het moment dat je kinderen hebt, dat je dan alles voor ze over hebt.

Ze vind het jammer dat vriend er niet met me over wil praten. Ook al heeft hij het gevoel dat hij me al 10 keer hetzelfde heeft gezegd, als ik toch nog een keer wil praten, kan hij me dat toch ook nog een 11e keer zeggen?



Bovendien is hij nu niet echt duidelijk. Het ene moment zegt hij dit, en het andere dat. Ik weet niet meer wat ik moet denken. Bovendien wil ik gewoon weten of hij dingen zegt om mij rustig te houden, of dat hij dat echt meent.

Hier ben ik nog een keer.

Net nog eens geprobeerd om met hem te praten. Ik hoopte dat hij gekalmeerd was na 3 uur klussen in de garage. Maar helaas, hij wil gewoon niks zeggen. Zegt dat hij geen probleem heeft en dat hij het nergens over hoeft te hebben. Ik heb hem gezegd dat hij me op deze manier dwingt om het er met andere mensen over te hebben. En dat ik vind dat hij me best nog een 11e keer iets kan uitleggen ook al heeft hij het gevoel dat we het er al vaak genoeg over gehad hebben. Maar hij zegt gewoon niks terug.

Op dit moment ben ik dan ook verdrietig en kwaad tegelijk. ;(

Waarom kunnen we over zo een essentieel onderwerp niet samen praten?

hé Sillebil, wat vervelend voor je! En ook wel herkenbaar, helaas... Mijn man heeft een tijdje precies zo gereageerd, tenminste bozig worden enzo. Hij voelde zich inderdaad onder druk gezet. Vandaar die boze reactie. Het heeft maanden geduurd voor we normaal over dit onderwerp konden praten (ik wil je niet afschrikken...). Als ik van een afstandje had gekeken naar ons, had ik mezelf geadviseerd om eerder duidelijk aan te geven dat het een serieus probleem is, dat zich niet oplost als er niet over gepraat wordt, en dat het een kwestie is waar je met z'n tweeën uit moet zien te komen. Nu heb ik (achteraf gezien) maanden in m'n eentje over veel dingen nagedacht, gefantaseerd en verdrietig geweest en de spanning liep steeds meer op. Op een gegeven moment heb ik hem een brief geschreven, daar werd hij vervolgens weer boos om , want 'je kunt toch alles tegen mij zeggen' ... Maar goed, we hebben toen afgesproken dat we het hier regelmatig over moeten hebben. Hij heeft toen ook duidelijk tegen mij gezegd dat hij denkt dat hij minstens een jaar (!) nodig heeft om hier over na te denken. Ik was immers al veel verder dan hij met mijn gedachten, gevoelens etc. Maar hij wilde er wel serieus over nadenken of hij toch kinderen wilde, omdat hij mij niet kwijt wilde etc.etc. maar dat het echt uit z'n tenen moest komen...



Hij weet inmiddels wel dat het mij veel verdriet doet als hij doodleuk gaat verkondigen tegen anderen dat kinderen maar niks zijn, dus hij houdt zich wel in.



Dus een echte oplossing heb ik niet voor je. Alleen dat het belangrijk is om goed te blijven praten. Heeft hij vaker moeite om over dingen te praten als jullie het ergens niet over eens zijn? Hij houdt het wel erg lang vol, met 3 uur klussen in de garage en dan nog halstarrig blijven... :(  (mijn man houdt het ongeveer 10 minuten vol). Misschien wil hij niet met je praten omdat hij denkt dat het enige wat je wilt horen is: ja, ik wil nu ook een kind...? En dat antwoord kan hij je blijkbaar niet geven. Misschien kun je vragen hoe hij dan over het onderwerp zou willen praten? Als je zegt dat je begrijpt dat het voor hem nog allemaal een ver-van-mijn-bed-show is, maar dat jij er wel serieuze gevoelens bij hebt en dat hij die moet respecteren en dat jij er dus wel af en toe graag over praat.



Ik kan me herinneren een paar jaar geleden hadden we een etentje met vrienden. Toen wilden manlief en ik allebei geen kinderen, er was een stel dat allebei wel kinderen wilde, en een stel waarvan zij wel wilde en hij niet. Ik merkte wel dat zij dat niet zo leuk vond, dat hij zo openlijk dat zei, en ze gingen daarna ook niet meer mee de stad in. (dat werd ws ruzie..) maar nu is hij toch 'om' (alleen lukt het nog niet zo...).



veel sterkte, rixt

Hoi Rixt,



Bedankt voor je reactie. Waarom wilde jouw vriend niet? Was het puur een gevoel? Mijn vriend ziet namelijk allemaal bezwaren. Hij ziet alleen nadelen en geen enkel voordeel. Je moet er voor eeuwig voor ze zijn, je slaapt niet meer, kunt niks meer doen omdat je rekening meot hoduen met een kind, het kind word ziek, komt in de pubertijd. En nog een heleboel van dat soort bezwaren.



Maar ik ben bang dat het er voor ons zowiezo niet meer in zit....

De situatie is zo hoog opgelopen dat hij gezegd heeft onze relatie te willen beeindigen. Ineens houdt hij niet meer van me, ik heb puur het idee dat ik hem teveel benauwd heb met mijn kinderwens en dat hij daarmee niet om kan gaan. Hij kan het niet over zn hart verkrijgen om te zeggen dat hij ze definitief nooit wil en maakt er zo maar een einde aan.

Gisteren hebben we er veel over gepraat. Dat moest helaas van mijn kant komen, want hij is geen prater. Het was meer een interview, ik vroeg en hij antwoordde, en ik vertelde hem hoe ik me voelde, andersom niet.

Toen liet hij weer dingen vallen als ik wil ze misschien wel ooit, maar dat weet ik nog niet en ik kan je dat ook niet beloven. Maar de kans is wel groot dat ik ze misschien wel wil. Maar misschien ook niet, om vervolgens weer te zeggen dat hij er helemaal geen hoefde. Kortom heel veel verwarring. En heel veel verdriet. We hebben vannacht apart geslapen. Ik heb het gevoel dat hij niet eerlijk tegen me is geweest. En nu zegt hij ook nog eens da thij niet meer van me houdt. Hij wilde uiteindelijk om 12 uur gaan slapen en zei dat we er vandaag wel over verder gingen als ik wilde, van hem hoefde het niet meer. Ik wilde mijn spullen pakken en vertrekken, maar hij wilde dat ik gewoon in bed ging liggen slapen. Hij is uiteindelijk naar de logeerkamer gegaan omdat ik zei dat ik niet met hem kon slapen. Hele nacht niet geslapen, ik voel me beroerd. Nu heb ik dus niet alleen totaal geen kans meer op een kindje met hem, ik ben zeer waarschijnlijk ooknog mijn maatje kwijt. En mijn huis...

10 jaar gewoon helemaal voor niks geweest....

Ik ben echt heel verdrietig...

En een nieuwe kans om te communiceren komt er toch niet. Voorlopig zeker niet. Ik heb hem een mailtje gestuurd op het werk of ik neit belangrijk meer ben voor hem. Hij reageert gewoon niet.

En als hij vanavond naar huis komt dan heeft hij toch geen tijd gehad om er nog eens over na te denken. Heeft het dan wel zin om nogmaals met hem proberen te praten? Moet ik niet gewoon mijn spullen pakken en weggaan??

Lieve Sillebil,

Allereerst van mij een dikke *;. Wat een rot sitiuatie zit je nu in zeg.

Wat je nu moet doen? Eigenlijk geen idee, maar als ik jou was zou ik zeker nog niet mijn spullen pakken. Heel verwarrend dat je vriend telkens zulke verschillende signalen af heeft gegeven en nu dus zo negatief is dat ie niet meer van je zou houden. Dat kan natuurlijk. Het kan zijn dat ie echt geen kids wil en alleen niet wist hoe hij dat moest vertellen, omdat ie bang was om je kwijt te raken (maar dat lijkt me een teken dat ie juist wel nog van je houdt). Het kan ook zijn dat ie zich zo onder druk gezet voelt dat ie geen andere oplossing ziet dan uit elkaar gaan. Zo te horen is je vriend geen duidelijke prater dus wat ie precies denkt weet je nu niet. Ik hoop dat ie vandaag in elk geval de moeite gaat nemen om je te vertellen wat ie precies voelt. En dat daaruit blijkt dat ie in elk geval wel nog van je houdt.



Vorig jaar om deze tijd zat ik in een soortgelijke situatie (ik heb destijds dit topic geopend). Vriend had mij geschreven (want praten konden we ook niet, dus uiteindelijk ging het maar per brief) dat ie zowieso niet wist of ie wel ooit een kindje wilde (over meerdere wilde hij niet eens nadenken) en alleen maar nadelen van een kindje. Inderdaad werden er collega's bij gehaald die altijd ruzie hadden door de kids, geen nachtrust, financieel heel krap, geen leuke dingen meer doen etc. In elk geval een horrorbeeld van je leven als er een kindje zou komen. Dan is jouw leven voorbij! Ik was echt kapot hiervan. Heb in elk geval een dag als een zombie rondgelopen, ik moest helaas werken, maar elk moment schoten de tranen in mijn ogen. 's avonds toen ik mijn vriend weer zag kon ik niet eens iets normaals zeggen zonder te huilen dus er hingen een leuke sfeer. Vriend vond dit vreselijk en probeerde me te troosten, maar daar moest ik alleen maar meer door huilen. Uiteindelijk 's anchts besloten om er later die week over te praten. Vreselijke dagen waren het, maar na een paar dagen zei vriend dat ie er goed over nagedacht had en in elk geval wel ooit een kindje wilde als ik dat zo graag wilde. Al met al hebben we maanden lang moeilijke gesprekken gehad (praten ging ondertussen wat beter) en vriend veranderde langzaam. Wilde dan weer wel een kindje, maar alleen voor mij, dus dat schiet niet op. Ik wilde dat ie het ook echt zelf wilde, was dan weer heel enthousiast waardoro ik hoop kreeg dat het op korte termijn zou gebeuren en dan weer heel negatief. Wij hadden toen een datum in augustus (wat mij betreft vond ik het ook niet handig om voor die datum zwanger te raken) waarna we zouden kijken of hij er al aan toe was. Met angst en beven kwam de datum dichterbij en hoewel ik steeds meer hoop kreeg wist ik niet wat ik moest verwachten. Maar gelukkig, vriend wilde de stap wel wagen. Ik was al in feb vanwege hoofdpijnklachten met de pil gestopt dus na die datum gingen de condooms de deur uit. Prompt was ik gelijk de eerste maand zwanger! Iets te snel naar mijn vriend zijn zin (terwijl ie toch ook wel een beetje trots was dat ie zulk superzaad had, ja ja het zal wel) maar hij moest wel aan het idee wennen en langzamerhand ging ie het ook echt leuk vinden! Al snel was ie heel betrokken bij alles en nu vind ie het geweldig. Ben nog wel eens bang dat ie destijds alleen akkoord is gegaan om mij niet kwijt te raken, maar dat probeer ik maar uit mijn hoofd te zetten. Als eind mei ons kindje geboren wordt weet ik zeker dat ie het geweldig vind.

Uiteindelijk een lang verhaal geworden, maar het geeft misschien aan dat het niet altijd fout hoeft te lopen. Ik hoop echt dat jij en je vriend er ook zo uit zullen komen. Maar goed dan zal hij eerst moeten willen praten.

Hoe voel je je nu? Moet je vandaag werke of ben je thuis? Sterkte in elk geval.



Liefs Room

Kaetje, wat balen zeg dat je weer ongi bent geworden.

Dikke *; voor jou ook!!!

Liefs Room

Meiden,

Hoe gaat het met jullie???



Fijn weekend.



Liefs Room

Hallo Allemaal en welkom Sillebil!

Heftige situatie zit jij ook in zeg... Inmiddels weer een paar dagen verder hoe is het nu? Heeft hij de afgelopen nachten op de bank geslapen of zijn jullie weer dichter bij elkaar gekomen... Ik hoop dat je elkaar weer wat gevonden hebt ... Ik zou je willen aanraden vooral geen overhaasten beslissingen te nemen... Dit is een heel ingrijpende beslissing die raakt aan jullie relatie, jullie leven, wie jij bent en wie je vriend is... met toekomst en de rest van je leven en alles te maken... Kan heel bedreigend zijn waardoor je soms dingen zegt die je niet meent... omdat je het ook niet meer weet.. Lijkt me na tien jaar niet zo uit elkaar moet gaan.. maar er over moet proberen te praten op en niet bedreigende manier... dus evenb echt helemaal niets verwijten, of van hem verwachten, maar alleen maar elkaar willen begrijpen... misschien eerst niet zozeer over kinderen over hoe hij en jij deze situatie waar jullie nu inzitten aankijken.... Hoewle ik dus denk dat je niet moet overhaasten, is het wel belangrijk om duidelijk te zijn over hoe jij hierin staat.... jullie zullen het hier toch over moeten hebben... de kunst is om dat op een veilige manier te doen... zodat je elkaar de ruimte geeft om te voelen wat je hierbij voelt... Ik weet hoe moeilijk het is, ik ben met mijn lief een aantal keren naar een peut geweest om over het kindervraagstuk door te praten.. Ik vond het zo zwaar om steeds de gene te zijn die er over moeten beginnen, die het gesprek moet leiden en zorgen dat er een constructief gesprek ontstaat. Ik wist het ook niet meer en wil wel alles geprobeerd hebben voor we eventueel besluiten uit elkaar te gaan... dat zit er nog steeds in... maar voor mij was het niet acceptabel niet eerst helemaal tot op de bodem over doorgepraat te hebben... Mijn lief stond er gelukkig (passief) positief tegenover om naar een peut te gaan.. hoewel we er zeker nog niet uitzijn en ik het ook regelmatig echt nket meer zie zitten, werkt dat wel voor ons. De Peut helpt on sstructuur aan te brengen in dit heftige hartverscheurende onderwerp.... en we hebben nu vaste afspraken wanneer we het er over hebben dus ik kan het tussen door wat meer laten rusten... voor zover dat me lukt...  Maar ieder moet haar eigen weg hierin vinden,  Ik wens je heel veel kracht en wijsheid toe...En als je wanhoopt schrijf het hier allemaal van je af...!!! Dat doe ik ook!



Hier alles wel ok, lekker uigeput na een week hard werken... Lief niet lang gezien de afgelopen dagen, meer in bed en tussen afspraken door... Nu is het weekend, lief is na lange tijd met zijn vader uit eten... Die heeft hij al jaren niet meer gezien, (zijn moeizame relatie speelt mee in zijn twijfel of hij zelf wel vader moet worden). Ben benieuwd hoe dat hem bevalt. Voor zondag hebben we een date om lekker te gaan wandelen of bij regen museum en om door te praten over de geeltjes die op onze woonkamerdeur hangen..... Daarop staan woorden als zwangerschap, kinderopvang, met zijn drieen op stap, slapen, opvoeding,  werken, voeding, halen/brengen opvang, overwerken, zorg bij ziekten, inrichting huis, tijd voor jezelf, vakantie, tijd voor met z'n tweetjes, hoeveel kinderen? namen etc. etc allemaal dingen waar we over door willen praten vanuit de idee stel dat we besloten hebben samen kinderen te krijgen.... Ik ben benieuwd hoe het gesprek gaat verlopen, heb er eigenlijk wel zin in om door te praten.....



Ik ben benieuwd te horen hoe het met jullie allemaal gaat, fijn weekend allemaal!

Heureka

hi allemaal,



net terug van vakantie, en ff snel op dit forum kijken..... en oef.... ik bedoelde met mijn vorige reactie inderdaad dat ik zelf niet zo moest zeuren!!!:) zoals heureka bedoelde!!!!



met mijn lief er op vakantie wel heel even over gehad.... hij had nu een termijn van over 3 jaar in gedachten, ik 2 jaar met de hoop dat wanneer hij om is ik nog iets sneller zwanger raak als gemiddeld  ;).

er kwam een diepe zucht toen ik 2 jaar zei, heb het dus maar weer even laten rusten om hem de kans te geven om hier weer over na te denken,  jaja geduld is een schone zaak.....



ga zo de rest van de verhalen wel even bij lezen, ga nu eerst weer even m'n bed in.....



liefs taz

Lieve lieve meiden,



Heel erg bedankt voor jullie fijne reacties. Het doet me echt goed om jullie reacties te lezen en mijn zorgen hier kwijt te kunnen. Room: wat fijn dat je vriend om is! Heureka: ik hoop voor jouw dat de therapie wat oplevert. Is je vriend wel al wat positiever? Of kun je dat nog niet merken?



Donderdag is de situatie dus erg geescaleerd zoals ik al schreef. Vriend op de logeerkamer, en allerlei dingen gezegd waardoor het toch eigenlijk wel leek alsof we uit elkaar waren.



Vrijdags naar mn moeder gegaan. Ik zat er helemaal doorheen. Voelde me ellendig. Leeg van binnen. De hele middag met mijn moeder gepraat. Zij vond dat hij misschien toch niet van me hield als hij er zo negatief tegenover stond. En dat het misschien beter was als het over was, als ik toch zo graag een kindje wilde en dat misschien niet gaat gebeuren...

Ondertussen twijfelde ik wat ik moest doen. Mijn spullen pakken en een paar dagen weggaan zodat hij kon nadenken zonder mij? ZOdat hij misschien zou beseffen dat hij me niet kwijt wilde? Tot rust kon komen en dan wel zou kunnen praten?

Kortom heel veel twijfels....Ik heb er ook over gedacht dat ik hem misschien wel teveel onder druk heb gezet door het er constant met hem over te willen hebben. Dat hij misschien wel heel erg geschrokken was en dacht dat ik NU een kind wilde. 'S avonds besloten om naar huis te gaan en hem te vragen of hij een flink stuk met me mee ging wandelen. Lekker de bossen in met de hond. Niet zoals 2 kemphanen tegenover elkaar op de bank, maar rustig wandelen en ondertussen proberen te praten. Dat wilde hij gelukkig wel.



Jammer genoeg moest ik toch weer het gesprek starten. Hij is gewoon geen prater als het over gevoelens gaat. Daardoor krijg ik wel het gevoel dat ik altijd moet vechten voor ons en dat hij het heel makkelijk opgeeft.

Hij gaf aan dat hij wel van me hield en dat hij gezegd had van niet om me te kwetsen. En hij hoopte dat ik ook dingen gezegd had die ik niet meende. En dat was natuurlijk ook wel zo.

Hij voelde zich onder druk gezet, alsof ik van hem wilde horen dat hij me beloofde dat we een kindje namen. Hij wilde er wel ooit, maar nu nog zeker niet. Hij voelde zich nog te jong, er niet klaar voor. Ik heb hem wel gezegd dat ik dat wel zeker wilde weten dat hij het wel ooit wilde. En dat hij zich niet zo moest laten leiden door de horror verhalen van zn collega's. En dat hij ook niet meer thuis moest komen met die verhalen, net alsof hij me daarmee wilde vertellen dat hij ze echt niet wilde. We hebben besloten het onderwerp een tijdje te laten rusten. Hij weet dat ik ze wil, ik weet dat hij schrikt als ik het erover heb.

Wat ik nu ewl heel moeilijk vind is de gedachte dat wanneer ik er echt helemaal voor wil gaan, dat ik dat misschien niet met hem kan bespreken. Dat we dan weer deze discussie krijgen. Hij denkt dat wanneer we eens 2 jaar verder zijn, dat hij er misschien dan anders over denkt en dat ik het er best met hem over mag hebben maar dat het hem wel benauwd. Besloten om het voorlopig te laten rusten.



Maar nu waren we gisteren bij een vriendin van ons, ze heeft net een nieuwe vriend. Ze is zelf 25, en dr vriend 30, en toen begon ze over het feit dat hij toch al in een andere levensfase zat en dat ze het voor de grap wel eens over kindjes gehad hadden .Ze vroeg hoe wij daar tegenover stonden. Ik dacht: oh nee! Krijgen we dadelijk weer dezelfde discussie! Dus ik zei: laten we het daar maar niet over hebben, daar hebben we t al over gehad de laatste tijd!

Vriend zei toen dat het toch vrij normaal was om op onze leeftijd daar eens aan te denken en het erover te hebben. En dat onze discussie erover gegaan was of we ze wel of niet wilden. En, vroeg vriendin? Wat is het geworden? Ik zei maar niks, bang voor de teleurstelling.

Vriend zei: wel ooit, maar nu nog niet. Voel me er nog te jong voor.

Maar hij dacht wel dat alle mannen er een beetje schrikachtig tegenover stonden. Dat dat misschien wel normaal was.



Op de terugweg in de auto zei ik tegen vriend dat het dus vrij normaal was om het daar toch eens over te hebben. Dat zelfs onze vriendin die 3 maanden een relatie had er al over gepraat had. Wellicht op een niet serieuze manier, maar toch peil je elkaar even wat je ervan vindt.

En daarop zei vriend dat hij het idd wel normaal vond. Hij had een collega wiens vriendin nu ook bleef aandringen en die collega wilde eigenlijk niet. Zijn vriendin had hem ook altijd verteld er geen te willen. En nu is die collega ook nog eens een feestbeest, gaat heel veel uit enzo. Wij zijn dat allang niet meer zo. Dus ik zei dat die situatie toch wel anders was, dat vriend van mij altijd geweten heeft dat ik kinderen wil.



Ik heb het idee dat hij dus nog erg aan  het idee moet wennen en dat het voor hem nu nog zeker te vroeg is. Hoop wel dat hij ze inderdaad wel ooit wil, en niet dezelfde houding dan aanneemt als nu. Maar ik ben er wel heel onzeker over geworden.

Hoop dat adt nog weg gaat, en dat we er samen in de toekomst wat beter over kunnen praten.



X

Sillebil