Kinderen
alle pijlers
Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2
donderdag 26 oktober 2006 om 20:45
We hebben een heel topic volgeschreven! Ik heb maar even een nieuwe geopend want ik had een stukje getypt maar dat kon er niet meer bij. Ik hoop dat iedereen het terug kan vinden!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
Dana!!!! :( *;
Wat erg dat je niet meer slapen kan.... Ik hoop dat je vanacht toch lekker uit kan rusten. Ik weet wat voor teleurstelling het is. Echt niet leuk, je bent dan extra teleurgesteld, als je al wat hoop/verwachting hebt he. Ik hoop dat het misschien helpt dat je vriend ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je bent.... Misschien even lekker douchen straks en alles van je af proberen te spoelen voor je naar bed gaat, ook je zorgen. Dan kan je misschien met een leeg hoofd naar bed. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt voor je!!!!!
zondag 1 juli 2007 om 12:45
Wow Heureka!!!!!!!!!!!!!!!!!! Wat ontzettend gaaf zeg. Ik ben zo blij voor je dat het zo snel raak is en dat je vriend er zo op reageert. Gaat helemaal goedkomen met jullie. Dat wist je natuurlijk al, maar dit is weer een extra reden om gelukkig mee te zijn!
Hoe voel je je nu??? Nog steeds onwezenlijk zeker? Ik heb destijds de eerste dagen echt met een versuft gevoel rond gelopen en ik had het idee dat iedereen het van me af kon lezen, maar dat was natuurlijk niet zo. Was ook wel heeeeeeeel leuk om zo'n geheim te hebben met mijn vriend al hebben we het wel al vrijs nel aan mijn zusje verteld.
Ik ben echt zo blij voor je!!!!!!!!
Rixt, bij jou dus nog weinig positiefs. wat rot voor je dat je vriend zo reageert. rare opmerking ook dat ie het wel stoer zou vinden als je bij hem weg zou gaan. Hij denkt waarschijnlijk dat je dat toch nooit zou doen. Ik hoop maar dat ie wat positiever over kids wordt als ie er meer mee te maken heeft. Moet zeggen dat mijn vriend ook wel heel anders tegen kinderen aan ging kijken toen de wens bij mij o diep zat en dat ie zich opeens ging bemoeien met neefje en nichtje (wat overigens bij mij de wens alleen nog maar liet groeien omdat ik vond dat ie er zo leuk mee omging). En als je hem nu ziet met dochterlief.......... dan smelt ik gewoon. Ik denk dus dat het wel heel goed is als ie wat meer met kids te maken heeft en ook de leuke en vertederende kanten van een kind ziet ipv alleen het aandacht trekken. Heel veel succes ermee.
Kaetje, hoe gaat ie met jou??? Heb jij al goed nieuws voor ons?
Hoe gaat het met de rest van de meiden??
Liefs Room
Hoe voel je je nu??? Nog steeds onwezenlijk zeker? Ik heb destijds de eerste dagen echt met een versuft gevoel rond gelopen en ik had het idee dat iedereen het van me af kon lezen, maar dat was natuurlijk niet zo. Was ook wel heeeeeeeel leuk om zo'n geheim te hebben met mijn vriend al hebben we het wel al vrijs nel aan mijn zusje verteld.
Ik ben echt zo blij voor je!!!!!!!!
Rixt, bij jou dus nog weinig positiefs. wat rot voor je dat je vriend zo reageert. rare opmerking ook dat ie het wel stoer zou vinden als je bij hem weg zou gaan. Hij denkt waarschijnlijk dat je dat toch nooit zou doen. Ik hoop maar dat ie wat positiever over kids wordt als ie er meer mee te maken heeft. Moet zeggen dat mijn vriend ook wel heel anders tegen kinderen aan ging kijken toen de wens bij mij o diep zat en dat ie zich opeens ging bemoeien met neefje en nichtje (wat overigens bij mij de wens alleen nog maar liet groeien omdat ik vond dat ie er zo leuk mee omging). En als je hem nu ziet met dochterlief.......... dan smelt ik gewoon. Ik denk dus dat het wel heel goed is als ie wat meer met kids te maken heeft en ook de leuke en vertederende kanten van een kind ziet ipv alleen het aandacht trekken. Heel veel succes ermee.
Kaetje, hoe gaat ie met jou??? Heb jij al goed nieuws voor ons?
Hoe gaat het met de rest van de meiden??
Liefs Room
zondag 1 juli 2007 om 15:28
GEFELICITEERD HEUREKA! Ik kan me voorstellen dat je dit niet kan bevatten. Zo snel zwanger en dat na alles wat er is gebeurd. Geweldig voor jullie. Geniet ervan. En als alles goed gaat zijn jullie over een aantal maanden mama en papa.... Goh ik wordt er ook wel even jaloers van.
Rixt, ik zou zo graag willen dat ik je kon helpen of echt een supertip geven, Maar ja het enige wat ik kan doen is zeggen dat ik meeleef. En dat ik hoop dat het goedkomt... Ik moet heel eerlijk zeggen dat mijn vriend, naar mijn idee, ook pas echt over het probleem ging nadenken toen hij het idee kreeg dat ik echt wel eens bij hem weg kon gaan. Hij heeft het zelf ook gezegd dat hij het idee had dat hoe hij zich opstelde in het probleem en in de gesprekken ,mij bij hem wegdreef. Ik denk dat als mannen dat zien of als je echt weggaat (zoals bv Heureka) het probleem voor hun heel concreet wordt, Dan is het pas duidelijk hoe groot jouw verlangen is en doen zij daar iets mee. Het probleem is dat je daarom niet tegen hem gaat zeggen dat je weggaat, dat doe je alleen als je er zelf echt achter staat. Maar misschien moet je proberen duidelijkheid te krijgen (bv wat zal je doen als ik hiervoor bij je wegga, ok het kan antwoorden opleveren die je niet wil horen en wat hij zegt kan ook anders zijn dan wat hij doet als puntje bij paaltje komt). Verder moet ik zeggen Rixt dat ik ook altijd blij ben als kinderen van vrienden lief zijn. Pas waren we een weekend bij vrienden van hem met 2 kleine kinderen, waaronder een baby en nog twee andere vrienden met wat oudere kinderen (een jaar of 8). De oudere kinderen hebben het hele weekend lief gespeeld, niet gezeurd en ook niet al teveel aandacht van de ouders/ volwassensn opgeeist De baby heeft volgens mij geen kik gegeven en het kind van 2 was ook heel lief. DAn ben ik dus echt heel blij, want dan denk ik ook als dit niet zo was worden al zijn vooroordelen (die natuurlijk altijd wel eens zo zijn) bevestigd. Ik denk dat je hem toch duidelijk moet maken dat kinderen vervelend kunnen zijn, maar de meeste het overgrote deel van de tijd lek en lief zijn
Ik heb inmiddels voor het eerst iets positiefs over kinderen uit de mond van mijn vriend gehoord. Helaas is dat benauwde gevoel er bij hem nog wel steeds heel erg als hij aan kinderen denkt. Maar hij doet zijn best ook de positieve kanten te zien. Wel heeft hij gezegd dat hij aan een lange termijn denkt als hij aan kinderen denkt (5 jaar) of in ieder geval niet binnen 2 jaar. Van mij zal het nu wel mogen..... Maar ik zie wel dat dit voor hem te snel is. (hij heeft ook aangegeven dat als hij de keus heeft nu kinderen of weggaan het dan het laatste wordt) Ik denk hooguit aan een jaar om hem eraan te laten wennen en dan kan het nog wel even duren voor je zwanger bent en dan nog 9 maanden voor het kind er is. Ik denk dan als deze tijd niet genoeg is voor je, is dat een paar jaar extra dan wel? En haak je dan over 4 jaar niet nog af als het dan dichtbij komt. Hij zegt wel dat hij zich beseft dat ie dat niet kan maken. Nu heb ik tijd om evt een andere vent te zoeken die kinderen met me wil, over 4 jaar niet meer. Maar argumenten dat ik over 5 jaar redelijk oud ben (36) en dat de vruchtbaarheid met sprongen achteruit gaat (bij jouw niks van te merken Heureka:) , jij was toch ook ongeveer zo oud? ) , er meer kans op complicaties zijn, kind meer kans krijgt op bv down syndroom en dat wij wel heel oude ouders worden doen hem niet zo veel. En als het dan nog even duurt en we willen nog een tweede kindje loop ik helemaal tegen de 40. Als het er pas van komt als je 36 bent vind ik iets anders, maar om zo met de natuur te gaan spelen... Maar goed het heeft er nog nooit zo positief uitgezien en ik hoop dat hij er niet over al te lange tijd toch aan wil beginnen. Het rare is dat hij als we kinderen zouden krijgen, hij er wel 2 wil. Dat lijkt hem dan wel weer leuk. En evt zou hij ook een dag minder willen gaan werken (alhoewel hij denkt dat het niet kan bij zijn huidige werkgever). Dat vind ik dan weer heel tegenstrijdig met het feit dat hij er niks leuks inziet. Maar ik ben wel blij dat hij wel zijn verantwoordelijkheden als vader ziet en zou willen delen in de zorg . Als ze zeggen doe maar en als dan blijkt dat als het kind er is jijzelf er volledig voor mag opdraaien, ja dat is ook weer niet alles. Volgens mij is dat ook wel het probleem van mijn vriend en misschien ook die van meer van ons, dat ze het te zwaar opnemen. Hij wil alles overzien, alle gevolgen die een kind op ons leven heeft. Dat kan gewoon niet. En hij wil een perfecte vader zijn. Verder maakt hij zich zorgen dat ons kind verkeerd terecht komt (verkeerde vrienden, criminaliteit, drugs). Ik vraag me dan af waar het vandaan komt. Tuurlijk het kan altijd, alles kan. Maar ik denk dat veel van de jongeren die hier in belanden uit probleem gezinnen komen. Dat als wij een kind goed begeleiden en liefde en vertrouwen geven er minder kans toe is. En als het toch mocht gbeuren vroeg aan de bel trekken bij de hulpverlening, Ja zekerheden zijn er natuurlijk nooit en je kan het niet altijd voorkomen denk ik , maar ik verbaas me soms toch om zijn zorgen. Dus ja wij kabbelen nog even verder, maar ik heb vertrouwen datwe er wel uit gaan komen..
Rixt, ik zou zo graag willen dat ik je kon helpen of echt een supertip geven, Maar ja het enige wat ik kan doen is zeggen dat ik meeleef. En dat ik hoop dat het goedkomt... Ik moet heel eerlijk zeggen dat mijn vriend, naar mijn idee, ook pas echt over het probleem ging nadenken toen hij het idee kreeg dat ik echt wel eens bij hem weg kon gaan. Hij heeft het zelf ook gezegd dat hij het idee had dat hoe hij zich opstelde in het probleem en in de gesprekken ,mij bij hem wegdreef. Ik denk dat als mannen dat zien of als je echt weggaat (zoals bv Heureka) het probleem voor hun heel concreet wordt, Dan is het pas duidelijk hoe groot jouw verlangen is en doen zij daar iets mee. Het probleem is dat je daarom niet tegen hem gaat zeggen dat je weggaat, dat doe je alleen als je er zelf echt achter staat. Maar misschien moet je proberen duidelijkheid te krijgen (bv wat zal je doen als ik hiervoor bij je wegga, ok het kan antwoorden opleveren die je niet wil horen en wat hij zegt kan ook anders zijn dan wat hij doet als puntje bij paaltje komt). Verder moet ik zeggen Rixt dat ik ook altijd blij ben als kinderen van vrienden lief zijn. Pas waren we een weekend bij vrienden van hem met 2 kleine kinderen, waaronder een baby en nog twee andere vrienden met wat oudere kinderen (een jaar of 8). De oudere kinderen hebben het hele weekend lief gespeeld, niet gezeurd en ook niet al teveel aandacht van de ouders/ volwassensn opgeeist De baby heeft volgens mij geen kik gegeven en het kind van 2 was ook heel lief. DAn ben ik dus echt heel blij, want dan denk ik ook als dit niet zo was worden al zijn vooroordelen (die natuurlijk altijd wel eens zo zijn) bevestigd. Ik denk dat je hem toch duidelijk moet maken dat kinderen vervelend kunnen zijn, maar de meeste het overgrote deel van de tijd lek en lief zijn
Ik heb inmiddels voor het eerst iets positiefs over kinderen uit de mond van mijn vriend gehoord. Helaas is dat benauwde gevoel er bij hem nog wel steeds heel erg als hij aan kinderen denkt. Maar hij doet zijn best ook de positieve kanten te zien. Wel heeft hij gezegd dat hij aan een lange termijn denkt als hij aan kinderen denkt (5 jaar) of in ieder geval niet binnen 2 jaar. Van mij zal het nu wel mogen..... Maar ik zie wel dat dit voor hem te snel is. (hij heeft ook aangegeven dat als hij de keus heeft nu kinderen of weggaan het dan het laatste wordt) Ik denk hooguit aan een jaar om hem eraan te laten wennen en dan kan het nog wel even duren voor je zwanger bent en dan nog 9 maanden voor het kind er is. Ik denk dan als deze tijd niet genoeg is voor je, is dat een paar jaar extra dan wel? En haak je dan over 4 jaar niet nog af als het dan dichtbij komt. Hij zegt wel dat hij zich beseft dat ie dat niet kan maken. Nu heb ik tijd om evt een andere vent te zoeken die kinderen met me wil, over 4 jaar niet meer. Maar argumenten dat ik over 5 jaar redelijk oud ben (36) en dat de vruchtbaarheid met sprongen achteruit gaat (bij jouw niks van te merken Heureka:) , jij was toch ook ongeveer zo oud? ) , er meer kans op complicaties zijn, kind meer kans krijgt op bv down syndroom en dat wij wel heel oude ouders worden doen hem niet zo veel. En als het dan nog even duurt en we willen nog een tweede kindje loop ik helemaal tegen de 40. Als het er pas van komt als je 36 bent vind ik iets anders, maar om zo met de natuur te gaan spelen... Maar goed het heeft er nog nooit zo positief uitgezien en ik hoop dat hij er niet over al te lange tijd toch aan wil beginnen. Het rare is dat hij als we kinderen zouden krijgen, hij er wel 2 wil. Dat lijkt hem dan wel weer leuk. En evt zou hij ook een dag minder willen gaan werken (alhoewel hij denkt dat het niet kan bij zijn huidige werkgever). Dat vind ik dan weer heel tegenstrijdig met het feit dat hij er niks leuks inziet. Maar ik ben wel blij dat hij wel zijn verantwoordelijkheden als vader ziet en zou willen delen in de zorg . Als ze zeggen doe maar en als dan blijkt dat als het kind er is jijzelf er volledig voor mag opdraaien, ja dat is ook weer niet alles. Volgens mij is dat ook wel het probleem van mijn vriend en misschien ook die van meer van ons, dat ze het te zwaar opnemen. Hij wil alles overzien, alle gevolgen die een kind op ons leven heeft. Dat kan gewoon niet. En hij wil een perfecte vader zijn. Verder maakt hij zich zorgen dat ons kind verkeerd terecht komt (verkeerde vrienden, criminaliteit, drugs). Ik vraag me dan af waar het vandaan komt. Tuurlijk het kan altijd, alles kan. Maar ik denk dat veel van de jongeren die hier in belanden uit probleem gezinnen komen. Dat als wij een kind goed begeleiden en liefde en vertrouwen geven er minder kans toe is. En als het toch mocht gbeuren vroeg aan de bel trekken bij de hulpverlening, Ja zekerheden zijn er natuurlijk nooit en je kan het niet altijd voorkomen denk ik , maar ik verbaas me soms toch om zijn zorgen. Dus ja wij kabbelen nog even verder, maar ik heb vertrouwen datwe er wel uit gaan komen..
zondag 1 juli 2007 om 21:30
Heureka, geweldig!!!! Gefeliciteerd! Wat ongelofelijk zeg, onvoorstelbaar dat je drie maand geleden niet eens meer bij elkaar was en dat jullie nu samen een wondertje op de wereld gaan zetten. Gefeliciteerd!
Toen ik je berichtje bij het centrale topic zag had ik al een vermoeden, een voorgevoel. Super voor jullie!
Toen ik je berichtje bij het centrale topic zag had ik al een vermoeden, een voorgevoel. Super voor jullie!
maandag 2 juli 2007 om 20:46
mienie, wat fijn dat na een aarzelende ommekeer hij toch echt meer en meer laat blijken toch met jou kinderen te willen...! En dat je het zelfs ook over meer concrete dingen kunt hebben als wanneer, hoeveel kinderen, voor de kinderen zorgen enzo... had je ook niet voor mogelijk gehouden tijdje geleden!
Ik hoop ECHT Echt echt dat mijn mannetje ook (dit jaar nog!!!) gaat omzwaaien. Op de een of andere manier hou ik mezelf dat maar voor ogen, ik weet niet of het realistisch is... Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het niet gaat gebeuren... Ik was zaterdag erg verdrietig en ook bozig. Zat mezelf echt in de weg, kon alleen maar vervelende speldeprikjes aan hem uitdelen. Stond onder de douche te huilen en toen kwam hij de badkamer inlopen. Heb hem ook onder de douche getrokken en samen ingezeept, gekust en daarna gevreëen en dat was wel fijn. Gelukkig was het 's avonds ook gezellig, waar we samen zijn gaan dansen op hele leuke muziek in een danscafé. Zondagochtend werd ik weer verdrietig wakker, maar manlief stelde mij enigszins gerust door te zeggen 'We zitten toch nog midden in de onderhandelingen?' Oftewel, de beslissing was nog niet gevallen en ook hij zou toch nog bij zichzelf te rade gaan... het had hem toch inderdaad ook wel aan het denken gezet zo'n opmerking over 'bij je weggaan'. Terwijl het helemaal niet mijn bedoeling was om daarmee te dreigen ofzoiets, ik had alleen gevraagd of zijn standpunt betekende dat ik nu voor mezelf moest gaan uitmaken of ik zonder hem verder wilde of mét hem maar zonder kids.
's Middags ben ik een heel stuk in m'n eentje gaan fietsen, heerlijk met het zonnetje op m'n gezicht, lekker genieten van het moment, het kabbelende beekje, het wuivende riet, paardjes in de wei. Aan het eind van de middag hadden we met vrienden op een terras afgesproken, was heel gezellig. Maar er ontstond een rare sfeer toen manlief grapjes ging maken over dat ik alvast andere mannen ging zoeken om een kind mee te krijgen. Ik stond te kletsen met een man die ik wel leuk vond - vriend van vrienden van ons- we hebben laatst een leuk gesprek gehad, hij lag net in een scheiding. 'Hij vindt jou ook leuk hoor,' zei manlief tegen mij, 'hij staat steeds naar je te kijken.' Ik werd er helemaal ongelukkig van om dit soort grapjes te maken. Ik wil helemaal niet een andere man; ik wil mijn eigen mannetje!!!
Vanochtend heb ik hem, voordat ik naar m'n werk ging, een mailtje gestuurd met de tekst die ik een tijdje geleden (als een soort dagboek) voor mezelf had geschreven bij mijn gevoel wat ik had 'wat als we geen kinderen zouden krijgen, kan ik dat accepteren of niet'. Hij schreef me terug dat hij mij ook niet kwijt wilde, en dat hem nu ook wel duidelijk was dat mijn gevoel en wens heel sterk was en hij nam het nu ook wel serieus. Maar hij zag ook dat we steeds in ons eigen vicieuze cirkeltje bleven ronddraaien, zowel hij als ik. Dat we allebei er een sterk gevoel over hadden. Ik heb hem teruggemaild dat het misschien een idee is als hij een keer mee gaat naar de psycholoog. Hij heeft er nog niet op gereageerd, ik hoor het wel.
Merk wel dat ik er op slechte momenten erg verdrietig om wordt, maar op goede momenten dat ik ook denk: 'Wat kan ik nog meer doen om hem hiervan te overtuigen? Welke zaken zijn nog onderbelicht gebleven?' Het voelt nog niet alsof we alles al hebben geprobeerd en daar put ik hoop uit. (en uit jouw verhaal, heureka!)
Rixt
Ik hoop ECHT Echt echt dat mijn mannetje ook (dit jaar nog!!!) gaat omzwaaien. Op de een of andere manier hou ik mezelf dat maar voor ogen, ik weet niet of het realistisch is... Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het niet gaat gebeuren... Ik was zaterdag erg verdrietig en ook bozig. Zat mezelf echt in de weg, kon alleen maar vervelende speldeprikjes aan hem uitdelen. Stond onder de douche te huilen en toen kwam hij de badkamer inlopen. Heb hem ook onder de douche getrokken en samen ingezeept, gekust en daarna gevreëen en dat was wel fijn. Gelukkig was het 's avonds ook gezellig, waar we samen zijn gaan dansen op hele leuke muziek in een danscafé. Zondagochtend werd ik weer verdrietig wakker, maar manlief stelde mij enigszins gerust door te zeggen 'We zitten toch nog midden in de onderhandelingen?' Oftewel, de beslissing was nog niet gevallen en ook hij zou toch nog bij zichzelf te rade gaan... het had hem toch inderdaad ook wel aan het denken gezet zo'n opmerking over 'bij je weggaan'. Terwijl het helemaal niet mijn bedoeling was om daarmee te dreigen ofzoiets, ik had alleen gevraagd of zijn standpunt betekende dat ik nu voor mezelf moest gaan uitmaken of ik zonder hem verder wilde of mét hem maar zonder kids.
's Middags ben ik een heel stuk in m'n eentje gaan fietsen, heerlijk met het zonnetje op m'n gezicht, lekker genieten van het moment, het kabbelende beekje, het wuivende riet, paardjes in de wei. Aan het eind van de middag hadden we met vrienden op een terras afgesproken, was heel gezellig. Maar er ontstond een rare sfeer toen manlief grapjes ging maken over dat ik alvast andere mannen ging zoeken om een kind mee te krijgen. Ik stond te kletsen met een man die ik wel leuk vond - vriend van vrienden van ons- we hebben laatst een leuk gesprek gehad, hij lag net in een scheiding. 'Hij vindt jou ook leuk hoor,' zei manlief tegen mij, 'hij staat steeds naar je te kijken.' Ik werd er helemaal ongelukkig van om dit soort grapjes te maken. Ik wil helemaal niet een andere man; ik wil mijn eigen mannetje!!!
Vanochtend heb ik hem, voordat ik naar m'n werk ging, een mailtje gestuurd met de tekst die ik een tijdje geleden (als een soort dagboek) voor mezelf had geschreven bij mijn gevoel wat ik had 'wat als we geen kinderen zouden krijgen, kan ik dat accepteren of niet'. Hij schreef me terug dat hij mij ook niet kwijt wilde, en dat hem nu ook wel duidelijk was dat mijn gevoel en wens heel sterk was en hij nam het nu ook wel serieus. Maar hij zag ook dat we steeds in ons eigen vicieuze cirkeltje bleven ronddraaien, zowel hij als ik. Dat we allebei er een sterk gevoel over hadden. Ik heb hem teruggemaild dat het misschien een idee is als hij een keer mee gaat naar de psycholoog. Hij heeft er nog niet op gereageerd, ik hoor het wel.
Merk wel dat ik er op slechte momenten erg verdrietig om wordt, maar op goede momenten dat ik ook denk: 'Wat kan ik nog meer doen om hem hiervan te overtuigen? Welke zaken zijn nog onderbelicht gebleven?' Het voelt nog niet alsof we alles al hebben geprobeerd en daar put ik hoop uit. (en uit jouw verhaal, heureka!)
Rixt
donderdag 5 juli 2007 om 18:15
Hoi Rixt,
IK ben inderdaad heel blij dat bij ons nu andere gesprekken over kinderen mogelijk zijn. Het is niet meer zo erg zijn tegenover mijn standpunt. Nee dit had ik me een paar weken geleden echt niet kunnen indenken. En ik hoop dat hij nog verder bijdraait. En natuurlijk dat jouw man ook nog bijdraait. Het klinkt of hij ook wat meer gaat inzien dat het voor jou echt belangrijk is. Hoewel als ie die grapjes dan waar maakt op het terras. Volgens mij moet je hem zeggen dat het voor jouw wel een gevoelig onderwerp is en dat je dat niet leuk vind (heb je gelijk weer een gelegenheid er verder over te praten) Ik vind dat je idd eerlijk tegen hem moet blijven en niet moet gaan dreigen met weggaan om het dreigen. DAt zal jullie relatie uiteindelijk niet ten goede komen. Maar ik vind wel dat je duidelijkheid mag vragen. Heeft hij al besloten dat hij geen kinderen wil of denkt hij er nog over na. En zo ja hoe lang dan nog? Heeft hij door dat er op jou leeftijd wel enige haast achter zit? Veel sterkte Rixt en zet door.
IK ben inderdaad heel blij dat bij ons nu andere gesprekken over kinderen mogelijk zijn. Het is niet meer zo erg zijn tegenover mijn standpunt. Nee dit had ik me een paar weken geleden echt niet kunnen indenken. En ik hoop dat hij nog verder bijdraait. En natuurlijk dat jouw man ook nog bijdraait. Het klinkt of hij ook wat meer gaat inzien dat het voor jou echt belangrijk is. Hoewel als ie die grapjes dan waar maakt op het terras. Volgens mij moet je hem zeggen dat het voor jouw wel een gevoelig onderwerp is en dat je dat niet leuk vind (heb je gelijk weer een gelegenheid er verder over te praten) Ik vind dat je idd eerlijk tegen hem moet blijven en niet moet gaan dreigen met weggaan om het dreigen. DAt zal jullie relatie uiteindelijk niet ten goede komen. Maar ik vind wel dat je duidelijkheid mag vragen. Heeft hij al besloten dat hij geen kinderen wil of denkt hij er nog over na. En zo ja hoe lang dan nog? Heeft hij door dat er op jou leeftijd wel enige haast achter zit? Veel sterkte Rixt en zet door.
vrijdag 6 juli 2007 om 10:53
Ben gister naar de psycholoog geweest en verteld over het gesprek tussen manlief en mij afgelopen weekend. Ze zei dat het wel een direct gesprek was, waarbij standpunten tegenover elkaar stonden en met vergaande consequenties die aan de orde kwamen. Dat dat best een gevaarlijke manier was om het er zo over te hebben omdat je ook veel kapot kunt maken in je relatie. Dat klopt, zo voelde ik dat zelf ook. Merkte bij manlief ook dat hij vanaf woensdag ook erg afhoudend naar mij was - ook hij zat niet lekker in z'n vel daardoor. We wisten alleen niet: hoe nu verder? Hoe komen we hieruit?
De psychologe gaf aan dat het vergelijkbaar was met als de één heel graag verre reizen maakt en de ander niet, dat je iemand niet overtuigt met een ticket naar India te kopen en die te geven: "Kijk, we gaan naar India. Leuk hè?" Zo'n kant-en-klare oplossing wekt bijna altijd weerstand. Maar dat je iemand moet proberen te verleiden en enthousiasmeren. Hem stapje voor stapje moet betrekken bij jóuw gevoel, jóuw enthousiasme. Hem moet laten zien wat jou er nou zo aan boeit, en vooral ook vragen hoe hij dat zelf ziet of ervaart, wat hem er leuk aan lijkt, hoe hij dat ziet. Een gezamenlijke manier moet proberen te vinden om er samen naar toe te groeien. En niet dat je vantevoren hebt bepaald: het einddoel is India. En dáár moet hij mee naar toe. Maar meer vanuit je behoeften en gevoel stapjes gaat maken. Je behoefte zou dan zijn: andere culturen zien, andere landen ontdekken. En kijken wat je nou zo aantrekt in culturen/landen, wat zou je daar nou willen doen, wat zou je daar willen ontdekken.
We moeten af van het 'elkaar willen overtuigen' of van 'onderhandelen'. Dat werkt niet in dit geval. Het is een gevoelskwestie. We kunnen elkaar niet met rationele argumenten overtuigen en dan tot een compromis komen.
Met betrekking tot de kinderwens gaf ze aan dat ik dan kan beginnen hem er meer deelgenoot van te maken waarom ik het nu eigenlijk leuk vind om met kinderen om te gaan, wat trekt mij daar in aan. Kan ik hem daar ook kennis mee laten maken? Het leek haar een goed idee om samen eens op kinderen van anderen te passen. Maar niet één keer, maar vaker. Niet te veel ineens, dus niet een heel weekend. Maar voorzichtig beginnen, misschien een keertje een paar uurtjes eerst. En daarna wat langer. Door eigenlijk kinderen meer te betrekken in ons leven. Ze later ook een keertje laten logeren. En steeds aftasten bij elkaar: wat vind jij hiervan? wat vind je wel en niet leuk?
Echt aandacht geven en je verdiepen in wat de ander wil, denkt, voelt. En niet met de bedoeling elkaar te overtuigen, maar om elkaar te leren begrijpen. Leren begrijpen waarom hij toch zo'n weerstand er tegen heeft, en dat hij leert waarom ik het leuk vind.
Dit is een groeiproces dat best een tijd kan duren. Ik vroeg ook of we er dan een deadline aan moesten plakken (ook qua leeftijd) maar dat leek haar niet bevorderlijk. Aan de ene kant wel begrijpelijk, maar aan de andere kant voel ik dan ook een beetje de kriebels op komen.
Maar in elk geval, zij gaf aan dat de manier van gesprekken dan ook zou veranderen. Dat het minder een strijd zou worden.
Gisteravond met lief hierover gesproken en hij gaf aan dat de gesprekken die we hebben inderdaad erg belastend zijn. Dat hij er ook liever niet over begint omdat we steeds vervallen in elkaar proberen te overtuigen, conflicten, weerstand, huilbuien etc. Dat hij dit ook niet een goede weg vond.
Hij vertelde dat het hem erg had gekwetst wat ik dit weekend had gezegd. Over blijven of weggaan. Ik zei dat het meer een losse opmerking was, dat ik me erg eenzaam voelde onder zijn woorden dat hij het niet wilde en dat ik het gevoel kreeg dat de bal dan bij mij lag. Hij vertelde dat alle gevoelens van de breuk zes jaar geleden weer boven kwamen; dat hij daar zo door gekwetst was dat ik een goede relatie op wilde geven. Terwijl mijn probleem niet door onze relatie kwam, maar door iets in mezelf. Hij werd er denk ik weer boos en verdrietig om dat ik hem toen 'zomaar' aan de kant had gezet. Dat hij toen heel hard voor onze relatie had geknokt. En dat hij zich - misschien niet een reëele of terecht gevoel - een beetje belazerd voelde; hij had geknokt voor mij, voor onze relatie. Op dat moment was er bij beiden geen kinderwens. En als die kinderwens toen had gespeeld, dat hij niet wist of hij er wel zo voor geknokt zou hebben. Ik schrok enorm van die opmerking. Kreeg het gevoel alsof ik niet van mening veranderen mocht, maar dat bedoelde hij niet. Het had toen een breekpunt kunnen zijn, alles tesamen. Hij snapte ook wel dat het niet een terecht gevoel was, en ik kon er ook niets mee, en niets aan veranderen, maar hij had dat gevoel toch. Ik vroeg of hij er niet overheen kon stappen. Het voelde een beetje als vrienden van ons waarvan de vrouw een keer was vreemdgegaan en na een crisis wilde ze wel verder samen, maar dat hij zich enorm gekwetst voelde (begrijpelijk) en zich er niet overheen kon zetten. Hij bleef haar steeds verwijten voor de voeten gooien. En zij kon niks anders dan 'sorry' zeggen, maar het was nooit genoeg. (ik weet niet hoe ze het opgelost hebben, ze zijn nu gelukkig samen met een kind in elk geval)
Ik snap heel goed dat mijn lief zich toen erg gekwetst voelde en dat dat gevoel weer boven kwam/komt. Maar het enige wat ik kan doen is het aanhoren en begrijpen. Er valt niks meer aan te veranderen. Ik heb hem toen enorm gekwetst. Misschien klinkt het soft, maarik denk dat de enige oplossing is om dat gevoel van hem kwijt te raken, is vergeving.
Hij heeft mij ook eens enorm gekwetst. Ik zat toen in een mega-dip, had het totaal niet naar m'n zin op m'n werk, zat tegen overspannenheid aan en ik kon gewoon niet meer. Ik was op van de spanning. Op een gegeven moment stond ik op een werkdag huilend bij de wastafel 's ochtends vroeg. Ik zei: "IK ga niet, het gaat gewoon niet meer, ik ga me ziek melden." En in plaats van begrip en medeleven zei hij: "Dat kun je niet maken, je werkt er nog maar net. Zometeen raak je je baan kwijt. Je moet maar gewoon naar je werk gaan." (in een periode dat hij net te horen had gekregen dat hij ontslagen zou gaan worden). Ook toen ik een jaar (!) later me alsnog overspannen ziek meldde was hij niet super meelevend, terwijl ik juist heel erg bevestiging nodig had. Dat heb ik hem ook nog lang nagedragen en verweten, maar op een gegeven moment heeft hij heel oprecht z'n excuus aangeboden en gezegd dat hij het toen verkeerd had ingeschat en daarna was het klaar voor mij.
Jee, weer een hele lap tekst. Heftige tijden hier.
Liefs voor jullie allen,
Rixt
De psychologe gaf aan dat het vergelijkbaar was met als de één heel graag verre reizen maakt en de ander niet, dat je iemand niet overtuigt met een ticket naar India te kopen en die te geven: "Kijk, we gaan naar India. Leuk hè?" Zo'n kant-en-klare oplossing wekt bijna altijd weerstand. Maar dat je iemand moet proberen te verleiden en enthousiasmeren. Hem stapje voor stapje moet betrekken bij jóuw gevoel, jóuw enthousiasme. Hem moet laten zien wat jou er nou zo aan boeit, en vooral ook vragen hoe hij dat zelf ziet of ervaart, wat hem er leuk aan lijkt, hoe hij dat ziet. Een gezamenlijke manier moet proberen te vinden om er samen naar toe te groeien. En niet dat je vantevoren hebt bepaald: het einddoel is India. En dáár moet hij mee naar toe. Maar meer vanuit je behoeften en gevoel stapjes gaat maken. Je behoefte zou dan zijn: andere culturen zien, andere landen ontdekken. En kijken wat je nou zo aantrekt in culturen/landen, wat zou je daar nou willen doen, wat zou je daar willen ontdekken.
We moeten af van het 'elkaar willen overtuigen' of van 'onderhandelen'. Dat werkt niet in dit geval. Het is een gevoelskwestie. We kunnen elkaar niet met rationele argumenten overtuigen en dan tot een compromis komen.
Met betrekking tot de kinderwens gaf ze aan dat ik dan kan beginnen hem er meer deelgenoot van te maken waarom ik het nu eigenlijk leuk vind om met kinderen om te gaan, wat trekt mij daar in aan. Kan ik hem daar ook kennis mee laten maken? Het leek haar een goed idee om samen eens op kinderen van anderen te passen. Maar niet één keer, maar vaker. Niet te veel ineens, dus niet een heel weekend. Maar voorzichtig beginnen, misschien een keertje een paar uurtjes eerst. En daarna wat langer. Door eigenlijk kinderen meer te betrekken in ons leven. Ze later ook een keertje laten logeren. En steeds aftasten bij elkaar: wat vind jij hiervan? wat vind je wel en niet leuk?
Echt aandacht geven en je verdiepen in wat de ander wil, denkt, voelt. En niet met de bedoeling elkaar te overtuigen, maar om elkaar te leren begrijpen. Leren begrijpen waarom hij toch zo'n weerstand er tegen heeft, en dat hij leert waarom ik het leuk vind.
Dit is een groeiproces dat best een tijd kan duren. Ik vroeg ook of we er dan een deadline aan moesten plakken (ook qua leeftijd) maar dat leek haar niet bevorderlijk. Aan de ene kant wel begrijpelijk, maar aan de andere kant voel ik dan ook een beetje de kriebels op komen.
Maar in elk geval, zij gaf aan dat de manier van gesprekken dan ook zou veranderen. Dat het minder een strijd zou worden.
Gisteravond met lief hierover gesproken en hij gaf aan dat de gesprekken die we hebben inderdaad erg belastend zijn. Dat hij er ook liever niet over begint omdat we steeds vervallen in elkaar proberen te overtuigen, conflicten, weerstand, huilbuien etc. Dat hij dit ook niet een goede weg vond.
Hij vertelde dat het hem erg had gekwetst wat ik dit weekend had gezegd. Over blijven of weggaan. Ik zei dat het meer een losse opmerking was, dat ik me erg eenzaam voelde onder zijn woorden dat hij het niet wilde en dat ik het gevoel kreeg dat de bal dan bij mij lag. Hij vertelde dat alle gevoelens van de breuk zes jaar geleden weer boven kwamen; dat hij daar zo door gekwetst was dat ik een goede relatie op wilde geven. Terwijl mijn probleem niet door onze relatie kwam, maar door iets in mezelf. Hij werd er denk ik weer boos en verdrietig om dat ik hem toen 'zomaar' aan de kant had gezet. Dat hij toen heel hard voor onze relatie had geknokt. En dat hij zich - misschien niet een reëele of terecht gevoel - een beetje belazerd voelde; hij had geknokt voor mij, voor onze relatie. Op dat moment was er bij beiden geen kinderwens. En als die kinderwens toen had gespeeld, dat hij niet wist of hij er wel zo voor geknokt zou hebben. Ik schrok enorm van die opmerking. Kreeg het gevoel alsof ik niet van mening veranderen mocht, maar dat bedoelde hij niet. Het had toen een breekpunt kunnen zijn, alles tesamen. Hij snapte ook wel dat het niet een terecht gevoel was, en ik kon er ook niets mee, en niets aan veranderen, maar hij had dat gevoel toch. Ik vroeg of hij er niet overheen kon stappen. Het voelde een beetje als vrienden van ons waarvan de vrouw een keer was vreemdgegaan en na een crisis wilde ze wel verder samen, maar dat hij zich enorm gekwetst voelde (begrijpelijk) en zich er niet overheen kon zetten. Hij bleef haar steeds verwijten voor de voeten gooien. En zij kon niks anders dan 'sorry' zeggen, maar het was nooit genoeg. (ik weet niet hoe ze het opgelost hebben, ze zijn nu gelukkig samen met een kind in elk geval)
Ik snap heel goed dat mijn lief zich toen erg gekwetst voelde en dat dat gevoel weer boven kwam/komt. Maar het enige wat ik kan doen is het aanhoren en begrijpen. Er valt niks meer aan te veranderen. Ik heb hem toen enorm gekwetst. Misschien klinkt het soft, maarik denk dat de enige oplossing is om dat gevoel van hem kwijt te raken, is vergeving.
Hij heeft mij ook eens enorm gekwetst. Ik zat toen in een mega-dip, had het totaal niet naar m'n zin op m'n werk, zat tegen overspannenheid aan en ik kon gewoon niet meer. Ik was op van de spanning. Op een gegeven moment stond ik op een werkdag huilend bij de wastafel 's ochtends vroeg. Ik zei: "IK ga niet, het gaat gewoon niet meer, ik ga me ziek melden." En in plaats van begrip en medeleven zei hij: "Dat kun je niet maken, je werkt er nog maar net. Zometeen raak je je baan kwijt. Je moet maar gewoon naar je werk gaan." (in een periode dat hij net te horen had gekregen dat hij ontslagen zou gaan worden). Ook toen ik een jaar (!) later me alsnog overspannen ziek meldde was hij niet super meelevend, terwijl ik juist heel erg bevestiging nodig had. Dat heb ik hem ook nog lang nagedragen en verweten, maar op een gegeven moment heeft hij heel oprecht z'n excuus aangeboden en gezegd dat hij het toen verkeerd had ingeschat en daarna was het klaar voor mij.
Jee, weer een hele lap tekst. Heftige tijden hier.
Liefs voor jullie allen,
Rixt
vrijdag 6 juli 2007 om 15:10
Ik wil ook graag even reageren op deze topic. Wilde zelf al een topic openen maar wist niet zo goed waar en dacht: ik zal vast niet de enige zijn....nou dat klopt!
Het is ff teveel om deze hele topic te lezen, dus ik zal mijn situatie eerst maar uitleggen.
Ik woon samen met mijn vriend, we zijn een kleine 1,5 jaar samen en na een periode van elkaar leren kennen en veel praten o.a. zitten we nu voor mijn gevoel in rustiger vaarwater en genieten we volop van elkaar.
Er speelt bij mij sindsdien wel iets: ik voel steeds meer dat ik toch wel binnen 2 jaar moeder wil worden.
Wil dit al van jongs af aan, maar het gevoel wordt al sterker.
Nou denk ik dat het mede komt omdat een vriendin van mij zwanger is en een andere vriendin graag nu ook kinderen wil met haar vriend.
Vind het superinteressant om te horen hoe het hun verloopt allemaal.
Het stomme is dat ik weet dat het nu nog niet verstandig is om kinderen te nemen.
Mijn vriend is er niet mee bezig, wil wel kinderen, maar nu dus nog niet. Hij is volop bezig met zijn werk en hobby. Ik daarentegen ben op zoek naar een andere baan, kan ambitie maken als ik wil, maar stiekem hou ik al rekening met het feit dat ik niet teveel uur moet werken in die baan, dus dat het flexibel is voor als ik straks wel kinderen krijg, Het gevoel van moeder willen worden is dus sterker dan een goede fulltime baan waar ik echt voor wil gaan......
Begrijp dat onze relatie nog niet zo lang is en dat we eerst de tijd moeten nemen voor ons samen en alles eerst op een rijtje moeten krijgen, maar stiekem wil ik dus die fase ingaan, de stap naar het moeder worden. Weet niet eens hoe het komt, want ik besef maar al te goed dat het geen rozegeur en maneschijn is altijd (hebben van een kind en zwanger zijn bijv.).
Daarom vraag ik mezelf wel eens af: waarom die haast?
En wanneer komt de tijd dat ik echt met vriend in gesprek ga over wanneer we er echt voor gaan?
Pfff begrijp mezelf niet, klinkt bovenstaande herkenbaar voor jullie?
Groetjes!
Het is ff teveel om deze hele topic te lezen, dus ik zal mijn situatie eerst maar uitleggen.
Ik woon samen met mijn vriend, we zijn een kleine 1,5 jaar samen en na een periode van elkaar leren kennen en veel praten o.a. zitten we nu voor mijn gevoel in rustiger vaarwater en genieten we volop van elkaar.
Er speelt bij mij sindsdien wel iets: ik voel steeds meer dat ik toch wel binnen 2 jaar moeder wil worden.
Wil dit al van jongs af aan, maar het gevoel wordt al sterker.
Nou denk ik dat het mede komt omdat een vriendin van mij zwanger is en een andere vriendin graag nu ook kinderen wil met haar vriend.
Vind het superinteressant om te horen hoe het hun verloopt allemaal.
Het stomme is dat ik weet dat het nu nog niet verstandig is om kinderen te nemen.
Mijn vriend is er niet mee bezig, wil wel kinderen, maar nu dus nog niet. Hij is volop bezig met zijn werk en hobby. Ik daarentegen ben op zoek naar een andere baan, kan ambitie maken als ik wil, maar stiekem hou ik al rekening met het feit dat ik niet teveel uur moet werken in die baan, dus dat het flexibel is voor als ik straks wel kinderen krijg, Het gevoel van moeder willen worden is dus sterker dan een goede fulltime baan waar ik echt voor wil gaan......
Begrijp dat onze relatie nog niet zo lang is en dat we eerst de tijd moeten nemen voor ons samen en alles eerst op een rijtje moeten krijgen, maar stiekem wil ik dus die fase ingaan, de stap naar het moeder worden. Weet niet eens hoe het komt, want ik besef maar al te goed dat het geen rozegeur en maneschijn is altijd (hebben van een kind en zwanger zijn bijv.).
Daarom vraag ik mezelf wel eens af: waarom die haast?
En wanneer komt de tijd dat ik echt met vriend in gesprek ga over wanneer we er echt voor gaan?
Pfff begrijp mezelf niet, klinkt bovenstaande herkenbaar voor jullie?
Groetjes!
zondag 8 juli 2007 om 11:39
hoi Minameut, welkom! Ik hoop dat je wat aan het topic hebt. Er zitten vrouwen met heel verschillende achtergronden en situaties. Zelf heb ik gemerkt dat het prettig is om met anderen over het onderwerp te schrijven en ervaringen te delen, m'n ei kwijt te kunnen.
Je schrijft dat jullie nog niet zo lang een relatie hebben, en dat je verstandelijk denkt dat zwanger worden nu misschien niet zo slim is, maar gevoelsmatig ben je er al wel meer aan toe. Ook omdat je wel weet dat je vriend wel kinderen wil, maar nog niet nu, lijkt het mij een goed idee om het wel met het te bespreken. Je dilemma tussen gevoel en verstand, hoe hij er tegenover staat, hoe hij het voor zich ziet. Als je het open laat zal hij zich niet erg onder druk voelen staan dat je persé nú een kind wilt. Maar is het voor hem wel duidelijk dat dit iets is wat voor jou speelt. Dan kun je er samen 'in groeien'. Ik weet niet of dat voor jou ook geldt, maar bij mijzelf heb ik gemerkt dat als je het (te) lang voor jezelf houdt, dat je er dan steeds meer mee bezig gaat, juist omdat je er niet met hem over praat. Als je het er dan uiteindelijk met hem over hebt 'overval' je de ander met jouw wens, die inmiddels ook al veel meer is uitgekristalliseerd. Dus je kunt hem beter eens luchtig vertellen dat je er wel eens aan denkt, hem vragen of hij er ook wel eens aan denkt, en dan kijken wat de reactie is.
Je schrijft dat het nu nog niet verstandig is, maar geldt dit ook voor je vriend: staan jullie hier opdezelfde manier in? Welke factoren maken het onverstandig? Wanneer is het wel verstandig? Hoe zien jullie je relatie samen? Dat zijn allerlei zaken waar je het over kunt hebben om te peilen hoe jullie hier beiden in staan.
Succes!
Je schrijft dat jullie nog niet zo lang een relatie hebben, en dat je verstandelijk denkt dat zwanger worden nu misschien niet zo slim is, maar gevoelsmatig ben je er al wel meer aan toe. Ook omdat je wel weet dat je vriend wel kinderen wil, maar nog niet nu, lijkt het mij een goed idee om het wel met het te bespreken. Je dilemma tussen gevoel en verstand, hoe hij er tegenover staat, hoe hij het voor zich ziet. Als je het open laat zal hij zich niet erg onder druk voelen staan dat je persé nú een kind wilt. Maar is het voor hem wel duidelijk dat dit iets is wat voor jou speelt. Dan kun je er samen 'in groeien'. Ik weet niet of dat voor jou ook geldt, maar bij mijzelf heb ik gemerkt dat als je het (te) lang voor jezelf houdt, dat je er dan steeds meer mee bezig gaat, juist omdat je er niet met hem over praat. Als je het er dan uiteindelijk met hem over hebt 'overval' je de ander met jouw wens, die inmiddels ook al veel meer is uitgekristalliseerd. Dus je kunt hem beter eens luchtig vertellen dat je er wel eens aan denkt, hem vragen of hij er ook wel eens aan denkt, en dan kijken wat de reactie is.
Je schrijft dat het nu nog niet verstandig is, maar geldt dit ook voor je vriend: staan jullie hier opdezelfde manier in? Welke factoren maken het onverstandig? Wanneer is het wel verstandig? Hoe zien jullie je relatie samen? Dat zijn allerlei zaken waar je het over kunt hebben om te peilen hoe jullie hier beiden in staan.
Succes!
zondag 8 juli 2007 om 19:22
minameut: zoals rixt al zei, er zijn hier veel verschillende achtergronden, de 1 is al verder dan de ander, sommigen hebben zich net aangesloten en sommigen hebben al een baby of zijn zwanger. Wat rixt zei is absoluut waar en heel belangrijk! Spreek je wens nu uit. Over twee jaar is nog best wel te overzien. Je kan het eens rustig zeggen tegen hem en kijken hoe hij reageerd. Maar wacht niet te lang want als je wens heel heftig is en hij heeft hier geen idee van dan ben jij er al helemaal klaar voor terwijl hij nog aan het idee zal moeten wennen. Uitspreken dus die kinderwens! En over het werk: Ik heb ook voor het dilemma gestaan maar toen kreeg ik een tip van iemand hier op het forum. Je weet nooit hoe het loopt. Stel je voor dat je een mooie leuke baan weigert omdat jullie graag kinderen willen. En dan blijkt na een hele poos dat zwanger worden voor jullie niet vanzelfsprekend is. Dan heb je geen kind en je hebt de mooie baan laten lopen die je dan ondertussen ook al wel twee jaar had kunnen hebben. Ik ga bijvoorbeeld na de zomervakantie fulltime werken omdat het bij ons na 1 1/4 jaar nog niet gelukt is. En straks zijn we misschien wel 1 1/2 jaar verder (na de zomervakantie). En misschien duurt het nog wel veel langer. Bovendien kan je als je zwanger bent en alles goed gaat ook nog een hele tijd gewoon fulltime werken.
rixt: Heftige periode bij jullie. De psycholoog heeft wel gelijk natuurlijk, zo zou ik het niet bekeken hebben hoor! Dat je ook veel kapot kan maken op die manier. Wel een mooie vergelijking ook, met het reizen. Wil je vriend ook mee naar de peut of wil jij dat niet? En gaan jullie het voorstel uitproberen, om op kinderen te passen?
heureka: Hoe voel je je nu? Spannend hoor! Wanneer ben je uitgerekend, weet je dat al? En heb je al kwaaltjes? Wanneer gaan jullie het aan de buitenwereld vertellen? Of hebben jullie het al aan mensen verteld? En gaat jullie trouwerij /liefdesceremonie nog door? Of wil je dat doen na de geboorte van jullie kindje? Jullie hadden ook nog niet echt concrete plannen hiervoor of wel?
room: hoe is het met de kleine? Ben je al helemaal gewend aan je nieuwe leven als mama?
witchke: Hoe gaat het met jullie? Ben je ondertussen al thuis of duurt dat nog even? En hoe is dat gedoe met je ouders afgelopen?
Doppie, hoe gaat het met het huis, is de financiering al rond? Ik hoop dat jullie droom uit komt hoor!
Ben ik nog mensen vergeten? Sorry! Hoop natuurlijk dat het met iedereen goed gaat!
Mijn vakantie is ondertussen begonnen en met dit heerlijke weer krijg ik ook echt een vakantiegevoel moet ik zeggen! Mn NOD is volgende week maandag. Mn eisprong was dit keer links (vanaf dat we bezig zijn ongeveer de 3e of misschien 4e keer, altijd rechts) dus misschien deze keer meer geluk. We zullen zien!
rixt: Heftige periode bij jullie. De psycholoog heeft wel gelijk natuurlijk, zo zou ik het niet bekeken hebben hoor! Dat je ook veel kapot kan maken op die manier. Wel een mooie vergelijking ook, met het reizen. Wil je vriend ook mee naar de peut of wil jij dat niet? En gaan jullie het voorstel uitproberen, om op kinderen te passen?
heureka: Hoe voel je je nu? Spannend hoor! Wanneer ben je uitgerekend, weet je dat al? En heb je al kwaaltjes? Wanneer gaan jullie het aan de buitenwereld vertellen? Of hebben jullie het al aan mensen verteld? En gaat jullie trouwerij /liefdesceremonie nog door? Of wil je dat doen na de geboorte van jullie kindje? Jullie hadden ook nog niet echt concrete plannen hiervoor of wel?
room: hoe is het met de kleine? Ben je al helemaal gewend aan je nieuwe leven als mama?
witchke: Hoe gaat het met jullie? Ben je ondertussen al thuis of duurt dat nog even? En hoe is dat gedoe met je ouders afgelopen?
Doppie, hoe gaat het met het huis, is de financiering al rond? Ik hoop dat jullie droom uit komt hoor!
Ben ik nog mensen vergeten? Sorry! Hoop natuurlijk dat het met iedereen goed gaat!
Mijn vakantie is ondertussen begonnen en met dit heerlijke weer krijg ik ook echt een vakantiegevoel moet ik zeggen! Mn NOD is volgende week maandag. Mn eisprong was dit keer links (vanaf dat we bezig zijn ongeveer de 3e of misschien 4e keer, altijd rechts) dus misschien deze keer meer geluk. We zullen zien!
maandag 9 juli 2007 om 22:27
Hoi lieve Rixt!
Zeker heftige tijden bij jullie... ik begrijp dat door jullie geschiedenis als jij het hebt over weggaan dat voor hem nog gevoeliger ligt dan in andere gevallen... Toch denk ik dat jullie daar doorheen moeten.... ehm.. er zit iets in dat hij vind dat jij dat niet kunt maken, vanwege het verleden... ehm... dat kan zo voelen en gevoelig liggen, maar ehm... wel belangrijk om over alles te kunnen praten. Het niet zeggen terwijl je het wel denkt is iig geen goede optie denk ik.... Ik (ben misschien ook soft) ben het met je eens dat uiteindelijk vergeving het enige is dat bevrijding kan geven... Even ter nuancering ik heb nooit gezegd dat ik dan en dan bij hem wegging, maar dat ik weet dat ik in het uiterste geval voor mezelf moet kiezen... dat komt misschien op hetzelfde neer, maar ligt voor mij gevoelsmatig wel anders.... Goed ik heb hier eerder veel over geschreven..
De gesprekken met de psycholoog brengen zaken in beweging, lijkt het... ik kan me voorstellen dat mijn verhaal je ook ertoe aanzet om er vaart achter te zetten. Ik weet nog dat toen ik Doppie's verhaal las ik ook zo'n gevoel had van 'he lief kom op joh....' en dat werkte toen echt eerder averechts dan dat we er iets mee opschoten.... Het zoeken naar manieren van ' praten zonder stellingname' en 'samen met kinderen omgaan'... lijkt me ook goede stapjes... Ook daar zit het risico in dat jij wil laten zien hoe leuk het is terwijl hij vooral ziet wat er .. Maar inderdaad wel meer kans op leuke ervaringen dan wanneer jullie met vrienden in de kroeg zitten... dan zijn kinderen al snel stoorzender...
Ik snap wel dat hij zich voor het blok gezet voelt, maar hij moet denk ik op den duur wel gaan inzien dat dit een probleem van jullie tweeen is.... Ik bedoel het blok een stukje verderop zetten ontspant en dat kan nodig zijn, maar het is geen oplossing....
Maar Rixt het is ook zo'n verdomd lastige kwestie.. Ik leef echt met je mee.... En hoop zo dat jullie ergens de komende maanden een doorbraak beleven... Hoe voel je je er nu bij? Bij de gesprekken met je psych, bij de hele situatie, hebben jullie het tussen door nog wel gezellig of overhjeerst het het huis? Kun je bij iemand uithuilen, of heb je dat niet nodig? Kaetje vroeg het ook al, hoe staat je man tegenover samen naar de psych gaan? Lijkt me dat dat jullie wel kan helpen en zonder stellingname over te praten... Hoe kijken jullie daar tegen aan?
Ik wens jullie zoveel wijsheid, good vibes en doorzettingsvermogen....
Liefs!
Heureka!
Zeker heftige tijden bij jullie... ik begrijp dat door jullie geschiedenis als jij het hebt over weggaan dat voor hem nog gevoeliger ligt dan in andere gevallen... Toch denk ik dat jullie daar doorheen moeten.... ehm.. er zit iets in dat hij vind dat jij dat niet kunt maken, vanwege het verleden... ehm... dat kan zo voelen en gevoelig liggen, maar ehm... wel belangrijk om over alles te kunnen praten. Het niet zeggen terwijl je het wel denkt is iig geen goede optie denk ik.... Ik (ben misschien ook soft) ben het met je eens dat uiteindelijk vergeving het enige is dat bevrijding kan geven... Even ter nuancering ik heb nooit gezegd dat ik dan en dan bij hem wegging, maar dat ik weet dat ik in het uiterste geval voor mezelf moet kiezen... dat komt misschien op hetzelfde neer, maar ligt voor mij gevoelsmatig wel anders.... Goed ik heb hier eerder veel over geschreven..
De gesprekken met de psycholoog brengen zaken in beweging, lijkt het... ik kan me voorstellen dat mijn verhaal je ook ertoe aanzet om er vaart achter te zetten. Ik weet nog dat toen ik Doppie's verhaal las ik ook zo'n gevoel had van 'he lief kom op joh....' en dat werkte toen echt eerder averechts dan dat we er iets mee opschoten.... Het zoeken naar manieren van ' praten zonder stellingname' en 'samen met kinderen omgaan'... lijkt me ook goede stapjes... Ook daar zit het risico in dat jij wil laten zien hoe leuk het is terwijl hij vooral ziet wat er .. Maar inderdaad wel meer kans op leuke ervaringen dan wanneer jullie met vrienden in de kroeg zitten... dan zijn kinderen al snel stoorzender...
Ik snap wel dat hij zich voor het blok gezet voelt, maar hij moet denk ik op den duur wel gaan inzien dat dit een probleem van jullie tweeen is.... Ik bedoel het blok een stukje verderop zetten ontspant en dat kan nodig zijn, maar het is geen oplossing....
Maar Rixt het is ook zo'n verdomd lastige kwestie.. Ik leef echt met je mee.... En hoop zo dat jullie ergens de komende maanden een doorbraak beleven... Hoe voel je je er nu bij? Bij de gesprekken met je psych, bij de hele situatie, hebben jullie het tussen door nog wel gezellig of overhjeerst het het huis? Kun je bij iemand uithuilen, of heb je dat niet nodig? Kaetje vroeg het ook al, hoe staat je man tegenover samen naar de psych gaan? Lijkt me dat dat jullie wel kan helpen en zonder stellingname over te praten... Hoe kijken jullie daar tegen aan?
Ik wens jullie zoveel wijsheid, good vibes en doorzettingsvermogen....
Liefs!
Heureka!
maandag 9 juli 2007 om 23:00
Hallo allemaal,
Ook nog even nieuws uit Huize Heureka ...
Sorry voor het schril contrast, als jullie het vervelend vinden dat ik mijn blije verhalen hier schrijf, moet je dat echt even zeggen hoor..
Bedankt Doppie, Kaetje en Plieno voor jullie felicitaties.... Ja het is ongelooflijk snel he... Plieno ben jij alweer 22 weken, hoe gaat het met je en wat vind je man er allemaal van? Ik ben nog steeds vol verbazing en helemaal dolblij... kan het soms nog niet geloven... het is een beetje abstract idee.... maar wel en heel fijne gevoel.... Lief zei me van het weekend dat hij zich veel afvroeg wat hij er nu eigenlijk van voelde en dat hij zich eigenlijk vooral wel heel trots voelde
Echt ongelooflijk dat hij dat echt nu zo voelt... Ik voel me prima, s'avonds wel vaak een soort opgeblazen gevoel en moe, maar ik ben ook wel erg druk ... het lukt me ook nog niet erg goed om mijn werkzaamheden aan de nieuwe situatie aan te passen.... dus dat kan het ook zijn.... Het is een heel drukke tijd op mijn werk, maar volgende week zijn veel mensen op vakantie dus dan wordt het wat rustiger. Verder voel ik me op mijn borsten na eigenlijk gewoon.... nog geen misselijkheid te bekennen (afkloppen) Ja we hebben het wel aan een paar mensen verteld, leuk joh de blijdschap te delen, aan twee vriendinnen en vrienden van ons die ons erg hebben bijgestaan in onze crisis maanden... Afgelopen zaterdag hadden we een feestje... en ehm... hoe goe ik ook probeerde het onopvallend te doen het viel mensen wel op dat ik niet dronk.... had misschien een list moeten verzinnen, maar ehm... ik kan echt helemaal niet liegen... En omdat men onze geschiedenis kent ehm... let men toch wel extra op of zo.... nu heb ik ook de afgelopen twintig jaar nog nooit thee gedronken op een feestje...dus dat valkt wel op tja... Ik vind het niet erg als mensen het weten, het voelt alleen niet kloppend om het nu breed aan te kondigen, het is nog heel pril.... er is gewoon een kans dat het fout gaat... en het mag nog best een tijdje ons geheim zijn.... ik moet dan alleen wat beter leren liegen.... Donderdag heb ik een afspraak met de ha, lief gaat ook mee.... ik weet eigenlijk niet of dat normaal is, maar ik neem aan dat we dan veel informatie krijgen ook over prenataal testen en zo, fijn om daar samen te zijn... En heel fijn dat hij graag mee wil..
Hoe we het nu doen met ons trouwen zijn we nog niet uit, we willen graag een groot feest geven, en straks is dat voor mij natuurlijk wat minder uitbundig... We twijfelen nu een beetje tussen nu klein trouwen en straks een feest, of alles uitstellen tot volgend najaar.... daar zijn we nog niet uit.... Dat komt wel.....
Kaetje wat heerlijk dat je vakantie hebt... Vandaag en gisteren was het zo af en toe best weer lekker weer... gaan jullie nog weg? Ik duim mijn duimen blauw dat je linker eisprong raak is!
Oe het is wel een heel lang verhaal geworden, liefs!
Heureka!
Ook nog even nieuws uit Huize Heureka ...
Sorry voor het schril contrast, als jullie het vervelend vinden dat ik mijn blije verhalen hier schrijf, moet je dat echt even zeggen hoor..
Bedankt Doppie, Kaetje en Plieno voor jullie felicitaties.... Ja het is ongelooflijk snel he... Plieno ben jij alweer 22 weken, hoe gaat het met je en wat vind je man er allemaal van? Ik ben nog steeds vol verbazing en helemaal dolblij... kan het soms nog niet geloven... het is een beetje abstract idee.... maar wel en heel fijne gevoel.... Lief zei me van het weekend dat hij zich veel afvroeg wat hij er nu eigenlijk van voelde en dat hij zich eigenlijk vooral wel heel trots voelde
Echt ongelooflijk dat hij dat echt nu zo voelt... Ik voel me prima, s'avonds wel vaak een soort opgeblazen gevoel en moe, maar ik ben ook wel erg druk ... het lukt me ook nog niet erg goed om mijn werkzaamheden aan de nieuwe situatie aan te passen.... dus dat kan het ook zijn.... Het is een heel drukke tijd op mijn werk, maar volgende week zijn veel mensen op vakantie dus dan wordt het wat rustiger. Verder voel ik me op mijn borsten na eigenlijk gewoon.... nog geen misselijkheid te bekennen (afkloppen) Ja we hebben het wel aan een paar mensen verteld, leuk joh de blijdschap te delen, aan twee vriendinnen en vrienden van ons die ons erg hebben bijgestaan in onze crisis maanden... Afgelopen zaterdag hadden we een feestje... en ehm... hoe goe ik ook probeerde het onopvallend te doen het viel mensen wel op dat ik niet dronk.... had misschien een list moeten verzinnen, maar ehm... ik kan echt helemaal niet liegen... En omdat men onze geschiedenis kent ehm... let men toch wel extra op of zo.... nu heb ik ook de afgelopen twintig jaar nog nooit thee gedronken op een feestje...dus dat valkt wel op tja... Ik vind het niet erg als mensen het weten, het voelt alleen niet kloppend om het nu breed aan te kondigen, het is nog heel pril.... er is gewoon een kans dat het fout gaat... en het mag nog best een tijdje ons geheim zijn.... ik moet dan alleen wat beter leren liegen.... Donderdag heb ik een afspraak met de ha, lief gaat ook mee.... ik weet eigenlijk niet of dat normaal is, maar ik neem aan dat we dan veel informatie krijgen ook over prenataal testen en zo, fijn om daar samen te zijn... En heel fijn dat hij graag mee wil..Hoe we het nu doen met ons trouwen zijn we nog niet uit, we willen graag een groot feest geven, en straks is dat voor mij natuurlijk wat minder uitbundig... We twijfelen nu een beetje tussen nu klein trouwen en straks een feest, of alles uitstellen tot volgend najaar.... daar zijn we nog niet uit.... Dat komt wel.....
Kaetje wat heerlijk dat je vakantie hebt... Vandaag en gisteren was het zo af en toe best weer lekker weer... gaan jullie nog weg? Ik duim mijn duimen blauw dat je linker eisprong raak is!
Oe het is wel een heel lang verhaal geworden, liefs!
Heureka!
dinsdag 10 juli 2007 om 10:32
Hoi allemaal!
Mag ik ook gaan meeschrijven? Ik schrijf al een tijdje op het forum (onder een andere naam, maar daar was ik niet meer zo blij mee :P), en ik wilde altijd al een keertje mee gaan schrijven. Eigenlijk was het verhaal van Doppie zelfs reden voor mij om me te registreren op het forum.
Maar goed, ik ben nooit mee gaan schrijven omdat ik mijn verhaal een beetje in het niet vond vallen door alles wat ik las... Het is eigenlijk precies hetzelfde als dat van minameut.
Mijn vriend en ik zijn nu bijna 1,5 jaar samen. We zijn al vrij snel samen gaan wonen doordat mijn vriend wilde verhuizen en ik wel mooi woonde. Nu hebben we een huis gekocht en dat wordt over 1,5 week opgeleverd.
Al redelijk in het begin van onze relatie heb ik al gepolst bij mijn vriend hoe het zat met hem en kinderen. Daar is hij heel duidelijk over: hij wil kinderen, heel graag zelfs, maar niet vroeger dan over 10 jaar. Ik ben ook heel duidelijk: ik wil mijn eerste voor mijn 30ste. En dat is dus al wat eerder dan 10 jaar...
Net als bij minameut zou het niet handig zijn als we nu gaan proberen om kinderen te krijgen: er moet veel geklust worden aan ons huis, en ik heb net een nieuwe baan. Maar de laatste tijd begint het steeds meer te kriebelen. Toen 3 maanden geleden een van mijn beste vriendinnen beviel van een zoontje was ik helemaal door het dolle heen. Ik was helemaal van de kaart en zo kende ik mezelf eigenlijk niet. Ik had een soort van lusteloos gevoel, een beetje het idee van "dat wil ik ook". Ik snapte mezelf helemaal niet meer, maar nu is de rust een beetje teruggekeerd en merk ik dat ik er steeds meer over nadenk over hoe het zou zijn als...
Ik weet het nog steeds niet allemaal. Ik merk aan mezelf dat ik over 2 jaar gewoon wil stoppen met de pil en wil gaan proberen hoe het gaat. Ik heb altijd al vrij jong moeder willen worden, en ergens in mij zit een twijfel óf ik wel zwanger kan worden. Ik heb al zoveel problemen gehad met ongesteldheid enzo. Nu weet ik ook wel dat dat niet alles zegt, maar toch... Ik wil niet op mijn 35ste gaan proberen om er dan achter te komen dat het niet lukt, om dan in de medische molen te belanden en dan misschien wel te moeten gaan adopteren en dan begin 40 zijn als ik voor het eerst moeder wordt. Misschien foute redenen om vroeg te willen beginnen, maar het spookt wel door mijn hoofd.
En buiten dat... Ik werk nu al een paar jaar op kantoor, en hoe leuk mijn werk ook is, het hele kantoorleventje bevalt me niet, en ik kan niet wachten om minder te gaan werken als ik een kindje heb!
Mag ik ook gaan meeschrijven? Ik schrijf al een tijdje op het forum (onder een andere naam, maar daar was ik niet meer zo blij mee :P), en ik wilde altijd al een keertje mee gaan schrijven. Eigenlijk was het verhaal van Doppie zelfs reden voor mij om me te registreren op het forum.
Maar goed, ik ben nooit mee gaan schrijven omdat ik mijn verhaal een beetje in het niet vond vallen door alles wat ik las... Het is eigenlijk precies hetzelfde als dat van minameut.
Mijn vriend en ik zijn nu bijna 1,5 jaar samen. We zijn al vrij snel samen gaan wonen doordat mijn vriend wilde verhuizen en ik wel mooi woonde. Nu hebben we een huis gekocht en dat wordt over 1,5 week opgeleverd.
Al redelijk in het begin van onze relatie heb ik al gepolst bij mijn vriend hoe het zat met hem en kinderen. Daar is hij heel duidelijk over: hij wil kinderen, heel graag zelfs, maar niet vroeger dan over 10 jaar. Ik ben ook heel duidelijk: ik wil mijn eerste voor mijn 30ste. En dat is dus al wat eerder dan 10 jaar...
Net als bij minameut zou het niet handig zijn als we nu gaan proberen om kinderen te krijgen: er moet veel geklust worden aan ons huis, en ik heb net een nieuwe baan. Maar de laatste tijd begint het steeds meer te kriebelen. Toen 3 maanden geleden een van mijn beste vriendinnen beviel van een zoontje was ik helemaal door het dolle heen. Ik was helemaal van de kaart en zo kende ik mezelf eigenlijk niet. Ik had een soort van lusteloos gevoel, een beetje het idee van "dat wil ik ook". Ik snapte mezelf helemaal niet meer, maar nu is de rust een beetje teruggekeerd en merk ik dat ik er steeds meer over nadenk over hoe het zou zijn als...
Ik weet het nog steeds niet allemaal. Ik merk aan mezelf dat ik over 2 jaar gewoon wil stoppen met de pil en wil gaan proberen hoe het gaat. Ik heb altijd al vrij jong moeder willen worden, en ergens in mij zit een twijfel óf ik wel zwanger kan worden. Ik heb al zoveel problemen gehad met ongesteldheid enzo. Nu weet ik ook wel dat dat niet alles zegt, maar toch... Ik wil niet op mijn 35ste gaan proberen om er dan achter te komen dat het niet lukt, om dan in de medische molen te belanden en dan misschien wel te moeten gaan adopteren en dan begin 40 zijn als ik voor het eerst moeder wordt. Misschien foute redenen om vroeg te willen beginnen, maar het spookt wel door mijn hoofd.
En buiten dat... Ik werk nu al een paar jaar op kantoor, en hoe leuk mijn werk ook is, het hele kantoorleventje bevalt me niet, en ik kan niet wachten om minder te gaan werken als ik een kindje heb!
dinsdag 10 juli 2007 om 10:36
Hoi!
Allereerst bedankt voor jullie reacties!
Het was wel ff terugzoeken zeg, er zijn in deze categorie zoveel topics, nooit verwacht.
Heureka: gefeliciteerd met je zwangerschap! Dat je het nog ff geheim wilt houden omdat het nog zo pril is kan ik me goed voorstellen.
@Rixt2: Je hebt gelijk dat ik open moet zijn met mijn wens. Anders weet hij idd van niks en komt het straks juist hard op zn dak.
Toevallig heb ik er een paar dagen geleden met hem wat luchtig over gehad. We hadden het over een vacature die loopt en hij zei dat ik die baan wel kan krijgen, dus ik legde uit dat ik nog twijfels had vanwege de vele uren en dat je in die baan moeilijk minder kan gaan werken, met het oog op later als ik zwanger ben.
Bekende dus dat ik er nu al rekening mee houd, maar hij reageerde niet eens zo geschokt ofzo, hij keek er wel ff van op, maar ging er niet echt op door.
De factoren die het (voor mijn gevoel) onverstandig maken zijn o.a.: hij kan niet minder werken, heeft 2 banen, waaronder zijn eigen bedrijf (druk en nog veel geregel), geld gaat nu vooral op aan hypotheek, mijn geld is meer voor andere dingen, we wonen net een half jaar samen, gevoel dat we nog eerst van elkaar moeten genieten (vrijheid en tijd voor 2-en wat al zo moeilijk is...) en niet willen overhaasten. Op zich hebben we alle tijd.
Laat ik het zo zeggen: als ik nu een kind zou krijgen dan zal ik er veel alleen voor staan, we hebben nog geen gezamelijk geldpotje dus zal het geld van mijn salaris komen (wat op zich niet veel uitmaakt, vriend betaald hypotheek dus...) en gewoon als ik nu kijk hoe moeilijk het is om tijd samen door te brengen denk ik: hoe moet dat dan met nog een kind erbij???
Als ik kijk naar die punten dan denk ik ook weer: komt daar over een paar jaar verandering in??? Ik denk het eerlijk gezegd niet.....
Zijn bedrijf zal altijd druk blijven, hij zal altijd 2 banen moeten hebben om alles te bekostigen, dus tja.......moeilijk......
Ik weet ook dat baby's hem niet veel doen. Hij zei ooit dat als een kind begint te praten dat het contact dan leuker is. (zijn broertje heeft 2 kinderen en de oudste trekt hem meer dan de baby, daar kijkt ie amper naar om.....)
Cru gezegd: in zijn ogen huilen, plassen en poepen en slapen baby's alleen maar.
En als ze ouder worden gaan ze zeuren.....
Maar ja wie weet draaien zijn gedachtes bij.....
Ik weet dus wel dat hij in de toekomst dus wel kinderen wil, en dat zegt al heel wat!
Een vriendin van mij heeft ook zo'n vriend, die denkt precies hetzelfde als mij vriend maar ik hoor de laatste tijd dat hij wat bij begint te draaien. Dan maakt hij subtiele opmerkingen over een babykamer bijv. Zij heeft ook een soort planning aangegeven bij hem, zodat het duidelijk is hoe zij erover denkt.
Ik heb ook het idee dat mijn vriend de eerste 3 jaar wilt afwachten met mij, raar gezegd maar zijn ex maakte het na 3 jaar uit en sindsdien is hij erg voorzichtig geworden. Beseft hij dat het zomaar afgelopen kan zijn, daarom wil hij zekerheid. Kan me zo voorstellen dat hij zo denkt, stel je hebt na 2 jaar samen een kind en een jaar later gaat de relatie stuk, daar moet hij echt niet aan denken. Maar ja ook na tig jaar kan de relatie nog stuklopen....dus zekerheid heb je nooit.
Ik zal zeker open blijven naar hem toe, maar wil ook niet steeds zo erover beginnen. Ik wacht het eeerst rustig af. Wat ik al zei: we hebben geen haast. Eerst maar genieten van ons samen! En als de tijd daar is, zal het misschien wel allemaal vanzelf gaan(?)
Zal ook die vriendin in de gaten houden hihi, kijken hoe het hun verloopt, zij hebben al een jaar langer met elkaar dus stapje verder :D
Allereerst bedankt voor jullie reacties!
Het was wel ff terugzoeken zeg, er zijn in deze categorie zoveel topics, nooit verwacht.
Heureka: gefeliciteerd met je zwangerschap! Dat je het nog ff geheim wilt houden omdat het nog zo pril is kan ik me goed voorstellen.
@Rixt2: Je hebt gelijk dat ik open moet zijn met mijn wens. Anders weet hij idd van niks en komt het straks juist hard op zn dak.
Toevallig heb ik er een paar dagen geleden met hem wat luchtig over gehad. We hadden het over een vacature die loopt en hij zei dat ik die baan wel kan krijgen, dus ik legde uit dat ik nog twijfels had vanwege de vele uren en dat je in die baan moeilijk minder kan gaan werken, met het oog op later als ik zwanger ben.
Bekende dus dat ik er nu al rekening mee houd, maar hij reageerde niet eens zo geschokt ofzo, hij keek er wel ff van op, maar ging er niet echt op door.
De factoren die het (voor mijn gevoel) onverstandig maken zijn o.a.: hij kan niet minder werken, heeft 2 banen, waaronder zijn eigen bedrijf (druk en nog veel geregel), geld gaat nu vooral op aan hypotheek, mijn geld is meer voor andere dingen, we wonen net een half jaar samen, gevoel dat we nog eerst van elkaar moeten genieten (vrijheid en tijd voor 2-en wat al zo moeilijk is...) en niet willen overhaasten. Op zich hebben we alle tijd.
Laat ik het zo zeggen: als ik nu een kind zou krijgen dan zal ik er veel alleen voor staan, we hebben nog geen gezamelijk geldpotje dus zal het geld van mijn salaris komen (wat op zich niet veel uitmaakt, vriend betaald hypotheek dus...) en gewoon als ik nu kijk hoe moeilijk het is om tijd samen door te brengen denk ik: hoe moet dat dan met nog een kind erbij???
Als ik kijk naar die punten dan denk ik ook weer: komt daar over een paar jaar verandering in??? Ik denk het eerlijk gezegd niet.....
Zijn bedrijf zal altijd druk blijven, hij zal altijd 2 banen moeten hebben om alles te bekostigen, dus tja.......moeilijk......
Ik weet ook dat baby's hem niet veel doen. Hij zei ooit dat als een kind begint te praten dat het contact dan leuker is. (zijn broertje heeft 2 kinderen en de oudste trekt hem meer dan de baby, daar kijkt ie amper naar om.....)
Cru gezegd: in zijn ogen huilen, plassen en poepen en slapen baby's alleen maar.
En als ze ouder worden gaan ze zeuren.....
Maar ja wie weet draaien zijn gedachtes bij.....
Ik weet dus wel dat hij in de toekomst dus wel kinderen wil, en dat zegt al heel wat!
Een vriendin van mij heeft ook zo'n vriend, die denkt precies hetzelfde als mij vriend maar ik hoor de laatste tijd dat hij wat bij begint te draaien. Dan maakt hij subtiele opmerkingen over een babykamer bijv. Zij heeft ook een soort planning aangegeven bij hem, zodat het duidelijk is hoe zij erover denkt.
Ik heb ook het idee dat mijn vriend de eerste 3 jaar wilt afwachten met mij, raar gezegd maar zijn ex maakte het na 3 jaar uit en sindsdien is hij erg voorzichtig geworden. Beseft hij dat het zomaar afgelopen kan zijn, daarom wil hij zekerheid. Kan me zo voorstellen dat hij zo denkt, stel je hebt na 2 jaar samen een kind en een jaar later gaat de relatie stuk, daar moet hij echt niet aan denken. Maar ja ook na tig jaar kan de relatie nog stuklopen....dus zekerheid heb je nooit.
Ik zal zeker open blijven naar hem toe, maar wil ook niet steeds zo erover beginnen. Ik wacht het eeerst rustig af. Wat ik al zei: we hebben geen haast. Eerst maar genieten van ons samen! En als de tijd daar is, zal het misschien wel allemaal vanzelf gaan(?)
Zal ook die vriendin in de gaten houden hihi, kijken hoe het hun verloopt, zij hebben al een jaar langer met elkaar dus stapje verder :D
dinsdag 10 juli 2007 om 10:44
Hoi Karan, las net jouw stukje. Leuk te horen dat het dus herkenbaar is en ja vooral als je omgeving (leeftijdsgenoten) er mee bezig is is het erg aanstekelijk.....
En net als jij zie ik het meer zitten om thuis van een kindje te genieten dan de hele week werken (klinkt zo lui, maar is meer het gevoel, weet niet.....het zorgen voor je baby ofzo denk ik, of zou dit het moedergevoel heten????)
En net als jij zie ik het meer zitten om thuis van een kindje te genieten dan de hele week werken (klinkt zo lui, maar is meer het gevoel, weet niet.....het zorgen voor je baby ofzo denk ik, of zou dit het moedergevoel heten????)
dinsdag 10 juli 2007 om 11:10
Geen idee of dat het moedergevoel is. In ieder geval mag ik regelmatig de baby van mijn vriendin lenen , en ja, in mijn omgeving beginnen er ineens een heleboel... En ook al ontelbaar veel bruiloften.
Het grappige bij ons is dat onze omgeving er ook steeds vaker over begint. Ach ja... We hebben dan ook een huis gekocht met 3 slaapkamers en een zolder waar je ook nog zou kunnen slapen. Dan krijg je wel veel vragen. En vooral onze moeders polsen regelmatig hoe het zit.
Mijn vriend wil vooral veel reizen, een oldtimer kopen en opknappen, van het leven genieten. Ik vertel hem iedere keer maar weer dat het leven niet ophoudt als er kinderen komen, maar dat wil er nog niet echt in geloof ik.
En als ik hem vertel dat zijn ouders nu toch ook heel veel leuke dingen doen nu de kinderen allemaal het huis uit zijn, dan krijg ik het commentaar dat een oldtimer tegen die tijd niet meer te betalen is. :? (Alsof het leven alleen om een oldtimer draait...)
, en ja, in mijn omgeving beginnen er ineens een heleboel... En ook al ontelbaar veel bruiloften.Het grappige bij ons is dat onze omgeving er ook steeds vaker over begint. Ach ja... We hebben dan ook een huis gekocht met 3 slaapkamers en een zolder waar je ook nog zou kunnen slapen. Dan krijg je wel veel vragen. En vooral onze moeders polsen regelmatig hoe het zit.
Mijn vriend wil vooral veel reizen, een oldtimer kopen en opknappen, van het leven genieten. Ik vertel hem iedere keer maar weer dat het leven niet ophoudt als er kinderen komen, maar dat wil er nog niet echt in geloof ik.
En als ik hem vertel dat zijn ouders nu toch ook heel veel leuke dingen doen nu de kinderen allemaal het huis uit zijn, dan krijg ik het commentaar dat een oldtimer tegen die tijd niet meer te betalen is. :? (Alsof het leven alleen om een oldtimer draait...)
dinsdag 10 juli 2007 om 20:52
Welkom Karan, het lijkt inderdaad alsof jij en Minameut veel overeenkomsten hebben in je situatie. Hopelijk vinden jullie hier op het forum wat tips waar je wat aan hebt, of alleen een luisterend oor is soms ook al erg fijn
Heb nog niet weer direct aan manlief gevraagd of hij meegaat naar de psych. Er zit nu 2 wk tussen de afspraken in, zodat we even de tijd hebben om te kijken of we iets met haar tips van de laatste keer kunnen. Wat al veel verschil maakt is dat we laatst dus een heel open gesprek hadden, ook van de dingen die hem nog dwars zaten, en dat we nu dichter bij elkaar staan. Vorige week was het in de dagen na Ons Gesprek nl erg veel afstand tussen ons... niet prettig. Dus ben blij dat we weer meer 'samen' zijn.
Ook is het spannend nu ik morgen naar de huisarts ga om het spiraaltje er uit te laten halen. Zie er eigenlijk wel tegenop; het er in brengen deed toen enorm veel pijn. Maar volgens haar doet het er uit halen niet/minder pijn (jaja... ). Manlief is er niet zo blij mee, heb ik gemerkt. We hebben het er wat uitgebreider over gehad. Hij voelde zich wel wat onder druk gezet hiermee, en was vast van plan om condooms te gaan gebruiken. Heb hem nogmaals ook verteld dat er voor mij ook zeker een medisch reden is, en dat om die zelfde reden de pil voor mij ook niet meer een optie is. En dat begrijpt hij ook wel. Maar even afwachten hoe het loopt.
Afgelopen weekend waren we bij familie op bezoek, waaronder ook twee neefjes van 8 en 6. Ik vond het erg schattig dat mijn ene neefje persé naast mij wilde zitten tijdens het eten, hij zat ook erg gezellig allerlei (fantasie)-verhalen te vertellen. Grappig mannetje. De oudste is wat gereserveerder. Na de BBQ zijn manlief en ik nog even met de neefjes gaan voetballen, wat erg leuk was. Ook hij vond het wel leuk, vertelde hij later (toen ik er naar vroeg). Vond het wel leuk om eens op een andere manier zo met ze om te gaan. Klein stapje vooruit. Misschien dat we een volgende keer ze een paar uurtjes mee op pad kunnen nemen ofzo... Ben blij dat ook manlief dit best leuk vond .
Heureka, heb ook wel beetje reserves bij hoe we het nu verder het gesprek in moeten gaan.. denk ook wel dat de psycholoog daarbij kan helpen. Aan de andere kant, denk ik ook wel eens, hij wilde nooit mee op verre reis en ik heb hem toch ook naar Nieuw Zeeland gekregen, en in november straks naar Argentinië...? Misschien eens navragen bij hem waarom hem dat leuk lijkt... misscien komen daar nog bruikbare handvaten uit :P
Kaetje, lekker joh: vakantie! Geniet er lekker van. Het schijnt dit weekend alweer goed weer te worden. Heureka: spannend om het geheim te houden en ook spannend om het te vertellen lijkt me. En succes met de leugentjes om bestwil haha.
groetjes, rixt
Heb nog niet weer direct aan manlief gevraagd of hij meegaat naar de psych. Er zit nu 2 wk tussen de afspraken in, zodat we even de tijd hebben om te kijken of we iets met haar tips van de laatste keer kunnen. Wat al veel verschil maakt is dat we laatst dus een heel open gesprek hadden, ook van de dingen die hem nog dwars zaten, en dat we nu dichter bij elkaar staan. Vorige week was het in de dagen na Ons Gesprek nl erg veel afstand tussen ons... niet prettig. Dus ben blij dat we weer meer 'samen' zijn.
Ook is het spannend nu ik morgen naar de huisarts ga om het spiraaltje er uit te laten halen. Zie er eigenlijk wel tegenop; het er in brengen deed toen enorm veel pijn. Maar volgens haar doet het er uit halen niet/minder pijn (jaja... ). Manlief is er niet zo blij mee, heb ik gemerkt. We hebben het er wat uitgebreider over gehad. Hij voelde zich wel wat onder druk gezet hiermee, en was vast van plan om condooms te gaan gebruiken. Heb hem nogmaals ook verteld dat er voor mij ook zeker een medisch reden is, en dat om die zelfde reden de pil voor mij ook niet meer een optie is. En dat begrijpt hij ook wel. Maar even afwachten hoe het loopt.
Afgelopen weekend waren we bij familie op bezoek, waaronder ook twee neefjes van 8 en 6. Ik vond het erg schattig dat mijn ene neefje persé naast mij wilde zitten tijdens het eten, hij zat ook erg gezellig allerlei (fantasie)-verhalen te vertellen. Grappig mannetje. De oudste is wat gereserveerder. Na de BBQ zijn manlief en ik nog even met de neefjes gaan voetballen, wat erg leuk was. Ook hij vond het wel leuk, vertelde hij later (toen ik er naar vroeg). Vond het wel leuk om eens op een andere manier zo met ze om te gaan. Klein stapje vooruit. Misschien dat we een volgende keer ze een paar uurtjes mee op pad kunnen nemen ofzo... Ben blij dat ook manlief dit best leuk vond .
Heureka, heb ook wel beetje reserves bij hoe we het nu verder het gesprek in moeten gaan.. denk ook wel dat de psycholoog daarbij kan helpen. Aan de andere kant, denk ik ook wel eens, hij wilde nooit mee op verre reis en ik heb hem toch ook naar Nieuw Zeeland gekregen, en in november straks naar Argentinië...? Misschien eens navragen bij hem waarom hem dat leuk lijkt... misscien komen daar nog bruikbare handvaten uit :P
Kaetje, lekker joh: vakantie! Geniet er lekker van. Het schijnt dit weekend alweer goed weer te worden. Heureka: spannend om het geheim te houden en ook spannend om het te vertellen lijkt me. En succes met de leugentjes om bestwil haha.
groetjes, rixt
woensdag 11 juli 2007 om 18:52
Minameut, goed van je dat je ook schrijft op het topic. Je hoeft geen rekening te houden met dat andere verhalen erger (in jouw ogen) zijn hoor. Jij voelt wat jij voelt en dat is prima. Dus mijn forum was voor jou een aanleiding om ook hier te gaan schrijven?
Als ik je verhaal zo lees dan lijkt het erop dat jij van jezelf al weet dat je jong kinderen wil (en 10 jaar 'wachten' is dan erg lang), je vriend zegt 10 jaar te willen wachten. Nu lijkt mij het heel lastig voor je vriend om te beseffen dat 10 jaar is (het leven kan er dan immers zo anders uit zien...). Misschien kun je hem vragen waarom hij 10 jaar wil wachten (in plaats van bijvoorbeeld 3, 8 of 15 jaar), wil hij nog dingen doen de komende jaren waar een kind niet in past? Dat kan natuurlijk en dat is ook prima. Als hij nog allerlei plannen heeft dan heb je daar vast begrip voor maar hij mag ook begrip hebben voor jouw wens en gevoelens maar dan moet hij wel weten hoe jij je voelt!
Dus...open en eerlijk zijn en begrip hebben voor elkaars mening/gevoel. Het lijkt zo simpel...
Het feit dat jij jong kinderen wil is prachtig en dat mag je koesteren. En ik weet zeker dat artsen en gyneacologen daar ook erg blij mee zijn want hoe ouder je wordt; hoe meer gevolgen dat kan hebben voor moeder en kind!
Blijf bij je droom meid en bespreek het. Onze psycholoog zei vorig jaar de wijzen woorden 'op iemands zijn gedrag mag je kritiek hebben maar op iemand zijn gevoel nooit'.
Heureka en Kaetje, op jullie verhaal reageer ik op mijn eigen topic.
Rixt, fijn om jouw verhaal ook weer te volgen. Nog bedankt voor je tip trouwens! Hoe gaat het nu met je? Heftig hoor je verhaal over de bezoeken aan de psycholoog. Je hebt t gevoel dat jouw vriend je niet volledig kan steunen op alle fronten he? Klinkt heftig dat toen je overspannen was hij er niet voor je was op t moment dat je je ziek wilde melden. Vaak is het voor mensen moeilijk zich in te leven als ze zelf niet weten wat het is...dat kan erg kwetsend zijn maar is vaak niet zo bedoeld. Weet hij hoe jij je toen voelde? En zo voelt hij zich gekwetst dus over jullie breuk van jaren geleden. Blijkbaar zit er nog wat oud zeer. Dat kan er best tussen in staan lijkt mij. Meid, ik vind het zo vreemd en heftig om te lezen dat jij nu in een soort gelijke positie zit (relatietherapie) waar ik een jaar geleden in zat...
Hebben jullie ook opdrachten mee naar huis gekregen?
Het zo moeilijk om te bepalen wat goed is om te doen...er te veel over praten kan benauwend zijn en averechts werken maar er te weinig over praten is ook weer niet goed.
Heb jij voor jezelf een bepaald termijn in gedachten dat je wilt weten waar je aan toe bent? Hoe oud ben je ook alweer? Ik denk dat t wel van belang is dat je vriend weet dat vrouwen niet eeuwig de tijd hebben om zwanger te worden. Ook al zijn er veel vrouwen die na hun 30ste zwanger worden tegenwoordig; dat houd niet in dat het een postieve beweging is. Integendeel; de kans op bevruchting neemt enorm af per jaar (vanaf je 32ste geloof ik). Je vriend zou helaas toch een beetje onder druk moeten komen te staan want jullie hebben beiden een belang wat niet overeen komt. En dan moet er wel iets gebeuren.
Wat is je gevoel ? (als je daar bij kan in deze verwarrende periode).
Sterkte en blijf bij jezelf,
liefs Doppie
Als ik je verhaal zo lees dan lijkt het erop dat jij van jezelf al weet dat je jong kinderen wil (en 10 jaar 'wachten' is dan erg lang), je vriend zegt 10 jaar te willen wachten. Nu lijkt mij het heel lastig voor je vriend om te beseffen dat 10 jaar is (het leven kan er dan immers zo anders uit zien...). Misschien kun je hem vragen waarom hij 10 jaar wil wachten (in plaats van bijvoorbeeld 3, 8 of 15 jaar), wil hij nog dingen doen de komende jaren waar een kind niet in past? Dat kan natuurlijk en dat is ook prima. Als hij nog allerlei plannen heeft dan heb je daar vast begrip voor maar hij mag ook begrip hebben voor jouw wens en gevoelens maar dan moet hij wel weten hoe jij je voelt!
Dus...open en eerlijk zijn en begrip hebben voor elkaars mening/gevoel. Het lijkt zo simpel...
Het feit dat jij jong kinderen wil is prachtig en dat mag je koesteren. En ik weet zeker dat artsen en gyneacologen daar ook erg blij mee zijn want hoe ouder je wordt; hoe meer gevolgen dat kan hebben voor moeder en kind!
Blijf bij je droom meid en bespreek het. Onze psycholoog zei vorig jaar de wijzen woorden 'op iemands zijn gedrag mag je kritiek hebben maar op iemand zijn gevoel nooit'.
Heureka en Kaetje, op jullie verhaal reageer ik op mijn eigen topic.
Rixt, fijn om jouw verhaal ook weer te volgen. Nog bedankt voor je tip trouwens! Hoe gaat het nu met je? Heftig hoor je verhaal over de bezoeken aan de psycholoog. Je hebt t gevoel dat jouw vriend je niet volledig kan steunen op alle fronten he? Klinkt heftig dat toen je overspannen was hij er niet voor je was op t moment dat je je ziek wilde melden. Vaak is het voor mensen moeilijk zich in te leven als ze zelf niet weten wat het is...dat kan erg kwetsend zijn maar is vaak niet zo bedoeld. Weet hij hoe jij je toen voelde? En zo voelt hij zich gekwetst dus over jullie breuk van jaren geleden. Blijkbaar zit er nog wat oud zeer. Dat kan er best tussen in staan lijkt mij. Meid, ik vind het zo vreemd en heftig om te lezen dat jij nu in een soort gelijke positie zit (relatietherapie) waar ik een jaar geleden in zat...
Hebben jullie ook opdrachten mee naar huis gekregen?
Het zo moeilijk om te bepalen wat goed is om te doen...er te veel over praten kan benauwend zijn en averechts werken maar er te weinig over praten is ook weer niet goed.
Heb jij voor jezelf een bepaald termijn in gedachten dat je wilt weten waar je aan toe bent? Hoe oud ben je ook alweer? Ik denk dat t wel van belang is dat je vriend weet dat vrouwen niet eeuwig de tijd hebben om zwanger te worden. Ook al zijn er veel vrouwen die na hun 30ste zwanger worden tegenwoordig; dat houd niet in dat het een postieve beweging is. Integendeel; de kans op bevruchting neemt enorm af per jaar (vanaf je 32ste geloof ik). Je vriend zou helaas toch een beetje onder druk moeten komen te staan want jullie hebben beiden een belang wat niet overeen komt. En dan moet er wel iets gebeuren.
Wat is je gevoel ? (als je daar bij kan in deze verwarrende periode).
Sterkte en blijf bij jezelf,
liefs Doppie
donderdag 12 juli 2007 om 16:05
Hoi Doppie2,
Ik denk dat jouw tekst meer bedoeld was voor Karan dan voor mij (minameut), aangezien ik las over dat 10 jaar wachten, mijn vriend heeft dat nooit gezegd, die van Karan wel, dus vandaar...
Maar geeft niet hoor, evengoed bedankt voor je reactie!!!!
Sprak vandaag een vriendin aan de telefoon en die had het erover dat ze idd eind van jaar wil stoppen met de pil en dan heeft ze 3 jaar met haar vriend en dat vond ze net mooi, niet te overhaast....hmmmmm dan denk ik: jeetje wat ben ik dan snel met mijn kinderwens :$
Ach ja gevoelens kun je niet tegenhouden he....
Ik denk dat jouw tekst meer bedoeld was voor Karan dan voor mij (minameut), aangezien ik las over dat 10 jaar wachten, mijn vriend heeft dat nooit gezegd, die van Karan wel, dus vandaar...
Maar geeft niet hoor
, evengoed bedankt voor je reactie!!!!Sprak vandaag een vriendin aan de telefoon en die had het erover dat ze idd eind van jaar wil stoppen met de pil en dan heeft ze 3 jaar met haar vriend en dat vond ze net mooi, niet te overhaast....hmmmmm dan denk ik: jeetje wat ben ik dan snel met mijn kinderwens :$
Ach ja gevoelens kun je niet tegenhouden he....
donderdag 12 juli 2007 om 18:49
Lieve Heureka,
Alles gaat prima hier en zo'n zwangerschap vliegt voorbij (op de mindere momenten qua kwaaltjes voelt dat trouwens niet zo hoor).
Mijn man is er heel blij mee, maar hij vind het ook allemaal wel erg heftig die grote naderende verandering in ons leven.
Hij is er nu meer mee bezig dan in het begin, praat er ook meer met anderen over omdat de zwangerschap nu echt voor iedereen zichtbaar is. Maar af en toe zit hij niet lekker in zijn vel en geeft hij toch wel aan dat het qua timing toch wel vooral mijn wens was, waar hij dan wel aan toevoegt dat hij er nu wel heel blij mee is. Het was immers een bewuste keuze, maar het "pushen" kwam wel echt van mijn kant.
Ik denk dat mijn man het type is dat zich pas echt vader gaat voelen als hij zijn kind in handen heeft, nu is het nog zo abstract, hoewel hij de kleine in mijn buik al wel een keertje heeft voelen bewegen. En de echo vond hij ook wel heel speciaal. Ik ben er gewoon nog steeds het meest mee bezig, maar dat is bij best veel vrouwen zo. Soms voel ik me dan een beetje alleen, maar dat wordt ook versterkt door de hormonen. Als ik nuchter nadenk weet ik dat ik geen betere man voor mij en vader voor mijn kind had kunnen wensen.
Maar schrik dus niet als jou man af en toe ook een beetje angstig is, het is voor hem ook niet niks...
Ik hoop dat je zwangerschap zo "kwaal-vrij" blijft verlopen als nu, pas goed op jezelf en geniet van elkaar!
Alle andere meiden hier: veel geluk, heb vertrouwen!
Liefs Plieno (23wk zwanger)
Alles gaat prima hier en zo'n zwangerschap vliegt voorbij (op de mindere momenten qua kwaaltjes voelt dat trouwens niet zo hoor).
Mijn man is er heel blij mee, maar hij vind het ook allemaal wel erg heftig die grote naderende verandering in ons leven.
Hij is er nu meer mee bezig dan in het begin, praat er ook meer met anderen over omdat de zwangerschap nu echt voor iedereen zichtbaar is. Maar af en toe zit hij niet lekker in zijn vel en geeft hij toch wel aan dat het qua timing toch wel vooral mijn wens was, waar hij dan wel aan toevoegt dat hij er nu wel heel blij mee is. Het was immers een bewuste keuze, maar het "pushen" kwam wel echt van mijn kant.
Ik denk dat mijn man het type is dat zich pas echt vader gaat voelen als hij zijn kind in handen heeft, nu is het nog zo abstract, hoewel hij de kleine in mijn buik al wel een keertje heeft voelen bewegen. En de echo vond hij ook wel heel speciaal. Ik ben er gewoon nog steeds het meest mee bezig, maar dat is bij best veel vrouwen zo. Soms voel ik me dan een beetje alleen, maar dat wordt ook versterkt door de hormonen. Als ik nuchter nadenk weet ik dat ik geen betere man voor mij en vader voor mijn kind had kunnen wensen.
Maar schrik dus niet als jou man af en toe ook een beetje angstig is, het is voor hem ook niet niks...
Ik hoop dat je zwangerschap zo "kwaal-vrij" blijft verlopen als nu, pas goed op jezelf en geniet van elkaar!
Alle andere meiden hier: veel geluk, heb vertrouwen!
Liefs Plieno (23wk zwanger)
vrijdag 13 juli 2007 om 08:15
Heureka en plieno: Van harte gefeliciteerd met de zwangerschap!
Rixt, wel heftig jouw verhaal zeg... Wel ontzettend leuk dat je vriend leuk met je neefjes heeft gespeeld. Ik hoop dat ie mee gaat naar de psych de volgende keer en dat er vorderingen gaan komen.
Hoe is het gegaan met het spiraaltje? Hopelijk niet al te veel pijn. En heeft je vriend je nog goed kunnen steunen daarin?
Doppie, jouw reply was vast voor mij bedoeld. Thanks!
Bij mij alles een beetje rustig thuis. Ik heb mijn vriend wel gevraagd waarom pas over 10 jaar. Hij haalde zijn schouders op en had eigenlijk geen goed antwoord. Een paar jaar was gewoon te dicht bij en hij wilde nog zoveel doen en daar past voor zijn gevoel geen kind bij. Hij wil eerst alles doen wat ie wil doen en daarna is er wel plek voor een kind. Alsof zijn leven dan ophoud en over is... Maar goed, ik moet zeggen dat een van zijn beste vriendinnen ook niet echt het goede voorbeeld is... Die klaagt dat het toch best wel ´heel zwaar´ is om te werken en een kind en als ze dan een keertje oppas hebben en uit kunnen gaan, dan is het max tot half 11 en dan zijn ze weer weg. Niet dat ik denk dat alles heel gemakkelijk is en er niets veranderd hoor... Maar je kan genoeg leuke dingen doen met kind, lijkt mij! In mijn omgeving doen genoeg mensen dat, en mijn ouders zijn ook altijd erg makkelijk geweest.
Maar goed, echt een zinnig antwoord heeft ie niet. Ik denk dat ik het maar even moet laten rusten... We hebben ook wel genoeg aan ons hoofd: volgende week vrijdag krijgen we de sleutel van het nieuwe huis!
Trouwens, vriend riep ergens deze week wel dat ie het helemaal niet erg zou vinden als ik ineens ´spontaan´ zwanger zou zijn. Per ongeluk dus. :D Vind ik wel een positief iets... Ik had meteen wel weer de hoop dat ie over een paar jaar wel bijtrekt en we er dan samen voor kunnen gaan.
Rixt, wel heftig jouw verhaal zeg... Wel ontzettend leuk dat je vriend leuk met je neefjes heeft gespeeld. Ik hoop dat ie mee gaat naar de psych de volgende keer en dat er vorderingen gaan komen.
Hoe is het gegaan met het spiraaltje? Hopelijk niet al te veel pijn. En heeft je vriend je nog goed kunnen steunen daarin?
Doppie, jouw reply was vast voor mij bedoeld. Thanks!
Bij mij alles een beetje rustig thuis. Ik heb mijn vriend wel gevraagd waarom pas over 10 jaar. Hij haalde zijn schouders op en had eigenlijk geen goed antwoord. Een paar jaar was gewoon te dicht bij en hij wilde nog zoveel doen en daar past voor zijn gevoel geen kind bij. Hij wil eerst alles doen wat ie wil doen en daarna is er wel plek voor een kind. Alsof zijn leven dan ophoud en over is... Maar goed, ik moet zeggen dat een van zijn beste vriendinnen ook niet echt het goede voorbeeld is... Die klaagt dat het toch best wel ´heel zwaar´ is om te werken en een kind en als ze dan een keertje oppas hebben en uit kunnen gaan, dan is het max tot half 11 en dan zijn ze weer weg. Niet dat ik denk dat alles heel gemakkelijk is en er niets veranderd hoor... Maar je kan genoeg leuke dingen doen met kind, lijkt mij! In mijn omgeving doen genoeg mensen dat, en mijn ouders zijn ook altijd erg makkelijk geweest.
Maar goed, echt een zinnig antwoord heeft ie niet. Ik denk dat ik het maar even moet laten rusten... We hebben ook wel genoeg aan ons hoofd: volgende week vrijdag krijgen we de sleutel van het nieuwe huis!
Trouwens, vriend riep ergens deze week wel dat ie het helemaal niet erg zou vinden als ik ineens ´spontaan´ zwanger zou zijn. Per ongeluk dus. :D Vind ik wel een positief iets... Ik had meteen wel weer de hoop dat ie over een paar jaar wel bijtrekt en we er dan samen voor kunnen gaan.
vrijdag 13 juli 2007 om 08:18
1,5 jaar vind ik nog niet zo supersnel hoor... (Of kijk ik dan teveel naar mezelf? :P) Er zijn genoeg voorbeelden van stelletjes die er al veel sneller mee beginnen, en genoeg voorbeelden van stellen die al jaaaaaren bij elkaar zijn en dan pas aan kinderen gaan denken.
Maar goed... Ik heb het verkeerde voorbeeld gekregen. Mijn ouders waren binnen een jaar getrouwd... En hoewel het toen nog 2 jaar duurde voor de eerste kwam, vind ik het hele trouwgebeuren wel erg snel...
vrijdag 13 juli 2007 om 08:41
Hallo allemaal,
Juist nu de vakantieperiode begint wordt het hier wat drukker, leuk hoor.
Heureka: gefeliciteerd! Geweldig toch, en zo snel ook nog. Dat had niemand op dit forum kunnen vermoeden toen jouw verhalen zo heftig waren!
Rixt; ik lees de verhalen over je psycholoog een beetje met gemengde gevoelens. Uiteraard is het (heel!) goed dat je hiermee bezig bent, maar ik ken ook nog de verhalen van doppie en heureka, en ik heb toch een beetje het gevoel dat al die psychologen erg verschillend te werk gaan. Apart hoor. Ik vraag me af of het persoonlijke standpunt van de psycholoog dan niet ook een grote rol speelt.
Minameut en Karan: leuk dat jullie meeschrijven. Er zijn hier verder weinig 'jongere' schrijfsters, en dat heeft mij altijd wel tegengehouden om meer te schrijven dan her en der een enkele reactie. Inderdaad omdat ik 'alle tijd nog heb' en nog jong ben. Mijn vriend en ik zijn al wel 7 jaar samen, maar allebei nog geen 30 en we zijn (nog) niet getrouwd.
In principe wil mijn vriend hetzelfde als ik: trouwen en kinderen krijgen. Alleen zou hij er nog liever een jaar of 10 mee wachten (idd, precies hetzelfde verhaal!). Hij begrijpt dat ik dat niet wil en dat het een hoop risicos met zich meebrengt, maar toch.
Ik heb heel erg het gevoel dat als ik NIET zou 'pushen' (oftewel het onderwerp bespreekbaar maken) en alles op zijn beloop zou laten, ik over twintig jaar tot de conclusie kom dat het er allemaal nooit van is gekomen, simpelweg omdat hij hier geen enkel initiatief in neemt. Is dat herkenbaar voor iemand?
En ook mijn vriend heeft weleens aangegeven (toen ik voor het eerst in 10 jaar tijd de pil was vergeten in te nemen) dat het écht geen probleem zou zijn als ik hierdoor zwanger zou zijn geraakt, en daarmee de beslissing door het lot genomen zou zijn. Dat maakt het voor mij wel moeilijk.
Geniet allemaal van het mooie weer dat ons voor morgen beloofd is!
Juist nu de vakantieperiode begint wordt het hier wat drukker, leuk hoor.
Heureka: gefeliciteerd! Geweldig toch, en zo snel ook nog. Dat had niemand op dit forum kunnen vermoeden toen jouw verhalen zo heftig waren!
Rixt; ik lees de verhalen over je psycholoog een beetje met gemengde gevoelens. Uiteraard is het (heel!) goed dat je hiermee bezig bent, maar ik ken ook nog de verhalen van doppie en heureka, en ik heb toch een beetje het gevoel dat al die psychologen erg verschillend te werk gaan. Apart hoor. Ik vraag me af of het persoonlijke standpunt van de psycholoog dan niet ook een grote rol speelt.
Minameut en Karan: leuk dat jullie meeschrijven. Er zijn hier verder weinig 'jongere' schrijfsters, en dat heeft mij altijd wel tegengehouden om meer te schrijven dan her en der een enkele reactie. Inderdaad omdat ik 'alle tijd nog heb' en nog jong ben. Mijn vriend en ik zijn al wel 7 jaar samen, maar allebei nog geen 30 en we zijn (nog) niet getrouwd.
In principe wil mijn vriend hetzelfde als ik: trouwen en kinderen krijgen. Alleen zou hij er nog liever een jaar of 10 mee wachten (idd, precies hetzelfde verhaal!). Hij begrijpt dat ik dat niet wil en dat het een hoop risicos met zich meebrengt, maar toch.
Ik heb heel erg het gevoel dat als ik NIET zou 'pushen' (oftewel het onderwerp bespreekbaar maken) en alles op zijn beloop zou laten, ik over twintig jaar tot de conclusie kom dat het er allemaal nooit van is gekomen, simpelweg omdat hij hier geen enkel initiatief in neemt. Is dat herkenbaar voor iemand?
En ook mijn vriend heeft weleens aangegeven (toen ik voor het eerst in 10 jaar tijd de pil was vergeten in te nemen) dat het écht geen probleem zou zijn als ik hierdoor zwanger zou zijn geraakt, en daarmee de beslissing door het lot genomen zou zijn. Dat maakt het voor mij wel moeilijk.
Geniet allemaal van het mooie weer dat ons voor morgen beloofd is!
vrijdag 13 juli 2007 om 16:39
@Vivafeelfree en Karan:
Jullie vriend wil dus liever 10 jaar wachten, maar als het onverwachts komt is het wel goed....hmmmm dubbel zeg.
Ik denk wel dat het een heel goed teken is, het zegt namelijk wel dat ze er zeker open voor staan!
Ik denk dat ze zichzelf willen beschermen...zo van: als het niet gepland wordt komt er ook niks en heb ik geen zorgen erover.
Alsof ze dan opeens geen vrije tijd meer hebben en niet meer kunnen doen wat ze willen idd.....
Tja....ik denk dat het voor jullie vriend dan echt ervaren wordt, dus als het eenmaal wel zover is kan ie pas goed beoordelen of hij er mee had moeten wachten.
Maar ja makkelijk gezegd natuurlijk.......zoiets ervaar je niet even... en als het zover is is er geen weg terug. (heee misschien is dat het wel, bang dat ze denken: was ik er maar nooit aan begonnen :?)
Idd vooral niet pushen.....wat ik van vriendinnen hoorde is dat de eerste tekenen van een kinderwens bij hun vriend was: tussen neus en lippen door over de toekomst beginnen (Bijv:wat doen we met de logeerkamer? Babykamer voor later?)
en dan vooral hun mening voorzichtig geven en ook waar enkel hun vriendin bij is, vooral niet waar anderen bij zijn.
Was wel grappig om te horen, dus meiden.....als ie daar over begint (toekomst enzo) dan is er nog meer hoop :D
Jullie vriend wil dus liever 10 jaar wachten, maar als het onverwachts komt is het wel goed....hmmmm dubbel zeg.
Ik denk wel dat het een heel goed teken is, het zegt namelijk wel dat ze er zeker open voor staan!
Ik denk dat ze zichzelf willen beschermen...zo van: als het niet gepland wordt komt er ook niks en heb ik geen zorgen erover.
Alsof ze dan opeens geen vrije tijd meer hebben en niet meer kunnen doen wat ze willen idd.....
Tja....ik denk dat het voor jullie vriend dan echt ervaren wordt, dus als het eenmaal wel zover is kan ie pas goed beoordelen of hij er mee had moeten wachten.
Maar ja makkelijk gezegd natuurlijk.......zoiets ervaar je niet even... en als het zover is is er geen weg terug. (heee misschien is dat het wel, bang dat ze denken: was ik er maar nooit aan begonnen :?)
Idd vooral niet pushen.....wat ik van vriendinnen hoorde is dat de eerste tekenen van een kinderwens bij hun vriend was: tussen neus en lippen door over de toekomst beginnen (Bijv:wat doen we met de logeerkamer? Babykamer voor later?)
en dan vooral hun mening voorzichtig geven en ook waar enkel hun vriendin bij is, vooral niet waar anderen bij zijn.
Was wel grappig om te horen, dus meiden.....als ie daar over begint (toekomst enzo) dan is er nog meer hoop :D
