Kinderen
alle pijlers
Zorgen om erg gevoelige zoon.
donderdag 25 juni 2020 om 10:58
Hm, de topictitel is niet heel helder maar hoop duidelijk genoeg.
Mijn ex en ik maken ons zorgen om onze zoon van 7 jaar.
Sinds zijn peutertijd merken we dat hij een gevoelig kind is. Gevoelig in die zin dat hij enorm vatbaar is voor andermans emoties, hij bekijkt dingen op een haast volwassen manier.
Afgelopen jaar was een heftige, zijn vader en ik zijn onlangs gescheiden, er is geen contact meer met mijn ouders, zeer spaarzaam contact met de familie van mijn ex en we hebben te maken gehad met Veilig Thuis (door toedoen van mijn ouders).
De contactpersoon die we daar hadden was een geweldig lieve vrouw waar onze zoon enorm veel aan verteld heeft.
Hij gaf aan dat hij kleuren om mensen heen ziet, bijv dat hij het weet als zijn vader en ik ruzie hadden terwijl hij niet thuis was ('Ze maken geen ruzie waar ik bij ben, als ik er ben doen ze heel normaal maar ik zie dan donkere kleuren om hen heen, ze doen dan alsof ze aardig doen tegen elkaar maar dat is allemaal nep').
Hij gaf ook aan dat hij school maar saai vind, hij pakt dingen heel snel op en vind het dan maar lastig om mee te doen met de rest terwijl hij dingen al goed weet.
Dankzij VT is dit door school enorm goed opgepakt en is er gelijk ingesprongen op zijn probleem, door hem stof aan te bieden op zijn niveau.
De reden dat hij daar nooit eerder over begon is omdat hij niet anders wilde zijn.
'De andere kinderen begrijpen toch niet dat ik al wat ouder ben in mijn hoofd en ze zien die kleuren ook niet'.
Hij wil niet opvallen in de massa.
Zijn juffen omschrijven hem als zacht, op de achtergrond en heel slim.
Maar hij is niet iemand die steeds zijn vinger opsteekt als hij antwoorden al weet. Want dan val je op..
Het ging goed, ook tussen zijn vader en mij.
Een hele prettige scheiding en verhuizing (van mij) gehad waarin we veel gesprekken met hem hadden en hem lieten praten over zijn gevoel.
We zien elkaar elke dag.
Toen kwam helaas de hele Corona toestand waardoor school natuurlijk plat lag en het thuisonderwijs algemeen werd.
Respect voor school hoe ze alsnog enorm hun best hebben gedaan onze zoon zo goed mogelijk te prikkelen.
Maar het is toch anders.
Hij geeft nu ook aan dat hij het allemaal enorm saai vind, we moedigen hem aan door te zeggen dat hij na de vakantie naar groep 4 gaat en dat de juf dan gaat kijken wat hij nodig heeft om voldoende geprikkeld te worden.
Ik heb het gevoel dat dat ook wel goed gaat komen. De school is enorm actief en behulpzaam.
Met andere kinderen omgaan is nu helaas een beetje een ding geworden.
Helaas zitten er maar een paar jongens in zijn klas waarvan 1 jongen zijn beste vriend was.
Ze speelden veel samen, op school en ook bij ons thuis.
We zagen wel dat beide jongens anders zijn.
De laatste maanden is er elke keer gedonder. Zijn vriendje is enorm competitief, als mijn zoon iets heeft of doet springt zijn vriend op om te zeggen dat hij daar zelf beter in is.
Hij begint mijn zoon af te kraken met dingen die voor hem heel belangrijk zijn, op het kleinerende af.
Mijn zoon vind dat maar niks want die zegt heel simpel 'Het is niet erg dat jij dat beter kan, ik kan andere dingen weer beter'.
Maar steeds dat gekat en gevit is niet leuk.
We hebben al met zoon besproken dat hij ook met andere kinderen kan spelen, een beetje afstand gehouden door speelafspraakjes wat af te houden (ook vanwege Corona).
Mijn zoon gaf eerder deze week aan dat hij geen vrienden meer is met dat andere jongetje. 'We kunnen nog wel spelen maar hij is geen vriend meer, hij doet alleen maar pesterig en jaloers'.
Hetzelfde heeft hij op school gezegd en gelijk de zware woorden 'Ik heb geen vrienden'. gebruikt.
Ik heb hier een gesprek met juf over gehad die heel fijn naar me toe kwam omdat het haar zo geraakt had.
Mijn zoon ziet vriendschap absoluut niet op een luchtige kinder manier, vandaag is Piet je vriend en morgen Truus.
Terwijl zijn leeftijdsgenoten dat (natuurlijk) wel zo zien en heel los en makkelijk omgaan met omgang met elkaar.
Het kwetst hem, hij heeft al het gevoel dat hij anders is, gelukkig weet hij dat wij hem begrijpen en voor hem open staan, maar natuurlijk wil je als je 7 bent ook gewoon vriendjes hebben en leuk met leeftijdsgenootjes spelen.
Hij ziet een vriend als iemand waar je dingen aan kan vertellen, iemand die je begrijpt en je niet kleineert, iemand die je kan vertrouwen.
Dat je niet met iedereen vrienden kan en hoeft te zijn snapt hij, maar dat degene die hij zo hoog had zitten toch 'geen echte vriend is' raakt hem.
Ik wil zo graag dat hij zich niet zo onbegrepen voelt, zich losser kan opstellen ook al snap ik precies hoe hij zich voelt (zo zijn zijn vader en ik namelijk ook, vooral als het om vriendschappen gaat).
Hij is pas 7 en dat onbezorgde gun ik hem zo.
Ik wil niet dat hij zich nu al 'anders' voelt, dat hij teleurgesteld raakt in mensen (leeftijdsgenootjes), want hij is nog zo jong.
Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden.
Ik vroeg me af of er ouders zijn die dit herkennen bij hun kind of anderzijds advies hebben hoe hier mee om te gaan. Hij hoeft niet te veranderen, ik bewonder zijn lieve karakter maar leren omgaan dat andere mensen niet zo zijn is niet zo simpel..
Mijn ex en ik maken ons zorgen om onze zoon van 7 jaar.
Sinds zijn peutertijd merken we dat hij een gevoelig kind is. Gevoelig in die zin dat hij enorm vatbaar is voor andermans emoties, hij bekijkt dingen op een haast volwassen manier.
Afgelopen jaar was een heftige, zijn vader en ik zijn onlangs gescheiden, er is geen contact meer met mijn ouders, zeer spaarzaam contact met de familie van mijn ex en we hebben te maken gehad met Veilig Thuis (door toedoen van mijn ouders).
De contactpersoon die we daar hadden was een geweldig lieve vrouw waar onze zoon enorm veel aan verteld heeft.
Hij gaf aan dat hij kleuren om mensen heen ziet, bijv dat hij het weet als zijn vader en ik ruzie hadden terwijl hij niet thuis was ('Ze maken geen ruzie waar ik bij ben, als ik er ben doen ze heel normaal maar ik zie dan donkere kleuren om hen heen, ze doen dan alsof ze aardig doen tegen elkaar maar dat is allemaal nep').
Hij gaf ook aan dat hij school maar saai vind, hij pakt dingen heel snel op en vind het dan maar lastig om mee te doen met de rest terwijl hij dingen al goed weet.
Dankzij VT is dit door school enorm goed opgepakt en is er gelijk ingesprongen op zijn probleem, door hem stof aan te bieden op zijn niveau.
De reden dat hij daar nooit eerder over begon is omdat hij niet anders wilde zijn.
'De andere kinderen begrijpen toch niet dat ik al wat ouder ben in mijn hoofd en ze zien die kleuren ook niet'.
Hij wil niet opvallen in de massa.
Zijn juffen omschrijven hem als zacht, op de achtergrond en heel slim.
Maar hij is niet iemand die steeds zijn vinger opsteekt als hij antwoorden al weet. Want dan val je op..
Het ging goed, ook tussen zijn vader en mij.
Een hele prettige scheiding en verhuizing (van mij) gehad waarin we veel gesprekken met hem hadden en hem lieten praten over zijn gevoel.
We zien elkaar elke dag.
Toen kwam helaas de hele Corona toestand waardoor school natuurlijk plat lag en het thuisonderwijs algemeen werd.
Respect voor school hoe ze alsnog enorm hun best hebben gedaan onze zoon zo goed mogelijk te prikkelen.
Maar het is toch anders.
Hij geeft nu ook aan dat hij het allemaal enorm saai vind, we moedigen hem aan door te zeggen dat hij na de vakantie naar groep 4 gaat en dat de juf dan gaat kijken wat hij nodig heeft om voldoende geprikkeld te worden.
Ik heb het gevoel dat dat ook wel goed gaat komen. De school is enorm actief en behulpzaam.
Met andere kinderen omgaan is nu helaas een beetje een ding geworden.
Helaas zitten er maar een paar jongens in zijn klas waarvan 1 jongen zijn beste vriend was.
Ze speelden veel samen, op school en ook bij ons thuis.
We zagen wel dat beide jongens anders zijn.
De laatste maanden is er elke keer gedonder. Zijn vriendje is enorm competitief, als mijn zoon iets heeft of doet springt zijn vriend op om te zeggen dat hij daar zelf beter in is.
Hij begint mijn zoon af te kraken met dingen die voor hem heel belangrijk zijn, op het kleinerende af.
Mijn zoon vind dat maar niks want die zegt heel simpel 'Het is niet erg dat jij dat beter kan, ik kan andere dingen weer beter'.
Maar steeds dat gekat en gevit is niet leuk.
We hebben al met zoon besproken dat hij ook met andere kinderen kan spelen, een beetje afstand gehouden door speelafspraakjes wat af te houden (ook vanwege Corona).
Mijn zoon gaf eerder deze week aan dat hij geen vrienden meer is met dat andere jongetje. 'We kunnen nog wel spelen maar hij is geen vriend meer, hij doet alleen maar pesterig en jaloers'.
Hetzelfde heeft hij op school gezegd en gelijk de zware woorden 'Ik heb geen vrienden'. gebruikt.
Ik heb hier een gesprek met juf over gehad die heel fijn naar me toe kwam omdat het haar zo geraakt had.
Mijn zoon ziet vriendschap absoluut niet op een luchtige kinder manier, vandaag is Piet je vriend en morgen Truus.
Terwijl zijn leeftijdsgenoten dat (natuurlijk) wel zo zien en heel los en makkelijk omgaan met omgang met elkaar.
Het kwetst hem, hij heeft al het gevoel dat hij anders is, gelukkig weet hij dat wij hem begrijpen en voor hem open staan, maar natuurlijk wil je als je 7 bent ook gewoon vriendjes hebben en leuk met leeftijdsgenootjes spelen.
Hij ziet een vriend als iemand waar je dingen aan kan vertellen, iemand die je begrijpt en je niet kleineert, iemand die je kan vertrouwen.
Dat je niet met iedereen vrienden kan en hoeft te zijn snapt hij, maar dat degene die hij zo hoog had zitten toch 'geen echte vriend is' raakt hem.
Ik wil zo graag dat hij zich niet zo onbegrepen voelt, zich losser kan opstellen ook al snap ik precies hoe hij zich voelt (zo zijn zijn vader en ik namelijk ook, vooral als het om vriendschappen gaat).
Hij is pas 7 en dat onbezorgde gun ik hem zo.
Ik wil niet dat hij zich nu al 'anders' voelt, dat hij teleurgesteld raakt in mensen (leeftijdsgenootjes), want hij is nog zo jong.
Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden.
Ik vroeg me af of er ouders zijn die dit herkennen bij hun kind of anderzijds advies hebben hoe hier mee om te gaan. Hij hoeft niet te veranderen, ik bewonder zijn lieve karakter maar leren omgaan dat andere mensen niet zo zijn is niet zo simpel..
donderdag 25 juni 2020 om 13:50
blablablaaktasam schreef: ↑25-06-2020 13:20Er zijn ook zat mensen met hoog IQ en gevoelig zijn die zich prima tussen mensen kunnen mengen.
Maar je moet begrijpen dat niemand iets aan heeft om hem 'tot bloei' te laten komen. Dus ga niet verwachten dat de school ofzo er iets mee gaat doen omdat hij volgens jou 'zo uniek' en 'zooo speciaal' is.
Blijkbaar heb jij hem zo speciaal laten voelen dat hij zich te speciaal voelt om te spelen met andere kinderen.
Wat wil je nou precies? Dat iedereen zich gaat aanpassen aan jou kleine sneeuwvlokje?
donderdag 25 juni 2020 om 13:57
Zachte EN kracht?moonpoppy schreef: ↑25-06-2020 13:41Ik heb het gevoel dat deze speciale jongen een heel speciale moeder heeft, die hem liefheeft om wie hij is,zodanig dat hij, juist door zijn zachte kracht, heel veel kan gaan betekenen voor andere mensen die een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Misschien helpt hij jou later wel, als jij een speciale behandeling nodig hebt.
T.O. Ik denk dat jouw kind het niet altijd makkelijk zal hebben, maar hij klinkt wijs genoeg om daar met jouw hulp een weg in te vinden.
Mensen zoals hij hebben vaak hoge pieken en diepe dalen, en dat kan moeilijk zijn om te zien voor jou als moeder.
Vriendschappen kunnen moeilijk zijn, maar zoals iemand hier boven mij ook zegt, als hij groter is zullen de vriendschappen die hij heeft mischien niet overvloeding in aantal zijn, maar wel in diepgang.
Ik vind je in ieder geval een moeder die haar kind echt ziet zoals hij is, zonder daar aan te willen tornen, je hebt waarschijnlijk zelf geen idee hoe waardevol dat is, maar van mij krijg je deze:
donderdag 25 juni 2020 om 14:08
Als je kind minder goed kan leren, krijgt het extra begeleiding, als je kind ASS heeft, krijgt het wellicht aanpassingen, als je kind extra goed kan leren, zal het uitgedaagd moeten worden
donderdag 25 juni 2020 om 14:11
Enig idee hoe klote het is als je kind zich niet gelukkig voelt? Wat een onzin verkoop je zeg, alsof je als ouders je kind aanpraat dat het speciaal is. En waar staat dat ze wil dat iedereen zich aanpast?aktasam schreef: ↑25-06-2020 13:20Er zijn ook zat mensen met hoog IQ en gevoelig zijn die zich prima tussen mensen kunnen mengen.
Maar je moet begrijpen dat niemand iets aan heeft om hem 'tot bloei' te laten komen. Dus ga niet verwachten dat de school ofzo er iets mee gaat doen omdat hij volgens jou 'zo uniek' en 'zooo speciaal' is.
Blijkbaar heb jij hem zo speciaal laten voelen dat hij zich te speciaal voelt om te spelen met andere kinderen.
Wat wil je nou precies? Dat iedereen zich gaat aanpassen aan jou kleine sneeuwvlokje?
donderdag 25 juni 2020 om 14:14
Moeilijk lijkt me dat ... dit is een groeiproces. Wel zou ik meegeven dat iedereen gewoon anders is en dat een 100% match juist ook saai zou zijn, want wat kan je dan nog van mekaar leren of nieuwe inzichten krijgen ?
Wel heb ik het idee dat hij nu teveel met alleen volwassenen is en daarom ook minder voeling heeft met andere kinderen. Ik zou dus een clubje zoeken, waar hij zich goed op zijn gemak bij voelt. Bij mijn dochter was dat bijvoorbeeld scouting. Door de kampen groeien de kinderen heel dicht naar mekaar toe en krijgen ze een sterke band.
Wel heb ik het idee dat hij nu teveel met alleen volwassenen is en daarom ook minder voeling heeft met andere kinderen. Ik zou dus een clubje zoeken, waar hij zich goed op zijn gemak bij voelt. Bij mijn dochter was dat bijvoorbeeld scouting. Door de kampen groeien de kinderen heel dicht naar mekaar toe en krijgen ze een sterke band.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
donderdag 25 juni 2020 om 14:30
Maar zo zit toch het hele leven in elkaar? Kinderen (en volwassenen!) kunnen verschillende vriendjes hebben voor verschillende activiteiten. Met Jantje gaat hij voetballen, met Pietje speelt hij Minecraft en bij Kareltje komt hij graag thuis want daar hebben ze honden en een geit .... en of Jantje, Pietje en Kareltje dan wel of niet op zijn niveau zijn maakt met spelen niet uit. Dat niveau is van belang op school en het is goed dat ze dat goed in de gaten hebben.Kuzu schreef: ↑25-06-2020 12:54Wauw, wat een ontzettend lieve reacties. Bedankt.
En aangrijpend om te lezen dat anderen dit herkennen, dat dit bij meer kinderen speelt en dat het toch een boel onbegrip en ook eenzaamheid met zich mee brengt/kan brengen.
Op school zat hij met een paar andere kinderen in een plusgroepje, qua intelligentie zaten ze op 1 lijn maar wel met hele andere interesses.
Hij vind het dan lastig omdat hij ziet dat een ander kind qua lesstof wel op zijn niveau zit maar totaal niks heeft met voetbal, Minecraft of dieren (echt zijn dingen).
We proberen vooral de leuke kanten te benadrukken, niet op eem negatieve manier aan te geven dat hij anders is of door te zeggen dat de rest anders is, maar juist dat alle mensen verschillend zijn en dat hij is zoals hij is, en dat dat goed is.
Hij geeft zelf aan dat andere kinderen hem niet begrijpen, dat hij dat jammer vind.
Zoek voor je zoon clubjes of verenigingen waar hij zijn belangstelling in kwijt kan, een voetbalvereniging en iets met Minecraft of dieren, daar kan hij zijn ei kwijt in andere dingen dan alleen school en hij krijgt andere vriendjes met dezelfde belangstelling als hij.
donderdag 25 juni 2020 om 14:31
Naja, dan ik weet ook niet echt wat TO wilt. Zie alleen een groot lulverhaal over hoe speciaal TO haar kind vind met aan het eind "ik wil niet dat hij zich zo onbegrepen voelt".
Wat wilt TO precies? Is hij ongelukkig of onbegrepen? Wil je dat hij gelukkig word of dat hij begrepen word?
Want daar zit een groot verschil in.
donderdag 25 juni 2020 om 14:43
Wat zo’n kind wil is een ander kind dat denkt als hij. Niet een volwassene, niet een kind van tien jaar ouder maar een kind dat dezelfde dingen leuk vind als hij dus dat ze een gemeenschappelijke interesse hebben en daarmee kunnen spelen.
Als jezelf de hele dag op je werkplek zit tussen collega’s waarmee je werkelijk geen zinnig woord kunt wisselen dan baal je ook na een paar maanden.
En het is niet perse iq, maar gewoon interesses.
Uiteindelijk vereenzaamt zo’n kind dan.
De mijne gaven het op. Mijn jongste heeft in de laatste 4 jaar van zijn basisschool geen enkele uitnodiging voor een verjaardagsfeestje gehad. Speelafspraken waren zeldzaam.
De laatste twee jaar hebben wij ook niemand meer uitgenodigd maar zijn we in plaats daarvan naar een pretpark gegaan.
Maar sneu is het wel
Als jezelf de hele dag op je werkplek zit tussen collega’s waarmee je werkelijk geen zinnig woord kunt wisselen dan baal je ook na een paar maanden.
En het is niet perse iq, maar gewoon interesses.
Uiteindelijk vereenzaamt zo’n kind dan.
De mijne gaven het op. Mijn jongste heeft in de laatste 4 jaar van zijn basisschool geen enkele uitnodiging voor een verjaardagsfeestje gehad. Speelafspraken waren zeldzaam.
De laatste twee jaar hebben wij ook niemand meer uitgenodigd maar zijn we in plaats daarvan naar een pretpark gegaan.
Maar sneu is het wel
donderdag 25 juni 2020 om 22:11
Bedankt voor jullie lieve reacties.
Toen ik hem ophaalde van school heb ik samen met hem met zijn juf gepraat, er was weer wat voorgevallen met zijn vriendje.
Het gaat mij er vooral om dat hij zich begrepen en gelukkig voelt, zich niet 'raar' voelt.
We hebben het er thuis nog met zijn vader over gehad.
Hij zit op een voetbalvereniging, dat vind hij heel leuk alleen de contacten beperken zich puur tot het voetbalveld.
Opzich niet erg, even eruit en in groepsverband wat met anderen doen is al leuk.
Toen ik hem ophaalde van school heb ik samen met hem met zijn juf gepraat, er was weer wat voorgevallen met zijn vriendje.
Het gaat mij er vooral om dat hij zich begrepen en gelukkig voelt, zich niet 'raar' voelt.
We hebben het er thuis nog met zijn vader over gehad.
Hij zit op een voetbalvereniging, dat vind hij heel leuk alleen de contacten beperken zich puur tot het voetbalveld.
Opzich niet erg, even eruit en in groepsverband wat met anderen doen is al leuk.
donderdag 25 juni 2020 om 23:48
Leg je de schuld van dat jouw dochter ongelukkig is bij haar docenten?Pandax schreef: ↑25-06-2020 11:47Misschien toch nog een tip. Ik heb heel lang gevonden dat het niet okee was dat mijn kind ongelukkig was door haar omgeving. Ik vond dat ook zij recht had op onderwijs, op nieuwe dingen, op iets leren. En daarom heb ik heel lang mijn best gedaan om ervoor te zorgen dat ze die input kreeg. Maar het is trekken aan een dood paard; uiteindelijk willen de meeste leraren die moeite niet doen. Er zijn er vast een paar die het wel willen, maar voor de meeste leraren is het te veel, te anders en te intensief om dit er óók nog bij te moeten doen. Het is de sluitpost van de sluitposten.
Het heeft me veel energie gekost, het managen van de diepe dalen van mijn kind, de gesprekken met haar leraren en iedere keer weer de hoop dat het vanaf nu beter zou gaan. Het ging nooit beter.
Ik heb het nu los gelaten. Ik weet niet of dat goed is, maar positief is wel dat ik geen verschil zie. Het maakt niet uit of ik iets probeer, het wordt er niet beter of slechter van. Ik blijf het verwerpelijk vinden dat mijn kind dit wordt aangedaan en het blijft zijn weerslag hebben op ons hele gezin, maar ik probeer het te accepteren. Het scheelt wel enorm veel energie om niets meer te proberen.
Wat verwacht jij van hen dan?
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 26 juni 2020 om 08:53
Maar dat kan soms heel lastig zijn. Ik zie het nu weer bij mijn jongste: de leerkracht en de school zijn echt heel welwillend en doen hun best nieuwe lesstof aan te bieden. Maar jongste weet gewoon heel veel dingen al, waarom weet hij ook niet, hij weet het gewoon (thuis de jongste zijn helpt daarin ook ontzettend mee natuurlijk). Thuis leer ik hem weleens wat nieuws, maar dat gaat dan om stof uit 3 of 4 groepen verder, dus ik snap wel dat school daar niet direct aan denkt.
Hoe ik het zelf op school zou doen: geen flauw idee moet ik bekennen. Gelukkig vindt mijn jongste school nog erg leuk en adoreert hij zijn (jonge) leerkracht.
vrijdag 26 juni 2020 om 08:59
Ja, dat is ook heel lastig. Hoewel ik principieel vind dat onderwijs een leerplek zou moeten zijn voor alle kinderen, heb ik inmiddels losgelaten dat dat het geval is. Mijn kind gaat dus naar school omdat het moet. Dat resulteert in nogal wat zingevingsissues aan haar kant en dat heeft een negatief effect op haar gemoed, maar we proberen het te accepteren.
vrijdag 26 juni 2020 om 10:22
Dat verwacht iedere ouder, maar je kunt niet verwachten dat alles om jouw kind draait.
Meer dan hun best kunnen docenten niet doen en met de uitspraak "haar wordt aangedaan", suggereer je dat zij het expres af laten weten.
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 26 juni 2020 om 10:25
Nee, dat suggereer ik niet, dat stel ik vrij expliciet.
vrijdag 26 juni 2020 om 10:35
Je kind klinkt leuk, het moet moeilijk zijn om hem te zien worstelen.
Geen tips helaas over je belangrijke punten, wel viel mij het stukje over het zien van kleuren op. Ben je bekend met het verschijnsel synesthesie? Misschien helpt het hem om te weten dat hij niet de enige is die dat soort dingen ziet.
Geen tips helaas over je belangrijke punten, wel viel mij het stukje over het zien van kleuren op. Ben je bekend met het verschijnsel synesthesie? Misschien helpt het hem om te weten dat hij niet de enige is die dat soort dingen ziet.
vrijdag 26 juni 2020 om 10:43
Hij is ook nog maar 7 hè.
Wij hebben een super gevoelige en intelligente jongen van bijna 10. Hij is ook anders als anders en het enige wat hij wil is dat ie geaccepteerd word zoals hij is. Hij heeft ook geen zwermen vrienden maar is gelukkig met hoe hij is en hoe hij mag zijn. Hij is wel assertiever geworden, merk ook dat dat met de jaren beter is geworden. Hij voelt zich vaak beter bij ouder gezelschap word niet begrepen door leeftijdgenoten. Wij benoemen vaak dat iedereen anders is en zo mag zijn als ie wil. Het enige belangrijke is dat wij van hem houden hoe hij is en dat het niet geeft dat ie anders is.
Ik dacht ook dat ik hem overal voor moest beschermen, dat lukt niet en hoeft ook niet. Hij vind vanzelf zijn weg en of het nou links of rechts is, enige wat hij nodig heeft is steun en liefde.
Wij hebben een super gevoelige en intelligente jongen van bijna 10. Hij is ook anders als anders en het enige wat hij wil is dat ie geaccepteerd word zoals hij is. Hij heeft ook geen zwermen vrienden maar is gelukkig met hoe hij is en hoe hij mag zijn. Hij is wel assertiever geworden, merk ook dat dat met de jaren beter is geworden. Hij voelt zich vaak beter bij ouder gezelschap word niet begrepen door leeftijdgenoten. Wij benoemen vaak dat iedereen anders is en zo mag zijn als ie wil. Het enige belangrijke is dat wij van hem houden hoe hij is en dat het niet geeft dat ie anders is.
Ik dacht ook dat ik hem overal voor moest beschermen, dat lukt niet en hoeft ook niet. Hij vind vanzelf zijn weg en of het nou links of rechts is, enige wat hij nodig heeft is steun en liefde.
vrijdag 26 juni 2020 om 10:58
Als het geld en de ruimte er is, zou je kunnen kijken naar een privé onderwijsvorm waar hij misschien beter tot zijn recht komt. Scholen waar de sociaal-emotionele ontwikkeling ook centraal staat. Zeker als hij het cognitief sowieso wel redt, is dat misschien een fijne optie. Sociocratisch onderwijs bijvoorbeeld.
vrijdag 26 juni 2020 om 11:51
Mijn zussen vonden scouting ook leuk, ik denk dat de sfeer wel een beetje per vereniging verschillen kan.belgali schreef: ↑25-06-2020 14:14Moeilijk lijkt me dat ... dit is een groeiproces. Wel zou ik meegeven dat iedereen gewoon anders is en dat een 100% match juist ook saai zou zijn, want wat kan je dan nog van mekaar leren of nieuwe inzichten krijgen ?
Wel heb ik het idee dat hij nu teveel met alleen volwassenen is en daarom ook minder voeling heeft met andere kinderen. Ik zou dus een clubje zoeken, waar hij zich goed op zijn gemak bij voelt. Bij mijn dochter was dat bijvoorbeeld scouting. Door de kampen groeien de kinderen heel dicht naar mekaar toe en krijgen ze een sterke band.
Ik denk dat dit kind graag met volwassenen omgaat, maar ik kan het mis hebben.
Ik vermoed dat bij een sport als schaken er meer leeftijdsverschil in een groep is (dan bij voetbal), en dat leuk uit kan pakken.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
vrijdag 26 juni 2020 om 12:26
Ik snap jouw insteek hier niet. Het is een kind. Kinderen moeten van hun opvoeders handvatten krijgen om zich uiteindelijk op eigen kracht staande te kunnen houden in de samenleving. Daar is de opvoedingsperiode ook voor bedoeld: dat je je kind voorbereidt op de rest van zijn leven, rekening houdend met zijn of haar talenten, beperkingen, gevoelens en ambities.
vrijdag 26 juni 2020 om 12:34
Ik heb hiervoor speciaal een account aangemaakt, want ik moet hierop reageren.
Dit is juist iets wat je NIET moet accepteren.
Dit is geen persoonlijke aanval op hoe jij dingen doet, zeker niet! Het is juist een smeekbede om dingen anders te doen, om toch te blijven vechten voor je dochter.
Dat dingen soms uit moet zitten okay. Dat een gevecht soms veel te veel energie kost en je verlies nemen dan beter is, prima. Maar dit is niet een van die dingen.
Want dit verpest niet alleen haar schooltijd nu. De schade die ze nu oploopt zal zich in haar verdere leven blijven wreken. Dus ook als ze allang klaar is met school. Iets wat ik aan den lijve heb meegemaakt. Ik wil dat jouw dochter heel graag besparen!
Je dochter leert niet wat het is om ergens uitdaging in te vinden. Wat het is om door te werken. Hoe je andere oplossingen moet zoeken als je even vast zit. En als ze in haar latere leven dan wel ergens haar best voor moet doen, is het gevaar groot dat ze vroegtijdig het bijltje erbij neer gooit. Dus halverwege stoppen met studeren. Of iedere keer weer aan iets anders beginnen en nooit iets afmaken.
Door al die mislukkingen loopt ze het risico om uiteindelijk ongewild terecht te komen in werk dat niet bij haar interesses aansluit. Waardoor ze als volwassene in haar werk misschien wel nooit de zingeving zal vinden, die ze nu zo mist. En dat is zo jammer.
Ik heb nooit moeite hoeven doen op de basisschool. Pas op de middelbare school kreeg ik stof die ik niet meteen snapte (zoals wiskunde en natuurkunde). Totaal geen idee hoe ik aan die opgaven moest gaan staan. Ik klapte helemaal dicht. Ik heb alles wat technisch was zo snel mogelijk laten vallen.
Pas later geleerd dat het niet erg is als je het niet meteen snapt. Dat er strategieën bestaan om lastige problemen op te lossen. Dat met die strategieën ook de ‘moeilijke’ vakken te doen zijn.
Maar toen was het leed al geleden. Met mijn pretpakket kon ik alleen verder in een veld dat mij eigenlijk niet lag. Na mijn bachelor psychologie besloten dat ik hier niet in verder wilde. Maar had ook geen idee wat ik dan wel leuk vond. Als school een ‘moetje’ is, leer je daar ook je passie niet kennen. Dat ontdekken was een behoorlijk langdurig proces, met nogal wat doodlopende paadjes.
Intussen ook proberen mijn faalangst te boven te komen. Ik had nooit ervaren wat het is om te falen. Daardoor werd het idee van 'falen' in mijn hoofd steeds enger en enger. Uit angst daarvoor ook onterecht heel veel dingen niet aangedurfd. Dat heeft mij ook veel tijd gekost.
Intussen dus al heel wat jaren aan geworstel, afgebroken studies en mislukte projecten achter de rug.
Mijn vriend zegt wel eens: als jij vanaf dag een voluit mocht gaan op school, dan was je nu een lid van een denktank, een wetenschapper of een zeer gewilde technisch specialist. In plaats daarvan moet ik met mijn rampzalige CV knokken om überhaupt maar aan de bak te komen. De Corona helpt ook niet mee, uiteraard. Financieel sta ik hierdoor nog steeds niet op eigen benen, erg vervelend.
Niet dat het allemaal kommer en kwel is hoor. Heb verder een prima leven. Binnen zien te komen in mijn nieuwe vakgebied geeft mij ook voldoende uitdaging. Maar als ik al die onnodige omwegen en worstelingen voor een ander voorkomen kan....
Verwachte reactie van sommigen hier: ik zal wel weer een sneeuwvlokje zijn, die school de schuld geeft van d'r eigen falen. Nou prima, dat mag je vinden. Boeit me verder ook niet. Ik ben hier niet voor mezelf, maar voor kinderen als Pandax' dochter. Om voor hen te voorkomen wat bij mij is misgelopen.
anoniem_63613ca6e2601 wijzigde dit bericht op 26-06-2020 16:42
32.88% gewijzigd
vrijdag 26 juni 2020 om 12:35
Ik kan me ook echt voorstellen hoe moelijk het zal zijn dat je feitelijk verplicht word je kind iedere dag naar een plek te sturen die niet goed voor haar ontwikkeling en eigenwaarde is.
Het schoolsysteem is natuurlijk geen maatwerk, dat kan ook niet, maar men lijkt niet te begrijpen dat het voor sommige kinderen meer kwaad dan goed doet.
