Kinderen
alle pijlers
Zorgen om erg gevoelige zoon.
donderdag 25 juni 2020 om 10:58
Hm, de topictitel is niet heel helder maar hoop duidelijk genoeg.
Mijn ex en ik maken ons zorgen om onze zoon van 7 jaar.
Sinds zijn peutertijd merken we dat hij een gevoelig kind is. Gevoelig in die zin dat hij enorm vatbaar is voor andermans emoties, hij bekijkt dingen op een haast volwassen manier.
Afgelopen jaar was een heftige, zijn vader en ik zijn onlangs gescheiden, er is geen contact meer met mijn ouders, zeer spaarzaam contact met de familie van mijn ex en we hebben te maken gehad met Veilig Thuis (door toedoen van mijn ouders).
De contactpersoon die we daar hadden was een geweldig lieve vrouw waar onze zoon enorm veel aan verteld heeft.
Hij gaf aan dat hij kleuren om mensen heen ziet, bijv dat hij het weet als zijn vader en ik ruzie hadden terwijl hij niet thuis was ('Ze maken geen ruzie waar ik bij ben, als ik er ben doen ze heel normaal maar ik zie dan donkere kleuren om hen heen, ze doen dan alsof ze aardig doen tegen elkaar maar dat is allemaal nep').
Hij gaf ook aan dat hij school maar saai vind, hij pakt dingen heel snel op en vind het dan maar lastig om mee te doen met de rest terwijl hij dingen al goed weet.
Dankzij VT is dit door school enorm goed opgepakt en is er gelijk ingesprongen op zijn probleem, door hem stof aan te bieden op zijn niveau.
De reden dat hij daar nooit eerder over begon is omdat hij niet anders wilde zijn.
'De andere kinderen begrijpen toch niet dat ik al wat ouder ben in mijn hoofd en ze zien die kleuren ook niet'.
Hij wil niet opvallen in de massa.
Zijn juffen omschrijven hem als zacht, op de achtergrond en heel slim.
Maar hij is niet iemand die steeds zijn vinger opsteekt als hij antwoorden al weet. Want dan val je op..
Het ging goed, ook tussen zijn vader en mij.
Een hele prettige scheiding en verhuizing (van mij) gehad waarin we veel gesprekken met hem hadden en hem lieten praten over zijn gevoel.
We zien elkaar elke dag.
Toen kwam helaas de hele Corona toestand waardoor school natuurlijk plat lag en het thuisonderwijs algemeen werd.
Respect voor school hoe ze alsnog enorm hun best hebben gedaan onze zoon zo goed mogelijk te prikkelen.
Maar het is toch anders.
Hij geeft nu ook aan dat hij het allemaal enorm saai vind, we moedigen hem aan door te zeggen dat hij na de vakantie naar groep 4 gaat en dat de juf dan gaat kijken wat hij nodig heeft om voldoende geprikkeld te worden.
Ik heb het gevoel dat dat ook wel goed gaat komen. De school is enorm actief en behulpzaam.
Met andere kinderen omgaan is nu helaas een beetje een ding geworden.
Helaas zitten er maar een paar jongens in zijn klas waarvan 1 jongen zijn beste vriend was.
Ze speelden veel samen, op school en ook bij ons thuis.
We zagen wel dat beide jongens anders zijn.
De laatste maanden is er elke keer gedonder. Zijn vriendje is enorm competitief, als mijn zoon iets heeft of doet springt zijn vriend op om te zeggen dat hij daar zelf beter in is.
Hij begint mijn zoon af te kraken met dingen die voor hem heel belangrijk zijn, op het kleinerende af.
Mijn zoon vind dat maar niks want die zegt heel simpel 'Het is niet erg dat jij dat beter kan, ik kan andere dingen weer beter'.
Maar steeds dat gekat en gevit is niet leuk.
We hebben al met zoon besproken dat hij ook met andere kinderen kan spelen, een beetje afstand gehouden door speelafspraakjes wat af te houden (ook vanwege Corona).
Mijn zoon gaf eerder deze week aan dat hij geen vrienden meer is met dat andere jongetje. 'We kunnen nog wel spelen maar hij is geen vriend meer, hij doet alleen maar pesterig en jaloers'.
Hetzelfde heeft hij op school gezegd en gelijk de zware woorden 'Ik heb geen vrienden'. gebruikt.
Ik heb hier een gesprek met juf over gehad die heel fijn naar me toe kwam omdat het haar zo geraakt had.
Mijn zoon ziet vriendschap absoluut niet op een luchtige kinder manier, vandaag is Piet je vriend en morgen Truus.
Terwijl zijn leeftijdsgenoten dat (natuurlijk) wel zo zien en heel los en makkelijk omgaan met omgang met elkaar.
Het kwetst hem, hij heeft al het gevoel dat hij anders is, gelukkig weet hij dat wij hem begrijpen en voor hem open staan, maar natuurlijk wil je als je 7 bent ook gewoon vriendjes hebben en leuk met leeftijdsgenootjes spelen.
Hij ziet een vriend als iemand waar je dingen aan kan vertellen, iemand die je begrijpt en je niet kleineert, iemand die je kan vertrouwen.
Dat je niet met iedereen vrienden kan en hoeft te zijn snapt hij, maar dat degene die hij zo hoog had zitten toch 'geen echte vriend is' raakt hem.
Ik wil zo graag dat hij zich niet zo onbegrepen voelt, zich losser kan opstellen ook al snap ik precies hoe hij zich voelt (zo zijn zijn vader en ik namelijk ook, vooral als het om vriendschappen gaat).
Hij is pas 7 en dat onbezorgde gun ik hem zo.
Ik wil niet dat hij zich nu al 'anders' voelt, dat hij teleurgesteld raakt in mensen (leeftijdsgenootjes), want hij is nog zo jong.
Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden.
Ik vroeg me af of er ouders zijn die dit herkennen bij hun kind of anderzijds advies hebben hoe hier mee om te gaan. Hij hoeft niet te veranderen, ik bewonder zijn lieve karakter maar leren omgaan dat andere mensen niet zo zijn is niet zo simpel..
Mijn ex en ik maken ons zorgen om onze zoon van 7 jaar.
Sinds zijn peutertijd merken we dat hij een gevoelig kind is. Gevoelig in die zin dat hij enorm vatbaar is voor andermans emoties, hij bekijkt dingen op een haast volwassen manier.
Afgelopen jaar was een heftige, zijn vader en ik zijn onlangs gescheiden, er is geen contact meer met mijn ouders, zeer spaarzaam contact met de familie van mijn ex en we hebben te maken gehad met Veilig Thuis (door toedoen van mijn ouders).
De contactpersoon die we daar hadden was een geweldig lieve vrouw waar onze zoon enorm veel aan verteld heeft.
Hij gaf aan dat hij kleuren om mensen heen ziet, bijv dat hij het weet als zijn vader en ik ruzie hadden terwijl hij niet thuis was ('Ze maken geen ruzie waar ik bij ben, als ik er ben doen ze heel normaal maar ik zie dan donkere kleuren om hen heen, ze doen dan alsof ze aardig doen tegen elkaar maar dat is allemaal nep').
Hij gaf ook aan dat hij school maar saai vind, hij pakt dingen heel snel op en vind het dan maar lastig om mee te doen met de rest terwijl hij dingen al goed weet.
Dankzij VT is dit door school enorm goed opgepakt en is er gelijk ingesprongen op zijn probleem, door hem stof aan te bieden op zijn niveau.
De reden dat hij daar nooit eerder over begon is omdat hij niet anders wilde zijn.
'De andere kinderen begrijpen toch niet dat ik al wat ouder ben in mijn hoofd en ze zien die kleuren ook niet'.
Hij wil niet opvallen in de massa.
Zijn juffen omschrijven hem als zacht, op de achtergrond en heel slim.
Maar hij is niet iemand die steeds zijn vinger opsteekt als hij antwoorden al weet. Want dan val je op..
Het ging goed, ook tussen zijn vader en mij.
Een hele prettige scheiding en verhuizing (van mij) gehad waarin we veel gesprekken met hem hadden en hem lieten praten over zijn gevoel.
We zien elkaar elke dag.
Toen kwam helaas de hele Corona toestand waardoor school natuurlijk plat lag en het thuisonderwijs algemeen werd.
Respect voor school hoe ze alsnog enorm hun best hebben gedaan onze zoon zo goed mogelijk te prikkelen.
Maar het is toch anders.
Hij geeft nu ook aan dat hij het allemaal enorm saai vind, we moedigen hem aan door te zeggen dat hij na de vakantie naar groep 4 gaat en dat de juf dan gaat kijken wat hij nodig heeft om voldoende geprikkeld te worden.
Ik heb het gevoel dat dat ook wel goed gaat komen. De school is enorm actief en behulpzaam.
Met andere kinderen omgaan is nu helaas een beetje een ding geworden.
Helaas zitten er maar een paar jongens in zijn klas waarvan 1 jongen zijn beste vriend was.
Ze speelden veel samen, op school en ook bij ons thuis.
We zagen wel dat beide jongens anders zijn.
De laatste maanden is er elke keer gedonder. Zijn vriendje is enorm competitief, als mijn zoon iets heeft of doet springt zijn vriend op om te zeggen dat hij daar zelf beter in is.
Hij begint mijn zoon af te kraken met dingen die voor hem heel belangrijk zijn, op het kleinerende af.
Mijn zoon vind dat maar niks want die zegt heel simpel 'Het is niet erg dat jij dat beter kan, ik kan andere dingen weer beter'.
Maar steeds dat gekat en gevit is niet leuk.
We hebben al met zoon besproken dat hij ook met andere kinderen kan spelen, een beetje afstand gehouden door speelafspraakjes wat af te houden (ook vanwege Corona).
Mijn zoon gaf eerder deze week aan dat hij geen vrienden meer is met dat andere jongetje. 'We kunnen nog wel spelen maar hij is geen vriend meer, hij doet alleen maar pesterig en jaloers'.
Hetzelfde heeft hij op school gezegd en gelijk de zware woorden 'Ik heb geen vrienden'. gebruikt.
Ik heb hier een gesprek met juf over gehad die heel fijn naar me toe kwam omdat het haar zo geraakt had.
Mijn zoon ziet vriendschap absoluut niet op een luchtige kinder manier, vandaag is Piet je vriend en morgen Truus.
Terwijl zijn leeftijdsgenoten dat (natuurlijk) wel zo zien en heel los en makkelijk omgaan met omgang met elkaar.
Het kwetst hem, hij heeft al het gevoel dat hij anders is, gelukkig weet hij dat wij hem begrijpen en voor hem open staan, maar natuurlijk wil je als je 7 bent ook gewoon vriendjes hebben en leuk met leeftijdsgenootjes spelen.
Hij ziet een vriend als iemand waar je dingen aan kan vertellen, iemand die je begrijpt en je niet kleineert, iemand die je kan vertrouwen.
Dat je niet met iedereen vrienden kan en hoeft te zijn snapt hij, maar dat degene die hij zo hoog had zitten toch 'geen echte vriend is' raakt hem.
Ik wil zo graag dat hij zich niet zo onbegrepen voelt, zich losser kan opstellen ook al snap ik precies hoe hij zich voelt (zo zijn zijn vader en ik namelijk ook, vooral als het om vriendschappen gaat).
Hij is pas 7 en dat onbezorgde gun ik hem zo.
Ik wil niet dat hij zich nu al 'anders' voelt, dat hij teleurgesteld raakt in mensen (leeftijdsgenootjes), want hij is nog zo jong.
Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden.
Ik vroeg me af of er ouders zijn die dit herkennen bij hun kind of anderzijds advies hebben hoe hier mee om te gaan. Hij hoeft niet te veranderen, ik bewonder zijn lieve karakter maar leren omgaan dat andere mensen niet zo zijn is niet zo simpel..
vrijdag 26 juni 2020 om 12:49
Neem een hond(je) dan heeft hij a een vriendje erbij en b hij kan hem uitlaten (begeleid) en trainen op een cursus en daarbij komt hij vast veel gezellige mensen tegen die even willen aaien of kletsen. Weinig zo troostrijk, ontwapenend en sociaal als een hond hebben.
Ik lees trouwens steeds vriendje, maar vriendinnetjes hebben is misschien wel een idee. Vraag je meisjes wel eens te spelen voor hem?
Qua uitdaging, dammen of schaken eens proberen? Daar zijn dan ook clubjes en wedstrijden voor als het aanslaat. Of een instrument spelen?
Wat ik als kind leuk vond was nieuwe talen leren. Niet direct heel sociaal maar wel goed ervoor toch uiteindelijk.
Ik lees trouwens steeds vriendje, maar vriendinnetjes hebben is misschien wel een idee. Vraag je meisjes wel eens te spelen voor hem?
Qua uitdaging, dammen of schaken eens proberen? Daar zijn dan ook clubjes en wedstrijden voor als het aanslaat. Of een instrument spelen?
Wat ik als kind leuk vond was nieuwe talen leren. Niet direct heel sociaal maar wel goed ervoor toch uiteindelijk.
Lorem Ipsum
zondag 28 juni 2020 om 22:38
Daar ben ik weer.
Wat een lieve en waardevolle reacties.
Op zijn school heb ik echt niks aan te merken, er is veel ruimte voor 'anders zijn', er is oog voor kinderen die het thuis moeilijk hebben, begeleiding als kinderen niet goed meekomen of het juist te makkelijk vinden.
Ik ben actief in de OR op school, heb korte lijntjes met iedereen en heb er vertrouwen in dat het qua onderwijsaanbod wel goed komt.
Dat het 'te makkelijke' er in elk geval af is.
Voor de rest wil ik gewoon dat hij gelukkig is. Ik ben zelf vanaf mijn kindertijd een enorme pleaser geweest van met name mijn moeder, mijn exman mocht niet zijn hoe hij was, kreeg als 8 jarige al te horen dat hij zo'n lastig kind was en dat zijn moeder hoopte dat hij ook zo'n lastig kind zou krijgen.. 30 jaar later geeft het hem nog kippenvel als hij daar aan denkt.
Het is voor ons belangrijk dat hij zichzelf kan zijn maar toch kan meedraaien in 'de maatschappij', of dat nu groep 4 van de basisschool is of op zijn 15e met een bijbaantje of noem maar op waar.
Hij leert Engels, dat vind hij ook heel leuk.
Gelukkig zitten zijn vader en ik wel volledig op 1 lijn als het hierom gaat en dat weet onze zoon ook.
Wat een lieve en waardevolle reacties.
Op zijn school heb ik echt niks aan te merken, er is veel ruimte voor 'anders zijn', er is oog voor kinderen die het thuis moeilijk hebben, begeleiding als kinderen niet goed meekomen of het juist te makkelijk vinden.
Ik ben actief in de OR op school, heb korte lijntjes met iedereen en heb er vertrouwen in dat het qua onderwijsaanbod wel goed komt.
Dat het 'te makkelijke' er in elk geval af is.
Voor de rest wil ik gewoon dat hij gelukkig is. Ik ben zelf vanaf mijn kindertijd een enorme pleaser geweest van met name mijn moeder, mijn exman mocht niet zijn hoe hij was, kreeg als 8 jarige al te horen dat hij zo'n lastig kind was en dat zijn moeder hoopte dat hij ook zo'n lastig kind zou krijgen.. 30 jaar later geeft het hem nog kippenvel als hij daar aan denkt.
Het is voor ons belangrijk dat hij zichzelf kan zijn maar toch kan meedraaien in 'de maatschappij', of dat nu groep 4 van de basisschool is of op zijn 15e met een bijbaantje of noem maar op waar.
Hij leert Engels, dat vind hij ook heel leuk.
Gelukkig zitten zijn vader en ik wel volledig op 1 lijn als het hierom gaat en dat weet onze zoon ook.
maandag 29 juni 2020 om 15:34
Ik zou hem ook leren om te gaan met de maatschappij. Die kan nu eenmaal hard zijn. Probeer te voorkomen dat hij nu al te waar op de hand wordt en later wellicht depressief omdat hij niet om kan gaan met de wereld om zich heen. Die past zich niet aan hem aan.
En wellicht is hij veel te veeleisend of serieus voor een vriendschap (Zeker op deze leeftijd). Of moet een ander teveel aan zijn eissen voldoen. Probeer hem uit te leggen dat er verschillende soorten vriendschappen zijn. Losser of meer vaste soorten. En dat niet iedereen hetzelfde is. Vraag jezelf en hem waarom hij geen vrienden heeft, waarom kan hij ze niet maken of behouden en anderen wel? Wat kan hij daarin zelf doen of veranderen?
Wellicht is speltherapie iets voor hem? Of kindercoaching.
Ook zou ik inzetten op deelname aan teamsport, scouting of andere clubs waarbij je in aanraking komt met anderen.
Als hij het nu al zo zwaar heeft zal het nog moeilijk worden als hij ouder is. Er zijn tegenwoordig zoveel jongeren met problemen en eenzaamheid.
En wellicht is hij veel te veeleisend of serieus voor een vriendschap (Zeker op deze leeftijd). Of moet een ander teveel aan zijn eissen voldoen. Probeer hem uit te leggen dat er verschillende soorten vriendschappen zijn. Losser of meer vaste soorten. En dat niet iedereen hetzelfde is. Vraag jezelf en hem waarom hij geen vrienden heeft, waarom kan hij ze niet maken of behouden en anderen wel? Wat kan hij daarin zelf doen of veranderen?
Wellicht is speltherapie iets voor hem? Of kindercoaching.
Ook zou ik inzetten op deelname aan teamsport, scouting of andere clubs waarbij je in aanraking komt met anderen.
Als hij het nu al zo zwaar heeft zal het nog moeilijk worden als hij ouder is. Er zijn tegenwoordig zoveel jongeren met problemen en eenzaamheid.
maandag 29 juni 2020 om 15:44
IK herken het heel erg maar heb weinig tijd om te reageren. Zoon (oudste) was een eiland in de klas, ik zag dat vrij letterlijk voor mijn ogen gebeuren, de (in dat schooljaar) steeds wisselende leerkrachten zagen het niet zo. Wel zagen ze dat hij erg slim is, dus een IQ test er tegen aan om te kijken waar we het dan over hebben. Dat bleek zo hoog dat ze daar weinig mee zeiden te kunnen op school. Advies was voltijds hb onderwijs. Fast forward vier jaar later kan ik zeggen dat de onderwijsvorm niet helpt, het contact met gelijkgestemden wel. Helaas zie je in hb onderwijs ook veel externaliserend probleemgedrag. Dat is dus helemaal geen ideale combinatie met een gevoelig kind. Waar hij in de reguliere klas gewoon niks had met de kinderen, is het hier of beste vriend of grote vijand.
Overigens zag zoon ook dingen die wij niet zien: onder andere de wind ('een soort golfjes in de lucht mama').
Overigens zag zoon ook dingen die wij niet zien: onder andere de wind ('een soort golfjes in de lucht mama').
if we all light up, we can scare away the dark...
maandag 29 juni 2020 om 15:59
Allereerst, ik vind het bijzonder vervelend voor je dat het zo gelopen is. Soms gaan dingen zoals ze niet hadden moeten gaan. En of iets goed uitpakt, weet je vaak pas achteraf.steampunk11111111 schreef: ↑26-06-2020 12:34Ik heb hiervoor speciaal een account aangemaakt, want ik moet hierop reageren.
Dit is juist iets wat je NIET moet accepteren.
Dit is geen persoonlijke aanval op hoe jij dingen doet, zeker niet! Het is juist een smeekbede om dingen anders te doen, om toch te blijven vechten voor je dochter.
Dat dingen soms uit moet zitten okay. Dat een gevecht soms veel te veel energie kost en je verlies nemen dan beter is, prima. Maar dit is niet een van die dingen.
Want dit verpest niet alleen haar schooltijd nu. De schade die ze nu oploopt zal zich in haar verdere leven blijven wreken. Dus ook als ze allang klaar is met school. Iets wat ik aan den lijve heb meegemaakt. Ik wil dat jouw dochter heel graag besparen!
Je dochter leert niet wat het is om ergens uitdaging in te vinden. Wat het is om door te werken. Hoe je andere oplossingen moet zoeken als je even vast zit. En als ze in haar latere leven dan wel ergens haar best voor moet doen, is het gevaar groot dat ze vroegtijdig het bijltje erbij neer gooit. Dus halverwege stoppen met studeren. Of iedere keer weer aan iets anders beginnen en nooit iets afmaken.
Door al die mislukkingen loopt ze het risico om uiteindelijk ongewild terecht te komen in werk dat niet bij haar interesses aansluit. Waardoor ze als volwassene in haar werk misschien wel nooit de zingeving zal vinden, die ze nu zo mist. En dat is zo jammer.
Ik heb nooit moeite hoeven doen op de basisschool. Pas op de middelbare school kreeg ik stof die ik niet meteen snapte (zoals wiskunde en natuurkunde). Totaal geen idee hoe ik aan die opgaven moest gaan staan. Ik klapte helemaal dicht. Ik heb alles wat technisch was zo snel mogelijk laten vallen.
Pas later geleerd dat het niet erg is als je het niet meteen snapt. Dat er strategieën bestaan om lastige problemen op te lossen. Dat met die strategieën ook de ‘moeilijke’ vakken te doen zijn.
Maar toen was het leed al geleden. Met mijn pretpakket kon ik alleen verder in een veld dat mij eigenlijk niet lag. Na mijn bachelor psychologie besloten dat ik hier niet in verder wilde. Maar had ook geen idee wat ik dan wel leuk vond. Als school een ‘moetje’ is, leer je daar ook je passie niet kennen. Dat ontdekken was een behoorlijk langdurig proces, met nogal wat doodlopende paadjes.
Intussen ook proberen mijn faalangst te boven te komen. Ik had nooit ervaren wat het is om te falen. Daardoor werd het idee van 'falen' in mijn hoofd steeds enger en enger. Uit angst daarvoor ook onterecht heel veel dingen niet aangedurfd. Dat heeft mij ook veel tijd gekost.
Intussen dus al heel wat jaren aan geworstel, afgebroken studies en mislukte projecten achter de rug.
Mijn vriend zegt wel eens: als jij vanaf dag een voluit mocht gaan op school, dan was je nu een lid van een denktank, een wetenschapper of een zeer gewilde technisch specialist. In plaats daarvan moet ik met mijn rampzalige CV knokken om überhaupt maar aan de bak te komen. De Corona helpt ook niet mee, uiteraard. Financieel sta ik hierdoor nog steeds niet op eigen benen, erg vervelend.
Niet dat het allemaal kommer en kwel is hoor. Heb verder een prima leven. Binnen zien te komen in mijn nieuwe vakgebied geeft mij ook voldoende uitdaging. Maar als ik al die onnodige omwegen en worstelingen voor een ander voorkomen kan....
Verwachte reactie van sommigen hier: ik zal wel weer een sneeuwvlokje zijn, die school de schuld geeft van d'r eigen falen. Nou prima, dat mag je vinden. Boeit me verder ook niet. Ik ben hier niet voor mezelf, maar voor kinderen als Pandax' dochter. Om voor hen te voorkomen wat bij mij is misgelopen.
Gelukkig is leren leren niet leeftijdsgebonden en kun je je een leven lang nog ontwikkelen. De maatschappij is hierin veranderd t.o.v. vroeger.
Mijn oudste heeft nooit leren leren en daar zal ze het VWO wel mee halen. Vroeger maakte ik mij daar zorgen over, tegenwoordig ben ik er geruster over. Zal ze nog een keer tegen de lamp lopen? Vast en zeker. Maar dat zien we dan wel weer. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze er wel komt.
Jij veel succes met je blijven ontwikkelen en je passie vinden!
maandag 29 juni 2020 om 16:16
tatlitatli schreef: ↑29-06-2020 15:44Helaas zie je in hb onderwijs ook veel externaliserend probleemgedrag. Dat is dus helemaal geen ideale combinatie met een gevoelig kind. Waar hij in de reguliere klas gewoon niks had met de kinderen, is het hier of beste vriend of grote vijand.
Als ik dit lees ben ik zo blij dat wij met onze kinderen op de reguliere basisschool zijn gebleven in plaats van naar hb-onderwijs te gaan, zoals het advies was. De hoofdreden om het niet te doen was dat ik dochters heb en alle activiteiten voor hoogbegaafde kinderen waaraan zij hebben meegedaan, werden gedomineerd door externaliserende jongens en ik dat niet voor hen wilde op school. Mijn kinderen zijn niet bijzonder gevoelig, maar hebben gewoon niets met dat gedrag. Het stoot hen af.
Tegenwoordig bel ik altijd eerst met de organisatie die een activiteit organiseert om te vragen of ze ook meisjes en/of niet-externaliserende jongens verwachten. Vaak wordt gezegd dat ze die helaas niet verwachten. Ik vind dit echt een groot probleem in het hb-wereldje. Helemaal met je eens dat contact met gelijkgestemden belangrijk is. Gelukkig vinden mijn dochters dat op andere plekken, want als ze het van het hb aanbod hadden moeten hebben, dan was het niet goed gekomen.
maandag 29 juni 2020 om 16:30
Ik herken helemaal wat je zegt Steampunk, en ik snap je standpunt volledig, maar er zijn geen opties. Ik kan niets doen om de situatie te veranderen, gewoon niets. Dus acceptatie is het enige dat overblijft. Ik meld haar veel ziek, dan kan ze weer een dagje doen waar ze blij van wordt en kan ze er weer even tegenaan. Vandaag heeft ze een bordspel ontworpen en nu ligt ze op de bank hardop wiskundige vergelijkingen op te lossen 
Ik hoop voor Kuzu dat de school van haar kind de verwachtingen inderdaad waarmaakt. Mijn ervaring is dat scholen en leraren het niet kunnen, niet willen en er vooral niet de noodzaak van inzien. Maar het helpt hoe dan ook om zo goed mogelijk mee te veren met de noden van je kind, ook al is het tegen de stroom in. Hopelijk biedt dat net wat veerkracht in de toekomst.
Ik hoop voor Kuzu dat de school van haar kind de verwachtingen inderdaad waarmaakt. Mijn ervaring is dat scholen en leraren het niet kunnen, niet willen en er vooral niet de noodzaak van inzien. Maar het helpt hoe dan ook om zo goed mogelijk mee te veren met de noden van je kind, ook al is het tegen de stroom in. Hopelijk biedt dat net wat veerkracht in de toekomst.
maandag 29 juni 2020 om 16:49
Ik snap dat je keuze en heb vaak getwijfeld of wij er wel goed aan hebben gedaan. De overgang van zusje naar hb klas hebben we om die reden in eerste (en tweedePoppy_del_Rio schreef: ↑29-06-2020 16:16Als ik dit lees ben ik zo blij dat wij met onze kinderen op de reguliere basisschool zijn gebleven in plaats van naar hb-onderwijs te gaan, zoals het advies was. De hoofdreden om het niet te doen was dat ik dochters heb en alle activiteiten voor hoogbegaafde kinderen waaraan zij hebben meegedaan, werden gedomineerd door externaliserende jongens en ik dat niet voor hen wilde op school. Mijn kinderen zijn niet bijzonder gevoelig, maar hebben gewoon niets met dat gedrag. Het stoot hen af.
Tegenwoordig bel ik altijd eerst met de organisatie die een activiteit organiseert om te vragen of ze ook meisjes en/of niet-externaliserende jongens verwachten. Vaak wordt gezegd dat ze die helaas niet verwachten. Ik vind dit echt een groot probleem in het hb-wereldje. Helemaal met je eens dat contact met gelijkgestemden belangrijk is. Gelukkig vinden mijn dochters dat op andere plekken, want als ze het van het hb aanbod hadden moeten hebben, dan was het niet goed gekomen.
) instantie ook geweigerd. Tot voldoende duidelijk was dat zij in een rustig klasje zou komen, met veel meiden ook. Het kan dus wel maar is zeldzaam. Zoon is ondertussen wel beschadigd door de dynamiek in zijn klas. Gelukkig zitten de ergsten een jaar hoger en zit hij volgend jaar eindelijk in een andere combiklas...
if we all light up, we can scare away the dark...
maandag 29 juni 2020 om 17:34
Wat ontzettend naar dat je zoon hier beschadigd door is geraakt.tatlitatli schreef: ↑29-06-2020 16:49Ik snap dat je keuze en heb vaak getwijfeld of wij er wel goed aan hebben gedaan. De overgang van zusje naar hb klas hebben we om die reden in eerste (en tweede) instantie ook geweigerd. Tot voldoende duidelijk was dat zij in een rustig klasje zou komen, met veel meiden ook. Het kan dus wel maar is zeldzaam. Zoon is ondertussen wel beschadigd door de dynamiek in zijn klas. Gelukkig zitten de ergsten een jaar hoger en zit hij volgend jaar eindelijk in een andere combiklas...
Alsof hoogbegaafdheid een reden is voor ouders om niet op te voeden. Hoe vaak ik wel niet op mijn tong heb moeten bijten in situaties als deze.
maandag 29 juni 2020 om 18:21
Is je zoon al eens getest? Mijn zoon is op zijn 7de uitgebreid getest, en heeft daardoor een diagnose. Daardoor is het balletje gaan rollen voor mijn partner en mij, en hebben wij nu ook beiden een diagnose.
Ik heb ADD en autisme, en als ik je verhaal zo lees, lijkt me zoon op een aantal vlakken op hoe ik vroeger was. Nu wil ik hier absoluut geen diagnose gaan stellen, maar het is misschien de moeite waard om eens naar te kijken. Een diagnose geeft scholen ook weer allerlei mogelijkheden om extra hulp in te zetten, en het kweekte voor ons ook veel begrip.
Onze oudste doet het nu erg goed op school, met een paar aanpassingen en medicatie. Hij gaf wel aan dat hij de coronaperiode thuis veel fijner vond, omdat hij dan heel gefocust door kon werken, zonder rumoer om zich heen. Hij is nu trouwens 9.
Ik heb ADD en autisme, en als ik je verhaal zo lees, lijkt me zoon op een aantal vlakken op hoe ik vroeger was. Nu wil ik hier absoluut geen diagnose gaan stellen, maar het is misschien de moeite waard om eens naar te kijken. Een diagnose geeft scholen ook weer allerlei mogelijkheden om extra hulp in te zetten, en het kweekte voor ons ook veel begrip.
Onze oudste doet het nu erg goed op school, met een paar aanpassingen en medicatie. Hij gaf wel aan dat hij de coronaperiode thuis veel fijner vond, omdat hij dan heel gefocust door kon werken, zonder rumoer om zich heen. Hij is nu trouwens 9.
maandag 29 juni 2020 om 18:26
We kunnen wel een leven lang leren, maar een baan als AIO krijgt u niet als u ouder dan 35 bent.Alecta schreef: ↑29-06-2020 15:59Allereerst, ik vind het bijzonder vervelend voor je dat het zo gelopen is. Soms gaan dingen zoals ze niet hadden moeten gaan. En of iets goed uitpakt, weet je vaak pas achteraf.
Gelukkig is leren leren niet leeftijdsgebonden en kun je je een leven lang nog ontwikkelen. De maatschappij is hierin veranderd t.o.v. vroeger.
Mijn oudste heeft nooit leren leren en daar zal ze het VWO wel mee halen. Vroeger maakte ik mij daar zorgen over, tegenwoordig ben ik er geruster over. Zal ze nog een keer tegen de lamp lopen? Vast en zeker. Maar dat zien we dan wel weer. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze er wel komt.
Jij veel succes met je blijven ontwikkelen en je passie vinden!
(en bij sommige andere beroepen zijn de kansen voor jonge afgestudeerden ook beter dan voor oude afgestudeerden).
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
maandag 29 juni 2020 om 19:02
Natuurlijk, maar het is ook de kunst om te kijken naar dingen, die wel kunnen. Naast dat er heel veel dingen niet meer kunnen, kan er ook heel veel wel, desnoods via een onorthodoxe weg. Dat gaf mij wat betreft mijn kinderen wel rust.haarklover schreef: ↑29-06-2020 18:26We kunnen wel een leven lang leren, maar een baan als AIO krijgt u niet als u ouder dan 35 bent.
(en bij sommige andere beroepen zijn de kansen voor jonge afgestudeerden ook beter dan voor oude afgestudeerden).
Daarnaast kun je natuurlijk niet met zekerheid zeggen hoe het was verlopen als je wel had leren leren op de basisschool (ik zou dat voor mijzelf echt niet weten).
maandag 29 juni 2020 om 19:06
Mijn spreekwoordelijke tong ligt er inmiddels af. Ik denk ook dat het grotendeels met opvoeding te maken heeft, maar ook dat de vrijheid die hb onderwijs biedt nu juist niet bij deze jongens past. Ik heb inmiddels dezelfde tactiek als Pandax, regelmatig thuis houden om even bij te komen. De thuis schoolperiode was voor zoon prima. Lekker zelfstandig door de lesstof, een moeder die het stomme schoolwerk kan verbinden met dingen die hij wel leuk vindt en een rustige werkomgeving. Ik zou het qua resultaten (niet geheel toevallig betere Cito’s dan ooit) wel aan durven om hem tot VO thuis les te geven, maar het spelen met de vrienden (gelukkig ook echt wel aantal rustige jongens) vind ik toch belangrijker.Poppy_del_Rio schreef: ↑29-06-2020 17:34Wat ontzettend naar dat je zoon hier beschadigd door is geraakt.
Alsof hoogbegaafdheid een reden is voor ouders om niet op te voeden. Hoe vaak ik wel niet op mijn tong heb moeten bijten in situaties als deze.
if we all light up, we can scare away the dark...
dinsdag 30 juni 2020 om 11:57
Ik ken een situatie waarbij ouders (in overleg met leerplicht) deels thuis lesgeven en kind deels op school zit. Dat laatste is voornamelijk voor de sociale contacten. En om te leren gaan met minder of normaal begaafde kinderen. Dat is namelijk een probleem met die speciale scholen. Dat kinderen daarna in een omgeving met totaal andere kinderen terecht komen en daar niet mee om kunnen gaan.
Een ander kind is naar een particuliere school gegaan waar onderwijs volledig op kind kon worden afgestemd en dus versneld door school gegaan.
Ik zie overigens ook vaak dat hb gebruikt wordt om allerhande gedrags en opvoedingsproblemen goed te praten.
Een ander kind is naar een particuliere school gegaan waar onderwijs volledig op kind kon worden afgestemd en dus versneld door school gegaan.
Ik zie overigens ook vaak dat hb gebruikt wordt om allerhande gedrags en opvoedingsproblemen goed te praten.
dinsdag 30 juni 2020 om 12:11
evelien2010 schreef: ↑30-06-2020 11:57Ik zie overigens ook vaak dat hb gebruikt wordt om allerhande gedrags en opvoedingsproblemen goed te praten.
Ik zie vooral veel onbegrip. Als kinderen in een niet-passende situatie zitten, zullen ze altijd negatief gedrag gaan vertonen. Als ze langdurig in een niet-passende omgeving zitten heeft dat beschadigingen tot gevolg die semi-permanent kunnen zijn. Ik heb mazzel dat mijn dochter gewoon buikpijn krijgt en depressief wordt, maar verder braaf blijft meedoen. Daar heeft de omgeving niet zoveel last van. Ouders van kinderen die externaliserend probleemgedrag vertonen door de niet-passende situatie, hebben niet alleen het probleem dat ze de omgeving van hun kind niet kunnen aanpassen om het probleem op te lossen, maar worden door anderen ook nog op de gevolgen ervan aangekeken. Dubbele straf.
dinsdag 30 juni 2020 om 12:22
Ik wil ook niet oordelen over de keuzes die je gemaakt hebt. Het raakt me gewoon. Voor de oudere generatie kunnen we de tijd niet meer terugdraaien. Men wist gewoon niet beter. Maar nu is die kennis er wel. En toch zijn dus nog steeds kinderen die dezelfde kant op dreigen te gaan als ik.
Niet alle scholen/leerkrachten zijn zo. Mijn schoonzus is leerkracht en zet zich actief in voor hb-ers. Zij heeft meerdere malen een bos bloemen of een fles wijn ontvangen van ouders die na jaren geworstel ‘ineens een ander kind in huis hadden’. Het is misschien zeldzaam, maar het kan dus wel.
haarklover schreef: ↑29-06-2020 18:26We kunnen wel een leven lang leren, maar een baan als AIO krijgt u niet als u ouder dan 35 bent.
(en bij sommige andere beroepen zijn de kansen voor jonge afgestudeerden ook beter dan voor oude afgestudeerden).
Er zit waarheid in beide stellingen. Doordat al mijn worstelingen in het verleden zijn er heel veel carrièrepaden voor mij nu afgesloten. En dat is jammer, want dat zijn juist de banen waar ik als slim persoon heel erg mijn ei in kwijt zou kunnen.
Gelukkig zijn er ook nog heel veel dingen die nog wel kunnen. En het het is voor mij ook een uitdaging om mijn eigen mogelijkheden te creëren. Vooralsnog verveel ik me niet.
dinsdag 30 juni 2020 om 13:11
steampunk11111111 schreef: ↑30-06-2020 12:22Ik wil ook niet oordelen over de keuzes die je gemaakt hebt. Het raakt me gewoon. Voor de oudere generatie kunnen we de tijd niet meer terugdraaien. Men wist gewoon niet beter. Maar nu is die kennis er wel. En toch zijn dus nog steeds kinderen die dezelfde kant op dreigen te gaan als ik.
Niet alle scholen/leerkrachten zijn zo. Mijn schoonzus is leerkracht en zet zich actief in voor hb-ers. Zij heeft meerdere malen een bos bloemen of een fles wijn ontvangen van ouders die na jaren geworstel ‘ineens een ander kind in huis hadden’. Het is misschien zeldzaam, maar het kan dus wel.
Dat er kennis is, betekent niet dat leraren die kennis ook hebben, of, wanneer ze die hebben, dat ze die kennis op waarde schatten. Als ouder is het onmogelijk te achterhalen welke leraren die kennis zowel hebben, als waarderen. Je kunt als ouder alleen afgaan op de beschrijvingen van de school in missie, visie en de schoolgids, maar in mijn ervaring klopt het beleid van een school maar zelden met de dagelijkse praktijk. Daarnaast kun je als ouder wel een school kiezen, maar je kunt geen leraar kiezen. Dus als je al een school te pakken hebt met leraren die kennis en expertise hebben, is de kans nog steeds vrij aanwezig dat je kind daar hooguit een jaar iets aan heeft omdat het de rest van de jaren leraren heeft die hoogbegaafde kinderen bezien als overbodige sneeuwvlokjes. En zelfs de leraren die wèl de juiste kennis hebben, hebben in sommige jaren zoveel op hun bordje dat ze gewoon niet toekomen aan hb-onderwijs.
Mijn dochter heeft regelmatig periodes gehad waarin ze een ander kind was. Als er opeens iets aan hb-onderwijs werd gedaan bijvoorbeeld. Als ze opeens even in een ander boek mocht werken. Als er opeens uitzicht leek op iets zinnigs en nuttigs. Maar al die periodes waren tijdelijk; zodra er iets belangrijker was, werden de plusklasjes weer afgeschaft. Zodra een andere leraar in beeld kwam, werden de andere boeken weer afgepakt. En de mooie plannen die de leraar beloofde, voerde hij toch niet uit. Alles is tijdelijk, vluchtig en afhankelijk van de luimen van de leraar. En die wispelturigheid is fnuikend.
Ik begrijp je echt, maar als ik zeg dat er geen opties zijn, bedoel ik dat vrij letterlijk. Ik kan, als ouder, niets doen. Je pleidooi is sympathiek, maar ook een beetje frustrerend, want opties zijn er niet. Vechten is zinloos en heeft op zijn best een tijdelijk effect. Ik heb jarenlang geprobeerd om het leven van mijn kind beter te maken, met psychologen, coaches, gesprekken met leraren en ib-ers, gesprekken met schoolondersteuners en externe experts, het heeft me bij elkaar opgeteld meer dan 5000 euro plus een burn-out gekost en het effect was nul. Dus nu doe ik niets en het effect is hetzelfde.
dinsdag 30 juni 2020 om 13:20
Pandax schreef: ↑30-06-2020 12:11Ik zie vooral veel onbegrip. Als kinderen in een niet-passende situatie zitten, zullen ze altijd negatief gedrag gaan vertonen. Als ze langdurig in een niet-passende omgeving zitten heeft dat beschadigingen tot gevolg die semi-permanent kunnen zijn. Ik heb mazzel dat mijn dochter gewoon buikpijn krijgt en depressief wordt, maar verder braaf blijft meedoen. Daar heeft de omgeving niet zoveel last van. Ouders van kinderen die externaliserend probleemgedrag vertonen door de niet-passende situatie, hebben niet alleen het probleem dat ze de omgeving van hun kind niet kunnen aanpassen om het probleem op te lossen, maar worden door anderen ook nog op de gevolgen ervan aangekeken. Dubbele straf.
Nou, dat eerste klopt niet per se. Mijn ervaring met mijn twee kinderen is bijvoorbeeld al anders. Als ouders heb je (in mijn persoonlijke ervaring) daarbij een hele grote taak door thuis aan te bieden waar school noodgedwongen tekortschiet. Zowel op cognitief vlak als op het gebied van contact met gelijkgestemden. Je kunt als ouders dus juist heel veel doen. En ja, dat kost soms bloed, zweet en tranen (en tijd en geld).
Wat je niet kunt, is de maatschappij aanpassen. Het gaat er in mijn visie dus om het kind tijdens zijn jeugd zo goed mogelijk toe te rusten op de samenleving. Dat kan al vanaf zeer jonge leeftijd.
Natuurlijk externaliseren kinderen niet voor hun lol. Daar zit altijd iets achter. Maar dat wil nog niet zeggen dat je als ouder moet toestaan dat je kind een activiteit voor andere deelnemers verstoort. Het is in mijn ogen eerlijk gezegd niet heel vreemd als je daarop wordt aangekeken. Hb is namelijk geen stoornis.
dinsdag 30 juni 2020 om 13:24
Poppy_del_Rio schreef: ↑30-06-2020 13:20Nou, dat eerste klopt niet per se. Mijn ervaring met mijn twee kinderen is bijvoorbeeld al anders.
Dat weet ik inmiddels, dat stel je in ieder topic over dit onderwerp. Maar ik vraag me toch af: waarom heb je je kinderen ooit laten testen als ze fluitend door het leven gaan? De enige reden waarom ik mijn kind heb laten testen is dat ze ongelukkig werd; als dat niet was gebeurd was het niet in me opgekomen om haar een iq-test te laten afnemen, denk ik.
dinsdag 30 juni 2020 om 13:37
Ik zie echt wel dat het deels de niet passende omgeving is die het gedrag uitlokt. Zie mijn post over teveel vrijheid. Maar tegelijkertijd zie en weet ik van de door mij beschreven gevallen dat betreffende ouders niet (willen/kunnen) optreden, niet willen nadenken over een andere school en dat het van kwaad tot erger gaat.Pandax schreef: ↑30-06-2020 12:11Ik zie vooral veel onbegrip. Als kinderen in een niet-passende situatie zitten, zullen ze altijd negatief gedrag gaan vertonen. Als ze langdurig in een niet-passende omgeving zitten heeft dat beschadigingen tot gevolg die semi-permanent kunnen zijn. Ik heb mazzel dat mijn dochter gewoon buikpijn krijgt en depressief wordt, maar verder braaf blijft meedoen. Daar heeft de omgeving niet zoveel last van. Ouders van kinderen die externaliserend probleemgedrag vertonen door de niet-passende situatie, hebben niet alleen het probleem dat ze de omgeving van hun kind niet kunnen aanpassen om het probleem op te lossen, maar worden door anderen ook nog op de gevolgen ervan aangekeken. Dubbele straf.
Ten koste van mijn kind maar ook van het hunne.
if we all light up, we can scare away the dark...
dinsdag 30 juni 2020 om 13:50
Mijn verwijten gaan sowieso meer richting school/bestuur/swb po. Zij zien dit jaar na jaar gebeuren, waarbij het van storend druk gedrag naar regelrechte manipulatie inclusief elke dag onveilige situatie is gegaan. Daarmee doe je kinderen gewoon te kort. En dan bedoel ik niet alleen mijn rustige, lieve joch. Maar juist ook de groep ‘veroorzakers’. Ik vind het zo treurig dat niemand een keer de besliskracht weet op te brengen om er iets aan te doen. De bal is net zolang doodgeschopt tot nu, deze kinderen gaan volgend schooljaar naar groep 8, en het dus maar wordt uitgezongen. Collateral damage van dit staaltje non besturen: de kinderen.
if we all light up, we can scare away the dark...
dinsdag 30 juni 2020 om 13:53
tatlitatli schreef: ↑30-06-2020 13:37Ik zie echt wel dat het deels de niet passende omgeving is die het gedrag uitlokt. Zie mijn post over teveel vrijheid. Maar tegelijkertijd zie en weet ik van de door mij beschreven gevallen dat betreffende ouders niet (willen/kunnen) optreden, niet willen nadenken over een andere school en dat het van kwaad tot erger gaat.
Ten koste van mijn kind maar ook van het hunne.
Maar nadenken over een andere school betekent dat er een andere school moet zijn. Het gaat om hoogbegaafde kinderen, die al uitvielen in het regulier onderwijs, neem ik aan - gezien het aannamebeleid van hb-scholen, maar die in het hb-onderwijs ook niet op hun plek blijken. Wat voor opties hebben die ouders nu blijkt dat hun kind ook in het hb-onderwijs niet op zijn plek is? Regulier onderwijs is vermoedelijk geen optie meer, speciaal onderwijs is vanwege het hoge iq geen alternatief, dan zitten die ouders toch klem?
