Kinderen
alle pijlers
Zorgen om erg gevoelige zoon.
donderdag 25 juni 2020 om 10:58
Hm, de topictitel is niet heel helder maar hoop duidelijk genoeg.
Mijn ex en ik maken ons zorgen om onze zoon van 7 jaar.
Sinds zijn peutertijd merken we dat hij een gevoelig kind is. Gevoelig in die zin dat hij enorm vatbaar is voor andermans emoties, hij bekijkt dingen op een haast volwassen manier.
Afgelopen jaar was een heftige, zijn vader en ik zijn onlangs gescheiden, er is geen contact meer met mijn ouders, zeer spaarzaam contact met de familie van mijn ex en we hebben te maken gehad met Veilig Thuis (door toedoen van mijn ouders).
De contactpersoon die we daar hadden was een geweldig lieve vrouw waar onze zoon enorm veel aan verteld heeft.
Hij gaf aan dat hij kleuren om mensen heen ziet, bijv dat hij het weet als zijn vader en ik ruzie hadden terwijl hij niet thuis was ('Ze maken geen ruzie waar ik bij ben, als ik er ben doen ze heel normaal maar ik zie dan donkere kleuren om hen heen, ze doen dan alsof ze aardig doen tegen elkaar maar dat is allemaal nep').
Hij gaf ook aan dat hij school maar saai vind, hij pakt dingen heel snel op en vind het dan maar lastig om mee te doen met de rest terwijl hij dingen al goed weet.
Dankzij VT is dit door school enorm goed opgepakt en is er gelijk ingesprongen op zijn probleem, door hem stof aan te bieden op zijn niveau.
De reden dat hij daar nooit eerder over begon is omdat hij niet anders wilde zijn.
'De andere kinderen begrijpen toch niet dat ik al wat ouder ben in mijn hoofd en ze zien die kleuren ook niet'.
Hij wil niet opvallen in de massa.
Zijn juffen omschrijven hem als zacht, op de achtergrond en heel slim.
Maar hij is niet iemand die steeds zijn vinger opsteekt als hij antwoorden al weet. Want dan val je op..
Het ging goed, ook tussen zijn vader en mij.
Een hele prettige scheiding en verhuizing (van mij) gehad waarin we veel gesprekken met hem hadden en hem lieten praten over zijn gevoel.
We zien elkaar elke dag.
Toen kwam helaas de hele Corona toestand waardoor school natuurlijk plat lag en het thuisonderwijs algemeen werd.
Respect voor school hoe ze alsnog enorm hun best hebben gedaan onze zoon zo goed mogelijk te prikkelen.
Maar het is toch anders.
Hij geeft nu ook aan dat hij het allemaal enorm saai vind, we moedigen hem aan door te zeggen dat hij na de vakantie naar groep 4 gaat en dat de juf dan gaat kijken wat hij nodig heeft om voldoende geprikkeld te worden.
Ik heb het gevoel dat dat ook wel goed gaat komen. De school is enorm actief en behulpzaam.
Met andere kinderen omgaan is nu helaas een beetje een ding geworden.
Helaas zitten er maar een paar jongens in zijn klas waarvan 1 jongen zijn beste vriend was.
Ze speelden veel samen, op school en ook bij ons thuis.
We zagen wel dat beide jongens anders zijn.
De laatste maanden is er elke keer gedonder. Zijn vriendje is enorm competitief, als mijn zoon iets heeft of doet springt zijn vriend op om te zeggen dat hij daar zelf beter in is.
Hij begint mijn zoon af te kraken met dingen die voor hem heel belangrijk zijn, op het kleinerende af.
Mijn zoon vind dat maar niks want die zegt heel simpel 'Het is niet erg dat jij dat beter kan, ik kan andere dingen weer beter'.
Maar steeds dat gekat en gevit is niet leuk.
We hebben al met zoon besproken dat hij ook met andere kinderen kan spelen, een beetje afstand gehouden door speelafspraakjes wat af te houden (ook vanwege Corona).
Mijn zoon gaf eerder deze week aan dat hij geen vrienden meer is met dat andere jongetje. 'We kunnen nog wel spelen maar hij is geen vriend meer, hij doet alleen maar pesterig en jaloers'.
Hetzelfde heeft hij op school gezegd en gelijk de zware woorden 'Ik heb geen vrienden'. gebruikt.
Ik heb hier een gesprek met juf over gehad die heel fijn naar me toe kwam omdat het haar zo geraakt had.
Mijn zoon ziet vriendschap absoluut niet op een luchtige kinder manier, vandaag is Piet je vriend en morgen Truus.
Terwijl zijn leeftijdsgenoten dat (natuurlijk) wel zo zien en heel los en makkelijk omgaan met omgang met elkaar.
Het kwetst hem, hij heeft al het gevoel dat hij anders is, gelukkig weet hij dat wij hem begrijpen en voor hem open staan, maar natuurlijk wil je als je 7 bent ook gewoon vriendjes hebben en leuk met leeftijdsgenootjes spelen.
Hij ziet een vriend als iemand waar je dingen aan kan vertellen, iemand die je begrijpt en je niet kleineert, iemand die je kan vertrouwen.
Dat je niet met iedereen vrienden kan en hoeft te zijn snapt hij, maar dat degene die hij zo hoog had zitten toch 'geen echte vriend is' raakt hem.
Ik wil zo graag dat hij zich niet zo onbegrepen voelt, zich losser kan opstellen ook al snap ik precies hoe hij zich voelt (zo zijn zijn vader en ik namelijk ook, vooral als het om vriendschappen gaat).
Hij is pas 7 en dat onbezorgde gun ik hem zo.
Ik wil niet dat hij zich nu al 'anders' voelt, dat hij teleurgesteld raakt in mensen (leeftijdsgenootjes), want hij is nog zo jong.
Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden.
Ik vroeg me af of er ouders zijn die dit herkennen bij hun kind of anderzijds advies hebben hoe hier mee om te gaan. Hij hoeft niet te veranderen, ik bewonder zijn lieve karakter maar leren omgaan dat andere mensen niet zo zijn is niet zo simpel..
Mijn ex en ik maken ons zorgen om onze zoon van 7 jaar.
Sinds zijn peutertijd merken we dat hij een gevoelig kind is. Gevoelig in die zin dat hij enorm vatbaar is voor andermans emoties, hij bekijkt dingen op een haast volwassen manier.
Afgelopen jaar was een heftige, zijn vader en ik zijn onlangs gescheiden, er is geen contact meer met mijn ouders, zeer spaarzaam contact met de familie van mijn ex en we hebben te maken gehad met Veilig Thuis (door toedoen van mijn ouders).
De contactpersoon die we daar hadden was een geweldig lieve vrouw waar onze zoon enorm veel aan verteld heeft.
Hij gaf aan dat hij kleuren om mensen heen ziet, bijv dat hij het weet als zijn vader en ik ruzie hadden terwijl hij niet thuis was ('Ze maken geen ruzie waar ik bij ben, als ik er ben doen ze heel normaal maar ik zie dan donkere kleuren om hen heen, ze doen dan alsof ze aardig doen tegen elkaar maar dat is allemaal nep').
Hij gaf ook aan dat hij school maar saai vind, hij pakt dingen heel snel op en vind het dan maar lastig om mee te doen met de rest terwijl hij dingen al goed weet.
Dankzij VT is dit door school enorm goed opgepakt en is er gelijk ingesprongen op zijn probleem, door hem stof aan te bieden op zijn niveau.
De reden dat hij daar nooit eerder over begon is omdat hij niet anders wilde zijn.
'De andere kinderen begrijpen toch niet dat ik al wat ouder ben in mijn hoofd en ze zien die kleuren ook niet'.
Hij wil niet opvallen in de massa.
Zijn juffen omschrijven hem als zacht, op de achtergrond en heel slim.
Maar hij is niet iemand die steeds zijn vinger opsteekt als hij antwoorden al weet. Want dan val je op..
Het ging goed, ook tussen zijn vader en mij.
Een hele prettige scheiding en verhuizing (van mij) gehad waarin we veel gesprekken met hem hadden en hem lieten praten over zijn gevoel.
We zien elkaar elke dag.
Toen kwam helaas de hele Corona toestand waardoor school natuurlijk plat lag en het thuisonderwijs algemeen werd.
Respect voor school hoe ze alsnog enorm hun best hebben gedaan onze zoon zo goed mogelijk te prikkelen.
Maar het is toch anders.
Hij geeft nu ook aan dat hij het allemaal enorm saai vind, we moedigen hem aan door te zeggen dat hij na de vakantie naar groep 4 gaat en dat de juf dan gaat kijken wat hij nodig heeft om voldoende geprikkeld te worden.
Ik heb het gevoel dat dat ook wel goed gaat komen. De school is enorm actief en behulpzaam.
Met andere kinderen omgaan is nu helaas een beetje een ding geworden.
Helaas zitten er maar een paar jongens in zijn klas waarvan 1 jongen zijn beste vriend was.
Ze speelden veel samen, op school en ook bij ons thuis.
We zagen wel dat beide jongens anders zijn.
De laatste maanden is er elke keer gedonder. Zijn vriendje is enorm competitief, als mijn zoon iets heeft of doet springt zijn vriend op om te zeggen dat hij daar zelf beter in is.
Hij begint mijn zoon af te kraken met dingen die voor hem heel belangrijk zijn, op het kleinerende af.
Mijn zoon vind dat maar niks want die zegt heel simpel 'Het is niet erg dat jij dat beter kan, ik kan andere dingen weer beter'.
Maar steeds dat gekat en gevit is niet leuk.
We hebben al met zoon besproken dat hij ook met andere kinderen kan spelen, een beetje afstand gehouden door speelafspraakjes wat af te houden (ook vanwege Corona).
Mijn zoon gaf eerder deze week aan dat hij geen vrienden meer is met dat andere jongetje. 'We kunnen nog wel spelen maar hij is geen vriend meer, hij doet alleen maar pesterig en jaloers'.
Hetzelfde heeft hij op school gezegd en gelijk de zware woorden 'Ik heb geen vrienden'. gebruikt.
Ik heb hier een gesprek met juf over gehad die heel fijn naar me toe kwam omdat het haar zo geraakt had.
Mijn zoon ziet vriendschap absoluut niet op een luchtige kinder manier, vandaag is Piet je vriend en morgen Truus.
Terwijl zijn leeftijdsgenoten dat (natuurlijk) wel zo zien en heel los en makkelijk omgaan met omgang met elkaar.
Het kwetst hem, hij heeft al het gevoel dat hij anders is, gelukkig weet hij dat wij hem begrijpen en voor hem open staan, maar natuurlijk wil je als je 7 bent ook gewoon vriendjes hebben en leuk met leeftijdsgenootjes spelen.
Hij ziet een vriend als iemand waar je dingen aan kan vertellen, iemand die je begrijpt en je niet kleineert, iemand die je kan vertrouwen.
Dat je niet met iedereen vrienden kan en hoeft te zijn snapt hij, maar dat degene die hij zo hoog had zitten toch 'geen echte vriend is' raakt hem.
Ik wil zo graag dat hij zich niet zo onbegrepen voelt, zich losser kan opstellen ook al snap ik precies hoe hij zich voelt (zo zijn zijn vader en ik namelijk ook, vooral als het om vriendschappen gaat).
Hij is pas 7 en dat onbezorgde gun ik hem zo.
Ik wil niet dat hij zich nu al 'anders' voelt, dat hij teleurgesteld raakt in mensen (leeftijdsgenootjes), want hij is nog zo jong.
Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden.
Ik vroeg me af of er ouders zijn die dit herkennen bij hun kind of anderzijds advies hebben hoe hier mee om te gaan. Hij hoeft niet te veranderen, ik bewonder zijn lieve karakter maar leren omgaan dat andere mensen niet zo zijn is niet zo simpel..
donderdag 2 juli 2020 om 14:48
Poppy_del_Rio schreef: ↑02-07-2020 14:30Doe even normaal alsjeblieft.
Jij bent degene die mij steeds dingen in de mond legt. Je hebt werkelijk geen idee waar je het over hebt als het over mijn kinderen gaat. Ik vind het echt zeer schadelijk als hoogbegaafdheid op onheuse gronden wordt afgekaderd en zal je ermee blijven confronteren als je hoogbegaafde kinderen over een kam scheert.
Als je dat confronteren nou eens inhoudelijk deed? Dan leverde dat misschien nog een productieve discussie op.
donderdag 2 juli 2020 om 14:50
Tja, de meeste ouders vinden hun eigen kinderen overduidelijk (u)hb en vooral die van anderen niet. Want tekstbureau X en niet test Y of wel of niet AVI uit met 3 jaar.steampunk11111111 schreef: ↑02-07-2020 14:22Oh ja, feesboek.
Hele volksstammen daar die zichzelf tot hb bombarderen omdat ze het gevoel hebben ‘anders te zijn’. Lees: ze zijn wat meer dan gemiddeld geïnteresseerd in alternatieve dingen, zijn niet tevreden op hun werk of ze liggen niet goed bij hun schoonfamilie. Nee, dan kan het maar een ding zijn natuurlijk.
En ja, als iedereen hb is, dan is een labeltje hb vanzelf niet bijzonder meer. Dan heb je zwaarder geschut nodig. Dus duiken nu ineens overal zelfbenoemde ultra hoogbegaafden op. Met al die geniale mensen in ons land zullen alle wereldproblemen binnen een paar jaar wel zijn opgelost.
Neemt niet weg dat mensen met een getest IQ van 145+ echt wel een andere aanpak nodig hebben dan de ‘gewone’ hoogbegaafden. Maar of al die zelfverklaarde uhb’ers werkelijk tot die groep behoren… ik betwijfel het.
Kinderen, (u)hb of niet zijn niet gelijk. Waar mogelijk zou het fijn zijn als er maatwerk wordt geboden, dat kan bijvoorbeeld deels binnen hb onderwijs. En waar dat niet kan, dan moet je ze als ouders ermee leren omgaan.
if we all light up, we can scare away the dark...
donderdag 2 juli 2020 om 14:53
tatlitatli schreef: ↑02-07-2020 14:50Tja, de meeste ouders vinden hun eigen kinderen overduidelijk (u)hb en vooral die van anderen niet. Want tekstbureau X en niet test Y of wel of niet AVI uit met 3 jaar.
Kinderen, (u)hb of niet zijn niet gelijk. Waar mogelijk zou het fijn zijn als er maatwerk wordt geboden, dat kan bijvoorbeeld deels binnen hb onderwijs. En waar dat niet kan, dan moet je ze als ouders ermee leren omgaan.
In het geval van jouw zoon en zijn klas is dat het geval: je kunt niet verwachten dat andere ouders hun kind weghalen omdat jouw kind niet tot leren komt. Je kunt alleen je kind leren om om te gaan met deze situatie.
donderdag 2 juli 2020 om 15:10
Dat doet ze. Jij schrijft consequent dat het leven voor een hoogbegaafd kind per definitie één groot tranendal is, zij stelt - terecht- dat het zo zwart-wit niet is. En daar ben je zelf ook bij. Natuurlijk kun je de pech hebben dat je een leerkracht treft die het laat bij mooie woorden, en daar kun je als ouder weinig aan doen. Maar jouw ‘ik doe helemaal niets meer want het maakt allemaal toch niets uit’-houding zou ik niet als aanbeveling aan andere ouders geven. Poppy-del-rio’s positievere ervaringen geven aan waarom niet.
donderdag 2 juli 2020 om 15:13
Ze heeft het over dagelijks onveilige situaties op school. Dat is niet iets waar je kind in basisschool leeftijd maar mee om moet leren gaan. Een school die daar geen actie op onderneemt, laat echt steken vallen.
donderdag 2 juli 2020 om 15:23
Eze schreef: ↑02-07-2020 15:10Dat doet ze. Jij schrijft consequent dat het leven voor een hoogbegaafd kind per definitie één groot tranendal is, zij stelt - terecht- dat het zo zwart-wit niet is. En daar ben je zelf ook bij. Natuurlijk kun je de pech hebben dat je een leerkracht treft die het laat bij mooie woorden, en daar kun je als ouder weinig aan doen. Maar jouw ‘ik doe helemaal niets meer want het maakt allemaal toch niets uit’-houding zou ik niet als aanbeveling aan andere ouders geven. Poppy-del-rio’s positievere ervaringen geven aan waarom niet.
Ik schrijf helemaal niet, laat staan consequent, dat het leven voor een hoogbegaafd kind een tranendal is. Of een vloek of een stoornis of wat voor rare parafrases er ook maar gegeven zijn. Kun je me quoten? Want ik ben erg benieuwd waar ik dat allemaal zeg.
Ik schrijf dat het voor míjn kind (!) heel vervelend is dat er geen permanente onderwijsaanpassingen zijn, want daar heeft ze last van. En ik schrijf dat in míjn ervaring (!) aanpassingen altijd tijdelijk zijn omdat er in míjn ervaring (!) altijd belangrijke zaken zijn. En ik schrijf dat acceptatie en meeveren makkelijker zijn dan proberen om een situatie aan te passen die niet aan te passen blijkt. Dat moeten alle je-moet-niet-verwachten-dat-de-maatschappij-zich-aanpast-aan-jouw-sneeuwvlokje-ouders toch enorm aanspreken, zou je denken.
Het is fijn dat er ouders zijn die positieve ervaringen hebben met aanpassingen voor hun kind. Maar dat is hun punt helemaal niet. Ze stellen dat die aanpassingen niet nodig zijn, omdat iedere dag in een niet-passende omgeving verkeren niet per se problemen met zich mee brengt. Dat die problemen er niet zijn dankzíj die aanpassingen, lijkt een enorme blinde vlek. Als een kind niet leert, is dat een probleem. Als een kind ongelukkig is, is dat een probleem. Als een kind de klas afbreekt, is dat een probleem. Dat zijn allemaal problemen die je in sommige gevallen kunt oplossen met ander onderwijs. En dan ís er inderdaad geen probleem. Maar dat wil niet zeggen dat het niet voor ieder kind, ieder mens, met wat voor iq dan ook, schadelijk is om dag in dag uit in een niet-passende omgeving te verkeren.
donderdag 2 juli 2020 om 15:27
donderdag 2 juli 2020 om 15:38
Hier geef je toch echt het advies het er maar bij te laten zitten, Pandax.Pandax schreef: ↑25-06-2020 11:47Misschien toch nog een tip. Ik heb heel lang gevonden dat het niet okee was dat mijn kind ongelukkig was door haar omgeving. Ik vond dat ook zij recht had op onderwijs, op nieuwe dingen, op iets leren. En daarom heb ik heel lang mijn best gedaan om ervoor te zorgen dat ze die input kreeg. Maar het is trekken aan een dood paard; uiteindelijk willen de meeste leraren die moeite niet doen. Er zijn er vast een paar die het wel willen, maar voor de meeste leraren is het te veel, te anders en te intensief om dit er óók nog bij te moeten doen. Het is de sluitpost van de sluitposten.
Het heeft me veel energie gekost, het managen van de diepe dalen van mijn kind, de gesprekken met haar leraren en iedere keer weer de hoop dat het vanaf nu beter zou gaan. Het ging nooit beter.
Ik heb het nu los gelaten. Ik weet niet of dat goed is, maar positief is wel dat ik geen verschil zie. Het maakt niet uit of ik iets probeer, het wordt er niet beter of slechter van. Ik blijf het verwerpelijk vinden dat mijn kind dit wordt aangedaan en het blijft zijn weerslag hebben op ons hele gezin, maar ik probeer het te accepteren. Het scheelt wel enorm veel energie om niets meer te proberen.
donderdag 2 juli 2020 om 15:43
Het is opvallend:Eze schreef: ↑02-07-2020 15:10Dat doet ze. Jij schrijft consequent dat het leven voor een hoogbegaafd kind per definitie één groot tranendal is, zij stelt - terecht- dat het zo zwart-wit niet is. En daar ben je zelf ook bij. Natuurlijk kun je de pech hebben dat je een leerkracht treft die het laat bij mooie woorden, en daar kun je als ouder weinig aan doen. Maar jouw ‘ik doe helemaal niets meer want het maakt allemaal toch niets uit’-houding zou ik niet als aanbeveling aan andere ouders geven. Poppy-del-rio’s positievere ervaringen geven aan waarom niet.
Popy-del-Rio's ervaring is dat de school helpt bij de problemen.
Zijn/haar bewering is dat aanpassingen niet nodig zijn
Pandax' bewering is dat aanpassingen soms wel nodig zijn
Haar ervaring (naar eigen zeggen) is dat de school dit niet biedt.
De antwoorden op het forum zijn niet altijd bedoeld als hulp.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
donderdag 2 juli 2020 om 15:45
Huh? Ze schrijft juist het tegendeel.docotrandus schreef: ↑02-07-2020 15:43Het is opvallend:
Popy-del-Rio's ervaring is dat de school helpt bij de problemen.
Zijn/haar bewering is dat aanpassingen niet nodig zijn
Pandax' bewering is dat aanpassingen soms wel nodig zijn
Haar ervaring (naar eigen zeggen) is dat de school dit niet biedt.
En over problemen heeft ze het dan weer niet. Geen idee of het bij haar kind hetzelfde ging als bij die van mij, maar ik heb zelf ook wel met de leerkracht van mijn kind om de tafel gezeten om het over aanpassingen te hebben terwijl er van problemen nog helemaal geen sprake was. Mijn kind huppelde naar school en had het reuze naar zijn zin op dat moment, en het leek de leerkracht en ons goed om er eens over na te denken hoe we dat zo gingen houden.
donderdag 2 juli 2020 om 15:49
Nee hoor, ze schrijft dat ouders die aanpassingen moeten doen waar school noodgedwongen tekort schiet.
Poppy_del_Rio schreef: ↑30-06-2020 13:20Nou, dat eerste klopt niet per se. Mijn ervaring met mijn twee kinderen is bijvoorbeeld al anders. Als ouders heb je (in mijn persoonlijke ervaring) daarbij een hele grote taak door thuis aan te bieden waar school noodgedwongen tekortschiet. Zowel op cognitief vlak als op het gebied van contact met gelijkgestemden. Je kunt als ouders dus juist heel veel doen. En ja, dat kost soms bloed, zweet en tranen (en tijd en geld).
donderdag 2 juli 2020 om 15:55
donderdag 2 juli 2020 om 15:58
Tja, het punt is dat je daarmee alle hoogbegaafden over één kam scheert, want haar kinderen hadden daar geen problemen mee.
donderdag 2 juli 2020 om 16:13
Ja, maar school en ouders signaleren vaak wel veel, maar de concrete oplossingen en actie op school, dat blijft vaak achterwege. Ik geloof niet dat ik als ouder de leeromgeving kan creëren die mijn dochters nodig hebben, daar ligt een grote taak voor school. Dat bleek ook tijdens het thuiswerken, want mijn faalangstige dochter ging volledig op slot en in de frustratie. Op school bij haar juf en andere klasgenoten doet ze dat misschien inwendig, maar daar kan ze dan iig nog een succeservaring halen.
En snel signaleren? Heel veel hoogbegaafde kinderen passen zich maar aan, vooral meisjes, en willen niet opvallen en anders zijn, en worden geleidelijk aan steeds ongelukkiger en kunnen dat dan lang verbergen.
