Kinderen
alle pijlers
Zorgen om erg gevoelige zoon.
donderdag 25 juni 2020 om 10:58
Hm, de topictitel is niet heel helder maar hoop duidelijk genoeg.
Mijn ex en ik maken ons zorgen om onze zoon van 7 jaar.
Sinds zijn peutertijd merken we dat hij een gevoelig kind is. Gevoelig in die zin dat hij enorm vatbaar is voor andermans emoties, hij bekijkt dingen op een haast volwassen manier.
Afgelopen jaar was een heftige, zijn vader en ik zijn onlangs gescheiden, er is geen contact meer met mijn ouders, zeer spaarzaam contact met de familie van mijn ex en we hebben te maken gehad met Veilig Thuis (door toedoen van mijn ouders).
De contactpersoon die we daar hadden was een geweldig lieve vrouw waar onze zoon enorm veel aan verteld heeft.
Hij gaf aan dat hij kleuren om mensen heen ziet, bijv dat hij het weet als zijn vader en ik ruzie hadden terwijl hij niet thuis was ('Ze maken geen ruzie waar ik bij ben, als ik er ben doen ze heel normaal maar ik zie dan donkere kleuren om hen heen, ze doen dan alsof ze aardig doen tegen elkaar maar dat is allemaal nep').
Hij gaf ook aan dat hij school maar saai vind, hij pakt dingen heel snel op en vind het dan maar lastig om mee te doen met de rest terwijl hij dingen al goed weet.
Dankzij VT is dit door school enorm goed opgepakt en is er gelijk ingesprongen op zijn probleem, door hem stof aan te bieden op zijn niveau.
De reden dat hij daar nooit eerder over begon is omdat hij niet anders wilde zijn.
'De andere kinderen begrijpen toch niet dat ik al wat ouder ben in mijn hoofd en ze zien die kleuren ook niet'.
Hij wil niet opvallen in de massa.
Zijn juffen omschrijven hem als zacht, op de achtergrond en heel slim.
Maar hij is niet iemand die steeds zijn vinger opsteekt als hij antwoorden al weet. Want dan val je op..
Het ging goed, ook tussen zijn vader en mij.
Een hele prettige scheiding en verhuizing (van mij) gehad waarin we veel gesprekken met hem hadden en hem lieten praten over zijn gevoel.
We zien elkaar elke dag.
Toen kwam helaas de hele Corona toestand waardoor school natuurlijk plat lag en het thuisonderwijs algemeen werd.
Respect voor school hoe ze alsnog enorm hun best hebben gedaan onze zoon zo goed mogelijk te prikkelen.
Maar het is toch anders.
Hij geeft nu ook aan dat hij het allemaal enorm saai vind, we moedigen hem aan door te zeggen dat hij na de vakantie naar groep 4 gaat en dat de juf dan gaat kijken wat hij nodig heeft om voldoende geprikkeld te worden.
Ik heb het gevoel dat dat ook wel goed gaat komen. De school is enorm actief en behulpzaam.
Met andere kinderen omgaan is nu helaas een beetje een ding geworden.
Helaas zitten er maar een paar jongens in zijn klas waarvan 1 jongen zijn beste vriend was.
Ze speelden veel samen, op school en ook bij ons thuis.
We zagen wel dat beide jongens anders zijn.
De laatste maanden is er elke keer gedonder. Zijn vriendje is enorm competitief, als mijn zoon iets heeft of doet springt zijn vriend op om te zeggen dat hij daar zelf beter in is.
Hij begint mijn zoon af te kraken met dingen die voor hem heel belangrijk zijn, op het kleinerende af.
Mijn zoon vind dat maar niks want die zegt heel simpel 'Het is niet erg dat jij dat beter kan, ik kan andere dingen weer beter'.
Maar steeds dat gekat en gevit is niet leuk.
We hebben al met zoon besproken dat hij ook met andere kinderen kan spelen, een beetje afstand gehouden door speelafspraakjes wat af te houden (ook vanwege Corona).
Mijn zoon gaf eerder deze week aan dat hij geen vrienden meer is met dat andere jongetje. 'We kunnen nog wel spelen maar hij is geen vriend meer, hij doet alleen maar pesterig en jaloers'.
Hetzelfde heeft hij op school gezegd en gelijk de zware woorden 'Ik heb geen vrienden'. gebruikt.
Ik heb hier een gesprek met juf over gehad die heel fijn naar me toe kwam omdat het haar zo geraakt had.
Mijn zoon ziet vriendschap absoluut niet op een luchtige kinder manier, vandaag is Piet je vriend en morgen Truus.
Terwijl zijn leeftijdsgenoten dat (natuurlijk) wel zo zien en heel los en makkelijk omgaan met omgang met elkaar.
Het kwetst hem, hij heeft al het gevoel dat hij anders is, gelukkig weet hij dat wij hem begrijpen en voor hem open staan, maar natuurlijk wil je als je 7 bent ook gewoon vriendjes hebben en leuk met leeftijdsgenootjes spelen.
Hij ziet een vriend als iemand waar je dingen aan kan vertellen, iemand die je begrijpt en je niet kleineert, iemand die je kan vertrouwen.
Dat je niet met iedereen vrienden kan en hoeft te zijn snapt hij, maar dat degene die hij zo hoog had zitten toch 'geen echte vriend is' raakt hem.
Ik wil zo graag dat hij zich niet zo onbegrepen voelt, zich losser kan opstellen ook al snap ik precies hoe hij zich voelt (zo zijn zijn vader en ik namelijk ook, vooral als het om vriendschappen gaat).
Hij is pas 7 en dat onbezorgde gun ik hem zo.
Ik wil niet dat hij zich nu al 'anders' voelt, dat hij teleurgesteld raakt in mensen (leeftijdsgenootjes), want hij is nog zo jong.
Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden.
Ik vroeg me af of er ouders zijn die dit herkennen bij hun kind of anderzijds advies hebben hoe hier mee om te gaan. Hij hoeft niet te veranderen, ik bewonder zijn lieve karakter maar leren omgaan dat andere mensen niet zo zijn is niet zo simpel..
Mijn ex en ik maken ons zorgen om onze zoon van 7 jaar.
Sinds zijn peutertijd merken we dat hij een gevoelig kind is. Gevoelig in die zin dat hij enorm vatbaar is voor andermans emoties, hij bekijkt dingen op een haast volwassen manier.
Afgelopen jaar was een heftige, zijn vader en ik zijn onlangs gescheiden, er is geen contact meer met mijn ouders, zeer spaarzaam contact met de familie van mijn ex en we hebben te maken gehad met Veilig Thuis (door toedoen van mijn ouders).
De contactpersoon die we daar hadden was een geweldig lieve vrouw waar onze zoon enorm veel aan verteld heeft.
Hij gaf aan dat hij kleuren om mensen heen ziet, bijv dat hij het weet als zijn vader en ik ruzie hadden terwijl hij niet thuis was ('Ze maken geen ruzie waar ik bij ben, als ik er ben doen ze heel normaal maar ik zie dan donkere kleuren om hen heen, ze doen dan alsof ze aardig doen tegen elkaar maar dat is allemaal nep').
Hij gaf ook aan dat hij school maar saai vind, hij pakt dingen heel snel op en vind het dan maar lastig om mee te doen met de rest terwijl hij dingen al goed weet.
Dankzij VT is dit door school enorm goed opgepakt en is er gelijk ingesprongen op zijn probleem, door hem stof aan te bieden op zijn niveau.
De reden dat hij daar nooit eerder over begon is omdat hij niet anders wilde zijn.
'De andere kinderen begrijpen toch niet dat ik al wat ouder ben in mijn hoofd en ze zien die kleuren ook niet'.
Hij wil niet opvallen in de massa.
Zijn juffen omschrijven hem als zacht, op de achtergrond en heel slim.
Maar hij is niet iemand die steeds zijn vinger opsteekt als hij antwoorden al weet. Want dan val je op..
Het ging goed, ook tussen zijn vader en mij.
Een hele prettige scheiding en verhuizing (van mij) gehad waarin we veel gesprekken met hem hadden en hem lieten praten over zijn gevoel.
We zien elkaar elke dag.
Toen kwam helaas de hele Corona toestand waardoor school natuurlijk plat lag en het thuisonderwijs algemeen werd.
Respect voor school hoe ze alsnog enorm hun best hebben gedaan onze zoon zo goed mogelijk te prikkelen.
Maar het is toch anders.
Hij geeft nu ook aan dat hij het allemaal enorm saai vind, we moedigen hem aan door te zeggen dat hij na de vakantie naar groep 4 gaat en dat de juf dan gaat kijken wat hij nodig heeft om voldoende geprikkeld te worden.
Ik heb het gevoel dat dat ook wel goed gaat komen. De school is enorm actief en behulpzaam.
Met andere kinderen omgaan is nu helaas een beetje een ding geworden.
Helaas zitten er maar een paar jongens in zijn klas waarvan 1 jongen zijn beste vriend was.
Ze speelden veel samen, op school en ook bij ons thuis.
We zagen wel dat beide jongens anders zijn.
De laatste maanden is er elke keer gedonder. Zijn vriendje is enorm competitief, als mijn zoon iets heeft of doet springt zijn vriend op om te zeggen dat hij daar zelf beter in is.
Hij begint mijn zoon af te kraken met dingen die voor hem heel belangrijk zijn, op het kleinerende af.
Mijn zoon vind dat maar niks want die zegt heel simpel 'Het is niet erg dat jij dat beter kan, ik kan andere dingen weer beter'.
Maar steeds dat gekat en gevit is niet leuk.
We hebben al met zoon besproken dat hij ook met andere kinderen kan spelen, een beetje afstand gehouden door speelafspraakjes wat af te houden (ook vanwege Corona).
Mijn zoon gaf eerder deze week aan dat hij geen vrienden meer is met dat andere jongetje. 'We kunnen nog wel spelen maar hij is geen vriend meer, hij doet alleen maar pesterig en jaloers'.
Hetzelfde heeft hij op school gezegd en gelijk de zware woorden 'Ik heb geen vrienden'. gebruikt.
Ik heb hier een gesprek met juf over gehad die heel fijn naar me toe kwam omdat het haar zo geraakt had.
Mijn zoon ziet vriendschap absoluut niet op een luchtige kinder manier, vandaag is Piet je vriend en morgen Truus.
Terwijl zijn leeftijdsgenoten dat (natuurlijk) wel zo zien en heel los en makkelijk omgaan met omgang met elkaar.
Het kwetst hem, hij heeft al het gevoel dat hij anders is, gelukkig weet hij dat wij hem begrijpen en voor hem open staan, maar natuurlijk wil je als je 7 bent ook gewoon vriendjes hebben en leuk met leeftijdsgenootjes spelen.
Hij ziet een vriend als iemand waar je dingen aan kan vertellen, iemand die je begrijpt en je niet kleineert, iemand die je kan vertrouwen.
Dat je niet met iedereen vrienden kan en hoeft te zijn snapt hij, maar dat degene die hij zo hoog had zitten toch 'geen echte vriend is' raakt hem.
Ik wil zo graag dat hij zich niet zo onbegrepen voelt, zich losser kan opstellen ook al snap ik precies hoe hij zich voelt (zo zijn zijn vader en ik namelijk ook, vooral als het om vriendschappen gaat).
Hij is pas 7 en dat onbezorgde gun ik hem zo.
Ik wil niet dat hij zich nu al 'anders' voelt, dat hij teleurgesteld raakt in mensen (leeftijdsgenootjes), want hij is nog zo jong.
Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden.
Ik vroeg me af of er ouders zijn die dit herkennen bij hun kind of anderzijds advies hebben hoe hier mee om te gaan. Hij hoeft niet te veranderen, ik bewonder zijn lieve karakter maar leren omgaan dat andere mensen niet zo zijn is niet zo simpel..
donderdag 25 juni 2020 om 11:04
Ik herken het van mijn oudste. Heel slim maar ook heel gevoelig.
Heel wijs. Altijd een denker geweest. Maar ook neigen het sombere te zien. Beetje zwaarmoedig qua aard
Vriendschappen waren moeilijk want bij andere kinderen waren die erg losjes en zij gaf zich helemaal als ze een vriendinnetje had.
Ze heeft het er toen ze wat ouder werd erg moeilijk mee gehad. In die mate zelfs dat het een echte depressie werd.
Ze heeft als puber therapie gehad en dat heeft haar geholpen.
Heel wijs. Altijd een denker geweest. Maar ook neigen het sombere te zien. Beetje zwaarmoedig qua aard
Vriendschappen waren moeilijk want bij andere kinderen waren die erg losjes en zij gaf zich helemaal als ze een vriendinnetje had.
Ze heeft het er toen ze wat ouder werd erg moeilijk mee gehad. In die mate zelfs dat het een echte depressie werd.
Ze heeft als puber therapie gehad en dat heeft haar geholpen.
donderdag 25 juni 2020 om 11:05
Wij stonden vier jaar geleden op het punt waar jij nu staat. Ik heb geen bemoedigende woorden voor je. Er is in de afgelopen jaren niets veranderd, school blijft plannen maken om passend onderwijs te bieden, maar biedt niets, mijn kind heeft nog steeds maar af en toe vrienden en is meestentijds niet bijster gelukkig. Ik heb niet meer de puf om te proberen iets te verbeteren, dus ik knuffel mijn kind veel en meldt haar ziek als ze er doorheen zit. In mijn optiek zijn er geen oplossingen, behalve accepteren dat het is wat het is.
donderdag 25 juni 2020 om 11:07
donderdag 25 juni 2020 om 11:08
Wat een liefdevolle post over je zoon!
Zo te lezen is hij inderdaad gevoelig en heeft ook andere dingen nodig die hem intelectueel uitdagen. Meer emotioneel en spiritueel misschien?
Hij klinkt erg wijs voor zijn leeftijd. Voelen zijn gedachten ook prettig of heeft hij soms het gevoel dat ze van iemand anders zijn? (klinkt wel een beetje vaag)
Zo te lezen is hij inderdaad gevoelig en heeft ook andere dingen nodig die hem intelectueel uitdagen. Meer emotioneel en spiritueel misschien?
Hij klinkt erg wijs voor zijn leeftijd. Voelen zijn gedachten ook prettig of heeft hij soms het gevoel dat ze van iemand anders zijn? (klinkt wel een beetje vaag)
donderdag 25 juni 2020 om 11:13
Wat mijn zoon heeft geholpen: een ‘sociale vlinder’ zoals zijn nichtje. Doordat zij zo los-vast is met vriendjes en vriendinnetjes, had hij een real life voorbeeld in real time. In de kleine pauze is nichtje bff met X en in de grote pauze hadden ze slaande herrie en na school spraken ze alweer met elkaar. Dat nichtje niet boos of verdrietig is als X haar niet uitnodigt voor haar verjaardagsfeestje en gewoon een speelafspraak met X maakt. En hoe nichtje daarin staat. Met opmerkingen als: “Ja als het leuk is dan is het leuk en als het niet leuk is ga ik naar huis” en “Ik heb geen zin in gezeur dan ga ik liever alleen skaten” of “X is niet de enige op de hele wereld, genoeg andere mensen”.
Wat ik zeg en doe komt niet half zo aan als wat nichtje zegt en doet (want ik zeg schijnbaar dingen alleen omdat ik zijn moeder ben).
Wat ik zeg en doe komt niet half zo aan als wat nichtje zegt en doet (want ik zeg schijnbaar dingen alleen omdat ik zijn moeder ben).
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 25 juni 2020 om 11:14
Ik herken het grotendeels. Mijn zoon is nu een puber en heeft het op de basisschool erg lastig gehad. Hij voelt ook heel goed aan of dingen die mensen zeggen gemeend zijn. Zo werd hij vaak gepest en dat werd door school gezien. Dan moest de pester zijn excuus aanbieden en was het weer klaar. Klaar voor de pester en school, maar niet voor mijn zoon. Hij zei; als je sorry zegt terwijl je het niet meent, kun je beter niks zeggen.
Vriendschappen waren inderdaad ook lastig.
Op de middelbare school is hij erg op zijn plek gekomen en is hij erg opgebloeid.
Vriendschappen waren inderdaad ook lastig.
Op de middelbare school is hij erg op zijn plek gekomen en is hij erg opgebloeid.
donderdag 25 juni 2020 om 11:15
Als er sprake kan zijn van hoogbegaafdheid, dan zou je eens kunnen kijken of er bij jou in de buurt iets georganiseerd wordt voor kinderen.
Ik herken het overigens van mijn oudste. Die heeft ook een keer tegen de juf gezegd dat ze s' nachts wakker ligt omdat ze niet anders dan andere kinderen wil zijn, maar zelf voelt dat het wel zo is, ze is daarmee ook niet altijd het meest gelukkige kind, met name omdat ze zich vaak gefrustreerd voelt). Verder is ze heel gevoelig voor dingen die in haar ogen niet rechtvaardig zijn. Ze doet het liefst alles met de klas mee, qua werk, maar dat is simpelweg onvoldoende. Gelukkig pakt school het goed op (tot nog toe ontzettend betrokken leerkrachten) en speelt ze wel veel met andere kinderen, ze heeft mazzel met haar klas, geen pesters gelukkig. Ik zou iig proberen op een positieve manier met school in gesprek te blijven. Het hangt ook sterk samen met de leerkrachten die je treft. Ik zou iig vooral als uitgangspunt bij school hanteren, dat het doel is dat je zoon zo goed mogelijk in zijn vel zit.
Ik herken het overigens van mijn oudste. Die heeft ook een keer tegen de juf gezegd dat ze s' nachts wakker ligt omdat ze niet anders dan andere kinderen wil zijn, maar zelf voelt dat het wel zo is, ze is daarmee ook niet altijd het meest gelukkige kind, met name omdat ze zich vaak gefrustreerd voelt). Verder is ze heel gevoelig voor dingen die in haar ogen niet rechtvaardig zijn. Ze doet het liefst alles met de klas mee, qua werk, maar dat is simpelweg onvoldoende. Gelukkig pakt school het goed op (tot nog toe ontzettend betrokken leerkrachten) en speelt ze wel veel met andere kinderen, ze heeft mazzel met haar klas, geen pesters gelukkig. Ik zou iig proberen op een positieve manier met school in gesprek te blijven. Het hangt ook sterk samen met de leerkrachten die je treft. Ik zou iig vooral als uitgangspunt bij school hanteren, dat het doel is dat je zoon zo goed mogelijk in zijn vel zit.
donderdag 25 juni 2020 om 11:30
Wat vaak fijn is voor slimme (en vaak ook gevoelige) kinderen, is een plek met gelijkgestemden.
Een plusklas, externe clubjes of cursussen waarbij ze iets kunnen leren van een leeftijdsgenoot en kunnen 'sparren' over onderwerpen die hen interesseren.
Laten zien dat hij niet de enige is met deze gaven.
Een plusklas, externe clubjes of cursussen waarbij ze iets kunnen leren van een leeftijdsgenoot en kunnen 'sparren' over onderwerpen die hen interesseren.
Laten zien dat hij niet de enige is met deze gaven.
donderdag 25 juni 2020 om 11:38
Goede post, met veel liefde.
Ik heb het niet zo op dat zweverige 'hooggevoelig' of 'hoogsensitief' maar dat is in feite wat je beschrijft. Misschien dat je daar aanknopingspunten kunt vinden. Niet in die jeukterm, maar onder die verzamelnaam hebben mensen wel gezocht naar manieren om hier mee om te gaan. Een handleiding voor het leven, zeg maar.
Net zoals een diagnose iets niet oplost maar wel een richting geeft waarin je een handleiding kunt zoeken.
Hoe praat je eigenlijk met je zoon? Ontken je wat hij zegt, bijvoorbeeld: als hij zegt dat hij anders is, ga jij overeenkomsten benadrukken? Of zeg je 'Ja, dat is waar' ?
Ik heb het niet zo op dat zweverige 'hooggevoelig' of 'hoogsensitief' maar dat is in feite wat je beschrijft. Misschien dat je daar aanknopingspunten kunt vinden. Niet in die jeukterm, maar onder die verzamelnaam hebben mensen wel gezocht naar manieren om hier mee om te gaan. Een handleiding voor het leven, zeg maar.
Net zoals een diagnose iets niet oplost maar wel een richting geeft waarin je een handleiding kunt zoeken.
Hoe praat je eigenlijk met je zoon? Ontken je wat hij zegt, bijvoorbeeld: als hij zegt dat hij anders is, ga jij overeenkomsten benadrukken? Of zeg je 'Ja, dat is waar' ?
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
donderdag 25 juni 2020 om 11:47
Misschien toch nog een tip. Ik heb heel lang gevonden dat het niet okee was dat mijn kind ongelukkig was door haar omgeving. Ik vond dat ook zij recht had op onderwijs, op nieuwe dingen, op iets leren. En daarom heb ik heel lang mijn best gedaan om ervoor te zorgen dat ze die input kreeg. Maar het is trekken aan een dood paard; uiteindelijk willen de meeste leraren die moeite niet doen. Er zijn er vast een paar die het wel willen, maar voor de meeste leraren is het te veel, te anders en te intensief om dit er óók nog bij te moeten doen. Het is de sluitpost van de sluitposten.
Het heeft me veel energie gekost, het managen van de diepe dalen van mijn kind, de gesprekken met haar leraren en iedere keer weer de hoop dat het vanaf nu beter zou gaan. Het ging nooit beter.
Ik heb het nu los gelaten. Ik weet niet of dat goed is, maar positief is wel dat ik geen verschil zie. Het maakt niet uit of ik iets probeer, het wordt er niet beter of slechter van. Ik blijf het verwerpelijk vinden dat mijn kind dit wordt aangedaan en het blijft zijn weerslag hebben op ons hele gezin, maar ik probeer het te accepteren. Het scheelt wel enorm veel energie om niets meer te proberen.
Het heeft me veel energie gekost, het managen van de diepe dalen van mijn kind, de gesprekken met haar leraren en iedere keer weer de hoop dat het vanaf nu beter zou gaan. Het ging nooit beter.
Ik heb het nu los gelaten. Ik weet niet of dat goed is, maar positief is wel dat ik geen verschil zie. Het maakt niet uit of ik iets probeer, het wordt er niet beter of slechter van. Ik blijf het verwerpelijk vinden dat mijn kind dit wordt aangedaan en het blijft zijn weerslag hebben op ons hele gezin, maar ik probeer het te accepteren. Het scheelt wel enorm veel energie om niets meer te proberen.
donderdag 25 juni 2020 om 11:48
Wat mij dan wel weer heel moeilijk lijkt voor je zoontje:
Ouders die zijn gescheiden
Geen contact met opa en oma
Sporadisch contact met andere opa en oma
Geen vriendschappen (net als ouders? Of heb ik dat verkeerd begrepen?)
Lijkt me best eenzaam.
Er zijn psychologen die werken met hoogsensitieve kinderen. Is dat misschien iets?
Wel fijn dat school zo goed meedenkt!
Ouders die zijn gescheiden
Geen contact met opa en oma
Sporadisch contact met andere opa en oma
Geen vriendschappen (net als ouders? Of heb ik dat verkeerd begrepen?)
Lijkt me best eenzaam.
Er zijn psychologen die werken met hoogsensitieve kinderen. Is dat misschien iets?
Wel fijn dat school zo goed meedenkt!
donderdag 25 juni 2020 om 12:21
Even iets helemaal anders: is een smartgame iets om hem uit te dagen?
Verder inderdaad goed dat hij iemand heeft aan wie hij het kan vertellen. Is de consulente van veilig thuis nog betrokken? Anders misschien extern iemand zoeken waarmee het klikt (kinderpsycholoog?) zodat hij zijn gevoel kwijt kan?
Verder inderdaad goed dat hij iemand heeft aan wie hij het kan vertellen. Is de consulente van veilig thuis nog betrokken? Anders misschien extern iemand zoeken waarmee het klikt (kinderpsycholoog?) zodat hij zijn gevoel kwijt kan?
donderdag 25 juni 2020 om 12:29
Hoi TO,
Herkenbaar verhaal, als in, ik herken mezelf zeker in je zoon. Ik ben nu halverwege de twintig en moet eerlijk zeggen dat ik altijd wel "last" heb gehad van wat jij beschrijft, en dat zo'n persoonlijkheid hebben altijd eigen uitdagingen meebrengt.
Wat bij mij uiteindelijk erg geholpen heeft, is inzien dat deze eigenschappen ook veel krachten met zich meebrengen; diepgaande contacten opbouwen (in plaats van veel losse), veel empathie hebben, behoefte aan inzicht en verdieping. Al deze eigenschappen kunnen zich omzetten in bijzondere vriendschappen, diepgaande kennis en een stabiel leven omdat je niet "zomaar" iets doet maar vaak iets voor ogen hebt.
Betreft je zoon zou ik dus heel sterk de nadruk leggen op zijn kwaliteiten en krachten, en niet verlangen dat hij zich gaat gedragen zoals "de anderen". Werken aan zelfvertrouwen en zelfinzicht lijkt me hierbij het allerbelangrijkste. Dan zal je ook de mensen aantrekken die bij jou passen, qua vriendschap of wat dan ook.
Nu moet ik wel zeggen dat dit alles bij mij vooral is voortgekomen uit het zijn in een omgeving die bij mij past (studiekeuze en bepaalde mensen daardoor leren kennen) en dat ik absoluut nog vrij zwaarmoedig ben van karakter.
Maar het leren kennen van eigen kwaliteiten en loslaten van verwachtingen die niet bij je passen heeft mij enorm geholpen!
Veel succes en liefs voor je zoon
PS
En wat mooi om te lezen hoe betrokken jij bent bij je zoon betreft dit onderwerp. Mijn ouders zijn ontzettend lieve mensen, maar konden dit deel van mij nooit zo erkennen/mee omgaan, zelfs wanneer ik er letterlijk om vroeg en mezelf als kind van 10 als hoogsensitief "diagnostiseerde"
Herkenbaar verhaal, als in, ik herken mezelf zeker in je zoon. Ik ben nu halverwege de twintig en moet eerlijk zeggen dat ik altijd wel "last" heb gehad van wat jij beschrijft, en dat zo'n persoonlijkheid hebben altijd eigen uitdagingen meebrengt.
Wat bij mij uiteindelijk erg geholpen heeft, is inzien dat deze eigenschappen ook veel krachten met zich meebrengen; diepgaande contacten opbouwen (in plaats van veel losse), veel empathie hebben, behoefte aan inzicht en verdieping. Al deze eigenschappen kunnen zich omzetten in bijzondere vriendschappen, diepgaande kennis en een stabiel leven omdat je niet "zomaar" iets doet maar vaak iets voor ogen hebt.
Betreft je zoon zou ik dus heel sterk de nadruk leggen op zijn kwaliteiten en krachten, en niet verlangen dat hij zich gaat gedragen zoals "de anderen". Werken aan zelfvertrouwen en zelfinzicht lijkt me hierbij het allerbelangrijkste. Dan zal je ook de mensen aantrekken die bij jou passen, qua vriendschap of wat dan ook.
Nu moet ik wel zeggen dat dit alles bij mij vooral is voortgekomen uit het zijn in een omgeving die bij mij past (studiekeuze en bepaalde mensen daardoor leren kennen) en dat ik absoluut nog vrij zwaarmoedig ben van karakter.
Maar het leren kennen van eigen kwaliteiten en loslaten van verwachtingen die niet bij je passen heeft mij enorm geholpen!
Veel succes en liefs voor je zoon
PS
En wat mooi om te lezen hoe betrokken jij bent bij je zoon betreft dit onderwerp. Mijn ouders zijn ontzettend lieve mensen, maar konden dit deel van mij nooit zo erkennen/mee omgaan, zelfs wanneer ik er letterlijk om vroeg en mezelf als kind van 10 als hoogsensitief "diagnostiseerde"
virgo19 wijzigde dit bericht op 25-06-2020 12:34
9.59% gewijzigd
donderdag 25 juni 2020 om 12:32
En ook dit; zodra hij sterker en met meer zelfvertrouwen in zijn schoenen staat zal hij in contact komen met mensen die bij hem passen en zullen de mensen die niet bij hem passen minder uitmaken.
Maar goed dat is misschien toekomstgeluid want hij is pas 7, maar dit is hoe ik dit ervaren heb de afgelopen jaren.
Maar goed dat is misschien toekomstgeluid want hij is pas 7, maar dit is hoe ik dit ervaren heb de afgelopen jaren.
donderdag 25 juni 2020 om 12:54
Wauw, wat een ontzettend lieve reacties. Bedankt.
En aangrijpend om te lezen dat anderen dit herkennen, dat dit bij meer kinderen speelt en dat het toch een boel onbegrip en ook eenzaamheid met zich mee brengt/kan brengen.
Op school zat hij met een paar andere kinderen in een plusgroepje, qua intelligentie zaten ze op 1 lijn maar wel met hele andere interesses.
Hij vind het dan lastig omdat hij ziet dat een ander kind qua lesstof wel op zijn niveau zit maar totaal niks heeft met voetbal, Minecraft of dieren (echt zijn dingen).
We proberen vooral de leuke kanten te benadrukken, niet op eem negatieve manier aan te geven dat hij anders is of door te zeggen dat de rest anders is, maar juist dat alle mensen verschillend zijn en dat hij is zoals hij is, en dat dat goed is.
Hij geeft zelf aan dat andere kinderen hem niet begrijpen, dat hij dat jammer vind.
Het viel de juffen eerst helemaal niet op omdat hij echt sociaal wenselijk gedrag vertoond, dat zei hij ook tegen VT.
'Ik speel wel met ze, anders lijkt het of ik onaardig ben, maar in mijn hoofd ben ik ouder, ik vind ze zo kinderachtig maar ik doe gewoon mee, dat is beter'.
Ik vond het zo naar toen ik dat hoorde. We hebben er wel gesprekken met hem over gehad, dat wij ook wel met mensen praten die we niet zo aardig vinden, dat dat erbij hoort, dat niet iedereen je (beste) vriend hoeft te zijn, dat het niet erg is om andere dingen leuk te vinden..
Toen hij op de peuterspeelzaal zat had hij dit ook al.
Het ging zelfs zo ver dat we nog een heel gedoe kregen omdat de leidsters dachten dat hij een spraakstoornis had en gehoorproblemen. En of we wel Nederlands spraken thuis (zijn vader is Turks).
Hij was in het begin de allerjongste en voelde zich niet fijn tussen een groep oudere/grotere kindjes dus speelde hij alleen en zei niks.
Ook niet tegen de leidsters omdat die heel ongeduldig tegen hem bleken te doen.
Toen we daar uiteindelijk achterkwamen hebben we hem een tijdje thuis gehouden, daarna ging het beter tot de laatste maanden. Toen was hij verreweg de oudste en de leidsters konden hem niet meer bieden dan een puzzel met 4 stukken. Hij verveelde zich rot.
Na gesprekken met hem kwam het hoge woord eruit. De puzzels van thuis waren toch leuker, mama jij begrijpt mij wel.
Mijn exman was ook zo als kind (nu nog wel) en dat werd totaal verkeerd aangepakt door zijn ouders. Deels vanuit de cultuur, deels vanuit het vreemde karakter en aparte opvoeding van zijn ouders.
Dat heeft ook een groot deel voor de verwijdering tussen ons gezin en zijn ouders gezorgd, omdat mijn ex absoluut niet wil dat onze zoon zich ook zo onbegrepen en alleen voelt als hij als kind (en soms nog) heeft gedaan.
Het traject met VT is afgerond maar al schrijvende denk ik dat ik na de vakantie met de IB'er op school ga zitten, die voor Corona losbrak heeft aangeboden hem te koppelen aan een ouder kindje die ook 'kleuren ziet' en zich ook onbegrepen voelt bij leeftijdsgenootjes
Deels is het natuurlijk een proces wat hoort bij groter worden, alleen wil ik wel dat hij zich tenminste door ons begrepen voelt en kan accepteren dat hij net als ieder ander goed is zoals hij is.
En aangrijpend om te lezen dat anderen dit herkennen, dat dit bij meer kinderen speelt en dat het toch een boel onbegrip en ook eenzaamheid met zich mee brengt/kan brengen.
Op school zat hij met een paar andere kinderen in een plusgroepje, qua intelligentie zaten ze op 1 lijn maar wel met hele andere interesses.
Hij vind het dan lastig omdat hij ziet dat een ander kind qua lesstof wel op zijn niveau zit maar totaal niks heeft met voetbal, Minecraft of dieren (echt zijn dingen).
We proberen vooral de leuke kanten te benadrukken, niet op eem negatieve manier aan te geven dat hij anders is of door te zeggen dat de rest anders is, maar juist dat alle mensen verschillend zijn en dat hij is zoals hij is, en dat dat goed is.
Hij geeft zelf aan dat andere kinderen hem niet begrijpen, dat hij dat jammer vind.
Het viel de juffen eerst helemaal niet op omdat hij echt sociaal wenselijk gedrag vertoond, dat zei hij ook tegen VT.
'Ik speel wel met ze, anders lijkt het of ik onaardig ben, maar in mijn hoofd ben ik ouder, ik vind ze zo kinderachtig maar ik doe gewoon mee, dat is beter'.
Ik vond het zo naar toen ik dat hoorde. We hebben er wel gesprekken met hem over gehad, dat wij ook wel met mensen praten die we niet zo aardig vinden, dat dat erbij hoort, dat niet iedereen je (beste) vriend hoeft te zijn, dat het niet erg is om andere dingen leuk te vinden..
Toen hij op de peuterspeelzaal zat had hij dit ook al.
Het ging zelfs zo ver dat we nog een heel gedoe kregen omdat de leidsters dachten dat hij een spraakstoornis had en gehoorproblemen. En of we wel Nederlands spraken thuis (zijn vader is Turks).
Hij was in het begin de allerjongste en voelde zich niet fijn tussen een groep oudere/grotere kindjes dus speelde hij alleen en zei niks.
Ook niet tegen de leidsters omdat die heel ongeduldig tegen hem bleken te doen.
Toen we daar uiteindelijk achterkwamen hebben we hem een tijdje thuis gehouden, daarna ging het beter tot de laatste maanden. Toen was hij verreweg de oudste en de leidsters konden hem niet meer bieden dan een puzzel met 4 stukken. Hij verveelde zich rot.
Na gesprekken met hem kwam het hoge woord eruit. De puzzels van thuis waren toch leuker, mama jij begrijpt mij wel.
Mijn exman was ook zo als kind (nu nog wel) en dat werd totaal verkeerd aangepakt door zijn ouders. Deels vanuit de cultuur, deels vanuit het vreemde karakter en aparte opvoeding van zijn ouders.
Dat heeft ook een groot deel voor de verwijdering tussen ons gezin en zijn ouders gezorgd, omdat mijn ex absoluut niet wil dat onze zoon zich ook zo onbegrepen en alleen voelt als hij als kind (en soms nog) heeft gedaan.
Het traject met VT is afgerond maar al schrijvende denk ik dat ik na de vakantie met de IB'er op school ga zitten, die voor Corona losbrak heeft aangeboden hem te koppelen aan een ouder kindje die ook 'kleuren ziet' en zich ook onbegrepen voelt bij leeftijdsgenootjes
Deels is het natuurlijk een proces wat hoort bij groter worden, alleen wil ik wel dat hij zich tenminste door ons begrepen voelt en kan accepteren dat hij net als ieder ander goed is zoals hij is.
donderdag 25 juni 2020 om 13:20
Er zijn ook zat mensen met hoog IQ en gevoelig zijn die zich prima tussen mensen kunnen mengen.
Maar je moet begrijpen dat niemand iets aan heeft om hem 'tot bloei' te laten komen. Dus ga niet verwachten dat de school ofzo er iets mee gaat doen omdat hij volgens jou 'zo uniek' en 'zooo speciaal' is.
Blijkbaar heb jij hem zo speciaal laten voelen dat hij zich te speciaal voelt om te spelen met andere kinderen.
Wat wil je nou precies? Dat iedereen zich gaat aanpassen aan jou kleine sneeuwvlokje?
Maar je moet begrijpen dat niemand iets aan heeft om hem 'tot bloei' te laten komen. Dus ga niet verwachten dat de school ofzo er iets mee gaat doen omdat hij volgens jou 'zo uniek' en 'zooo speciaal' is.
Blijkbaar heb jij hem zo speciaal laten voelen dat hij zich te speciaal voelt om te spelen met andere kinderen.
Wat wil je nou precies? Dat iedereen zich gaat aanpassen aan jou kleine sneeuwvlokje?
anoniem_399348 wijzigde dit bericht op 25-06-2020 13:26
14.03% gewijzigd
donderdag 25 juni 2020 om 13:25
Degene die er wat aan heeft om 'tot bloei' te komen is de jongen zelf. De een heeft meer begeleiding, hulp of groei nodig om in zijn directe omgeving te passen als een ander. En er is niets mis mee om die hulp of begeleiding te vragen en te krijgen, en volgens mij is TO er ook helemaal niet op uit dat iedereen zich aan haar zoon aanpast, maar zoekt ze enkel naar wat ervaringen van mensen die haar situatie herkennen. Fijne dag verderaktasam schreef: ↑25-06-2020 13:20Er zijn ook zat mensen met hoog IQ en gevoeligheid zijn die zich prima tussen mensen kunnen mengen.
Maar je moet begrijpen dat niemand iets aan heeft om hem 'tot bloei' te laten komen. Dus ga niet verwachten dat de school ofzo er iets mee gaat doen omdat hij volgens jou 'zo uniek' en 'zooo speciaal' is.
Wat wil je nou precies? Dat iedereen zich gaat aanpassen aan jou kleine sneeuwvlokje?
donderdag 25 juni 2020 om 13:28
Hoe zie je dat 'tot bloei' komen voor je dan? Leven lang speciaal behandeld worden en dan een speciaal persoon zijn die altijd speciale behandeling nodig heeft?Virgo19 schreef: ↑25-06-2020 13:25Degene die er wat aan heeft om 'tot bloei' te komen is de jongen zelf. De een heeft meer begeleiding, hulp of groei nodig om in zijn directe omgeving te passen als een ander. En er is niets mis mee om die hulp of begeleiding te vragen en te krijgen, en volgens mij is TO er ook helemaal niet op uit dat iedereen zich aan haar zoon aanpast, maar zoekt ze enkel naar wat ervaringen van mensen die haar situatie herkennen. Fijne dag verder
donderdag 25 juni 2020 om 13:31
Allereerst is het absoluut niet nodig om mijn zoon spottend te betitelen als sneeuwvlokje.aktasam schreef: ↑25-06-2020 13:20Er zijn ook zat mensen met hoog IQ en gevoelig zijn die zich prima tussen mensen kunnen mengen.
Maar je moet begrijpen dat niemand iets aan heeft om hem 'tot bloei' te laten komen. Dus ga niet verwachten dat de school ofzo er iets mee gaat doen omdat hij volgens jou 'zo uniek' en 'zooo speciaal' is.
Blijkbaar heb jij hem zo speciaal laten voelen dat hij zich te speciaal voelt om te spelen met andere kinderen.
Wat wil je nou precies? Dat iedereen zich gaat aanpassen aan jou kleine sneeuwvlokje?
Daarnaast lijkt de insteek van mijn topic je te ontgaan. Het gaat er absoluut niet om dat hij zich te speciaal voelt of beter dan wie dan ook.
Hij is hoe hij is en dat is prima.
Als een kind moeite heeft met lezen of met gym is het ook fijn als hij daar extra hulp of aandacht bij krijgt, dat het bij hem op een ander vlak is maakt dat niet anders.
Ik wil dat hij lekker in zijn vel zit zoals elke moeder graag wil voor haar kind. Lijkt me niet heel raar..
donderdag 25 juni 2020 om 13:32
Nee, in zekere zin het tegenovergestelde: Erachter komen dat je niet 'anders' of 'speciaal' bent, maar dat juist iedereen 'anders' is, en er mensen zijn bij wie je beter aansluit waardoor je je niet meer 'anders' voelt. Kortom, een plek vinden die misschien niet vanzelfsprekend is (voor jezelf of je omgeving), en erachter komen dat er meer mensen op die plek zijn. Zo heb ik dit in ieder geval ervaren
Ik voelde me heel lang anders maar dit was totaal geen positief gevoel, ik wilde aansluiting maar vond het niet. Toen ik uiteindelijk die aansluiting vond (andere omgeving, universiteit) voelde ik me niet meer anders en dat voelde heel goed!
donderdag 25 juni 2020 om 13:39
donderdag 25 juni 2020 om 13:41
Ik heb het gevoel dat deze speciale jongen een heel speciale moeder heeft, die hem liefheeft om wie hij is,zodanig dat hij, juist door zijn zachte kracht, heel veel kan gaan betekenen voor andere mensen die een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Misschien helpt hij jou later wel, als jij een speciale behandeling nodig hebt.
T.O. Ik denk dat jouw kind het niet altijd makkelijk zal hebben, maar hij klinkt wijs genoeg om daar met jouw hulp een weg in te vinden.
Mensen zoals hij hebben vaak hoge pieken en diepe dalen, en dat kan moeilijk zijn om te zien voor jou als moeder.
Vriendschappen kunnen moeilijk zijn, maar zoals iemand hier boven mij ook zegt, als hij groter is zullen de vriendschappen die hij heeft mischien niet overvloeding in aantal zijn, maar wel in diepgang.
Ik vind je in ieder geval een moeder die haar kind echt ziet zoals hij is, zonder daar aan te willen tornen, je hebt waarschijnlijk zelf geen idee hoe waardevol dat is, maar van mij krijg je deze:
donderdag 25 juni 2020 om 13:48
Mijn ervaring heeft me wel geleerd dat je tijdelijk soms aansluiting kunt vinden maar dat dat niet blijvend lukt. Mij oudste werkte in groep 4 samen met een slimme groep 8 leerling
Maar hoe verder zij kwam hoe minder de mogelijkheden tot aansluiting.
Ze heeft dus moeten leren aanvaarden dat het is zoals het is.
Zelfs nu op het vo. Ze heeft vriendinnen maar ze zullen nooit dezelfde interesses hebben.
Afgelopen maanden met Corona was een verademing voor haar. Niet verplicht zoveel uur sociaal doen. Het is niet zo dat ze haar vriendinnen niet leuk vind maar een paar uurtjes per week is meer dan genoeg
Maar hoe verder zij kwam hoe minder de mogelijkheden tot aansluiting.
Ze heeft dus moeten leren aanvaarden dat het is zoals het is.
Zelfs nu op het vo. Ze heeft vriendinnen maar ze zullen nooit dezelfde interesses hebben.
Afgelopen maanden met Corona was een verademing voor haar. Niet verplicht zoveel uur sociaal doen. Het is niet zo dat ze haar vriendinnen niet leuk vind maar een paar uurtjes per week is meer dan genoeg
donderdag 25 juni 2020 om 13:50
Wat een leuke zoon heb jij!
Hij moet hier zelf even mee worstelen, hoe moeilijk dat ook is.
Hij moet de rest van zijn leven nog met zichzelf verder, en moet zelf zijn weg daarin vinden.
Je kind zien worstelen doet pijn. Maar als je hem teveel beschermd en afschermd zal hij het niet leren. Dan blijft hij altijd tegen zichzelf vechten.
Hij is geen gemiddelde jongen dus je kunt geen gemidddelde verwachtingen hebben. Hij is niet zoals de extraverte vortballende jongens in het speeltuintje. Als de wereld dat wel van hem blijft verwachten, dan blijft hij teleurgesteld in zichzelf.
Hij vindt zijn plek vanzelf wel, tot die tijd zijn jullie er voor hem. Waar hij gewoon op zijn niveau kan praten en zijn.
Het komt goed. Echt!
Hij moet hier zelf even mee worstelen, hoe moeilijk dat ook is.
Hij moet de rest van zijn leven nog met zichzelf verder, en moet zelf zijn weg daarin vinden.
Je kind zien worstelen doet pijn. Maar als je hem teveel beschermd en afschermd zal hij het niet leren. Dan blijft hij altijd tegen zichzelf vechten.
Hij is geen gemiddelde jongen dus je kunt geen gemidddelde verwachtingen hebben. Hij is niet zoals de extraverte vortballende jongens in het speeltuintje. Als de wereld dat wel van hem blijft verwachten, dan blijft hij teleurgesteld in zichzelf.
Hij vindt zijn plek vanzelf wel, tot die tijd zijn jullie er voor hem. Waar hij gewoon op zijn niveau kan praten en zijn.
Het komt goed. Echt!
