Zou je weer aan kinderen beginnen met wat je weet?

Torn maandag 6 januari 2025 om 17:07

Eerlijke vraag, zou je weer aan kinderen beginnen met wat je nu weet? Dit vraag ik mezelf regelmatig af en heb er ook weleens gesprekken met partner over. Mijn eerlijke antwoord denk ik, nee. Ik hou uiteraard veel van mijn kinderen maar ik vind het vaak zwaar.

Uit een eerdere relatie heb ik 2 pubers. Uiteindelijk heb ik nog met een nieuwe partner 2 kinderen gekregen. Er is dus sprake van een leeftijdsverschil en ik beleef alles voor de 2e ronde. 4 kinderen is veel en het brengt veel drukte en chaos met zich mee. Hoewel ik zelf enig kind was dacht ik altijd als ik dan kinderen zou krijgen dan wou ik er wel 4. Maar ja je hebt dan geen idee wat het inhoudt als je ze niet hebt.

Ik vind de wereld en maatschappij niet heel leuk. Mijn eigen leven is niet zoals ik had gedacht of gehoopt. Ik maak me vaak zorgen over hoe hun leven straks wordt. Ik voel me vaak gebonden, niet de rust kunnen nemen die ik nodig heb, overprikkelt door lawaai, alles draait om gezin en niet meer als stel.

Ik denk weleens als veel mensen van te voren zouden weten hoe het is dat ze er dan mss niet eens voor zouden kiezen. Hoe ervaren jullie dit?

ioneszoveelstekeer woensdag 8 januari 2025 om 20:41

Helemaal eens. Mensen moeten bij hun eigen gevoel blijven willen ze een kans maken om gelukkig te worden. Je gevoel verloochenen leidt meestal tot verdriet. Dus keuzes zijn meestal het gevolg van egoisme, kun je mensen niet kwalijk nemen. Iedereen wil immers gelukkig zijn en allemaal hebben we daar recht op.

Maar dat het mensen lukt om buiten zichzelf uit te stijgen en zichzelf het geluk te ontzeggen omdat ze weten dat dit beter is, is wel heel respectwaardig.

Sierlijk donderdag 9 januari 2025 om 08:32

Tavistock schreef: ↑
08-01-2025 20:22
Persoonlijk vind ik een kind krijgen de grootste egoïstische uitspatting. Niks mis mee, maar in de betekenis van ‘je doet het voor jezelf’ is dat natuurlijk wel zo. Het kind vraagt er niet om om geboren te worden: het is (meestal) de uitdrukkelijke wens van de ouders. Het is hun behoefte waarin voorzien wordt, niet die van een ander. Daarmee is alle tijd die je besteedt een jouw gezin, ‘egoïstische’ tijd. Sterker nog, door een gezin te stichten blijft er maar mondjesmaat tijd en geld over voor andere minder egoïstische zaken, zoals mantelzorg, vrijwilligerswerk, goede doelen etc.

Hiermee zeg ik niet dat ouders dat allemaal niet doen (doen ze wel/niet), of kindvrijen wel (doen net zo vaak wel/niet). Maar kindvrijen krijgen zo vaak het stempel dat ze hun tijd aan egoïstische zaken besteden dat ik toch ook wil laten zien dat een gezin stichten in de diepste kern al egoïstisch is.

Dat geeft niet, je mag (‘moet’ zelfs voor lijfsbehoud) egoïstisch zijn. Maar dat is dus minder voorbehouden aan kindvrijen (zij hebben niet uit eigen behoefte een mens op de wereld gezet) dan aan mensen met kinderen.

Dat gezegd hebbende: ik had graag kinderen gewild, maar vind het ook wel prima dat het niet is gebeurd.

Mee eens, hoor. Ik denk dat er een stukje onbewuste jaloezie meespeelt. Mensen krijgen een kind omdat ze het zelf willen, ze doen dat voor zichzelf, niet voor een ander. En dat is natuurlijk prima, maar het is niet aardig om kindvrijen egoistisch te noemen. Het is een gevolg van de keuze (als het een keuze is, tenminste). Geen kinderen, veel meer vrije tijd, en ja, die ga je besteden aan dingen die je leuk vind. En dat roept dan weer iets op bij sommigen.

Sierlijk donderdag 9 januari 2025 om 08:34

Ik vind het leuk om de vraag om te draaien: zou je als bewust kindvrije, weer dezelfde keuze hebben gemaakt?

In mijn geval een heel duidelijke ja. Ik heb het leven waar ik gelukkig van wordt en wat het beste bij mij past. En ben blij dat ik tegen het verwachtingspatroon van de maatschappij in ben gegaan en voor mezelf gekozen heb.

Ceester donderdag 9 januari 2025 om 09:08

Sierlijk schreef: ↑
09-01-2025 08:32
Mee eens, hoor. Ik denk dat er een stukje onbewuste jaloezie meespeelt. Mensen krijgen een kind omdat ze het zelf willen, ze doen dat voor zichzelf, niet voor een ander. En dat is natuurlijk prima, maar het is niet aardig om kindvrijen egoistisch te noemen. Het is een gevolg van de keuze (als het een keuze is, tenminste). Geen kinderen, veel meer vrije tijd, en ja, die ga je besteden aan dingen die je leuk vind. En dat roept dan weer iets op bij sommigen.

Ik heb nu een kind, maar dit herken ik uit de tijd dat ik geen kind wilde. Mij is ook weleens verteld dat ik ' rekening moest houden met mensen die geen kinderen kunnen krijgen'. Hoe dan? Door juist wel een kind te krijgen of juist niet? Of door geen antwoord te geven als me gevraagd werd 'of er nog kinderen komen?' Bij geen antwoord gaat men ervanuit dat je geen kind kunt krijgen en gaan ze medelijden met je zitten hebben...

Nu heb ik een kind, maar gevraagd naar het aantal kinderen, zeg ik er meestal bij dat dit de bedoeling was. Anders gaan ze alsnog medelijden met je hebben...

Kindvrij, 1 kind, teveel kinderen.... Je kan het bijna niet goed doen

Olea donderdag 9 januari 2025 om 09:22

Sierlijk schreef: ↑
09-01-2025 08:32
Mee eens, hoor. Ik denk dat er een stukje onbewuste jaloezie meespeelt. Mensen krijgen een kind omdat ze het zelf willen, ze doen dat voor zichzelf, niet voor een ander. En dat is natuurlijk prima, maar het is niet aardig om kindvrijen egoistisch te noemen. Het is een gevolg van de keuze (als het een keuze is, tenminste). Geen kinderen, veel meer vrije tijd, en ja, die ga je besteden aan dingen die je leuk vind. En dat roept dan weer iets op bij sommigen.

Dit denk ik ook. Want je had die keuze - zeker in onze tijd en maatschappij - ook zelf kunnen maken. Dan had je zelf kunnen uitgaan en sporten in de avond in plaats van uitgeteld op de bank te liggen. Dan had je zelf ook buiten alle schoolvakanties op reis te gaan. Om maar wat voorbeelden te noemen. Maar blijkbaar speelde bij iedereen (ook bij mij) die voor kinderen koos een ander, een nog dieper liggende behoefte een rol, namelijk het krijgen van dat kindje en het vormen van het gezin.

Toen ik nog geen kinderen had heb ik de opmerking zelf overigens niet zo vaak te horen gekregen maar ik denk dus ook dat een soort jaloezie parten speelt.
Want eerlijk is eerlijk: ik vind het soms ook wel eens moeilijk dat de agenda zo (mede) bepaald wordt door de agenda van nog drie anderen. En dan ben ik nog iemand die daarin nog wel redelijk ook haar eigen behoeften kenbaar maakt. Omdat ik die tenslotte ook heb. Maar ik weet wel, als ik niet voor kinderen gekozen zou hebben en dus 100% de tijd zelf zo zou kunnen invullen als ik zelf wil dan was ik denk ik wel ooit op een punt gekomen dat ik had gedacht, is dit het nou. Wil ik eeuwig blijven uitgaan, reizen, nieuwe studie na nieuwe studie en werken? Terwijl ik bij de kinderen eigenlijk nooit heb gedacht: is dit het nou? Het ouderschap is erg dynamisch, maar daar staat tegenover dat tijd voor jezelf nog maar een derde tot een kwart is van wat het ooit was of had kunnen zijn.

NomenNesci0 donderdag 9 januari 2025 om 12:23

Claire45 schreef: ↑
08-01-2025 11:21
Want het leven duurt lang en je houdt zonder kinderen véél tijd over Niet dat kinderen een noodzakelijke invulling van het leven zijn, maar als moeder kies je wel voor een leven ‘in dienst van’ (wat mooi kan zijn) waardoor er minder ruimte, geld en energie overblijft voor werk, avontuur en egoïstische uitspattingen.

Poe hee, waar als een koe. Mijn kinderen zijn volwassen (twintigers) en wonen niet meer thuis. Maar sinds man en ik ons huis weer voor onszelf hebben, merken we hoeveel vrije tijd we nu hebben. Je hebt amper in de gaten hoeveel tijd er naar het gezin gaat en nu merken we sinds een paar jaar hoeveel vrije tijd en geld er weer overblijft en hoe weinig we hoeven schoonmaken in relatie tot daarvoor

Ik kon er makkelijk aan wennen haha. Vind dit stiekem ook wel weer erg lekker hoor.

Torn donderdag 9 januari 2025 om 13:40

NomenNesci0 schreef: ↑
09-01-2025 12:23
Poe hee, waar als een koe. Mijn kinderen zijn volwassen (twintigers) en wonen niet meer thuis. Maar sinds man en ik ons huis weer voor onszelf hebben, merken we hoeveel vrije tijd we nu hebben. Je hebt amper in de gaten hoeveel tijd er naar het gezin gaat en nu merken we sinds een paar jaar hoeveel vrije tijd en geld er weer overblijft en hoe weinig we hoeven schoonmaken in relatie tot daarvoor
Ik kon er makkelijk aan wennen haha. Vind dit stiekem ook wel weer erg lekker hoor.

Ja precies, dat soort dingen ook. Wij hebben bergen was, kruimels, woonkamer en slaapkamer jongste kinderen vol speelgoed iedere dag. Je hebt er gewoon veel meer werk van wat erin sluipt. Wat je pas weer merkt als je het niet meer hebt.

Dan kunnen ze zeggen oh je hebt spijt van je kinderen... Zo zeg ik het zelf niet. Het is meer bewust zijn van hoe anders je leven is met en zonder kinderen en hoeveel tijd er in een gezin gaat zitten.

Ik ben er zelf achter gekomen dat ik chronisch ontevreden ben. Ik was dat voor kinderen ook al dus ik zal me waarschijnlijk ook niet helemaal happy hebben gevoeld zonder kinderen. Ik ben aan het kijken wat ik met deze gevoelens kan gaan doen.

Sierlijk donderdag 9 januari 2025 om 15:26

Olea schreef: ↑
09-01-2025 09:22
Dit denk ik ook. Want je had die keuze - zeker in onze tijd en maatschappij - ook zelf kunnen maken. Dan had je zelf kunnen uitgaan en sporten in de avond in plaats van uitgeteld op de bank te liggen. Dan had je zelf ook buiten alle schoolvakanties op reis te gaan. Om maar wat voorbeelden te noemen. Maar blijkbaar speelde bij iedereen (ook bij mij) die voor kinderen koos een ander, een nog dieper liggende behoefte een rol, namelijk het krijgen van dat kindje en het vormen van het gezin.

Toen ik nog geen kinderen had heb ik de opmerking zelf overigens niet zo vaak te horen gekregen maar ik denk dus ook dat een soort jaloezie parten speelt.
Want eerlijk is eerlijk: ik vind het soms ook wel eens moeilijk dat de agenda zo (mede) bepaald wordt door de agenda van nog drie anderen. En dan ben ik nog iemand die daarin nog wel redelijk ook haar eigen behoeften kenbaar maakt. Omdat ik die tenslotte ook heb. Maar ik weet wel, als ik niet voor kinderen gekozen zou hebben en dus 100% de tijd zelf zo zou kunnen invullen als ik zelf wil dan was ik denk ik wel ooit op een punt gekomen dat ik had gedacht, is dit het nou. Wil ik eeuwig blijven uitgaan, reizen, nieuwe studie na nieuwe studie en werken? Terwijl ik bij de kinderen eigenlijk nooit heb gedacht: is dit het nou? Het ouderschap is erg dynamisch, maar daar staat tegenover dat tijd voor jezelf nog maar een derde tot een kwart is van wat het ooit was of had kunnen zijn.

Ik weet dat je dit in het algemeen bedoeld, maar zo is mijn leven niet als kindvrije. Ik ben niet ambitieus, ben niet aan het klimmen op de ladder, doe geen studies, en werk partime. Ik ga wel op vakantie en besteed veel tijd aan mijn passie. En die passie zou ik niet gehad hebben, of in veel mindere mate, simpelweg omdat daar geen tijd voor is als je kinderen hebt.

Het: is dit het nou heb ik nooit gehad. Het kan zijn dat ik dat wel had gehad als ik geen passie had. Ik denk dat elk mens een soort doel moet hebben, of dat nu kinderen grootbrengen is, of kleding ontwerpen of schelpen fotograferen. Het maakt niet uit wat, maar dat maakt het leven niet doelloos en geeft zingeving en is leerzaam.

Sierlijk donderdag 9 januari 2025 om 15:28

Torn schreef: ↑
09-01-2025 13:40
Ja precies, dat soort dingen ook. Wij hebben bergen was, kruimels, woonkamer en slaapkamer jongste kinderen vol speelgoed iedere dag. Je hebt er gewoon veel meer werk van wat erin sluipt. Wat je pas weer merkt als je het niet meer hebt.

Dan kunnen ze zeggen oh je hebt spijt van je kinderen... Zo zeg ik het zelf niet. Het is meer bewust zijn van hoe anders je leven is met en zonder kinderen en hoeveel tijd er in een gezin gaat zitten.

Ik ben er zelf achter gekomen dat ik chronisch ontevreden ben. Ik was dat voor kinderen ook al dus ik zal me waarschijnlijk ook niet helemaal happy hebben gevoeld zonder kinderen. Ik ben aan het kijken wat ik met deze gevoelens kan gaan doen.

Heb je een idee waar het wegkomt?

sierlijk wijzigde dit bericht op 09-01-2025 15:51
Reden: Rare zin

1.85% gewijzigd

Mm99 donderdag 9 januari 2025 om 15:32

Ben het volledig eens met jouw antwoord. Valt weinig aan toe te voegen. Tuurlijk wil ik ze niet missen en denk als ik geen kids had gehad ik diep ongelukkig was geweest.

Maar idd wat een chaos drukte hectiek en onrust en 0 tijd voor jezelf zeg. Poeh. Ik weet niet of ik t weer zou doen als ik de tijd kon terug draaien.

ioneszoveelstekeer donderdag 9 januari 2025 om 15:51

Sierlijk schreef: ↑
09-01-2025 08:34
Ik vind het leuk om de vraag om te draaien: zou je als bewust kindvrije, weer dezelfde keuze hebben gemaakt?

In mijn geval een heel duidelijke ja. Ik heb het leven waar ik gelukkig van wordt en wat het beste bij mij past. En ben blij dat ik tegen het verwachtingspatroon van de maatschappij in ben gegaan en voor mezelf gekozen heb.

Ook in mijn geval een ja. Ik heb geen spijt van mijn keuze, ook al heeft deze gevolgen. Ik zal als laatste overblijven van de familie en ik zal dan niemand meer hebben die naar mij omkijkt. Maar kinderen hadden die garantie ook niet gegeven, hooguit meer kans. En het is geen goede reden om toch aan kinderen te beginnen, het zou wel een héél egoistische reden zijn.

Wat tijd betreft die overblijft, mensen vullen het op en krijgen het weer net zo druk. Ze zullen opgaan in hun werk of hobby, weet ik veel. Mensen hebben het tegenwoordig allemaal druk, ook gepensioneerden. Is iets van deze tijd. Misschien wensen ze het ook wel zo.
Wat uitgaan betreft, geen behoefte aan, allang niet meer. Af en toe een bioscoopje en uit eten is het enige wat we doen.

Overigens kunnen we wel op vakantie buiten de schooltijden. Niet dat dat nu nog wat uitmaakt, de kinderen zouden nu volwassen zijn geweest en niet meer mee gaan.

Olea donderdag 9 januari 2025 om 21:57

Sierlijk schreef: ↑
09-01-2025 15:26
Ik weet dat je dit in het algemeen bedoeld, maar zo is mijn leven niet als kindvrije. Ik ben niet ambitieus, ben niet aan het klimmen op de ladder, doe geen studies, en werk partime. Ik ga wel op vakantie en besteed veel tijd aan mijn passie. En die passie zou ik niet gehad hebben, of in veel mindere mate, simpelweg omdat daar geen tijd voor is als je kinderen hebt.

Het: is dit het nou heb ik nooit gehad. Het kan zijn dat ik dat wel had gehad als ik geen passie had. Ik denk dat elk mens een soort doel moet hebben, of dat nu kinderen grootbrengen is, of kleding ontwerpen of schelpen fotograferen. Het maakt niet uit wat, maar dat maakt het leven niet doelloos en geeft zingeving en is leerzaam.

Oh ik bedoelde het ook zeker niet in het algemeen, echt puur voor mijzelf. Ik denk dat ik dat gevoel wel gehad zou hebben, kreeg ook pas relatief laat kinderen (ging al richting eind dertig) en had van dat gevoel al een beetje last rond mijn dertigste... Een passie heb ik niet, ik heb leuk werk en geniet ook van een aantal - eigenlijk best veel - hobby's en vrienden en heb leuke vakanties gehad voor we een gezin waren. Misschien dat het niet per se het "is dit het nou" gevoel is, maar ook meer de verbondenheid? Langzaam zag ik hoe vrienden zich meer en meer op hun gezin gingen richten, hoe er toegeleefd werd met meerdere generaties in meerdere levensfasen, tradities gevormd en doorgegeven. Het is niet per se dat het krijgen van kinderen het leven zin heeft gegeven waar ik dat daarvoor niet had, maar ik verlangde denk ik wel vooral naar het deel uitmaken van een geheel ofzo.

Olea donderdag 9 januari 2025 om 22:07

NomenNesci0 schreef: ↑
09-01-2025 12:23
Poe hee, waar als een koe. Mijn kinderen zijn volwassen (twintigers) en wonen niet meer thuis. Maar sinds man en ik ons huis weer voor onszelf hebben, merken we hoeveel vrije tijd we nu hebben. Je hebt amper in de gaten hoeveel tijd er naar het gezin gaat en nu merken we sinds een paar jaar hoeveel vrije tijd en geld er weer overblijft en hoe weinig we hoeven schoonmaken in relatie tot daarvoor
Ik kon er makkelijk aan wennen haha. Vind dit stiekem ook wel weer erg lekker hoor.

Dat heb ik juist maar al te goed door

Dat vind ik ook, op dit moment, echt een hele lastige. En dan mag ik misschien van geluk spreken dat dat mijn zorg is en dat die niet - althans op dit moment niet concreet of aan de orde - gaat over of je kind wel gelukkig is, weerbaar genoeg, geen foute vrienden gaat krijgen, zwanger of verslaafd raakt, een crimineel, school een hel, blijkt etc etc.

Maar dat je dus gedurende een aantal jaar in de positie zit dat je niet zomaar je gang gaat, zonder te hoeven overleggen of het qua avond, agenda of weekend wel uitkomt. Of het nou over een avondje stappen gaat of over het plannen van een lange reis weg. Ik houd mijzelf maar voor dat dat ooit wel weer allemaal kan. Al speelt hier denk ik ook wel een partner-ding en lastige communicatie een rol.

Actieve topics