Kinderen
alle pijlers
Zou je weer aan kinderen beginnen met wat je weet?
maandag 6 januari 2025 om 17:07
Eerlijke vraag, zou je weer aan kinderen beginnen met wat je nu weet? Dit vraag ik mezelf regelmatig af en heb er ook weleens gesprekken met partner over. Mijn eerlijke antwoord denk ik, nee. Ik hou uiteraard veel van mijn kinderen maar ik vind het vaak zwaar.
Uit een eerdere relatie heb ik 2 pubers. Uiteindelijk heb ik nog met een nieuwe partner 2 kinderen gekregen. Er is dus sprake van een leeftijdsverschil en ik beleef alles voor de 2e ronde. 4 kinderen is veel en het brengt veel drukte en chaos met zich mee. Hoewel ik zelf enig kind was dacht ik altijd als ik dan kinderen zou krijgen dan wou ik er wel 4. Maar ja je hebt dan geen idee wat het inhoudt als je ze niet hebt.
Ik vind de wereld en maatschappij niet heel leuk. Mijn eigen leven is niet zoals ik had gedacht of gehoopt. Ik maak me vaak zorgen over hoe hun leven straks wordt. Ik voel me vaak gebonden, niet de rust kunnen nemen die ik nodig heb, overprikkelt door lawaai, alles draait om gezin en niet meer als stel.
Ik denk weleens als veel mensen van te voren zouden weten hoe het is dat ze er dan mss niet eens voor zouden kiezen. Hoe ervaren jullie dit?
Uit een eerdere relatie heb ik 2 pubers. Uiteindelijk heb ik nog met een nieuwe partner 2 kinderen gekregen. Er is dus sprake van een leeftijdsverschil en ik beleef alles voor de 2e ronde. 4 kinderen is veel en het brengt veel drukte en chaos met zich mee. Hoewel ik zelf enig kind was dacht ik altijd als ik dan kinderen zou krijgen dan wou ik er wel 4. Maar ja je hebt dan geen idee wat het inhoudt als je ze niet hebt.
Ik vind de wereld en maatschappij niet heel leuk. Mijn eigen leven is niet zoals ik had gedacht of gehoopt. Ik maak me vaak zorgen over hoe hun leven straks wordt. Ik voel me vaak gebonden, niet de rust kunnen nemen die ik nodig heb, overprikkelt door lawaai, alles draait om gezin en niet meer als stel.
Ik denk weleens als veel mensen van te voren zouden weten hoe het is dat ze er dan mss niet eens voor zouden kiezen. Hoe ervaren jullie dit?
maandag 6 januari 2025 om 22:41
Serieus?Valtifest schreef: ↑06-01-2025 21:07Ja. Maar ik moet zeggen dat wij als gezin op een soort weg omhoog zitten sinds de kinderen er zijn.
Kinderen zijn gezond en van nature vrolijke types, we zijn goed gaan verdienen, leuke kansen op werk en met opleidingen, mazzel met ons huis, we werken allebei niet full time en leven zeer relaxed, geen praktische zorgen.
Het is een soort droomleven met twee extra leuke mensen erbij, die ik van dichtbij mag meemaken.
Het gekke was dat ik voor ik zwanger was en tijdens mijn zwangerschap me zorgen maakte, maar het eerste wat ik dacht/voelde toen ik mijn oudste na de bevalling voor het eerst zag was een enorme opluchting en een heel blij en zonnig gevoel.
Mijn man bleek ook als vader een lot uit de loterij. Dus ja would recommend 10/10
Edit: ik werk met jonge mensen en ik heb er alle vertrouwen in dat de wereld in veel betere handen gaat komen, en tijden gaan veranderen.
Wil je ook uitleggen waarom je dat denkt en hoe de wereld dan gaat veranderen?
Ik geloof er niks van eigenlijk. De wereld is niet zo leuk. Tenminste, op veel plekken niet.
maandag 6 januari 2025 om 22:43
Volmondig ja! Als ik mijn man eerder was tegen gekomen had ik wel meer kinderen gewild. We hebben er nu 1 en hopen in de toekomst nog een kindje te mogen verwelkomen in ons gezin maar zwanger worden gaat dit keer moeizaam. Mocht ons een 2e kindje gegund zijn, is het boek zwanger worden/baby daarna wel dicht. Maar ik geniet volop van het moeder zijn en soms baal ik er van. Dochter is bijna 3 en het is zo leuk. Vandaag haalde ik haar op bij de peuterspeelzaal en ze rent in mijn armen terwijl ze roept: mama, ik heb jou zooooooo gemist. Het zijn momenten die ik voor altijd zal koesteren. Ze heeft mijn/ons leven zo veel leuker en mooier gemaakt en ik hoop dat er een heel mooi leven op haar wacht. En zo niet, dan steun ik haar in alles tot mijn laatste adem. Ik kan soms echt naar haar kijken en mezelf verbazen waar ik zo'n lief en leuk en prachtig mooi kind aan te danken heb. Haar zien ontwikkelen en nu langzaam ook haar sociale kring te zien vullen, is het meest bijzondere dat ik ooit heb meegemaakt. En ik kan mezelf ook avonden verliezen in het kijken van foto's en filmpjes van haar babytijd. Nu is ons kind nog klein, dat weet ik. Maar ik zou haar voor geen goud kunnen missen en ik zou in elke situatie elke dag opnieuw kiezen voor dit leven met mijn man en dochter.
maandag 6 januari 2025 om 22:48
Ik weet het niet, al houd ik met hart en ziel van mijn geweldig leuke kind. Zoveel liefde maakt je ook kwetsbaar en in mijn (neurodivergente) geval eigenlijk te. Ik kwam hier helaas pas achter toen kind er al een tijd was en ik in een fikse burn-out zat.
Verder vind ik het ook bizar veel werk op veel te weinig slaap en blijk ik slecht te functioneren op slaaptekort, maar in een ander type samenleving zou ik het nog overwegen. Ik heb vooral de eerste jaren als heel eenzaam ervaren (maar dat kwam deels door corona).
Verder vind ik het ook bizar veel werk op veel te weinig slaap en blijk ik slecht te functioneren op slaaptekort, maar in een ander type samenleving zou ik het nog overwegen. Ik heb vooral de eerste jaren als heel eenzaam ervaren (maar dat kwam deels door corona).
Je moet niet alles geloven wat je denkt
maandag 6 januari 2025 om 22:55
Absoluut! Ik heb er 3 en het liefst had ik er nog een bij gekregen maar na mijn 37 wilde ik niet meer zwanger worden.
Een huis vol leven. 3 verschillende persoonlijkheden, allemaal met hun goede eigenschappen, eigen gedachtes, mooi man.
Het is de zwaarste taak die ooit heb gekregen maar het is ook de mooiste taak.
Een huis vol leven. 3 verschillende persoonlijkheden, allemaal met hun goede eigenschappen, eigen gedachtes, mooi man.
Het is de zwaarste taak die ooit heb gekregen maar het is ook de mooiste taak.
Jij mag alles worden wat je wilt.
Ok, ik word een probleem.
Ok, ik word een probleem.
maandag 6 januari 2025 om 23:01
10 jaar geleden heel bewust beslist tot geen kinderen en tot de dag van vandaag sta ik daar nog altijd achter.
Zelfs met 50 % kans wil ik een kind niet mijn medisch en handicap-parcours aandoen. Waarbij ik zelf maar half geschikt ben als ouder.
Ik ben daarnaast te hard gesteld op mijn vrijheid.
Wat mensen vroeger omschreven als "dat verandert nog als je ouder wordt" is sindsdien nog geen barst verandert.
18 jaar mijn eigen leven totaal on hold zetten en daarna nog altijd voor een stuk ... nee, laat maar.
Bovendien ben ik al hyper-overbezorgd over mijn kat. Laat staan wat dat geworden was met een kind. Ik had waarschijnlijk vanaf de geboorte geen nacht meer geslapen.
Zelfs met 50 % kans wil ik een kind niet mijn medisch en handicap-parcours aandoen. Waarbij ik zelf maar half geschikt ben als ouder.
Ik ben daarnaast te hard gesteld op mijn vrijheid.
Wat mensen vroeger omschreven als "dat verandert nog als je ouder wordt" is sindsdien nog geen barst verandert.
18 jaar mijn eigen leven totaal on hold zetten en daarna nog altijd voor een stuk ... nee, laat maar.
Bovendien ben ik al hyper-overbezorgd over mijn kat. Laat staan wat dat geworden was met een kind. Ik had waarschijnlijk vanaf de geboorte geen nacht meer geslapen.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 6 januari 2025 om 23:04
Spijt van de kinderen zelf? Nee, want het zijn echt geweldige kinderen
Spijt van hun vader? Zeker weten. Hij had nooit vader moeten worden, ik stond, en sta er op veel fronten alleen voor, "het gezin" heeft eigenlijk nooit bestaan, waardoor alles op mijn schouders terecht kwam, en dat valt me zwaar.
Spijt van hun vader? Zeker weten. Hij had nooit vader moeten worden, ik stond, en sta er op veel fronten alleen voor, "het gezin" heeft eigenlijk nooit bestaan, waardoor alles op mijn schouders terecht kwam, en dat valt me zwaar.
dinsdag 7 januari 2025 om 00:11
Yepperdepep! Hands down!
Ik wilde nooit kind(eren), ben er echt samen met man naar toe gegroeid en nu hebben we een super grappige en lieve zoon. We kunnen echt lol hebben met zijn drieën! Ik denk dat ik dankzij ons lieve kind meer lach en geniet elke dag.
Toen hij een baby was, had ik zeker nee gezegd, maar dat kwam door mijn postnatale depressie.
Ik wilde nooit kind(eren), ben er echt samen met man naar toe gegroeid en nu hebben we een super grappige en lieve zoon. We kunnen echt lol hebben met zijn drieën! Ik denk dat ik dankzij ons lieve kind meer lach en geniet elke dag.
Toen hij een baby was, had ik zeker nee gezegd, maar dat kwam door mijn postnatale depressie.
dinsdag 7 januari 2025 om 10:31
Ja, ik zou er juist dan 'makkelijker' voor gekozen hebben dan toen ik nog niet wist wat het inhield om kinderen te hebben.
Ik dacht namelijk dat het veel zwaarder zou zijn, en dat ik veel te ongeduldig zou zijn etc.
Ik vind het kinderen hebben/opvoeden veel minder zwaar/moeilijk dan ik van te voren gedacht had, en ik haal er veel meer plezier uit dan ik gedacht had.
Zelfs nu ik alleenstaande moeder ben (en de vader van mijn kinderen is overleden, dus ze zijn altijd bij mij) vind ik het makkelijker dan gedacht.
Ik dacht namelijk dat het veel zwaarder zou zijn, en dat ik veel te ongeduldig zou zijn etc.
Ik vind het kinderen hebben/opvoeden veel minder zwaar/moeilijk dan ik van te voren gedacht had, en ik haal er veel meer plezier uit dan ik gedacht had.
Zelfs nu ik alleenstaande moeder ben (en de vader van mijn kinderen is overleden, dus ze zijn altijd bij mij) vind ik het makkelijker dan gedacht.
dinsdag 7 januari 2025 om 11:40
dinsdag 7 januari 2025 om 11:53
Weet ik niet zeker.
Ik had geen sterke kinderwens, maar met mijn ex zag ik het wel zitten. Het was ook heel leuk en fijn als gezin en hij is als vader een lot uit de loterij.
Maar goed, nu ben ik alleen (co-ouderschap) en geniet ik echt enorm van mijn 'alleen' tijd. Soms ben ik wel eens bang dat ik er te veel van geniet.
Ik hou van mijn kinderen en heb er alles voor over, maar ben geen typische moederkloek.
Dus met de wetenschap dat ik met 'de vader' weer uit elkaar zou gaan, zou ik het denk ik niet doen. Zo wel, dan zou ik hem zeker weer als vader kiezen.
Ik had geen sterke kinderwens, maar met mijn ex zag ik het wel zitten. Het was ook heel leuk en fijn als gezin en hij is als vader een lot uit de loterij.
Maar goed, nu ben ik alleen (co-ouderschap) en geniet ik echt enorm van mijn 'alleen' tijd. Soms ben ik wel eens bang dat ik er te veel van geniet.
Ik hou van mijn kinderen en heb er alles voor over, maar ben geen typische moederkloek.
Dus met de wetenschap dat ik met 'de vader' weer uit elkaar zou gaan, zou ik het denk ik niet doen. Zo wel, dan zou ik hem zeker weer als vader kiezen.
Gewoon _melon met login problemen
dinsdag 7 januari 2025 om 12:08
Nee, ik denk dat ik een andere keuze had gemaakt.
Tot de kinderen 12/13 waren was ik de gelukkigste moeder op aarde. Alles ging goed met de kinderen, kregen mooi schooladvies, zelf een leuke baan en ik kon privé en werk goed combineren. De relatie van de vader verliep toen wel wat stroever maar er was volgens hem niets aan de hand. Maar wij waren een team als ouders.
Uiteindelijk hadden beide kinderen diagnoses die pas rond hun 15e gesteld werden. Hierdoor hadden zij een moeizame schoolcarrière. De oudste heb ik er doorheen gesleept en dat heeft mij de relatie met hem
gekost. Deze is later wel goed gekomen. De jongste is nu bijna 20, 4 scholen verder en nog geen diploma en daarnaast speelt er een verslavingsproblematiek.
Doordat vader en ik 6 jaar geleden moeizaam uit elkaar zijn gegaan ben ik nu parttime moeder. Dat had ik 24 jaar geleden ook niet bedacht. En door de slechte communicatie is overleg over de kinderen bijna niet mogelijk.
Ik had het graag anders gezien, maar als ik dit van tevoren had geweten, was ik er niet aan begonnen.
Tot de kinderen 12/13 waren was ik de gelukkigste moeder op aarde. Alles ging goed met de kinderen, kregen mooi schooladvies, zelf een leuke baan en ik kon privé en werk goed combineren. De relatie van de vader verliep toen wel wat stroever maar er was volgens hem niets aan de hand. Maar wij waren een team als ouders.
Uiteindelijk hadden beide kinderen diagnoses die pas rond hun 15e gesteld werden. Hierdoor hadden zij een moeizame schoolcarrière. De oudste heb ik er doorheen gesleept en dat heeft mij de relatie met hem
gekost. Deze is later wel goed gekomen. De jongste is nu bijna 20, 4 scholen verder en nog geen diploma en daarnaast speelt er een verslavingsproblematiek.
Doordat vader en ik 6 jaar geleden moeizaam uit elkaar zijn gegaan ben ik nu parttime moeder. Dat had ik 24 jaar geleden ook niet bedacht. En door de slechte communicatie is overleg over de kinderen bijna niet mogelijk.
Ik had het graag anders gezien, maar als ik dit van tevoren had geweten, was ik er niet aan begonnen.
Ik doe mijn best
dinsdag 7 januari 2025 om 13:06
Voor mezelf zou ik 100% opnieuw kiezen voor mijn kinderen, zou me echt geen leven zonder ze voor kunnen stellen.
En omdat wij nooit erg avontuurlijk waren in de zin van verre reizen, denk ik dat ons leven ook een stuk saaier zou zijn zonder ze.
Maar ik maak me wel vaak zorgen over hun toekomst met alles wat er in NL en de wereld gebeurd. Je weet niet hoe het straks loopt als ze volwassen zijn maar als het de slechtste kant op gaat heb ik er wel spijt van dat ik ze dat heb aangedaan (als in, ik heb ze op deze wereld gezet).
En omdat wij nooit erg avontuurlijk waren in de zin van verre reizen, denk ik dat ons leven ook een stuk saaier zou zijn zonder ze.
Maar ik maak me wel vaak zorgen over hun toekomst met alles wat er in NL en de wereld gebeurd. Je weet niet hoe het straks loopt als ze volwassen zijn maar als het de slechtste kant op gaat heb ik er wel spijt van dat ik ze dat heb aangedaan (als in, ik heb ze op deze wereld gezet).
dinsdag 7 januari 2025 om 13:48
Ach, wat pijnlijk om te lezen.Nyco schreef: ↑07-01-2025 11:40Ik zou bij twee gestopt zijn met alles wat ik nu weet. Misschien dat ik er over een poos anders over denk, als jongste iets van zijn leven gaat maken, maar voor nu; nee.
Oudste twee zijn leuke, gezellige, slimme, lieve jongens die echt een toevoeging aan mijn leven zijn
dinsdag 7 januari 2025 om 14:01
Die van mij ook niet. Corona was fantastisch, want geen school. Het milieu, nou ja, dat is nou eenmaal, maar komt vast goed. Oorlog was er altijd al etc.Sjaantje37 schreef: ↑07-01-2025 13:50Het gekke is dat mijn zoon het helemaal niet zo ervaart dat hij in een klote wereld is geboren.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
dinsdag 7 januari 2025 om 14:18
Ja hoor, zeker geen spijt van mijn kinderen en zou het zeker opnieuw zo willen. Heb redelijk makkelijke kinderen, zelfs nu in de puberteit, met tot nu toe weinig zorgen, alles verloopt voorspoedig, gaat goed op school, met vrienden etc. Zou het zonder kinderen wel wat 'leeg' vinden, heb dan niet het idee dat man en ik ineens heel andere dingen gaan doen omdat we dan meer vrijheid zouden hebben ofzo.
Maar zou er dan weer niet aan moeten denken nog opnieuw te moeten beginnen. Stel, man en ik gaan uit elkaar en ik ontmoet iemand anders, nee dan wil ik daar zeker geen kinderen meer mee. Kan ook bijna niet meer, ben 40+. Maar ook jaren terug zou ik dat niet willen. Ben wel blij dat de kinderen wat ouder worden. Dat hele kleine, baby/peuter, daar ben ik niet zo van.
TO begrijp ik niet helemaal. Je zegt dat je vroeger 4 kinderen wilde maar toen geen idee had wat dat inhield. Maar na 2 kinderen wist je wel wat het inhoudt toch? En na 3 kinderen al helemaal. Dus als je dan toch voor 4 kinderen kiest zou je normaal gesproken wel denken dat zo iemand kinderen geweldig vindt. Je snapt na 2 of 3 kinderen volgens mij wel dat een 3e of 4e kind erbij druk zal zijn. Ik had na 2 kinderen echt wel zoiets: dit is genoeg. Ik wil ook gewoon kunnen werken, sporten, tijd voor mezelf. En dat wordt wel wat lastiger met meerdere kinderen.
Maar zou er dan weer niet aan moeten denken nog opnieuw te moeten beginnen. Stel, man en ik gaan uit elkaar en ik ontmoet iemand anders, nee dan wil ik daar zeker geen kinderen meer mee. Kan ook bijna niet meer, ben 40+. Maar ook jaren terug zou ik dat niet willen. Ben wel blij dat de kinderen wat ouder worden. Dat hele kleine, baby/peuter, daar ben ik niet zo van.
TO begrijp ik niet helemaal. Je zegt dat je vroeger 4 kinderen wilde maar toen geen idee had wat dat inhield. Maar na 2 kinderen wist je wel wat het inhoudt toch? En na 3 kinderen al helemaal. Dus als je dan toch voor 4 kinderen kiest zou je normaal gesproken wel denken dat zo iemand kinderen geweldig vindt. Je snapt na 2 of 3 kinderen volgens mij wel dat een 3e of 4e kind erbij druk zal zijn. Ik had na 2 kinderen echt wel zoiets: dit is genoeg. Ik wil ook gewoon kunnen werken, sporten, tijd voor mezelf. En dat wordt wel wat lastiger met meerdere kinderen.
tulpje22 wijzigde dit bericht op 07-01-2025 14:41
23.32% gewijzigd
dinsdag 7 januari 2025 om 14:55
Zeker weten. Ik heb 1 dochter van nu 10 jaar oud en ze is uiteraard geweldig. Alles loopt lekker. Ze is lief, grappig en soms al een beetje een echte puber. Zaterdag gaan we gezellig samen naar het centrum nieuwe broeken kopen, chai lattes drinken en naar de bioscoop.
Ze loopt het ene na het andere kinderfeestje af en ligt dus goed in de groep, geen leerproblemen en leuke hobby's op het paardrijden na. Wat daar nu leuk aan is??
Als 1 ding gelukkig maakt is het wel je kind gelukkig zien.
Ze loopt het ene na het andere kinderfeestje af en ligt dus goed in de groep, geen leerproblemen en leuke hobby's op het paardrijden na. Wat daar nu leuk aan is??
Als 1 ding gelukkig maakt is het wel je kind gelukkig zien.
dinsdag 7 januari 2025 om 16:24
Ik vind het interessant om te lezen hoe iedereen het ervaart en ook dat veel mensen er niet meer voor zouden kiezen.
De vraag waarom ik na 2 kinderen nog 2 kinderen heb gekregen is niet zo ingewikkeld. Na 2 kinderen was ik nog wat jonger en had ik nog niet zoiets van het is compleet of ik ben klaar. Ik voelde toen nog wel dat ik kinderen zou willen met een andere partner. Mijn partner had nog geen kinderen en daarom hebben wij ervoor gekozen.
Maar ja situaties en mensen veranderen. Ik voelde toen bij deze man wil ik voor altijd blijven en nu jaren later heb ik twijfels, over alles in mijn leven.
Het is bij mij dubbel. Als ik geen kinderen had gehad weet ik bijna wel zeker dat ik een gevoel van leegte zou hebben of een gevoel van wat als ik kinderen had.
Ik ben toch geen optimist en zit in een neerwaartse spiraal dus je hoort mij nooit positief zeggen oh wat ben ik blij dat ik kinderen heb. Maar als ik ze niet had gehad dan had ik me waarschijnlijk niet beter gevoeld, mss ook wel maar ja dat zal ik nooit weten.
De vraag waarom ik na 2 kinderen nog 2 kinderen heb gekregen is niet zo ingewikkeld. Na 2 kinderen was ik nog wat jonger en had ik nog niet zoiets van het is compleet of ik ben klaar. Ik voelde toen nog wel dat ik kinderen zou willen met een andere partner. Mijn partner had nog geen kinderen en daarom hebben wij ervoor gekozen.
Maar ja situaties en mensen veranderen. Ik voelde toen bij deze man wil ik voor altijd blijven en nu jaren later heb ik twijfels, over alles in mijn leven.
Het is bij mij dubbel. Als ik geen kinderen had gehad weet ik bijna wel zeker dat ik een gevoel van leegte zou hebben of een gevoel van wat als ik kinderen had.
Ik ben toch geen optimist en zit in een neerwaartse spiraal dus je hoort mij nooit positief zeggen oh wat ben ik blij dat ik kinderen heb. Maar als ik ze niet had gehad dan had ik me waarschijnlijk niet beter gevoeld, mss ook wel maar ja dat zal ik nooit weten.
dinsdag 7 januari 2025 om 16:57
Herkenbaar, je geeft ze een goede basis, je gunt hen alle geluk, maar ik heb er hier ook een thuis die steeds verkeerde keuzes maakt. Erg verdrietig, maar het legt ook een enorme spanning in het gezin.
Toch, roep iedereen om mij heen, het komt goed! Ik vraag mij alleen af wanneer dan. Ik had dan nu toch wel iets van verbetering gehoopt te zien.
Ik doe mijn best
woensdag 8 januari 2025 om 06:27
Lemon_Pledge schreef: ↑06-01-2025 23:04Spijt van de kinderen zelf? Nee, want het zijn echt geweldige kinderen
Spijt van hun vader? Zeker weten. Hij had nooit vader moeten worden, ik stond, en sta er op veel fronten alleen voor, "het gezin" heeft eigenlijk nooit bestaan, waardoor alles op mijn schouders terecht kwam, en dat valt me zwaar.
Voor mij ook. M'n kinderen zijn geweldig, absoluut geen spijt van en als ik kijk naar de liefde die ik voel coor ze etc zou ik het opnieuw doen.
Maar ze hebben geen leuke vader. Ik ben gescheiden toen de oudste bijna 3 was, jongste was bijna 2. Ik stond er tot de scheiding alleen voor en nu 100%. Vader heeft een nieuwe vriendin en die is lief en leuk met en voor de kinderen, ze wonen alleen niet in de buurt waardoor ze elkaar maar 1x per maand zien. Tussendoor is er geen contact, ex denkt het goed te maken met geld.
Dus nee omdat ik m'n kinderen zoveel meer gegund had, een vader hebben ipv alleen een moeder. Hun verdriet soms, het missen, ze hebben het soms echt moeilijk, voelen zich alleen. Ze worden groter en gaan steeds meer dingen begrijpen, zelf conclusies trekken.
Als ik toen wist wat ik nu weet had ik het voor mezelf ook niet gewild, de nachten wakker, het altijd aanstaan, alles alleen doen is vrij zwaar soms. Niet de mogelijkheid hebben om de zorg (en strijd) even aan een partner over te laten zodat ik naar de sportschool kan, iets met een vriendin kan doen. M'n sociale leven is vrij beperkt, oppas is haast onbetaalbaar, soms voelt het wat eenzaam.
Ik denk wel dat ik een goede moeder ben, m'n kinderen komen altijd op de 1ste plaats.
Áls de kinderen al een keer bij hun vader slapen dan ben ik eigenlijk alleen maar moe, veel meer dan Netflix, huishouden, drankje met vriendin en slapen zit er niet in.
woensdag 8 januari 2025 om 06:39
Toevoeging; ik vind het oprecht een mooi iets, kinderen te zien opgroeien, hoe ze steeds meer 'mens' worden ipv kleine altijd afhankelijke wezentjes. Ik ben degene die bij sportwedstrijden staat, het afzwemmen, mee gaat op n uitje van school, ik sta te juichen en gooi ze de lucht door als ze weer een mijlpaal hebben bereikt. Ik help ze door slopende zieke nachten heen, ik koop ze de nieuwe fiets etc etc.
En het geeft angst/ onzekerheid, ben ik genoeg als moeder? Heb ik het in me om m'n kinderen straks als verantwoordelijke en zelfstandige volwassenen de wereld in te sturen? Tot nu toe gaat het goed, maar ze zijn nog geen 10, de puberteit moet nog komen haha.
Ik ben wel heel blij met de mensen om me heen, ook al zijn het er niet heel veel, ze zijn allemaal waardevol voor mij en de kinderen. Even sparren, de kinderen even achterlaten als ik ga flippen of gewoon even domweg praten en lachen over niks/ of over juist lastige dingen om het zo behapbaar te houden
En het geeft angst/ onzekerheid, ben ik genoeg als moeder? Heb ik het in me om m'n kinderen straks als verantwoordelijke en zelfstandige volwassenen de wereld in te sturen? Tot nu toe gaat het goed, maar ze zijn nog geen 10, de puberteit moet nog komen haha.
Ik ben wel heel blij met de mensen om me heen, ook al zijn het er niet heel veel, ze zijn allemaal waardevol voor mij en de kinderen. Even sparren, de kinderen even achterlaten als ik ga flippen of gewoon even domweg praten en lachen over niks/ of over juist lastige dingen om het zo behapbaar te houden
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
