Kinderen
alle pijlers
Zwanger, bedrogen, voorgelogen en verlaten
zondag 20 januari 2008 om 14:06
Begin december zijn we erachter gekomen dat ik zwanger ben, toen begon de ellende.
Ik ben nu 20 en mijn 'nu' ex 24, we hebben beide een vaste baan en een plekje om te wonen. Na lang wikken en wegen, gezien onze leeftijd en een niet heel stabiele relatie, hebben we besloten het kindje te houden en er samen voor te gaan. Alvast wat spulletjes gehaald en vrienden en familie ingelicht. Het hele plaatje was compleet.
Op een avond kregen we een flinke ruzie, wat helemaal uit de hand gelopen is. Meneer wist toen te vertellen dat ik het kind toch maar moest laten weghalen omdat hij mij niet als moeder van zijn kind wilde en ik er toch niet geschikt voor was. Mocht ik dat niet doen zou hij alles in het werk stellen om het kind af te pakken en ervoor te zorgen dat het kindje geen minuut bij me zou zijn.
Na 2 weken onder druk gezet te zijn ging ik overstag. We gingen naar de abortuskliniek. Op het moment dat ik er binnenliep wist ik dat ik een fout zou maken. Ik ben in paniek geraakt en de artsen weigerden, godzijdank, de abortus uit te voeren.
Zijn reactie verbaasde me enorm, hij was helemaal niet boos en stelde voor om de volgende dag naar de verloskundige te gaan om te kijken of toch alles goed zat met de baby. We hebben toen een echo laten maken en hij zat gefascineerd naar het scherm te kijken en was helemaal verrast om het hartje te zien kloppen. Na veel praten hebben we nogmaals samen besloten om voor het kindje te gaan, want ik wilde het sowieso houden.
Na 2 heerlijke weken van dromen, plannen maken en gelukkig zijn, kwam er weer een ruzie. Hij heeft me eruit gezet met weer dezelfde mededelingen, hij wilde me nooit meer zien, dat kind zou er niet komen, en als het moest zou hij me persoonlijk bij de kliniek afzetten.
Ik werd weer onder druk gezet door hem, zijn familie en vrienden om het te laten weghalen. Er is lang op me ingepraat dat ik het toch niet kan, het niets kan bieden en het kindje doodongelukkig zou maken. Door alles wat er de laaste tijd was gebeurt, te zijn verlaten door mijn vriend en de hormonen, ging ik erin geloven...
En heb ik weer een afspraak laten maken.. voor komende week.
Zijn plan is, hij zet me af bij de kliniek, het gebeurt, dan brengt hij me weer naar huis en hebben we nooit meer wat met elkaar te maken.
Nadeel is dat ik zielsveel om het kindje geef, maar idd denk dat ik het niet alleen kan. Financieel zal ik het niet trekken, met een woning wordt het lastig en ik heb nou niet bepaald een stabiel leventje.
Ik schrijf dit eigenlijk omdat ik op zoek ben naar vrouwen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten en eruit zijn weten te komen..
Ik ben nu 20 en mijn 'nu' ex 24, we hebben beide een vaste baan en een plekje om te wonen. Na lang wikken en wegen, gezien onze leeftijd en een niet heel stabiele relatie, hebben we besloten het kindje te houden en er samen voor te gaan. Alvast wat spulletjes gehaald en vrienden en familie ingelicht. Het hele plaatje was compleet.
Op een avond kregen we een flinke ruzie, wat helemaal uit de hand gelopen is. Meneer wist toen te vertellen dat ik het kind toch maar moest laten weghalen omdat hij mij niet als moeder van zijn kind wilde en ik er toch niet geschikt voor was. Mocht ik dat niet doen zou hij alles in het werk stellen om het kind af te pakken en ervoor te zorgen dat het kindje geen minuut bij me zou zijn.
Na 2 weken onder druk gezet te zijn ging ik overstag. We gingen naar de abortuskliniek. Op het moment dat ik er binnenliep wist ik dat ik een fout zou maken. Ik ben in paniek geraakt en de artsen weigerden, godzijdank, de abortus uit te voeren.
Zijn reactie verbaasde me enorm, hij was helemaal niet boos en stelde voor om de volgende dag naar de verloskundige te gaan om te kijken of toch alles goed zat met de baby. We hebben toen een echo laten maken en hij zat gefascineerd naar het scherm te kijken en was helemaal verrast om het hartje te zien kloppen. Na veel praten hebben we nogmaals samen besloten om voor het kindje te gaan, want ik wilde het sowieso houden.
Na 2 heerlijke weken van dromen, plannen maken en gelukkig zijn, kwam er weer een ruzie. Hij heeft me eruit gezet met weer dezelfde mededelingen, hij wilde me nooit meer zien, dat kind zou er niet komen, en als het moest zou hij me persoonlijk bij de kliniek afzetten.
Ik werd weer onder druk gezet door hem, zijn familie en vrienden om het te laten weghalen. Er is lang op me ingepraat dat ik het toch niet kan, het niets kan bieden en het kindje doodongelukkig zou maken. Door alles wat er de laaste tijd was gebeurt, te zijn verlaten door mijn vriend en de hormonen, ging ik erin geloven...
En heb ik weer een afspraak laten maken.. voor komende week.
Zijn plan is, hij zet me af bij de kliniek, het gebeurt, dan brengt hij me weer naar huis en hebben we nooit meer wat met elkaar te maken.
Nadeel is dat ik zielsveel om het kindje geef, maar idd denk dat ik het niet alleen kan. Financieel zal ik het niet trekken, met een woning wordt het lastig en ik heb nou niet bepaald een stabiel leventje.
Ik schrijf dit eigenlijk omdat ik op zoek ben naar vrouwen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten en eruit zijn weten te komen..
zondag 20 januari 2008 om 14:15
Oooh lieve meid, wat ontzettend verschrikkelijk voor je! Die man is een ontzettende egoist en die moet je zo snel mogelijk uit je leven bannen. Maar kijk alsjeblieft naar wat jij wil, ik heb namelijk het idee dat je het kindje heel graag wil houden! Er zijn altijd mogelijkheden, zeker voor jonge alleenstaande moeders. Haal het niet weg omdat hij dat wil. Hoe zit het met jouw ouders? Kunnen zij je bijstaan? Hoeveel weken ben je nu zwanger? Ik leef echt met je mee joh!
zondag 20 januari 2008 om 14:17
Hoi Evaist, ik heb niet hetzelfde meegemaakt wat jij nu doormaak, maar ben wel onder de indruk van je verhaal. Het belangrijkste is denk ik dat je nooit meer wat met die ex te maken hebt. De dingen die hij tegen je gezegd heeft zijn echt onvergeeflijk!
Verder is het duidelijk dat je twijfelt. De artsen in de abortuskliniek klinken als redelijke mensen (afgaande op het feit dat ze eerst weigerden de abortus te doen). Ga er heen zonder eerst je ex te zien, zodat hij je niet nog meer kan overtuigen van het feit dat je het kind ongelukkig zal maken en bespreek je twijfels met die artsen. Of met je huisarts of een ander onafhankelijk iemand.
Ik weet niet hoever je bent, dus ook niet hoeveel tijd je nog hebt, maar als het kindje eenmaal weg is, kun je nooit meer terug. Zorg dat je helemaal achter je beslissing staat, welke het ook zal worden!
sterkte
Verder is het duidelijk dat je twijfelt. De artsen in de abortuskliniek klinken als redelijke mensen (afgaande op het feit dat ze eerst weigerden de abortus te doen). Ga er heen zonder eerst je ex te zien, zodat hij je niet nog meer kan overtuigen van het feit dat je het kind ongelukkig zal maken en bespreek je twijfels met die artsen. Of met je huisarts of een ander onafhankelijk iemand.
Ik weet niet hoever je bent, dus ook niet hoeveel tijd je nog hebt, maar als het kindje eenmaal weg is, kun je nooit meer terug. Zorg dat je helemaal achter je beslissing staat, welke het ook zal worden!
sterkte
zondag 20 januari 2008 om 14:18
Poehee, wat een verhaal. Ik weet er te weinig van om je advies te kunnen geven. Ik snap bijvoorbeeld niet waarom je vriend, zijn familie en vrienden zeggen dat jij niet voor het kindje zou kunnen zorgen. Is dat omdat je dan geen huisje hebt en er financieel niet al te best voor staat? En ik vraag me inderdaad ook af wat je ouders ervan vinden en of je bij hen geen steun kunt vinden.
Heel veel sterkte en succes, meisje, wat je beslissing ook zal zijn.
Heel veel sterkte en succes, meisje, wat je beslissing ook zal zijn.
zondag 20 januari 2008 om 14:20
Hulp
Kijk hier eens, ik denk dat je hier een hoop antwoorden zult vinden en ook een hoop mogelijkheden!
Kijk hier eens, ik denk dat je hier een hoop antwoorden zult vinden en ook een hoop mogelijkheden!
zondag 20 januari 2008 om 14:21
Lieve Evaist,
Je zegt dat je zielsveel van dit kindje houdt....volg je gevoel! Dat je spoken en beren op de weg ziet kan ik me heel goed indenken. Je vindt je situatie om een kindje groot te brengen niet ideaal. Toch zal je zien dat ook jij je zult redden als je er voor kiest om dit kindje te laten komen. Het zal misschien moeilijk en zwaar zijn, je zult er wellicht hulp bij moeten vragen, niets om je voor te schamen.....
Doe wat jij denkt dat goed is, laat je niet te veel beinvloeden door anderen. Da's makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk....
Heel veel sterkte,
josje
Je zegt dat je zielsveel van dit kindje houdt....volg je gevoel! Dat je spoken en beren op de weg ziet kan ik me heel goed indenken. Je vindt je situatie om een kindje groot te brengen niet ideaal. Toch zal je zien dat ook jij je zult redden als je er voor kiest om dit kindje te laten komen. Het zal misschien moeilijk en zwaar zijn, je zult er wellicht hulp bij moeten vragen, niets om je voor te schamen.....
Doe wat jij denkt dat goed is, laat je niet te veel beinvloeden door anderen. Da's makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk....
Heel veel sterkte,
josje
zondag 20 januari 2008 om 14:21
Ohh Evaist, wat een verschrikkelijke situatie waar je inzit. Kan me voorstellen dat de druk nu erg moeilijk is om mee om te gaan. Maar kun je idd niet bij je ouders terecht of een oom en tante o.i.d. Want ik heb ook het idee dat jij liever het kindje wel zou houden. En je bent al 20 weken, besef wel dat je al een compleet kindje draagt met alles erop en eraan. Ik denk dat niemand van ons je echt kan adviseren, want wij hebben allemaal onze eigen mening hierover. Maar bedenk wel dat waar een wil is, in de meeste gevallen ook een weg is. Ook voor alleenstaande jonge moeders, al is idd de situatie niet ideaal. Meissie, ik leef ontzettend met je mee en wens je alle sterkte toe de komende periode, maar laat je ajb niet onder druk zetten en doe wat je zelf wilt, anders krijg je veel spijt achteraf denk ik. Succes meid!!
zondag 20 januari 2008 om 14:22
Misschien heb je wat aan de site van het VBOK? (Verening ter bescherming van het ongeboren kind?)
Voor jezelf kan je, wat je ook besluit, beter zo snel mogelijk alle banden met deze man verbreken. Als je zelf besluit tot abortus wil je vast iemand mee die van je houdt en die je tot steun wilt zijn. Ik wens je heel veel sterkte, je bent sterker dan dat deze man je wilt laten geloven en overal valt, als je dat wilt, wel een mouw aan te passen.
Voor jezelf kan je, wat je ook besluit, beter zo snel mogelijk alle banden met deze man verbreken. Als je zelf besluit tot abortus wil je vast iemand mee die van je houdt en die je tot steun wilt zijn. Ik wens je heel veel sterkte, je bent sterker dan dat deze man je wilt laten geloven en overal valt, als je dat wilt, wel een mouw aan te passen.
zondag 20 januari 2008 om 14:24
Als je jonger bent dan 23,kun je je aanmelden bij het FIOM.Zij kunnen je verder helpen bij wat je allemaal moet regelen als je een kindje alleen op gaat voeden.Zij kunnen je ook begeleiden bij het nemen van een beslissing t.a.v. abortus.
Ik heb heel sterk het gevoel dat jij een abortus helemaal niet wilt.Als je ook maar enigzins twijfelt, doe het dan niet.
Overigens kan de vader van je kind juridisch niet zoveel als jij hem het kind niet laat erkennen.Dus ervoor zorgen dat jij het kind geen dag te zien krijgt is allemaal grootspraak.
Ik heb heel sterk het gevoel dat jij een abortus helemaal niet wilt.Als je ook maar enigzins twijfelt, doe het dan niet.
Overigens kan de vader van je kind juridisch niet zoveel als jij hem het kind niet laat erkennen.Dus ervoor zorgen dat jij het kind geen dag te zien krijgt is allemaal grootspraak.
zondag 20 januari 2008 om 14:26
eens met lella, misschien dat VBOK je kan helpen ze hebben zelfs woonruimte wara je geloof ik 9 maanden mag wonen, al voor de bevalling en dan daarna ook nog en ze helpen je op weg met het vinden van een huisje daarna. misschien dat het FIOM dit ook doet maar die ken ik verder niet.
en inderdaad meis, volg je hart!
en inderdaad meis, volg je hart!
zondag 20 januari 2008 om 14:29
alleerst een dikke knuffel voor jou!!
Er is idd genoeg hulp voor jonge moeders....
Als je het kindje wilt houden kan dat gewoon! En volgens mij is elke moeder onzeker of ze het wel of niet kan, dat hoor er gewoon bij.
( bij jou alles versterkt door wat anderen zeggen). Volg je eigen gevoel....het praktische is echt wel op te lossen!!
Er is idd genoeg hulp voor jonge moeders....
Als je het kindje wilt houden kan dat gewoon! En volgens mij is elke moeder onzeker of ze het wel of niet kan, dat hoor er gewoon bij.
( bij jou alles versterkt door wat anderen zeggen). Volg je eigen gevoel....het praktische is echt wel op te lossen!!
zondag 20 januari 2008 om 14:30
Alleenstaand zwanger zijn sucks. Alleenstaande moeder zijn is meestal heerlijk en af en toe moeilijk. Maak je om spulletjes iig geen zorgen, dat komt altijd overal en nergens vandaan. En een kind hoeft echt niet veel te kosten.
Leven met de baby in je buik zal volgens mij makkelijker zijn dan met dat grote kind waar je zwanger van bent.
Leven met de baby in je buik zal volgens mij makkelijker zijn dan met dat grote kind waar je zwanger van bent.
Als je loslaat, heb je twee handen vrij.
zondag 20 januari 2008 om 14:32
Als jij het kindje wil houden moet je er gewoon voor gaan. Laat je niet door andere mensen vertellen dat je het niet alleen aankan.
Ik ben iets meer dan 2 jaar geleden ook ongepland zwanger geraakt dus ik kan me voorstellen hoe je je moet voelen. Ik wist ook gelijk dat ik het kindje wilde houden en abortus is voor mij nooit een optie geweest. Ik heb het heel moeilijk gehad. Mijn relatie was verbroken, ik had geen woonruimte meer. Helemaal niets. Gelukkig kon ik voor een paar maanden bij mijn moeder blijven en vanuit daar ben ik alles op orde gaan brengen. Ik werkte wel en had een redelijk inkomen dus kon ik particulier een huisje huren. Natuurlijk is het moeilijk om alles alleen te doen maar het is het echt waard.
Heb je misschien familie waar je mee kunt praten of die je kunnen helpen? Als er niemand in je omgeving is om je te helpen kan je ook een keer gaan praten bij het vbok, zij kunnen je misschien wel helpen. Laat je in ieder geval niet ompraten om iets te doen wat je niet wil. Als jij besluit om dit kindje te houden en ervoor te gaan komt het goed, geloof me.
Heel veel sterkte en als je nog wat wil weten vraag maar.
Ik ben iets meer dan 2 jaar geleden ook ongepland zwanger geraakt dus ik kan me voorstellen hoe je je moet voelen. Ik wist ook gelijk dat ik het kindje wilde houden en abortus is voor mij nooit een optie geweest. Ik heb het heel moeilijk gehad. Mijn relatie was verbroken, ik had geen woonruimte meer. Helemaal niets. Gelukkig kon ik voor een paar maanden bij mijn moeder blijven en vanuit daar ben ik alles op orde gaan brengen. Ik werkte wel en had een redelijk inkomen dus kon ik particulier een huisje huren. Natuurlijk is het moeilijk om alles alleen te doen maar het is het echt waard.
Heb je misschien familie waar je mee kunt praten of die je kunnen helpen? Als er niemand in je omgeving is om je te helpen kan je ook een keer gaan praten bij het vbok, zij kunnen je misschien wel helpen. Laat je in ieder geval niet ompraten om iets te doen wat je niet wil. Als jij besluit om dit kindje te houden en ervoor te gaan komt het goed, geloof me.
Heel veel sterkte en als je nog wat wil weten vraag maar.
zondag 20 januari 2008 om 14:34
Ten eerst: bedankt voor jullie lieve reacties..
Ik ben nu precies 11 weken zwanger, precies op die grens..
Helaas wonen mijn ouders in groningen en ik nu in eindhoven, ik ben hier komen wonen om te studeren 2 jaar geleden. In die tijd bouw je natuurlijk wel een kringetje op maar hoe sterk is die in zo'n situatie?
Het stomme aan mezelf vind ik dat ik heel goed weet wat me word aangedaan en dat dit een absurde situatie is, maar toch nog blijf hopen dat hij zich weer bedenkt. Als ik realisch nadenk weet ik dat het niet gaat gebeuren en dat hij geen beter mens zal gaan worden, maar liefde maakt blind he?
Natuurlijk wil ik het kindje heel graag houden, maar ik had me alles zo anders voorgesteld en ik wil niet zo'n typische tienermoeder op de sociale dienst zijn. Ik wil mijn kindje een goede start geven en vanaf dag 1 zal er dan juridisch getouwtrek zijn.
Hij wil het kindje niet erkennen maar dmv een dna test toch aantonen dat hij de vader is en dan het gezag krijgen :S. Dat is toch zo onlogisch? Eisen dat het weggehaald wordt, maar als het kindje er is, hem/haar toch opeisen..
Wat kan een vader in zo'n geval?
Ik ben nu precies 11 weken zwanger, precies op die grens..
Helaas wonen mijn ouders in groningen en ik nu in eindhoven, ik ben hier komen wonen om te studeren 2 jaar geleden. In die tijd bouw je natuurlijk wel een kringetje op maar hoe sterk is die in zo'n situatie?
Het stomme aan mezelf vind ik dat ik heel goed weet wat me word aangedaan en dat dit een absurde situatie is, maar toch nog blijf hopen dat hij zich weer bedenkt. Als ik realisch nadenk weet ik dat het niet gaat gebeuren en dat hij geen beter mens zal gaan worden, maar liefde maakt blind he?
Natuurlijk wil ik het kindje heel graag houden, maar ik had me alles zo anders voorgesteld en ik wil niet zo'n typische tienermoeder op de sociale dienst zijn. Ik wil mijn kindje een goede start geven en vanaf dag 1 zal er dan juridisch getouwtrek zijn.
Hij wil het kindje niet erkennen maar dmv een dna test toch aantonen dat hij de vader is en dan het gezag krijgen :S. Dat is toch zo onlogisch? Eisen dat het weggehaald wordt, maar als het kindje er is, hem/haar toch opeisen..
Wat kan een vader in zo'n geval?
zondag 20 januari 2008 om 14:35
Wat een ellende meid. Laat je in elk geval niet dwingen tot dingen die jij niet wilt. Zoals hier al gezegd, ga of blijf uit zijn buurt, neem de tijd om na te denken, bespreek e.e.a met FIOM of VBOK.
Hou er wel rekening mee dat hij zich alsnog kan richten tegen jou, of tegen jouw kindje. Daar moet je dan klaar voor zijn.
Ik hoop dat je mensen om je heen hebt, of kunt verzamelen -instanties- die je kunnen helpen om een weloverwogen besluit te nemen. In praktische zin: er is vrouwenopvang voor vrouwen die met een kind of een zwangerschap op straat komen te staan. Je kunt een aanvraag voor urgentie doen bij woningbouwverenigingen. Ik weet niet hoeveel je verdient, maar als dat minimun is kom je ook in aanmerking voor bijzondere bijstand voor bepaalde kosten.
Hou er wel rekening mee dat hij zich alsnog kan richten tegen jou, of tegen jouw kindje. Daar moet je dan klaar voor zijn.
Ik hoop dat je mensen om je heen hebt, of kunt verzamelen -instanties- die je kunnen helpen om een weloverwogen besluit te nemen. In praktische zin: er is vrouwenopvang voor vrouwen die met een kind of een zwangerschap op straat komen te staan. Je kunt een aanvraag voor urgentie doen bij woningbouwverenigingen. Ik weet niet hoeveel je verdient, maar als dat minimun is kom je ook in aanmerking voor bijzondere bijstand voor bepaalde kosten.
