Kinderen
alle pijlers
Zwanger, bedrogen, voorgelogen en verlaten
zondag 20 januari 2008 om 14:06
Begin december zijn we erachter gekomen dat ik zwanger ben, toen begon de ellende.
Ik ben nu 20 en mijn 'nu' ex 24, we hebben beide een vaste baan en een plekje om te wonen. Na lang wikken en wegen, gezien onze leeftijd en een niet heel stabiele relatie, hebben we besloten het kindje te houden en er samen voor te gaan. Alvast wat spulletjes gehaald en vrienden en familie ingelicht. Het hele plaatje was compleet.
Op een avond kregen we een flinke ruzie, wat helemaal uit de hand gelopen is. Meneer wist toen te vertellen dat ik het kind toch maar moest laten weghalen omdat hij mij niet als moeder van zijn kind wilde en ik er toch niet geschikt voor was. Mocht ik dat niet doen zou hij alles in het werk stellen om het kind af te pakken en ervoor te zorgen dat het kindje geen minuut bij me zou zijn.
Na 2 weken onder druk gezet te zijn ging ik overstag. We gingen naar de abortuskliniek. Op het moment dat ik er binnenliep wist ik dat ik een fout zou maken. Ik ben in paniek geraakt en de artsen weigerden, godzijdank, de abortus uit te voeren.
Zijn reactie verbaasde me enorm, hij was helemaal niet boos en stelde voor om de volgende dag naar de verloskundige te gaan om te kijken of toch alles goed zat met de baby. We hebben toen een echo laten maken en hij zat gefascineerd naar het scherm te kijken en was helemaal verrast om het hartje te zien kloppen. Na veel praten hebben we nogmaals samen besloten om voor het kindje te gaan, want ik wilde het sowieso houden.
Na 2 heerlijke weken van dromen, plannen maken en gelukkig zijn, kwam er weer een ruzie. Hij heeft me eruit gezet met weer dezelfde mededelingen, hij wilde me nooit meer zien, dat kind zou er niet komen, en als het moest zou hij me persoonlijk bij de kliniek afzetten.
Ik werd weer onder druk gezet door hem, zijn familie en vrienden om het te laten weghalen. Er is lang op me ingepraat dat ik het toch niet kan, het niets kan bieden en het kindje doodongelukkig zou maken. Door alles wat er de laaste tijd was gebeurt, te zijn verlaten door mijn vriend en de hormonen, ging ik erin geloven...
En heb ik weer een afspraak laten maken.. voor komende week.
Zijn plan is, hij zet me af bij de kliniek, het gebeurt, dan brengt hij me weer naar huis en hebben we nooit meer wat met elkaar te maken.
Nadeel is dat ik zielsveel om het kindje geef, maar idd denk dat ik het niet alleen kan. Financieel zal ik het niet trekken, met een woning wordt het lastig en ik heb nou niet bepaald een stabiel leventje.
Ik schrijf dit eigenlijk omdat ik op zoek ben naar vrouwen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten en eruit zijn weten te komen..
Ik ben nu 20 en mijn 'nu' ex 24, we hebben beide een vaste baan en een plekje om te wonen. Na lang wikken en wegen, gezien onze leeftijd en een niet heel stabiele relatie, hebben we besloten het kindje te houden en er samen voor te gaan. Alvast wat spulletjes gehaald en vrienden en familie ingelicht. Het hele plaatje was compleet.
Op een avond kregen we een flinke ruzie, wat helemaal uit de hand gelopen is. Meneer wist toen te vertellen dat ik het kind toch maar moest laten weghalen omdat hij mij niet als moeder van zijn kind wilde en ik er toch niet geschikt voor was. Mocht ik dat niet doen zou hij alles in het werk stellen om het kind af te pakken en ervoor te zorgen dat het kindje geen minuut bij me zou zijn.
Na 2 weken onder druk gezet te zijn ging ik overstag. We gingen naar de abortuskliniek. Op het moment dat ik er binnenliep wist ik dat ik een fout zou maken. Ik ben in paniek geraakt en de artsen weigerden, godzijdank, de abortus uit te voeren.
Zijn reactie verbaasde me enorm, hij was helemaal niet boos en stelde voor om de volgende dag naar de verloskundige te gaan om te kijken of toch alles goed zat met de baby. We hebben toen een echo laten maken en hij zat gefascineerd naar het scherm te kijken en was helemaal verrast om het hartje te zien kloppen. Na veel praten hebben we nogmaals samen besloten om voor het kindje te gaan, want ik wilde het sowieso houden.
Na 2 heerlijke weken van dromen, plannen maken en gelukkig zijn, kwam er weer een ruzie. Hij heeft me eruit gezet met weer dezelfde mededelingen, hij wilde me nooit meer zien, dat kind zou er niet komen, en als het moest zou hij me persoonlijk bij de kliniek afzetten.
Ik werd weer onder druk gezet door hem, zijn familie en vrienden om het te laten weghalen. Er is lang op me ingepraat dat ik het toch niet kan, het niets kan bieden en het kindje doodongelukkig zou maken. Door alles wat er de laaste tijd was gebeurt, te zijn verlaten door mijn vriend en de hormonen, ging ik erin geloven...
En heb ik weer een afspraak laten maken.. voor komende week.
Zijn plan is, hij zet me af bij de kliniek, het gebeurt, dan brengt hij me weer naar huis en hebben we nooit meer wat met elkaar te maken.
Nadeel is dat ik zielsveel om het kindje geef, maar idd denk dat ik het niet alleen kan. Financieel zal ik het niet trekken, met een woning wordt het lastig en ik heb nou niet bepaald een stabiel leventje.
Ik schrijf dit eigenlijk omdat ik op zoek ben naar vrouwen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten en eruit zijn weten te komen..
zaterdag 26 januari 2008 om 17:41
Ik ben bang dat mijn reactie iets minder positief is dan de meeste voorafgaanden.
Niet dat ik vind dat je een abortus moet laten doen, ik weet het niet, daar ga jij alleen over.
Maar ik vind wel dat zelfs onder de slechte omstandigheden waarin je verkeerd, er bijna romantisch wordt gedaan over het krijgen van een kindje.
Natuurlijk is het een feit dat je niets meer met je ex moet willen. Als je idd al van je kindje houdt, hou je hem zeker buiten de deur want voor een kind is 1 ding heel belangrijk; duidelijkheid.
En als dat een alleenstaande moeder is, dan is dat zo, maar ouders die iedere keer dat ze ruzie krijgen bij elkaar weg lopen is niet goed.
Verder schreef je dat de relatie al niet stabiel was. Lijkt me helemaal geen goede basis om een mensje bij op te voeden.
Hoe slecht je ex dit ook allemaal doet, ergens snap ik voor een jongen van 24 best wel de paniekreactie die hij vertoont en het feit dat hij graag abortus wilde.
Als het kindje er komt zal hij er natuurlijk van houden, het is zijn vlees en bloed. Maar hij zit in wezen niet te wachten op een kindje met jou. Klinkt hard maar blijkt uit alles. Af en toe zal hij denken te handelen zoals het hoort en dat is als gezinnetje verder, maar waarschijnlijk kan hij dit helemaal niet aan.
En in zijn ogen is het dan makkelijker als het kindje er helemaal niet komt.
Hard, maar wel te begrijpen.
Nu je besloten hebt je kind te laten komen zul je idd met hem moeten dealen.
Als je je zoon of dochter weghoudt bij zijn of haar vader zal die vader alleen maar een mooier iemand worden in het hoofd van je kind.
Laat het kind dus maar zelf ondervinden wie hij is. Je kan immers niet zeggen wat voor vader hij zal zijn.
En de idiote dingen die hij zegt over " het kind toeeigenen" kan helemaal niet, als jij niet totaal ongeschikt bent als ouder.
Maar goed, mijn kritiek dus.
Denk niet te makkelijk en te romantisch over het alleen krijgen van een kind terwijl je financieel niet sterk staat.
Baby's zijn niet altijd roze wondertjes, het kunnen duiveltjes zijn als ze snachts maar blijven huilen en dat maanden lang. In de meeste gevallen wissel je zoiets als ouders af maar jij bent iedere nacht aan de beurt.
En eigenlijk is die baby tijd nog het simpelst.
Verder zijn kinderen duur. Natuurlijk zijn er altijd mensen die anders beweren maar ik zal een heel simpel voorbeeld geven.
Mijn dochtertje is nu ziek en we zijn net naar de huisartsen post geweest.
Met de auto (kost geld) en we kregen medicijnen voorgeschreven die niet vergoed worden (17 euro). Voor ons niets bijzonders maar als je van 830 euro per maand rond moet komen een sloot geld.
830 euro is heel erg weinig maar dat is wat de sociale dienst betaalt aan alleenstaande ouders.
Een dagje met de trein naar je ouders met je kind wordt al een rib uit je lijf dus.
Ik wil niet lullig doen maar wel een beetje realiteitszin in deze discussie brengen.
Daarom wil ik je ook adviseren; Ga naar je ouders en praat er met hen over.
Dit soort dingen moet je delen met hen. Wellicht kunnen zij je helpen op wat voor manier dan ook.
Maar nu zitten wachten op wat die lul er van vindt en of hij wel of niet terug komt lijkt me niet slim.
Een kind krijgen is een mooi maar ook zwaar iets wat veel concequenties met zich meebrengt.
Denk daaraan.
Ik wens je echt alle goeds als zou je misschien anders denken, en hoop dat je maandag de steun krijgt waar je op hoopt.
Niet dat ik vind dat je een abortus moet laten doen, ik weet het niet, daar ga jij alleen over.
Maar ik vind wel dat zelfs onder de slechte omstandigheden waarin je verkeerd, er bijna romantisch wordt gedaan over het krijgen van een kindje.
Natuurlijk is het een feit dat je niets meer met je ex moet willen. Als je idd al van je kindje houdt, hou je hem zeker buiten de deur want voor een kind is 1 ding heel belangrijk; duidelijkheid.
En als dat een alleenstaande moeder is, dan is dat zo, maar ouders die iedere keer dat ze ruzie krijgen bij elkaar weg lopen is niet goed.
Verder schreef je dat de relatie al niet stabiel was. Lijkt me helemaal geen goede basis om een mensje bij op te voeden.
Hoe slecht je ex dit ook allemaal doet, ergens snap ik voor een jongen van 24 best wel de paniekreactie die hij vertoont en het feit dat hij graag abortus wilde.
Als het kindje er komt zal hij er natuurlijk van houden, het is zijn vlees en bloed. Maar hij zit in wezen niet te wachten op een kindje met jou. Klinkt hard maar blijkt uit alles. Af en toe zal hij denken te handelen zoals het hoort en dat is als gezinnetje verder, maar waarschijnlijk kan hij dit helemaal niet aan.
En in zijn ogen is het dan makkelijker als het kindje er helemaal niet komt.
Hard, maar wel te begrijpen.
Nu je besloten hebt je kind te laten komen zul je idd met hem moeten dealen.
Als je je zoon of dochter weghoudt bij zijn of haar vader zal die vader alleen maar een mooier iemand worden in het hoofd van je kind.
Laat het kind dus maar zelf ondervinden wie hij is. Je kan immers niet zeggen wat voor vader hij zal zijn.
En de idiote dingen die hij zegt over " het kind toeeigenen" kan helemaal niet, als jij niet totaal ongeschikt bent als ouder.
Maar goed, mijn kritiek dus.
Denk niet te makkelijk en te romantisch over het alleen krijgen van een kind terwijl je financieel niet sterk staat.
Baby's zijn niet altijd roze wondertjes, het kunnen duiveltjes zijn als ze snachts maar blijven huilen en dat maanden lang. In de meeste gevallen wissel je zoiets als ouders af maar jij bent iedere nacht aan de beurt.
En eigenlijk is die baby tijd nog het simpelst.
Verder zijn kinderen duur. Natuurlijk zijn er altijd mensen die anders beweren maar ik zal een heel simpel voorbeeld geven.
Mijn dochtertje is nu ziek en we zijn net naar de huisartsen post geweest.
Met de auto (kost geld) en we kregen medicijnen voorgeschreven die niet vergoed worden (17 euro). Voor ons niets bijzonders maar als je van 830 euro per maand rond moet komen een sloot geld.
830 euro is heel erg weinig maar dat is wat de sociale dienst betaalt aan alleenstaande ouders.
Een dagje met de trein naar je ouders met je kind wordt al een rib uit je lijf dus.
Ik wil niet lullig doen maar wel een beetje realiteitszin in deze discussie brengen.
Daarom wil ik je ook adviseren; Ga naar je ouders en praat er met hen over.
Dit soort dingen moet je delen met hen. Wellicht kunnen zij je helpen op wat voor manier dan ook.
Maar nu zitten wachten op wat die lul er van vindt en of hij wel of niet terug komt lijkt me niet slim.
Een kind krijgen is een mooi maar ook zwaar iets wat veel concequenties met zich meebrengt.
Denk daaraan.
Ik wens je echt alle goeds als zou je misschien anders denken, en hoop dat je maandag de steun krijgt waar je op hoopt.
zaterdag 26 januari 2008 om 18:01
Volgens mij kan hij helemaal geen aanspraak maken op het kindje, want hij heeft het niet erkend. Zorg er dan ook voor dat hij dat ook niet gaat doen, want daarmee geef je hem bepaalde rechten. Zorg ervoor dat je je goed laat voorlichten. Dat scheelt enorm.
Voor de rest, als jij nu al voelt dat je liever geen abortus wilt laten doen, doe het dan ook niet. Daar krijg je spijt van. En heus je kunt het!! Je bent niet alleen. Kom op meid
Ps mijn moeder was ook een alleenstaande moeder van jouw leeftijd, zat in dezelfde situatie maar zij heeft het ook gered. En ik heb een geweldige jeugd gehad (en toen waren er nog niet zulke goede opvang mogelijkheden)
Zet em op meid
Voor de rest, als jij nu al voelt dat je liever geen abortus wilt laten doen, doe het dan ook niet. Daar krijg je spijt van. En heus je kunt het!! Je bent niet alleen. Kom op meid
Ps mijn moeder was ook een alleenstaande moeder van jouw leeftijd, zat in dezelfde situatie maar zij heeft het ook gered. En ik heb een geweldige jeugd gehad (en toen waren er nog niet zulke goede opvang mogelijkheden)
Zet em op meid
zaterdag 26 januari 2008 om 18:06
Lelie30, dat klopt dus niet helemaal wat jij zegt. Als moeder kan je niet voorkomen dat een vader een kind erkent, als hij aantoonbaar de vader is.
Vaders hebben namelijk ook rechten. En kinderen hebben recht op hun beide ouders. Dat is wettelijk geregeld en daar kun je als moeder/ouder niet alleen over beslissen. Lees mijn posting van 20 januari maar eens.
Vaders hebben namelijk ook rechten. En kinderen hebben recht op hun beide ouders. Dat is wettelijk geregeld en daar kun je als moeder/ouder niet alleen over beslissen. Lees mijn posting van 20 januari maar eens.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 26 januari 2008 om 18:21
@Traincha, volgens mij bedoelt Neele het goed en wil ze alleen de andere kant van de medaille laten zien; het is natuurlijk geen kattenpis om in je eentje een kind op te voeden. Het blijft een persoonlijke keuze, of je nu wel of niet voor een abortus kiest. Wij kunnen daar niet over oordelen.
Zelf denk ik dat Evaist haar gevoel moet volgen en niet moet schromen ook hulp van anderen te vragen. Ik zou als ik haar was niet te veel hopen dat haar (ex)partner bijdraait; het lijkt me ook realistischer om ervan uit te gaan dat ze een alleenstaande moeder wordt.
Evaist, ik denk dat je via het FIOM goede hulp en advies krijgt. Ik wil je dan ook van harte feliciteren met je zwangerschap, want naast alle moeilijke dingen krijg je er natuurlijk ook iets heel moois voor terug!
P.S. Voor de rest sluit ik me aan bij de postings van Poez, zelf een ''ervaringsdeskundige'' die weet waar ze het over heeft.
Zelf denk ik dat Evaist haar gevoel moet volgen en niet moet schromen ook hulp van anderen te vragen. Ik zou als ik haar was niet te veel hopen dat haar (ex)partner bijdraait; het lijkt me ook realistischer om ervan uit te gaan dat ze een alleenstaande moeder wordt.
Evaist, ik denk dat je via het FIOM goede hulp en advies krijgt. Ik wil je dan ook van harte feliciteren met je zwangerschap, want naast alle moeilijke dingen krijg je er natuurlijk ook iets heel moois voor terug!
P.S. Voor de rest sluit ik me aan bij de postings van Poez, zelf een ''ervaringsdeskundige'' die weet waar ze het over heeft.
zaterdag 26 januari 2008 om 19:51
Fijn om te horen dat je nog steeds volledig achter je beslissing staat en nu ook plannen met de VK en het Fiom hebt om het een en ander te regelen.
Je houding ten opzichte van je ex lijkt me heel goed, laat hem eerst maar eens aan het idee wennen en bedenken hoe hij zijn rol als vader in wil vullen. Voor je kind is het uiteindelijk fijn als zijn of haar vader ook een deel van het leven uitmaakt. Ze kunnen je bij het Fiom vast tips geven over mogelijk regelingen met je ex en hoe het met erkennen zit.
En babyshoppen is inderdaad heel leuk, ik wil nog even tot de beruchte 12/13 weken wachten maar daarna ga ik ook lekker inslaan.
Je houding ten opzichte van je ex lijkt me heel goed, laat hem eerst maar eens aan het idee wennen en bedenken hoe hij zijn rol als vader in wil vullen. Voor je kind is het uiteindelijk fijn als zijn of haar vader ook een deel van het leven uitmaakt. Ze kunnen je bij het Fiom vast tips geven over mogelijk regelingen met je ex en hoe het met erkennen zit.
En babyshoppen is inderdaad heel leuk, ik wil nog even tot de beruchte 12/13 weken wachten maar daarna ga ik ook lekker inslaan.
zaterdag 26 januari 2008 om 20:24
Evaist,
Ik zit/zat in een ongeveer zelfde situatie. Ben ook een alleenstaande moeder.
Ben ook zwanger geworden terwijl de relatie met mijn vriend niet stabiel was. We woonden niet samen, ik woon bij mijn ouders.
Hij wilde ook het liefst dat we het kindje weg zouden laten halen, maar mijn besluit stond al voor 100% vast dat ik het wilde houden, desnoods zou ik er zelf wel uikomen als mijn toenmalige vriend er verder niks mee te maken wilde hebben.
Mijn zoontje is inmiddels 10 maanden en het is een heerlijk kereltje. Ik ben zo ontzettend blij met hem, elke keer dat vrolijke gezichtje als hij me ziet.
Ik woon nog steeds bij mijn ouders en heb veel steun aan hun. Mijn moeder past elke dag op en ik werk full time. Ik hoop binnenkort een huurhuisje te hebben en probeer dan, als dat financieel mogelijk is, 4 dagen te gaan werken.
De vader van mijn zoontje doet verder weinig moeite om interesse in zijn kind te tonen, hoewel ik hem alle mogelijkheden geef. Hij mag zijn kind zien wanneer hij wil, maar hij woont erg ver weg en moet er blijkbaar te veel moeite voor doen om zijn kind te zien.
Ook heeft hij mijn zoontje erkend maar heeft nog geen voogdij.
Ik laat het allemaal zijn beloop. Ik hou hem niet tegen zijn zoon te zien, maar hij zal er wel zelf mee moeten komen en zelf regelen.
Het is niet de ideale situatie zoals ik het ooit gehoopt had, maar ik haal zoveel voldoening uit dat kereltje. Ben zo ontzettend trots op hem en zou er niet aan moeten denken als hij er nooit was geweest.
Met hulp van mijn ouders red ik het wel en ben er best trots op dat ik het zo maar even allemaal (bijna) alleen red!
Ik hoop dat jij er ondanks dat de situatie wat anders is dat je misschien gehoopt had, toch van je zwangerschap en later van je kindje kunt genieten, want zwaar is het zeker, maar met de hulp van je ouders lukt het zeker. En je kunt echt meer dan je denkt, zonder de steun van je ex red je het ook wel!
Veel succes
Ik zit/zat in een ongeveer zelfde situatie. Ben ook een alleenstaande moeder.
Ben ook zwanger geworden terwijl de relatie met mijn vriend niet stabiel was. We woonden niet samen, ik woon bij mijn ouders.
Hij wilde ook het liefst dat we het kindje weg zouden laten halen, maar mijn besluit stond al voor 100% vast dat ik het wilde houden, desnoods zou ik er zelf wel uikomen als mijn toenmalige vriend er verder niks mee te maken wilde hebben.
Mijn zoontje is inmiddels 10 maanden en het is een heerlijk kereltje. Ik ben zo ontzettend blij met hem, elke keer dat vrolijke gezichtje als hij me ziet.
Ik woon nog steeds bij mijn ouders en heb veel steun aan hun. Mijn moeder past elke dag op en ik werk full time. Ik hoop binnenkort een huurhuisje te hebben en probeer dan, als dat financieel mogelijk is, 4 dagen te gaan werken.
De vader van mijn zoontje doet verder weinig moeite om interesse in zijn kind te tonen, hoewel ik hem alle mogelijkheden geef. Hij mag zijn kind zien wanneer hij wil, maar hij woont erg ver weg en moet er blijkbaar te veel moeite voor doen om zijn kind te zien.
Ook heeft hij mijn zoontje erkend maar heeft nog geen voogdij.
Ik laat het allemaal zijn beloop. Ik hou hem niet tegen zijn zoon te zien, maar hij zal er wel zelf mee moeten komen en zelf regelen.
Het is niet de ideale situatie zoals ik het ooit gehoopt had, maar ik haal zoveel voldoening uit dat kereltje. Ben zo ontzettend trots op hem en zou er niet aan moeten denken als hij er nooit was geweest.
Met hulp van mijn ouders red ik het wel en ben er best trots op dat ik het zo maar even allemaal (bijna) alleen red!
Ik hoop dat jij er ondanks dat de situatie wat anders is dat je misschien gehoopt had, toch van je zwangerschap en later van je kindje kunt genieten, want zwaar is het zeker, maar met de hulp van je ouders lukt het zeker. En je kunt echt meer dan je denkt, zonder de steun van je ex red je het ook wel!
Veel succes
zaterdag 26 januari 2008 om 20:29
Lieve Evaist,
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt en stond er zwanger al alleen voor. Mijn zoontje is het mooiste in mijn leven. Praktische dingen lossen zich vanzelf op en financieel lukt het ook. Als je maar wilt.
Je bent nu al een goede moeder omdat je voor je kindje gaat. Mij is het ook gelukt. Heb vertrouwen, het komt goed.
Liefs Dalishia.
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt en stond er zwanger al alleen voor. Mijn zoontje is het mooiste in mijn leven. Praktische dingen lossen zich vanzelf op en financieel lukt het ook. Als je maar wilt.
Je bent nu al een goede moeder omdat je voor je kindje gaat. Mij is het ook gelukt. Heb vertrouwen, het komt goed.
Liefs Dalishia.
zaterdag 26 januari 2008 om 21:01
Lieve Evaist,
Wat goed dat je voor jezelf en voor je kindje hebt gekozen! Ik hoop dat je inmiddels met je ouders hebt gepraat en dat je veel steun krijgt uit je omgeving, want dat zul je vast nodig hebben als alleenstaande moeder. Het lijkt me helemaal niet makkelijk, want dat is het al niet altijd als je wel een partner hebt, maar ik vind het wel het mooiste wat me in mijn leven is overkomen. Ik hoop dat jij ook echt kunt gaan genieten van je zwangerschap en over een maand of 8 je kindje in je armen kunt sluiten.
Poezewoefke, een voor jou. Ik vind dat je het echt super doet met Kieran.
Wat goed dat je voor jezelf en voor je kindje hebt gekozen! Ik hoop dat je inmiddels met je ouders hebt gepraat en dat je veel steun krijgt uit je omgeving, want dat zul je vast nodig hebben als alleenstaande moeder. Het lijkt me helemaal niet makkelijk, want dat is het al niet altijd als je wel een partner hebt, maar ik vind het wel het mooiste wat me in mijn leven is overkomen. Ik hoop dat jij ook echt kunt gaan genieten van je zwangerschap en over een maand of 8 je kindje in je armen kunt sluiten.
Poezewoefke, een voor jou. Ik vind dat je het echt super doet met Kieran.
zondag 27 januari 2008 om 16:08
maandag 28 januari 2008 om 12:30
@ Neele: Jouw reactie vind ik heel realistisch en ik besef terdege heel goed waar ik aan begin. De dingen die jij opnoemt ,zijn buiten mijn ex om, ook de redenen waarom ik heb getwijfeld om het wel of niet te houden.
Financiel gezien denk ik dat ik het wel zou trekken. Ik verdien ongeveer 1400 netto per maand. Natuurlijk word ik daar niet rijk van, maar ik denk wel de basiskosten goed te kunnen dekken. Daarnaast kan ik mijn baan behouden en gewoon met verlof dadelijk.
Natuurlijk snap ik zijn reactie ergens ook, maar dat maakt naar mijn mening, niet goed wat er ondertussen allemaal gebeurt is. Ondanks zijn leeftijd vind ik dat hij gewoon het gezonde verstand moet kunnen opbrengen om te realiseren dat er bij mij een heleboel emoties zijn bij komen kijken.
Voor zover het vaderschap/ gezag: daar kan ik me momenteel even niet meer druk om maken. Ik weet nu, dat zolang hij het niet erkend, dat hij weinig heeft. Mocht hij het nu wel willen erkennen, hoop ik dat er een fatsoenlijke bezoekregeling getroffen kan worden. En zolang ik goed voor mijn kindje zorg, het te eten krijgt, liefde en mogelijkheden, lijkt het me sterk dat hij het zou kunnen afpakken.
De afgelopen dagen zijn er wat dingen veranderd. Door met mensen te praten en de reacties op dit topic ben ik veel sterker in mijn schoenen komen te staan. Ik voel me goed, ben trots op mezelf en het kindje en zie het eigenlijk positief in. Als zoveel vrouwen, die nog moeilijker zitten als ik, het kunnen, waarom zou ik het dan niet kunnen?
Wat betreft mijn ex. Ik heb besloten om voortaan met mijn verstand te denken ipv met mijn gevoel. Daar heb ik uiteindelijk meer aan. Hij zoekt erg toenadering en zegt van gedachten te zijn veranderd. Ik vind het moeilijk te geloven en wil er niet opnieuw intrappen, dus hou hem erg op afstand.. De tijd zal het dan leren..
Financiel gezien denk ik dat ik het wel zou trekken. Ik verdien ongeveer 1400 netto per maand. Natuurlijk word ik daar niet rijk van, maar ik denk wel de basiskosten goed te kunnen dekken. Daarnaast kan ik mijn baan behouden en gewoon met verlof dadelijk.
Natuurlijk snap ik zijn reactie ergens ook, maar dat maakt naar mijn mening, niet goed wat er ondertussen allemaal gebeurt is. Ondanks zijn leeftijd vind ik dat hij gewoon het gezonde verstand moet kunnen opbrengen om te realiseren dat er bij mij een heleboel emoties zijn bij komen kijken.
Voor zover het vaderschap/ gezag: daar kan ik me momenteel even niet meer druk om maken. Ik weet nu, dat zolang hij het niet erkend, dat hij weinig heeft. Mocht hij het nu wel willen erkennen, hoop ik dat er een fatsoenlijke bezoekregeling getroffen kan worden. En zolang ik goed voor mijn kindje zorg, het te eten krijgt, liefde en mogelijkheden, lijkt het me sterk dat hij het zou kunnen afpakken.
De afgelopen dagen zijn er wat dingen veranderd. Door met mensen te praten en de reacties op dit topic ben ik veel sterker in mijn schoenen komen te staan. Ik voel me goed, ben trots op mezelf en het kindje en zie het eigenlijk positief in. Als zoveel vrouwen, die nog moeilijker zitten als ik, het kunnen, waarom zou ik het dan niet kunnen?
Wat betreft mijn ex. Ik heb besloten om voortaan met mijn verstand te denken ipv met mijn gevoel. Daar heb ik uiteindelijk meer aan. Hij zoekt erg toenadering en zegt van gedachten te zijn veranderd. Ik vind het moeilijk te geloven en wil er niet opnieuw intrappen, dus hou hem erg op afstand.. De tijd zal het dan leren..
maandag 28 januari 2008 om 14:12
Dank je voor je reactie Evaist! Het is helemaal niet zo dat ik je een abortus aan wilde praten zoals iemand hier opperde, maar ik vond dat er te veel roze wolkjes reactie's (bv. " lekker shoppen voor je kindje) stonden.
Die zijn natuurlijk ook allemaal waar maar er is een keerzijde aan de medaille en die wilde ik je niet onthouden.
Hardstikke goed dat je je ex op afstand houdt. Het is voor jou nu allemaal al ingewikkeld genoeg en je moet je kunnen voorbereiden op je kindje en niet steeds bezig hoeven zijn met iemand die continue van mening verandert.
Als het zo moet zijn dat jullie samen zijn zal dat wel blijken.
1400 euro is geen vetpot maar een stuk meer dan een bijstandsuitkering dus dat zal idd wel loslopen.
Ik ben blij dat je sterker in je schoenen staat. Dat was eigenlijk waar ik me een beetje zorgen om maakte en vandaar mijn eerdere posting.
Een kind krijgen is zo'n groten verantwoordelijkheid en zelfs als sterke tante met grote bek (ik) die er bewust voor koos en " gewoon" getrouwd was, is het een hele heftige ervaring.
Het idee dat ik altijd sterk moet zijn voor haar en dat haar levensgeluk grotendeels in mijn handen ligt heeft mij erg te denken gezet.
Als er dingen niet gaan in je leven zoals jij ze wilt, kan je niet meer reageren zoals je dat voor jezelf het liefst zou doen. Eerst denk je na wat iets voor je kind betekend en dan pas kom je zelf.
Een mooi gegeven maar ook best zwaar als je nog veel met jezelf te stellen hebt denk ik.
Maar echt, ik vind het hardstikke fijn dat je de toekomst positief tegemoet ziet en wens je alle geluk met je kindje!!!
Die zijn natuurlijk ook allemaal waar maar er is een keerzijde aan de medaille en die wilde ik je niet onthouden.
Hardstikke goed dat je je ex op afstand houdt. Het is voor jou nu allemaal al ingewikkeld genoeg en je moet je kunnen voorbereiden op je kindje en niet steeds bezig hoeven zijn met iemand die continue van mening verandert.
Als het zo moet zijn dat jullie samen zijn zal dat wel blijken.
1400 euro is geen vetpot maar een stuk meer dan een bijstandsuitkering dus dat zal idd wel loslopen.
Ik ben blij dat je sterker in je schoenen staat. Dat was eigenlijk waar ik me een beetje zorgen om maakte en vandaar mijn eerdere posting.
Een kind krijgen is zo'n groten verantwoordelijkheid en zelfs als sterke tante met grote bek (ik) die er bewust voor koos en " gewoon" getrouwd was, is het een hele heftige ervaring.
Het idee dat ik altijd sterk moet zijn voor haar en dat haar levensgeluk grotendeels in mijn handen ligt heeft mij erg te denken gezet.
Als er dingen niet gaan in je leven zoals jij ze wilt, kan je niet meer reageren zoals je dat voor jezelf het liefst zou doen. Eerst denk je na wat iets voor je kind betekend en dan pas kom je zelf.
Een mooi gegeven maar ook best zwaar als je nog veel met jezelf te stellen hebt denk ik.
Maar echt, ik vind het hardstikke fijn dat je de toekomst positief tegemoet ziet en wens je alle geluk met je kindje!!!
