Bang vanwege gewicht, omgekeerde wereld

Als ik jou was zou ik in therapie hiervoor gaan bij een goede psycholoog/therapeut.



Er speelt volgens mij psychisch veel meer wat je eetpatroon en je darmproblemen beïnvloedt.

Pakt je dietiste ook het psychische aspect aan?



Ik weet niet waar je woont maar je zou eens bij Amarum of op www.voedingengroei.nl Zij pakken naast het lichamelijke ook het psychische aspect aan. In andere delen van nederland zitten vast ook zulke praktijken.

quote:xalliesuper schreef op 19 oktober 2011 @ 13:52:

Als ik jou was zou ik in therapie hiervoor gaan bij een goede psycholoog/therapeut.



Er speelt volgens mij psychisch veel meer wat je eetpatroon en je darmproblemen beïnvloedt.Precies, want met PDS is te leven, je moet experimenteren wat je goed kan hebben en wat niet. Het is niet zo dat je niets kan eten.

Ik begrijp dat je hersens naar het afvallen zijn gaan staan; veel eten = slecht, weinig eten = goed, en van deze hersenprogrammering moet je af. Vroeger was die goed want het heeft je geholpen maar nu heb je weer een andere programmering nodig.



Dus je maakt een plan van een dieet van pakweg 1800 tot 2000 calorieën en houd je daar dagelijks strikt aan. En dan neemt je onderbewuste dat geleidelijk aan over.



Je kan dat ook aan dokters gaan vragen en dan krijg je wat meer betaalde aandacht, maar in wezen kan je dat zelf.

Een HA die de diagnose PDS stelt?

Sorry, maar daar geloof ik niet in en zo werkt het ook niet. Ben je al wel verder onderzocht dan standaard bloedonderzoek etc door de HA? PDS is een uitsluitdiagnose en hoort alleen gesteld te worden als andere mogelijke aandoeningen zijn uitgesloten.



Hou jezelf goed in de gaten, al helemaal nu je ondervoedt raakt. Trek aan de bel als je niet snel vooruit gaat en laat je eventueel (als dat nog niet gebeurd is) doorsturen naar het ziekenhuis, een internist of MDL-arts.

Ik wil je niet bang maken oid, maar ongewild gewicht verliezen is iets om serieus te nemen.

Ik begrijp uit dit verhaal dat TO fysiek ziek wordt van (bepaald) eten. Dat heeft toch heel weinig met psychische problemen te maken?

Laat je niet door de huisarts een PDS aanpraten. Vraag of het verder onderzocht wordt. Ik heb er 6 jaar mee gewacht tot het me echt te gortig werd en nu blijkt het een overgevoeligheid voor een stofje. Weg stofje -> weg klachten.

Artio, ik zie nu dat ik eerder in een topic van jou ook al een soortgelijke reactie achter heb gelaten. Laat je alsjeblieft verder onderzoeken. Loop hier niet mee door, volgens mij gaat het helemaal niet goed met je.



Heb je zelf het idee dat er een psychische factor mee kan spelen?

Maar los van of de oorzaak van je probleem in je psyche of je lichaam ligt, of misschien wel in beide, een bezoek aan de MDL-arts om wat dingen uit te zoeken lijkt me in jouw geval heel verstandig.

Ik heb dat ook wel gehad hoor, dan ging mijn lichaam raar reageren op wat grotere hoeveelheden omdat er gewoon niet genoeg spijverteringssappen werden aangemaakt. Dan zet je dat gewoon door of neemt iets anders, bijvoorbeeld macaroni in plaats van brood. In het begin vindt je lichaam dat "fout" maar gewoon doorzetten en daarna er niet intrappen als je steeds meer honger krijgt maar je aan je 1800 cal dieet houden.



Je krijgt het allemaal niet voor niks. Het blijft een eeuwig gevecht.

Dan toch huisarts/ andere huisarts en laten doorverwijzen naar het ziekenhuis. Het klinkt echt niet goed.

Laat je doorverwijzen naar een internist / MLD-arts (of hoe dat dan ook heet).



Welke onderzoeken zijn er wel uitgevoerd?



Ik heb, nadat het me te gortig werd (thuisblijven tot ik naar de wc was geweest, ongelukjes met logees in huis (was zo blij dat 80% genoeg gedronken had om heel diep in slaap te blijven) en af haken op feestjes) antibiotica gehad ivm een bacterie die mogelijk de klachten veroorzaakten (dat hielp niet) onderzoeken gehad naar lactoseintolerantie, bloedtest voor voedseallergieen en een endoscopie. Daar kwam niets uit maar op advies van mijn moeder (heeft heftige voedselallergie) eens geprobeerd om E621 te vermijden. Dat bleek bij mij de boosdoener. Samen met de dokter vastgesteld. (eliminatie en provocatie)

Er speelt wel degelijk absoluut een psyschische factor mee; angst. Je noemt het zelf al en linksom of rechtsom zal dat invloed hebben. Of daar ook de oorzaak ligt is een tweede punt, maar zodra je een angst ontwikkelt heb je een psychische factor te pakken. Die zul je dus snel en adequaat moeten aanpakken en de nek om moeten draaien. Lukt dat onverhoopt niet met diëtiste, schakel dan bijv. een medisch psycholoog in.



Op zich kun je met wat je opnoemt nog een hele grote vrijheid scheppen op voedsel gebied. Dumping is niet een geweldige aanwinst, maar dat kun je omzeilen door je eetpatroon aan te passen. Kleinere hoeveelheden die hoog in de voedingswaarden zitten en (veel) vaker per dag.



"- Ik wordt ziek(er) als ik meer ga eten (bepaalde stoffen?)", zeg je. Dan ben ik een harde; met dat vraagteken kun je geen genoegen nemen. Die vrijheid heb je domweg niet. Je móet meer binnen krijgen, linksom of rechtsom. Daar zal dus een antwoord op moeten komen hoe. Daar zijn allerlei potentiële opties voor. Als er echte aanknopingspunten zijn om te denken dat er reacties spelen dan zou een speciaal dieet gevolgd kunnen worden waarbij je steeds met een stap uitbreidt. Dan is heel duidelijk wat welke invloed heeft. Hierbij moet wel opgelet worden voor wat betreft voedingswaarden en -stoffen.



Daarnaast vraag ik me af in hoeverre de diëtiste je eigenlijk onderwijst op het gebied van ondervoeding. Ondergewicht is in bepaalde mate nog "tot daar aan toe", maar ondervoeding is des te problematischer. En dat je die te pakken hebt, dat is wel te voorspellen. Ondervoeding en bijhorend eetpatroon hebben allerlei invloeden op lijf en psyche. Als je daarmee niet bekend bent, dan kun je juist in allerlei valkuilen stappen. Zo ben jij angstig voor te veel eten en stopt dus maar, maar weet je hoe zoiets in het lijf werkt? Dat bijv. het lijf went aan een te kort aan voeding en zich daar in eerste instantie aan aanpast? Jou signalen geeft "ho, stop, help, te veel", terwijl dat feitelijk niet zo is maar er gereageerd wordt vanuit die slechte staat? Wist je bijv. dat ondervoeding o.a. je geest gaat beïnvloeden? Denken, voelen, het vlakt allemaal stukje bij beetje af. Steeds wat meer. Waardoor het net steeds wat lastiger wordt een juiste stap door te voeren.



Misselijkheid? Onwel voelen? Braken? Het kan allemaal ook ontstaan vanuit een tekort, waardoor je in een vicieuze cirkel terecht komt van steeds minder eten en toch meer symptomen. En zo zijn er tig mechanismen die ondervoeding in werking zetten waar je je bewust van moet zijn wát je doet, wil je niet direct in de valkuil stappen genaamd "het voelt niet goed, dús zal het ook niet goed zijn, ik stop hier mee".





Daarnaast is het hoog tijd voor een verwijs naar een specialist. Kan overredingskracht kosten en onverhoopt een zoektocht naar de juiste, daar ondervoeding ondanks allerlei protocollen nog altijd omgeven is door mythes, gebrek aan kennis of zelfs onkunde. Maar nodig is het! Om eventuele oorzaken te pinpointen enerzijds en anderzijds om een optimale behandeling te kunnen nastreven. Er is nogal wat op behandelingsgebied waar je profijt van zou kunnen hebben. Om maar eens een heel simpel voorbeeldje te noemen; medicatie die ervoor zorgt dat de maag sneller leegloopt bij een dumpingsproblematiek.



Daarnaast; heb je nu de luxe om toe te geven aan gevoel en angst? Neuh, het lijf heeft voeding nodig. Ik ben daarin best zwart-wit en heb de instelling; kop ervoor. Elke calorie en elke voedingstof die binnen komt is er een. Beroerd? Vervelend, maar de voeding is nodig. Misselijk en spugen? Vervelend, maar het is verdraaide lastig om daadwerkelijk alles het lijf uit te werken en bovendien begint opname direct dus onder de streep is er toch nog wat gewonnen.



Pakt dat alles bij elkaar niet genoeg aan en/of zou er in de tussentijd ondersteuning nodig zijn? Dan kan de diëtiste aanvullende drinkvoeding of allerlei andere methoden voorschrijven waarbij je totaal binnen krijgt wat nodig is. Geen van allen zijn quick fixes, vaak vergen ze allemaal wil, doorzettingsvermogen en werk. Zou dat nog niet genoeg zijn, dan kan zelfs bij goedkeuring door specialist ondersteunende sondevoeding ingezet worden.





Voor een "makkelijk lullen" mijn kant op komt (zou de eerste hierin niet zijn ); been there, done that, heb levenslang. Ik heb door medische problemen dusdanige voedingsproblemen dat ik inmiddels alweer een jaar sondevoeding gebruik als hoofdmoot. Daarvoor x-tal jaren drinkvoeding, daarvoor al jaren rondgelopen met ondervoeding. Alvorens mijn sondevoeding uiteindelijk ingezet is, hebben we ruim een jaar tegen de bierkaai moeten vechten (gevalletje mythes en onbekendheid met ondervoeding waardoor serieus nemen door huisarts en specialist problematisch was). Ik heb dat jaar dus door moeten komen op gebruik van weten hoe dingen werken en daarop gaan i.p.v. gevoel /kop ervaar/ ondersteuning diëtiste. Ik vocht met hand en tand voor sondevoeding, en weet je wat? De ondervoeding kreeg dusdanige greep op mijn brein dat ik wíst dat ik de voeding drastisch nodig had en dat ik wíst dat ik enorm graag weer wilde leven maar gevoelsmatig vond ik het eigenlijk inmiddels ook wel best. Ik heb geen psychische eetstoornis, geen doodswens, niets noppes nada, dat was puur de ondervoeding die mijn brein, ziel en emotie totaal vervlakten. Ga die kant niet op! Hoog tijd om in te grijpen. Zowel zelf als het inzien van noodzaak tot medische ondersteuning en dat na gaan streven.

Twee dingetjes:

- Laat je eerst door een specialist onderzoeken als het echt zo ernstig is als het bij jou lijkt. De huisarts kan algemene zaken diagnosticeren en behandelen, maar laat dit soort dingen aan een specialist over.



- Je ben erg veel afgevallen, begrijp ik. Het schijnt een bekend verschijnsel te zijn dat mensen die snel en veel afvallen een soort anorexia-gedragingen en gevoelens krijgen. Het (weinige eten) zou dus een gevolg kunnen zijn van het afvallen, naast dat het een oorzaak is.





Laat je goed onderzoeken! Sterkte!



Groetjes, tjjjjjemig

quote:Artio schreef op 19 oktober 2011 @ 15:36:

Om nog even terug te komen op de diagnose, ik weet niet zo goed waar ik om moet vragen bij de huisarts. Ik ben daar nu een paar keer geweest en elke keer krijg ik terug "Ik zie nog steeds geen reden tot paniek." en "PDS is voor iedereen anders dus het kan kloppen dat je zoveel verschillende klachten hebt". Ik kan daar dus echt niks mee, maarik weet ook neit waar ik dan wel om moet vragen. Wie moet dan testen of het aan een stofje ligt? Of waar ik een tekort van heb? Of wat het anders kan zijn? En kan ik dat gewoon eisen van da HA?



Stap 1) hoe staat diëtiste hierin? Als die belang ziet in doorverwijzen; gebruik dat als motief!

2) is er ondervoeding geconstateerd volgens een van de welbekende scores? Door wie? Is dit diëtiste, schakel die dan in om contact op te nemen met huisarts. Hulpvraag; doorverwijzing naar interne/MDL i.v.m. ondervoeding die niet 1-2-3 verholpen is door haar ondersteuning, ter uitsluiting en/of aantonen van eventueel onderliggende medische oorzaak en vinden van mogelijke behandelopties. Heeft huisarts het geconstateerd, dan ingaan op belang van snelle aanpak van ondervoeding i.v.m. lange termijn gevolgen. Daar diëtiste-traject niet genoeg zoden aan de dijk zet; wenselijkheid van 2e traject in medische molen.



3) is die diëtiste wel de juiste persoon voor dit onderwerp? Niet elke diëtiste kan goed om gaan met ondervoeding. Als je er ook maar twijfel over hebt, dan is het grote kans dat je op zoek moet naar een andere diëtiste. Binnen thuiszorgorganisaties weet men onderling vaak wel wie de hoogvlieger(s) is/zijn voor wat betreft dit onderwerp; op naar die persoon.

Twee dingetjes:

- Laat je eerst door een specialist onderzoeken als het echt zo ernstig is als het bij jou lijkt. De huisarts kan algemene zaken diagnosticeren en behandelen, maar laat dit soort dingen aan een specialist over.



- Je ben erg veel afgevallen, begrijp ik. Het schijnt een bekend verschijnsel te zijn dat mensen die snel en veel afvallen een soort anorexia-gedragingen en gevoelens krijgen. Het (weinige eten) zou dus een gevolg kunnen zijn van het afvallen, naast dat het een oorzaak is.





Laat je goed onderzoeken en behandelen (door een specialist)! Sterkte!



Groetjes, tjjjjjemig

Ik neem aan dat je op glutenallergie getest bent? Aangezien je al aangeeft geen tarwe te verdragen.



Wat normaal is voor je doorgestuurd wordt is dat je HA een aantal dingen in je bloed laat onderzoeken (gluten- en lactoseintollerantie, ontstekingswaarden, Hb, dat soort basisdingen), eventueel je ontlasting op zoek naar parasieten etc. Zelf heb ik (heb ook met darmklachten bij de HA gelopen) ook nog een buikoverzichtfoto laten maken, maar dat is iets dat specifiek bij mijn klachten (verstopping) hoorde.

Als daar niks uit komt, of wel en behandeling van dat gene baat niet, kortom je blijft langere periode (dus periode van maanden) klachten houden is het imo normaal dat je doorgestuurd wordt. Ook als je klachten niet alarmerend zijn. Een doorverwijzing naar het ziekenhuis is namelijk niet alleen bedoeld voor ernstige aandoeningen, maar ook voor zeldzamere aandoeningen die een HA niet vindt maar een specialist (hopelijk) wel.



Als ik jou was zou ik echt nog eens langs de HA gaan en er voor zorgen dat ik een doorverwijzing zou krijgen. Bepaal van te voren wat je verhaal is. Dingen die ik daarbij zou noemen zijn dingen als dat je het moe bent, dat er geen (of nauwelijks) verbetering is, dat je je echt zorgen maakt, de ondervoeding, dat je vermoedt dat er misschien meer speelt en dat je dat graag door een specialist uitgezocht zou hebben. En wat heel fijn kan zijn: neem iemand mee met wie je samen dat gesprek voorbereidt. Iemand die het voor je op neemt als je huisarts moeilijk gaat doen, die je steunt, die je aanvult als je dingen vergeet en die als onafhankelijke partij nog eens aan de HA kan benadrukken dat het echt niet goed gaat.

Als hij echt weigert mag je best op je strepen gaan staan, hoor. Het is jouw lijf, jij moet hier mee door het leven en als jij het niet vertrouwd is dat niet iets dat een HA zomaar naast zich neer kan leggen. Huisartsen zijn niet heilig, je mag het best met ze oneens zijn en je mening tegen ze uiten.



Heb zelf helaas bij een HA gelopen die mij veel te lang heeft laten aanmodderen. Ligt ook wel een beetje aan mezelf, hoor, ik luisterde helemaal niet goed naar mijn lichaam, bagateliseerde mijn klachten. En ja, mijn klachten waren ook niet alarmerend (en volgens m'n HA hoorde ongewild gewichtsverlies trouwens wel bij alarmerende klachten!) Maar toen ik eindelijk bij de MDL-arts zat was het hem al vrij gauw duidelijk. In het gesprek gaf hij het al 90% kans en een onderzoek bevestigde zijn vermoeden dat ik een chronische darmziekte heb. Wat hij in 1 gesprek en 1 onderzoek zonder moeite gevonden had, daarmee heb ik een heel jaar, zonder enig resultaat, bij mijn HA gelopen! Om maar even het nut van een specialist te benadrukken, ze heten niet voor niets specialisten.

Goedzo!

Ik hoop voor je dat deze stap je verder gaat brengen, succes ermee!

Zoek een betere dietiste. Dit klunkt of ze alleen de afviezen herhaald.ipv.naar jou kijkt. Succes