De commercie die "overgewicht" heet

quote:tangerine schreef op 09 januari 2008 @ 10:53:

Tila, ik snap ook niet waarom ik dat dan denk, maar toch is het zo

En het heeft me moed genoeg gekost het op te schrijven en dan krijg ik alleen maar gezeur dat het toch een luxeprobleem is.

Ja sorry, maar daar word ik echt vreselijk chagrijnig van.

Het is allemaal al rottig genoeg hoor.



Maar het ís toch ook een luxeprobleem? Overigens vind ik dat gelden voor elk overgewicht ( tenzij veroorzaakt door een ziekte), hoe groot of miniem ook. Overgewicht komt door teveel eten en teveel snoepen. Dat is letterlijk een luxeprobleem.



Dat het jou moed kost om dat op te schrijven wil toch niet zeggen dat iedereen het daarom maar moet respecteren? Ik kan best respect opbrengen voor het feit dat jij iets doet wat je moed kost, maar ik vind het nog steeds een probleem van niks.



Ik ben zelf ook slank, maat 36 bij 1m 75, en heb ook af en toe een minder charmant randje te zien boven mijn jeans. En ook ik baal daar dan van. En dan weet ik wat ik moet doen. Punt.



Om dan te zeggen dat "het allemaal al rottig genoeg is" vind ik verschrikkelijk overdreven. Dan vraag ik me af of we het nog wel over dat spekrandje hebben.

Ik ben het met je eens Evidenza. Ook wat betreft het overgewicht. Jezelf te dik of dood eten is redelijk decadent.



Ik kan me trouwens heel goed voorstellen dat iemand die van maat 36 naar 38 is gegaan/gegroeid, daar net zo veel moeite mee heeft als ik met mijn gewichtstoename. En dat die persoon net zo baalt als ik toen ik van 44 na de zwangerschappen op 48 bleef hangen. Wat dat betreft vind ik dus echt niet dat er een alleenrecht is voor dikkerds om van hun gewicht te balen. Als je altijd maat 36 had, is maat 40 toch net wat minder leuk. Neemt niet weg dat ik dolblij met die maat 40 zou zijn.

quote:tangerine schreef op 09 januari 2008 @ 10:53:

Tila, ik snap ook niet waarom ik dat dan denk, maar toch is het zo

En het heeft me moed genoeg gekost het op te schrijven en dan krijg ik alleen maar gezeur dat het toch een luxeprobleem is.

Ja sorry, maar daar word ik echt vreselijk chagrijnig van.

Het is allemaal al rottig genoeg hoor.Tang, ik begrijp je gevoel wel. Een vetrandje valt meer op bij een dame met maat 34, dan bij iemand met maat 42 die overall te dik is. Ik heb zelf ook last van ondergewicht gehad en ik heb zo erg moeten vreten om er bijna 6 kilo bij te eten (ik was erg mager) dat ik niet begrijp hoe iemand 20 kilo te zwaar kan zijn. Man, wat voelde ik me ziek zeg. Ik heb officieel nog steeds ondergewicht, maar dit is voor mij het perfecte gewicht. Ik ben rank gebouwd (wel met heupen, 90cm is niet zo smal, en borsten) en als ik 60 kilo zou wegen bij 1.70m, heb ik vetkwabben (tenzij het spieren zouden zijn natuurlijk). Dat kan ongeloofwaardig klinken voor velen, maar soit. Waarom mensen met 'een maatje meer' wel excuses mogen verzinnen als 'het is mijn bouw, daarom heb ik maat 44' en slankere mensen zoals ik gewoon geen 60 kilo willen wegen, meteen ongezond met eten bezig zijn....ja, ik word er ook redelijk recalcitrant van en voel me ook niet serieus genomen dan. Ik heb hele lieve vriendinnen die behoorlijk wat overgewicht hebben, en eerlijk gezegd word ik wel wat moe van hun gezeur. Ik probeer hen te stimuleren er iets aan te doen (wat van mij niet hoeft, maar als zoiemand me vertelt dat ze zichzelf lelijk vindt, dan wel), ik zou zelfs ook radicaal op dieet gaan (een gezond voedingspatroon hoor, geen crashzooi) en fanatiek meegaan om te sporten, maar zeuren is makkelijker kennelijk. En dan denk ik weleens: sja...je WIL gewoon niet. En da's prima, maar op een gegeven moment houdt mij begrip een beetje op. Het is geen gecompliceerd probleem, het is meer verbranden dan dat er binnenkomt.

evidenza, ik zou van die 'mits' een 'tenzij' maken. Met mits zeg je dat enkel overgewicht veroorzaakt door ziekte een luxeprobleem is.



Ik val er niet over dat overgewicht een luxeprobleem zou zijn (daar ben ik het helemaal mee eens); ik val er wél over dat mijn probleem een luxeprobleem zou zijn omdat ik tenminste slanker ben dan iemand die écht te dik is. Daar val ik over.



Maar weet je wat, láát maar en zal het ook vooral nooit meer hebben over mijn gevoelens over mijn lichaam. Die zijn toch onbegrijpelijk. Mogen de 'echte dikkerds' (wat dat dan ook mag zijn) zich hier lekker rot blijven voelen of zo...



dooeeeg..



Tila, ik ben helemaal niet zo zelfverzekerd. Ik heb grote ups en grote downs. In een down vind ik mezelf ontzettend dom, helemaal niet leuk, en nu heb ik ook nog eens een vetrandje. In een down snap ik heel goed dat ik alleen ben; want wie kan er dan ook met mij samenleven. In een down voel ik mij ontzettend mislukt. Gelukkig volgt vanzelf weer een up, dan vind ik mezelf een stuk slimmerder en leukerder. Als ik dan ook dat vetrandje weer kwijt ben kan ik mezelf er zelfs weer leuk uit vinden zien.

Digitalis, ik kan me echt heel goed in dat verhaal vinden!



Ik vond ondergewicht ook vreselijk en heb echt ontzettend moeten vreten om weer acceptabel te worden. Het is me toen met veel moeite gelukt weer een kilo of 4 aan te komen. Ik was ook altijd onder de 60, maar met flink sporten werd ik (weer later) uiteindelijk tussen de 58 en de 60 kilo. Strak, mooi, slank, wel met heupen (die heb ik gelukkig wel) en een ronde kont, en zoooo klein zijn mijn borsten nou ook weer niet. (Ok, ze mogen iets groter eigenlijk, maar ze zijn door de pil gegroeid )

Nu heb ik een maand nauwelijks gesport en ben ik opeens én minder strak én 63 kilo. Ja dan voel ik me gewoon dik dus...



Ik heb ook 2 hele lieve vriendinnen met overgewicht, en gelukkig zijn ze inmiddels opgehouden met zeuren. Ik ben toch een beetje van de 'ok, als je het heel erg vindt moet je er wat aan doen, en als je er niks aan wíl doen, dan moet je ook ophouden met zeuren'. Geldt eigenlijk voor alle problemen. Maar wat ik nóg erger vond is dat je, als je ook maar 1x laat vallen dat je met iets aan je lichaam ook niet 100% blij bent, dat je dan accuut een hele verhandeling krijgt over dat zij tenminste écht te dik zijn en dat je dús niet mag zeuren.. zelfs al gaat die imperfectie niet over vet

Bedankt voor de tip Tangerine, dat staat er inderdaad verkeerd.



Met je derde alinea stel je je wel erg als slachtoffer op vind ik. Had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Maar ik denk dat je in je reactie naar Tila eigenlijk aangeeft waar dat vandaan komt. En dat het inderdaad niet meer gaat over dat spekrandje.

Ik weet het Tang, het is net alsof overgewicht erger is dan gewoon een kutkop hebben Ik vond Kate Winslet, zelfs in haar wat dikkere dagen, altijd veel knapper dan erg slanke filmsterren als Nicole Kidman bijvoorbeeld. Omdat ze gewoon een lichaam in verhouding heeft, een prachtig gezicht en mooi haar. Ik zou willen dat ik er zo uitzag, al ben ik behoorlijk knap. Als ik aankom trouwens, is het vaak meteen op mijn buik (en dat valt ook als laatste af, helaas). Maar ik heb dan liever een beetje vet op mijn buik dan dat ik luciferhoutjes heb ipv benen en holle wangen, want dat vind ik pas echt lelijk. Ik denk dat je niet lelijk bent Tangerine, en misschien valt een ander dat buikje helemaal niet op. Ik kan er ook gewoon naast zitten, want toen ik 60 woog hing er ook een rolletje over mijn broek en paste ik bepaalde kleding niet meer, en ik baalde vreselijk. Maar ik zag er wel beter uit dan toen ik 47 (!!) kilo woog. Als je ervaring hebt met ondergewicht, dan kun je dat misschien voor jezelf ook concluderen? Niet dat je dan tevreden moet zijn per se, enkel als je dat wil natuurlijk.

Ik heb ook weleens vijanden gemaakt trouwens, door te zeggen dat ik mezelf dik vond. Nu besef ik eigenlijk dat ik dat niet had moeten zeggen in de buurt van mensen die echt overgewicht hadden, want ik heb nog nooit overgewicht gehad. Ik vond mijn buik gewoon te dik, dat is iets anders dan dik ZIJN.

Kijk, weet je wat het een beetje is...Als met het argument 'media' of 'schoonheidsideaal' erbij haalt, dan zegt men ook dat maatje 34/36 gepromoot wordt en alles daarboven dik is. Ok, dat is op zich zo, want dat is het ideaal. Andersom geldt dan ook automatisch dat je met die maat tevreden moet zijn, en dat het ongeveer zaligmakend is om dat maatje te hebben. En daar ben ik het ook niet mee eens. Ik kon vroeger, als ik iets langer was, zo de catwalk op omdat ik een catwalkmodellenlichaam had, iets wat ik enkel positief vind als je voor Victoria's Secret mag lopen. Ik was gewoon plat. Inmiddels heb ik daar iets aan laten doen, omdat ik borsten er niet bij kon sporten/eten. Radicaal natuurlijk, maar het gaat om meer dan maatje 36. Ik kon vol jaloezie kijken naar meiden met maat 40 en mooie borsten. En een subtiel stukje bijschaven van mijn neus zou ook niet verkeerd zijn. Niet dat ik een Marijke Helwegen wil worden, zeer zeker niet, maar gewoon om aan te geven dat als je eenmaal een ideaal maatje hebt, je niet altijd mooi bent of je mooi voelt.

Ik weet niet, ik vond dat ondergewicht op den duur wel vervelend, maar heb het heel lang niet gezien. Toen het afvallen begon kon dat niet zoveel kwaad, ik werd eerst een kilo of 56 (nog geen ramp) en werd in een paar maand tijd steeds wat dunner. Eigenlijk heb ik het heel lang nauwelijks doorgehad, want ik sta bijna nooit op de weegschaal. Totdat ik een maaginfectie kreeg, en gelukkig was waar ik toen woonde de policy dat je op de 2e ziektedag gewoon naar de dokter moet. En die heeft me op de weegschaal gezet en toen bleek dat ik amper 52 kilo woog. Niet zo vreselijk laag als jij met je 47, maar voor mij op dat moment ook veel te licht. Ik sportte immers wel meerdere keren per week, gaf workouts, deed shows, dus als je bedenkt dat spieren zwaarder zijn dan vet was er toch iets goed mis. Dus toen ben ik gaan eten. Elke dag een fles sportdrank naar binnen werken (ik kreeg te weinig vocht binnen, tip van de arts); veel water, geregeld een glas cola en vooral alles eten wat ik wilde. Ik ben wederom met 56 kilo teruggegaan naar Nederland. Door weer geregeld eten en meer sporten kwam ik opo 58-60 kilo, en daar voelde ik me echt goed bij. Ook bij dat sporten, eindelijk wat breder en zo. Ik ben van mezelf best iel, en mijn houding is van nature niet geweldig, dus ben héél blij dat ik zolang gedanst heb dat ik wel rechtop heb léren staan. van nature heb ik een holle rug en hangen mijn schouders wat naar voren - niet charmant...

Aan sommige dingen kun je gewoon niks doen. Ook met 52 kilo had ik nog steeds een blubbel onder mijn kont, ook al zag je al mijn ribben en was mijn cupmaat een maat gekrompen. Blijkbaar is daar weinig aan te doen..

Maar nu ben ik de andere kant op gewoon niet blij met mezelf, ik ben nog liever ietsje te dun dan ietsje te dik denk ik. Nou ja, eigenlijk wil ik gewoon normaal zijn. Komt ook wel weer goed, ook als alle andere dingen weer goed komen en ik sowieso wat blijer word. En ik sport weer en snoep minder. Dus in een paar week ben ik weer 'normaal'. Maar dat neemt niet weg dat ik me nu gewoon rot voel.



En inderdaad, dat stoort me ook wel, dat alleen dik blijkbaar reden is om te klagen. Je mag niet klagen over je hoofd, je borsten of wat ook. Terwijl je daar misschien ook wel gewoon niet altijd blij mee bent...

Op mijn werk daar (waar ik nogal afviel) werd me geregeld verteld dat ik vééééél te kleine tieten heb. Daar word je op den duur ook behoorlijk geïrriteerd van.

quote:tangerine schreef op 08 januari 2008 @ 22:43:

Ach Monser, welnee, 'dat soort meningen' maakt helemaal niet dat je je te dik voelt. Je voelt je blijkbaar uit jezelf te dik, punt.





Ik heb al een tijd mee zitten lezen, en dit valt me op

Tangerine, zie je niet dat jij precies hetzelfde doet als wat je Monser hier verwijt?

Jij zegt dat het allemaal al moeilijk genoeg is, maar als het je niet zou raken, zou je er schijt aan hebben. De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet dus.



Tangerine, het lijkt erop alsof je een eetprobleem hebt.

Ps, overeten is net zo min een luxeprobleem als te weing eten. Het kan allebei een ernstig eetprobleem zijn, dus ik snap niet dat je steeds zegt dat dat een luxeprobleem is eigenlijk.

quote:tangerine schreef op 09 januari 2008 @ 13:13:

Ik val er niet over dat overgewicht een luxeprobleem zou zijn (daar ben ik het helemaal mee eens); ik val er wél over dat mijn probleem een luxeprobleem zou zijn omdat ik tenminste slanker ben dan iemand die écht te dik is. Daar val ik over.







Nee, oké, dan snap ik het. Dus mijn overgewicht is wél een luxeprobleem, maar over jouw vetrandje mogen we dat vooral niet zeggen. Apart.



Het ís toch een luxeprobleem? Als je een gezond gewicht hebt, dan zit het probleem echt alleen maar in je hoofd. Mijn probleem is iets meer dan een luxeprobleem. Het is een luxeprobleem omdat ik het er zelf aangegeten heb en ik in de gelukkige omstandigheid verkeer in de Westerse wereld te wonen alwaar we ons dat kunnen permiteren. Het is alleen iets meer dan een luxeprobleem omdat overgewicht, net als ondergewicht trouwens, gezondheidsrisico's met zich meebrengt. Dus naast de psychische effecten van de onvrede, die jij en ik allebei voelen, zal ik ook daadwerkelijk aan de bak moeten om iets aan die kilo's te doen. Of ik moet de gezondheidsrisico's accepteren. En iets aan die kilo's doen probeer ik al zo'n 15 jaar. Zelf, met behulp van de weight watchers, een dietiste, ik ben zelfs bij een psycholoog geweest omdat ik tellkens huilend boven de WC zat omdat ik wilde kotsen, maar dat niet durfde (en hoewel ik wéét dat het oliedom is, denk ik nog steeds wel eens dat dat een perfecte oplossing zou zijn ). Dus ja, ik vind het verdrietig dat mensen die al zo mooi slank zijn, zichzelf nog te dik vinden. Ja, ik vind het verdrietig dat sommige mensen je al te dik vinden als je maat 40 hebt. Ik vind het confronterend dat de maatschappij mij veel dikker vindt, dan ik dat zelf vind. Ik vind dat ik een lelijk lijf heb, met raar zwabbervet (ik heb echt zo'n vetschort) en ik kan echt van mezelf walgen. Maar ik vind mezelf raar genoeg niet eens echt dik. Ik heb slanke benen, slanke armen, hele dunne polsen en slanke handen, geen 6 onderkinnen... Dik is de moeder van een vriend van ons, die niet meer normaal kan lopen, maar alleen nog kan waggelen. Dik is mijn collega, die niet meer normaal op een bureaustoel kan zitten. Dik is de tante van mijn man, die amper gewone schoenen past, maar alleen van die verstelbare sandalen/slippers omdat ook haar voeten te dik zijn geworden.



Ik probeer het echt, wil niet cynisch zijn of rot tegen je doen, maar ik begrijp werkelijk niet waarom je zo reageert als je nu doet. Niemand zegt dat je dat randje niet vervelend mag vinden. Alleen, probeer het wel in perspectief te zien. Het is maar een randje. Geen speklaag waar je een dorp mee kunt voeden. Zoals mijn overgewicht dan wel echt overgewicht is, maar nou ook weer niet zo rampzalig dat ik het risico loop morgen dood neer te vallen. Verder, zoals wij jou blijkbaar niet begrijpen, begrijp jij ons/mij ook niet. Heb je enig idee hoe confronterend het kan zijn (en dat ligt aan ons, niet aan jou!) om te horen dat je met 34 en een spekrandje al te dik bent, of alles boven maat 38? Want als jij al niet goed genoegt bent, hoe kan ik dat dan in hemelsnaam ooit zijn...

Shining, hahahaha. Nee ik heb geen eetprobleem. Sorry, je diagnose zit er ver naast.

*

quote:tangerine schreef op 09 januari 2008 @ 14:02:

Shining, hahahaha. Nee ik heb geen eetprobleem. Sorry, je diagnose zit er ver naast.





??? Ik bedoelde het niet als grap, want een eetprobleem is erg genoeg. Dus.



Het komt alleen een beetje op mij over. Iemand anders mag niks zeggen over jouw gewicht, maar jij wel over dat van een ander.

Bovendien, als iemand zich met maat 34 dik voelt........ik denk dat je dan wel van een probleem kunt spreken. Misschien niet meteen van een eetprobleem, maar een probleem met je zelfbeeld.

Het lijkt alsof iedereen hier aan het verkopen is dat haar probleem toch echt groter is dan het probleem van die ander.

Zowel de dunnen als de dikken doen dit.



Dames, het gaat om jullie zelfbeeld!.

Of je nu dun of dik bent, als je daarmee niet voldoet aan het beeld dat je van jezelf hebt (of wilt hebben!) dan is het probleem even groot.



Als het ideaal een volle ronde vrouw met maatje 42 zou zijn, waren jullie dan allemaal ineens gelukkig??

No way, dan verschuift "het probleem" zich gewoon naar een ander onderdeel dat niet aan de ideaal (van dat moment) voldoet.



Daarom lopen er ook Marijke Helwegens rond, die blijven verbouwen tot echt alles is zoals ze denken dat het ideaal is.



En zolang je energie stopt in een probleem, houd je het tenminste in stand en op zijn slechtst groeit het.

(Wet van behoud van energie)

quote:tangerine schreef op 09 januari 2008 @ 13:44:



En inderdaad, dat stoort me ook wel, dat alleen dik blijkbaar reden is om te klagen. Je mag niet klagen over je hoofd, je borsten of wat ook. Terwijl je daar misschien ook wel gewoon niet altijd blij mee bent...Bedoel je in het algemeen of hier? Want hier hebben we het toch alleen over klagen dat je te vet bent als je maat 34-36 hebt? Ik zou niet weten waarom iemand niet mag klagen over zijn hoofd, flaporen of puisten (of wat dan ook). Ik heb irl ook nooit iemand zoiets horen zeggen trouwens: "Zeg, jij mag niet klagen hoor, over je haakneus, je hebt tenminste maatje 36." Mijn bek zou open vallen, eerlijk....

meave, in het algemeen. Heb ik écht meegemaakt. Meer dan één keer ook.

Ook vindt men dat ze je maanden achter elkaar mogen pakken op hetzelfde lichaamsonderdeel, en als je zegt dat je dat vervelend vind krijg je te horen dat je je bek moet houden omdat je slank bent. Ook geen grapje en ook zelf meegemaakt. Ook mag je het niet vervelend vinden dat mensen grapjes maken over brekende botjes en omwaaien op straat. Dat is namelijk grappig; want je bent immers niet dik.



Shining, eetproblemen zijn inderdaad helemaal niet grappig. Heb helaas meerdere mensen in mijn omgeving gezien met eetproblemen. Het is alleen totaal debiel dat jij over een forum denkt te kunnen diagnosticeren dat ik een eetprobleem zou hebben. Want dat heb ik niet. En als je een beetje had gelezen hier en daar, dan had je dat prima kunnen weten.



Houvanjezelf, ik denk dat het probleem van mensen met écht overgewicht veel groter is dan dat van mij. Dat betekent niet dat mijn gevoel niet serieus genomen hoeft te worden, of wel soms.

Daarom zeg ik dat die problemen even groot zijn.

De konsekwenties zijn misschien groter bij meer overgewicht.



En meave, wat ga je er nu aan doen om erachter te komen waarom je niet kunt ophouden met eten?

Tangerine, ik suggereerde het. Als je het niet hebt, dan is het alleen maar goed. Maar ook ik heb het meegemaakt in mijn omgeving en de manier waarop jij schrijft is herkenbaar.

Als je lekker in je vel zou zitten zou het je niks interesseren wanneer iemand een opmerking zou maken over je gewicht., Dat geldt voor overgewicht, maar ook voor ondergewicht.



HvJ, het gaat inderdaad om je zelfbeeld. Lekker belangrijk wat een ander van je denkt. Als je zelf lekker in je vel zit kan iemand 100 keer zeggen dat je te dik of te dun bent, maar dan interesseert het je niet.



En een maat zegt al helemáál niks. Ik heb een vriendin die heel lang is, maar toch maat 44 heeft. Moddervet ben je volgens sommigen als je maat 44 hebt, maar heel gek....ze is heel slank. Maat zegt helemaal niks.

Nou Maeve, ik heb zulke dingen vaak genoeg te horen gekregen. Ik kon mezelf niet lelijk vinden, omdat ik zo mooi slank was. Nu vind ik mezelf ook niet meer lelijk, maar toch. Overigens kan een vetrandje bij iemand veel lelijker zijn die gewoon slank is, dan iemand die maat 42 heeft maar waarbij het vet goed is verdeeld. Dan is diegene met maat 34 nog niet dik, maar is er een onderdeel van het lichaam dik en dat valt extra op.



HVJ, de wet van behoud van energie pas je gewoon niet toe op dit soort dingen, da's gewoon gezellige natuurkunde. En ik zou juist vinden dat er iets mis is met mijn zelfbeeld als ik zou accepteren dat ik 30 kilo te veel weeg.

Tangerine, wat een idioten dan! Ik ben blij dat ik op mijn werk en in mijn omgeving niet van zulke horken heb! Wij klagen hier gezamenlijk wat af. Ik over mijn spek, vriendin over haar uitstekende botten, weer een ander over het feit dat ze zo klein is, een ander over haar te grote borsten etc. En daarna concluderen we dat er dus altijd wel iets is. Gelukkig beheersen de gevoelens over mijn lijf niet mijn hele leven. Net als jij heb ik af en toe een ikwalgvanmezelf-dip, maar die gaat meestal wel weer over. Mijn gedoe met eten daarentegen kost me erg veel energie. Elke dag.

quote:miss dubbelfriss schreef op 09 januari 2008 @ 14:03:

Toen vroeg ze of we er geen hijskraan voor hadden. Nee dus! Het enige wat we hebben zijn tilliften om patienten te verplaatsen van bed naar stoel en vice versa, maar die liften hebben een maximaal hefvermogen van 100 kg!!



!Ik vind dat niet erg veel meer tegenwoordig. Een beetje grote, lange vent weegt al snel 100 kilo en dan hoeft hij helemaal niet dik te zijn zelfs. Sowieso veel mensen wegen boven de 100 kilo, ik denk dat de tilliften daar op aangepast zouden moeten worden.

quote:houvanjezelf schreef op 09 januari 2008 @ 14:19:

En meave, wat ga je er nu aan doen om erachter te komen waarom je niet kunt ophouden met eten?Nu even helemaal niks.