Lijf & Lijn
alle pijlers
De commercie die "overgewicht" heet
zondag 6 januari 2008 om 00:50
Dames, dames, laat het toch los. Voor de kerst kilo's kwijt, na de kerst kilo's kwijt en in het nieuwe jaar kilo's kwijt. Sonja Bakker, South Beach, dietisten, pillen, drankjes, poeders, de portemonnees worden grif getrokken. Maar wie houden we nou voor de gek?
Onderzoeken wijzen uit dat dieten niet helpen, sterker nog ze maken je dik. Door te weinig calorieen raakt je lichaam gewend aan dit rantsoen en zal elke extra calorie omzetten in vet, om zo te sparen voor nog slechtere tijden. En zo zijn er hele volksstammen die aan blijven komen ook al eten ze amper 1500 calorieen per dag.
En we worden maar dikker en dikker, en daardoor kopen we steeds meer en meer. Sonja Bakker zal nooit zeggen dat haar dieet slechts een korte termijnoplossing is. Zij wil namelijk boeken verkopen. En dus blijft ze haar verhaaltjes steeds opnieuw schrijven, weliswaar met een andere titel, want zij weet al dat jij die kilo´s die je nu dankzij haar dieet verliest volgend jaar er weer in het kwadraat eraan hebt zitten, en dan koop jij haar nieuwste boek met nieuwste recepten.
Laat je toch niks wijs maken.
Onderzoeken wijzen uit dat dieten niet helpen, sterker nog ze maken je dik. Door te weinig calorieen raakt je lichaam gewend aan dit rantsoen en zal elke extra calorie omzetten in vet, om zo te sparen voor nog slechtere tijden. En zo zijn er hele volksstammen die aan blijven komen ook al eten ze amper 1500 calorieen per dag.
En we worden maar dikker en dikker, en daardoor kopen we steeds meer en meer. Sonja Bakker zal nooit zeggen dat haar dieet slechts een korte termijnoplossing is. Zij wil namelijk boeken verkopen. En dus blijft ze haar verhaaltjes steeds opnieuw schrijven, weliswaar met een andere titel, want zij weet al dat jij die kilo´s die je nu dankzij haar dieet verliest volgend jaar er weer in het kwadraat eraan hebt zitten, en dan koop jij haar nieuwste boek met nieuwste recepten.
Laat je toch niks wijs maken.
woensdag 9 januari 2008 om 03:15
Ik heb ook wat plaatjes gevonden en vond o.a. dit:
Niet echt plus-size lijkt me. Ik heb ook wel foto's gevonden waar ze voller was of lijkt, zoals deze:
maar in combinatie met haar lengte van 1,65 zou 't me niet verbazen als ze met zo'n lichaam een kleine maat heeft (ook dit volle lichaam is niet dik natuurlijk).
Niet echt plus-size lijkt me. Ik heb ook wel foto's gevonden waar ze voller was of lijkt, zoals deze:
maar in combinatie met haar lengte van 1,65 zou 't me niet verbazen als ze met zo'n lichaam een kleine maat heeft (ook dit volle lichaam is niet dik natuurlijk).
woensdag 9 januari 2008 om 03:18
Haar biceps zijn ook net zo dik als de mijne, en ik kan je vertellen dat ik altijd zulke armen heb gehad, zelfs toen ik 13 was. Sommige vrouwen hebben dat gewoon, de moeder van mijn vriend bv. ook. En sommige vrouwen worden geboren met hele dunne armen van die luciferstokjes en hen kost 't dan heel veel werk die armen zo dik te krijgen, mochten ze dat willen uiteraard.
woensdag 9 januari 2008 om 03:24
Ze is trouwens wel mollig vind ik of voluptueus, een héél ander lichaam dan iemand als bv. Cameron Diaz. Maar dat 't een dikke vrouw is zoals sommigen beweren, dat wil er bij mij niet in.
Hier heb je trouwens haar opvolgster (ook helemaal niet dik, heel slank, maar voluptueus gebouwd):
Ik ben zelf heel atletisch gebouwd en kan me hier echt aan verlekkeren.
Misschien op eenzelfde wijze als vollere vrouwen dat aan de Naomi Campbells van deze wereld doen , maarja je kan beter van het lichaam dat je hebt een zo mooi mogelijk iets maken, dan wanhopig te proberen een lichaam te krijgen wat je niet hebt.
Hier heb je trouwens haar opvolgster (ook helemaal niet dik, heel slank, maar voluptueus gebouwd):
Ik ben zelf heel atletisch gebouwd en kan me hier echt aan verlekkeren.
Misschien op eenzelfde wijze als vollere vrouwen dat aan de Naomi Campbells van deze wereld doen , maarja je kan beter van het lichaam dat je hebt een zo mooi mogelijk iets maken, dan wanhopig te proberen een lichaam te krijgen wat je niet hebt.
anoniem_128 wijzigde dit bericht op 09-01-2008 03:28
Reden: héél groot plaatje weggehaald
Reden: héél groot plaatje weggehaald
% gewijzigd
woensdag 9 januari 2008 om 07:38
quote:tangerine schreef op 08 januari 2008 @ 22:43:
Ach Monser, welnee, 'dat soort meningen' maakt helemaal niet dat je je te dik voelt. Je voelt je blijkbaar uit jezelf te dik, punt.
Ik trek het me ook niet aan dat 'lolligerds' roepen dat mensen met maatje 34 vast snel gebroken botjes hebben, dat je ze niet kan aanraken omdat ze breken, dat ze omwaaien op de fiets of meer van die onzin.
Ik word er soms zoooo moe van, mensen die wat slanker zijn hebben blijkbaar geen recht zich minder gelukkig te voelen met zichzelf. Het wordt niet eens serieus genomen en afgedaan als luxeprobleem. Hell, alsof flinke obesitas niet pas écht een luxe probleem is; of is overeten opeens geen luxe meer?
Nogmaals, het ligt aan je bouw, als je heupen hebt waarmee je gewoonweg niet in maat 40 past en je hebt dus echt 42 of 44 nodig; prima. Ben je heel erg lang is het logisch dat je een wat grotere maat hebt - dan ben je in verhouding. Maar heb je van nature míjn bouw (of zelfs nog wat breder) en je hebt een maat groter dan maat 40, dan ben je over het algemeen gewoonweg wat te dik.
En ik vind het al helemaal compleet asociaal dat je doet alsof 'mensen zoals ik veroorzaker zijn van eetproblemen'. Ik had het níet over maat 38 en ik heb het al helemáál niet over stoppen met eten. Dus hou je beledigingen even voor je zeg. Waar haal je het vandaan.
Ik ben geen Monser, maar wil toch wel reageren, want volgens mij reageer je deels op mijn posting.
Ik wil niet beweren dat maatje 34 of te mager zijn een luxeprobleem is, ik noemde dat woord wel, maar dan in relatie tot jouw kleine vetrolletje in vergelijking met mijn zwabberbuik. We hadden het toch ook helemaal niet over te mager zijn? Want te dun zijn is vast net zo'n vervelend probleem als te dik zijn. En ook dan word je met allerlei vooroordelen geconfronteerd. Tenminste, een vriendin van mij heeft die ervaring.
Ik voel me inderdaad helemaal zelf te dik. Maar dat gevoel wordt wel extra gevoed door opmerkingen als de jouwe. Dan kun je heel beledigd doen en het asociaal vinden: ik geef slechts weer wat jouw opmerking met mij doet.
Ach Monser, welnee, 'dat soort meningen' maakt helemaal niet dat je je te dik voelt. Je voelt je blijkbaar uit jezelf te dik, punt.
Ik trek het me ook niet aan dat 'lolligerds' roepen dat mensen met maatje 34 vast snel gebroken botjes hebben, dat je ze niet kan aanraken omdat ze breken, dat ze omwaaien op de fiets of meer van die onzin.
Ik word er soms zoooo moe van, mensen die wat slanker zijn hebben blijkbaar geen recht zich minder gelukkig te voelen met zichzelf. Het wordt niet eens serieus genomen en afgedaan als luxeprobleem. Hell, alsof flinke obesitas niet pas écht een luxe probleem is; of is overeten opeens geen luxe meer?
Nogmaals, het ligt aan je bouw, als je heupen hebt waarmee je gewoonweg niet in maat 40 past en je hebt dus echt 42 of 44 nodig; prima. Ben je heel erg lang is het logisch dat je een wat grotere maat hebt - dan ben je in verhouding. Maar heb je van nature míjn bouw (of zelfs nog wat breder) en je hebt een maat groter dan maat 40, dan ben je over het algemeen gewoonweg wat te dik.
En ik vind het al helemaal compleet asociaal dat je doet alsof 'mensen zoals ik veroorzaker zijn van eetproblemen'. Ik had het níet over maat 38 en ik heb het al helemáál niet over stoppen met eten. Dus hou je beledigingen even voor je zeg. Waar haal je het vandaan.
Ik ben geen Monser, maar wil toch wel reageren, want volgens mij reageer je deels op mijn posting.
Ik wil niet beweren dat maatje 34 of te mager zijn een luxeprobleem is, ik noemde dat woord wel, maar dan in relatie tot jouw kleine vetrolletje in vergelijking met mijn zwabberbuik. We hadden het toch ook helemaal niet over te mager zijn? Want te dun zijn is vast net zo'n vervelend probleem als te dik zijn. En ook dan word je met allerlei vooroordelen geconfronteerd. Tenminste, een vriendin van mij heeft die ervaring.
Ik voel me inderdaad helemaal zelf te dik. Maar dat gevoel wordt wel extra gevoed door opmerkingen als de jouwe. Dan kun je heel beledigd doen en het asociaal vinden: ik geef slechts weer wat jouw opmerking met mij doet.
woensdag 9 januari 2008 om 07:43
Gister schreef ik dit Tangerine:quote:Dat mijn beste Tangerine, is met recht een luxeprobleem. Hoewel ik best begrijp dat mensen ook ontevreden kunnen zijn over hun lijf als ze wel slank zijn, snap ik het toch niet echt. Of ik wil het niet snappen, kan ook. Of ik vind het niet eerlijk. Kan ook nog. Dat ik wil dat jouw probleem, mijn probleem was. Want ik walg van mijn lijf. En zou blij zijn met jouw lijf. En als ik dan nog steeds wat te mopperen heb, dan zit het tenminste helemaal tussen mijn oren en heb ik in elk geval een gezond gewicht.
Het grote verschil is denk ik ook dat ik gewoon feitelijk te dik ben (ongeveer 8 kilo zwaarder dan maximaal gezond is voor mij (hoogste toegestane gewicht voor gezond bmi zeg maar). Ik was zelfs veel zwaarder twee jaar terug. En jij niet. Daarom vind ik jouw 'ik voel me dik' een luxeprobleem. Ik zou willen dat het bij mij alleen het gevoel was namelijk. Maar dat is het niet. Het is mijn gevoel. De dagelijkste strijd met eten. Het feitelijk te dik zijn. Daarop aangesproken worden. Etc etc.
En nogmaals, ik begrijp heus dat ook mensen die in mijn ogen een perfect lijf hebben hun onzekerheden en dipjes hebben...
Het grote verschil is denk ik ook dat ik gewoon feitelijk te dik ben (ongeveer 8 kilo zwaarder dan maximaal gezond is voor mij (hoogste toegestane gewicht voor gezond bmi zeg maar). Ik was zelfs veel zwaarder twee jaar terug. En jij niet. Daarom vind ik jouw 'ik voel me dik' een luxeprobleem. Ik zou willen dat het bij mij alleen het gevoel was namelijk. Maar dat is het niet. Het is mijn gevoel. De dagelijkste strijd met eten. Het feitelijk te dik zijn. Daarop aangesproken worden. Etc etc.
En nogmaals, ik begrijp heus dat ook mensen die in mijn ogen een perfect lijf hebben hun onzekerheden en dipjes hebben...
woensdag 9 januari 2008 om 07:51
quote:Margaretha2 schreef op 09 januari 2008 @ 02:44:
Misschien helpt 't om vaker kleinere maaltijden te eten? Dan heb je én geen hongergevoel meer, én ben je niet meer zo gewend om te overeten (want je maag is gewend aan kleinere hoeveelheden).
Het gaat niet zozeer om honger of overeten tijdens de gewone maaltijden. Ik eet een keurig ontbijt, prachtige lunch en normaal avondeten. Tussendoor eet ik keurige en ook lekkere tussendoortjes. Het gaat mis bij de extra tussendoortjes. En die hebben zelden met honger of zelfs maar trek te maken. Waarmee dan wel weet ik ook nog niet.
quote:Misschien helpt 't ook om lekkere vervangers te zoeken van koek etc. In plaats van chocola bv. chocola met 70% cacao, in plaats van frisdrank bv. zelfgemaakte limonade. Ik zie dat je vooral zoete dingen opnoemt. Ikzelf vind bv. ananas uit de pan met water en suiker (even in laten koken tot 't een gelei wordt) heel lekker. Of een appeltje in plakjes in de oven met wat suiker, kaneel en krenten er overheen. Of ik vries fruit in en als ik zin heb pak ik dat uit de vriezer en doe 't in de mixer zodat er kleine klontjes ontstaan en roer dat door de yoghurt (héérlijk 'ijs'). Ik probeer vaak zelfgemaakte dingen te eten, natuurlijk zitten daar ook calorieën in maar toch denk ik dat 't gezonder is, én dat je er niet zo van door gaat zitten snaaien net als je (ik) met koek en snoep uit pak wel doet. Je kan misschien ook eerst een appel pakken, en kijken waar je dán nog zin in hebt (dan eet je misschien één plakje chocola voor de lekker en niet het hele pak).
Nee, helaas, na de appel gaat de chocola ook op. Bedankt voor de tips trouwens.
quote:ps Wat hebben jullie tegen eierkoeken? Ik vind ze superlekker!!!!
Je raad het noooooiiiitttt Ik ook.
Hm, de kinderen moeten naar school en ze willen vast een appeltje mee. Laat ik eens iets nuttigs gaan doen.
Misschien helpt 't om vaker kleinere maaltijden te eten? Dan heb je én geen hongergevoel meer, én ben je niet meer zo gewend om te overeten (want je maag is gewend aan kleinere hoeveelheden).
Het gaat niet zozeer om honger of overeten tijdens de gewone maaltijden. Ik eet een keurig ontbijt, prachtige lunch en normaal avondeten. Tussendoor eet ik keurige en ook lekkere tussendoortjes. Het gaat mis bij de extra tussendoortjes. En die hebben zelden met honger of zelfs maar trek te maken. Waarmee dan wel weet ik ook nog niet.
quote:Misschien helpt 't ook om lekkere vervangers te zoeken van koek etc. In plaats van chocola bv. chocola met 70% cacao, in plaats van frisdrank bv. zelfgemaakte limonade. Ik zie dat je vooral zoete dingen opnoemt. Ikzelf vind bv. ananas uit de pan met water en suiker (even in laten koken tot 't een gelei wordt) heel lekker. Of een appeltje in plakjes in de oven met wat suiker, kaneel en krenten er overheen. Of ik vries fruit in en als ik zin heb pak ik dat uit de vriezer en doe 't in de mixer zodat er kleine klontjes ontstaan en roer dat door de yoghurt (héérlijk 'ijs'). Ik probeer vaak zelfgemaakte dingen te eten, natuurlijk zitten daar ook calorieën in maar toch denk ik dat 't gezonder is, én dat je er niet zo van door gaat zitten snaaien net als je (ik) met koek en snoep uit pak wel doet. Je kan misschien ook eerst een appel pakken, en kijken waar je dán nog zin in hebt (dan eet je misschien één plakje chocola voor de lekker en niet het hele pak).
Nee, helaas, na de appel gaat de chocola ook op. Bedankt voor de tips trouwens.
quote:ps Wat hebben jullie tegen eierkoeken? Ik vind ze superlekker!!!!
Je raad het noooooiiiitttt Ik ook.
Hm, de kinderen moeten naar school en ze willen vast een appeltje mee. Laat ik eens iets nuttigs gaan doen.
woensdag 9 januari 2008 om 07:53
quote:Margaretha2 schreef op 09 januari 2008 @ 03:24:
Ze is trouwens wel mollig vind ik of voluptueus, een héél ander lichaam dan iemand als bv. Cameron Diaz. Maar dat 't een dikke vrouw is zoals sommigen beweren, dat wil er bij mij niet in.
Hier heb je trouwens haar opvolgster (ook helemaal niet dik, heel slank, maar voluptueus gebouwd):
[afbeelding]
Ik ben zelf heel atletisch gebouwd en kan me hier echt aan verlekkeren.
Misschien op eenzelfde wijze als vollere vrouwen dat aan de Naomi Campbells van deze wereld doen , maarja je kan beter van het lichaam dat je hebt een zo mooi mogelijk iets maken, dan wanhopig te proberen een lichaam te krijgen wat je niet hebt.Zoiets lijkt me ook wel wat.
Maar dat zit er na drie kinderen en te veel gewichtschommelingen alleen nog in als ik naar de plastisch chirurg ga vrees ik.
Ze is trouwens wel mollig vind ik of voluptueus, een héél ander lichaam dan iemand als bv. Cameron Diaz. Maar dat 't een dikke vrouw is zoals sommigen beweren, dat wil er bij mij niet in.
Hier heb je trouwens haar opvolgster (ook helemaal niet dik, heel slank, maar voluptueus gebouwd):
[afbeelding]
Ik ben zelf heel atletisch gebouwd en kan me hier echt aan verlekkeren.
Misschien op eenzelfde wijze als vollere vrouwen dat aan de Naomi Campbells van deze wereld doen , maarja je kan beter van het lichaam dat je hebt een zo mooi mogelijk iets maken, dan wanhopig te proberen een lichaam te krijgen wat je niet hebt.Zoiets lijkt me ook wel wat.
Maar dat zit er na drie kinderen en te veel gewichtschommelingen alleen nog in als ik naar de plastisch chirurg ga vrees ik.
woensdag 9 januari 2008 om 09:44
[quote]meave schreef op 09 januari 2008 @ 07:51:
[...]
Het gaat niet zozeer om honger of overeten tijdens de gewone maaltijden. Ik eet een keurig ontbijt, prachtige lunch en normaal avondeten. Tussendoor eet ik keurige en ook lekkere tussendoortjes. Het gaat mis bij de extra tussendoortjes. En die hebben zelden met honger of zelfs maar trek te maken. Waarmee dan wel weet ik ook nog niet.
Zolang je bovenstaande niet weet, is alle energie die je erin stopt tevergeefs.
Wil je erachter komen??
[...]
Het gaat niet zozeer om honger of overeten tijdens de gewone maaltijden. Ik eet een keurig ontbijt, prachtige lunch en normaal avondeten. Tussendoor eet ik keurige en ook lekkere tussendoortjes. Het gaat mis bij de extra tussendoortjes. En die hebben zelden met honger of zelfs maar trek te maken. Waarmee dan wel weet ik ook nog niet.
Zolang je bovenstaande niet weet, is alle energie die je erin stopt tevergeefs.
Wil je erachter komen??
woensdag 9 januari 2008 om 10:18
Margaretha, om eerlijk te zijn omdat ik er gewoon spuugzat van ben dat je met maatje 34 standaard je bek moet houden en niet eens serieus genomen wordt. Dáárom dus. Daar word ik vreselijk recalcintrant van. En boos. En verdrietig. En compleet onbegrepen. Dus ja, dan ga ik maar dat soort dingen roepen. Als je met maatje 34 je bek moet houden en niet moet zeuren, nou, dan mag je boven de maat 40 dus blijkbaar wel verdrietig zijn. Zo.
woensdag 9 januari 2008 om 10:41
Tan, dan snap ik alsnog niet waarom je jezelf een 'vies vet wijf' vindt, als je een randje over je broek heen hebt borrelen. Dan kan je denken 'vies vet randje', maar sinds wanneer maakt een randje vet je een vies vet wijf?
Ik begrijp dat echt niet, maar goed. Ik heb last van hetzelfde als Nijntje: Ik mag echt wel wat opgestrakt worden, maar als ik in de spiegel kijk, vind ik me prachtig. Als ik me op een foto terugzie, valt dat dan weer wat tegen.
Ik ben 1.75 en weeg nu zo'n 71 kilo. Dat vind ik teveel, omdat het allemaal op mijn romp zit. Armen en benen zijn nog steeds erg slank. Ik heb ook 56 kilo gewogen, en toen was ik echt slank, maar zag ik het niet (en: newsflash: had ik nog steeds maat 40. Om heupbotten en tieten kan je nu eenmaal niet heen)
In principe ben ik tegen dieten: met gezond eten en wat bewegen moet het ook allemaal kunnen. Maar ik denk dat ik, als ik met de bv van Jom gestopt ben, na een korte tijd uitspattingen van kaas enzo, toch braaf op dieet ga. En daar heb ik geen boek voor nodig, gewoon overal de lichte versie van, niet drie keer opscheppen bij het avondeten, en met m'n tengels uit de zakken chips/nootjes blijven. En een beetje sporten. Komt het vast wel weer goed.
Ik begrijp dat echt niet, maar goed. Ik heb last van hetzelfde als Nijntje: Ik mag echt wel wat opgestrakt worden, maar als ik in de spiegel kijk, vind ik me prachtig. Als ik me op een foto terugzie, valt dat dan weer wat tegen.
Ik ben 1.75 en weeg nu zo'n 71 kilo. Dat vind ik teveel, omdat het allemaal op mijn romp zit. Armen en benen zijn nog steeds erg slank. Ik heb ook 56 kilo gewogen, en toen was ik echt slank, maar zag ik het niet (en: newsflash: had ik nog steeds maat 40. Om heupbotten en tieten kan je nu eenmaal niet heen)
In principe ben ik tegen dieten: met gezond eten en wat bewegen moet het ook allemaal kunnen. Maar ik denk dat ik, als ik met de bv van Jom gestopt ben, na een korte tijd uitspattingen van kaas enzo, toch braaf op dieet ga. En daar heb ik geen boek voor nodig, gewoon overal de lichte versie van, niet drie keer opscheppen bij het avondeten, en met m'n tengels uit de zakken chips/nootjes blijven. En een beetje sporten. Komt het vast wel weer goed.
woensdag 9 januari 2008 om 10:53
woensdag 9 januari 2008 om 11:01
Tan, je lijkt me toch een behoorlijk zelfverzekerde vrouw. Wat maakt een randje vet jou een vies vet wijf? Het maakt het randje een randje, nou, als het goed is, heb je daar dus lekkere dingen voor gegeten, of heerlijk geluierd, en dan is er dus niets mis mee.
Slank zijn is fijn, gezond, mooi, etc, maar als je je zelf al moet kastijden met lelijke dingen omdat je een keer een randje over je broek hebt zitten... Misschien stond de droger wel te enthousiast te drogen, en is het geen randje maar gewoon je huid die wat hoger zit.
Kom op zeg, je bent een mens, je hoeft niet 24/7 perfect te ziijn. Lief zijn voor jezelf!
Slank zijn is fijn, gezond, mooi, etc, maar als je je zelf al moet kastijden met lelijke dingen omdat je een keer een randje over je broek hebt zitten... Misschien stond de droger wel te enthousiast te drogen, en is het geen randje maar gewoon je huid die wat hoger zit.
Kom op zeg, je bent een mens, je hoeft niet 24/7 perfect te ziijn. Lief zijn voor jezelf!
woensdag 9 januari 2008 om 11:48
Interessant topic.
Zelf ben ik ook zo'n dame die, als ik terugkijk op mijn leven, vaker vol/dik is geweest dan anders. In mijn begin puberjaren maakte ik een enorme lengtespurt en opeens werd ik wat slanker. Ik vond het prachtig. Maar vervolgens vond ik snoepjes nog prachtiger. En zo heb ik jaar in jaar uit gegeten / gevreten / gedieet. Wellicht iets overtrokken nu
Zelf heb ik zelden een heel negatief zelfbeeld gehad. Natuurlijk, op momenten dat ik even een off day had en mezelf naakt in de spiegel bekeek, miste ik mijn glimlach op mijn gezicht.
Op mijn 17e leerde ik op school een vriendinnetje kennen. Zij was het tegenbeeld van ik. Ik was groot, dik en volle borsten. Zij was petit, heel slank en hele kleine borsten. We begrepen elkaar. We begrijpen elkaar tot op de dag van vandaag nog steeds. Toen we samen op kamers gingen wonen en met regelmaat de kroeg bezochten wilde het bij haar ook wel eens gebeuren dat haar spijkerbroek niet dicht ging. God, wat kon ze dan tieren en schelden. Ik begreep haar. Nee, ze was niet dik, maar haar spijkerbroek maatje 28 was te krap geworden en mijn broek tig maten groter was ook te krap. Maar té krap is niet lekker, punt. Afgezien welke maat we het hier over hebben. Andere meiden in ons studentenhuis zeiden dan altijd 'wat loopt zij toch te zeiken dat ze zich te dik vindt'. Hoewel ik de meest dikke bewoonster van ons studentenhuis was, was ik de enige die haar begreep. Als we uit gingen zei ik altijd gekscherend 'mag ik alsjeblieft wat van je taille lenen' en zij riep dan terug 'mag ik wat meer vulling in mijn bloesje'. Zij oordeelde nooit over mijn gewicht op negatieve manier, maar stimuleerde me daar waar nodig. Nooit dacht ik 'jij hebt makkelijk praten', omdat het niet zo was.
Bijna 2,5 jaar geleden kwam ik terug van een bezoek aan mijn zus, wie in het buitenland woont. Met familie en vrienden even een stukje film kijken van zuslief en haar ukjes. Tante Djoels kwam aanhollen en sprong in het zwembad bij haar neefjes. Daar op dat moment kwam het gevoel van 'dit kan niet, dit is niet waar'. Het beeld wat ik van mezelf had kwam niet overeen met de beelden op televisie. Maar ook niet met de aanblik in de spiegel. Ik was dik, ja. Maar als ik naar mezelf keek was ik toch niet zó dik? Maar dat was ik wel. Ik heb uren naar mezelf gekeken naakt voor de spiegel die avond. Opeens zag ik echt de omvang van mijn lichaam. Niet zomaar eventjes iets te dik. 105 kilo woog ik toen ik op de weegschaal ging staan. Mijn lange benen waar ik altijd zo trots op was bekeek ik beter en opeens zag ik dat ze veel minder lang leken. Voor het eerst zag ik pas hoe ik echt was. En wat ik zag was niet gezond. Ik geloof niet dat ik dacht 'wat ben ik lelijk', maar ik dacht 'dit is niet gezond, ik ben pas 31 jaar'.
Een week heb ik mezelf gegeven om te wennen aan de hernieuwde kennismaking met mezelf. En toen ben ik begonnen. Met een dieet.
Ik ben het eetprogramma (of hoe je het wilt noemen) van de Weight Watchers gaan volgen. Ben niet naar die club geweest om me te laten wegen en dergelijke, daar had ik geen zin in. Ik had het er zelf aangegeten, wilde het er zelf afkrijgen. 30 kilo is er afgegaan in een jaar. Meer bewegen en gezonder eten.
Inmiddels ruim een jaar verder en het is er nog af. Ik tel geen punten meer, maar ben wel nog heel bewust van mijn eten. Neem nog steeds de magere melk en de Remia Frites Lijn mayonaise. Als ik toevallig een keer crash bij de Mac, neem ik niet altijd meer teveel. Ik neem voldoende. Ik eet minder grote stukken vlees, gebruik alleen olijfolie en gril zo nu en dan. Af en toe een heerlijke zak drop waar ik van geniet. Maar niet iedere dag en ook niet iedere week. Ik geniet van uit eten gaan en dat doe ik vrij vaak. Als ik heerlijk uitgebreid ga dineren, geniet ik er ook echt van. Maar ik eet ook vaak doordeweeks buiten de deur ivm werk. Dan ga ik niet meer voor 3 gangen. Ik hoef ook niet meer zoveel... omdat ik veel sneller genoeg heb.
Ik ben nu bijna 34 jaar en heb een gewicht van 75 kilo bij 182. Kledingmaten verschillen van 40 tot 42.
Alhoewel ik nooit een negatief zelfbeeld had, moet ik toegeven dat ik mezelf mooier vind nu. Anderzijds, door het verliezen van gewicht is me wel opgevallen dat ik altijd op de leeftijd die ik heb' wordt geschat tegenwoordig en nooit meer jaren jonger (wat voorheen wel was). Ik ben heel ijdel geworden en dat vind ik soms heel erg. Ik bekijk mezelf heel vaak. Voor de spiegel, in een winkelruit en dan lach ik naar mezelf en schaam ik me soms dat ik zo ijdel ben geworden.. ja dat vind ik nog best moeilijk om toe te geven. Ik ben ijdel. Heel ijdel. Ik word gelukkig als ik in een winkel een prachtige jurk zie hangen en deze is beschikbaar in mijn maat. Dan sta ik in de paskamer te glunderen en voel ik me mooi. Soms kan ik wel een half uur naar mezelf kijken.. (wat erg om toe te geven)
Inmiddels ben ik niet alleen bewust van mijn gewicht, maar ook heel erg van het leven dat ik leid. Als ik een dag onderweg ben, zorg ik dat ik gezonde boterhammen bij me heb en niet ergens een tosti of een uitsmijter hoef te eten. En weet je, gezond eten is gewoon ook echt lekker, iets wat ik voorheen wel eens van tafel veegde.
On topic: ik ben niet van de shakes en dat soort dingen. Maar geloof heilig dat als je heel veel kilo's moet afvallen omdat je zwaar overgewicht hebt, je je eetpatroon moet omgooien, je leven moet omgooien. Weight Watchers heb ik gekozen omdat je alles mág eten, omdat ik alles wíl eten, maar wel zelf wil bepalen wát ik eet. Dus in feite is dit dieet voor mij bijzonder fijn geweest.
Zelf ben ik ook zo'n dame die, als ik terugkijk op mijn leven, vaker vol/dik is geweest dan anders. In mijn begin puberjaren maakte ik een enorme lengtespurt en opeens werd ik wat slanker. Ik vond het prachtig. Maar vervolgens vond ik snoepjes nog prachtiger. En zo heb ik jaar in jaar uit gegeten / gevreten / gedieet. Wellicht iets overtrokken nu
Zelf heb ik zelden een heel negatief zelfbeeld gehad. Natuurlijk, op momenten dat ik even een off day had en mezelf naakt in de spiegel bekeek, miste ik mijn glimlach op mijn gezicht.
Op mijn 17e leerde ik op school een vriendinnetje kennen. Zij was het tegenbeeld van ik. Ik was groot, dik en volle borsten. Zij was petit, heel slank en hele kleine borsten. We begrepen elkaar. We begrijpen elkaar tot op de dag van vandaag nog steeds. Toen we samen op kamers gingen wonen en met regelmaat de kroeg bezochten wilde het bij haar ook wel eens gebeuren dat haar spijkerbroek niet dicht ging. God, wat kon ze dan tieren en schelden. Ik begreep haar. Nee, ze was niet dik, maar haar spijkerbroek maatje 28 was te krap geworden en mijn broek tig maten groter was ook te krap. Maar té krap is niet lekker, punt. Afgezien welke maat we het hier over hebben. Andere meiden in ons studentenhuis zeiden dan altijd 'wat loopt zij toch te zeiken dat ze zich te dik vindt'. Hoewel ik de meest dikke bewoonster van ons studentenhuis was, was ik de enige die haar begreep. Als we uit gingen zei ik altijd gekscherend 'mag ik alsjeblieft wat van je taille lenen' en zij riep dan terug 'mag ik wat meer vulling in mijn bloesje'. Zij oordeelde nooit over mijn gewicht op negatieve manier, maar stimuleerde me daar waar nodig. Nooit dacht ik 'jij hebt makkelijk praten', omdat het niet zo was.
Bijna 2,5 jaar geleden kwam ik terug van een bezoek aan mijn zus, wie in het buitenland woont. Met familie en vrienden even een stukje film kijken van zuslief en haar ukjes. Tante Djoels kwam aanhollen en sprong in het zwembad bij haar neefjes. Daar op dat moment kwam het gevoel van 'dit kan niet, dit is niet waar'. Het beeld wat ik van mezelf had kwam niet overeen met de beelden op televisie. Maar ook niet met de aanblik in de spiegel. Ik was dik, ja. Maar als ik naar mezelf keek was ik toch niet zó dik? Maar dat was ik wel. Ik heb uren naar mezelf gekeken naakt voor de spiegel die avond. Opeens zag ik echt de omvang van mijn lichaam. Niet zomaar eventjes iets te dik. 105 kilo woog ik toen ik op de weegschaal ging staan. Mijn lange benen waar ik altijd zo trots op was bekeek ik beter en opeens zag ik dat ze veel minder lang leken. Voor het eerst zag ik pas hoe ik echt was. En wat ik zag was niet gezond. Ik geloof niet dat ik dacht 'wat ben ik lelijk', maar ik dacht 'dit is niet gezond, ik ben pas 31 jaar'.
Een week heb ik mezelf gegeven om te wennen aan de hernieuwde kennismaking met mezelf. En toen ben ik begonnen. Met een dieet.
Ik ben het eetprogramma (of hoe je het wilt noemen) van de Weight Watchers gaan volgen. Ben niet naar die club geweest om me te laten wegen en dergelijke, daar had ik geen zin in. Ik had het er zelf aangegeten, wilde het er zelf afkrijgen. 30 kilo is er afgegaan in een jaar. Meer bewegen en gezonder eten.
Inmiddels ruim een jaar verder en het is er nog af. Ik tel geen punten meer, maar ben wel nog heel bewust van mijn eten. Neem nog steeds de magere melk en de Remia Frites Lijn mayonaise. Als ik toevallig een keer crash bij de Mac, neem ik niet altijd meer teveel. Ik neem voldoende. Ik eet minder grote stukken vlees, gebruik alleen olijfolie en gril zo nu en dan. Af en toe een heerlijke zak drop waar ik van geniet. Maar niet iedere dag en ook niet iedere week. Ik geniet van uit eten gaan en dat doe ik vrij vaak. Als ik heerlijk uitgebreid ga dineren, geniet ik er ook echt van. Maar ik eet ook vaak doordeweeks buiten de deur ivm werk. Dan ga ik niet meer voor 3 gangen. Ik hoef ook niet meer zoveel... omdat ik veel sneller genoeg heb.
Ik ben nu bijna 34 jaar en heb een gewicht van 75 kilo bij 182. Kledingmaten verschillen van 40 tot 42.
Alhoewel ik nooit een negatief zelfbeeld had, moet ik toegeven dat ik mezelf mooier vind nu. Anderzijds, door het verliezen van gewicht is me wel opgevallen dat ik altijd op de leeftijd die ik heb' wordt geschat tegenwoordig en nooit meer jaren jonger (wat voorheen wel was). Ik ben heel ijdel geworden en dat vind ik soms heel erg. Ik bekijk mezelf heel vaak. Voor de spiegel, in een winkelruit en dan lach ik naar mezelf en schaam ik me soms dat ik zo ijdel ben geworden.. ja dat vind ik nog best moeilijk om toe te geven. Ik ben ijdel. Heel ijdel. Ik word gelukkig als ik in een winkel een prachtige jurk zie hangen en deze is beschikbaar in mijn maat. Dan sta ik in de paskamer te glunderen en voel ik me mooi. Soms kan ik wel een half uur naar mezelf kijken.. (wat erg om toe te geven)
Inmiddels ben ik niet alleen bewust van mijn gewicht, maar ook heel erg van het leven dat ik leid. Als ik een dag onderweg ben, zorg ik dat ik gezonde boterhammen bij me heb en niet ergens een tosti of een uitsmijter hoef te eten. En weet je, gezond eten is gewoon ook echt lekker, iets wat ik voorheen wel eens van tafel veegde.
On topic: ik ben niet van de shakes en dat soort dingen. Maar geloof heilig dat als je heel veel kilo's moet afvallen omdat je zwaar overgewicht hebt, je je eetpatroon moet omgooien, je leven moet omgooien. Weight Watchers heb ik gekozen omdat je alles mág eten, omdat ik alles wíl eten, maar wel zelf wil bepalen wát ik eet. Dus in feite is dit dieet voor mij bijzonder fijn geweest.
DTEEZ!
woensdag 9 januari 2008 om 11:51
quote:tangerine schreef op 09 januari 2008 @ 10:53:
Tila, ik snap ook niet waarom ik dat dan denk, maar toch is het zo
En het heeft me moed genoeg gekost het op te schrijven en dan krijg ik alleen maar gezeur dat het toch een luxeprobleem is.
Ja sorry, maar daar word ik echt vreselijk chagrijnig van.
Het is allemaal al rottig genoeg hoor.Lees nou ik eens wat ik schrijf ipv zo te reageren en over één woord te vallen...
Tila, ik snap ook niet waarom ik dat dan denk, maar toch is het zo
En het heeft me moed genoeg gekost het op te schrijven en dan krijg ik alleen maar gezeur dat het toch een luxeprobleem is.
Ja sorry, maar daar word ik echt vreselijk chagrijnig van.
Het is allemaal al rottig genoeg hoor.Lees nou ik eens wat ik schrijf ipv zo te reageren en over één woord te vallen...
woensdag 9 januari 2008 om 11:53
quote:tangerine schreef op 09 januari 2008 @ 10:53:
Tila, ik snap ook niet waarom ik dat dan denk, maar toch is het zo
En het heeft me moed genoeg gekost het op te schrijven en dan krijg ik alleen maar gezeur dat het toch een luxeprobleem is.
Ja sorry, maar daar word ik echt vreselijk chagrijnig van.
Het is allemaal al rottig genoeg hoor.
Wat is rottig? Dat je je niet lekker VOELT? Ja, dat is zeker rottig. Of dat je een dik vet varken BENT met dat ene kleine spekrandje in maat 34? Luister, ik heb al een paar keer gezegd dat ik me kan voorstellen dat iedereen zo zijn eigen complexjes en problemen heeft mbt tot zijn of haar eigen lijf.
Om mijn reacties gezeur te noemen, dat vind ik pas gezeur.
Tila, ik snap ook niet waarom ik dat dan denk, maar toch is het zo
En het heeft me moed genoeg gekost het op te schrijven en dan krijg ik alleen maar gezeur dat het toch een luxeprobleem is.
Ja sorry, maar daar word ik echt vreselijk chagrijnig van.
Het is allemaal al rottig genoeg hoor.
Wat is rottig? Dat je je niet lekker VOELT? Ja, dat is zeker rottig. Of dat je een dik vet varken BENT met dat ene kleine spekrandje in maat 34? Luister, ik heb al een paar keer gezegd dat ik me kan voorstellen dat iedereen zo zijn eigen complexjes en problemen heeft mbt tot zijn of haar eigen lijf.
Om mijn reacties gezeur te noemen, dat vind ik pas gezeur.
woensdag 9 januari 2008 om 11:57
quote:tangerine schreef op 09 januari 2008 @ 10:18:
Margaretha, om eerlijk te zijn omdat ik er gewoon spuugzat van ben dat je met maatje 34 standaard je bek moet houden en niet eens serieus genomen wordt. Dáárom dus. Wat ik echt niet snap hè, hoe kun je nou verdrietig zijn vanwege dat spekrandje? Wat met jouw maat wel nimiem moet zijn. Ik kan het me eerlijk gezegd veel beter voorstellen als iemand met maatje 34 verdrietig is omdat hij/zij zichzelf te mager vindt. Als je 1m85 bent en je hebt maatje 34 dan lijkt me dat ook niet echt fijn (understatement). Dus ja, ondergewicht lijkt me net zo moeilijk als overgewicht. Maar als jij echt een complex hebt vanwege een spekrandje terwijl je redelijk lang bent als ik het goed onthouden heb en bovendien maat 34 tot 36 hebt, dan lijkt me dat er meer aan de hand is met je zelfbeeld. En de manier waarop je reageert op o.a. mijn berichten bevestigt dat idee alleen maar.
Margaretha, om eerlijk te zijn omdat ik er gewoon spuugzat van ben dat je met maatje 34 standaard je bek moet houden en niet eens serieus genomen wordt. Dáárom dus. Wat ik echt niet snap hè, hoe kun je nou verdrietig zijn vanwege dat spekrandje? Wat met jouw maat wel nimiem moet zijn. Ik kan het me eerlijk gezegd veel beter voorstellen als iemand met maatje 34 verdrietig is omdat hij/zij zichzelf te mager vindt. Als je 1m85 bent en je hebt maatje 34 dan lijkt me dat ook niet echt fijn (understatement). Dus ja, ondergewicht lijkt me net zo moeilijk als overgewicht. Maar als jij echt een complex hebt vanwege een spekrandje terwijl je redelijk lang bent als ik het goed onthouden heb en bovendien maat 34 tot 36 hebt, dan lijkt me dat er meer aan de hand is met je zelfbeeld. En de manier waarop je reageert op o.a. mijn berichten bevestigt dat idee alleen maar.
woensdag 9 januari 2008 om 12:02
woensdag 9 januari 2008 om 12:09
quote:Nijntje schreef op 08 januari 2008 @ 17:27:
Ik heb een omgekeerd probleem dan de meeste vrouwen; ik WEET dat ik een paar kilo te zwaar ben, maar ik vind mezelf er in de spiegel prima uitzien.
Jaaaaaaaa.. eindelijk iemand die ook dat 'probleem' heeft.
Wilde dat niet neerzetten, want wie gelooft dat nou.
Bij mij is het nog een stapje erger. Zo'n anderhalf jaar geleden was ik behoorlijk aangekomen. Ik had een dikke maat 40 en groeiende! Dat wist ik wel, maar andere mensen moeten het me toch zeggen, want zelf zie ik dat niet. Vond mijn lichaam goed en vond dat ik er goed uitzag. In de spiegel dan, want pas als ik foto's zag, dacht ik: oei!! Dat ben ik toch niet?? Hoe kan dat nou?
Nu ben ik anderhalf jaar verder en ben gezond gaan eten en steeds wat meer gaan sporten. Was ook niet zo'n sporter namelijk en ik ben naar een maat 38/40 gegaan.
Gewicht weet ik ook niet. Ik heb dan ook bewust geen weegschaal in huis. Beste keus ooit! En nu vind ik mezelf er nog beter uitzien in de spiegel! Ben ik wel een vrouw?
Ik heb een omgekeerd probleem dan de meeste vrouwen; ik WEET dat ik een paar kilo te zwaar ben, maar ik vind mezelf er in de spiegel prima uitzien.
Jaaaaaaaa.. eindelijk iemand die ook dat 'probleem' heeft.
Wilde dat niet neerzetten, want wie gelooft dat nou.
Bij mij is het nog een stapje erger. Zo'n anderhalf jaar geleden was ik behoorlijk aangekomen. Ik had een dikke maat 40 en groeiende! Dat wist ik wel, maar andere mensen moeten het me toch zeggen, want zelf zie ik dat niet. Vond mijn lichaam goed en vond dat ik er goed uitzag. In de spiegel dan, want pas als ik foto's zag, dacht ik: oei!! Dat ben ik toch niet?? Hoe kan dat nou?
Nu ben ik anderhalf jaar verder en ben gezond gaan eten en steeds wat meer gaan sporten. Was ook niet zo'n sporter namelijk en ik ben naar een maat 38/40 gegaan.
Gewicht weet ik ook niet. Ik heb dan ook bewust geen weegschaal in huis. Beste keus ooit! En nu vind ik mezelf er nog beter uitzien in de spiegel! Ben ik wel een vrouw?
woensdag 9 januari 2008 om 12:11
Toen ik 105 kilo woog, waren er nog mensen die mij een lekker wijf vonden. En er zullen er genoeg zijn geweest die mij te vet vonden om lekker te zijn.
Nu zal het zomaar omgekeerd kunnen zijn.
Als iemand tegen mij zegt (neem b.v. die hele slanke vriendin van me) ik moet 5 kilo afvallen. Dan denk ik 'maar 5 kilo, moet zo gepiept zijn' bij wijze van spreken. Terwijl zij die 5 kilo er waarschijnlijk minder snel afkrijgt dan ik 20 kilo.
Een klein vetrandje bij altijd een heel slanke dame, is voor mij het zelfde als een enorme dikke rol die over mijn broek hing. Maar ik vind dat ook die slanke dame gewoon eens een 'kutdag' mag hebben omdat zij baalt van dat (misschien hele kleine vetrandje) omdat ze het normaal niet heeft.
Wat is je referentiekader. Waar vergelijk je zelf mee. Waarom vergelijken we.
Waarom blijft het alijd een walgelijk gevoelig onderwerp...
Nu zal het zomaar omgekeerd kunnen zijn.
Als iemand tegen mij zegt (neem b.v. die hele slanke vriendin van me) ik moet 5 kilo afvallen. Dan denk ik 'maar 5 kilo, moet zo gepiept zijn' bij wijze van spreken. Terwijl zij die 5 kilo er waarschijnlijk minder snel afkrijgt dan ik 20 kilo.
Een klein vetrandje bij altijd een heel slanke dame, is voor mij het zelfde als een enorme dikke rol die over mijn broek hing. Maar ik vind dat ook die slanke dame gewoon eens een 'kutdag' mag hebben omdat zij baalt van dat (misschien hele kleine vetrandje) omdat ze het normaal niet heeft.
Wat is je referentiekader. Waar vergelijk je zelf mee. Waarom vergelijken we.
Waarom blijft het alijd een walgelijk gevoelig onderwerp...
DTEEZ!
woensdag 9 januari 2008 om 12:18
quote:Djoels schreef op 09 januari 2008 @ 12:11:
Toen ik 105 kilo woog, waren er nog mensen die mij een lekker wijf vonden. En er zullen er genoeg zijn geweest die mij te vet vonden om lekker te zijn.
Nu zal het zomaar omgekeerd kunnen zijn.
Als iemand tegen mij zegt (neem b.v. die hele slanke vriendin van me) ik moet 5 kilo afvallen. Dan denk ik 'maar 5 kilo, moet zo gepiept zijn' bij wijze van spreken. Terwijl zij die 5 kilo er waarschijnlijk minder snel afkrijgt dan ik 20 kilo.
Een klein vetrandje bij altijd een heel slanke dame, is voor mij het zelfde als een enorme dikke rol die over mijn broek hing. Maar ik vind dat ook die slanke dame gewoon eens een 'kutdag' mag hebben omdat zij baalt van dat (misschien hele kleine vetrandje) omdat ze het normaal niet heeft.
Wat is je referentiekader. Waar vergelijk je zelf mee. Waarom vergelijken we.
Waarom blijft het alijd een walgelijk gevoelig onderwerp...Tja volgens mij blijf jij ook bij elk gewicht een lekker wijf, maar dat zit vooral in jouw uitstraling en sprankeloogjes.
Idd best erg dat het zo gevoelig ligt. Ik voelde mij ook juist vaak veel vetter in mijn slankere tijden, waarschijnlijk omdat je je dan met slankere dames gaat vergelijken.
Als we nu eens van ons lichamen gingen houden ipv ervan te walgen. Ik heb iig geleerd om in de loop der jaren minder te walgen van mijn lichaam. Ik zou alleen willen dat ik er net zo tegen aan kan kijken als mijn partner.
Toen ik 105 kilo woog, waren er nog mensen die mij een lekker wijf vonden. En er zullen er genoeg zijn geweest die mij te vet vonden om lekker te zijn.
Nu zal het zomaar omgekeerd kunnen zijn.
Als iemand tegen mij zegt (neem b.v. die hele slanke vriendin van me) ik moet 5 kilo afvallen. Dan denk ik 'maar 5 kilo, moet zo gepiept zijn' bij wijze van spreken. Terwijl zij die 5 kilo er waarschijnlijk minder snel afkrijgt dan ik 20 kilo.
Een klein vetrandje bij altijd een heel slanke dame, is voor mij het zelfde als een enorme dikke rol die over mijn broek hing. Maar ik vind dat ook die slanke dame gewoon eens een 'kutdag' mag hebben omdat zij baalt van dat (misschien hele kleine vetrandje) omdat ze het normaal niet heeft.
Wat is je referentiekader. Waar vergelijk je zelf mee. Waarom vergelijken we.
Waarom blijft het alijd een walgelijk gevoelig onderwerp...Tja volgens mij blijf jij ook bij elk gewicht een lekker wijf, maar dat zit vooral in jouw uitstraling en sprankeloogjes.
Idd best erg dat het zo gevoelig ligt. Ik voelde mij ook juist vaak veel vetter in mijn slankere tijden, waarschijnlijk omdat je je dan met slankere dames gaat vergelijken.
Als we nu eens van ons lichamen gingen houden ipv ervan te walgen. Ik heb iig geleerd om in de loop der jaren minder te walgen van mijn lichaam. Ik zou alleen willen dat ik er net zo tegen aan kan kijken als mijn partner.
