Lijf & Lijn
alle pijlers
Ernstig obesitas bij partner
maandag 25 november 2013 om 15:15
Mijn partner is over de 120 kg, 1.75 meter en 35 lentes oud: kortom, ernstig obesitas. Ergens wil ze wel afvallen, maar ergens ook niet. Ergens wel: ze probeert soms enkele weken/maanden wat minder te eten (en valt daarbij zo'n 10 kg af) maar daarna stopt ze weer met dieet (onduidelijke reden) en komt ze de 10 kg weer aan. We praten weinig over het overgewicht omdat het een erg gevoelig onderwerp is.
Ik maak me er wel ernstig zorgen om, maar weet niet hoe ik haar verder kan helpen. Ik support haar bij elk dieet dat ze wil volgen, moedig haar aan te gaan fietsen (naar het volgende dorp bijvoorbeeld) of om te gaan wandelen, maar er is altijd wel een excuus om dat vooral NIET te doen (te koud, te nat, te warm, te donker, weinig tijd, geen zin).
Haar wreef is recentelijk ingezakt en ze loopt op steunzolen; heeft waarschijnlijk op d'r d***nder gehad van de dokter, maar verder geen verandering.
Ik geef 't eigenlijk op, maar besef dat haar gezondheid wel ernstig in gevaar is. Voor haarzelf, voor mijzelf (want ik behoud graag mijn partner) en ook voor onze kinderen (die ik liever MET hun moeder oud zie worden)
Wanneer laat je je partner haar eigen beslissingen nemen?
Of moet ik met mijn hakken in 't zand en haar suiker/chips/vet weigeren en haar op de fiets drukken?
Ik maak me er wel ernstig zorgen om, maar weet niet hoe ik haar verder kan helpen. Ik support haar bij elk dieet dat ze wil volgen, moedig haar aan te gaan fietsen (naar het volgende dorp bijvoorbeeld) of om te gaan wandelen, maar er is altijd wel een excuus om dat vooral NIET te doen (te koud, te nat, te warm, te donker, weinig tijd, geen zin).
Haar wreef is recentelijk ingezakt en ze loopt op steunzolen; heeft waarschijnlijk op d'r d***nder gehad van de dokter, maar verder geen verandering.
Ik geef 't eigenlijk op, maar besef dat haar gezondheid wel ernstig in gevaar is. Voor haarzelf, voor mijzelf (want ik behoud graag mijn partner) en ook voor onze kinderen (die ik liever MET hun moeder oud zie worden)
Wanneer laat je je partner haar eigen beslissingen nemen?
Of moet ik met mijn hakken in 't zand en haar suiker/chips/vet weigeren en haar op de fiets drukken?
dinsdag 26 november 2013 om 11:06
TO, je bent niet de hulpverlener van je vrouw. Ik zou haar vooral vanuit je rol van partner benaderen, zeggen dat je van haar houd, maar dat je je ernstige zorgen over haar maakt, ook als de moeder van jullie kinderen. Dat je je zorgen maakt dat jullie zonder moeder zal opgroeien etc. Ik denk dat bij zo veel overgewicht een huis tuin en keuken aanpak niet meer werkt, maar dat je echt met een professional aan de slag moet. In mijn omgeving heb ik iemand gezien die goede ervaringen had met een obesitas kliniek. Diegene was niet opgenomen, maar kreeg wel regelmatig therapie, eet advies, sporten etc. Ook de partner werd daarbij betrokken.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
dinsdag 26 november 2013 om 11:25
Allereerst zou ik heel veel aardige dingen willen zeggen, maar dat is allemaal al gedaan door anderen dus dat voegt weinig meer toe.
Daarom alleen even een reactie op iets wat me opvalt.
quote:daddy_gijs schreef op 26 november 2013 @ 09:13:
[...]
De seks komt in meerdere reacties terug. Ik wil er niet teveel op ingaan, anders dan "het is niet lollig meer". Uiteraard heb ik dat aangegeven en zij weet dat ik niet geniet van de seks samen (to put it mildly). Haar tegenargument: voor jou wil ik wel afvallen, als ik dan maar de garantie heb dat we vaker seks hebben.
Daar maakt zij mijns inziens een fout. Ze moet afvallen voor zichzelf, voor de gezondheid en voor haar kinderen EN voor mij (en in DIE volgorde). Als ze slanker is (en ze hoeft echt niet maat 42 te hebben) gaat de seks ook vast-en-zeker goedkomen en hopelijk de relatie ook (maar garanties geven, doe ik niet).
Kom maar op, met die reacties!
Tot nu toe erg veel zinvolle reacties die mij sterker maken.
Jij doet nu hetzelfde als zij. Tegenargumenten geven, zodat het toch weer niet zo erg nodig lijkt. Het regent, ik heb geen oppas, als je afvalt wil ik misschien nog steeds niet met je vrijen... Zie je de overeenkomst?
Ik denk, net als iemand anders hier opperde, dat jullie veel meer baat hebben bij relatietherapie. Hier speelt meer dan een vrouw die niet wil afvallen. Haar eetproblemen houden iets in stand in jullie relatie waar je allebei liever niet te veel aan denkt.
Sterkte, dit gaat nog een zwaar proces worden. Niet alleen voor haar, ook jij zult aan het werk moeten met jezelf.
Daarom alleen even een reactie op iets wat me opvalt.
quote:daddy_gijs schreef op 26 november 2013 @ 09:13:
[...]
De seks komt in meerdere reacties terug. Ik wil er niet teveel op ingaan, anders dan "het is niet lollig meer". Uiteraard heb ik dat aangegeven en zij weet dat ik niet geniet van de seks samen (to put it mildly). Haar tegenargument: voor jou wil ik wel afvallen, als ik dan maar de garantie heb dat we vaker seks hebben.
Daar maakt zij mijns inziens een fout. Ze moet afvallen voor zichzelf, voor de gezondheid en voor haar kinderen EN voor mij (en in DIE volgorde). Als ze slanker is (en ze hoeft echt niet maat 42 te hebben) gaat de seks ook vast-en-zeker goedkomen en hopelijk de relatie ook (maar garanties geven, doe ik niet).
Kom maar op, met die reacties!
Tot nu toe erg veel zinvolle reacties die mij sterker maken.
Jij doet nu hetzelfde als zij. Tegenargumenten geven, zodat het toch weer niet zo erg nodig lijkt. Het regent, ik heb geen oppas, als je afvalt wil ik misschien nog steeds niet met je vrijen... Zie je de overeenkomst?
Ik denk, net als iemand anders hier opperde, dat jullie veel meer baat hebben bij relatietherapie. Hier speelt meer dan een vrouw die niet wil afvallen. Haar eetproblemen houden iets in stand in jullie relatie waar je allebei liever niet te veel aan denkt.
Sterkte, dit gaat nog een zwaar proces worden. Niet alleen voor haar, ook jij zult aan het werk moeten met jezelf.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
dinsdag 26 november 2013 om 11:30
quote:Dana schreef op 26 november 2013 @ 11:25:
Allereerst zou ik heel veel aardige dingen willen zeggen, maar dat is allemaal al gedaan door anderen dus dat voegt weinig meer toe.
Daarom alleen even een reactie op iets wat me opvalt.
[...]
Jij doet nu hetzelfde als zij. Tegenargumenten geven, zodat het toch weer niet zo erg nodig lijkt. Het regent, ik heb geen oppas, als je afvalt wil ik misschien nog steeds niet met je vrijen... Zie je de overeenkomst?
Ik denk, net als iemand anders hier opperde, dat jullie veel meer baat hebben bij relatietherapie. Hier speelt meer dan een vrouw die niet wil afvallen. Haar eetproblemen houden iets in stand in jullie relatie waar je allebei liever niet te veel aan denkt.
Sterkte, dit gaat nog een zwaar proces worden. Niet alleen voor haar, ook jij zult aan het werk moeten met jezelf.
Precies! Met eisen stellen/dreigen bereik je niets. Zelfvertrouwen ontwikkelen is m.i. het belangrijkste. Therapie kan daar zeker een rol in spelen.
Het lijkt nu of haar overgewicht de oorzaak is van problemen, maar ik denk dat problemen de oorzaak van haar overgewicht zijn.
Laat het overgewicht even rusten en concentreer je op haar psyche en jullie relatie.
Allereerst zou ik heel veel aardige dingen willen zeggen, maar dat is allemaal al gedaan door anderen dus dat voegt weinig meer toe.
Daarom alleen even een reactie op iets wat me opvalt.
[...]
Jij doet nu hetzelfde als zij. Tegenargumenten geven, zodat het toch weer niet zo erg nodig lijkt. Het regent, ik heb geen oppas, als je afvalt wil ik misschien nog steeds niet met je vrijen... Zie je de overeenkomst?
Ik denk, net als iemand anders hier opperde, dat jullie veel meer baat hebben bij relatietherapie. Hier speelt meer dan een vrouw die niet wil afvallen. Haar eetproblemen houden iets in stand in jullie relatie waar je allebei liever niet te veel aan denkt.
Sterkte, dit gaat nog een zwaar proces worden. Niet alleen voor haar, ook jij zult aan het werk moeten met jezelf.
Precies! Met eisen stellen/dreigen bereik je niets. Zelfvertrouwen ontwikkelen is m.i. het belangrijkste. Therapie kan daar zeker een rol in spelen.
Het lijkt nu of haar overgewicht de oorzaak is van problemen, maar ik denk dat problemen de oorzaak van haar overgewicht zijn.
Laat het overgewicht even rusten en concentreer je op haar psyche en jullie relatie.
dinsdag 26 november 2013 om 11:32
Het is natuurlijk een heel mooi streven 'maakt me niet uit hoe je eruit ziet, ik hou toch wel van je', maar dat is natuurlijk onzin. Als ik een man ontmoet die 85 kg weegt en daar verliefd op wordt, wil dat niet automatisch zeggen dat ik hem met +40kg nog net zo aantrekkelijk vind. Kan me heel goed voorstellen dat, in het geval van TO, hij geen seks meer met haar kan hebben. Wil niet zeggen dat hij minder van haar houdt! Juist omdat hij zoveel van haar houdt probeert hij haar te steunen en te stimuleren en dat siert hem.
Wel ben ik het ermee eens dat de vrouw van TO zélf zo ver moet zijn dat de knop bij haar omgaat. Dus vooral wél je gevoelens eerlijk blijven uiten en met elkaar communiceren.
Moeilijk!
Wel ben ik het ermee eens dat de vrouw van TO zélf zo ver moet zijn dat de knop bij haar omgaat. Dus vooral wél je gevoelens eerlijk blijven uiten en met elkaar communiceren.
Moeilijk!
dinsdag 26 november 2013 om 11:47
Ik zou een kerel die me verwijtend aankijkt iedere keer als ik een chipje of een stukje chocola in mijn mond stop heel erg snel zat zijn. Ik maak zelf wel uit hoe ik er uit wil zien en voor wie ik aantrekkelijk wil zijn. Ik wil absoluut niet betutteld worden.
Misschien geldt dat voor TO's partner ook....
Misschien geldt dat voor TO's partner ook....
dinsdag 26 november 2013 om 12:33
quote:amarna schreef op 26 november 2013 @ 11:47:
Ik zou een kerel die me verwijtend aankijkt iedere keer als ik een chipje of een stukje chocola in mijn mond stop heel erg snel zat zijn. Ik maak zelf wel uit hoe ik er uit wil zien en voor wie ik aantrekkelijk wil zijn. Ik wil absoluut niet betutteld worden.
Misschien geldt dat voor TO's partner ook....
Dat kan ik me helemaal voorstellen, ik ook niet. Maar zoals TO zegt: waar ligt de grens? Wanneer is het betuttelen, en wanneer is het zeggen dat er echt iets moet gebeuren omdat je jezelf beschadigt?
TO lukt het niet, dat is duidelijk. Dus zou andere hulp goed zijn, maar ik vrees, dat de vrouw van TO die pas zal accepteren als er meer (gezondheids)problemen komen...
Ik zou een kerel die me verwijtend aankijkt iedere keer als ik een chipje of een stukje chocola in mijn mond stop heel erg snel zat zijn. Ik maak zelf wel uit hoe ik er uit wil zien en voor wie ik aantrekkelijk wil zijn. Ik wil absoluut niet betutteld worden.
Misschien geldt dat voor TO's partner ook....
Dat kan ik me helemaal voorstellen, ik ook niet. Maar zoals TO zegt: waar ligt de grens? Wanneer is het betuttelen, en wanneer is het zeggen dat er echt iets moet gebeuren omdat je jezelf beschadigt?
TO lukt het niet, dat is duidelijk. Dus zou andere hulp goed zijn, maar ik vrees, dat de vrouw van TO die pas zal accepteren als er meer (gezondheids)problemen komen...
dinsdag 26 november 2013 om 13:21
quote:Melpomene schreef op 26 november 2013 @ 12:33:
[...]
Dat kan ik me helemaal voorstellen, ik ook niet. Maar zoals TO zegt: waar ligt de grens? Wanneer is het betuttelen, en wanneer is het zeggen dat er echt iets moet gebeuren omdat je jezelf beschadigt?
TO lukt het niet, dat is duidelijk. Dus zou andere hulp goed zijn, maar ik vrees, dat de vrouw van TO die pas zal accepteren als er meer (gezondheids)problemen komen...
Je hebt gelijk hoor, waar ligt de grens? Ze heeft nu al een mobiliteitsprobleem, dat kan alleen maar erger worden.
Maar ik krijg het fantasiebeeld niet uit mijn hoofd van een volkomen tevreden dikke vrouw die met een ijsje op de bank zit terwijl een echtgenoot met trouwe hondenogen haar smeekt om het ijsje niet op te eten en twee kinderen die huilend aan haar benen hangen: ''ach moederlief, toe, eet niet meer....". Waarna moeder haar koffer pakt en opstapt.Vandaar dat ik begon over die betutteling.
[...]
Dat kan ik me helemaal voorstellen, ik ook niet. Maar zoals TO zegt: waar ligt de grens? Wanneer is het betuttelen, en wanneer is het zeggen dat er echt iets moet gebeuren omdat je jezelf beschadigt?
TO lukt het niet, dat is duidelijk. Dus zou andere hulp goed zijn, maar ik vrees, dat de vrouw van TO die pas zal accepteren als er meer (gezondheids)problemen komen...
Je hebt gelijk hoor, waar ligt de grens? Ze heeft nu al een mobiliteitsprobleem, dat kan alleen maar erger worden.
Maar ik krijg het fantasiebeeld niet uit mijn hoofd van een volkomen tevreden dikke vrouw die met een ijsje op de bank zit terwijl een echtgenoot met trouwe hondenogen haar smeekt om het ijsje niet op te eten en twee kinderen die huilend aan haar benen hangen: ''ach moederlief, toe, eet niet meer....". Waarna moeder haar koffer pakt en opstapt.Vandaar dat ik begon over die betutteling.
dinsdag 26 november 2013 om 13:22
Ik zou ontzettend afknappen op mijn man, als ie meer dan 120 kilo zou wegen en zo passief zou zijn. En ik heb het idee dat Gijs inmiddels ook afgeknapt is op zijn vrouw.
Ik zou het over de gezondheidsboeg gooien en dan vooral de gezondheid van de kinderen. Je bent het aan de kinderen verplicht dat je ze een goed voorbeeld geeft, dat ze begrijpen wat goede voeding is en dat regelmatige beweging normaal is.
En als ze echt niet wil en het wel best vindt zo, tja, ik weet het niet. Zou je daar op de lange duur mee kunnen leven?
Ik zou het over de gezondheidsboeg gooien en dan vooral de gezondheid van de kinderen. Je bent het aan de kinderen verplicht dat je ze een goed voorbeeld geeft, dat ze begrijpen wat goede voeding is en dat regelmatige beweging normaal is.
En als ze echt niet wil en het wel best vindt zo, tja, ik weet het niet. Zou je daar op de lange duur mee kunnen leven?
dinsdag 26 november 2013 om 13:27
quote:ainne schreef op 26 november 2013 @ 13:22:
Ik zou ontzettend afknappen op mijn man, als ie meer dan 120 kilo zou wegen en zo passief zou zijn. En ik heb het idee dat Gijs inmiddels ook afgeknapt is op zijn vrouw.
Ik zou het over de gezondheidsboeg gooien en dan vooral de gezondheid van de kinderen. Je bent het aan de kinderen verplicht dat je ze een goed voorbeeld geeft, dat ze begrijpen wat goede voeding is en dat regelmatige beweging normaal is.
En als ze echt niet wil en het wel best vindt zo, tja, ik weet het niet. Zou je daar op de lange duur mee kunnen leven?Wie zegt dat Gijs zo'n superechtgenoot is? Misschien is zij wel zo dik geworden omdat ze afgeknapt is op hem?
Ik zou ontzettend afknappen op mijn man, als ie meer dan 120 kilo zou wegen en zo passief zou zijn. En ik heb het idee dat Gijs inmiddels ook afgeknapt is op zijn vrouw.
Ik zou het over de gezondheidsboeg gooien en dan vooral de gezondheid van de kinderen. Je bent het aan de kinderen verplicht dat je ze een goed voorbeeld geeft, dat ze begrijpen wat goede voeding is en dat regelmatige beweging normaal is.
En als ze echt niet wil en het wel best vindt zo, tja, ik weet het niet. Zou je daar op de lange duur mee kunnen leven?Wie zegt dat Gijs zo'n superechtgenoot is? Misschien is zij wel zo dik geworden omdat ze afgeknapt is op hem?
dinsdag 26 november 2013 om 13:36
quote:amarna schreef op 26 november 2013 @ 11:47:
Ik zou een kerel die me verwijtend aankijkt iedere keer als ik een chipje of een stukje chocola in mijn mond stop heel erg snel zat zijn. Ik maak zelf wel uit hoe ik er uit wil zien en voor wie ik aantrekkelijk wil zijn. Ik wil absoluut niet betutteld worden.
Misschien geldt dat voor TO's partner ook....
Dit lijkt me logisch, maar de grote vraag is wel wat TO dan wel kan doen.
Hij maakt zich duidelijk zorgen om de gezondheid van zn partner en om de gezondheid van hun relatie, maar hij lijkt zelf niet de macht te hebben om er iets aan te kunnen doen.
Dreigen met echtscheiding gaat niet helpen, dat versterkt hooguit de negatieve spiraal.
Motiveren, samen bewegen etcetera zijn ook al geprobeerd en helpen ook niet.
Moet TO dan maar lijdzaam gaan wachten tot misschien in de toekomst wel de knop om gaat en zijn partner uit zichzelf wil gaan afvallen?
Erg lastig dat voor de meeste destructieve patronen, mensen er pas uit kunnen komen als ze dat zelf willen. Ik heb hier op de obesitaspoli ook verhalen gehoord dat de knop bij mensen pas om ging toen de galblaas verwijderd was, er een nieuwe heup geplaatst was ivm slijtage en er 2 kunstknieen geplaatst werden.
Dat kan toch de bedoeling niet zijn? Lijkt me noch voor de persoon zelf, noch voor de omgeving en de maatschappij in het algemeen goed als het eerst zover moet komen voordat er iets aan de oorzaak gedaan wordt.
Maar hoe kun je iemand dan wel motiveren om actie te ondernemen?
Ik zou een kerel die me verwijtend aankijkt iedere keer als ik een chipje of een stukje chocola in mijn mond stop heel erg snel zat zijn. Ik maak zelf wel uit hoe ik er uit wil zien en voor wie ik aantrekkelijk wil zijn. Ik wil absoluut niet betutteld worden.
Misschien geldt dat voor TO's partner ook....
Dit lijkt me logisch, maar de grote vraag is wel wat TO dan wel kan doen.
Hij maakt zich duidelijk zorgen om de gezondheid van zn partner en om de gezondheid van hun relatie, maar hij lijkt zelf niet de macht te hebben om er iets aan te kunnen doen.
Dreigen met echtscheiding gaat niet helpen, dat versterkt hooguit de negatieve spiraal.
Motiveren, samen bewegen etcetera zijn ook al geprobeerd en helpen ook niet.
Moet TO dan maar lijdzaam gaan wachten tot misschien in de toekomst wel de knop om gaat en zijn partner uit zichzelf wil gaan afvallen?
Erg lastig dat voor de meeste destructieve patronen, mensen er pas uit kunnen komen als ze dat zelf willen. Ik heb hier op de obesitaspoli ook verhalen gehoord dat de knop bij mensen pas om ging toen de galblaas verwijderd was, er een nieuwe heup geplaatst was ivm slijtage en er 2 kunstknieen geplaatst werden.
Dat kan toch de bedoeling niet zijn? Lijkt me noch voor de persoon zelf, noch voor de omgeving en de maatschappij in het algemeen goed als het eerst zover moet komen voordat er iets aan de oorzaak gedaan wordt.
Maar hoe kun je iemand dan wel motiveren om actie te ondernemen?
dinsdag 26 november 2013 om 13:38
quote:amarna schreef op 26 november 2013 @ 13:27:
[...]
Wie zegt dat Gijs zo'n superechtgenoot is? Misschien is zij wel zo dik geworden omdat ze afgeknapt is op hem?
Stel nu dat het wel zo is, vind je het dan niet een ietsiepietsie zwak dat ze zich zo ontzettend laat gaan dat zelfs haar eigen gezondheid haar niets meer interesseert? Ik wel. Ze heeft namelijk ook verantwoording naar haar kinderen toe.
En verder begrijp ik heel goed dat Gijs geen zin meer heeft in sex. Bij haar is het omdat ze dik is, maar als mijn vent ineens besluit zich nog maar ééns per jaar te douchen, zou ik om die reden ook geen zin in sex meer hebben. Je valt op iemand, iemand kan veranderen, maar je hoeft niet altijd mee te veranderen onder het motto in voor en tegenspoed. Zeker iemand die zo onverschillig met zijn of haar gezondheid om gaat zou bij mij voor een flinke afknapper zorgen.
[...]
Wie zegt dat Gijs zo'n superechtgenoot is? Misschien is zij wel zo dik geworden omdat ze afgeknapt is op hem?
Stel nu dat het wel zo is, vind je het dan niet een ietsiepietsie zwak dat ze zich zo ontzettend laat gaan dat zelfs haar eigen gezondheid haar niets meer interesseert? Ik wel. Ze heeft namelijk ook verantwoording naar haar kinderen toe.
En verder begrijp ik heel goed dat Gijs geen zin meer heeft in sex. Bij haar is het omdat ze dik is, maar als mijn vent ineens besluit zich nog maar ééns per jaar te douchen, zou ik om die reden ook geen zin in sex meer hebben. Je valt op iemand, iemand kan veranderen, maar je hoeft niet altijd mee te veranderen onder het motto in voor en tegenspoed. Zeker iemand die zo onverschillig met zijn of haar gezondheid om gaat zou bij mij voor een flinke afknapper zorgen.
dinsdag 26 november 2013 om 13:41
quote:amarna schreef op 26 november 2013 @ 13:27:
[...]
Wie zegt dat Gijs zo'n superechtgenoot is? Misschien is zij wel zo dik geworden omdat ze afgeknapt is op hem?
Misschien, misschien. Of misschien eet ze gewoon te veel en is ze liever lui dan moe. Ja ja, vast niet erg aardig van me, maar toch een vrij waarschijnlijk scenario.
En het eindresultaat is hetzelfde, Gijs heeft een te dikke vrouw die hij niet meer aantrekkelijk vindt en hij weet niet meer wat ie nog kan doen om haar te helpen/stimuleren om af te vallen.
[...]
Wie zegt dat Gijs zo'n superechtgenoot is? Misschien is zij wel zo dik geworden omdat ze afgeknapt is op hem?
Misschien, misschien. Of misschien eet ze gewoon te veel en is ze liever lui dan moe. Ja ja, vast niet erg aardig van me, maar toch een vrij waarschijnlijk scenario.
En het eindresultaat is hetzelfde, Gijs heeft een te dikke vrouw die hij niet meer aantrekkelijk vindt en hij weet niet meer wat ie nog kan doen om haar te helpen/stimuleren om af te vallen.
dinsdag 26 november 2013 om 13:48
quote:amarna schreef op 26 november 2013 @ 13:21:
[...]
Je hebt gelijk hoor, waar ligt de grens? Ze heeft nu al een mobiliteitsprobleem, dat kan alleen maar erger worden.
Maar ik krijg het fantasiebeeld niet uit mijn hoofd van een volkomen tevreden dikke vrouw die met een ijsje op de bank zit terwijl een echtgenoot met trouwe hondenogen haar smeekt om het ijsje niet op te eten en twee kinderen die huilend aan haar benen hangen: ''ach moederlief, toe, eet niet meer....". Waarna moeder haar koffer pakt en opstapt.Vandaar dat ik begon over die betutteling.Toen ik nog twee pakjes peuken rookte, vond ik ook elke opmerking erover betuttelend. ACHTERAF zie ik pas, wat ik mezelf aandeed. Daarvoor kwam ik ook altijd met de begatelliserende opmerkingen als 'ik kan ook morgen onder de bus komen', 'een tevreden roker is geen onruststoker', 'mijn schoonmoeder rookt al zestig jaar en is heel gezond'... en noem ze maar op. Dat heet ontkenning.
[...]
Je hebt gelijk hoor, waar ligt de grens? Ze heeft nu al een mobiliteitsprobleem, dat kan alleen maar erger worden.
Maar ik krijg het fantasiebeeld niet uit mijn hoofd van een volkomen tevreden dikke vrouw die met een ijsje op de bank zit terwijl een echtgenoot met trouwe hondenogen haar smeekt om het ijsje niet op te eten en twee kinderen die huilend aan haar benen hangen: ''ach moederlief, toe, eet niet meer....". Waarna moeder haar koffer pakt en opstapt.Vandaar dat ik begon over die betutteling.Toen ik nog twee pakjes peuken rookte, vond ik ook elke opmerking erover betuttelend. ACHTERAF zie ik pas, wat ik mezelf aandeed. Daarvoor kwam ik ook altijd met de begatelliserende opmerkingen als 'ik kan ook morgen onder de bus komen', 'een tevreden roker is geen onruststoker', 'mijn schoonmoeder rookt al zestig jaar en is heel gezond'... en noem ze maar op. Dat heet ontkenning.
dinsdag 26 november 2013 om 13:51
dinsdag 26 november 2013 om 13:52
Natuurlijk wil ze wel, maar misschien is ze ook moe. Al een paar keer 10 kilo afgevallen en steeds weer terug, moet er niet aan denken. Misschien is ze wel niet echt een buitenmens, ik ben ook nooit zo van het fietsen in de regen. Waarom niet iets leukers samen doen, dansen? Met de kinderen naar het zwembad? Maar het allerbelangrijkste: PRATEN. Je maakt je zorgen om haar gezondheid, is ze wel gelukkig? Hoe kan jij haar helpen?
dinsdag 26 november 2013 om 13:57
Ik denk dat Gijs niets kan doen om zijn vrouw te motiveren, want die motivatie moet vanuit haarzelf komen. Nu lijkt het erop alsof ze zich betutteld voelt door alle pogingen en misschien wel daardoor de hakken, als ze al schoenen met hakken kan dragen, in het zand zet.
Kennelijk heeft ze nog geen last van haar overgewicht, al is haar wreefprobleem er al wel. Maar daar lijkt ze niet de combinatie overgewicht en behindering van gezond lijf mee te hebben gemaakt. Je went ook aan minder kunnen en minder energie hebben. Het sluipt erin.
Is jouw vrouw altijd al dik geweest. Heb je haar leren kennen toen ze die 120 kg woog?
Ik zou eerder denken dat je vrouw een laag zelfbeeld heeft. Ze gunt het zichzelf niet om gezond(er) te zijn. Heeft nog geen inzicht in wat jarenlang te dik zijn met je lijf doet. En dat die angst om iemand te verliezen doordat je ziet dat hij/zij niet goed voor zichzelf zorgt welgemeend is en geen argumentje om een slankere vrouw te krijgen. En als dat het wel is, dan spelen er andere zaken.
Het is een soort van gesloten cirkel. Als iedereen om je heen zeurt dat je zo dik bent en meer moet dit en dat en zus en zo, voel je je waardeloos. Dus neem je nog maar weer een zak chips. Om dat waardeloze gevoel weg te stoppen. En door commentaar op het opeten van alweer een zak chips ben je weer terug bij af. En als je man dan liever ook niet met je naar bed wil, dan bevestigt dat alles waar je bang voor bent, maar zelf in stand houdt. Cirkeltje is rond.
Je vrouw moet het haarzelf gunnen om gezonder te leven. Niet slanker, maar gezonder. Dan komt dat slankere lijf vanzelf wel. In ieder geval slanker dan 120 kg. 10% gewichtsvermindering is al een stuk beter voor je hart.
Ik denk dat je vrouw meer heeft aan hulp bij een beter inzicht in wat het dik-zijn haar oplevert.
Kennelijk heeft ze nog geen last van haar overgewicht, al is haar wreefprobleem er al wel. Maar daar lijkt ze niet de combinatie overgewicht en behindering van gezond lijf mee te hebben gemaakt. Je went ook aan minder kunnen en minder energie hebben. Het sluipt erin.
Is jouw vrouw altijd al dik geweest. Heb je haar leren kennen toen ze die 120 kg woog?
Ik zou eerder denken dat je vrouw een laag zelfbeeld heeft. Ze gunt het zichzelf niet om gezond(er) te zijn. Heeft nog geen inzicht in wat jarenlang te dik zijn met je lijf doet. En dat die angst om iemand te verliezen doordat je ziet dat hij/zij niet goed voor zichzelf zorgt welgemeend is en geen argumentje om een slankere vrouw te krijgen. En als dat het wel is, dan spelen er andere zaken.
Het is een soort van gesloten cirkel. Als iedereen om je heen zeurt dat je zo dik bent en meer moet dit en dat en zus en zo, voel je je waardeloos. Dus neem je nog maar weer een zak chips. Om dat waardeloze gevoel weg te stoppen. En door commentaar op het opeten van alweer een zak chips ben je weer terug bij af. En als je man dan liever ook niet met je naar bed wil, dan bevestigt dat alles waar je bang voor bent, maar zelf in stand houdt. Cirkeltje is rond.
Je vrouw moet het haarzelf gunnen om gezonder te leven. Niet slanker, maar gezonder. Dan komt dat slankere lijf vanzelf wel. In ieder geval slanker dan 120 kg. 10% gewichtsvermindering is al een stuk beter voor je hart.
Ik denk dat je vrouw meer heeft aan hulp bij een beter inzicht in wat het dik-zijn haar oplevert.
Everything you see I owe to spaghetti!
dinsdag 26 november 2013 om 14:02
Toen ik vol in mijn eetverslaving zat, was ik emotioneel niet echt aanwezig voor de vrienden om mij heen.
Mij heeft het geholpen, dat ik dáár op gewezen werd. ´ Ik kan je niet bereiken, je maakt geen echt contact met me, ik voel me eenzaam zo´.
Want ik haalde veel van mijn eigenwaarde uit wat ik voor andere mensen kon betekenen. Toen mijn obsessie t.a.v. eten dat overwoekerde, werd ik bereid om er écht aan te gaan werken.
Net als dat er bij alcoholverslaving AA is, is er ook zoiets voor eetverslaving.
AO
Ook is er professionele hulp mogelijk, bij verslavingsklinieken, ook ambulant.
Mij heeft het geholpen, dat ik dáár op gewezen werd. ´ Ik kan je niet bereiken, je maakt geen echt contact met me, ik voel me eenzaam zo´.
Want ik haalde veel van mijn eigenwaarde uit wat ik voor andere mensen kon betekenen. Toen mijn obsessie t.a.v. eten dat overwoekerde, werd ik bereid om er écht aan te gaan werken.
Net als dat er bij alcoholverslaving AA is, is er ook zoiets voor eetverslaving.
AO
Ook is er professionele hulp mogelijk, bij verslavingsklinieken, ook ambulant.
dinsdag 26 november 2013 om 14:11
maar ook voor professionele hulp vanuit de verslavingshoek of een obesitaspoli of juist voor het analyseren en versterken van haar eigenwaarde, zal het initiatief dan toch uit TO's partner zelf moeten komen?
Als hij haar aan dr haren naar een psycholoog sleept 'want de vivavrouwen zeggen dat je dik bent omdat je een negatief zelfbeeld hebt waaraan je moet werken' dan werkt dat natuurlijk ook voor geen meter.
Maar betekent dat dan dat TO dus niets kan doen totdat zij zelf iets aan haar overgewicht of onderliggende psychologische oorzaken wil gaan doen?
Als hij haar aan dr haren naar een psycholoog sleept 'want de vivavrouwen zeggen dat je dik bent omdat je een negatief zelfbeeld hebt waaraan je moet werken' dan werkt dat natuurlijk ook voor geen meter.
Maar betekent dat dan dat TO dus niets kan doen totdat zij zelf iets aan haar overgewicht of onderliggende psychologische oorzaken wil gaan doen?
dinsdag 26 november 2013 om 14:15
quote:laylalala schreef op 26 november 2013 @ 14:11:
Maar betekent dat dan dat TO dus niets kan doen totdat zij zelf iets aan haar overgewicht of onderliggende psychologische oorzaken kan doen?
En wie zegt dat ze ooit spontaan zelf op dat omslagpunt komt? En wat als ze er nooit komt?
Houden van, door dik en dun, ik weet het niet hoor.
Maar betekent dat dan dat TO dus niets kan doen totdat zij zelf iets aan haar overgewicht of onderliggende psychologische oorzaken kan doen?
En wie zegt dat ze ooit spontaan zelf op dat omslagpunt komt? En wat als ze er nooit komt?
Houden van, door dik en dun, ik weet het niet hoor.
dinsdag 26 november 2013 om 14:16
Hoe komt het dat je vrouw zo zwaar is en veel eet? Dit is een serieus probleem denk ik. Het is te makkelijk om te zeggen dat ze af moet vallen.
Hoe ziet ze zichzelf? Hoe is haar zelfbeeld? En vooral wil ze zelf ook afvallen en wil ze zelf het probleem wat er onder ligt aanpakken? Als zij het niet wil en er zelf niet achter staat werkt het niet.
Ik vind het wel zorgwekkend dat ze voor alles een excuus verzint.
Ik herken het ook. Niet bij mezelf maar ik heb met 2 collega's samen gewerkt die morbide obesitas hadden/hebben.
Een van hen heeft een maagband laten zetten enkele jaren geleden, maar is daarna weer flink gaan eten en nu is ze weer veel te zwaar. Bovendien wat ze eet is nog eens heel ongezond ook. Heel veel vettigheid en snoep.
Ze heeft ook overal een excuus voor en eet allerlei zoetigheid de hele dag door terwijl ze zelf zegt dat ze niets kan eten...en dat gelooft ze zelf ook.maar als ik moest eten wat zij in een dag naar binnen werkt...zou ik ook over 6 mnd niet meer door de deur passen. Zij wuift ook alle hulp weg.
Maar zal geen taartje af slaan. Heel onverantwoordelijk gedrag in mijn ogen. Ik heb het er vaak over gehad met haar omdat ik haar graag wilde helpen maar ben daar nu mee opgehouden omdat het toch niet helpt.
Ik denk dat als je vrouw echt zelf geholpen wil worden dat je het probleem dan bij de wortels aan moet pakken dus en sporten en bewegen en een dietiste en een psycholoog en/of psychotherapeut. Alleen dan, als ze er zelf 200% achter staat en deze hulp accepteert zal het effect hebben ben ik bang.
Hoe ziet ze zichzelf? Hoe is haar zelfbeeld? En vooral wil ze zelf ook afvallen en wil ze zelf het probleem wat er onder ligt aanpakken? Als zij het niet wil en er zelf niet achter staat werkt het niet.
Ik vind het wel zorgwekkend dat ze voor alles een excuus verzint.
Ik herken het ook. Niet bij mezelf maar ik heb met 2 collega's samen gewerkt die morbide obesitas hadden/hebben.
Een van hen heeft een maagband laten zetten enkele jaren geleden, maar is daarna weer flink gaan eten en nu is ze weer veel te zwaar. Bovendien wat ze eet is nog eens heel ongezond ook. Heel veel vettigheid en snoep.
Ze heeft ook overal een excuus voor en eet allerlei zoetigheid de hele dag door terwijl ze zelf zegt dat ze niets kan eten...en dat gelooft ze zelf ook.maar als ik moest eten wat zij in een dag naar binnen werkt...zou ik ook over 6 mnd niet meer door de deur passen. Zij wuift ook alle hulp weg.
Maar zal geen taartje af slaan. Heel onverantwoordelijk gedrag in mijn ogen. Ik heb het er vaak over gehad met haar omdat ik haar graag wilde helpen maar ben daar nu mee opgehouden omdat het toch niet helpt.
Ik denk dat als je vrouw echt zelf geholpen wil worden dat je het probleem dan bij de wortels aan moet pakken dus en sporten en bewegen en een dietiste en een psycholoog en/of psychotherapeut. Alleen dan, als ze er zelf 200% achter staat en deze hulp accepteert zal het effect hebben ben ik bang.
dinsdag 26 november 2013 om 14:24
Ik lees in een ander topic dat je vrouw niet werkt. Doet zij wel vrijwilligerswerk bijvoorbeeld?
Ik kan mij voorstellen dat werken haar goed kan doen. Dat ze dan gewaardeerd gaat worden om wat ze doet, door iemand anders dan haar partner. Dit kan haar zelfvertrouwen goed doen. En misschien heeft dat wel het gewenste effect.
Ik kan mij voorstellen dat werken haar goed kan doen. Dat ze dan gewaardeerd gaat worden om wat ze doet, door iemand anders dan haar partner. Dit kan haar zelfvertrouwen goed doen. En misschien heeft dat wel het gewenste effect.
dinsdag 26 november 2013 om 14:27
quote:ainne schreef op 26 november 2013 @ 14:15:
[...]
En wie zegt dat ze ooit spontaan zelf op dat omslagpunt komt? En wat als ze er nooit komt?
Houden van, door dik en dun, ik weet het niet hoor.
Precies het punt wat ik eerder ook bedoelde: mensen met een verslaving kunnen altijd pas geholpen worden als ze op ' dat punt' komen. Maar wie zegt dat ze daar ooit komen?
En zoals in mijn eerdere voorbeelden: wat als iemand na diverse overgewicht-gerelateerde medische ingrepen nog steeds niet op dat punt is? Moet je dan nog steeds maar blijven wachten?
Ik hoop dat de eerder aanwezige ervaringsdeskundige hier misschien nog iets over willen zeggen? Hoe ver (/diep) zijn zij zelf gegaan voordat ze op dat punt kwamen en was er echt niets dat de omgeving kan doen om dat punt te vervroegen?
[...]
En wie zegt dat ze ooit spontaan zelf op dat omslagpunt komt? En wat als ze er nooit komt?
Houden van, door dik en dun, ik weet het niet hoor.
Precies het punt wat ik eerder ook bedoelde: mensen met een verslaving kunnen altijd pas geholpen worden als ze op ' dat punt' komen. Maar wie zegt dat ze daar ooit komen?
En zoals in mijn eerdere voorbeelden: wat als iemand na diverse overgewicht-gerelateerde medische ingrepen nog steeds niet op dat punt is? Moet je dan nog steeds maar blijven wachten?
Ik hoop dat de eerder aanwezige ervaringsdeskundige hier misschien nog iets over willen zeggen? Hoe ver (/diep) zijn zij zelf gegaan voordat ze op dat punt kwamen en was er echt niets dat de omgeving kan doen om dat punt te vervroegen?
dinsdag 26 november 2013 om 14:27
quote:laylalala schreef op 26 november 2013 @ 14:11:
maar ook voor professionele hulp vanuit de verslavingshoek of een obesitaspoli of juist voor het analyseren en versterken van haar eigenwaarde, zal het initiatief dan toch uit TO's partner zelf moeten komen?
Als hij haar aan dr haren naar een psycholoog sleept 'want de vivavrouwen zeggen dat je dik bent omdat je een negatief zelfbeeld hebt waaraan je moet werken' dan werkt dat natuurlijk ook voor geen meter.
Maar betekent dat dan dat TO dus niets kan doen totdat zij zelf iets aan haar overgewicht of onderliggende psychologische oorzaken wil gaan doen?
Ja, ze zal zelf moeten willen.
Wat ik net aangaf, is wat maakte dat ik meer ging willen. Door gewezen te worden op andere dingen dan mijn uiterlijk of eetgewoonten. Dat het ging om liefde, contact. Dat ik dat dreigde kwijt te raken.
Je staat redelijk machteloos als partner.
maar ook voor professionele hulp vanuit de verslavingshoek of een obesitaspoli of juist voor het analyseren en versterken van haar eigenwaarde, zal het initiatief dan toch uit TO's partner zelf moeten komen?
Als hij haar aan dr haren naar een psycholoog sleept 'want de vivavrouwen zeggen dat je dik bent omdat je een negatief zelfbeeld hebt waaraan je moet werken' dan werkt dat natuurlijk ook voor geen meter.
Maar betekent dat dan dat TO dus niets kan doen totdat zij zelf iets aan haar overgewicht of onderliggende psychologische oorzaken wil gaan doen?
Ja, ze zal zelf moeten willen.
Wat ik net aangaf, is wat maakte dat ik meer ging willen. Door gewezen te worden op andere dingen dan mijn uiterlijk of eetgewoonten. Dat het ging om liefde, contact. Dat ik dat dreigde kwijt te raken.
Je staat redelijk machteloos als partner.
dinsdag 26 november 2013 om 14:34
quote:laylalala schreef op 26 november 2013 @ 13:36:
[...]
Dit lijkt me logisch, maar de grote vraag is wel wat TO dan wel kan doen.
Hij maakt zich duidelijk zorgen om de gezondheid van zn partner en om de gezondheid van hun relatie, maar hij lijkt zelf niet de macht te hebben om er iets aan te kunnen doen.
Dreigen met echtscheiding gaat niet helpen, dat versterkt hooguit de negatieve spiraal.
Motiveren, samen bewegen etcetera zijn ook al geprobeerd en helpen ook niet.
Moet TO dan maar lijdzaam gaan wachten tot misschien in de toekomst wel de knop om gaat en zijn partner uit zichzelf wil gaan afvallen?
Erg lastig dat voor de meeste destructieve patronen, mensen er pas uit kunnen komen als ze dat zelf willen. Ik heb hier op de obesitaspoli ook verhalen gehoord dat de knop bij mensen pas om ging toen de galblaas verwijderd was, er een nieuwe heup geplaatst was ivm slijtage en er 2 kunstknieen geplaatst werden.
Dat kan toch de bedoeling niet zijn? Lijkt me noch voor de persoon zelf, noch voor de omgeving en de maatschappij in het algemeen goed als het eerst zover moet komen voordat er iets aan de oorzaak gedaan wordt.
Maar hoe kun je iemand dan wel motiveren om actie te ondernemen?
Ik proef bij TO's vrouw gebrek aan zelfvertrouwen. Dikke mensen eten hun frustatie vervolgens weer weg en komen dan in een vicieuze cirkel.
Misschien gaat ze beter over zichzelf denken als ze vaardigheden gaat ontwikkelen? Iedereen heeft talenten die met een beetje aanmoediging ontwikkeld kunnen worden.
Mijn schoonzus bijvoorbeeld had een heel laag zelfbeeld. Vond zichzelf dommer en lelijker dan ieder ander. Toen ze na een aantal jaren thuismoeder zijn weer is gaan werken is ze helemaal opgebloeid. Soms ga je op heel andere manier naar jezelf kijken als je uit je vertrouwde cirkeltje breekt.
[...]
Dit lijkt me logisch, maar de grote vraag is wel wat TO dan wel kan doen.
Hij maakt zich duidelijk zorgen om de gezondheid van zn partner en om de gezondheid van hun relatie, maar hij lijkt zelf niet de macht te hebben om er iets aan te kunnen doen.
Dreigen met echtscheiding gaat niet helpen, dat versterkt hooguit de negatieve spiraal.
Motiveren, samen bewegen etcetera zijn ook al geprobeerd en helpen ook niet.
Moet TO dan maar lijdzaam gaan wachten tot misschien in de toekomst wel de knop om gaat en zijn partner uit zichzelf wil gaan afvallen?
Erg lastig dat voor de meeste destructieve patronen, mensen er pas uit kunnen komen als ze dat zelf willen. Ik heb hier op de obesitaspoli ook verhalen gehoord dat de knop bij mensen pas om ging toen de galblaas verwijderd was, er een nieuwe heup geplaatst was ivm slijtage en er 2 kunstknieen geplaatst werden.
Dat kan toch de bedoeling niet zijn? Lijkt me noch voor de persoon zelf, noch voor de omgeving en de maatschappij in het algemeen goed als het eerst zover moet komen voordat er iets aan de oorzaak gedaan wordt.
Maar hoe kun je iemand dan wel motiveren om actie te ondernemen?
Ik proef bij TO's vrouw gebrek aan zelfvertrouwen. Dikke mensen eten hun frustatie vervolgens weer weg en komen dan in een vicieuze cirkel.
Misschien gaat ze beter over zichzelf denken als ze vaardigheden gaat ontwikkelen? Iedereen heeft talenten die met een beetje aanmoediging ontwikkeld kunnen worden.
Mijn schoonzus bijvoorbeeld had een heel laag zelfbeeld. Vond zichzelf dommer en lelijker dan ieder ander. Toen ze na een aantal jaren thuismoeder zijn weer is gaan werken is ze helemaal opgebloeid. Soms ga je op heel andere manier naar jezelf kijken als je uit je vertrouwde cirkeltje breekt.
