Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand III (ook nieuwe mensen blijven welkom!)
donderdag 26 augustus 2010 om 16:41
Deel drie alweer, van ons inspirerende, intussen toch werkelijk sektarische topic.
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
woensdag 8 september 2010 om 20:22
Om het positief te formuleren: Hanke, je bent stabiel gebleven!!
Kalliope, vreemd dat de GGD je zo wegstuurde. Zoals jij het omschreef leek het wel erg op BED. In ieder geval op een eetprobleem, dan zou de GGD je toch moeten kunnen helpen?? Kan me voorstellen dat je de moed in de schoenen zakt om zo weggestuurd te worden...
Kalliope, vreemd dat de GGD je zo wegstuurde. Zoals jij het omschreef leek het wel erg op BED. In ieder geval op een eetprobleem, dan zou de GGD je toch moeten kunnen helpen?? Kan me voorstellen dat je de moed in de schoenen zakt om zo weggestuurd te worden...
woensdag 8 september 2010 om 22:58
Hello meiden,
Leo: ik hoop dat iedereen mooi afscheid van Opa Veldmuis heeft kunnen nemen.
Hanke: ik vind je heel goed klinken. Als je kijkt hoe diep je vorige week nog zat....Vaak vergeet je dat zelf en als het dan opeens voor een zes-minnetje ofzo gaat, dan denk je: mwawwwww, het leven is bepaald geen acht op het moment. Maar je vergeet dat je de week daarvoor nog op een drie zat en dat je toch maar weer snel naar een voldoende bent opgeklommen.
Ik zit een beetje met de eetmeter en met mezelf te stoeien. Had een nieuw recept geprobeerd waar nogal wat boter in ging (voor een witte saus). En heb gister en vandaag weer wat wijntjes op. Dat wil ik. Tenminste, ik vind koken leuk en dit recept wilde ik al langer proberen en omdat ik niet lijn en dus alles doe wat ik wil -maar met verstand-is dit recept er gekomen. Volgende keer is het weer een slank gerecht. En ik houd van mijn wijntjes. Ik heb vorige week door de weeks niet gedronken en ik doe nu ook echt rustiger met de fles dan normaal.
Allemaal prima en bewust. Maar in de eetmeter zat ik gisteren op 2000 en vandaag op 1800 calo's. En dat houdt me teveel bezig. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden.
Natuurlijk is het niet teveel. Maar ik wil ondanks eten-met-verstand, toch ook graag wel afvallen.
En ik vraag me dan af of ik niet strenger moet zijn. Maar dan voel ik me weer moedeloos (zo van: eigenlijk moet ik echt op rantsoen).
En dan bedenk ik me, dat ik met mijn lengte en gewicht waarschijnlijk meer dan 2000 calo's per dag verbrand en gisteren flink heb gezwommen en dat morgen weer wil doen. Dus dat ik best goed bezig ben.
Maar denk ik dan: Je bent wel snel tevreden he, zeggen dat je goed bezig en kilo's kwijt willen en na een flink weekend gewoon weer aan de 2000 calo's.
Ik heb trouwens geen snoep en snaai gegeten, wel heerlijke volkoren boterhammen met mager beleg en rauwkost, magere yoghurt met lekker fruit etc. Maar wel weer s'avonds na het eten aan de crackers (met magere smeerkaas). En dat is op zich niet erg, maar je eet daarmee wel weer de calo's erbij.
Anyway, ik weet niet wat ik wil zeggen. Dat is het hele punt. Ik weet niet wat ik er van vind. Ik kan mijn standpunt niet bepalen. Ik weet niet of ik me goed of slecht moet voelen over wat ik doe.
Ja goed natuurlijk. Daar zijn we hier de hele tijd mee bezig. Lief zijn voor jezelf enzo. Maar ik ben blijkbaar bang dat als je aardig en lief bent voor jezelf dat dat ook 'kritiekloos' betekent en dat het dan niet opschiet.
Leo: ik hoop dat iedereen mooi afscheid van Opa Veldmuis heeft kunnen nemen.
Hanke: ik vind je heel goed klinken. Als je kijkt hoe diep je vorige week nog zat....Vaak vergeet je dat zelf en als het dan opeens voor een zes-minnetje ofzo gaat, dan denk je: mwawwwww, het leven is bepaald geen acht op het moment. Maar je vergeet dat je de week daarvoor nog op een drie zat en dat je toch maar weer snel naar een voldoende bent opgeklommen.
Ik zit een beetje met de eetmeter en met mezelf te stoeien. Had een nieuw recept geprobeerd waar nogal wat boter in ging (voor een witte saus). En heb gister en vandaag weer wat wijntjes op. Dat wil ik. Tenminste, ik vind koken leuk en dit recept wilde ik al langer proberen en omdat ik niet lijn en dus alles doe wat ik wil -maar met verstand-is dit recept er gekomen. Volgende keer is het weer een slank gerecht. En ik houd van mijn wijntjes. Ik heb vorige week door de weeks niet gedronken en ik doe nu ook echt rustiger met de fles dan normaal.
Allemaal prima en bewust. Maar in de eetmeter zat ik gisteren op 2000 en vandaag op 1800 calo's. En dat houdt me teveel bezig. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden.
Natuurlijk is het niet teveel. Maar ik wil ondanks eten-met-verstand, toch ook graag wel afvallen.
En ik vraag me dan af of ik niet strenger moet zijn. Maar dan voel ik me weer moedeloos (zo van: eigenlijk moet ik echt op rantsoen).
En dan bedenk ik me, dat ik met mijn lengte en gewicht waarschijnlijk meer dan 2000 calo's per dag verbrand en gisteren flink heb gezwommen en dat morgen weer wil doen. Dus dat ik best goed bezig ben.
Maar denk ik dan: Je bent wel snel tevreden he, zeggen dat je goed bezig en kilo's kwijt willen en na een flink weekend gewoon weer aan de 2000 calo's.
Ik heb trouwens geen snoep en snaai gegeten, wel heerlijke volkoren boterhammen met mager beleg en rauwkost, magere yoghurt met lekker fruit etc. Maar wel weer s'avonds na het eten aan de crackers (met magere smeerkaas). En dat is op zich niet erg, maar je eet daarmee wel weer de calo's erbij.
Anyway, ik weet niet wat ik wil zeggen. Dat is het hele punt. Ik weet niet wat ik er van vind. Ik kan mijn standpunt niet bepalen. Ik weet niet of ik me goed of slecht moet voelen over wat ik doe.
Ja goed natuurlijk. Daar zijn we hier de hele tijd mee bezig. Lief zijn voor jezelf enzo. Maar ik ben blijkbaar bang dat als je aardig en lief bent voor jezelf dat dat ook 'kritiekloos' betekent en dat het dan niet opschiet.
woensdag 8 september 2010 om 23:06
Hiltje, ga gewoon even door zoals nu. Over een paar weken dan heb je een overzichtje op de voedingswijzer/eetmeter en dan kan je eventueel bepalen wat er anders kan.
Ik merk dat ik er niet meer zo op gefocust ben.
Oke, net zat ik over de 3000 kcal, maar ik had 30 eetlepels muesli ingevuld ipv 3
En nu ga ik shlapen
Ik merk dat ik er niet meer zo op gefocust ben.
Oke, net zat ik over de 3000 kcal, maar ik had 30 eetlepels muesli ingevuld ipv 3
En nu ga ik shlapen
donderdag 9 september 2010 om 01:11
quote:hiltje schreef op 08 september 2010 @ 22:58:
Hello meiden,
...
Anyway, ik weet niet wat ik wil zeggen. Dat is het hele punt. Ik weet niet wat ik er van vind. Ik kan mijn standpunt niet bepalen. Ik weet niet of ik me goed of slecht moet voelen over wat ik doe.
Ja goed natuurlijk. Daar zijn we hier de hele tijd mee bezig. Lief zijn voor jezelf enzo. Maar ik ben blijkbaar bang dat als je aardig en lief bent voor jezelf dat dat ook 'kritiekloos' betekent en dat het dan niet opschiet.Hiltje, je bent ongelofelijk verschrikkelijk herkenbaar. Dankjewel dat je er bent . Ik moet mijn mening hierover nog verder formuleren, maar dat doe ik gezien het tijdstip morgen .
Hello meiden,
...
Anyway, ik weet niet wat ik wil zeggen. Dat is het hele punt. Ik weet niet wat ik er van vind. Ik kan mijn standpunt niet bepalen. Ik weet niet of ik me goed of slecht moet voelen over wat ik doe.
Ja goed natuurlijk. Daar zijn we hier de hele tijd mee bezig. Lief zijn voor jezelf enzo. Maar ik ben blijkbaar bang dat als je aardig en lief bent voor jezelf dat dat ook 'kritiekloos' betekent en dat het dan niet opschiet.Hiltje, je bent ongelofelijk verschrikkelijk herkenbaar. Dankjewel dat je er bent . Ik moet mijn mening hierover nog verder formuleren, maar dat doe ik gezien het tijdstip morgen .
donderdag 9 september 2010 om 08:47
EMJV WERKT!
Ik heb me, sinds ik ben begonnen, nog niet kunnen wegen, dus weet niet wat het in de kilo's doet, maaarrrrr!!!!!!!: Mijn favo spijkerbroek die niet dicht ging, gaat weer dicht, oke, muffineffect, maar hij kan dicht en een andere broek die ging trekken in het kruis, zit nu als gegoten!
Dus, gelijk weer een stukje motivatie, op het juiste moment ook
Ik heb me, sinds ik ben begonnen, nog niet kunnen wegen, dus weet niet wat het in de kilo's doet, maaarrrrr!!!!!!!: Mijn favo spijkerbroek die niet dicht ging, gaat weer dicht, oke, muffineffect, maar hij kan dicht en een andere broek die ging trekken in het kruis, zit nu als gegoten!
Dus, gelijk weer een stukje motivatie, op het juiste moment ook
donderdag 9 september 2010 om 09:07
Hiltje, herkenbaar. Ik heb nu precies hetzelfde gevoel. Heb gisteravond met een vriendin iets te veel wodka gedronken en nu voel ik me 10 kilo zwaarder. Maar ik heb wel lekker geslapen
Die eeuwige twijfel. En het niet kunnen genieten van een extraatje, omdat het je resultaat kan beïnvloeden... Het is om moedeloos van te worden. Ik kan je niet echt helpen hoe ik met dat gevoel om ga. Maar het is dus wel herkenbaar.
Fransje, ik ben jaloers, maar ook trots op je!
Die eeuwige twijfel. En het niet kunnen genieten van een extraatje, omdat het je resultaat kan beïnvloeden... Het is om moedeloos van te worden. Ik kan je niet echt helpen hoe ik met dat gevoel om ga. Maar het is dus wel herkenbaar.
Fransje, ik ben jaloers, maar ook trots op je!
donderdag 9 september 2010 om 09:58
Ook ongelooflijk herkenbaar hoe je je zowel dik als slank kan voelen.
In een slechte bui, na gesnaaid te hebben kun je je echt 10 kilo dikker voelen. Zit die broek echt megastrak kun je zo met twee handen je hele buik oppakken.
En in een goede bui, als ik goed bezig ben, zelfs een kilootje ofzo afgevallen, kan ik me een hinde voelen. Loop ik met aangespannen buik en trek ik diezelfde broek bij de taille wat naar buiten, en ziedaar: er blijft zomaar een paar centimeter over.
En ook daarbij weet ik niet wat ik ervan moet vinden. Want ik voel mezelf nog redelijk vaak elegant en mooi. Maar het omgekeerde anorexia-beeld is mij ook niet vreemd. Dat je in je hoofd een slanke vrouw bent en je spiegelbeeld vakkundig kunt vermijden of vervormen.
Want als ik naar mijn aantal kilo's en lengte en kledingmaat kijk. Dan ben ik gewoon echt geen slanke vrouw. In mijn wildste dromen niet.
Maar ik kan er ook niet mee leven dat ik het monster zou zijn die ik me voel tijdens de slechte buien. Dat ben ik ook niet.
Volgens mij ben ik gewoon Hiltje. Die struise vrouw. Die stevige dame. Die grote meid. Waar heel veel kilo's afkunnen maar dat doet er niet aan af dat ik nu ook gewoon leuk ben.
Want eerlijk gezegd zie ik dat vaak bij mensen die afvallen. Ja, ze gaan er op vooruit. Maar ze blijven ook heel erg hetzelfde. Gisteren bij SOS Sonja nog. Die blonde mevrouw die 20 kilo afviel. Die was best leuk en die bleef best leuk. Veranderde echt niet opeens in een super schoonheid en werd ook geen ranke petite francaise. Ze werd enkel wat fitter en iets minder bol maar bleef zichzelf.....
En nu ga ik zwemmen want DAT wil ik vooral: fitter! Fitte mensen zijn mooi. Mensen die makkelijk lopen, mensen die makkelijk een trap pakken en mensen die energie hebben, dat is aantrekkelijk. En of ze dan maat 38 of 44 hebben, dat maakt veel minder uit! Want iedereen kent ook de voorbeelden van de magere medemens, die leeft op koffie en sigaretten en kroketten. Met een gerimpeld gezicht. Die is ook niet gezond, die is ook niet fit....en dus ook niet erg aantrekkelijk.
Nee, fit, dat wil ik zijn! Dat is het nieuwe doel (zoekt badpak op)
In een slechte bui, na gesnaaid te hebben kun je je echt 10 kilo dikker voelen. Zit die broek echt megastrak kun je zo met twee handen je hele buik oppakken.
En in een goede bui, als ik goed bezig ben, zelfs een kilootje ofzo afgevallen, kan ik me een hinde voelen. Loop ik met aangespannen buik en trek ik diezelfde broek bij de taille wat naar buiten, en ziedaar: er blijft zomaar een paar centimeter over.
En ook daarbij weet ik niet wat ik ervan moet vinden. Want ik voel mezelf nog redelijk vaak elegant en mooi. Maar het omgekeerde anorexia-beeld is mij ook niet vreemd. Dat je in je hoofd een slanke vrouw bent en je spiegelbeeld vakkundig kunt vermijden of vervormen.
Want als ik naar mijn aantal kilo's en lengte en kledingmaat kijk. Dan ben ik gewoon echt geen slanke vrouw. In mijn wildste dromen niet.
Maar ik kan er ook niet mee leven dat ik het monster zou zijn die ik me voel tijdens de slechte buien. Dat ben ik ook niet.
Volgens mij ben ik gewoon Hiltje. Die struise vrouw. Die stevige dame. Die grote meid. Waar heel veel kilo's afkunnen maar dat doet er niet aan af dat ik nu ook gewoon leuk ben.
Want eerlijk gezegd zie ik dat vaak bij mensen die afvallen. Ja, ze gaan er op vooruit. Maar ze blijven ook heel erg hetzelfde. Gisteren bij SOS Sonja nog. Die blonde mevrouw die 20 kilo afviel. Die was best leuk en die bleef best leuk. Veranderde echt niet opeens in een super schoonheid en werd ook geen ranke petite francaise. Ze werd enkel wat fitter en iets minder bol maar bleef zichzelf.....
En nu ga ik zwemmen want DAT wil ik vooral: fitter! Fitte mensen zijn mooi. Mensen die makkelijk lopen, mensen die makkelijk een trap pakken en mensen die energie hebben, dat is aantrekkelijk. En of ze dan maat 38 of 44 hebben, dat maakt veel minder uit! Want iedereen kent ook de voorbeelden van de magere medemens, die leeft op koffie en sigaretten en kroketten. Met een gerimpeld gezicht. Die is ook niet gezond, die is ook niet fit....en dus ook niet erg aantrekkelijk.
Nee, fit, dat wil ik zijn! Dat is het nieuwe doel (zoekt badpak op)
donderdag 9 september 2010 om 10:17
Hanke, erg jammer van de afwijzing. Vind dat je er goed op reageert. En dan ook meteen maar een vraag daarover: Voel je dat dan ook echt zo? Dat je daadwerkelijk ervaart dat het helaas maar oké is en dat je je daar echt bij neer kunt leggen? Of is het meer een verstandelijk besluit (oké, het is nu eenmaal zo en ik ga me hier niet door uit het veld laten slaan) en probeer je daar achteraf gevoelsmatig mee in het reine te komen?
Waarom ik dit vraag: Ik heb vaak dat laatste. Dat ik rationeel weet wat de meest constructieve reactie voor mezelf is, maar dat ik het niet zo voel terwijl ik dat wel graag wil. Een soort kloof tussen ratio en primaire emotie, zeg maar. Gaat dankzij mindfulness wat beter, maar het sluimert nog wel voortdurend.
Hoe doe je/doen jullie dat?
En veel succes bij je verdere sollicitaties natuurlijk. Er wacht ongetwijfeld een mooie baan op je. Is alleen nog de vraag op welk potje het Hanke-dekseltje precies past.
Waarom ik dit vraag: Ik heb vaak dat laatste. Dat ik rationeel weet wat de meest constructieve reactie voor mezelf is, maar dat ik het niet zo voel terwijl ik dat wel graag wil. Een soort kloof tussen ratio en primaire emotie, zeg maar. Gaat dankzij mindfulness wat beter, maar het sluimert nog wel voortdurend.
Hoe doe je/doen jullie dat?
En veel succes bij je verdere sollicitaties natuurlijk. Er wacht ongetwijfeld een mooie baan op je. Is alleen nog de vraag op welk potje het Hanke-dekseltje precies past.
donderdag 9 september 2010 om 10:30
Kalioppe, wat vervelend dat 'ze' je zo laten zwemmen. Kan me maar moeilijk voorstellen dat je eetbuien geen psychische achtergrond hebben en dat de GGZ niets voor je kan betekenen. Ze zouden je toch minstens in de tussentijd (zolang je nog op de wachtlijst staat bij het centrum van autisme) iets moeten aanbieden, want je eetgedrag lijkt me fysiek en mentaal heel zwaar en een behoorlijke belemmering in het dagelijks leven.
Is er bij jou in de buurt geen Centrum voor Integrale Psychiatrie (een tak van de GGZ waar verschillende disciplines nauw samenwerken en waarbij je in afwachting op een definitief label of definitieve behandeling in elk geval hulp kunt krijgen)?
Is er bij jou in de buurt geen Centrum voor Integrale Psychiatrie (een tak van de GGZ waar verschillende disciplines nauw samenwerken en waarbij je in afwachting op een definitief label of definitieve behandeling in elk geval hulp kunt krijgen)?
donderdag 9 september 2010 om 10:56
quote:hiltje schreef op 08 september 2010 @ 22:58:
Anyway, ik weet niet wat ik wil zeggen. Dat is het hele punt. Ik weet niet wat ik er van vind. Ik kan mijn standpunt niet bepalen. Ik weet niet of ik me goed of slecht moet voelen over wat ik doe.
Ja goed natuurlijk. Daar zijn we hier de hele tijd mee bezig. Lief zijn voor jezelf enzo. Maar ik ben blijkbaar bang dat als je aardig en lief bent voor jezelf dat dat ook 'kritiekloos' betekent en dat het dan niet opschiet.
Hier ga ik even op in;
In mijn optiek is lief zijn voor jezelf niet hetzelfde als kritiekloos zijn. Het is in mijn idee een andere manier van jezelf benaderen dan met harde woorden en (noem het) straf.
Door mezelf te motiveren bereik ik meer dan door kwaad op mezelf te zijn. Dat is in ieder geval mijn ervaring van de afgelopen maanden.
Voor mij wil dat niet zeggen dat ik altijd maar lief en tevreden en positief ben. Het is de afgelopen week echt labbedekakkie met eten en ik wil weer op de rails zien te komen. Ik baal er van dat me dat niet a la minute lukt maar wéét (omdat ik dat geleerd heb) dat lelijk doen, negatief zijn en mezelf naar beneden halen alleen maar een averechts effect zal hebben.
Ik probeer mezelf dus te motiveren in plaats van mezelf een oerdomme muts te vinden. En het werkt, in zoverre, dat ik bijvoorbeeld vandaag, tot nu toe, nog niet aan de appelsap en de gevulde koeken gezeten heb (bij wijze van spreken). Was ik in een destructieve bui gedoken dan had ik de kaasplank, de vette slaatjes en de zak minireepjes al lang te grazen genomen. Ik zie heel goed in dat wat ik de afgelopen week deed, voor mijn lichaam en gewicht, niet handig was. Ik vind het zelfs vrij stom. Maar ik ga mezelf niet meer uitschelden en ook niet straffen.
Kritiekloos? Nee dus.
Wel positiever dan voorheen, wat zijn vruchten afwierp al tot nu toe, dus voor mij een betere manier van met mezelf omgaan.
Lief zijn voor jezelf is volgens mij niet paaien en aaien maar realistisch zijn en ook begrijpen dat de boog niet immer gespannen is en er dus wel eens een uit de bochtvliegdag bestaat.
Als je vindt dat je te veel eet dan is dat zo. Zeker als je dat nameet op de eetwijzer. Dan verander je daar iets aan en dat kun je heel goed, want je weet vast en zeker waar het mis gaat. Je doet er iets aan, onderneemt actie, wijzigt iets aan je (dagelijkse) voedselinname maar dat hoeft niet te betekenen dat je dat op een onaardige of negatieve manier hoeft te doen.
Volgens mij is lief zijn voor jezelf niet toegeeflijk zijn maar juist ferm. Kloek. Vastberaden. En dan positief.
Anyway, ik weet niet wat ik wil zeggen. Dat is het hele punt. Ik weet niet wat ik er van vind. Ik kan mijn standpunt niet bepalen. Ik weet niet of ik me goed of slecht moet voelen over wat ik doe.
Ja goed natuurlijk. Daar zijn we hier de hele tijd mee bezig. Lief zijn voor jezelf enzo. Maar ik ben blijkbaar bang dat als je aardig en lief bent voor jezelf dat dat ook 'kritiekloos' betekent en dat het dan niet opschiet.
Hier ga ik even op in;
In mijn optiek is lief zijn voor jezelf niet hetzelfde als kritiekloos zijn. Het is in mijn idee een andere manier van jezelf benaderen dan met harde woorden en (noem het) straf.
Door mezelf te motiveren bereik ik meer dan door kwaad op mezelf te zijn. Dat is in ieder geval mijn ervaring van de afgelopen maanden.
Voor mij wil dat niet zeggen dat ik altijd maar lief en tevreden en positief ben. Het is de afgelopen week echt labbedekakkie met eten en ik wil weer op de rails zien te komen. Ik baal er van dat me dat niet a la minute lukt maar wéét (omdat ik dat geleerd heb) dat lelijk doen, negatief zijn en mezelf naar beneden halen alleen maar een averechts effect zal hebben.
Ik probeer mezelf dus te motiveren in plaats van mezelf een oerdomme muts te vinden. En het werkt, in zoverre, dat ik bijvoorbeeld vandaag, tot nu toe, nog niet aan de appelsap en de gevulde koeken gezeten heb (bij wijze van spreken). Was ik in een destructieve bui gedoken dan had ik de kaasplank, de vette slaatjes en de zak minireepjes al lang te grazen genomen. Ik zie heel goed in dat wat ik de afgelopen week deed, voor mijn lichaam en gewicht, niet handig was. Ik vind het zelfs vrij stom. Maar ik ga mezelf niet meer uitschelden en ook niet straffen.
Kritiekloos? Nee dus.
Wel positiever dan voorheen, wat zijn vruchten afwierp al tot nu toe, dus voor mij een betere manier van met mezelf omgaan.
Lief zijn voor jezelf is volgens mij niet paaien en aaien maar realistisch zijn en ook begrijpen dat de boog niet immer gespannen is en er dus wel eens een uit de bochtvliegdag bestaat.
Als je vindt dat je te veel eet dan is dat zo. Zeker als je dat nameet op de eetwijzer. Dan verander je daar iets aan en dat kun je heel goed, want je weet vast en zeker waar het mis gaat. Je doet er iets aan, onderneemt actie, wijzigt iets aan je (dagelijkse) voedselinname maar dat hoeft niet te betekenen dat je dat op een onaardige of negatieve manier hoeft te doen.
Volgens mij is lief zijn voor jezelf niet toegeeflijk zijn maar juist ferm. Kloek. Vastberaden. En dan positief.
donderdag 9 september 2010 om 10:58
quote:Francisca_ schreef op 09 september 2010 @ 08:47:
EMJV WERKT!
Ik heb me, sinds ik ben begonnen, nog niet kunnen wegen, dus weet niet wat het in de kilo's doet, maaarrrrr!!!!!!!: Mijn favo spijkerbroek die niet dicht ging, gaat weer dicht, oke, muffineffect, maar hij kan dicht en een andere broek die ging trekken in het kruis, zit nu als gegoten!
Dus, gelijk weer een stukje motivatie, op het juiste moment ook
Wat goed Fransje!
Gefeliciteerd, geweldig nieuws!
Ik paste gisterenmorgen een beetje pessimistisch een jasje wat ik ooit eens op het eerste gezicht kocht, zonder te passen.
Het paste niet. Nooit gepast ook.
Ja, als ik het open liet hangen, maar dan trok het bij de armen en schouders. Lelijk.
Als ik het al eens aanhad dan droeg ik er altijd een omslagdoek overheen.
Gisteren zag ik het hangen in de kast, ik trok het aan, het ging dicht (makkelijk), trok nergens meer en ik kon het zó aan naar de uitvaart en zag er chique mee uit.
Een heel goed gevoel is dat.
EMJV WERKT!
Ik heb me, sinds ik ben begonnen, nog niet kunnen wegen, dus weet niet wat het in de kilo's doet, maaarrrrr!!!!!!!: Mijn favo spijkerbroek die niet dicht ging, gaat weer dicht, oke, muffineffect, maar hij kan dicht en een andere broek die ging trekken in het kruis, zit nu als gegoten!
Dus, gelijk weer een stukje motivatie, op het juiste moment ook
Wat goed Fransje!
Gefeliciteerd, geweldig nieuws!
Ik paste gisterenmorgen een beetje pessimistisch een jasje wat ik ooit eens op het eerste gezicht kocht, zonder te passen.
Het paste niet. Nooit gepast ook.
Ja, als ik het open liet hangen, maar dan trok het bij de armen en schouders. Lelijk.
Als ik het al eens aanhad dan droeg ik er altijd een omslagdoek overheen.
Gisteren zag ik het hangen in de kast, ik trok het aan, het ging dicht (makkelijk), trok nergens meer en ik kon het zó aan naar de uitvaart en zag er chique mee uit.
Een heel goed gevoel is dat.
donderdag 9 september 2010 om 11:11
Het afscheid van mijn schoonvader was eh.......pittig.
Met de emoties ging het op zich wel, hoewel mijn man en zijn broer me erg ontroerde en ik mijn eigen relaas op de kansel ook wel heftig vond om te doen maar een kerkdienst en dan ook nog zo'n zware, ja, dat vind ik moeilijk en het schept voor mij meer afstand dan nabijheid met de overledene.
Als ik tien keer het woord 'zondaar' voorbij hoor komen dan heb ik gegeten en gedronken.
Rare momenten ook bij het graf, dat er dan gezegd wordt dat je weg moet met z'n allen en dat je definitief afscheid moet nemen van de overledene, wiens kist er nog stond, op de lift en die pas als we weg waren zou zakken. En niemand zei iets. Geen 'dag pa' of zo, niks. Dus op een gegeven moment liepen we maar gewoon weg. Voelde heel raar.
Fien zei nog (op mijn advies) 'dag opa' en dat was het.
Daarna koffie, thee en broodjes in de pastorie en honderddertig mensen een hand geven, waarvan zeker 70 ook nog iets wilde zeggen. Iets aardigs hoor maar ik zag sterretjes na afloop. Mén wat was ik moe.
Fien was gaan hoesten als een zeehond, die is vandaag thuis en ik ben zelf ook verkouden geworden. We zitten dus niezend en proestend samen in de huiskamer nu. Heel gezellig.
Wé is vannacht bij zijn moeder gebleven, in zijn ouderlijk huis, vandaag gaan ze naar het nieuwe tehuis van mijn schoonmoeder en dan komt Wé naar huis.
De komende weken moeten we haar nieuwe appartementje in het tehuis opknappen. Schilderen en zo, vloerbedekking op de grond, zodat ze er in kan trekken. Tot die tijd woont ze in een zogenaamde 'logeerkamer'.
Vandaag heb ik 'vakantie' van alles van mezelf.
Ik heb van allerlei meuk opgenomen van de TV, dat ga ik állemaal kijken vandaag. Op de bank. Met een woondeken over me heen.
Met de emoties ging het op zich wel, hoewel mijn man en zijn broer me erg ontroerde en ik mijn eigen relaas op de kansel ook wel heftig vond om te doen maar een kerkdienst en dan ook nog zo'n zware, ja, dat vind ik moeilijk en het schept voor mij meer afstand dan nabijheid met de overledene.
Als ik tien keer het woord 'zondaar' voorbij hoor komen dan heb ik gegeten en gedronken.
Rare momenten ook bij het graf, dat er dan gezegd wordt dat je weg moet met z'n allen en dat je definitief afscheid moet nemen van de overledene, wiens kist er nog stond, op de lift en die pas als we weg waren zou zakken. En niemand zei iets. Geen 'dag pa' of zo, niks. Dus op een gegeven moment liepen we maar gewoon weg. Voelde heel raar.
Fien zei nog (op mijn advies) 'dag opa' en dat was het.
Daarna koffie, thee en broodjes in de pastorie en honderddertig mensen een hand geven, waarvan zeker 70 ook nog iets wilde zeggen. Iets aardigs hoor maar ik zag sterretjes na afloop. Mén wat was ik moe.
Fien was gaan hoesten als een zeehond, die is vandaag thuis en ik ben zelf ook verkouden geworden. We zitten dus niezend en proestend samen in de huiskamer nu. Heel gezellig.
Wé is vannacht bij zijn moeder gebleven, in zijn ouderlijk huis, vandaag gaan ze naar het nieuwe tehuis van mijn schoonmoeder en dan komt Wé naar huis.
De komende weken moeten we haar nieuwe appartementje in het tehuis opknappen. Schilderen en zo, vloerbedekking op de grond, zodat ze er in kan trekken. Tot die tijd woont ze in een zogenaamde 'logeerkamer'.
Vandaag heb ik 'vakantie' van alles van mezelf.
Ik heb van allerlei meuk opgenomen van de TV, dat ga ik állemaal kijken vandaag. Op de bank. Met een woondeken over me heen.
donderdag 9 september 2010 om 11:50
Even een dikke voor jou Leo.
Het is zo uitputtend, begrafenissen. Al die emoties... Ik heb zelf ook niet zoveel met zware kerkelijke diensten. Dat je moet bidden, hopen en smeken dat God bladiebla tot zich zal nemen, ondanks alle zonden.
En dan inderdaad iedereen die wil zeggen hoe fijn de overleden persoon was, de connectie als je diegene niet kent of zeggen dat je zo mooi hebt voorgelezen... En maar blijven lachen en bedanken en hummen
Tis achter de rug Leo. Nu energie richten op schoonmoeder en verpleegtehuis. Wat te doen. En ook energie weer op jouzelf en je gezin richten.
Vind het wel heel stoer dat je dat jasje nu gewoon paste
Voelt wel lekker he? Ondanks al dat verdriet.
Veel beterschap voor jou en Fien.
Het is zo uitputtend, begrafenissen. Al die emoties... Ik heb zelf ook niet zoveel met zware kerkelijke diensten. Dat je moet bidden, hopen en smeken dat God bladiebla tot zich zal nemen, ondanks alle zonden.
En dan inderdaad iedereen die wil zeggen hoe fijn de overleden persoon was, de connectie als je diegene niet kent of zeggen dat je zo mooi hebt voorgelezen... En maar blijven lachen en bedanken en hummen
Tis achter de rug Leo. Nu energie richten op schoonmoeder en verpleegtehuis. Wat te doen. En ook energie weer op jouzelf en je gezin richten.
Vind het wel heel stoer dat je dat jasje nu gewoon paste
Voelt wel lekker he? Ondanks al dat verdriet.
Veel beterschap voor jou en Fien.
donderdag 9 september 2010 om 12:23
Even heel kort... Ik heb jullie verwaarloosd, maar heb ineens op het werk minder tijd om te reageren (gheghe) en thuis zit het nog niet zo in mijn systeem. Ben wel weer bijna bij, zit al op gisterenmiddag
Ik wilde even reageren op de post van Zima (over de post van Dubio). Ik vind dat een fijne post, heel herkenbaar. Die wilskracht ontbreekt momenteel heel erg, en de hand in de mueslizak of de vinger door de pindakaas- of pastapot gebeurt veel te vaak. Achteraf kan ik me dan afvragen wat er voor zorgt dat ik niet afval, want ik eet geen ongezonde tussendoortjes. Maar ik vergeet nogal vaak dat al die likjes en knabbeltjes ook meetellen.
Hanke, wat fijn dat je plezier (begint te) krijgt (krijgen) van het koken. Het lekkerste eten is datgene waar je veel tijd en moeite in hebt gestopt. Sinds ik weg met de weegschaal heb gelezen ben ik helemaal van het zonder zakjes koken. Jammer dat het nogal eens aan de tijd (of de wilskracht) ontbreekt om de bietjes met aarde en al te kopen of de stooflapjes 3 uur te laten staan.
Vervelend dat je niet bent aangenomen. Het is goed bekeken ook niet de meest gunstige tijd om te beginnen op de arbeidsmarkt. Maar ik wil je wel heel veel succes wensen met de volgende poging(en). Het is zo'n grote stap die de meesten van ons als zo vanzelfsprekend zien, dat we ons niet goed beseffen hoe hoog de drempel voor jou kan zijn. Petje af hoor!
Even verder lezen...
Ik wilde even reageren op de post van Zima (over de post van Dubio). Ik vind dat een fijne post, heel herkenbaar. Die wilskracht ontbreekt momenteel heel erg, en de hand in de mueslizak of de vinger door de pindakaas- of pastapot gebeurt veel te vaak. Achteraf kan ik me dan afvragen wat er voor zorgt dat ik niet afval, want ik eet geen ongezonde tussendoortjes. Maar ik vergeet nogal vaak dat al die likjes en knabbeltjes ook meetellen.
Hanke, wat fijn dat je plezier (begint te) krijgt (krijgen) van het koken. Het lekkerste eten is datgene waar je veel tijd en moeite in hebt gestopt. Sinds ik weg met de weegschaal heb gelezen ben ik helemaal van het zonder zakjes koken. Jammer dat het nogal eens aan de tijd (of de wilskracht) ontbreekt om de bietjes met aarde en al te kopen of de stooflapjes 3 uur te laten staan.
Vervelend dat je niet bent aangenomen. Het is goed bekeken ook niet de meest gunstige tijd om te beginnen op de arbeidsmarkt. Maar ik wil je wel heel veel succes wensen met de volgende poging(en). Het is zo'n grote stap die de meesten van ons als zo vanzelfsprekend zien, dat we ons niet goed beseffen hoe hoog de drempel voor jou kan zijn. Petje af hoor!
Even verder lezen...
