Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand III (ook nieuwe mensen blijven welkom!)
donderdag 26 augustus 2010 om 16:41
Deel drie alweer, van ons inspirerende, intussen toch werkelijk sektarische topic.
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
dinsdag 21 september 2010 om 10:45
Capi, het klinkt inderdaad alsof je geen rem hebt. Ik vind ook dat je erg grote hoeveelheden eet, zoals je het beschrijft. Een halve bloemkool krijg ik écht niet weg Je kan natuurlijk bedenken waar dat vandaan komt - wie weet werkt het gewoon in je hersenen zo, werkt het gedeelte waar de rem op je gedrag zit bij jou minder goed. Maar je kunt ook gewoon aan symptoombestrijding doen: als je weet dat dat het probleem is, zorg er dan voor dat je een externe rem hebt.
Ga in therapie!
dinsdag 21 september 2010 om 11:03
quote:dubiootje schreef op 21 september 2010 @ 09:38:
SG, ik ken orthomoleculaire geneeskunde (vind de term trouwens misleidend, alsof het onder de reguliere geneeskunde valt) niet zelf, ik werd er hier een tijdje geleden op gewezen en heb toen wat websites bekeken. Die overtuigden mij niet, vooral het gebrek aan erkenning en aan een fatsoenlijke opleiding. Daarnaast ontbreekt objectief bewijs dat het werkt. (Vandaar dat ik moet lachen om de meneer op de site die ik gaf die als bron een rapport gaf dat hij zelf geschreven had.) Dit in combinatie met pittige prijzen vind ik niet erg betrouwbaar overkomen.
Ik heb wel een aantal alternatieve therapieën geprobeerd, van acupunctuur tot homeopathie. Het leek soms wel even te helpen, maar of dat nu inbeelding was? Uiteindelijk was ik toch altijd weer terug bij af. In homeopathie geloof ik niet meer sinds discussies op Ouders Online waaraan mensen meededen die met kennis van zaken aantoonden waarom homeopathie niet werkt. Als je betrouwbaar bewijs hebt dat het wel werkt, sta ik daar uiteraard voor open
Mijn ouders staan erg open voor alternatieve therapieën, maar ik krijg nogal de kriebels van doemboodschappen als "uw lever is voor 70% vergiftigd" (waar ze dan gelukkig wel een duur drankje tegen hebben). Alles zonder medisch onderzoek, maar getest door diep in je ogen te kijken of door je twee drankjes in beide handen te laten houden.
Ik sta trouwens net zo kritisch tegenover de reguliere geneeskunde hoor. Ik slik niet zomaar alles De bezwaren daarvan vind ik dat artsen niet altijd objectief zijn (want omgekocht door farmaceutische bedrijven), niet altijd willen toegeven dat ze iets niet weten of fout hebben gedaan en soms te veel naar de klacht kijken en niet naar de hele persoon/het hele lichaam. Zo kun je met dezelfde klacht naar wel drie specialisten worden gestuurd, met steeds de bijbehorende onderzoeken, omdat die allemaal over een ander lichaamsdeel gaan. Dat wordt nu enigszins ondervangen door poli's waar multidisciplinaire teams samenwerken.
*
Het meest betrouwbare bewijs dat ik voor je heb, ben ikzelf. Niks nie wetenschappelijk onderbouwd, gewoon, mijn lijf, hoe ik me voel, mijn kwalen.
Vroeger enorme eczeem gehad. Huisarts schreef me allerlei nare hormenzalf voor. Hielp niet.
Naar homeopaat gegaan, behandeld (met toegepaste kinesiologie), 4 behandelingen gehad, eczeem over. Nooit meer teruggekomen. Nu weer: extreme maagpijn. Huisarts schrijft pijnstiller voor, en wil me in de medische molen stoppen (onderzoeken in het ziekenhuis). Niet gedaan. Opnieuw homeopaat, 2 keer geweest, klachten over. Kan mij het schelen hoe het werkt, maar voor mij werkt het. Vandaar dat ik zo stellig ben in: wie geneest, heeft gelijk.
Dit komt mij ook absoluut niet bekend voor, ik heb nog nooit een doemboodschap meegekregen,of over vergiftigde organen gesproken. En diep in je ogen kijken of iets met toverdrankjes, nou nee.
Maar fijn dat we het eens zijn over de farmaceutische industrie. De macht van de farmaceutische industrie is enorm, precies wat jij zegt hierboven, daar ben ik zo bang voor (en heb ik ervaring mee in mijn omgeving). En stel je nou toch eens voor dat iedereen ineens baat zou hebben bij ‘alternatieve geneeskunde’, dan zou de farmaceutische industrie haar dure pillen en onderzoeken niet meer kunnen slijten, oeps, groot probleem! Uiteindelijk komt het erop neer dat je moet doen waar je je goed bij voelt, want dan doen we hier, eten (en leven!) met ons verstand. Voor mij betekent dat homeopathie, voor anderen hier betekent dat de medische molen in. Doen waar je je goed bij voelt.
Wat een mooie jurken zie ik hier langs komen!
En yeuh, ik doe een onder-de-drie-getallen dansje met jullie mee!! Kumbayaa, damn it!!
Zima, in welke maat zoek jij je broeken? Ik heb een heule mooi gevonden bij de V&D.
Capi, lieverd, er overlijden inderdaad dagelijks mensen, maar je vader, die overlijdt maar 1 keer. Wees niet zo hard voor jezelf! Zoiets hakt er enorm in. En jouw lichaam heeft onderbewust bescherming gezocht in een extra laagje om je lichaam. En nu ga je gewoon 200% voor EMJV, goed?
Ik dans even verder,
SG, ik ken orthomoleculaire geneeskunde (vind de term trouwens misleidend, alsof het onder de reguliere geneeskunde valt) niet zelf, ik werd er hier een tijdje geleden op gewezen en heb toen wat websites bekeken. Die overtuigden mij niet, vooral het gebrek aan erkenning en aan een fatsoenlijke opleiding. Daarnaast ontbreekt objectief bewijs dat het werkt. (Vandaar dat ik moet lachen om de meneer op de site die ik gaf die als bron een rapport gaf dat hij zelf geschreven had.) Dit in combinatie met pittige prijzen vind ik niet erg betrouwbaar overkomen.
Ik heb wel een aantal alternatieve therapieën geprobeerd, van acupunctuur tot homeopathie. Het leek soms wel even te helpen, maar of dat nu inbeelding was? Uiteindelijk was ik toch altijd weer terug bij af. In homeopathie geloof ik niet meer sinds discussies op Ouders Online waaraan mensen meededen die met kennis van zaken aantoonden waarom homeopathie niet werkt. Als je betrouwbaar bewijs hebt dat het wel werkt, sta ik daar uiteraard voor open
Mijn ouders staan erg open voor alternatieve therapieën, maar ik krijg nogal de kriebels van doemboodschappen als "uw lever is voor 70% vergiftigd" (waar ze dan gelukkig wel een duur drankje tegen hebben). Alles zonder medisch onderzoek, maar getest door diep in je ogen te kijken of door je twee drankjes in beide handen te laten houden.
Ik sta trouwens net zo kritisch tegenover de reguliere geneeskunde hoor. Ik slik niet zomaar alles De bezwaren daarvan vind ik dat artsen niet altijd objectief zijn (want omgekocht door farmaceutische bedrijven), niet altijd willen toegeven dat ze iets niet weten of fout hebben gedaan en soms te veel naar de klacht kijken en niet naar de hele persoon/het hele lichaam. Zo kun je met dezelfde klacht naar wel drie specialisten worden gestuurd, met steeds de bijbehorende onderzoeken, omdat die allemaal over een ander lichaamsdeel gaan. Dat wordt nu enigszins ondervangen door poli's waar multidisciplinaire teams samenwerken.
*
Het meest betrouwbare bewijs dat ik voor je heb, ben ikzelf. Niks nie wetenschappelijk onderbouwd, gewoon, mijn lijf, hoe ik me voel, mijn kwalen.
Vroeger enorme eczeem gehad. Huisarts schreef me allerlei nare hormenzalf voor. Hielp niet.
Naar homeopaat gegaan, behandeld (met toegepaste kinesiologie), 4 behandelingen gehad, eczeem over. Nooit meer teruggekomen. Nu weer: extreme maagpijn. Huisarts schrijft pijnstiller voor, en wil me in de medische molen stoppen (onderzoeken in het ziekenhuis). Niet gedaan. Opnieuw homeopaat, 2 keer geweest, klachten over. Kan mij het schelen hoe het werkt, maar voor mij werkt het. Vandaar dat ik zo stellig ben in: wie geneest, heeft gelijk.
Dit komt mij ook absoluut niet bekend voor, ik heb nog nooit een doemboodschap meegekregen,of over vergiftigde organen gesproken. En diep in je ogen kijken of iets met toverdrankjes, nou nee.
Maar fijn dat we het eens zijn over de farmaceutische industrie. De macht van de farmaceutische industrie is enorm, precies wat jij zegt hierboven, daar ben ik zo bang voor (en heb ik ervaring mee in mijn omgeving). En stel je nou toch eens voor dat iedereen ineens baat zou hebben bij ‘alternatieve geneeskunde’, dan zou de farmaceutische industrie haar dure pillen en onderzoeken niet meer kunnen slijten, oeps, groot probleem! Uiteindelijk komt het erop neer dat je moet doen waar je je goed bij voelt, want dan doen we hier, eten (en leven!) met ons verstand. Voor mij betekent dat homeopathie, voor anderen hier betekent dat de medische molen in. Doen waar je je goed bij voelt.
Wat een mooie jurken zie ik hier langs komen!
En yeuh, ik doe een onder-de-drie-getallen dansje met jullie mee!! Kumbayaa, damn it!!
Zima, in welke maat zoek jij je broeken? Ik heb een heule mooi gevonden bij de V&D.
Capi, lieverd, er overlijden inderdaad dagelijks mensen, maar je vader, die overlijdt maar 1 keer. Wees niet zo hard voor jezelf! Zoiets hakt er enorm in. En jouw lichaam heeft onderbewust bescherming gezocht in een extra laagje om je lichaam. En nu ga je gewoon 200% voor EMJV, goed?
Ik dans even verder,
dinsdag 21 september 2010 om 11:46
Ik kan me goed voorstellen dat je in homeopathie gelooft als je er zelf zo veel baat bij hebt gehad, SG. Objectief bewijs is dat echter niet en het overtuigt mij dan ook niet, maar dat hoeft ook niet Het gaat erom dat we allebei doen waar we ons goed bij voelen. Wel vind ik dat je jezelf wat tegenspreekt als je zegt dat de huisarts niet naar de oorzaak kijkt, als je zelf een onderzoek in het ziekenhuis hebt afgewezen. Je hebt de huisarts of specialist dus geen kans gegeven om je te genezen, omdat je ervoor koos naar de homeopaat te gaan. Dat is dus niet helemaal objectief.
Ik zie niet zo heel veel verschil tussen de farmaceutische industrie en alternatieve geneeswijzen: met allebei wordt goed geld verdiend. En geld corrumpeert, dat is nu eenmaal zo en alternatieve genezers zijn daar net zo goed vatbaar voor als grote multinationals. Een van de redenen waarom de farmaceutische industrie geen homeopathische medicijnen produceert, is dat ze niet goedgekeurd zouden worden door de autoriteiten omdat hun werkzaamheid niet bewezen is. Zou dat wel zo zijn, dan zouden ze zich er ongetwijfeld ook op storten. Farmaceuten zijn niet principieel, als het geld oplevert en ze kunnen het legaal op de markt krijgen (en zelfs dat nemen ze héél erg ruim), dan produceren ze het.
Met je eens dat Capi een beetje liever voor zichzelf moet zijn. Ik moet er niet aan denken mijn ouders te verliezen. Het is een van de ergste dingen die je in je leven overkomt. Dat je daar heel erg van van slag was, wil niet zeggen dat je geen nuchter en stabiel mens bent. Dat gaat trouwens prima samen met een gevoelsmens zijn. En mijn idee is dat je dat zeker bent. Misschien heb je een beetje een vertekend beeld van jezelf en laat je je veel meer door je gevoel leiden dan je denkt? Of onderdruk je juist je gevoel omdat je vindt dat je nuchter moet zijn?
Ik zie niet zo heel veel verschil tussen de farmaceutische industrie en alternatieve geneeswijzen: met allebei wordt goed geld verdiend. En geld corrumpeert, dat is nu eenmaal zo en alternatieve genezers zijn daar net zo goed vatbaar voor als grote multinationals. Een van de redenen waarom de farmaceutische industrie geen homeopathische medicijnen produceert, is dat ze niet goedgekeurd zouden worden door de autoriteiten omdat hun werkzaamheid niet bewezen is. Zou dat wel zo zijn, dan zouden ze zich er ongetwijfeld ook op storten. Farmaceuten zijn niet principieel, als het geld oplevert en ze kunnen het legaal op de markt krijgen (en zelfs dat nemen ze héél erg ruim), dan produceren ze het.
Met je eens dat Capi een beetje liever voor zichzelf moet zijn. Ik moet er niet aan denken mijn ouders te verliezen. Het is een van de ergste dingen die je in je leven overkomt. Dat je daar heel erg van van slag was, wil niet zeggen dat je geen nuchter en stabiel mens bent. Dat gaat trouwens prima samen met een gevoelsmens zijn. En mijn idee is dat je dat zeker bent. Misschien heb je een beetje een vertekend beeld van jezelf en laat je je veel meer door je gevoel leiden dan je denkt? Of onderdruk je juist je gevoel omdat je vindt dat je nuchter moet zijn?
Ga in therapie!
dinsdag 21 september 2010 om 12:01
Da's niet helemaal zoals het is gegaan, in eerste instantie kreeg ik pijstillers. Op langere termijn moest ik de medische molen in. HA keek alleen naar mijn maag. Problemen bleken in mijn hormoonhuishouding te zitten, en die maagproblemen waren daar de symptomen van. Ach ja, ik weet voor mezelf hoe het zit. Ik ben er gelukkig mee.
Zo duur is alternatieve geneeskunde niet hoor. Niet duurder dan een bezoek aan de HA..... alleen zie je bij een bezoek aan de HA de rekening niet. Gelukkig wordt homeopathie ook gewoon vergoed.
Ik voel me goed! voor allen, kumbayaa damnit!!
Zo duur is alternatieve geneeskunde niet hoor. Niet duurder dan een bezoek aan de HA..... alleen zie je bij een bezoek aan de HA de rekening niet. Gelukkig wordt homeopathie ook gewoon vergoed.
Ik voel me goed! voor allen, kumbayaa damnit!!
dinsdag 21 september 2010 om 12:39
Ik weet dat alternatieve behandelingen vaak vergoed worden, SG. Ik wil maar zeggen dat geld ook in die sector een rol speelt, en in mijn ervaring worden er soms met groot gemak langdurige behandelingen en dure middeltjes voorgeschreven waarvan de noodzaak niet erg duidelijk is.
Je ervaring met de huisarts is wat ik eerder aangaf, dat er vaak niet naar het hele lichaam en de hele persoon gekeken wordt, maar naar de pijnplek. Dat vind ik een tekortkoming van de reguliere geneeskunde. Gelukkig heb jij nu in homeopathie een oplossing gevonden
Je ervaring met de huisarts is wat ik eerder aangaf, dat er vaak niet naar het hele lichaam en de hele persoon gekeken wordt, maar naar de pijnplek. Dat vind ik een tekortkoming van de reguliere geneeskunde. Gelukkig heb jij nu in homeopathie een oplossing gevonden
Ga in therapie!
dinsdag 21 september 2010 om 12:40
Capi, iedere dag overlijden er mensen. Maar niet iedere dag overlijdt je vader. Je hoeft niet zo streng te zijn voor jezelf. Dat je je stressuitingen wilt aanpakken mbt eten, dat is goed. Maar dat betekent niet dat het verdriet er niet mag zijn. Kijk uit dat je het niet opnieuw wegstopt.
Dottige jurkjes Duub, had ik zelf ook uit kunnen zoeken. Maar voor mijn potentiële target heb ik toch maar op zakelijk grijs gegokt.
Jammer dat ik hier geen liedjes up kan loaden. Een Russisch NLse zangeres heeft een prachtig lied over de verschillen tussen Russen en NLers. In Nederland is er voor alles een therapie, in Rusland ga je naar de kroeg. Iedere keer als ik jullie posts lees hoor ik haar zingen: Therapie, therapie. Voor alles is er wel een therapie. Van voetreflexmassage tot homeopathie. Hou toch op met die filosofie. Naar de kroeg, naar de kroeg. Daar klinkt een gitarist en drank is er genoeg
Bottomline is dat ik de orthowattes nog tot na mijn reis links laat liggen. Ik realiseer me ineens dat ik over 1,5 week een maand lang Oosters zen ga worden en google op verontrustende berichten mbt het regenseizoen. Ik moet toch iets te piekeren hebben
Dottige jurkjes Duub, had ik zelf ook uit kunnen zoeken. Maar voor mijn potentiële target heb ik toch maar op zakelijk grijs gegokt.
Jammer dat ik hier geen liedjes up kan loaden. Een Russisch NLse zangeres heeft een prachtig lied over de verschillen tussen Russen en NLers. In Nederland is er voor alles een therapie, in Rusland ga je naar de kroeg. Iedere keer als ik jullie posts lees hoor ik haar zingen: Therapie, therapie. Voor alles is er wel een therapie. Van voetreflexmassage tot homeopathie. Hou toch op met die filosofie. Naar de kroeg, naar de kroeg. Daar klinkt een gitarist en drank is er genoeg
Bottomline is dat ik de orthowattes nog tot na mijn reis links laat liggen. Ik realiseer me ineens dat ik over 1,5 week een maand lang Oosters zen ga worden en google op verontrustende berichten mbt het regenseizoen. Ik moet toch iets te piekeren hebben
dinsdag 21 september 2010 om 13:04
dinsdag 21 september 2010 om 13:58
*zwaait terug* joehoe!! Alles goed daar? Fijn om te horen dat je goed bezig bent! Ook fijn om aan het werk te zijn, en even alle familie-dingen achter je te kunnen laten lijkt me.
Ik heb hier een bloemkool naast me liggen, die ga ik dadelijk voor een groot deel opeten (rauw, that is), jammie!
Thanks voor de felicitaties, ben er ook blij mee!! *nog steeds aan het *
Ik heb hier een bloemkool naast me liggen, die ga ik dadelijk voor een groot deel opeten (rauw, that is), jammie!
Thanks voor de felicitaties, ben er ook blij mee!! *nog steeds aan het *
dinsdag 21 september 2010 om 14:30
dinsdag 21 september 2010 om 15:04
Zo, heb besloten dat ik even bij jullie ga miepen... Kan best aangezien het ook invloed heeft op mijn eetgedrag . Heb trouw meegelezen de afgelopen tijd, maar weinig gereageerd. Ben een beetje... leeg. Sorry, het wordt een lang verhaal, wie daar geen zin in heeft kan rustig even verder scrollen...
>>>Dat lege gevoel is er al een tijdje. Ooit ben ik begonnen met een stage bij mijn huidige werkgever. Al snel vastgesteld dat de afdeling een beetje "ziek" is, ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. De chef lag al een paar keer in het ziekenhuis met psychoses en heeft het empatisch vermogen van een pantoffel. Nr. 2 is aardig en stuurt mij direct aan, echter hij heeft weinig overwicht en doet daarom weinig aan de negative sfeer binnen onze afdeling. Nr. 3 is gemeen en achterbaks en fluistert de chef in welke beslissingen hij moet nemen. Heeft hem zelfs weleens lopen voorzeggen wat chef aan de telefoon moest zeggen tegen iemand anders. Onze afdeling wordt gekenmerkt door roddelen, negativiteit, weinig motivatie bij ongeveer alle medewerkers. Mensen gaan vroeg naar huis, maken korte dagen. Dit in een instituut met jonge wetenschappers, waar ik eigenlijk gemotiveerde mensen verwacht die op zoek zijn naar „de waarheid“ .
Ik had dat min of meer vastgesteld voor ik hier kwam werken. Ik kon eventueel blijven op een bepaald redelijk suf project, maar dat wilde ik niet vanwege de werksfeer. Toen kwam de chef echter bij me met een ander project. Iets waarbij ik veldwerk kon gaan doen in een land waar ik van kind af aan altijd al eens naartoe wilde. Dus toch gesolliciteerd, baan gekregen, en twee jaar geleden begonnen.
Nou ja, nu geniet ik dus sinds 2 jaar van deze vreselijk bedrukkende, niet motiverende werksfeer. Ik ga elke dag met lood in mijn schoenen naar mijn werk. Gelukkig weet ik buiten werktijd wel wat van mijn leven te maken. Ik doe lekker veel aan een teamsport met erg leuke dames. Heb 2 lieve huisdieren, een lieve vriend.
Woon hier samen met vriend. Vriend is niet echt het zonnetje in huis (neiging tot melancholische gedachten, als ik het positief verwoord), en heeft sinds langere tijd echt heel veel moeite met zijn werk. Is niet meer gemotiveerd, ziet de zin niet meer. Konden we tot gisteren nog wel over praten, maar sinds gisteren is hij weer aan het grauwen en kijkt me niet meer in de ogen. Een week of twee geleden heeft hij meerdere malen casual gevraagd of we toch niet zouden trouwen. Ik hield de boot een beetje af, vroeg me af of hij het werkelijk doordacht had en er ook achter stond. Na tig keer vragen dacht ik “wat de hek, dat is gewoon leuk, ik vind je lief, ja graag!“. Vanaf het moment dat ik een beetje googelde naar leuke adresjes, jurken en toestanden werd het hem te heet onder de voeten en ging het hem allemaal te snel. Of we er niet toch mee konden wachten. Tsja. Dat vond ik een beetje pijnlijk, maar ja. We hadden al gepraat over waar we het konden doen, en dat ik binnenkort naar de gyneacoloog moest, en dat we misschien… Nou ja, de stappen die je zet als je langer bij elkaar bent en het verder allemaal wel goed geregeld is.
Nou ja, ik zat dus met dat werk waar ik elke dag met tegenzin naartoe ga. Trouwen was dus een geniaal project om mijn vrije tijd mee te vullen, wat is er leuker dan zo’n dag plannen (ik kan namelijk best plannen ). Met de bekentenis van vriend was dat leuke projectje (ja, het is wel wat meer dan een projectje) dus van de baan. Was er wel wat treurig van, beetje het gevoel dat mijn laatste écht leuke ding daarmee weg was. Overigens benadrukte hij dit weekend dat hij het nog steeds wil, maar dat concreet ermee bezig zijn hem benauwt (ouders gescheiden). Tja, kan, heb ik begrip voor. Gisteren ging het mis. Ik stelde hem een normale vraag („heb je X al gedaan“) waarop hij antwoordde wel betere dingen te doen te hebben. Vond ik een stomme reactie, want redelijke vraag, onredelijk antwoord. Door de telefoon een paar onvriendelijke woorden naar elkaar (nog nooit eerder gedaan!) en toen een mail dat hij laat thuis zou komen en ik vast kon gaan eten voor ik ging sporten. Na thuiskomst zat hij uitgeput op de bank. Heb gezegd dat ik zijn manier van doen niet leuk vond ´s middags. Hij antwoordde dat dat hem niet veel kon schelen, dat eigenlijk alles hem niks meer kon schelen. Dat de wereld over 20 jaar naar de klote gaat en dat alles wat we nu nog opbouwen compleet zinloos is. Tsja. Wat zeg je daar nou op? Ik heb gezegd dat het a) niet zeker is dat de wereld naar de klote gaat en b)het geen zin heeft de tijd TOT de wereld naar de klote gaat aan te passen op dat de wereld misschien wel naar de klote gaat. Nou ja. Hij zit weer in een depressieachtige toestand (eerder meegemaakt, maar wel een jaar of 2 geleden).
Ik ben zelf niet blij. Ik wil mijn vriend steunen, want die is nog minder blij. En volledig onbereikbaar ook. Na een depressie een aantal jaren geleden heb ik één ding geleerd: Ik ben heel sterk. Uiteindelijk krijg ik er wel weer lol in. Schouders eronder. Aanpakken. Doorzetten. Sport is goed voor je! Ga gezond eten! Hou van jezelf. Enzovoorts. Ondertussen wordt ik al twee jaar verdrietig van mijn werk. Wat kan ik er aan doen? Stoppen is geen optie (meer): ik wil niet halverwege het project eruit stappen, bovendien heb ik 2 jaar de tanden op mekaar gezet, dat laatste jaar wil ik nu afmaken. Vind het zonde nu nog op te geven. Maar weet ook niet zo goed hoe ik het leuker kan maken. Zit in een heel negatieve flow.
Relatie: Geen idee hoe ik vriend kan helpen. Ervaring heeft geleerd dat deze fases bij hem soms een paar weken duren, maar wel overgaan. Ondertussen praat hij echter wel over voor treinen gaan liggen enzo. Joehoe. Hadden we het vorige week niet over trouwen en baby´s? Ik vond het toen allemaal al niet zo grappig. Nu weet ik echt niet meer wat ik met de situatie aanmoet.
Ondertussen heb ik een ouwe trouwe vriend opgezocht: de chocola. Ik smikkel wat af en dat past niet bij mijn EMJV. Ik wéét dat het geen vriend is, dat het niks oplost, dat eten niet troost. Jullie mogen het me best nog eens voor de voeten werpen . Echter, lekker snoepen is wel een lolletje op dagen die ik verder momenteel niet zo lollig vind. Wat ik hier verder mee wil? Ik wil mijn familie niet verontrusten, dus ik vertel ik ze lekker niks. Ik zoek het allemaal zelf wel uit (en hoor hoe stom dat klinkt). Vriendinnen? Heb er wel een paar. Maar vriendinnen zijn voor de leuk. Ben bang als ze wegrennen als ik zeur. Ervaring uit het verleden.
Misschien zoek ik wel alleen een uitlaatklep, anders dan die reep 72% die ik net in 10 minuten wegat .
<<<
Klaar!
Vanaf hier kan je met gerust hart verder lezen.
Ik ben erg blij voor onze zwangeren. Geweldige combi, eten met je verstand en een baby die mee-eet! Tof tof tof. Zwanger zijn is een mooi wonder.
Leo, geweldig dat je weer aan het werk bent. Je zorgen om de belastingdienst herinner ik me nog goed. Ben blij voor jullie dat de druk van de ketel is. Zo zie je maar dat de optimist (Wé) soms dichter bij de ontknoping zit, dan de persoon die zich realistisch voelt (en misschien een tikkeltje negatief is ).
Ziem, ik voel met je mee. Onze problemen zijn niet vergelijkbaar, je rot voelen wel. Dikke knuffel.
Zo, dat was uit mijn hoofd. Eens kijken of ik de rest ook nog wat te zeggen heb .
>>>Dat lege gevoel is er al een tijdje. Ooit ben ik begonnen met een stage bij mijn huidige werkgever. Al snel vastgesteld dat de afdeling een beetje "ziek" is, ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. De chef lag al een paar keer in het ziekenhuis met psychoses en heeft het empatisch vermogen van een pantoffel. Nr. 2 is aardig en stuurt mij direct aan, echter hij heeft weinig overwicht en doet daarom weinig aan de negative sfeer binnen onze afdeling. Nr. 3 is gemeen en achterbaks en fluistert de chef in welke beslissingen hij moet nemen. Heeft hem zelfs weleens lopen voorzeggen wat chef aan de telefoon moest zeggen tegen iemand anders. Onze afdeling wordt gekenmerkt door roddelen, negativiteit, weinig motivatie bij ongeveer alle medewerkers. Mensen gaan vroeg naar huis, maken korte dagen. Dit in een instituut met jonge wetenschappers, waar ik eigenlijk gemotiveerde mensen verwacht die op zoek zijn naar „de waarheid“ .
Ik had dat min of meer vastgesteld voor ik hier kwam werken. Ik kon eventueel blijven op een bepaald redelijk suf project, maar dat wilde ik niet vanwege de werksfeer. Toen kwam de chef echter bij me met een ander project. Iets waarbij ik veldwerk kon gaan doen in een land waar ik van kind af aan altijd al eens naartoe wilde. Dus toch gesolliciteerd, baan gekregen, en twee jaar geleden begonnen.
Nou ja, nu geniet ik dus sinds 2 jaar van deze vreselijk bedrukkende, niet motiverende werksfeer. Ik ga elke dag met lood in mijn schoenen naar mijn werk. Gelukkig weet ik buiten werktijd wel wat van mijn leven te maken. Ik doe lekker veel aan een teamsport met erg leuke dames. Heb 2 lieve huisdieren, een lieve vriend.
Woon hier samen met vriend. Vriend is niet echt het zonnetje in huis (neiging tot melancholische gedachten, als ik het positief verwoord), en heeft sinds langere tijd echt heel veel moeite met zijn werk. Is niet meer gemotiveerd, ziet de zin niet meer. Konden we tot gisteren nog wel over praten, maar sinds gisteren is hij weer aan het grauwen en kijkt me niet meer in de ogen. Een week of twee geleden heeft hij meerdere malen casual gevraagd of we toch niet zouden trouwen. Ik hield de boot een beetje af, vroeg me af of hij het werkelijk doordacht had en er ook achter stond. Na tig keer vragen dacht ik “wat de hek, dat is gewoon leuk, ik vind je lief, ja graag!“. Vanaf het moment dat ik een beetje googelde naar leuke adresjes, jurken en toestanden werd het hem te heet onder de voeten en ging het hem allemaal te snel. Of we er niet toch mee konden wachten. Tsja. Dat vond ik een beetje pijnlijk, maar ja. We hadden al gepraat over waar we het konden doen, en dat ik binnenkort naar de gyneacoloog moest, en dat we misschien… Nou ja, de stappen die je zet als je langer bij elkaar bent en het verder allemaal wel goed geregeld is.
Nou ja, ik zat dus met dat werk waar ik elke dag met tegenzin naartoe ga. Trouwen was dus een geniaal project om mijn vrije tijd mee te vullen, wat is er leuker dan zo’n dag plannen (ik kan namelijk best plannen ). Met de bekentenis van vriend was dat leuke projectje (ja, het is wel wat meer dan een projectje) dus van de baan. Was er wel wat treurig van, beetje het gevoel dat mijn laatste écht leuke ding daarmee weg was. Overigens benadrukte hij dit weekend dat hij het nog steeds wil, maar dat concreet ermee bezig zijn hem benauwt (ouders gescheiden). Tja, kan, heb ik begrip voor. Gisteren ging het mis. Ik stelde hem een normale vraag („heb je X al gedaan“) waarop hij antwoordde wel betere dingen te doen te hebben. Vond ik een stomme reactie, want redelijke vraag, onredelijk antwoord. Door de telefoon een paar onvriendelijke woorden naar elkaar (nog nooit eerder gedaan!) en toen een mail dat hij laat thuis zou komen en ik vast kon gaan eten voor ik ging sporten. Na thuiskomst zat hij uitgeput op de bank. Heb gezegd dat ik zijn manier van doen niet leuk vond ´s middags. Hij antwoordde dat dat hem niet veel kon schelen, dat eigenlijk alles hem niks meer kon schelen. Dat de wereld over 20 jaar naar de klote gaat en dat alles wat we nu nog opbouwen compleet zinloos is. Tsja. Wat zeg je daar nou op? Ik heb gezegd dat het a) niet zeker is dat de wereld naar de klote gaat en b)het geen zin heeft de tijd TOT de wereld naar de klote gaat aan te passen op dat de wereld misschien wel naar de klote gaat. Nou ja. Hij zit weer in een depressieachtige toestand (eerder meegemaakt, maar wel een jaar of 2 geleden).
Ik ben zelf niet blij. Ik wil mijn vriend steunen, want die is nog minder blij. En volledig onbereikbaar ook. Na een depressie een aantal jaren geleden heb ik één ding geleerd: Ik ben heel sterk. Uiteindelijk krijg ik er wel weer lol in. Schouders eronder. Aanpakken. Doorzetten. Sport is goed voor je! Ga gezond eten! Hou van jezelf. Enzovoorts. Ondertussen wordt ik al twee jaar verdrietig van mijn werk. Wat kan ik er aan doen? Stoppen is geen optie (meer): ik wil niet halverwege het project eruit stappen, bovendien heb ik 2 jaar de tanden op mekaar gezet, dat laatste jaar wil ik nu afmaken. Vind het zonde nu nog op te geven. Maar weet ook niet zo goed hoe ik het leuker kan maken. Zit in een heel negatieve flow.
Relatie: Geen idee hoe ik vriend kan helpen. Ervaring heeft geleerd dat deze fases bij hem soms een paar weken duren, maar wel overgaan. Ondertussen praat hij echter wel over voor treinen gaan liggen enzo. Joehoe. Hadden we het vorige week niet over trouwen en baby´s? Ik vond het toen allemaal al niet zo grappig. Nu weet ik echt niet meer wat ik met de situatie aanmoet.
Ondertussen heb ik een ouwe trouwe vriend opgezocht: de chocola. Ik smikkel wat af en dat past niet bij mijn EMJV. Ik wéét dat het geen vriend is, dat het niks oplost, dat eten niet troost. Jullie mogen het me best nog eens voor de voeten werpen . Echter, lekker snoepen is wel een lolletje op dagen die ik verder momenteel niet zo lollig vind. Wat ik hier verder mee wil? Ik wil mijn familie niet verontrusten, dus ik vertel ik ze lekker niks. Ik zoek het allemaal zelf wel uit (en hoor hoe stom dat klinkt). Vriendinnen? Heb er wel een paar. Maar vriendinnen zijn voor de leuk. Ben bang als ze wegrennen als ik zeur. Ervaring uit het verleden.
Misschien zoek ik wel alleen een uitlaatklep, anders dan die reep 72% die ik net in 10 minuten wegat .
<<<
Klaar!
Vanaf hier kan je met gerust hart verder lezen.
Ik ben erg blij voor onze zwangeren. Geweldige combi, eten met je verstand en een baby die mee-eet! Tof tof tof. Zwanger zijn is een mooi wonder.
Leo, geweldig dat je weer aan het werk bent. Je zorgen om de belastingdienst herinner ik me nog goed. Ben blij voor jullie dat de druk van de ketel is. Zo zie je maar dat de optimist (Wé) soms dichter bij de ontknoping zit, dan de persoon die zich realistisch voelt (en misschien een tikkeltje negatief is ).
Ziem, ik voel met je mee. Onze problemen zijn niet vergelijkbaar, je rot voelen wel. Dikke knuffel.
Zo, dat was uit mijn hoofd. Eens kijken of ik de rest ook nog wat te zeggen heb .
dinsdag 21 september 2010 om 15:05
dinsdag 21 september 2010 om 15:08
Leo, fijn dat het goed gaat. Wanneer heb je voldoende tijd voor een uitgebreid verslag?
Ik ga vanmiddag dan toch eindelijk hardlopen. Mijn vriend wil gaan beginnen omdat ze bij hem op het werk wel eens mee doen aan wedstrijdjes. En aangezien ik er al weken tegen aan loop te hikken, gaan we straks voor het een een klein rondje. Ben erg benieuwd hoe het me zal vergaan! Volgens mij is de laatste keer dat ik liep zo drie maanden geleden. Ik heb mezelf ook een doel gesteld over wanneer ik naar de hardloopvereniging in de stad ga. Als ik het voor me uit blijf schuiven gebeurt het nooit. En ik vond het zo leuk, hardlopen. Ik heb vorig jaar op 11 oktober verdorie de 20km in Parijs gelopen. En dan zou ik nu niet eens een stom rondje lopen niet kunnen? Pfff...
Zima, wat een heerlijk vooruitzicht zeg, 1,5 maand weg. Wat zul jij inderdaad relaxed terugkomen! Hoe doe je dat met je werk? Zijn het allemaal gespaarde vrije dagen, of heb je ook onbetaald verlof?
Ik ga vanmiddag dan toch eindelijk hardlopen. Mijn vriend wil gaan beginnen omdat ze bij hem op het werk wel eens mee doen aan wedstrijdjes. En aangezien ik er al weken tegen aan loop te hikken, gaan we straks voor het een een klein rondje. Ben erg benieuwd hoe het me zal vergaan! Volgens mij is de laatste keer dat ik liep zo drie maanden geleden. Ik heb mezelf ook een doel gesteld over wanneer ik naar de hardloopvereniging in de stad ga. Als ik het voor me uit blijf schuiven gebeurt het nooit. En ik vond het zo leuk, hardlopen. Ik heb vorig jaar op 11 oktober verdorie de 20km in Parijs gelopen. En dan zou ik nu niet eens een stom rondje lopen niet kunnen? Pfff...
Zima, wat een heerlijk vooruitzicht zeg, 1,5 maand weg. Wat zul jij inderdaad relaxed terugkomen! Hoe doe je dat met je werk? Zijn het allemaal gespaarde vrije dagen, of heb je ook onbetaald verlof?
dinsdag 21 september 2010 om 15:16
hey janne jip, wat verdrietig. Heel kort door de bocht een simpele rekensom: jouw werk + jouw vriend = niet lief zijn voor jezelf (en dat uit zich in niet goed voor jezelf zorgen / jezelf eten). Het klinkt enorm rigoureus, maar kan je 1 van die 2 dingen grondig omgooien? Dus of een andere baan zoeken, of -tijdelijk- splitten met je vriend? Want het zijn wel 2 hele grote factoren die jou ongelukkig lijken te maken. Voor de trein gaan liggen, dat is too much to handle, voor iedereen. Een jaar is nog lang op je (rot)werk, dat vreet je op. Nu kan je het nog overzien en afsussen met chocolade, maar strakjes? Een burn-out? Lieverd, kies voor jezelf. Op wat voor manier dan ook.
dinsdag 21 september 2010 om 15:24
JanneJip, da's inderdaad een heel verhaal, en eentje waar je niet blij van wordt. Ik weet niet zo heel goed wat te zeggen. Zo'n depressieve vriend en zelf al niet zo heel erg lekker in je vel gaat slecht samen. Zelf zit ik ook niet lekker op mijn werk (Ik kan in de crisis met bij bouwkundige baan, niet gemakkelijk overstappen. Er is gewoonweg niks en ik mag blij zijn dat ik zelf nog steeds aan de gang ben. Ik heb afgelopen jaar 6 van de 9 collega's zien vertrekken...), maar ben ik gewoon aan het verder kijken, wat wil ik hierna doen? Wat is de beste weg daarheen? Kun jij dat niet ook alvast gaan doen? Kijken wat je hierna wilt, wat je er voor zou moeten doen en laten, bedrijven waar je aan de gang wilt? Zo verzand je niet in je eigen rotte gevoel, maar geef je jezelf iets om naar toe te leven.
En hoewel ik het prima vind dat je het hier opschrijft, zou ik toch een vriendin aanschieten. Geef aan dat je het over je rotsituatie op het werk wilt hebben. "Jet, heb je vanavond zin om even over werk, werkgevers en leidinggevenden te zeuren en klagen? Ik heb er behoefte aan. Borrel bij jou of bij mij?" Zoiets. Als je het niet te zwaar begint, kom je er misschien beter in en kan het gesprek twee kanten op: grappig of serieus. Allebei is wat voor te zeggen, toch?
En dan je vriend... Ja, dat zou ik zelf niet snel met vrienden / familie bespreken. Ik zou hem meenemen naar buiten. Ga lekker wandelen als het hard waait ofzo, laat hem vertellen wat hem allemaal dwars zit, geef aan dat je er wel voor hem wilt zijn, maar dat hij niet moet zwelgen in zelfmedelijden. Ik zou het lastig vinden hoor, zo'n vriend. Maar als je zorgt dat je met jouw zorgen en vervelende gevoelens bij anderen terecht kunt, kun je zijn negatieve gevoel best aan.
En die chocola: op is op. Niet meer bijkopen. Bedenk je waar het naar smaakt, wat het gevoel is dat je krijgt als het in je mond zit. Heb je dat nodig? Nee? Dan hoef je het ook niet te kopen (en 10 minuten? Dat vind ik nog lang!). Ga de woonkamer stofzuigen, de trap heen en weer lopen, een stuk fietsen. Laat je hoofd leeglopen! En kijk naar jezelf in de spiegel en lach eens tegen je eigen verdrietige / chagrijnige hoofd. Misschien zie je dan weer hoeveel je alleen al daarvan opknapt!
(Ik zeg ook maar wat hoor, mocht ik de plank misslaan, mijn excuses alvast!)
En hoewel ik het prima vind dat je het hier opschrijft, zou ik toch een vriendin aanschieten. Geef aan dat je het over je rotsituatie op het werk wilt hebben. "Jet, heb je vanavond zin om even over werk, werkgevers en leidinggevenden te zeuren en klagen? Ik heb er behoefte aan. Borrel bij jou of bij mij?" Zoiets. Als je het niet te zwaar begint, kom je er misschien beter in en kan het gesprek twee kanten op: grappig of serieus. Allebei is wat voor te zeggen, toch?
En dan je vriend... Ja, dat zou ik zelf niet snel met vrienden / familie bespreken. Ik zou hem meenemen naar buiten. Ga lekker wandelen als het hard waait ofzo, laat hem vertellen wat hem allemaal dwars zit, geef aan dat je er wel voor hem wilt zijn, maar dat hij niet moet zwelgen in zelfmedelijden. Ik zou het lastig vinden hoor, zo'n vriend. Maar als je zorgt dat je met jouw zorgen en vervelende gevoelens bij anderen terecht kunt, kun je zijn negatieve gevoel best aan.
En die chocola: op is op. Niet meer bijkopen. Bedenk je waar het naar smaakt, wat het gevoel is dat je krijgt als het in je mond zit. Heb je dat nodig? Nee? Dan hoef je het ook niet te kopen (en 10 minuten? Dat vind ik nog lang!). Ga de woonkamer stofzuigen, de trap heen en weer lopen, een stuk fietsen. Laat je hoofd leeglopen! En kijk naar jezelf in de spiegel en lach eens tegen je eigen verdrietige / chagrijnige hoofd. Misschien zie je dan weer hoeveel je alleen al daarvan opknapt!
(Ik zeg ook maar wat hoor, mocht ik de plank misslaan, mijn excuses alvast!)
dinsdag 21 september 2010 om 16:13
Janne, heftig!
Goed dat je het even van je afschrijft. Dat lucht waarschijnlijk ook al op: even voor jezelf alles op een rijtje zetten.
Mijn eerste praktische tip is om op het gebied van werk eens goed om je heen te kijken. Je hoeft niet vandaag of morgen iets anders te hebben, maar het kan nooit kwaad om om je heen te kijken. Volgens mij ben je jong genoeg om van je wetenschappelijk cv nog te switchen naar het bedrijfsleven of de overheid. Ik heb ook heel lang een klant gehad waar intern een heel negatieve sfeer was. Geloof me, dat vreet energie!
Wat betreft je vriend. Ik vond je verhaal goed om te lezen, omdat ik me besef wat voor weerslag mijn gesomber soms op mijn man heeft. Al is mijn gesomber niet te vergelijken met het gesomber van je vriend. Dat gaat volgens mij veel verder. Ik snap dat je je machteloos voelt, want wat je ook zegt of doet: je kunt hem moeilijk bereiken. Het is moeilijk om te accepteren, maar ik denk dat de bal daarin ook bij hem ligt. Hij moet inzien dat hij niet verder komt, pas dan kan hij aan zichzelf gaan werken. Je kunt daarin geen voortrekker zijn.
Ik snap dat je van de weeromstuit chocola gaat eten, maar je kunt hier ook komen posten. Ik heb het vorige week de hele week afgehouden en struisvogel gespeeld, maar even hier posten haalt de spanning vaak ook weg.
Als ik een heel intieme vraag mag stellen: waarom wil je de stap zetten naar een grote toekomst met trouwen, kindjes etc als je vriend niet stabiel is? Is dat de oplossing voor het probleem? Of ben je bang dat als je jullie/je toekomstwens uitstelt je de boot mist? Ik heb het vermoeden dat er meer speelt omdat je schrijft dat je naar de gyn moet. Reageert je vriend daarom met zwartgalligheid?
Ik denk dat het beste wat ik je nu mee kan geven is om rust te nemen en alles op een rijtje te zetten. Neem geen grote beslissingen als jullie samen niet lekker in jullie vel zitten, maar creëer door kleine stapjes te zetten rust voor jullie twee. En denk na welke weerslag je werk op jou en je relatie heeft
Goed dat je het even van je afschrijft. Dat lucht waarschijnlijk ook al op: even voor jezelf alles op een rijtje zetten.
Mijn eerste praktische tip is om op het gebied van werk eens goed om je heen te kijken. Je hoeft niet vandaag of morgen iets anders te hebben, maar het kan nooit kwaad om om je heen te kijken. Volgens mij ben je jong genoeg om van je wetenschappelijk cv nog te switchen naar het bedrijfsleven of de overheid. Ik heb ook heel lang een klant gehad waar intern een heel negatieve sfeer was. Geloof me, dat vreet energie!
Wat betreft je vriend. Ik vond je verhaal goed om te lezen, omdat ik me besef wat voor weerslag mijn gesomber soms op mijn man heeft. Al is mijn gesomber niet te vergelijken met het gesomber van je vriend. Dat gaat volgens mij veel verder. Ik snap dat je je machteloos voelt, want wat je ook zegt of doet: je kunt hem moeilijk bereiken. Het is moeilijk om te accepteren, maar ik denk dat de bal daarin ook bij hem ligt. Hij moet inzien dat hij niet verder komt, pas dan kan hij aan zichzelf gaan werken. Je kunt daarin geen voortrekker zijn.
Ik snap dat je van de weeromstuit chocola gaat eten, maar je kunt hier ook komen posten. Ik heb het vorige week de hele week afgehouden en struisvogel gespeeld, maar even hier posten haalt de spanning vaak ook weg.
Als ik een heel intieme vraag mag stellen: waarom wil je de stap zetten naar een grote toekomst met trouwen, kindjes etc als je vriend niet stabiel is? Is dat de oplossing voor het probleem? Of ben je bang dat als je jullie/je toekomstwens uitstelt je de boot mist? Ik heb het vermoeden dat er meer speelt omdat je schrijft dat je naar de gyn moet. Reageert je vriend daarom met zwartgalligheid?
Ik denk dat het beste wat ik je nu mee kan geven is om rust te nemen en alles op een rijtje te zetten. Neem geen grote beslissingen als jullie samen niet lekker in jullie vel zitten, maar creëer door kleine stapjes te zetten rust voor jullie twee. En denk na welke weerslag je werk op jou en je relatie heeft
dinsdag 21 september 2010 om 16:18
quote:ingmagh schreef op 21 september 2010 @ 15:08:
Zima, wat een heerlijk vooruitzicht zeg, 1,5 maand weg. Wat zul jij inderdaad relaxed terugkomen! Hoe doe je dat met je werk? Zijn het allemaal gespaarde vrije dagen, of heb je ook onbetaald verlof?Ik ga precies een maand weg. Veel gespaarde vakantie dagen. En ik werk als een jacko bovenop mijn contract. Ik heb veel vrijheid in mijn werk. Soms dagen thuis en dan weer avonden de hort op of weekenden/weken in het buitenland. Als de markt tenminste goed is...
Zima, wat een heerlijk vooruitzicht zeg, 1,5 maand weg. Wat zul jij inderdaad relaxed terugkomen! Hoe doe je dat met je werk? Zijn het allemaal gespaarde vrije dagen, of heb je ook onbetaald verlof?Ik ga precies een maand weg. Veel gespaarde vakantie dagen. En ik werk als een jacko bovenop mijn contract. Ik heb veel vrijheid in mijn werk. Soms dagen thuis en dan weer avonden de hort op of weekenden/weken in het buitenland. Als de markt tenminste goed is...
dinsdag 21 september 2010 om 16:35
JJ, fijn dat je er weer bent. 'k Heb je gemist!
Maar niet leuk om te horen dat je zo veel zorgen hebt. Je werk, daar ben je eigenlijk vrij duidelijk in, het project ga je afmaken. Misschien kun je je al een voorstelling maken van wat je daarna wil gaan doen? Aangezien leuke projectjes je blij maken Er zijn misschien al dingen die je nu kunt doen om je daarop voor te bereiden, online opleidingen of zo.
Je vriend, sorry dat ik het zeg maar laat hij zijn zelfmoordgedachten alsjeblieft voor zichzelf houden. Als hij over die depressieve gedachten wil praten, moet hij in therapie. Dan zit er iemand die ervoor betaald wordt om al die sombere gedachten aan te horen, die hem bovendien hopelijk kan helpen ze tegen te gaan. Maar ik vind het zo asociaal om degenen die van je houden te vertellen dat je er geen gat meer in ziet. Zeer beledigend (want jij maakt het leven dus blijkbaar ook niet de moeite waard, ook al bedoelt hij dat er niet mee) en kwetsend (want jij wil hem niet kwijt en wil hem niet zo verdrietig zien).
Ik ben helemaal voor het delen van zorgen, gevoelens en problemen in een relatie, maar dit gaat mij te ver. Als die periodes bij hem een paar weken duren, moet je misschien als deze voorbij is eens samen praten over hoe jullie hiermee omgaan. Misschien kan hij tijdelijk verkassen als hij zich zo voelt of kunnen jullie afspraken maken waardoor het voor jou draaglijk blijft. Dit is te zwaar voor jou.
Zet je trouw- en babyplannen maar even in de koelkast, lieve JJ. Het zijn zulke grote stappen. Blijkbaar is je lief er nog niet helemaal klaar voor en is hij psychisch nog niet erg stabiel. Als je denkt aan trouwen en vooral aan kinderen, dan is dit een belangrijke overweging. Ik vind je lief is niet genoeg, je moet je afvragen of hij ook een geschikte vader voor je kinderen zal zijn. Verhalen over treinen moeten dan niet gaan over hoe je vader ervoor gaat liggen.
Dat lege gevoel snap ik wel als jij zo veel geeft en zo weinig terugkrijgt op twee fronten. En familie is niet in de buurt. Blijft over: vriend(inn)en en vrijetijdsbesteding. Je doet het al, maar probeer er bewust mee bezig te zijn dat je dingen doet die je energie geven. En praten met je vriendinnen over je zorgen mag hoor. Daarna kun je lekker weer lachen. Ik vind het persoonlijk niet prettig als een vriendin het gevoel heeft dat ze mij daarmee niet lastig mag vallen. Liever wel graag.
Wat de chocola betreft, zou ik zeggen: geniet ervan.
Maar niet leuk om te horen dat je zo veel zorgen hebt. Je werk, daar ben je eigenlijk vrij duidelijk in, het project ga je afmaken. Misschien kun je je al een voorstelling maken van wat je daarna wil gaan doen? Aangezien leuke projectjes je blij maken Er zijn misschien al dingen die je nu kunt doen om je daarop voor te bereiden, online opleidingen of zo.
Je vriend, sorry dat ik het zeg maar laat hij zijn zelfmoordgedachten alsjeblieft voor zichzelf houden. Als hij over die depressieve gedachten wil praten, moet hij in therapie. Dan zit er iemand die ervoor betaald wordt om al die sombere gedachten aan te horen, die hem bovendien hopelijk kan helpen ze tegen te gaan. Maar ik vind het zo asociaal om degenen die van je houden te vertellen dat je er geen gat meer in ziet. Zeer beledigend (want jij maakt het leven dus blijkbaar ook niet de moeite waard, ook al bedoelt hij dat er niet mee) en kwetsend (want jij wil hem niet kwijt en wil hem niet zo verdrietig zien).
Ik ben helemaal voor het delen van zorgen, gevoelens en problemen in een relatie, maar dit gaat mij te ver. Als die periodes bij hem een paar weken duren, moet je misschien als deze voorbij is eens samen praten over hoe jullie hiermee omgaan. Misschien kan hij tijdelijk verkassen als hij zich zo voelt of kunnen jullie afspraken maken waardoor het voor jou draaglijk blijft. Dit is te zwaar voor jou.
Zet je trouw- en babyplannen maar even in de koelkast, lieve JJ. Het zijn zulke grote stappen. Blijkbaar is je lief er nog niet helemaal klaar voor en is hij psychisch nog niet erg stabiel. Als je denkt aan trouwen en vooral aan kinderen, dan is dit een belangrijke overweging. Ik vind je lief is niet genoeg, je moet je afvragen of hij ook een geschikte vader voor je kinderen zal zijn. Verhalen over treinen moeten dan niet gaan over hoe je vader ervoor gaat liggen.
Dat lege gevoel snap ik wel als jij zo veel geeft en zo weinig terugkrijgt op twee fronten. En familie is niet in de buurt. Blijft over: vriend(inn)en en vrijetijdsbesteding. Je doet het al, maar probeer er bewust mee bezig te zijn dat je dingen doet die je energie geven. En praten met je vriendinnen over je zorgen mag hoor. Daarna kun je lekker weer lachen. Ik vind het persoonlijk niet prettig als een vriendin het gevoel heeft dat ze mij daarmee niet lastig mag vallen. Liever wel graag.
Wat de chocola betreft, zou ik zeggen: geniet ervan.
Ga in therapie!
dinsdag 21 september 2010 om 18:08
Lieve dames,
heel erg bedankt voor jullie bijzonder uitgebreide reacties. Ik vond het zo lief dat ik met mijn vochtige oogjes een aantal malen het toilet heb opgezicht. Bedankt! De collega’s zijn naar huis; mooi moment om even te reageren. Over een uurtje begint namelijk mijn eerste theorieles voor autorijden (my god, dat vind ik dus echt heel eng, maar goed, ´t is weer een nieuw projectje )… Dus kan ik nu in alle rust eens jullie reacties doornemen.
SG,
misschien heb je gelijk en is een rigoureuze verandering het best. Ik heb er alleen een beetje moeite mee. Qua werk, omdat ik 2 jaar lang hard gewerkt heb (veldwerk, veel saai labwerk). Ik kan nu gaan „oogsten“; de data die ik heb uitwerken en publiceren. Eigenlijk datgeen waar je het allemaal voor doet. En wat ik an sich ook leuk zou kunnen vinden. Denk ik . Duidelijk he.
Qua vriend: Vorige week supporten we elkaar elke dag nog richting werk. Vragen hoe het was, proberen het elkaar makkelijker te maken. Opmonteren ´s ochtends. Zondag nog fijn samen gefietst. Gisteren slaat hij opeens om. Ik ken deze kant van hem, de laatste keer dat ik die kant gezien heb was twee jaar geleden. Ik will er niet gelijk conclusies aan verbinden…
Ingmagh,
Je suggestie om te focussen op wat er hierna komt vind ik een goeie. Een beetje een nieuw „projectje“ . Het is makkelijker te doen als ik de uitgang van de kamer zie, zeg maar. Heel goed idee. Ik zal eens kijken of er mogelijkheden zijn om me in de richting waarin ik wil (en waarin ik nu dus niet werk) te verdiepen.
Inderdaad wil ik vriend niet met familie bespreken, ben bang dat ze hem erom afkeuren. En vriendinnen ontmoet hij ook, ik wil niet dat ze anders met hem omgaan, het zijn deels ook zijn vriendinnen. Denk dat ik gewoon de blije meid wil spelen. Hoera, goed idee JJ!
Je kordate opmerkingen op het eind doen me aan mijn moeder denken en vind ik op een of andere manier heel prettig .
Zima,
Inderdaad, negative sfeer vreet energie. Ik denk ook inderdaad dat ik na dit heerlijke project op zoek ga naar een baan in bedrijfsleven of (semi-)overheid. Ik heb niet die drive van sommige collega’s aan andere instituten om gigantisch op te willen vallen door mijn genialiteit. Iets zichtbaars doen lijkt me veel bevredigender dan artikelen schrijven die hooguit 3 honden lezen .
Verder heb je gelijk dat hier posten de spanning ook een beetje van de ketel haalt. Alleen al omdat ik me „lekker huilerig“ voel en dat is al meer voelen dan ik in tijden mezelf gegund heb. En jullie reacties doen me goed. Al vind ik het een beetje sneu om dat op internet te bietsen .
De gyn is niks bijzonders. Ik woon in een land waar je anticonceptie alleen via de gyn krijgt. Ik ga er-helaas verplicht- elk half jaar op controle. De gyn wilde perse een aantal testen doen qua bloed en gezondheid enzo- mocht ik ooit zwanger willen raken (reactie: hoezo, ik ben hier toch om NIET zwanger te raken?!). Toen werden er wat mensen zwanger om me heen en dacht ik „hé, wat leuk“. Meer is het niet in ieder geval. Vorige week dacht ik nog: „Jammer om volgende week weer met een pillenstrip te beginnen!“ maar dat vind ik nu even heeeuuulemaal niet erg .
Dub,
Jep, concentreren op het hiernamaals (als in: mijn volgende baan ) is zeker iets waar ik denk ik blijer van wordt. Volgende week neem ik deel aan een summer school die deels ook stof behandelt waar ik misschien wél in verder wil. Da’s alvast iets (en hoef ik ook niet naar mijn werk ).
Je opmerkingen over mijn vriend zijn pijnlijk maar waar. Ik heb ook gezegd dat hij wellicht met een professional moet gaan praten, desnoods een tijd pillen slikken, heb ik ook weleens gedaan (onder protest!). Het doet inderdaad pijn te merken dat zelfs ik! Het leven niet meer de moeite waard maak. Hij is zo gesloten als een boek, het is moeilijk tot hem door te dringen. Dit is iets wat ik moeilijker op te lossen vind dan het probleem op mijn werk. Hoewel ik ook weet dat er vorige week achter dat treurige hoofd nog een lieve jongen zat die mij wel ondersteunde. Ik zou graag weten wat maakt dat hij zo ineens *pats* de moed verliest. En het ging al zo lang goed!
De plannen zijn inderdaad in de koelkast gezet. Zoals je hierboven kan lezen kostte dat ook geen moeite. In de huidige situatie is het laatste wat ik wil om beslissingen te nemen die grote impact hebben. Afgezien van deze BUTperiodes is hij echt ontzettend goed met kinderen. Wat mij altijd verbaast, omdat hij met volwassenen vrij lomp is. Maar op één of andere manier zijn kinderen nooit bang voor hem, ze gaan allemaal bij hem op schoot, hij is rustig met ze. Maar goed, ik weet dat dat niet voldoende is. En neem zonder verdere discussie morgen mijn eerste pil weer. Ik ben zeker niet van plan overhaaste beslissingen te nemen.
Meiden, bedankt. Ik neem jullie adviezen en commentaren ter harte.
Zoals gezegd ben ik volgende week op een summer school. Ik heb er zin in. Een dagprogramma (lekker even niet nadenken wat ik nu weer zal analyseren, maar gewoon doen wat de meester zegt, vind ik momenteel echt een aantrekkelijke gedachte). Ik ga met een collega, cq. Een heel goeie vriendin van mij en we delen een kamer (ja, ze zijn niet allemaal slecht, mijn collega’s!). Ik voel me fijn bij haar, deel met haar soms wel instituutssores. Wellicht vertel ik haar dan wel dat ik zelf ook niet lekker ga. Vind ik lastig, omdat ik haar van hetzelfde verdenk . Ze rond haar promotie af en heeft het (ook) niet makkelijk.
Zometeen ga ik naar mijn eerste uurtje theorieles voor autorijden. Lijkt me doodeng, autorijden, maar het is een stap vooruit, he. Ik werk dan tenminste aan vooruitgang ofzo. Doe iets wat ik eng vind. Dan kan ik daarna weer trots zijn op mezelf .
Qua werk is het inderdaad goed om te focussen op mijn mogelijkheden in de toekomst.
Qua kinderen: lijkt me duidelijk dat daar nu geen sprake van kan zijn.
Qua relatie: tja, eens even kijken hoe dat verder gaat. Of we mekaar snel weer vinden, of dat het toch langer gaat duren. En of vriend hulp van buitenaf accepteert. We´ll see.
Heel erg bedankt. Heb ik al bedankt gezegd?! Ik meen het .
Herm, ik ben weleens bij een -loog geweest. Heeft veel geholpen toen. Woon nu in het buitenland, ken de infrastructuur minder en denk dat de taal het wellicht niet makkelijker maakt uit te drukken wat ik precies voel. Blijft dit rotgevoel en weet ik er geen handvatten aan te geven (bijv. door mijn toekomstige baan een beetje "vorm te geven") dan neem ik dat wel weer in overweging.
Ik ben nog steeds een beetje... beduusd ofzo dat ik vorige week nog een vriendin vertelde dat het met vriend en mij helemaal top ging en dat we gisteren zo botsten. Ben nog niet echt in actiemodus. Fijn dat ik dit met jullie kan delen en jullie het ook nog lezen én er inhoudelijk op antwoorden. Topvrouwen zijn jullie, bedankt!
heel erg bedankt voor jullie bijzonder uitgebreide reacties. Ik vond het zo lief dat ik met mijn vochtige oogjes een aantal malen het toilet heb opgezicht. Bedankt! De collega’s zijn naar huis; mooi moment om even te reageren. Over een uurtje begint namelijk mijn eerste theorieles voor autorijden (my god, dat vind ik dus echt heel eng, maar goed, ´t is weer een nieuw projectje )… Dus kan ik nu in alle rust eens jullie reacties doornemen.
SG,
misschien heb je gelijk en is een rigoureuze verandering het best. Ik heb er alleen een beetje moeite mee. Qua werk, omdat ik 2 jaar lang hard gewerkt heb (veldwerk, veel saai labwerk). Ik kan nu gaan „oogsten“; de data die ik heb uitwerken en publiceren. Eigenlijk datgeen waar je het allemaal voor doet. En wat ik an sich ook leuk zou kunnen vinden. Denk ik . Duidelijk he.
Qua vriend: Vorige week supporten we elkaar elke dag nog richting werk. Vragen hoe het was, proberen het elkaar makkelijker te maken. Opmonteren ´s ochtends. Zondag nog fijn samen gefietst. Gisteren slaat hij opeens om. Ik ken deze kant van hem, de laatste keer dat ik die kant gezien heb was twee jaar geleden. Ik will er niet gelijk conclusies aan verbinden…
Ingmagh,
Je suggestie om te focussen op wat er hierna komt vind ik een goeie. Een beetje een nieuw „projectje“ . Het is makkelijker te doen als ik de uitgang van de kamer zie, zeg maar. Heel goed idee. Ik zal eens kijken of er mogelijkheden zijn om me in de richting waarin ik wil (en waarin ik nu dus niet werk) te verdiepen.
Inderdaad wil ik vriend niet met familie bespreken, ben bang dat ze hem erom afkeuren. En vriendinnen ontmoet hij ook, ik wil niet dat ze anders met hem omgaan, het zijn deels ook zijn vriendinnen. Denk dat ik gewoon de blije meid wil spelen. Hoera, goed idee JJ!
Je kordate opmerkingen op het eind doen me aan mijn moeder denken en vind ik op een of andere manier heel prettig .
Zima,
Inderdaad, negative sfeer vreet energie. Ik denk ook inderdaad dat ik na dit heerlijke project op zoek ga naar een baan in bedrijfsleven of (semi-)overheid. Ik heb niet die drive van sommige collega’s aan andere instituten om gigantisch op te willen vallen door mijn genialiteit. Iets zichtbaars doen lijkt me veel bevredigender dan artikelen schrijven die hooguit 3 honden lezen .
Verder heb je gelijk dat hier posten de spanning ook een beetje van de ketel haalt. Alleen al omdat ik me „lekker huilerig“ voel en dat is al meer voelen dan ik in tijden mezelf gegund heb. En jullie reacties doen me goed. Al vind ik het een beetje sneu om dat op internet te bietsen .
De gyn is niks bijzonders. Ik woon in een land waar je anticonceptie alleen via de gyn krijgt. Ik ga er-helaas verplicht- elk half jaar op controle. De gyn wilde perse een aantal testen doen qua bloed en gezondheid enzo- mocht ik ooit zwanger willen raken (reactie: hoezo, ik ben hier toch om NIET zwanger te raken?!). Toen werden er wat mensen zwanger om me heen en dacht ik „hé, wat leuk“. Meer is het niet in ieder geval. Vorige week dacht ik nog: „Jammer om volgende week weer met een pillenstrip te beginnen!“ maar dat vind ik nu even heeeuuulemaal niet erg .
Dub,
Jep, concentreren op het hiernamaals (als in: mijn volgende baan ) is zeker iets waar ik denk ik blijer van wordt. Volgende week neem ik deel aan een summer school die deels ook stof behandelt waar ik misschien wél in verder wil. Da’s alvast iets (en hoef ik ook niet naar mijn werk ).
Je opmerkingen over mijn vriend zijn pijnlijk maar waar. Ik heb ook gezegd dat hij wellicht met een professional moet gaan praten, desnoods een tijd pillen slikken, heb ik ook weleens gedaan (onder protest!). Het doet inderdaad pijn te merken dat zelfs ik! Het leven niet meer de moeite waard maak. Hij is zo gesloten als een boek, het is moeilijk tot hem door te dringen. Dit is iets wat ik moeilijker op te lossen vind dan het probleem op mijn werk. Hoewel ik ook weet dat er vorige week achter dat treurige hoofd nog een lieve jongen zat die mij wel ondersteunde. Ik zou graag weten wat maakt dat hij zo ineens *pats* de moed verliest. En het ging al zo lang goed!
De plannen zijn inderdaad in de koelkast gezet. Zoals je hierboven kan lezen kostte dat ook geen moeite. In de huidige situatie is het laatste wat ik wil om beslissingen te nemen die grote impact hebben. Afgezien van deze BUTperiodes is hij echt ontzettend goed met kinderen. Wat mij altijd verbaast, omdat hij met volwassenen vrij lomp is. Maar op één of andere manier zijn kinderen nooit bang voor hem, ze gaan allemaal bij hem op schoot, hij is rustig met ze. Maar goed, ik weet dat dat niet voldoende is. En neem zonder verdere discussie morgen mijn eerste pil weer. Ik ben zeker niet van plan overhaaste beslissingen te nemen.
Meiden, bedankt. Ik neem jullie adviezen en commentaren ter harte.
Zoals gezegd ben ik volgende week op een summer school. Ik heb er zin in. Een dagprogramma (lekker even niet nadenken wat ik nu weer zal analyseren, maar gewoon doen wat de meester zegt, vind ik momenteel echt een aantrekkelijke gedachte). Ik ga met een collega, cq. Een heel goeie vriendin van mij en we delen een kamer (ja, ze zijn niet allemaal slecht, mijn collega’s!). Ik voel me fijn bij haar, deel met haar soms wel instituutssores. Wellicht vertel ik haar dan wel dat ik zelf ook niet lekker ga. Vind ik lastig, omdat ik haar van hetzelfde verdenk . Ze rond haar promotie af en heeft het (ook) niet makkelijk.
Zometeen ga ik naar mijn eerste uurtje theorieles voor autorijden. Lijkt me doodeng, autorijden, maar het is een stap vooruit, he. Ik werk dan tenminste aan vooruitgang ofzo. Doe iets wat ik eng vind. Dan kan ik daarna weer trots zijn op mezelf .
Qua werk is het inderdaad goed om te focussen op mijn mogelijkheden in de toekomst.
Qua kinderen: lijkt me duidelijk dat daar nu geen sprake van kan zijn.
Qua relatie: tja, eens even kijken hoe dat verder gaat. Of we mekaar snel weer vinden, of dat het toch langer gaat duren. En of vriend hulp van buitenaf accepteert. We´ll see.
Heel erg bedankt. Heb ik al bedankt gezegd?! Ik meen het .
Herm, ik ben weleens bij een -loog geweest. Heeft veel geholpen toen. Woon nu in het buitenland, ken de infrastructuur minder en denk dat de taal het wellicht niet makkelijker maakt uit te drukken wat ik precies voel. Blijft dit rotgevoel en weet ik er geen handvatten aan te geven (bijv. door mijn toekomstige baan een beetje "vorm te geven") dan neem ik dat wel weer in overweging.
Ik ben nog steeds een beetje... beduusd ofzo dat ik vorige week nog een vriendin vertelde dat het met vriend en mij helemaal top ging en dat we gisteren zo botsten. Ben nog niet echt in actiemodus. Fijn dat ik dit met jullie kan delen en jullie het ook nog lezen én er inhoudelijk op antwoorden. Topvrouwen zijn jullie, bedankt!
