Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand III (ook nieuwe mensen blijven welkom!)
donderdag 26 augustus 2010 om 16:41
Deel drie alweer, van ons inspirerende, intussen toch werkelijk sektarische topic.
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
woensdag 22 september 2010 om 09:20
Ik heb ontzettend veel ontzag voor jullie analytisch vermogen. Ik vind het knap hoe jullie jezelf kunnen zien en verbanden kunnen leggen. Mijn probleem zit veel minder diep (hoewel natuurlijk ook een gevecht, maar met veel minder aanleiding, veel minder negatieve gebeurtenissen) en ik wil jullie dan ook een virtuele arm om de schouders geven omdat ik het gevoel heb dat dat ook is wat jullie nodig hebben.
Omdat ik (gelukkig) op niet zoveel ervaring kan leunen, doe ik het maar gewoon zo.
Muis, ik vond je plaatje treffend, haast duidelijker dan de woorden Is het niet een idee om gewoon die lijst in te vullen en dán het gesprek aan te gaan. Met de mededeling: "volgens jullie moet het zo, maar ik mis mezelf in dit stuk." Na wat googelen is intervisie volgens mij juist de reflectie van je eigen kunnen in een organisatie en het delen van jouw kennis en het leren van de kennis van anderen, toch? Hoe kan het dat er maar 1 methode is om dat voor elkaar te krijgen? (dat vraag jij je al af, één persoon die dat wil weten is meer dan genoeg) Is het niet zo dat jij naar aanleiding van de vragenlijst ook weer beter vragen kunt stellen aan je coach?
Ik merk aan mezelf dat ik steeds meer voordat ik iets in mijn mond steek me afvraag waarom ik het doe, wat het is, en of ik het nodig heb. Het is nog niet het gesprek dat hier laatst werd gevoerd, maar dat komt nog wel. Wat ik wel zie, is dat ik gisteravond om een uur of 8 toch nog mijn bakje yoghurt met muesli heb gegeten, hoewel ik geen honger meer had. Ik had de eetmeter ingevuld, zag dat het nodig was voor mijn kcal en voedingsstoffen en eet het dan toch op. Mijn vriend had het "klaargemaakt" en het was eigenlijk teveel. Ik kan het dan niet laten staan, dat vind ik wel vervelend!
Omdat ik (gelukkig) op niet zoveel ervaring kan leunen, doe ik het maar gewoon zo.
Muis, ik vond je plaatje treffend, haast duidelijker dan de woorden Is het niet een idee om gewoon die lijst in te vullen en dán het gesprek aan te gaan. Met de mededeling: "volgens jullie moet het zo, maar ik mis mezelf in dit stuk." Na wat googelen is intervisie volgens mij juist de reflectie van je eigen kunnen in een organisatie en het delen van jouw kennis en het leren van de kennis van anderen, toch? Hoe kan het dat er maar 1 methode is om dat voor elkaar te krijgen? (dat vraag jij je al af, één persoon die dat wil weten is meer dan genoeg) Is het niet zo dat jij naar aanleiding van de vragenlijst ook weer beter vragen kunt stellen aan je coach?
Ik merk aan mezelf dat ik steeds meer voordat ik iets in mijn mond steek me afvraag waarom ik het doe, wat het is, en of ik het nodig heb. Het is nog niet het gesprek dat hier laatst werd gevoerd, maar dat komt nog wel. Wat ik wel zie, is dat ik gisteravond om een uur of 8 toch nog mijn bakje yoghurt met muesli heb gegeten, hoewel ik geen honger meer had. Ik had de eetmeter ingevuld, zag dat het nodig was voor mijn kcal en voedingsstoffen en eet het dan toch op. Mijn vriend had het "klaargemaakt" en het was eigenlijk teveel. Ik kan het dan niet laten staan, dat vind ik wel vervelend!
woensdag 22 september 2010 om 09:56
Wat een mooie posts weer. Ik herken het gedeeltelijk. Ik vind het ook altijd belangrijker dat een ander tevreden is en zet mezelf dan op de achtergrond. Maar ik doe het met name in werksituaties. Privé kom ik goed voor mezelf op, maar dat is ook omdat ik dan de energie niet meer heb om iedereen te pleasen Of misschien wel, omdat ik - denk - dat ik de meeste trots/respect krijg als ik dingen in mijn leven bereik door hard te werken. En dat is dus meestal carrière gerelateerd. Terwijl de balans naar privé eigenlijk veel belangrijker is. Al moet ik er wel bij zeggen dat ik heel veel voldoening uit mijn werk haal
Wat de intervisie van muis wel niet los kan maken
Hiltje, wat verdrietig van die borrelnoten. En wat een moed van de kassamevrouw. Je hebt haar altijd onthouden, omdat ze de moed had je aan te spreken om je te helpen. Je stond er toen nog niet voor open/kon het nog niet, maar het feit dat je haar herinnert betekent wel dat je onbewust gehoord voelde en weet dat er uit onverwachte hoek mensen voor je zijn.
Wat de intervisie van muis wel niet los kan maken
Hiltje, wat verdrietig van die borrelnoten. En wat een moed van de kassamevrouw. Je hebt haar altijd onthouden, omdat ze de moed had je aan te spreken om je te helpen. Je stond er toen nog niet voor open/kon het nog niet, maar het feit dat je haar herinnert betekent wel dat je onbewust gehoord voelde en weet dat er uit onverwachte hoek mensen voor je zijn.
woensdag 22 september 2010 om 09:56
Lieve Muis, wat vervelend dat je je dit zo aantrekt. Heb je enig idee waarom? Het is maar een opdracht, waarom raak je er zo van overstuur? Wat heeft het te maken met trots, en met niet gehoord worden? Wordt er iets in jou geraakt dat pijn doet van vroeger?
Hiltje, prachtig hoe je je dag beschrijft, en vooral hoe je genoten hebt! Dat schrijf je niet letterlijk maar het spat uit elke regel. En dat is uiteindelijk het belangrijkste in het verhaal. Als we niet genieten van eten met ons verstand, dan zullen we het nooit volhouden. Dan is het een opgave in plaats van een positieve keuze, moeten in plaats van willen.
Mooi hoe je de oorzaak van je mateloze gedrag beschrijft, heel verhelderend! Het klinkt alsof je jezelf een cadeautje deed ("alles mag") terwijl je jezelf in feite iets verbood (voelen) en jezelf daarmee iets afnam. En doordat je je gevoel niet mocht uiten (want het zat er natuurlijk wel), creëerde je een grote last voor jezelf, die zich uiteindelijk symboliseerde in overgewicht.
Ingmagh, bekijk je gedachtes over die muesli van gisteren positief! Voorheen zou je die bak gedachteloos hebben opgegeten, nu heb je er een vervelend gevoel over dat je zonder honger hebt gegeten en bovendien meer dan je eigenlijk op kon. Die bewustwording is een stap in de richting van niet meer eten als je daar geen behoefte aan hebt. Het is dus niet negatief, maar positief.
Hiltje, prachtig hoe je je dag beschrijft, en vooral hoe je genoten hebt! Dat schrijf je niet letterlijk maar het spat uit elke regel. En dat is uiteindelijk het belangrijkste in het verhaal. Als we niet genieten van eten met ons verstand, dan zullen we het nooit volhouden. Dan is het een opgave in plaats van een positieve keuze, moeten in plaats van willen.
Mooi hoe je de oorzaak van je mateloze gedrag beschrijft, heel verhelderend! Het klinkt alsof je jezelf een cadeautje deed ("alles mag") terwijl je jezelf in feite iets verbood (voelen) en jezelf daarmee iets afnam. En doordat je je gevoel niet mocht uiten (want het zat er natuurlijk wel), creëerde je een grote last voor jezelf, die zich uiteindelijk symboliseerde in overgewicht.
Ingmagh, bekijk je gedachtes over die muesli van gisteren positief! Voorheen zou je die bak gedachteloos hebben opgegeten, nu heb je er een vervelend gevoel over dat je zonder honger hebt gegeten en bovendien meer dan je eigenlijk op kon. Die bewustwording is een stap in de richting van niet meer eten als je daar geen behoefte aan hebt. Het is dus niet negatief, maar positief.
Ga in therapie!
woensdag 22 september 2010 om 10:03
quote:hanke321 schreef op 21 september 2010 @ 23:22:
Nog even dan Hiltje, want ik moet harstikke naar mijn bedje toe.
Basisvertrouwen in mezelf en anderen heb ik nog niet op kunnen bouwen. Externe dingen moeten mij stutten, en helaas lukt dat niet altijd in een mensenleven.
Het steekt als partner, kind of directe familie voorgaan. Ikke! is dan wat ik voel.
Je bedoelt dat je voor één persoon op de eerste plaats wil staan? Wie zou dat dan moeten zijn?
Eten is mijn troost, mijn bliksemafleider. Dat is niet waar, besef je dat? Ik haal Spinsters posting nog eens aan: het is een gedachte, geen waarheid. Door hem vaak te denken, lijkt hij wel waar. Maar daar kun je zelf iets aan veranderen. Je kunt jezelf andere gedachten aanleren, deze negatieve gedachte vervangen door een nieuwe. Volgens mij ben je daar al heel hard mee op weg en past die nieuwe gedachte ook veel beter bij je huidige levenswijze dan deze oude, nare en versleten gedachte. Hoe zou een mooie, nieuwe, positieve gedachte kunnen luiden?
Nog even dan Hiltje, want ik moet harstikke naar mijn bedje toe.
Basisvertrouwen in mezelf en anderen heb ik nog niet op kunnen bouwen. Externe dingen moeten mij stutten, en helaas lukt dat niet altijd in een mensenleven.
Het steekt als partner, kind of directe familie voorgaan. Ikke! is dan wat ik voel.
Je bedoelt dat je voor één persoon op de eerste plaats wil staan? Wie zou dat dan moeten zijn?
Eten is mijn troost, mijn bliksemafleider. Dat is niet waar, besef je dat? Ik haal Spinsters posting nog eens aan: het is een gedachte, geen waarheid. Door hem vaak te denken, lijkt hij wel waar. Maar daar kun je zelf iets aan veranderen. Je kunt jezelf andere gedachten aanleren, deze negatieve gedachte vervangen door een nieuwe. Volgens mij ben je daar al heel hard mee op weg en past die nieuwe gedachte ook veel beter bij je huidige levenswijze dan deze oude, nare en versleten gedachte. Hoe zou een mooie, nieuwe, positieve gedachte kunnen luiden?
Ga in therapie!
woensdag 22 september 2010 om 10:03
quote:JanneJip schreef op 21 september 2010 @ 18:08:.
Verder heb je gelijk dat hier posten de spanning ook een beetje van de ketel haalt. Alleen al omdat ik me „lekker huilerig“ voel en dat is al meer voelen dan ik in tijden mezelf gegund heb. En jullie reacties doen me goed. Al vind ik het een beetje sneu om dat op internet te bietsen . JJ, lekkere discrepantie he. Ik kan niet zonder de gelijkgestemden meiden hier, tegelijkertijd vind ik het suf dat ik dat irl niet altijd vind, maar op internet wel. Tenminste op het vlak van EMJV dan. Maar ik denk dat ik daardoor wel weer een leukere partner, vriendin, collega etc ben.
Verder heb je gelijk dat hier posten de spanning ook een beetje van de ketel haalt. Alleen al omdat ik me „lekker huilerig“ voel en dat is al meer voelen dan ik in tijden mezelf gegund heb. En jullie reacties doen me goed. Al vind ik het een beetje sneu om dat op internet te bietsen . JJ, lekkere discrepantie he. Ik kan niet zonder de gelijkgestemden meiden hier, tegelijkertijd vind ik het suf dat ik dat irl niet altijd vind, maar op internet wel. Tenminste op het vlak van EMJV dan. Maar ik denk dat ik daardoor wel weer een leukere partner, vriendin, collega etc ben.
woensdag 22 september 2010 om 10:08
quote:dubiootje schreef op 22 september 2010 @ 09:56:
Ingmagh, bekijk je gedachtes over die muesli van gisteren positief! Voorheen zou je die bak gedachteloos hebben opgegeten, nu heb je er een vervelend gevoel over dat je zonder honger hebt gegeten en bovendien meer dan je eigenlijk op kon. Die bewustwording is een stap in de richting van niet meer eten als je daar geen behoefte aan hebt. Het is dus niet negatief, maar positief.
Zo had ik het nog helemaal niet bekeken! Dat is wel een inzicht waar ik wat mee kan. Het is lastig om me te bedenken dat ik ergens op het randje zit tussen onbewust en bewust eten. En hoe snel het eigenlijk gaat, want ik schrijf hier net vier weken mee volgens mij! Even een herinneringsmail naar mijn moeder over "je" boek sturen (heb je al aandelen in dat boek? Want volgens mij zou je stinkend rijk worden )
Zima, ik vind dat van die kassajuffrouw en die borrelnoten ook een andere benadering dan ik had. Ik dacht alleen "jeetje, hoe durft dat mens!" maar misschien wilde ze inderdaad alleen helpen. Hoe je zo bevooroordeeld kunt zijn he!
Ingmagh, bekijk je gedachtes over die muesli van gisteren positief! Voorheen zou je die bak gedachteloos hebben opgegeten, nu heb je er een vervelend gevoel over dat je zonder honger hebt gegeten en bovendien meer dan je eigenlijk op kon. Die bewustwording is een stap in de richting van niet meer eten als je daar geen behoefte aan hebt. Het is dus niet negatief, maar positief.
Zo had ik het nog helemaal niet bekeken! Dat is wel een inzicht waar ik wat mee kan. Het is lastig om me te bedenken dat ik ergens op het randje zit tussen onbewust en bewust eten. En hoe snel het eigenlijk gaat, want ik schrijf hier net vier weken mee volgens mij! Even een herinneringsmail naar mijn moeder over "je" boek sturen (heb je al aandelen in dat boek? Want volgens mij zou je stinkend rijk worden )
Zima, ik vind dat van die kassajuffrouw en die borrelnoten ook een andere benadering dan ik had. Ik dacht alleen "jeetje, hoe durft dat mens!" maar misschien wilde ze inderdaad alleen helpen. Hoe je zo bevooroordeeld kunt zijn he!
woensdag 22 september 2010 om 10:12
Ik vond dat laatste zinnetje van JJ eigenlijk een beetje vervelend overkomen, ook al is het absoluut niet zo bedoeld. Alsof wij minder belangrijk zijn omdat we vanaf een computer met elkaar zitten te communiceren! Natuurlijk zijn we geen irl vriendinnen van elkaar en is de band veel afstandelijker, maar er is niks sneus aan om begrip te vinden bij een groep gelijkgestemde vrouwen die je via internet hebt leren kennen. Ik vind het zelfs erg slim om zo'n groep te zoeken als je die vrouwen niet in je eigen omgeving hebt!
Wat mij betreft is het sneu als je geen sociaal leven hebt irl en daarom je heil zoekt op internet. Of als je niemand in je omgeving genoeg vertrouwt om bepaalde gedachten mee te delen. Dan moet je daar, denk ik, iets aan doen. Anonimiteit kan een soort masker zijn waarachter je je veilig voelt om je zieleleven met onbekende anderen te delen. Voor mij is mijn internetleven, mijn second life zogezegd, een aanvulling op mijn 'real life'. Maar feitelijk is er geen scheiding en hoort het gewoon allemaal bij mijn leven. Het één vind ik daar, het ander daar. Er zit geen hiërarchie in.
(No hard feelings overigens, JJ, ik snap wel hoe je het bedoelt)
Wat mij betreft is het sneu als je geen sociaal leven hebt irl en daarom je heil zoekt op internet. Of als je niemand in je omgeving genoeg vertrouwt om bepaalde gedachten mee te delen. Dan moet je daar, denk ik, iets aan doen. Anonimiteit kan een soort masker zijn waarachter je je veilig voelt om je zieleleven met onbekende anderen te delen. Voor mij is mijn internetleven, mijn second life zogezegd, een aanvulling op mijn 'real life'. Maar feitelijk is er geen scheiding en hoort het gewoon allemaal bij mijn leven. Het één vind ik daar, het ander daar. Er zit geen hiërarchie in.
(No hard feelings overigens, JJ, ik snap wel hoe je het bedoelt)
Ga in therapie!
woensdag 22 september 2010 om 10:14
woensdag 22 september 2010 om 13:49
quote:dubiootje schreef op 22 september 2010 @ 10:03:
[...]
Dat is niet waar, besef je dat? Ik haal Spinsters posting nog eens aan: het is een gedachte, geen waarheid. Door hem vaak te denken, lijkt hij wel waar. Maar daar kun je zelf iets aan veranderen. Je kunt jezelf andere gedachten aanleren, deze negatieve gedachte vervangen door een nieuwe. Volgens mij ben je daar al heel hard mee op weg en past die nieuwe gedachte ook veel beter bij je huidige levenswijze dan deze oude, nare en versleten gedachte. Hoe zou een mooie, nieuwe, positieve gedachte kunnen luiden?
Poeh meid, daar raak je een kern.
Ik praat even over wat anders maar daarmee gaat het hier ook over gek genoeg, De boel is in beweging, Hanke is toe aan meer. Daardoor ben ik op dit moment ongedurig, recalcitrant en speel ik soms op schuldgevoel in bij mijn omgeving. Gelukkig ben ik me bewust van het feit dat ik het doe en vind ik het heel vervelend. Voel me merendeel van de tijd een kat in een cartoon: haren recht overeind, dikke staart en de nagels in het tapijt als je 'm optilt.
Gister met een kennis in de sauna gehad over de dingen waar ik mee worstel. De focus, dat is iets dat ik beter kan verschuiven omdat het zo niet werkt, mijn gedachten over werk en werk zoeken. 'Ga terug naar het gevoel wat je had over werk voor je die afwijzing op de sollicitatie kreeg, want ik merk echt verschil in je houding ervoor en erna. Dit werkt zo niet, je sluit je af en je straalt een bepaalde lading uit. Ga uit van je mogelijkheden, wat je leuk vindt. Als je lekker bezig wilt zijn, waarom niet parttime bijv. wat cateringwerk. Heb ik ook een tijdje gedaan.'
Op 1 of andere manier werkte die benadering van haar wel. Waar het aan lag... ik weet het niet maar ik voel me een stuk minder verongelijkt.
Mijn beste vriendin gaf aan dat ik echt aan het werk moet, ik leg min of meer de verantwoording voor mijn daginvulling op deze werkdag bij haar en dat is niet fair. Bij haar komen, met nepneefje zijn moet geen vervanging van werk zijn. Als opbouw van stuctuur en leren te functioneren tijdens een hele werkdag is het heel erg goed voor me geweest. Ook is het super dat ik een band heb op kunnen bouwen met nepneefje. Maar het wordt tijd voor meer.
Ik heb de neiging mezelf zielig te vinden. De angst die ik ervaar bij bepaalde gedachtes (daar heb je 'm Duub!) over cv, werknemers, de mores omtrent werk en de angst in de bijstand terecht te komen en mijn wajong kwijt te raken..... die angst die ik ervaar beleef ik heel heftig. Dat maakt dat ik ga vermijden. Die sollicitatie was voor mij echt een hele grote stap. Nu weet ik het gewoon even niet meer.
Daar waar bij andere mensen een mening of eigenheid is van binnen, daar is bij mij een soort leegte. Een blanco, ik kan het niet goed uitleggen. Maar als je mij vraagt wat ik leuk vind, dan weet ik het niet. Op de buitenwereld kan ik wel reageren, maar ideeen, dingen willen puur vanuit mijzelf....
Dat ik 38 word vrijdag, zonder man kind of baan voelt even helemaal niet zo feestelijk. Ik wil een leuke vent, ik wil niet dat de keus om kinderen te krijgen me wordt ontnomen door de biologische klok. Ik voel me alleen als ik thuiskom, ik baal dat ik achter alles aan moet, ik baal dat het me zoveel moeite kost.
Maar...
Ik ben ook dankbaar. Ik houd gelukkig snel op met het op schuldgevoel werken, ik heb toch maar mooi een sollicitatie de deur uit gedaan, ik heb mooie toffe mensen om me heen die er ook voor mij willen zijn, ik geef mezelf kusjes op mijn schouder gewoon omdat ik me lief vind, ik voel me steeds gewoner gezonder en fitter.
Het feit dat ik me zo ongedurig voet, de reden daarvoor is natuurlijk hartstikke tof. Maar de wereld komt niet naar me toe met oplossingen, die zal ik zelf op moeten zoeken. Daar moet ik nog een beetje aan wennen....
[...]
Dat is niet waar, besef je dat? Ik haal Spinsters posting nog eens aan: het is een gedachte, geen waarheid. Door hem vaak te denken, lijkt hij wel waar. Maar daar kun je zelf iets aan veranderen. Je kunt jezelf andere gedachten aanleren, deze negatieve gedachte vervangen door een nieuwe. Volgens mij ben je daar al heel hard mee op weg en past die nieuwe gedachte ook veel beter bij je huidige levenswijze dan deze oude, nare en versleten gedachte. Hoe zou een mooie, nieuwe, positieve gedachte kunnen luiden?
Poeh meid, daar raak je een kern.
Ik praat even over wat anders maar daarmee gaat het hier ook over gek genoeg, De boel is in beweging, Hanke is toe aan meer. Daardoor ben ik op dit moment ongedurig, recalcitrant en speel ik soms op schuldgevoel in bij mijn omgeving. Gelukkig ben ik me bewust van het feit dat ik het doe en vind ik het heel vervelend. Voel me merendeel van de tijd een kat in een cartoon: haren recht overeind, dikke staart en de nagels in het tapijt als je 'm optilt.
Gister met een kennis in de sauna gehad over de dingen waar ik mee worstel. De focus, dat is iets dat ik beter kan verschuiven omdat het zo niet werkt, mijn gedachten over werk en werk zoeken. 'Ga terug naar het gevoel wat je had over werk voor je die afwijzing op de sollicitatie kreeg, want ik merk echt verschil in je houding ervoor en erna. Dit werkt zo niet, je sluit je af en je straalt een bepaalde lading uit. Ga uit van je mogelijkheden, wat je leuk vindt. Als je lekker bezig wilt zijn, waarom niet parttime bijv. wat cateringwerk. Heb ik ook een tijdje gedaan.'
Op 1 of andere manier werkte die benadering van haar wel. Waar het aan lag... ik weet het niet maar ik voel me een stuk minder verongelijkt.
Mijn beste vriendin gaf aan dat ik echt aan het werk moet, ik leg min of meer de verantwoording voor mijn daginvulling op deze werkdag bij haar en dat is niet fair. Bij haar komen, met nepneefje zijn moet geen vervanging van werk zijn. Als opbouw van stuctuur en leren te functioneren tijdens een hele werkdag is het heel erg goed voor me geweest. Ook is het super dat ik een band heb op kunnen bouwen met nepneefje. Maar het wordt tijd voor meer.
Ik heb de neiging mezelf zielig te vinden. De angst die ik ervaar bij bepaalde gedachtes (daar heb je 'm Duub!) over cv, werknemers, de mores omtrent werk en de angst in de bijstand terecht te komen en mijn wajong kwijt te raken..... die angst die ik ervaar beleef ik heel heftig. Dat maakt dat ik ga vermijden. Die sollicitatie was voor mij echt een hele grote stap. Nu weet ik het gewoon even niet meer.
Daar waar bij andere mensen een mening of eigenheid is van binnen, daar is bij mij een soort leegte. Een blanco, ik kan het niet goed uitleggen. Maar als je mij vraagt wat ik leuk vind, dan weet ik het niet. Op de buitenwereld kan ik wel reageren, maar ideeen, dingen willen puur vanuit mijzelf....
Dat ik 38 word vrijdag, zonder man kind of baan voelt even helemaal niet zo feestelijk. Ik wil een leuke vent, ik wil niet dat de keus om kinderen te krijgen me wordt ontnomen door de biologische klok. Ik voel me alleen als ik thuiskom, ik baal dat ik achter alles aan moet, ik baal dat het me zoveel moeite kost.
Maar...
Ik ben ook dankbaar. Ik houd gelukkig snel op met het op schuldgevoel werken, ik heb toch maar mooi een sollicitatie de deur uit gedaan, ik heb mooie toffe mensen om me heen die er ook voor mij willen zijn, ik geef mezelf kusjes op mijn schouder gewoon omdat ik me lief vind, ik voel me steeds gewoner gezonder en fitter.
Het feit dat ik me zo ongedurig voet, de reden daarvoor is natuurlijk hartstikke tof. Maar de wereld komt niet naar me toe met oplossingen, die zal ik zelf op moeten zoeken. Daar moet ik nog een beetje aan wennen....
woensdag 22 september 2010 om 14:05
Ik had je niet goed gelezen Duub, het klopt dat de gedachte van eten als mijn trooster niet meer klopt. Zo ervaar ik het ook niet meer. Wel als een soort indicator voor mijn ' heb ik genoeg overlevingsinstinct' . Dat ik dan moet zorgen dat andere behoeftes vervuld worden, of de ruimte krijgen geuit te worden. Eten heb ik nodig en voedt mij met genoegen. Dat vind ik wel een hele mooie voor in de plaats. Jij?
Ik wil op nummer 1 bij een leuke vent. Als je klein bent zou je dat gevoel van je ouders moeten krijgen maar helaas was dat bij mij niet zo. De natuurlijkheid van dat gevoel dat zo karakteristiek kan worden neergezet met het voorbeeld van een vrouw die ruzie maakt met haar partner en dan vervolgens zegt ' nou dan ga ik gewoon naar mijn moeder en dan bekijk jij het maar!' Die basis, altijd op terug kunnen vallen ook al ben je al lang groot en wil je het allemaal zelf kunnen, die basis missen heeft een behoorlijke impact.
Ik merk dat ik daar de laatste tijd veel woorden over neertyp hier. Ik denk dat het te maken heeft met de wond die ontstaat als je niet het gevoel hebt gekregen dat je goed bent zoals je bent, dat je zeker wel dingen kunt, dat het fijn is om te proberen, dat het niet erg is om fouten te maken. Met dat vertouwen verlaat je vervolgens het nest om op jezelf te gaan, te studeren of aan het werk. Ik ben vleugellam het nest uit gedonderd en moest maar zien hoe ik mezelf redde. Dat ik dat overleefd heb is al een godswonder maar deze dodo wil nu ook nog leren vliegen!
Rare vogel ben ik toch
Ik wil op nummer 1 bij een leuke vent. Als je klein bent zou je dat gevoel van je ouders moeten krijgen maar helaas was dat bij mij niet zo. De natuurlijkheid van dat gevoel dat zo karakteristiek kan worden neergezet met het voorbeeld van een vrouw die ruzie maakt met haar partner en dan vervolgens zegt ' nou dan ga ik gewoon naar mijn moeder en dan bekijk jij het maar!' Die basis, altijd op terug kunnen vallen ook al ben je al lang groot en wil je het allemaal zelf kunnen, die basis missen heeft een behoorlijke impact.
Ik merk dat ik daar de laatste tijd veel woorden over neertyp hier. Ik denk dat het te maken heeft met de wond die ontstaat als je niet het gevoel hebt gekregen dat je goed bent zoals je bent, dat je zeker wel dingen kunt, dat het fijn is om te proberen, dat het niet erg is om fouten te maken. Met dat vertouwen verlaat je vervolgens het nest om op jezelf te gaan, te studeren of aan het werk. Ik ben vleugellam het nest uit gedonderd en moest maar zien hoe ik mezelf redde. Dat ik dat overleefd heb is al een godswonder maar deze dodo wil nu ook nog leren vliegen!
Rare vogel ben ik toch
woensdag 22 september 2010 om 14:34
Hanke, je bent een dappere dodo. Ik kan me er helemaal niks bij voorstellen dat je het hebt moeten doen zonder moeder, zonder basis. Ik heb werkelijk waar onmetelijk veel bewondering voor je dat je zo ver gekomen bent én dat je nu nog meer wil. En daar voor gaat! Ik wilde dat ik nog wijze woorden had om je te steunen, maar verder dan een virtuele knuffel kom ik niet. Ik ben blij dat je je verhaal hier kwijt kan en dat er andere dames zijn die je wél kunnen steunen.
Dubio, geweldig dat je zulke enthousiaste reacties had op je jurk! En op wat die jurk blijkbaar met jou doet. Ik vond de plaatjes van de jurken ook erg mooi. Ik heb alleen zelf niet het lef om er mee te lopen.
Hiltje, wat een heerlijke dag, fijn dat je er ook zo van genoten heb!
September, you go girl, onder de 3 cijfers!!
Oh, de glas-meneer staat voor de deur, ik moet gaan.
Dubio, geweldig dat je zulke enthousiaste reacties had op je jurk! En op wat die jurk blijkbaar met jou doet. Ik vond de plaatjes van de jurken ook erg mooi. Ik heb alleen zelf niet het lef om er mee te lopen.
Hiltje, wat een heerlijke dag, fijn dat je er ook zo van genoten heb!
September, you go girl, onder de 3 cijfers!!
Oh, de glas-meneer staat voor de deur, ik moet gaan.
woensdag 22 september 2010 om 14:46
Wat lief Ing! Profoon jij bent ook een schat.
Duub, jammer dat het na morgen over is het mooie weer. Zou je graag in die jurk willen zien. Mooi hoor, dat je zulke complimenten krijgt. Een verzorgd uiterlijk is ook een teken van eigenliefde....
Nog even over eten: vandaag in de stad een tosti gegeten bij tostiworld. Ja het bestaat. Met appel en geitenkaas en honing en gember. Ik vind het lekker, vriendin vond het minder dus ik heb zelf de hele tosti opgegeten. Eenmaal in haar huis aan tafel met de koter pak ik automatisch 2 volkoren boterhammen en leg ze op mijn bord. Maar dan.... ik doe even niks. Drink rustig mijn glas water leeg en doe moeite te voelen hoeveel trek ik eigenlijk nog heb. Ik doe 1 boterham terug in de zak en smeer die ene met wat jam en eet het rustig op. Waarnemen, nadenken, plannen, genieten.....een echt EMJV moment.
Duub, jammer dat het na morgen over is het mooie weer. Zou je graag in die jurk willen zien. Mooi hoor, dat je zulke complimenten krijgt. Een verzorgd uiterlijk is ook een teken van eigenliefde....
Nog even over eten: vandaag in de stad een tosti gegeten bij tostiworld. Ja het bestaat. Met appel en geitenkaas en honing en gember. Ik vind het lekker, vriendin vond het minder dus ik heb zelf de hele tosti opgegeten. Eenmaal in haar huis aan tafel met de koter pak ik automatisch 2 volkoren boterhammen en leg ze op mijn bord. Maar dan.... ik doe even niks. Drink rustig mijn glas water leeg en doe moeite te voelen hoeveel trek ik eigenlijk nog heb. Ik doe 1 boterham terug in de zak en smeer die ene met wat jam en eet het rustig op. Waarnemen, nadenken, plannen, genieten.....een echt EMJV moment.
woensdag 22 september 2010 om 15:46
!
woensdag 22 september 2010 om 15:59
Lieve dames,
wat is er al weer een hoop geschreven sinds mijn wanhoopsposting van gisteren .
Hank, je blijft een beetje hinken op twee benen he. Enerzijds het "er niet zijn" van je moeder en anderzijds het eten met je verstand wat wél echt goed gaat. Kan me voorstellen dat je meer wil, dat het naar meer smaakt, dat het nu goed gaat. Fijn dat die vriendin je daarbij heeft geholpen. Ik geniet erg van de manier waarop jij je gezonde keuzemomenten beschijft, die laten zien dat je daar echt lol in hebt!
Dub, ook jouw positieve verhaal over je polkajurk heb ik opgeslurpt . I like positive stories .
Muis, weet je al wat je met die evaluatie gaat doen?
Hier gaat alles zijn gangetje. Gisteravond eerste theorieles gehad voor autorijden. Erg leuk! Spannend om dat allemaal om te moeten zetten in een rijdende auto. In ieder geval was het een leuk lesje.
Daarna naar huis, vriend had lekker gekookt. Hebben beetje over koetjes en kalfjes gepraat en tv gekeken. Was al laat en geen zin meer wat diepers te bespreken. Was best gezellig, helaas vertrok hij vannacht weer richting logeerbed ivm slecht slapen...
Vandaag een leuk dagje: Ik doe een 2-daagse EHBO cursus! Heb al eens een veel uitgebreidere gedaan; moet nu een nieuwe voor rijbewijs. Aantal dingen veranderd maar grotendeels gesneden koek en gewoon interessant, en lekker niet op mijn saaie werkplek zitten . Nu lekker op tijd thuis, ga nog even mijn summer school van volgende week voorbereiden. Lekker even wat anders, kop in het zand maar tenminste wel leuk . Bedankt lieve dames!
wat is er al weer een hoop geschreven sinds mijn wanhoopsposting van gisteren .
Hank, je blijft een beetje hinken op twee benen he. Enerzijds het "er niet zijn" van je moeder en anderzijds het eten met je verstand wat wél echt goed gaat. Kan me voorstellen dat je meer wil, dat het naar meer smaakt, dat het nu goed gaat. Fijn dat die vriendin je daarbij heeft geholpen. Ik geniet erg van de manier waarop jij je gezonde keuzemomenten beschijft, die laten zien dat je daar echt lol in hebt!
Dub, ook jouw positieve verhaal over je polkajurk heb ik opgeslurpt . I like positive stories .
Muis, weet je al wat je met die evaluatie gaat doen?
Hier gaat alles zijn gangetje. Gisteravond eerste theorieles gehad voor autorijden. Erg leuk! Spannend om dat allemaal om te moeten zetten in een rijdende auto. In ieder geval was het een leuk lesje.
Daarna naar huis, vriend had lekker gekookt. Hebben beetje over koetjes en kalfjes gepraat en tv gekeken. Was al laat en geen zin meer wat diepers te bespreken. Was best gezellig, helaas vertrok hij vannacht weer richting logeerbed ivm slecht slapen...
Vandaag een leuk dagje: Ik doe een 2-daagse EHBO cursus! Heb al eens een veel uitgebreidere gedaan; moet nu een nieuwe voor rijbewijs. Aantal dingen veranderd maar grotendeels gesneden koek en gewoon interessant, en lekker niet op mijn saaie werkplek zitten . Nu lekker op tijd thuis, ga nog even mijn summer school van volgende week voorbereiden. Lekker even wat anders, kop in het zand maar tenminste wel leuk . Bedankt lieve dames!
woensdag 22 september 2010 om 17:34
Zo. Ik heb lekker een hele dag binnen gezeten met het mooie weer... Zo nog snel even een rondje lopen voordat mijn cursus begint.
Hanke, als ik je post lees, lees ik vooral 1 ding. Namelijk een vrouw die toe is aan verandering, het heft in eigen handen neemt. Dan is het soms moeilijk te accepteren dat dingen soms iets meer tijd nodig nodig hebben (zegt ongeduldige ondergetekende).
Ik vind het grappig om te zien hoe ik bij andere afstand kan nemen bij valkuilen, terwijl ik er zelf iedere keer op dezelfde manier in stap.
Maar het grootste leerpunt van deze week is dat ik een doemdenker ben. Twee voorbeeldjes: ik lees in de telegraaf dat er grote klappen gaan vallen in de sectoren waarin ik werk en zie mezelf al een ww-uitkering aanvragen. En na een blog over een tyfoon in ZO-Azië zie ik mezelf al de hele reis in een poncho lopen. Was wel een verhelderend inzicht. Iedereen zit me wel als vrolijke optimist, maar ondertussen ben ik een kei in doemdenken
Jullie zullen me vast een schop onder de kont geven, als ik vertel dat ik vandaag veel te weinig heb gegeten. Ik heb de hele dag geluisterd naar signalen van lijf en alleen gegeten wanneer ik ook echt trek had. Da's niet slim, want dan kom ik maar aan de 1200 calorieën.... Heb net namelijk alvast een zelfgemaakt pompoensoepje gegeten voor mijn cursus. Maar gevoelsmatig en lichamelijk voelt dit zoveel beter dan strak schematisch de benodigde voedingsstoffen binnen krijgen. Lastig...
Hanke, als ik je post lees, lees ik vooral 1 ding. Namelijk een vrouw die toe is aan verandering, het heft in eigen handen neemt. Dan is het soms moeilijk te accepteren dat dingen soms iets meer tijd nodig nodig hebben (zegt ongeduldige ondergetekende).
Ik vind het grappig om te zien hoe ik bij andere afstand kan nemen bij valkuilen, terwijl ik er zelf iedere keer op dezelfde manier in stap.
Maar het grootste leerpunt van deze week is dat ik een doemdenker ben. Twee voorbeeldjes: ik lees in de telegraaf dat er grote klappen gaan vallen in de sectoren waarin ik werk en zie mezelf al een ww-uitkering aanvragen. En na een blog over een tyfoon in ZO-Azië zie ik mezelf al de hele reis in een poncho lopen. Was wel een verhelderend inzicht. Iedereen zit me wel als vrolijke optimist, maar ondertussen ben ik een kei in doemdenken
Jullie zullen me vast een schop onder de kont geven, als ik vertel dat ik vandaag veel te weinig heb gegeten. Ik heb de hele dag geluisterd naar signalen van lijf en alleen gegeten wanneer ik ook echt trek had. Da's niet slim, want dan kom ik maar aan de 1200 calorieën.... Heb net namelijk alvast een zelfgemaakt pompoensoepje gegeten voor mijn cursus. Maar gevoelsmatig en lichamelijk voelt dit zoveel beter dan strak schematisch de benodigde voedingsstoffen binnen krijgen. Lastig...
woensdag 22 september 2010 om 18:21
quote:hanke321 schreef op 22 september 2010 @ 14:05:
Eten heb ik nodig en voedt mij met genoegen. Dat vind ik wel een hele mooie voor in de plaats. Jij?
Vind ik een mooie Misschien op je koelkast plakken?
Ik wil op nummer 1 bij een leuke vent.
Je wilt dat hij zichzelf op de tweede plaats zet? En dat doe jij dan ook? Vind je dat een goede basis voor een gelijkwaardige relatie?
Als je klein bent zou je dat gevoel van je ouders moeten krijgen maar helaas was dat bij mij niet zo.
Als kind zal ik vast gedacht hebben dat ik de belangrijkste persoon op de wereld was, zoals alleen kinderen dat kunnen. Maar ik was niet hun enige kind, dus op nr. 1 stond ik niet en ik voelde me als nakomertje vaak genoeg onbelangrijk en niet serieus genomen.
Ik vraag me dus af of jij echt voor een ander op nummer 1 wilt staan - dat lijkt me een utopie en niet eens wenselijk - of dat je onvoorwaardelijke liefde en acceptatie zoekt. Die heb ik als kind namelijk wel van mijn ouders ontvangen, en nog steeds. Wat trouwens ook niet betekent dat ik onvoorwaardelijk van mezelf houd en mezelf accepteer, daar werk ik ook aan.
Eten heb ik nodig en voedt mij met genoegen. Dat vind ik wel een hele mooie voor in de plaats. Jij?
Vind ik een mooie Misschien op je koelkast plakken?
Ik wil op nummer 1 bij een leuke vent.
Je wilt dat hij zichzelf op de tweede plaats zet? En dat doe jij dan ook? Vind je dat een goede basis voor een gelijkwaardige relatie?
Als je klein bent zou je dat gevoel van je ouders moeten krijgen maar helaas was dat bij mij niet zo.
Als kind zal ik vast gedacht hebben dat ik de belangrijkste persoon op de wereld was, zoals alleen kinderen dat kunnen. Maar ik was niet hun enige kind, dus op nr. 1 stond ik niet en ik voelde me als nakomertje vaak genoeg onbelangrijk en niet serieus genomen.
Ik vraag me dus af of jij echt voor een ander op nummer 1 wilt staan - dat lijkt me een utopie en niet eens wenselijk - of dat je onvoorwaardelijke liefde en acceptatie zoekt. Die heb ik als kind namelijk wel van mijn ouders ontvangen, en nog steeds. Wat trouwens ook niet betekent dat ik onvoorwaardelijk van mezelf houd en mezelf accepteer, daar werk ik ook aan.
Ga in therapie!
woensdag 22 september 2010 om 20:59
Muis: als ik het goed begrijp, wil je de opdracht best maken als je maar snapt wat de bedoeling is en heb je het gevoel dat de docenten van de opleiding hierbij onvoldoende kunnen helpen? Is het misschien een idee om je mede-studenten ipv docenten om hulp te vragen? Sowieso geven die meestal een andere uitleg, een eigen interpretatie, waardoor het je misschien duidelijker wordt. Mocht het allemaal echt niet werken, dan is het inderdaad "choose your battles", zoals al eerder is aangegeven.
Ik heb nog steeds mijn verstandskies en voel me een muts. Ik kwam binnen bij de tandarts, die me vertelde 2 gaatjes aan te pakken. Ik vertelde dat ik dacht dat de verstandskies eruit ging. Hij vond de gaatjes belangrijker en ik zei "uhm, ok". Ik had moeten zeggen: "ik wil liever nu de verstandskies want ik heb me erop voorbereid" maar dat bedacht ik daarna pas. Wel fijn dat de verdoving zonder problemen werd bijgespoten toen ik aangaf pijn te hebben en dat hij aangaf dat pijn in de tandartsstoel niet meer nodig is.
Ik heb nog steeds mijn verstandskies en voel me een muts. Ik kwam binnen bij de tandarts, die me vertelde 2 gaatjes aan te pakken. Ik vertelde dat ik dacht dat de verstandskies eruit ging. Hij vond de gaatjes belangrijker en ik zei "uhm, ok". Ik had moeten zeggen: "ik wil liever nu de verstandskies want ik heb me erop voorbereid" maar dat bedacht ik daarna pas. Wel fijn dat de verdoving zonder problemen werd bijgespoten toen ik aangaf pijn te hebben en dat hij aangaf dat pijn in de tandartsstoel niet meer nodig is.
woensdag 22 september 2010 om 21:16
Pff, net terug van cursus waar me na een lange zomervakantie werd gevraagd of ik in verwachting was... Tranen weggeslikt en hoofd achter mijn boek verscholen totdat lerares vroeg wat er aan de hand was. Heb toen even diep adem gehaald en gezegd dat de opmerking van zojuist nogal hard was aangekomen. Rustig gezegd dat het onderwerp kinderen in beide varianten nogal pijnlijk is. Vrouw die de opmerking maakte was ook van de kaart, maar toch ben ik blij dat ik het gezegd heb. Niet zeggen levert 2 dagen chagrijnigheid en onzekerheid op en ruzie met mijn omgeving op. Geloof dat de ergste spanning er nu wel vanaf is. Al baal ik enorm en raakt zo'n opmerking me enorm.
