Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand III (ook nieuwe mensen blijven welkom!)
donderdag 26 augustus 2010 om 16:41
Deel drie alweer, van ons inspirerende, intussen toch werkelijk sektarische topic.
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
woensdag 22 september 2010 om 21:20
quote:dubiootje schreef op 22 september 2010 @ 09:56:
Lieve Muis, wat vervelend dat je je dit zo aantrekt. Heb je enig idee waarom? Het is maar een opdracht, waarom raak je er zo van overstuur? Wat heeft het te maken met trots, en met niet gehoord worden? Wordt er iets in jou geraakt dat pijn doet van vroeger?.
De reden dat ik het me aantrek is dat ik serieus veel tijd steek in de intervisie. Ik ga er echt voor zitten en maak er wat moois van, in de zin dat ik het heel duidelijk op mezelf reflecteer. Anderen maken zich er met een jantje van leiden af. Toegegeven, ze halen hogere cijfers dus ze doen iets goed, of ik besteed er teveel aandacht aan en wil het te mooi maken.
Maar intervisie is zo persoonlijk. Dat is wat bij mij bijt. Zij kunnen niet uitleggen waarom mijn stuk onvoldoende is. Ik heb een bepaalde methode, en niet dat ik niet opensta voor een andere - welzeker - maar mijn huidige methode, laten we 'm X noemen, is al evenzeer een methode als de door hun gehanteerde methode Y. Nergens staat dat methode Y juist is en zaligmakend, en dat zou ook niet kunnen, want in coaching is geen enige juiste methode. Meerdere wegen leiden naar Rome. Ik heb dat ook aangegeven dat ik voel dat mijn methode niet gehoord wordt (en dat is de Starr). Wat ik zo jammer vind is dat uit mijn stuk wel degelijk blijkt dat ik bijv. people skills heb, sterk analytisch vermogen, oplossingsgericht, reflectief. Het komt er uit, en ik kan ook stilstaan bij het proces, alleen, ik sta er niet te lang bij stil.
De boosheid die ik heb heeft te maken met het feit dat intervisie voor een groot deel zo onmeetbaar is. Kijk, als je een invultoets afneemt, die is goed af te vinken, het is goed of fout. Dat is er niet in intervisie. Ik krijg ook geen enkele waardering voor de pluspunten in mijn verhaal. En als ik dan schrijf van: ik kan het wel langs de lat leggen, maar dan is het mijn stuk niet meer, wat is dan de waarde? dan krijg ik een no-antwoord als: dit is de opdracht en hij verandert niet. Kijk, dan is het wat iedereen zegt: schrijf dan maar op wat ze wil horen. Maar dat moet je toch juist met coaching niet willen? Dan schrijf ik iets op wat ZIJ wil horen, niet wat IK ervaar, en alles bij elkaar leer ik er dan geen flikker van, behalve dat ik dus nog resultaatgerichter ben (want het resultaat = voldoende) telt. En dat is nou precies de angel: zij verwijten mij dat ik te resultaatgericht ben en te weinig bij het proces stilsta.
Maar hoe kan ik dat nou doen als ik onvoldoende uitleg krijg over hoe ik dat moet doen? Ik vraag, nee, bijna smeek ze voortdurend om dingen concreet te maken, want ik ben toch om de donder niet dom, maar ik snap soms echt niet waar ze heen willen.
Lieve Muis, wat vervelend dat je je dit zo aantrekt. Heb je enig idee waarom? Het is maar een opdracht, waarom raak je er zo van overstuur? Wat heeft het te maken met trots, en met niet gehoord worden? Wordt er iets in jou geraakt dat pijn doet van vroeger?.
De reden dat ik het me aantrek is dat ik serieus veel tijd steek in de intervisie. Ik ga er echt voor zitten en maak er wat moois van, in de zin dat ik het heel duidelijk op mezelf reflecteer. Anderen maken zich er met een jantje van leiden af. Toegegeven, ze halen hogere cijfers dus ze doen iets goed, of ik besteed er teveel aandacht aan en wil het te mooi maken.
Maar intervisie is zo persoonlijk. Dat is wat bij mij bijt. Zij kunnen niet uitleggen waarom mijn stuk onvoldoende is. Ik heb een bepaalde methode, en niet dat ik niet opensta voor een andere - welzeker - maar mijn huidige methode, laten we 'm X noemen, is al evenzeer een methode als de door hun gehanteerde methode Y. Nergens staat dat methode Y juist is en zaligmakend, en dat zou ook niet kunnen, want in coaching is geen enige juiste methode. Meerdere wegen leiden naar Rome. Ik heb dat ook aangegeven dat ik voel dat mijn methode niet gehoord wordt (en dat is de Starr). Wat ik zo jammer vind is dat uit mijn stuk wel degelijk blijkt dat ik bijv. people skills heb, sterk analytisch vermogen, oplossingsgericht, reflectief. Het komt er uit, en ik kan ook stilstaan bij het proces, alleen, ik sta er niet te lang bij stil.
De boosheid die ik heb heeft te maken met het feit dat intervisie voor een groot deel zo onmeetbaar is. Kijk, als je een invultoets afneemt, die is goed af te vinken, het is goed of fout. Dat is er niet in intervisie. Ik krijg ook geen enkele waardering voor de pluspunten in mijn verhaal. En als ik dan schrijf van: ik kan het wel langs de lat leggen, maar dan is het mijn stuk niet meer, wat is dan de waarde? dan krijg ik een no-antwoord als: dit is de opdracht en hij verandert niet. Kijk, dan is het wat iedereen zegt: schrijf dan maar op wat ze wil horen. Maar dat moet je toch juist met coaching niet willen? Dan schrijf ik iets op wat ZIJ wil horen, niet wat IK ervaar, en alles bij elkaar leer ik er dan geen flikker van, behalve dat ik dus nog resultaatgerichter ben (want het resultaat = voldoende) telt. En dat is nou precies de angel: zij verwijten mij dat ik te resultaatgericht ben en te weinig bij het proces stilsta.
Maar hoe kan ik dat nou doen als ik onvoldoende uitleg krijg over hoe ik dat moet doen? Ik vraag, nee, bijna smeek ze voortdurend om dingen concreet te maken, want ik ben toch om de donder niet dom, maar ik snap soms echt niet waar ze heen willen.
woensdag 22 september 2010 om 21:24
Pardon? Wat is dat nou voor een vraag? Dat vind ik zo rete-onbeschoft hè, om iemand te vragen of ze zwanger is omdat je een buikje denkt te zien. Ik durf daar pas iets over te zeggen als iemand overduidelijk zwanger is, of als ik het eerst bij iemand anders heb nagevraagd.
Ik vind het erg goed van je dat je hebt gezegd hoe kwetsend je dit vond. Wat bedoel je precies met dat het onderwerp kinderen in beide varianten pijnlijk is?
Ik vind het erg goed van je dat je hebt gezegd hoe kwetsend je dit vond. Wat bedoel je precies met dat het onderwerp kinderen in beide varianten pijnlijk is?
Ga in therapie!
woensdag 22 september 2010 om 21:27
quote:ingmagh schreef op 22 september 2010 @ 09:20:
Muis, ik vond je plaatje treffend, haast duidelijker dan de woorden Is het niet een idee om gewoon die lijst in te vullen en dán het gesprek aan te gaan. Met de mededeling: "volgens jullie moet het zo, maar ik mis mezelf in dit stuk." Na wat googelen is intervisie volgens mij juist de reflectie van je eigen kunnen in een organisatie en het delen van jouw kennis en het leren van de kennis van anderen, toch? Hoe kan het dat er maar 1 methode is om dat voor elkaar te krijgen? (dat vraag jij je al af, één persoon die dat wil weten is meer dan genoeg) Is het niet zo dat jij naar aanleiding van de vragenlijst ook weer beter vragen kunt stellen aan je coach?
Nou, feitelijk heb ik dat gedaan. Ik heb de vragenlijst langs gelopen, en het bij 1 onderdeel gedaan. Zelfs met die vragenlijst was het onvoldoende. Misschien kan ik een voorbeeld geven. Je kunt uitgaan van het principe: ik ben dik. Okee, situatie. Doel: afvallen. Actie: stoppen met eten, je de blubber sporten. Resultaat: slank. Dat is de starr-methode. Hun methode is meer dat je je bewust wordt van waarom stop je iets in je mond, en hoe denk je over eten. Zoals wij dus doen.
Nou heb ik dan wel een starr-methodische aanpak, maar ik heb het dan zo beschreven: ik ben dik, situatie. Doel: minder dik worden en gezonder eten. Actie; gezonder eten. Resultaat: gezonder. En daarbij heb ik dan ook beschreven bijvoorbeeld waarom ik al dan niet vorige week een gebakje liet staan, of juist opat. Met andere woorden, ondanks mijn starr-aanpak heb ik wel degelijk verder gekeken dan mijn neus lang is en ergens tussen de actie en resultaat stil gestaan bij het proces.
Maar het mag kennelijk nergens toe plezieren.
Ik denk wel eens, ik leg vermoedelijk een zere plek bloot binnen de opleiding. Ze reageren namelijk echt als door wespen gestoken en staan niet open voor positieve kritiek. Ik heb ook nooit aangegeven dat hun methode niet werkt of stom is, maar dat er zovele meer zijn, zoals je aangeeft, en dat daar ruimte voor moet zijn, ook omdat bepaalde stijlen nu eenmaal beter bij iemand passen.
Muis, ik vond je plaatje treffend, haast duidelijker dan de woorden Is het niet een idee om gewoon die lijst in te vullen en dán het gesprek aan te gaan. Met de mededeling: "volgens jullie moet het zo, maar ik mis mezelf in dit stuk." Na wat googelen is intervisie volgens mij juist de reflectie van je eigen kunnen in een organisatie en het delen van jouw kennis en het leren van de kennis van anderen, toch? Hoe kan het dat er maar 1 methode is om dat voor elkaar te krijgen? (dat vraag jij je al af, één persoon die dat wil weten is meer dan genoeg) Is het niet zo dat jij naar aanleiding van de vragenlijst ook weer beter vragen kunt stellen aan je coach?
Nou, feitelijk heb ik dat gedaan. Ik heb de vragenlijst langs gelopen, en het bij 1 onderdeel gedaan. Zelfs met die vragenlijst was het onvoldoende. Misschien kan ik een voorbeeld geven. Je kunt uitgaan van het principe: ik ben dik. Okee, situatie. Doel: afvallen. Actie: stoppen met eten, je de blubber sporten. Resultaat: slank. Dat is de starr-methode. Hun methode is meer dat je je bewust wordt van waarom stop je iets in je mond, en hoe denk je over eten. Zoals wij dus doen.
Nou heb ik dan wel een starr-methodische aanpak, maar ik heb het dan zo beschreven: ik ben dik, situatie. Doel: minder dik worden en gezonder eten. Actie; gezonder eten. Resultaat: gezonder. En daarbij heb ik dan ook beschreven bijvoorbeeld waarom ik al dan niet vorige week een gebakje liet staan, of juist opat. Met andere woorden, ondanks mijn starr-aanpak heb ik wel degelijk verder gekeken dan mijn neus lang is en ergens tussen de actie en resultaat stil gestaan bij het proces.
Maar het mag kennelijk nergens toe plezieren.
Ik denk wel eens, ik leg vermoedelijk een zere plek bloot binnen de opleiding. Ze reageren namelijk echt als door wespen gestoken en staan niet open voor positieve kritiek. Ik heb ook nooit aangegeven dat hun methode niet werkt of stom is, maar dat er zovele meer zijn, zoals je aangeeft, en dat daar ruimte voor moet zijn, ook omdat bepaalde stijlen nu eenmaal beter bij iemand passen.
woensdag 22 september 2010 om 21:35
quote:Bertrade schreef op 22 september 2010 @ 20:59:
Muis: als ik het goed begrijp, wil je de opdracht best maken als je maar snapt wat de bedoeling is en heb je het gevoel dat de docenten van de opleiding hierbij onvoldoende kunnen helpen? Is het misschien een idee om je mede-studenten ipv docenten om hulp te vragen? Sowieso geven die meestal een andere uitleg, een eigen interpretatie, waardoor het je misschien duidelijker wordt. Mocht het allemaal echt niet werken, dan is het inderdaad "choose your battles", zoals al eerder is aangegeven..
Pest is dat mijn medestudenten JUIST vinden dat ik het heel goed doe en dat ik altijd te horen krijg dat ik zo duidelijk ben en zo goed inzichtelijk mijn gedachten kan neerzetten. Dus zowel inhoudelijk, maar ook qua schrijfstijl.
Zij vinden het zelf ook maar een grote wazige massa en daarom raffelen ze het letterlijk af. Daar zou je als docent ook niet blij van worden (ben zelf docent). Zij geven ook aan dat ze het wazig vinden, maar de coaches doen er niets mee.
Patstelling is nu dat ik binnenkort weer coaching heb, eerst plenair en dan gesprekken. Coach wil alleen met mij in gesprek als ik die lijst heb afgewerkt. Ik heb nu tegenvoorstel gedaan dat ik naar een methode Z wil, een derde dus, die voor mij begrijpelijk is en voor beide partijen aanvaardbaar en hanteerbaar is. Dat ik dat graag wil voor het gesprek en dat ik ook nog niets op papier heb staan omwille van voornoemde redenen. Nog geen antwoord. Ik heb wel aangegeven dat ik me realiseer dat we in een patstelling zitten en langs elkaar heen communiceren wat dreigt van kwaad tot erger te gaan en dat ik daar wil uit wil komen en dus dat gesprek - ook zonder stukken - dus graag in wil gaan.
Heb nog niets gehoord. Zij zijn nu aan zet. Ik ga van de week overigens wel gewoon - het ergste wat me kan gebeuren is dat ze me weer wegsturen. Maar dat zullen ze niet zo gauw doen, denk ik.
Muis: als ik het goed begrijp, wil je de opdracht best maken als je maar snapt wat de bedoeling is en heb je het gevoel dat de docenten van de opleiding hierbij onvoldoende kunnen helpen? Is het misschien een idee om je mede-studenten ipv docenten om hulp te vragen? Sowieso geven die meestal een andere uitleg, een eigen interpretatie, waardoor het je misschien duidelijker wordt. Mocht het allemaal echt niet werken, dan is het inderdaad "choose your battles", zoals al eerder is aangegeven..
Pest is dat mijn medestudenten JUIST vinden dat ik het heel goed doe en dat ik altijd te horen krijg dat ik zo duidelijk ben en zo goed inzichtelijk mijn gedachten kan neerzetten. Dus zowel inhoudelijk, maar ook qua schrijfstijl.
Zij vinden het zelf ook maar een grote wazige massa en daarom raffelen ze het letterlijk af. Daar zou je als docent ook niet blij van worden (ben zelf docent). Zij geven ook aan dat ze het wazig vinden, maar de coaches doen er niets mee.
Patstelling is nu dat ik binnenkort weer coaching heb, eerst plenair en dan gesprekken. Coach wil alleen met mij in gesprek als ik die lijst heb afgewerkt. Ik heb nu tegenvoorstel gedaan dat ik naar een methode Z wil, een derde dus, die voor mij begrijpelijk is en voor beide partijen aanvaardbaar en hanteerbaar is. Dat ik dat graag wil voor het gesprek en dat ik ook nog niets op papier heb staan omwille van voornoemde redenen. Nog geen antwoord. Ik heb wel aangegeven dat ik me realiseer dat we in een patstelling zitten en langs elkaar heen communiceren wat dreigt van kwaad tot erger te gaan en dat ik daar wil uit wil komen en dus dat gesprek - ook zonder stukken - dus graag in wil gaan.
Heb nog niets gehoord. Zij zijn nu aan zet. Ik ga van de week overigens wel gewoon - het ergste wat me kan gebeuren is dat ze me weer wegsturen. Maar dat zullen ze niet zo gauw doen, denk ik.
woensdag 22 september 2010 om 21:38
quote:dubiootje schreef op 22 september 2010 @ 21:24:
Pardon? Wat is dat nou voor een vraag? Dat vind ik zo rete-onbeschoft hè, om iemand te vragen of ze zwanger is omdat je een buikje denkt te zien. Ik durf daar pas iets over te zeggen als iemand overduidelijk zwanger is, of als ik het eerst bij iemand anders heb nagevraagd.
Ik vind het erg goed van je dat je hebt gezegd hoe kwetsend je dit vond. Wat bedoel je precies met dat het onderwerp kinderen in beide varianten pijnlijk is?
Mee eens, het is bepaald niet netjes. Hoewel ik na 2 maanden zwanger was, en dus op dat front geen problemen had, was zwanger blijven lastiger. Ik heb een vriendin die niet zomaar zwanger kon worden en gek genoeg heb ik haar altijd voor ogen als ik ook zo'n stomme opmerking krijg. Dan zeg ik ook: wees eens niet zo bot, niet iedereen is het gegeven om zwanger te kunnen worden of blijven. Niet alleen is dat kwetsend voor mij maar ook beledig je mijn omvang. Je bent dus dubbel onaardig.
Opvallende is dat als je aangeeft wat het met JOU doet, mensen dan veel meer raakt. Zeggen dat ze een hork zijn, is 1. Maar zeggen dat het horkerige gedrag je kwetst, is 2. Dat is je wel kwetsbaar opstellen, maar kennelijk landt dat beter dan dat je iemand aanvliegt.
(Alhoewel ik me afvraag waarom het dan weer niet bij mijn coaches werkt, grmbl, grmbl)
Pardon? Wat is dat nou voor een vraag? Dat vind ik zo rete-onbeschoft hè, om iemand te vragen of ze zwanger is omdat je een buikje denkt te zien. Ik durf daar pas iets over te zeggen als iemand overduidelijk zwanger is, of als ik het eerst bij iemand anders heb nagevraagd.
Ik vind het erg goed van je dat je hebt gezegd hoe kwetsend je dit vond. Wat bedoel je precies met dat het onderwerp kinderen in beide varianten pijnlijk is?
Mee eens, het is bepaald niet netjes. Hoewel ik na 2 maanden zwanger was, en dus op dat front geen problemen had, was zwanger blijven lastiger. Ik heb een vriendin die niet zomaar zwanger kon worden en gek genoeg heb ik haar altijd voor ogen als ik ook zo'n stomme opmerking krijg. Dan zeg ik ook: wees eens niet zo bot, niet iedereen is het gegeven om zwanger te kunnen worden of blijven. Niet alleen is dat kwetsend voor mij maar ook beledig je mijn omvang. Je bent dus dubbel onaardig.
Opvallende is dat als je aangeeft wat het met JOU doet, mensen dan veel meer raakt. Zeggen dat ze een hork zijn, is 1. Maar zeggen dat het horkerige gedrag je kwetst, is 2. Dat is je wel kwetsbaar opstellen, maar kennelijk landt dat beter dan dat je iemand aanvliegt.
(Alhoewel ik me afvraag waarom het dan weer niet bij mijn coaches werkt, grmbl, grmbl)
woensdag 22 september 2010 om 21:40
Pijnlijk, omdat ik al een hele tijd probeer zwanger te raken en pijnlijk, omdat ik ook wel weet dat ik ben aangekomen, maar daar weinig aan kan doen. Ik eet gezond, eerder te weinig, en sport 5 keer per week, maar val niet af.
Ik heb er wel fijn met man over kunnen spreken, omdat ik mijn reactie op de opmerking terug heb gegeven aan degene die me zo kwetste.
Ik heb er wel fijn met man over kunnen spreken, omdat ik mijn reactie op de opmerking terug heb gegeven aan degene die me zo kwetste.
woensdag 22 september 2010 om 21:44
Muis, bedankt voor je uitgebreide uitleg. Wat leren betreft, denk ik dat je wel kan leren van een opdracht die zo tegen je eigen gevoel in gaat. Je leert om te werken met een methode die je helemaal niet ligt. Dat is een vaardigheid die je soms nodig hebt. Meerdere wegen leiden naar Rome, maar niet in alle situaties mag jij zelf de weg kiezen. Soms doet een opdrachtgever of werkgever dat bijvoorbeeld voor jou. Daar kun je niet altijd over onderhandelen.
In dit geval is jou gevraagd een opdracht volgens een bepaalde methode te doen en dat staat los van de vraag of die methode zaligmakend is. Voor jouw studie is het leren kennen en werken met die methode belangrijk. Door dezelfde opdracht volgens een andere methode uit te voeren, voldoe je dus niet aan de voorwaarden. De opdracht uitvoeren betekent niet dat je resultaatgericht bent, maar volgens het voorgeschreven proces werkt. Nu heb je wel een resultaat geproduceerd, maar niet op de gevraagde manier. Dan kan het resultaat wel prima zijn, maar je hebt de methode niet leren gebruiken. Ik neem aan dat het daarom draait.
Maar feitelijk geef je niet echt een antwoord op mijn vraag. Ik bedoelde: waarom raak je overstuur van een opdracht voor je opleiding? Ok, jij kan er niks mee en gelooft er niet in, maar waarom raakt het je zo?
In dit geval is jou gevraagd een opdracht volgens een bepaalde methode te doen en dat staat los van de vraag of die methode zaligmakend is. Voor jouw studie is het leren kennen en werken met die methode belangrijk. Door dezelfde opdracht volgens een andere methode uit te voeren, voldoe je dus niet aan de voorwaarden. De opdracht uitvoeren betekent niet dat je resultaatgericht bent, maar volgens het voorgeschreven proces werkt. Nu heb je wel een resultaat geproduceerd, maar niet op de gevraagde manier. Dan kan het resultaat wel prima zijn, maar je hebt de methode niet leren gebruiken. Ik neem aan dat het daarom draait.
Maar feitelijk geef je niet echt een antwoord op mijn vraag. Ik bedoelde: waarom raak je overstuur van een opdracht voor je opleiding? Ok, jij kan er niks mee en gelooft er niet in, maar waarom raakt het je zo?
Ga in therapie!
woensdag 22 september 2010 om 21:51
woensdag 22 september 2010 om 21:55
Ik blijf zeuren hoor, Zima, maar waarom vond jíj het weinig? Je schreef namelijk dat je precies zo veel had gegeten als je wou en dat je nu eenmaal niet meer honger had. Ik vind het er vooral vrij ongevarieerd uitzien, maar ik pin me meestal niet vast op één dag. Zulke dagen kunnen ertussen zitten, maar zeggen verder weinig over je eetpatroon en of je genoeg voedingsstoffen binnenkrijgt.
Ga in therapie!
woensdag 22 september 2010 om 22:04
quote:dubiootje schreef op 22 september 2010 @ 21:44:
Muis, bedankt voor je uitgebreide uitleg. Wat leren betreft, denk ik dat je wel kan leren van een opdracht die zo tegen je eigen gevoel in gaat. Je leert om te werken met een methode die je helemaal niet ligt. Dat is een vaardigheid die je soms nodig hebt. Meerdere wegen leiden naar Rome, maar niet in alle situaties mag jij zelf de weg kiezen. Soms doet een opdrachtgever of werkgever dat bijvoorbeeld voor jou. Daar kun je niet altijd over onderhandelen.
In dit geval is jou gevraagd een opdracht volgens een bepaalde methode te doen en dat staat los van de vraag of die methode zaligmakend is. Voor jouw studie is het leren kennen en werken met die methode belangrijk. Door dezelfde opdracht volgens een andere methode uit te voeren, voldoe je dus niet aan de voorwaarden. De opdracht uitvoeren betekent niet dat je resultaatgericht bent, maar volgens het voorgeschreven proces werkt. Nu heb je wel een resultaat geproduceerd, maar niet op de gevraagde manier. Dan kan het resultaat wel prima zijn, maar je hebt de methode niet leren gebruiken. Ik neem aan dat het daarom draait.
Maar feitelijk geef je niet echt een antwoord op mijn vraag. Ik bedoelde: waarom raak je overstuur van een opdracht voor je opleiding? Ok, jij kan er niks mee en gelooft er niet in, maar waarom raakt het je zo?
Om met je laatste vraag te beginnen: ik zal dan simpelweg niet kunnen afstuderen, tenzij ik dus de fuckit methode doe en die vragenlijst ernaast parkeer. En om de een of andere reden stuit me dat tegen de borst. Ik vind dan dat ik niets uit mezelf heb gehaald (hoor ik daar iemand perfectionisme roepen?). Van elke opleiding leer en en het gaat wel ver om te zeggen dat ik dan dus weer niks geleerd heb, maar hier leer ik niet van.
En ja, ik wil best de lijst ernaast leggen, heb ik gedaan, maar kennelijk presteer ik het dan nog om hem niet goed in te vullen. Het wordt een oorlogsmonument. Misschien is het dat wel. En daarbij: ik raak steeds meer op slot door intervisie. Het doet me bepaald geen goed. Ik kan niet meer de gesprekken in, bang om het verkeerde te zeggen, bang om weer afgeschoten te worden terwijl ik mijn best doe. Bang is overigens niet het juiste woord. Ik word geremd.
Muis, bedankt voor je uitgebreide uitleg. Wat leren betreft, denk ik dat je wel kan leren van een opdracht die zo tegen je eigen gevoel in gaat. Je leert om te werken met een methode die je helemaal niet ligt. Dat is een vaardigheid die je soms nodig hebt. Meerdere wegen leiden naar Rome, maar niet in alle situaties mag jij zelf de weg kiezen. Soms doet een opdrachtgever of werkgever dat bijvoorbeeld voor jou. Daar kun je niet altijd over onderhandelen.
In dit geval is jou gevraagd een opdracht volgens een bepaalde methode te doen en dat staat los van de vraag of die methode zaligmakend is. Voor jouw studie is het leren kennen en werken met die methode belangrijk. Door dezelfde opdracht volgens een andere methode uit te voeren, voldoe je dus niet aan de voorwaarden. De opdracht uitvoeren betekent niet dat je resultaatgericht bent, maar volgens het voorgeschreven proces werkt. Nu heb je wel een resultaat geproduceerd, maar niet op de gevraagde manier. Dan kan het resultaat wel prima zijn, maar je hebt de methode niet leren gebruiken. Ik neem aan dat het daarom draait.
Maar feitelijk geef je niet echt een antwoord op mijn vraag. Ik bedoelde: waarom raak je overstuur van een opdracht voor je opleiding? Ok, jij kan er niks mee en gelooft er niet in, maar waarom raakt het je zo?
Om met je laatste vraag te beginnen: ik zal dan simpelweg niet kunnen afstuderen, tenzij ik dus de fuckit methode doe en die vragenlijst ernaast parkeer. En om de een of andere reden stuit me dat tegen de borst. Ik vind dan dat ik niets uit mezelf heb gehaald (hoor ik daar iemand perfectionisme roepen?). Van elke opleiding leer en en het gaat wel ver om te zeggen dat ik dan dus weer niks geleerd heb, maar hier leer ik niet van.
En ja, ik wil best de lijst ernaast leggen, heb ik gedaan, maar kennelijk presteer ik het dan nog om hem niet goed in te vullen. Het wordt een oorlogsmonument. Misschien is het dat wel. En daarbij: ik raak steeds meer op slot door intervisie. Het doet me bepaald geen goed. Ik kan niet meer de gesprekken in, bang om het verkeerde te zeggen, bang om weer afgeschoten te worden terwijl ik mijn best doe. Bang is overigens niet het juiste woord. Ik word geremd.
woensdag 22 september 2010 om 22:13
quote:Muis66 schreef op 22 september 2010 @ 22:04:
[...]
En om de een of andere reden stuit me dat tegen de borst. Ik vind dan dat ik niets uit mezelf heb gehaald (hoor ik daar iemand perfectionisme roepen?).
Ik vind je niet perfectionistisch overkomen, dat zou je zijn als je probeerde deze opdracht perfect af te leveren en gefrustreerd was omdat dat niet lukte. Ik vind het eerder eigenwijsheid.
Van elke opleiding leer en en het gaat wel ver om te zeggen dat ik dan dus weer niks geleerd heb, maar hier leer ik niet van.
Dat weet je toch pas als je de opdracht hebt uitgevoerd?
Het wordt een oorlogsmonument. Misschien is het dat wel. Wat bedoel je daarmee?
[...]
En om de een of andere reden stuit me dat tegen de borst. Ik vind dan dat ik niets uit mezelf heb gehaald (hoor ik daar iemand perfectionisme roepen?).
Ik vind je niet perfectionistisch overkomen, dat zou je zijn als je probeerde deze opdracht perfect af te leveren en gefrustreerd was omdat dat niet lukte. Ik vind het eerder eigenwijsheid.
Van elke opleiding leer en en het gaat wel ver om te zeggen dat ik dan dus weer niks geleerd heb, maar hier leer ik niet van.
Dat weet je toch pas als je de opdracht hebt uitgevoerd?
Het wordt een oorlogsmonument. Misschien is het dat wel. Wat bedoel je daarmee?
Ga in therapie!
woensdag 22 september 2010 om 22:15
Naar dat je op slot gaat door die intervisie. En knap dat je er toch aan wilt blijven trekken. Ik had allang het bijltje er bij neergegooid en die stomme lijst ingevuld. Misschien moet je dat doen en dan eens opnieuw met je coach over een derde methode gaan praten?
Wat me daarnaast opvalt is dat je jezelf constant vergelijkt met je medestudenten. Daar word je niet gelukkig van. En je hebt niet al hun werk gezien, dus je kunt er ook geen oordeel over vellen. Mensen doen vaak blasé en zeggen dat iets weinig moeite kost maar ondertussen...
Wat me daarnaast opvalt is dat je jezelf constant vergelijkt met je medestudenten. Daar word je niet gelukkig van. En je hebt niet al hun werk gezien, dus je kunt er ook geen oordeel over vellen. Mensen doen vaak blasé en zeggen dat iets weinig moeite kost maar ondertussen...
woensdag 22 september 2010 om 22:18
Poe hee, Muis, moeilijk. Ik heb ook een beetje het gevoel, door jouw verhaal, dat de coaches misschien ook onvoldoende kennis in huis hebben om het beter uit te leggen (ook als je mede-studenten er dezelfde problemen mee hebben). Ik snap het probleem wel.
Misschien, als optie, als het een specifieke methode is: er zijn vast wel andere boeken e.d. over die methode dus misschien die erbij pakken?
Is het daarnaast een mogelijkheid om tegen de coaches te zeggen dat je je geremd voelt? Dat lijkt me in elk geval niet de bedoeling van de intervisies.
Misschien, als optie, als het een specifieke methode is: er zijn vast wel andere boeken e.d. over die methode dus misschien die erbij pakken?
Is het daarnaast een mogelijkheid om tegen de coaches te zeggen dat je je geremd voelt? Dat lijkt me in elk geval niet de bedoeling van de intervisies.
woensdag 22 september 2010 om 22:19
Intervisie is dat je iets over jezelf leert. Als ik voor mezelf een groei, ontwikkeling inzichtelijk kan maken, heb ik daarvan geleerd. Maar als ik opschrijf wat een ander wil horen, leer ik daar naar mijn idee niets van. Althans, als het dan dus gaat om 'het opschrijven voor een voldoende' in plaats van 'het opschrijven en er zo van leren'. Ik denk eerlijk gezegd, waarbij ik dan rustig naar mijn eigen aandeel kan kijken, want ik ben tamelijk eigenwijs en eigenzinnig, dat we nu gewoon vastlopen. Dat we van elkaar niet meer zien hoe we in de situatie staan. Ik vind eigenwijsheid overigens niet altijd een slechte eigenschap. Ik ben niet dwars of opstandig, maar ik denk gewoon altijd kritisch na bij dingen. Ik ben niet van het klakkeloos overnemen.
En dat is dat leerproces, Duub. Ik snap je vragen, ik vind ze zelfs legitiem, maar helaas zijn we gewoon in de situatie gedraaid - denk ik - waarbij er nu zoveel aversie is, in ieder geval van mijn kant, dat wat de methode ook is, al zou hij leerzaam zijn, ik nu te ver 'heen' ben voor een positieve insteek. Punt is namelijk dat dit niet de eerste keer is. Voortdurend zeg ik: maak het concreet. Ik snap niet wat je bedoelt. Neem een voorbeeld van mij en geef aan welke kant je op wil. En dat bedoel ik met een oorlogsmonument. Ik gebruik het als uitdrukking dat je - wat de reden ook mag zijn - in een situatie bent beland waar je niet meer zo gemakkelijk kan uitkomen, en negen van de tien keren is dat dus de communicatie. Ik zit op slot en de sleutel is verdwemen.
En dat is dat leerproces, Duub. Ik snap je vragen, ik vind ze zelfs legitiem, maar helaas zijn we gewoon in de situatie gedraaid - denk ik - waarbij er nu zoveel aversie is, in ieder geval van mijn kant, dat wat de methode ook is, al zou hij leerzaam zijn, ik nu te ver 'heen' ben voor een positieve insteek. Punt is namelijk dat dit niet de eerste keer is. Voortdurend zeg ik: maak het concreet. Ik snap niet wat je bedoelt. Neem een voorbeeld van mij en geef aan welke kant je op wil. En dat bedoel ik met een oorlogsmonument. Ik gebruik het als uitdrukking dat je - wat de reden ook mag zijn - in een situatie bent beland waar je niet meer zo gemakkelijk kan uitkomen, en negen van de tien keren is dat dus de communicatie. Ik zit op slot en de sleutel is verdwemen.
woensdag 22 september 2010 om 22:24
Ik vond het weinig, omdat ik ten geen volwaardige avondmaaltijd heb gegeten. Dan had ik het een minder groot probleem gevonden. En omdat ik weet dat ik niet alle bouwstoffen heb binnen gekregen. Ik heb weinig tot niets tussendoor heb gegeten. Te weinig fruit en zuivel gegeten.
En bovenal hoor ik ook nog eens de stem van mijn eetcoach dat ik genoeg moet eten voor mijn metabolisme. Terwijl ik me bij minder eten wel lekkerder voel, omdat ik niet eet omdat het moet, maar omdat mijn lijf er om vraagt. Maar hoe kan mijn lijf dan om minder vragen dan goed voor me is? zucht
En bovenal hoor ik ook nog eens de stem van mijn eetcoach dat ik genoeg moet eten voor mijn metabolisme. Terwijl ik me bij minder eten wel lekkerder voel, omdat ik niet eet omdat het moet, maar omdat mijn lijf er om vraagt. Maar hoe kan mijn lijf dan om minder vragen dan goed voor me is? zucht
woensdag 22 september 2010 om 22:25
quote:Zima schreef op 22 september 2010 @ 22:15:
Naar dat je op slot gaat door die intervisie. En knap dat je er toch aan wilt blijven trekken. Ik had allang het bijltje er bij neergegooid en die stomme lijst ingevuld. Misschien moet je dat doen en dan eens opnieuw met je coach over een derde methode gaan praten?
Wat me daarnaast opvalt is dat je jezelf constant vergelijkt met je medestudenten. Daar word je niet gelukkig van. En je hebt niet al hun werk gezien, dus je kunt er ook geen oordeel over vellen. Mensen doen vaak blasé en zeggen dat iets weinig moeite kost maar ondertussen...
Dat is zo, ze roepen appeltje - eitje, maar ondertussen.
Mijn verstand zegt: fuckit, vul die kutlijst in, knal er wat termen in, vraag een vriendin met wat coach ervaring om er wat in te peperen, vraag de googvriendin voor wat psychologisch gelul en leg het vervolgens nog even voor aan mijn yogadocente en voila: Muis gaat strak.
Maar mijn gevoel zegt dat dit fout is. Ik kan het niet anders uitleggen dan: dit is dan niet meer van mij. Ik neem namelijk - hoe ironisch - het coachen welzeker serieus. Dit omdat ik erg veel nadenk over mijn handelen: als Hiltje zegt, je kan erg principieel zijn, dan denk ik daar over na. Ik voel me neit aangevallen, nee, ik neem het mee, en ik weet ook dat ik het kan zijn. Wat ik dan doe is, wanneer ben ik dat? Ben ik dat bijv. altijd? Of bij zaken die me aan het hart liggen? En wat maakt dat ik daarin mijn poot stijf hou? Omdat ik wil dat het gaat zoals ik het wil? Of omdat ik op mijn bek ben gegaan in het verleden en dus geen vertrouwen heb in soepelere methoden? Kortom, ik denk er echt bewust over na. Ik neem het heel serieus. En ergens - denk ik - dat het mij kwetst. Intervisie is veel van jezelf laten zien. En je bloot geven. En ik voel me dus naakt en onveilig.
Dat is het. Ik voel me zo langzamerhand onveilig.
En als docent weet ik dat een onveilige situatie niet mag voorkomen in een klas, zelfs als die klas overwegend uit 40-plussers bestaat. Dit om aan te geven dat dat een andere generatie is dan post-pubers die ik als HBO-docent voor mijn neus heb.
Naar dat je op slot gaat door die intervisie. En knap dat je er toch aan wilt blijven trekken. Ik had allang het bijltje er bij neergegooid en die stomme lijst ingevuld. Misschien moet je dat doen en dan eens opnieuw met je coach over een derde methode gaan praten?
Wat me daarnaast opvalt is dat je jezelf constant vergelijkt met je medestudenten. Daar word je niet gelukkig van. En je hebt niet al hun werk gezien, dus je kunt er ook geen oordeel over vellen. Mensen doen vaak blasé en zeggen dat iets weinig moeite kost maar ondertussen...
Dat is zo, ze roepen appeltje - eitje, maar ondertussen.
Mijn verstand zegt: fuckit, vul die kutlijst in, knal er wat termen in, vraag een vriendin met wat coach ervaring om er wat in te peperen, vraag de googvriendin voor wat psychologisch gelul en leg het vervolgens nog even voor aan mijn yogadocente en voila: Muis gaat strak.
Maar mijn gevoel zegt dat dit fout is. Ik kan het niet anders uitleggen dan: dit is dan niet meer van mij. Ik neem namelijk - hoe ironisch - het coachen welzeker serieus. Dit omdat ik erg veel nadenk over mijn handelen: als Hiltje zegt, je kan erg principieel zijn, dan denk ik daar over na. Ik voel me neit aangevallen, nee, ik neem het mee, en ik weet ook dat ik het kan zijn. Wat ik dan doe is, wanneer ben ik dat? Ben ik dat bijv. altijd? Of bij zaken die me aan het hart liggen? En wat maakt dat ik daarin mijn poot stijf hou? Omdat ik wil dat het gaat zoals ik het wil? Of omdat ik op mijn bek ben gegaan in het verleden en dus geen vertrouwen heb in soepelere methoden? Kortom, ik denk er echt bewust over na. Ik neem het heel serieus. En ergens - denk ik - dat het mij kwetst. Intervisie is veel van jezelf laten zien. En je bloot geven. En ik voel me dus naakt en onveilig.
Dat is het. Ik voel me zo langzamerhand onveilig.
En als docent weet ik dat een onveilige situatie niet mag voorkomen in een klas, zelfs als die klas overwegend uit 40-plussers bestaat. Dit om aan te geven dat dat een andere generatie is dan post-pubers die ik als HBO-docent voor mijn neus heb.
woensdag 22 september 2010 om 22:30
quote:Bertrade schreef op 22 september 2010 @ 22:18:
Poe hee, Muis, moeilijk. Ik heb ook een beetje het gevoel, door jouw verhaal, dat de coaches misschien ook onvoldoende kennis in huis hebben om het beter uit te leggen (ook als je mede-studenten er dezelfde problemen mee hebben). Ik snap het probleem wel.
Misschien, als optie, als het een specifieke methode is: er zijn vast wel andere boeken e.d. over die methode dus misschien die erbij pakken?
Is het daarnaast een mogelijkheid om tegen de coaches te zeggen dat je je geremd voelt? Dat lijkt me in elk geval niet de bedoeling van de intervisies.
Nou, ik zei al: kennelijk leg ik mijn vinger op een zere plek. Misschien hebben ze wel onvoldoende in huis. En ben ik helaas een soort van personificatie daarvan.
Maar je laatste opmerking is heel treffend. Sowieso in onderwijsland is een onveilig gevoel in een groep/klas een no-go area. Godzijdank (en dat meen ik oprecht) is mij dat nog nooit overkomen. Studenten voelen zich zeer op hun gemak bij mij. Mijn baas heeft over mij gezegd dat ik behalve vakdocent ook een belangrijke schakel vorm voor studenten met problemen. Ze komen altijd naar mij. Lange tijd gedacht dat het aan mij lag omdat ik de enige vrouw ben, maar dat is niet zo. Ik heb eindeloos geduld met ze (en dat voor een ongeduldig persoontje als ik), empatisch gevoel en kan me uitstekend in ze verplaatsen. Ik heb een enorme vertrouwensband met ze. Wij kennen studieloopbaanbegeleiding en dat verdelen we onder elkaar. Binnen een maand na een nieuwe lichting wil iedereen altijd bij mij. Hogere jaars hebben officieel een ander: komen toch weer bij mij.
Misschien bijt dat ook: ik weet hoe belangrijk vertrouwen is, hoe belangrijk het is dat je open en eerlijk kan spreken. En het is exact dat gevoel dat ik mis. Ik voel me geremd en dat is geen goede 'raadgever', zeker niet bij zoiets persoonlijks als coaching.
Poe hee, Muis, moeilijk. Ik heb ook een beetje het gevoel, door jouw verhaal, dat de coaches misschien ook onvoldoende kennis in huis hebben om het beter uit te leggen (ook als je mede-studenten er dezelfde problemen mee hebben). Ik snap het probleem wel.
Misschien, als optie, als het een specifieke methode is: er zijn vast wel andere boeken e.d. over die methode dus misschien die erbij pakken?
Is het daarnaast een mogelijkheid om tegen de coaches te zeggen dat je je geremd voelt? Dat lijkt me in elk geval niet de bedoeling van de intervisies.
Nou, ik zei al: kennelijk leg ik mijn vinger op een zere plek. Misschien hebben ze wel onvoldoende in huis. En ben ik helaas een soort van personificatie daarvan.
Maar je laatste opmerking is heel treffend. Sowieso in onderwijsland is een onveilig gevoel in een groep/klas een no-go area. Godzijdank (en dat meen ik oprecht) is mij dat nog nooit overkomen. Studenten voelen zich zeer op hun gemak bij mij. Mijn baas heeft over mij gezegd dat ik behalve vakdocent ook een belangrijke schakel vorm voor studenten met problemen. Ze komen altijd naar mij. Lange tijd gedacht dat het aan mij lag omdat ik de enige vrouw ben, maar dat is niet zo. Ik heb eindeloos geduld met ze (en dat voor een ongeduldig persoontje als ik), empatisch gevoel en kan me uitstekend in ze verplaatsen. Ik heb een enorme vertrouwensband met ze. Wij kennen studieloopbaanbegeleiding en dat verdelen we onder elkaar. Binnen een maand na een nieuwe lichting wil iedereen altijd bij mij. Hogere jaars hebben officieel een ander: komen toch weer bij mij.
Misschien bijt dat ook: ik weet hoe belangrijk vertrouwen is, hoe belangrijk het is dat je open en eerlijk kan spreken. En het is exact dat gevoel dat ik mis. Ik voel me geremd en dat is geen goede 'raadgever', zeker niet bij zoiets persoonlijks als coaching.
woensdag 22 september 2010 om 22:34
quote:Zima schreef op 22 september 2010 @ 22:24:
Ik vond het weinig, omdat ik ten geen volwaardige avondmaaltijd heb gegeten. Dan had ik het een minder groot probleem gevonden. En omdat ik weet dat ik niet alle bouwstoffen heb binnen gekregen. Ik heb weinig tot niets tussendoor heb gegeten. Te weinig fruit en zuivel gegeten.
En bovenal hoor ik ook nog eens de stem van mijn eetcoach dat ik genoeg moet eten voor mijn metabolisme. Terwijl ik me bij minder eten wel lekkerder voel, omdat ik niet eet omdat het moet, maar omdat mijn lijf er om vraagt. Maar hoe kan mijn lijf dan om minder vragen dan goed voor me is? zucht
Ik denk dat goed en gezond eten te maken heeft met meer dan alleen luisteren naar je lichaam, hoewel dat een belangrijk onderdeel is. Soms moet je verstand het overnemen, niet alleen als je ongezonde dingen wil eten maar ook als je lichaam geen duidelijke signalen geeft. We hebben de kennis om ons goed te voeden en soms moeten we die gebruiken om te 'overrulen' wat ons lichaam vraagt.
Soms eten we uit emotie, vanwege hormonen, om sociale redenen of omdat we domweg genieten van de smaak. Het is lang niet altijd honger en dat geeft ook niet. Ik denk dat een blijvend gezond eetpatroon betekent dat er een balans is tussen al die redenen om te eten.
Ik vond het weinig, omdat ik ten geen volwaardige avondmaaltijd heb gegeten. Dan had ik het een minder groot probleem gevonden. En omdat ik weet dat ik niet alle bouwstoffen heb binnen gekregen. Ik heb weinig tot niets tussendoor heb gegeten. Te weinig fruit en zuivel gegeten.
En bovenal hoor ik ook nog eens de stem van mijn eetcoach dat ik genoeg moet eten voor mijn metabolisme. Terwijl ik me bij minder eten wel lekkerder voel, omdat ik niet eet omdat het moet, maar omdat mijn lijf er om vraagt. Maar hoe kan mijn lijf dan om minder vragen dan goed voor me is? zucht
Ik denk dat goed en gezond eten te maken heeft met meer dan alleen luisteren naar je lichaam, hoewel dat een belangrijk onderdeel is. Soms moet je verstand het overnemen, niet alleen als je ongezonde dingen wil eten maar ook als je lichaam geen duidelijke signalen geeft. We hebben de kennis om ons goed te voeden en soms moeten we die gebruiken om te 'overrulen' wat ons lichaam vraagt.
Soms eten we uit emotie, vanwege hormonen, om sociale redenen of omdat we domweg genieten van de smaak. Het is lang niet altijd honger en dat geeft ook niet. Ik denk dat een blijvend gezond eetpatroon betekent dat er een balans is tussen al die redenen om te eten.
Ga in therapie!
woensdag 22 september 2010 om 22:42
Ik snap je dilemma. Kun je dat niet bespreken met je coach. Dat je van haar en jezelf wilt leren. En dat je daarom niet voor de weg met de minste weerstand kies (met het hele cirkeltje inclusief de yogalerares aan toe), maar graag samen met haar kijkt wat de mogelijkheden zijn. Met haar als coach. Vertel haar wat het met je doet (je voelt je niet veilig) en dat je het een gemiste kans vindt. Bij jezelf houden, niet in de verwijtende sfeer (dit zou ik als docent nooit laten gebeuren) maar constructief. Laat je vooroordelen over haar varen, dan ga je het gesprek heel anders in. Mijn ervaring is dat als ik mijn paradigma's los laat mensen me echt positief kunnen verrassen. Ik zelf beter kan luisteren en meer open sta voor de ander. Dat leidt meestal tot een constructieve oplossing. Ook al vond ik voor en achteraf dat ik nog zo gelijk had, ik bereik met deze insteek veel meer.
(heeft me wel veel tijd en energie gekost om daar te komen...)
(heeft me wel veel tijd en energie gekost om daar te komen...)
woensdag 22 september 2010 om 22:47
Helemaal mee eens, Zima. Ik heb dat al een beetje in mails aangegeven, maar helaas is mail niet het meest ideale mediu ervoor. Daarom heb ik aangegeven dat ik, ondanks geen productie, toch het gesprek in te willen gaan. Misschien moeten we het helemaal niet hebben over het product maar over de communicatie, zonder dat zo zwaar te maken omdat dat denk ik de oplossing is. Pas als die band er weer is, en ook wederzijds het begrip en de motivatie, dan kunnen we verder. Het product leidt wellicht teveel af.
donderdag 23 september 2010 om 02:08
Hoi lieve vrouwen,
Ik kom even 'hoi' zeggen en een berichtje achterlaten.
De afgelopen weken ben ik ontzettend druk geweest met het opstarten van m'n nieuwe studie, ik heb wel trouw meegelezen.
Wat gebeurd er een hoop...in jullie gedachten en in jullie levens.
Ik herken zo ontzettend veel en ik leer veel van het lezen van jullie 'verhalen'.
Ik hoop dat ik de komende tijd weer wat meer kan meeschrijven.
Ikzelf heb het zwaar momenteel. Ik loop ontzettend tegen mijn eigen hoge eisen aan en begin nu langzaam aan in te zien dat ik de lat te hoog leg, hoewel ik daar soms ook nog wel over twijfel. Anderen noemen 'm hoog, maar voor mij voelt ie vaak als laag / of normaal.
Ik merk dat die ingang, er pas wat aan gaan doen wanneer ik 'm zelf ook te hoog vindt, me niet verder gaan brengen, dan ga ik zo tot m'n 80ste door.
Dus na een een paar zware weken, waarin ik er fysiek helemaal doorheen zat en me mentaal zo leeg voelde...heb ik besloten dat als uitgangsppunt te gaan nemen (dat het me mentaal en fysiek opbreekt)...
En dat feit dat hoe ik het nu doe mij niet blij maakt, mij niet de vrouw laat zijn die ik wil zijn, eigenlijk helemaal niet aansluit bij wie ik wil zijn en hoe ik mijn leven wil leven en dat ik zo niet mijn leven wil leven.
En tergelijkertijd, maakt het me bang en heb ik geen idee hoe het anders te doen. Maar dat hoeft nu ook niet heb ik besloten...
Het besef dat ik dit niet meer wil, echt van binnenuit niet meer wil, is een groot ding. En toegeven, aan mezelf, dat ik hier alleen niet uitkom, wat dat betreft een soort van korsluiting in m'n hoofd heb...Ik bedoel daarmee, al van kinds af aan heb ik moeten vluchten, harder moeten rennen dan gezond, mezelf moeten wegcijferen, dus ja dat is voor mij normaal / de norm geworden. En het is niet meer zo extreem als eerst en dat is voor mij dan al heel wat. Maar wanneer ik het vergelijk met 'gezonde omstandigheden' is mijn manier van leven nog steeds niet 'normaal'.
Pff...hoop dat het enigzins helder wordt wat ik bedoel.
Het is lastig uit te leggen, terwijl voor mij heel voelbaar is wat ik bedoel.
En tegelijkertijd, blijf ik voelen: Ik weet het niet.
In alle diepte, ik weet het even niet meer.
Wie ik ben, wat ik wil, hoe je leeft zonder afzien & afmatten.
Ik vind het een heel verdrietig en tegelijkertijd bevrijdend besef.
Dus ik heb besloten er hulp bij te gaan vragen en die krijg ik nu.
Ik heb besloten de NMD te mogen zijn, die naast alles wat ze wel weet, dit niet te weten & het moeilijk te hebben.
En niet de NMD die het allemaal in d'r eentje rooit, door zichzelf af te matten en s'nachts in d'r eentje stilletjes te huilen.
En die keuze maak ik elke dag, vaak meerdere keren per dag, opnieuw. En dat vind ik heel spannend en heftig en soms voelt het ontzettend licht en vanzelfsprekend (en die momenten koester ik).
Ik post dit vast even en dan ga ik even on-topic .
Ik kom even 'hoi' zeggen en een berichtje achterlaten.
De afgelopen weken ben ik ontzettend druk geweest met het opstarten van m'n nieuwe studie, ik heb wel trouw meegelezen.
Wat gebeurd er een hoop...in jullie gedachten en in jullie levens.
Ik herken zo ontzettend veel en ik leer veel van het lezen van jullie 'verhalen'.
Ik hoop dat ik de komende tijd weer wat meer kan meeschrijven.
Ikzelf heb het zwaar momenteel. Ik loop ontzettend tegen mijn eigen hoge eisen aan en begin nu langzaam aan in te zien dat ik de lat te hoog leg, hoewel ik daar soms ook nog wel over twijfel. Anderen noemen 'm hoog, maar voor mij voelt ie vaak als laag / of normaal.
Ik merk dat die ingang, er pas wat aan gaan doen wanneer ik 'm zelf ook te hoog vindt, me niet verder gaan brengen, dan ga ik zo tot m'n 80ste door.
Dus na een een paar zware weken, waarin ik er fysiek helemaal doorheen zat en me mentaal zo leeg voelde...heb ik besloten dat als uitgangsppunt te gaan nemen (dat het me mentaal en fysiek opbreekt)...
En dat feit dat hoe ik het nu doe mij niet blij maakt, mij niet de vrouw laat zijn die ik wil zijn, eigenlijk helemaal niet aansluit bij wie ik wil zijn en hoe ik mijn leven wil leven en dat ik zo niet mijn leven wil leven.
En tergelijkertijd, maakt het me bang en heb ik geen idee hoe het anders te doen. Maar dat hoeft nu ook niet heb ik besloten...
Het besef dat ik dit niet meer wil, echt van binnenuit niet meer wil, is een groot ding. En toegeven, aan mezelf, dat ik hier alleen niet uitkom, wat dat betreft een soort van korsluiting in m'n hoofd heb...Ik bedoel daarmee, al van kinds af aan heb ik moeten vluchten, harder moeten rennen dan gezond, mezelf moeten wegcijferen, dus ja dat is voor mij normaal / de norm geworden. En het is niet meer zo extreem als eerst en dat is voor mij dan al heel wat. Maar wanneer ik het vergelijk met 'gezonde omstandigheden' is mijn manier van leven nog steeds niet 'normaal'.
Pff...hoop dat het enigzins helder wordt wat ik bedoel.
Het is lastig uit te leggen, terwijl voor mij heel voelbaar is wat ik bedoel.
En tegelijkertijd, blijf ik voelen: Ik weet het niet.
In alle diepte, ik weet het even niet meer.
Wie ik ben, wat ik wil, hoe je leeft zonder afzien & afmatten.
Ik vind het een heel verdrietig en tegelijkertijd bevrijdend besef.
Dus ik heb besloten er hulp bij te gaan vragen en die krijg ik nu.
Ik heb besloten de NMD te mogen zijn, die naast alles wat ze wel weet, dit niet te weten & het moeilijk te hebben.
En niet de NMD die het allemaal in d'r eentje rooit, door zichzelf af te matten en s'nachts in d'r eentje stilletjes te huilen.
En die keuze maak ik elke dag, vaak meerdere keren per dag, opnieuw. En dat vind ik heel spannend en heftig en soms voelt het ontzettend licht en vanzelfsprekend (en die momenten koester ik).
Ik post dit vast even en dan ga ik even on-topic .
