Eten met je verstand III (ook nieuwe mensen blijven welkom!)

Pfoei, zojuist 5 pagina's bijgelezen en weet nu niet meer precies wie wat geschreven heeft. Zie dat hier hele moeilijke, zware dingen gedeeld worden (JanneJip, sterkte!) maar ook leuke dingen (Muis, ik hoop dat er leuke ontwikkelingen plaatsvinden!), allemaal bijzonder.



De homeopathie discussie vind ik interessant, omdat ik zelf 'pro' ben, maar toch niet naar 'een homeopaat' zou gaan. Ik heb een huisarts die óók homeopaat is, en daar voel ik me erg prettig bij. Weinig kans op Sylvia Millecam-achtige praktijken, omdat de goede man gewoon een degelijk opgeleid wetenschapper is. Maar wel rekening houdt met andere dingen.



Profoon, wanneer ben je uitgerekend? Ik merk dat het hele EMJV ineens voor mij helemaal geen issue meer is, sinds ik zwanger ben. Ik taal nog steeds niet naar snoep en koekjes en verder eet ik heel makkelijk gezonde dingen. Ben dus eigenlijk te laat begonnen hier...

veel geschreven zie ik... helaas heb ik geen energie om te lezen, denk dat ik daar pas donderdag aan toe kom. Ik zie snel dat het ook wel pittige posts zijn, dus ga het zeker nog bijlezen later in de week.

Hier een mega-fuck-it. Ben niet gaan eten, maar heb wel een glas wijn en een verloren sigaret gepakt. Het loopt niet. Eerlijk gezegd maak ik me ook best wel zorgen om mezelf. Al die ballen die ik in de lucht moet houden, en ik geloof niet dat ik mijn armen nog aan het werk kan zetten. Ik ben in een verschrikkelijke fysieke staat, voel me zowel lichamelijk als emotioneel een wrak. Daarbij gaat mijn huishouden en mijn opvoeding ver beneden de maat die ik graag zou willen aanhouden. Het liefste was ik gelijk met de kinderen naar bed gegaan, maar morgen heb ik de hele dag oma aan het oppassen en er komt een kind spelen. Ga dus zo nog een half uurtje puinruimen zodat ik me niet mijn ogen uit mijn kop schaam voor die ouder morgen. Nog één pittige studiedag te gaan, dan donderdagmorgen nog een heel drukke morgen, en daarna denk ik dat ik instort.

Haal alsjeblieft jomanda er niet bij, da's toch wel zo suf. zij vond zichzelf een paranormaal genezend medium, dat heeft helemaal niks nada nakkes met homeopathie te maken. Homeopaten moeten gewoon studeren, naar school en alles weten van het menselijk lichaam, en nog veel meer.



JanneJip, hoe ging je eerste rijles??! Spannend hoor! Vond je het leuk? Ik hoop dat je eruit komt met je issues. Zal wel, jij bent een verstandige vrouw.

June, . Nog even er tegenaan, you can do it! Je lichaam zoekt het in zoete dingen want: snelle energie kick zodat je weer even kan knallen. Wees je lief voor jezelf? En maak je vooral niet druk, er is nog nooit iemand doodgegaan aan een slecht huishouden (het zal toch niet zo zijn dat je zal stikken onder een berg vuil wasgoed ).

June, ik herken het, er helemaal doorheen zitten maar je toch zorgen maken om wat andere mensen denken over je huishouden. Ik vind dat ook erg moeilijk om los te laten. Maar probeer nu echt een beetje voor jezelf te zorgen en geen hoge eisen aan jezelf te stellen. Je hoeft niet alles te doen en te kunnen en je hoeft niet alles perfect te doen en te kunnen. Een beetje minder of af en toe gewoon niet mag ook. Heb je vanaf donderdagmiddag vrij? Kun je bedenken wat je dan kan gaan doen, of beter nog: niet kan gaan doen? Je moet echt even rust nemen nu, om jezelf denken

Ik breek even in: SG ik ben het er totaal niet mee eens. De gewone controle die op artsen is, is er niet bij homeopaten, alternatieve artsen, orthomolucaire artsen etc. tenzij deze ook 'gewone' arts zijn.



Er zijn te veel zogenaamde deskundigen die misbruik maken van de ongecontroleerde status van homeopathie of andere vormen van alternatieve geneeskunde.



Het kan werken, maar er is nog nooit wetenschappelijk bewezen dat homeopathie werkt. Integendeel zelfs. We weten niet waarom patiënten het gevoel hebben dat het werkt of dat klachten afnemen: of het het placebo effect is, of de aandacht of een combinatie.



Als het een toegevoegde waarde voor je heeft prima, maar alsjeblieft check altijd bij een 'gewone' arts.



De vergelijking met de tandarts gaat me overigens veel te ver: dat jij een slechte ervaring spijt me zeer. Maar wat heb je er aan gedaan? Ben je naar je verzekeraar gegaan? Heb je geklaagd? Als het antwoord nee is, waarom niet?

Hermes, ik heb me bij een gewone arts laten checken. Die gaf me pijnstillers. Wat is dat dan weer voor onzin? Ik heb pijn, lijkt me overduidelijk een symptoom voor iets, en ik krijg pijnstillers om de pijn weg te stoppen, en aan de oorzaak wordt niets gedaan! Daar zakt mijn broek vanaf. Ik wil er ook over ophouden nu, ben er helemaal klaar mee. Kan me geen bal schelen of het wetenschappelijk bewezen is of niet. Ik weet wat ik er aan heb, en ik hoef me voor niemand te verantwoorden. De groenten allemaal!!!!!!

Mijn laatste reactie voor de vakantie: voel je niet zo aangevallen SG en ik vind dat je dan geen goede gewone arts hebt dan wel niet doorgevraagd hebt

Dames, wat moest ik een boel bijlezen!



JanneJip: ik heb je verhaal gelezen maar ik kan eigenlijk niet zo goed iets toevoegen aan de mooie reacties die je al hebt gehad! Houd je taai!



June: ook voor jou, houd je taai!



Leo: oude noeste werkert! Arbeidster van het decennium! Fijn dat je hier af en toe komt roepen dat je druk aan het werk bent, maar ons niet vergeet en ook 'eet met je harsens'.



Over homeopathie laat ik me hier maar niet uit, vind ook dat die discussie in principe niet op dit topic thuis hoort.



Dat over eten: ik ga lekker, ik ga goed en ik ga zelfs een klein beetje vanzelf.

Ik had een lunch bij een vriendinnetje en ik had veel bij te praten. Ze had broodjes en lekker beleg. En voor het eerst sinds lange tijd heb ik me niet erg bezig gehouden met het eten maar gaf ik het gesprek voorrang. Gewoon een bruin pistoletje en nog een bruine boterham gegeten. Zoals het hoort, zoals mensen die uit zichzelf gewoon eten ook doen. Vriendinnetje maakte zelfs een opmerking of ik niet meer wilde, maar ik hoefde gewoon niet meer.



Daarna was het opeens zulk mooi weer dat ik mezelf heb getrakteerd. Bij het benzinestation en glossy tijdschrift gekocht en naar een terras aan het water gereden, alwaar ik een glas witte wijn heb besteld, naar de lounge muziek heb geluisterd, mensen heb gekeken, tijdschrift heb gebladerd en vooral heb genoten.

Witte wijn maakte hongerig, zelfs een beetje flauwig.... Wat te doen, dacht ik? En ik bestelde zowaar een bakje olijven! De allerbeste keuze van de kaart!

Later kwam vriendinnetje van de lunch op mijn enthousiaste lokroep ook naar terras gespoed. Ook zij kreeg trek van de wijn en toen zijn er alsnog bitterballen gekomen. En de heb ik lekker gegeten (het waren er 3).



Niets aan de hand, ik mocht die wijn, ik mocht die olijven en ik mocht die ballen.

En toen ik thuis was merkte ik dat ik niet zoveel honger had (goh) en toen heb ik uit mezelf maar de helft van mijn oorspronkelijke portie andijviestampot met de helft van de tartaarbal genomen. En dat was genoeg en ik was weer voldaan.



Bedenk me opeens dat je het ook negatief zou kunnen zien, dat ik bitterballen loop te snaaien en daar mijn avondeten gedeeltelijk voor opoffer. Maar zo is/was het niet. Ik at zoals de situatie was en paste daar mijn latere eetgedrag op aan zodat ik uiteindelijk niet heel veel te veel heb gegeten. Omdat ik luisterde naar mijn lijf (waarbij dat lijf gelukkig geen honger/trek en vreetsignalen afgaf) en deed dus niet zoals vroeger en/en. En ik hoefde er nauwelijks over na te denken of over te vergaderen. Het ging vrij vanzelf.



Voel me er goed bij!

Jongens, Muis zit even in een dip. Muis kan virtuele armen feedback en advies gebruiken.



Van de zomer mailde ik al eens over het onderdeel intervisie van mijn opleiding. Dat ik het helemaal niet leuk vind. Ik wil (en kan ivm herkenbaarheid) niet teveel details geven, maar hou het er maar op dat ik van nature de STARR methode toepas voor mezelf en ook enigszins resultaatgericht ben. Ik sta te weinig stil bij het proces. Ik weet dat, maar ik ben daar (mogelijk, veronderstelling) te nuchter voor. Waarom schakel ik over naar plan B? Omdat ik merk(te) dat A niet werkt(e). Ik heb overigens wel bij een aantal situaties aangegeven wat ik anders deed, waarom ik dat deed, en wat ik daarvan leerde. Naast het resultaat, dus.



De coach vond mijn verhaal onvoldoende en kon op dat moment ook niet duidelijk maken aan mij wat ze wél bedoelden. Iets dat ik al de hele opleiding lang ervaar. Ik vraag ze regelmatig, kom alsjeblieft met een concreet voorbeeld. Van mij of van een ander, maakt me niet uit, maar geef een voorbeeld.

Ik kreeg toen van de zomer een waslijst met vragen die ik mezelf moest stellen bij de door mij ingebrachte rollen. Ik kan natuurlijk die vragen beantwoorden en dan een mooi cijfer scoren, maar helaas ben ik daar iets te trots voor. Al is mijn verhaal nog zo fout, het is wel van mij. Als ik het ga invullen naar het model van een ander, dan is het niet meer van mij. Bovendien, als ik de vragen langsloop, dan kan ik voortdurend aangeven, dat staat hier, dat staat daar, in mijn verhaal.



Voor de goede orde, nergens staat dat methode X beter is dan Y en moet worden toegepast. LIjkt mij ook niet handig als je op je eigen handelen moet reflecteren.



Ik heb er de hele zomer over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat mijn STARR methode kennelijk mijn methode is en dat ik daarnaast niet iets kan schrijven zoals een ander wil. Dat het dan niet mijn stuk meer is.

Ik heb dat in nette bewoording gemeld. Aangegeven dat ik er over heb nagedacht en dat ik het moeilijk vind omdat ik - door het overnemen van de vragen - zelf niet inzichtelijk krijg wat mijn 'verbetering' is in mijn verhaal (en er dus niets van leer) en ook dat ik vind dat mijn identiteit teniet wordt gedaan als ik het lijstje afwerk terwijl ik daar niet achter sta of mij niet in thuis voel.

Ik heb daarop voorgesteld om een gesprek te hebben, niet om in herhaling te vallen, maar te kijken welke handvatten voor mij zouden kunnen werken en welke voor beiden aanvaardbaar zijn. Ik mag van mijn coach verwachten dat ze meerdere technieken in haar 'dokterstas' heeft zitten. Dat laatste heb ik er niet bij gezegd!



Krijg ik vandaag een mail met een ietwat behoorlijk gepikeerde ondertoon dat ze de opdracht helder heeft vermeld, hij blijft staan zoals hij is en als ik het niet aan de hand van die vragen heb gedaan en geen document kan produceren, een gesprek dus geen zin heeft.



Duidelijk een impasse waar we vooralsnog niet uitkomen.



Nogmaals, het meest simpele, drie flessen wijn open en de lijst afwerken is misschien het slimste, maar ik kan daar geen voldoening in vinden.



Muis nu:

Hai Muis,



Ik vind het moeilijk om met een goede reactie te komen. Het is nogal abstract omschreven.

Ik weet niet wat voor opleiding je doet en of deze opdracht dan ook in het kader van je opleiding beoordeeld wordt en of je er een cijfer voor krijgt of dat je ervoor kan slagen of zakken.



Ik heb wel zelf een klein beetje ervaring met intervisie en vind dat een ontzettend oeverloos en langzaam en inefficient gesprek. Een soort groepstherapie over je probleem waarbij jezelf met de oplossing moet komen ofzo. Kon ik helemaal niets mee.



Dus als jij er ook niets mee kan dan snap ik dat wel. Maar als je in het kader van je opleiding zoiets moet doen, dan zou ik dat wel doen.

Ik vind je nml wel een beetje heel principieel over 'identiteit' enzo en alsof je jezelf verloochent terwijl je ook een goed cijfer kan halen met een A-4 tje vollullen en dan vervolgens je schouders ophalen over dat suffe onderdeel van je opleiding en er vervolgens IRL nooit meer iets mee doen.



Ook hier in je postings valt me wel eens op dat je vrij principieel kunt zijn en dat je je behoorlijk aan anderen kunt ergeren en dan vasthoudt aan je eigen standpunt. Begrijp me goed: dat doe je niet hier op het forum want daarbij heb ik je nooit in een conflict gezien, maar als je schrijft over wat je meemaakt IRL dan denk ik wel eens: zooo, die Muis, dat is een felle!



Het is opbouwend bedoeld hoor, maar denk er eens over na. Choose your battles en bedenk of je er wel al die energie die verzet kost in wil steken.



Ik ga overigens over niet al te lange tijd naar bed.....

Muis, ik snap je volkomen. Ik begin met een virtuele En nu stuur ik je heel onEMVJ aan de wijn. Helaas is de kwaliteit van sommige opleidingen dat je voor je papiertje moet doen, ook al is dat onmuis. Pick your battles! Dit gaat je meer energie kosten en je haalt er 0,0 opleveren. Geloof me, been there, done that. Tegen mijn eigen perfectionistische wil in. Het is gewoon klote. Richt je pijlers lekker op die vent

Hiltje, je hebt volkomen gelijk als je zegt, is het de energie wel waard. Mee eens, en ook dat ik vrij principieel kan zijn. Vaak is mijn principieel zijn overigens wel een reactie op andermans princiipeel zijn, want als ik eenmaal uit mijn felle modus ben, ben ik meestal wel weer voor rede vatbaar.



Maar ik zou eerlijk gezegd als coach toch niet mensen in een opleiding willen afleveren die iets invullen om een hoger cijfer te krijgen. Daarmee gaat de student dan toch echt voorbij aan wat kennelijk voor hen zo principieel is: namelijk het proces. Zoals ik al zei, als ik die waslijst invul, dan ben ik er vanaf, maar heb ik geen flikker geleerd. Behalve scoren op resultaat. Dat schiet volgens mij niet echt op. En dat is voor mij het hele punt. Misschien is het wel extra lastig in dit geval omdat ik zelf docent ben. Ik wil graag dat mijn studenten iets leren, en dat ze een proces doormaken om dat te leren. Voor mijn gevoel ontbreekt dat er aan als ik het nu klakkeloos overtimmer.

Ik heb gelezen, en er heel veel geschreven vandaag. Veel emoties, troubles en strubbelingen.



Onder de honderd, dat is een feestjes waard. Ik hang alvast de slingers op.



Zelf ben ik vrijdag jarig. Sauna was fijn, daarna nog gesport en gezongen. Ben nog niet helemaal beter en nu dan ook bekaf.



Muis, je beschrijft het allemaal heel abstract en daardoor kan ik me er weinig bij voorstellen. Je hebt het er al vaker over gehad, dus ik weet dat je al een poos tegen hetzelfde aanhikt. Ik sluit me aan bij het advies van Hiltje, omdat ik me afvraag of het productief is de boel zo op de spits te drijven. Je hebt tijd, geld en energie in de opleiding gestoken en uiteindelijk gaat het om dat jij dat werk kunt doen. Hoe je dat doel bereikt is zeker relevant, maar niet het hoofddoel. Van keertje slikken en meeblaten (om het even grof te zeggen) ga je niet dood, raak je niet je eigenheid kwijt en corrumpeer je jezelf ook niet. Hoe jij later dat werk gaat doen, dat kan je dan zelf bepalen, nu ben je helaas afhankelijk van de visie van je docenten.

quote:hiltje schreef op 21 september 2010 @ 22:48:

Ik heb wel zelf een klein beetje ervaring met intervisie en vind dat een ontzettend oeverloos en langzaam en inefficient gesprek. Een soort groepstherapie over je probleem waarbij jezelf met de oplossing moet komen ofzo. Kon ik helemaal niets mee.



Een vriendin van mij is psycholoog en heeft een enorme hekel aan coaching. Als er iemand principieel is.... maar ze zegt altijd dat mensen inderdaad in een soort van groepstherapie gaan, helemaal door elkaar gehusseld worden en dan mogen googen het weer opruimen.

Dat is wat kort door de bocht, maar ik vind wel dat veel coaches vaak teveel op de stoel van de goog willen zitten.

quote:Zima schreef op 21 september 2010 @ 22:57:

Muis, ik snap je volkomen. Ik begin met een virtuele En nu stuur ik je heel onEMVJ aan de wijn. Helaas is de kwaliteit van sommige opleidingen dat je voor je papiertje moet doen, ook al is dat onmuis. Pick your battles! Dit gaat je meer energie kosten en je haalt er 0,0 opleveren. Geloof me, been there, done that. Tegen mijn eigen perfectionistische wil in. Het is gewoon klote. Richt je pijlers lekker op die vent Ik zit al aan de wijn

Zoooo herkenbaar. Muis, wij leggen alle twee de lat heel hoog. Voor onszelf, maar ook voor anderen. En door van anderen te verwachten dat ze met zo gepassioneerd als wij werken is een illusie. En dat stelt ons iedere keer teleur. Dus probeer het los te laten en te accepteren. Ook al zou je het zelf anders doen.

Vandaag heb ik iets heel lekkers gegeten: een oosterse salade met rauwe tonijn. Zondag had ik geen energie om achter sushi aan te gaan, en dit was helemaal lekker en iets waar ik al een aantal dagen behoefte aan had.



Hiltje, dat was nou de ideale beschrijven van een EMJV dag. Vooral zo fijn omdat het voor jou puur genieten was. Ik ben heel blij voor je, ga zo door!



SG, niet zo uit de bocht vliegen hoor, als mensen het niet met je eens zijn of wat kritische vragen stellen. Ik vind het fijn als je blijft meedoen hier.



Ziem: en gewoon omdat je me een fijn gevoel geeft door hier mee te schrijven.

Nou, weet je, ik vind dat je dan je eigen opleiding gewoon letterlijk verloochent. Dat van die lat herken ik; en op die manier haal ik er dus behalve geen voldoening, ook geen leerproces uit. Ja, het enige wat ik leer: likken, slijmen, en meeblaten.

Het is mijn eer te na als docent. Dan kan ik mijn studenten net zo goed een stapel boeken meegeven en ze over 4 jaar afrekenen op hun scriptie. Hoe ze er komen is niet mijn zorg.



Het ironische aan dit alles is dat zij geen oog hebben voor het (en mijn) proces als zij de hakken in het zand zetten en eisen dat het conform model X gaat.



Maar ja, wat het gewoon is, ik vind het ook oeverloos zweverig seisei-achtig geleuter. In een zeldzaam moment van eerlijk zijn.

quote:hanke321 schreef op 21 september 2010 @ 23:07:

Vandaag heb ik iets heel lekkers gegeten: een oosterse salade met rauwe tonijn. Zondag had ik geen energie om achter sushi aan te gaan, en dit was helemaal lekker en iets waar ik al een aantal dagen behoefte aan had.



Hiltje, dat was nou de ideale beschrijven van een EMJV dag. Vooral zo fijn omdat het voor jou puur genieten was. Ik ben heel blij voor je, ga zo door!



SG, niet zo uit de bocht vliegen hoor, als mensen het niet met je eens zijn of wat kritische vragen stellen. Ik vind het fijn als je blijft meedoen hier.



Ziem: en gewoon omdat je me een fijn gevoel geeft door hier mee te schrijven.



Thanks!



Jij vroeg laatst aan iemand hier hoe het zat met liefde in haar leven en je liet zelf doorschemeren dat dat bij jou een relatie had/heeft met eten.

Daar ben ik wel benieuwd naar, omdat het ook een thema is dat mij nu wel bezig houdt.

Nog even dan Hiltje, want ik moet harstikke naar mijn bedje toe.



Ik had en heb misschien nog wel een gebroken hart door de afwijzing van mijn moeder en het misbruik door iemand uit mijn omgeving vroeger. Ik heb een hart dat aan gruzelementen is en gruzelementen zijn de bakstenen zijn geworden van een bodemloze put. Basisvertrouwen in mezelf en anderen heb ik niet op kunnen bouwen. Externe dingen moeten mij stutten, en helaas lukt dat niet altijd in een mensenleven.



Na veel getherapie is er wel wat basisvertrouwen maar nog steeds beperkt. Het gulzige overleversgedrag, wat ik een paar dagen terug benoemde, maar waar niet op werd gereageerd, is een symptoom dat nog steeds aanwezig is. Heb ik wel genoeg?, is een vraag die ik me constant stel. Zijn er mensen om me heen die van me houden, hoor ik vaak genoeg wat van ze, hoe zorg ik dat ik niet uit hun gezichtbeeld raak...



Het steekt als partner, kind of directe familie voorgaan. Ikke! is dan wat ik voel. Hoezeer ik het ook kan begrijpen en rationaliseren, de leegte die single zijn en verstoten zijn door je moeder veroorzaakt blijft voelbaar. Eten is mijn troost, mijn bliksemafleider. Als ik dáár nu maar op focus met mijn ´heb ik genoeg´, dan word ik wel dikker maar dan ga ik iig niet dood aan een gebroken hart. Zo heb ik jaren gedacht, tot ik morbide obesitas had en da´s niet zo goed voor een hart, gebroken of niet.



Geef ik nu een beetje antwoord op je vraag?

quote:hanke321 schreef op 21 september 2010 @ 23:22:



Geef ik nu een beetje antwoord op je vraag?



Ja, lieverd



En hoewel ik bij lange na niet zo'n traumatische achtergrond heb, herken ik er wellicht een klein beetje van.



Ik probeer (en dat lukt steeds beter) mijn gevoel te voelen en een beetje te duiden. Mijn gevoel deed er eigenlijk niet zo heel erg toe. Het gevoel van anderen was altijd erger en dus belangrijker. En dat heb ik me zo eigen gemaakt dat ik op een gegeven moment nog maar heel weinig voelde. Had ik toen weinig last van hoor. Heerlijk juist. Lekker oppervlakkig leven en we doen niet aan verdriet en dat soort ongezellige dingen. Helaas kwam ik er uiteindelijk niet mee weg.



Maar dat eten van mij, dat kan wel eens een verband hebben. Ik heb wat anderen (was het Capibara) hier ook heeft beschreven letterlijk weinig rem. Ik ben mateloos in heel veel dingen.



Maar ik kan me ook herinneren uit mijn jeugd dat ik op een gegeven moment heb besloten dat ik alles mocht. Alles, behalve me rot voelen. En wat ik als puber vaak letterlijk deed was een zak borrelnoten kopen, in mijn bed gaan liggen en die zak opeten en dan in slaap vallen. Gewoonweg om de spanningen die er thuis waren te negeren en te omzeilen.

En ook in mijn studententijd mocht ik alles: uitslapen, niet naar college gaan, veel drinken, veel roken, veel geld uitgeven en vooral snoepen en eten wat ik lekker vond. Maar ik mocht me vooral niet rot voelen.



Nu leer ik dat ik me wel rot mag voelen en ik hoop vurig dat ik daarmee dat mateloze gedrag ook wat kan inperken.

Met roken ben ik inmiddels al gestopt. De wijn laat ik ook al wat vaker staan en ik wil dat nu ook met eten doen.

Wow, wat herkenbaar van die borrelnoten



Eten is mijn grote vriend, mijn trooster. Dé ideale gedachte om een eetverslaving in stand te houden... of ik nu weer een gezond gewicht heb of niet.

Hiltje, ik herken dat wel tot op zekere hoogte. Ook altijd 'die ander' voor laten gaan en belangrijker vinden. Alleen, mijn 'tekortkomingen' liggen dan niet zozeer in eten, maar meer in dat ik 'recht' had op kleding, boeken, CDs etc. Een inhaalslag, want iets anders is het niet.



De laatste tijd merk ik dat ik meer aan mezelf denk. Meer 'egoistischer' wordt. Meer voor mezelf opkom. Misschien is dat ook wel de onderliggende gedachte voor de frustratie over dat klote-intervisie. Dat ik eindelijk eens 'gehoord' wil worden. En niet in de zin van: ik hoor mjzelf zo graag praten. Was het maar zo eenvoudig.

quote:hanke321 schreef op 21 september 2010 @ 23:40:

Wow, wat herkenbaar van die borrelnoten







De cassierre van de supermarkt waar ik als puber mijn bijna dagelijkse portie nootjes en chips haalde, sprak me er zelfs op aan



Toch ben ik pas veel later echt te zwaar geworden.



Hanke, wil nog even zeggen dat ik het echt ongelooflijk vindt hoeveel jij bent afgevallen en op welke manier.



Ik ben altijd heel bang voor het jojo effect en de statistieken die zeggen dat maar 5% van de mensen hun gewichtsverlies kan handhaven. Dat is voor mij vaak al de ultieme smoes om er niet aan te beginnen en het hopeloos in te zien.



Maar zoals jij ermee omgaat, hoe jij nu over eten en over bewegen schrijft, hoe je geniet van eten, wat je allemaal wel niet eet en mag eten en hoeveel je sport en daar lol in lijkt te hebben......en hoe je niet op de weegschaal staat enzo.....

Jij bent een ander mens geworden en dat blijf je ook! Ook omdat ik lees dat je psychisch veel stabieler bent geworden (zoals je bewuste datum waar je dit jaar heel goed doorheen gezeild bent). Het gaat bij jou dus niet alleen om het gewichtsverlies maar ook om alles wat er achter en omheen zat.



Ik heb het eerder gezegd maar ik feliciteer je nog maar eens: een gezonde geest in een gezond lichaam. Chapeau!