Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
vrijdag 7 mei 2010 om 05:09
quote:Lena26 schreef op 06 mei 2010 @ 23:09:
Ik post hier zelden maar lees wel veel mee, en dit topic...het mag gezegd worden, is écht heel erg waardevol en zinvol.
Zoveel sterke reacties en gezonde feedback en zelfreflectie.
Hetgeen Eleonora zegt over het (dikke, of ik zeg liever buiten je natuurlijke vorm/proportie) figuur, het lijf als schild, dat vind ik zeer herkenbaar. Bij mij werkt het alleen andersom; ik ben te dun.
Het dun zijn vormt voor mij óók een schild, een beschermlaag, en magerte is niet mooi, het is een grens die ik ermee aangeef, mensen komen zo niet snel 'binnen' (zucht, Eleonora wist het beter te verwoorden)
Op mijn werk heb ik een collega die behoorlijk fors is (en ik zie dat niet snel, ik vind iemand van 100 kg bij wijze van eerder mollig of stevig dan dik) Hoe dan ook is het bizarre, en ergens ook trieste, dat wij elkaars omgekeerde spiegel zijn; we herkennen in elkaar de strijd, de relatie met het eten, met het lijf, alleen is er ergens een tweesplitsing geweest waar zij de ene kant opging, en ik de andere.
Ik weet niet waarom ik nu reageer, ik vind sommige dingen gewoon zo machtig herkenbaar, en dat is verdrietig maar ook goed ter besef.
Ook ik heb periodes van overeten gekend, en zwaardere gewichten. Uit honger ken ik de onverzadigbare trek in zout, zoet, vet enz, de verslaving die zichzelf in stand houdt. Maar ik ken ook het bewustere FUCK IT gevoel, dat destructieve wat zich uit in eten en nog eens eten. En weer, en weer, want wie geeft er een moer om, dat lijf wat ik niet kon aanschóuwen in de spiegel. Wat ik overal voelde zitten.
Mijn beeld is andersom vertekend. Ik schrik van foto's, maar heb ze blijkbaar nodig om te zien dat ik mager ben. In mijn hoofd ben ik nog altijd de dikke versie (wat absurd is, want ik heb nooit overgewicht gehad, maar wel op een ongezonde manier flink kilo's eraan gegeten en slecht voor mezelf gezorgd)
Of er nu een knoop in je maag (niet eten) of een gat (eten) zit; wat is nou écht je behoefte? Daar probeer ik bij te blijven en dat is verdomd moeilijk. Hoe doen jullie dat in praktijk?
Misschien een tip: kleine stappen nemen. Durven. Bijv: wanneer ik me voorheen dik voelde, ging ik naar de Mac, zo 3 keer op een dag, of stiekem voorraden inslaan, achter gesloten deuren opeten bij wijze van...dat idee. Nu is het belachelijk lang trainen en te weinig eten op dat gevoel. Beide = even destructief. Laatst heb ik voor een warm bad en erna het lijf rustig insmeren gekozen, en elk lichaamsdeel benoemd en hoe geweldig het eigenlijk was dat het allemaal functioneerde, dat ze mooi waren zoals ze zijn, en hoe stom ik me ook voelde, en hoe eng, en onwennig....toch werd ik rustiger...en ja: voelde ik me BETER en LIEVER voor mezelf.
Herkennen jullie dit?
Oh crap wat een lang verhaal, eng hoor.
Lena, wat een prachtposting en wat ben ik blij dat je uit de meeleesmodus gestapt bent om mee te tiepen....
Jouw issue en dat van mij is tegenovergesteld aan elkaar maar eigenlijk identiek.
Jou magerte is een schild, net als mijn dikte, ik snap je helemaal, geloof me.
Ik ben namelijk ook heel (ongezond) mager geweest en begrijp dus wat dat je ontzeggen van voeding met je doet.
Het gevoel van macht over jezelf, over iets waar niemand anders controle over heeft, jouw lichaam, jouw manier van er mee omgaan en niemand die daar iets aan kan doen, lekker puh.
Waar jij je 'bevrediging' vindt in het niet eten, zo zoek ik het in wél eten en dan het liefst in voeding die niet goed is voor me, net zoals het niet gezond en verstandig is om je lichaam voeding te onthouden.
Jij ziet een dikke vrouw in de spiegel, Miss C en ik zien een veel dunnere vrouw dan we in werkelijkheid zijn.
Ook voor jou denk ik geldt dat je je gevoel de overhand niet meer moet laten krijgen maar met je geest moet gaan werken. Zoals je in je laatste alinea beschrijft. Bewust je lijf aanraken, het benoemen en je daar beter door voelen. Lief zijn is niet altijd alleen maar je gevoel de boel laten bepalen maar heel bewust je verstand mee laten doen in het verhaal. Het mooie is dat je gevoel dan volgt!
Super dat je hier post. Ik hoop je snel weer te lezen!
Ik post hier zelden maar lees wel veel mee, en dit topic...het mag gezegd worden, is écht heel erg waardevol en zinvol.
Zoveel sterke reacties en gezonde feedback en zelfreflectie.
Hetgeen Eleonora zegt over het (dikke, of ik zeg liever buiten je natuurlijke vorm/proportie) figuur, het lijf als schild, dat vind ik zeer herkenbaar. Bij mij werkt het alleen andersom; ik ben te dun.
Het dun zijn vormt voor mij óók een schild, een beschermlaag, en magerte is niet mooi, het is een grens die ik ermee aangeef, mensen komen zo niet snel 'binnen' (zucht, Eleonora wist het beter te verwoorden)
Op mijn werk heb ik een collega die behoorlijk fors is (en ik zie dat niet snel, ik vind iemand van 100 kg bij wijze van eerder mollig of stevig dan dik) Hoe dan ook is het bizarre, en ergens ook trieste, dat wij elkaars omgekeerde spiegel zijn; we herkennen in elkaar de strijd, de relatie met het eten, met het lijf, alleen is er ergens een tweesplitsing geweest waar zij de ene kant opging, en ik de andere.
Ik weet niet waarom ik nu reageer, ik vind sommige dingen gewoon zo machtig herkenbaar, en dat is verdrietig maar ook goed ter besef.
Ook ik heb periodes van overeten gekend, en zwaardere gewichten. Uit honger ken ik de onverzadigbare trek in zout, zoet, vet enz, de verslaving die zichzelf in stand houdt. Maar ik ken ook het bewustere FUCK IT gevoel, dat destructieve wat zich uit in eten en nog eens eten. En weer, en weer, want wie geeft er een moer om, dat lijf wat ik niet kon aanschóuwen in de spiegel. Wat ik overal voelde zitten.
Mijn beeld is andersom vertekend. Ik schrik van foto's, maar heb ze blijkbaar nodig om te zien dat ik mager ben. In mijn hoofd ben ik nog altijd de dikke versie (wat absurd is, want ik heb nooit overgewicht gehad, maar wel op een ongezonde manier flink kilo's eraan gegeten en slecht voor mezelf gezorgd)
Of er nu een knoop in je maag (niet eten) of een gat (eten) zit; wat is nou écht je behoefte? Daar probeer ik bij te blijven en dat is verdomd moeilijk. Hoe doen jullie dat in praktijk?
Misschien een tip: kleine stappen nemen. Durven. Bijv: wanneer ik me voorheen dik voelde, ging ik naar de Mac, zo 3 keer op een dag, of stiekem voorraden inslaan, achter gesloten deuren opeten bij wijze van...dat idee. Nu is het belachelijk lang trainen en te weinig eten op dat gevoel. Beide = even destructief. Laatst heb ik voor een warm bad en erna het lijf rustig insmeren gekozen, en elk lichaamsdeel benoemd en hoe geweldig het eigenlijk was dat het allemaal functioneerde, dat ze mooi waren zoals ze zijn, en hoe stom ik me ook voelde, en hoe eng, en onwennig....toch werd ik rustiger...en ja: voelde ik me BETER en LIEVER voor mezelf.
Herkennen jullie dit?
Oh crap wat een lang verhaal, eng hoor.
Lena, wat een prachtposting en wat ben ik blij dat je uit de meeleesmodus gestapt bent om mee te tiepen....
Jouw issue en dat van mij is tegenovergesteld aan elkaar maar eigenlijk identiek.
Jou magerte is een schild, net als mijn dikte, ik snap je helemaal, geloof me.
Ik ben namelijk ook heel (ongezond) mager geweest en begrijp dus wat dat je ontzeggen van voeding met je doet.
Het gevoel van macht over jezelf, over iets waar niemand anders controle over heeft, jouw lichaam, jouw manier van er mee omgaan en niemand die daar iets aan kan doen, lekker puh.
Waar jij je 'bevrediging' vindt in het niet eten, zo zoek ik het in wél eten en dan het liefst in voeding die niet goed is voor me, net zoals het niet gezond en verstandig is om je lichaam voeding te onthouden.
Jij ziet een dikke vrouw in de spiegel, Miss C en ik zien een veel dunnere vrouw dan we in werkelijkheid zijn.
Ook voor jou denk ik geldt dat je je gevoel de overhand niet meer moet laten krijgen maar met je geest moet gaan werken. Zoals je in je laatste alinea beschrijft. Bewust je lijf aanraken, het benoemen en je daar beter door voelen. Lief zijn is niet altijd alleen maar je gevoel de boel laten bepalen maar heel bewust je verstand mee laten doen in het verhaal. Het mooie is dat je gevoel dan volgt!
Super dat je hier post. Ik hoop je snel weer te lezen!
vrijdag 7 mei 2010 om 05:25
quote:junatje85 schreef op 06 mei 2010 @ 23:41:
Hallo allemaal,
Lees al lang mee op het forum, maar n.a.v. dit topic besloten mij aan te melden en te reageren.
@ lena26: Oh wat herken ik mij hierin! Mager zijn is voor mij ook een bescherming. Ben momenteel heel druk met mijn studie en heb het gevoel hier weinig controle over te hebben (terwijl het eigenlijk heel erg goed gaat). Als reactie hierop wil ik iets waar ik wel controle over kan hebben en dat is in mijn geval mn gewicht. Ik ben 1m80 en weeg 55 kg... ondergewicht dus, maar ik ZIE het gewoon niet en het voelt ook niet zo. Tot een jaar geleden woog ik 75 kg, dus niet te zwaar maar ook niet superslank. Voor mijn gevoel zie ik er nog steeds zo uit.
Ik heb een zeer ongezonde relatie met eten en dat weet ik ook, maar het is oh zo moeilijk om het te veranderen. Ik kan in de winkel van alles en nog wat kopen (chips, koek, snoep etc.). en dit vervolgens in de kast leggen en trots op mezelf zijn dat ik ervan af kan blijven. Heb nu denk ik wel 3 kasten vol met allerlei zooi waar ik dus niks van eet. Ik weeg al mn eten af en reken precies uit hoeveel ik binnenkrijg. Als ik mezelf dan een keer iets toesta voel ik me erna superslecht. Een aantal jaar geleden was het precies omgekeerd. Toen at ik ook stiekem. Hele zakken chips etc. etc. gingen er stiekem op mn kamertje doorheen. Het vele sporten ken ik ook. Elke dag naar de sportschool en dan het liefst een aantal uur achter elkaar.
Eten/niet eten/sporten/de weegschaal... ja ik kan geloof ik wel zeggen dat het mn leven in grote mate beheerst.
Ik blijf hier meelezen, want ik vind dat jullie zeer zinnige dingen zeggen!
Junatje, ook voor jou geldt; welkom hier en wat fijn dat je meepost!
Bijzonder eigenlijk he, dat het probleem; het ontbreken van liefde voor jezelf, zo met voeding te maken kan hebben?
Ik 'gun' mezelf troep, als ik me lekker wil voelen.
Jij 'misgunt' jezelf troep en bent daar trots op.
Kunnen we er smakelijk om lachen allebei?
Ik wel eigenlijk.
Ooit heeft men mij vanuit een ziekenhuis bij een praatgroep over eetproblemen geplaatst.
Ik zat daar, als enige met overgewicht, tussen allemaal meiden met ondergewicht als de vleesgeworden nachtmerrie van die vrouwen. Een er van maakte meteen ruzie met me door het belachelijk te vinden dat ik zei dat ik gelukkig was. Ze kon het zich niet voorstellen. Toch was het zo. Ik ben namelijk heel gelukkig met mijn leven, alleen ik wilde leren hoe ik om moest gaan met mijn vertekende eet- en zelfbeeld.
Ik ben heel lang heel boos geweest op het ziekenhuis, dat ze me tussen deze mensen inzette, die mij overduidelijk zagen als iemand die zij nooit wilde worden.
Pas later begreep ik dat het andersom ook zo was. Ik wilde niet zo zijn als die vrouwen. Ik wilde niet dat eten op die manier mijn leven beheerste.
Nu, een paar jaar later en na het lezen van jullie postings denk ik dat we meer gemeen hadden, als groep, dan we dachten. Ik heb niet gewacht op het moment dat dat aansloeg, dat idee. We vonden elkaar te confronterend en ik ben er mee opgehouden, met die praatgroep. Boos en teleurgesteld was ik.
Serieus vind ik het geweldig dat jij en Lena hier meepraten, juist omdat ik nu inzie dat er raakvlakken zijn. Veel meer dan ik dacht.
Beiden moeten wij, jij en ik, leren 'loslaten'.
Ik het idee dat ik alleen kan hongeren óf schransen en jij, quelle surprise! jij moet precies hetzelfde leren!
De tranen springen in mijn ogen weet je dat?
Hankes en Spinsters postings zijn dus óók op jou van toepassing....
Ik ga maar weer even naar bed denk ik, maar ik ben blij dat ik je gelezen heb, jou en Lena. Ik hoop dat je mee blijft posten.
Hallo allemaal,
Lees al lang mee op het forum, maar n.a.v. dit topic besloten mij aan te melden en te reageren.
@ lena26: Oh wat herken ik mij hierin! Mager zijn is voor mij ook een bescherming. Ben momenteel heel druk met mijn studie en heb het gevoel hier weinig controle over te hebben (terwijl het eigenlijk heel erg goed gaat). Als reactie hierop wil ik iets waar ik wel controle over kan hebben en dat is in mijn geval mn gewicht. Ik ben 1m80 en weeg 55 kg... ondergewicht dus, maar ik ZIE het gewoon niet en het voelt ook niet zo. Tot een jaar geleden woog ik 75 kg, dus niet te zwaar maar ook niet superslank. Voor mijn gevoel zie ik er nog steeds zo uit.
Ik heb een zeer ongezonde relatie met eten en dat weet ik ook, maar het is oh zo moeilijk om het te veranderen. Ik kan in de winkel van alles en nog wat kopen (chips, koek, snoep etc.). en dit vervolgens in de kast leggen en trots op mezelf zijn dat ik ervan af kan blijven. Heb nu denk ik wel 3 kasten vol met allerlei zooi waar ik dus niks van eet. Ik weeg al mn eten af en reken precies uit hoeveel ik binnenkrijg. Als ik mezelf dan een keer iets toesta voel ik me erna superslecht. Een aantal jaar geleden was het precies omgekeerd. Toen at ik ook stiekem. Hele zakken chips etc. etc. gingen er stiekem op mn kamertje doorheen. Het vele sporten ken ik ook. Elke dag naar de sportschool en dan het liefst een aantal uur achter elkaar.
Eten/niet eten/sporten/de weegschaal... ja ik kan geloof ik wel zeggen dat het mn leven in grote mate beheerst.
Ik blijf hier meelezen, want ik vind dat jullie zeer zinnige dingen zeggen!
Junatje, ook voor jou geldt; welkom hier en wat fijn dat je meepost!
Bijzonder eigenlijk he, dat het probleem; het ontbreken van liefde voor jezelf, zo met voeding te maken kan hebben?
Ik 'gun' mezelf troep, als ik me lekker wil voelen.
Jij 'misgunt' jezelf troep en bent daar trots op.
Kunnen we er smakelijk om lachen allebei?
Ik wel eigenlijk.
Ooit heeft men mij vanuit een ziekenhuis bij een praatgroep over eetproblemen geplaatst.
Ik zat daar, als enige met overgewicht, tussen allemaal meiden met ondergewicht als de vleesgeworden nachtmerrie van die vrouwen. Een er van maakte meteen ruzie met me door het belachelijk te vinden dat ik zei dat ik gelukkig was. Ze kon het zich niet voorstellen. Toch was het zo. Ik ben namelijk heel gelukkig met mijn leven, alleen ik wilde leren hoe ik om moest gaan met mijn vertekende eet- en zelfbeeld.
Ik ben heel lang heel boos geweest op het ziekenhuis, dat ze me tussen deze mensen inzette, die mij overduidelijk zagen als iemand die zij nooit wilde worden.
Pas later begreep ik dat het andersom ook zo was. Ik wilde niet zo zijn als die vrouwen. Ik wilde niet dat eten op die manier mijn leven beheerste.
Nu, een paar jaar later en na het lezen van jullie postings denk ik dat we meer gemeen hadden, als groep, dan we dachten. Ik heb niet gewacht op het moment dat dat aansloeg, dat idee. We vonden elkaar te confronterend en ik ben er mee opgehouden, met die praatgroep. Boos en teleurgesteld was ik.
Serieus vind ik het geweldig dat jij en Lena hier meepraten, juist omdat ik nu inzie dat er raakvlakken zijn. Veel meer dan ik dacht.
Beiden moeten wij, jij en ik, leren 'loslaten'.
Ik het idee dat ik alleen kan hongeren óf schransen en jij, quelle surprise! jij moet precies hetzelfde leren!
De tranen springen in mijn ogen weet je dat?
Hankes en Spinsters postings zijn dus óók op jou van toepassing....
Ik ga maar weer even naar bed denk ik, maar ik ben blij dat ik je gelezen heb, jou en Lena. Ik hoop dat je mee blijft posten.
vrijdag 7 mei 2010 om 07:41
quote:eleonora schreef op 07 mei 2010 @ 05:00:
[...]
Ik heb het omgekeerde.
Omdat ik zo lekker bezig ben voel ik me juist overmoedig soms. Ik sloof me zelfs uit. Negeer mijn FM pijn en neem balen hooi op mijn vork. Ik moet juist een middenweg zien te vinden tussen rustig aan opbouwend bezig zijn en volslagen doordraverij en stoerdoenerij. Ik kan meer hebben van mijn kind, letterlijk. Ik voel me beter, beweeg beter en zij profiteert er van.
En hier ga/ging/ga ik dus altijd weer de mist in.
Ik heb echt volgens mij jarenlang in een soort golfbeweging geleefd. Begon met gezonder eten, meer bewegen, enz enz.. Voelde me fantastisch, kon de wereld aan, totdat... ik pijn kreeg, supermoe werd sporten af ging zeggen, mezelf dan maar wat lekker gunde (want dat kon best een keertje) en zo in 2 weken er weer bijkreeg wat er in de 3 of 4 weken daarvoor afgegaan was.
Hopeloos!
Ik wist toen nog niet dat ik FM had, maar weet nu dat ik gewoon in de goede periodes veel te veel deed, waardoor ik instortte. Letterlijk. Nu probeer ik in m'n goede periodes hier rekening mee te houden, maar ik merk dat dat lastig is. M'n goede periodes zijn ook niet meer zo lang, trouwens, ongeveer evenlang als de slechte periodes, waardoor ik er dus meer aankrijg dan eraf gaat.
Ik zou nog willen reageren op de andere nieuwen, maar ik moet eigenlijk al op weg zijn naar het werk.
Dit topic werkt ook even verslavend, lijkt het wel
[...]
Ik heb het omgekeerde.
Omdat ik zo lekker bezig ben voel ik me juist overmoedig soms. Ik sloof me zelfs uit. Negeer mijn FM pijn en neem balen hooi op mijn vork. Ik moet juist een middenweg zien te vinden tussen rustig aan opbouwend bezig zijn en volslagen doordraverij en stoerdoenerij. Ik kan meer hebben van mijn kind, letterlijk. Ik voel me beter, beweeg beter en zij profiteert er van.
En hier ga/ging/ga ik dus altijd weer de mist in.
Ik heb echt volgens mij jarenlang in een soort golfbeweging geleefd. Begon met gezonder eten, meer bewegen, enz enz.. Voelde me fantastisch, kon de wereld aan, totdat... ik pijn kreeg, supermoe werd sporten af ging zeggen, mezelf dan maar wat lekker gunde (want dat kon best een keertje) en zo in 2 weken er weer bijkreeg wat er in de 3 of 4 weken daarvoor afgegaan was.
Hopeloos!
Ik wist toen nog niet dat ik FM had, maar weet nu dat ik gewoon in de goede periodes veel te veel deed, waardoor ik instortte. Letterlijk. Nu probeer ik in m'n goede periodes hier rekening mee te houden, maar ik merk dat dat lastig is. M'n goede periodes zijn ook niet meer zo lang, trouwens, ongeveer evenlang als de slechte periodes, waardoor ik er dus meer aankrijg dan eraf gaat.
Ik zou nog willen reageren op de andere nieuwen, maar ik moet eigenlijk al op weg zijn naar het werk.
Dit topic werkt ook even verslavend, lijkt het wel
Later is nu
vrijdag 7 mei 2010 om 12:40
Ja, en stress helpt ook goed om aan te komen. Laat ik daar nou genoeg van hebben gehad de afgelopen jaren
En slapen is tegenwoordig ook een ongekende luxe. Tadaaa, ik kan er gewoon niets aan doen dus
Koel MissC, je broek een maatje kleiner! Hou die kick vast
Gisteren niet meer zo over de vragen nagedacht. Teveel andere dingen aan mijn hoofd. Wel kort met Lief besproken, die wist binnen een minuut zo te noemen waarom ik snaai. Hmz....
Vandaag ook eigenlijk geen tijd meer, maar dan suddert ht wel een beetje in mijn hoofd en komt het ook goed
En slapen is tegenwoordig ook een ongekende luxe. Tadaaa, ik kan er gewoon niets aan doen dus
Koel MissC, je broek een maatje kleiner! Hou die kick vast
Gisteren niet meer zo over de vragen nagedacht. Teveel andere dingen aan mijn hoofd. Wel kort met Lief besproken, die wist binnen een minuut zo te noemen waarom ik snaai. Hmz....
Vandaag ook eigenlijk geen tijd meer, maar dan suddert ht wel een beetje in mijn hoofd en komt het ook goed
vrijdag 7 mei 2010 om 14:33
quote:eleonora schreef op 07 mei 2010 @ 05:25:
[...]
Junatje, ook voor jou geldt; welkom hier en wat fijn dat je meepost!
Bijzonder eigenlijk he, dat het probleem; het ontbreken van liefde voor jezelf, zo met voeding te maken kan hebben?
Ik 'gun' mezelf troep, als ik me lekker wil voelen.
Jij 'misgunt' jezelf troep en bent daar trots op.
Kunnen we er smakelijk om lachen allebei?
Ik wel eigenlijk.
Ooit heeft men mij vanuit een ziekenhuis bij een praatgroep over eetproblemen geplaatst.
Ik zat daar, als enige met overgewicht, tussen allemaal meiden met ondergewicht als de vleesgeworden nachtmerrie van die vrouwen. Een er van maakte meteen ruzie met me door het belachelijk te vinden dat ik zei dat ik gelukkig was. Ze kon het zich niet voorstellen. Toch was het zo. Ik ben namelijk heel gelukkig met mijn leven, alleen ik wilde leren hoe ik om moest gaan met mijn vertekende eet- en zelfbeeld.
Ik ben heel lang heel boos geweest op het ziekenhuis, dat ze me tussen deze mensen inzette, die mij overduidelijk zagen als iemand die zij nooit wilde worden.
Pas later begreep ik dat het andersom ook zo was. Ik wilde niet zo zijn als die vrouwen. Ik wilde niet dat eten op die manier mijn leven beheerste.
Nu, een paar jaar later en na het lezen van jullie postings denk ik dat we meer gemeen hadden, als groep, dan we dachten. Ik heb niet gewacht op het moment dat dat aansloeg, dat idee. We vonden elkaar te confronterend en ik ben er mee opgehouden, met die praatgroep. Boos en teleurgesteld was ik.
Serieus vind ik het geweldig dat jij en Lena hier meepraten, juist omdat ik nu inzie dat er raakvlakken zijn. Veel meer dan ik dacht.
Beiden moeten wij, jij en ik, leren 'loslaten'.
Ik het idee dat ik alleen kan hongeren óf schransen en jij, quelle surprise! jij moet precies hetzelfde leren!
De tranen springen in mijn ogen weet je dat?
Hankes en Spinsters postings zijn dus óók op jou van toepassing....
Ik ga maar weer even naar bed denk ik, maar ik ben blij dat ik je gelezen heb, jou en Lena. Ik hoop dat je mee blijft posten.
Eleonora, ik lach iig met je mee betreft het "(mis)gunnen" van troep...althans, ter relativering. Ik heb ook periodes gehad (zoals Junatje) dat ik bérgen snoep, koek, chips etc hamsterde. Het gaf een veilig/sterk gevoel het in huis te hebben, hoewel ik er zelden wat van nam. En als ik dat uiteindelijk dan wel deed, was logischerwijs het hek van de dam.
Ik heb mezelf vaak ziek gegeten, frituren tot diep in de nacht, alles door elkaar heen eten, en dan was het rennen naar het toilet, wat een straf voor je lijf!
Het is een traag proces. Een kroket verkies ik toch boven een augurk. Máár een pak kroketten wegeten is niet lief voor jezelf. De tijd nemen om gezond voor jezelf te koken (gezond als in voldoende voedingsstoffen) is wel gunnen, denk ik.
Loslaten, helemaal met je eens, maar wat duurt dat lang? Aangeleerd gedrag valt ook weer af te leren, maar leuk is het niet altijd. Ik verwacht zo dat hoe meer die zelfliefde groeit, hoe moeilijker het gaat zijn om te vervallen in destructief gedrag. Ik hoop het althans
Het is opmerkelijk wat je zegt over die groep waar je inzat; ik denk dat de confrontatie ook erg heftig is. De onderliggende motivatie om jezelf te verdunnen of te verdikken is vaak overeenkomend heb ik gemerkt.
Mijn gevoelswereld raakt 'gedempt' als ik strict/onvoldoende eet.
De ander creert dat effect juist door (te)veel te eten.
Gevoel valt idd niet weg te eten of weg te hongeren. Ik heb er nog één om even om te lachen: als ik zeg, ik voel mij dik, hoor je dan hoe gék dat klinkt? Dik of dun is geen emotie. Maar wat voel ik dan wel?
Speur jij naar je gevoel onder je eetgedrag? En wat ondervindt je? Is het je altijd duidelijk wat er nou écht speelt? (vind ik nog wel eens moeilijk...!)
[...]
Junatje, ook voor jou geldt; welkom hier en wat fijn dat je meepost!
Bijzonder eigenlijk he, dat het probleem; het ontbreken van liefde voor jezelf, zo met voeding te maken kan hebben?
Ik 'gun' mezelf troep, als ik me lekker wil voelen.
Jij 'misgunt' jezelf troep en bent daar trots op.
Kunnen we er smakelijk om lachen allebei?
Ik wel eigenlijk.
Ooit heeft men mij vanuit een ziekenhuis bij een praatgroep over eetproblemen geplaatst.
Ik zat daar, als enige met overgewicht, tussen allemaal meiden met ondergewicht als de vleesgeworden nachtmerrie van die vrouwen. Een er van maakte meteen ruzie met me door het belachelijk te vinden dat ik zei dat ik gelukkig was. Ze kon het zich niet voorstellen. Toch was het zo. Ik ben namelijk heel gelukkig met mijn leven, alleen ik wilde leren hoe ik om moest gaan met mijn vertekende eet- en zelfbeeld.
Ik ben heel lang heel boos geweest op het ziekenhuis, dat ze me tussen deze mensen inzette, die mij overduidelijk zagen als iemand die zij nooit wilde worden.
Pas later begreep ik dat het andersom ook zo was. Ik wilde niet zo zijn als die vrouwen. Ik wilde niet dat eten op die manier mijn leven beheerste.
Nu, een paar jaar later en na het lezen van jullie postings denk ik dat we meer gemeen hadden, als groep, dan we dachten. Ik heb niet gewacht op het moment dat dat aansloeg, dat idee. We vonden elkaar te confronterend en ik ben er mee opgehouden, met die praatgroep. Boos en teleurgesteld was ik.
Serieus vind ik het geweldig dat jij en Lena hier meepraten, juist omdat ik nu inzie dat er raakvlakken zijn. Veel meer dan ik dacht.
Beiden moeten wij, jij en ik, leren 'loslaten'.
Ik het idee dat ik alleen kan hongeren óf schransen en jij, quelle surprise! jij moet precies hetzelfde leren!
De tranen springen in mijn ogen weet je dat?
Hankes en Spinsters postings zijn dus óók op jou van toepassing....
Ik ga maar weer even naar bed denk ik, maar ik ben blij dat ik je gelezen heb, jou en Lena. Ik hoop dat je mee blijft posten.
Eleonora, ik lach iig met je mee betreft het "(mis)gunnen" van troep...althans, ter relativering. Ik heb ook periodes gehad (zoals Junatje) dat ik bérgen snoep, koek, chips etc hamsterde. Het gaf een veilig/sterk gevoel het in huis te hebben, hoewel ik er zelden wat van nam. En als ik dat uiteindelijk dan wel deed, was logischerwijs het hek van de dam.
Ik heb mezelf vaak ziek gegeten, frituren tot diep in de nacht, alles door elkaar heen eten, en dan was het rennen naar het toilet, wat een straf voor je lijf!
Het is een traag proces. Een kroket verkies ik toch boven een augurk. Máár een pak kroketten wegeten is niet lief voor jezelf. De tijd nemen om gezond voor jezelf te koken (gezond als in voldoende voedingsstoffen) is wel gunnen, denk ik.
Loslaten, helemaal met je eens, maar wat duurt dat lang? Aangeleerd gedrag valt ook weer af te leren, maar leuk is het niet altijd. Ik verwacht zo dat hoe meer die zelfliefde groeit, hoe moeilijker het gaat zijn om te vervallen in destructief gedrag. Ik hoop het althans
Het is opmerkelijk wat je zegt over die groep waar je inzat; ik denk dat de confrontatie ook erg heftig is. De onderliggende motivatie om jezelf te verdunnen of te verdikken is vaak overeenkomend heb ik gemerkt.
Mijn gevoelswereld raakt 'gedempt' als ik strict/onvoldoende eet.
De ander creert dat effect juist door (te)veel te eten.
Gevoel valt idd niet weg te eten of weg te hongeren. Ik heb er nog één om even om te lachen: als ik zeg, ik voel mij dik, hoor je dan hoe gék dat klinkt? Dik of dun is geen emotie. Maar wat voel ik dan wel?
Speur jij naar je gevoel onder je eetgedrag? En wat ondervindt je? Is het je altijd duidelijk wat er nou écht speelt? (vind ik nog wel eens moeilijk...!)
vrijdag 7 mei 2010 om 14:51
quote:junatje85 schreef op 06 mei 2010 @ 23:41:
Hallo allemaal,
Lees al lang mee op het forum, maar n.a.v. dit topic besloten mij aan te melden en te reageren.
@ lena26: Oh wat herken ik mij hierin! Mager zijn is voor mij ook een bescherming. Ben momenteel heel druk met mijn studie en heb het gevoel hier weinig controle over te hebben (terwijl het eigenlijk heel erg goed gaat). Als reactie hierop wil ik iets waar ik wel controle over kan hebben en dat is in mijn geval mn gewicht. Ik ben 1m80 en weeg 55 kg... ondergewicht dus, maar ik ZIE het gewoon niet en het voelt ook niet zo. Tot een jaar geleden woog ik 75 kg, dus niet te zwaar maar ook niet superslank. Voor mijn gevoel zie ik er nog steeds zo uit.
Ik heb een zeer ongezonde relatie met eten en dat weet ik ook, maar het is oh zo moeilijk om het te veranderen. Ik kan in de winkel van alles en nog wat kopen (chips, koek, snoep etc.). en dit vervolgens in de kast leggen en trots op mezelf zijn dat ik ervan af kan blijven. Heb nu denk ik wel 3 kasten vol met allerlei zooi waar ik dus niks van eet. Ik weeg al mn eten af en reken precies uit hoeveel ik binnenkrijg. Als ik mezelf dan een keer iets toesta voel ik me erna superslecht. Een aantal jaar geleden was het precies omgekeerd. Toen at ik ook stiekem. Hele zakken chips etc. etc. gingen er stiekem op mn kamertje doorheen. Het vele sporten ken ik ook. Elke dag naar de sportschool en dan het liefst een aantal uur achter elkaar.
Eten/niet eten/sporten/de weegschaal... ja ik kan geloof ik wel zeggen dat het mn leven in grote mate beheerst.
Ik blijf hier meelezen, want ik vind dat jullie zeer zinnige dingen zeggen!
Hoi Junatje,
De herkenning is wederzijds!
Ik denk - zoals trouwens al die sterke vrouwen hier ook al zeggen -dat het belangrijk is dat je onderzoekt wáárom je eetgedrag is zoals ie is. Ongecontroleerd dooreten of gecontroleerd weigeren te eten: het zijn twee kanten van dezelfde medaille.
Dat je weet, of dat het prettig aanvoelt die controle te hebben, dat is een beginpunt. Maar is de hamvraag niet: waar ben ik bang voor? Wat gebeurt er als die controle niet meer nodig is? Waarom heb ik dat achterdeurtje nodig?
Ik ben een redelijk heftig, gevoelig mens. Ik ben soms bang van mijn eigen kracht (niet letterlijk ) en dat onderdruk ik door mijn eetgedrag, want oh jee al die gevoelens die ieder mens kan hebben...wat gebeurt er als je die ook écht allemaal mag voelen?
Misschien draaf ik door hoor, en ik zit ook meer hardop te denken, en misschien is het voor jou allemaal heel anders.
Ik wil je wel nog iets meegeven betreft het overmatig sporten, zonder te preken : probeer je eigen grenzen te leren (her)kennen. Want ik heb mezelf echt kapotgetraind, en dan is de weg terug heel lang kan ik je zeggen. Dat gun ik gewoon niemand.
Over gunnen gesproken, nog even (misschien dat het jou kan helpen): ik kan voeding nu ook als brandstof zien, als iets functioneels en nuttigs, als iets noodzakelijks. Als je plezier wil hebben, als je lekker wil kunnen sporten (op een gezonde manier) dan moet je eten. het klinkt heel makkelijk nu, maar het heeft mij wel geholpen, die andere invalshoek.
Net zo goed als dat je naast een bak chips ook gewoon je groente eet; dan gun je je lijf wat het nodig heeft.
Oooh ik blijf typen!
Hallo allemaal,
Lees al lang mee op het forum, maar n.a.v. dit topic besloten mij aan te melden en te reageren.
@ lena26: Oh wat herken ik mij hierin! Mager zijn is voor mij ook een bescherming. Ben momenteel heel druk met mijn studie en heb het gevoel hier weinig controle over te hebben (terwijl het eigenlijk heel erg goed gaat). Als reactie hierop wil ik iets waar ik wel controle over kan hebben en dat is in mijn geval mn gewicht. Ik ben 1m80 en weeg 55 kg... ondergewicht dus, maar ik ZIE het gewoon niet en het voelt ook niet zo. Tot een jaar geleden woog ik 75 kg, dus niet te zwaar maar ook niet superslank. Voor mijn gevoel zie ik er nog steeds zo uit.
Ik heb een zeer ongezonde relatie met eten en dat weet ik ook, maar het is oh zo moeilijk om het te veranderen. Ik kan in de winkel van alles en nog wat kopen (chips, koek, snoep etc.). en dit vervolgens in de kast leggen en trots op mezelf zijn dat ik ervan af kan blijven. Heb nu denk ik wel 3 kasten vol met allerlei zooi waar ik dus niks van eet. Ik weeg al mn eten af en reken precies uit hoeveel ik binnenkrijg. Als ik mezelf dan een keer iets toesta voel ik me erna superslecht. Een aantal jaar geleden was het precies omgekeerd. Toen at ik ook stiekem. Hele zakken chips etc. etc. gingen er stiekem op mn kamertje doorheen. Het vele sporten ken ik ook. Elke dag naar de sportschool en dan het liefst een aantal uur achter elkaar.
Eten/niet eten/sporten/de weegschaal... ja ik kan geloof ik wel zeggen dat het mn leven in grote mate beheerst.
Ik blijf hier meelezen, want ik vind dat jullie zeer zinnige dingen zeggen!
Hoi Junatje,
De herkenning is wederzijds!
Ik denk - zoals trouwens al die sterke vrouwen hier ook al zeggen -dat het belangrijk is dat je onderzoekt wáárom je eetgedrag is zoals ie is. Ongecontroleerd dooreten of gecontroleerd weigeren te eten: het zijn twee kanten van dezelfde medaille.
Dat je weet, of dat het prettig aanvoelt die controle te hebben, dat is een beginpunt. Maar is de hamvraag niet: waar ben ik bang voor? Wat gebeurt er als die controle niet meer nodig is? Waarom heb ik dat achterdeurtje nodig?
Ik ben een redelijk heftig, gevoelig mens. Ik ben soms bang van mijn eigen kracht (niet letterlijk ) en dat onderdruk ik door mijn eetgedrag, want oh jee al die gevoelens die ieder mens kan hebben...wat gebeurt er als je die ook écht allemaal mag voelen?
Misschien draaf ik door hoor, en ik zit ook meer hardop te denken, en misschien is het voor jou allemaal heel anders.
Ik wil je wel nog iets meegeven betreft het overmatig sporten, zonder te preken : probeer je eigen grenzen te leren (her)kennen. Want ik heb mezelf echt kapotgetraind, en dan is de weg terug heel lang kan ik je zeggen. Dat gun ik gewoon niemand.
Over gunnen gesproken, nog even (misschien dat het jou kan helpen): ik kan voeding nu ook als brandstof zien, als iets functioneels en nuttigs, als iets noodzakelijks. Als je plezier wil hebben, als je lekker wil kunnen sporten (op een gezonde manier) dan moet je eten. het klinkt heel makkelijk nu, maar het heeft mij wel geholpen, die andere invalshoek.
Net zo goed als dat je naast een bak chips ook gewoon je groente eet; dan gun je je lijf wat het nodig heeft.
Oooh ik blijf typen!
vrijdag 7 mei 2010 om 15:55
Hai allemaal,
Wat een prachtig topic Eleonora! Ik heb heel veel dingen gelezen waar ik op zou willen reageren maar het liefst wil ik gewoon mijn verhaal kwijt bij mensen waarvan ik denk dat ze het zullen begrijpen! Ik ben zelf 3 jaar geleden 45 kilo afgevallen. Ik woog 130 kilo en ging in ongeveer 1,5 jaar naar de 85. Het was mijn eerste echte poging (ik was 24) en mijn lijf besloot mee te werken! Ik moet eerlijk zeggen dat ik van dat hele afvallen niet zo veel meer weet. Ja ik heb honger gehad, trek gehad, heb moeten afkicken van de suiker en de hele dag calorieën geteld en aan eten gedacht maar het ging. Het ging door de complimenten, door de nieuwe kleding, door de nieuwe vrienden die ik (helaas waar) heel makkelijk maakte. Het ging ook door de aandacht die ik voor het eerst van mijn leven in overvloede van mannen kreeg. Ik was een nieuw persoon, ik liet mijn haar groeien, veranderde mijn hele look en ik was zo blij, zo trots! Ik straalde, genoot van alles in het leven en wist dat ik nooit meer aan zou komen.
Toch kwam aan deze euforie een eind en werd de periode na het afvallen pas echt lastig; niemand keek er meer van op dat ik zoveel was afgevallen, nieuwe mensen kende me alleen zonder die kilo’s. En zonder die afgevallen kilo’s ben ik gewoon een meid met een normaal postuur. Niet heel slank, niet te dik. Niets bijzonders bijna. En dat was lastig. Want wie was ik zonder die extra kilo’s en zonder mijn geslaagde lijnpoging.
Ik moest heel erg wennen aan mijn nieuwe lijf: kleding gaan dragen die ik doodeng vond om aan te doen want: zo strak! Ik moest ook gaan accepteren dat ik nooit het lijf zou krijgen van iemand die niet is afgevallen. Ik heb geluk gehad dat mijn lijf mooi mee is geslonken, nergens heb ik last van vetophopingen of vellen; behalve op mijn buik. Op mijn buik is een vel en wat vet achtergebleven en dat hangt. En dat kan ik (nu nog steeds) niet accepteren. Toen ik dikker was was mijn buik er gewoon. Nee niet mooi, maar goed ik was toch dik. Nu zie ik mijn buik de hele tijd. Ik ben me zo veel bewuster van mijn lijf. Na verschillende bezoekjes aan de plastisch chirurg en vele brieven aan de zorgverzekering blijkt helaas dat zij het niet erg genoeg vinden voor een operatie en dat betekend dat ik lang zal moeten sparen of zal moeten accepteren dat mijn buik is zoals hij is.
En dan is het nu 2010. Ben ik al 1,5 jaar op gewicht en moet ik daar veel trotser op zijn. Als ik dit topic lees en me weer besef hoe blij ik ben zonder die kilo’s! Hoe ik in ontkenning was toen ik nog dik was maar ook hoe blij ik was met elke kilo die er af was. Ik ben nu veel te veel met mijn gewicht bezig, veel meer dan ik ooit deed toen ik dik was. Ik tel alle calorieën, weet dat ik nooit het eten helemaal los kan laten en dat mag ook niet. Als ik me nu een week laat gaan op vakantie kom ik meteen een paar kilo aan. Niet overdreven, gewoon een feit. Ik heb de aanleg en weet dat ik er altijd voor moet blijven knokken om die kilo’s eraf te houden. Die strijd is niet erg, niet iedereen kan hetzelfde zijn: ik moet alleen ophouden mezelf zo negatief te beoordelen op wie ik nu ben. Ik wil eigenlijk nog meer afvallen, niet meer een normaal postuur hebben maar slank worden. Mijn lijf heeft hier geen zin in, in 1 jaar tijd heb ik meerdere pogingen gedaan en elke kilo die er af lijkt te gaan komt weer terug. Mijn BMI van 24 lijkt bij me te horen op dit moment en ik hoop dat ik dat nu zelf eens ga accepteren.
Sorry voor het verhaal, maar wat ben ik blij dat ik het eens gewoon allemaal op kon schrijven.
Wat een prachtig topic Eleonora! Ik heb heel veel dingen gelezen waar ik op zou willen reageren maar het liefst wil ik gewoon mijn verhaal kwijt bij mensen waarvan ik denk dat ze het zullen begrijpen! Ik ben zelf 3 jaar geleden 45 kilo afgevallen. Ik woog 130 kilo en ging in ongeveer 1,5 jaar naar de 85. Het was mijn eerste echte poging (ik was 24) en mijn lijf besloot mee te werken! Ik moet eerlijk zeggen dat ik van dat hele afvallen niet zo veel meer weet. Ja ik heb honger gehad, trek gehad, heb moeten afkicken van de suiker en de hele dag calorieën geteld en aan eten gedacht maar het ging. Het ging door de complimenten, door de nieuwe kleding, door de nieuwe vrienden die ik (helaas waar) heel makkelijk maakte. Het ging ook door de aandacht die ik voor het eerst van mijn leven in overvloede van mannen kreeg. Ik was een nieuw persoon, ik liet mijn haar groeien, veranderde mijn hele look en ik was zo blij, zo trots! Ik straalde, genoot van alles in het leven en wist dat ik nooit meer aan zou komen.
Toch kwam aan deze euforie een eind en werd de periode na het afvallen pas echt lastig; niemand keek er meer van op dat ik zoveel was afgevallen, nieuwe mensen kende me alleen zonder die kilo’s. En zonder die afgevallen kilo’s ben ik gewoon een meid met een normaal postuur. Niet heel slank, niet te dik. Niets bijzonders bijna. En dat was lastig. Want wie was ik zonder die extra kilo’s en zonder mijn geslaagde lijnpoging.
Ik moest heel erg wennen aan mijn nieuwe lijf: kleding gaan dragen die ik doodeng vond om aan te doen want: zo strak! Ik moest ook gaan accepteren dat ik nooit het lijf zou krijgen van iemand die niet is afgevallen. Ik heb geluk gehad dat mijn lijf mooi mee is geslonken, nergens heb ik last van vetophopingen of vellen; behalve op mijn buik. Op mijn buik is een vel en wat vet achtergebleven en dat hangt. En dat kan ik (nu nog steeds) niet accepteren. Toen ik dikker was was mijn buik er gewoon. Nee niet mooi, maar goed ik was toch dik. Nu zie ik mijn buik de hele tijd. Ik ben me zo veel bewuster van mijn lijf. Na verschillende bezoekjes aan de plastisch chirurg en vele brieven aan de zorgverzekering blijkt helaas dat zij het niet erg genoeg vinden voor een operatie en dat betekend dat ik lang zal moeten sparen of zal moeten accepteren dat mijn buik is zoals hij is.
En dan is het nu 2010. Ben ik al 1,5 jaar op gewicht en moet ik daar veel trotser op zijn. Als ik dit topic lees en me weer besef hoe blij ik ben zonder die kilo’s! Hoe ik in ontkenning was toen ik nog dik was maar ook hoe blij ik was met elke kilo die er af was. Ik ben nu veel te veel met mijn gewicht bezig, veel meer dan ik ooit deed toen ik dik was. Ik tel alle calorieën, weet dat ik nooit het eten helemaal los kan laten en dat mag ook niet. Als ik me nu een week laat gaan op vakantie kom ik meteen een paar kilo aan. Niet overdreven, gewoon een feit. Ik heb de aanleg en weet dat ik er altijd voor moet blijven knokken om die kilo’s eraf te houden. Die strijd is niet erg, niet iedereen kan hetzelfde zijn: ik moet alleen ophouden mezelf zo negatief te beoordelen op wie ik nu ben. Ik wil eigenlijk nog meer afvallen, niet meer een normaal postuur hebben maar slank worden. Mijn lijf heeft hier geen zin in, in 1 jaar tijd heb ik meerdere pogingen gedaan en elke kilo die er af lijkt te gaan komt weer terug. Mijn BMI van 24 lijkt bij me te horen op dit moment en ik hoop dat ik dat nu zelf eens ga accepteren.
Sorry voor het verhaal, maar wat ben ik blij dat ik het eens gewoon allemaal op kon schrijven.
vrijdag 7 mei 2010 om 16:12
Nog even als aanvulling waarom ik eigenlijk dus reageerde: die haat liefde verhouding met eten heb ik nog elke dag. Als ik me zielig voel en baal dat ik altijd op moet blijven letten eet ik zo 3 kitkats op. En dan baal ik daar weer zo van dat ik ook chips eet. En dan doe ik de volgende dag zo streng aan de lijn dat ik bijna niet eet en saggo ben. Het enige verschil nu met voorheen is dat ik het me bewust ben. Ik weet nu dat ik dit doe en probeer er weer uit te stappen. Door dan die kitkat wel te nemen maar te bedenken dat ik er 1 wil omdat ik het lekker vindt en niet omdat ik zielig ben. Of omdat ik me verveel etc. Bewust met eten omgaan is zo moeilijk maar wel de enige manier!
vrijdag 7 mei 2010 om 21:11
quote:eleonora schreef op 07 mei 2010 @ 05:25:
[...]
Junatje, ook voor jou geldt; welkom hier en wat fijn dat je meepost!
Bijzonder eigenlijk he, dat het probleem; het ontbreken van liefde voor jezelf, zo met voeding te maken kan hebben?
Ik 'gun' mezelf troep, als ik me lekker wil voelen.
Jij 'misgunt' jezelf troep en bent daar trots op.
Kunnen we er smakelijk om lachen allebei?
Ik wel eigenlijk.
Ooit heeft men mij vanuit een ziekenhuis bij een praatgroep over eetproblemen geplaatst.
Ik zat daar, als enige met overgewicht, tussen allemaal meiden met ondergewicht als de vleesgeworden nachtmerrie van die vrouwen. Een er van maakte meteen ruzie met me door het belachelijk te vinden dat ik zei dat ik gelukkig was. Ze kon het zich niet voorstellen. Toch was het zo. Ik ben namelijk heel gelukkig met mijn leven, alleen ik wilde leren hoe ik om moest gaan met mijn vertekende eet- en zelfbeeld.
Ik ben heel lang heel boos geweest op het ziekenhuis, dat ze me tussen deze mensen inzette, die mij overduidelijk zagen als iemand die zij nooit wilde worden.
Pas later begreep ik dat het andersom ook zo was. Ik wilde niet zo zijn als die vrouwen. Ik wilde niet dat eten op die manier mijn leven beheerste.
Nu, een paar jaar later en na het lezen van jullie postings denk ik dat we meer gemeen hadden, als groep, dan we dachten. Ik heb niet gewacht op het moment dat dat aansloeg, dat idee. We vonden elkaar te confronterend en ik ben er mee opgehouden, met die praatgroep. Boos en teleurgesteld was ik.
Serieus vind ik het geweldig dat jij en Lena hier meepraten, juist omdat ik nu inzie dat er raakvlakken zijn. Veel meer dan ik dacht.
Beiden moeten wij, jij en ik, leren 'loslaten'.
Ik het idee dat ik alleen kan hongeren óf schransen en jij, quelle surprise! jij moet precies hetzelfde leren!
De tranen springen in mijn ogen weet je dat?
Hankes en Spinsters postings zijn dus óók op jou van toepassing....
Ik ga maar weer even naar bed denk ik, maar ik ben blij dat ik je gelezen heb, jou en Lena. Ik hoop dat je mee blijft posten.
Door dit topic realiseer ik me ook steeds meer hoeveel raakvlakken er tussen onze situaties zijn en dat doet me erg veel moet ik zeggen. Heb nog nooit op deze manier tegen mijn en andermans situatie aangekeken. Het dwingt me tot zelfreflectie en dat is eigenlijk best wel eng.
Leren loslaten betekent voor mij een verlies aan controle. De weegschaal is mijn controle. Ik sta elke dag op de weegschaal en dit beinvloed mijn gevoel/humeur op een dag in hoge mate. Geeft de weegschaal een gelijk of minder gewicht aan "durf" ik iets meer te eten. Ben ik zwaarder dan gaat de rem er meteen weer op.
Ik ben vorige week een weekje op vakantie geweest. Dit betekende dus een week zonder weegschaal en zonder controle... hierdoor ben ik zo strikt geweest met eten dat ik het heb "gepresteerd" om in die ene week 1,5 kilo af te vallen. De tranen sprongen in mn ogen toen ik op de weegschaal ging staan. Waarom doe ik mijzelf dit aan? Hou ik niet van mezelf? Vind ik mezelf niet goed genoeg en succesvol genoeg?
Mensen zien mij als sterk, slim, succesvol. Maar ik ben ontzettend onzeker en durf dit niet/nauwelijks te delen met de mensen in mijn omgeving. Waarom? Ik studeer aan de universiteit, haal altijd hoge cijfers, heb nog nooit een onvoldoende gehaald maar de stress die ik ervaar is gigagroot en de angst om te falen is enorm. Ik ben altijd de "sterke". Degene waarbij iedereen zijn hart uitstort, maar ondertussen kan ik zelf nergens heen met mijn emoties, mn angsten, mn onzekerheden.
Ik heb mn vlucht gevonden in eten of liever gezegd niet eten. Ik voel me sterk als iedereen dat koekje wel neemt en ik nee kan zeggen. Ik voel me sterk als ik met een rommelende maag naar bed ga. Ik voel me sterk als ik me helemaal de blubber sport en alles kan vergeten.
Ben ik lief voor mijzelf? Absoluut niet. Hou ik van mezelf? Ik denk niet genoeg. Ik begin het steeds meer onder ogen te zien en zit hier letterlijk met tranen in mn ogen als ik bedenk wat ik mezelf aandoe en waarom.
[...]
Junatje, ook voor jou geldt; welkom hier en wat fijn dat je meepost!
Bijzonder eigenlijk he, dat het probleem; het ontbreken van liefde voor jezelf, zo met voeding te maken kan hebben?
Ik 'gun' mezelf troep, als ik me lekker wil voelen.
Jij 'misgunt' jezelf troep en bent daar trots op.
Kunnen we er smakelijk om lachen allebei?
Ik wel eigenlijk.
Ooit heeft men mij vanuit een ziekenhuis bij een praatgroep over eetproblemen geplaatst.
Ik zat daar, als enige met overgewicht, tussen allemaal meiden met ondergewicht als de vleesgeworden nachtmerrie van die vrouwen. Een er van maakte meteen ruzie met me door het belachelijk te vinden dat ik zei dat ik gelukkig was. Ze kon het zich niet voorstellen. Toch was het zo. Ik ben namelijk heel gelukkig met mijn leven, alleen ik wilde leren hoe ik om moest gaan met mijn vertekende eet- en zelfbeeld.
Ik ben heel lang heel boos geweest op het ziekenhuis, dat ze me tussen deze mensen inzette, die mij overduidelijk zagen als iemand die zij nooit wilde worden.
Pas later begreep ik dat het andersom ook zo was. Ik wilde niet zo zijn als die vrouwen. Ik wilde niet dat eten op die manier mijn leven beheerste.
Nu, een paar jaar later en na het lezen van jullie postings denk ik dat we meer gemeen hadden, als groep, dan we dachten. Ik heb niet gewacht op het moment dat dat aansloeg, dat idee. We vonden elkaar te confronterend en ik ben er mee opgehouden, met die praatgroep. Boos en teleurgesteld was ik.
Serieus vind ik het geweldig dat jij en Lena hier meepraten, juist omdat ik nu inzie dat er raakvlakken zijn. Veel meer dan ik dacht.
Beiden moeten wij, jij en ik, leren 'loslaten'.
Ik het idee dat ik alleen kan hongeren óf schransen en jij, quelle surprise! jij moet precies hetzelfde leren!
De tranen springen in mijn ogen weet je dat?
Hankes en Spinsters postings zijn dus óók op jou van toepassing....
Ik ga maar weer even naar bed denk ik, maar ik ben blij dat ik je gelezen heb, jou en Lena. Ik hoop dat je mee blijft posten.
Door dit topic realiseer ik me ook steeds meer hoeveel raakvlakken er tussen onze situaties zijn en dat doet me erg veel moet ik zeggen. Heb nog nooit op deze manier tegen mijn en andermans situatie aangekeken. Het dwingt me tot zelfreflectie en dat is eigenlijk best wel eng.
Leren loslaten betekent voor mij een verlies aan controle. De weegschaal is mijn controle. Ik sta elke dag op de weegschaal en dit beinvloed mijn gevoel/humeur op een dag in hoge mate. Geeft de weegschaal een gelijk of minder gewicht aan "durf" ik iets meer te eten. Ben ik zwaarder dan gaat de rem er meteen weer op.
Ik ben vorige week een weekje op vakantie geweest. Dit betekende dus een week zonder weegschaal en zonder controle... hierdoor ben ik zo strikt geweest met eten dat ik het heb "gepresteerd" om in die ene week 1,5 kilo af te vallen. De tranen sprongen in mn ogen toen ik op de weegschaal ging staan. Waarom doe ik mijzelf dit aan? Hou ik niet van mezelf? Vind ik mezelf niet goed genoeg en succesvol genoeg?
Mensen zien mij als sterk, slim, succesvol. Maar ik ben ontzettend onzeker en durf dit niet/nauwelijks te delen met de mensen in mijn omgeving. Waarom? Ik studeer aan de universiteit, haal altijd hoge cijfers, heb nog nooit een onvoldoende gehaald maar de stress die ik ervaar is gigagroot en de angst om te falen is enorm. Ik ben altijd de "sterke". Degene waarbij iedereen zijn hart uitstort, maar ondertussen kan ik zelf nergens heen met mijn emoties, mn angsten, mn onzekerheden.
Ik heb mn vlucht gevonden in eten of liever gezegd niet eten. Ik voel me sterk als iedereen dat koekje wel neemt en ik nee kan zeggen. Ik voel me sterk als ik met een rommelende maag naar bed ga. Ik voel me sterk als ik me helemaal de blubber sport en alles kan vergeten.
Ben ik lief voor mijzelf? Absoluut niet. Hou ik van mezelf? Ik denk niet genoeg. Ik begin het steeds meer onder ogen te zien en zit hier letterlijk met tranen in mn ogen als ik bedenk wat ik mezelf aandoe en waarom.
vrijdag 7 mei 2010 om 21:29
quote:Lena26 schreef op 07 mei 2010 @ 14:51:
[...]
Hoi Junatje,
De herkenning is wederzijds!
Ik denk - zoals trouwens al die sterke vrouwen hier ook al zeggen -dat het belangrijk is dat je onderzoekt wáárom je eetgedrag is zoals ie is. Ongecontroleerd dooreten of gecontroleerd weigeren te eten: het zijn twee kanten van dezelfde medaille.
Dat je weet, of dat het prettig aanvoelt die controle te hebben, dat is een beginpunt. Maar is de hamvraag niet: waar ben ik bang voor? Wat gebeurt er als die controle niet meer nodig is? Waarom heb ik dat achterdeurtje nodig?
Ik ben een redelijk heftig, gevoelig mens. Ik ben soms bang van mijn eigen kracht (niet letterlijk ) en dat onderdruk ik door mijn eetgedrag, want oh jee al die gevoelens die ieder mens kan hebben...wat gebeurt er als je die ook écht allemaal mag voelen?
Misschien draaf ik door hoor, en ik zit ook meer hardop te denken, en misschien is het voor jou allemaal heel anders.
Ik wil je wel nog iets meegeven betreft het overmatig sporten, zonder te preken : probeer je eigen grenzen te leren (her)kennen. Want ik heb mezelf echt kapotgetraind, en dan is de weg terug heel lang kan ik je zeggen. Dat gun ik gewoon niemand.
Over gunnen gesproken, nog even (misschien dat het jou kan helpen): ik kan voeding nu ook als brandstof zien, als iets functioneels en nuttigs, als iets noodzakelijks. Als je plezier wil hebben, als je lekker wil kunnen sporten (op een gezonde manier) dan moet je eten. het klinkt heel makkelijk nu, maar het heeft mij wel geholpen, die andere invalshoek.
Net zo goed als dat je naast een bak chips ook gewoon je groente eet; dan gun je je lijf wat het nodig heeft.
Oooh ik blijf typen!
Wat er gebeurt als ik de controle niet meer nodig heb? Pff, dat is een goede en voor mij confronterende vraag. Ik denk in alle eerlijkheid dat er altijd wel een situatie zal zijn waar ik het gevoel van het verlies aan controle zal hebben en dit dus zal proberen te compenseren.
Ik heb ouders die ontzettend veel van me houden en me geen raar voedingspatroon hebben aangeleerd. Ik heb veel vrienden, maar ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel nergens terecht te kunnen met mijn emoties. Ik ben altijd sterk en bij mij kun je altijd je verhaal kwijt. Ik geef iedereen advies, maar ondertussen huil ik van binnen en zou het het liefst uitschreeuwen. Waarom ik het niet doe? Omdat mensen dit niet van mij verwachten, maar ook omdat ik bang ben voor de gevolgen. Wat gebeurt er als ik mezelf echt laat zien? Wat komt er allemaal naar boven? Ik vind het doodeng.
Bedankt voor je advies m.b.t. het sporten. Ik weet dat ik mijn grenzen hierin moet kennen en ik moet zeggen dat dit al aardig lukt. Dus dat is toch een stapje in de goede richting.
Ik kan trouwens echt wel genieten van eten op zijn tijd, alleen wel gecontroleerd . Als ik bijv. weet dat ik 's avonds uit eten ga leef ik de rest van de dag op aarbeien, wortelen en komkommer bij wijze van spreken. Dus ook hier weer het controle element.
[...]
Hoi Junatje,
De herkenning is wederzijds!
Ik denk - zoals trouwens al die sterke vrouwen hier ook al zeggen -dat het belangrijk is dat je onderzoekt wáárom je eetgedrag is zoals ie is. Ongecontroleerd dooreten of gecontroleerd weigeren te eten: het zijn twee kanten van dezelfde medaille.
Dat je weet, of dat het prettig aanvoelt die controle te hebben, dat is een beginpunt. Maar is de hamvraag niet: waar ben ik bang voor? Wat gebeurt er als die controle niet meer nodig is? Waarom heb ik dat achterdeurtje nodig?
Ik ben een redelijk heftig, gevoelig mens. Ik ben soms bang van mijn eigen kracht (niet letterlijk ) en dat onderdruk ik door mijn eetgedrag, want oh jee al die gevoelens die ieder mens kan hebben...wat gebeurt er als je die ook écht allemaal mag voelen?
Misschien draaf ik door hoor, en ik zit ook meer hardop te denken, en misschien is het voor jou allemaal heel anders.
Ik wil je wel nog iets meegeven betreft het overmatig sporten, zonder te preken : probeer je eigen grenzen te leren (her)kennen. Want ik heb mezelf echt kapotgetraind, en dan is de weg terug heel lang kan ik je zeggen. Dat gun ik gewoon niemand.
Over gunnen gesproken, nog even (misschien dat het jou kan helpen): ik kan voeding nu ook als brandstof zien, als iets functioneels en nuttigs, als iets noodzakelijks. Als je plezier wil hebben, als je lekker wil kunnen sporten (op een gezonde manier) dan moet je eten. het klinkt heel makkelijk nu, maar het heeft mij wel geholpen, die andere invalshoek.
Net zo goed als dat je naast een bak chips ook gewoon je groente eet; dan gun je je lijf wat het nodig heeft.
Oooh ik blijf typen!
Wat er gebeurt als ik de controle niet meer nodig heb? Pff, dat is een goede en voor mij confronterende vraag. Ik denk in alle eerlijkheid dat er altijd wel een situatie zal zijn waar ik het gevoel van het verlies aan controle zal hebben en dit dus zal proberen te compenseren.
Ik heb ouders die ontzettend veel van me houden en me geen raar voedingspatroon hebben aangeleerd. Ik heb veel vrienden, maar ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel nergens terecht te kunnen met mijn emoties. Ik ben altijd sterk en bij mij kun je altijd je verhaal kwijt. Ik geef iedereen advies, maar ondertussen huil ik van binnen en zou het het liefst uitschreeuwen. Waarom ik het niet doe? Omdat mensen dit niet van mij verwachten, maar ook omdat ik bang ben voor de gevolgen. Wat gebeurt er als ik mezelf echt laat zien? Wat komt er allemaal naar boven? Ik vind het doodeng.
Bedankt voor je advies m.b.t. het sporten. Ik weet dat ik mijn grenzen hierin moet kennen en ik moet zeggen dat dit al aardig lukt. Dus dat is toch een stapje in de goede richting.
Ik kan trouwens echt wel genieten van eten op zijn tijd, alleen wel gecontroleerd . Als ik bijv. weet dat ik 's avonds uit eten ga leef ik de rest van de dag op aarbeien, wortelen en komkommer bij wijze van spreken. Dus ook hier weer het controle element.
vrijdag 7 mei 2010 om 21:39
quote:Malani schreef op 07 mei 2010 @ 20:15:
Wat een geweldig en confronterend topic. Geen rem hebben, de 'fuck it'-houding, jezelf belonen omdat het al een week goed gaat en dan langzaam weer afglijden...... zo herkenbaar allemaal. De knop moet hier ook echt om, maar het lukt me niet.
Voor ik ging studeren, twaalf jaar geleden, woog ik 69 kilo bij 1.75 m. Nu iets boven de 100, denk ik. Alleen van dit opschrijven beginnen de tranen al te lopen. Want waarom? Hoe kan ik het zo ver hebben laten komen? Ik heb geen ouders die raar met eten omgingen, geen ouders die raar met mij omgingen, eigenlijk heb ik de geweldigste ouders van de wereld. Er is helemaal nooit iets gebeurd dat ik de 'schuld' zou kunnen geven en toch ben ik veel te dik. Ik ben zo boos op mezelf, waarom ben ik zo zwak? En even later vind ik mezelf weer zielig en troost ik me met eten. Fuck it, inderdaad. Vreetbuien ken ik zeker wel, ik ga ook speciaal eten kopen in de supermarkt.
En ik wil het niet meer, het moet stoppen. Voor mijn dochter. Zij is twee en ik wil niet dat zij opgroeit met een eetgestoorde moeder. Ze begint het nu te merken. Dan drinken we 's ochtends thee/sap met een koekje en dan zegt ze: "jij allemaal koekjes mama?". Zij neemt er eentje en geeft mij de rest van de trommel, want ze weet niet dat dat niet normaal is. Ik ben haar voorbeeld en ik doe het zo slecht. Daar ben ik zo verdrietig en kwaad om. Ik dacht dat zij wel genoeg motivatie zou zijn en nog lukt het me niet. Verdomme.
Ik heb al gekeken naar een psycholoog gespecialiseerd in eetproblemen, maar ik schaam me zo. Hoogopgeleid, geweldige man, twee geweldige kinderen, alles mee zo te zien, en dan niet normaal kunnen eten. Iedereen kan dat, waarom ik niet? Elke dag weer beginnen en elke dag weer falen, ik ben het zo zat.
Sorry dat ik niet positiefs heb toe te voegen hier . Ik hoop dat ik in jullie verhalen inspiratie kan vinden, het moet het moet het moet! Heel herkenbaar....had mijn verhaal kunnen zijn
Wat een geweldig en confronterend topic. Geen rem hebben, de 'fuck it'-houding, jezelf belonen omdat het al een week goed gaat en dan langzaam weer afglijden...... zo herkenbaar allemaal. De knop moet hier ook echt om, maar het lukt me niet.
Voor ik ging studeren, twaalf jaar geleden, woog ik 69 kilo bij 1.75 m. Nu iets boven de 100, denk ik. Alleen van dit opschrijven beginnen de tranen al te lopen. Want waarom? Hoe kan ik het zo ver hebben laten komen? Ik heb geen ouders die raar met eten omgingen, geen ouders die raar met mij omgingen, eigenlijk heb ik de geweldigste ouders van de wereld. Er is helemaal nooit iets gebeurd dat ik de 'schuld' zou kunnen geven en toch ben ik veel te dik. Ik ben zo boos op mezelf, waarom ben ik zo zwak? En even later vind ik mezelf weer zielig en troost ik me met eten. Fuck it, inderdaad. Vreetbuien ken ik zeker wel, ik ga ook speciaal eten kopen in de supermarkt.
En ik wil het niet meer, het moet stoppen. Voor mijn dochter. Zij is twee en ik wil niet dat zij opgroeit met een eetgestoorde moeder. Ze begint het nu te merken. Dan drinken we 's ochtends thee/sap met een koekje en dan zegt ze: "jij allemaal koekjes mama?". Zij neemt er eentje en geeft mij de rest van de trommel, want ze weet niet dat dat niet normaal is. Ik ben haar voorbeeld en ik doe het zo slecht. Daar ben ik zo verdrietig en kwaad om. Ik dacht dat zij wel genoeg motivatie zou zijn en nog lukt het me niet. Verdomme.
Ik heb al gekeken naar een psycholoog gespecialiseerd in eetproblemen, maar ik schaam me zo. Hoogopgeleid, geweldige man, twee geweldige kinderen, alles mee zo te zien, en dan niet normaal kunnen eten. Iedereen kan dat, waarom ik niet? Elke dag weer beginnen en elke dag weer falen, ik ben het zo zat.
Sorry dat ik niet positiefs heb toe te voegen hier . Ik hoop dat ik in jullie verhalen inspiratie kan vinden, het moet het moet het moet! Heel herkenbaar....had mijn verhaal kunnen zijn
vrijdag 7 mei 2010 om 22:27
Junatje ik lees je verhaal en huil met je mee. Om jou.
IK wil het graag voor je omdraaien. Hoe zou jij je voelen als mensen hun problemen niet meer bij jou kwijt wilden? Zou je dat prettig vinden? Nee. Dus.. misschien vinden anderen het ook wel prettig/niet erg/fijn als jij eens voorzichtig wat aan hen verteld. Ga anders eens naar de huisarts.
Meid, je bent het waard!
Tegen mij is vorige zomer gezegd: zorg goed voor jezelf, je bent de enige die dat kan doen.
Malani, ben jij al naar de huisarts geweest met je verhaal?
Het doet me erg verdriet dat jullie zo verdrietig worden van je overgewicht.
IK wil het graag voor je omdraaien. Hoe zou jij je voelen als mensen hun problemen niet meer bij jou kwijt wilden? Zou je dat prettig vinden? Nee. Dus.. misschien vinden anderen het ook wel prettig/niet erg/fijn als jij eens voorzichtig wat aan hen verteld. Ga anders eens naar de huisarts.
Meid, je bent het waard!
Tegen mij is vorige zomer gezegd: zorg goed voor jezelf, je bent de enige die dat kan doen.
Malani, ben jij al naar de huisarts geweest met je verhaal?
Het doet me erg verdriet dat jullie zo verdrietig worden van je overgewicht.
Later is nu
zaterdag 8 mei 2010 om 10:20
Lieve meiden,
Door een aantal nare dingen in het leven van mezelf en mijn gezin ben ik momenteel niet in staat om mee te praten over ons onderwerp.
Komt wel weer hoor, wie weet al snel maar nu even niet.
Voor meer info over wat er speelt adviseer ik jullie om onder het vergrootglas bij mijn avatar te kijken.
Tot snel en ik hoop dat jullie doorgaan met posten, daar heb ik ook veel aan!
Door een aantal nare dingen in het leven van mezelf en mijn gezin ben ik momenteel niet in staat om mee te praten over ons onderwerp.
Komt wel weer hoor, wie weet al snel maar nu even niet.
Voor meer info over wat er speelt adviseer ik jullie om onder het vergrootglas bij mijn avatar te kijken.
Tot snel en ik hoop dat jullie doorgaan met posten, daar heb ik ook veel aan!
