Eten met je verstand

Een verslaving is nooit rationeel. Dan zou het zo gemakkelijk zijn... Van Wiki:



Verslaving is een toestand waarin een persoon fysiek en/of mentaal van een gewoonte of stof afhankelijk is, zodanig dat hij/zij deze gewoonte of stof niet, of heel moeilijk los kan laten. Het gedrag van de persoon is voornamelijk gericht op het verkrijgen en innemen van het middel, of het handelen naar de gewoonte, ten koste van de meeste andere activiteiten. Als het lichaam deze stof of gewoonte dan moet loslaten kunnen er ernstige ontwenningsverschijnselen optreden bij deze persoon.

You've got mail Christiane.

quote:dreamer schreef op 06 mei 2010 @ 13:11:

Maar is dat niet het moment om eraan te gaan werken dan? Jaa, ik kan me voorstellen dat je dan ook op bed ligt van "Jaja, ik wéét het.. geef me eerst even wat eten, dan luister ik wel.."





Tja, bij iedereen ligt die grens ergens anders. Ik kon op een gegeven moment mijn kont niet meer afvegen ( ) en vlak daarna zag ik confronterende foto's. Dat was het moment waarop ik aan de slag ging. Het had nog verder kunnen gaan, want ik had 'nog maar' een bmi van 35. Blijkbaar hebben deze personen zo'n grens nooit bereikt of er niet naar geluisterd. In dat laatste geval zullen ze ook niet luisteren naar wat de omgeving zegt...



quote:dreamer schreef op 06 mei 2010 @ 13:11:

Iemand van zoveel eten voorzien valt toch onder mishandeling? Of ga je voor een alcoholist, die niet meer op z'n benen kan staan, ook flessen wodka en kratjes bier kopen? (ik niet)



Nee, zo letterlijk misschien niet. Maar waarschijnlijk heb je ooit in je leven wel eens wat geld aan een zwerver gegeven. Wat denk je dat daar mee is gebeurd? En dat terwijl hij al op straat is beland, waarschijnlijk dankzij een verslaving die bekostigd moest worden? Dat is toch een beetje hetzelfde idee... Je hebt hem geholpen zijn verslaving in stand te houden, snap je?



En met eten is dat nog ingewikkelder, want: Je moet immers toch eten? Ook dikke mensen moeten eten om te overleven. Waar ligt de grens? Iemand die verslaafd is ziet dat niet.

Hallo dames,



Ook ik ben bezig met een lijnpoging, en ben al aardig de goede kant op. Ik lees hier soms even mee en ik moet jullie zeggen: dank jullie voor alle wijze woorden hier!

Vooral over het waarom eet je eigenlijk is mij veel duidelijk geworden. Ik ben eens gaan nadenken.... gewoon uit verveling eet ik, en als ik me niet lekker, of juist wel voel.

Ik moet mezelf wel 20x per dag zeggen: Ik hoef niet meer te eten om me lekker te voelen! En het begint langzaam te werken.. ik begin na te denken voor ik iets in mijn mond stop. En als ik daarvoor kies, geniet ik er ook van. Het schuldgevoel is bijna weg... Zo ben ik gisteren nog heerlijk uit eten geweest.

.

Klinkt wel heel makkelijk wat hier staat he? Ik moet zeggen, het viel voor mij ook niet mee. Zeker niet toen ik nog in mood van 'het lukt me toch nooit' zat, maar nu ik bijna op mijn streven zit na 11 kg afvallen, voel ik me goed!!

Bedankt voor wat wijze woorden van jullie allemaal!



Nu heb ik nog wel 1 probleem.... ik heb maar 2 standen. Of ik let heel erg op wat ik eet... of ik sla los. Ben zo bang dat als mijn teugels minder strak worden, bv als ik in mijn nieuwe passende jurk van 2 maten kleiner naar een feestje ga met BBQ, ik meteen weer los ga. En als ik eenmaal weer een dag 'gezondigd' heb, is de dag erna de draad ook niet opgepakt. Hoe vind ik die middenweg??

O ja, wat ik wel mishandeling vond, zag ik in een documentaire over mannen die van dikke vrouwen hielden. En dan bedoel ik niet gewoon dikke vrouwen, maar zulke dikke vrouwen die ook niet meer uit bed konden komen....

Die vrouwen moesten thuisblijven, en mannen bleven maar eten halen. Die vrouwen huilden ook echt in die docu tegen de camera. Ze konden niet meer terug..

Verder wil ik heel graag nog 1 ding kwijt over verslaafd zijn aan eten.



Een maand geleden is er een onderzoek naar buiten gekomen dat bevestigt dat 'junkfood' verslavend is. Sterker nog: Het is vergelijkbaar met een drugs verslaving.



Hier 2 links die over dat onderzoek gaan:

Ratten raken echt verslaafd aan vet junkfood (NRC)

Hamburgers erger dan coke (De Pers)



Bij mensen met obesitas lichten bepaalde gebieden in hun hersenen op, als zij vet voedsel voor geschoteld krijgen. Dit zelfde gebeurt ook bij heroïne-verslaafden als zij hun drugs voorgeschoteld krijgen. Bizar toch?



Ik wil niet zeggen dat je ineens medelijden moet hebben met dikke mensen, maar misschien is het tijd om zwaarlijvigheid eens van een andere kant te bekijken. En het dus ook eens anders te benaderen. Want blijkbaar helpen de vooroordelen in de trant van "geen zelfdiscipline, stop met eten, je bent zwak, enzovoort" niet.

Dubbel

quote:eleonora schreef op 06 mei 2010 @ 13:30:

Ik ben even met van alles bezig, kan even niet uitgebreid op alles reageren maar Christiane, het spijt me, ik was er van overtuigd dat ik je al bedankt had voor je waardevolle document.

Mijn excuses, heel onbeleefd en onaardig van me.



O, maar ik lag er niet wakker van hoor. Ik was alleen heel nieuwsgierig of het had ontvangen en of je er wat aan had.

@ Dreamer en Bosaapje: jullie hebben (als het goed is) mail!

Hebri, die documentaire heb ik ook gezien. Gruwelijk.



Viada, ik begrijp heel goed dat het moeilijk is voor deze mensen. Toch blijft er een soort ongeloof. Eten vergelijken met coke.. en kennelijk net zo verslavend. Ja, dan blijft inderdaad wel het probleem dat je moet eten. En dus altijd moet je ermee leren omgaan. Je kunt niet zeggen, zoals met andere verslavingen "dan blijf ik er maar helemaal van af". Ik ben blij niet zelf hiermee te kampen te hebben.



Op gewicht blijven (en niet doorslaan) is inderdaad erg moeilijk. Hebri. Volgens mij komt bijna iedereen, op streefgewicht beland, wel even wat aan. Ook als je het gezond hebt gedaan. Dat of je durft nog steeds niets te nemen en dan heb je dus nog geen gezonde relatie met eten. Langzaamaan toch steeds wat toevoegen en verder doorgaan zoals je doet is het motto.

Hartstikke goed trouwens!



Ik ontdekte net weer een reden om te eten: uitstelgedrag.

Ik moet wat schrijven voor het werk (noemde ik net al) en dat kan ik natuurlijk wel. Maar net als bij Eleonora's dochter, schreeuwt het bij mij - weliswaar in m'n achterhoofd - KAN IK {toch} NIET.. Om het moment der waarheid uit te stellen, zoek ik weer wat.. eten in mijn geval. EN forummen

En zo is het bijna selffulfilling... want als ik er niet mee bezig ga, krijg ik het ook niet af. Ziejenouwel



Christiane, ik heb je ook gemaild

OH, ik heb je email nog niet gezien, Christiane, want die krijg ik thuis Maar alvast heel erg bedankt. Ik kijk er naar uit!

Dreamer, een paar kilo erbij vind ik niet erg als ik er al heel wat kwijt ben, als ik maar weer niet terug naar af ga. Ben bang dat ik nooit helemaal een goede relatie met eten ga krijgen.... lijn al zo lang, denk al een jaar of 15. Dan is dat calorieentellen en nadenken over dik zijn niet zo maar uit je systeem.

Mijn methode nu is om nog wat kilo's kwijt te raken zodat ik nog een 'buffer' heb om straks weer aan te komen. Maar als ik van mezelf weet dat ik een buffer heb, zitten die kilo's er natuurlijk zo weer aan. Een excuus voor mij om niet na te denken bij wat ik eet, en dat versterkt het jojo-en weer.

Moeilijk! (ik weet wel hoe het 'hoort', rustig opbouwen en een balans vinden, maar ja de uitvoering...)

Loslaten is inderdaad heel eng, Hebri. Ik weet er alles van. En toen liet ik los... nouja, toen ging het op meerdere fronten mis, en daarom schrijf ik hier nu mee.



Ik denk dat je gewoon heel voorzichtig moet gaan kijken wat je kunt en wat niet. Als je al 15 jaar bezig bent, dan weet je natuurlijk al heel veel over hoe je lichaam reageert, waarvan je aankomt, wat je valkuilen zijn.



Begin eens met één dag per week wat losser te zijn, zoiets.

Kans op doorslaan is volgens mij niet echt groot. Kans om te streng te blijven wel.

15 jaar met periodes dan he? Niet dag in dag uit... maar goed, heb wel genoeg ervaring ja.

Er zijn wel dagen in de week dat ik wat losser ben, maar dan voel ik me meteen ook schuldig. En daar wil ik vanaf! Ik wil gewoon een keer tevreden zijn. Op dit moment ben ik dat wel aardig, maar omdat ik mezelf ken, ben ik bang om weer de verkeerde kant op te gaan. Maar we houden de moed erin, en gaan netjes zoals het hoort steeds iets meer eten als ik er ben.



Merken jullie trouwens ook iets aan jullie emoties? Ik zelf in eerste instantie niet veel, maar ik hoorde vorige maand ofzo van mijn man dat ik iets eerder aangebrand ben, wat ongeduldiger naar hem en de kinderen. Volgens hem is dat sinds ik weer actief met gezonder eten bezig ben. Erge is dat ik hem gelijk moest geven. Het was me nog niet opgevallen, maar het is inderdaad zo. Nu ik me ervan bewust ben, gaat het wel beter. Kennelijk neemt dat bewust omgaan met eten zoveel tijd in beslag en kost zoveel energie, dat ik minder kan hebben ofzo.

Daarom wil ik ook minder bezig zijn met het hele eet-gebeuren. We gaan er voor!

quote:eleonora schreef op 06 mei 2010 @ 10:00:

[...]





Van alleen minder eten/niet snoepen val je ook af.

Het gaat alleen minder snel en het houdt op als je lijf gewend is aan het nieuwe eetpatroon. De calorieën die je opneemt moet je eigenlijk ook zien te verbranden op een dag. Maar als je zorgt voor een eetpatroon waarin bepaalde voedingsstoffen beperkt of niet voorkomen, dan verlies je gewicht. Helemaal met je eens!



Als je gewicht verliest dan beweeg je makkelijker, ook met FM. Dat merk ik aan mezelf.



Kun je niks? Ik bedoel echt niks? Of is het alleen sporten wat niet lukt? Op dit moment kan ik heel erg weinig. In maart is er in de FM een achteruitgang geweest waarbij ik zomaar ineens dwars door mijn benen ben gezakt en niets meer kon. Geen enkele arts die mij gezien heeft hiervoor (reumatoloog, neuroloog, fysiotherapeut, bedrijfsarts etc) weet hoe dit kan. Het enige wat ik nog kon gedurende een paar weken was liggen. En dat alleen omdat ik dusdanige pijnstillers voorgeschreven kreeg dat ik voornamelijk sliep gedurende de dag. Nu inmiddels ben ik wel weer wat mobieler. Ik werk halve dagen (zittend beroep gelukkig), maar dat kan alleen omdat mijn werkplek volledig is aangepast. De bedrijfsarts helpt mij nu met een reïntegratietraject en heeft aangegeven dat het nog wel een paar maanden kan gaan duren. Ondertussen ben ik nu dus bezig met een diëtist en cesartherapeut. Qua gewicht dus wel iets vooruitgang, maar de cesar helpt me eerlijk gezegd (nog) niks. Maar ik geef het nog even een kans. Er is me aangeraden door de artsen om het bwegen nog even op een laag pitje te zetten, dus dat doe ik dan ook maar, maar ondertussen ben ik wel zoekende naar mijn grenzen en wat ik wel en niet aankan.



Ik kan ook niet echt sporten, alles doet me pijn maar ik pak het langzaam aan. Ik beweeg makkelijker nu, dat merk ik echt. Ik stofzuig bijvoorbeeld meer. En ik stofzuig niet alleen beneden (dat is al 116 m2) maar óók boven, op één dag (dat is nog eens 100 m2). Ik neem vaker de trap op een dag. Normaal gesproken zorgde ik er het liefst voor dat ik overdag zo weinig mogelijk naar boven hoefde, nam ik alles wat ik nodig had mee naar beneden bij wijze van spreken. Nu ga ik gewoon die trap vaker op en neer.

Ik loop eens een rondje om het huis (ok, ik woon vrijstaand), geef het konijn met een omweg eten en ik leeg iedere dag de brievenbus bij het begin van de oprit, in plaats van een keer per week. Dát soort dingen.

Dit soort dingen probeer ik ook allemaal weer langzaam in te bouwen. De huishoudelijke taken, zeg maar zodat niet alles meer op mijn vriend neerkomt.



Je hebt geen haast. Ik niet en jij ook niet. Doe het vooral rustig aan en dan is de kans dat je je lichaam wat meer kunt belasten op een gegeven moment aanwezig, ik merk dat nu aan mezelf, ik hoop dat jij dat ook gaat merken. Ik hoop het ook, maar inderdaad, je hebt gelijk. Haastige spoed is zelden goed, was het toch?



Geduld, ja, dat is een feit, dat heb je nodig.

Maar ik denk dat je jezelf moet voorhouden dat dit niet iets tijdelijks is, de manier waarop je nu leeft. Het is een manier die je je hele leven vol zult moeten houden en opschieten, snel afvallen, haast maken en snel resultaat bereiken is dus helemaal niet aan de orde. Dit is wat het is, gezond eten en leven, met vanzelfsprekend zo nu en dan iets lekkers maar als uitzondering, niet als regel.



Dus vanwaar haast? Je lichaam was niet van de een op de andere dag dik, het heeft ook heel veel tijd nodig dus om weer in proportie te komen. Op zich best logisch. Ik vind het ook lastig hoor maar door goed na te denken en de logica in te zien van veel dingen begint het bij mij echt door te dringen.



Wat denk jij? Ik denk, dat ik gewoon geduld moet hebben en dat dat een essentieel stukje is van het omgaan met FM. Vergt een leerproces, maar dat komt vast goed. Ondertussen focus ik mij op een zo gezond mogelijk eetpatroon en voor nu zal dat voldoende moeten zijn. Wat de toekomst brengt, zullen we vanzelf meemaken.



Dank je wel voor je mooie post.

Bah, lijkt me toch wel erg zwaar hoor, FM. Vooral het beperkt zijn in je bewegingen. Merk het zelf nu mijn bekken niet wil doen wat ik wil door de zwangerschap. Slapen is een drama maar ik kan nog steeds denken dat het maar tijdelijk is.



Ik ga zo in bad liggen. Ben wel trots op mezelf want moest een aantal moeilijke dingen (moeilijk voor mezelf) doen maar heb niet gesnaaid hiervoor. Voelt goed.

Nu in bad met wat fruit. Boek erbij en ook eens even nadenken over de vragen van Leo.

quote:misschicken schreef op 06 mei 2010 @ 12:17:

[...]



Ze heeft in ieder geval van nature het gen om de grens aan te geven...tot hier en niet verder.

Ik zat net even te bedenken hoe oud ik was toen ik 56 kilo woog...ik denk op de basisschool (maar ik ben een stuk langer)Haha ik ook, ik weet namelijk nog dat ik in groep 8, 57 kilo woog.. maar daarentegen was ik wel al 1.65 dus toen was het netjes..

Ik woog toen ik 21 was 52 kg en toen ik 22 was 65. Werken in de horeca en veel op stap deed 't um. Een dieet, om te zien of m'n eczeem daarvan wegging, zonder suiker, alcohol en cafeïne bracht me weer terug naar 57 kg. Dat ben ik gebleven totdat ik samen ging wonen, 29 jaar oud. En toen.. sja.. het ging vooral snel in de periode dat we wisten dat we aan kinderen wilden beginnen. Met de gedachte "ik ga toch zwanger worden" kwam ik al kilo's aan. Vlak voor de eerste zwangerschap was ik 70 kg. Maar toen boeide me dat helemaal nooit. Gewicht maakte me totaal niet uit.



Ik ben trouwens 1.65 meter.

Ik reageer nog even op die mensen met een eetstoornis en mijn harde oordeel. Maar het kwam vooral omdat ze zo spraken van, dat ze dus verslaafd waren, en jah, niks aan te doen enzo. En het is toch zo dat mensen die verslaafd zijn aan roken of alcohol, er toch vanaf kunnen komen....en ik ben de laatste om te beweren dat het gemakkelijk zou zijn. Echt niet. Maar het kan volgens mij wel, maar ze gaven me allemaal het gevoel, dat dat nooit ging gebeuren. En een verslaving is slecht, vooral sigaretten, maar deze mensen hadden lichamelijk al zoveel klachten.....en dan toch doorgaan. Tja.

Ik post hier zelden maar lees wel veel mee, en dit topic...het mag gezegd worden, is écht heel erg waardevol en zinvol.



Zoveel sterke reacties en gezonde feedback en zelfreflectie.



Hetgeen Eleonora zegt over het (dikke, of ik zeg liever buiten je natuurlijke vorm/proportie) figuur, het lijf als schild, dat vind ik zeer herkenbaar. Bij mij werkt het alleen andersom; ik ben te dun.



Het dun zijn vormt voor mij óók een schild, een beschermlaag, en magerte is niet mooi, het is een grens die ik ermee aangeef, mensen komen zo niet snel 'binnen' (zucht, Eleonora wist het beter te verwoorden)



Op mijn werk heb ik een collega die behoorlijk fors is (en ik zie dat niet snel, ik vind iemand van 100 kg bij wijze van eerder mollig of stevig dan dik) Hoe dan ook is het bizarre, en ergens ook trieste, dat wij elkaars omgekeerde spiegel zijn; we herkennen in elkaar de strijd, de relatie met het eten, met het lijf, alleen is er ergens een tweesplitsing geweest waar zij de ene kant opging, en ik de andere.



Ik weet niet waarom ik nu reageer, ik vind sommige dingen gewoon zo machtig herkenbaar, en dat is verdrietig maar ook goed ter besef.



Ook ik heb periodes van overeten gekend, en zwaardere gewichten. Uit honger ken ik de onverzadigbare trek in zout, zoet, vet enz, de verslaving die zichzelf in stand houdt. Maar ik ken ook het bewustere FUCK IT gevoel, dat destructieve wat zich uit in eten en nog eens eten. En weer, en weer, want wie geeft er een moer om, dat lijf wat ik niet kon aanschóuwen in de spiegel. Wat ik overal voelde zitten.



Mijn beeld is andersom vertekend. Ik schrik van foto's, maar heb ze blijkbaar nodig om te zien dat ik mager ben. In mijn hoofd ben ik nog altijd de dikke versie (wat absurd is, want ik heb nooit overgewicht gehad, maar wel op een ongezonde manier flink kilo's eraan gegeten en slecht voor mezelf gezorgd)



Of er nu een knoop in je maag (niet eten) of een gat (eten) zit; wat is nou écht je behoefte? Daar probeer ik bij te blijven en dat is verdomd moeilijk. Hoe doen jullie dat in praktijk?



Misschien een tip: kleine stappen nemen. Durven. Bijv: wanneer ik me voorheen dik voelde, ging ik naar de Mac, zo 3 keer op een dag, of stiekem voorraden inslaan, achter gesloten deuren opeten bij wijze van...dat idee. Nu is het belachelijk lang trainen en te weinig eten op dat gevoel. Beide = even destructief. Laatst heb ik voor een warm bad en erna het lijf rustig insmeren gekozen, en elk lichaamsdeel benoemd en hoe geweldig het eigenlijk was dat het allemaal functioneerde, dat ze mooi waren zoals ze zijn, en hoe stom ik me ook voelde, en hoe eng, en onwennig....toch werd ik rustiger...en ja: voelde ik me BETER en LIEVER voor mezelf.



Herkennen jullie dit?



Oh crap wat een lang verhaal, eng hoor.

Hallo allemaal,



Lees al lang mee op het forum, maar n.a.v. dit topic besloten mij aan te melden en te reageren.



@ lena26: Oh wat herken ik mij hierin! Mager zijn is voor mij ook een bescherming. Ben momenteel heel druk met mijn studie en heb het gevoel hier weinig controle over te hebben (terwijl het eigenlijk heel erg goed gaat). Als reactie hierop wil ik iets waar ik wel controle over kan hebben en dat is in mijn geval mn gewicht. Ik ben 1m80 en weeg 55 kg... ondergewicht dus, maar ik ZIE het gewoon niet en het voelt ook niet zo. Tot een jaar geleden woog ik 75 kg, dus niet te zwaar maar ook niet superslank. Voor mijn gevoel zie ik er nog steeds zo uit.



Ik heb een zeer ongezonde relatie met eten en dat weet ik ook, maar het is oh zo moeilijk om het te veranderen. Ik kan in de winkel van alles en nog wat kopen (chips, koek, snoep etc.). en dit vervolgens in de kast leggen en trots op mezelf zijn dat ik ervan af kan blijven. Heb nu denk ik wel 3 kasten vol met allerlei zooi waar ik dus niks van eet. Ik weeg al mn eten af en reken precies uit hoeveel ik binnenkrijg. Als ik mezelf dan een keer iets toesta voel ik me erna superslecht. Een aantal jaar geleden was het precies omgekeerd. Toen at ik ook stiekem. Hele zakken chips etc. etc. gingen er stiekem op mn kamertje doorheen. Het vele sporten ken ik ook. Elke dag naar de sportschool en dan het liefst een aantal uur achter elkaar.



Eten/niet eten/sporten/de weegschaal... ja ik kan geloof ik wel zeggen dat het mn leven in grote mate beheerst.



Ik blijf hier meelezen, want ik vind dat jullie zeer zinnige dingen zeggen!