Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
zaterdag 8 mei 2010 om 11:16
quote:junatje85 schreef op 07 mei 2010 @ 21:11:
[...]
Mensen zien mij als sterk, slim, succesvol. Maar ik ben ontzettend onzeker en durf dit niet/nauwelijks te delen met de mensen in mijn omgeving. Waarom? Ik studeer aan de universiteit, haal altijd hoge cijfers, heb nog nooit een onvoldoende gehaald maar de stress die ik ervaar is gigagroot en de angst om te falen is enorm. Ik ben altijd de "sterke". Degene waarbij iedereen zijn hart uitstort, maar ondertussen kan ik zelf nergens heen met mijn emoties, mn angsten, mn onzekerheden.
Junatje.. wat een herkennig. Ik ben veel te dik.. jij te dun.. maar ik merk nu dat dit enorm veel verband heeft met elkaar. En dat je precies dezelfde gevoelens kunt ervaren! Dit stukje hierboven lijkt ook precies over mij te gaan.. de tranen springen in mijn ogen. Je hebt het mooi verwoord.. en het is voor mij erg confronterend.. vooral je laatste zin. Dat je het idee hebt zelf nergens terecht te kunnen.
Ik ben ook altijd degene die "sterk" is.. en heb ook nog eens het idee dat omdat ik er ook fysiek "sterk" uit zie.. mensen dat extra denken.. Ik ben ook altijd degene waarbij iedereen zijn hart uitstort, ik heb veel vriendinnen met problemen.. en dan ook echt problemen. Ik sta altijd voor hun klaar.. zelfs vannacht heb ik bijna de hele nacht niet geslapen omdat ik een bange vriendin aan de telefoon had die in een onveilige situatie terecht gekomen was. Maar voor mijn onzekerheden en angsten zijn vaak geen ruimte. Alsof mensen er van uitgaan dat ik die niet heb.. Ze vragen mij vaak om raad en ik geef die raad ook! Maar soms heb ik die zelf gewoon keihard nodig.. Ik doe het goed op school, ben degene die de andere meiden meesleurt, uitleg geeft over het scriptieproces etc. Maar waarom ben ik zo goed op de hoogte, waarom let ik zo goed op? Dat is de angst om te falen..
Ben net als jou ook degene die goede cijfers haalt, altijd bereid ben om uitleg te geven.. iemand die het in hun ogen wel makkelijk op pakt. Maar ook ik moet er wat voor doen.. Hetgeen wat mij zulke goede cijfers en resultaten laat halen is mijn faalangst.. de angst om te falen is zooo groot! Medestudenten lachen er om, heb je haar weer die loopt te stressen om niets.. ze haalt het toch wel is dan de opmerking! Het lijkt alsof niemand die onzekerheid bij mij ziet..
En dat is nu dus ook zo met afvallen.. iedereen vindt het oh zo knap dat ik aan het afvallen ben.. en ook tegelijkertijd gestopt ben met roken. Maar nooit wordt er gevraagd naar HOE het gaat, of het goed gaat of het moeilijk is, of ik ook mijn moeilijke momenten heb/ken.. hierbij lijkt het ook wel alsof mijn omgeving denkt dat ook dit mij makkelijk af gaat en daar baal ik van. Terwijl ik weet dat ik het ook zelf moet aangeven en dat ik ook eens de "sterke" Chant moet durven loslaten...
[...]
Mensen zien mij als sterk, slim, succesvol. Maar ik ben ontzettend onzeker en durf dit niet/nauwelijks te delen met de mensen in mijn omgeving. Waarom? Ik studeer aan de universiteit, haal altijd hoge cijfers, heb nog nooit een onvoldoende gehaald maar de stress die ik ervaar is gigagroot en de angst om te falen is enorm. Ik ben altijd de "sterke". Degene waarbij iedereen zijn hart uitstort, maar ondertussen kan ik zelf nergens heen met mijn emoties, mn angsten, mn onzekerheden.
Junatje.. wat een herkennig. Ik ben veel te dik.. jij te dun.. maar ik merk nu dat dit enorm veel verband heeft met elkaar. En dat je precies dezelfde gevoelens kunt ervaren! Dit stukje hierboven lijkt ook precies over mij te gaan.. de tranen springen in mijn ogen. Je hebt het mooi verwoord.. en het is voor mij erg confronterend.. vooral je laatste zin. Dat je het idee hebt zelf nergens terecht te kunnen.
Ik ben ook altijd degene die "sterk" is.. en heb ook nog eens het idee dat omdat ik er ook fysiek "sterk" uit zie.. mensen dat extra denken.. Ik ben ook altijd degene waarbij iedereen zijn hart uitstort, ik heb veel vriendinnen met problemen.. en dan ook echt problemen. Ik sta altijd voor hun klaar.. zelfs vannacht heb ik bijna de hele nacht niet geslapen omdat ik een bange vriendin aan de telefoon had die in een onveilige situatie terecht gekomen was. Maar voor mijn onzekerheden en angsten zijn vaak geen ruimte. Alsof mensen er van uitgaan dat ik die niet heb.. Ze vragen mij vaak om raad en ik geef die raad ook! Maar soms heb ik die zelf gewoon keihard nodig.. Ik doe het goed op school, ben degene die de andere meiden meesleurt, uitleg geeft over het scriptieproces etc. Maar waarom ben ik zo goed op de hoogte, waarom let ik zo goed op? Dat is de angst om te falen..
Ben net als jou ook degene die goede cijfers haalt, altijd bereid ben om uitleg te geven.. iemand die het in hun ogen wel makkelijk op pakt. Maar ook ik moet er wat voor doen.. Hetgeen wat mij zulke goede cijfers en resultaten laat halen is mijn faalangst.. de angst om te falen is zooo groot! Medestudenten lachen er om, heb je haar weer die loopt te stressen om niets.. ze haalt het toch wel is dan de opmerking! Het lijkt alsof niemand die onzekerheid bij mij ziet..
En dat is nu dus ook zo met afvallen.. iedereen vindt het oh zo knap dat ik aan het afvallen ben.. en ook tegelijkertijd gestopt ben met roken. Maar nooit wordt er gevraagd naar HOE het gaat, of het goed gaat of het moeilijk is, of ik ook mijn moeilijke momenten heb/ken.. hierbij lijkt het ook wel alsof mijn omgeving denkt dat ook dit mij makkelijk af gaat en daar baal ik van. Terwijl ik weet dat ik het ook zelf moet aangeven en dat ik ook eens de "sterke" Chant moet durven loslaten...
zaterdag 8 mei 2010 om 21:21
quote:junatje85 schreef op 07 mei 2010 @ 21:29:
[...]
Wat er gebeurt als ik de controle niet meer nodig heb? Pff, dat is een goede en voor mij confronterende vraag. Ik denk in alle eerlijkheid dat er altijd wel een situatie zal zijn waar ik het gevoel van het verlies aan controle zal hebben en dit dus zal proberen te compenseren.
Ik heb ouders die ontzettend veel van me houden en me geen raar voedingspatroon hebben aangeleerd. Ik heb veel vrienden, maar ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel nergens terecht te kunnen met mijn emoties. Ik ben altijd sterk en bij mij kun je altijd je verhaal kwijt. Ik geef iedereen advies, maar ondertussen huil ik van binnen en zou het het liefst uitschreeuwen. Waarom ik het niet doe? Omdat mensen dit niet van mij verwachten, maar ook omdat ik bang ben voor de gevolgen. Wat gebeurt er als ik mezelf echt laat zien? Wat komt er allemaal naar boven? Ik vind het doodeng.
Bedankt voor je advies m.b.t. het sporten. Ik weet dat ik mijn grenzen hierin moet kennen en ik moet zeggen dat dit al aardig lukt. Dus dat is toch een stapje in de goede richting.
Ik kan trouwens echt wel genieten van eten op zijn tijd, alleen wel gecontroleerd . Als ik bijv. weet dat ik 's avonds uit eten ga leef ik de rest van de dag op aarbeien, wortelen en komkommer bij wijze van spreken. Dus ook hier weer het controle element.
Hoi Junatje,
Dat compenseren bij verlies van controle, ook herkenbaar. Hoewel het eigenlijk absurd is, opnieuw, om dat nodig te hebben (ik spreek voor mezelf) Bijv: als er iets niet goed gaat, heb ik nog steeds de neiging te denken: maar ik heb tenminste dit nog wél onder controle, ik hoef me niet te laten raken, ik ben dun.
Maar het bréngt helemaal niets! Je onderdrukt jezelf continue, zo ervaar ik het. En dat is zo zonde. Ik verbind zoveel dingen aan eten/niet eten, terwijl het daar uiteindelijk niet over gaat. De wereld draait gewoon door, mensen doen hun ding, en gevoelens blijven gewoon bestaan, net zolang tot ik ze wél eens een keer aanga.
Ik denk ook niet dat ik me écht beter voel door te mager te zijn. Ik voel hooguit minder. Dat is een wereld van verschil. Hoe ervaar jij dat Juna?
Ik vind het ook heeeel herkenbaar over altijd maar de Sterke te zijn. Ik heb precies hetzelfde. En de meest degelijke, lieve, goede adviezen, steun en liefde gaat naar anderen toe. Waarom kunnen we dat onszelf dan niet geven, of onszelf zo toespreken? Waarom is het zo moeilijk om ook eens te leunen op je vrienden, familie etc?
Ik denk dat ik bang ben, dat als ik eens écht aan de bel trek, dat ik die steun/hulp/luisterend oor dan niet krijg. Ik weet niet waar die gedachte zo diep vandaan komt, want ik heb een hechte vriendenkring bijv.
Die verborgen faalangst is ook zoiets. Mijn 'gezeur' (twijfelgedrag, haal ik dat tentamen wel, moet ik niet zus of zo doen enz) wordt gebagataliseerd: ach, jij redt dat toch makkelijk/vul maar in...
Terwijl vanbinnen die destructieve onzekerheid gewoon doorwoekert.
Wat zou jij willen veranderen? Of heb je het (schijn)gevoel gelukkig(er) te zijn zo? (klinkt als een open deur, maar ik ben gewoon benieuwd)
[...]
Wat er gebeurt als ik de controle niet meer nodig heb? Pff, dat is een goede en voor mij confronterende vraag. Ik denk in alle eerlijkheid dat er altijd wel een situatie zal zijn waar ik het gevoel van het verlies aan controle zal hebben en dit dus zal proberen te compenseren.
Ik heb ouders die ontzettend veel van me houden en me geen raar voedingspatroon hebben aangeleerd. Ik heb veel vrienden, maar ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel nergens terecht te kunnen met mijn emoties. Ik ben altijd sterk en bij mij kun je altijd je verhaal kwijt. Ik geef iedereen advies, maar ondertussen huil ik van binnen en zou het het liefst uitschreeuwen. Waarom ik het niet doe? Omdat mensen dit niet van mij verwachten, maar ook omdat ik bang ben voor de gevolgen. Wat gebeurt er als ik mezelf echt laat zien? Wat komt er allemaal naar boven? Ik vind het doodeng.
Bedankt voor je advies m.b.t. het sporten. Ik weet dat ik mijn grenzen hierin moet kennen en ik moet zeggen dat dit al aardig lukt. Dus dat is toch een stapje in de goede richting.
Ik kan trouwens echt wel genieten van eten op zijn tijd, alleen wel gecontroleerd . Als ik bijv. weet dat ik 's avonds uit eten ga leef ik de rest van de dag op aarbeien, wortelen en komkommer bij wijze van spreken. Dus ook hier weer het controle element.
Hoi Junatje,
Dat compenseren bij verlies van controle, ook herkenbaar. Hoewel het eigenlijk absurd is, opnieuw, om dat nodig te hebben (ik spreek voor mezelf) Bijv: als er iets niet goed gaat, heb ik nog steeds de neiging te denken: maar ik heb tenminste dit nog wél onder controle, ik hoef me niet te laten raken, ik ben dun.
Maar het bréngt helemaal niets! Je onderdrukt jezelf continue, zo ervaar ik het. En dat is zo zonde. Ik verbind zoveel dingen aan eten/niet eten, terwijl het daar uiteindelijk niet over gaat. De wereld draait gewoon door, mensen doen hun ding, en gevoelens blijven gewoon bestaan, net zolang tot ik ze wél eens een keer aanga.
Ik denk ook niet dat ik me écht beter voel door te mager te zijn. Ik voel hooguit minder. Dat is een wereld van verschil. Hoe ervaar jij dat Juna?
Ik vind het ook heeeel herkenbaar over altijd maar de Sterke te zijn. Ik heb precies hetzelfde. En de meest degelijke, lieve, goede adviezen, steun en liefde gaat naar anderen toe. Waarom kunnen we dat onszelf dan niet geven, of onszelf zo toespreken? Waarom is het zo moeilijk om ook eens te leunen op je vrienden, familie etc?
Ik denk dat ik bang ben, dat als ik eens écht aan de bel trek, dat ik die steun/hulp/luisterend oor dan niet krijg. Ik weet niet waar die gedachte zo diep vandaan komt, want ik heb een hechte vriendenkring bijv.
Die verborgen faalangst is ook zoiets. Mijn 'gezeur' (twijfelgedrag, haal ik dat tentamen wel, moet ik niet zus of zo doen enz) wordt gebagataliseerd: ach, jij redt dat toch makkelijk/vul maar in...
Terwijl vanbinnen die destructieve onzekerheid gewoon doorwoekert.
Wat zou jij willen veranderen? Of heb je het (schijn)gevoel gelukkig(er) te zijn zo? (klinkt als een open deur, maar ik ben gewoon benieuwd)
zaterdag 8 mei 2010 om 21:32
Chant21,
Dat is denk ik ook het allermoeilijkste, dat jij de eerste stap moet zetten, moet vragen om hulp/steun. Mensen kunnen jou niet altijd lezen.
Het is prettig als mensen je wel aanvoelen en doorvragen en geen genoegen nemen met "het gaat goed" maar het is een luxe denk ik.
Ik vind dat ook heel moeilijk, juist omdat mensen een ander beeld van je hebben. Het klinkt ook wel heel hard voor jezelf. Iemand die zijn echte gevoelens toont, die kan aangeven dat het niet altijd goed gaat, dat ie ergens mee worstelt, wat dan ook, diegene is allesbehalve zwak: die is menselijk. Ik zou die persoon geen moment raar aankijken, omdat het menselijk is. en juist heel sterk in zijn kwetsbaarheid.
En dat geldt dus ook voor onszelf...waarom lukt het me dan zo slecht :S
(oh en btw ik vind het dus ook reteknap dat je en de sigaretten en de kilo's laat vallen....hihi, maar ik snap de strekking van het voorbeeld, het is frustrerend als mensen er zo makkelijk over doen, ik herken het op andere vlakken!)
Dat is denk ik ook het allermoeilijkste, dat jij de eerste stap moet zetten, moet vragen om hulp/steun. Mensen kunnen jou niet altijd lezen.
Het is prettig als mensen je wel aanvoelen en doorvragen en geen genoegen nemen met "het gaat goed" maar het is een luxe denk ik.
Ik vind dat ook heel moeilijk, juist omdat mensen een ander beeld van je hebben. Het klinkt ook wel heel hard voor jezelf. Iemand die zijn echte gevoelens toont, die kan aangeven dat het niet altijd goed gaat, dat ie ergens mee worstelt, wat dan ook, diegene is allesbehalve zwak: die is menselijk. Ik zou die persoon geen moment raar aankijken, omdat het menselijk is. en juist heel sterk in zijn kwetsbaarheid.
En dat geldt dus ook voor onszelf...waarom lukt het me dan zo slecht :S
(oh en btw ik vind het dus ook reteknap dat je en de sigaretten en de kilo's laat vallen....hihi, maar ik snap de strekking van het voorbeeld, het is frustrerend als mensen er zo makkelijk over doen, ik herken het op andere vlakken!)
zaterdag 8 mei 2010 om 21:34
Zo, ik heb eindelijk internet thuis. Hebben mijn hele armen eens lichaamsbeweging, in plaats van alleen mijn vinger. Eerst maar even deze post opgezocht, daar kreeg je nog antwoord op:quote:eleonora schreef op 04 mei 2010 @ 08:27:
[...]
Goh Kalliope, ik lees je posting nu pas, raar zeg, ik dacht dat ik alles zo netjes bijhield....
Mag ik vragen wat je onder een vreetbui verstaat?
Bij een vreetbui stel ik me (misschien ten onrechte) voor dat je alles wat je aan eetbaars in huis hebt op wil eten. Is dat dan 'bingen'? Ik ken het zelf niet, in ieder geval niet in die mate maar ik ken wel het gevoel van eten 'moeten' en dan niet bepaald selectief zijn. Is dat ook een vreetbui?
Ik vind het ook moeilijk om vast te stellen wat normaal is en wat niet merk ik.
Gewoon eens een hele reep opeten lijkt me niet echt abnormaal, maar het zou kunnen dat ik degene ben met een vertekend beeld. Misschien dat anderen daar een licht op kunnen werpen?
En hoe denk jij er over Kalliope?
Voor mij is een vreetbui een soort ‘mentale waas’ krijgen waarin alleen het binnenkrijgen van zoveel mogelijk eten er nog toe doet. Wat voor eten dat is, dat is minder relevant.
Meestal ga ik wel naar de supermarkt oid. om fastfood enzo te halen. (En wat dat betreft zit ik wel goed hier: supermarkten tot 22.00 open, AH to go tot 0.00, mac ook tot in de nacht… en allemaal op nog geen 5 tot 10 minuten fietsen). Als dat allemaal dicht is/als ik mijn huis helemaal niet uit durf, want periodes dat ik niet op straat durf/als ik blut ben, dan zoek ik in huis naar andere alternatieven. Een zak pasta koken bijvoorbeeld, maar er zijn ook wel eens beschimmelde/bevroren dingen naar binnen gegaan. Ik eet net zolang tot ik kotsmisselijk ben, dan ‘laat ik het even zakken’, en ga ik weer verder. Ik heb ook truukjes om nog meer naar binnen te krijgen. Ik steek daarna ook nog wel eens mijn vinger in mijn keel, maar dat gebeurt maar heel weinig (1 keer per maand gemiddeld misschien?)
Dat van het moeilijk vast kunnen stellen wat normaal is herken ik. Ik denk dat het normaal is om:
- te genieten van het eten, in plaats van het als een straf te zien.
- er niet kotsmisselijk van worden.
Maar qua hoeveelheden ben ik er nog niet uit.
Ik ga nu even de rest van het topic doorlezen.
[...]
Goh Kalliope, ik lees je posting nu pas, raar zeg, ik dacht dat ik alles zo netjes bijhield....
Mag ik vragen wat je onder een vreetbui verstaat?
Bij een vreetbui stel ik me (misschien ten onrechte) voor dat je alles wat je aan eetbaars in huis hebt op wil eten. Is dat dan 'bingen'? Ik ken het zelf niet, in ieder geval niet in die mate maar ik ken wel het gevoel van eten 'moeten' en dan niet bepaald selectief zijn. Is dat ook een vreetbui?
Ik vind het ook moeilijk om vast te stellen wat normaal is en wat niet merk ik.
Gewoon eens een hele reep opeten lijkt me niet echt abnormaal, maar het zou kunnen dat ik degene ben met een vertekend beeld. Misschien dat anderen daar een licht op kunnen werpen?
En hoe denk jij er over Kalliope?
Voor mij is een vreetbui een soort ‘mentale waas’ krijgen waarin alleen het binnenkrijgen van zoveel mogelijk eten er nog toe doet. Wat voor eten dat is, dat is minder relevant.
Meestal ga ik wel naar de supermarkt oid. om fastfood enzo te halen. (En wat dat betreft zit ik wel goed hier: supermarkten tot 22.00 open, AH to go tot 0.00, mac ook tot in de nacht… en allemaal op nog geen 5 tot 10 minuten fietsen). Als dat allemaal dicht is/als ik mijn huis helemaal niet uit durf, want periodes dat ik niet op straat durf/als ik blut ben, dan zoek ik in huis naar andere alternatieven. Een zak pasta koken bijvoorbeeld, maar er zijn ook wel eens beschimmelde/bevroren dingen naar binnen gegaan. Ik eet net zolang tot ik kotsmisselijk ben, dan ‘laat ik het even zakken’, en ga ik weer verder. Ik heb ook truukjes om nog meer naar binnen te krijgen. Ik steek daarna ook nog wel eens mijn vinger in mijn keel, maar dat gebeurt maar heel weinig (1 keer per maand gemiddeld misschien?)
Dat van het moeilijk vast kunnen stellen wat normaal is herken ik. Ik denk dat het normaal is om:
- te genieten van het eten, in plaats van het als een straf te zien.
- er niet kotsmisselijk van worden.
Maar qua hoeveelheden ben ik er nog niet uit.
Ik ga nu even de rest van het topic doorlezen.
Liever elitair dan een pauper!
zaterdag 8 mei 2010 om 21:36
Eleonora.
Het zal even duren voor je hier leest, waarschijnlijk. Heb net je verhaal gelezen in het andere topic.
Wat een naar bericht en wat zul je je nu rot voelen dat je daar woont. Ik begrijp dat jullie alle mogelijkheden al bekeken hebben en dat het niet nodig is dat wij je hier nog advies gaan geven.
Daarom een hart onder de riem voor jou en je partner.
Het zal even duren voor je hier leest, waarschijnlijk. Heb net je verhaal gelezen in het andere topic.
Wat een naar bericht en wat zul je je nu rot voelen dat je daar woont. Ik begrijp dat jullie alle mogelijkheden al bekeken hebben en dat het niet nodig is dat wij je hier nog advies gaan geven.
Daarom een hart onder de riem voor jou en je partner.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 8 mei 2010 om 22:04
@ Kalliope, heftig zeg jou eetbuien, dat moet niet makkelijk voor je zijn. Begrijp nu beter waarom je zo trots er op bent dat je geen eetbuien meer hebt!
Ik heb ook last van eetbuien, ik kan als ik me zielig voel, het druk heb gehad of om enige andere reden, me kansloos vol eten. Als er niets in huis is ga ik naar de AH to go en haal chips en chocola, en dat gaat gedachteloos achterelkaar naar binnen. Ik haal mijn schouders op voor een zak maltesers en een zak chips van 300 gram. Gelukkig gaat het nu al een tijd iets beter. Ik eet nog steeds niet altijd gezond, maar probeer niet meer kansloos achterelkaar te eten, zonder grenzen en zonder te proeven.
Ik heb ook last van eetbuien, ik kan als ik me zielig voel, het druk heb gehad of om enige andere reden, me kansloos vol eten. Als er niets in huis is ga ik naar de AH to go en haal chips en chocola, en dat gaat gedachteloos achterelkaar naar binnen. Ik haal mijn schouders op voor een zak maltesers en een zak chips van 300 gram. Gelukkig gaat het nu al een tijd iets beter. Ik eet nog steeds niet altijd gezond, maar probeer niet meer kansloos achterelkaar te eten, zonder grenzen en zonder te proeven.
zaterdag 8 mei 2010 om 23:06
Echt zulke eetbuien heb ik gelukkig niet. Maar als er een verjaardag is, zoals vandaag, of ik eet bij m'n ouders, zoals gisteren en morgen, dan kan ik me dus echt niet inhouden.
Vandaag alle visite weg en nog voor elk een gebakje over. Ik echt nagedacht over lief zijn voor mezelf op korte en lange termijn en besloten het gebakje te nemen. Alsof ik nog niet volzat, ofzo.
Kennelijk nog niet begrepen, ergens.
Vandaag alle visite weg en nog voor elk een gebakje over. Ik echt nagedacht over lief zijn voor mezelf op korte en lange termijn en besloten het gebakje te nemen. Alsof ik nog niet volzat, ofzo.
Kennelijk nog niet begrepen, ergens.
Later is nu
maandag 10 mei 2010 om 09:08
Gisteren nam ik voor het eerst sinds tijden een speculaasje, hij rook zo lekker. Ik heb de helft opknabbeld, daarna hoefde ik niet meer.
Toen ik thuis kwam lag er nog een restje japanse mix naast de computer. Die heb ik wel soldaat gemaakt. Drie handjes denk ik. Ook tijden geleden, en aangezien ik heel tevreden ben met de stand van de weegschaal mocht het van mezelf.
Nog een pond te gaan tot de WII-limiet
Toen ik thuis kwam lag er nog een restje japanse mix naast de computer. Die heb ik wel soldaat gemaakt. Drie handjes denk ik. Ook tijden geleden, en aangezien ik heel tevreden ben met de stand van de weegschaal mocht het van mezelf.
Nog een pond te gaan tot de WII-limiet
maandag 10 mei 2010 om 09:53
quote:dreamer schreef op 07 mei 2010 @ 07:41:
[...]
En hier ga/ging/ga ik dus altijd weer de mist in.
Ik heb echt volgens mij jarenlang in een soort golfbeweging geleefd. Begon met gezonder eten, meer bewegen, enz enz.. Voelde me fantastisch, kon de wereld aan, totdat... ik pijn kreeg, supermoe werd sporten af ging zeggen, mezelf dan maar wat lekker gunde (want dat kon best een keertje) en zo in 2 weken er weer bijkreeg wat er in de 3 of 4 weken daarvoor afgegaan was.
Hopeloos!
Ik wist toen nog niet dat ik FM had, maar weet nu dat ik gewoon in de goede periodes veel te veel deed, waardoor ik instortte. Letterlijk. Nu probeer ik in m'n goede periodes hier rekening mee te houden, maar ik merk dat dat lastig is. M'n goede periodes zijn ook niet meer zo lang, trouwens, ongeveer evenlang als de slechte periodes, waardoor ik er dus meer aankrijg dan eraf gaat.
De golfbeweging is me bekend. Daar ben ik uiteindelijk dik van geworden van die golf.
Het is zo ontzettend jammer dat je met FM ook nog eens een fysiek aspect hebt om rekening mee te houden. Dat je niet fanatiek aan het bewegen kunt slaan. Niet dat je er iets mee stukmaakt als je het wel doet maar het is van de pijn gewoon niet vol te houden.
Momenteel zit ik in een vrij goede periode. Ik heb net mijn huis gestofzuigd, alle planten water gegeven, de keken gesopt en de was gedaan.
Dat doe ik in principe iedere dag maar in fases. Nu achter elkaar. Voor mij een overwinning van jewelste.
Wat kun jij in je goede periodes? Qua beweging bedoel ik?
[...]
En hier ga/ging/ga ik dus altijd weer de mist in.
Ik heb echt volgens mij jarenlang in een soort golfbeweging geleefd. Begon met gezonder eten, meer bewegen, enz enz.. Voelde me fantastisch, kon de wereld aan, totdat... ik pijn kreeg, supermoe werd sporten af ging zeggen, mezelf dan maar wat lekker gunde (want dat kon best een keertje) en zo in 2 weken er weer bijkreeg wat er in de 3 of 4 weken daarvoor afgegaan was.
Hopeloos!
Ik wist toen nog niet dat ik FM had, maar weet nu dat ik gewoon in de goede periodes veel te veel deed, waardoor ik instortte. Letterlijk. Nu probeer ik in m'n goede periodes hier rekening mee te houden, maar ik merk dat dat lastig is. M'n goede periodes zijn ook niet meer zo lang, trouwens, ongeveer evenlang als de slechte periodes, waardoor ik er dus meer aankrijg dan eraf gaat.
De golfbeweging is me bekend. Daar ben ik uiteindelijk dik van geworden van die golf.
Het is zo ontzettend jammer dat je met FM ook nog eens een fysiek aspect hebt om rekening mee te houden. Dat je niet fanatiek aan het bewegen kunt slaan. Niet dat je er iets mee stukmaakt als je het wel doet maar het is van de pijn gewoon niet vol te houden.
Momenteel zit ik in een vrij goede periode. Ik heb net mijn huis gestofzuigd, alle planten water gegeven, de keken gesopt en de was gedaan.
Dat doe ik in principe iedere dag maar in fases. Nu achter elkaar. Voor mij een overwinning van jewelste.
Wat kun jij in je goede periodes? Qua beweging bedoel ik?
maandag 10 mei 2010 om 10:02
quote:Lena26 schreef op 07 mei 2010 @ 14:33:
[...]
Gevoel valt idd niet weg te eten of weg te hongeren. Ik heb er nog één om even om te lachen: als ik zeg, ik voel mij dik, hoor je dan hoe gék dat klinkt? Dik of dun is geen emotie. Maar wat voel ik dan wel?
Speur jij naar je gevoel onder je eetgedrag? En wat ondervindt je? Is het je altijd duidelijk wat er nou écht speelt? (vind ik nog wel eens moeilijk...!)
Ik dacht dat ik niet voelde als ik tegen een fuck-it momentje aan zat. Heel suf achteraf. Dat ik wel degelijk voel merk ik pas een paar weken, nu ik er naar aanleiding van dit topic echt eens over nadenk.
We hebben hier een paar rotdagen achter de rug en zaterdag merkte ik dat ik onrustig werd. Nu was ik al verdrietig en boos en zo maar dat andere gevoel maakte dat ik na ging denken over wat ik in mijn mond zou willen stoppen. Ik voelde een overduidelijk 'ach, what the hell, fuck-it toch lekker' moment aankomen.
Sinds een poosje probeer ik mijn hersenen het over te laten nemen van mijn gevoel en ik merkte dat het ook daadwerkelijk mijn gevoel was wat me aan wilde zetten tot de bijl er bij neergooien en te gaan snaaien. Ik voelde me ellendig, rusteloos, ik wist niet wat ik met mezelf aan moest, wat ik moest gaan doen, een algemeen gevoel van onbehagen. En dát wilde ik dus wegeten met troostvoer.
Ik spreek tegenwoordig tijdens de vergaderingen met mezelf heel aardig tegen mij.
Niet meer negatief als in 'wat ben je toch een domme doos altijd met je aanstellerij blablabla, doe toch eens even normaal!' en meer van dat soort opwekkende teksten.
Het resultaat was altijd dat ik me dan tegen mezelf af ging zetten, als een pissige puber.
Nu ik aardig tegen mij ben, doe ik dat niet meer. Ik kan mezelf nu uitleggen wat er aan de hand is werkelijk en me over het fuck-it gebeuren heenzetten.
Maar dus puur omdat ik de houding tegenover mezelf heb aangepakt. Lief zijn voor jezelf houdt niet alleen in anders te gaan eten, je hele houding tegenover jou moet veranderen. Lief = lief en dus niet lief eten en van binnen lelijk doen. Nee, alles op één lijn zien te houden.
Ik denk dus veel na, daar komt het op neer.
Ik eet met mijn verstand tegenwoordig, niet meer met mijn gevoel.
Voor mij werkt het.
[...]
Gevoel valt idd niet weg te eten of weg te hongeren. Ik heb er nog één om even om te lachen: als ik zeg, ik voel mij dik, hoor je dan hoe gék dat klinkt? Dik of dun is geen emotie. Maar wat voel ik dan wel?
Speur jij naar je gevoel onder je eetgedrag? En wat ondervindt je? Is het je altijd duidelijk wat er nou écht speelt? (vind ik nog wel eens moeilijk...!)
Ik dacht dat ik niet voelde als ik tegen een fuck-it momentje aan zat. Heel suf achteraf. Dat ik wel degelijk voel merk ik pas een paar weken, nu ik er naar aanleiding van dit topic echt eens over nadenk.
We hebben hier een paar rotdagen achter de rug en zaterdag merkte ik dat ik onrustig werd. Nu was ik al verdrietig en boos en zo maar dat andere gevoel maakte dat ik na ging denken over wat ik in mijn mond zou willen stoppen. Ik voelde een overduidelijk 'ach, what the hell, fuck-it toch lekker' moment aankomen.
Sinds een poosje probeer ik mijn hersenen het over te laten nemen van mijn gevoel en ik merkte dat het ook daadwerkelijk mijn gevoel was wat me aan wilde zetten tot de bijl er bij neergooien en te gaan snaaien. Ik voelde me ellendig, rusteloos, ik wist niet wat ik met mezelf aan moest, wat ik moest gaan doen, een algemeen gevoel van onbehagen. En dát wilde ik dus wegeten met troostvoer.
Ik spreek tegenwoordig tijdens de vergaderingen met mezelf heel aardig tegen mij.
Niet meer negatief als in 'wat ben je toch een domme doos altijd met je aanstellerij blablabla, doe toch eens even normaal!' en meer van dat soort opwekkende teksten.
Het resultaat was altijd dat ik me dan tegen mezelf af ging zetten, als een pissige puber.
Nu ik aardig tegen mij ben, doe ik dat niet meer. Ik kan mezelf nu uitleggen wat er aan de hand is werkelijk en me over het fuck-it gebeuren heenzetten.
Maar dus puur omdat ik de houding tegenover mezelf heb aangepakt. Lief zijn voor jezelf houdt niet alleen in anders te gaan eten, je hele houding tegenover jou moet veranderen. Lief = lief en dus niet lief eten en van binnen lelijk doen. Nee, alles op één lijn zien te houden.
Ik denk dus veel na, daar komt het op neer.
Ik eet met mijn verstand tegenwoordig, niet meer met mijn gevoel.
Voor mij werkt het.
maandag 10 mei 2010 om 10:05
quote:Daantje98 schreef op 07 mei 2010 @ 15:55:
Sorry voor het verhaal, maar wat ben ik blij dat ik het eens gewoon allemaal op kon schrijven.
Niks sorry Daantje!
Goed dat je er bent juist!
Heb jij misschien iets aan wat ik Juratje net schrijf?
Over die houding tegenover jezelf?
Ik lees bij jou dat je nogal ambivalent tegenover jezelf staat. Aan de ene kant blij, aan de andere kant helemaal niet.
Waar gaat dat mis bij jou?
Ben je wel vrienden met jezelf? Vind je jezelf een leuke meid? Zo niet, waarom dan niet?
Sorry voor het verhaal, maar wat ben ik blij dat ik het eens gewoon allemaal op kon schrijven.
Niks sorry Daantje!
Goed dat je er bent juist!
Heb jij misschien iets aan wat ik Juratje net schrijf?
Over die houding tegenover jezelf?
Ik lees bij jou dat je nogal ambivalent tegenover jezelf staat. Aan de ene kant blij, aan de andere kant helemaal niet.
Waar gaat dat mis bij jou?
Ben je wel vrienden met jezelf? Vind je jezelf een leuke meid? Zo niet, waarom dan niet?
maandag 10 mei 2010 om 10:19
quote:Malani schreef op 07 mei 2010 @ 20:15:
Wat een geweldig en confronterend topic. Geen rem hebben, de 'fuck it'-houding, jezelf belonen omdat het al een week goed gaat en dan langzaam weer afglijden...... zo herkenbaar allemaal. De knop moet hier ook echt om, maar het lukt me niet.
Voor ik ging studeren, twaalf jaar geleden, woog ik 69 kilo bij 1.75 m. Nu iets boven de 100, denk ik. Alleen van dit opschrijven beginnen de tranen al te lopen. Want waarom? Hoe kan ik het zo ver hebben laten komen? Ik heb geen ouders die raar met eten omgingen, geen ouders die raar met mij omgingen, eigenlijk heb ik de geweldigste ouders van de wereld. Er is helemaal nooit iets gebeurd dat ik de 'schuld' zou kunnen geven en toch ben ik veel te dik. Ik ben zo boos op mezelf, waarom ben ik zo zwak? En even later vind ik mezelf weer zielig en troost ik me met eten. Fuck it, inderdaad. Vreetbuien ken ik zeker wel, ik ga ook speciaal eten kopen in de supermarkt.
En ik wil het niet meer, het moet stoppen. Voor mijn dochter. Zij is twee en ik wil niet dat zij opgroeit met een eetgestoorde moeder. Ze begint het nu te merken. Dan drinken we 's ochtends thee/sap met een koekje en dan zegt ze: "jij allemaal koekjes mama?". Zij neemt er eentje en geeft mij de rest van de trommel, want ze weet niet dat dat niet normaal is. Ik ben haar voorbeeld en ik doe het zo slecht. Daar ben ik zo verdrietig en kwaad om. Ik dacht dat zij wel genoeg motivatie zou zijn en nog lukt het me niet. Verdomme.
Ik heb al gekeken naar een psycholoog gespecialiseerd in eetproblemen, maar ik schaam me zo. Hoogopgeleid, geweldige man, twee geweldige kinderen, alles mee zo te zien, en dan niet normaal kunnen eten. Iedereen kan dat, waarom ik niet? Elke dag weer beginnen en elke dag weer falen, ik ben het zo zat.
Sorry dat ik niet positiefs heb toe te voegen hier . Ik hoop dat ik in jullie verhalen inspiratie kan vinden, het moet het moet het moet!
Lieve, lieve schat......
Weet je waarom het niet lukt, jij en gezonde eetgewoonten?
Omdat je jezelf niet aardig vindt.
Tenminste, dat lees ik uit je post.
Je wil alles tegelijk zijn, hebt volgens jou geen reden om overgewicht te hebben, wánt je jeugd geeft er geen aanleiding toe en je bent niet dom, dus waarom zou je dik zijn?
Omdat je niet alleen een product bent van je vader en moeder lieve meid maar ook gewoon voor een groot deel jezelf met eigenschappen die niet aan vader of moeder kunnen worden toegeschreven.
Het is niet zo dat je per se een trauma van het een of ander moet hebben om verknipt met eten om te gaan. Misschien heb je gewoon een ongezonde smaak, hou je (net als ik) van dingen die je je als mens simpelweg niet te vaak moet veroorloven omdat het niet goed voor je is.
Maar omdat jij jezelf als een loser wegzet, in je eigen hoofd, heb je geen redenen (genoeg) om gezond te gaan leven.
Voor wie zou je dat doen?
Voor je kind. Helaas werkt dat niet op den duur. Je moet het VOOR JOU doen! Omdat jíj aan je leven hangt, omdat jij 100 wil worden en omdat je verdomme een waardevol mens bent!
Schaam je niet. Schaamte is óók iets wat je je niet kunt veroorloven als het overgewichtsprobleem je aan de lippen staat.
Ga naar de huisarts en vertel dat je met een loog, goog of peut wil praten over je gewichtsprobleem.
Niet dat er meteen in je verleden gegraven hoeft te worden hoor, dat is in jouw geval misschien wel helemaal niet nodig. Maar ga eens uitzoeken hoe jij vrienden met jezelf kan worden.
Je eigen beste vriendin zijn brengt bijna automatisch met zich mee dat je beter voor jezelf wil zorgen. Zie je? Ik gebruik het woordje 'wil'. Niet 'moet'.
Als jij jouw beste vriendin bent (degene met wie je in je leven het langste door moet) dan wil je goed voor die vriendin zijn. Lief. Een trouwe vriendin ben je, zo een waar je van op aan kunt. Jij dus. Jij met jou, een prima, prima stel!
Kom eens virtueel in mijn armen meid, het tij is te keren hoor, geloof me, het is allemaal niet hopeloos maar je moet er wel iets voor doen (dat 'moet' dan weer wel) en begin eens met aardig te zijn voor jezelf. Dus niet, als er iets niet gaat zoals je wilt, op jezelf gaan schelden van binnen, maar geduld hebben, jezelf vergeven en het nog een keer proberen.
Lees de postings van Spinster en Hanke eens door, in het begin van dit topic, daar staat veel in over de 'glijdende' schaal en je eigen ingebeelde zwart/wit theorie over eten en alles wat daar mee te maken heeft.
Kom, laten we aan de slag gaan, jij daar, ik hier en laten we proberen vrienden te zijn met de enige die ons wérkelijk verder kan helpen, wij zelf.
Wat een geweldig en confronterend topic. Geen rem hebben, de 'fuck it'-houding, jezelf belonen omdat het al een week goed gaat en dan langzaam weer afglijden...... zo herkenbaar allemaal. De knop moet hier ook echt om, maar het lukt me niet.
Voor ik ging studeren, twaalf jaar geleden, woog ik 69 kilo bij 1.75 m. Nu iets boven de 100, denk ik. Alleen van dit opschrijven beginnen de tranen al te lopen. Want waarom? Hoe kan ik het zo ver hebben laten komen? Ik heb geen ouders die raar met eten omgingen, geen ouders die raar met mij omgingen, eigenlijk heb ik de geweldigste ouders van de wereld. Er is helemaal nooit iets gebeurd dat ik de 'schuld' zou kunnen geven en toch ben ik veel te dik. Ik ben zo boos op mezelf, waarom ben ik zo zwak? En even later vind ik mezelf weer zielig en troost ik me met eten. Fuck it, inderdaad. Vreetbuien ken ik zeker wel, ik ga ook speciaal eten kopen in de supermarkt.
En ik wil het niet meer, het moet stoppen. Voor mijn dochter. Zij is twee en ik wil niet dat zij opgroeit met een eetgestoorde moeder. Ze begint het nu te merken. Dan drinken we 's ochtends thee/sap met een koekje en dan zegt ze: "jij allemaal koekjes mama?". Zij neemt er eentje en geeft mij de rest van de trommel, want ze weet niet dat dat niet normaal is. Ik ben haar voorbeeld en ik doe het zo slecht. Daar ben ik zo verdrietig en kwaad om. Ik dacht dat zij wel genoeg motivatie zou zijn en nog lukt het me niet. Verdomme.
Ik heb al gekeken naar een psycholoog gespecialiseerd in eetproblemen, maar ik schaam me zo. Hoogopgeleid, geweldige man, twee geweldige kinderen, alles mee zo te zien, en dan niet normaal kunnen eten. Iedereen kan dat, waarom ik niet? Elke dag weer beginnen en elke dag weer falen, ik ben het zo zat.
Sorry dat ik niet positiefs heb toe te voegen hier . Ik hoop dat ik in jullie verhalen inspiratie kan vinden, het moet het moet het moet!
Lieve, lieve schat......
Weet je waarom het niet lukt, jij en gezonde eetgewoonten?
Omdat je jezelf niet aardig vindt.
Tenminste, dat lees ik uit je post.
Je wil alles tegelijk zijn, hebt volgens jou geen reden om overgewicht te hebben, wánt je jeugd geeft er geen aanleiding toe en je bent niet dom, dus waarom zou je dik zijn?
Omdat je niet alleen een product bent van je vader en moeder lieve meid maar ook gewoon voor een groot deel jezelf met eigenschappen die niet aan vader of moeder kunnen worden toegeschreven.
Het is niet zo dat je per se een trauma van het een of ander moet hebben om verknipt met eten om te gaan. Misschien heb je gewoon een ongezonde smaak, hou je (net als ik) van dingen die je je als mens simpelweg niet te vaak moet veroorloven omdat het niet goed voor je is.
Maar omdat jij jezelf als een loser wegzet, in je eigen hoofd, heb je geen redenen (genoeg) om gezond te gaan leven.
Voor wie zou je dat doen?
Voor je kind. Helaas werkt dat niet op den duur. Je moet het VOOR JOU doen! Omdat jíj aan je leven hangt, omdat jij 100 wil worden en omdat je verdomme een waardevol mens bent!
Schaam je niet. Schaamte is óók iets wat je je niet kunt veroorloven als het overgewichtsprobleem je aan de lippen staat.
Ga naar de huisarts en vertel dat je met een loog, goog of peut wil praten over je gewichtsprobleem.
Niet dat er meteen in je verleden gegraven hoeft te worden hoor, dat is in jouw geval misschien wel helemaal niet nodig. Maar ga eens uitzoeken hoe jij vrienden met jezelf kan worden.
Je eigen beste vriendin zijn brengt bijna automatisch met zich mee dat je beter voor jezelf wil zorgen. Zie je? Ik gebruik het woordje 'wil'. Niet 'moet'.
Als jij jouw beste vriendin bent (degene met wie je in je leven het langste door moet) dan wil je goed voor die vriendin zijn. Lief. Een trouwe vriendin ben je, zo een waar je van op aan kunt. Jij dus. Jij met jou, een prima, prima stel!
Kom eens virtueel in mijn armen meid, het tij is te keren hoor, geloof me, het is allemaal niet hopeloos maar je moet er wel iets voor doen (dat 'moet' dan weer wel) en begin eens met aardig te zijn voor jezelf. Dus niet, als er iets niet gaat zoals je wilt, op jezelf gaan schelden van binnen, maar geduld hebben, jezelf vergeven en het nog een keer proberen.
Lees de postings van Spinster en Hanke eens door, in het begin van dit topic, daar staat veel in over de 'glijdende' schaal en je eigen ingebeelde zwart/wit theorie over eten en alles wat daar mee te maken heeft.
Kom, laten we aan de slag gaan, jij daar, ik hier en laten we proberen vrienden te zijn met de enige die ons wérkelijk verder kan helpen, wij zelf.
maandag 10 mei 2010 om 10:37
quote:junatje85 schreef op 07 mei 2010 @ 21:11:
[...]
Waarom doe ik mijzelf dit aan? Hou ik niet van mezelf? Vind ik mezelf niet goed genoeg en succesvol genoeg?
Mensen zien mij als sterk, slim, succesvol. Maar ik ben ontzettend onzeker en durf dit niet/nauwelijks te delen met de mensen in mijn omgeving. Waarom? Ik studeer aan de universiteit, haal altijd hoge cijfers, heb nog nooit een onvoldoende gehaald maar de stress die ik ervaar is gigagroot en de angst om te falen is enorm. Ik ben altijd de "sterke". Degene waarbij iedereen zijn hart uitstort, maar ondertussen kan ik zelf nergens heen met mijn emoties, mn angsten, mn onzekerheden.
Ik heb mn vlucht gevonden in eten of liever gezegd niet eten. Ik voel me sterk als iedereen dat koekje wel neemt en ik nee kan zeggen. Ik voel me sterk als ik met een rommelende maag naar bed ga. Ik voel me sterk als ik me helemaal de blubber sport en alles kan vergeten.
Ben ik lief voor mijzelf? Absoluut niet. Hou ik van mezelf? Ik denk niet genoeg. Ik begin het steeds meer onder ogen te zien en zit hier letterlijk met tranen in mn ogen als ik bedenk wat ik mezelf aandoe en waarom.
Weet je dat voor jou wederom hetzelfde geldt als voor mij en bijvoorbeeld Malani hier boven (of onder)?
Omgekeerd maar precies hetzelfde.
Je sterk voelen als je niet eet, je beter voelen als je wél eet. Precies omgekeerd en toch hetzelfde al gaat het een over de controle verliezen en het ander over de controle behouden.
Allebei behoorlijk extreem.
Extreem onaardig.
Als de persoon die je niet leuk vindt bij jou in je lijf (hoofd), iemand anders buiten dat lijf was geweest, was je er niet zo onaardig voor.
De enige die jij zo kunt kwetsen en kunt beschadigen ben je zelf.
De mensen zien je als slim en succesvol, aardig, sociaal enzovoort. Dat is je imago en dat moet koste wat het kost overeind blijven maar eigenlijk ben je onzeker en als je je masker laat zakken dan eh...... dan eh...... nou, dat is vast heel erg, anders zou je het misschien wel durven.
Nu durf je het niet, bang om een ander teleur te stellen en daarom stel je jezelf maar teleur en doe je jezelf op een bepaalde manier geweld aan.
Je hebt controle over je gewicht.
Dat is een feit. Daar put je trots uit, al doe je jezelf pijn maar jij mag jezelf pijn doen, want je verdient kennelijk niet beter.
Voor iemand die schranst is dat precies zo, alleen andersom maar ook dan vindt je jezelf niet genoeg waard. Niet belangrijk/aardig/slim/mooi/lief genoeg om goed voor te zijn.
Hoe lang doe je dit al? Jezelf langzaam stukmaken? Is het bij jou iets wat van heel vroeger komt, heeft het een reden? Is het ergens mee begonnen, of is het dat stuk van jou wat niet bij je vader en moeder vandaan komt maar bij jou zelf en niemand anders?
Niet dat je je redenen hier hoeft te posten hoor, het zijn vragen die je jezelf kunt stellen en het is niet zo dat ik (of wie dan ook hier) per se moet weten wat er vooraf ging aan jou destructiviteit, of misschien zijn die redenen er wel helemaal niet, aanwijsbaar, kan ook.
Ben jij wel eens met iemand gaan praten?
Een professional?
Zou je er voor open staan? Of denk je dat je het zelf op kunt lossen?
Als je me hard vindt of te confronterend dan zeg je het he?
[...]
Waarom doe ik mijzelf dit aan? Hou ik niet van mezelf? Vind ik mezelf niet goed genoeg en succesvol genoeg?
Mensen zien mij als sterk, slim, succesvol. Maar ik ben ontzettend onzeker en durf dit niet/nauwelijks te delen met de mensen in mijn omgeving. Waarom? Ik studeer aan de universiteit, haal altijd hoge cijfers, heb nog nooit een onvoldoende gehaald maar de stress die ik ervaar is gigagroot en de angst om te falen is enorm. Ik ben altijd de "sterke". Degene waarbij iedereen zijn hart uitstort, maar ondertussen kan ik zelf nergens heen met mijn emoties, mn angsten, mn onzekerheden.
Ik heb mn vlucht gevonden in eten of liever gezegd niet eten. Ik voel me sterk als iedereen dat koekje wel neemt en ik nee kan zeggen. Ik voel me sterk als ik met een rommelende maag naar bed ga. Ik voel me sterk als ik me helemaal de blubber sport en alles kan vergeten.
Ben ik lief voor mijzelf? Absoluut niet. Hou ik van mezelf? Ik denk niet genoeg. Ik begin het steeds meer onder ogen te zien en zit hier letterlijk met tranen in mn ogen als ik bedenk wat ik mezelf aandoe en waarom.
Weet je dat voor jou wederom hetzelfde geldt als voor mij en bijvoorbeeld Malani hier boven (of onder)?
Omgekeerd maar precies hetzelfde.
Je sterk voelen als je niet eet, je beter voelen als je wél eet. Precies omgekeerd en toch hetzelfde al gaat het een over de controle verliezen en het ander over de controle behouden.
Allebei behoorlijk extreem.
Extreem onaardig.
Als de persoon die je niet leuk vindt bij jou in je lijf (hoofd), iemand anders buiten dat lijf was geweest, was je er niet zo onaardig voor.
De enige die jij zo kunt kwetsen en kunt beschadigen ben je zelf.
De mensen zien je als slim en succesvol, aardig, sociaal enzovoort. Dat is je imago en dat moet koste wat het kost overeind blijven maar eigenlijk ben je onzeker en als je je masker laat zakken dan eh...... dan eh...... nou, dat is vast heel erg, anders zou je het misschien wel durven.
Nu durf je het niet, bang om een ander teleur te stellen en daarom stel je jezelf maar teleur en doe je jezelf op een bepaalde manier geweld aan.
Je hebt controle over je gewicht.
Dat is een feit. Daar put je trots uit, al doe je jezelf pijn maar jij mag jezelf pijn doen, want je verdient kennelijk niet beter.
Voor iemand die schranst is dat precies zo, alleen andersom maar ook dan vindt je jezelf niet genoeg waard. Niet belangrijk/aardig/slim/mooi/lief genoeg om goed voor te zijn.
Hoe lang doe je dit al? Jezelf langzaam stukmaken? Is het bij jou iets wat van heel vroeger komt, heeft het een reden? Is het ergens mee begonnen, of is het dat stuk van jou wat niet bij je vader en moeder vandaan komt maar bij jou zelf en niemand anders?
Niet dat je je redenen hier hoeft te posten hoor, het zijn vragen die je jezelf kunt stellen en het is niet zo dat ik (of wie dan ook hier) per se moet weten wat er vooraf ging aan jou destructiviteit, of misschien zijn die redenen er wel helemaal niet, aanwijsbaar, kan ook.
Ben jij wel eens met iemand gaan praten?
Een professional?
Zou je er voor open staan? Of denk je dat je het zelf op kunt lossen?
Als je me hard vindt of te confronterend dan zeg je het he?
maandag 10 mei 2010 om 10:41
Kalliope en Mosterd,
De 'waas' die jullie voelen, is die op enige manier tot staan te brengen?
Wat gebeurt er als je niet eet?
Wat gebeurt er als je niet ongezond eet wanneer je eet?
Gaat er dan iets mis in je hoofd? Voel je je dan slechter?
Hoe voel je je na een eetbui?
Wat zou je dan het liefste willen, na zo'n eetbui?
Hoe denk je dan over jezelf?
Is het een idee om te oefenen met het 'beslismoment'?
Kijken wat je wérkelijk nodig hebt op zo'n moment?
Of is dat kansloos?
En zo ja, wat zou dan wél werken?
De 'waas' die jullie voelen, is die op enige manier tot staan te brengen?
Wat gebeurt er als je niet eet?
Wat gebeurt er als je niet ongezond eet wanneer je eet?
Gaat er dan iets mis in je hoofd? Voel je je dan slechter?
Hoe voel je je na een eetbui?
Wat zou je dan het liefste willen, na zo'n eetbui?
Hoe denk je dan over jezelf?
Is het een idee om te oefenen met het 'beslismoment'?
Kijken wat je wérkelijk nodig hebt op zo'n moment?
Of is dat kansloos?
En zo ja, wat zou dan wél werken?
