Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
maandag 10 mei 2010 om 11:00
Lieve Leo, je bent er weer! Fijn dat je hier weer komt meeschrijven. Gaat het weer wat beter met je?
Ik kom ook meeschrijven hier, ik heb van de week een heel fijn telefoongesprek met Lé gehad over onder andere dit topic. Ik ben nog steeds aan het bijlezen en ik vind dat er prachtige eye-openers en mooie inzichten voorbijkomen. Ik wil de knop omzetten, ik wil bewust (letterlijk bewust: met mijn verstand en niet met mijn gevoel) eten, gezond zijn.
Ik heb laatst een uitgebreide medische screening gehad en ben volkomen gezond verklaard. Dat is heel fijn en dat wil ik graag zo houden. Ik vind het best vreemd dat geen van de artsen iets zei over mijn te hoge bmi. Maar goed, dat ga ik zelf wel aanpakken Het is in elk geval een fijne gedachte - en heel motiverend - dat ik nu (ondanks mijn niet zo goede eetgewoonten) kerngezond ben.
Leo, je opmerking over je verstand gebruiken op dat beslismoment vóórdat je wat eet, die is wel aangekomen. Het gaat erg goed. Er ligt nu al sinds gisteren een scholiertje op het aanrecht en ik taal er niet naar (nou ja, da's overdreven maar het ligt er nog steeds!). Terwijl zoiets normaal gezien zonder erg naar binnen gaat.
Ik schrijf nu ook op wat ik eet, heb er een mooi boekje met vrolijke stift voor en vind het fijn om er allemaal gezonde dingen in te schrijven. Ik schrijf er ook bij wat ik aan gezonde activiteiten doe (sporten, mediteren). En schrijf 's avonds wat ik van de dag vond (gezond of minder gezond).
ik wens iedereen een gezonde dag toe
Ik kom ook meeschrijven hier, ik heb van de week een heel fijn telefoongesprek met Lé gehad over onder andere dit topic. Ik ben nog steeds aan het bijlezen en ik vind dat er prachtige eye-openers en mooie inzichten voorbijkomen. Ik wil de knop omzetten, ik wil bewust (letterlijk bewust: met mijn verstand en niet met mijn gevoel) eten, gezond zijn.
Ik heb laatst een uitgebreide medische screening gehad en ben volkomen gezond verklaard. Dat is heel fijn en dat wil ik graag zo houden. Ik vind het best vreemd dat geen van de artsen iets zei over mijn te hoge bmi. Maar goed, dat ga ik zelf wel aanpakken Het is in elk geval een fijne gedachte - en heel motiverend - dat ik nu (ondanks mijn niet zo goede eetgewoonten) kerngezond ben.
Leo, je opmerking over je verstand gebruiken op dat beslismoment vóórdat je wat eet, die is wel aangekomen. Het gaat erg goed. Er ligt nu al sinds gisteren een scholiertje op het aanrecht en ik taal er niet naar (nou ja, da's overdreven maar het ligt er nog steeds!). Terwijl zoiets normaal gezien zonder erg naar binnen gaat.
Ik schrijf nu ook op wat ik eet, heb er een mooi boekje met vrolijke stift voor en vind het fijn om er allemaal gezonde dingen in te schrijven. Ik schrijf er ook bij wat ik aan gezonde activiteiten doe (sporten, mediteren). En schrijf 's avonds wat ik van de dag vond (gezond of minder gezond).
ik wens iedereen een gezonde dag toe
Ga in therapie!
maandag 10 mei 2010 om 11:12
Over die controle over te veel of juist heel weinig eten... ik vraag me af of daar zo veel verschil tussen is. Het lijkt alsof iemand die heel weinig eet en de kasten vol met lekkers heeft staan veel zelfbeheersing heeft. Meer dan iemand die zich volvreet. Maar gaat het feitelijk niet om hetzelfde? De veeleter lukt het niet om minder te eten, de weinigeter lukt het niet om meer te eten.
De veeleter heeft ook controle over wat ze eet: ze besluit dat ze het wil, gaat het kopen en eet het op. Als het moet maakt ze zelfs plaats waar geen plaats is. Het punt is niet controle hebben over wat je eet, maar controle hebben over hoeveel je wilt eten. Als je een ander voedingspatroon wilt hebben en het lukt je niet, dan heb je dus helemaal geen controle over wat je eet. Je zou meer willen eten, maar je doet het niet. Net zoals de veeleter minder zou willen eten maar het niet doet.
De veeleter heeft ook controle over wat ze eet: ze besluit dat ze het wil, gaat het kopen en eet het op. Als het moet maakt ze zelfs plaats waar geen plaats is. Het punt is niet controle hebben over wat je eet, maar controle hebben over hoeveel je wilt eten. Als je een ander voedingspatroon wilt hebben en het lukt je niet, dan heb je dus helemaal geen controle over wat je eet. Je zou meer willen eten, maar je doet het niet. Net zoals de veeleter minder zou willen eten maar het niet doet.
Ga in therapie!
maandag 10 mei 2010 om 11:56
Eleonora, wat schrijf je gelijk weer mooie dingen, nu je terugbent! Geweldig. Ik hoop dat je er zelf ook wat aan hebt Zo te lezen ben je in elk geval heel goed bezig!
Wat ik doe in goede periodes.. eh.. sja.. 3 jaar terug liep ik nog 5 km hard! (en daarna ging het met m'n knieën ineens hard minder) Sindsdien steeds minder. Ik heb er ook minder zin in, lijkt het wel, heb het een tijdje wat opgegeven en die conditie is moeilijk terug te halen. Een aantal jaren terug wandelde ik met gemak urenlang. Nu heb ik erge pijn na een (half) uurtje. Daarom bouw ik het nu weer op met fysiofitness. En door, ondanks pijn, toch met de fiets naar het werk te gaan. Want inderdaad, ik maak toch niets kapot, dus waarom niet?
In elk geval zwem ik 1x per week en nu dus 1xper week fysiofitness. Daarnaast wandel ik per dag bij elkaar zo'n uur met de hond. Als ik echt veel pijn heb, kan ik op maandag en dinsdag met de auto naar het werk. Dat is ook een behoorlijke afstand, met een lastig hoog viaduct en op de vlakte, dus veel wind.
Op goede dagen ren ik wat makkelijker en vaker de trappen in huis op en af en wandel ik misschien eens wat langer. Huishouden doe ik niet, daar heb ik gelukkig iemand voor.
Echt hele goede dagen heb ik pijntechnisch de afgelopen tijd eigenlijk ook niet gehad
Wel kwam ik er achter dat ik op meer vlakken eerder kortetermijn lief ben dan op lange termijn. Zo ga ik graag in bad, maar dat is eigenlijk slecht voor m'n huid. Toch, als ik het koud heb of wat dan ook, dan ga ik wél in bad, omdat dat zo lekker is. Ik was me hier van 't weekend wel van bewust, maar deed het toch.
Eettechnisch gaat het momenteel wel hartstikke goed
Wat ik doe in goede periodes.. eh.. sja.. 3 jaar terug liep ik nog 5 km hard! (en daarna ging het met m'n knieën ineens hard minder) Sindsdien steeds minder. Ik heb er ook minder zin in, lijkt het wel, heb het een tijdje wat opgegeven en die conditie is moeilijk terug te halen. Een aantal jaren terug wandelde ik met gemak urenlang. Nu heb ik erge pijn na een (half) uurtje. Daarom bouw ik het nu weer op met fysiofitness. En door, ondanks pijn, toch met de fiets naar het werk te gaan. Want inderdaad, ik maak toch niets kapot, dus waarom niet?
In elk geval zwem ik 1x per week en nu dus 1xper week fysiofitness. Daarnaast wandel ik per dag bij elkaar zo'n uur met de hond. Als ik echt veel pijn heb, kan ik op maandag en dinsdag met de auto naar het werk. Dat is ook een behoorlijke afstand, met een lastig hoog viaduct en op de vlakte, dus veel wind.
Op goede dagen ren ik wat makkelijker en vaker de trappen in huis op en af en wandel ik misschien eens wat langer. Huishouden doe ik niet, daar heb ik gelukkig iemand voor.
Echt hele goede dagen heb ik pijntechnisch de afgelopen tijd eigenlijk ook niet gehad
Wel kwam ik er achter dat ik op meer vlakken eerder kortetermijn lief ben dan op lange termijn. Zo ga ik graag in bad, maar dat is eigenlijk slecht voor m'n huid. Toch, als ik het koud heb of wat dan ook, dan ga ik wél in bad, omdat dat zo lekker is. Ik was me hier van 't weekend wel van bewust, maar deed het toch.
Eettechnisch gaat het momenteel wel hartstikke goed
Later is nu
maandag 10 mei 2010 om 22:58
quote:eleonora schreef op 10 mei 2010 @ 10:02:
[...]
Ik denk dus veel na, daar komt het op neer.
Ik eet met mijn verstand tegenwoordig, niet meer met mijn gevoel.
Voor mij werkt het.
Wow, serieus wow, omdat je klinkt alsof je al heel ver bent. Je kunt het namelijk toepassen. Dat vergt energie, krijg je dat er ook voor terug of gaat het nog moeizaam?
Ik heb namelijk het idee dat ik 'laks' ben, omdat ik al snel mijn gedrag laat versloffen. En dan denk ik uiteindelijk: ja maar dit kán toch niet zo door blijven emmeren, en dan is de cirkel weer rond, en pak ik mezelf op een positieve manier aan, laat het toch weer versloffen, and on and on...
Ja, die onrust en dat onbehagen. Vroeger ging de knop dan om en stevende ik op de 1e de beste supermarkt af. 2e, 3e, 4e...want wat zou die mevrouw achter de kassa wel niet denken van die berg junkfood op de band
Om nu iets constructiefs met dat gevoel te doen...pfoe alsof ik een berg verzet, zo voelt het! Niet alleen goed eten, maar inderdaad de lijn doortrekken...handelen op dat gevoel, soms kan een geruststelling of een knuffel van een ander al voldoen, maar oh wat ben ik slecht in daarom vragen, werkelijk waar.
Ik ben blij dat je er weer bent, en hoop dat het een beetje met je gaat.
Op verstand eten is een hele belangrijke. Ik denk er nog even over na, want er valt meer over te zeggen waar ik nog niet uit ben.
[...]
Ik denk dus veel na, daar komt het op neer.
Ik eet met mijn verstand tegenwoordig, niet meer met mijn gevoel.
Voor mij werkt het.
Wow, serieus wow, omdat je klinkt alsof je al heel ver bent. Je kunt het namelijk toepassen. Dat vergt energie, krijg je dat er ook voor terug of gaat het nog moeizaam?
Ik heb namelijk het idee dat ik 'laks' ben, omdat ik al snel mijn gedrag laat versloffen. En dan denk ik uiteindelijk: ja maar dit kán toch niet zo door blijven emmeren, en dan is de cirkel weer rond, en pak ik mezelf op een positieve manier aan, laat het toch weer versloffen, and on and on...
Ja, die onrust en dat onbehagen. Vroeger ging de knop dan om en stevende ik op de 1e de beste supermarkt af. 2e, 3e, 4e...want wat zou die mevrouw achter de kassa wel niet denken van die berg junkfood op de band
Om nu iets constructiefs met dat gevoel te doen...pfoe alsof ik een berg verzet, zo voelt het! Niet alleen goed eten, maar inderdaad de lijn doortrekken...handelen op dat gevoel, soms kan een geruststelling of een knuffel van een ander al voldoen, maar oh wat ben ik slecht in daarom vragen, werkelijk waar.
Ik ben blij dat je er weer bent, en hoop dat het een beetje met je gaat.
Op verstand eten is een hele belangrijke. Ik denk er nog even over na, want er valt meer over te zeggen waar ik nog niet uit ben.
maandag 10 mei 2010 om 23:17
quote:dubiootje schreef op 10 mei 2010 @ 11:12:
Over die controle over te veel of juist heel weinig eten... ik vraag me af of daar zo veel verschil tussen is. Het lijkt alsof iemand die heel weinig eet en de kasten vol met lekkers heeft staan veel zelfbeheersing heeft. Meer dan iemand die zich volvreet. Maar gaat het feitelijk niet om hetzelfde? De veeleter lukt het niet om minder te eten, de weinigeter lukt het niet om meer te eten.
De veeleter heeft ook controle over wat ze eet: ze besluit dat ze het wil, gaat het kopen en eet het op. Als het moet maakt ze zelfs plaats waar geen plaats is. Het punt is niet controle hebben over wat je eet, maar controle hebben over hoeveel je wilt eten. Als je een ander voedingspatroon wilt hebben en het lukt je niet, dan heb je dus helemaal geen controle over wat je eet. Je zou meer willen eten, maar je doet het niet. Net zoals de veeleter minder zou willen eten maar het niet doet.
Goeie post! Even op inhaken. Ik ben het met je eens.
Uiteindelijk - denk ik - is die Controle niet echt. Ik kan alleen voor mijzelf spreken natuurlijk dus ik weet niet hoe het voor anderen is. Maar mijn ervaring is wel dat ik, toen ik nog in de extremen zat, ik me op de dieptepunten alleen nog maar hopeloos en angstig voelde. Angstig omdat ik alle controle kwijt was.
Ik vond het doodeng om zoveel kilo's te groeien en een onverzadigbare honger te hebben, om zo'n walging te ervaren en onmacht, en toch bleef ik dooreten.
Máár ik vond het ook minstens zo eng toen de medaille zich omkeerde, en ik besefte dat ik een angst kreeg voor eten, dat ik mezelf een slappeling vond omdat ik buiten een steeds nauwer sluitend veld van regels, niet meer normaal 'kon' eten.
Zowel het vollere als het magere lijf, het over- en ondereten, joegen me angst aan, want ik herkende mezelf en mijn gedrag niet meer. Verlies van controle is akelig. Dat je dat beseft is heel goed, maar op zo'n punt zit je al heel diep en dan is de omschakeling moeilijk.
Nou ja, dat klinkt ook wel weer heel zwaar, het is natuurlijk mogelijk weer een gezonde relatie met eten/lijf/jezelf/je gevoelens, alles te krijgen, maar dan is het pas op de plaats en jezelf aan het werk zetten. Zoals Leo mooi schrijft vind ik, meer analyse, je verstand inschakelen, rust nemen en kijken: wat voel ik nu?
Ik bak er nog niet zo veel van, maar wel meer dan voorheen
Over die controle over te veel of juist heel weinig eten... ik vraag me af of daar zo veel verschil tussen is. Het lijkt alsof iemand die heel weinig eet en de kasten vol met lekkers heeft staan veel zelfbeheersing heeft. Meer dan iemand die zich volvreet. Maar gaat het feitelijk niet om hetzelfde? De veeleter lukt het niet om minder te eten, de weinigeter lukt het niet om meer te eten.
De veeleter heeft ook controle over wat ze eet: ze besluit dat ze het wil, gaat het kopen en eet het op. Als het moet maakt ze zelfs plaats waar geen plaats is. Het punt is niet controle hebben over wat je eet, maar controle hebben over hoeveel je wilt eten. Als je een ander voedingspatroon wilt hebben en het lukt je niet, dan heb je dus helemaal geen controle over wat je eet. Je zou meer willen eten, maar je doet het niet. Net zoals de veeleter minder zou willen eten maar het niet doet.
Goeie post! Even op inhaken. Ik ben het met je eens.
Uiteindelijk - denk ik - is die Controle niet echt. Ik kan alleen voor mijzelf spreken natuurlijk dus ik weet niet hoe het voor anderen is. Maar mijn ervaring is wel dat ik, toen ik nog in de extremen zat, ik me op de dieptepunten alleen nog maar hopeloos en angstig voelde. Angstig omdat ik alle controle kwijt was.
Ik vond het doodeng om zoveel kilo's te groeien en een onverzadigbare honger te hebben, om zo'n walging te ervaren en onmacht, en toch bleef ik dooreten.
Máár ik vond het ook minstens zo eng toen de medaille zich omkeerde, en ik besefte dat ik een angst kreeg voor eten, dat ik mezelf een slappeling vond omdat ik buiten een steeds nauwer sluitend veld van regels, niet meer normaal 'kon' eten.
Zowel het vollere als het magere lijf, het over- en ondereten, joegen me angst aan, want ik herkende mezelf en mijn gedrag niet meer. Verlies van controle is akelig. Dat je dat beseft is heel goed, maar op zo'n punt zit je al heel diep en dan is de omschakeling moeilijk.
Nou ja, dat klinkt ook wel weer heel zwaar, het is natuurlijk mogelijk weer een gezonde relatie met eten/lijf/jezelf/je gevoelens, alles te krijgen, maar dan is het pas op de plaats en jezelf aan het werk zetten. Zoals Leo mooi schrijft vind ik, meer analyse, je verstand inschakelen, rust nemen en kijken: wat voel ik nu?
Ik bak er nog niet zo veel van, maar wel meer dan voorheen
maandag 10 mei 2010 om 23:20
Helpt het jullie ook, vraag ik me af, om samen met andere mensen te eten? Ik bedoel, mensen die een normale relatie met eten hebben, niet op dieet zijn etc?
Ik vind dat dus een goeie oefening, ik ben soms verbaasd over wat normaal en abnormaal is. Dan denk ik zelf 'normaal' te eten, en dan word ik toch weer even met beide benen op de grond gezet als ik het van anderen 'afkijk'.
Ik vind dat dus een goeie oefening, ik ben soms verbaasd over wat normaal en abnormaal is. Dan denk ik zelf 'normaal' te eten, en dan word ik toch weer even met beide benen op de grond gezet als ik het van anderen 'afkijk'.
maandag 10 mei 2010 om 23:28
dinsdag 11 mei 2010 om 06:19
Onzin Toet. Ten eerste is ze inmiddels wel 10 jaar ouder dan toen ze nog dikker was en meer in beeld kwam. En als je zoveel gewicht verliest is het bijna onvermijdelijk dat je dat in je gezicht gaat zien. Vet vult rimpels op. Ik weet nu al dat ik dit ook ga krijgen. Ik wordt nu altijd jonger geschat dan ik ben, maar als ik straks 50 kilo kwijt ben zullen er ongetwijfeld rimpels verschijnen.
Je ziet het bij Erica Terpstra ook trouwens, die heeft ook een ouder gezicht gekregen. Ik denk dat je ook zo blij bent met het feit dat je eindelijk dunner bent, dat die rimpels je niets kunnen schelen..daarbij, het hoort er bij.
Je ziet het bij Erica Terpstra ook trouwens, die heeft ook een ouder gezicht gekregen. Ik denk dat je ook zo blij bent met het feit dat je eindelijk dunner bent, dat die rimpels je niets kunnen schelen..daarbij, het hoort er bij.
dinsdag 11 mei 2010 om 06:58
quote:toetyfroety schreef op 06 mei 2010 @ 12:40:
Ik zag die docu ook en het moet me van het hart, dat ik toch minder sympathy op kan brengen voor een eetverslaafde dan een bv. alcoholist. Je denkt toch als je zit te kijken, man, man hoe heb je het zover laten komen.
Wat ik ook niet goed begrijp, sommigen lagen in bed, konden niet meer lopen, dan is het toch heel makkelijk om die te laten afvallen?
Wel mobiel afpakken anders gaan ze van alles bestellen, maar hoe moeilijk is dat dan.
Ook valt het idee weg van, ik heb nou eenmaal die aanleg, die aanleg hebben ze, maar ze aten ook ontiegelijk veel.
Volgens mij mogen ze daar meer aandacht aan besteden. Bij hele dikke mensen (en dan heb ik het over extreem dik, dat ze eigenlijk alleen maar kunnen liggen of zitten) is er altijd iemand die voor hun "zorgt". Die verzorgers kunnen ook een behoorlijke rol spelen bij het in stand houden van de dikte (met uitzondering als het jonge kinderen betreft). Ergens vinden ze het fijn dat moeder/vader op bed ligt en compleet afhankelijk van hen is.
Ik heb dat een keer in het vliegtuig zitten observeren. Er was een extreem dikke vrouw (1 rij met 3 stoelen hield ze bezet) met haar volwassen dochter (en diens gezin). Die dochter was non-stop bezig met alles te regelen voor haar moeder, enorm aan het verzorgen en ze genoot er zichtbaar van. Rolstoel regelen, extra maaltijden brengen (vroeg of ze nog een maaltijd wilde), allerlei dingen met de stewardessen uitonderhandelen. Ze stond in het middelpunt van de belangstelling en was volledig in haar nopjes. Terwijl als ik in haar schoenen zou staan, ik me er alleen maar weer extra bewust van zou zijn dat mijn moeder niet gezond bezig is en dat ze zich het heel moeilijk maakt door haar omvang.
Het klinkt misschien raar, maar de grootste patient vond ik die dochter, ik dacht jij hebt echt hulp nodig want je haalt je bestaansrecht/eigenwaarde uit het afhankelijk houden en verplegen van je moeder. Ik had echt het gevoel dat als je die dochter nou een tijd weghaalt bij die moeder, dat het die moeder nog wel eens heel goed zou doen.
Ik zag die docu ook en het moet me van het hart, dat ik toch minder sympathy op kan brengen voor een eetverslaafde dan een bv. alcoholist. Je denkt toch als je zit te kijken, man, man hoe heb je het zover laten komen.
Wat ik ook niet goed begrijp, sommigen lagen in bed, konden niet meer lopen, dan is het toch heel makkelijk om die te laten afvallen?
Wel mobiel afpakken anders gaan ze van alles bestellen, maar hoe moeilijk is dat dan.
Ook valt het idee weg van, ik heb nou eenmaal die aanleg, die aanleg hebben ze, maar ze aten ook ontiegelijk veel.
Volgens mij mogen ze daar meer aandacht aan besteden. Bij hele dikke mensen (en dan heb ik het over extreem dik, dat ze eigenlijk alleen maar kunnen liggen of zitten) is er altijd iemand die voor hun "zorgt". Die verzorgers kunnen ook een behoorlijke rol spelen bij het in stand houden van de dikte (met uitzondering als het jonge kinderen betreft). Ergens vinden ze het fijn dat moeder/vader op bed ligt en compleet afhankelijk van hen is.
Ik heb dat een keer in het vliegtuig zitten observeren. Er was een extreem dikke vrouw (1 rij met 3 stoelen hield ze bezet) met haar volwassen dochter (en diens gezin). Die dochter was non-stop bezig met alles te regelen voor haar moeder, enorm aan het verzorgen en ze genoot er zichtbaar van. Rolstoel regelen, extra maaltijden brengen (vroeg of ze nog een maaltijd wilde), allerlei dingen met de stewardessen uitonderhandelen. Ze stond in het middelpunt van de belangstelling en was volledig in haar nopjes. Terwijl als ik in haar schoenen zou staan, ik me er alleen maar weer extra bewust van zou zijn dat mijn moeder niet gezond bezig is en dat ze zich het heel moeilijk maakt door haar omvang.
Het klinkt misschien raar, maar de grootste patient vond ik die dochter, ik dacht jij hebt echt hulp nodig want je haalt je bestaansrecht/eigenwaarde uit het afhankelijk houden en verplegen van je moeder. Ik had echt het gevoel dat als je die dochter nou een tijd weghaalt bij die moeder, dat het die moeder nog wel eens heel goed zou doen.
dinsdag 11 mei 2010 om 08:11
Eerst even over hoe het met me gaat (daar was vraag naar )
Het gaat op zich (ik zou bijna zeggen) natuurlijk niet echt goed, maar ik probeer wel door te gaan met hier posten, voor mezelf en voor ons samen hier.
Het forum is voor mij nu even heel belangrijk, omdat ik er mijn ei kwijt kan maar ook omdat het me bij de les houdt wat betreft voeding etc.
Het gaat op zich (ik zou bijna zeggen) natuurlijk niet echt goed, maar ik probeer wel door te gaan met hier posten, voor mezelf en voor ons samen hier.
Het forum is voor mij nu even heel belangrijk, omdat ik er mijn ei kwijt kan maar ook omdat het me bij de les houdt wat betreft voeding etc.
dinsdag 11 mei 2010 om 08:13
Dubiootje en Lena, zou het kunnen dat die controle zorgt voor (schijn)veiligheid?
Dat je wéet hoe dat is, hoe dat voelt, dat ken je, de reacties van anderen, dealen met de wereld en wat er in je leven gebeurt kan voor onverwachte dingen zorgen. Met eten/niet eten heb je hoe dan ook resultaat en altijd hetzelfde resultaat ook nog.
Gezond of niet gezond, goed of niet goed, lief of niet lief, het is wel een zekerheid en een veiligheid.
Is dat een insteek?
Dat je wéet hoe dat is, hoe dat voelt, dat ken je, de reacties van anderen, dealen met de wereld en wat er in je leven gebeurt kan voor onverwachte dingen zorgen. Met eten/niet eten heb je hoe dan ook resultaat en altijd hetzelfde resultaat ook nog.
Gezond of niet gezond, goed of niet goed, lief of niet lief, het is wel een zekerheid en een veiligheid.
Is dat een insteek?
dinsdag 11 mei 2010 om 08:23
quote:Lena26 schreef op 10 mei 2010 @ 22:58:
[...]
Wow, serieus wow, omdat je klinkt alsof je al heel ver bent. Je kunt het namelijk toepassen. Dat vergt energie, krijg je dat er ook voor terug of gaat het nog moeizaam?
Nee, het gaat helemaal niet moeizaam en ik krijg er veel voor terug. Ik vind het zelfs een beetje lastig dat het (tot nu toe) zo makkelijk gaat. Ik val vast niet erg snel en veel af maar wat ik tot nu toe kwijt ben is voor mij merkbaar. Niet meer zo hijgen bij het de trap opgaan bijvoorbeeld, minder moeite met bukken, makkelijker opstaan, geen pijn in mijn knieën meer. Dat vind ik best veel.
Ik heb er dus voor gekozen om niet te meten of te wegen omdat ik mezelf er van wil doordringen dat het me niet gaat om de hoeveelheid aan centimeters of kilo's maar om mijn gezondheid, omdat ik 100 wil worden en daar heb ik een gezond lijf voor nodig.
Die totaal andere insteek is voor mij een eye-opener.
quote: Ik heb namelijk het idee dat ik 'laks' ben, omdat ik al snel mijn gedrag laat versloffen. En dan denk ik uiteindelijk: ja maar dit kán toch niet zo door blijven emmeren, en dan is de cirkel weer rond, en pak ik mezelf op een positieve manier aan, laat het toch weer versloffen, and on and on...
Ja, die onrust en dat onbehagen. Vroeger ging de knop dan om en stevende ik op de 1e de beste supermarkt af. 2e, 3e, 4e...want wat zou die mevrouw achter de kassa wel niet denken van die berg junkfood op de band
Zie je hoe je over jezelf denkt?
Dat was mijn punt gisteren ook tegen anderen hier.
Daar begint het mee, denk ik. Met een andere houding tegenover jezelf. Niet denken 'dat kan ik niet' maar 'dat kun je best, laten we het proberen'. Minder boos, minder gericht op onmiddellijk resultaat maar met geduld, zoals je met een geliefde om zou gaan.
Het klinkt misschien suf en zweverig maar ik merk aan mezelf dat wanneer ik positief ben over mij, als ik mezelf aanspoor en voorhoud dat ik iets wel degelijk kan, het me ook veel beter lukt.
Vrouwen hebben de neiging hun eigen grootste criticaster te zijn. Kritisch zijn is prima, zolang het opbouwend is. Jezelf laks noemen en er vanuit gaan dat het jou wel niet zal lukken is dat niet.
Of vind je dat te kort door de bocht?
Wanneer was jij voor het laatst lief voor jou?
En dan heb ik het even niet over eten of zo maar gewoon, wanneer heb jij voor het laatst eens lekker met jezelf op de bank gezeten bijvoorbeeld? Jij en een boek of jij en je favoriete serie? Omdat jij dat leuk vindt?
quote: Om nu iets constructiefs met dat gevoel te doen...pfoe alsof ik een berg verzet, zo voelt het! Niet alleen goed eten, maar inderdaad de lijn doortrekken...handelen op dat gevoel, soms kan een geruststelling of een knuffel van een ander al voldoen, maar oh wat ben ik slecht in daarom vragen, werkelijk waar.
Ik ben blij dat je er weer bent, en hoop dat het een beetje met je gaat.
Op verstand eten is een hele belangrijke. Ik denk er nog even over na, want er valt meer over te zeggen waar ik nog niet uit ben.
Het is een proces maar op een dag weet je wat ik bedoel.
Ik denk door het simpelweg te proberen en niet kwaad te worden als het niet meteen lukt.
Je eetprobleem is niet van de een op de andere ontstaan, er afscheid van nemen is dus ook weer een proces, het is zo'n deel van je leven geworden intussen, het hoort bij je. Nu wil je het kwijt. Dat is niet iets wat in een dag gaat lukken.
Ik hoop dat je moed en kracht en inspiratie krijgt door hier te lezen en te posten eigenlijk, dat vind ik, is nu het doel van dit topic.
[...]
Wow, serieus wow, omdat je klinkt alsof je al heel ver bent. Je kunt het namelijk toepassen. Dat vergt energie, krijg je dat er ook voor terug of gaat het nog moeizaam?
Nee, het gaat helemaal niet moeizaam en ik krijg er veel voor terug. Ik vind het zelfs een beetje lastig dat het (tot nu toe) zo makkelijk gaat. Ik val vast niet erg snel en veel af maar wat ik tot nu toe kwijt ben is voor mij merkbaar. Niet meer zo hijgen bij het de trap opgaan bijvoorbeeld, minder moeite met bukken, makkelijker opstaan, geen pijn in mijn knieën meer. Dat vind ik best veel.
Ik heb er dus voor gekozen om niet te meten of te wegen omdat ik mezelf er van wil doordringen dat het me niet gaat om de hoeveelheid aan centimeters of kilo's maar om mijn gezondheid, omdat ik 100 wil worden en daar heb ik een gezond lijf voor nodig.
Die totaal andere insteek is voor mij een eye-opener.
quote: Ik heb namelijk het idee dat ik 'laks' ben, omdat ik al snel mijn gedrag laat versloffen. En dan denk ik uiteindelijk: ja maar dit kán toch niet zo door blijven emmeren, en dan is de cirkel weer rond, en pak ik mezelf op een positieve manier aan, laat het toch weer versloffen, and on and on...
Ja, die onrust en dat onbehagen. Vroeger ging de knop dan om en stevende ik op de 1e de beste supermarkt af. 2e, 3e, 4e...want wat zou die mevrouw achter de kassa wel niet denken van die berg junkfood op de band
Zie je hoe je over jezelf denkt?
Dat was mijn punt gisteren ook tegen anderen hier.
Daar begint het mee, denk ik. Met een andere houding tegenover jezelf. Niet denken 'dat kan ik niet' maar 'dat kun je best, laten we het proberen'. Minder boos, minder gericht op onmiddellijk resultaat maar met geduld, zoals je met een geliefde om zou gaan.
Het klinkt misschien suf en zweverig maar ik merk aan mezelf dat wanneer ik positief ben over mij, als ik mezelf aanspoor en voorhoud dat ik iets wel degelijk kan, het me ook veel beter lukt.
Vrouwen hebben de neiging hun eigen grootste criticaster te zijn. Kritisch zijn is prima, zolang het opbouwend is. Jezelf laks noemen en er vanuit gaan dat het jou wel niet zal lukken is dat niet.
Of vind je dat te kort door de bocht?
Wanneer was jij voor het laatst lief voor jou?
En dan heb ik het even niet over eten of zo maar gewoon, wanneer heb jij voor het laatst eens lekker met jezelf op de bank gezeten bijvoorbeeld? Jij en een boek of jij en je favoriete serie? Omdat jij dat leuk vindt?
quote: Om nu iets constructiefs met dat gevoel te doen...pfoe alsof ik een berg verzet, zo voelt het! Niet alleen goed eten, maar inderdaad de lijn doortrekken...handelen op dat gevoel, soms kan een geruststelling of een knuffel van een ander al voldoen, maar oh wat ben ik slecht in daarom vragen, werkelijk waar.
Ik ben blij dat je er weer bent, en hoop dat het een beetje met je gaat.
Op verstand eten is een hele belangrijke. Ik denk er nog even over na, want er valt meer over te zeggen waar ik nog niet uit ben.
Het is een proces maar op een dag weet je wat ik bedoel.
Ik denk door het simpelweg te proberen en niet kwaad te worden als het niet meteen lukt.
Je eetprobleem is niet van de een op de andere ontstaan, er afscheid van nemen is dus ook weer een proces, het is zo'n deel van je leven geworden intussen, het hoort bij je. Nu wil je het kwijt. Dat is niet iets wat in een dag gaat lukken.
Ik hoop dat je moed en kracht en inspiratie krijgt door hier te lezen en te posten eigenlijk, dat vind ik, is nu het doel van dit topic.
dinsdag 11 mei 2010 om 08:27
quote:Lena26 schreef op 10 mei 2010 @ 23:20:
Helpt het jullie ook, vraag ik me af, om samen met andere mensen te eten? Ik bedoel, mensen die een normale relatie met eten hebben, niet op dieet zijn etc?
Ik vind dat dus een goeie oefening, ik ben soms verbaasd over wat normaal en abnormaal is. Dan denk ik zelf 'normaal' te eten, en dan word ik toch weer even met beide benen op de grond gezet als ik het van anderen 'afkijk'.
Ik eet graag met andere mensen en kan inderdaad opkijken over hoe 'volwassen' sommigen met eten omgaan.
Wel valt me op dat veel mensen 'iets' met eten hebben.
Een bepaalde enorme voorkeur voor chocola of zo, of juist een ontzettende afkeer van groente, zoiets.
Zeker neem ik een voorbeeld aan anderen en kijk ik de kunst af, leuk en gezellig!
Helpt het jullie ook, vraag ik me af, om samen met andere mensen te eten? Ik bedoel, mensen die een normale relatie met eten hebben, niet op dieet zijn etc?
Ik vind dat dus een goeie oefening, ik ben soms verbaasd over wat normaal en abnormaal is. Dan denk ik zelf 'normaal' te eten, en dan word ik toch weer even met beide benen op de grond gezet als ik het van anderen 'afkijk'.
Ik eet graag met andere mensen en kan inderdaad opkijken over hoe 'volwassen' sommigen met eten omgaan.
Wel valt me op dat veel mensen 'iets' met eten hebben.
Een bepaalde enorme voorkeur voor chocola of zo, of juist een ontzettende afkeer van groente, zoiets.
Zeker neem ik een voorbeeld aan anderen en kijk ik de kunst af, leuk en gezellig!
dinsdag 11 mei 2010 om 08:30
Dubio, ik vind je zo'n held!
Je hebt gewoon opgepakt waar we het over hadden!
Prima dat je dat Scholiertje laat liggen maar als je het echt wil hebben, gun het jezelf dan.
Niet iedere dag, niet acht achter elkaar maar zo nu en dan eens een, als je fijn met jezelf op de bank zit, thee er bij, kinderen naast je.
Genieten van wat je in je mond stopt, ik denk dat jij dat ontzettend goed kunt en dat je daarbij maat houdt is ook iets wat jij kunt. Ik vind het geweldig dat je meteen aan de slag bent gegaan!
Je hebt gewoon opgepakt waar we het over hadden!
Prima dat je dat Scholiertje laat liggen maar als je het echt wil hebben, gun het jezelf dan.
Niet iedere dag, niet acht achter elkaar maar zo nu en dan eens een, als je fijn met jezelf op de bank zit, thee er bij, kinderen naast je.
Genieten van wat je in je mond stopt, ik denk dat jij dat ontzettend goed kunt en dat je daarbij maat houdt is ook iets wat jij kunt. Ik vind het geweldig dat je meteen aan de slag bent gegaan!
dinsdag 11 mei 2010 om 08:39
quote:elleinspe schreef op 11 mei 2010 @ 08:32:
Gewoon omdat het in mijn eentje niet gaat lukken.
Ik ben heel veel overdag alleen in huis (werk thuis) en dan ga ik snaaien.
Juist 's avonds als mijn man thuis is heb ik geen behoefte om te snaaien.
Denk je dat je gezelschap nodig hebt?
Of is het specifiek je man die je mist?
Iets wat je al lang weet natuurlijk maar; snaai is niet je man he? (food is not love)
Open deur van heb ik jou daar maar ik denk er tegenwoordig veel over na, over wat ik dan ei-gen-lijk wil als ik 'trek' heb.
Meestal is er dan wel iets aan de hand. Door me te realiseren dat ik het niet oplos door een ons salami te eten, lukt het me de laatste tijd om die salami fijn in de koelkast te laten liggen.
Honger heb in namelijk niet, dus ik hoef niet te eten.
Ben echt benieuwd wat het boek zegt over dat soort dingen.
Gewoon omdat het in mijn eentje niet gaat lukken.
Ik ben heel veel overdag alleen in huis (werk thuis) en dan ga ik snaaien.
Juist 's avonds als mijn man thuis is heb ik geen behoefte om te snaaien.
Denk je dat je gezelschap nodig hebt?
Of is het specifiek je man die je mist?
Iets wat je al lang weet natuurlijk maar; snaai is niet je man he? (food is not love)
Open deur van heb ik jou daar maar ik denk er tegenwoordig veel over na, over wat ik dan ei-gen-lijk wil als ik 'trek' heb.
Meestal is er dan wel iets aan de hand. Door me te realiseren dat ik het niet oplos door een ons salami te eten, lukt het me de laatste tijd om die salami fijn in de koelkast te laten liggen.
Honger heb in namelijk niet, dus ik hoef niet te eten.
Ben echt benieuwd wat het boek zegt over dat soort dingen.
dinsdag 11 mei 2010 om 08:42
dinsdag 11 mei 2010 om 08:52
quote:Iwannalive schreef op 11 mei 2010 @ 06:58:
[...]
Volgens mij mogen ze daar meer aandacht aan besteden. Bij hele dikke mensen (en dan heb ik het over extreem dik, dat ze eigenlijk alleen maar kunnen liggen of zitten) is er altijd iemand die voor hun "zorgt". Die verzorgers kunnen ook een behoorlijke rol spelen bij het in stand houden van de dikte (met uitzondering als het jonge kinderen betreft). Ergens vinden ze het fijn dat moeder/vader op bed ligt en compleet afhankelijk van hen is.
Ik heb dat een keer in het vliegtuig zitten observeren. Er was een extreem dikke vrouw (1 rij met 3 stoelen hield ze bezet) met haar volwassen dochter (en diens gezin). Die dochter was non-stop bezig met alles te regelen voor haar moeder, enorm aan het verzorgen en ze genoot er zichtbaar van. Rolstoel regelen, extra maaltijden brengen (vroeg of ze nog een maaltijd wilde), allerlei dingen met de stewardessen uitonderhandelen. Ze stond in het middelpunt van de belangstelling en was volledig in haar nopjes. Terwijl als ik in haar schoenen zou staan, ik me er alleen maar weer extra bewust van zou zijn dat mijn moeder niet gezond bezig is en dat ze zich het heel moeilijk maakt door haar omvang.
Het klinkt misschien raar, maar de grootste patient vond ik die dochter, ik dacht jij hebt echt hulp nodig want je haalt je bestaansrecht/eigenwaarde uit het afhankelijk houden en verplegen van je moeder. Ik had echt het gevoel dat als je die dochter nou een tijd weghaalt bij die moeder, dat het die moeder nog wel eens heel goed zou doen.
Extreem dikke mensen zíjn patiënten.
Ze zijn hulpbehoevend en zijn nergens zonder dat anderen dingen voor ze doen. Dat is iets wat groeit en wat niet van de een op de andere dag zo is.
Bij een gezin waarin één van de familieleden extreem overgewicht heeft zie je vaak dat de rest van de familie nodig is om die ene persoon door het leven heen te helpen.
Ik moet zeggen dat ik zelf ook hard op weg was zo te worden. Voor bijna alles had ik anderen nodig.
Pijn, tuurlijk, ik heb chronisch pijn en dat is heel erg maar niks doen en alles aan anderen overlaten zal die pijn niet verminderen.
Toen ik laatst bij mijn oude baas was kon ik geen (werkende) parkeermeter vinden voor muntgeld.
Onmiddellijk gingen twee oud collega's aanstalten maken om voor mij die meter te gaan zoeken en de te gaan vullen en de bon in mijn auto te leggen.
Ik heb de hulp afgeslagen. Ze keken me raar aan, gewend als ze waren om thee voor me te halen (keuken is boven), dingen voor me te tillen, te zorgen dat ik kon zitten tijdens de vergaderingen enzovoort. Ik wil geen patiënt zijn, niet meer, ik ben een volwassen mens en ik zoek zelf wel even naar de parkeermeter. Bij mij is er iets verandert, bij mijn omgeving nog niet (helemaal), ik wil alles weer zelf doen maar ik merk dat mensen die jarenlang van alles voor mij gedaan hebben, het lastig vinden dat niet meer te doen.
Best rot hoor om je dat te realiseren, hoe zeer je mensen voor je kar spant met je dikke lijf. Ik dan. Ik ben een ster in mensen voor mijn karretje spannen in bepaalde opzichten.
Ook mijn man ziet dat nu, dat het anders is. Hij heeft ook altijd heel veel voor mij gedaan, merkte nauwelijks dat ik hem opdrachten gaf en zelf bleef zitten (ja, pijn he.....).
Nu heb ik vaak pijn en kan ik niet goed lopen soms maar zelfs dán kan ik best zelf even brood smeren of melk inschenken voor mijn dochter. Bewegen maakt bij FM niks kapot en is zelfs heel goed en belangrijk om tóch te doen, al zijn het maar kleine dingen.
Ook hier in ben ik aan het veranderen.
De vrouw die jou zag zit denk ik te diep in het 'patient wezen'. Dikke mensen vinden zichzelf vaak ziek en zielig (sorry, het is mijn eigen ervaring, jullie hoeven het niet met me eens te zijn en het geldt zéker niet voor iedereen) en kunnen niet zonder dat iemand anders zaken voor ze oplost. Pas als je vindt dat je weer controle over je eigen leven moet nemen komt het moment dat je ook je omgeving kunt vragen je een beetje los te laten.
Helaas zijn sommige mensen natuurlijk inmiddels zó dik dat ze werkelijk niets meer kunnen zonder hulp. Voor mij geldt dat niet, ik kan en kon nog van alles zelf en nu doe ik het ook weer allemaal zelf. Ook dat geeft een goed gevoel.
Op TV zie je doorgaans alleen de excessen. Die zijn leuker om over te berichten dan over minder ernstige gevallen.
Zeker bij een zender als SBS6 verwacht ik weinig constructiefs over dikke mensen te zien, of het moet een afval wedstrijd zijn waarbij mensen met overgewicht afgemat worden en lekker publiekelijk gewogen worden. Sensatie he.....
[...]
Volgens mij mogen ze daar meer aandacht aan besteden. Bij hele dikke mensen (en dan heb ik het over extreem dik, dat ze eigenlijk alleen maar kunnen liggen of zitten) is er altijd iemand die voor hun "zorgt". Die verzorgers kunnen ook een behoorlijke rol spelen bij het in stand houden van de dikte (met uitzondering als het jonge kinderen betreft). Ergens vinden ze het fijn dat moeder/vader op bed ligt en compleet afhankelijk van hen is.
Ik heb dat een keer in het vliegtuig zitten observeren. Er was een extreem dikke vrouw (1 rij met 3 stoelen hield ze bezet) met haar volwassen dochter (en diens gezin). Die dochter was non-stop bezig met alles te regelen voor haar moeder, enorm aan het verzorgen en ze genoot er zichtbaar van. Rolstoel regelen, extra maaltijden brengen (vroeg of ze nog een maaltijd wilde), allerlei dingen met de stewardessen uitonderhandelen. Ze stond in het middelpunt van de belangstelling en was volledig in haar nopjes. Terwijl als ik in haar schoenen zou staan, ik me er alleen maar weer extra bewust van zou zijn dat mijn moeder niet gezond bezig is en dat ze zich het heel moeilijk maakt door haar omvang.
Het klinkt misschien raar, maar de grootste patient vond ik die dochter, ik dacht jij hebt echt hulp nodig want je haalt je bestaansrecht/eigenwaarde uit het afhankelijk houden en verplegen van je moeder. Ik had echt het gevoel dat als je die dochter nou een tijd weghaalt bij die moeder, dat het die moeder nog wel eens heel goed zou doen.
Extreem dikke mensen zíjn patiënten.
Ze zijn hulpbehoevend en zijn nergens zonder dat anderen dingen voor ze doen. Dat is iets wat groeit en wat niet van de een op de andere dag zo is.
Bij een gezin waarin één van de familieleden extreem overgewicht heeft zie je vaak dat de rest van de familie nodig is om die ene persoon door het leven heen te helpen.
Ik moet zeggen dat ik zelf ook hard op weg was zo te worden. Voor bijna alles had ik anderen nodig.
Pijn, tuurlijk, ik heb chronisch pijn en dat is heel erg maar niks doen en alles aan anderen overlaten zal die pijn niet verminderen.
Toen ik laatst bij mijn oude baas was kon ik geen (werkende) parkeermeter vinden voor muntgeld.
Onmiddellijk gingen twee oud collega's aanstalten maken om voor mij die meter te gaan zoeken en de te gaan vullen en de bon in mijn auto te leggen.
Ik heb de hulp afgeslagen. Ze keken me raar aan, gewend als ze waren om thee voor me te halen (keuken is boven), dingen voor me te tillen, te zorgen dat ik kon zitten tijdens de vergaderingen enzovoort. Ik wil geen patiënt zijn, niet meer, ik ben een volwassen mens en ik zoek zelf wel even naar de parkeermeter. Bij mij is er iets verandert, bij mijn omgeving nog niet (helemaal), ik wil alles weer zelf doen maar ik merk dat mensen die jarenlang van alles voor mij gedaan hebben, het lastig vinden dat niet meer te doen.
Best rot hoor om je dat te realiseren, hoe zeer je mensen voor je kar spant met je dikke lijf. Ik dan. Ik ben een ster in mensen voor mijn karretje spannen in bepaalde opzichten.
Ook mijn man ziet dat nu, dat het anders is. Hij heeft ook altijd heel veel voor mij gedaan, merkte nauwelijks dat ik hem opdrachten gaf en zelf bleef zitten (ja, pijn he.....).
Nu heb ik vaak pijn en kan ik niet goed lopen soms maar zelfs dán kan ik best zelf even brood smeren of melk inschenken voor mijn dochter. Bewegen maakt bij FM niks kapot en is zelfs heel goed en belangrijk om tóch te doen, al zijn het maar kleine dingen.
Ook hier in ben ik aan het veranderen.
De vrouw die jou zag zit denk ik te diep in het 'patient wezen'. Dikke mensen vinden zichzelf vaak ziek en zielig (sorry, het is mijn eigen ervaring, jullie hoeven het niet met me eens te zijn en het geldt zéker niet voor iedereen) en kunnen niet zonder dat iemand anders zaken voor ze oplost. Pas als je vindt dat je weer controle over je eigen leven moet nemen komt het moment dat je ook je omgeving kunt vragen je een beetje los te laten.
Helaas zijn sommige mensen natuurlijk inmiddels zó dik dat ze werkelijk niets meer kunnen zonder hulp. Voor mij geldt dat niet, ik kan en kon nog van alles zelf en nu doe ik het ook weer allemaal zelf. Ook dat geeft een goed gevoel.
Op TV zie je doorgaans alleen de excessen. Die zijn leuker om over te berichten dan over minder ernstige gevallen.
Zeker bij een zender als SBS6 verwacht ik weinig constructiefs over dikke mensen te zien, of het moet een afval wedstrijd zijn waarbij mensen met overgewicht afgemat worden en lekker publiekelijk gewogen worden. Sensatie he.....
dinsdag 11 mei 2010 om 08:54
quote:elleinspe schreef op 11 mei 2010 @ 08:42:
Verveling denk ik eerder dat het is.
Eigenlijk absurd natuurlijk, maar als ik achter de pc zit moet er gewoon een rol koekjes naast liggen of een zak drop etc.
Is er iemand bij me, en dat mag iedereen, zijn voel ik de behoefte om te snaaien niet.
En is dát wat je wil trainen?
Goed streven lijkt me want het is een gewoonte, niet iets wat moet of zo. Het zou dus af te leren moeten zijn, denk je niet?
Verveling denk ik eerder dat het is.
Eigenlijk absurd natuurlijk, maar als ik achter de pc zit moet er gewoon een rol koekjes naast liggen of een zak drop etc.
Is er iemand bij me, en dat mag iedereen, zijn voel ik de behoefte om te snaaien niet.
En is dát wat je wil trainen?
Goed streven lijkt me want het is een gewoonte, niet iets wat moet of zo. Het zou dus af te leren moeten zijn, denk je niet?
dinsdag 11 mei 2010 om 09:53
Het blijft een heel boeiend topic. Maar ik merk bij mezelf dat ik er momenteel niet zoveel mee kan, om het toe te passen. Dat ik de knop nog niet om kan zetten. Ik ben al wel heel erg aan het nadenken over waarom ik eet en wanneer, maar om er daadwerkelijk iets mee te doen, dat lukt nog niet. Sterker nog, Leo, bij alles wat ik momenteel eet (dat minder gezond is) denk i kaan jou
Zeker nu ik hele dagen thuis ben is het voor mij moeilijker om gezond te blijven eten. Die gewoonte heb ik nog niet. Dan is het 'feest' dat ik thuis ben en daar hoort kennelijk iets lekkers bij. Fruit voelt nog niet als 'iets lekkers'. Een salade dan weer wel.
Zeker nu ik hele dagen thuis ben is het voor mij moeilijker om gezond te blijven eten. Die gewoonte heb ik nog niet. Dan is het 'feest' dat ik thuis ben en daar hoort kennelijk iets lekkers bij. Fruit voelt nog niet als 'iets lekkers'. Een salade dan weer wel.
