Ik moest iets ondernemen #3 gastric bypass!

Omdat we het vorige topic vol gekletst hebben gaan we hier verder.



Over leven met een gastric bypass.

Oorspronkelijk opende ik dit topic bijna een jaar geleden. Bijna 130 kilo en gefrustreerd omdat het me met geen mogelijkheid lukte om definitief af te vallen.

Ik overwoog de keuze te maken voor een gastric bypass, een operatie die hopelijk definitief het tij zou keren.

Omdat ik wist dat ik op deze manier, met dit gewicht, de honderd niet zou halen. En dat was ik wel van plan.



Inmiddels is het bijna vijf maanden geleden dat ik geopereerd ben. 16 december 2015 kreeg ik mijn gastric bypass.

Inmiddels ben ik bijna 30 kilo lichter en verbaas ik me nog elke dag over hoeveel meer ik kan, dan toen.

Ik ben er nog niet, nog lang niet, maar ik ben op de goede weg.



Inmiddels groeide dit topic niet alleen uit tot een soort virtueel dagboek voor mij, maar wisselden we van gedachten met nog veel meer mensen in hetzelfde schuitje.

Ik hoop dat we daar hier mee verder kunnen gaan.



En omdat ik niet wil vergeten waar ik vandaan kom, hieronder mijn oorspronkelijke OP van het vorige topic, die ik schreef op 15 augustus 2015;



Oorspronkelijk had ik mijn topic van een jaar geleden geupdate, maar omdat er telkens reacties komen op de -niet meer zo relevante- OP is het misschien handiger toch een nieuw topic te openen.



De korte samenvatting; ik ben veel te dik. Morbide obesitas.

En ja, dat brengt klachten met zich mee. Ik ben net 30 geworden en ik slik pillen voor mijn hoge bloeddruk. Ik voel me slap en lusteloos. Ik heb een belachelijk slechte conditie, ik heb last van mijn gewrichten. En ik beweer altijd dat ik geen last heb van mijn overgewicht, maar dat is wel zo.



Dus, er moet iets gebeuren. En iets drastisch, iets dat werkt.

Want 39231 dieetpogingen later ben ik nog altijd gewoon veel te dik. Ik heb het met diëtistes geprobeerd, op eigen kracht, meer bewegen, gewoon gezond eten, maffe diëten.... Ik heb zelfs een paar maanden geleden dieetpillen gekocht. Wat uiteraard voor geen meter werkt, behalve dat je er stinkende scheten van laat.

Mijn huisarts heeft me doorgestuurd naar het ziekenhuis, naar de obesitaskliniek. Mijn huisarts denkt dat een gastric bypass de enige echte blijvende oplossing gaat zijn voor mij, dus we gaan het eens bekijken.



De laatste weken heb ik heel, heel veel na gedacht. Over mijn leven nu, over de impact van zo'n operatie, over hoe mijn leven er na de operatie uit zal zien.... Ik kan het me eigenlijk niet helemaal voorstellen.

Ik weet dat het geen wondermiddel is. Ik weet dat het slechts een hulpmiddel is. Ik weet dat ik nog steeds mijn levensstijl om moet gooien maar zoals ik het begrijp van mensen die een gastric bypass gehad hebben gaat dat na de operatie zoveel makkelijker zijn...



Anyhow, 24 augustus heb ik een informatiebijeenkomst in het ziekenhuis. Als ik dan door durf te zetten volgt een screeningsochtend en daarna een eventueel akkoord voor de operatie.



Wat ik dus in mijn vorige topic ook vroeg, waren ervaringen van mensen die eventueel een gastric bypass ondergaan hebben.

Zouden jullie het me aanraden of absoluut niet? In hoeverre heeft het je geholpen? En misschien zijn er ook mensen met een negatieve ervaring? Ook die zijn uiteraard welkom.



In het vorige topic heb ik al heel veel lieve, leuke fijne reacties gehad.

De reden dat ik dit topic toch opnieuw open is omdat ik zo heerlijk van me af kan schrijven, en ik heel veel heb aan de input van mensen die het traject al doorlopen hebben.

Dus bij deze gewoon een nieuw topic dat voortborduurt op het zelfde, omdat de OP van het vorige topic totaal niet up to date meer is.

Wat ik dus vooral wil met dit topic is ervaringen uitwisselen, en misschien gewoon af en toe een schop onder mijn kont of hart onder de riem

Marels volgt dus de richtlijnen die ze krijgt van het ziekenhuis

Het probleem is alleen dat een deel van jullie het niet met die adviezen eens is. En dat is prima, maar ik heb gekozen voor behandeling in dit ziekenhuis dus volg ik ook hun regels en adviezen op.



En ja, ik kijk wel kritisch naar mijn eigen eetpatroon. En ik durf het ook toe te geven als het daar mis gaat. Geen probleem mee.

Maar het eetpatroon wat ik nu volg is het eetpatroon dat mij geadviseerd wordt door het ziekenhuis dus voor ik mijn problemen besproken heb in het ziekenhuis lijkt het me niet handig om daar zelf vanalles aan te gaan rommelen.

Misschien dénk ik wel dat ik perfect hun schema volg en vinden zij zelf dat ik toch iets niet goed doe. Dan is het beter om nu mijn schema te volgen, en de diëtiste daar kritisch naar te laten kijken.



Alle apps als MyFitnesspal ken ik natuurlijk uiteraard. Ik heb die ook een tijdje intensief gebruikt, na de operatie, vooral omdat ik wilde weten waar hoeveel kcal en voedingsstoffen ik binnen kreeg. Na een tijdje had ik dit wel aardig onder de knie maar met weer gaan registreren ben ik idd opnieuw begonnen om zo toch een beter overzicht te krijgen.



Ik zal het vrijdag wel horen wat ze er van zeggen.

Tot die tijd ga ik niet teveel aan mijn eetpatroon veranderen want dan krijgen ze er daar toch geen zuiver beeld van.



Over mijn sportpatroon; ik kan 6 dagen in de week in de sportschool gaan zitten ja, maar ik vind dat voor mezelf niet haalbaar.

Elke professional die ik er over spreek vind ik dat ik genoeg beweeg; twee keer in de week intensief sporten en verder elke dag zorgen dat ik aan mijn 10.000 stappen kom. Sportschool is voor mij een halfuur rijden, enkele reis, dus ik kan het zowel qua tijd als qua benzinekosten niet opbrengen om dat elke dag te doen.



En waarom ik misschien op sommige mensen over kom alsof ik het allemaal beter lijk te weten:

Dit topic loopt al anderhalf jaar, bijna. Van tijd tot tijd laait er een discussie op, op zijn Viva's, waarbij idd verschillende meningen voorbij komen. Vroegah, toen ik nog jong en onzeker was, liet ik me daar heel erg door raken, maar ik heb al lang geleden besloten dat niet meer te doen.

Ik neem absoluut jullie goeie adviezen mee (waarvoor dank Sjer ) maar ik heb ook geleerd de veroordelende reacties naast me neer te leggen, want die zullen er altijd blijven.



En op de vraag over streefgewicht:

Ik heb in het ziekenhuis niks te horen gekregen over wat mijn streefgewicht zou zijn, maar heb dit zelf bepaald.

Hoe? Ik wilde graag een BMI onder de 30. Voor een BMI onder de 25 zou ik 65 kilo moeten wegen, dat woog ik waarschijnlijk voor het laatst toen ik 11 was ofzo, dus dat leek me niet haalbaar. Ik was altijd te dik, als klein kind al, en 65 kilo leek me gewoon belachelijk, in mijn geval.

Dus ik stelde mijn doel op een BMI onder de 30, omdat ik dan in de categorie "u bent wat te zwaar probeer iets aan uw gewicht te doen" zit in plaats van in die zone dat de rooie alarmbellen af gaan zodra je je gewicht in voert.

Daarbij zat ik bij een BMI van net onder de 30 op de -50 kilo en dat leek me een nobel streven.

Oh, en natuurlijk blijft mijn eetpatroon een leerproces en een levenslange strijd

Dat ontken ik nergens en zal ik ook nooit doen.

Dat weet ik heel goed en wist ik ook prima voor ik aan de operatie begon.



Dat ik niet mee ga in elk commentaar wat er hier komt wil niet zeggen dat ik me daar niet bewust van ben en dat ik niet open sta voor veranderingen.



Alleen de discussie "als je een gbp gehad hebt mag je nooit meer snoepen" vs het eetpatroon met die drie genietmomenten die de psych me oplegt hebben we al zo vaak gevoerd hier, ik vind het niet zo nuttig om daar wéér op in te gaan.

Ik weet dus niet of zij vinden dat ik nu prima op gewicht ben of dat zij er ook die tien kilo af willen. Dat hoor ik dus ook vrijdag. Ook darom lijkt het me niet heel nuttig om nu vanalles te gaan veranderen omdat zij misschien wel vinden dat ik zeur.



Die genietmomenten van de psycholoog gaan er vanuit dat we een nieuwe levensstijl aan aan het leren zijn. Het is niet de bedoeling dat ik nog strikt op dieet ga, maar dat ik een nieuwe levensstijl aanleer die levenslang blijft.

En, zo gaan zij er vanuit, bij niemand kan de boog altijd gespannend staan, je kunt niet áltijd gezond eten. Die momenten dienen er dus voor om speling te geven in je eetschema. Momenten dat je dus gewoon een keer een koekje neemt, of een stukje chocolade, of weet ik veel wat, zonder dat je je daar dan schuldig over voelt.

Zij gaan er vanuit dat dus ook dit soort momenten bij een normaal eetpatroon horen. Dat je dus binnen een normaal eetpatroon ook niet 100% van de tijd de gezondste keuzes maak. Vergelijk het met de weekpunten bij weight watchers of de 80/20 regel die sommige mensen nastreven. 80 procent gezonde keuzes, 20 procent minder. Nou vind ik die laatste wel erg maf want ik vind 20% wel héél erg veel om te "zondigen".

Maar goed, dat is het idee dus, dat niemands eetpatroon elke dag, het hele jaar, voor 120% gezond is. Daarom dus die ruimte voor minder gezonde dingen met de opdracht je daar dan ook heel bewust niet schuldig over te voelen.



En waarom ik het volgen van die regel bij mezelf ook verdedig; ik heb meermaals van de psych te horen gekregen dat ik wat diëten en eetpatroon betreft erg zwart-wit ben. Of ik gun mezelf niks, of ik eet een keer wel iets ongezonds en sla dan gelijk los omdat ik toch het gevoel heb dat het niet meer uit maakt.

Vandaar dat juist die drie genietmomenten, zonder schuldgevoel, mijn persoonlijke leermoment zijn. Ik moet het grijs zien te vinden en zo een normaal eetpatroon krijgen. Wat ik de rest van mijn leven kan volhouden.

Als je uit gaat van verlies van 60-70% van je overgewicht zit ik daar wel aan.

Het kan dus best zijn dat zij vinden dat ik dat bereikt heb dus dat het goed is zo, ondanks dat mijn BMI nog te hoog is.



Maar goed, mijn afspraken vrijdag zijn ook gelijk mijn jaarcontrole, dus ik neem aan dat dan ook de balans opgemaakt wordt van het afgelopen jaar. Dus ik gok dat ik dan ook pas hoor of ze tevreden zijn of dat zij me ook nog te dik vinden.

Nou ja, het is natuurlijk wel een feit dat de één een hele andere bouw heeft dan de ander.

Fatalistisch niet, realistisch eerder.



Ik zeg al, ik was als klein kind al te dik, ik was altijd het dikke kind in de klas, toen ik klein was al. Verwachten dat ik nu maat 36 krijg vind ik dan gewoon niet realistisch.

Ik heb nu trouwens maat 42 dus ik ben op zich qua maat vrij gangbaar, inmiddels. Geen idee ook hoe dat zou zijn als er nog 23 kilo af zou zijn.



Het is dus echt geen fatalisme, maar meer een kwestie van geen onhaalbare verwachtingen wekken bij mezelf. En dat zeggen ze in het ziekenhuis dan ook weer wel, dat je dus na de operatie meestal niet 100% van je overgewicht kwijt raakt.



En misschien stel ik me die 65 kilo ook ooit wel tot doel hoor, maar ik heb altijd eerst haalbare doelen voor mezelf gesteld, dan kan ik ze altijd naar beneden bij stellen.

quote:sandra1905 schreef op 13 december 2016 @ 14:30:

[...]



En wat jij er zelf van vindt...



Jawel maar jij had het over de verwachtingen van het ziekenhuis

Ik wil er nog graag 10 kilo af. En dan zien we wel verder. Wat ik wil weet ik dus



Of het ziekenhuis dat nog haalbaar vindt, en realistisch, of wat zij verwacht hadden, dat hoor ik vast vrijdag.

Maar als het zo simpel was zou iedereen op eigen kracht blijvend af kunnen vallen toch?

Dat vind ik heel nobel gesteld maar er zijn onderzoeken die dat toch echt tegen spreken.

Blijkbaar werkt het niet zo simpel, anders had ik die hele operatie niet nodig gehad.

Waarmee ik overigens absoluut niet de schuld voor mijn bijna 130 kilo bij mijn bouw leg hoor, daar ben je nog altijd zelf bij en ik zal de laatste zijn om te beweren dat ik van lucht dik geworden ben.



Maar feit is wel dat mensen nu eenmaal verschillende metabolismen hebben en dat de één nu eenmaal makkelijker afvalt, aankomt of op gewicht blijft dan de ander.



Ach, en anders zal ik vanaf nu wel de schuld aan mijn ouders gaan geven

Dan is het vast hun schuld dat ik als kind al te dik was

quote:sandra1905 schreef op 13 december 2016 @ 14:37:

[...]



Volgens mij bedoelen we hetzelfde . Ik hoop dat je vrijdag wijzer en een 'nog -10kg-plan' rijker zult zijn. Ben benieuwd naar je update! dan maar